ჩემი დიდი ბებია ალქაჯი იყო, ისეთი არა ადამიანის სულის ერთი სხეულიდან მეორეში გადასახლება რომ შესძლოებოდა თუმცა ვირთხების უზარმაზარ ქვაბში მოთავსებით და ათასი ფერის სითხეში ამოვლებით უსახურ ადამიანებს მშვენიერ პირისახეს ჩუქნიდა, განთქმული იყო თავისი საქმით ქალბატონი ელიკო და ოჯახშიც პატივსაცემი ქალბატონი ბრძანდებოდა. რატომღაც ალქაჯები ყველას უზარმაზარი კუზით, ცხვირზე მეჭეჭებითა და გრძელი, უხეში ფრჩხილებით წარმოგვიდგენია ხოლმე, აი ელიკო კი ასეთი სულაც არ იყო. ისეთი ქალი იყო, ისეთი მშვენიერი პირი-სახითა და სხეულით, ახალგაზრდობაში თურმე ბევრ მამაკაცს ედგა მასზე თვალი თუმცა როგორც ბებია გვიყვებოდა ხოლმე საღამოობით ბუხრის პირას შეკრებილ შვილიშვილებს სიცილით, ბაბუა შეუმჩნევია თუ არა გულში ჩავარდნია და ცოლადაც გაჰყოლია. ბაბუჩემი შეძლებული ოჯახის შვილი იყო, ბებია ღარიბ მაგრამ გრძნეული ჯადოქრების ოჯახში დაიბადა. გული სწყდებოდა რომ მის არც ერთ შთამომავალს გენეტიკურად ჯადოქრობის არავითარი კვალი არ გვეცხო თუმცა რას იზამდა, როგორებიც ვიყავით ისეთები ვუყვარდით. ელიკო რომ გარდაიცვალა დედამ მისი სარდაფი საგულდაგულოდ ჩარაზა და თითის ქნევით გაგვაფრთხილა მეც და ჩემი ორი უფროსი ძმაც რომ არასდროს, ყურადღება მიაქციეთ, „არასდროს“ შევსულიყავით ამ კარს მიღმა...
დრო გადიოდა, მე და ჩემი ძმებიც ისევე ვიზრდებოდით როგორც დანარჩენი ჩვენი ასაკის მოზარდები. თორმეტი წლის რომ გავხდი პივველად მაშინ შევნიშნე რომ ჩემს თითებს პერიოდულად მოცისფრო ელფერის სხივები სწყდებოდა. შემეშინდა, ისე შემეშინდა იმ ღამით საწოლში გამეპარა კიდეც, ამის გამო წარმოგიდგენიათ ალბათ როგორ დამცინებდა ჩემი უფროსი ძმები, მამამ სახეშიც კი გამარტყა, დედამ კი მაიძულა დასვრილი საწოლი თავად გამეწმინდა. როგორც კი მზე მიმალვას იწყებდა ჩემი თითებიც უცნაურ მოცისსფრო სხივებს აფრქვევდნენ, ამის გამო ხელთათმანების ტარება დავიწყე.. არც ამ ფაქტს ჩაუვლია მშვიდად, როგორ გინდა ოჯახის წევრებს აუხსნა თუ რატომ გიკეთია ზაფხულის მწველ ღამეებში ხელთათმანები, თავდაპირველად მამა დამემუქრა კიდეც რომ თუ არ მოვიხსნიდი ძალით მომხსნიდა, ანაც საერთოდ მომაჭრიდა ხელებს თუმცა მალევე მანებეს თავი და შეეჩვივნენ ჩემს ამ მათთვის „ამოუხსნელ“ თვისებას. ღამით ცუდად მეძინა, უცნაურ სიზმრებს ვხედავდი, ძირითად ელიკო ბებიას ვხედავდი თავის სარდაფში რომ ეჯდა ადუღებულ ქვაბებს და ჩემთვის გაურკვეველი ენით შელოცვებს კითხულობდა, მაშინებდა ჩემი სიზმრები, მაშინებდა ელიკოს გამოცხადებები და მაშნებდა ის ფაქტი რომ ღამ-ღამობით ელიკოს სარდაფიდან მხოლოდ მე მესმოდა სხვა და სხვა ხმები. დედამ გადაწყვიტა რომ ფსიქიკური აშლილობა მქონდა და ექიმთან მიმიყვანა, ექიმა ღიმილით აუწყა დედაჩემს რომ გარდატეხის ასაკში ვიყავი და ჯერაც უბიწო, მისი აზრით სწორედ ეს იყო ჩემი შფოთისა და უცნაური ქცევების მიზეზი. მახსოვს დედა როგორ წამოწითლდა სახეზე, სახლში მისულმა კი მამას განუცხადა „ქალი უნდა“ „ხელი რისთვის აქვს“ იყო მამას პასუხი და გაზეთის კითხვა განაგრძო. სინამდვილეში ალბათ თქვენც ხვდებით ბუნებრივი კატაკლიზმების გამო რომ არ მჭირდა ეს ყველაფერი.
ერთ დილით სკოლაში წასვლამდე კიბე რომ ხმაურით ჩავირბინე და ამის გამო მამაჩემისგან წკეპლა მივიღე ბეჭებში მახსოვს სისხლი როგორ მომაწვა სახეში და მტელი გულით ვინატრე მამას ხელი დაეკარგა. სკოლიდან რომ დავბრუნდი ეზოში ძალიან ბევრი ხალხი დამხვდა, დედაჩემის კივილი მესმოდა და მამას სასოწარკვეთილი ღრიალი, სეირის ცქერით გართული ბრბო რომ გავარღვიე მხოლოდ ამის შემდეგ გავიგე რომ მამას ნაჯახი ჩაურტყამს ხელში და მტევანი მთლიანად დაეკარგა. ვერ ვიტყვი გამახარა ამ ფაქტმა-თქო თუმცა იმ ღამით მივხვდი რომ ჩვეულებრივი მოზარდისგან იმაზე მეტად განვსხვადებოდი ვიდრე გარშემომყოფთ შეეძლოთ ამის დანახვა. პირველად რომ ვცადე ჩემი ფერადი თითების მნიშვნელობის დადგენას გადამწვარი ტყე, უსისხლოდ მოკლული მგელი და გაყინული მდინარე შემრჩა ხელში... წარმოდგენა არ მქონდა რა ვიყავი...