ნორა აღფრთოვანებული უყურებდა საწოლზე კოხტად მიფენილ, თეთრ, სადა, ნახევრად გამჭვირვალე კაბას, კაბა სიფრიფანა იყო, თავისუფლად გაშვებული, კოჭამდე სიგრძის, მარჯვენა მხარეს საკმაოდ ღრმა ჭრილით და მოკრძალებული დეკოლტეთი,
- მოგწონს? -მოესმა ზურგს უკნიდან ნაცნობი ხმა, შებრუნდა, ჯეისი ჩვეული თბილი ღიმილით უღიმოდა და მისი აღფრთოვანებული სახის დანახვა აშკარად აბედნიერებდა,
- საოცრებაა ჯეის, ზუსტად ასეთს ვეძებდი მაგრამ ვერ ვიპოვე, შენ იყიდე ჩემთვის? როგორ მიხვდი როგორი კაბა მომეწონებოდა?
ჯეისი მიუახლოვდა, თვალებში ჩახედა, ლოყაზე ნაზად აატარა გრძელი თითები, ფრთხილად გადაუწია თმა ყურსუკან და როცა იგრძნო როგორ გააჟრჟოლა ნორას მისი შეხებისას, ჩაეღიმა,
- როგორც კი ეს კაბა დავინახე შენ გამახსენდი, უბრალოა, სადა, ყველანაირი დამატებითი აქსესუარის გარეშეც თვალისმომჭრელად გამოიყურება, შენთვისაა შექმნილი,
- როგორ შეგიძლია ასე ყოველმხრივ იდეალური იყო, -უყურებდა ნორა უძირო ლურჯ თვალებში, და ვერ ხვდებოდა როგორ ან რატომ დაიმსახურა მის გვერდით ყოფნა, რის გამო?
- რას არ მივცემდი რომ ახლა გამეგო რაზე ფიქრობ, -ჯეისმა მხიარული ღიმილით გაუხახუნა ცხვირზე ცხვირი, წელზე ხელი მოხვია და ახლოს მიიზიდა,
- იმაზე ვფიქრობ თუ როგორი იღბლიანი ვარ, -ნორამ ყურადღება არ მიაქცია ჯეისის გაოცებულ გამომეტყველებას დრო იხელთა და მკლავებიდან დაუძვრა,
- წყალი უნდა გადავივლო და საღამოსთვის მოვემზადო,
- დაისვენე, მეც რაღაც საქმეები მაქვს და საღამოს დავბრუნდები, -ჯეისმა კარი გაიხურა, ნორა კი გულაღმა გადავარდა საწოლზე, ჯეისის ტუჩებზე ოცნება ფრთხილმა კაკუნმა შეაწყვეტინა,
- შეიძლება? -ლუკასმა კარში თავი შემოყო და ნორას იმ საცოდავი დამნაშავის მზერით შეხედა რომელიც იცოდა რომ აუცილებლად მოულბობდა გულს, კარგად იცნობდა ლუკასი მეგობარს, ძალიან უყვარდა და მიუხედავად იმ თავბრუდამხვევი მოვლენებისა რაც ამ ბოლო დროს მათ გარშემო განვითარდა, მაინც ღელავდა მათ ურთიერთობაზე, რაც არ უნდა თავი მოეჩვენებინა რომ ყველაფერი რიგზე იყო, ნორას გარეშე მითუმეტეს ამ სამყაროში თავს ეულად გრძნობდა,
- მოღალატეებთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს, -ნორა საწოლიდან წამოხტა, დოინჯი შემოირტყა და მოღუშული მიჩერდა ლუკასს, აი ამას კი ნამდვილად არ ელოდა ლუკასი, შეცბა და უკან დაიხია
- კარგი რა, რა ღალატზე საუბრობ, -ჩაილუღლუღა ჩამწყდარი ხმით, ნორამ ერთხანს კიდევ უყურა გაბრაზებული სახით, ბოლოს ვეღარ გაუძლო და გულიანად გადაიკისკისა,
- ნამდვილი ბოთე ხარ, ყოველთვის ვახერხებ ხოლმე შენს გაბრიყვებას, მოდი სულელო ჩამეხუტე, ძალიან მომენატრე,
ლუკასმა შვებით ამოისუნთქა, ნორას მიუახლოვდა, ხელში აიტაცა, ჩაეხუტა და დააბზრიალა
- როგორ მომენატრა ასეთი ნორა, ჩვენი სიგიჟეები და ერთად გატარებული ღამეები მომენატრა, შენთან გულწრფელი საუბრები,
- განსაკუთრებით ის საუბრები შენს გოგოებზე რომ წუწუნებდი და ტიროდი ხოლმე, -ჩაიფხუკუნა ნორამ და თმა აუჩეჩა,
- კარგი რა როდის ვტიროდი, რაღაცეებს ნუ იგონებ,
- ტიროდი,
- არ ვტიროდი,
- ტიროდი,
- არ ვტიროდი...
საჩხუბრად მომზადებულებს სიცილი აუტყდათ, -ახლა რომ ვინმემ დაგვინახოს გიჟები ვეგონებით, -სულს ძლივს ითქვამდა ნორა,
- აი თურმე რა მაკლდა ეს დღეები, -ლუკასი საწოლზე გულაღმა გადავარდა და გვერდით ხელი დაატყაპუნა, -მოდი ჩამეხუტე, -ნორა მის გვერდით დაენარცხა საწოლზე,
- მაპატიე ნორა, ამ ბოლო დროს ყურადღებას ვეღარ გაქცევ, -ლუკასი დაბალი სევდიანი ხმით ლაპარაკობდა, -უბრალოდ ეს ყველაფერი რაც მოხდა იმდენად საოცარია, შეიძლება ითქვას თავი დავკარგე
- თავთან ერთად სათვალეც, აშკარად აღარ იყენებ,
- ჰო რატომღაც აღარ მჭირდება, არ ვიცი აქ სხვანაირი გავხდი, თითქოს საკუთარი თავი ვიპოვე, მე რომელსაც არასდროს მჯეროდა არაფერი გარდა იმისა რასაც საკუთარი თვალით ვხედავდი, ახლა აქ ვარ, ასეთი შანსი ალბათ მილიარდიდან ერთ ადამიანს თუ ეძლევა, აქ სხვანაირი გავხდი,
- მირა?
- მირა? -ეს რა შუაში იყო?
- მოგწონს?
- ოჰ, რანაირი ხარ, შენ ხომ ვერაფერს გამოგაპარებს კაცი, -ლუკასმა უხერხულად გაიცინა,
- იცი რა მგონი მასაც მოსწონხარ,
ლუკასი წამოჯდა და გაფართოებული თვალებით დააცქერდა ეშმაკურად მომღიმარ ნორას,
- შენ საიდან იცი? დარწმუნებული ხარ?
- სულელო, შენ არ მითხარი წეღან, კაცი ვერაფერს გამოგაპარებსო? დავინახე როგორ გიყურებდა და ვფიქრობ არც ის არის გულგრილი შენს მიმართ, უბრალოდ ფრთხილად იყავი, კარგად დაფიქრდი სანამ რამეს გააკეთებ, ადრე თუ გვიან ჩვენს სამყაროში დაბრუნება მოგიწევს,
- მოიცა რას ნიშნავს ‘’მოგიწევს’’ და შენ რას აპირებ?
- ალბათ აქ დარჩენას, ნორამ ხელები თავ ქვეშ ამოიდო და უდარდელად გაიღიმა,
- შენ თუ რჩები ვითომ მე რატომ ვერ დავრჩები?
- კარგი რა ლუკას, ისევ გინდა პატარა ბავშვებივით ვიკამათოთ, მე აქ საკუთარ სახლში ვარ, ერთადერთი რაც იმ სამყაროსთან მაკავშირებს ბიძაჩემია და ჯერ არ ვიცი როგორ მაგრამ ამ საკითხსაც მოვაგვარებ, შენ კი იქ ცხოვრება გაქვს, ოჯახი გყავს, სასწავლებელი, კარიერა, მესმის რომ ახლა დაბნეული ხარ და ჩემი არ იყოს შენც ყველაფერი არეული გაქვს თავში, ვაღიარებ, ეგოისტურად მინდა რომ ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო, მაგრამ გთხოვ ყველაფერზე კარგად დაფიქრდი, არ მინდა შემდეგ როცა უკვე რამის შეცვლა გვიან იქნება, რამე ინანო,
ლუკასი პატარა ბავშვივით თავჩაღუნული უსმენდა ნორას, რაც არ უნდა შეწინააღმდეგებოდა იცოდა რომ ნორა მართალი იყო,
- მგონი მართალი ხარ მეგობარო, ამ ყველაფერზე სერიოზული დაფიქრება მჭირდება,
- ოჰო, ეს უკვე პროგრესია, ყოველგვარი კამათის გარეშე დამთანხმდი, რა ხდება ლუკას? მგონი მართლაც შეგცვალა ამ სამყარომ,
- ასეა, რაც არ უნდა უარვყო პატარა ბავშვი აღარ ვარ და მართლაც ჯობია ყველაფერს ცოტა სერიოზულად მივუდგე, ახლა კი ცოტა წავუძინოთ თორემ თავი მისკდება, -ერთმანეთზე თავმიდებულებს ჩაეძინათ, თითქოს ყველაფერი ისე იყო როგორც მაშინ როცა ლუკასი ნორასთან რჩებოდა ხოლმე ღამღამობით რათა ღამეული კოშმარებისგან დაეცვა.
* * *
- ძილისგუდა უკვე მოსაღამოვდა ჩაცმის დროა, -მირამ დაუკაკუნებლად შემოაღო კარი და საწოლზე ერთად მიწოლილი ერეთმანეთზე თავმიდებული ლუკასის და ნორას დანახვაზე გაშრა, ერთ ადგილზე გაშეშდა, თუმცა მალევე მოეგო გონს და სახეზე ხელოვნური ღიმილი აიკრა,
- მომზადების დროა, დაგვაგვიანდება,
- ნორა და ლუკასი დაფეთებულები წამოხტნენ,
- ჯანდაბა, რა დრო გასულა, მირა შეგიძლია თმის გაკეთებაში დამეხმარო? -ნორამ გულითადად გაუღიმა და არ გამოპარვია როგორი მზერა გააყოლა მირამ ოთახიდან გასულ ლუკასს, არც ის გამოპარვია როგორ ცივად დათანხმდა დახმარებაზე,
- მირა ლუკასი ჩემი მეგობარია, არ ვიცი, მართლა არ ვიცი ამ სამყაროში ქალის და კაცის მეგობრობას როგორ უყურებენ მაგრამ მე და ლუკასი მეგობრები ვართ, დიდი ხანია ასე ვართ, ჩვენს სამყაროში ერთმანეთის მეტი მეგობრები არ გვყოლია, ყოველთვის ერთად ვიყავით, ერთდად ვჭამდით, ხშირად ერთ საწოლში გვეძინა, ერთმანეთს ჩვენს ფიქრებს, გრძნობებს ოცნებებს ვუზიარებდით, მაგრამ მხოლოდ ეს იყო და ეს, არავის მივცემ უფლებას ამაში ეჭვი შეიტანოს,
- ამას რატომ მიყვები? -თავჩაღუნული მირა უხერხულად ატრიალებდა ხელში სავარცხელს,
- კარგი რა, დავინახე როგორ უყურებდი და დაახლოებით ვხვდები რა იფიქრე როცა დაგვინახე როგორ გვეძინა ერთად, არ მინდა არასწორად იფიქრო, მითუმეტეს თუ მის მიმართ გრძნობები გაქვს,
- იღბლიანი , -ჩაიცინა მირამ,
- ვის გულისხმობ?
- ჯეისს რათქმაუნდა, ძალიან გაუმართლა რომ შენნაირი გოგო ყავს გვერდით, ლამაზი ხარ ჭკვიანი და ძალიან მომწონხარ, ჯანდაბა ლუკასზე ვგიჟდები ნორა, მაპატიე რომ არასწორად გავიგე ყველაფერი, უბრალოდ უცნაურად მოგეჩვენება მაგრამ რაღაც მომენტში ვიეჭვიანე, -მირამ უხერხულად გაიღიმა, -იმედია მაპატიებ, როგორც წესი ასეთი საქციელი არ მახასიათებს მაგრამ ლუკასი ისეთი სხვანაირია, ისეთი საყვარელი...
- მე მხოლოდ გამიხარდება თუკი ერთად იქნებით, ლუკასი ნამდვილად იმსახურებს ბედნიერებას, ახლა კი მართლაც ჯობია ვიჩქაროთ,
- კარგი, -დაფაცურდა მირა, როგორ გინდა თმა გაგიკეთო?
- რაც შეიძლება სადად, ამ კაბას რომ მოუხდეს ისე, თუ იცი მართლა ჯეისმა შეარჩია?
- კი თვითონ იყიდა და დარწმუნებული იყო რომ მოგეწონებოდა, ის ძალიან კარგად გიცნობს ნორა,
- ჰო ზედმეტად კარგადაც კი, ხანდახან მგონია რომ ჩემს ფიქრებს კითხულობს,
- არაა, -მირას გულიანად გაეცინა, -ფიქრების კითხვა ნამდვილად არ შეუძლია, უბრალოდ ძალიან დაკვირვებულია,
* * *
ჯეისი აღფრთოვანებული შესცქეროდა კიბიდან ჩამომავალ ნორას, თავისუფლად გაშვებული თეთრი ნახევრად გამჭვირვალე კაბა მაცდურად ლანდავდა სხეულის კონტურებს, მარჯვენა მხარეს თითქმის თეძომდე იყო ჩახსნილი და ნორას ყოველი ნაბიჯი ჯეისს ჭკუას აკარგვინებდა, დაბალძირიანი სანდლები ეცვა, ოდნავ დატალღული ცეცხლისფერი თმა თავისუფლად ჰქონდა შიშველ მხრებზე ჩამოყრილი და თმაში აქა იქ გაბნეული მარგალიტები ბრწყინვალებას მატებდა, ტუჩები და თვალები მსუბუქად ქონდა შეღებილი, ისე მოაბიჯებდა, თითქოს ძირს ფეხს არ აბიჯებს და ჰაერში მონარნარებსო,
- ნამდვილი ქალღმერთია, -გაიფიქრა და გულზე ხელი მიიჭირა თითქოს აჩქარებულ გულისცემას ასე დაიწყნარებდა, თვითონაც თვალისმომჭრელად გამოიყურებოდა, შავი შარვალი და თეთრი რამდენიმე ღილზე შეხსნილი სადა პერანგი ეცვა, თმა ჩვეულებისამებრ თავისუფლად ჰქონდა სახეზე და მხრებზე ჩამოყრილი და გაფართოებულ შავ თვალებში უჩვეულო სითბო ედგა,
- არაჩვეულებრივად გამოიყურები, - ნორამ მკლავზე ხელი დაადო და შესცინა,
- მაპატიე ეს მე უნდა მეთქვა შენთვის, -გამოერკვა ჯეისი და უხერხულა გაიღიმა,
- რა მნიშვნელობა აქვს ვინ იტყვის პირველი, -თვალი ჩაუკრა ნორამ, -წავედით?
- უკვე გითხარი რომ შენზე ვგიჟდები? -ჯეისმა წელზე ხელები შემოხვია, მიიზიდა და ტუჩის კუთხეში აკოცა, ნორამ მაშინვე მინაბა თვალები და ახლა თვითონ წაეტანა მის ტუჩებს, საოცარი სურნელი ჰქონდა ჯეისს და თბილი ტუჩები, თავდავიწყებამდე მისულებს მხიარულმა ხითხითმა შეაწყვეტინათ კოცნა, გამოღებულ კარში ნედი იდგა და ყურებამდე გაღიმებული უცქერდა წყვილს,
- ხელს ხომ არ გიშლით? ცხენები უკვე მზადაა, წასვლის დროა, -სირცხვილისგან გაწითლებულმა ნორამ ჯეისის მკლავების მოშორება სცადა წელიდან მაგრამ არაფერი გამოუვიდა, ჯეისმა ასე ჩახუტებული მიიყვანა ცხენთან და შეჯდომაში მოეხმარა, დაახლოებით ნახევარ საათში უკვე მიუახლოვდნენ ადგილს სადაც დღესასწაულისადმი მიძღვნილი წვეულება იმართებოდა, ცხენებიდან ჩამოქვეითნენ და ფეხით გაემართნენ სადღესასწაულოდ მორთული თაღისკენ, ლუკი, მარკუსი, ნედი, მირა და ლუკასიც მათ უკან მოაბიჯებდნენ, ნორა აღფრთოვანებული ათვალიერებდა ყველაფერს, ირგვლივ ტყეებით შემოსაზღვრული თვალუწვდენელი მინდორი სხვადასხვა სამეფოს წარმომადგენლებით იყო სავსე, მინდვრის კიდეში საკმაოდ შთამბეჭდავი სადღესასწაულოდ განათებული უზარმაზარი ტაძარი იყო აღმართული, მინდორზე ყველგან გასართობი ადგილები იყო მოწყობილი, მხიარული მუსიკა უკრავდა, მადისამღძვრელი სურნელი ტრიალებდა, ხალხი იღიმოდა, მღეროდა, ცეკვავდა, ერთმანეთს ეხვეოდა და ესალმებოდა, მარკუსი, ნედი და ლუკი მაშინვე ხალხს შეერივნენ, მირამაც ლუკასს ხელი ჩაჰკიდა და ერთერთი დახლისკენ წაიყვანა,
- მოგწონს აქაურობა? -ჩასჩურჩულა ჯეისმა ნორას,
- ყველაფერი ძალიან ლამაზია, -ნორა აღფრთოვანებას ვერ მალავდა,
- წამოდი ვიღაც უნდა გაგაცნო, -ჯეისმა ხელი ჩაჰკიდა და მოედნის შუა გულისკენ წაიყვანა, ნორამ შორიდანვე შეამჩნია, ცალკე მდგარი არსებათა ჯგუფი, შავი, კაპიუშონიანი მოსასხამებით, რომლებთანაც მიახლოებასასაც აშკარად ყველა ერიდებოდა, ერთ-ერთმა მათგანმა მაღალმა და გამხდარმა რომელსაც აშკარად ეტყობოდა რომ მეთაური უნდა ყოფილიყო, შორიდანვე შეამჩნია ისინი და მათკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა,
- საიმონ მეგობარო, -ჯეისმა ხელები გასალა და გადაეხვია, საიმონმაც მოხვია მხრებზე მკლავი და შუბლი შუბლზე მიადო,
- დიდი ხანია ერთმანეთი არ გვინახავს ჯეის, როგორ ხარ?
- მინდა ნორა გაგაცნო, ნორა ეს საიმონია, წყვდიადის სამეფოს მმართველი და ჩვენი მეგობარი,
საიმონმა კაპიუშონი გადაიძრო და ნორას ხელი გაუწოდა,
- სასიამოვნოა შენი გაცნობა ნორა, სიმართლე რომ გითხრა აქ მხოლოდ შენს გასაცნობად და ჯეისის ხათრით მოვედი თორემ სხვა ვერაფერი მაიძულებდა ამ ფარისევლების ბრბოში გარევას, -ირგვლივ მიმოიხედა და ნორას ოდნავ შესამჩნევად გაუღიმა,
- ჩემთვისაც სასიამოვნოა საიმონ, -ნორამ ხელი ჩამოართვა, ცივი ხელები ჰქონდა საიმონს, უცნაურად თეთრი კანი, კუპრივით შავი თმა და მოწითალო ფერის თუმცა ულამაზესი და მეტყველი თვალები, თითქოს მთელი სათქმელის მზერით გადმოცემას ცდილობდა, შეიძლება გარშემომყოფთათვის მისი გარეგნობა სააშიშიც კი იყო მაგრამ ნორა შინაგანად გრძნობდა რომ მისი არ უნდა შინებოდა,
- მე შენ მომწონხარ საიმონ, -უნებურად ხმამაღლა თქვა რასაც ფიქრობდა,
- მეც მომწონხარ ნორა, -საიმონმა თბილად გაუღიმა და ჯეისს მიუბრუნდა, -ჩვენი წასვლის დროა ჯეისს,
- იქნებ ცოტა ხანს კიდევ დარჩენილიყავით, როგორ ფიქრობ არ მოვიდა დრო წარსული დაივიწყო?
- მე დავივიწყებ მაგრამ ისინი არ დაივიწყებენ, ხომ იცი რომ ასეა, -საიმონი ჯეისს დაემშვიდობა, ნორას კიდევ ერთხელ გაუღიმა, მხლებლებს რაღაც ანიშნა და მოედნის კიდისკენ წავიდა, ნორა უხერხულად მხრებაწურული მიუბრუნდა ჯეისს,
- მაპატიე მე უბრალოდ არც კი ვიცი რა დამემართა, რატომღაც მომინდა მეთქვა რომ მომწონს, არა მართლა მომეწონა, მაგრამ ხმამაღლა თქმას არ ვაპირებდი,
- შენ არაფერ შუაში ხარ, -გაეღიმა ჯეისს, -საიმონს აქვს ძალა რომ სხვისი გულისნადები გაიგოს და ხმამაღლა ათქმევინოს, შეუძლებელია მას რამე დაუმალო,
- შენ ეს იცოდი და არაფერი მითხარი? ხომ შეიძლებოდა მასზე ცუდი რამ მეფიქრა და ეს ხმამაღლა მეთქვა?
- დარწმუნებული ვიყავი რომ მოგეწონებოდა, დიდი ხანია ვმეგობრობთ, იცოდე რომ მისი ნდობა შეიძლება, -ჯეისმა შუბლზე აკოცა და წელზე ხელი მოხვია, -წამოდი, მის უდიდებულესობა, ქეროლს გაგაცნობ, ადამიანთა დედოფალს,
- დედოფალს? ადამიანებს დედოფალი ჰყავთ?
- ჰო ასეა, ფერიებს და მათ ძალიან უყვართ ყველაფრის გაზვიადება, ამიტომაც ყოველთვის კარგად უგებდნენ ერთმანეთს,
მრავალრიცხოვანი ამალით გარშემორტყმული დედოფალი მართლაც საუცხოოდ გამოიყურებოდა, ზურმუხტისფერი კაბა და უამრავი ოქროს სამკაული ძალიან უხდებოდა, ოქროსფერ თმაზე დიადემა ედგა და მედიდურად ცხვირაწეული იყურებოდა ირგვლივ,
- ისინიც თქვენსავით დიდხანს ცხოვრობენ? -გადაულაპარაკა ნორამ ჯეისს,
- ჩვენსავით -შეუსწორა ჯეისმა -არა დიდხანს არ ცხოვრობენ, დაახლოებით იმდენივე ხანს რამდენსაც თქვენს სამყაროში მცხოვრები ადამიანები და სწორედ ამიტომ ყოველთვის შურდათ სხვა არსებების, -ჯეისმა თავი დაუკრა დედოფალს და მიესალმა, - მოხარული ვარ თქვენი ხილვით, -უთხრა რბილი, ხავერდოვანი ხმით და დედოფლის თვალებში გაელვებული ცეცხლის დანახვისას ნორა მიხვდა რომ დედოფალი ჯეისის მიმართ გულგრილი არ იყო,
- ესე იგი ეს არის ის გოგონა სხვა სამყაროდან? -თქვა ზედმეტად განაზებული ხმით და ნორა თავიდან ფეხებამდე აათვალიერ-ჩაათვალიერა,
- გახლავართ, -ცოტა არ იყოს უხეშად გამოუვიდა ნორას და ხელი გაუწოდა, დედოფალმა არც კი შეიმჩნია მისი ხელი, ნორამ სიბრაზისგან ტუჩი მოიკვნიტა,
- კიდევ კარგი რომ მას მაინც არ შეუძლია გულისნადები ხმამაღლა მათქმევინოს თორემ ნამდვილად არ მოეწონებოდა რასაც მასზე ვფიქრობ, -გადაულაპარაკა ჯეისს, -ჯეისმა ხმადაბლა ჩაიცინა,
- შეგიძლია რამდენიმე წუთი უჩემოდ გაერთო? მის უდიდებულესობასთან სალაპარაკო მაქვს,
- ძალიან კარგი, თორემ უკვე ნერვებს მიშლის, -ნორამ ჯეისს კისერზე ხელები მოხვია, ლოყაზე აკოცა, ესიამოვნა როცა შეამჩნია როგორ მოიღუშა დედოფალი, წელში გამართული შემობრუნდა და ტაძრისკენ წავიდა, უნდოდა ახლოდან ენახა როგორი იყო,
ტაძარი უზარმაზარი ქვებით იყო ნაშენი, მთავარ შესავლელთან განიერი ქვის კიბე ადიოდა, ნორამ შეამჩნია რომ უზარმაზარი რკინის კარი ოდნავ იყო შეღებული, ცნობისმოყვარეობას ვერ ძლია, კარში შეძვრა და ტაძარში შეაბიჯა რომელიც მისტიკური შუქით იყო განათებული, უცნაური აგებულება ჰქონდა, დერეფნები, დარბაზები და კიბეები, კედლები მოხატული იყო თუმცა საკმაოდ ბნელოდა და ვერაფერს არჩევდა, ის იყო კიდევ ერთ დარბაზში უნდა შესულიყო რომ, ნაცნობი ხმა მოესმა და შედგა, ჩუმად, ფეხაკრეფით მიიპარა კართან, სანთლების შუქით განათბულ დარბაზში ნათანიელი იდგა მარკუსთან ერთად,
- მაინც მოხვედი არა? -ნათანიელის ხმაში ბრაზი და სიძულვილი ისმოდა, -როგორც იქნა გადაწყვიტე სოროდან გამოძრომა, ვინ გაგაბედინა, შენმა ქოფაკმა მეგობარმა თუ იმ კახპამ სხვა სამყაროდან,
- გეყოფა ნათანიელ, -ნორა ატყობდა რომ მარკუსი ძლივს იკავებდა თავს,
- თორემ რას გააკეთებ პატარა მშიშარა ლაწირაკო?
- რაკი ყოველთვის თავს გარიდებ ეს იმას არ ნიშნავს რომ შენი მეშინია, უფლებას არ მოგცემ რომ ჩემს მეგობრებს შეურაცხყოფა მიაყენო,
უყურებდა ნორა და აოცებდა თუ რამდენად გავდნენ ერთმანეთს, ერთნაირი თმები, ერთნაირი თვალები, მხოლოდ იმით განსხვავდებოდნენ რომ მარკუსს თოვლივით თეთრი კანი ჰქონდა,
- მეორედ არ გაბედო და არ იფიქრო რომ შეგიძლია წინააღმდეგობა გამიწიო, -ნათანიელმა მარკუსს მკლავში ჩაავლო ხელი, მეორე ხელი კი მკერდზე მიადო, ნორამ დაინახა როგორ გააღო პირი მარკუსმა თითქოს დაყვირება უნდაო მაგრამ ხმა არ ამოუვიდა, ერთ ადგილზე გაშეშდა თვალებგაფართოებული, ნათანიელის ხელებიდან ცისფერი, ყინვისმაგვარი რაღაც მარკუსის სხეულზე გადადიოდა და ნელ-ნელა ფარავდა, განძრევის საშუალებას არ აძლევდა,
- ახლა რატომ აღარ საუბრობ პატარა ძმაო, -ჩაისისინა ნათანიელმა,
- ნორამ მარკუსის ნატანჯი სახის ყურებას ვეღარ გაუძლო და დარბაზში გაიჭრა,
- რას აკეთებ, ახლავე გაუშვი ხელი, -იყვირა და ნათანიელის ხელი რომელიც მარკუსის მკერდზე ედო მთელი ძალით ჩაბღუჯა, მოულოდნელობისგან გაკვირვებულმა ნათანიელმა მარკუსს ხელი შეუშვა რომელიც მაშინვე ჩაიკეცა,
- აქ რას აკეთებ? -ჩაიღრინა და მაჯაში ჩაავლო, ნორას მაჯა ჯერ უცნაურად აეწვა და შემდეგ თითქოს ზედ ყინული გადაეკრაო, ყინულმა ნელ-ნელა იწყო ზემოთ წამოსვლა ცოტაც და მხრამდე მიაღწევდა, ხელს უკვე ვეღარ გრძნობდა, -გინდა გაიგო რას გრძნობდა ცოტა ხნის წინ მარკუსი? -ნათანიელმა ჩაიქირქილა და მეორე ხელი მკერდზე მიადო, ნორა შესცქეროდა წყლისფერ უგრძნობ თვალებში და შიშის მაგივრად სიბრაზეს და სიმხურვალეს გრძნობდა, რომელიც მის შიგნით ნელ-ნელა იყრიდა თავს და გარეთ გამოღწევას ცდილობდა, თვალები დახუჭა და მის ძარღვებში მყოფ სიმხურვალეს მიმართულება მიცა,
- ამის დედაც, მოესმა ნათანიელის გინება და იგრძნო როგორ გაუშვა ხელი, თვალები გაახილა, ნათანიელი მის წინ იდგა და გაცოფებული შესცქეროდა, ორივე ხელისგული საშინლად ჰქონდა დამწვარი ნორას კი არაფერი სჭირდა,
- ეს როგორ გააკეთე?
- წახვალ აქედან თუ გინდა ნახო კიდევ რისი გაკეთება შემიძლია? -ნორა თვითონაც ვერ ხვდებოდა საიდან ჰქონდა ასეთი სიმამაცე რომ ნათანიელის მსგავს არსებას დაპირისპირებოდა,
ნათანიელი ერთხანს თვალმოუშორებლად უყურებდა თითქოს რაღაც გადაწყვეტილების მიღებას ცდილობსო, მერე შებრუნდა და უხმოდ გავიდა დარბაზიდან, ნორა მაშინვე მარკუსს მივარდა, წამოაჯინა და გვერდით მიუჯდა,
- კარგად ხარ მარკუს? -გინდა ვინმეს დავუძახო?
- საჭირო არ არის ნორა, კარგად ვარ, -მარკუსი ძლივს ლაპარაკობდა, -მადლობა რომ დამეხმარე, სიმართლე რომ გითხრა ძალიან გამიკვირდა, მასთან შეწინააღმდეგებას ჯეისის მეტი ვერავინ ბედავს, ნამდვილი ურჩხულია,
- კი მაგრამ რა უნდა შენგან? ვინ არის?
- ჰმ, ნათანიელი? ჩემი უფროსი ძმაა...