-მასთან მიხვედი? უთხარი ვინც ხარ?-ინტერესით ჰკითხა დაძაბულმა გოგონამ ქმარს და მის წინ დადგა
-არა, რა თქმა უნდა! მაგ ნაბ.ჭვრის გაცნობას არ ვაპირებ, მითუმეტეს იმაზე ლაპარაკს რომ სწორედ მე ვარ ის უკანონო და არასასურველი ბავშვი რომელიც დაბადებამდე მიატოვა... მაგრამ, რომ დამინახა ადგილზე გაქვავდა...დარწმუნებული ვარ მიხვდა ვინც შეიძლება ვყოფილიყავი
-მასთან რატომ მიხვედი?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა გოგონამ სახე მონგრეულ ბიჭს -გინდა რომ გული უარესად გეტკინოს? შენი მშობლები ქეთი და ირაკლი არიან, უნდა გაიაზრო რომ...
-ჩშშშ-დაუღრიანა გაღიზიანებულმა ბიჭმა ცოლს და გაცრეცილ ტუჩებზე უხეშად მიაჭირა ცივი თითები- მგონი დაგავიწყდა მათზე საუბარი რომ აგიკრძალე ხო?!-დაუჩურჩულა ყურთან ახლოს და ამღვრეული, ჭაობისფერი თვალებით ჩააცქერდა, აწყლიანებულ მწვანე სფეროებში
-გთხოვ ასე ნუ იქცევი-ტირილის ნოტები შეეპარა ხმაში დაძაბულ გოგონას- ვხედავ რომ ამ ყველაფერს საშინლად განიცდი და იტანჯები-სევდიანად გაუღიმა და მის წაშლილ სახეს ცივი თლილი თითები ნაზად ჩააყოლა -უფლება მოგვეცი რომ დაგეხმაროთ...
-ჩემთვის ისიც საკმარისია რომ შენ და ლილე ჩემს გვერდით ხართ, სხვა არავინ და არაფერი მჭირდება ბედნიერებისთვის-მკაცრი ტონით უთხრა ბიჭმა და საფეთქელზე აკოცა
-შენ -ბრაზნარევი ტონით უთხრა გოგონამ-წარმოდგენაც არ გაქვს რა არის ბედნიერება! იმიტომ, რომ შენი გონება და სხეული მოწამლულია ზიზღით, სიძულვილით, იმედგაცრუებით, სასოწარკვეთით, ტკივილით, სევდით, შიშით, ..მე შენი მესმის... მართლა მესმის... მაგრამ ის არ მესმის გამუდმებით რატომ გამირბიხარ, თავს რატომ მარიდებ და ცდილობ ყველა ეს საშინელი და მძიმე ემოცია შენში ძალიან ღრმად და საიმედოდ ჩამარხო...
-ამაზე ფიქრს ჯობია საჭმელების კეთებაზე იფიქრო- ირონიული ტონით უთხრა ბიჭმა და ლოყაზე უჩქმიტა
-თორნიკე, მინდა დაგეხმარო... მინდა შენს მშობლებს შეურიგდე და...
-ზედმეტი მოგდის!-დაუღრინა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა და მაშინვე გვერდი აუქცია ცოლს, კარადას ეცა, ვისკის ბოთლი გამოიღო გახსნა და მოიყუდა
-დალევა ვერ დაგეხმარება პრობლემების მოგვარებაში-გაბრაზდა მარიანა
-ნუ მიწვევ!-გამაფრთხილებელი ტონით უთხრა გაცეცხლებულმა თორნიკემ აღელვებულ ცოლს და კიდევ ერთხელ მოიყუდა ბოთლი
-გთხოვ ქეთის და ირაკლის დაელაპარაკე... დარწმუნებული ვარ რომ მათთან საუბარი შენს ყველა ახლანდელ ჭრილობას მოაშუშებს...
-გაჩუმდი
-ისინი შენი მშობლები არიან! დედა და მამა! მათ ოჯახი გაჩუქეს, ლამაზი თბილი და სიყვარულით სავსე ოჯახი! რომელიც მე პირადად არასდროს მქონია... იცი რა განცდაა როცა დედის სითბოს და სურნელს შეგრძნება მხოლოდ საფლავის ცივი ქვიდან შეგიძლია? არ იცი! იმიტომ რომ ქეთიმ სამაგალითო დედობა გაგიწია! მან ყველაფერი გააკეთა შენი ბედნიერებისთვის! ჰო მოგატყუა და სიცრუეში გაცხოვრა მთელი 26 წელი მაგრამ ეს ამად ღირდა, რადგან დარწმუნებული ვარ რომ საფლავის ქვიდან მომღიმარი ქრისტინე შენთვის სრულიად უცხოა და გულის სიღრმეში სულ იცი, რომ სადღაც შორს დედა გელოდება! დედა რომელიც ყველაფერს გააკეთებს შენი ბედნიერებისთვის!
-გეყოფა!
-ქეთის საკუთარ თავზე მეტად უყვარხარ თორნიკე და შენ ეს კარგად იცი! ისიც იცი, რომ მისი სულის ნაწილი ხარ და რაც არ უნდა მოხდეს, ის შენზე უარს არასოდეს იტყვის. დარწმუნებურლი ვარ რომ კარგად აცნობიერებ რამხელა ძაალა ქეთი შენთვის, უბრალოდ ამის აღიარება არ გსურს, რადგან გაბრაზებული ხარ მასზე, ცოვრებაზე კი დაბოღმილი
-გაჩუმდი, გაჩუმდი-ბოლო ხმაზე უღრიალა გაცოფებულმა ბიჭმა ცოლს და გაუაზრებლად შეახეთქა ვისკის ნახევრად ჩაცლილი ბოთლი კედელს
-რაც არ უნდა გააკეთო, სიმართლეს ვერ შეცვლი! შენ ქეთის და ირაკლის შვილი ხარ!-მკაცრი ტონით უთხრა მარიანამ და შეშინებულმა უკან დაიხია რადგან გიჟივით წავიდა მისკენ თორნიკე
-ამის დედაც-აღმოხდა გაავებულ ბიჭს და ყბებზე უხეშად მოუჭირა ხელი შეშინებულ ცოლს -ამ თამაზე საუბარს კი არა ფიქრსაც კი გიკრძალავ- ჩახლეჩილი ხმით უთხრა და კიდევ უფრო მეტად მოუჭირა თითები -მე მშობლები არ მყავს! არავინ არ მყავს! მთელი ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი ტყუილი იყო რომელიც ყალბი გრძნობებით იყო გაჟღენთილი! გესმის რას გეუბნები? იცოდე კიდევ თუ გაბედავ და ამ თემას შეეხები ძალიან გატკენ -მუქარით უთხრა და ხელი გაუშვა, თვალებაწყლიანებულმა მარიანამ სულ ერთი წამით შეხედა ქმრის ჩაწილთლებულ, არეულ, ჭაობისფერ სფეროებს და გული მტკივნეულად შეეკუმშა, რადგან ამჯერადაც ვერავითარი გრძნობა და ემოცია ვერ ამოიკითხა მის ცივ, ცარიელ,
ჩამქრალ თვალებში. იმედგაცრუების საშინელმა ტალღამ გადაუარა და გააცია, მთელი სხეული გაეყინა, რამდენიმე წამის განმავლობაში ადგილზე გაქვავდა და გონს მხოლოდ მაშინ მოვიდა როცა ბავშვის ისტერიული ტირილის ხმა მიწვდა მის დახშულ გონებას, იმავე წამს მოვიდა გონს, ატირებული ლილეს ოთახში გიჟივით შევარდა და კარი გამეტებით მიიჯახუნა.
აღელვებული და უცნაურად აფორიაქებული ქეთი აივანზე იდგა და ჩამქრალი თავლებით გაჰყრებდა ბნელ და ცარელ ქუჩას, რომლის სიჩუმეს, ხშირი წვიმის ხმაური არღვევდა, ტელეფონის ეკრანი აანთო და საათს დახედა რომელიც გამთენიის ხუთს უჩვენებდა, გული მტკივნეულად შეეკუმშა იმის გააზრებაზე რომ ირაკლი ისევ მის გამო წავიდა სახლიდან და დიდი ალბათობით კარგა ხანს აღარ დაბრუნდებოდა. ტელეფონიც გამორთული ჰქონდა და ჯიუტად არ რთავდა ასევე, მხოლოდ მის გამო. დაუდევრად მიაგდო მობილური მაგიდაზე ქმრის ლოდინით დაღლილმა ქალმა და ცრემლიანი თვალებით გახედა ქუჩას. მისი ყურადღება მაშინვე მიიქცია სახლთან შორი-ახლოს, იმავე წამს გაჩერებულმა მანქანამ, რაღაცნაირად აღელდა და დაიძაბა, უცნაურად მოეჩვენა ეს ყველაფერი და განზრახ ჯიუტად დაუწყო ყურება იმ მანქანას მიმართულებით რომლის ფერს და მარკას გარე განათების მკრთალი ნათების და შხაპუნა წვიმის ფონზე ვერაფრით არჩევდა, მოულოდნელად ისე გაიელვა რომ დღის შუქი მოეფინა რამდენიმე წამის განმავლობაში ბნელით მოცულ ქუჩას და ეს საკმარისი აღმოჩნდა ქეთისთვის რომ მიმხვდაროყო ვინ იდგა ქუჩის გადაღმა ვაჩეს მანქანით, ამიტომ დაფეთებული შევარდა სახლში, კისრისტეხვით ჩაირბინა კიბეები, ეზო გადაჭრა და ქუჩაში გიჟივით გავარდა. როგორც კი ფიქრებში წასულმა გარინდებულმა თორნიკემ მისკენ მიმავალი ქეთი შენიშნა, მაშინვე დაქოქა მანქანა, ადგილზე მოატრიალა და გიჟივით გააქანა. ქეთზე ესე საშინლად იმოქმედა ბიჭის ქცევამ რომ რამდენიმე წამის განმავლობაში ადგილზე გაიყინა და აზროვნების უნართან ერთად მეტყველების და მხედველობის უნარიც კი დაკარგა. ასე იდგა კარგა ხანს და იქამდე უყურებდა მიმავალ მანქანას, სანამ საბოლოოდ არ გაუჩინარდა მისი თვალთახედვის არეალიდან მანქანის საბოლოო კრთალი, შორეული ნათება. ისე იყო აღელვებული, დაბნეული, დაძაბული, შეშინებული და არეული რომ ვერც კი შენიშნა ირაკლი, რომელმაც ფეხებთან მიუჩერა მანქანა
-აქ რას აკეთებ-ბრაზმარევი ტონით ჰკითხა კაცმა და სწრაფად მიაუახლოვდა სახე წაშლილი ცოლს- მის გამო ხარ აქ? ამ შუაღამისას?
-რააა?-თავგზააბნეულმა ქალმა სათანადოდ ვერ გაიაზრა კაცის დასმული კითხვის შინაარსი და უღიმღამო მზერით ახედა ქმარს, რომლის უეცარი გამოჩენა მისმა დახშულმა გონებამ, საკმაოდ გვიან და ძალიან მტკივნეულად აღიქვა
-ქეთი!-აღმოხდა გაცეცხლებულ კაცს-ჩემი გაგიჟება გინდა?-უღრიალა ბოლო ხმაზე და ცისფერ, ჩამქრალ სფეროებში ჩააცქერდა, მიღებული ჭარბი ალკოჰოლის დოზისგან ჩაწითლებული თვალებით, მოულოდნელი ღრიალისგან დამფრთხალი ქალი ადგილზე შეხტა შიშისგან და როცა პირველი დაბნეულობის უეცარმა ტალღამ გადაუარა ამრეზით ახედა ქმარს
-მერე და რა გაგიჟებს?
-აქ რას აკეთებ ამ შუაღამისას?! იმ ნაბ.ჭვარს ელოდები? თუ მის განვლილ გზას ვერ ელევი?- ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა და ცოლის რეაქციას ინტერესით დაელოდა... ქეთი რამდენიმე წამის განმავლობაში ადგილზე გაიყინა, თავი ამ ქვეყნად ყველაზე დამცირებულ, საცოდავ და უღირს ქალად იგრძნო ქმრის დაუნდობელი ცილისწამების გამო და სრულიად გააზრებულად მთელი ძალით გაარტყა სახეში ხელი. უცნაური სიჩუმე ჩამოწვა ბნელით მოცულ ქუჩაზე, რომელის საოცარ მდუმარებას მხოლოდ ორი თავგზააბნეული ადამიანის აჩქარებული სუნთვქის, გულისცემის და პულსაციის ხმა არღვევდა... მთელი 25 წლიანი ქორწინების მანძილზე პირველად შეხედა ქეთიმ ზიზღით, სიძულვილით და ტკივილით სავსე მზერით ქმარს, ამ წამს მიხვდა ირაკლი რომ 25 წლიანი მშვიდი, უემოციო, იგრძნობი თანაცხოვრების მერე მათი ყალბი ბედნიერი ცოლ-ქმრობა საბოლოოდ მაინც მივიდა იმ ზღვარზე, რომლის იქით რაღაც ახლის, მისთვის ძალიან საშინელის დასაწყისი და ძველის, ყალბის მაგრამ მისთვია მაინც სასურველის დასამარება იწყებოდა. გული მტკივნეულად შეეკუმშა და ხელები ძლიერად მომუშტა -გძულვარ?-ხმა დაბალი ტონით ჰკითხა გარინდებულ ქალს და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერსა ჩამუქებულ ცისფერ სფეროებში, ქეთიმ არაფერი უპასუხა და მაშინვე უკან მიტრიალდა მისავათებული, ზიზღით სავსე მზერით ახედა სახლს, რომელსაც მთელი ეს წლები მისი ერქვა, რეალურად კი მისი არასოდეს ყოფილა და გადმოდენილი ცხელი ცრემლები შეუმჩნევლად მოიწმინდა.
ირაკლი მოღუშული სახით მიაჩერდა სააბაზანოდან გამოსულ ცოლს და როგორც კი ქალი სარკესთან მივიდა თმების გასაშრობად მაშინვე ზურგიდან აეკრო, მუცელზე მჭიდროდ შემოაჭდო მძიმე ხელები, ნიკაპი მხარზე ჩამოადო და სარკეში გაუსწორა მზერა მის ამღვრეულ ცისფერ თვალებს
-ჩემზე ისევ გაბრაზებული ხარ?-ინტერესით ჰკითხა და კისერში ნაზად აკოცა, ქეთის მაშინვე უსიამოდ გააჟრჟოლა და მოწოლილი მძიმე ემოციების დასაფარად თვალები მაგრად დახუჭა- შენ ჩემი ხარ, მხოლოდ ჩემი! მარტო ჩემი!- ჩასჩურჩულა აღელვებულმა კაცმა, მისი შეხებით, სურნელით და კოცნით გაღიზიანებულ ქალს.
-ირაკლი-აღმოხდა სუნთქვა აჩქარებულ ქალს როცა კაცის ცხელი მწველი ტუჩები მის ყელს მიწყვდა შემდეგ კი ლავიწის ძვალზე გადაინაცვლა
-არაფერი თქვა-მბრძანებლური ტონით უთხრა კაცმა და საწყის პოზიციაზე დააბრუნა ვნებიანი თხელი ტუჩები, რომელთა საშუალებითაც მარტივად გადააცურა წითელი პენუარის უწვრილესი ბრეტელი მხარზე, ამ დროს ქეთის საბოლოოდ შეუწყდა გულისცემა და სუნთქვა გაუჩერდა რამდენიმე წამის განმავლობაში -მჭირდები-არეული ხმით ჩასჩურჩულა კაცმა გაქვავებულ ცოლს და მისი ხელის ერთი მარტივი მოძრაობით, საბოლოოდ ჩასრიალდა ქალის სიფრიფანა სხეულიდან წითელი უმოკლესი პენუარი იატაკისკენ-მაგიჟებ-აღმოხდა მისი უზადო, შიშველი სხეულის შემხედვარე კაცს და მაშინვე თავისკენ შეატრიალა დაბნეული ქალი, მისი სახე ხელებშორის მოიქცია და ტუჩებზე დააცხრა. ქეთი ერთ ადგილზე მიყინულივით იდგა და ემოციებისგან სრულიად დაცლილი ცდილობდა ეს აუტანელი წუთები როგორმე ცრემლების გარეშე გადაეტანა- ქეთი ძალიან მიყვარხარ-აღმოხდა მისი შეხებით და შეგრძნებით თავგზააბნეულ კაცს და საწოლზე ფრთხილად გადააწვინა უგრძნობი, უსახური ცარიელი სხეული. ქეთი უმოძრაოდ იწვა ქმრის მძიმე სხეულის ქვეშ მოქცეული და ცდილობდა ერთად მოწოლილ ათას უარყოფით გრძნობას და ემოციას როგორმე მშვიდად, უგრძნოლად, უცრემლოდ გამკლავებოდა. იმის მიუხედავად რომ ერთმანეთთან 25 წლიანი ქორწინება აკავშირებდათ და ამ დროის განმავლობაში სულ რამდენჯერმე მოხდა ისე რომ ღამე ერთად არ დაუძინიათ, უცნაურად გაუცხოებულები იყვნენ ერთმანეთისთვის... ირაკლი საშინლად გააღიზიანა ქეთის უმოქმედობა და როგორც კი გა...ვა მაშინვე ფეხზე წამოდგა, შარვალი ამოიცვა, პერანგი დაუდევრად მოიცვა, მანქანის გასაღებს დასტაცა ხელი და გიჟივით გავარდა სახლიდან.
ქეთი ერთ ადგილზე მიყინულივით დიდხანს, ძალიან დიდხანს იწვა საწოლზე და მოწოლილ მძიმე ემოციებს უფლებას აძლევდა ცრემლებად გამოდენილიყვნენ გაფითრებულ ღაწვებზე.
გაგიჟებულმა თორნიკემ მარიანას დაწერილი რამდენიმე სიტყვიანი წერილი ხელში დაკუნჭა, შემდეგ გაასწორა აკანკალებული ხელებით და ისევ გადაიკითხა რამდენჯერმე, ბოლოს დახია უწვრილეს ნაწილებად და იატაკზე დაყარა, ჟურნალების მინის მაგიდას წიხლი დაარტყა და სახლიდან გაავებული გავარდა.
მანანა ცრემლიანი თვალებით უყურებდა შვილიშვილს და შვილთაშვილს
-ბებო ასე წამოსვლა როგორ შეიძლებოდა?-საყვადურით უთხრა მანანამ
-ეგ ავადმყოფი მეტის ღირსია-გაბრაზდა სოფი- ნახე პროტა სახეზე კიდევ ეტყობა იმ ველურის ნათითურები
-ბე ათასჯერ დავურეკე და არ მიპასუხა, შეტყობინებებიც გავუგზავნე და მაინც რომ არ გამომეხმაურა ავდექი და წერილი დავუტოვე ,,ბებოსთან მივდიდვარ და ციტა ხანს იქ ვიქნებით მე და ლილე სანამ ცოტას არ დაწყნარდები და აზრზე არ მოხვალ-თქო"
-დედაშენმა რომ გაიგოს გაგიჟდება
-უბრალოდ რამდენიმე დღით ჩამოვედი...კი არ ვშორდები... ნუ ნერვიულობ რა ბე
-მერე შენი არანორმალური ქმარი? გგონია მოგასვენებს? დარწმუნებული ვარ როგორც კი წერილს ნახავს გიჟივით მოქამდება აქ და თქვენს წაყვანას შეეცდება-თვალები დააწვრილა სოფიმ
-არ გავყვები-დარწმუნებით უთხრა მარიანამ დას- ცოტა ხნას მარტო ყოფნა და ფიქრი მჭირდება
-განქორწინებაზე ისევ ფიქრობ?-შეიცხადა სოფიმ
-ჯერ არ ვიცი... ისეთ რთულ სიტუაციაშია ახლა თორნიკე რომ განქორწინებაზე ვერ დაველაპარაკები... -კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა გოგონა მაგრამ მანქანის მკვეთრი დამუხრუჭების ხმამ გააჩუმა
-მოვიდა-ხმა დაბალი ტონით თქვა სოფიმ და ეზოში გავიდა სადაც გაცეცხლებულ სიძეს შეეფეთა
-სადაა?-მკაცრი ტონით იკითხა ბიჭმა ცოლის ადგილსამყოფელი
-სახლშია-უმისამართოდ დაიჩურჩულა აღელვებულმა გოგონამ და უკან მიჰყვა გაგიჟებულ ბიჭს რომელიც სახლში ყოველგვარი მისალმების და მოკითხვების გარეშე შევარდა სავარძლიდან წამომდგარ დაფეთებულ ცოლს მივარდა მკლავზე ხელი უხეშად წაავლო და სახლიდან ძალით გაიყვანა
-როგორ გაბედე!-უყვირა ბოლო ხმაზე გაავებულმა ბიჭმა და მანქანში ფაქტიურად ძალით ჩატენა შეშინებული გოგონა, რომელიც მის ასეთ აგრესიულ ქმედებებს მიჩვეული არ იყო და შესაბამისად აქტიურად უწევდა წინააღმდეგობას, რაც კიდევ უფრო აგიჟებდა თორნიკეს -ლილე სადაა?-თავზე წამოადგა დამფრთხალ სოფის რომელიც დაბნეულობისგან ვეღარ ახერხებდა ვერაფრის გაკეთებას, ამიტომ თორნიკე ისევ სახლში შებრუნდა, პატარა თავად გამოაიყვანა სახლიდან და მანქანას სწრაფად მიუახლოვდა
-რას აკეთებ გაგიჟდი?-ლილეს ისტერიულ ტირილზე აზრზე მოვიდა სოფი რომელიც გარედან ჩაკეტილ მანქანს ეცა-მარიანას შენთან ერთად წამოავლა არ უნდა
-შენ ნუ ერევი!-დაუღრინა გაცეცხლებულმა ბიჭმა ცოლის დას და კარი გაამოაღო, შეშინებულ ცოლს ბავშვი ხელებში შეაჩეჩა და ისევ გარედან დაუკეტა კარი
-თავი ვინ გგონია ასე რომ იქცევი? -მოულოდნელად აყვირდა წყობრიდან გამოსული სოფი და ხელებში ჩააფრინდა რომ მანქანის გასაღები წაეგლიჯა ხელიდან
-მისი ქამრი!
-ჰო ქმარი ხარ და არა მბრძანებელი
-ჩვენს პირად ურთიერთობებში ზედმეტად ერევი და ჯობია შენს საქმეს მიხედო-დაუღრინა გაცეცხლებულმა ბიჭმა და საჭეს მიუჯდა
-მარიანა ტელეფონზე დამალაპარაკე ხოლმე თორემ პოლიციაშო დავრეკავ -დაემუქრა სოფო ირონიულად მომღიმარ ბიჭს
-რაც გინდა ის გააკეთე მკ.დია-მშვიდი ტონით უთხრა თორნიკემ კარი მიიჯახუნა და მანქანა დაქოქა
-შენთან ერთად წამოსვლა არ მინდა-ტირილის ნოტები შეეპარა ხმაში შეშინებულ მარიანას
-არ მაინტერესებს შენ რა გინდა! მე მინდა რომ ჩემთან იყოთ და იქნებით კიდეც!
-შენთან ყოფნა მეც მინდა...მაგრამ ახლა უბრალოდ აქ, ჩემებთან დარჩენა მინდა, სულ რამდენიმე დღით...სახლიდან კი არ წამოვსულვარ...
-მკ.დია შენ რა გინდა! სახლში ვბრუნდებით სამივე! ახლავე! გასაგებია? -უღრიალა ბოლო ხმაზე და სიჩქარეს მოუმატა.
-ასე რატომ იქცევი?-ავარდა მარიანა-სახლში თითქმის არასდრსო ხარ, ჩემს ზარებს და შეტყობინებბეს არ პასუხობ! შინ შუაღამისას ბრუნდები მთვრალი, სახლიდან გამთენიისას მიდიხარ! არავინ იცის სად და რატომ და ამ ყველაფერის მერე გაინტერესებს რა უფლებით მივეციი თავს სახლიდან წამოსვლის უფლება დაუკითხავად და უნებართვოთ?
-ნუ მაგიჟებ! ისედაც ძლივს ვიკავებ თავს
-ჩემს დაშინებას ცდილობ?-აყვირდა მარიანა
-ნუ მიწვევ!-გამაფრთხილებელი ტონით უთხრა ბიჭმა და სიჩქარეს კიდევ უფრო რომ მოუმატა მარიანა გაჩუმდ, რადგან არ უნდოდა გზაში რამე მომხდარიყო.
გ ე გ ა ინტერესით დააცქერდა ძლივს ნაპოვნ ტელეფონს, რომელზეც ჯიუტად რეკავდა უკვე მეორედ მისთვის უცხო ნომერი
-იპოვე?ვინაა? მიუსწარი?-სამზარეულოდან გასძახა გვანცამ
-ჰო ვიპოვე-გასძახა კაცმა დას და მესამე ზარზე უპასუხა უცხო ნომერს
-გეგა-გაისმა ყურმილს მიღმა ქეთის ჩამწყდარი ხმა
-მოხდა რამე?-დაიძაბა კაცი რადგან უჩვეულოდ მშვიდი და უცნაური ეჩვენა ქეთის ტონი და ხმა
-მინდა რომ...-დაიწყო ქალმა და ხმა ჩაუწყდა, ძალა არ ეყო კიდევ რამის სათქმელად
-რა გინდა?-დაინტერესდა გეგა
-ერთმანეთს პირისპირ შევხვდეთ და ვილაპარაკოთ
-სად და როდის?-უემოციო ტონით ჰკითხა კაცმა
-დღეს... დრო თუ გაქვს რა თქმა უნდა
-მააქვს
-7-ზე, ჩვენს პატარა პარკში
-კარგი-დაეთანხმა კაცი რის გამოც ქეთიმ მაშინვე გაუთიშა
-შენთან შეხვედრა უნდა?-აღფრთოვანებული გვანცა აივანზე გავიდა ძმასთან
-ჰო მაგრამ მიზეზი არ უთქვამს
-ღელავ?
-არა, უკვე ვიცი რასაც მთხოვს
-წასვლას მისი ცხოვრებიდან?- ბრაზნარევი ტონით ჰქითხა გვანცამ
-როგორც ყოველთვის-ირონიულმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე აღელვებულ კაცს
-როდემდე აპირებ ასე ყოფნას? მას ქმარი ჰყავს და შვილები... ხომ ხვდები რაზეც მიგანიშნებ
-ჩემს სასიყარულო სამკუუთხედზე ფიქრს ჯობია იმაზე იფიქრო ამ საღამოს რა ვჭამოთ, რადგან შენს გაკეთებულ მლაშე და დამწვარ საჭმლებზე იმუნიტეტი საბოლოოდ გამინულდა
-რა დამპალი ხარ... ხო ხარ ღირსი ვაბშე აღარაფერი აღარ მოგიმზადო სახლში?
-ართადერთი რასაც ნორმალურს აკეთებ ყავაა ისიც იმიტომ რომ აპარატში მზადდება
-აუტანელო-თვალები აატრიალა გვანცამ და სამზარეულოს დაუბრუნდა.
დაძაბული და შეშინებული ქეთი მოუთმენლად ელოდა გეგას გამოჩენას რომელიც ზუსტად დათქმულ დროს მივიდა პარკში
-ალბათ ხვდები რა თემაზეც მინდა შენთან საუბარი და რატომ გთხოვე პირისპირ შეხვედრა-მკაცრი ტონით დაიწყო ქალმა ლაპარაკი და თან ისე რომ კაცის სახისთვის არ შეუხედია
-დაახლოებით... -უემოციო ტონით უთხრა გეგამ, სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდა და მშვიდად მოუკიდა
-შენს გამო არა მარტო მე ჩემს შვილსაც აერია ცხოვრება...
-თორნიკეს სიმართლე შენ მოუყევი მის წარსულზე და არა მე
-შენ მაიძულე-ავარდა წყობრიდან გამოსული ქალი
-მე არაფერი გამიკეთებია, საერთოდ არაფერი
-ირაკლიმ რომ გესროლა მეგონა თორნიკეს სიმართლეს ეტყოდი, სწორედ ამიტომ მოვუყევი თავის წარსულზე ყველაფრი ჩემს შვილს და სბოლოოდ გავანადგურე!