ნათანიელმა კიდევ რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა, ნორას გაუღიმა და ხელი გაუწოდა,
- სალამი, ჩემი სახელი უკვე იცი, შენ რა გქვია?
ნორამ იგრძნო როგორ დაიძაბა ჯეისი და გაუცნობიერებლად ხელი მაჯაზე მოუჭირა, -დამშვიდდი ჯეისს, -დაბალი ხმით გადაულაპარაკა და მეორე ხელი ნათანიელს გაუწოდა,
- მე ნორა ვარ, სასიამოვნოა შენი გაცნობა, -ნათანიელის ხელი უჩვეულოდ ცივი და უხეში იყო, ხოლო მზერა ისეთი, გეგონებოდა სულამდე აღწევს და მთელ გრძნობებს და ფიქრებს კითხულობსო, ნორამ შეამჩნია როგორ მიაშტერდა მის ხელს რომლითაც ჯეისის მაჯა ეჭირა, მან დაინახა როგორ მოეშვა ჯეისი ნორას შეხებისას და როგორ დამალა ბრჭყალები, რამდენიმე წამს დუმდა, თითქოს რაღაცის გაანალიზებას ცდილობსო, შემდეგ ნორას ხელი გაუშვა ჯეისს მიუბრუნდა და ცივად გაუღიმა...
- რაც არ უნდა იყოს, არ შემიძლია არ გითხრა რომ ძალიან იღბლიანი ხარ, როგორ ახერხებ რომ ყოველთვის ყველაფერში ასე გიმართლებს,
- გეყოფა, საკმარისია, -გამოსცრა კბილებში ჯეისმა,
- რას გულისხმობს? -ნორამ ჯეისს კითხვით სავსე მზერა მიაპყრო, ჯეისის თვალებში მრისხანებასა და ბრაზთან ერთად უცნაური ღელვა და შიში ჩანდა, ნორა მიხვდა, ჯეისს ეშინოდა რომ ნათანიელი რაღაცას იტყოდა, რაღაც ისეთს რაც მას არ უნდა სცოდნოდა,
- არ იცის არა? მისთვის არაფერი გითქვამს? -ნათანიელი აშკარად ხალისობდა, ნორა გრძნობდა როგორ სიამოვნებას ანიჭებდა ჯეისის გაბრაზება,
- საკმარისია ნათანიელ, ჩემს მოთმინებას ნუ ცდი, -ჯეისის ხმაში და ქცევაში იყო რაღაც ისეთი რამაც ნორას უნებურად შიში მოჰგვარა, ნათანიელის ადგილზე რომ ყოფილიყო უბრალოდ გაჩუმდებოდა და უკანმოუხედავად წავიდოდა აქედან, ასეც მოხდა, ნათანიელმა დემონსტრაციულად დაუკრა ნორას თავი,
- დღესასწაულზე შევხვდებით ნორა, -მიმართა ისე თითქოს ჯეისი იქ არც კი ყოფილიყოს, მერე მათ ზურგი შეაქცია და ნელი ნაბიჯით გაუყვა ქუჩას, ნორამ ჯეისს ხელი გაუშვა, შებრუნდა და იმ ხედს გახედა რომელიც მდინარის იმ ნაპირიდან ჩანდა სადაც იდგნენ, საკმაოდ ფართო მდინარის შუაგულში გონდოლის მაგვარი, ყვავილებით მორთული ნავები დაცურავდნენ, ახლომდებარე ღია კაფეებიდან წყნარი მუსიკის ხმები ისმოდა, შორს წყნარად ლივლივებდა ზღვა, სუსტი ნიავი ქროდა და ზღვის სურნელი მოჰქონდა,
- ვიცი რომ ჩემთან უამრავი კითხვა გაქვს და პასუხების მიღება გინდა, -თითქოს სადღაც შორიდან ჩაესმა ჯეისის ხმა, ასეც იყო, უამრავი კითხვა ჰქონდა, უამრავი პასუხგაუცემელი კითხვა და აშკარად გრძნობდა როგორ უჭირდა ჯეისს ამ ყველაფერზე საუბრის დაწყება, თავში ქაოსი ჰქონდა, მაგრამ ერთადერთი რაც ზუსტად იცოდა იყო ის რომ ჯეისის ნდობა შეიძლებოდა, ვერ ხვდებოდა როგორ შეიძლებოდა ამაში ასეთი დარწმუნებული ყოფილიყო მაგრამ მისი ესმოდა, ესმოდა მისი გრძობები, განცდები და შიშები, რატომღაც ჯეროდა რომ ჯეისი არასდროს არაფერს დაუშავებდა,
ნორა, ადამიანი რომელიც არასდროს არავის ენდობოდა, ადამიანებთან ურთიერთობა უჭირდა და ლუკასის გარდა მეგობრები არ ყავდა, ახლა რატომღაც ჯეისით იყო შეპყრობილი და ეს ყველაფერი იმდენად მოსწონდა მზად იყო მოეცადა სანამ ჯეისი გამბედაობას მოიკრებდა და ყველაფერს აუხსნიდა, ზღაპრულ ხედს თვალი მოაშორა შემობრუნდა და ჯეისს რომელიც გაშეშებული ელოდებოდა მის რეაქციას მხიარულად გაუღიმა,
- მშია, ძალიან მინდა თაფლიანი ბლინები, იმედია აქ სადმე შევძლებთ რომ ვჭამოთ,
- სერიოზულად? -ჯეისი ეჭვით სავსე თვალებით უყურებდა, -არაფერს მკითხავ? არ გაინტერესებს ნათანიელი ვინ არის ან რას გულისხმობდა?
- რომ გითხრა რომ არ მაინტერესესებს დამიჯერებ? უბრალოდ ვიცი რა პასუხსაც მივიღებ და არ მინდა ყველაფერი გავართულო, როცა საჭიროდ ჩათვლი მაშინ შეგიძლია ყველაფერი მომიყვე, ახლა კი წავედით, -ნორამ თმა მომხიბვლელად გადაიყარა მხრებზე და ქუჩას გაუყვა, ჯეისი ერთხანს უცნაურად აღფრთოვანებული მზერით შესცქეროდა მსუბუქი ნაბიჯებით მიმავალს, მერე აედევნა დაეწია და ხელი ჩაჰკიდა,
- არასწორ მხარეს მიდიხარ,
- ჰოო? -ნორამ ქვემოდან ამოხედა და ისე გაუღიმა, ჯეისმა თავი ძლივს შეიკავა რომ ვარდისფერ, მაცდურად გაბუსხულ ტუჩებზე არ დაკვდომოდა, ღრმად ამოისუნთქა და ტუჩი ისე მოიკვნიტა რომ სისხლის გემო იგრძნო,
- ჰო, ის კაფე სადაც უგემრიელეს ბლინებს ამზადებენ მეორე მხარეს არის, აი ხედავ? -ქუჩის კუთხეში პატარა ცისფერი კაფისკენ წაიყვანა, კაფის წინ საკმაოდ ფართო ადგილი პატარა ხეებით და ყვავილებით იყო გაფორმებული, ხეებს შორის კი მრგვალი, თეთრი მაგიდები და რბილბალიშებ გადაკრული სკამები ჩაედგათ,
- საოცარი ადგილია და ბლინებიც ძალიან გემრიელი აქვთ, -გამოაცხადა ნორამ როცა მეორე ულუფაც ბოლომდე შესასნლა, ჯეისი თვალს ვერ აშორებდა და მის შემხედვარეს უნებურად ეღიმებოდა, თმაგაშლილი და ლოყებაწითლებული ნორა საოცრად მომხიბვლელად გამოიყურებოდა,
- აქ ყველაზე კარგი ტკბილეული აქვთ, -ჩაილაპარაკა ჯეისმა როცა როგორღაც მოახერხა ნორასთვის თვალი მოეწყვიტა, -როცა რამე ტკბილი მომინდება ყოველთვის აქ მოვდივარ ხოლმე,
- ხშირად გინდება ხოლმე ტკბილი?
- არც ისე, დაახლოებით ათ-თხუთმეტ წელიწადში ერთხელ, -გაეღიმა ჯეისს,
- მეხუმრები? -ნორას მოულოდნელობისგან ყავა გადასცდა და კინაღამ გაიგუდა, -რამდენი წლის ხარ?
- აქ დრო უცნაურად გადის ნორა, -ჯეისმა უხერხულად აიჩეჩა მხრები, ჩვენ არ ვართ უკვდავები უბრალოდ გაცილებით უფრო დიდ ხანს ვცხოვრობთ ვიდრე ჩვეულებრივი ადამიანები, ჩვენს ხანგრძლივ სიცოცხლეს რამდენიმე რამ განაპირობებს და რათქმაუნდა როდისმე ჩვენც ვკვდებით როგორც ყველა,
- და რა არის ის რაც ხანგრძლივ სიცოცხლეს განაპირობებს? ესე იგი მეც უფრო ხანგრძლივად ვიცხოვრებ ვიდრე ჩვეულებრივი ადამიანები ცხოვრობენ? და საერთოდ ვინ ვარ ჯეის? მაქცია, ფერია, ადამიანი თუ ის რაღაც მეოთხე? -ნორა ვერ ისვენებდა ერთ ადგილზე ცმუკავდა და კითხვებით სავსე თვალებით შესცქეროდა ჯეისს,
- შენ რაც შეგეხება ჯერ ბევრი რამ გვაქვს გასარკვევი, მაგრამ ყოველდღე უფრო და უფრო ვრწმუნდები რომ სიურპრიზებით ხარ სავსე, ჯერჯერობით უნდა დავიცადოთ, ჰო და რაც შეეხება,“რაღაც მეოთხეს“ მათ წყვდიადის ბინადრები ჰქვიათ და საკმაოდ საინტერესო არსებები არიან, დღესასწაულზე რამდენიმე მათგანი იქნება სტუმრად და გაიცნობ, მაინცდამაინც არ უყვართ საკუთარი სამეფოს დატოვება მაგრამ ამ დღესასწაულს არ გამოტოვებენ, თუნდაც იმიტომ რომ შენი ახლოს გაცნობა მათაც სხვებივით სწადიათ, ერთი სული აქვთ როდის გნახავენ, ერთი სული აქვთ გაიგონ ვინ არის ის ვინც შეიძლება მმართველობაში შეეცილოთ, მე უბრალოდ მართლაც რომ იღბლიანი ვარ, სხვებზე ადრე მომეცა შენი გაცნობის და შენთან ერთად დროის გატარების საშუალება, -ჯეისმა უცნაურად მხიარულად გაიღიმა და შეაჩნია მისი ღიმილის დანახვისას როგორ მოიქცია ნორამ ქვედა ტუჩი კბილებში, თავი გვერდზე ჰქონდა გადაგდებული, ცეცხლისფერი თმები მხრებზე უწესრიგოდ ჩამოყრილი და ისეთი ლამაზი იყო, მის ცქერისას სუნთქვა ეკვროდა,
- ახლა თუ არ წავალთ ალბათ გზაში დაგვაღამდება, -გამოარკვია ნორას ხმამ,
- უკვე გვიანია, ასე რომ ვიფიქრე ღამეს აქ გავატარებდით, თანაც დღესასწაული მალე გაიმართება და მგონი ჯობია აქ დავრჩეთ, უფრო კარგად მოვახერხებთ ყველაფრისთვის მომზადებას,
- აქ სად? ქალაქში? სასტუმროში უნდა დავრჩეთ?
- აქ სახლი მაქვს, რომელსაც იშვიათად ვიყენებ ხოლმე, შეგვიძლია იქ დავრჩეთ,
- ჰო მაგრამ, ლუკასი არ ინერვიულებს? -ნორას სირცხვილისგან ღაწვები აუწითლდა, მთელი დღე არც კი გახსენებია მეგობარი, -და საერთოდ ალბათ ბიძაჩემიც ძალიან ნერვიულობს რომ ვერ მიკავშირდება, მე კი რას ვაკეთებ, ვისვენებ და ვერთობი, ღმერთო რა უპასუხისმგებლო ვარ, -თავი ხელებში ჩარგო და ამოიოხრა,
- არც კი ვიცი რა უნდა გავაკეთო,
ჯეისს მისი ასეთ მდგომარეობაში დანახვისას თითქოს გულში რაღაც ჩაწყდა უნებურად ხელი მისკენ წაიღო და მკლავზე მოკიდა,
- ნუ ინერვიულებ, მირამ და ლუკასმა უკვე მიხედეს ამ საქმეს, ლუკასი კარგად არის, ის კი არადა მირასთან ერთად დაგეგმა თქვენი ისტორია, თითქოს თქვენ ორმა მეგობარმა ყველასგან და ყველაფრისგან დასვენება გადაწყვიტეთ და ახლა ისეთ ადგილებში მოგზაურობთ სადაც არც ინტერნეტია და არც ტელეფონი მუშაობს, ლუკასმა ორი წერილი დაწერა, ერთი ბიძაშენისთვის ხოლო მეორე თავისი ოჯახისთვის, მირამ კი მათი ადრესატამდე მიტანა უზრუნველყო, -ჯეისი ელაპარაკებოდა და გრძნობდა როგორ ნელ-ნელა მშვიდდებოდა ნორა, სახიდან ხელები მოიშორა და ჯეისს გაუღიმა,
- არც კი მჯერა რომ ლუკასმა ასეთი რამ გააკეთა, თან ჩემთან შეუთანხმებლად,
- ნუ გაუბრაზდები, შენი მეგობარი საკმაოდ მამაცი ბიჭია და შენთვის მხოლოდ კარგი უნდა, ასე რომ არ იყოს, მის მიმართ ასეთი კეთილგანწყობილი არ ვიქნებოდი, ახლა კი წამოდი, სახლში წავიდეთ, -ნორას ხელი გაუწოდა და წამოდგომაში დაეხმარა,
- ჯეისის სახლი ქალაქის შუაგულში მდინარის პირას იდგა, ჩვეულებრივი ორსართულიანი შენობა წითელი სახურავით და თეთრი დარაბებით, სახლის წინ პატარა ბაღით რომელიც ნორასთვის უცხო თეთრი ფუმფულა ყვავილებით იყო გადაპენტილი,
- იმედი გაგიცრუვდა? -ჯეისი გაღიმებული შესცქეროდა ნორას, რომელიც რატომღაც გაკვირვებული უყურებდა სახლს, -ალბათ სასახლეს ელოდებოდი ოქროს ქონგურებით და მოახლეებით,
- ჰო ვაღიარებ მეგონა რომ რაღაც მაგდაგვარი დამხვდებოდა, -ნორამ უხერხულად გაიღიმა და ისევ აუწითლდა სახე,
- სამწუხაროდ მინდა გითხრა რომ ჩემს სამეფოში ასეთს ვერაფერს ნახავ, მაგრამ თუკი ფერიების სამეფოს ესტუმრები, ნამდვილად მოახერხებენ შენს გაოცებას, გიჟდებიან სასახლეებზე და ბრჭყვიალა ნივთებზე, მე კი რაც შემიძლია შემოგთავაზო უკანა ეზოში ვერანდა და უზარმაზარი ბაღია, რომელიც დარწმუნებული ვარ ძალიან მოგეწონება, -ჯეისმა დემონსტრაციულად დაუკრა თავი და ბაღის ჭიშკარი გაუღო,
- შეგვიძლია საღამოს ვერანდაზე ვივახშმოთ,
სახლი საკმაოდ ფართო და ნათელი იყო, პირველ სართულზე დერეფანი, მისაღები და სამზარეულო იყო განთავსებული, ხოლო მეორე სართულზე საძინებლები, ყველგან რბილი ავეჯი იდგა და ფუმფულა ხალიჩები ეფინა,
- აქ სხვა არავინაა? -ნორა ცდილობდა ყველა დეტალი დაეთვალიერებინა და არაფერი გამორჩენოდა,
- ახლა მხოლოდ ჩვენ ვართ, მაგრამ ხანდახან ჩემი მეგობრებიც რჩებიან ხოლმე, ახლა არ მითხრა რომ ჩემთან ერთად მარტო დარჩენის გეშინია,
- უნდა მეშინოდეს? -ნორა ეშმაკურად მომღიმარ ჯეისს მიუახლოვდა და ისე რომ თვითონაც ვერ აცნობიერებდა რატომ გააკეთა, თითები თმებში შეუცურა და აუჩეჩა, საოცრად რბილი თმა ჰქონდა ჯეისს და ისეთი დამათრობელი სურნელი უნებურად თვალები დახუჭა და ღრმად ჩაისუნთქა, ჯეისის თითების შეხებამ გამოაფხიზლა, უცნაური დაბინდული მზერით უყურებდა, ახლოს იდგა, ძალიან ახლოს და სახეზე მისი თითების მსუბუქი შეხება გულისცემას უჩქარებდა, ჯეისმა თითი მის ნახევრად შეხსნილ ბაგეებს გადაატარა, მერე მეორე ხელი ფრთხილად მოხვია წელზე და მისი სიფრიფანა სხეული მკერდზე მიიკრა, ნორამ მუხლებში უცნაური სისუსტე იგრძნო,
- ხელი არ გამიშვა თორემ წავიქცევი, -ძლივსგასაგონად დაიჩურჩულა და მკერდზე უფრო მაგრად მიეკრა, ჯეისმა სახე მის თმებში ჩარგო და სანატრელი სურნელი ღრმად შეისუნთქა, გრძნობდა როგორ თრთოდა და ცახცახებდა მის მკლავებში მოქცეული გოგონას სხეული, მთელი ნებისყოფის მოკრება დასჭირდა რომ თავი შეეკავებინა, ერთი მსუბუქი მოძრაობით აიყვანა ხელში ნორა და ვერანდისკენ წავიდა,
ნორამ მოულოდნელობისგან შეჰკივლა,
- რას აკეთებ?
- ბაღში უნდა გაგიყვანო, აქ ცოტა არ იყოს ცხელა, თანაც ცოტა ხანში დაბნელდება და მინდა ნახო როგორი ლამაზია ჩვენი ბაღი ღამით,
- ჩვენი ბაღი?
- ჰო ჩვენი ბაღი, რაც მე მეკუთვნის შენც გეკუთვნის, მინდა აქ ისე იგრძნო თავი როგორც საკუთარ სახლში, -ჯეისმა ნორა ბაღში გაიყვანა და ფაფუკ მწვანე ბალახზე დასვა, მერე გულაღმა წამოწვა და თავის გვერდით ანიშნა,
- მოდი, შენც წამოწექი,
- ნორამ ირგვლივ მიმოიხედა, ბაღი მართლაც ძალიან დიდი იყო უამრავი მცენარით, ხით და ყვავილით, რაც მთავარია პირდაპირ ბაღის კიდესთან ჩამოდიოდა მდინარე, ირგვლივ საოცარი სილამაზე და სიმშვიდე სუფევდა, ნორა ჯეისის გვერდით წამოწვა ბალახზე და თავი მის გაშლილ მკლავზე დადო,
- აქაურობა საოცრად ლამაზია, არამგონია ამის შემდეგ ფერიების ოქროსქონგურიანმა სასახლეებმა მომხიბლოს,
- ძალიან დიდი დრო დაგვჭირდა, უამრავი ტკივილი და სატანჯველი გამოვიარეთ იმისთვის რომ ეს სიმშვიდე მოგვეპოვებინა, -ჯეისის ხმაში ტკივილი ჩანდა, ნორა მიხვდა გარეგნული უდარდელი იერის მიღმა ღრმად მგრძნობიარე არსება იმალებოდა და ყველანაირად ცდილობდა რომ სხვებს ეს არ შეემჩნიათ,
- სხვათაშორის გრძნობების გამოხატვა სრულიად ჩვეულებრივი მოვლენაა, -თქვა ვითომ სასხვათაშორისოდ,
-ჯეისმა გაიღიმა და ვარდისფრად შეფერილ ცას ახედა, ორივე დუმდა და ცდილობდნენ ისე დაეჭირათ თავი თითქოს ცოტა ხნის წინ არაფერი მომხდარიყოს, თითქოს მათ შორის უცნაურ მიზიდულობას ორივე თავდავიწყებამდე არ მიეყვანოს,
- დაღლილობამ თავისი ქნა და ცოტა ხანში ჯეისს ნორას მშვიდი ფშვინვა მოესმა, თავი მის მკლავზე ედო და ისე მშვიდად ეძინა, თითქოს მართლაც საკუთარ სახლში ყოფილიყოს, ერთხანს სუნთქვაშეკრული უყურებდა, მერე ფრთხილად წამოდგა, ხელში აიყვანა და სახლისკენ წავიდა.
* * *
მადისამღძვრელმა სურნელმა ცხვირში შეუღიტინა და თვალის გახელა აიძულა, მისაღებში დივანზე იწვა და ფუმფულა პლედი ეხურა, წამოდგა და მიმოიხედა, ჯეისი სამზარეულოში იდგა მისკენ ზურგით და რაღაცას ამზადებდა,
- გაიღვიძე? -შეეკითხა ისე რომ მისკენ არც კი მობრუნებულა, -ათ წუთში ვახშამი მზად იქნება,
- როგორ მიხვდი რომ გავიღვიძე?
- ვიგრძენი რომ მიყურებდი, -ჯეისი მისკენ შემოტრიალდა და გაუღიმა, -რამდენიმე რაღაც მოვამზადე, მათ შორის შენი საყვარელი ბოსტნეული,
- მაპატიე რომ ვერ დაგეხმარე, -ნორამ უხერხულად აიწურა მხრები, -თანაც სიმართლე რომ გითხრა არც თუ ისე კარგი მზარეული ვარ,
ჯეისმა გაიღიმა და თავით ანიშნა მაგიდისკენ, სკამი გამოუწია დაჯდომაში დაეხმარა, მერე კი მოშუშული ბოსტნეულით სავსე თეფში მიაწოდა, თუმცა არ გამოპარვია როგორ შესცქეროდა ნორა მის სისხლიან სტეიკს,
- გინდა თეფშები გავცვალოთ? -შესთავაზა, -ნორამ უხმოდ დაუქნია თავი, თეფში გამოართვა, ვარდისფერ ხორცს ფრთხილად ჩამოაჭრა ერთი ნაჯერი და დააგემოვნა,
- ამაზე გემრიელი არაფერი მიჭამია, -ძლივს ამოთქვა და მეორე ნაჭერს დაეძგერა, -არადა ხორცი არ მიყვარს, მითუმეტეს რომ მეგონა სისხლიან ხორცს ვერასდროს შევჭადი, ვერ ვხვდები რა მემართება,
- ტყუილად არ მიფიქრია რომ მოგეწონებოდა, -ჯეისმა მოშუშულ სტაფილოს ჩანგალი ჩაარჭო და დაიჯღანა, -ამის შემდეგ გავითვალისწინებ ხოლმე, მაგრამ დღეს ბოსტნეულის ჭამა მომიწევს,
- დაგიტოვებდი მაგრამ ძალიან გემრიელია იმისთვის რომ ვინმეს დავუტოვო, -ძლივს ამოილუღლუღა საჭმლით პირგამოტენილმა ნორამ, ჯეისმა ჩანგალი გვერდზე გადადო, ჯანდაბა, როგორ ახერხებს რომ ყოველთვის ასეთი საყვარელია, უბრალო, სასაცილო, საყვარელი და სასურველი, არავის არ ჰგავს, არცერთ ქალს ვისაც კი აქამდე იცნობდა ან ვინც კი ჰყოლია,
- ყველაზე უფრო იმას ვერ ვიტან როცა ნათანიელი მართალია, მაგრამ ნამდვილად იღბლიანი ვარ,
- რას გულისხმობ? -ნორას უკვე დაემთავრებინა სტეიკი მაგრამ ჯერ კიდევ მშიერი თვალებით უყურებდა,
- იმას ვგულისხმობ რომ ჩემს გვერდით ხარ, არც კი ვიცი ეს რატომ ან რით დავიმსახურე, -თქვა და როგორც კი თვალი შეავლო ნორას აწითლებულ ღაწვებს მაშინვე სხვა თემაზე სცადა საუბრის გადატანა,
- მაგიდა ავალაგოთ და საძინებელს გაჩვენებ, ჯობია თუ ადრე დავიძინებთ, დღეს ცოტა არ იყოს დატვირთული დღე გვქონდა, ალბათ ძალიან დაიღალე, -ნორამ უხმოდ დაუქნია თავი, ჯეისი მართალი იყო, ახლა ერთი სული ჰქონდა როდის დაიძინებდა, როგორც კი სამზარეულო მიალაგეს ჯეისი მეორე სართულზე აუძღვა და ერთერთი ოთახის კარი გაუღო,
- კარადაში ჩემი მაისურებია, შეგიძლია როგორც საღამურები ისე გამოიყენო, ხვალ კი წავიდეთ და შენთვის ტანსაცმელი ვიყიდოთ, გვერდით ჩემი საძინებელია, თუ რამე დაგჭირდეს არ მოგერიდოს გამაღვიძე კარგი?
ნორას ახლა ყველაზე მეტად მარტო დარჩენა არ უნდოდა, -რა იქნება რომ ერთად ძილი შესთავაზოს, უბრალოდ ჩაეხუტებოდა და მხარზე თავს დაადებდა, თავს ძლივს მოერია, ჯეისს ძილი ნებისა უსურვა და კარი შეიკეტა, სახეზე ურთიერთსაწინააღმდეგო გრძნობებ აღბეჭდილი ჯეისი ერთხანს კარს უყურებდა, მერე კი თავისი საძინებლისკენ წავიდა.
ალბათ დაღლილობამ თუ იმოქმედა, საკმაოდ მალე და ადვილად ჩაეძინა ნორას, ბალიშზე თავი დადო თუ არა მაშინვე, დაიძინა თუ არა კოშმარების სამყაროში აღმოჩნდა, ტყის შუაგულში მოქცეულ მწვანე მდელოზე სრულიად შიშველი იდგა, საშინლად სცხელოდა და წყურვილით იტანჯებოდა, ქარს საიდანღაც ნაკადულის ხმა მოჰქონდა თუმცა ვერ ხვდებოდა საიდან, მუხლებზე დაეცა და ფრჩხილების მაგივრად გამოზრდილი ბრჭყალებით მიწა მოფხოჭნა, უეცრად ტყიდან ხმაური მოესმა, -გაიქეცი, გაიქეცი, -იკივლა ქვეცნობიერმა, მაგრამ ნორამ ნაბიჯის გადადგმა ვერ მოახერხა, თითქოს ერთ ადგილას მიეყინაო, უეცრად ტყიდან ზუსტად მის წინ უზარმაზარი წითური მგელი გამოვიდა და თვალებში შეხედა, ზუსტად მისნაირი თვალები ჰქონდა, ისეთი გრძნობა იყო თითქოს საკუთარ მეს უყურებდა, მგელმა მთვარეს შეხედა და საზარლად დაიყმუვლა,
- ჯეის სად ხარ, დამეხმარე, -იკივლა ნორამ, და თვალები გაახილა, ჯეისი მის თავთან დახრილიყო და მის დამშვიდებას ცდილობდა,
- დამშვიდდი, ეს მხოლოდ კოშმარი იყო, ყველაფერი კარგადაა, -თავზე ისე უსვამდა ხელს თითქოს ნორა პატარა ბავშვი ყოფილიყოს,
- მხოლოდ სიზმარი? -ნორამ დაფლეთილ თეთრეულს გადახედა, რომელიც თითქოს რაღაც ცხოველს ბრჭყალებით დაეგლიჯა, -დარწმუნებული ხარ? ვიწვი, ცუდად ვარ, რა ჯანდაბა მჭირს,
ჯეისი გვერდით მიუწვა და მკერდზე მიიხუტა,
- დამშვიდდი, უბრალოდ სიცხე გაქვს, ეს სრულიად ბუნებრივია, მალე გაგივლის, კოშმარი კი დაივიწყე, მე შენთან ვარ, ამაღამ შენთან დავრჩები, ახლა კი ეცადე დაიძინო კარგი?
- როგორ მიხვდი რომ მჭირდებოდი?
- უბრალოდ ვიგრძენი, ახლა კი თვალები დახუჭე,
ნორამ მის მკერდში ჩარგო თავი და მოეხვია, ზუსტად ეს სჭირდებოდა, მისი სურნელი, მისი სიახლოვის შეგრძნება, -ჯეისმა იგრძნო როგორ დაიკლო ნორას ტემპერატურამ, მოდუნდა, მოითენთა და მალე მშვიდი ფშვინვაც მოესმა,
- მაპატიე ნორა, ძალიან ვწუხვარ, ნამდვილად არ მინდოდა ყველაფერი ასე მოხდარიყო, ჩემზე რომ იყოს დამოკიდებული არ დავუშვებდი რომ ასე გეტანჯა, -ჩაიჩურჩულა და სახეზე მიეფერა, დიდხანს ეფერებოდა თმაზე და თვალს არ აშორებდა ბოლოს კი მასაც წაართვა ძილმა თავი.
* * *
კოშმარების მიუხედავად ნორას დასვენებულს და ხალისიანს გაეღვიძა, თუმცა მოიღუშა როცა თავის გვერდით საწოლი ცარიელი დაინახა, თეთრეულსაც არაფერი სჭირდა, ნუთუ ყველაფერი დაესიზმრა, არა, შეუძლებელია, თეთრეული დახეული იყო, მერე კი ჯეისი მოვიდა, ამშვიდებდა, ეფერებოდა, მთელი ღამე მის გვერდით ეძინა, ახლა სად არის? ჯობია მას ვკითხო რა მოხდა,
წამოდგა და დილის მზით განათებული ოთახი შეათვალიერა, ფართო და ნათელი ოთახი იყო, ბაღის მხარეს უზარმაზარი ფანჯრებით, ის იყო აბაზანაში შესვლა დააპირა რომ ოთახში დაუკაკუნებლად შემოცვივდნენ ლუკასი და მირა, ლუკასი ნორას ეცა და გადაეხვია, მირამ მორიდებით გაუღიმა და მიესალმა,
- უამრავი რამ მოგიტანეთ, რაც შეიძლება დღესასწაულისთვის დაგჭირდეს, -ლუკასმა პაკეტებზე ანიშნა რომელიც მირას ეჭირა ხელში, ნორა პირველად ხედავდა ლუკასს ასე ხალისიანს და სიცოცხლით სავსეს, მირა და მე ყველაფერში დაგეხმარებით, ქალაქს დაგათვალიერებინებთ,
- მეხუმრები? გადაიხარხარა ნორამ, -ისე იქცევი თითქოს ადგილობრივი იყო მე კი სადღაც ჯანდაბიდან ჩამოსული ტურისტი, -ლუკასმა უხერხულად აიჩეჩა მხრები და უკან დაიხია,
მირამ ჩაიცინა და პაკეტები იქვე საწოლთან მიაწყო, -გინდა ერთად ავარჩიოთ რას ჩაიცვავ? საუზმეზე სტუმრები გვყავს...