ოლივია რომ ძველი ოლივია ყოფილიყო, ალბათ ცრემლებად დაიღვრებოდა, მერე უკანმოუხედავად ჩაირბენდა კიბეებს და ითანს არასდროს აპატიებდა, ახსნის საშუალებასაც კი არ მიცემდა, მაგრამ ახლა მიუხედავად იმისა რომ ეს ქერათმიანი ერთი შეხედვით კეთილად მომღიმარი ქალი ისე გამოიყურებოდა თითქოს ახლახან ადგა ითანის საწოლიდან, ოლივიამ იცოდა რომ ითანი ასეთ რამეს არ გააკეთებდა, მას არ შეუთანხმდებოდა და თანაც სხვა ქალს არ მიიყვანდა სახლში, ამ შემთხვევაში ნდობა არაფერ შუაში იყო, ასე თუ ისე ოლივიაც იცნობდა ადამიანებს, ითანი კი ძალიან ჭკვიანი იყო იმისათვის რომ ასეთი სულელური შეცდომა დაეშვა,
- გამარჯობა, მე ითანთან ვარ, მომხიბვლელად გაუღიმა ოლივიამ,
- ახლა სახლში არ არის, შემდეგ შემოიარეთ, -ქალმა უცბად მოსხიპა მოჩვენებითი გულითადი ღიმილი და კარის მიკეტვას შეეცადა,
- იცის რომ უნდა მოვსულიყავი, ასე რომ შიგნით დაველოდები, -ოლივიამ კარი შეაღო და ქალის გაკვირვებული სახისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, ისე შეაბიჯა დერეფანში,
- ეს ქუსლიანები საჩემო ნამდვილად არ არის საშინლად მატკინა ფეხები -შესცინა ქალს, ფეხზე გაიხადა და მისაღებისკენ წავიდა,
- ხომ გითხარით რომ სახლში არ არის, რას აკეთებთ, ლამის იყვირა ქალმა,
ოლივია სამზარეულოს მაღალ სკამზე ჩამოჯდა და ფეხი ფეხზე გადაიდო, უნებურად თვალი მოჰკრა იქვე მაგიდაზე მიგდებულ ვარდისფერი ქვებით მორთულ ტელეფონზე როგორ აინთო ეკრანი, შეტყობინება მაიკლისგან იყო, მის მკვირცხლ გონებას დეტალების ერთმანეთთან დაკავშირება არ გაჭირვებია, არაფერი შეუმჩნევია და თვითონაც რომ გაუკვირდა ისე მშვიდად მიმართა,
- ნუ ნერვიულობთ, არა მგონია ითანი იმის გამო გაგიბრაზდეთ რომ შემომიშვით, უფრო მგონია იმის გამო გაბრაზდება მისი პერანგით რომ ასე ნახევრადშიშველი დატანტალებთ,
- ვინ ჯანდაბა ხარ, ამას როგორ მიბედავ, -გაცეცხლდა ქალი
- მე ოლივია ვარ, ოლივია სკოტი, ითანის მეგობარი, ოლივიამ ხელი გაუწოდა და გაუღიმა,
საუბარი კარის ხმამ შეაწყვეტინათ, ითანი შემოვიდა თუ არა მათ დანახვაზე ადგილზე გაშეშდა, ორივე ხელში პაკეტები ეკავა თვალებს უმწეოდ აცეცებდა და ვერ ხვდებოდა რა უნდა გაეკეთებინა, ჯერ ოლივიას შეხედა და მერე ნახევრადშიშველ ქერას რომელიც თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა,
- რა ხდება მარის, აქ რას აკეთებ? -მიმართა ბოლოს ქერათმიანს, და პაკეტები იქვე მაგიდაზე დაყარა, თუ სწორად მახსოვს გასვლისას კარი დავკეტე,
- ალბათ დაგავიწყდა რომ გასაღები მაქვს, ჩვენი ურთიერთობა იმის უფლებას ნამდვილად მაძლევს რომ კარი ჩემი გასაღებით გავაღო, ხომ ასეა?
ოლივია ჯერჯერობით როგორღაც ახერხებდა სიმშვიდის შენარჩუნებას, არადა ითანის დაბნეული სახე ძალიან ართობდა,
- ხომ არ დაგტოვოთ მგონი ურთიერთობა გაქვთ გასარკვევი, -თქვა სრულიად მშვიდად და ითანს თვალებში შეხედა,
- შენ აქ დარჩი, მე მარისს გავაცილებ და როცა დავბრუნდები ყველაფერს აგიხსნი, -ითანმა მარისს კიბისკენ მიუთითა,
-გამოიცვალე და გაგაცილებ,
- მეგონა დღეს აქ დარჩენას მთხოვდი, შენ კი სახლიდან მაგდებ? -მარისი ბრაზისგან მთლად გაწითლდა, -კი მაგრამ ვინ არის ეს გოგო ისეთი რომ მის გამო ყველაფერს ხაზს უსვამ?
- გეყოფა მარის, -ითანს ხმაში ბრაზი შეეპარა, -ჩვენს ურთიერთობას ურთიერთობა არასდროს რქმევია, რომელ ხაზის გადასმაზე ლაპარაკობ, ყველაფერს ნუ აზვიადებ, მე არასდროს არ გამიკეთებია ისეთი რამ რომ შენ უფრო მეტის იმედი გქონოდა, ჩვენ დიდი ხანია დავშორდით, ყველაფერს რატომ ართულებ?
- მის გამო იქცევი ასე არა? -მარისმა ოლივიასკენ გაიშვირა წითლად შეღებილ ფრჩხილებიანი თლილი თითები,
- დარწმუნებული ხარ რომ ახლა, აქ გინდა ამ კითხვაზე პასუხის მიღება? -ჰკითხა ითანმა ცივი ხმით, მარისს აღარაფერი უთქვამს, კიბე აირბინა, და ორ წუთში თავის ტანსაცმელში გამოწყობილი ჩამონარნარდა, გასაღები მაგიდაზე მიაგდო,
- ამას აუცილებლად ინანებ ითან, -ჩაილაპარაკა და მაღალი ქუსლების კაკუნით გაემართა გასასვლელი კარისკენ,
მარისმა კარი გაიხურა თუ არა ითანი ოლივიას მიუბრუნდა,
- მაპატიე, ასეთ რამეს ნამდვილად არ ველოდი, მარისი ჩემი ძველი ნაცნობია, დიდი ხანია ჩვენს შორის აღარაფერი ხდება, უბრალოდ როცა საზღვარგარეთ ვიყავი ჩემს ბინას იყენებდა, ამიტომაც აქვს ამ ბინის გასაღები, არც კი ვიცი რატომ მოვიდა,
- მხოლოდ ძველი ნაცნობი? აშკარაა რომ ის ასე არ ფიქრობს, ისიც აშკარაა რატომაც მოვიდა,
-ოლივია ყველანაირად ეცადა ხმაში ბრაზი და ირონია ერთად ჩაექსოვა,
- გეფიცები არაფერ შუაში ვარ, ჩემი არ გჯერა? -ისეთი საწყალობელი ხმით შეეკითხა ითანი რომ ოლივიამ ვეღარ გაუძლო და სიცილი აუტყდა, ხმამაღლა და თავშეუკავებლად იცინოდა, ითანი გაკვირვებული და დაბნეული შესცქეროდა ოლივიას და მის დაწყნარებას ელოდა,
- რა გჭირს კარგად ხარ? -ჰკითხა როცა ოლივია დამშვიდდა და ღიმილით შეაცქერდა,
- ასე კარგად დიდი ხანია არ ვყოფილვარ, -ოლივია წამოდგა ითანს მიუახლოვდა, თითისწვერებზე შედგა და კისერზე მოეხვია,
- როგორ ფიქრობ, მხოლოდ იმიტომ რომ შენს პერანგში გამოწყობილი და ფეხშიშველი დავინახე ვიფიქრებდი რომ შენთან სექსი ჰქონდა? ისე ალბათ ძალიან უნდოდა რომ ასე მეფიქრა, -მხიარულად ჩაიფხუკუნა და კისერში ვნებიანად აკოცა, იგრძნო როგორ გააცახცახა ითანს, მაგრამ როგორღაც მოახერხა თავის შეკავება,
- კარგი, რაკი ეს პრობლემა მოვაგვარეთ, იქნებ ფილმი ჩართო, მე პოპკორნს და ჩიპსებს მოვიტან, თქვა შეცვლილი, ჩახრინწული ხმით და ოლივიას მოშორებას შეეცადა,
- ახლა ფილმი და პოპკორნი არ მინდა, -ოლივიამ ამჯერად ტუჩის კუთხეში აკოცა,
- რა გინდა ოლივია, -ითანმა სახე ორივე ხელით დაუჭირა და თვალებში დაბინდული ლურჯი თვალებით ჩახედა,
- შენ, -ჩაიჩურჩულა ოლივიამ და ტუჩის კუთხე კბილებს შორის მოიქცია, მთელი არსება ახლა მასთან ყოფნას სთხოვდა, გაგიჟდებოდა თუ ტუჩებზე მის ტუჩებს არ იგრძნობდა და სხეულზე მის ხელებს,
ითანმა ნაზად გადაუსვა ცერა თითი ქვედა ტუჩზე, ოლივიას გააცახცახა და სხეულზე აეკრო, ითანმა ხელში ისე აიტაცა ოლივია, თითქოს ბუმბულივით მსუბუქი ყოფილიყო და საძინებლისკენ წაიყვანა...
* * *
- რატომ არ მითხარი რომ ეს შენთვის პირველი იყო? -ჰკითხა ითანმა ოლივიას როცა უკვე სიამოვნებისგან გათანგულები, სრულიად შიშვლები, ერთმანეთს ჩახუტებულები იწვნენ,
- ალბათ არ დამიჯერებ მაგრამ უბრალოდ დამავიწყდა, -გადაიკისკისა ოლივიამ და მკერდზე უფრო მაგრად მიეკრა, -შენ ისეთი საოცარი ხარ თავგზას მაკარგვინებ და შენს მეტი არაფერი მახსოვს,
ოლივია არ აზვიადებდა, ითანი ნამდვილი სასწაული იყო, ისეთი ნაზი და ალერსიანი იყო მის მიმართ ჭკუას აკარგვინებდა, ასეთი სიამოვნება არასოდეს განუცდია, არც კი სჯეროდა რომ ამის გაკეთება გაბედა და უკვე იცოდა რომ არასოდეს ინანებდა,
- მიყვარხარ ოლივია, -ითანის ხმა სულში თბილ ნაკადულად ჩაეღვარა, ბიჭი მისკენ გადმოიხარა და სახე კოცნებით დაუფარა,
- გეძინება? -ჰკითხა როცა ოლივიას მოთენთილ სახეს შეხედა,
- ჰო ცოტა მეძინება, მაგრამ დაძინება არ მინდა, არ მინდა გაღვიძებისას აღმოვაჩინო რომ ეს ყველაფერი სიზმარი იყო,
- სულელო, -ითანმა მის თმაში ჩარგო ცხვირი და სანატრელი ქალის სურნელი ღრმად შეისუნთქა,
-გპირდები რომ ეს ყველაფერი მთელი ცხოვრება გაგრძელდება, ერთად ძალიან ბედნიერები ვიქნებით, ახლა კი ეცადე დაიძინო, დასვენება გჭირდება,
- ოლივიას მის მკლავებში ჩაეძინა და თავის სიცოცხლეში პირველად ნახა სიზმარში საკუთარი თავი, სასაფლაოს შესასვლელთან იდგა და მწვანეში ჩაფლულ საფლავებს უყურებდა, ჩრდილიდან ცისფერ კაბაში გამოწყობილი ლილი გამოვიდა, გაუღიმა ადა ხელით ანიშნა გამომყევიო, არ შეშინებია, თითქოს ყველაფერი ასეც უნდა ყოფილიყო, გაყვა, დიდხანს იარა ლილიმ მიხვეულ მოხვეული ბილიკებით საფლავებს შორის, დროდადრო უკან იხედებოდა და გამამხნევებლად უღიმოდა, ერთერთ საფლავთან შედგა და ოლივიას შეხედა, საფლავის ქვაზე მისი სახელი იყო ამოტვიფრული, ლილი ჯონსი, ქვასთან ვარდისფერი ვარდების თაიგული იდო, ზუსტად ისეთი ვარდების ლილის რომ უყვარდა,
- ჰო ოლივია ეს ის ყვავილებია ყველაზე მეტად რომ გვიყვარს, -ლილი დაბალი იდუმალი ხმით საუბრობდა, -პოლმა მოიტანა, ის იტანჯება, ცუდად არის იმის გამო რომ ჩემს გარდაცვალებამდე ვერ მოასწრო თქმა თუ როგორ ვუყვარდი, მე აღარაფრის გამოსწორება აღარ შემიძლია, მაგრამ შენ მის გვერდით უნდა იყო, უნდა დაეხმარო, შემპირდი რომ მარტო არ დატოვებ,
- გპირდები, -თითქოს საკუთარ თავს ესაუბრებაო ისე თქვა ოლივიამ, და გაოცებისგან კინაღამ შეჰკივლა, ხეებს უკნიდან ოლივია სკოტი გამოფარფატდა და ლილის გვერდით ამოუდგა, საოცრად ლამაზი იყო და უცნაური სევდით სავსე თვალებით უყურებდა,
- მიხარია რომ შეგიძლია ჩემი ცხოვრებით იცხოვრო ოლივია, -მიმართა თბილი ხმით და გაუღიმა
-ისეთი ცხოვრებით რომელიც ყოველთვის მინდოდა მქონოდა, მაგრამ ვერ მოვახერხე ჩემი ოჯახის წევრებს წინ აღვდგომოდი, სუსტი ვიყავი, შენ კი ასეთი არ ხარ, ყველაფერს საუკეთესოს იმსახურებ, ლილის ხელი ჩასჭიდა, შებრუნდნენ და ჰაერში გადნენ, გაილიენ, მათგან უცნაური თბილი ნათება დარჩა რომელიც ოლივიას შემოეხვია და საოცარი სიმშვიდის და ბედნიერების შეგრძნება მიანიჭა,
ითანი საწოლზე იჯდა და ყურებამდე გაღიმებული დაჰყურებდა მძინარ სახეგაბრწყინებულ ოლივიას, ოლივია ძილში იღიმოდა და უზომო ბედნიერებას ასხივებდა.
* * *
- შეგიძლია ერთ ადგილზე წამომყვე? -ჰკითხა ოლივიამ ითანს რომელიც მადიანად შეექცეოდა ოლივიას მომზადებულ საუზმეს,
- კი რათქმაუნდა გამოგყვები, დღეს მთელი დღე შენს განკარგულებაში ვარ, -გაუღიმა ითანმა, -სად გინდა წასვლა?
- რომ მივალთ ნახავ, ოღონდ ერთი რამ უნდა გთხოვო, შეიძლება გაგიკვირდეს რასაც ნახავ მაგრამ გთხოვ არაფერი მკითხო?
ითანი წამოდგა მიუახლოვდა ზურგიდან მოეხვია და მოშიშვლებულ მხარზე მხურვალედ და ვნებიანად აკოცა,
- უკვე მივეჩვიე რომ იდუმალებით ხართ სავსე მის სკოტ, ვეცდები ყველაფერს გაგებით მოვეკიდო, მითუმეტეს ასეთი მაგარი საუზმის შემდეგ, თურმე არ აზვიადებდი და მართლაც შეგძლებია საჭმლის მომზადება, ყოველ დილით ასეთ საუზმეზე უარს არ ვიტყოდი,
- ყოველ დილით? -შეცბა ოლივია,
- კარგი, შეგვიძლია ამაზე შევთანხმდეთ და რიგრიგობით მოვამზადოთ ხოლმე, -ითანს აშკარად ეტყობოდა რომ არ ხუმრობდა, ოლივია წამოდგა და თვალებაციმციმებულ ითანს დაკვირვებით შეხედა,
- ეს როგორ გავიგო? მთავაზობ რომ ერთად ვიცხოვროთ?
- ამიტომაც ვგიჟდები შენზე ოლივია სკოტ, -ითანი მიუახლოვდა მისი სახე ხელებში მოიქცია და მსუბუქად, ნაზად შეეხო ტუჩებზე, -ჩემი უთქმელად გესმის, რას იტყვი გადმოხვალ ჩემთან საცხოვრებლად?
მოვლენების ასე სწრაფად განვითარება ცოტა არ იყოს აშინებდა ოლივიას, მაგრამ არც ის უნდოდა მისთვის ეწყენინებინა,
- მგონი ცოტა ვჩქარობთ ითან, -შეეცადა რაც შეიძლებოდა რბილად ეთქვა და როგორც კი დაინახა როგორ შეეცვალა ითანს სახე მაშინვე დაამატა,
- მაგრამ გპირდები რომ ამაზე ვიფიქრებ,
- კარგი, -გაიღიმა ითანმა და ოლივია გულში ჩაიკრა, -ამ ეტაპზე ესეც საკმარისია,
- აქ გინდოდა მოსვლა? -ითანი სასაფლაოს რკინის ჭიშკართან იდგა და მწვანეში ჩაფლულ ხავსმოდებულ საფლავებს უყურებდა, გვერდით ოლივია ედგა, ვარდისფერი ვარდების თაიგულით ხელში,
- ჰო ერთი ჩემი უახლოესი ადამიანის საფლავზე ყვავილები უნდა მივიტანო, -წამოდი შევიდეთ,
-ოლივიამ კარს ხელი ჰკრა, კარი უცნაური უსიამოვნო ჭრიალით გაიღო, ითანს შეაჟრჟოლა, არ უყვარდა სასაფლაოები, შიგნით შესვლა კი არა მათთან ახლოს გავლაც კი ზარავდა, მაგრამ ოლივიას უარი ვერ უთხრა, მორჩილად გაყვა უკან,
ოლივიამ ადვილად მიაგნო უკვე წამოზრდილი ბალახით დაფარულ საფლავს და ქვის წინ ჩაიმუხლა,
ლილი ჯონსი, ეწერა ქვაზე, საფლავზე ყვავილები არ დახვედრია, -ჰმ, ჩაეცინა, ესღა აკლდა თაიგული დახვედროდა როგორც სიზმარში, ყვავილები ქვასთან დააწყო და წამოზრდილ ფაფუკ ბალახს ხელი გადაუსვა, ის აღარ იყო, ლილი უკვე აღარ არსებობდა, უნებურად თვალზე მომდგარი ცრემლი მოიწმინდა და წამოდგა, ითანი უყურებდა ოლივიას და მიუხედავად იმისა რომ ინტერესით კვდებოდა არაფერს ეკითხებოდა,
- აქ რას აკეთებთ მის სკოტ? -მოესმათ ნაცნობი ხმა, ოლივია და ითანი ერთდროულად შებრუნდნენ, მათ წინ პოლი იდგა ვარდისფერი ვარდების თაიგულით ხელში,
- აი დამთხვევაც ამას ქვია, -ჩაილაპარაკა ოლივიამ ითანს შეხედა რომელიც უკვე ვეღარ ან აღარ მალავდა გაოცებას,
- ლილის საფლავზე ყვავილები მოვიტანე, -უბრალოდ, მშვიდად უთხრა ოლივიამ, პოლმა ჯერ ოლივიას მოტანილ თაიგულს შეხედა მერე იმას დახედა ხელში რომ ეჭირა, ფაქტიურად იდენტური იყო,
- ვარდისფერი ვარდები? საიდან იცი დედაჩემს რომელი ყვავილები უყვარდა, ან საერთოდ იცნობდი მას? სასაფლაოს ადგილიც კი გცოდნია, როგორ? -პოლი გაოცებული იყო,
- დედაშენს ვიცნობდი პოლ, თან ძალიან კარგად ვიცნობდი, -ოლივია ცდილობდა მშვიდად და გასაგებად ესაუბრა, -ლილი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყო და ამიტომაც შენც მნიშვნელოვანი ხარ ჩემთვის, ნუ მკითხავ რატომ, ვერ გეტყვი
- ესე იგი დედაჩემს იცნობდი? იმ დღეს ამიტომაც დამისვი ამდენი კითხვა მის შესახებ? მეც მიცნობდი? შენი დანახვისას ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს დიდი ხნის უნახავი ნაცნობები ვიყავით, -პოლს ეტყობოდა რომ ცდილობდა დეტალების ერთმანეთთან დაკავშირებას თუმცა სიტუაცია მეტისმეტად იყო ჩახლართული,
- არ არის საჭირო ყველაფრის გაგებას ეცადო, ზოგჯერ მეც კი მიჭირს ყველაფერში გავერკვე,
-ოლივიამ პოლს მხარზე ხელი დაადო და თვალებში შეხედა, -დედაშენს ვიცნობდი და ვიცი რომ ძალიან უყვარდი, შენ მისთვის ყველაფერი იყავი პოლ, ახლა კი შენ ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ხარ, რომ გითხრა დედასავით მიყვარხართქო სისულელედ მოგჩვენება რადგან მე და შენ ფაქტიურად ერთი ასაკის ვართ, მაგრამ შეგიძლია დად მიმიღო, მე კი ყოველთვის ჩემი ერთადერთი ძმასავით მეყვარები, იცოდე ყოველთვის ყველაფერში შეგიძლია ჩემი იმედი გქონდეს, დღეიდან მარტო აღარ ხარ პოლ, მე გყავარ,
პოლი ერთხანს ჩუმად უსმენდა ოლივიას, მერე ჩაეხუტა და ატირდა, ისე როგორც პატარა ბავშვები ტირიან ხოლმე, ცრემლებს მუჭით იწმენდდა და ხმამაღლა ზლუქუნებდა, ოლივია გაჩეჩილ წითურ თმაზე უსვამდა ხელს და მის დაწყნარებას ცდილობდა,
ითანი გაოგნებული უყურებდა ამ სიტუაციას და ვერ გაეგო რისი გაკეთება იყო საჭირო, რამდენიმე წუთში ოლივიამ პოლი დააწყნარა, დაემშვიდობა და გაუშვა, მერე კი ითანს მიუახლოვდა და ჩაეხუტა, საოცარ სიმსუბუქეს გრძნობდა, თითქოს მხრებიდან უზარმაზარი ტვირთი მოეხსნა,
- ყველაფრისთვის მადლობა ითან, -ჩასჩურჩულა და ხელები წელზე მაგრად შემოხვია რათა მისი სიახლოვე უკეთ შეეგრძნო,
- საშიშთან ერთად უცნაურიც ყოფილხარ, -გაეცინა ითანს, -უცნაური მაგრამ ძალიან საინტერესო, ვგიჟდები შენზე ოლივია, მაგრამ მეორედ სასაფლაოზე აღარ წამოგყვები იცოდე,
- მშიშარა, -ოლივიას გაეღიმა და ითანს მოშორდა, -მგონი დროა წავიდეთ, აქ თუ შეგვაღამდა ვინ იცის რა მოხდება,
- რა მოხდება? -სახე შეეცვალა ითანს,
- არ გაგიგია რომ სასაფლაოზე ღამით ზომბები დაბოდიალობენ ხოლმე? -ოლივიას კისკისმა მდუმარე საფლავებს გადაუარა, ითანმა ვეღარ მოითმინა, ოლივია ხელში აიტაცა და ჩაქარი ნაბიჯით გაუყვა ბილიკს გასასვლელისკენ.
* * *
მაიკლი, მისის სკოტი და ჯერემი მისაღებში ელოდნენ ოლივიას, ოლივია მაიკლის გამოხედვაზე მაშინვე მიხვდა რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო,
- მე არაფერ შუაში ვარ, -ხელები აწია მაიკლმა როგორც კი ოლივია დაინახა, დედაშენმა თვითონ გაარკვია ყველაფერი,
- მარისთანაც არაფერ შუაში ხარ? -ცივი ხმით კითხა ოლივიამ, -შენ რა, იფიქრე რომ ასეთი იაფფასიანი ნომრით შეძლებით ჩემი და ითანის დაშორებას?
- ორივე გაჩუმდით, -იკივლა მისის სკოტმა, -მაიკლ შენგან ამას არ ველოდი, შენ კი ოლივია როგორ ბედავ და უცხო მამაკაცის სახლში ატარებ ღამეს, რა ხდება თქვენს შორის?
- მგონი გასაგები უნდა იყოს იმ ქალსა და კაცს შორის რომელთაც ერთმანეთი უყვართ რა ხდება, მითუმეტეს თუკი ღამით ერთად რჩებიან მარტო,
ელა სკოტი ოლივიას პასუხის გაგონებისას გაშრა, ერთხანს შოკში იყო, მერე ფეხზე წამოდგა, ოლივიასთან მიიჭრა და მთელი ძალით მოუქნია ხელი, ოლივიამ ჰაერში მოასწრო მისი ხელის დაჭერა,
- მგონი ერთხელ გასაგებად გაგაფრთხილე რომ ასეთ საქციელს არ მოვითმენდი, უფლება არ გაქვს მორალი მიკითხო და მითუმეტეს მცემო, ახლა ეს ორი ბედოვლათი აქედან დაითხოვე ,შენთან სერიოზული სალაპარაკო მაქვს,
ელამ წინააღმდეგობის გაწევა დააპირა მაგრამ ოლივიას თვალებში ისეთი ბრაზი და მრისხანება ჩანდა, კამათი აღარ გაუგრძელებია, მაიკლს და ჯერემის ანიშნა დაგვტოვეთო და სავარძელში ჩაესვენა,
- მაიკლ, -გასძახა ოლივიამ მაიკლს რომელიც უკვე კარიდან გადიოდა, -ცოტა ხანს დამელოდე ბაღში, შენთან საქმე მაქვს, -მაიკლმა უხმოდ დაუქნია თავი და კარი გაიხურა,
- ბევრი მიკიბვ-მოკიბვა არ მიყვარს ამიტომ პირდაპირ საქმეზე გადავალ, -ოლივიამ ელას წინ დაიკავა სავარძელში ადგილი, -ყველაფერი ვიცი ძვირფასო დედიკო, არა, არ გინდა, მაცადე დავამთავრო, ვიცი რომ ნაშვილები ვარ, ისიც ვიცი რომ ეს ყველაფერი მამაჩემის ხელში ჩასაგდებად გააკეთე და მამამ ამის შესახებ საერთოდ არაფერი იცის,
- ეს როგორ გაიგე, -ძლივს ამოთქვა ელამ და გულზე ხელი მიიჭირა,
- როგორ გავიგე? ეს ახლა ყველაზე ნაკლებ მნიშვნელოვანია, მე ყველაფრის გაგება შემიძლია, იმისაც რომ ნაშვილები ვარ, იმისაც რომ არასდროს გყვარებივარ, შემეძლო ეს ყველაფერი შენი ცივი ბუნებით ან დედობრივი გრძნობების არქონით ამეხსნა, მაგრამ ერთი რამის გაგებას ვერასოდეს შევძლებ, შენ იცოდი, ყოველთვის იცოდი, შენი ძმის გრძნობების და ჩემდამი მისი მანიაკალური დამოკიდებულების შესახებ, იცოდი და მას ჩემთან ასე მოქცევის უფლებას აძლევდი, მას ყოველდღიურ ტერორში ვყავდი, ის მეხებოდა, მკოცნიდა, ჯანდაბა, შენ იცი ეს რას ნიშნავს? -ვეღარ მოითმინა ოლივიამ და მთელი ხმით იყვირა, -როგორ აძლევდი ამის უფლებას, ამის მერე რა ადამიანი ხარ, საერთოდ ხარ კი ადამიანი?
ელა სკოტმა ერთხანს იყუჩა და ყველანაირად შეეცადა სიბრაზე და აღშფოთება მოეთოკა, მერე კი ოლივიას შეძლებისდაგვარად მშვიდი და დათაფლული ხმით შეეკითხა,
- ახლა რას აპირებ? იმედია ყველაფერს მამაშენს არ ეტყვი,
ოლივიამ აღარ იცოდა ეტირა თუ ეცინა, -მხოლოდ ის გაინტერესებს, მამას ვეტყვი თუ არა როგორი ცოლი ჰყავს? სხვას არაფერს მეტყვი?
- მგონი ისედაც ყველაფერი გასაგებია, -ელა სკოტს ცივი და უემოციო ხმა ჰქონდა, -შენ ჩემთვის მუდმივი დაბრკოლება იყავი, რაც მამაშენზე გავთხოვდი ფაქტიურად აღარ მჭირდებოდი, ჯერემის უნდა უმადლოდე რომ ცოცხალი ხარ, თავიდან პატარა იყავი და ეცოდებოდი, შემდეგ კი როცა 16 წლის გახდი და დიდი ხის შემდეგ პარიზიდან ჩამოსულმა გნახა, აიკვიატა რომ შეუყვარდი, შენით შეპყრობილი გახდა, ჩემს საყვარელ ძმასთან შენს გამო პრობლემებს ვერ შევიქმნიდი, ვფიქრობდი რომ შენით უბრალოდ გაერთობოდა და შემდეგ გატაცება გადაუვლიდა, მაგრამ ასე არ მოხდა,
ოლივია უსმენდა და ნელ-ნელა უმძაფრდებოდა გულისრევის შეგრძნება, -შენ და შენი ძმა მანიაკები ხართ, -გამოსცრა კბილებში, -და ახლა რაკი ყველაფერი გავარკვიეთ, ვალდებულებებიც აღარ გვაქვს ერთმანეთის მიმართ, დღეიდან სრულიად თავისუფალი ვარ, მაიკლთან ქორწინებასაც გააუქმებ, შეგიძლია შემეწინააღმდეგო, თუკი რათქმაუნდა არ გინდა რომ მამამ ყველაფერი გაიგოს, ჰო და მართლა, შენი საბანკო ბარათიც მჭირდება, ულიმიტო რათქმაუნდა, უამრავი ხარჯი მაქვს ასე რომ ...
ელა სკოტს არაფერი უთქვამს, წამოდგა, ჩანთიდან ბარათი ამოიღო, იქვე მაგიდაზე დადო, ოლივიას ზურგი შეაქცია და კიბისკენ თავჩაღუნული წავიდა, ოლივია მიუხედავად იმისა რომ ამ ბრძოლიდან გამარჯვებული გამოვიდა, თავს საშინლად გრძნობდა, ვერ გაეგო როგორ შეიძლება ადამიანები ასეთი უგულოები იყვნენ.
მაიკლი ბაღში ელოდებოდა,
- რაზე გინდოდა ჩემთან საუბარი?
- ალბათ მიხვდი რომ ჩვენი ურთიერთობა საბოლოოდ დასრულიდა, -ოლივია როგორც ყოველთვის პირდაპირი იყო,
- ყველაფერს ვხვდები, -როგორც ჩანდა მაიკლიც აღარ აპირებდა თავის მოკატუნებას, -იმ ჩანაწერს რას უპირებ?
- ნუ გეშინია, ჩანაწერის გამოქვეყნებას არ ვაპირებ, მე შენნაირი არ ვარ მაიკლ, პირიქით შენთვის საჩუქარი მაქვს ჩვენი დაშორების აღსანიშნავად,
- საჩუქარი? -მაიკლმა ეჭვით სავსე თვალებით შეხედა, ოლივიასგან უკვე ყველაფერს ელოდა,
- ჰო საჩუქარი და მერწმუნე ძალიან მოგეწონება...