ერთმანეთს მიყრდნობილები ისხდნენ ტაძრის ნახევრად ჩაბნელებულ დარბაზში ნორა და მარკუსი, ნორა ხმას ვერ იღებდა, თავს საკმაოდ უცნაურად გრძნობდა იმის მერე რაც მოხდა,
- კარგად ხარ? -ბურანიდან მარკუსის ხმამ გამოარკვია,
- მე? კი კარგად ვარ, უბრალოდ ვერ გამიგია რა მოხდა, დავინახე ნათანიელი როგორც მოგექცა და თავი ვერ შევიკავე მაგრამ ვერ ვხვდები როგორ მოვახერხე მისთვის წინააღმდეგობის გაწევა, ვფიქრობ და მე, მე, უბრალოდ...
- ნუ ღელავ ნორა, ეს ყველაფერი სრულიად ბუნებრივია, -მარკუსს ეტყობოდა როგორ ფრთხილად არჩევდა სიტყვებს, -შენ იცი რომ შენში ოთხი სხვადასხვა სამეფოს წარმომადგენლის ენერგიაა მოქცეული, ყველაზე ძლიერი და ძლევამოსილი მმართველების, ყველამ ვიცოდით რომ ეს ძალები ნელ-ნელა თავს იჩენდა შენში, უბრალოდ ჯერ არავინ იცის ზუსტად რა ძალები გექნება,
- მეშინია მარკუს, ძალიან მეშინია,
- არადა სულაც არ გეტყობა, -ხუმრობა სცადა მარკუსმა, -ძალიან მამაცი ხარ, მადლობა მინდა გითხრა შენ რომ არა ნათანიელი ალბათ... არც კი ვიცი...
- ძმა დაგიძახა, ის მართლა შენი ძმაა? როგორ მოხდა და ასე განსხვავდებით ერთმანეთისგან,
- ჰო ჩემი ძმაა, უფრო სწორად ნახევარძმა, ჩემზე უფროსია, -ნორამ შეატყო მარკუსს როგორ უჭირდა ამ თემაზე საუბარი,
- იცი რა თუ არ გინდა ნუ მომიყვები საჭირო არ არის, შეგვიძლია უბრალოდ ასე ვისხდეთ და დავისვენოთ,
- არა, მირჩევნია მოგიყვე, ვიცი რომ მომისმენ და გამიგებ, მე კი ეს ძალიან მჭირდება, -მარკუსმა ღრმად ამოისუნთქა და დაიწყო,
- მამაჩემი ფერიების სამეფოს მმართველი იყო, მე და ნათანიელი მამით ერთნი ვართ, დედაჩემი კი წყვდიადის სამეფოს მკვიდრი იყო, ერთი ჩვეულებრი და არაფრით გამორჩეული მდედრი, არ ვიცი რატომ და როგორ მაგრამ მას და მამას ერთმანეთი შეუყვარდათ,
- უბრალოდ არასასურველი ურთიერთობა? -ვეღარ მოითმინა ნორამ,
- უბრალოდ? -მარკუსს მწარედ ჩაეცინა, -როგორ გეტყობა რომ ჯერ კარგად არ იცნობ აქაურობას, მამაჩემი მმართველი იყო, ის კი დაბალი ფენის წარმომადგენელი თანაც სხვადასხვა სამყაროს წარმომადგენელთა შორის ქორწინება, ან უბრალოდ სასიყვარულო კავშირი არ ხდება, მითუმეტეს ბავშვი, ეს უბრალოდ გამორიცხულია,
- აკრძალულია?
- აკრძალული არ არის, უბრალოდ ყველას დაუშვებლად მიაჩნია, ეს დიდ სირცხვილად და ამაზრზენ საქციელად არის მიჩნეული, ასეთი კავშირის შედეგად დაბადებული ბავშვები კი არასასურველ ბავშვებად მიიჩნევიან, მათ ყველა კეთროვანივით ერიდებათ, ხშირ შემთხვევაში კი ასეთ ბავშვებს უბრალოდ ხოცავენ,
- კი მაგრამ შენ როგორ გადარჩი? -ნორა დაზაფრული უსმენდა მარკუსს რომელიც ისე მშვიდად ყვებოდა ამ ისტორიას ვერაფრით იფიქრებდი რომ მასზე იყო,
- პირველ რიგში საიმონს, შემდეგ კი ჯეისს უნდა ვუმადლოდე რომ ახლა ცოცხალი ვარ, დედაჩემმა როგორღაც მოახერხა ჩემი ორსულობის დამალვა, მერე კი ხუთ წლამდე ერთ მიყრუებულ ადგილზე მზრდიდა, ძალიან უჭირდა ჩემი დამალვა, მამაჩემმა მაშინ ვერაფერი გააკეთა ჩვენს დასახმარებლად და მთელი ტვირთი დედაჩემს დააწვა მხრებზე, ჩემი გარეგნობა წყვდიადის სამეფოს მკვიდრების გარეგნობისგან ძალიან განსხვავდება, მხოლოდ კანის ფერით ვგავარ მათ, თანაც მე დღე მჭირდებოდა, მზე, იმისთვის რომ მეცოცხლა, იქ კი მუდამ წყვდიადი სუფევს, საიმონი მაშინ ჯერ კიდევ არ იყო მმართველი, ხალხთან ახლო ურთიერთობა ჰქონდა და ყველას უყვარდა, მას როგორღაც გაუგია ჩვენს შესახებ და ჩვენი დახმარება გადაწყვიტა, მისი დამსახურებით ხუთი წლის ისე გავხდი რომ არავის არაფერი გაუგია, მერე წყვდიადის სამეფოში არეულობა დაიწყო, საიმონის მამა მოკლეს და მისთვის კანონიერად კუთვნილი ტახტის წართმევა დააპირეს,
- როგორ? ეს საკუთარმა ხალხმა გაუკეთა?
- ყველამ იცის რომ ეს ყველაფერი ფერიების სამეფოს და ადამიანების სამეფოს მმართველების დაგეგმილი იყო, შეთანხმების შემდეგ თვალხილული ომები შეწყვიტეს მაგრამ მაინც ახერხებდნენ ყველაფრის არევას, მამაჩემი გაურკვეველ ვითარებაში დაიღუპა, ტახტზე ნათანიელი ავიდა და ამ დროს ჩემს შესახებაც გავრცელდა ხმები, საიმონი ჩვენს დახმარებას ვეღარ ახერხებდა, საკუთარ სამეფოს იცავდა ამიტომაც იმდენი მოახერხა რომ მე და დედაჩემი, წყვდიადის სამეფოდან გაგვაპარა, მგლების სამეფოს საზღვართან მოგვაგნო ნათანიელმა, -მარკუსმა სახეზე ხელები აიფარა და უცნაურად გააცახცახა თითქოს ერთიანად შემოწოლილ მოგონებებს ებრძვისო, ნორამ მხარზე ხელი მოხვია,
- კარგად ხარ? -ჰკითხა თანაგრძნობით სავსე ხმით,
- კარგად? იმ დღის შემდეგ კარგად აღარ ვყოფილვარ, ჩემი თვალით ვუყურე როგორ საშინელი წამებით მოკლა ნათანიელმა საკუთარი ხელებით დედაჩემი, რომელიც უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე იმას სთხოვდა რომ ჩემთვის არაფერი დაეშავებინა, როცა ჩემთვისაც იგივე უნდა გაეკეთებინა ჯეისმა მოგვისწრო და არ ვიცი როგორ გითხრა, მაშინ სულ რაღაც ხუთი წლის ვიყავი მაგრამ ყველაფერი დღესავით ნათლად მახსოვს, ასეთი ძალა, ასეთი მრისხანება არასდროს მინახავს, ჯეისი სრულიად მარტო იყო, ნათანიელი კი კარგად მომზადებულ რაზმთან ერთად, მიუხედავად ამისა მის წინააღმდეგ ვერაფერი გააწყვეს, კუდამოძუებულები გაბრუნდნენ უკან, მე სისხლში ამოსვრილი, დედაჩემის გაციებულ სხეულთან ვიჯექი, ვერ ვტიროდი ვერც ვლაპარაკობდი, ვეღარაფერს ვგრძნობდი, ჯეისმა ხელში ამიყვანა და ასე ხელში აყვანილი მიმიყვანა სახლამდე, იცი რომ კარგა ხანს ჯეისი ღმერთი მეგონა? -მარკუსმა გაიღიმა და ნორას უცნაურად სველი წყლისფერი თვალებით შეხედა, -მერე თანდათან ჩემზე ზრუნვისას, როცა საკუთარი ხელით მაჭმევდა საჭმელს, მიკითხავდა წიგნებს და შემდეგ როცა წამოვიზარდე ცხენოსნობას და ბრძოლას მასწავლიდა, მივხვდი რომ ის უბრალოდ ჯეისი იყო, ჯეისი რომლის ნდობაც ყოველთვის შემეძლო და რომელიც არასდროს, რაც არ უნდა მომხდარიყო არ მიღალატებდა,
ნორამ უცაბედად ჩამოღვრილი ცრემლი მოიწმინდა და თავი ჩაღუნა,
- ვწუხვარ მარკუს, დედაშენის გამო და იმის გამოც რომ ასეთი ძმა გყავს,
- კაცმა რომ თქვას სადარდებელი არაფერი მაქვს, -მარკუსმა ნაძალადევად გაიღიმა, -ნახევრად ფერიების და ნახევრად წყვდიადის სამეფოს მკვიდრი, მგლების სამეფოში ვცხოვრობ და ჯეისის, მირას, ლუკის და ნედის სახით დიდი და საყვარელი ოჯახი მყავს, ახლა კი ჩვენს ოჯახს შენ და ლუკასიც შეემატეთ,
- ლუკასი? -ნორას უნებურად გაეღიმა, -მიხარია რომ მასაც ოჯახის წევრად მიიჩნევთ,
- ასეა, შენი ოჯახის წევრი ჩვენი ოჯახის წევრიცაა, ახლა კი წამოდი, ალბათ უკვე ჯეისი გეძებს, -მარკუსი წამოდგა და დარბაზიდან გასვლისას კიდევ ერთხელ მოუბრუნდა ნორას,
- მადლობა რომ მომისმინე.
* * *
ტაძრის გარეთ ისევ ისეთი მხიარული გარემო დახვდა ნორას როგორც ცოტა ხნის წინ იყო, კიბეები ჩაიარეს თუ არა, მომღერალთა გუნდს მოკრა თვალი რომლებიც უცნაური ფორმის საკრავებზე საოცრად სასიამოვნო მელოდიას უკრავდნენ და მაშინვე მათკენ წავიდა,
- მარკუს ჯეისს თუ ნახავ უთხარი რომ აქ ვარ, -მარკუსმა უხმოდ დაუქნია თავი და ხალხს შეერია, ნორა ერთიანად დაიპყრო მუსიკამ დიდხანს იდგა და მონუსხული ადევნებდა თვალს როგორ ოსტატურად ათამაშებდნენ სიმებზე თითებს მუსიკოსები, ჰაერში დამათრობელი სურნელი იდგა, სასიამოვნო თბილი ნიავი თმას უწეწავდა, თითქოსდა ჯადოსნური მუსიკა მთლიანად ავსებდა და არეულ გონებაში არავისთვის და არაფრისთვის ადგილს აღარ უტოვებდა,
- ჯეისს აშკარად დაავიწყდი, ეიფორიიდან ნაცნობმა ხმამ გამოიყვანა და კისერთან ცივი სუნთქვა იგრძნო, შემოტრიალდა, ნათანიელი მასთან ისე ახლოს იდგა თითქმის ეხებოდა, ნორამ უკან დაიხია,
- რა ჯანდაბა გინდა ნათანიელ? -ნათანიელმა მისკენ ნაბიჯი გადმოდგა, მოხდენილად მოძრაობდა, შემპარავად, ზუსტად ისე როგორც ნადირი უახლოვდება მსხვერპლს, წყლისფერ თვალებში ნორა ამჯერად ინტერესს და რაღაცის მოლოდინს ხედავდა,
- იცი რა პატარა ლეკვო, დღეს სულაც არ მყავდი გეგმაში მაგრამ ცოტახნისწინანადელმა მოვლენებმა ცოტა არ იყოს დამაფიქრა, მომწონს რომ ჩემი არ გეშინია, ძალიან მომწონს, საინტერესოა ჯეისმა იცის იმის შესახებ თუ რა შეგიძლია? ნეტავ ბოლომდე თუ იცის შენი ძალების შესახებ? მაგრამ ალბათ იცის, რათქმაუნდა ეცოდინება, თქვენ ხომ განსაკუთრებული კავშირი გაქვთ,
ნათანიელი თითქოს თავის თავს ელაპარაკებოდა და თვალს არ აშორებდა, ნორა მონუსხულივით გაშეშებული იდგა ერთ ადგილზე,
- კავშირი? რა კავშირი, რას გულისხმობ? -ძლივს ამოთქვა,
- შენ რა არაფერი იცი? -ნათანიელმა უცნაურად გაიღიმა,
- რა უნდა ვიცოდე? რისი თქმა გინდა, იტყვი ბოლოს და ბოლოს?
- მგლებზე არაფერი იცი? საერთოდ არაფერი? -ნათანიელი ნელ-ნელა სვენებ-სვენებით ლაპარაკობდა თითქოს სიამოვნებას იხანგრძლივებსო,
- როცა შენ და ჯეისი პირველად გნახეთ ერთად, შენს თვალებში დავინახე თუ რას გრძნობ მის მიმართ, იმ კავშირის გათვალისწინებით რაც მგლებს აქვთ ეს სრულიად ბუნებრივად მივიჩნიე, ვიფიქრე შენც ყველაფერი იცოდი, სწორედ ამიტომ ვუწოდე ჯეისს იღბლიანი, მაგრამ თურმე უბრალოდ მატყუარა ყოფილა,
- რას ბოდავ, ნათანიელ, ვერაფერს ვხვდები, შენს მოსმენას აღარ ვაპირებ, -ნორამ ნათანიელს გვერდი აუქცია და წასვლა დააპირა,
- მოიცა შენ რა არ გინდა გაიგო რომ ის რასაც ჯეისის მიმართ გრძნობ სრული სიცრუეა და სიყვარულთან არაფერ კავშირშია, -ნათანიელმა დაინახა როგორ შედგა ნორა და ნელ-ნელა შემოტრიალდა მისკენ,
- ოჰ ეს ცნობისმოყვარეობა, -ჩაიღიმა და მისკენ ნაბიჯი გადადგა,
- გისმენ ბოლოსდაბოლოს იტყვი თუ... -ნათანიელმა ნორას ტუჩებზე ცივი, თლილი თითები მიადო
- შენ გაჩუმდი ლეკვო და მისმინე, უბრალოდ მისმინე, გგონია რომ ჯეისი გიყვარს ან მას უყვარხარ? ეს უბრალოდ მგლების წყვილის მიზიდულობაა რომელსაც გინდა თუ არ გინდა ვერსად გაექცევი, შენ რაც არ უნდა უარყო, რაც არ უნდა სხვასთან ყოფნა სცადო ბოლოს მაინც ჯეისთან აღმოჩნდები,
- რას ამბობ, სხვასთან ყოფნა რატომ უნდა ვცადო, მე ... მე ის... -ნორა აბურდული ფიქრების დალაგებას ცდილობდა, -რისი თქმა უნდა რომ მე ის არ მიყვარს და ისიც არაფერს გრძნობს ჩემს მიმართ, ჯანდაბას ეს სისულელეები, ალბათ უბრალოდ ცდილობს ნერვები მომიშალოს და გამამწაროს, სხვა რა უნდა უნდოდეს?
ნათანიელი სიამოვნებით უცქერდა ნორას, რომელსაც მთელი ვნებათაღელვა სახეზე ეწერა,
- მეგონა ჭკვიანი იყავი, მაგრამ თუკი ყველაფერი უნდა დაგიღეჭო რომ გაიგო, რა პრობლემაა უკეთ აგიხსნი, არ ვიცი როგორ მოხდა მაგრამ შენში ოთხი სამეფოს მმართველების ენერგიიდან ყველაზე მეტი მგლების აღმოჩნდა, ჯეისის მამამ აშკარად ძალიან მოინდომა რომ მგელი ყოფილიყავი და არა ფერია ან წყვდიადის ბინადარი, მაგრამ მგლის გარდა ვინც არ უნდა ყოფილიყავი თავისუფალი არჩევანის საშუალება გექნებოდა, თვითონ აირჩევდი მეწყვილეს, შეგიყვარდებოდა, შეგძულდებოდა, დაშორდებოდი ან რაც მოგინდებოდა იმას გააკეთებდი, ახლა კი უბრალოდ გენების ტყვე ხარ, გინდა თუ არ გინდა შენს პარტნიორზე ხარ მიჯაჭვული, ეს არ არის სიყვარული ეს უბრალოდ მიზიდულობაა რომელსაც ვერსად გაექცევი, გინდა თუ არ გინდა ეს მიჯაჭვულობა სიცოცხლის ბოლომდე გაგრძელდება,
- გინდა თქვა რომ ეს ყველაფერი ის რომ მე და ჯეისი ერთად ვართ, წინასწარ იყო დაგეგმილი?
- მთლად ასეც ვერ ვიტყვი, შეიძლებოდა ეს ჯეისი არ ყოფილიყო და სხვა ნებისმიერ მამრს მიჯაჭვოდი მგლების სამეფოდან, მაგრამ ხომ ვამბობ, იღბლიანია, მაინცდამაინც მასთან დაამყარე კავშირი, მანაც არაფერი გითხრა და უფლება მისცა ამ კავშირს გაღრმავებულიყო და მთლიანად მოეცავი, მას სჭირდება რომ გვერდით ყავდე, წინასწარმეტყველებაზე ალბათ გეცოდინება, ისიც გეცოდინება რომ მას ყველა დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებთ, შენ ჯერ კიდევ არ იცი რამხელა ძალაუფლებას ნიშნავს შენს გვერდით ყოფნა მისთვის ვისთან ერთადაც ხარ,
ნორამ აწყლიანებული თვალებით შეხედა ნათანიელს და აცახცახებული ხელები ერთმანეთზე გადაიჯვარედინა რომ როგორმე ცახცახი შეეჩერებინა,
- ჰმ, გული გეტკინა არა? გეგონა ჯეისი შენზე გიჟდებოდა? შენზე, ერთ უბრალო არაფრით გამორჩეულ არსებაზე, მესმის შენი, პირველმა მან გიპოვა და მაშინვე მოგხიბლა როგორც კი დაინახე, სასაცილოა რომ გეგონა შეუყვარდი, რაც არ უნდა იყოს ადამიანების სამყაროში გაიზარდე და იმ უბრალო და გულწრფელი სიყვარულის გჯერა რაც ადამიანებს ერთმანეთთან აკავშირებთ ხოლმე, იმედი უნდა გაგიცრუო, ჩვენს სამყაროში და მითუმეტეს შენთვის ასეთი სიყვარული არ არსებობს,
ნათანიელი ერთხანს უემოციოდ უყურებდა მის წაშლილ სახეს, მერე კი უბრალოდ შებრუნდა და ხალხს შეერია, ნორამ არ იცოდა რამდენ ხანს იდგა ასე, მერე თითქოს გამოერკვა ხალხში გზა გაიკვლია და ანგარიშმიუცემლად ტაძრისკენ წავიდა, ამჯერად შიგ არ შესულა, არ შეეძლო ასე ეგონა რომ სული ეხუთებოდა და იხრჩობოდა, ტაძარს გარს შემოუარა და უკანა კედელთან პირდაპირ ბალახზე ჩაიკეცა, გარშემო არავინ იყო, მხოლოდ სიჩუმე და ნორასაც ეს უნდოდა, ახლა უნდა ეფიქრა, ეფიქრა ყველაფერზე რაც მოხდა, ჯეისსა და მასზე, იმაზე თუ როგორ ატყუებდა,
- ჯანდაბა, მე რატომ უნდა დამემართოს ყველანაირი უაზრობა, -იყვირა და მიწას მუშტები დაუშინა,
-ესე იგი ყველაფერი ტყუილი იყო? ყველაფერი, სინამდვილეში არასდროს მოვწონდი, არასდროს ვყვარებივარ, ყველაფერს მხოლოდ იმისთვის აკეთებდა რომ ვჭირდებოდი, მე კი როგორ ვენდე. რა სულელი ვარ, როგორ დავიჯერე, -ჩურჩულებდა და ღვარად წამოსულ ცრემლებს მიწით დასვრილი ხელებით იწმენდდა, -ის ბიჭი რომელიც მისი ცუდად ყოფნისას საწოლთან ღამეებს უთევდა, ის ბიჭი რომელიც მასთან ერთად ტალღებში თამაშობდა, ის ბიჭი რომელსაც საკუთარ თავზე მეტად ენდობოდა, სინამდვილეში არ არსებობდა, ცრემლებმა უცაბედად შეწყვიტეს დენა და ახლა ნორას მთელი არსება საშინელმა სიბრაზემ შეიპყრო, ბრაზმა საკუთარი თავის მიმართ რომ ასეთი მიმნდობი იყო, ბრაზმა ჯეისის მიმართ რომელმაც ასე მოატყუა,
- მატყუარა, -ჩაილაპარაკა და იგრძნო როგორ დაუარა სხეულში უცნაურმა მწველმა ტკივილმა, მოულოდნელობისგან შეხტა და თავზარდაცემულმა დახედა თითებს რომლებიდანაც უზარმაზარი ბრჭყალები გამოზრდოდა, ხელები და ფეხები კი ნელ-ნელა ეფარებოდა თეთრი ბეწვით, შიშისგან იყვირა და ტაძრის კედელს აეკრა, სხეული უცნაურად გაუხურდა, ტკივილს ახლა უკვე ყველგან გრძნობდა, მთელ სხეულზე, პირიდან ამჯერად ყვირილის ნაცვლად მხოლოდ უცნაური ბგერები ამოუშვა, მზერა შეეცვალა, თითქოს რაღაც უცნაურ ინსტიქტს დამორჩილებულმა, ჩაიჩოქა, თავი გვერდზე გადახარა და ტყეს მიაშტერდა, მერე უკვე ყველაფერი ბუდოვნად ახსოვს, იყო მხოლოდ საოცარი სისწრაფე და თავისუფლების შეგრძნება, ტკივილი სადღაც გაქრა და მისი ადგილი ყოვლისშემძლეობის შეგრძნებამ დაიკავა, ახლა უკვე სხვანაირად ხედავდა და გრძნობდა ყველაფერს, უღრანი ტყის სიღრმეებში თავს ისე გრძნობდა როგორც საკუთარ სახლში, მის წინაშე ელვისსისწრაფით იცვლებოდნენ ადგილები, თითქოს ტყე მზად იყო გული მთლიანად გადაეშალა მისთვის და ყველა საიდულმო გაენდო, გარბოდა და არ იღლებოდა, თვალუწვდენელი უფსკრულის პირთან შეჩერდა, ყვითლად მოელვარე თვალები დახუჭა, ნესტოები უცნაურად მადისაღმძვრელმა სურნელმა აუწვა, თავი მაღლა ასწია, ყელი მოიღერა და ღამის სიჩუმე სულისშემძვრელმა ყმუილმა გაკვეთა.
* * *
- რა ხდება ჯეის? -ლუკმა მხარზე ხელი დაკრა და ნედს რომელიც იქვე ახლოს ლამაზ ქერათმიან გოგონასს ეარშიყებოდა და თვალით ანიშნა მოდიო,
- ნორას ვერ ვპოულობ არსად არ არის,
- აქ იყო, მუსიკოსებზე ანიშნა მარკუსმა, მითხრა ცოტა ხნით მუსიკას მოვუსმენო, მე შენთან წამოვედი, იქნებ უბრალოს აქვეა სადმე,
- არა, ვგრძნობ რომ რაღაც რიგზე ვერ არის, -ჯეისი მძიმედ სუნთქავდა, -უნდა ვიპოვოთ, ვგრძნობ რომ რაღაც უჭირს,
- ნორას ეძებთ? -მირასთან ჩახუტებული ლუკასი გვედით ამოუდგათ, ცოტა ხნის წინ დავინახე, იმ თეთრთმიან ტიპს ესაუბრებოდა, ფერიას, მერე ტაძრისკენ წავიდა, ვიფიქრე რომ უბრალოდ მარტო ყოფნა და დასვენება უნდოდა,
- ნათანიელს ესაუბრებოდა? -მარკუსს სახე შეეცვალა და ჯეისს გადახედა, -წავალ მოვძებნი ტაძრისკენ შებრუნდა ჯეისი მაგრამ ორი ნაბიჯიც კი არ ჰქონდა გადადგმული რომ საშინელმა ტკივილმა ადგილზე გააშეშა, მკერდზე ხელი მიიჭირა და სცადა თავისუფლად ამოესუნთქა, -ჯანდაბა, ის ძალიან კარგად ცნობდა ამ ტკივილს და ხვდებოდა რომ ახლა სადღაც ნორაც ზუსტად იგივეს განიცდიდა, -ახლა არა ოღონდაც ახლა არა, -ჩაიჩურჩულა სასოწარკვეთილმა და მთელი ძალით გაიქცა ტაძრისკენ,
- აქ რა ხდება ვინმე გამაგებინებს? -ლუკასი დაფეთებული იყურებოდა აქეთ-იქით და ვერაფერი გაეგო,
- კარგი არაფერი ხდება, -უპასუხა მირამ, -ოღონდ ახლა არაფრის ახსნა მთხოვო, მე ვერ აგიხსნი შენ კი ვერ გაიგებ, ჯობია წავიდეთ, ჯეისს დახმარება დასჭირდება, -ლუკასს ხელი ჩაავლო, ჯეისის კვალდაკვალ გაიქცა და ისიც თან გაიყოლა.
როცა ჯეისმა ტაძრის უკანა მხარეს მიაღწია უკვე გვიან იყო, სასოწარკვეთილი მიწაზე მუხლებით დაეცა და ნორას თეთრი კაბა გულში ჩაიხუტა რომელიც ნაწილებად იყო დაფლეთილი,
- ჯეის რა ხდება, -მირას გული ამოვარდნაზე ჰქონდა,
- ასე არ უნდა გაეგო, ეს ყველაფერი მარტოდმარტო უჩემოდ არ უნდა გამოეცადა, -ჯეისი ფეხზე წამოდგა და ახლა უკვე ღრიალებდა, შეშლილი სახით გასცქეროდა ტყეს, -ვიცი რასაც განიცდის, ყველაფერს ვგრძნობ, მის ყველა ტკივილს და შიშს, აუცილებლად ვიპოვი და სახლში მშვიდობით დავაბრუნებ, შემდეგ კი ნათანიელს მოვკლავ, -პერანგი და შარვალი ერთი ხელის მოსმით გაიძრო და რამდენიმე წამში გაოცებისგან თვალებგაფართოებული ლუკასი უყურებდა როგორ გარბოდა უზარმაზარი შავი მგელი ტყისკენ, ლუკი და ნედიც მის კვალდაკვალ შეცვივდნენ ტყეში,
- ახლა რა ვნახე? არ მჯერა, -ლუკასს ენა ებმოდა და სათქმელს თავს ძლივს უყრიდა,
- დაუჯერებელი რა არის, -მირა ნერვიულად იკვნეტდა ქვედა ტუჩს, -შენ ხომ იცი რომ მგლები ვართ ასე რომ ეს სრულიად ბუნებრივია,
- ჰო მაგრამ, არ მეგონა ამის ნახვა ასეთი საოცრება თუ იქნებოდა, ნორა, ნორაც ასეთი მგელია?
- ჰო ალბათ ასეთია, ის დღეს პირველად გარდაისახა და სულ მარტოა, მასთან ჯეისი უნდა ყოფილიყო, როცა ეს მოხდებოდა, ჯანდაბა, არც კი მინდა ვიფიქრო ამ ყველაფერს რა შეიძლება მოყვეს, -მირა ბალახებზე დაჯდა და თავი ხელებში ჩარგო,
- ალბათ ჯეისი იპოვის არა? ეს ხომ უბრალოდ ტყეა, საშიში რა უნდა იყოს, -უკვე ლუკასიც შეშინდა, თავს ვეღარ აკონტროლებდა და ერთიანად ცახცახებდა,
- ჰმ, უბრალოდ ტყე? ასე გგონია? -მარკუსის ცივმა ხმამ ლუკასი უარეს დღეში ჩააგდო, -არაფერია ისეთი საშიში როგორც ეს ტყეები ღამით, ახლად გარდასახული მგელი დაბნეული და შეშინებულია, გრძნობებს და სურვილებს ვერ იმორჩილებს, არ ვიცით რას ჩაიდენს, ან ვის გადაეყრება და თუკი ჩვენი სამეფოს საზღვრებს გასცდა მაშინ ...
- რა მოხდება? -ვეღარ მოითმინა ლუკასმა,
მარკუსმა მირას გადახედა და ნერვიულად მოიჩეჩა გრძელი ნაცრისფერი თმა, -იმედი ვიქონიოთ რომ ჯეისი მანამ იპოვის სანამ ეს მოხდება.
* * *
ნორა უღრანი ტყის შუაგულში, პატარა მდელოზე მოვიდა გონს, ბალახებზე სრულიად შიშველი იწვა ემბრიონის პოზაში, წამოდგომა სცადა, მთელი სხეული სტკიოდა და სტეხდა, შიშველ მკერდზე ჩამოყრილი თმა, გაწეწილი, ბალახით და ფოთლებით სავსე ჰქონდა, რამდენიმე წუთი დასჭირდა რომ გონს მოსულიყო და საკუთარი მდგომარეობა გაეცნობიერებინა, შუაღამისას შუაგულ ტყეში მარტო და სრულიად შიშველი იყო, საკუთარი სხეული შეათვალიერა, მთვარის შუქზე კარგად ჩანდა მისი სისხლით მოთხვრილი ხელები და მკერდი, მთელი სხეული დაითვალიერა, ჭრილობა არსად ჰქონდა,
- რა გავაკეთე, რა გავაკეთე, აქ რა მინდა, -ლუღლუღებდა, ჰაერი აღარ ჰყოფნიდა, აშკარად ატყობდა რომ პანიკის შეტევა ეწყებოდა, მხოლოდ ის ახსოვდა ნათანიელთან საუბრის შემდეგ როგორ წავიდა ტაძრისკენ, -მერე რა მოხდა? გაიხსენე, გაიხსენე ნორა, უნდა გაიხსენო...
ბუტბუტი უეცარმა ხმაურმა შეაწყვეტინა, ხმაური ყველა მხრიდან ისმოდა, უცნაური ხმები იყო, რაღაც საერთო ნადირსა და ადამიანურ ხმებს შორის, ცოტა ხანში ხეებს უკნიდან წითელი თვალების ნათებებიც დაინახა, ბევრნი იყვნენ, ნელ-ნელა უახლოვდებოდნენ, ნორა შიშმა აიტანა, იგრძნო როგორ კარგავდა გონებას, სიზმარი გაახსენდა, ზუსტად ისე იყო ყველაფერი როგორც მის სიზმარში, ახლა კი ტყიდან მგელი უნდა გამოსულიყო,
- უკან დაიხიეთ, -გაისმა მბრძანებლური ხმა და შიშისგან დაბინდული თვალებით ნორამ დაინახა როგორ გამოეყო ტყეს მაღალი, გამხდარი ფიგურა და მისკენ წამოვიდა, ვეღარ გაუძლო, თვალები თავისთავად დაეხუჭა და გულაღმა გადავარდა ბალახებზე, ვერ იგრძნო როგორ მოახვია უცნობმა საკუთარი ლაბადა, როგორ აიტაცა ხელში და მასთან ერთად შევიდა ტყეში...