სახლში მისვლისთანავე მომდის გიორგის მესიჯები მაგრამ მე ვაიგნორებ და არც კი ვხსნი... თუ გავხსნი ეგეც ვაიგნორებ???? და ვიციი აბაშიძესს ნერვებს ვუშლი ასეთი საქციელით მაგრაამ რა ვუყოო??? მესმის მისი სიტუაციაც იმ მომენტში ახსნა განმარტებებს ვერ დაიწყებდა, არ იყო მაგისი დრო... მაგრამ მინდოდა სამაგიეროს გადახდა მაინც... მარტო მე კი არაა მთელ სადაქალოს... ამიტომაც ვცდილობდით რაც შეიძლებოდა გაგვებრაზებინა... მხოლოდ ნიკა გადარჩა დანარჩენები კიდე ამას ვერ გადაურჩებიან....
აი უკვეე ბოლოზარის დღეებიც მოდის ???? დაა ყველას ძალიან გვიხარიაა, როგორც იქნა დადგა ეს უმაგრესიი და ერთადერთი დღეე რომელსაც ამდენი ხანი ყველა მოუთმენლად ველოდით...
ბევრჯერ გვითქვამს რომ სკოლაა გვეზიზღებაა და როდის დამთავრდებაა, ტვინი წაიღეს ამ მასწავლებლებმა და როდის გვეღირსება თავისუფლება... მაგრაამ გულწრფელად ვიტყვი ჩემი გულის რაღაც პატარაა ნაწილიი სკოლაში დარჩებოდა და სადღაც გულის სიღრმეში მწყდებოდა გულიი რომ მე ამ სკოლას ვტოვებდიი???? იმედიაა სკოლასაც მოვენატრებიით გავიფიქრე და მეთვითონ გამეცინა ჩემს აზრებზე....
გავიდააა 2 დღეე და ყველაფერი თითქმის მზადააა, პერანგებზეც დავახატეთ ის რაც ჩვენ გვინდოდა, ავარჩიეთ და მოგვეწონა.... ამით კი ძალიან კმაყოფილები ვიყავით...
ამ 2 დღის განმავლობაშიიი მარტო ნიკასთან ერთად ვსეირნობდით და დანარჩენებს ახლოს არ ვუშვებდით მაგრაამ სულ უკან მოგვყვებოდნენ, ნიკასაც ვუკრძალავდით მათთან ლაპარაკს როცა ჩვენთან ერთად იყო და მასაც სხვა გზა არ ქონდაა აიგნორებდა ბიჭების ესემესებს და ზარებს სანამ ჩვენთან ერთად იყო... გიორგიც ყოველდღეეე, ყოველწუთს და საათს მწერდა და მწერდა, მირეკავდაა ხან მესენჯერით ხან ნომერზე.... მაგრამ სულ ვაიგნორებდი არც ქუჩაში ვცემდი ხმას და გოგოებიც ასე იყვნენ????
მეორე დღეეს როცა ვსეირნიბდით ნიკა
დიდი ბოდიშის მოხდით დაგვემშვიდობააა და წავიდა... ჩვენც ცოტახანი კიდეე ვისეირნეთ გავერთეთ და სახლებში წავედით... უკვე ღამის 10 საათია და კარებზე კაკუნი გაისმა, დედამაც მითხრა რომ კარები გამეღო....
მე ჭკვიანმა ჭუჭრუტანაში ისე გავიხედე თითქოს რამეს დავინახავდი... კაკუნი კიდევ განმეორდა. გავაღეე დაა ნიკაა დამხვდა გარეთ...
- ეიი ნიკა რამე მოხდა?? - ვუთხარი შეშინებულმა...
- მარი სასწრაფოდ უნდაა წამომყვე! - აღელვებით მითხრა ნიკამაც... შემდეგ დედაც გამოვიდა მიესალმა ნიკას და მანაც იკითხა თუ რახდებაო... ნიკამაც უთხრა რომ უნდა აუცილებლად გამოვეშვი და დედას პირდებოდა რომ სახსალამათს მომიყვანდა ისევ სახლში...
- კაი კაი ოღონდ ძაან არ დაიგვიანოთ - გვითხრა დედამ დაა სამზარეულოში გავიდა...
- კაი წამოვალ რახან ესეა... შემოდიი ეხლავეე ჩავიცმევ...- ნიკა სახლში შემივიდა დაა იქვე დადგა მე მალევე ჩავიცვი ტანსაცმელი მერე ფეხსაცმელი და ნიკას გავყევი... თან ვეკითხებოდი მას... მანქანაშიც ჩავჯექით და დაძრა კიდეც...
- იქნებ მითხრა რამოხდა?? უკვე ძალიან ვნერვიულობ - ვუთხარი და ჩემიი წიკიიც მალევე გამოვლინდაა და ტუჩების ჭამა დავიწყე...
- ადგილზე რომ მივალთ ყველაფერს გაიგებ ეხლა კიდე მე ვერაფერს აგიხსნი, რადგან მეც არვიცი წესივრად არაფერი.....
- მოიცა კიდე იჩხუბეთ? კიდე ცოტნე გამოჩნდა??? - ვუთხარი დაა ისევ ნიკას გავხედეე...
- არა არაა ეგ კაი ხანი აღარ გამოჩნდება... - მითხრაა და დამშვიდებული მზერით გამომხედა...
მაგრამ მე ვერ ვისვენებდი არვიცოდი სად მივყავარ დაა არც იმას მეუბნება რახდება მაგრამ დარწმუნებული ვარ რომ ყველაფერი კარგად იცის...
ადგილზე 40 წუთში ვიყავით გადავედი მანქანიდან და უკუნითი სიბნელეაა. არც ლამპიონები ანთია და არც არაფერი.... მეც კი სიბნელის ძალიაან მეშინია... როცა მანქანიდან გადმოვედი ნიკა მითხრა როომ იქვე გააჩერებდა მანქანას და მოვიდოდა მალევე მაგრაამ უკვე 5 წუთი გავიდაა მაგრაამ არავინ ჩაანს...მეც შიში უფრო და უფრო მიპყრობს...

მე ვერაფერს ვამბობდი რადგაან როცა რამის მეშინია ან შემეშინდება ვერაფერს ვაკეთებ თითქოს ადგილზევე ვიყინებიი, შეიძლება ისე გავინძრე მაგრამ იმ მომენტში ტვინიი საერთოდ გამეთიშაა...
ამ დროსს კიი წამშივე რაღააც მოხდაა ისე რომ ვერც კი გავიაზრეე
უცებ კიი ვიღაცა მომეპარა მხრით ამიყვანა.... და ამ ვიღაცას სადღაც მივყავარ თააან სიბნელეა ვერაფერს ვხედაავ.... ვერც ხმას ვიღებ... ცოტახანში კიი ტვინში რაღაც მოხდაა დაა ყვირილი დავიწყე
- გამიშვიიი... ვინ ხარ??? რა გინდააა???? - ვყვიროდი და ვცდილობდი გავნთავისუფლებულიყავი...
ცოტახანში კი ჩურჩული მესმის...
- გაჩუმდიი სირცხვილიაა...
- გიო??
- ხო მე ვარ...
- შეენ... შეენ სულ გაგიჟდიი??? შეენ სულ გადაირიე? სასწრაფოდ დამსვი დაბლააა.... - გიორგიმ ხელი გამიშვა და დამსვა.. - ვერ ხარ მგონიიიი იცი როგორ შემეშინდა??? წარმოდგენაა მაინც თუ გაქვს?? იცი როგორ მეშინიააა სიბნელიის?? წარმოგიდგენია ეხლაა რას ვგრძნოობ... ასეთიი რამეე ვის გაუგიააა - ხელებს მკერდზე ვურტყამდი დაა თან ცრემლებიიი მომდიოდაა.... წამშივე ხელები მომკიდა და ჩამეხუტაა...
- ვიცი ვიციიი... - ძლიერად ჩამეხუტა და თაან მეუბნებოდა - ბოდიშიი მართლა დიდი ბოდიში უბრალოდ სხვანაირად ვერ შევძლებდიიი შენს აქ მოყვანას... გთხოვ ნიკას აპატიე მე დავაძალეეე...
გთხოვ მაპატიე ამ ყველაფრისთვისს - მეხუტებოდაა... მისმა სურნელმა მთელი ჩემი გონებაა მოიცვაა... დაა როგორღაც დავწყნარდიი, ცრემლების დენაც შეწყდა... მისი ჩახუტება იმ დროსს ყველაფერს მერჩივნაა, მისი ჩახუტებაა იმ მომენტშიი ყველაზე მეტად მჭირდებოდა და ისიც მეხუტებოდა დაა არ მიშვებდა... მისი ხმის ჟღერადობაა მთელს სამყაროში ჩემთვის ერთადერთი იყოო... და ვგრძნობდი რომ ეს სამუდამოდ გაგრძელდებოდა????
ცოტახანში მისი მშვიდი ხმა მესმის:
- მაპატიე ყველაფერი რაც გაწყენინე, მაპატიე დღევანდელი, მაპატიეეე უსიტყვოდ როომ დაგტოვეე და არაფერი გითხარი... გთხოვ მაპატიე... ვიცი რომ დამნაშავე ვაარ... ასე არ მინდოდა რომ გამოსულიყოო... - გიორგიმ ლაპარაკი შეწყვიტაა და ცოტახანი ჩუმად ვიდექით დაა სიჩუმეს არ ვარღვევდით... მერე კი ხელი ჩამკიდაა და ჩურჩულით მითხრა...
- მომენდეე და გამომყევიი... - მეც ჩუმად მივყვებოდი.... მანქანასთან მიმიყვანაა ჩავჯექით.... მანქანა დაძრაა და გაურკვეველი მიმართულებით წავიდა... მანქანის კაბიმანაშიც აინთო შუქი დაა მის სახეს შევხედეე და აქამდე პირრველად მთლიანად ავათვალიერე.... და დაჟინებით ვუყურებდი, თავი მოაბრუნა და ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა, იმ წამს სამყაროს გამოვეთიშე და გონს მისმა ხმამ მომიყვანა... რომელიც კიდევ ჩურჩულებდა...
- პასუხი არ გაგიცია... მაპატიებ? - თქვა და თვალი გზას გაუსწორა... თითები რულზე აათამაშა.
25 წუთში ადგილზე მივედით ამ დროის განმავლობაში კი ხმა არცერთს არ ამოგვიღია... ალბათ არ გვინდოდა ამ წუთების ლაპარაკში გატარება... მანქანა გააჩერა გადმოვედით და თვალები სახვევით ამიხვიაა და ნელი ნაბიჯით წამიყვანა... მესმოდა მისი ხმა, მშვიდი ტონით რომ მეუბნებოდა:
- უბრალოდ მენდე და მომყევი. არ ინანებ.... - მეუბნებოდა და მეც ვუჯერებდი...- ფრთხილად ახლა კიბეა აქ ამოდი ნელაა...
რამდენიმე წუთში რაღაც ადგილას გამაჩერა და სახვევი მომხსნა... თვალები გავახილეე და უცებ შუქი აინთო... შემაღლებულ ადგილას ვიყავით და ჩემს წიინ მაგიდა იდგა, სადააც გემრიელობები ელაგაა... დაბლაა ბუშტებიი ეყარაა..და ბუშტები სკამის უკანაც იყო დამაგრებული ლამაზად. იმის იქით კიი ხედი იშლებოდაა, ხალხი ნელ-ნელა იძინებდა... მოსახლეობას დაშორებული იყო ეს ადგილი მაგრამ მაინც ყველაფერი ჩანდა... იმ დღეს ვარსკვლავებიც კი ლამაზად იყო მოჭედილი ცაზე, ნიავიც სახეზე ნაზად გვეხებოდა თითქოს ყველაფერს გრძნობს და ხვდებაო,რომ ამ წუთის გაფუჭება არ შეიძლება...იმ ბნელ ადგილას მხოლოდ ეს შუქი და მთვარე ანათებდა რომელიც ძალიან ლამაზი იყოო, ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ქონდა ამ სილამაზის ნახვისას...
ცოტახანში გიოს მშვიდი ხმა მესმის...
- მოგეწონა??
- კიიი ძაალიან,სიტყვები არ მყოფის...როგორ ავღწეროო ეს ყველაფერი...
- მაშინ არაფერი თქვა უბრაოდ დავტკბეთ ამ მომენტით სანამ სტუმრები შემოგვიერთდებიან...
- აამ ვინ აპირებს მოსვლას?
- მალე გაიგეებ....-- მითხრა და ხელი ჩამკიდაა... - წამომყევი.. - მეც უსიტყვოდ გავყევი და მოშორებით გამიყვანა საადაც გრძეელი სკამი იდგაა და იქ დავჯექით და ულამაზესი ხედით ვტკბებოდით...

ელენის pov:

დავწექიი შუქი უნდა ჩამექრო რომ ფანჯარას რაღაც მოხვდაა, მე ძალიან შემეშინდა და საბანი თავზე წამოვიფარე... მაგრამ ფანჯარას რაღაცა ისევ და ისევ ხვდებოდა....
როგორღაც გავბედე ადგომა დაა ფანჯარასთან მივედი ფარდა ნელ-ნელა გადავწიეე და ფანჯარაში გავიხედე...დაბლა კი ანდრიააა იდგა და კენჭებს ისროდააა.... რომ დამინახა გაჩერდა და ტელეფონზე მანიშნა, მეც ავიღე და ჩავრთე იქ კიი ანდრიას მესიჯები და ნარეკები დამხვდაა.... და ანდრიამაც დამირეკა
* - რახდება?
- მომენატრეეე..
- წადიი თორე ვინმე დაგინახავს,
- დამინახოონ აა, მომენატრე და შენთაან მოვედიი ამით რამე შავდება???
- არა მაგრაამ...
- არანაირი მაგრაამ, შენ არ მოგენატრე???
- არააა
- რატო??
- შენზე კიდევ გაბრაზებული ვარ...
- აუუ კაი რააა.... ეგეთი არაფერი დამიშავებიაა
- გეგონოს
- კაიი დაა რაღაც რომ გაჩვენოოო მაპატიიებ??
- აამ მაინც რა?
- ჩამოდი წამომყევი და გაიგებ....
- ჰმ?? მოვიფიქრეებ...
- მაგას მოფიქრება არ უნდაა ჩამოდიიიი
- კაი ხოოო ვააახხ...
ტელეფონი გავუთიშე ჩავიცვი და სადარბაზოში გავედი კიბეები ჩავირბინე და ნიკასთან მივედი...
- აიი ჩამოვედიი
- აამ კაიაა ეხლა კიდეე წამომყევი....აი დაბრძანდით ქალბატონო... - მანქანის კარები გამიღო...
მეც ჩავჯექი და მანქანაც დაძრა...
- საად მივდივართ??
- მალე მივალთ ადგილზე და გაიგებ...
- მაინც რამდენხანში მივალთ??
- სადღაც ნახევარ საათში ალბათ თუ სწრაფად წავალ...
- აამ არაა არ გინდა სწრაფად... - ვუთხარი შეშინებულმა
- კაი კაიი - მითხრა და გაეცინააა...
- რა გაცინებს??შე არასწოროოო....
- აარაფერიი პატარავ...
- პატარას ნუ მეძახიიი!!!!!! - ვუთხარი და გაბრაზებულმმა შევხედე და ისიიც მე მიყურებდა,,,- წინ გაიხედეეეე...
- კაიი ხოოო ნუ ბრაზოობ...
გავჩუმდით მერეე მშვიდი მუსიკა ჩავრთე დაა ვუსმენდით.... ნახევარ საათშიც დანიშნულების ადგიილზე ვიყავით...
გადამიყვანა დაა ერთ მაგიდასთან მიმიყვანა რომელიც ძალიან მაგრად იყოო ყველაფერიი დალაგებული და მოწყობილი და ულამაზესი ხედი ამშვენებდააა...
- ოო ძალიააან ლამაზიააააა.... ძააან მომწოონსსს...
- მიხარიაა რომ მოგეწონაა - წამოდი აქეთ არ გაინტერესებს რახდება?? - მითხრაა ანდრიამ და მეც სიხარულით დავთანხმდი....
- კი კიი - და მას გავყევი...

გვანცას pov:

ეს ღამე ძალიან მშვიდი იყოო... ძალიან მინდოდა რამე მომხდარიყოოო რაც ძალიაან გამახარებდა, მაგრამ ასეთი არაფერი ხდებოდაა...
წიგნი ავიღე დაა კითხვას შევუდექი...
5 წუთში ილიააა მირეკავსს...
- გისმეეენ
- როგორ ხარ??
- კარგად შენ??
- მეეც..რას შვრები??
- წიგნს ვკითხულობ...დაა შენ??
- მე შენიი ფანჯრის წინ ვაარ... - მე ავდექი და ფანჯარაში გავიხედე სადაც ილია იდგა ყვავილებით ხელშიი... და ვაღიარებ ძალიან გამმიხარდააა.., - აბაა არ ჩამოხვაალ დააა ჩემს საჩუქარს არ მიიღებ???
- 5 წუთში ჩამოვაალ.... - გავემზადეეე უცებ ჩავიცვიი დაა გარეთ გავედიიი... მივედიი დაა ილიასს გადავკოცნე და ჩავეეხუტეე.. მან კიი ყვავილები მომცაა...
- ეს შეენ...
- მადლობააა
- იმედიაა მოგეწონააა...
- კიი ძალიაან ჩემიიი საყვარელიიი ყვავილიაა....
- აამ რა ზუსტად ამირჩევიაა....კაიიიი ეხლაა კიი წამოდიიიი - მეც უსიტყვოდ გავყევიი დაა მანქანაში ჩავჯექით ცოტახანში მარი და თორნიკეც გამოჩნდნენ და მანქანაში ჩაჯდნენ
- რა ხდებაა??? - იკითხა მარიმ
- აზრზე არ ვაარ..
- მალე გაიგეებთ ვააახ - გაბრაზდა თორნიკე მერე კიე გაეცინაა....- რახართ ესეთი მოუთმენლბიი ეს სადაქალო??? ჯერ ხო სანამ ჩავჯდებოდით 100000 შეკითხვა დამისვაა... სად?რატოო? რა მიზეზით ?? მარტო ჩვენ ვიქნებით?? მომეწონება? დაა ასეთი კითვებით ამავსოოო...
- კი არაუშავს გაუძელი - გაეცინ ილიასს და მანქანაც დაძრააა.... 40 წუთში მივედით ულამაზეს ადგილზეეე... ვარსკვლავებიც ისე იყო მოჭედილიიი ამ სილმაზეს უფროო ალამაზებდააა დაა აღფრთოვანებას ვერც მე და ვერც მარი ვერ მალავდაა....
- ამდენიი თეფშები და სკამები რა ამბავია?? - იკითხა მარიმ
- სტუმრები მოვლეენ მალე შეიძლება ზოგიც აქქქააა... - თქვა ილიააამ...
- ვინ სტუმრებიი?? - ვკითხე დაინტერესებულმა მეეე... და დავინახეე რომ გგიოს მარი მოყავს, ანდრიას ელენე... აი ინგა და თაკო კი არ ჩანან...
უნდა განახათ როგორი ბედნიერები იყვნენნ....
ჩავეხუტეთ ერთმანეთს, ძალიან გაგვიხარდა ერთმანეთის დანახვაა...

ინგას pov:

გარეთ ვსეირნობდი, უკან მივიხედე დაა ვიღაცის სილუეტიი დავინახეე და ძალიაან შემეშინდაა... და ნაბიჯს ავუჩქარე დაა იმ სილუეტმაც აუჩქარა ნაბიჯს... სიბნლეშიი სახე არ უჩანდააა.... მეც ძალიაან შეემეშინდაა დააა გავიქეეციი... მაგრაამ ისიც გამომეკიდააა და ჩემზე სწრაფიც აღმოჩნდა უცეებ ხეელი ჩამავლოო და ჰაერში ამიყვანა მე კიდეე დავიკივლეეე....
- ნუ ყვირი გოგო სირცხვილიააა...
- შეენ??? - თვალები დავაჭყიტე...
- ხო მე ჩემიი გეშინიაა???
- შეენ დებილი ხო არ ხარ?????გამისკდა გულიიი.... იდიოტოოოო... კრეტინოოოო.. გამიშვი ხელიიიი, ხელს ნუ მკიდეებ საერთოდდ...
- რაგინდააა რატო შეგეშინდაა?
- აბაა როგორ მოდიოდი??? ვერ ხაააარ...
- კაიი დავიკიდოოთ ბოდიში რო შეგაშინეე, ეხლა კიდეე უნდა წამომყვე მალე ნიკა და თაკოც მოვლენ....
- სად? შენთან ერთად არსად არ წამოვაალ.... როცა მოვლენ მერე მოვალ მეც მანამდე კიდეე შემეშვი...
- არააა... აიი მოვიდნენ წამოო
- არ მინდა შენთან ერთადდ არსად ვსოო....
- ეგრეეეც ვიცოდი ამიტომ სხვა გეგმაც მაქვს...
- რაა გეეგმ..... აააა... დამსვიიიიიიიი....
- არაა ვიცოდი შენი ნებით არ წამომყვებოდიი....ამიტომ ძალით მომიწევს შენიი წაყვანაა...
- იდიოტოოო, კრეტინოო, ჭკუასუსტოოო დამსვიიიი.... - ვყვიროდი ბოლო ხმაზე მაგრაამ სანდრო არ აქცევდა ამას ყურადღებას, მანქანაში ჩამსვააა, ნიკა და თაკო კიდე დაგვცინოდნენ
- რა გაცინეებთ???? - ვუყვირეე მათ
- კაი გეყოო გოგოოო ყურები გამისკდა... - სიცილით მითხრაა სანდრომ...
- აუუ ყელი მეტკინა და შენი ბრალიაა რააა...
- მე რას მერჩიი შენ ყვირი და რაჩემი ბრალიაა??
- შენ მაყვირეებ....
ყველა გავჩუმდით და მანქანაც დაიძრა.... მე და სანდრო ჩუმად ვიყავით....თააკო და ნიკას კიდეეე მთელი გზაა ენა არ გაუჩერებიათ... დრო უცებ გავიდა და მანქანაც გაჩერდაა...
გადავედით დააა გაოცებისგაან პირიიი დავაღეეეეთ მე და თაკოოს ასეთი რაამ ცხოვრებაში არ გვენახაა...

თაკოს pov:

მაღააზიიდან ახალი მისული ვიყავი სახლში დაა სერიალისთვის უნდა მეყურებინა რომ ნიკამ დამირეკა და მითხრა რომ გამოვსულიყავი გარეთ... მეც არ დავაყოვნე რადგანნ ძალიაან მენატრებოდააააააა და ერთი სული მქონდა როდის ვნახავდიიი....
ჩემს სახლის წიინ მანქანა გაჩერდა და ნიკა გადმოვიდაა მისკენ გავიეციი და ჩავეხუტე მთელი ძალით და ისიც მეხუტებოდააა...შემდეგ მანქანაში ჩავჯექით და ერთმანეთი მოვიკითხეთ..
- ეხლა საით??
- ჯერ სანდროსთან და ინგასთან....
5 წუთში ინგა და სანდროც გამოჩნდნენ,სანდროს ინგაა ხელშიი აეყვანა და ისე მოყავდა ინგა კი მთელი ძალით ყვიროდააა... მე და ნიკას ამის დანახვისას სიცილი აგვიტყდა და აღარ შეგვეძლოოო ....სანდრომ ჩატენაა ინგა მანქანაში დაა ინგაც გაგვიბრაზდაა რა გაცინებთოო....და გაჩუმდნენ მთელი გზაა ჩუმად იყვნეენ...
აიი მედაა ნიკააა.... აიი მე და ნიკააას კიდე მთელი გზა ენაა არ გაგვიჩერებიაა, ამას ვაღიარებ.... ყველაანაირ თემაზე ვილაპარაკეთ დ ბევრიცც ვიხალისეთ ბოლოსს მანქანაც გაჩერდა, მანქანიდააან გადავედით დაა იმ სილამაზეეემ გაგვიტტაცა მე და ინგაა.... გაოცებას ვეღარ ვმალავდით თან დანარჩენებიიც იქ დაგვხვდნენ და ძაან გაგვიხარდააა ერთმაეთს ჩავეხუტეთ დაა სუფრაზეეც დავჯექით....

---------------------------------------------------------------------
ბოდიშით რომ დიდი ხანი ვერ დავდე ეს თავი...
იმედია მოგწონთ, ჩემთვის დიდი მოტივატორები ხართ.