ოლივიამ მთელი ღამე სავარძელში მჯომარემ გაატარა, თვალი ვერ მოხუჭა, ვერაფერზე ფიქრობდა, დროდადრო ტელეფონის ეკრანი ინთებოდა, ითანი სწერდა, მერე რეკავდა, ისევ სწერდა, ოლივია კი ერთ წერტილს მიშტერებული იჯდა და ცრემლები ღვარად ჩამოსდიოდა ლოყებზე,
- ეს რა გავაკეთე, ღმერთმა მეორე შანსი მომცა, მე კი ეგოისტივით მხოლოდ საკუთარ თავზე დავიწყე ფიქრი, პოლი როგორ დავივიწყე, ის ხომ ჩემი შვილია, არც კი მიფიქრია ბედოვლათ მამამისთან ერთად როგორ იქნებოდა, ისე გავერთე ამ ინტრიგებით და მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრით, ახლა რა გავაკეთო, როგორ მოვიქცე? როგორ მოვიქცე? -ჩურჩულებდა და ოთახში გამეფებულ სიბნელეს შესცქეროდა,
გათენდა თუ არა პირველი რაც გააკეთა მაიკლთან დარეკვა იყო,
- გისმენთ, - თბილი, სასიამოვნო ხმით უპასუხა მაიკლმა, -საერთოდ ვერ იფიქრებდი რომ ამ სასიამოვნო ხმის პატრონი მაიკლისნაირი ადამიანი შეიძლებოდა ყოფილიყო,
- დილა მშვიდობის ძვირფასო, მე ვარ, არ ჩამორჩა ოლივია,
- შენ? ვინ შენ? -ვერ მიხვდა მაიკლი,
- საცოლის ხმას ვეღარ ცნობ? ჩვენი შეთანხმების გამო გირეკავ, დედაჩემს დაურეკე და უთხარი რომ დღეს მთელი დღე შენთან ერთად ვიქნები,
- რას აპირებ ოლივია, როდემდე გააგრძელებ ჩემს გამოყენებას ითანის სანახავად? გგონია როცა ითანი ამას გაიგებს დაგთანხმდება?
- ითანი არაფერ შუაშია, თუმცა ეს შენ არ გეხება, დედაჩემს დაურეკე, იცოდე ცოტა ხანში სახლიდან გასვლისას დაცვა თუ არ გამიშვებს, იცი რასაც გავაკეთებ, -ოლივია პასუხს არ დალოდებია, ტელეფონი გათიშა ითანს შეტყობინება მიწერა რომ მთელი დღე არ ეცლებოდა და სანამ გაუგზავნიდა დიდხანს დაჰყურებდა ეკრანს, ახლა ისე უნდოდა მისი ნახვა როგორც არასდროს, მაგრამ ჯერ ერთი საქმე ჰქონდა მოსაგვარებელი,
ნიკი ბაღში იპოვა, გაზონებს სხლავდა,
- დილა მშვიდობის მის ოლივია, -მიესალმა ჩვეული გულითადი ღიმილით,
- როგორ ფიქრობ ნიკ, დრო არ არის რომ სახელით მომმართო, მე და შენ უკვე თითქმის მეგობრებად ვითვლებით ასე არ არის? -გაუღიმა ოლივიამაც და ბალახზე მოკალათდა, -შენც დაჯექი შენთან საქმე მაქვს
ნიკს სახე სიამაყის ღიმილით გაებადრა, ხუმრობა ხომ არ იყო, მის ოლივია, მასზე უფროსი, ულამაზესი მის ოლივია მეგობრად სთვლიდა,
- კარგი მის, კარგი ოლივია, -ნიკი ბალახზე მოკალთადა, -რაშია საქმე?
- ხომ გახსოვს როცა ხულიოსთან ვიყავით ჩანაწერის გამო, მითხრა რომ ჩემთან მეგობრობა უნდოდა, ჰოდა დავფიქრდი რომ რატომაც არა, შენი და მარიას გარდა მეგობრები არ მყავს, ხულიოც კარგი ბიჭი ჩანს, ვიფიქრე რომ დავმეგობრდებოდით და ერთად გავერთობოდით ხოლმე, იქნებ დამეხმარო მასთან დამეგობრებაში, რას იტყვი?
ნიკი ერთხანს თავჩაღუნული უსმენდა, მერე თვალებში შეხედა და ჰკითხა,
- მართლა მეგობრები ვართ?
- რათქმაუნდა, ასეთ საკითხზე ხუმრობა არ შეიძლება, -გაეღიმა ოლივიას,
- ბაბუა ყოველთვის მასწავლიდა რომ ნამდვილი მეგობრები ერთმანეთს არ ატყუებენ, შენ კი ჩვენს მეგობრობას ტყუილით იწყებ, -ნიკის თვალებში ბავშვური წყენა ჩანდა,
- რას გულისხმობ ნიკ?
- ხულიოსთან წამოსვლა პოლის გამო გინდა და არა ხულიოს გამო ხომ ასეა? -მიახალა პირდაპირ,
ოლივია გაშრა, გაშეშდა, ჭკვიანი ბიჭი იყო ნიკი და ვერაფერს გამოაპარებდა, მიხვდა რომ ჩათრევას ჩაყოლა სჯობდა,
- როგორ მიხვდი რომ პოლის ნახვა მინდა?
ნიკი აშკარად არ ელოდა რომ ოლივია ასე სწრაფად აღიარებდა ყველაფერს, დაიბნა და ენა დაება
- მე უბრალოდ... გუშინ როცა პოლის მაისურით დამინახე ისეთი უცნაური რეაქცია გქონდა, მერე მასზე კითხვებიც დამისვი და მივხვდი რომ რაღაც გაკავშირებთ...
- ბაბუაშენი მართალია ნიკ, -ოლივიას გაეღიმა, -მეგობრებმა ერთმანეთს არ უნდა მოატყუონ, მეც არ მინდა შენი მოტყუება, მაგრამ პოლის შესახებ ვერაფერს გეტყვი, შეიძლება მოვიდეს დრო როცა ყველაფერს მოგიყვები მაგრამ ახლა არა, ძალიან გთხოვ დამეხმარე რომ ხულიოს და პოლს დავუმეგობრდე, ოღონდ ისე რომ არაფერი მკითხო, გთხოვ,
- კარგი, -თავი დაუქნია პოლმა, ცოტა ხანში გავდივარ, ხულიოსთან საქმე მაქვს და პოლსაც მაისური უნდა დავუბრუნო, ნახევარ საათში გარეთ კედელთან დაგელოდები,
- იცოდე ამას არ დაგივიწყებ ნიკ, -ოლივია წამოხტა და სახლისკენ გაიქცა გამოსაცვლელად, ნიკი ერთხანს ჩაფიქრებული უყურებდა,
- ძალიან შეიცვალა, ასე მგონია სრულიად სხვა ადამიანია და არა ოლივია სკოტი, თუმცა მე ახალი ოლივია უფრო ძალიან მომწონს.
* * *
მაიკლი აშკარად ასრულებდა სიტყვას, ოლივიას დაცვასთან არანაირი პრობლემა არ შექმნია, ნიკი ჩვეულ ადგილზე ელოდებოდა, გაუღიმა და შლემი გაუწოდა,
- წავედით?
სახელოსნოსთან გაჩერდნენ თუ არა ოლივია მოტოციკლეტიდან გადმოხტა, ნიკს შლემი გაუწოდა და მოლოდინით აღსავსე მზერით მიაჩერდა,
- სანამ ხულიოს ვნახავ მანამდე იქნებ წამიყვანო და მაჩვენო პოლი სად მუშაობს,
ნიკს არაფერი უთქვამს, ოლივიას წინ გაუძღვა, პოლი სახელოსნოს უკანა მხარეს მუშაობდა სადაც ავტომობილებს შლიდნენ და აწყობდნენ, - აი ისიც, -მიუთითა ნიკმა, -ოლივია ერთხანს სუნთქვაშეკრული უყურებდა თავის ერთადერთ შვილს,
- ღმერთო ჩემო, როდის გაიზარდა ასე ძალიან, -ჩაიჩურჩულა და თვალზე მომდგარი ცრემლი მოიწმინდა, პოლი სხვა ორ თანამშრომელთან ერთად მანქანას შლიდა, სამუშაო კომბინიზონი ეცვა, ხელები იდაყვებამდე ზეთში ჰქონდა ამოსვრილი, ოლივია პირველად ხედავდა მას ასეთს, პოლი მუშაობდა, თურმე მართლაც ხდება სასაწაულები,
პოლმა ნიკი შეამჩნია თუ არა, ხელები გაიწმინდა და მათკენ წამოვიდა, -ოლივია თითქოს პირველად ხედავდა პოლს, მაღალი იყო, ტანადი, საყვარელი დაჭორფლილი სახე და გაჩეჩილი წითური თმები ჰქონდა, უახლოვდებოდათ და მის ყოველ ნაბიჯზე ოლივიას გული უფრო და უფრო სწრაფად ძგერდა,
- სალამი ნიკ, -პოლმა ფართოდ გაიღიმა და ნიკს ხელი გაუწოდა, -აქ რამ მოგიყვანათ?
- მაისური მოგიტანე, -ნიკმა პაკეტში მოთავსებული მაისური გაუწოდა, -ჰო მართლა გაიცანი, ეს ჩემი მეგობარია ოლივია სკოტი,
- პოლმა ყურადღებით შეათვალიერა ოლივია -სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა მის სკოტ,
- შეგიძლია უბრალოდ სახელით მომმართო, -ოლივია ყველანაირად ეცადა რომ ხმაში მღელვარება არ შესტყობოდა,
- მის სკოტ მიხარია თქვენი ნახვა, -ოლივიას ზურგს უკან ხულიო ედგა და ყურებამდე გაღიმებული უყურებდა, -აქ რამ მოგიყვანათ?
- საქმე არაფერი მქონდა და ნიკს გამოვყევი, ვიფიქრე რომ თქვენთან ერთად ცოტა დროს გავატარებდი და გავერთობოდი,
- ჰოო, კარგია, -ხულიოს აშკარად მოეწონა ოლივიასთან ერთად დროის გატარების პერსპექტივა,
- პოლ შენც წამოდი, კარტი ვითამაშოთ და რამე დავლიოთ, -მიმართა პოლს, -სახურავზე ავიდეთ, იქ ხელს არავინ შეგვიშლის,
- ნიკ შენ წადი ლუდი მოიტანე, -ხულიომ ფული ამოიღო და ნიკს გაუწოდა,
- არა იყოს, ლუდს მე და პოლი მოვიტანთ, -ჩაერია ოლივია, -და დღეს მე გპატიჟებთ სასმელზე, ოლივიამ შეამჩნია როგორი უცნაური მზერით გადმოხედა პოლმა მაგრამ არაფერი უთქვამს, -ოლივიასთვის სულ ერთი იყო ვინ რას იფიქრებდა ახლა მხოლოდ მასთან ერთად ყოფნა უნდოდა, სხვა არაფერი,
მახლობელ სუპერმარკეტში შევიდნენ, პოლი უხმოდ მიყვებოდა ოლივიას უკან და პაკეტში ჩადებული მაისური ისევ ხელში ეჭირა,
- ეგ მაისური ალბათ შენთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, -თავით ანიშნა ოლივიამ,
- ჰოო ასეა, -ნიკს სახეზე ღიმილი გადაეფინა, ის ღიმილი რომელიც ასე აკლდა ოლივიას ბოლო რამდენიმე წელი, პოლი ხომ მხოლოდ ათასში ერთხელ იმეტებდა ღიმილს მისთვის, -დედამ მაჩუქა როცა თოთხმეტი წლის გავხდი,
- ალბათ ეს მანგა ძალიან გიყვარს,
- მიყვარს, მაგრამ ნარუტო და არა სასკე, დედას კი უფიქრია რომ სასკე მიყვარდა და საკუთარი ხელით დაუხატია მაისურზე, მაგრამ ვერაფერი ვუთხარი, ისეთი ბედნიერი იყო ამ მაისურს რომ მაძლევდა,
- ალბათ დედას ძალიან უყვარხარ, -უთხრა ოლივიამ ჩამწყდარი ხმით,
- ალბათ ვუყვარდი, აღარ არის, გარდაიცვალა,
- ვწუხვარ, მაპატიე, არაფერი უნდა მეკითხა,
- შენ რატომ წუხხარ, შენ რა შუაში ხარ, ისიც კი არ წუხს ვინც ნამდვილად უნდა წუხდეს მისი გარდაცვალების გამო, -პოლმა მწარედ ჩაიცინა,
- ვის გულისხმობ? -ჰკითხა ოლივიამ და წინასწარ იცოდა რას უპასუხებდა პოლი,
- მამაჩემს ვგულისხმობ, დედა დაიღუპა თუ არა მაშინვე სხვა ქალზე დაქორწინდა, დედას მთელი დანაზოგი გაფლანგა, მათ შორის ჩემი უნივერსიტეტის თანხაც, მათთან ერთად ვეღარ გავჩერდებოდი, ბინა ვიქირავე და ცალკე გადავედი, ვმუშაობ და თან გამოცდებისთვის ვემზადები, დედას ოცნება იყო რომ უნივერსიტეტში მესწავლა,
- ალბათ კარგი ურთიერთობა გქონდათ,
- არა არ გვქონია, მე ვბრაზობდი მასზე, ხანდახან მეჩვენებოდა რომ მძულდა კიდეც, იმისთვის რომ ასეთი სუსტი იყო ყოველთვის, იმისთვის რომ მამას ვერასდროს ვერ უწევდა წინააღმდეგობას, იმისთვის რომ უბედური იყო და ამ უბედურებით მეც მაუბედურებდა, -მაპატიე არც კი ვიცი ამ ყველაფერს რატომ გიყვები, უბრალოდ შენთან საუბარი ისეთი სასიამოვნოა... თანაც მე უბრალოდ არავინ მყავს ვისაც ასეთ თემებზე დაველაპარაკები, შენ კი სხვანაირი ხარ, დაგინახე თუ არა ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა თითქოს უკვე გიცნობდი,
- პოლი აღელვებული ლაპარაკობდა,
- შეიძლება ჩაგეხუტო? -ჰკითხა ოლივიამ და პასუხს არც დალოდებია პოლს მოეხვია, ახლა მიხვდა როგორ მონატრებია მასთან ასეთი სიახლოვე, მისი სითბო, მისი სუნი, რომელიც საერთოდ არ შეცვლილა მას შემდეგ რაც თვრამეტი წლის წინ სამშობიაროში, პირველად დაიჭირა ხელში, პატარა, მჩხავანა პოლი,
- მაპატიე, -უთხრა როცა მოშორდა და ცრემლები მოიწმინდა,
- ტირი? -გაუკვირდა პოლს,
- შეიძლება ფიქრობ რომ უცნაური ადამიანი ვარ, მაგრამ ასე არ არის, უბრალოდ მგრძნობიარე ვარ და ასეთ ისტორიებზე ყოველთვის ვტირი ხოლმე, ყურადღებას ნუ მომაქცევ, ჯობია ლუდი ავიღოთ, ალბათ უკვე გველოდებიან,
* * *
სახელოსნოს სახურავზე იპოვა ითანმა ოლივია, შვებით ამოისუნთქა როცა ჯანმრთელი და საღსალამათი დაინახა, პირდაპირ, ფილაქანზე იჯდა ფეხმორთხმული, თმაგაშლილი, გვერდით ლუდის ბოთლი ედო და ბიჭებთან ერთად კარტს თამაშობდა, -ჰმ, ახლა ოლივია უბრალო, პატარა, მხიარულ თინეიჯერ გოგოს ჰგავდა და იმ სექსუალურ ქალთან საერთო არაფერი ჰქონდა ჯერ კიდევ ორი დღის წინ ვერანდაზე მგზნებარედ რომ ჰკოცნიდა, -ამიტომ არ პასუხობდა ტელეფონზე? ეს მის საქციელს არ ჰგავს,
თითქოს მასში ორი სხვადასხვა პიროვნება ცხოვრობს,
- ნეტავ გამაგებინა რა გიტრიალებს მაგ პატარა ლამაზ თავში ოლივია სკოტ, ჩაილაპარაკა სახურავზე ასასვლელი კიბის მოაჯირს მიყრდნობილმა ითანმა, რომელიც პირველად ხულიომ შეამჩნია და წამოდგა,
- მისტერ შეპარდ? აქ რას აკეთებთ? მამასთან თუ გაქვთ საქმე სამწუხაროდ ახლა ვერ დაგელაპარაკებათ, ერთი კვირით სანდიეგოში წავიდა საქმეებზე,
- ოლივიას წასაყვანად მოვედი, თქვენ შეგიძლიათ გართობა გააგრძელოთ,
ნაცნობი ხმის გაგონებაზე ოლივია შემობრუნდა და ითანის დანახვაზე ღიმილი სახეზე შეეყინა, ოლივია ისეთი ლამაზი იყო აწითლებული ლოყებით, გაწეწილი თმით და დამნაშავე ბავშვის გამოხედვით რომ ითანს დიდ ძალისხმევად დაუჯდა სერიოზული გამომეტყველების შენარჩუნება,
ოლივია წამოდგა და ბიჭებს მოუბოდიშა,
- თქვენ გააგრძელეთ, მე უნდა წავიდე, ჰო მართლა ხულიო იცნობს ითანს, ნიკ, პოლ, გაიცანით ითან შეპარდი, ჩემი... ჩემი... - ენა დაება და ვეღარაფერი თქვა,
- მეგობარი ბიჭი, -დაასრულა ითანმა და ეშმაკურად გაიღიმა, ოლივიამ დაინახა როგორი გაოცებული მზერა მიაპყრეს ბიჭებმა ითანს, თვითონ კი თავიდან ფეხებამდე ჟრუანტელმა დაუარა მისი ღიმილის შემხედვარემ, მეგობარი ბიჭი? ეს ნამდვილად არ იყო ცუდი, ალბათ შესძლებს ამას შეეჩვიოს.
- წავიდეთ ყავა დავლიოთ და ვისაუბროთ, ბევრი სალაპარაკო გვაქვს, -ჩასჩურჩულა ითანმა როცა კიბეზე ჩადიოდნენ და თმა აუჩეჩა.
სტარბაქსში ისხდნენ, ოლივიას წინ ყავა და შოკოლადიანი ნამცხვარი ედო და ითანს უყურებდა რომელიც ჯიუტად დუმდა,
- კარგი რა ითან, -ვეღარ მოითმინა ბოლოს, -მე ჩემი მიზეზები მაქვს თუ რატომ არ გპასუხობდი ტელეფონზე, უბრალოდ ყველაფერს ვერ გეტყვი ეს არის და ეს, ერთადერთი რაც შემიძლია გითხრა ის არის რომ ის ბიჭი პოლი, ხულიოს თანამშრომელი, ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, იმდენად მნიშვნელოვანი რომ ალბათ ხშირად მომიწევს ხოლმე მისი ნახვა,
ითანმა ღრმად ამოისუნთქა
- იცი როგორ შემეშინდა ოლივია? არც ზარებს და არც შეტყობინებებს არ პასუხობდი, ახლა კი მეუბნები რომ ვიღაც პოლის გამო უბრალოდ დაგავიწყდი და იმის გამო რომ მასთან ერთად სახურავზე კარტი გეთამაშა არ მპასუხობდი? მაპატიე მაგრამ ეს როგორ გავიგო?
- შენ რა მასზე ეჭვიანობ?
- არა რას ამბობ, -გაეღიმა ითანს, -ადამიანების ცნობა კარგად მეხერხება, იქ სახურავზე მას ისეთი თვალებით უყურებდი, მივხვდი რომ თქვენს შორის რაღაც კავშირია, რაღაც ძალიან ძლიერი კავშირი, მაგრამ ეს ის ნამდვილად არ არის რაც ეჭვიანობის საფუძველს მომცემს, ასე რომ მასზე არ ვეჭვიანობ, უბრალოდ მაინტერესებს ვინ არის, თუ ახლა არ შეგიძლია ან არ გინდა მითხრა, არც ესაა პრობლემა, მე გენდობი და ვიცი როცა დრო მოვა ყველაფერს მეტყვი,
- ესე იგი ჩემზე არ ბრაზობ?
- როგორ შეიძლება შენზე ვბრაზობდე, პატარა მეამბოხევ, -ითანი მის გვერდით გადმოჯდა, ხელი მოხვია და მკერდზე მიიხუტა, ოლივიამ ხარბად შეისუნთქა მისი სურნელი,
- შეიძლება ამაღამ შენთან დავრჩე?
- შეგიძლია ამაღამ ჩემთან დარჩე?
ერთდროულად თქვეს და სიცილი აუტყდათ, -შენთან სალაპარაკო მაქვს ითან, -უთხრა ოლივიამ როცა სული მოითქვა, -მაიკლის შესახებ რაღაც უნდა გითხრა,
- იმის შესახებ რომ აშანტაჟებ, თუ იმის შესახებ რომ მასთან ქორწინებას დასთანხმდი? ითანი საოცრად მშვიდი იყო,
- ჯანდაბა, ესე იგი ყველაფერი გითხრა არა? მინდოდა შენთვის თვითონ მეთქვა ყველაფერი, ის იდიოტი კი შენთან გამოიქცა და ყველაფერი ჩაგიკაკლა, ახლა ხომ ხვდები რატომ ვერ ვიტან მაიკლს, დარწმუნებული ვარ ათას სისულელეს გეტყოდა, ყველაფერს აგიხსნი,
- უცნაური და იდუმალი გოგო ხარ მის სკოტ, -ოლივიას გასაკვირად ითანი იღიმოდა და თვალები მხიარულად უციმციმებდა, -შანტაჟი? ეს რაღაც ახალია, მაგრამ ვერაფერს იტყვი, ჭკვიანურია, თუმცა ამ ყველაფრის მოგვარება სხვა გზითაც შეიძლებოდა,
- და როგორ აპირებდი ამ პრობლემის მოგვარებას? მამაჩემს ჩემს ხელს თხოვდი?
- თუნდაც, -ითანმა ოლივიას შუბლზე აკოცა, -თუმცა არა მგონია შენს მშობლებს სასურველ სასიძოდ მივეჩნიე, მართალია მამაჩემის ქონება მაიკლის მამისას არ ჩამოუვარდება მაგრამ პირადად მე არაფერი მეკუთვნის, მე და მამას არც თუ ისე კარგი ურთიერთობა გვაქვს, მას უნდა მის გვერდით ვიყო და როცა დრო მოვა მისი ბიზნესი გადავიბარო, მე კი ის საქმე მომწონს რასაც ვაკეთებ,
- კარგი, თუკი არ მიბრაზდები მაშინ ცოტა ხანს ასე გავაგრძელოთ სანამ სხვა რამეს მოვიფიქრებ,
- შესცინა ოლივიამ ითანს და კიდევ ერთხელ ჩაეკრა მკერდში,
- საშიში ხარ მის სკოტ, -ჩაიცინა ითანმა, -ხანდახან ძალიან მინდა აზრების კითხვა შემეძლოს რომ გავიგო თავში რა გიტრიალებს,
* * *
სკოტების სახლის მთავარ შესასვლელთან გააჩერა ითანმა ავტომობილი,
გამოვიცვლი წყალს გადავივლებ და საღამოს შენთან მოვალ, შეგიძლია პოპკორნი და საშინელებათა ფილმები გაამზადო, ოლივიამ ლოყაზე აკოცა და მანქანიდან გადავიდა,
- გინდა მოგაკითხო?
- არ არის საჭირო, ტაქსს გამოვიძახებ, -ოლივიამ ხელი დაუქნია ბედნიერებისგან სახეგაბრწყინებულ ითანს და კარისკენ წავიდა, სანამ სახლში შევიდოდა ბაღში ნიკი მოძებნა, რომელიც უკვე დაბრუნებულიყო და ახლა ბაბუას ეხმარებოდა,
- მოხვედი? -ნიკს სახიდან ჩვეული ღიმილი არ შორდებოდა, ყველა ძალიან გავაოცე, შენ და მისტერ შეპარდი? ვერაფერს ვიტყვი კარგი არჩევანია, მაგარი ტიპია, სახურავიდან გიყურებდით, ძალიან მაგარი სპორტული მანქანა ჰყოლია, -ნიკი აღფრთოვანებული იყო,
- დღევანდელისთვის მადლობა მინდოდა მეთქვა ნიკ, პოლის გამოც და სხვა ყველაფრისთვისაც, იცოდე ამ სიკეთეს არ დაგივიწყებ,
- რას ამბობ სამადლობელი არაფერია, კიდევ რამე გჭირდება?
- ნამდვილი გულთმისანი ხარ, -გაეღიმა ოლივიას, -თუ გახსოვს მაიკლის დამტვრეული მანქანა, ხულიოს სახელოსნოში რომ იყო, თუ იცი უკვე დაშალეს?
- როგორც ვიცი არა, რა ხდება?
- თუ შეგიძლია ხულიოს სთხოვე რომ რამდენიმე დღე ხელი არ ახლონ, ერთი ძალიან მაგარი იდეა მომივიდა,
- კარგი ვთხოვ, მაგრამ შენ ალბათ არც ამჯერად არ მეტყვი რას აპირებ, არა?
ოლივიამ უხერხულად აიჩეჩა მხრები, -მაპატიე ვერც ამჯერად გეტყვი, მაგრამ იმიტომ არა რომ არ გენდობი, უბრალოდ არ მინდა შარში გაგხვიო,
ნიკს აღარაფერი უთქვამს, ოლივიას დაემშვიდობა და საქმეს მიუბრუნდა,
მისაღებში შესვლისას ოლივიამ დაინახა როგორ მშვიდად და მხიარულად საუბრობდნენ ელა სკოტი და ჯეიმი თერნერი, ჯეიმის ხელში თეთრი ღვინის ბოკალი ეჭირა და დის მოყოლილ აშკარად სასაცილო ისტორიაზე გულიანად ხარხარებდა, სწორედ მაშინ როცა ეს ორი ადამიანი ასეთი ბედნიერი დაინახა, ოლივია სკოტის გონებაში კიდევ ერთმა ეშმაკურმა და ცოტა არ იყოს მზაკვრულმა გეგმამ დაიწყო მომწიფება,
- ეს რა დღეში ხარ, ტანსაცმელი რას გიგავს, -ფიქრებიდან გამოარკვია ელას ხმამ, ოლივიამ შორტზე და თეთრ მაისურზე დაიხედა, რომელზეც რამდენიმე ადგილზე ავტომობილის ზეთის ლაქა ემჩნეოდა, არც კი შეუმჩნევია, ეტყობა მაშინ დაისვარა პოლს რომ ჩაეხუტა, პოლის გახსენებაზე უნებურად გაეღიმა,
- იღიმი კიდეც? ქუჩაში ასე როგორ დადიხარ, -აღარ ჩერდებოდა მისის სკოტი,
- მე და მაიკლმა დღეს რამდენიმე ადგილზე შევიარეთ, არც კი ვიცი ეს როგორ მოხდა, მხრები აიჩეჩა ოლივიამ და დაინახა როგორ ეჭვით სავსე თვალებით უყურებდა ჯეიმი, აშკარად არ სჯეროდა რასაც ოლივია ამბობდა,
- ჰო მართლა დედა, ისევ მივდივარ, საღამოს მე და მაიკლმა ფილმს უნდა ვუყუროთ და შეიძლება ღამით მასთან დავრჩე,
ის იყო ელა სკოტს უნდა გაეპროტესტებინა, რომ მინის მსხვრევის ხმა მოესმათ, ჯეიმის ხელში ჩაფშხვნილი ღვინის ჭიქა ეჭირა და სისხლი თქრიალით მოსდიოდა,
- მატილდა, მატილდა, სასწრაფოს დაურეკე, -იკივლა მისის სკოტმა და ძმას მივარდა, ოლივიამ მშვიდად შეაქცია ზურგი ამ ტრაგიკომიკურ სცენას და მარმარილოს კიბეს აუყვა,
წყალი გადაივლო, აბაზანიდან გამოვიდა და ტანსაცმლის არჩევას შეუდგა, შავი სექსუალური საცვლები ჩაიცვა რომელიც იმ დღეს როცა საყიდლებზე იყვნენ, მარიამ თითქმის ძალით აყიდინა, -ნეტავ ითანმა ამ საცვლებში რომ დამინახოს რას იფიქრებს? თუ მოვეწონები? -გაიფიქრა და სარკის წინ დატრიალდა,
- არაჩვეულებრივად გამოიყურებოდა ოლივია, ერთხანს საკუთარმა გამოსახულებამ დაატყვევა და სარკეს მიაჯაჭვა, ლილი არასოდეს ყოფილა ასეთი ლამაზი, შეიძლება იყო კიდეც მაგრამ არ ახსოვს, არასდროს ჰქონია იმის დრო და სურვილი რომ ვინმესთვის ლამაზ, სექსუალურ საცვლებში გამოწყობილიყო, მაგრამ ახლა ყველაფერი შეიცვალა, ოლივია ბედნიერი იყო, ახლა როცა პოლიც უკვე ასე ახლოს ყავდა თითქოს ყველაფერი კალპოტში ჩადგა, -კარადიდან თხელი, სიფრიფანა, გულამოღებული, შავი კაბა გამოიღო რომელიც მისი სხეულის ფორმებს მაცდურად ლანდავდა და ძალიან უხდებოდა, ამჯერად მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი შეარჩია და თმა გაიშალა, მსუბუქი მაკიაჟი და სარკიდან უკვე უცნობი ქალღმერთი შემოსცქეროდა, ოლივიამ ქალღმერთს გაუღიმა, წამოდგა და მსუბუქად ისე თითქოს ჰაერში ლივლივებსო საძინებლიდან გავიდა.
ტაქსი ქუჩაში ეზოს მთავარ შემოსასვლელთან ელოდებოდა, ის იყო კარს მიუახლოვდა რომ უკნიდან სწრაფი ნაბიჯის ხმა მოესმა და შედგა, ზურგს უკან ჯეიმი ედგა, მარჯვენა ხელი შეხვეული ჰქონდა და მთლად გაფითრებული იყო,
- რას ხლართავ ოლივია, შენ გგონია დავიჯერებ რომ ამ ღამეს მაიკლთან ერთად გაატარებ? ვიცი რომ ითანთან ერთად ხარ,
- ეს შენ არ გეხება, საერთოდ არ მაინტერესებს რას იფიქრებ და რას არა, ჯობია შენს თავს მიხედო და მე თავი დამანებო, -ცივად მიუგო ოლივიამ, ქუჩაში გავიდა და ტაქსში ჩაჯდა, ჯეიმიმ კბილები გაახრჭიალა და უშვერად შეიგინა.
ოლივიამ სირბილით აიარა კიბეები, ერთი სული ჰქონდა ითანს ჩახუტებოდა და მისი სურნელი კიდევ ერთხელ ეგრძნო, დააკაკუნა და ნაბიჯების გაგონებაზე გული აუჩქარდა, კარი გაიღო,
- გისმენთ რით შემიძლია დაგეხმაროთ? -მოესმა ნაზი ხმა, -კარში საშუალო სიმაღლის, გამხდარი, ქერათმიანი, ახალგაზრდა ქალი იდგა, ფეხშიშველი, რამდენიმე ღილზე შეხსნილი ითანის პერანგი ეცვა და ოლივიას უღიმოდა...