-მეშინია-დიაჩურჩულა მარიანამ და მოვლით ტკივილზე უფრო მეტად მოუჭირა აკანკალებული თითები თორნიკეს ძლიერ და უხეშ ხელს
-ნუ გეშინა, მე აქ ვარ... შენთან-ხმა დაბალი ტონით უთხრა ბიჭმა და თავზე აკოცა, თორნიკეს უცნაურმა სიმშვიდემ მარიანაზეც მოახდინა გავლენა და ოდნავ დამშვიდდა, ამიტომ თორნიკე ფეხზე წამოდგა, ხელში აიყვანა ცოლი და მანქანისაკენ წაიყვანა, რომელიც ვაჩემ დაუტოვა საჭიროებისთვის.
აღელვებული და შეშინებული თორნიკე სიგარეტს სიგარეტზე ეწაოდა და უცნარი ცივი მზერით აჰყურებდა საავადმყოფოს უღიმღამო ხუთ სართულიან შენობას
-კარგად იქნებიან-მხარზე ხელი დაარტყა გიორგიმ და სევდიანად გაუღიმა
-მათ... რომელიმეს რამე რომ დაემართოს ჩემი მიზეზით, საკუთარ თავს არასოდეს ვაპატიებ...-დაიწყო თორნიკემ ჩამწყდარი ხმით
-ყველაფერი კარგად იქნება, ნუ გეშინია-გაამხნევა ვაჩემ -თან ექიმმა ხომ უთხრა ნაადრევი მშობიარობის რისკი არსებობსო
-რაა?-ლამის იყვირა გაცეცხლებულმა თორნიკემ- რას ნიშნვას ნაადრევი მშობიარობის რისკი?
-არ იცოდი არა?-გაბრაზდა გიორგი
-ამის დედასაც შევ.ცი, ამის დედაც, ამის დედაც-აყვირდა გაავებული ბიჭი და აკანაკალებული ხელები ისე ძლიერად მომუშტა რომ ძარღვები ამოეყარა მკლავებზე, ასე სცადა მოწოლილი ბრაზის და მრისხანებას დაოკება საკუთარ სხეულში
-ნუ გიჟდები-მკაცრი ტონით უთხრა გიორგიმ-ახლა უკვე ძალიან გვიანია საკუთარი თავის დადანაშაულება და სინანული, ამით ვერც მარიანას დაეხმარები და ვერც საკუთარ თავს, ჯობია იმაზე იფიქრო როგორ გამოასწორო ეს .....რი სიტუაცია, რომელშიც მხოლოდ იმიტომ აღმოჩნდი რომ საკუთარი თავის გარდა ვერავის და ვერაფერს ამჩნევ
-როდის უთხრეს მარიანას ეს ყველაფერი?- ჩამწყდარი ხმით იკითხა თორნიკემ
-ბოლოს...საავდმყოფოდან რომ გამოწერეს მაშინ... მითხრა სოფიმ...ძალიან შეშინებული იყო
-ამის დედასაც შევ.ცი-ისევ ავარდა თორნიკე და გაცეცხლებულმა მანქანის კარები გამეტებით მიაჯახუნა.
ძლიგამტყდარი ანი, შუაღამისას მოწყენილი სახით იჯდა სამზარეულოს მაგიდასთან და ყავას სვამდა, თან გიორგის სოც ქსელს ათვალიერებდა გარინდებული უკვე მეათასეჯერ, შეკრთა როცა ტელეფონი ხელში აუწკრიალდა, გაოცებული დააცქერდა ეკრანს, რომელზეც გიორგის ზეპირად დამახსოვრებული და ტელეფონიდან უკვე ასი ათასჯერ წაშლილი ნომერი გამოისახა, ისე დაიბნა რომ სანა გადაწყვეტდა ეპასუხა თუ არა შუა ღამის ხუთ საათზე, ზარი შეწყდა რის გამოც გული ძალიან დაწყდა, მაგრამ ისევ რომ განმეორდა ზარი საშინლად აღელდა და დაძაბული წამოდგა ფეხზე, მაგრამ ამჯერად განზრახ არ უპასუხა, აინტერესებდა კიდევ დაურეკავდა თუ არა და სახეზე კმაყოფილების ღიმილმა გადაურბინა, სასწაული მოთმინების უნარის მქონე გიორგიმ მეცხრეჯერ რომ დაურეკა ამიტომ შეწყვიტა მისი წამება და როგორც იქნა უპასუხა
-მოგწონს არა ჩემი წვალება-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ბიჭმა და მუქარით გააგრძელა -ამის გამო დაისჯები!
-მეძინა-გამომწვევი ტონით უთხრა გოგონამ და მშვიდად გააგრძელა -სხვათაშორის შუა ღამეა... ისე რომ იცოდე
-რაღაც არ გეტობა რომ ნამძინარევი ხარ
-რა გინდა? რატომ მიერეკავ ამ შუაღამისას?-გაბრაზდა ანი
-ისე...უბრალოდ... მოსაკითხათ რა იყო არ შეიძლება?-გამომწვევი ტონით ჰკითხა ბიჭმა
-ღამის ხუთზე?-ანიმ მაშინვე მიიღო მისი გამოწვევა
-საათისთვის არ დამიხედია-თავი იმართლა ბიჭმა და ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა
-ხოოო?-გაეცინა გოგონას და უცბათვე დასერიოზულად -კარგად ვარ, მშვენივრად! კიდევ რამე გაინტერესებს?
-მომენატრე-ხმა დაბალი ტონით უთხრა გიორგიმ და სმენა დაძაბული დაელოდა გოგონას რეაქციას რომელმაც არ დააყოვნა
-არ გინდა-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა და ხმა ჩაუწყდა, რადგან სუნთქვა გახშირებულს და გულისცემა აჩქარებულს ძალა აღაარ ეყო რამის სათქმელად
-აქ ვარ, შენი სახლის წინ... გამოხვალ?-გამაყრუებელი სიჩუმე ბიჭის ჩახლეჩილმა ხმამ დაარღვია, ანიზე ისე საშინლად იმოქმედა მისმა სიტყვებმა რომ რამდენიმე წამის განმავლობაში ადგილზე გაიყინა და აზროვნების უნარიც კი დაკარგა- ანი-შეეხმიანა გიორგი თავგზააბნეულ გოგონას რონელიც როგორც კი აზრზე მოვიდა მაშინვე ფანჯარას ეცა და ქუჩას გახედა, გიორგის მანქანის დანახვამ ისე ააღელვა რომ ამჯერადაც ვერ შეძლო ხმის ამოღება -გამო რა...- დაიჩურჩულა გიორგიმ, რომლის ხმამ ძლივს მოიყვანა გონს გარინდებული გოგონა
-რა გინდა ჩემგან?-ავარდა გოგონა-თავს რატომ არ მანებებ?
-იცი რატომაც!-დაუღრინა გიორგიმ
-არ გამოვალ!-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ
-ანიიი-ლამის აყვირდა წყობრიდან გამოსული ბიჭი
-ტონს დაუწიე იდიოტო
-გამოდი რააა-უმალ დაშოშმინდა გიორგი, რადგან ანის იდიოტო საუბრის დასასრულს და ტელეფონის გათიშვას ნიშნავდა
-არა-თქო!-გაჯიუტდა გოგონა
-სერიოზული საქმე მაქვს
-არ მჯერა
-მაში შენი ნახვა მინდა, ის მაინც ხომ გჯერა რომ მომენატრე?-გაეცინა გიორგის
-თავი დამანებე-გაებუტა გოგონა
-მხოლოდ რამდენიმე წუთით
-არა-თქო
-რატომ მაგიჟებ? ხომ შეგიძლია უბრალოდ გამოხვიდე და მომისმინო?
-ხომ შეგიძლია რომ უბრალოდ თავი დამანებო?
-არ შემიძლია!
-გეყოფა
-რა მეყოფა?!-აყვირდა გიორგი
-მინდა რომ თავი დამანებო!
-არ დაგანებებ გასაგებია?არასდროს დაგანებებ! იმიტომ რომ ძალიან მიყვარხარ
-გთხოვ არ გინდა-ატირდა ანი
-გამოდი, უნდა დაგელაპარაკო
-არ მინდა-ამოილუღლუღა აკანკალებულმა გოგონამ
-ჩვენზე არა-აყვირდა გიორგი
-არ მაინტერესებს გასაგებია?-ტონს აუწია გოგონამაც
-სერიოზული საქმე მაქვს
-მორჩი!
-რომ გეუბნები ეს დედა მოტყ.ული რომ სერიოზული საქმე მაქვს-მეთქი, ესე იგი, მაქვს და ეუეჭველი უნდა დაგელაპარაკო ასე რომ დროზე გამოდი გელოდები, თუ არადა მე შემოვალ სახლში გასაგებია?
-ნუ ყვირი იდიოტო
-ერთი წითი გაქვს!-მუქარით უთხრ გიორგიმ და გაუთიშა
-ავადმყოფო-გათიშულ ტელეფონს ჩაყვირა ანიმ, ეზოში გიჟივით გავარდა და გაცეცხლებულმა გააღო რკინის ჭიშკარი
-გილოცავ მამიდა გახდი-მომღიმარი სახით უთხრა გიორგიმ საჩხუბრად გამზადებულ გოგონას და ტუჩის კუთხეში აკოცა, ანი ისე დაუბნა რომ კარგა ხანს ვერ მოვიდა აზრზე
-რააა?-ჰკითხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე ახალი სასიხარულო ამბით აჟიტირებულმა და გაიაზრებლად ჩაეხუტა ბიჭს, გიორგის ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა და ღფრთოვანებული გოგონა ჰაერში დაატრიალა -კარგად არიან ხო? ორივე კარგადაა ხომ? -წესირად ვეღარ აზროვნებდა ანი
-ჰო კარგად არიან-გაეცინა გიორგის და საყვარელი გოგონა სიცივისგან გაფითრებულ სახეს ნაზად ჩააყოლა ხელის ზურგი
-გიორგი-ანიმ მისი ხელი უხეშად მოიშორა სახიდან
და მაშინვე ინანა ეს უხეშობა, რადგან გაბრაზებულმა ბიჭმა კარებზე ააკრა, ხელები ზურგს უკან ერთი ხელით დაუჭირა, მეორე თმებში შეუცურა რომ ვეღარანაირი წინააღმდეგობა ვერ გაეწია მისთვის, რომ დარწმუნდა საიმედოდ გააკავა ტუჩებზე დააცხრა და იქამდე ჰკოცნიდა სანამ გაცეცხლებული გოგონა არ დამორჩილდა მოწოლილ გიჟურ ვნებებს და ემოციებს და მის გიჟურ კოცნას იგივე სიგიჟით არ უპასუხა.
თორნიკე ამღვრეული თვალებით მიაჩერდა სახე გადაფითრებულ ცოლს და მის გულზე მწოლიარე პაწაწინა გოგონას. ათასი გრძნობა და ემოცია მოაწვა ერთად ამ ლამაზ, მისთვის უჩვეულო და საოცარ სანახაობაზე...ერთ ადგილს მიეყინა და ნაბიჯის გადადგმა ვეღა შეძლო წინ,რადგა თავს საშინლად გრძნობდა იმის გამო რომ მისი დაუფიქრებელ საქციელის კინაღამ ერთერთი მათგანის სიცოცხლე შეეწირა, დანაშაულის შეგრძება ათასმაგად გაუმძაფრდა რადგან კინაღამ ისევ დაკარგა საყვარელი გოგონა და შვილი. მარიანაც ვერ იღებდა ხმას, იმდენად უჩვეულო იყო ეს ყველაფერი მისთვის რომ დაბნეული იყო და დაფანტული იყო ათას სასიამოვნო გრძნობაში, მაგრამ თორნიკეს სიშორე გულს ტკენდა, სულ 5 ნაბიჯი აშორებდა მასთან მხლა ამ წამებში ეს მანძილი მისთვის კილომეტრებს ნიშნავდა
-მაპატიე-დაიჩურჩულა ბიჭმა, მარიანამ არაფერი უპასუხა, მხოლოდ ხელი გაუწოდა, თორნიკეს სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე და სწრაფად მიუახლოვდა ცოლ-შვილს, ხელი მაგრად ჩაკიდა მარიანას და შუბლზე აკოცა, შემდეგ კი პაწაწინა ლილეს აკოცა ციცნა თითებზე
-მიყვარხარ-ცრემლიანი თვალებით ახედა მარიანამ ქმარს და იფრო ძლიერად მოუჭირა აკანკალებული თითები ხელზე.
ქეთიმ ცრემლიანი თვალები მოავლო ცარიელ სახლს და უღონოდ ჩაეშვა სავარძელში, სახეზე ხელები აიფარა და ატირდა, რადგან ეს სიცარიელე ანადგურებდა... ისეთი განცდა ჰქონდა რომ ყველა და ყველაფერი დაკარგა და თან სამუდამოდ, რადგან ირაკლის რამდენჯერაც მიაკითხა ციხეში მან მისი ნახვა აღარ ისეურვა, თორნიკემ საავადმყოფოში მისვლა და შვილიშვილის ნახვა აუკრძალა... ანიც წესირად არ ყურებდა ზედ დღემდე ვერაფრით პატიობდა იმ შეცდომას რამაც რეალურად არა მარტო თორნიკე, მთელი მათი ოჯახი გაანგრია... გული სტკიოდა ძალიან სტკიოდა რადგან გრძნობდა რომ საბოლოოდ და სამუდამოდ შეიძლებოდა დაეკარგა ოჯახი, ქმარი და შვილი... საშინელი სიცარიელის და მარტოობის განცდა ჰქონდა, რომელიც დროსთან ერთად კიდევ უფრი მეტად უმძაფრდებოდა და ყველა უჯრედს ედებოდა გაყინულ ხეულში, ტელეფონის რეკვის ხმამ გონს მოიყვანა და ეკრანის დახედა, თუმცა ტირილისგან დასიებული თვალებით ვერ შეძლო ნომრის გარჩევა და ბევრი ფიქრის გარეშე უპასუხა
-გისმენთ-ამოილუღლუღა და ხმა ჩაუწყდა
-ქეთი-გაისმა გეგას დაძაბული ხმა
-შენ? ისევ შენ?-ამოიტირა დაბნეულმა ქალმა და ხმა ჩაუწყდა მღელვარებისგან
-ტირი?-სუნთქვა შეეკრა საყვარელი ქალის სასოწარკვეთილი ხმის გაგონებისას გაღიზიანებულ კაცს
-ის მოხდა რაც გინდოდა! -უყვირა ბოლო ხმაზე გაგიჟებულმა ქალმა-ყველაფერი დაანგრიე ჩემს გარშემო... მე კი საბოლოოდ გამანადგურე!
-ქეთი...
-ახლა?ახლა ბედნიერი ხარ იმ ყველაფრით რაც ჩაიდინე?
-რა ჩავიდინე?!-შეიცხადა გეგამ და ირონიულად გაეცინა- მე არაფერი გამიკეთებია... საერთოდ არაფერი!
-ყველაფერი შენ დაანგრიე ჩემს გარშემო!-ასლუკუნდა ქეთი
-ცდები-მშვიდი ტონით უთხრა გეგამ-ყველაფერი თავისით დაინგრა იმიტომ რომ შენი ვოთომ ოჯახი, ყალბ გრძნობებზე იყო ნაშენები
-შენ უკანასკნელი ადამიანი ხარ ვისაც უფლება აქვს ოჯახზე და ნამდვილ გრძნობებზე მელაპარაკოს!- ავარდა ქეთი და ფეხზე წამოვარდა
-მე შენ 19 წელი გეძებდი...-მკაცრი ტონით უთხრა გეგამ -მთელი19 წელი... გესმის?! შენზე ფიქრი წამითაც არ შემიწყვეტია, იმის მიუხედავად რომ ვიცოდი გათხოვდი და სხვა კაცის საკუთრება გახდი! შენს სიყვარულზე უარი ვერ ვთქვი იმის მიუხედავად, რომ ვიცოდი ის ნაბ.ჭვარი ირაკლი ყოველ დღე გეხებოდა!!!!
-მე შენ გელოდებოდი ... ყოველ დღე გელოდებოდი... მეგონა მოხვიდოდი ... მაგრამ შენ...არ მოხვედი გეგა... -ამოილუღლუღა ქალმა და ხმა ჩაუწყდა
-სწორედ იმ ღამეს გადავკვეთე უკანონოდ რუსეთის საზღვარი, როცა ქრისტინე ავარიაში მოჰყვა... არაფერი ვიცოდი მასზე და თორნიკეზე, თორემ დავბრუნდებოდი... შენს გამო დავბრუნდებოდი იმ ღამესვე...
-არ გინდა... გთხოვ არ გინდა
-მომისმინე! როცა გავიგე უკვე გვიანი იყო, შარში ვიყავი გახვეული და საზღვრის უკანონო გადმოკვეთის დროს დამიჭირეს... 7 წელი მომისაჯეს...
-არ მაინტერესებს! გესმის? არ მაინტერესებს!!!
-ვერ შევძელი რომ შენთვის ხმა მომეწვდინა რუსეთის ციხიდან... ვერც ჩემმა პატარა დამ და ბებია შეძლეს საჩხერიდან თელავში შენთან დაკავშირება
-გეყოფა თავის მართლება!
-თავს არ ვიმართლებ გასაგებია? ვცდილობ აგიხსნა რატომ ვერ მოვედი შენთან მაშინ,როცა ასე ძალიან გჭირდებოდი!
-არაფერის ახსნა არ მჭირდება! არ მჭირდება გესმის? იმიტომ რომ ჩემთვის უკვე დიდი ხანია სულ ერთი ხარ-გამომწვევი ტონით უთხრა ქალმა
-გგონია ასე მარტივად მომიშორებ თავიდან?- გაეცინა გეგას
-შენ წახვედი და მიმატოვე... აი ესაა სიმართლე! ახლა... ამდენი წლის მერე უფლება უბრალოდ არ გაქვს რომ მოხვიდე ჩემთან და ნამვილი სიყვარულის და გრძნობების ძალაზე მელაპარაკო!
-ჩემი სიევ არ გჯერა! -ავარდა გეგა-რატომ? რატომ არ გესმის ეს დედა მოტყ.ული რომ ჩემი სურვილით არ მიმიტოვებიხარ და გარემოებების მსხვერპლი გავხდი?
-უნდა წავიდე-დაიჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა ქალმა
-ვიცი რომ გატკინე... ძალიან გატკინე-გეგას ხმაში ლირველად გაჟღერდა ტკივილი-მაგრამ ასე განზრახ არ მოვქცეულვარ ქეთი...
-ჰო მატკინე, ძალიან მატკინე გეგა, ისე მატკინე რომ ეს ტკივილი დრომ, სულ ოდნავადც ვერ გაანელა!
-ყველაფერს გამოვასწორებ-დარწმუნებით უთხრა კაცმა
-არ გაბედო გესმის?! ჩემს ცხოვრებაში გამოჩენა აღარ გაბედო! -ავარდა ქეთი
-გეშინია?-ცინიკური ტონით ჰკითხა კაცმა- ჩემი გეშინია თუ საკუთარი გრძნობების?-გამომწვევი ტონით ჰკითხა და გაეღიმა
-ნეტავ არასდროს გეპოვე-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქეთიმ და ტელეფონი გაუთიშა, გაცეცხლებულმა გეგამ ისევ დარეკა, ისევ და ისევ მაგრამ ქეთი განზრახ ჯიუტად აღარ პასუხობდა მის ზარებს, და მითუმეტეს შეტყობინებებს, ამიტომ წყობრიდან გამოსულმა კაცმა ტელეფონი კედელს შეახეთქა.
აღფრთოვანებულ სოფი ბედნიერების ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან
-ღმერთო რა ძალიან პატარაა და საყვარელი, მაშინია არ შემომეჭამოს ეს ტორტის ნაჭერი-კისკისით ლაპარაკობდა და თან ლილეს პაწაწინა თითებზე ეფერებოდა
-შენ სულ ჭამაზე როგორ უნდა ფიქრობდე პროსტა- დაეჯღანა ანი
-ამას ვინ მეუბნება? შემწვარი კარტოფილის დედოფალი?!-შეიცხადა სოფიმ
-ყველაზე გიჟი მამიდა და დეიდა ჩემს შვილს რატომ ჰყავდეს?-აკისკისდა მარიანა და გულზე მიიკრო პაწაწინა ლილე
-თორნიკეს გადამკიდე, შენ კიდევ ვინმეს სიგიჟე გაკვირვევბს?-გაეცინა ანის
-ვიღაცას მოხვდება-თვალები დაუბრილა თორნიკემ დას
-მეც ეგ კითხვა გამიჩნდა-უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები სოფიმ
-ვაჩე შენი გოგო ძაან ბევრს ლაპარაკობს და როგორმე დააწყნარე რა-თვალი ჩაუკრა ანიმ გაღიმებულ ბიჭს
-სიამოვნებით დავაშოშმინებ-მუქარა ნარევი ტონით თაქვა ვაჩემ და სწრაფდ მიუახლოვდა დაბნეულ გოგონა
-მორჩი-გაბრაზდა კედელთან მდგომი სოფი როცა ვაჩემ ხელები მიაბჯინა კედელს და შუაში მოიმწყვდია
-კოცნააა, კოცნააა-ყვირილი დაიწყო ანიმ და დანარჩენებიც იმავე წამს აჰყვნენ
-არ გაბედო-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ და დაძაბული მზერით ახედა მომღიმარ ბიჭს, რომელიც მთელი ეს დროს ზემოდან დაჰყურებდა აციმციმებული თაფლისფერი სფეროებით -ვაჩე-ნაწყენი ტონით უთხრა როცა სახე ზედმეტად მიუახლოვა მისი შეხების სურვილით თვაკებანთებულმა ბიჭმა და ცხელი სუნთქვა მიაფრქვია ზედ, რამდენიმე წამის განმავლობაში სოფის სუნთქვა შეეკრა და საყვარელი მამაკაცის უძირო თვალებში ჩაიკარგა, შემდეგ კი დაძაბული მზერა მის სწორ ცხვირს ჩააყოლა და თხელ ტუჩებზე შეაჩერა, თუმცა მალევე მოვიდა გონს მკერდზე ხელები მიაბჯინა და უკან დახევა აიძულა, ვაჩეს სიცილი აუტყდა და როცა სოფიმ იფიქრა თავი დავაღწიე ამ გაუგებრობასო და მიტრიალდაბსწორედ მაშინ წაავლო ხელი ვაჩემ, თავისკენ მიატრიალა მკლავზე გადაიწვინა, სათანადო წინააღმედგობა რომ ვერ გაეწია დაბნეულობისგან და ტუჩებში აკოცა, რასაც იქ მყოფთა ოვაციები მოჰყვა
-არანორმალურო-დაუღრინა სოფიმ ირონიულად მომღიმარ ბიჭს და გასწორდნენ თუ არ მაშინვე ხელიდან გაუსხლტა და პალატიდან გავიდა.
პატარას დაბადებამ რაღაცნაირად შეცვალა თორნიკეს და მარიანას ერთმანეთისადმი დამოკიდებულება, შესაბამისად არავის გაჰკვირვებია როცა გოგონა ქმართან ერთად გადავიდა ნაქირავებ ბინაში. ყველაფერი უცნაურად დალაგდა თითქოს, თუმცა დროსა და სივრცეში გაფანტული ზიზღი, სიძულვილი, სასოწარკვეთა, შიში, იმედგაცრუება ნელ-ნელა ზალას იკრებდა და შესაფერის დროს ელოდა რომ ყველა და ყველაფერი წაელეკა.
ტყუპების დაბადების დღე თორნიკეს ნაქირავებ ბინაში ყველამ ერთად აღნიშნეს, რა თქმა უნდა ქეთის გამოკლებით. ყველაფერმა იდეალურად ჩაიარა, შესაბამისად ნასვამი სოფი ძალიან აჟიტირებებული და დადებითი ემოციებით დამუხტული წაიყვანა ვაჩემ შინ
-ძალიან ბედნიერი ვარ რომ ყველაფერი დალაგდა-მომღიმარი სახით გახედა გოგონამ საჭესთან მჯდომ ბიჭს რომელსაც მთელი დღის განმავლობაში არ დაულევია ალკოჰოლური სასმელი ყველას გასაოცრად
-გეტყობა -გაეცინა ბიჭს -ზედმეტადაც კი
-რა დამპალი ხარ-აკისკისდა სოფი რომელიც ძალიან, ძალიან გვიან მოვიდა აზრზე და მიხვდა რომ ვაჩეს მანქანა მცხეთისკენ კი არა კახეთის გზატკეცილისკენ მიჰქროდა -ვაჩე სად მიგყავარ?- ჰკითხა კარგა ხნის სიჩუმის მერე ჩამწყდარი ხმით
-სიღნაღში-მკაცრი სახით გახედა ვაჩემ დაძაბულ გოგომას და ნიკაპზე აჰკარა ხელი
-რატომ?
-ჩათვალე მოგიტაცე-უდარდელად უთხრა და კარგა ხნის მერე მაინც შეეპარა ტუჩის კუთხეში ღიმილი
-ნუ სულელობ-აკისკისდა სოფი
-გგონია გაგიშვებ?-უცნაური მზერით ჩაეკითხა ვაჩე, სოფიმ არაფერი უპასუხა თვალები დახუჭა მინა ჩასწია და ღრმად ჩაისუნთქა თებერვლის სუსხიანი, ცივი ჰაერი, ვაჩე ხშირად იხედებოდა სოფისკენ და მოჯადოებულივით აშტერდებოდა მის აწეწილ თმას.
სოფის გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა სახლში შესულებს, წყვილისათვის მოწყობილი ულამაზესი მაგიდა და ვარდებით, სანთლებით და სუსტი განათებით მორთული ოთახი დახვდა
-ეს ყველაფერი შენ მოიფიქრე?-გაეცინა გოგონას და ინტერესით მოავლო თვალი ოთახს
-არა, დიზაინერებმა- უდარდელად უთხარ ვაჩემ და მაგიდაზე დადებული ღვინის ბოთლი გახსნა
-რა რომანტიული ხარ ღმერთო-ირონიული ტონით უთხრა სოფი და მაგიდასთან დაჯდა
-დალევ?-თავზე წამოადგა ვაჩე და სასმლით სავსე ჭიქა გაუწოდა, სოფიმ უცნაური მზერით მიაჩერდა ხელზე შემდეგ ცივი მზერა ააყოლა მის მკლავს და ფერმკრთალ სახეზე მიაყინა, ბიჭს გაეცინა და მეორე ჭიქა ნელა მიიტანა ტუჩებთან, ცოტა მოსვა და გამიმწვევი მზერით ჩააცქერდა თვალებში უკვე დაძაბულ გოგონას, რომელმაც მისი გამოწვევა მიიღო და ჭიქა გამოართვა
-დაბადების დღეს გილოცავ პატარავ-სიცილით უთხრა, ჭიქა მიუჭახუნა ცხვირზე აკოცა და ერთი მოყუდებით ჩაცალა მჟავე, უგემური სითხე, სოფიმ არაფერი უპასუხა, ცოტა მოსვა და ჭიქა ხელებშორის მოიქცია, ვაჩემ რამდენიმე ჭიქა სასმელი სიტყვის უთქმელად ზედიზედ დალია, გოგონამ კი მხოლოდ ის ერთი ჭიქა ჩაცალა მთელი ამ დროსი განმავლობაში და როცა ალკოჰოლის მცირე დოზა სისხლში შეცურდა სასიამოვნო გაბრუება იგრძნო ორივემ... უარესი დაემართა სოფის, როცა მის დაძაბულ სმენას მიწვდა მისი საყვარელი მუსიკის ნაზი მელოდია, რომელიც ოთახში საოცარი სინაზით გაიფანტა. გოგონა საოცარი სისწრაფით დაიკარგა მისთვის უცხო ემოციებში, გრძნობებსა და განცდებში...
-მიყვარხარ-სადღაც შორიდან ჩაესმა საყვარელი მამაკაცის ხმა და გაუაზრებლად დახუჭა თვალები, როცა მისი ცხელი და ვნებიანი ტუჩების შეხება იგრძნო კისერში ზურგს უკნიდან -ძალიან მიყვარხარ-კიდევ ერთხელ დაუჩურჩულა ვაჩემ და ამჯერად ყურს დაბლა აკოცა ნელ-ნელა კი ყელისკენ ჩააცურა ფერმკრთალი ტუჩები, სოფის გულისცემა წამის მეასედში გაორმაგდა, სუნთქვა აჩქარდა, ცხელი სისხლი აიმღვრა ვიწრო ძარღვებში -ვიცეკვოთ?-ჩასჩურჩულა მისი ზურგს უკან მდგომმა, აღელვებულმა ბიჭმა ყურში და სკამიდან ოდნავი ძალდატანებით ააყენა, მაშინვე თავისკენ შეატრიალა და თვალებში ჩააცქერდა გამომწვევი მზერით. სოფი ძალიან დაძაბა ბიჭის ზედმეტმა სიახლოვემ, თავისუფალმა ქცევამ და შეხების სიხშირემ, რადგან გრძნობდა რომ ეს ყველაფერი ნელ-ნელა თავს აკარგვინებდა, ხოლო როცა ვაჩეს უხეში ხელები წელზე ისე შემოეჭდო რომ სხეულზე მჭიდროდ მოეკრო, მუცელში პაპლების საოცარი და გიჟური ფრენა იგრძნო რამაც საბოლოოდ დააკარგვინა აზროვნები, მოქმედების და წინააღმდეგობის გაწევის სურვილი.
ნაზი მისიკის ფონზე ცეკვამ, ზედმეტმა სიახლოვემ, ალკოჰოლის მცირე დომზამ, კოცნამ, შეხების ძალამ თავისი საქმე გააკეთა და სოფიმ საბოლოოდ დაკარგა თავზე კონტროლი და მთელი სხეულით და გრძბობით მიენდო ვაჩეს, რომელიც მასზე არანაკლებ თავბრუნდამხვევ გრძნობათა ქარიშხალს ებრძოდა საკუთარ გულში -სოფი-დაიჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა საყვარელი გოგონას სახელი და ამღვრეული თაფლისფერი სფეროებით ჩააცქერდა, მწვანე ჩამუქებულ თვალებში -ჩემთან დარჩები?- გოგონას უმალ სუნთქვა შეეეკრა და გულისცემა გაუჩერდა მის ამ სიტყვებზე, რადგან ისეთი განცდა დაეუფლა თითქოს არჩევანის გაკეთებას აიძულებდა ცხოვრება რაღაც ცუდსა და ძალიან ცუდს შორის, რადგნა სოფიმ ზუსტად იცოდა რა გადაწყვეტილებაც არ უნდა მიეღო, წასვლის თუ დარჩენის როვე შემთხვევაში ინანებდა გადადგმულ ნაბიჯს, მაგრამ იმის გააზრბაზე რომ საყვარელი მამაკაცის შეხებით შეიძლებოდა განეცადა დაუვიწყარი ბედნიერება, რომელიც დაშვებული შეცდომის გადაფასების დროს მუდამ მეტად ღირებული იქნებოდა ვიდრე შიშის გამო უკან დახევა, ხმა დაბალი ტონით დაიჩურჩულა
-დავრჩები-ბიჭის სახეზე უცნაური ბედნიერების ღიმილი გაკრთა და სანამ სოფი კიდევ რამეს ეტყოდა ტუჩებზე დააცხრა, მოულოდნელად დაიხარა, ხელში აიტაცა აკივლებული გოგონა და საძინებლისაკენ წაიყვანა, საწოლზე ფრთხილად დააწვინა და ზემოდან მოექცა, ამ მომენტში სოფის გულისცემა შეუწყდა და სუნთქვა გაუჩერდა
-მიყვარხარ-გაისმა ბიჭის ჩახლეჩილი ხმა სიჩუმითა და სიბნელით გამეფებულ ითახში, სოფიმ არაფერი უპასუხა, ოდნავ წამოიწია საწოლიდან, კისერზე შემოაჭდო ცივი თითები და მის ვნებიან ტუჩებს მიწვდა, ვაჩემ მის კოცნას უფრო მეტი, გრძნობით, ემოციით, სიგიჟით და ვნებით უპასუხა რის გამოც სოფის სხეულში არსებული უნებლიე შიში და დააძაბულობა იმავე წამს გაიფანტა. იმის მიუხედავად რომ ვაჩეს ყოველი ქმედება თავშეკავებული იყო, რისთვისაც აშკარად ზედმეტი ძალისხმევა სჭირდებოდა ბიჭს,მის ყოველ ახალ ქმედებაზე ნელ-ნელა მაინც იძაბებოდა სოფი და მის სხეულში, გულში და გონებაში სასიამოვნო განცდათა ერთობლიობა შეულჩნევლად იხლართებოდა, შიშსა და დაძაბულობაში. როცა ვაჩე უხეში თითები სოფის პორანგის ქვეშ შეცურდნენ, ნელა ასრიალდნენ ზემოთ მის ნაზ, სურნელოვან კანზე და პერანგის კიდეც აიყოლიეს სოფის ერთიანად დაეჭიმა სხეული, თუმცა სურვული შიშზე უფრო ძლიერი აღმოჩნდა...როცა გოგონამ სრულიად შიშველ სხეულზე ვაჩეს ვნებიანი ტუჩების შეხება იგრძნო, საბოლოოდ დაიკარგა ბედნიერების გიჟურ ტალღებში... იმის მიუხედავად რომ საკმაოდ უჭირდა ვაჩეს თავზე კონტროლის შენარჩუნება და მოწოლილი გიჟურ ემოციებთან სათანადო გამკლავება, როგორღაც მაინც ახერხებდა რომ მისი ყოველი მოძრაობა, ქმედება, შეხება და კოცნა ნაზი და თავშეკავებული ყოფილოყო, ყველაზე მეტად ის უნდოდა რომ პირველი შეხება და შეგრძნება სოფისთვის მხოლოდ ტკივილთან კი არა რაღაც სხვა, მტკივნეულ მაგრამ სასიამოვნო განცდად აღბეჭდილიყო გონებაში და სწორედ მაშინ, როცა ვაჩე პირველად დაეუფლა მის სიფრიფანა სხეულს, სოფიმ მწველ ტკივილად განიცადა ბედნიერება, სხეულის ყველა უჯრედში.
გამთენიისას რაღაცის ხმაურზე გაეღვიძა ვაჩეს, სუსტად გაახილა თვალები და საწოლზე, ზურგით მჯდომ გოგონას მიაჩერდა ამღვრეული თვალებით, რომლსაც შიშველ სხეულზე საოცარი სილამაზით დაჰფენვოდა, წელამდე სიგრძის ოქროსფერი ბზინვარე თმა
-დილა მშვიდობისა-დაუჩურჩულა და მაშინვე უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები, რადგან სოფიმ პერანგი მოიცვა -რას აკეთებ?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა როცა გოგონა ფეხზე წამოდგა და მის დაძაბულ სმენას ქუსლიანი ფეხსაცმლის გამაღიზიანებელი ხმა მიწვდა
-დილა მშვიდობისა- გაუღიმა უკვე ჩაცმულმა და მისკენ მოტრიალებულმა, მოწესრიგებულმა სოფიმ
-რას აკეთებ-თქო?-ავარდა ვაჩე და საწოლზე წამოჯდა
-ვემზადები-მშვიდი ტონით იპასუხა სოფიმ და თმა ცალ გვერდზე მოიქცია
-ანუ?-თვალი თვალში გაუყარა გაცეცხლებულმა ბიჭმა
-დღეს გამოცდა მაქვს -აუხსნა სოფიმ და სარკისკენ მიტრიალდა
-გამოცდა ხუთზე გაქვს!-ლამის უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა
-სახლში უნდა მივიდე და ვიმეცადინო-გაოგნებული სოფი ვერ ხვდებოდა რატომ ბრაზობდა ასე ძალიან ვაჩე
-აქ დარჩენა ერთი ღამისთვის კი არ მითხოვია-აყვირდა წყობრიდან გამოსული ბიჭი და გიჟივით წამოვარდა საწოლიდან, შარვალი ამოიცვა და სოფის მივარდა -მინდა რომ ჩემთან დარჩე და ჩემი გოგო გახდე!!!
-ვაჩე-აღელდა სოფი
-მინდა რომ ჩემი ცოლი გერქვას-აღელვებულმა ბიჭმა საყვარელი გოგონას სახე ხელებშორის მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა
-რა? რაა?-გაოცებისგან ლამის პირი დააღო გოგონამ
-ტყუილად ნუ ფიქრობ პასუხზე... შანსი არ გაქვს! მაინც არ გაგიშვებ-გაეცინა ბიჭს და ტუჩებზე დააცხრა
-ვაჩე დარჩენა არ შემიძლია-დაიჩურჩულა გოგონამ როცა როგორც იქნა მოწოლილი გიჟური ვნებები დაიცხრო აღელვებულმა ბიჭმა და მის ტუჩებს მოწყდა
-სოფი
-გთხოვ დარჩენას ნუ მთხოვ-უმისამართოდ დაიჩურჩულა ასლუკუნებულმა გოგონამ
-რატომ?-აყვირდა წყობრიდან გამოსული ბიჭი
-არ შემიძლია ასე დაუფიქრებლად მსგავსი ნაბიჯის გადადგმა მხოლოდ ერთი ღამისთვის
-შენი სიტყვები როგორ გავიგო?-ზემოდან დააცქერდა გაცეცხლებული ვაჩე აღელებულ გოგონას
-გთხოვ ნუ გიჟდები... ამ ეტაპისთვის მინდა რომ ყველაფერი ისე დარჩეს როგორც არის, ერთი მარტივი მიზეზის გამო... უბრალოდ მე...მზად არ ვარ ოჯახის შესაქმნელად... გესმის? ეს იმას არ ნიშნავს რომ შენზე და ჩვენს სიყვარულზე უარს ვამბობ
-არა არ მესმის და არც მინდა რომ გავიგო!- უყვირა გაავებულმა ბიჭმა
-მაშინ ჯობია ყველაფერი აქ და სამუდამოდ დავამთავროდ-აყვირდა სოფიც
-არასდროს! გესმის? თავს არასდროს დაგანებებ- ავარდა გაგიჟებული ბიჭი და იმის მიუხედავად რომ ძალიან იყო გაბრაზებული იყო სოფიზე, გულში ძლიერად ჩაიკრა უკვე ატირებული გოგონა და თავზე აკოცა.
დილის სუსტი მზე ნელა ამოიწვერა დაფიფქული მთის კალთიდან და სათანადოდ გაანათა ვაჩეს მიერ მუქი ფარდებით ჩაბნელებული ოთახი შესაბამისად მის წელს ზემოთ შიშველ სხეულზე ჩახუტებულმა სოფიმ მარტივად შენიშნა ბიჭის ვენებზე ნემსის კვალი რომელიც უამრავ ადგილას იყო პატარა და დიდი ზომის ჩალურჯებებად, გველნაკბენივით მოშორდა საყვარელი მამაკაცის სხეულს და ზიზღით მიაჩერდა მკლავებზე
-ეს რა არის?-ხმის კანკალით ჰკითხა და უმალ ცრემლები გადმოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე