არასდროს ვიცი,როგორ დავიწყო წერა..
ახლაც ამდღეშივარ და უბრალოდ ჩემზე მოგიყვაბით ასე ბანალურად და ერთფეროვნულად..
მე ნიაკო ვარ 18წლის,რომელიც აქამდე ქუთაისის ერთერთ სოფელში ცხოვრობდა და აქამდე იმიტომ,რომ წელს ჩავაბარე და დედაქალაქში მივეშურები..
მყავს დედა,და და ძმა, მამა გარდაცვლილი..არ დამწუხრდეთ უკვე მიჩვეული ვარ რადგან 20წელია გასული და თითქმის არც ვიცი რასნიშნავს ,,მამა’’.
მოკლედ წელს ჩავაბარე ბიზნესზე აქამდე საინტერესო არაფერი არმომხდარა ჩემს ცხოვრებაში თუარჩავთვლით ჩემს წარმატებით განვლილ სასკოლო წლებს,რომელსაც მე-10 კლასში კომპიუტერი და მე-12ში მედალი მოყვა დანარჩენი ყველაფერი ჩვეული მოსწავლის სტილში..თავს არვიქებ,უბრალოდ სიმართლეა და მიყვარს სიმართლე,ნიჭიერი ახალგაზრდა ვარ მომავლის დიდი პერსპექტივით და ამბიციებით,რადგან ამის რესურსი ნამდვილად მაქვს,არასდროს გამომიტოვებია არცერთი ტრენინგი და ღონისძიება,ნუ რათქმაუნდა ისეთი რაც ჩემს ინტერესში იყო და დამეთანხმებით თითოეული ასეთი აქტივობიდან ყოველთვის ახალს ვსწავლობთ,რაც განვითარების ყველაზე დიდი ნაბიჯია..ეს წელს ეროვნულებზეც დავამტკიცე და 100%-იანი გრანტი მოვხსენი და აი,ასე თამამად მივაბიჯებ უნივერსიტეტში სადაც ჩემს შემდეგ 4წელიწადს წარმატებულს და საინტერესოს ვხედავ..
როცა თბილისში ჩაბარება გადავწყვიტე კარგად მქონდა გააზრებული ყველა ხარჯი და ყველა პრობლემა,რაც თავს იჩენდა და დამაბრკოლებდა,ამიტომ თავიდანვე ვიცოდი დედას ვერ დავავალდებულებდი ჩემთვის ბინის ქირა ეხადა და ,,ვერჩინე’’,რადგან კიდევ ორი ბავშვი იდგა ჩემს უკან და მათ კიდევ უფრო მეტი ჭირდებოდათ..ამიტომ პირველი რაც მახარებდა ეს სწავლის საფასურის გადაუხდელობა იყო და დანარჩენს ეშველებოდა..მე და დედამ ერთად მოვიძიეთ სახლი უნივერსიტეტთან ასეთუისე ახლოს და გადმოვბარგდი,დავემშვიდობე ქალს რომელიც ჩემი იდეალი იყო და მის აცრემლებულ თვალებს,რომ შევხედე მივხვდი ვერ მიმეტებდა მარტო საცხოვრებლად,მაგრამ ჩემი მომავალიც ეცოდებოდა უბრალოდ სოფელში გამოსაკეტად..დავპირდი,რომ ყველაფერს შევძლებდი და ასეც იქნება არ დავაღალატებ.
იცით მე, რომ შემეძლოს მისნაირი სიყვარული,ალბათ ეს არვიცი სასწაულიც კი იქნებოდა,არასდროს მყვარებია და მჯერა მეც ვიპოვი ადამიანს,რომელიც ისე მეყვარება,რომ თუნდაც დავკარგო,როგორც ცოცხალი ან,როგორც მკვდარი შევძლო მისი ერთგული დავრჩე მთელი დარჩენილი სიცოცხლე,როგორც დედა..აი, ასეთი სიყვარული აქვს მას,ასე უყვარს დღემდე მამა,წლების მიუხედავად,რომელიც არცისე ცოტაა…
დადგა ის ნანატრი პირველი დღე,როცა უნივერსიტეტში მივაბიჯებ,უი,ჩემი გარეგნობა არ აღგიწერეთ?ნუ მოკლედ,ერთი ჩვეულებრივი გოგონა ვარ,წაბლისფერი თვალებით და თმებით,1.65სმ და 58კილო,ჰმ,დასუსტებაზე სულ ვვოცნებობ,მაგრამ ყოველთვის მეუბნებიან,რომ არაფერი მაქვს დასასუსტებელი..ხანდახან მგონია,რომ ნარცისი ვარ,მაგრამ ყველა ქალს უნდა უყვარდეს თავისი თავი,მგონი დამეთანხმებით..
სტილს რაც შეეხება,მოდას ფეხდაფეხ არმივყვები,მაგრამ ვცდილობ არც ჩამოვრჩე,ასერომ წარმოიდგინეთ ჩვეულებრივი ტიპური გოგონა 21საუკუნიდან..
მაღვიძარა დავაყენე,რადგან პუნქტუალურიც ვარ ყველაფერთან ერთად და არმინდა პირველი დღე გამოვტოვო,როგორც არუნდა ჟღერდეს ეს..ლუქიც შერჩეული მქონდა...საწოლში დავესვენე,როგორც ძაალიან დაღლილი და გადაღლილი,ღრმად ამოვისუნთქე,ხელებში საბანი მოვიქციე და ვხვდები,რომ აჟიტირებული ვარ ახალი ეტაპით და ვერ ვიძინებ..ბევრი ვიწრიალე და გამთენიისას ჩამეძინა ცოტახნით.
დილით ჩავიცვი,თმა გავიშალე,უბრალოდ ჩამოვივარცხნე და უნივერსიტეტისკენ ჰერი,ჰერი..არმიყვარს მაკიაჟის გაკეთება,ამიტომ არვთქვი ჩემს სახეზე არაფერი..
ძალიან ჩვეულებრივი პორველი დღე მქონდა,გავიცანი ბავშვები,გავარკვიე პროგრამა,წიგნების ამბავი და ბავშვების ჯგუფთან ერთად,რომლებიც გეგმავდნენ საღამოს შეკრებას უნივერსიტეტის მიერ გამართულ ფართიზე გამოვერიდე და უნივერსიტეტის ტერიტორიაზე ხეტიალი დავიწყე იმ იმედით,რომ ეგრეთწოდებული ,,ფანჯარა’’,რომ მექნებოდა წავსულიყავი და მშვიდად მემეცადინა,დამესვენა ან მეფიქრა..შუადღეს უკვე სახლში ვიყავი და სამსახურებს ვათვალიერებდი..2თვის წიმასწარ გადამიხადა დედამ,მაგრამ 2თვის შემდეგ უკვე მე მომიწევდა გადახდა ასე,რომ ახლავე უნდა მეზრუნა სამუშაოზე..
მეორე დღეს უკვე მობილიზებული,წიგნებით ხელში და ჩანთაში რამდენიმე რვეულით წავედი..პუნქტუალური კივართქო თავი შევიქე,მაგრამ პირველ ლექციაზე მაინც მოვახრხე დაგვიანება და აუდიტორიის კარგი შეღებული არმქონდა ბეცივით,რომ წამოვკარი ფეხი და გავიშხლართე ჩემი წიგნებიანა,კაბიანა და კალგოტკიანა,რომელიც საცოდავად გადამეხა მუხლებზე და უბემდე აირღვა,რომ წამოვდექი..ახლა სასაცილოდ ჟღერს,მაგრამ ასე თუ დავამახსოვრებდი თავს ყველას ნამდვილად ვერ წარმოვიდგენდი.
-მოდი,მოდი ფრთხილად,რამე ხომარ იტკინე?ზრდილობიანად და მონდომებით მკითხა ლექტორმა.
-არა არაფერი..ბავშვების ირონიულ სახეებს,რომ გადავხედე ხასიათი წამიხდა და დავჯექი იქ სადაც არავინ იჯდა..
-გადაშალეთ წიგნები და გავიხსენოთ ელემენტარული მათემატიკა,რომელიც სკოლის დონისაა..ვინ შეძლებს დაფასთან გამოსვლას და ამ მაგალითის ამოხსნას?-მიუთითა დაფისკენ სადაც გულმოდგინედ შედგენილი მაგალითი ეწერა..ახლა ისღა დამრჩენოდა თავი ჩემი სწავლით დაემახსოვრებინათ და არა ,,კალგოტკა’’ შეერქვათ და ისე..წინადადება დამთავრებული არქონდა ხელი,რომ ჰაერში მქონდა.არამარტო თავის დამახსოვრების მიზნით,უმარტივესი იყო ის რაც უნდა ამომეხსნა და პრობელმას არ წარმოადგენდა
-გამოდი..გვარი შემახსენე?
-ჩიხლაძე..
-კარგი,აბა რით ვიწყებთ?
სანამ წინადადება დაასრულა და დაფისკენ შემოტრიალდა მე წერა დაწყებული მქონდა და მალევეც დავასრული.
-აჰაა,ჩიხლაძეე..კარგი..პირველ კურსელი ხარ ჩიხლაძე?
-დიახ,წელს ჩავაბარე..ბიზნესი ფინამსები..100%გრანტი..
-ყოჩაღ,კარგიაა,მომწონხარ..-ჩემი სახელი,გვარი საგულდაგულოდ შემოხაზა და დაჯექიო მანიშნა,იმ დღის მერე დავუმტკიცე ყველას,რომ გრანტს ნამდვილად ვიმსახურებდი.თან ,,კალგოტკას’’სახელსაც გადავრჩი..
ოქტომბერი იწურებოდა,ხომიცით ,როგორი წვიმიანია..ძალიან მიყვარს შემოდგომა,მაგრამ ეს წვიმა ზოგჯერ მაღიზიანებს,წვიმა მაშინ არის კარგი სახლში ჩაით ხელში და პლედში გახვეული,რომ ზიხარ და ფანჯარაში იყურები ან ფილმს უყურებ და არა მაშინ,როცა უნივერსიტეტში გარბიხარ და ლაფში ითხვრები.თუმცა რას წარმოვიდგენდი,რომ ეს წვიმიანი დღე შეცვლიდა ჩემს ცხოვრებას,არა უფროსწორად მე..მე,რომელსაც მედგრად მქონდა გადაწყვეტილი მომდევნო 10წელი ჩემს ცხოვრებაში ბიჭი არ გამეჭაჭანებინა,ამ წვიმიან დღეს კი მეც შევიცვალე და ჩემი ცხოვრებაც..