საყვარელი მამაკაცის შეხებით და შეგრძნებით თავგზაბნეულმა ქალმა იმავე წამს დაკარგა თავზე კონტროლი და გეგას გიჟურ კოცნას იგივე სიგიჟით უპასუხა.
-ქეთი-აღმოხდა სუნთქვა აჩაქარებულ კაცს როგორც კი დაბნეული ქალი მის ტუჩებს მოწყდა და ცრემლიანი თვალებით ჩააცქერდა ამღვრეულ სფეროებში
-არაფერი თქვა-შეეხვეწა ქეთი და ტუჩებზე ნაზად მიადო აკანკალებული თითები, გეგა მიხვდა რომ ის წასვლას აპირებდა ამიტომ ორივე ხელი წელზე ძლიერად შემოაჭდო და სხეულზე მჭიდროდ მიიკრო მისი სიფრიფანა სხეული
-ცოტა ხანს კიდევ დარჩი-მკაცრი ტონით უთხრა გეგამ და გამომწვევი მზერით მიაჩერდა სახეში
-არ შემიძლია- დაუჩურჩულა ზედ ტუჩებთან უკვე ატირებულმა ქალმა და ცისფერი უძირო თვალებიდან სწრაფად გადმოუცურდა ტკივილის ცრემლები- უნდა წავიდე-სლუკუნით უთხრა და თავი დახარა
-მშვიდად-ჩურჩულით უთხრა გეგამ და თავზე აკოცა
-მინდა რომ წასვლის უფლება მომცე-ძლივს გასაგონად უთხრა ქალმა როცა თავს მოერია და ოდნავ დაწყნარდა
-შენი გაშვება არ მინდა-ჩურჩულით უთხრა გეგამ და ყურს დაბლა აკოცა, ქეთის მაშინვე ჟრუენტელმა დაურბინა მთელს სხეულში და უნებურად თვალები დახუჭა- მჭირდები-მის წვალებას განაგრძობდა გეგა და ნელ-ნელა ცხელი ვნებიანი ტუჩები ყელისკენ ჩაცურა
-გე გა-აღმოხდა სუნთქავა აჩქარებულ ქალს და უმალ თვალები გაახილა დაფეთებულმა, მკერდზე ხელები მიაბჯინა და მაქსიმალურად უკან გადაიხარა-გთხოოვ-შეეხვეწა და სახეზე შეახო თლილი თითები
-უკვე მერამდენედ მთხოვ რომ გაგიშვა?-გაბრაზებული სახით მიაჩერდა გეგა დაბნეულ ქალს
-გგონია ჩემთვის ადვილია?-ეწყინა ქეთის
-ბოლოსდაბოლოს განქორწინებაზე დაელაპარაკე იმ შენს ს.რ მქარს
-ასე მარტივი არააა
-ჩემგან წასვლა და მასთან ყოფნა უფრო მარტივია შენთვის?!-ავარდა გეგა და მაშინვე უკან დაიხია- უშენობა აღარ შემიძლია, გესმის?-უცბათ მიუახლოვდა და მისი გაფითრებული სახე ხელებშორის მოიქცია
-დაველაპარაკები... მაგრამ დრო მჭირდება
-დრო რამდენი?
-ზუსტად არ ვიცი
-ქეთი ჩემს მოთმინებას ცდი?-ცინიკური ტონით ჰკითხა კაცმა და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ცისფერ აწყლიანებულ სფეროებში-გგონია ისევ 27 წელი ვაპირებ შენს ლოდინს?
-სხვა გზა გააქვს?-არ დააკლო ირონია ქალმა
-მააქვს
-მაინც?-დაინტერესდა ქალი
-ნუ მიწვევ-გაეცინა გეგას და ქვედა ტუჩზე ნაზად აკოცა, შემდეგ კი ნელა გააცურა ცხელი ტუჩები ლავიწის ძვალზე-ისედაც ძლივს ვიკავებ თავს-ჩურჩულით უთხრა და ირონიულად გაეცინა
-აუტანელო-თვალები აატრიალა ქალმა და იმავე წამს მოიშორა მამაკაცის მიწებებული ვნებიანი ტუჩები გახურებული კანიდან, სწრაფად შეისწორა პერანგი მოსაცმელთან ერთად და უკან დაიხია, გეგას გაეცინა, სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან, მშვიდად მოუკიდა და გააბოლა, თან ისე რომ განზრახ ჯიუტად გაუშტარა თვალი მის გრძელ ფეხებას და გამომწვევი მზერა ძალიან ნელა ააყოლა მოკლე შავი ტანზე მოტმასნილი ქვედა ბოლოს კიდემდე, ქეთის რა თქმა უნდა შეუმჩნეველი არ დარჩენია მისი ეს მზერა რის გამოც ძალიან გაბრაზდა
-თავხედი ხარ-ბრაზნარევი ტონით უთხრა და მიატრიაალება გადაწყვიტა თუმცა გეგამ წამში დაფარა მათ შორის არსებული მანძილი და თავისკენ შემოატრიალა
-არ მინდა ვინმეს ვუზირებდე ამ სილამაზეს- თავხედური ტონით უთხრა და ქვედა ბოლოს კიდიდან ნელა ააცურა ხელი წელისკენ, პერანგის ქვეშ შეუცურა და არეული თვალებით მიაჩერდა ციფერ უძირო სფეროებში, ქეთის უმალ სუნთქვა შეეკრა და გაუაზრებლად შეზნიქა მუცელი- დაელაპარაკე იმ ს.რს იცოდე ცოტა დრო გაქვს!- გამაგრთხილებელი ტონით უთხრა კაცმა და მაშინვე უკან დაიხია
-გეგა ეს ასე მარტივი არ...
-ჩშშ-ტუჩებზე მიადო კაცმა ცივი თითები და ღრმა ნაფაზი დაარტყა- რაც შეიძლება სწრაფად და უმტკივნეულოდ
-მე...
-ქეთი დაელაპარაკე!-მკაცრი ტონით უთხრა გეგამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში, ქალმა არფერი უპასუხა, მაშინვე მიტრიალდა და სწრაფი ნაბიჯით დატოვა იქაურობა თუმცა საყვარელი მამაკაცის მწველ და დაჟინებულ მზერას კარგა ხანს გრძნობდა ზურგში რომელიც მის გულს და გონებას უფრო წვავდა ვიდრე სხეულს, რადგან იცოდა რამდენად რთული იყო გეგასთვის ყოველ ჯერზე მისი გაშვება.
შინ დაბრუნებულმა თორნიკემ კარებზე გამეტებით დაარტყა ხელი, რომ არავინ გამოეხმაურა შიგნიდან გიჟივით ატეხა ბრახუნი, მაგრამ მის გაგიჟებას ამჯერადაც სიჩუმემ რომ უპასუხეს, კარი აკანკალებული ხელებით გააღო გასაღებით და სახლში დაფეთებული შევარდა, ოთახები სწრაფად მოათვალიერა და მხოლოდ სიცარიელე რომ დაუხვდა შინ გული მტკივნეულად შეეკუმშა, როცა ბოლოსდაბოლოს მაგიდაზე დაყრილ ქორწინების მოწმობის ნაკუწებს ჰკიდა თვალი იმავე წამს შეუწყდა სუნთქვა და გულისცემა გაუჩერდა ,ადგილზე გაიყინა გაქვავდა, რის გამოც მხედველობის, მეტყველების დ აზროვნების უნარი ერთდროულად დაკარგა, კარგა ხანს იდგა ასე დაბნეული, შეშინებული, სასოწარკვეთილი, იმედდაკარგული, განადგურებული, დაბნეული, პირველად გრძნობდ ათავს ამ ქვეყნად ყველაზე სუსტ და უმწეო ადამიანად, როცა როგორც იქნა აზრზე მივიდა და საკუთარ თავზე კონტროლი დაიბრუნა გაგიჟებულმა მაგიდა ააყირავა რის გამოც, დახეული ქროწინების მოწმობის ფარატინა ნაკუწები იატაკზე უწესრიგოდ მიმოიფანტა, თორნიკე ზიზღით სავზე მზერით დააცქერდა ზემოდან მას და კიდევ უფრო გაღიზიანდა რადგან მისი ბედი ამ ერთ უკვე ნაკუწებად ქცეულ ფურცელმა განსაზღვრა, თუ კი რამ მტვრევადი და მხვრევადი ნივთი იყო სახლში ყველაფერი დალეწა, სახლი თავდაყირა დააყენა,მხოლოდ პაწაწინა ლილეს საწოლს არ შეხებია, ვერ გაბედა...
სოფი შეკრთა როცა მის დაძაბულ სმენას მანქანის კვეთრი დამუხრუჭების ხმა მიწვდა, მაშინვე ეზოში გავარდა სადაც გაგიჟებულ თორნიკეს შეეფეთა
-აქ არარიან-დაუნდობლად მიახალა სიძეს და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ჩაწითლებულ თვალებში, თორნიკემ დააიგნორა მისი მზერა და სახლში მშვიდად შევიდა, ოთახები მოათვალიერა და სწრაფად გამივიდა
-სად არიან? სად წაიყვანა ჩემი შვილი?-თავზე წამოადგა გაცეცხლებული ბიჭი აღელვებულ ცოლის დას და განზრახ ჯიუტა დააცქერდა მწვანე ჩამუქებულ სფეროებში
-არ ვიცი-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ
-მითხარი
-არ ვიცი და რომც ვიცოდე მაინც არ გეტყოდი ხომ იცი?!
-ვიცი რომ შეცდომა დავუშვი-მოლაპარაკებებზე დადავიდა თორნიკე
-ჰო საშინელი და ვფიქრობ გამოუსოწრებელი!
-სოფი მარიანა აუცილებლად უნდა ვნახო და დაველაპარაკო
-შენი ასეთი სიმშვიდე რას მივაწერო?- გამომწვევი ტონით ჰკითხა გოგონამ -კარგად მახსოვს წინა ჯერზე როგორ გიჟივით მოვარდი და ძალით წაიყვანე სახლში ჩემი და
-ვიცი რომ არასწორად ვექცეოდი-ჩაიბურტყუნა გაბრაზებულმა ბიჭმა
-მაგრამ ეს არაფერს ცვლის თორნიკე! შენ არ იცვლები და დარწმუნებული ვარ არც არასოდეს შეიცვლები...
-მითხარი სად არიან-კბილებში გამოსცრა გაავებულმა ბიჭმა და ნელ-ნელა ძლივს შენარჩუნებულ სიმშვიდეც დაკარგა
-არ ვიცი-თქო უკვე გითხარი
-ჯანდაბა სოფი მითხარი... აუცილებლად უნდა დაველაპარაკო
-გეშინია რომ რაც დრო გავა მით უფრო გაგიჭირდება მისი გადარწმუნება განქორწინებაზე?
-მარიანა ჩემია, ჩემი საკუთრება! მკ.დია ხელი მოწერილი გვექნება ისევ თუ არა გასაგებია?
-შენი ცოლია და არა საკუთრება! როგორც ჩანს ჯერ კიდევ ვერ იაზრებ ამას
-მითხარი სად წავიდნენ, ვიცი რომ იცი-აყვირდა გაავებული ბიჭი
-დამშვიდდი როცა საჭოროდ ჩათვლის თვითონ დაგიკავშირდება და დაგელაპარაკება, შემდეგ კი უკან დაბრუნდება
-ვერ დავმშვიდდები,აუცილებლად უნდა ვნახო და დაველაპარაკო, მიყვარს... მისი დაკარგა არ მინდა რატომ არ გესმის ეს დედა მოტ.ნული
-მესმის... მაგრამ მისი უფრო კარგად მესმის, რადგან შენ ყველანაირი ზღვარი გადაკვეთე, ის კი ამ ყველაფერს უსიტყვოდ იტანდა რადგან უყვარდი, ძალიან უყვარდი... ახლაც უყვარხარ...მაგრამ დაიღალა შენი ლოდინით...დაიღალა გესმის?... სულ ჰქონდა იმედი რომ რაღაცას შეცვლიდი შენს არეულ ცხოვრებაში მის გამო ან ლილეს გამო მაინც ... მაგრამ ამაოდ...შენ მიიყვანე თქვენი ურთიერთობა ამ დონემდე, შენ აიძულე მარიანა რომ ეს ნაბიჯი გადაედგა
-ჩემგან წასვლის უფლებას მაინც არ მივცემ
-მე რაზე გელაპარაკები და შენ რას მპასუხობ- მწარედ გაეცინა სოფის
-ჩემი ცოლი მიყვარს და მასთან ერთად ყოფნა მინდა...ასე რომ გადაეცი როცა დაგირეკავს და დარწმუნებული ვარ რომ აუცილებლად დაგირეკავს რომ თავს არასდროს დავანებებ და მკ.დია ხელი მოწერილი გევქნება თუ გაწერილი... ის ჩემია
-შენ რა გაგიჟდი? შეიშალე? ვერ ხვდები რომ ყველაფერი შენს გამო მოხდა? შენ ყველანაირი ტკივილი მიაყენე ჩემს დას და ბოლოს იმით დაასრულე თქვენი არანორმალური ურთიერთობა რომ ხელით შეეხე
-მთვარი ვიყავი
-უფრო სწორად გაკეთებულში
-ასე არააა
-თავის მართლებას ცდილობ თუ მეჩვენება?-ირონია გაერია ხმაში გოგონას
-მაინც ვიპოვი!-მუქარანარევი ტონით უთხრა თორნიკემ და მიტრიალდა
-ოდნავადაც არ ნანობ ჩადენილს?-კარში გასულ ბიჭს უცნაური კითხვა დააწია სოფიმ
-ეს რამეს შეცვლის?-მისკენ მიიხედა თორნიკემ ამღვრეული თვალებით
-ვფიქრობ უკვე გვიანია-ჩამწყდარი ხმით უთხრა გოგონამ, თორნიკემ არაფერი უპასუხა მანქანაში ჩაჯდა და გიჟივით გააქანა.
ყველა ნაცნობთან, ახლობელთან, მეგობართან ეძებდა მარიანას მაგრამ ამაოდ, მის კვალს ვერსად მიაგნო, რის გამოც სმას და წამლის კეთებას მოუხშირა, ძალიან ეცადნენ ახლობლები რომ გონს მოეყვანათ მაგრამ ამოდ, ცოფიანივით არავის იკარებდა და არავის ეკონტაქტებოდა საერთოდ... თითქმის მთელს დღეებს სახლში გამოკეტილი ატარებდა... მისმა ამ დგომარეობამ ქეთის და ირაკლის ურთიერთობა უფრო დაძაბა, რადგან ერთნაეთს ადანაშაულებდნენ მომხდარში, საბოლოოდ კი ყველაფერი იმით დასრულდა რომ ქეთი სხვა ოთახში გადაბარგდა რასაც ანი ზღვა ცრემლებით, ირაკლი ნივთების მტვრევით გეგა კი სიხარულით შეხვდა...
თორნიკეს ეს მძიმე და გაუსაზლისი მდგომარეობა ვაჩეს გონს მოსვლამ ოდნავ შეამსუბუქა, ერთკვირიანი თვითგვემის მერე პირველად გავიდა სახლიდან და პირდაპირ საავადმყოფოში მივიდა, ცრემლიანი თვალებით შეხედა ანიმ ძმას მისთვის უცხო იყო ასეთი თორნიკე... ასეთი მოუვლელი, წვერ გასაპარსი, დაჭმუჭნული ტანსაცმლით, არეული თმით, ჩამქრალი თვალებით და ჩაშავებული უპეებით
-თორნიკე-სწრაფად მიუახლოვდა გიორგი
-ვაჩე როგორაა?
-კარგად მაგრამ შენ? შენ როგორ ხარ?
-იცის რომ სიარული არ შეუძლია?
-ჯერ არა... ახლა მოდის აზრზე
-ანუ არაფერის აზრზე არაა?
-არა!
ვაჩეს გონს მოსვლას სიხარულით შეხვდნენ არამარტო მისი ახლობლები არამედ მთელი საავადმყოფოს პერსონალი რადგან მათთვის ეს კიდევ ერთი გამარჯვება იყო სიკვდილზე. თუმცა სიხარული ნაადრევი აღმოჩნდა, რადგან ვაჩემ მალევე გააცნობიერა რომ მოძრაობა და მითუმეტეს სიარული დამოუკიდებლად ფაქტიურად არ შეეძლო, წყლის დალევაც კი არ შეეძლო გაგიჟდა... თავიდან ამშვიდებდნენ რომ ეს სისუსტე და უღონობა დიდხნიანი კომის შედეგი იყო და შესაბამისად სჯეროდა კიდეც, ან უფრო სწორად უნდოდა რომ დაეჯერებინა, მაგრამ რაც დრო გადიოდა და უფრო უკეთ აცნობიერებდა რომ არაფერი იცვლებოდა მის უღონო სხეულში აგრესია მოეძალა, შესაბამისად სოფისთან ძლივს დალაგებული ურთიერთობაც მარტივად აერია.
-დედა მითხარი რა მჭირს-ჰკითხა კომიდან გამოსვლის მე-4 დღეს თვალცრემლიან ვიკას
-ვაჩე...
-მითხარი-დაუღრინა გაღიზიანებულმა ბიჭმა მოულოდნელად ატირებულ ქალს
-მე...
-კითხვაზე მიპასუხე-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა
-გთხოვ დამშვიდდი-შეეხვეწა, მასთან შორი-ახლოს მდგომი სოფი რომელიც მთელი ეს დრო შიშით ელოდა მისგან დასმულ ამ საშინელ
კითხვას -ექიმმა თქვა რომ შანსი არსებობს-დაიწყო ხმა დაბალი ტონით და უმალ გაჩუმდა რადგან მოწოლილმა მძიმე ემოციებმა ხმა დაუხშო
-ეს რას ნიშნავს-ამღვრეული თვალებით გახედა ვაჩემ თითქმის ატირებულ გოგონას
-იმას რომ ნორმალურად სიარულს და მოძრაობას ისევ შეძლებ, აუცილებლად შეძლებ-მტკიცედ უთხრა ვიკამ და შვილს სახეზე მოეფერა, მაგრამ ვაჩე ისევ სოფის უყურებდა რომელიც ერთ ადგილზე მიყინულივით იდგა და მთელი ძალით ებრძვოდა მოწოლილ ცრემლებს
-წადი-ზიზღით უთხრა ვაჩემ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა აწლიანებულ ცისფერ სფეროებში-სოფი წადი-მეთქი-მოულოდნელად უყვირა რის გამოც დაბნეული და დამთრთხალი გოგონა ადგილზე შეხტა შიშისგან
-რაა?-უმისამართოდ იკითხა და ცრემლიანი თვალები მიანათა საყვარელი ბიჭის წაშლილ სახეს
-მინდა რომ წახვიდე-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ვაჩემ და ამჯერად თავის უღონოს ხელებს დააცქერდა ზიზღით-და აქ აღარ მოხვიდე
-ვაჩე სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ-გაბრაზდა ვიკა- მთელი ეს დრო ეს გოგო გვერდიდან არ მოგშორებია, ღამეებს გითენებდა, შენს გამო ცრემლებს ღვრიდა...
-მისი სიბრალური არ მჭირდება... მითუმეტეს ახლა- მკაცრი ტონით უთხრა ბიჭმა დედას და სოფის გახედა რომელიც ჯერ კიდევ რთ ადგილზე მიყინულივით იდგა და მოწოლილ ცრემლებს ებრძოდა
-ეს სიბრალური არ არის სიყვარულია-აღხმოდა ჩამწყდარი ხმით გოგონას და ხმასთან ერთად მთელი სხეული აუკანკალდა
-ვაჩე მომისმისნე-დაიწყო ვიკამ
-გადი!-მბრძანებლური ტონით უთხრა ბიჭმა და კარზე მიანიშნა
-არასწორად იქცევი-შეეწინააღმდეგა ვიკა
-გადი-მეთქი-ხმა უფრო გაიმკაცრა ბიჭმა-მარტო დაგვტოვე, მასთან პირისპირ მინდა ლაპარაკი- ამჯერად უკვე ატირებულ გოგონაზე მიანიშნა, ვიკამ ცოტა იყოყმანა მაგრამ მაინც გავიდა პალატიდან სადაც სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა რომელიც სოფის სლუკუნის ხმამ დაარღვია
-სოფი მინდა რომ ჩემი ცხოვრებიდან სამუდამოდ წახვიდე-დაიწყო ვაჩემ ჩამწყდარი ხმით -რადგან არ მინდა მთელი ცხოვრება სიბრალურის თვალებით მიყურებდე
-ვაჩე მე შენ მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ...-კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა გოგონა მაგრამ ვაჩემ წინადადება გააწყვეტინა
-მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ არ გებრალები და გეცოდები
-აქ იმიტომ ვარ რომ შენი დახმარება მინდა და არა იმიტომ რომ მეცოდები-ხმა გაიმკაცრა გოგონამ
-სოფი უბრალოდ წადი...
-ვაჩე!-ნაბიჯი მისკენ წადგა გოგონამ
-წადი-მეთქი-ისეთი ზიზღით უთხრა ბიჭმა რომ სოფის უსიამოდ გააჟრჟოლა
-ასე რატომ მექცევი?-ამოილუღლუღა აღელევბულმა გოგონამ და მოულოდნელად ატირდა
-მაინც როგორ გექცევი?-თავხედურად ჰკითხა ვაჩემ, უნდოდა ბოლომდე ეტკინა გული მისთვის
-რატომ არ გჯერა რომ მე შენ ისევ ისე გაგიჟებით მიყვარხარ?
-მჯერა-უკმაყოფილო ტონით უთხრა ვაჩემ-მაგრამ არ მინდა მთელი ცხოვრება ვუყურო იმას თუ როგორ იტანჯები ჩემი ამ გულისამრევი მდგომარეობის გამო
-ეს შენი გადასაწყვეტი არააა... თუ დავიღლები, თუ ეს სიყვარული შენი მდგომარეობის გამო განელდება... თუ ვეღარ გავუძლებ მე თვითონ გეტყვი რომ გამიშვა
-წასვლას ვერ შეძლებ-ხმა დაბალი ტონით თქვა ბიჭმა და სევდიანი ღიმილით შეხედა საყვარელი გოგონას ჩამქრალ თვლებს -ზუსტად ვიცი
-გთხოვ შენთან ახლოს ყოფნის უფლება მომეცი...
-ჩემთან ყოფნით დაიტანჯები... მე კი არ მინდა ჩემი საყვარელი გოგონას თავლებში მუდამ სევდის, ტკივილის და ცრემლების მიზეზი ვიყო...
-ვაჩე-სოფიმ სწრაფად დაფარა მათ შორის არსებული მანძილი, საავადმყოფო საწოლზე ჩამოჯდა და საყვარელი ბიჭის წაშლილი სახე ხელებშორის მოიქცია-გთხოვ შენთან ახლოს ყოფნის უფლება მომეცი... მე ეს მჭირდება...
-სოფი წადი...-ხმა დაბალი ტონით უთხრა მისი შეხებით და შეგრძნებით აღელვებულმა ბიჭმა და გოგონას ცხელი ტუჩების შეხება რომ იგრძნო შუბლზე უარესი დაემართა ამიტომ ბოლო ხმაზე უღრიალა-სოფი წადი ჩემი ცხოვრებიდან და უკან დაბრუნება აღარ გაბედო აღარასოდეს!- დაფეთებული ვიკა პალატაში გიჟივით შევარდა და ატირებულ სოფის რომ შეეჩეხა კარში ერთიანად დაიძაბა
-ვაჩე რა ხდება-ნელა მიუახლოვდა სუნთქვა აჩქარებულ ბიჭს რომელიც ჯერ კიდევ გრძნობდა პალატოდან გაქცეული საყვარელი გოგონას სურნელს და ცხელი ტუჩების შეხებას კანზე
-წასვლა ვაიძულე-ხმა დაბალი ტონით უთხრა ბიჭმა დედას და ზიზღით დახედა ხელებს
-არასწორად მოიქეცი-მოიღუშა ვიკა და შვილის ტანჯვით გაწამებულმა სწრაფად მოიშორა გაფითრებულ ღაწვებზე გადმოდენილი ცხელი ცრემლები.
საავადმყოფოში მაინც ყოველდღე ჯიუტად მიდიოდა სოფი, ვაჩე კი მის ნახვაზე გამუდმებით უარს ამბობდა... ვიკამ ვერაფრით შეძლო მისი დარწმუნება რის გამოც რამდენჯერმე მძინარე ნახა სოფიმ ის
-ვფიქრობ რომ არ ღირს-დაიწო ვიკამ ჩამწყდარი ხმით და დაძაბული მზერით მიაჩერდა გოგონას
-არ მესმის ასე რატომ მექცევა
-შენს დაცვას ცდილობს
-მე მის გვერდზე ყოფნა მჭირდება
-ვიცი... ვიცი რომ გიყვარს და მასთან ყოფნა გინდა მაგრამ... მასაც უნდა გაუგო, რთული დღეები აქვს... იმედდაკარგულია, სასოწარკვეთილი, განადგურებული... არ უნდა რომ შენც მასთან ერთად დაიტანჯო...
-ჰო მაგრამ...
-სოფი მისთვის რთულია ასეთ მდგომარეობაში საყვარელი გოგონას გვერდით ყოფნა... იმედია მიმიხვდები რასაც ვგულისხმობ... მას არ უნდა რომ უყურებდე როგორც დატანჯულ, უბედურ და საცოდავ ადამიანს... ეს კი გარდაუვალია თქვენს მდგომარეობაში
-თქვენც ფიქრობთ რომ ასე უფრო სწორია?
-ჰო ამ ეტაპზე ასე ვფიქრობ
-კარგი რადგან ასეა, იმას გავაკეთებ რაც თქვენ ორივეს გინდათ-ჩურჩულით უთხრა გოგონამ და უკვე მეათასეჯერ დატოვა კლინიკა ატირებულმა.
დრო გადიოდა ვაჩეს მდგომარეობა ოდნავადაც არ იცვლებოდა, იმის მიუხედავად რომ უამრავ წამალს იღებდა და სარეაბილიტაციო ცენტრში დადიოდა, ერთადერთი კარგი ის იყო რომ მისი მდგომარეობა უარესობისკენ არ მიდიოდა...
-არ შემიძლია გესმის? არ შემიძლია ამ მდგომარეობაში მას ჩემთან ახლოს ყოფნის უფლება მივცე... მაშინ როცა იმის ძალაც კი არ მაქვს რომ თმაზე შევეხო-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ბიჭმა დედას როცა ვიკამ სოფიზე ჩამოუგდო სიტყვა ვაჩეს
-კარგი... შენი მესმის... მაგრამ ასე ხომ უფრო მეტ ტკივილს აყენებ მასაც და საკუთარ თავსაც?
-ჯობია მხოლოდ მე დავიტანჯო... რადგან ეს დავიმსახურე... მას კი არაფერი დაუშავებია საერთოდ არაფერი და არ მინდა ჩემი მიზეზით მუდამ ტკივილს და იმედგაცრუებას განიცდიდეს
-გეშინია არა? გეშინია რომ შენი ეს მდგომარეობა ოდესმე მას დაღლის და შენგან წასვლა მოუნდება?- ცრემლები მოეძალა ვიკას და შვილის ალეწილი სახე ხელებშორის მოიქცია
-ჰო დედა მეშინია ძალიან მეშინია რომ ოდემე მის სიყვარულით ანთებულ თვალებში ზიზღს დავინახავ ჩემი უძლურების გამო...
-მას უყვარხარ
-მეც მიყვარს სიგიჟემდე მიყვარს მაგრამ სიყვარულის გამო ვერ ვაიძულებ რომ ჩემს ამ დგომარეობას მსხვერპლად მთელი ცხოვრება შესწიროს
-გამოკეთდები... მე ყველაფერ გავაკეთებ შენი გულისთვის... აუცილებლად დაგაყენებ ფეხზე... ხომ გაიგე ექიმმა რა თქვა? ხომ გაიგე რომ შანსი არსებობს? ჰოდა გერმანიაში წავალთ...ოპერაციას გაიკეთებ და ფეხზე აუცილებალდ დადგები- სევდიანად გაუღიმა ვიკამ შვილს
-ალბათ ოდესმე კი... მაგრამ სოფის ვერ გავწირავ... არ მინდა ვხედავდე როგორ უნდა წასვლა ჩემგან და სიბრალურის გამო ვერ დგავდეს ამ ნაბიჯს
-შენი მესმის და მხარს გიჭერ-ხელზე ხელი მოუჭორა ვიკამ
-კარგია რომ დედაჩემი ხარ-გაეცინა ბიჭს და შეძლებისდაგვარად თავადაც ძლიერად მოუჭირა თითები.
ვაჩეს მდგომარეობა სინდისის ქენჯნის შინაგანმა და საზარელმა ხმამ იმდენად დაამძიმა რომ გერმანიაში წასვლაზე და ოპერაციის გაკეთებაზე უარი თქვა, ვიკამ საშინლად განიცადა ეს ამბავი მაგრამ ვერაფრით შეძლო მისი გადარწმუნება.
ინვალიდის სავარძელში მჯდომი ვაჩე ცრემლიანი თვალებით უყურებდა ახალგაზრდა, 18 წლის დიტოს საფლავის ქვას საიდანაც ის სევდიანი ღიმილით უყურებდა პირდაპირ თვალებში
-ალბათ თავს დამნაშავედ გრძნობ-ზურგს უკნიდან მოესმა დაძაბულ ბიჭს საყვარელი გოგონას ხმა- ეს ასეც უნდა იყოს... საჭესთან შენ იჯექი, თან მთვრალი... მაგრამ ის მხოლოდ შენი მიზეზით არ მოკვდა, რაღაც აბები ჰქონდა მიღებული რის გამოც ოპერაციაზე შეყვანილს მალევე გაუჩერდა გული
-სოფი აქ რას აკეთებ-მისკენ არ მიტრიალებულ ისე ჰკითხა ვაჩემ და თავი დახარა, ვეღარა გაუძლო დიტოს სევდიან ღიმილს
-ვიცი რომ რთულია... ვიცი რომ აუტანელია ამ ტვირთით ცხოვრება მაგრამ ამის გამო უფელბა არ გაქვს რომ უკან დაიხიო...შენს უკან შენი ოჯახია დედაშენი... მამაშენი შენი პატარა და რომლებიც გარეთ გელოდებიან და შენს საბოლოო გადაწყვეტილებას მოუთმენლად ელიან
-მასაც ჰყავდა ოჯახი და ელოდებოდნენ-მოულოდნელად მისკენ მიტრიალდა ვაჩე-მაგრამ ჩემს გამო უკან ვეღარასოდეს დაბრუნდება...
-რთულია, ვიცი, შენი მესმის... მაგრამ ეს არჩევანი თავად გააკეთა ისევე როგორც შენ... მოხდა ის რაც მოხდა და ის ცოცხალი აღარაა,შენ კი გადარჩი და უმძიმეს მდგომარეობაში ხარ... ორივემ თვითონ აირჩიეთ ეს გზა და ორივემ თქვენი ნებით დაასრულეთ თქვენი ცხოვრების რაღაც ეტაპი ავარიის ღამეს... სამწუხაროდ დიტოს მეორე შანსი აღა მისცა ცხოვრებამ და უკანასკნელი აღმოჩნდა ის ღამე მისთვის, შენ კი შანსი მოგცა რომ ყველაფერი თავიდან დაიწყო
-მე რომ დიტოსთვის მანქანაში ჩაჯდომის უფლება არ მიმეცა ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა
-ყველა ზრდასრული ადამიანი რეალურად თვითონ ირჩევს ცხოვრების გზას რომელიც ზოგჯერ სიკვდილთან მიდის ზოგჯერ კი ბედნიერებასთან... დიტო თავის სურვილიჩ ჩაგიჯდა მანქანაში... წამლებს რომ იღებდა წარმოდგენაც არ ქონიათ, დედამისმა მითხრა. შენც არაფერი იცოდი ამის შესახებ, ჰოდა მოხდა ის რაც მოხდა...ვიცი რთულია ასეთ დროს იბრძოლო საკუთარი თავის გადასარჩენათ... მაგრამ უფლება არ გაქვს დანებდე... უფლება არ გაქვს ამ ტკივილთან დანებების გამო უკან დაიხიო და უარესი, წარსულ ცხოვრებას დაუბრუნდე და თავი იმით იმართლო რომ ძალა არ გყოფნის რეალობისთვის თვალის გასასწორებლად...ვხედავ როგორ იტანჯები და და იმასაც კარგად ვხედავ როგორ ნანობ ყოველივეს ასე რომ იმედი მაქვს სწორ გადაწყვეტილებას მიიღებ და დანებების ნაცვლად ბრძოლას გადაწყვეტ!-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ და სწრაფი ნაბიჯით დატოვა იქაურობა.
თორნიკეს გაგიჟებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა როგორც იქნა მარიანამ გაბედა და დაურეკა, ხმის ამოღებაც არ აცადა გოგონას როცა იპასუხა მის ზარს და ბოლო ხმაზე უღრიალა
-სად ხარ? სად წაიყვანე ჩემი შვილი? იცოდე ადრე თუ გვიან მაინც გიპოვით
-შენთან შეხვედრა მინდა!-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ რომელსაც წარბი არ შეუხრია მის ყვირილზე
-რა მკაცრი ხარ-ცინიკური ტონით უთხრა ბიჭმა და გიჟივით სიცილი დაიწყო
-შენ რა... -დაიწყო მარიანამ და ხმა ჩაუწყდა
-გაინტერესებს გაკეთებულში ვარ თუ არა?-ზიზთით ჰკითხა თორნიკემ
-ავადმყოფი ხარ-ბრაზნარევი ტონით უთხრა გოგონამ-მკურნალობა გჭირდება
-მომენატრე-ხმა დაბალი ტონით უთხრა სუნთქვა აჩქარებულმა ბიჭმა ცოლს და ღვინის ბოთლი მოიყუდა
-ისევ სვამ?-ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა მარიანამ და ცრემლები მოეძალა
-ლილეც მომენატრა
-თორნიკე
-თქვენს სურნელს ვგრძნობ
-შევხვდეთ და ვილაპარაკოთ
-სახლში ვარ... მოდი და ვილაპარაკოთ
-შენი მეშინია-გულწრფელად უთხრა გოგონამ და გადმოდენილი სიმწრის ცრემლები მაჯით მოიშორა სახიდან, გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა რომელიც დაცლილი წაქცეული ღვინოს ბოთლის ხმამ დაარღვია, რის გამოც მარიანა შეკრთა
-რატომ?- კარგა ხნის სიჩუმის მერე ინტერესით ჰკითხა თორნიკემ, სუნთქვა აჩქარებულ ცოლს-ჩემი რატომ გეშინია?-ბრაზნარევი ტონით გაუმეორა კითხვა და ყურმილს მიღმა დუმილმა ისე გააღიზიანა რომ ბოლო ხმაზე უღრიალა-მიპასუხე!- დაბნეული მარიანა ადგილზე შეხტა შიშისგან - ვიცი რომ არასწორად მოგექეცი... ვიცი რომ გული საშინლად გატკინე... მაგრამ ყველაფერი შეიცვლება გპირდები
-გთხოვ არ გინდა-შეეხვეწა მარიანა-ჩვენ ორივემ კარგად ვიცით რომ შენ არასდროს არ შეიცვლები
-წასვლა გინდოდა და მიზეზს ეძებდი
-შენ მე დამარტყი
-შენ მაიძულე... ძალით გამაგიჟე ჭკუიდან გადამიყვანე! განზრახ მითხარი ის ყ...ები!- აყვირდა ბიჭი
-იმიტომ გითხარი რომ დაიმსახურე- დაუფიქრებლად მიახალა გოგონამ
-შენს თვალში მხოლოდ საცოდავი და ამაზრზენი არსება ვარ?
-ისე იქცევი რომ სხვა ემოციას ჩემში აღარ იწვევ გარდა შიშისა
-ამ სიტყვებს განანებ!- წამოენთო თორნიკე
-განქორწინებაზე განცხადება შევიტანე, საბუთებს მალე მიიღებ... ასე რომ
-გინდა რომ ხელი მოგიწერო და უპრობლემოდ განვქორწინდეთ?-ცინიკური ტონით ჰკითხა ბიჭმა ცოლს- არასდროს ხელს არასდროს მოგიწერ გესმის? ასე მარტივად შენს დაკარგვას არ შევეგუები
-შენთან ყოფნა აღარ მინდა
-მე კი მინდა... იმიტომ რომ ძალიან მიყვარხარ და უშენობა არ შემიძლია
-მაშინ მთელი ეს დრო რატომ ვერ მამჩნევდი? რატომ მაიძულებდი თავი ზედმეტ ადამიანად მეგრძნო შენს ცხოვრებაში? ასე რატომ მექცეოდი რატომ? რატომ?-აყვირდა წყობრიდან გამოსული გოგონა- მე ხომ მიყვარდი... ძალიან მიყვარდი...მე შენ ახლაც მიყვარხარ... ძალიან მიყვარხარ თორნიკე მაგრამ შენთან დაბრუნება არ შემიძლია იმ ყველაფერისერე რისი გადატანაც მაიძულე
-შევიცვლები
-არ არ შეიცვლები იმიტომ რომ ეგოსტი მესაკუთრე ხარ რომელიც საკუთარი თავის გარდა ვერავის და ვერაფერს ამჩნევს, შენთვის ყველა და ყველაფერი სულ ერთია... ყველა უბედურებასთან ერთად ბოლოს წამლდამოკიდებულიც გახდი... მე კი არ მინდა რომ ამ ჭაობში მე და ლილეც ჩაგვითრიო... განქორწინებას არ გადავიფიქრებ ასე რომ მნიშვნელობა არ აქვს ხელს მოაწერ თუ არა ამ საბუთებს და დროს რამდენს წაიღებს სასამართლო, მაინც გაგშორდები!-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ და გაუთიშა.
აეროპორტში გაფრენის მოლოდინში მყოფი ვაჩე გაოგნებული სახით მიაჩერდა სოფის რომელიც ნელა მიუახლოვდა მას
-დამშვიდობების გარეშე აპირებდი წასვლას- ნაწყენი ტონით უთხრა გოგონამ
-რატომ მოხვედი?-უინტერესოდ ჰკითხა ვაჩემ
-სულ ოდნავადაც არ მოგენატრები?-მომღიმარი სახით ჰკითხა გოგონამ და ნელა მიუახლოვდა მას
-შენ?-ინტერესით ჰკითხა ბიჭმა
-მე ახლაც მენატრები იმიტომ რომ შეხების უფლებას არ მაძლევ-გამომწვევი ტონით უთხრა გოგონამ და სავარძლის სახელურებს დააბჯინა ორივე ხელი
-სოფი ნუ მაღიზიანებ-გაბრაზდა ბიჭი როცა გოგონა ცხვირის წვერით შეეხო საფეთქელზე
-ანუ შენზე ისევ ვმოქმედებ-კმაყოფილი ტონით უთხრა გოგონამ და ტუჩის კუთხეში აკოცა
-რომ არაფერი გამოვიდეს?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა ბიჭმა საყვარელ გოგონას
-იმედი ხომ არსებობს? -გაუღიმა სოფიმ მას- ჰოდა მე ამ იმედს ჩავებღაუჭები და თუ არაფერი შეიცვლება შენს მდგომარეობაში, ჩემთვისაც არაფერი შეიცვლება იმიტომ რომ ძალიან მიყვარხარ- და ამ სიტყვებისთანავე კალთაში ჩაუჯდა
-დამელოდე-დამომწვევი ტონით უთხრა ვაჩემ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ამღვრეულ თვალებში
-დაგელოდები... სიცოცხლის უკანასკნელ წუთამდე დაგელოდები-გაუღიმა სოფიმ და ცხელი სუნთქვა მიაფრქვია ზედ, ამ დროს ვაჩემ ხელები წელზე მოხვია და ტუჩებზე დააცხრა. მათ შემხედვარე ვიკას ცრემლები მოადგა თვალებზე
-ყველაფერი კარგად იქნება-გაუღიმა გოგამ ცოლს, ხელი გადახვია და თავზე აკოცა
-ჰო რადგან მოძრაობის უნარი ნელ-ნელა აღიდგინა ოპერაციის და თერაპიების მერე სიარულსაც გამართულად შეძლებს დარწმუნებული ვარ.
მანქანაში საჭესთან მჯდომის გიორგი მოღუშული სახით მიაჩერდა გვერდით მჯდომ ანის
-გავიგე საფრანგეთში, საქართელოს საელჩოდან ოფიციალურად მოგივიდა მოწვევა სამუშაოდ
-ასეა-აღფრთოვანებული დაეთანხმა ანი გიორგის
-უნდა წახვიდე?-უკმაყოფილო ტონით ჰკითხა ბიჭმა და საყვარელი გოგონას აციმციმებული თვალებიდან მზერა საქარე მინაზე გადაიტანა, რომელსაც ინეტენსიურად ეცემოდა თოვლის თეთრი, პაწაწინა ფიფქები
-ჯერ არ გადამიწყვეტია-გამომწვევი ტონით უთხრა გოგონამ და ძლივს შეიკავა თავი რომ არ გასცინებოდა გიორგის წაშლილ სახეზე
-ესე იგი სერიოზულად განიხილავ ამ წინადადებას- უარესად მოღუშა გიორგი
-რა თქმა უნდა ყველას კი არ იწვევნ საფრანგეთში სამუშაოდ
-და სულ გკ.დია მე რას ვგრძნობ ახლა?- მაშინვე წყობრიდან გამოვიდა ბიჭი
-ერთხელ ხომ გადაიტანე ჩემი წასვლა? ახლაც გადაიტან როგორმე-მის წვალებას განაგრძობდა ანი
-ნუ მეთამაშები-გაბრაზდა გიორგი და მისკენ მიიხედა
-ძალიან საყვარელი ხარ როცა ბრაზდები-თავი ვეღარ შეიკავა ანიმ და აკისკისდა თან ლოყაზე ნაზად უჩქმიტა
-მოგწონს არა ჩემი წამება-წამოენთო გიორგი
-ძალიან-დაუდასტურა ანიმ და მზერა აარიდა მის არეულ სახეს
-არ მინდა რომ წახვიდე-დაუღრინა გაღიზიანებულმა ბიჭმა-შენთან ყოფნა მინდა...
-ჩემთან ყოფნა რატომ გინდა?-მომღიმარი სახით მიაჩერდა გოგონა მის პროფილს
-იცი რატომაც-გაბრაზდა გიორგი
-მინდა რომ მითხრა
-იმიტომ რომ მე შენ გაგიჟებით მიყვარხარ-მისკენ მიიხედა მომღიმარი სახით ბიჭმა და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ამღვრეულ თვალებში დაბნეულ გოგონას, ნელ-ნელა მისკენ გადაიხარა, სახეზე ჩმოყრილი თმა მხარს უკან გადაუწია და ყურს დაბლა აკოცა -მაგიჟებ-ჩურჩულით უთხრა და ცხვირის წვერი ყელზე გაუხახუნა უკვე სუნქთვა შეწყვეტილ გოგონას, რომელმაც რამდენიმე წამის განმავლობაში ვეღარ მოახერხა ამოსუნთქვა
-გი ორ გი-ნაწყვე-ნაწყვეტ დაიჩურჩულა ვნება მორეულმა გოგონამ საყვარელი ბიჭის სახელი როცა მისი ტუჩები ყელისკენ ჩაცურდნენ, გაუაზრებლად თმებში შეუცურა ხელი უფრო მეტად მიიკრო მისი ვნებიანი ტუჩები მხურვალე კანზე
-საქართველოში დარჩები თუ არა-უეცრად მოშორდა გიორგი მის ყელს და და დაძაბული მზერით ჩააცქერდა თვალებში
-წასვლაზე არც მიფიქრია-აკისკისდა გოგონა მის აჭრილ სახეზე
-ამის დედასაც შე.ეცი-უეცრად წყობრიდან გამოვიდა ბიჭი მისკენ გადაიხარა და ტუჩებზე დააცხრა, ანიმ მის გიჟურ კოცნას სინაზით და ვნებით რომ უპასუხა ბიჭიც მაშინვე დაცხრა ემოციების მოთოკვა სცადა, თუმცა მალევე დაკარგა საბოლოოდ აზროვნების უნარი, რადგა ანი მის მუხლებზე გადაცოცდა, კალთაში ჩაუჯდა და ხელები კისერზე შემოხვია, გიორგი მომღიმარი სახით დააცქერდა ზემოდან სურვილით თვალებანთებულ გოგონას, რომელსაც ხელები ძლიერად შემოხვია და მკერდზე კიდევ უფრო მჭიდროს მიიკრო
-ჩემი გიჟი გოგო ხარ-სიცილით უთხრა და ისევ მის ტუჩებს დაეწაფა, როცა მოწოლილი გიჟური ვნებები ოდნავ დაცხრა და როგორღაც ორივე დამშვიდდა ანი გულზე მიეკრო საყვარელ მამაკაცს და მისი გულის გამალებული ფეთქვის ხმას მიუგდო ყური და სიამოვნებისგან გაეღიმა, რადგან ზუსტად იცოდა რომ ამ აჩქარების ერთადერთი მიზეზი თავად იყო
-მიყვარხარ-უმისამართოდ დაუჩურჩულა გოგონამ და ცხვირი ყელზე გაუხახუნა- ეს სურნელი მაგიჟებს-ჩურჩულით უთხრა და თავი ასწია
-მე კი შენ მაგიჟებ-გაეცინა გიორგის და ქვედა ტუჩზე აკოცა
-ჩემთან ყოფნა მართლა გინდა?-ინტერესით ჰკითხა ანიმ
-ჰო მინდა და თან ძალიან და შენ? შენ გინდა ჩემთან ყოფნა
-აბა ახლა რას ვაკეთებ?-აკისკისდა ანი
-საფრანგეთში წასვლაზე მართლა აღარ ფიქრობ?-ისევ დაიძაბა ბიჭი
-არც კი განვიხილავ
-ანუ აქ რჩები ხო?
-რა ხდება რატომ დაიძაბე?-გაეცინა გოგონას და ინტერესით ჩააცქერდა თვალებში საყვარელ ბიჭს
-რაღაც მინდა რომ გავაკეთო, მაგრამ მეშინია მაშინდელივით ისევ სიტყვის უთქმელად არ აორთქლდე ჩემი ცხოვრებიდან -ნაწყენი ტონით უთხრა ბიჭმა და ხელის გულზე ბეჭედი დაუდო
-ცოლობას მთხოვ-ირონიული ღიმილით ჰკითხა გოგონამ
-მთლად მასე არაა... რომ ვიცი რანაირი ხარ-დაიწყო ბიჭმა და გაბრაზებულმა ანიმ მაშინვე გააწყვეტინა სიტყვა
-რას ნიშნავს ,,რომ ვიცი რანაირი ხარ"? -გიორგის ხმის ტემბრით გაიმეორა გაკაპასებულმა და გააგრძელა -მიდი ერთი ამიხსენი-მკაცრი ტონით უთხრა და ბიჭის გიჟურ სიცილზე თავადაც გაეცინა, კარგა ხანს ვერ დაწყნარდნენ და ბოლოს როცა გიორგი როგორც იქნა მოსულიერდა და ანიც დამშვიდდა გაწყვეტილი წინადადება გააგრძელა
-ისევ უსუტყვოდ რომ არ აორთქლდე ჩემი ცხოვრებიდან შეშინებული... ეს ბეჭედი მინდა მაშინ გაიკეთო როცა ამისთვის მზად იქნები
-რა უცნაური ხელის თხოვნაა-აკისკისდა გოგონა და ბეჭედი გაბრაზებული სახით შეაჩეჩა ხელებში- ანუ ჩემგან რა გინდა საბოლოოდ მაინც ვერ გავიგე, თან კიდევ ძალიან მინდა ეს ბეჭედი როცა ამიას დრო მოვა თავად გამიკეთო თითზე
-შენთან ყოფნა და შენი ცოლობა მინდა, მინდა მთელი დარჩენილი ცხოვრება შენთან ერთად გავატარო
-დარწმუნებული ხარ რომ შეძლებ ჩემს ატანას მთელი ცხოვრება?
-შევძლებ-დარწმუნებით უთხრა ბიჭმა და ცხვირზე აკოცა -შენს ლოდინში უკვე ჯოჯოხეთური 5 წელი გავიდა და შენსზე ფიქრი მაინც ვერ მოვიშორე თავიდან ასე რომ-გაიორგი გაჩუმდა და კარგა ხნის დაპაუზების მერე ჰკითხა -ცოლად გამომყველლბი?-
ანიმ არაფერი უპასუხა, თავი დახარა და ხელი გაუწოდა-ანუ თანახმა ხარ ხო?-დაიბნა გიორგი
-შენი აზრით?- გამომწვევი ტონით ჰკითხა გოგონამ და როგორც კი ბეჭედი თითზე მოარგო გიორგიმ ტუჩებზე დააცხრა, როცა სუნთქვა აჩქარებულები ერთმანეთის ვნებიან ბაგეებს მოწყდნენ გიორგი ამღვრეული თვალებით ჩააცქერდა საყვარელ გოგონას აციმციმებილ თვალებში
-გამომყევი-ჩურჩულით უთხრა და ნაზად ჩააყოლა ხელი მის თმას
-მოგყვები-აკისკისდა ანი და ნეჭდიანი ხელი სახესთან მიუტანა
-ახლა
-რააა?-დაიბნა გოგონა და იგრძნო წამის მეასედში როგორ შეუწყდა გულისცემა
-ანი-გიორგიმ მისი ცალ მკლავზე ჩაცურებული ჟაკეტი კიდევ უფრო ქვემოთ ჩააცურა და შიშველ მხარზე ნაზად აკოცა
-გთხოვ გამომყევი-ჩურჩულით უთხრა და უცნაური მზერით ჩააცქერდა თვალებში
-გიორგი მე არც კი ვიცი რა გითხრა
-გამომყევი რა... ახლა რომ გაგიშვა იცოდე მოვკვდები
-არანორმალური-აკისკისდა გოგონა და სხეულზე მჭიდროდ მიეკრო- ასე საშინლად ვმოქმედებ შენზე?-კმაყოფილი ტონით ჰკითხა და ყელში აკოცა
-უსაშინლესად
-მიყვარხარ
-გამომყვები?-არ მოეშვა გიორგი და გოგონამ თანხმობის ნიშნად თავი რომ დაუქნია ბედნიერების გიჟურმა ტალღა გადაუარა.
თორნიკე დაცლილი ღვინის ბოთლით ხელში ცივ იატაკზე სრულიად მარტო იჯდა და ერთ წერტილს მიშტერებოდა, ცარიელი, სრულიად ცარიელი იყო მისი სული, გული, გონება და სხეული ყველა გრძნობისგან და ემოციისგან, აღარაფერს განიცდიდა საერთოს აღარაფერს, უფრო სწორად ვეღარაფერს, რადგან ძალა აღარ ჰყოფნიდა კიდევ განეცადა რაიმე ადამიანური გრძნობა გარდა მარტოობისა... კარგა ხანს იჯდა ასე უაზროდ და ზიზღით დაჰყურებდა ჭუჭყიან იატაკზე უწესრიგოდ მიმოფანტულ განქორწინების თეთრ ქათქათა ქაღალდებს, ბოლოს როცა ვეღარ გაუძლო ამ ყველაფერს ფეხზე წამოდგა, მანქანის გასაღებს ხელი წამოავლო და გიჟივით გავარდა ქუჩაში.
დივანზე მჯდომი ქეთი შეკრთა, როცა მისაღები ოთახის მძიმე, რკინის კარი გაიღო და მაშინვე ფეხზე წამოვარდა დაფეთებული, გაოგნებული სახით მიაჩერდა თორნიკეს, რომელიც წაშლილი სახით მიუახლოვდა მას და ძლიერად ჩაეხუტა
-თორნიკე შვილო-აღმოხოდა სასოწარკვეთილ ქალს და თავადაც შემოხვია მონატრებული შვილის გაყინულ უგრძნობ სხეულს აკანკალებული ხელები
-დედა...ძალიან ცუდად ვარ-ძლივს გასაგონად უთხრა თორნიკემ, კისერში აკოცა და ცხვირი მის თმებში ჩარგო
-თორნიკე-ამოილუღლუღა ატირებულმა ქალმა და უფრო მეტად მიიკრო გულზე, უნდოდა დარწმუნებულიყო, რომ ის ნამდვილად მასთან იყო, რადგან რამდენიმე წამის განმავლობაში იმდენად დაიკარგა მოზღვავებულ ემოციებში, რომ ეგონა ეჩვენებოდა ეს ყველაფერი და თორნიკე უბრალოდ გაქრებიდა მისი წარმოსახვიდან, მაგრამ როგორც კი გააცნობიერა, რომ ეს რეალობა იყო და ის მასთან დასახმარებლად მივიდა გული მტკივნეულად შეეკუმშა
-დედა-უმისამართოდ დაიჩურჩულა თორნიკემ ეს მისთვის უკვე ზედმეტად ძვირფასი სიტყვა და თავზე აკოცა ქალს
-ყველაფერი კარგად იქნება -ჩურჩულით უთხრა ქეთიმ და აკანკალებული თითებით ნაზად ჩააყოლა მის წაშლილ სახეს
-მჭირდები-ჩამწყდარი ხმით უთხრა თორნიკემ და როგორც კი დივანზე დასხნენ თავი კალთაში ჩაუდო და თვალები მაგრად დახუჭა, რადგან უნდოდა ყველა და ყველაფერი დაევიწყებინდა, უნდოდა გაჰქცეოდა საკუთარ თავს და პრობლემებს, მარიანას და ლილეს არანორმალურ მონატრებას, ცოდვებს, შეცდომებს, ტკივილებს, სინდისის ქენჯნას, სასოწარკვეთას, იმედგაცრუებას, შიშს ... ქეთი ნაზად მოეფერა შვილის ნატანჯ სახეს და მის შეუმჩნევლად მაჯით მოიშორა სიმწრის ცრემლები, თუმცა თორნიკე მიხვდა რომ ის ტიროდა ამიტომ ხელი დაუჭირა და ნაზად აკოცა მთრთოლარე თითებზე
-შენ ჩემი სუნთქავ ხარ-ჩურჩულით უთხრა ქეთიმ და ამჯერად არეულ თმებში თმებზე მოეფერა. თორნიკემ ყველა ფიქრი გაფანტა და თავს უფლება მისცა დედა მუხლებზე თავდადებულს მშვიდად დაეძინა ისე, როგორც ბავშვობაში, რადგან იმის განცდა რომ ამ ქვეყნად არსებობდა ვიღაც, ვისაც ის, ისეთი არანორალური, დაულაგებელი და უწესრიგო უყვარდა, როგორცი იყო რაღაც ძალას მატებდა იმისთვის რომ ისევ გაეგრძელებინა სიცოცხლე ამ ცოდვილ მიწაზე...