ქეთი მაშინვე მოშორდა გეგას ტუჩებს და თავს უფლება არ მისცა საყვარელი მამაკაცის მონატრებული ტუჩების შეხებით და შეგრძნებით გამოწვეული სასიამოვნო განცდათა ერთობლიობა მთელი არსებით შეეგრძენო გაყინულ სხეულში, რადგან ზუსტად იცოდა რომ წინააღმდეგობის გაწევა, გეგაზე მეტად, საკუთარ გრძნობებთან გაუჭირდებოდა
-გთხოვ-უმისამართოდ დაიჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა ქალმა და ცრემლიანი თვალებით ახედა ზედმეტად ახლოს მდგომ კაცს, რომელიც ზემოდან დაჰყურებდა ამღვრეული, ნაცრისფერი, ჩამქარალი სფეროებით
-ისევ გიყვარვარ...ამას ვგრძნობ-დარწმუნებით უთხრა გეგამ სახე გაფითრებულ ქალს და როგორც კი რაღაცის თქმა დააპირა ქეთიმ, მაშინვე ტუჩებზე მოადო უხეში თითები და სახესთან ისე ახლოს დაუჩურჩულა მომღიმარი სახით-არაფერი თქვა- რომ ქალი, რამდენიმე წამის განმავლობაში მისი მივიწყებული სურნელით გაბრუვდა და ისე დაიბნა რომ გაუაზრებლად ერთი წვეთი ცრემლიც კი გადმოიცურდა აწყლიანებული თვალებიდან
-გეყოფა-ქეთიმ ოდნავ უკან დაიხია და მისი ხელი უხეშად მოიშორა სახიდან
-რა მეყოფა?!-წამში სახე შეცვალა გაღიზიანებულ კაცს
-ჩემი ცხოვრების დანგრევა!-მკაცრი ტონით უთხრა ქალმა და კიდევ უკან დაიხია. უნდოდა რაც შეიძლება შორს ყოფილიყო გეგასგან რომ მისი შეხებით შეგრძნებით გამოწვეული სასიამოვნო გიჟური ემოციები მარტივად დაეცხრო და აზრზე მოსვლა შესძლებოდა
-მე არაფერი გამიკეთებია... ყველაფერი შენ თვითონ დაანგრიე...ჩემს გამო...მაგრამ ამას ჯერ ვერ ხვდები-ირინიული ტონით უთხრა კაცმა და გამომწვევი მზერით მიაჩერდა სალეწილ სახეში
-ღმერთო რა ცინიკოსი ხარ-სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა ქალს სახეზე
-მთელი შენი ცხოვრება ტყუილი იყო რომელიც ყალბ გრძნობებზე ააშენე!- მკაცრი ტონით უთხრა გეგამ-ერთადერთი სიმართლე შენს ცარიელ ცხოვრებაში მე და ჩემდამი სიყვარული იყო! ამიტომაც დაინგრა ყველაფერი ერთი სულის შებერვაზე, ასე მარტივად!
-რას ბოდავ-ავარდ აქეთი
-აურყოფა არ გაბედო! -დაუღრინა გეგამ -ყალბი რომ არ ყოფილიყო ეს ყველაფერი ასე მარტივად არ დაკარგავდი არც ოჯახს, არც ქმარს და არც შვილს!!!
-არანორმალური-აყვირდა წყობრიდან გამოსული ქალი-თორნიკეს ქრისტინეს შესახებ შეტყობინება შენ გაუგზავნე! მერე კი...ისევ შენს გამო იძულებული გავხდი ჩემი შვილისთვის სიმართლე მეთქვა და მისი ცხოვრება ყველაზე რთულ დროს კიდევ უფრო გამერთულებინა... სწორედ შენს გამოა ჩემი ქმარიც ციხეში... ყველაფერი შენი ბრალია...შენს გამო ინგრევა მთელი ჩემი ცხოვრება...შენი... მხოლოდ შენი-ასლუკუნდა ქეთი და ცრემლიანი თვლებით მზერა გასწორა ურეაქციოდ მდგომ კაცს
-ჰო... ჩემი ბრალია-დაეთანხმა გეგა გამაღიზიანებელი ტონით და მშვიდად განაგრძო- მაგრამ მხოლოდ ის, რომ დღემდე მე გიყვარვარ და ჩემი დავიწყება ვერ შეძელი!- ქეთიმ, მის საშინელ, დაუნდობელად ნათქვამ სიტყვებზე თავი ვეღარ შეიკავა, უმალ ცხვირი აეწვა და თავისდაუნებურად ცრემლები გადმოსცვივდა, ხმა ვეღარ ამოიღო, ძალა აღარ ეყო კიდევ რამის სათქმელად, რადგან ხვდებოდა რომ გეგა სიმართლეს ეუბნებოდა. ამ ყველაფერმა ისე საშინლად იმოქმედა მასზე რომ ერთდროულად დაკარგა კონტროლი სხეულზე, ემოციებდა და დამალულ გრძნობებზე, ამიტომ სახეზე ხელები აიფარა და ატირდა -ქეთი-გეგა უემოციო სახით მიუახლოვდა მთელი სხეულით აკანკალებულ ქალს, ხელი გადახვია და გულზე მიიკრო. გეგასთან ზედმეტმა სიახლოვემ, ჩახუტემა მისმა შეხებმა და შეგრძნებამ ქეთის საბოლოოდ დააკარგვინა წინააღმდეგონის გაწევის სურვილი და სცადა მთელი არსებით შეეგრძნო საყვარელი მამაკაცის სითბო, ძალა და სიყვარული. ქეთიზე უარეს მდგომარეობაში იყო გეგა რომელიც საყვარელი ქალის შეხებაზე მთელი 26 წელი ოცნებობდა და ეს მხოლოდ მისი 19 წიანი ძებნის შემდეგ შეძლო ისიც რამდენიმე წუთით, რადგან ზუსტად იცოდა რომ ქეთის წამიერი თავის დაკარგვა, ჩახუტება, ცრემლები და სიჩუმე ძალიან მალე დასრულდებოდა და დაუფიქრებლად ეცდებოდა ისევ, სამუდამოდ წასულიყო მისი ცხოვრებიდან, ამიტომ სუნთქვა აჩქარებული და ზედმეტად დაძაბული იდგა ერთ ადგილზე მიყინულივით და ცდილობდა ამ წამისმიერი ჩახუტვით სრულად განეცადა ის დროში დაკარგული და დაფანტული გრძნობები და ემოციები რომელთა განცდაზეც 26 წლის მანძილზე ჯიუტად არ შეუწყვეტია ოცნება და ფიქრი.
გეგას გულზე მიკრული ქეთი კარგა ხანს ტიროდა და ხმის ამოღებას ვერ ბედავდა, ათასი გრძნობა და ემოცია ერთდროულად მოაწვა მის გაყინულ სხეულს და ოსეთი განცდა დაეუფლა თითქოს დაიკარგა დროსა და სივრცეში, ბოლოს როცა თავს მოერია და დამშვიდება მოახერხა სულ ერთი წამით ასწია თავი და აწყლიანებული ცისფერი სფეროები მიანათა გეგას არეულ სახეს , რომელზეც არავითარი გრძნობა და ემოცია არ იკითხებოდა, იმ წამებში, რაღაცნაირად გული ეტკინა ქეთის, ამიტომ თავი დახარა და მკერდზე მიაბჯინა ხელები რომ უკან დაეხია, მაგრამ გეგამ უფლება არ მისცა, უფრო ძლიერად მიიკრო სხეულზე და ნიკაპზე ხელი წაავლო თავი ააწევინა და ანთებული თვალებით დააცქერდა ტუჩებზე, ქალი მისმა დაჟინებულმა მზერამ დაძაბა, მაგრამ სანამ საბოლოოდ აზრზე მოსვლას შეძლებდა გეგა ტუჩებზე დააცხრა. ქეთის რამდენიმე წამის განმავლობაში სუნთქვა შეეკრა და გულისცემა გაუჩერდა თუმცა კაცის ნაზმა, ვნებიანმა და სიყვარულით გაჟღენთილმა კოცნამ იმავე წამს აემღვრია ცხელი სისხლი ძარღვებში და მათელი სხეულით შეიგრძნო მისი გიჟური დენა ძარღვებში, როცა როგორღაც აზრზე მოსვლა შეძლო, გეგას ტუჩებს მაშინვე მოწყდა და სიტყვის უთქმელად აქცია ზურგი და წავიდა. გეგა არ გაკიდებია, არც მისი შეჩერება და მითუმეტეს მასთან დალაპარაკება უცდია, რადგან ამ წამიერი ჩახუტებით, კოცნით და სიჩუმით ქეთიმ მის ყველა კითხვას ნათლად გასცა პასუხი.
ირაკლის სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა სახეზე როცა ავთომ ახარა გეგამ საჩივარი გაიტანაო, ამ წაუთებში თავი ყველაზე უსუსურ, უმწეო და საცოდავ ადამიანად იგრძნო, რადგან ამ საქციელი გეგამ ხაზი გაუსვა თავის უპირატესობას.
-არ გიხარია?-შეიცხადა ავთომ
-როდის გამოვალ?-უემოციო ტონით ჰკითხა ირაკლიმ
-ხვალ
-არავის არაფერი უთხრა-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ირაკლიმ და საკანში დაბრუნდა.
მარიანა მოწყენილი სახით დაჰყურებდა ძლივს ჩაძინებულ, პაწაწინა და ზედმეტად ჭირვეულ ლილეს,რომლის ნათელ სახეზე დროდადრო ღიმილი კრთებოდა, აღელვებული გოგონა ნაზად მოეფერა შვლის სახეზე და ოთახიდან ფრთხილად გავიდა, საათს გახედა რომელიც უკვე შუა ღამის 4 უჩვენებდა, გაბრაზებული შევიდა სამზარეულოში, ყავა გაიკეთა და უიმედოდა დარეკა უკვე მეთორმეტედ თორნიკეს ნომერზე რომელიც ისევ გათიშული აღმოჩნდა, ტელეფონი მაგიდაზე მიაგდო და ყავა მოსვა, ფიქრმა წაიღო მისი გონება, თორნიკეზე ფიქრმა და შეუმჩნევლად შეცურდნენ მისი მწვანე სფეროები ცრემლების ზღვაში, გარინდებული იჯდა სამზარეულოს მაგიდასთან ერთ ადგილზე მიყინულივით და მოწოლილ ცრემლებს უფლებას აძლევდა მის გაფითრებულ ღაწვებზე სწრაფად და მტკივნეულად გადმოდენილიყვნენ, მოულოდნელად, კარზე ატეხილმა ბრახუნის ხმა ისე შეაშინა რომ გიჟივით წამოვარდა სკამიდან და კარგა ხნის მერე, როცა აზრზე მოსვლა შეძლო ჰოლში გავიდა, კარი გაააღო გაბრაზებული სახით და სულ ერთი წამით შეხედა თორნიკეს ჩაწითლებულ თვალებს, უმალ ცხვირი აეწვა ცრემლები მოეძალა და ზურგი აქცია
-მარიანა-თორნიკემ მკალვზე ხელი წაავლო და თავისკენ შეატრიალა უკვე ატირებული გოგონა- გთხოვ ნუ ტირი-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და ნაზად ჩააყოლა ხელის ზურგი მის ალეწილ სახეს, გოგონამ თავი დახარა მაგრამ თორნიკემ მაშინვე ააწევიდა და თვალებში ჩააცქერდა-ძალიან მომენატრე-ღიმილით უთხრა თორნიკემ და სანამ მარიანა აზრზე მოსვლას შეძლებდა ტუჩებზე დააცხრა, გოგონა შეეწინააღმდეგა მაგრამ თორნკემ მაშინვე მკლავებში მოიმწყვდია და როგორც კი მიხვდა რომ ცოლი დააშოშმინა მაშინვე ხელში აიტაცა და საძინლისაკენ წაიყვანა, დაბნეულმა და აღელვებულმა მარიანამ კისერზე ძლიერად შემოაჭდო ხელები ქმარს და მხოლოდ მაშინ მოვიდა აზრზე როცა ბიჭმა საწოლზე დააწვინა და ზემოდან მოექცა
-თორნიკეე!-გაბრაზებული სახით მიაჩერდა გოგონა ქმარს, თორნიკემ არაფერი უპასუხა,მხოლოდ გამომწვევი მზერით დააცქერდა ზემოდან ფერმკრთალ სახეზე და მოულოდნელად ტუჩებზე დააცხრა, თან ცივი თითები მაისურის ქვეს შეუცურა და ნელა ააყოლა მის ნაზ, თბილ და სრიალა კანს- თორნიკე-მხოლოდ ამის თმა მოახერხა გოგონამ როცა ქმრის ვნებიანი ტუჩები ყელზე მიეწება და ძალიან ნელა გაუყვა ლავიწის ძვალს
-ძალიან მომენატრე-აღმოხდა ცოლის შეხებით, შეგრძნებით და სურნელით გაბრუებულ ბიჭს
-გთხოვ-უმისამართოდ დაიჩურჩულა გოგონამ და თვალები დახუჭა, უცნური განცდა ჰქონდა რადგან უკვე თვეზე მეტი იყო გასული რაც თორნიკე მას არ შეხებია მშობიარობის გამო და ახლა როცა ისევ ეხებოდა, ისეთი განცდა ჰქონდა თითქოს ეს მათი პირველი შეგრძნება და შეხება იყო, ამ ყველაფრის გამო მისთვის უცნაურ, განსხვავებულ და უცნობ შიემოციებში დაიკარგა თითქოს
-მჭირდები-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა თავგზააბნეულმა ბიჭმა და ამღვრეული თვალებით დააცქერდა ზემოდან საყვარელი გოგონა არეულ სახეს, რომელზეც აშკარა შიში და დაბნეულობა გამოისახა, ამის გამო თორნიკე მაშინვე წყობრიდან გამოვიდა და დაუღრინა -ისევ არ გინდა რომ შეგეხო?-და კარგა ხნის დუმილის მერე დაამატა-როგორც მაშინ?-მარიანა ამ კითხვაზე ისე დაიძაბა რომ ერთიანად დაეჭიმა სხეული და ადგილზე გაიყინა, რის გამოც ხმის ამოღება უბრალოდ ვერ შეძლო, არა თუ სათანადო წინააღმდეგობის გაწევა მისთვის, რომლის სურვილიც მხოლოდ იმიტომ გაუჩნდა ახლა, რომ თორნიკეს ჩვეულმა ქცევებმა ამ დღეს განსაკუთრებულად გააღიზიანა
-შენზე ძალიან ვარ გაბრაზებული-როგორც იქნა ხმა ამოიღო გოგონამ
-გეტყობა-გაეცინა ბიჭს და ცხვირის წვერით საფეთქელზე შეეხო
-ისევ შუაღამისას მოხვედი სახლში და თან ძალიან მთვრალი... უფრო სწორად ვიმედოვნებ რომ მხოლოდ სასმელი გაქვს დალეული
-მოდი ამაზე სზვა დროს ვილაპარაკოთ-მომაბეზრებლად უთხრა ბიჭმა და ისევ მის ყელს მიწვდა.
-თორნიკე-გაბრაზდა მარიანა
-ჩშშ-დაუჩურჩულა ბიჭმა და ტუჩებში აკოცა
-შენთვის არასდროს დადგება დრო როცა მე და შენ დაგვჭირდება ლაპარაკი, ჩვენზე? ჩვენს მომავალზე და შესაძლო განქორწინებაზე?! ხომ ასეა?
-შენ ჩემი ხარ! -ბრაზნარევი ტონით უთხრა ბიჭმა და თვალებში ჩააცქერდა -მხოლოდ ჩემი და ასე იქნება სიცოცხლის ბოლომდე, მე და შენ მხოლოდ სიკვდილი დაგვაშორებს!-გამომწვევი ტონით უთხრა ვიჭმა და ცხვირზე აკოცა- ასე რომ შეწყვიტე სისულელეებზე ფიქრი
-ასე ცხოვრებას არ მინდა... მუდმივ შიშსა და სტრესში... მინდა ბედნიერი ვიყო-გაბრაზდა გოგონა
-ბედნიერი არ ხარ?-ავარდა თორნიკე
-არა!-დაუფიქრებლად მიახალა გოგონამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თორნიკეს ჩამუქებულ ჭაობისფერ სფეროებს, რომელში მომენტალურად გაკრთა, ბრაზის, მრისხანების, შიშის და სასოწარკვეთის მძაფრი ნაზავი-იმიტომ რომ შენ ჩემს გვერდით არასდროს ხარ... -დაუჩურჩულა ჩამწყდარი ხმით გოგონამ და ქმრის ალეწილი სახე ხელებშორის მოიქცია-ჩემი ბედნიერება კი მხოლოდ შენ ხარ-და სანამ თავგზააბნეული ბიჭი აზრზე მოვიდოდა და რამეს ეტყოდ თავად მიწვდა მის ტუჩებს.
დილით, რაღაც ყრუ ხმაურმა გააღვიძა თორნიკე, თვალები სუსტად გაახილა და დაბნეული მიაჩერდა თვალცრემლიან ცოლს, რომელიც ერთ ადგილზე მიყინულივით იდგა და ზიზღით სავსე მზერით დაჰყურებდა აკანკალებული ხელისგულზე მოქცეულ თეთრ პატარა აბებს, დაფეთებული თორნიკე გიჟივით წამოვარდა ფეხზე და ცოლს მივარდა
-ყველაფერს აგიხსნი-დაიწყო ჩამწყდარი ხმით ბიჭმა
-ამიხსნი? რა უნდა ამიხსნა?-აყვირდა წყობრიდან გამოსული გოგონა და ზედ შეაყარა აბები- არასდროს დამთავრდება!-დარწმუნებით თქვა უფრო თავისთვის ვიდრე თორნიკეს გასაგონად და ცრემლიანი თვაკებით შეხედა ალეწილ სახეში-ეს ყველაფერი არასდროს დამთავრდება ხომ ასეა?- თორნიკემ არაფერი უპასუხა, ახლა იმდენად იყო დაბნეული და არეული რომ დაფანტულ აზრებს თავს უბრალოდ ვეღარ უყრიდა რომ სწორად სათქმელი სიტყვები ეპოვა და გაგიჟებული ცოლი როგორმე დაეწყნარებინა , მარიანა სამზარეულოში გავიდა სკამზე ჩამოჯდა და უემოციო სახით ერთ წერტილს გაუშტერა ტირილისგან დასიებული თვალები
-შევეშვები, გპირდები-თორნიკეს ჩავარდნილი ხმა მისწვდა მის დაძაბულ სმენას
-უკვე 10 თვეა ერთასა და იგი ფრაზებს ვისმენ- ამოილუთლუღა გოგონამ და ყელში გაჩხერილი ბურთის მიუხედავად განაგრძო- შევიცვლები! შევეშვები! შენს გამო! ჩვენს გამო! დამოკიდებული არ ვარ! ვერთობი! მჭირდება! ცუდად ვარ! მხოლოდ ამ ერთხელ! აღარ განმეორდება! -თორნიკეს ტონალობას გააჯავრა კარგა ხნის სიჩუმის მერე განაგრძო - იცი ყველაზე დიდი უბედურება რა არის ამ სიტუაციაში? ის რომ მე შენი თითოეული სიტყვის მჯერა! იმის მიუხედავად რომ ვიცი რეალურად არაფერი შეცვლება, იმიტომ რომ შენ ეს არ გინდა! იმიტომ რომ ვერ ხვდები რა საშინელებას აკეთებ- უეცრად ზურგს უკან მდგომი ქმრისკენ მიტრიალდა და ამღვრეული თვალებით ახედა-სინამდვილეში... შეცდომას შენ კი არა მე ვუშვებ, იმიტომ რომ დღემდე შენს გვერდით ვარ და არარსებულ იმედს ვებღაუჭები-თავი დახარა და იატაკს დააცქერდა
-ეს აღარ განმეორდება გპირდები-თორნიკემ თავი ააწევინა ცოლს და თვალებში ჩააცქერდა
-მე და შენ ორივემ კარგად ვიცით რომ რეალურად არაფერი შეიცვლება, უბრალოდ დროსი საკითხია როდის დაესმება საბოლოო წერტილი ჩვენს ურთიერთობას!-გამომწვევი ტონით უთხრა გოგონამ და დაძაბული დაელოდა მის რეაქციას რადგან თორნიკეს იმავე წამს სახე წაეშალა
-რის თქმას ცდილობ?-დაუღრინა და ფეხზე წამოაყენა -მიპასუხე!-უღრიალა ბოლო ხმაზე
-იმის რომ ამ ყველაფერმა უკვე საშინლად დამღალა! არჩევანის გაკეთება არაერთხელ გაიძულე და ორივემ კარგად ვნახეთ რითიც დასრულდა, შენ ისევ წამალი აირჩიე!
-ასე არააა...ხანდახან ვიღებ ხოლმე! სისტემატიურად არა ხომ იცი...-ავარდა ბიჭი
-გგონია ეს რამეს ცვლის?
-ამ ყველაფერს თავისი მიზეზები აქვს! შენ ამას ვერ გაიგებ და იმიტომ არ გიხსნი არაფერს...
-თავის გამართლებას ცდილობ?-შეიცხადა გოგონამ.
-ახსნას!-დაუღრინა თორნიკემ
-უკვე დროა რომ ერთელ და სამუდამოდ საბოლოო არჩევანი გააკეთო ოჯახსა და წამალს შორის, იმიტომ რომ ასე ცხოვრება აღარ შემიძლია, დავიღალე გესმის ძალიან დავიღალე გამუდნებულ შიშში დაძაბულობასა და სტრესში ცხოვრებით
-წინააღმდეგ შემთხვევაში რა მოხდება?-თავზე წამოადგა თორნიკე და ამღვრეულ თვალებში ჩააცქერდა
-ლილეს წავიყვან და სამუდამოდ წავალ შენი ცხოვრებიდან-მუქარით უთხრა გოგონამ
-ვერ წახვალ, ვერასდრსო წახვალ! უფლებას არ მოგცემ გესმის?-უღრიალა ბოლო ხმაზე და მინის მაგიდა ააყირავა, შეშინებული მარიანა აკივლდა და როცა აზრზე მოვიდა ატირებული ლილეს ოთხში შევარდა დაფეთებული.
ვაჩემ ზიზღით შეხედა ვიკას მარჯვენა ხელის არათითზე წამოცმულ ნიშნობის ბეჭედს
-კარგად ხარ დედა? რამე ხომ არ გინდა?-ინტერესით ჰკითხა ქალმა
-არ მინდა გადი-ზიზღით უთხრა ბიჭმა
-ასე რატომ მექცევი?-ტირილის ნოტები შეეოარა ხმაში აღელვებულ ქალს
-მსახურებ-დაუნდობლად უთხრა ვაჩემ
-რატომ? იმიტომ რომ ამდენი დამცირების, ცრემლების და ტკივილის მერე გავბედე და საკუთარ თავს ბედნიერების უფლება მივეცი? და გათხოვება გადავწყვიტე საყვარელ მამაკაცზე? მხოლოდ ამიტომ?-აყვირდა ვიკა
-ალხა შენი თავი არ მქვს... გადი!
-ვაჩე
-გადი-მეთქი-უღრიალა ბოლო ხმაზე ბიჭმა და აწკრიალებულ მობილურს დაწვდა
-უნივერსიტეტშია-მხოლოდ ეს უთხრა გიორგიმ როგორც კი ვაჩემ უპასუხა და გაუთიშა, აღელვებული ბიჭი მაშინვე კარადას ეცვა, პერანგი მოცვა, კედები ჩაიცვა და გიჟივით გავარდა სახლიდან.
უნივერსიტეტის ეზოდან გამოსული სოფი შეშინებული თვალებით მიაჩერდა ვაჩეს, რომელიც საკუთარ მანქანაზე ზურგით მიყრდნობილი იდგა და სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა, იმდენად დაიბნა და დაიძაბა რომ ერთ ადგილს მიეყინა, რის გამოც ვაჩემ მალევე შენიშნა ის და სწრაფად მიუახლოვდა
-აქ რას აკეთებ-ხმა დაბალი ტონით ჰკითხა დამფრთხალმა გოგონამ და სულ ერთი წამით შეხედა ზედმეტად ახლოს მდგომი ბიჭის ალეწილ სახეს
-მომენატრე-გამომწვევი ტონით უთხრა ბიჭმა და ხელის ზურგი ნელა ჩააყოლა გოგონას გაფითრებულ სახეს
-გეყოფა-გავრაზდა სოფი და ოდნავ უკან დაიხია, რის გამოც კედელს აეკრო ბეჭებით
-შენ... არ მოგენატრე?-ინტერესით ჰკითხა ბიჭმა და ისევ წინ აესვეტა
-არა
-რა მკაცრი ხარ-ცინიკურად გაეცინა ბიჭს
-შენ კი თავხედი!-არ ჩამორჩა სოფი ცინიზმში
-მე და შენ გაწყვეტილი საუბარი უნდა განვაგრძოთ!-მკაცრი ტონით უთხრა ბიჭმა და როგორც კი ქუჩა დაცარიელდა მხელი მკლავზე წაავლო დამფრთხალ გოგონას და მანქანისაკენ წაიყვანა
-რას აკეთებ ავადმყოფო-მისთვის წინააღმდეგობის გაწევა სცადა შეშინებულმა გოგონამ
-მხოლოდ დალაპარაკება მინდა-დაუღრინა გაცეცხლებულმა ბიჭმა და მანქანის კარი გაუღო
-მე და შენ სალაპარაკო არაფერი აღარ გვაქვს-უემოციო ტონით უთხრა გოგონამ და კარი მიაჯახუნა
-სოფი-ავარდა ვაჩე
-ხელი გამიშვი, ახლავე-ხმა გაიმკაცრა გოგონამ
-აღარ მენდობი?-დაუღრინა გაცეცხლებულმა ბიჭმა
-გიკვირს?-ირონიული ღიმილი გაკრთა სოფის სახეზე
-ხომ იცი რომ არასდროს არაფერს დაგიშავებ- სახე შეეცვალა ვაჩეს და ათრთოლებული ხელი ჩააყოლა საყვარელი გოგონას ოქროსფერ თმას
-შენი ნახვა აღარ მინდა...
-მანქანაში ჩაჯექი
-შენს მანქანაში ჩაჯდომა და მითუმეტეს შენთან ერათად სადმე წასვლას არ ვაპირებ გასაგებია?- სახე ზედმეტად მიუახლოვა გაბრაზებულმა გოგონამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ამღვრეულ თვალებში
-ნუ მიწვევ-დაუღრინა ბიჭმა
-გეყოფა-მკლავის დახსნა სცადა სოფიმ მაგრამ გაცეცხლებულმა ბიჭმა მეორე ხელიც დაუჭირა და ტანზე მჭიდროდ მიიკრო საყვარელი გოგონას სიფრიფანა სხეული -გამიშვი
-ხომ იცი რომ თავს არასდროს დაგანებებ და ტყუილად მეწინააღმდეგები?
-რა თავდაჯერებული ხარ-ცინიკური ტონით უთხრა გოგონამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში
-ნუ მეთამაშები- დაუჩრჩულა ზედ ტუჩებთან სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა და ძლივს შეიკავა თავი რომ არ ეკოცნა
-მომშორდი-აღმოხდა ჩამწყდარი ხმით გოგონას და როგორც კი ვაჩემ ხელები გაუშვა ზურგი აქცია.
ქეთი, მომღიმარი სახით დააცქერდა ზემოდან, ხელებშირის მოქცეულ პაწაწინა ლილეს
-ღმერთო რა კარგი სურნელი აქვს-დაიჩურჩულა და ნაზად აკოცა ცხვირზე
-თორნიკემ იცის აქ რომ ხართ?- სევდიანი სახით გახედა ანიმ თვალცრემლიან რძალს
-არა...დილით რომ ვიჩხუბეთ სახლიდან გიჟივით გავარდა...ტელეფონიც არ წაუღია თან... არც კი ვიცი სადაა
-არაუშავს, რომ დამშვიდდება და უკან დაბრულებულს სახლში არ დახვდებით იკადრებს და თავად დაგირეკავს
-მარიანა შვილო-დაიწყო ქეთიმ -ახლა ძალიან მძიმე პერიოდი აქვს და გთხოვ რაღაცნაირად გაუგე...ვიცი რომ ძალიან ძნელია, ვიცი რომ გიჭირს ამ ყველაფერის ატანა მაგრამ ასე ყოველი ჩხუბის მერე სახლიდან თუ გაიქცევით ხან შენ და ხან ის არაფერი გამოვა...
-მეც ასე ვფიქრობ-დაეთანხმა დედას ანი-უფრო მშვიდად და ზედმეტი ემოციების გარეშე თუ დაელაპარაკები თორნიკეს ამ პრობლემაზე უფრო მეტად შეძლებთ ერთმანეთის გაგებას, ცრემლები, ჩხუბი და ყვირილით უფრო მწვავდება სიტუაცია
-აზრი არ აქვს მასთან ლაპარაკს არაფერი ესმის, ან არ ვიცი...უბრალოდ არ უნდა რომ გაიგოს-მხრები აიჩეჩა გოგონამ
-ჰო ასეთია, ბევრი ლაპარაკი და ფიქრი არ უყვარს მაგრამ გთხოვ, როგორმე მშვიდად დაელაპარაკე და აუხსენი რა პრობლემაც გაქვს მის ქცევებთან
-არ მისმენს და არც მელაპარაკება-აღელდა მარიანა-არ მესმის მისი სიჩუმის მიზეზი რა არიას და იმასაც ვერ ვხვდები ზოგადად ასე რატომ იქცევა...- კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ სახლში გიჟივით შევარდნილმა თორნიკემ გააჩუმა
-ამ სახლში მოსვლა რომ აგიკრძალე მგონი დაგავიწყდა?-დაუღრინა ცოლს და ზიზღით გახედა ქეთის რომელმაც პატარა მარიანას მიუყვანა
-შენ მე ვერაფერს ამიკრძალავ-გაბრაზებული გოგონა ფეხზე წამოდგა და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში ქმარს