ქეთი აწყლიანებულ, ჩამქრალი, ცისფერი სფეროებით მიაჩერდა სახე წაშლილ კაცს და მის თვლებში დანახულმა უზომო და უსაზღვრი ტკივილმა საბოლოოდ გაანადგურა, ისეთი შეგრძნება დაეუფლა თითქოს ნაწილებად დაიშალა...თითქოს დროსა და სივრცეში უმისამართოდ გაიფანტა, მისმა დაღლილმა გონებამ ფიქრი საბოლოდ შეწყვიტა, რის გამოც ჯერ ირაკლის სახე გაიდღაბნა, შემდეგ ძირს დაგდებული, წითელი, ულამაზესი ვარდების თაიგული, მერე დამტვრეული ტელეფონი... ბოლოს კი ყველაფერი სიბნელემ, სიჩუმემ და შიშმა მოიცვა, გონება დაკარგული ქალი ხელში აიტაცა ირაკლიმ და დივანზე დააწვინა.
კარგა ხნის მერე მოვიდა აზრზე გაბრუებული ქეთი, თვალების სუსტად გაახილა და დივანზე წამოჯდა, შეშინებული თავლებით მიაჩერდა მაგიდასთან მდგომ ირაკლის, რომელსაც ხელში ღვინით სავსე ჭიქა ეჭირა
-მის გამო ტიროდი... ხომ ასეა?-ოთახში გამეფებული საზარელი სიჩუმე ირაკლის ჩავარდნილმა ხმამ დაარღვია, დაბნეულმა ქალმა ხმის ამოღება ვერ შეძლო რის გამოც კაცი საბოლოოდ გამოვიდა წყობრიდან და ბოლო ხმაზე უღრიალა -მიპასუხე!- შეშინებული ქეთი მოულოდნელობისგან ადგილზე შეხტა, თუმცა ხმის ამოღება მაინც ვერ გაბედა და დუმილი ამჯობინა ამჯერადაც -ისევ გიყვარს?!- ისეთი ტონით დასვა კითხვა ირაკლიმ, რომ მასში პასუხიც ნათლად იკვეთებოდა
-არ ვიცი-დაუფიქრებლად უპასუხა ქეთიმ
-მე? გიყვარვარ?
-ზუსტად მართლა არ ვიცი რას ვგრძნობ-ასლუკუნდა ქეთი
-სამაგიროდ მე ვიცი, შენ ის გიყვარს... ისევ ისეთი ძლიერი გრძნობით, როგორითაც მაშინ წლების წინ, როცა მასზე უიმედოდ შეყვარებული ცოლად მე მომყვებოდი
-შენთვის გულის ტკენა არ მინდა... ეს არასდროს მდონებია თორნიკეს თავს გეფიცები-ატირდა ქალი
-ამ ცრემლების მიზეზი ამჯერად მე ვარ?-ხმა დაბალი ტონით ჰკითხა კაცმა და აკანკალებული ხელებით ჭიქა ტუჩებთან მიიტანა, თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია საყვარელი ქალისთვის და ერთი მოყუდებით დაცალა უგემური, მჟავე სითხე
-მაპატიე-დაიჩურჩულა ქეთიმ და ტირილისგან დასიებული თვალებით გახედა ქმარს
-მთელი ეს წლები... ჩემთან მხოლოდ ვალდებულების გამო იყავი?-ირაკლის ხმაში ამჯერად უსაზღვრო ტკივილი გაჟღერდა
-არა, ასე არაა-მაშინვე უარყო მისი ნათქვამი ქეთიმ-შენ... ძალიან კარგი ქმარი და მამა იყავი... წასვლის მიზეზი არ მქონდა...
-მაგრამ ახლა გაქვს... რადგან გეგა დაბრუნდა...
-გთხოვ-ამოილუღლუღა სახე წაშლილმა ქალმა
-შენ ის გიყვარს... მე ყოველთვის ვგრძნობდი ამას, მაგრამ საკუთარ თავს არასდროს ვუტყდებოდი...იმიტომ რომ შენი დაკარგვის ძალიან მეშინოდა ქეთი... ახლაც მეშინია...
-შენთვის ტკივილის მოყენება არ მინდა... ეს არასდროს მდომებია...შენ ამას არ იმსახურებ რადგან ძალიან კარგი ადამიანი ხარ...მაპატიე, მაპატიე რომ შენი შეყვარება ისე ვერ შევძელი როგორც ამას ჩემგან იმსახურებდი
-მე შენ მიყვარხარ... ძალიან მიყვარხარ... ქეთი- დაიწყო კაცმა ჩამწყდარი ხმით- მაგრამ არ მინდა ამ სიყვარულის გამო შენი ცრემლების მიზეზი ვიყო, არც ის მინდა რომ ამ გრძნობით ტკივილს გაყენებდე... რეალურად გულის სიღრმეში სულ ვიცოდი რომ გეგა გიყვარდა... სწორედ მის გამო გამექეცი ქორწინებიდან ერთი წლის მერე, 3 წლის თორნიკესთან ერთად სახლიდან...
-მაგრამ მე დავბრუნდი, შენთან დავბრუნდი ბევრი მიზეზის გამო
-ჰო, მაგრამ ამ მიზეზებში არ იყო მთავარი... სიყვარული-დაიჩურჩულა აღელვებულმა კაცმა და თითქმის უკვე დაცლილი ბოთლიდან ბოლოჯერ შეივსო ჭიქა შავი ღვინით
-მე შენ არასდროს მომტყუებიხარ... თავიდანვე გითხარი რომ გეგა მიყვარდა...-ჩურჩულით უთხრა ქალმა -და ისიც გითხარი, იმის მიუხედავად რომ წავიდა და მიმატოვა მაინც ვერ ვივიწყებ-მეთქი
-და დღემედე ვერ დაივიწყე-ხმა გაებზარა კაცს და ბოლო ჭიქაც ჩაცალა
-არ ვიცი, რეალურად ახლა რას ვგრძნობ, მართლა არ ვიცი... მაგარამ არ მინდა იფიქრო რომ მე შენ მთელი ცხოვრება გატყუებდი... ასე არააა...
-ჰო რა თქმა უნდა... ადრე წასვლის მიზეზი არ გქონდა და სწორედ იმიტომ ვიყავით ერთად... ახლა კი გაქვს! და ამ მიზეზს გეგა ავალიანი ჰქვია...
-მე... არ მინდოდა რომ ყველაფერი ასე მომხდარიყო... არ მინდოდა რომ შენთვის გული ასე ძალიან მეტკინა...
-ვიცოდი, გულის სიღრმეში ვიცოდი რომ ის ნაბ.ჭვარი ყოველთვის ისე ძლიერად გიყვარდა როგორც მაშინ...წლების წინ... მაგრამ მაინც არ მინდოდა შენი გაშვება...
-მე და შენ ერთმანეთი გვჭირდებოდა... -ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქალმა და თავი დახარა- სწორედ ესაა მიზეზი ჩვენი ართად ყოფნის...მთელი 25 წლის მანძილზე და არა ყალბი, გაცვეთილი, გახუნებული გრძნობები...
-მე შენ ახლაც მჭირდები, ძალიან მჭირდები-ტკივილით გაჟღენთილი ხმით უთხრა ირაკლიმ, სახე წაშლილ ცოლს -მაგრამ არ მინდა რომ ჩემთან ვალდებულების გამო იყო და მე ჩემი სიყვარულით, კოცნით და შეხებით ტკივილი მოგაყენი... - მოულოდნელად მანქანის გასაღებს დაწვდა და გასასველილი კარისკენ წავიდა
-სად მიდიხარ-უფრო ჩვევის გამო ჰკითხა ხმა ჩავარდნილმა ქალმა ვიდრე ინტერესის
-ამაღამ სახლში არ მოვალ-დაიჩურჩულა კაცმა და გარეთ გასვლისას კარი გამეტებით გაიჯახუნა. ყველა გრძნობა და ემოცია ერთად მოაწვა თავგზააბნეულ ქეთის, სიმწრის ცრემლები სწრაფად გადმოედინა გაფითრებულ ღაწვებზე თუმცა ამან ოდნავადაც ვერ შეუმსუბუქა ის სევდა, ტკივილი და სასოწარკვეთა რასაც ამ წუთებში განივდიდა მისი დახშული გონება.
საძინებლის კარის ჩარჩოზე მიყრდნობილი თორნიკე მომღიმარი სახით უყურებდა მღვიძარე ლილეს, რომელიც მძინარე დედიკოთან ჩახუტებული გასუსული იყო, ამ საოცარი სანახაბოის ყურებისას თორნიკეს გული მტკივნეუად შეეკუმშა რადგან რაც დრო გადიოდა მით უფრო კარგად იაზრებდა რომ ეს ორი ადამიანი მისთვის სამყაროზე მეტი იყო, რომ მათ გერეშე სიცოცხლე და ცხოვრება უბრალოდ აღარ შეეძლო, კარგა ხნის მერე ნელა მიუახლოვდა საწოლს და ფრთხილად აიყვანა ჭირვეული ქალბატონი ხელში, მისაღებ ოთახში ფეხაკრეფით გაიყვანა, მარიანა რომ არ გაეღვიძებინა და სიყვარულით სავსე მზერით ჩააცქერდა ჩამუქებულ სფეროებში რომელებშიც რამდენიმე წამის განმავლობაში ჩაიკარგა
-მამიკოს გოგო ხარ შენ-უთხრა როგორც კი აზრზე მოვლა შეძლო და ლილემ რომ შესცინა ისე თითქოს რამე გაიგოო,სახე დაუკოცნა, იმდენი აწვალა ბოლოს მაინც აატირა, თმა გაწეწილი, ჩაშავებული უპეებით და დაღლილი სახით შევიდა მარიანა მისაღებ ოთახში
-როდის მოხვედი-ინტერესით ჰკითხა ქმარს და პატარა გამოართვა დასამშვიდებლად
-ახლახანს-გაუღიმა თორნიკიმ
-რატომ გიყვარს ლილეს წვალება-აბუზღუმდა ამარიანა რადგან კარგა ხანს ვერ დაამშვიდა ბავშვი
-რაღაც მინდა რომ გკითხო...-დაიწყო თორნიკემ ყოყმანით
-რაა?-დაინტერესდა მარიანა
-სოფის მართლა ეშინია ვაჩესი... თუ უბრალოდ ძალიანაა გულმატკენი და ამიტომ აღარ აძლევს მასთან ახლოს ყოფნის უფლებას?
-იმედგაცრუებულია-გაბრაზებული ტონით უთხრა გოგონამ თავზე წამომდგარ ქმარს-საშინლად იმედგაცრუებული... სწორედ ესაა ნამდვილი მიზეზი იმისა რომ ვაჩესთან ურთიერთობას დღემდე გაურბის
-ხოდა არასწორად იქცევა
-შენი მეგობარი არაფრის შეცვლას არ ცდილობს თავის უაზრო ცხოვრებაში, ისევ როგორც შენ...მოლოდ იმის ცდაშია რომ სოფი არსებულ საზიზღარ რეალობას შეაგუოს, ისევე როგორ შენ!
-ზოგჯერ არასწორ ადამიანებს სჭირდებათ ვიღაც, ვიღაც მათზე ძლიერი ვინც დაეხმარება, ვის გამოც შეცვლას აზრი ექნება
-შენთვის მე და ლილე საკმარისი მიზეზი არ ვართ იმისთვის რომ შეიცვალო?-ცხვირი აეწვა მარიანას და უმალ ცრემლები მოეძალა
-ეს ერთი და იგივე არაა!-გავრაზდა თორნიკე
-ჰო მე შენი ცოლი ვარ და ვალდებული ვარ რომ ამ ყველაფერს შევეგუო სიყვარულის და ოჯახის გამო
-მე ეს არ მითქვამს
-მაგრამ იგულისხმე
-მარიანა-ავარდა თორნიკე
-სოფის ეშინია! მართლა ძალიან ეშინია ვაჩესი და იცი რატომ? იმიტომ რომ არ უნდა გრძნობებს აყოლილმა ჩემსავით გამოუსოწრებელი შეცდომა დაუშვას
-მე გამოუსწორებელი შეცდომა ვარ შენს ცხოვრებაში?-გაცეცხლდა თორნიკე
-არ ხარ?-ისე შეიცხადა გოგონამ რომ ორივეს გიჟებივით სიცილი აუტყდათ რომელიც მალე ჩაანაცვლა სევდით და ტკივილით დაღლილ სახეებმა.
-მიყვარხარ-უმისამართოდ დაიჩურჩულა აღელვებულმა ბიჭმა და ზურგიდან აეკრო ცოლს, შიშველ მხარზე ნაზად აკოცა და ცივი უხეში თითები მაისურის ქცეშ შეუცურა, მოულოდნელად მუცელზე შემოაჭდო და ტანზე მჭიდროდ მიიკრო მისი სიფრიფანა სხეული, თითქოს ასე ცდილობდა იმაში დარწმუნებას რომ საყვარელი გოგონას გული, გონება, სული და სხეული ჯერ კიდევ მისი საკუთრება იყო მთლიანად .
სოფი მომღიმარი სახით მიაჩერდა მოთმინება დაკარგულ თორნიკეს რომელიც მისი უნივერსიტატიდან გამოსვლას ნახევარ საათზე მეტხანს ელოდა
-მოხდა რამე? რატომ დამირეკე და მითხარი უჩემოდ არ წახვიდეო?-ჰკითხა ინტერესით
-არა არაფერი -მშვიდი ტონით უთხრა ბიჭმა-უბრალოდ...
-თუ გიორგივით, შენც ვაჩეზე სალაპარაკოთ მოხვედი მოხვედო-წინადადება გააწყვეტინა გოგონამ
-არა, რა ვაჩე-მომაბეზრებლად უპასუხა ბიჭმა-უბრალოდ მცხეთაში მივდივარ საქმეზე და აქეთ რახან ვიყავი ვიფიქრე გაგიყოლებდი
-ამიტომ მომაკითხე?-შეიცხადა სოფიმ რადგან მიჩვეული არ იყო სიძისგან ასეთ თავგამოდებულ ყურადღებას, მითუმეტეს რომ ერთმანეთის ატანა თავიდანვე არ ჰქონდა და ამას არც მალავდნენ. ცოტა კი ეუცნაურა ეს ყველაფერი და რაღაცამ უსიამოდ გაჰკენწლა გულში, მაგრამ სიძეს უარი ვერ უთხრა წაყვანაზე და ყალბად გაუღიმა- რა ყურადღებიანი ხარ-ირონიული ტონით უთხრა და ეჭვის თვალით შეათვალიერა მინებდაბურული მისთვის უცხო მანქანა
-დაჯექი წავიდეთ-აჟიტირებულმა თორნიკემ მანქანის უკანა კარი გაუღო დ თავით ანიშნა ჩამჯდარიყო, თან აუხსნა წინა სავარძელი ლილეს შამპუნითაა დასვრილი და იქ იმიტომ არ გსვამო.
სოფის ეს ამბავიც ეუცნაურა, თუმცა ყურადღება არ მიაქცია და როგორც კი უკანა სავარძელში მოთავსდა მაშინვე ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და სოც ქსელი გადაათვალიერა, თორნიკესთან ლაპარაკს ერჩია ჩუმად ყოფილიყო მთელი გზა, იცოდა მაინც ნერვებს მოუშლიდა. გვიან ძალიან გვიან მიხვდა, რომ მანქანა დასავლეთის გზაზე მაქსიმაური სიჩქარით მიჰქორდა და კარგა ხნის წინ
უკან ჩამოიტოვა მცხეთა
-თორნიკე შეგიძლია ამიხსნა სად მივდივართ?- ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა გოგონამ მომღიმარ ბიჭს რომელიც კარგა ხანს დუმდა და გოგონას ნერვებზე თამაშს იქამდე განაგრძობდა სანამ სოფი საბოლოოდ არ აფეთქდა -შეგიძლია რომ კითხვაზე მიპასუხო?!
-არსად-მშვიდი ტონით უთხრა თორნიკემ და გზის პირას გაჩერებული შავი ჯიპის წინ მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა მანქანა-რაღაც პატარა საქმე მაქვს ამ ბიჭებთან, მოვგვარდები და ეგრევე დავტრიალდებით-აუხსნა დამფრთხალ სოფის და უერეაქციო სახით მიიხედა მისკენ
-კარგი-მომენტალურად დამშვიდდა გოგონა და ისევ ტელეფონს დაუბრუნდა, შეკრთა როცა მანქანის უკანა კარი მოულოდნელად გაიღო და ძალიან სწრაფად დაჯდა მის გვერდით ვიღაც თავხედი
-უკაცრავად-ჩხუბი უნდა დაეწყო რომ ვაჩეს მომღიმარ სახეს ჰკიდა თვალი -შენ? ... აქ რას აკეთებ?...თორნიკეეეე- ჯერ კიდევ საჭესთან მჯდომ ბიჭს გახედა სოფიმ აწყლიანებული თვალებით- ეს როგორ გავიგო?
-უბრალოდ შენთან ლაპარაკი უნდა-მისკენ მიიხედა დაძაბულმა ბიჭმა
-მე არ მინდა-იყვირა გაცეცხლებულმა გოგონამ და კარის საკეტს წაატანა ხელი, მაგრამ ვაჩემ მაშინვე ხელი გადახვია, თავისკენ მოქაჩა და მკლავებში მოიმწყვდია- ხელი გამიშვი იდიოტო!-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას და მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა გაბრაზებულ ბიჭს
-ნუ ფართხალებ!-დაუღრინა ვაჩემ და ზემოდან დააცქერდა საყვარელი გოგონას ალეწილ სახეს- დაწყნარდი და მომისმინე
-არაფერის მოსმენა არ მინდა, ხელი გამიშვი-ზიზღით ახედა სოფიმ და ისევ გაიბრძოლა
-მორჩი ისტერიკას და უბრალოდ მომისმინე-გაბრაზდა ვაჩე -მე და შენ ახლა მესტიაში წავალთ...
-რააა?-იყვირა გაცოფებულმა გოგონამ -შენ რა გაგიჟდი? საბოლოოდ შეიშალე? გგონია მესტიაში გამოგყვები
-შენთვის აზრი არავის უკითხავს ასე რომ ...-აღარ დაასრულა წინადადება და თორნიკეს თავით რაღაც ანიშნა
-არა, თორნიკე გთხოვ-აკივლდა სოფი როცა ის მანქანიდან გადავიდა
-უბრალოდ შენთან ლაპარაკი და ურთიერთობის საბოლოოდ გარკვევა უნდა -მშვიდი ტონით უთხრა ბიჭმა-მეტი არაფერი, გესმის?
-გთხოოვ-შეეხვეწა სოფი- არ წახვიდე-და გაუაზრებლად ცრემლები გადმოსცვივდა, უარესი დაემართა როცა საჭეს მისთვის უცნობი ბიჭი მიუჯდა და მანქანა გიჟივით გააქანა
-სოფი-დაიძაბა ვაჩე
-ხელები მომაშორე-ზიზღით უთხრა გოგონამ და თავი დახარა
-უბრალოდ შენთან მარტო დარჩენა და ლაპარაკი მინდა სულ ესაა-ცდილობდა ნერვებს არ აჰყოლოდა გაგიჟებული ბიჭი, რომელიც სიფის ცრემლებზე ყოველთვის აგრესიულად რეაგირებდა
-მე რა მინდა ამას შენთვის მნიშვნობა არ აქვს ხო?- ცრემლიანი თვალებით მიიხედა გოგონამ სახე ალეწილი ბიჭისკენ რომელმაც კარგა ხნია ფიქრის მერე ხელები გაუთავისუფლა
-შენთან ახლოს ყოფნის უფლებას არ მაძლევ, მე კი ძალიან მჭირდება ეს...
-შენ მე იმედები გამოცრუე, გული მატკინე...
-ვიცი, ვიცი რომ გატკინე ძალიან გატკინე...- ჩაიბურტყუნა აღელვებულმა ბიჭმა
-ახლაც იგივე აკეთებ ისევ მტკენ-გაბრაზებული სახით მიიხედა გოგონამ მისკენ
-გეშინია არა?-მკაცრი ტონით ჰკითხა ბიჭმა და განზრახ ჯიუტად გაუსწორა მზერა საყვარელი გოგონას ტირილისგან შესიებულ თვალებს, სოფიმ არაფერი უპასუხა, ვერ შეძლო რადგან თავადაც არ იცოდა ამ კონკრეტულ მომენტში რას გრძნობდა, ამიტომ თავი დახარა, აღელვებულმა ვაჩემ აწეწილი, სახეზე ჩამოყრილი თმა ყურს უკან ნაზად გადაუწია და ჩასჩურჩულა -მე შენ არასდროს არაფერს არ დაგიშავებ... ისეთ არაფერს გავაკეთებ რაც შენს სურვილს შეეწინააღმდეგება
-და ახალა რას აკეთებ შენი აზრით?-როგორც იქნა თავს მოერია მისი შეხებით და სურნელით გაბრუებული გოგონა და მისკენ მიიხედა
-სოფი-დაიჩურჩულა ვაჩემ მისი სახელი და გაფითრებულს სახეზე ნაზად ჩააყოლა ცივი თითები- ნეტა იცოდე როგორ მოყვარხარ-დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან და ყურს უკან აკოცა
-გთხოვ შეწყვიტე-სოფიმ ოდნავ უკან გასწია თავი მაგრამ ვაჩეს ცხელი აუნთქვა მაინც ეფრქვეოდა სახეზე და აბრუებდა.
მანქანზე ზურგით მიყრდნობილი გეგა სიგარეტს მშვიდად ეწეოდა და წამით თავლს არ აშორებდა მისკენ მომავალ სახე წაშლილ ქალს.
-