***
დრო.
უთქვამთ, ჩერდებაო, არა?
არ ჩერდება, უბრალოდ შენ ვეღარ გრძნობ ვერაფერს.
თითქოს, ცარიელი ხარ. აი ასე, უბრალოდ, წამში, ყველაფრისგან ცარიელი ხდები. მიდიხარ, მაგრამ ვერ გრძნობ რომ მიდიხარ, საუბარი გესმის, მაგრამ ვერ აღიქვამ. ვიღაც იღიმის, ვიღაც ჩხუბობს, ვიღაც მოწყენილია. ამას ხედავ, მაგრამ თითქოს, გარშემო მაინც არაფერია.
რაღაცეები კვდება, მაგალითად უნებართვოდ შემოჭრილი ბედნიერების მარცვალი, მე კი ვერაფერს ვაკეთებ.
ძალა არ მაქვს.
მინდა, რომ იმედს მოვეჭიდო, არ დავეცე, მაგრამ სასწრაფოს სირენის ხმა, ხელს მაშვებინებს.
სერიოზულია...
მეშინია.
ყველაფრის, მაგრამ ყველაზე მეტად მისი თვალების.
ვიცი, რას ნიშნავს ფეხბურთი მისთვის.
როცა საკუთარ სიცოცხლეზე წინ აყენებ და შემდეგ, ხელიდან გეცლება, აღარც შენ ხარ ცოცხალი.
ვერ გადაიტანს.
ვერც მე გადავიტან.
უყურო და იცოდე, რომ ვერაფერს გააკეთებ მისი ზუსტად 'იმ' ღიმილის დასაბრუნებლად, ყველა სხვა ტკივილზე უფრო მწარეა.
არც ტირილით მოგეშვება და საერთოდ, არც არაფრით.
პირიქით, უფრო და უფრო ძლიერად მოგიჭერს.
სუნთქავ, მაგრამ აღარ არსებობ...
***
ფრთხილად ვაღებ პალატის კარს.
სამარისებული სიჩუმეა.
არც ქალბატონი ქეთი, არც ბატონი ვახო, დათაც კი არ გააჩერა შიგნით.
ძლივს ვსუნთქავ. როგორ ხდება, რომ ერთდროულად ასე ძალიან ცხელა და ამავდროულად ძალიან ცივა?
ღმერთო...
ნაბიჯის გადადგმა, არასოდეს ყოფილა ასეთი რთული.
შევდივარ და თითქოს, რაღაც გრძნობაც იწყებს ჩემში შემოჭრას და უცნაურად მივლის მთელს სხეულში.
,,საყვარელი ადამიანის ტკივილი''
- ერეკლე...
ვიცი, რომ ღვიძავს, მაშინვე ახელს თვალებს, თუმცა თავს არ აბრუნებს.
ნელი ნაბიჯებით ვუახლოვდები.
არ ვიცი, რომ შემოეხედა ამას შევძლებდი?
ღრმად ვსუნთქავ.
ფრთხილად ვჯდები საწოლის კიდეზე და ხელს ვკიდებ.
მასაც ისეთივე გაყინული აქვს თითები, როგორც მე.
- გახსოვს გითხარი, ხატვაზე მეტად მაინც ვერ მიყვარს - მეთქი... - ხმადაბლა იწყებს.
- ყველაფერი კარგად იქნება. - ვცდილობ მტკიცედ ვთქვა, თუმცა მაინც მებზარება ხმა.
- მგონია, რომ მოვკვდი... - ისევ არ მისწორებს მზერას.
- სისულელეებზე ნუ ფიქრობ. აქამდეც გქონია ტრამვა, ყველაფერი კარგად იქნება, ისევ ითამაშებ და ძალიან, ძალიან ბევრ გოლს გაიტან - მაინც მომდის ცრემლები. მაშინვე ვიწმენდ, თუმცა ვიცი, რომ მაინც ამჩნევს.
- ეს ის ტრამვა არ არის, ალე...
- ძალიან გთხოვ, მე შენს გვერდით ვარ, ბიჭებიც შენს გვერდით არიან. დარწმუნებული ვარ, როგორც კი თამაში დამთავრდება ყველა მოვა. თქვენ ერთნი ხართ... ვერაფერი დაგაშორებს ნაკრებს და...
- ალე. - მაწყვეტინებს.
ვგრძნობ, როგორ ეჭიმება მთელი სხეული, მაგრამ მაინც, თავს ძალას ატანს.
ოდნავ აბრუნებს თავს ჩემსკენ და მზერას მისწორებს.
მეხის გავარდნასავით არის.
თითქოს, წამში, მთლიანად იცვლება რეალობა.
მაკანკალებს.
ეს ერეკლე არაა...
ეს მისი თვალები არაა.
იმდენადაა შეცვლილი, რომ ვერაფრით ვიჯერებ.
ტირილი მინდა.
ვიკავებ და კიდევ უფრო მეტად მიჭერს ყელში.
ღმერთო...
ხვდება. თითქოს, განგებ ხუჭავს თვალებს რომ ამოსუნთქვის საშუალება მომცეს.
- ახლა... - პაუზა. საუკუნედ იწელება წამები - ახლა მე შენ რაღაცას გეტყვი...
- არა. - მაშინვე ვაჩერებ.- მაგის თქმა არ გაბედო! - ტონსაც ვუწევ.
ღრმად სუნთქავს.
- მომისმინე.
- ერეკლე...
- ერეკლე... - იმეორებს. სულ ოდნავ მიღიმის და მერე ფრთხილად იქცევს ჩემს ხელს საკუთარში.
- მე ცოცხალი აღარ ვარ, ალე. -საკუთარ გულთან მიაქვს ჩემი ხელი და ნელა მადებინებს.
შიში მეპარება, ვერაფერს ვგრძნობ.
იმასაც კი ვფიქრობ, რომ შეიძლება ოდნავ სხვაგან დამადებინა და ამიტომ. ვაპირებ კიდეც, რომ ვუთხრა, თუმცა ზუსტად ამ წამს, თითქოს წამიერად, სულ ოდნავ ვგრძნობ გულისცემას.
მაჟრჟოლებს.
თავისით მცვივა ცრემლები თვალებიდან.
ღმერთო...
შენელებული გულისცემა...
- მე...- საშინლად უჭირს საუბარი - მე შენთვის დავიწყე ნაკრებში თამაში, ალე. ეს მითქვამს კიდეც.
არავინ... არავინ და არაფერი არ მაინტერესებდა შენს გარდა. ჩემი მეორე ნახევრის გარდა, რომელიც დარწმუნებული ვიყავი, რომ აუცილებლად იქნებოდა ტრიბუნებზე.
ადამიანი ცვლილებებს ვერ იღებს, უფროსწორად არ.
ჰგონია, რომ რადგან ასეა, ასე დარჩება და მორჩა.
ხო...
ალბათ უნდა დაკარგო, რომ დააფასო. მიხვდე, რამხელა ადგილი ეჭირა და რა იყო.
ნაკრები...
თურმე წლებია, მე მხოლოდ შენ აღარ გეძებ. შიგნიდან, ძალიან, ძალიან მინდა ის, რასაც ვაკეთებ. ძალიან მინდა იმ სამყაროში, რასაც ფეხბურთი ჰქვია, თურმე ძალიან მინდა სტადიონზე, მე, ბურთი და ბიჭები.
ახლა ვხედავ ამას.
-ღრმად სუნთქავს - შენ... შენ ისედაც ამ სამყაროს ეკუთვნოდი, მაგრამ გახსოვს? ჩვენ ერთად შევედით სტადიონზე...
ოდნავ ვუქნევ თავს და ისევ ვიწმენდ ცრემლებს.
- ახლა, ჩემს გარეშე უნდა დარჩე იქ.
- ხელს არ გაგიშვებ და არც შენ მოგცემ ამის გაკეთების უფლებას. - ვცდილობ მტკიცედ ვთქვა.
- ერეკლე რომელიც გიყვარს, აღარ არსებობს.
- შენ გგონია იმიტომ მიყვარხარ, რომ ფეხბურთელი ხარ? გგონია, რომ თუ იქ არ იქნები, ჩემი ერეკლეც არ იქნები?!
- ალე...
- არა! ათასჯერ წამოვმდგარვარ და ვიცი, რომ შენც. დაცემა დანებებას არ ნიშნავს და ნუღარ მიმანიშნებ, საკმარისია! - ინსტიქტურად ვუწევ ტონს.
- ვიცი...
შენი სიყვარული ვიცი. არც მიფიქრია, რომ ფეხბურთის გამო გიყვარვარ.
მომისმინე, ძალიან მიჭირს ახლა ამაზე ლაპარაკი და პირდაპირ იმიტომ ვერ... არ მიგანიშნებ.
- არაფერი არ გააკეთო, უბრალოდ ჩემთან იყავი და მომეცი უფლება რომ მეც შენთან ვიყო. ერთად ავდგეთ ფეხზე...
- არ შემიძლია. - ოდნავ აქნევს თავს - ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ არ ვარსებობ, ალე. საერთოდ არ ვარ, გესმის? სწორად გამიგე... მე შენ ძალიან მიყვარხარ, მაგრამ აჯობებს, თუ ცოტა ხანს ერთმანეთისგან შორს ვიქნებით.
- რატომ... თუ ასე გიყვარვარ, რატომ გინდა, რომ შენგან შორს დავიტანჯო?!
- იმიტომ, რომ ჩემთან ახლოს, უფრო დაიტანჯები. ყოველ ჯერზე, როცა ასეთს შემომხედავ...
გთხოვ... არ გაუკეთო საკუთარ თავს ეს და არც მე არ გამიკეთო.
ჩვენი ლამაზი მოგონებების ხათრით, გთხოვ, ძალიან გთხოვ, მინდა, რომ სულ ფერადები ვიყოთ.
მოვალ...
შენთვის ავდგები და მოვალ.
ჩვენი ზღაპრისთვის მოვალ, აუცილებლად მოვალ, გპირდები, შევცდები რომ სიცოცხლე დავიბრუნო და წერა გავაგრძელოთ...
არ იტირო, ჩემი ხომ გჯერა, არა? ხომ იცი, რომ
პირობას ყოველთვის ვასრულებ.
ოდნავ ვუქნევ თავს.
- ვიცი, რომ არ დამივიწყებ...
მაპატიე, გეხვეწები, გემუდარები.
არ მინდა, რომ წახვიდე, მაგრამ ახლა თუ არ წახვალ...
სახეზე ვიფარებ ხელებს.
- მაპატიე, არა, ძალიან გთხოვ, უფრო გეტკინება თუ დარჩები...
საკუთარი თავი არ მადარდებს, ჩემსას როგორღაც ავიტან, მაგრამ შენსას ვერ ავიტან, ალე.
ღრმად ვსუნთქავ.
- შემომხედე.
მხოლოდ წამით...
ინსტიქტურად ვასრულებ.
სულ დანისლული აქვს თვალები, ჩაწითლებული.
ეჭვი მეპარება მე უკეთეს მდგომარეობაში მქონდეს.
- არ მინდოდა ამის ასე თქმა, მაგრამ -ღრმად სუნთქავს- თუ... მოკლედ, მინდა იცოდე, რომ ჩემი ყველა გოლი, ყოველთვის შენი იყო.
მაპატიე, რომ არ იცოდი, მომენტი არ მქონია, რომ მეთქვა და... მომეცა.
ვხვდები, რომ წერილებს გულისხმობს.
- და ახლა იმიტომ მეუბნები, რომ აღარც გვექნება? - მაინც მიკანკალებს ხმა.
- არა, გვექნება, ალე. გპირდები, რომ გვექნება, მაგრამ იმ შემთხვევაში თუ ვეღარასდროს შევძლებ...
- შეძლებ!
- ის მაინც ხომ შევძელი... -ოდნავ ეღიმება- აქამდე თუ არ იცოდი, რომ შენი გოლი იყო, დღეს იცოდი.
არ იტირო, გთხოვ.
- შენთან მინდა...
- მეც. მეც ძალიან მინდა შენთან.
ვიცი, რომ ამის თხოვნის უფლება არ მაქვს, მაგრამ თუ დამელოდები ვიბრძოლებ.
ნელა ვხუჭავ თვალებს.
ჯერ კიდევ საშინლად მიჭირს მოსმენილის გააზრება.
- წადი... მეტკინება, მაგრამ ვერ დავუშვებ, რომ მიყურო და დაიტანჯო.
- შორს ყოფნა უარესი ტანჯვაა, ერეკლე.
- ახლა ასე ფიქრობ, მაგრამ არ არის, დამიჯერე. ვიცი, რომ რთულია, მაგრამ ცუდსა და უარესს შორის, მაინც ცუდი ჯობია. წადი...
- ერეკლე...
- წადი, ალე. გთხოვ, თუ გიყვარვარ, გააკეთე ეს ჩემთვის, ჩვენთვის. ჩვენი ზღაპრისთვის.
ვეღარაფერს ვპასუხობ.
ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს მთელს სხეულში მხოლოდ მისი სიტყვები მივლის.
მაკანკალებს, მაცივებს, თუმცა ეს სიცივისგან არაა.
ნელა მიშვებს ხელს...
თითქოს, უფსკრულში ვიჩეხები.
საერთოდ არ მაქვს ბრძოლის ძალა, წარმომიდგენია მას როგორ უჭირს ახლა.
ძალიან ბევრი რამის თქმა მინდა, თუმცა საშინლად მიჭერს შიგნიდან რაღაც.
მთელი არსებით ვგრძნობ, რომ ცუდად ვარ. ძალიან ცუდად ვარ...
ვდგები, თუმცა მუხლები მეკვეთება.
ვეღარც ვტირი, ეს ყველაზე საშინელი მომენტია ჩემს ცხოვრებაში.
ზურგს ვაქცევ. უკანასკნელი ძალით ვცდილობ ნაბიჯის გადადგმას, მაგრამ იმის მიუხედავად, რომ თითქოს ვახერხებ, ისევ მისივე სიტყვები მყინავს.
- 21 დედამიწის მოვლენილი ჯადოსნობაა, ჩვენი ზღაპრისთვის. იქნებ, 21-ში მოგიყვე მისი საიდუმლო.
თუ არა და... თავად 21 მოგიყვება.
პატარა ბიჭს, პატარა გოგონა შეუყვარდა, დედამიწის ერთი ბოლოდან მეორეში...
***
• დაუსრულებელი ზღაპარი •
....
"იყო და არა იყო რა...
იყო ერთი გოგონა, რომელმაც სხეულში არსებული ქარიშხლების ირწმუნა. გოგონა, რომელსაც ყველაფერი ჰქონდა და ამავდროულად არაფერი.
გოგონა, რომლის ცხოვრებაში შემოჭრილმა 21 - მა ნომერმა ,,არაფერი'' გააქრო.
გოგონა, რომლის ცხოვრება სამუდამოდ შეიცვალა"

მე 21 ოქტომბერს დავიბადე.
უცნაურია, თუმცა არასოდეს გამივლია პარალელი 'ჩემს 21 ნომერთან' .
დამთხვევებსაც აქვთ თავიანთი მიზეზი. ზღაპარს, "21" ჰქვია.
იგი, ზუსტად შუაშია გაჩერებული.
ოცდაერთი, ოცდაერთში, ოცდამეერთე წინადადებას დაწერს.
....
ადამიანი.
რვა ასო და უამრავი ცოცხალი გრძნობა.
უცნაურია.
როცა პატარა ვიყავი, ყოველთვის ვამბობდი, მე არავინ შემიყვარდება - მეთქი. რა უნდა იყოს ისეთი, რასაც შენ, შენში ვერ გააკონტროლებ.
თურმე, სიყვარული.
ყველა მოგონებაზე ცხადად მახსოვს, როცა პირველად დავინახე.
როცა პირველად გამოჩნდა ნაკრებში, როცა მისი დებიუტი იყო...
ვერ ავღწერ, რა დამემართა.
თითქოს, მას შემდეგ აღარც გასულა დრო.
ან, სრულიად სხვა წერტილიდან დაიწყო ათვლა.
შევიცვალე.
ისევე, როგორც ის.
უნებურად, ისევ მისი სიტყვები მიტივტივდება გონებაში ,,ადამიანი ცვლილებებს ვერ იღებს, უფროსწორად არ"
შეუძლებელია, რაიმე გრძნობა მოვიდეს და მოგესალმოს, ან თავი წარგიდგინოს.
ის უბრალოდ შენში იწყებს ცხოვრებას, ან სულაც ცხოვრობდა და თავადვე უნდა შეამჩნიო.
ეს შინაგანი ცვლილებაა, რომელიც არ ჩანს და სწორედ ამიტომაცაა რთული მისი დანახვა...
***
დრო.
რამდენი წუთი გავიდა? საათი?
თითქოს, სიცარიელეს რაღაც ემატება.
ვიღაც ყვირის.
ძალიან, ძალიან ხმამაღლა ყვირის.
ყურებზე ვიფარებ ხელებს.
ბნელა.
მოგონებები ქრება.
არ მინდა რეალობას შევხედო.
იქ, არაფერი არაა.
მტკივა. ძალიან მტკივა...
ვეღარც ვტირი და ეს ყველაზე დიდი საშინელებაა.
ვიცი, რომ ვერც ის ტირის.
მისი თვალებიც ტკივილის ოკეანეა.
ახლა რომ ჩემს წინ იყოს, ვერ შევხედავ.
ვიცი, რომ ვერც ის შემომხედავს.
საკუთარს აიტან, მისას ვერა...
გავუცხოვდებით.
ერთმანეთს ვეტყვით, რომ კარგად ვართ, კარგად უნდა ვიყოთ.
თუმცა...
ეს გრძნობა შეგვცვლის.
ერთმანეთს მოვატყუებთ.
ტყუილი არ გვინდა.
წრფელი ღიმილი გაქრება.
ავდგებით, მაგრამ ეს მომენტები გვემახსოვრება, ისეთები აღარ ვიქნებით, როგორც ადრე.
ზღაპარში, მუქი ფერებიც შემოვა.
არა...
მოგონებები.
ერთ დღეს, მასაც მოუნდება, რომ თავი მოგვაგონოს.
ვერ შევეწინააღმდეგები.
ეს მომენტიც მომაგონდება, მაგრამ ახლა, ვერაფერს ვხედავ.
ცივა.
ისევ ძალიან, ძალიან ხმამაღლა ისმის გაბმული კივილი...
***
ერთი კვირის თავზე, ანუკი და ვაკო მოდიან.
არაფერი მახსოვს.
თითქოს, საერთოდ არ გასულა დრო.
კივილის ხმა წყდება, მერე, თითქოს საერთოდ ქრება, მაგრამ ამავდროულად მახსენებს, რომ ეს სამუდამოდ არაა.
ვცდილობ, გავუღიმო.
ჰო, ალბათ ადრე რომ მენახა ასე, ერთმანეთს ჩახუტებულები, თავისით გამეღიმებოდა, ახლა ვერ.
ვიცი, რომ აუცილებელია და ვუღიმი.
თუმცა ამისთვის იმხელა ძალისხმევა მჭირდება, თითქოს, მთელს ენერგიას მაცლის.
- მანანა დეიდა როდის ჩამოდის? - სპეციალურად ცდილობს ყურადღება გადამატანინოს. თუნდაც რამდენიმე წუთით, სხვა თემაზე ვიფიქრო.
ანუკი იმაზე კარგად მიცნობს, ვიდრე ეს ერთი შეხედვით ჩანს.
- არ ვიცი, ჯერ არა - მხრებს ვიჩეჩავ.
შეიძლება ძალიან ცუდად გამომდის, მაგრამ არ მინდა, რომ ჩამოვიდეს და ასეთ მდგომარეობაში მნახოს.
ცოცხლად სიკვდილის ფასად მიჯდება ყოველ ჯერზე, მასთან მხიარულად საუბარი და იმის თქმა, რომ ყველაფერი ძალიან კარგადაა.
ვერ დავუშვებ, რომ ინერვიულოს, ისედაც საკმარისად ნერვიულობს ბებიას გამო.
- ბებია ხომ უკეთაა? - ახლა ვაკო მეკითხება.
- ჰო... - თავსაც ვუქნევ. - მაგრამ მარტო არაფრის გაკეთება არ შეუძლია. ექიმი რომ მგზავრობის უფლებას დართავს, დედა წამოიყვანს. - ძლივს ვაწყობს წინადადებას.
პაუზა.
ჩემი დაძაბულობა ედებათ.
ძალიან მიჭირს სუნთქვა და თავისუფლად ღიმილი.
- ალე, იცი, ჩვენ რაღაც უნდა გითხრათ.- კვლავ ანუკი ცდილობს მხიარულების შემოტანას.
თვალს ვუსწორებ.
ისეთი საყვარლები არიან ერთად...
სწრაფად მირბის ვაკოსთან და მუხლებზე უჯდება.
- მითხარით.
- შენ უთხარი. - კისერზე ხვევს ხელებს და ეხუტება.
ოდნავ ეღიმება ვაკოს.
- ხო... ანუ, ჩვენ დაქორწინება გადავწყვიტეთ...
- მართლა? - აი ახლა, მართლა თავისით მეღიმება და ბედნიერების ცრემლებიც არ აყოვნებს.
- ჰოო, აი მეც ასე ამეტირა ხელი რომ მთხოვა. - ბეჭედს მაჩვენებს. მერე, სწრაფად იხრება მისკენ და მოწყვეტით კოცნის.
- გილოცავთ...
- ოღონდ... - წამიერად, ერთმანეთს უსწორებენ მზერას. - ანუ, ჩვენ გვინდა, რომ თქვენ იყოთ მეჯვარეები და... როცა ერეკლე კარგად იქნება, მაშინ დავქორწინდებით.
- ხო, მნიშვნელობა არ აქვს, ეს როდის მოხდება. ჩვენ დაგელოდებით.
ერთად ვიყოთ ბედნიერები...
ისევ მეტირება.
ღმერთო, რით დავიმსახურე მათნაირი ადამიანები გვერდით.
- ალე, არ გინდა გთხოვ...
- ეს... - მართლა ძალიან მიჭირს თქმა.
- ჩემი ცენტრ ფორვარდის გარეშე, არაფერი არ მინდა. კაპიტანს, სრული შემადგენლობა უნდა ჰყავდეს.
- არც მე მინდა ჩემი ცანცარა სიძის გარეშე ქორწილი. ის თუ არ იქნება, ვინ მომიშლის ნერვებს.
ოდნავ ვუღიმი.
- საუკეთესოები ხართ.
- თქვენც...
*
ვაკოს და ანუკის ქორწილის ამბავს, თითქოს ნათელი ფერები შემოაქვს ჩემს მუქში.
დარწმუნებული ვარ, ერეკლესაც გაუხარდა.
იმის მიუხედავად, რომ აღარ ვკონტაქტობთ, ვგრძნობ.
ვიცი, რომ სულ ჩემთან არის. მაშინაც კი, როცა ვერ ვხედავ მისი ხმა მესმის.
არ დამირეკავს.
არ ვიცი, რამდენი დრო გავიდა მას შემდეგ, თუმცა ჩემთვის, თითქოს გუშინ იყო.
ბიძიას ველაპარაკე.
მისი ტრამვა, იმაზე ბევრად უფრო მძიმეა, ვიდრე წარმოედგინათ.
არ ვიცი, იგრძნო?
ექიმი ამბობს, რომ ეს მისი კარიერის დასასრული არ არის, თუმცა მნიშვნელოვნად დიდი დროის გატარება მოუწევს ბურთის გარეშე.
ერეკლე, ფეხბურთის გარეშე...
ისევ მეტირება, მაგრამ ეს დასასრული არაა.
ერთხელ, უკვე გადალახა მსგავსი.
მიუხედავად იმისა, რომ ფანქარს ვეღარ იღებდა, დახატა.
ვიცი, რომ ისევ შეძლებს გოლის გატანას.
მჯერა, რომ ამასაც გადაიტანს.
ჩვენთვის, ჩვენი ზღაპრისთვის...
*
ისევ დაბნელდა.
მზე მიიმალა.
უკვე
თითქმის 1 თვე შენს გარეშე...
*
იმის მიუხედავად, რომ ანუკი თითქმის სულ ჩემთანაა, ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ მაინც მარტო ვარ.
მელაპარაკება, ცდილობს გამამხიარულოს, მაგრამ არ შემიძლია.
მაინც ძალიან, ძალიან მცივა...
ასე მგონია, რომ ვეღარ გავუძლებ, მის მოსვლამდე გავიყინები.
მხოლოდ ერთ წერტილს ვუყურებ.
ის ძალიან, ძალიან თეთრია.
იქნებ ვგიჟდები.
არარსებული კივილი, ხანდახან, ისევ მახსენებს თავს.
გონება, აღარაფერზე ფიქრობს.
გული, ძალიან ნელა ძგერს...
*
ოქტომბერი.
თითქოს, მთლიანად დავშორდი ფეხბურთს. თურმე, ყველაფერი ერთმანეთს ავსებდა.
სინათლეს მქრქალად გადაკრული ბურუსი, ნელ-ნელა, კიდევ უფრო მუქდება.
ვაკო ესპანეთში გაფრინდა.
ალბათ, ანუკის რომ არ ეთქვა, არც მეცოდინებოდა, რომ ,,ტენერიფემ" მატჩები განაახლა.
მოწყენილია. ვიცი, რომ ჩემს გამო არ გაჰყვა.
მიუხედავად იმისა, რომ ძალა არ მაქვს, ყველანაირად ვცდილობ თავს ძალა დავატანო და დავარწმუნო, რომ ისიც გაფრინდეს.
ისინი ისედაც საკმარისად დიდხანს იყვნენ ერთმანეთისგან შორს, ვერ დავუშვებ, რომ კიდევ თვეები გაატარონ სხვადასხვა ქვეყანაში, ერთმანეთის ჩახუტების გარეშე.
რა თქმა უნდა, ანუკი უარზეა. ჩემი დატოვება არ უნდა, თუმცა როგორღაც მაინც ვახერხებ მის დარწმუნებას და აეროპორტშიც ვაცილებ.
ბოლო წუთამდე ვუმეორებ, რომ კარგად ვარ, მაგრამ მაინც, ლამის გამომექცა იქიდან.
მეღიმება თუ მეტირება ვეღარ ვგებულობ. საერთოდ დავკარგე ემოციებზე კონტროლი.
ტყუილად ცოდვა არ უნდა თქვა.
მე და მყავს.
ზუსტად ის უფროსი და, რომელზეც ყოველთვის ვოცნებობდი.
ჩემი
ყველაზე ფერადი
ანუკი.
*
საბოლოოდ, ეს ბრძოლა მოვიგე.
ანუკის ვუთხარი, 'წილი ნაყარია და რუბიკონი უნდა გადალახო' - თქო.
ერთადერთი ფრაზაა, რომელიც მსოფლიო ისტორიიდან ვიცი.
გამომადგა.
მთავარია, რომ ისინი ერთად იქნებიან.
ისევ მოუშლის ვაკოს ნერვებს და ისევ ეწუწუნება, ამდენს ნუ ვარჯიშობო.
როგორი საყვარლები არიან ერთად...
ძალიან, ძალიან საყვარლები.
***
2 კვირის შემდეგ.
21 ოქტომბერი.

,,იქნებ, 21-ში მოგიყვე მისი საიდუმლო''.
ვიცი, რომ ეს 21 იგულისხმა.
დღეს, 21 წლის გავხდი.
ის მოვა, აუცილებლად მოვა...
...
ღრუბლებს ამოფარებული სუსტი მზის სხივები, მაინც იკვლევს გზას ჩემს ფანჯარამდე.
დღეს, თეთრი კაბა მაცვია.
პირველად რომ ვნახე, მასაც თეთრი მაისური ეცვა. ,,ტაბატაძე 21''
არასოდეს გასულა დრო ასე ნელა.
სახლიდან არ გავდივარ.
აღარც ფანჯარაში ვიყურები.
მგონი წვიმა დაიწყო, მაგრამ არაუშავს, ის მოვა, ჩემს ოცდამეერთე დაბადების დღეზე, მარტო არ დამტოვებს.
კართან მივდივარ და იქვე, შემოსასვლელში, ნოხზე ვჯდები.
დრო გადის...
რეალობაში არაფერია, გონება კი მოგონებებზე გადადის.
მისი პირველი მიყვარხარ, ესპანურად იყო.
ერთ-ერთ ინტერვიუში თქვა, რომ ქართული ისწავლა. ალბათ არაფერია იმაზე რთული, როცა მშობლიური ქვეყნისგან შორს იბადები, იქ ცხოვრობ, შემდეგ ჩამოდიხარ და შენი ენის სწავლა გიწევს.
უცნაურია...
არასოდეს შემიმჩნევია აქცენტი.
ალბათ, თავიდან ჰქონდა, მერე მიეჩვია.
ერთხელ, აუცილებლად ვკითხავ ამაზე.
,,- ესპანეთი თუ საქართველო?
- საქართველო.
- რა გხიბლავთ საქართველოში?
- თვითონ საქართველო"
ისიც კი მახსოვს, რომელ არხზე, რომელ საათზე ვუყურე.
ისეთი დაბნეული იყო ხოლმე თავიდან, თითქოს მორცხვიც კი.
როცა ნაკრებში პირველი გოლი გაიტანა, შემდეგ მეორე, მესამე და ხალხმა აიტაცა, ნაცვლად თავში ავარდნისა, მის სახეზე, სულ სხვა რაღაცას ვხედავდი.
ბავშვურად უხაროდა.
შეეძლო მთელი დღე, გულშემატკივრებთან ფოტოს გადაღებაში გაეტარებინა.
მაშინ, მაინც ვერ გავბედე მისვლა.
დრო ისევ გადის...
,,-ბატონო ერეკლე, რას ფიქრობთ, თუ...
- უბრალოდ ერეკლე, თუ შეიძლება"
,,- გოლის მომენტს როგორ აღწერთ?
- აუ რავი, მაგარი იყო. თან ამ სტადიონზე არ მქონდა გატანილი და... გაასწორა."
ძალიან ახლოდან მესმის მისი ხმა.
ასე მგონია, რომ თუ გავიხედავ, დავინახავ.
ბინდდება...
*
ჯერ არ დავბადებულვარ.
მისთვის არ მითქვამს, მაგრამ მე 21:00-ზე დავიბადე. ყოველ შემთხვევაში, დედამ ასე მითხრა.
5 წუთი აკლია.
ნუთუ არ მოხვალ...
*
,,თუ არა და... თავად 21 მოგიყვება."
გადაცდა.
ისევ მეცლება ძალა.
არ შემიძლია, თითქოს ჩამოვიშალე.
შავი ლაინერით შეღებილი ცრემლები, თავისით მიიკვლევს გზას ლოყებზე.
კედელი, ისევ ძალიან ცივია.
უნდა ავდგე.
ბუნდოვნად ჩამესმის კარზე ზარის ხმა.
თავიდან მგონია, რომ მელანდება, თუმცა აშკარად კაკუნიც იყო.
ერთდროულად...
სწრაფად ვდგები ფეხზე.
ცრემლებს ვიწმენდ და კარს ვაღებ.
იმის იმედით, რომ იქ დამხვდება, თუმცა სრული სიცარიელეა.
მომელანდა?
ჰო, აი ნამდვილად ეს მაკლდა.
არა, მგონი საგიჟეთში დავასრულებ სიცოცხლეს.
კარის მიხურვას ვაპირებ, თუმცა ზუსტად ამ წამს, ძირს არსებულ პატარა, თეთრ ყუთს ვკრავ თვალს.
- ეს რა არის... - ჩემთვის ვჩურჩულებ.
წამსვე ვიხრები და ხელში ვიღებ.
თეთრი...
შეიძლებოდა, სხვა ფერიც ყოფილიყო.
აქაც რომ იყოს, მაინც არ გამოვა.
სხვა შემთხვევაში, ყუთს არ დამიდებდა.
კარს ვხურავ და ისევ ნოხზე ვჯდები.
საშინლად მიჩქარს გული, ხელები უარესად მეყინება, მიკანკალებს.
ძლივს ვახერხებ თავის ახდას.
წერილები.
ღმერთო...
ვერაფრით ვერ ვიკავებ ცრემლებს.
ძლივს ვახერხებ მათ ყუთიდან ამოღებას.
სხვადასხვანაირი ქაღალდებია.
პირველ წერილს ვშლი და...
,,გამარჯობა, საყვარელო.
მე ერეკლე ვარ, 13 წლის. შენ რა გქვია?
იცი, დღეს ჩემმა კლასელმა, შეყვარებული გამაცნო. დავფიქრდი და... მე აქამდე არასდროს მყოლია შეყვარებული. იმიტომ რომ შენ ჯერ არ გამოჩენილხარ.
ვიცი, რომ მეორე ნახევრები უმეტეს შემთხვევაში შორს არიან და მერე ხვდებიან ერთმანეთს.
საინტერესოა, ნეტავ ჩვენ როგორ შევხვდებით?
ხო, იცი, მე ვხატავ. ძალიან მინდა, რომ სკოლის დამთავრების შემდეგ ამას გავყვე. ვინ იცის, იქნებ ჩემს გამოფენაზე მოხვიდე."

მეღიმება.
ჩემი, პატარა ერეკლე...
ცრემლებს ვიწმენდ და ახლა, მეორე წერილს ვშლი.

,,გამარჯობა საყვარელო.
როგორ ხარ...
ძალიან მაინტერესებს ახლა რას აკეთებ. ჩემი აზრით, სკოლაში ხარ. ჯერ მესამე გაკვეთილი არ გამოსულა.
ნეტავ ერთ სკოლაში ვსწავლობდეთ.
თუმცა შეიძლება შენც აქ ხარ.
იცი, ყველგან გეძებ.
ძალიან მინდა, რომ გამოჩნდე.
ასე მგონია, რომ დაგინახო, მიხვდები რომ შენ ხარ. თუ ვერ მივხვდი...
იდიოტი ვიქნები ხო? არა, მივხვდები. მაგრამ თუ ვერ მივხვდები მაპატიე.
იქნებ, შენ მიხვდე."

,,საყვარელო, სალამი.
რამდენი ხანია შენთვის არ მომიწერია.
თითქმის 1 წელი გავიდა.
მაპატიე როგორმე. დღეს პარკში ვიყავი. ხო, შენ გეძებდი.
იცი, ძალიან მინდა, რომ ჩემს გვერდით იყო. ხანდახან, ჩემი საერთოდ არავის არ ესმის. ცხოვრება ძალიან რთულია ასე. პატარები ვართ, მაგრამ მე, თითქოს პატარა არ ვარ. ყოველშემთხვევაში, ,,უდარდელი ბავშვობა" არ მაქვს. ნეტავ სკოლას რომ დავამთავრებ და სრულწლოვანი ვიქნები, ამაზე უარესი პრობლემები წამოვა? რაღაცნაირად მეშინია.
იქნებ, იქამდე გიპოვო"

,,საყვარელო, გამარჯობა.
მეთორმეტე კლასში გადავედი.
გეფიცები, არ მჯერა.
უკვე აბიტურიენტი ვარ.
იცი, დედა ორსულადაა. მალე პატარა ძმა მეყოლება და მე დიდი ძმა ვიქნები.
ისეთ მაგარ ხასიათზე ვარ, ძალიან მინდოდა, რომ ეს გამეზიარებინა.
ნეტავ შენ თუ გყავს და ან ძმა.
რატომღაც მგონია, რომ არ გყავს. (თუ გყავს, მაპატიე) უბრალოდ რაღაცნაირად ასე ვფიქრობ.
ნეტავ, შენც აბიტურიენტი ხარ?
ძალიან მაინტერესებს, რა ვქნა. ლამის მთელი საქართველო შემოვიარო, რომ გიპოვო.
კარგი საყვარელო, ახლა წავედი.
იმედი მაქვს, შემდეგზე უკვე გიპოვი.
აღარ მოვიდა დრო?"

,,საყვარელო, საყვარელო სად ხარ...
ძალიან ცუდად ვარ, საყვარელო.
ვეღარ ვხატავ.
მაპატიე, გთხოვ, გემუდარები.
შენ მეგონე...
მეგონა, რომ ის შენ იყავი.
ვისჯები.
როდესაც ფანქარს ვიღებ, ხელი მიკანკალებს. აღარ შემიძლია...
საშინელი გრძნობა მაქვს, საყვარელო, დამეხმარე...
მე ხატვის გარეშე არ შემიძლია, ამას უნდა გავყოლოდი.
1 თვეში ვამათავრებ სკოლას.
ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ყველაფერი თავზე ჩამომენგრა.
არ ვიცი რა მინდა.
საყვარელო, სად ხარ..."

,,გამარჯობა, საყვარელო.
ძალიან დიდი დრო გავიდა, ჩვენი ბოლო საუბრიდან. მაპატიე, ვერ მოვახერხე შენთვის მომეწერა.
ფეხბურთი ავირჩიე.
(მას შემდეგ, ისევ არაფერი დამიხატავს)
მამას ყოველთვის ძალიან უნდოდა, რომ ფეხბურთელი გავმხდარიყავი. როგორც ის ამბობს, გამომდის.
ის ბედნიერია...
მაგრამ
საყვარელო, მე ეს არ მინდა.
მეშინია. თითქოს, ჩვენ ერთმანეთს არ ვეკუთვნით.
აქ ძალიან კარგი გარემოა, მაგრამ რაღაც მბოჭავს.
იცი? მე თბილისის დინამოს წევრი ვარ.
მწვრთნელი ამბობს, რომ თუ ასე მონდომებით გავაგრძელებ, ეროვნულ ნაკრებში მოხვედრის შანსი მაქვს.
წარმოგიდგენია? მე, საქართველოს ერვონულ საფეხბურთო ნაკრებში.
ეროვნული ნაკრების მაისურით.
დაუჯერებლად ჟღერს.
მაგრამ საყვარელო, თუ ეს მართლა მოხდება, ვინ იცის, ჩვენ ასე შევხვდეთ ერთმანეთს.
ჩვენს საგულშემატკივროდ დინამოზე მოხვალ?
იქნებ ფეხბურთი გიყვარს, იქნებ იმ ათასობით ადამიანში შენც იყო ტრიბუნებზე.
საყვარელო, მე ვერ გპოულობ, მაგრამ შენთვის, მხოლოდ შენთვის, ვიბრძოლებ და ნაკრების წევრი გავხდები.
იქნებ შენ მიპოვო, საყვარელო..."

,,საყვარელო...
მგონი წესად მექცა, ერთი წლის შუალედით მოწერა. არ გამიბრაზდე, გთხოვ.
ხო, უკვე ნაკრების წევრი ვარ.
21 ნომერი.
თავდამსხმელი. წარმოგიდგენია? მე სხვადასხვა ქვეყნის საფეხბურთო გუნდებს ვუტევ.
როგორც შალვა (ჩვენი მწვრთნელი) ამბობს ჩემი ეშინიათ.
აი ვაკო კი (ვაკო ჩვენი კაპიტანია)
ის ნაკრების გულს მეძახის.
ეს ზედმეტსახელი თუ არ ვიცი რა დავარქვა, სხვებმაც აიტაცეს და ბოლოს, გულშემატკივრებშიც გავარდა როგორღაც.
ნეტავ შენამდე მოვიდა?
საყვარელო, შენს გარეშე ძალიან ძნელია...
როცა სტადიონზე გავდივართ - ხოლმე, პირველი სულ ტრიბუნებისკენ გამირბის თვალი.
მანდ ხარ?
როგორ მინდა, რომ მანდ იყო და მიყურებდე.
საყვარელო, ჩემს ყველა გოლს შენ გიძღვნი..."

2 ივნისი. 2021 წელი.
,, გამარჯობა საყვარელო...
რა დრო გავიდა.
დღეს საბერძნეთთან წავაგეთ.
ამხანაგური მატჩი არ ყოფილა, მსოფლიო ჩემპიონატის შესარჩევია. ეს უკვე მეორე მარცხია
წინაზე, შვედეთთანაც წავაგეთ.
ყველა განადგურებულია.
ვაკომ ტრამვა მიიღო და პოლონეთთან ვეღარ დაგვეხმარება.
საყვარელო, შენ ისევ არ ხარ...
იცი? დღეს მაგარი არაკაც.ივით მოვიქეცი და ერთი გოგო ვატირე. ჩვენი მწვრთნელის, შალვას ძმიშვილია.
მითხრა, რომ ფეხბურთის გულშემატკივარია და დამარცხებას განიცდიდა.
საშინელება მჭირს შიგნიდან.
ვეღარ ვმალავ, ვეღარ ვუძლებ.
ვგრძნობდი, ვხედავდი, გულწრფელად განიცდიდა და მაინც... გავუშვი.
უფლება მივეცი ეფიქრა, რომ ფეხებზე მკიდი.ა მისი ცრემლები.
ეს როგორ გავაკეთე.
საყვარელო, მე ვიცვლები...
ეს გრძნობა მცვლის.
ცარიელი ვარ.
ძალიან ცარიელი...
გთხოვ, მოდი, ძალიან გთხოვ..."

"საყვარელო, დღეს ესპანეთთან უნდა ვითამაშოთ. მსოფლიო ჩემპიონატის მეხუთე მატჩია. (მეც მაგარი ვარ, ისე გიყვები, გეგონება არ იცი) ხოდა, მოკლედ, გოლების ცვენას რომ მოვრჩებით, ცოლობა უნდა გთხოვო...
როგორ უცნაურად შემოიჭერი ჩემს ცხოვრებაში. ჩვენს პირველ შეხვედრას, ათასნაირად წარმოვიდგენდი. თურმე მომხდარა და ვერც კი მივხვდი.
მაპატიე, გეხვეწები...
ისეთ ქაოსში ვიყავი იმ დღეს.
იმ დღეს, 2 ივნისს.
ფეხბურთი ჩემი ნაწილი გახდა...
ვინ წარმოიდგენდა.
არასოდეს თქვა არასოდესო, ჩემი საყვარელი ფრაზაა.
იცი? ხშირად ვხუჭავ თვალებს და ვცდილობ ის დღე გავიხსენო.
ალბათ, ბიჭებს რომ ვუთხრა ჩემთვის ყველაზე ბედნიერი დღეა - მეთქი, ჩამქოლავენ.
მაგრამ არის, არის და რა ვქნა.
იმ დღეს, შენ შეგხვდი.
შენ მე მიპოვე, საყვარელო.
ოცნებები რეალობა აქციე.
შენ ჩვენს საგულშემატკივროდ იყავი მოსული.
ახლაც ისე ძლიერ მიჭირს ამის დაჯერება. შენ ჩემი ფიქრებიდან, ოცნებებიდან გამოიპარე და ჩემს რეალობაში შემოხვედი.
ახლა უკვე ვიცი, რომ ამას, ერთხელ აუცილებლად წაიკითხავ.
არ დამცინო, კარგი? :დ
ყოველთვის ძალიან მეოცნებე ბიჭი ვიყავი.
ჩემს გონებაში ვქმნიდი ზღაპრებს და ეს, ძალიან ბედნიერს მხდიდა.
შენი წყალობით, ჩემი ზღაპრები ახდა.
საყვარელო, ძალიან ვბოდიალობ, მაგრამ მხოლოდ შენი სიყვარულით.
მინდა, ყველაფერი გითხრა რასაც ვგრძნობ და არაფერი დამრჩეს, მაგრამ... ვიცი, შენ ისედაც ყველაფერს ხვდები, რადგან ჩემი ნაწილი ხარ."

,,ალე, ნუ ტირი, საყვარელო.
ჩემო ერთადერთო, ჩემო ყველაფერო...
შენი ღიმილისთვის, ყველაფერს შევძლებ.
მაპატიე, რომ გატკინე, გთხოვ, გეხვეწები.
ჩამოდი, პირადად უნდა მოგილოცო.
შენი
21 ნომერი"

სწრაფად ვკეცავ წერილს და დანარჩენებთან ერთად, მასაც ყუთში ვაბრუნებ.
ის აქ არის, ის მოვიდა...
არ ვიცი, როგორ გამოვრბივარ სახლიდან.
ჩვენ, მართლა ზღაპარში ვართ.
ეს, ჩვენი რეალური ზღაპარია.
ვიცოდი, რომ მოვიდოდა...
ვიცოდი, რომ მარტო არ დამტოვებდა.
ეს დღე, ჩვენი ოცდაერთია.
სადარბაზოდან გამოვრბივარ.
ბნელა.
ლამპიონებიდან მომავალი სინათლე, თითქოს მხოლოდ მას ანათებს.
მანქანას მიყრდნობილი, ხელში, თეთრ კონვერტს ათამაშებს და თან, არაფრით აშორებს მზერას ერთ წერტილს.
თითქოს, სულ სხვა სამყაროდანაა...
მთელი ძალით გავრბივარ მისკენ.
ბრუნდება.
იმასაც კი ვგრძნობ, როგორ სუნთქავს.
ვეხუტები.
არანაირი სიტყვები.
უბრალოდ, ძალიან, ძალიან მაგრად ვეხუტები.
ნელა მხვევს ხელებს და თავს ჩემს თმაში რგავს.
- მომენატრე...
- მეც ძალიან მომენტარე.
გილოცავ...
ფრთხილად ვშორდები, თუმცა ხელს, მაინც არ ვუშვებ.
შეცვლილია.
აღარ არის თმა, რომელიც მუდამ თვალებში ჩამოსდიოდა.
სამაგიეროდ წვერია, რომელსაც ოდნავადაც კი არ უშვებდა ხოლმე.
- ეს...
- არ მითხრა, რომ არ მიხდება. - ოდნავ მიღიმის.
ღიმილიც კი შეცვლილი აქვს.
ხელს მაშვებინებს და ერთი ნაბიჯით იხევს უკან.
- დაგპირდი, რომ ვიბრძოლებდი...
- ერეკლე... - შიში მიპყრობს.
ნელა ხსნის კონვერტს და მერე, ზუსტად ისე იხრება, თითქოს, ცოლობა უნდა მთხოვოს.
ბილეთები.
შეიძლება სიბნელეში კარგად არ ჩანს, მაგრამ თავს დავდებ, ეს მატჩის ბილეთებია.
- შენთვის, შევძლებ. თუ წლები იქნება საჭირო, იყოს, მთავარია დავბრუნდები. დღეს, ექიმმა ზუსტად მითხრა, რომ შევძლებ.
მანამდე კი...
წამოხვალ ჩემთან ერთად ესპანეთში?- ბილეთებს მიწვდის. დავადგეთ კაპიტანს თავზე. არ ვაღირსებ ჩემს გარეშე მატჩს...
სიცილი და ტირილი, ერთად მივარდება.
სწრაფად ვუქნევ თავს და როგორც კი დგება, ისევ ვეხუტები.
- მიყვარხარ... მადლობა იმისთვის, რომ არსებობ. - უფრო ჩურჩულებს ვიდრე ამბობს.
- მეც ძალიან მიყვარხარ.
...
წლები გარბისო, ამბობენ.
არ გარბის, უბრალოდ გადის.
ზოგჯერ, ჩვენ ვერ ვგრძნობთ დროს, რადგან ზღაპარში, ის არ არსებობს.
ერთ დღესაც, ჩვენ გამოვიპარეთ იქიდან და თუ დღეს, თქვენ თბილისის დინამო არენაზე შეიხედავთ, იქ დაინახავთ თეთრ კაბიან გოგონას და თეთრ მაისურიან ბიჭს.
ისინი, ზღაპრის რეალური გმირები არიან.
მათ, ერთი ციფრი აერთიანებთ.
ციფრი, რომელიც ყოველ მატჩზე, გოგონას კაბისა და ბიჭის მაისურის განუყოფელი ნაწილია.
,,21"

/დასასრული/

___________________________________________
სიყვარულებოო, თუ მჯეროდეს, რომ დავასრულე. ამ მომენტში, ყოველთვის უამრავი გრძნობით ვარ ხოლმე სავსე.
მიხარია, თუმცა ამავდროულად გულიც მწყდება, რომ თითქოს პერსონაჟებს ვშორდები...
ძალიან ძალიან დიდი მადლობა მინდა გადაგიხადოთ ყველას, ვინც ამდენი ხნის განმავლობაში ერთგულად მომყვებოდით, აფასებდით, ელოდით.
თქვენი ერთი სიტყვაც კი, უდიდესი მოტივაციაა ჩემთვის.
მადლობა, ჩემი დღეების გაფერადებისთვის^^
მიყვარხართ და გაფასებთ.
თუ ისტორიის შესახებ უფრო ვრცლად მოგინდებათ საუბარი, ან სულაც ფეხბურთზე ჭორაობა, ჩემი ფეისი იცით. ყოველთვის ძალიან გამეხარდება თქვენი იქ ხილვაც.
გემშვიდობებით, შემდეგ ისტორიამდე.
სიყვარულით
თქვენი
ელა'ტრისი