ქეთიმ ვერაფრით დაითანხმა თორნიკე რეზისთან შეხვედრაზე, მისი თხოვნაც, ხვეწნაც და მუდარაც ამაო აღმოჩნდა
-ასე რატომ იქცევი?-ცხელი ცრემლები ჩამსცივდა ქალს გაფითრებულ სახეზე და მაგიდაზე უწერიგოდ დაყრილ ღვინის ცარიელ ბოთლებზე მიუთითა სახე მონგრეუ შვილს-ცხოვრებას რატომ ინადგურებ მაშინ, როცა შეგიძლია რომ ბედნიერი იყო... ძალიან ბედნიერი შენს ცოლ-შვილთან ერთად
-წადი ქეთი-ბრაზნარევი ტონით უთხრა თორნიკემ დედას და კარი ფართედ გაუღო
-არსად წავალ-მკაცრი ტონით უთხრა ქეთიმ და კარი გამეტებით მიაჯახუნა
-რა გინდაა? -ზედმეტად მიუახლოვდა თორნიკე დედას და ზიზღით ჩააცქერდა, მიღებული ჭარბი ალკოჰოლის დოზისგან ჩაწითლებული თვალებით, ცისფერ უძირო სფეროებში- თავს რატომ არ მანებებ?
-შენ ჩემი შვილი ხარ
-მე შენი შვილი არ ვარ და არც შენ ხარ დედაჩემი! მორჩი ამ სულური დედა-შვილობანას თამაშს-უყვირა თორნიკემ, ქეთიმ არაფერი უპასუხა, კარგა ხანს ძალიან მშვიდად უყურებდა შვილს ჩაწითლებულ თვალებში, შემდეგ კი მთელი ძალით გაარტყა სახეში ხელი. გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა სიბნელით მოცულ ოთახში, რომელსაც მხოლოდ მათი აჩქარებული სუნთქვის ხმა არღვევდა
-ვიცი რომ შეცდომა დავუშვი და არასწორად მივიქეცი სიმართლე რომ დაგიმალე, მაგრამ ის გრძნობა რაც ჩვენ ორ შოროსაა არასდოს ყოფილა ყალბი და შენ ეს იცი!
-ქეთი!
-უარყოფა არ გაბედო!-უყვირა წყობრიდან გამოსულმა ქალმა-შენ ჩემი შვილი ხარ მე კი დედაშენი და ამას ვერასდროს ვერაფერი ვერ შეცვლის! ახლა კი დროა გონს მოხვიდე და შეწყვიტო საკუთარი თავის სიბრალური ... საკმარისია, საკმარისია გესმის?! დროა აზრზე მოხვიდე და რეალობას თვალი გაუსწორო! რა გინდა? გინდა რომ ყველას გვეცოდებოდე? ეს გინდა?-შეიცხადა ქეთიმ და სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა წაშლილ სახეზე-გულწრფელად გეტყვი რომ მეცოდები, ძალიან მეცოდები თორნიკე... ყველას გვეცოდები, რადგან ამ ეტაპზე მხოლოდ სიბრალურს იმსახურებ ჩვენგან... არ ვიცი რატომ გინდა რომ მსხვერპლის როლში იყო მაგრამ თუ ასე უფრო უკეთ გრძნობ თავს მაშინ ასე განაგრძე ცხოვრება! ასე მარტომ, გარიყულმა, მიტოვებულმა, დაუცველმა, სუსტმა, უსუსურმა!-ხელები გაშალა ქეთიმ-როგორც ჩანს შენი შესაძლებლობეის მაქსიმუმი ესაა!!!
-მორჩი-აყვირდა თორნიკე
-დაკარგო საყვარელი ქალი და შვილი მხოლოდ იმიტომ რომ ძალა არ შეგწევს წარსულის მახინჯ რეალობას თვალი გაუსწორო, ძალა მოიკრობო და ცხოვრება ახალი სუფთა ფურცლიდან დაიწყო, იმას ნიშნავს რომ ძალიან უსუსური ხარ, იმდენად უსუსური რომ მხოლოდ ის შეგიძლია რომ მსხვერპლის როლი წარმატებით მოირგო...
-გეყოფა საკმარისია შეწყვიტე-აყვირდა გაგიჟებული თორნიკე და კარს გამეტებით დაარტყა ხელი
-რეზის შეხვდი დაელაპარაკე, ვფიქრობ რომ მამაშენი ყველაზე უკეთ შეძლებს შენს გაგებას
-ის კაცი მამაჩემი არ არის-ზიზღით სავსე მზერით გახედა თორნიკემ დედას
-გეშინია არა?-ირონიული ტონით უთხრა ქეთიმ და სახეზე სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა-გეშინია რომ ისიც ისევე გატკენს გულს, როგორც მე... ისევე გაგიცრუებს იმედებს როგორც მე... ისევე მოგატყუებს როგორც მე გატყუები წლების განმავლობაში... სინამდვილეში ყველაფერი მხოლოდ ჩემი ბრალია... მე გატკინე ასე ძალიან... და სწორედ ამის გამო სჯი მამაშენს და მარიანას
-ასე არაა-ავარდა თორნიკე და მის წინ დადგა
-მე ცუდი დეიდა ვარ... ცუდი ადამიანი, საშინლად მოგექეცი... მთელი 26 წელი სიყალბეში გაცხოვრე-მოულოდნელად სახეზე ხელები აიფარა ქეთიმ და ატირდა
-ვერ ვიტან რომ ტირი ხომ იცი-ხმა დაბალი ტონით უთხრა თორნიკემ და ზედმეტად მიუახლოვდა ქალს
-მაპატიე... მაპატიე რომ ვერ შევძელი და სათანადო დედობა ვერ გაგიწიე და ვერც ღირსეული დეიდობა
-ქეთი მორჩი
-ვიცი რომ დღემდე ვერ მაპატიე, ამას ვგრძნობ
-ცდები, მე შენ ძალიან მიყვარხარ
-ვიცი რომ გიყვარვარ-დანანებით უთხრა ქეთიმ და თვალებში ჩააცქერდა შვილს -მაგრამ არსებობს ჭრილობები რომელთაც დრო და სიყვარული ვერ აშუშებს
-ქეთი მორჩი სისულელების ლაპარაკს
-ოდესმე მაპატიებ? ოდესმე შეწყვეტ მარიანას და მამაშენის დასჯას იმის გამო რომ მე შენ გატკინე?
-მარიანა მიყვარს, სიგიჟემდე მიყვარს ჩემი ცოლი რატომ არავის არ გესმით ჩემი?
-მაშინ გამუდმებით ტკივილს რატომ აყენებ?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა ქეთიმ სახე მონგრეულ შვილს-ამ კითხავზე პასუხი არ გაქვს ხომ ასეა?!-ისევ ცრემლები გადმოსცვივდა ქალს-იმიტომ რომ გაუაზრებლად, შენდაუნებურად წარსულის გამო სჯი მას
-ცდები ქეთი... ძალიან ცდები... ასე არაა! მე მას არ ვსჯი...მე ის მიყვარს, ძალინ მიყვარს მაგრამ დავიღალე, გესმის? ძალიან დავიღალე ამ ყველაფერის ახსნით-ჩამწყდარი ხმით უთხრა თორნიკემ და ზურგი აქცია
-მამაშენი? მან რა დააშავა? გამუდმებით ზურგს რატომ აქცევ? მე ხომ აგიხსნი, რეალურად რაც მოხდა მასსა და ქრისტინეს შორის?! უკვე ხომ გითხარი, რომ ყველაფერი შემთხვევით მოხდა...
-მისი რატომ გჯერა-ავარდა თორნიკე
-იმიტომ რომ ქრისტინე არაამქვეყნიური სიყვარულით უყვარდა...
-ეს იმას არ ნიშნავს, რომ არ შეეძლო მისთვის რამე დაეშავებინა
-არ დაუშავებდა იმიტომ რომ უყვარდა, ძალიან უყვარდა...
-მაშინ ლაშამ და დედაჩემა სიმართლე ყველას რატომ დაუმალეს! რატომ? ეს რატომ გააკეთეს?
-იმიტომ რომ ლაშას და რეზის ერთმანეთი სძულდათ, ბავშვობიდან სძულდათ, ქრისტინეს გამო კიდევ უფრო მეტად შეიზიზღეს ერთმანეთი, ჩემი და კი მათი სიძულვილის და ზიზღის მსხვერპლი გახდა შემთხვევით
-ქეთი მორჩი რა ამ ყველაფერზე ლაპარაკს, ტვინს ნუ ტყ.ავ
-მარტივია... ძალიან მარტივია რომ ყველაფერი გამოსწორო, უბრალოდ უნდა შეიცვალო... ლილე არ გენატრება? მის სურნელს არ გრძნობ ხოლმე, ისეთი განცდა არ გიჩნდება თითქოს ეხები? და მერე როცა აცნობიერებ რომ ეს ყველაფერი მოჩვენებითია და სინამდვილეში ის აქ არაა, სული არ გტკივა ხოლმე?
-ქეთი აღარ დაასრულებ ჩემს წამებას?-მისკენ მიტრიალდა თორნიკე და თვალებში ჩააცქერდა დედას
- ამ ყველაფრის დასრულება მხოლოდ შენ შეგიძლია თორნიკე! რატომ არ გესმის?-ქეთიმ მისი სახე ხელებში მოიქცია და სევდიანად გაუღიმა- გთხოვ ძალიან გთხოვ უფლება მოგვეცი რომ დაგეხმაროთ...
-უნდა წავიდე-ნაბიჯი გვერდზე წადგა აღელვებულმა ბიჭმა
-თორნიკე-შეეხვეწა ქეთი
-მარტო ყოფნა მჭირდება-ხმა დაბალი ტონით უთხრა ბიჭმა და თავზე აკოცა ქალს, ქეთის ცხვირი აეწვა და უმალ ცრემლები გადმოსცვივდა.
რეზი უემოციო სახით იდგა ქრისტინეს საფლავის ქვასთან და მის მონატრებულ ღიმილიან სახეს ცივი მზერით აკვირდებოდა, როცა მძიმე ფეხის ნაბიჯების ხმა მოესმა, სუნთქვა შეეკრა, იმდენად აღელდა და დაიძაბა რომ მიბრუნება ვერ გაბედა, ცხოვრებში პირველად შეეშინდა, შეეშინდა რომ ეს მისი შვილი კი არა ვიღაც სხვა, მისთვია უცხო ადამიანი იქნებოდა... უარესი დაემართა, როცა ფეხის ნაბიჯების ხმა მის ზურგს უკან, შორი-ახლოს შეწყდა, როგორღაც ძალა მოიკრობა და ნელა მიტრიალდა უკან მდგომისკენ, მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა, უცნარი განცდა დაეუფლა რეზის მისთვის უცხო, უცნობი და გამოუცდელი გრძნობები ერთიანად მოეძალა გაყინულ უგრძნობ სხეულში, ერთმანეთში გიჟურად აირია და ქარიშხალი დატრიალა.
-შენ... მოხვედი-ჩამწყდარი ხმით უთხრა რეზიმ და მზერა აარიდა, რადგან ძალა აღარ ეყო გამკლავებოდა შვილის თვალებიდან წამოსულ ბრაზს, წყენას, ზიზღს სიძულვილს და სიცარიელეს
-მოგისმენ... მხოლოდ ცოტა ხნით, ბევრი დრო არ მაქვს-უემოციო ტონით უთხრა თორნიკემ და თავი დახარა, რადგან რეალურად მასაც ძალიან უჭირდა იმ უცხო გრძნობებთან გამკლავება რომელიც ნელ-ნელა იპარებოდა მის უგრძნობ სხეულში
-მადლობა რომ მოხვედი
-ქეთიმ მაიძულა-მომაბეზრებლად უთხრა ბიჭმა და კიდევ ერთხელ შეხედა მამის ნატანჯ სახეს
-დედაშენი კარგი ადამიანია, მართალია საშინელი შეცდომა დაუშვა რომ მოგატყუა, მაგრამ მან შენ ოჯახი და ბედნიერი ბავშვობა გაჩუქა...
-აქ ქეთიზე სალაპარაკოდ მომიყვანე?-გაბრაზდა თორნიკე
-ვიცი რომ არც ისე კარგი ურთიერთობა გაქვთ
-ჩემი და დედაჩემის ურთიერთობა შენ არ გეხება
-მართალია... ზედმეტი მომივიდა-მოიღუშა რეზი
-სწრაფად მითხარი რატომ გინდოდა ჩემი ნახვა, აქ შენთან ერთად ყოფნა არ მინდა
-ასე ძალიან რატომ გძულვარ?-აღელდა რეზი
-არ მძულხარ
-მაშინ უფლებას რატომ არ მაძლევ რომ შენს ცხოვრებაში შემოვიდე
-იმიტომ საჭიროდ არ ვთვლი
-თორნიკე ვიცი რომ ახლა საშინლად რთულ მდგომარეობაში ხარ, შენი მესმის... მართლა მესმის... მაგრამ შენზე, როგორც შვილზე უარის თქმა არ შემიძლია...
-იმედია ხვალვე მამის დაძახებას არ მომთხოვ- ცინიკური ტონით უთხრა ბიჭმა
-არასდროს არაფერს არ მოვითხოვ შენგან რადგან უფლება არ მაქვს პრეტენზია მქონდეს მამობაზე, რადგან ის რომ მთელი ეს წლები შენი არსებობის შესახებ არაფერი ვიცოდი მხოლოდ ჩემი ბრალია... ქრისტინეს ეშინოდა, ჩემი ძალიან ეშინოდა... და სწორედ ამიტომ დამალა სიმართლე
-რატომ ეშინოდა?-გაბრაზდა თორნიკე- თუ მას ძალით არ შეხებიხარ შენი ასე ძალიან რაღატომ ეშინოდა? -ავარდა ბიჭი
-იმიტომ რომ მიყვარდა, ძალიან მიყვარდა, არანორმალურად მიყვარდა და ზუსტად იცოდა, სიმართლე რომ გამეგო შენზე, ჩემს ცოლობას ვაიძულებდი
-თუ შენთან ყოფნას არ მოინდომებდა მაინც?- ინტერესით ჰკითხა თორნიკემ, რეზიმ არაფერი უპასუხა, ძალა არ ეყო, მხოლოდ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად შვილს და მაშინვე გაექცა მის ამღვრეულ თვალებს
-ესე იგი მის გამო ყველაფერზე იყავი წამსვლელი
-სწორედ ამ მიზეზით შემიძულა და სიმართლე დამიმალა... შენდეგ კი ამ ყველაფერს მისი სიცოცხლე შეეწირა-სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა რომელიც თორნიკეს ჩავარდნილმა ხმამ დაარღვია
-ნანობ?
-რა აზრი აქვს სინანულს მაშინ როცა ის იქაა მე კი აქ-გული მტკივნეულად შეეკუმშა რეზის და ქრისტინეს საფლავისაკენ მიტრიალდა -მთელი ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი გაუგებრობაა და მეტი არაფერი, საერთოდ არაფერი! საყვარელი ქალი მხოლოდ იმიტომ დავკარგე რომ არანორმალურად მიყვარდა და გამუდმებით ჩემთან ყოფნას ვაიძულებდი...ამის გამო კი მე მას ვძულდი და ჩემი საშინლად ეშინოდა... რაც მეტად ვცდილობდი მასთან დაახლოებას, მით მეტად მშორდებოდა და ლაშას ეწებებოდა, მე კი ეს მაგიჟებდა, თავზე გამუდმებით კონტროლს ვკარგავდი, გასაქანს არ ვაძლევდი და ათას სისულელეს ვაკეთებდი შენსავით-ამ დროს რეზიმ თორნიკესკენ მიიხედა და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ცარიელ თვალებში-ჩემთვის სულ ერთი იყო ის თუ რა უნდოდა თავად ქრისტინეს, რაზე ოცნებობდა, რაზე ფიქრობდა, რა სტკიოდა... ჩემთვის მთავარი მხოლოდ ის იყო რომ მისგან მიმეღო ის რაც მსურდა...ეგოისტი და მესაკუთრე ნაბ.ჭვარი ვიყავი რომელიც მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობდა... არასდროს მაინტერესებდა ის თუ რას გრძნობდა ქრისტინე... სწორედ ამ ყველაფერს შეეწირა მისი სიცოცხლე და ჩემი ცხოვრება... სინანული... იცი ეს რა გრძნობაა? ეს ის გრძნობაა რომელიც ნელ-ნელა და ჩუმად გიძვრება სხეულში, მერე წვეთი შხმაივით ედება მთელს ორგანიზმს და ყოველ დღეს ჯოჯოხეთად აქცევს...
-ისევ გიყვარს?-სამარისებური სიჩუმე დაბნეული თორნიკეს ხმამ დაარღვია ისევ
-მიყვარს...
ირაკლის დაუსრულებელმა სმამ, თავის შედეგი გამოიღო და ნელ-ნელა უსახურ არარაობას დაემსგავსა, ქეთი საშინლად განიცდიდა ამ ყველაფერს მაგრამ მის დასახმარებლად ვერაფერს აკეთებდა რადგან თავად ასე ერჩია, სასმელში ეპოვა ხსნა... ანიმ რამდენჯერმე შესთავაზა მშობლებს მე და გიორგი დროებით აქ გადმოვლთო სახცოვრებლადო, მაგრამ ირაკლიმ უფლება არ მისცა, არც ქეთის სურდა ენახა ანის, რამდენად მტკივნეულად ინგრეოდა მათი ოჯახი.
ქეთიმ მოწყენილი სახით გახედა კედლის საათს რომელიც უკვე გამთენიის ხუთს უჩვენებდა, სამზარეულოში შევიდა და ყავა გაიკეთა, რატომღაც უსიამო განცდა ჰქონდა მოსვენება დაკარგულს და ვერაფრით მშვიდდებოდა, როცა ეზოს კარის ხმა გაიგონა, ყავის კეთებას შეეშვა და ფანჯარასთან მივიდა აღელვებული, რომ დარწმუნდა ირაკლი კვლავ მთვრალი დაბრუნდა შინ, საძინებელში შეიკეტა და საწოლზე ჩამოჯდა. ირაკლიმ ხმაურით შეაღო სახლის მძიმე, რკინის კარი და ცარიელ ოთახს ზიზღით მოატარა თვალი, შემდეგ კი ქეთის საძინებლის კარს მიაჩერდა ცოტახნით, რატომღაც ამ ღამეს ცუდი აზრები უტრიალებდა თავში... კარს ნელა მიუახლოვდა და სახელური უხეშად დაქაჩა თუმცა არ შეუღია, ქეთი საშინლად დაიძაბა და აღელდა, ამიტომ ფეხზე წამოდგა და ოთახიდან გასვლა დააპირა, თუმცა სწორედ ამ დროს ირაკლიმ კარი შეაღო და ზიზღით მიაჩერდა სახეგაფითრებულ ცოლს
-ირაკლი-აღმოხდა დაძაბულ ქალს, როცა მის წაშლილ სახეს ჰკიდა თვალი. კაცმა არაფერი უპასუხა, ოთახში მშვიდად შეაბიჯა და კარი მიაჯახუნა -რას აკეთებ-დაიძაბა ქეთი
-ისეთს არაფერს-მხრები აიჩეჩა კაცმა და მისკენ წადგა ნაბიჯი
-გთხოვ გადი-ჩავარდნილი ხმით უთხრა ქეთიმ და უკან დაიხია
-შენ ჩემი ცოლი ხარ-ირონიული ტონით უთხრა კაცმა და გამომწვევი მზერა ააყოლა მის ათრთოლებულ სხეულს
-მაშინ მე გავალ-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ქეთიმ და ნაბიჯი გვერდზე წადგა, მაგრამ ირაკლიმ მაშინვე წინ ასევეტა და გასვლის საშუალება არ მისცა -ასე რატომ იქცევი?-ავარდა ქეთი
-ოდესმე ზიზღნარევი სიყვარული განგიცდია?-ინტერესით ჰკითხა ირაკლიმ ცოლს და ზედმეტად მიუახლოვდა მის ერთიანად ათრთოლებულ სხეულს- მე ახლა განვიცდი და ეს ძალიან მტკივნეულია
-ვიცი-თანაგრძნობით უთხრა ქეთიმ
-მინდა რომ გაგიშვა, მაგრამ რეალურად არ მინდა რომ გაგიშვა, არ მინდა რომ ბედნიერი იყო, არ მინდა რომ გეგა შენი ღიმილის მიზეზი იყოს, არ მინდა ყოველ ღამე გეხებოდეს ის ნაბ.ჭვარი და...
-შეწყვიტე-ავარდა ქეთი
-ქეთი უშენობა არ შემიძლია, არ შემიძლია იმის წარმოდგენა რომ ვიღაც სხვა გეხება
-გთხოვ არ გინდა
-ძალიან მიყვარხარ-ხმა დაბალი ტონით უთხრა კაცმა და როცა ქალმა კვლავ სცადა მისთვის გვერდის ავლა მოულოდნელად მკლავებში მოიმწყვდია და თვალებში ჩააცქერდა
-ხელი გამიშვი-გაიბრძოლა შეშინებულმა ქალმა
-შენ ჩემი ხარ
-ირაკლი!-აყვირდა ქეთი და უფრო მეტად გაუწია წინაადეგობა, რასაც კაცის მხრიდან აგრესიული რეაქცია მიჰყვა, მან ყველაირად შეუზღუდა ქეთის მოძრაობის უნარი და სრულიად მოულოდნელად ტუჩებზე დააცხრა, ქეთიმ ბოლო ძალები მოკრიბა ისევ შეეწინაღმდეგა და რაღაცნაირად ერთი ხელი გაითავისუფლა რომელიც მაშინვე მკერდზე მიაბჯინა თავგზააბნეულ კაცს და მათ არეულ სახეებშორის დისტანცია გაზარდა
-ქეთი-აღმოხდა გაცეცხლებულ კაცს და ორივე მაჯაში უხეშად წაავლო ხელი და სხეულზე მიიწება, ამ გაუგებრობაში იყვნენ რომ ქეთი საწოლის კიდესა და ქმრის უხეშ სხეულს შორის მოექცა რის გამოც წინასწორობა მალევე დაკარგა და ირაკლისთან ერთად გადაეშვა საწოლზე, მაშინვე თავის დახსნა სცადა, მაგრამ ამავე წამს ირაკლის მძიმე სხეულის ქვეშ მოექცა, რომელმაც ხელები მაშინვე თავსზემოთ დაუჭირა
-გთხოვ გამიშვი-შეეხვეწა ქეთი რომელსაც
ხმასთან ერთად მთელი სხეული აუკანკალდა.
-შენ ჩემი ცოლი ხარ-ზემოდან დააცქერდა ირაკლი საზე წაშლილ ცოლს
-შენთან ყოფნა აღარ მინდა
-მე მინდა-ზიზღით უთხრა ირაკლიმ და ყელში აკოცა
-ირაკლი-შეეხვეწა ქეთი, მაგრამ გაგიჟებული კაცი მაშინვე ტუჩებზე დააცხრა, მაგრამ ქეთიმ წინააღმდეგობა გაუწია და მარტივად დააღწია თავი მის უხეშ ტუჩებს, მაგრამ ირაკლიმ ამოსუნთქვის საშუალება არ მისცა და ისევ მის ნატკენ და ნაწვალევ ტუჩებს დააცხრა, სწორედ ამ დროს სიმწრის ცრემლები გადმოსცვივდა ქეთის ამღვრეული თვალებიდან რომელებიც საფეთქელზე ჩაცურდნენ და ოქროსფერ ტალღებში ჩაიკარგნენ.
დილის ტკბილი ძილის დაფრთხობის გამო, გაბრაზებული სახით უყურებდა გეგა გვანცას, რომელიც ოთახიდან ოთახში გიჟივით დარბოდა
-არ შეგიძლია რომ ერთხელ სამსახურში ისე წახვიდე რომ სახლი თავზე არ დაიმხო?-ბუზღუნით ჰკითხა დას
-წადი დაიძინე რააა
-რას ეძებ მითხარი და თუ გინდა დაგეხმარები-უკმაყოფილო ტონით უთხრა კაცმა, რომ რაც შეილება მალე გაესტუმრებინა და სამსახურში
-შენ მხოლოდ ნერვების გაღიზიანებაში მეხმარები ხოლმე ყოველჯერზე წარმატებულად-გაუბრაზდა გვანცა
-მიდი მითხარი -არ მოეშვა გეგა
-,,დამტენს" რა
-მერამდენედ?
-უკვე ნერვებს მიშლი, სხვათაშორის შენ დაათრევ ხოლმე აქეთ-იქით
-ახლა მე დამაბრალე
-კაი წავედი მაგვიანდება, თუ რამე და იპოვე მომიტანე კაი?
-კი კი მელოდე-გაეცინა გეგას
- ნუ ხარ დამპალი
-მგონი შენი გამოძახებული ტაქსი მოვიდა-გვანცას მობილურს დახედა ნახევრად მძინარე გეგამ
-კაი მიდი გავიქეცი ჭკვიანად-გაუღიმა გვანცამ და ბნელ ქუჩაში გავიდა. გეგამ ფანჯრიდან მიადევნა თვალი დას იქამდე სანამ ტაქსიში არ ჩაჯდა, შემდეგ საძინებელში შევიდა და ძილის შებრუნება სცადა მაგრამ ვერ შეძლო, ამიტომ სამზარეულოში შევიდა და ტკბილი ყავა გაიკეთა, შემდეგ აივანზე გავიდა და სიგარეტს მშვიდად მოუკიდა, მის გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა კარზე ზარის ხმა გაისმა, გაეცინა , იფიქრა რომ გვანცას ისევ რამე დარჩა და კარი მომღიმარი სახით გააღო, თუმცა როგორც კი საყვარელი ქალის წაშლილ სახეს ჰკიდა თვალი, ცივად მიეყინა სახეზე ირონიული ღიმილი, საშინლად დაიძაბა, როცა ქეთის ტირილისგან დასიებულ ცისფერ, ამღვრეულ სფეროებს ჰკიდა თვალი, უარესი დაემართა როცა მოულოდნელად ატირებული ქეთი გულზე მოეკრო. გეგამ ხმის ამოუღებლად შემოხვია ხელები საყვარელი ქალის მოცახცახე სხეულს და თავზე აკოცა.
-ქეთი-გეგამ ნიკაპზე მოჰკიდა ხელი, თავი ააწევინა და ინტერესით ჩააცქერდა თვალებში დაბნეულ ქალს
-გთხოვ არაფერი მკითხო-სლუკუნით უთხრა ქეთიმ და ისევ ჩაეხუტა
-კარგი-მოიღუშა გეგა და სახლში ისე შეიყვანა, რომ წამით არ მოშორებია მის გაყინულ, უგრძნობ სხეულს, დივანზე დასვა, გვერდით მიუჯდა ხელი გადახვია და გულზე მიიკრო. ქეთი მალე დამშვიდდა საყვარელი მამაკაცის მკლავებში და ტირილიც შეწყვიტა
-ქეთი... იმ ნაბ.ჭვარმა დაგიშავა რამე?-კარგა ხნის სიჩუმის მერე ჰკითხა გეგამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში
-არა-ჩამწყდარი ხმით უპასუხა ქალმა და მაშინვე გაექცა მის მზერას
-რატომ მგონია რომ ასეთ მდგომარეობაში სწორედ იმ ნაბ.ჭვარის გამო ხარ?-წარბები შეკრა გეგამ და ზემოდან დააცქერდა დაბნეულ ქალს
-აქ სალაპარაკოდ არ მოვსულვარ გეგა... უბრალოდ თავი საშინლად ვიგრძენი და შენთან ყოფნა მომინდა
-დილის 6 საათზე?
-არ შეიძლება რომ დილის 6 საათზე მომენატრო?
-ქეთი ვგრძნობ რომ შინაგანად ძალინ ცუდად ხარ, მომიყევი რა მოხდა
-თუ ჩემს დაკითხვას არ შეწყვეტ იცოდე წავალ-გაბრაზდა ქეთი და ხელიდან დაუსხლტა
-ყავას დალევ?
-გამიკეთებ?
-ჰო მაგრამ იცოდე ეს პირველი და უკანასკნელი იქნება-წარბი აწკიპა კაცმა
-კარგი-სევდიანად გაუღიმა ქეთიმ.
სახე წაშლილი ირაკლი სავარძელში იჯდა და ერთ წერტილს მიშტერებოდა, ცარიელი, სულ მთლად ცარიელი იყო მისი გული, სული, გონება და სხეული... ღამე მომხდარმა საბოლოოდ გაანადგურა...მიხვდა რომ ქეთისადმი ეს გიჟური ლტოლვა, ვნება და სიყვარული სულს უმახინჯებდა და ადამიანის სახეს აკარგვინებდა.
ქეთი დიდხანს იდგა კარის ზღურბლთან და ნაბიჯის გადადგმას ვერ ბედავდა წინ, ძალა არ ჰყოფნიდა კვლავ შეეღო იმ სახლის კარი რომელშიც მთელი ეს წელი სიყალბეში და სიცრუეში იცხოვრა, თუმცა ბოლოს მაინც მოიკრიბა ძალა, აკანკალებული ხელით სახელური დაქაჩა და სახლში შევიდა, ირაკლიმ უცნაური მზერით გახედა ცოლს, წამიერად მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეეფეთა
-მასთან იყავი?-მშვიდად ჰკითხა კაცმა და ფეხზე წამოდგა
-განქორწინება მინდა -მკაცრი ტონით უთხრა ქეთიმ და ჩანთას ძლიერად მოუჭირა აკანკალებული თითები
-ვიცი-წარბის შეუხრელად უთხრა ირაკლიმ და ჟურნალების მაგიდიდან რაღაც საბუთები აიღო, ზედმეტად მიუახლოვდა ცოლს და თვალებში ჩააცქერდა-მაპატიე რომ ჩემი სიყვარულით გული გატკინე-მშვიდად უთხრა და სასადილო მაგიდაზე უწესრიგოდ დაყარა განქორწინების საბუთები, რომელთან ნაწილი იატაკზე მიმოიფანტა, შემდეგ გვერდი აუქცია ცოლს და სახლის კარი გამეტებით გაიჯახუნა.
კარის გაღებისთანავე თორნიკე გაოგნებული სახით მიაჩერდა ქეთის რომელიც, მის წინ ორი ჩემონით იდგა
-რა მოხდა?
-მე და ირაკლი ვშორდებით-მშვიდი ტონით უთხრა ქალმა და სახლში დაუპატიჟებლად შევიდა, თორნიკემ ჩემოდნები შეიტანა და იქვე კუთხეში დადო
-ესე იგი შორდებით?-ჯერ კიდევ გაოგნებული ჩანდა თორნიკე
-გიკვირს?-შეიცხადა ქეთიმ და დივანზე მშვიდად დაჯდა
-ჰო მიკვირს-გულწრფელად უთხრა თორნიკემ- არა კი ვიცოდი, რომ ეს დღეს თუ ხვალ მოხდებოდა, მაგრამ მაინც ძალიან უცნაურია იყო თქვენი ეს მოულოდნელი გადაწყვეტილება... რამე ხომ არ მოხდა თქვენს შორის?-ყოყმანით ჰკითხა თორნიკემ დედას და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ცისფერ, უკვე აწყლიანებულ სფეროებში
-არა, არაფერი, უბრალოდ ასე გადავწყვიტეთ
-რამე ხომ არ დაგიშავა-თვალები დააწვრილა თორნიკემ
-არაფერი მომხდარა, უბრალოდ ასე გადავწყვიტეთ სულ ესაა
-ქეთი
-თორნიკე მორჩი
-კარგი-გაბრაზდა ბიჭი და მაშინვე მანქანის გასაღებს წამოავლო ხელი
-სად მიდიხარ-ფეხზე წამოვარდა დაფეთებული ქეთი და წინ გადაეღობა
-ირაკლის უნდა დაველაპარაკო
-ახლა არ გთხოვ-შეეხვეწა ქალი
-უნდა გავიგო რეალურად რა მოხდა თქვენს შორის- ბრაზნარევი ტონით უთხრა ბიჭმა და ხელიდან დაუსხლტა აღელვებულ ქალს, როგორც კი მანქანაში ჩაჯდა მაშინვე ირაკლის დაურეკა და შეხვედრა სთხოვა
-სახლში ვარ-უემოციო ტონით უთხრა კაცმა-სხვათაშორის ეს შენი სახლიცაა და შეგიძლია ნებისმიერ დროს კითხვის გარეშეც მოხვიდე ხოლმე... ვიცი რომ ჩემზეც ისევე ხარ გაბრაზებული და დაბოღმილი როგორც ქეთიზე მაგრამ მე შენ მაინც ჩემს შვილად გთვლი
-სვაამ?
-ბევრი მიზეზი მაქვს საამისოდ
-მეტი აღარ დალიო, მალე მოვალ-გამაფრთხილებელი ტონით უთხრა თორნიკემ და მანქანა დაქოქა.
სევდიანი სახით მიაჩერდა თორნიკე ირაკლის რომელიც მაგიდასთან ხელებში თავჩარგული იჯდა და მათ ოჯახურ, ჩარჩოში ჩასმულ მინადამტვრეულ ფოტოს დაჰყურებდა
-როდემდე აპირებ ასე გაგრძელებას?-ნაწყენი ტონით უთხრა ბიჭმა და მის გვერდით დაჯდა სკამზე
-ამას შენ მეუბნები მეეე?-დამცინავი ტონით ჰკითხა ირაკლიმ შვილს და სახეზე ხელი მოუთათუნა
-ჰო მე გეუბნები-მოიღუშა თორნიკე
-დალევ?-ღვინის ბოთლზე მიანიშნა ირაკლიმ
-არა და აღარც შენ არ დალევ-გაბრაზდა ბიჭი და ბოთლი ირაკლისგან შორს გააცურა
-ახლა მხოლოდ ეს მჭირდება
-შენ ახლა მხოლოდ მე და ანი გჭირდებით!- მკაცრი ტონით უთხრა ბიჭმა და უცნაურად გაუღიმა
-შემიძლია რომ ისევ შვილი დაგიძახო
-შენ მამაჩემი ხარ-მხარზე ხელი დაარტყა თორნიკემ და გაუღიმა
-კარგია რომ არსებობ-ჩამწყდარი ხმით უთხრა კაცმა-კარგია რომ ჩემი შვილი გქვია
-რაღაცას გკითხვა და მინდა რომ გულწრფელად მიპასუხო-ყოყმანით დაიწყო თორნიკემ მძიმე თემაზე ლაპარაკი
-გაინტერესებს ასე მოულოდნელად რატომ შევიტანეთ განქორწინებაზე განცხადება ?
-ჰო და მინდა რომ გულწრფელად მომიყვე გუშინ ღამე რა მოხდა შენსა და დედას შორის... ოღონდ იცოდე რაც არ უნდა მიპასუხო ეს ჩვენს ურთიერთობას ოდნავადაც არ შეცვლის
-საშინლად მოვექეცი-ზიზღით თქვა ირაკლიმ და ერთ წერტილს მიაშტერდა
-რამე დაუშავე?-დაიძაბა თორნიკე
-მე მას გული საშინლად ვატკინე ჩემი ავადმყოფური სიყვარულის გამო, ამიტომ გავუშვი, გავათავისუფლე... ის ბედნიერებას იმსახურებს...
მე ვერ შევძელი, მთელი 28 წლის მანძილზე ვერ შევძელი მისი გაბედნიერება და მხოლოდ ტკივილი მივაყენე
-ასე არაა, შენ ძალიან კარგი ქმარი და მამა იყავი...უბრალოდ ასე მოხდა... უბრალოდ დედამ შენს გრძნობას იგივე გრძნობით ვერ უპასუხა... ეს კი იმას არ ნიშნავს რომ შენ არარაობა და ცუდი ადამიანი ხარ
-რომ ვყვარებოდი სულ ოდნავ მაინც რომ ვყვარებოდი ძალიან ბედნიერი ადამიანი ვიქნებოდი, ხელს ჩავკიდებდი და არასდროს გავუშვებდი
-ახლა რატომ გაუშვი-ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა თორნიკემ
-იმიტომ რომ ჩემი სიყვარულით გეგას გამოჩენის მერე უკვე ტკივილს ვაყენებდი... მასაც ვტანჯავდი და მეც ვიტანჯებოდი... აზრი არ ჰქონდა... უნდა გამეშვა
-ნანობ? აქამდე რომ არ გაუშვი?
-წასვლა არასდროს უცდია
-რომ ეცადა? მარიანასავით შეუვალი რომ ყოფილიყო თავისდროზე?
-ალბათ მაშინაც გავუშვებდი... მაგრამ შენს ადგილას რომ ვიყო და ვიცოდე ცოლს გაგიჟებით ვუყვარვარ არასდროს გავუშვებდი და ჩემი სისულელების გამო ასეთ ძლიერ და ლამაზ სიყვარულს არ დავკარგავდი
-შენც მე მადანაშაულებ-მოიღუშა თორნიკე
-არ გადანაშაულებ-გაბრაზდა კაცი-გეუბნები იმას რასაც ვფიქრობ
-მამა ჩემს პირველ კითხვაზე მაინც არ მიპასუხე
-არ შევხებივარ-გაბრაზდა ირაკლი და სურათი მოისროლა -რაღაც მომენტში თავი დავკარგე და მართლა ვცადე ძალით შევხებოდი, მაგრამ ვერ შევძლი...ვერ გავიმეტე ამ ტკივილისთვის.
ქეთის და ირაკლის განქორწინების პროცესის მოულოდნელმა დაწყებამ ანი საშინლად ააფორიაქა გეგა კი დააეჭვა, თუმცა ქეთი ამ თემაზე ლაპარაკის გამუდმებით გაურბოდა მასთან და შესაბამისად მისი ყველა კითხვა უპასუხოდ რჩებოდა. ირაკლის სასტიკი უარის მიუხედავად ანი და გიორგი მასთან გადაბარგდნენ დროებით საცხოვრებლად შესაბამისად დალევის და სასოწარკვეთის დროს არ უტოვებდა ჭირვეული ორსული ანი მამას, რომელსაც შუაღამისას ქმართან და ძმასთან ერთად ხან მარწყვის საყიდლად გზავნიდა ხან ჯონჯლის წნილის.
რეზის გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა ერთ დღეს სრულიად მოულოდნელად თორნიკემ თავად დაურეკა და შეხვედრა სთხოვა.
-მინდა რომ წარსულის ყველა იმ კითხვაზე მიპასუხო რაც ჯერ კიდევ მიკარგავს მოსვენებას
-ყველაფერს მოგიყვები რაც გაინტერესებს- მშვიდი უემოციო ტონით უთხრა კაცმა და ცოტაოდენი ღვინო მოსვა სავსე ჭიქიდან
-დედაჩემს აპატიე?-ინტერესით ჰკითხა თორნიკემ მის პირდაპირ მჯდომ კაცს რომელიც ჯერ კიდევ ძალიან უცხო იყო მისთვის
-არ ვიცი-გულწრფელად უთხრა რეზიმ და თოვლის თეთრი ქათქათა ფანტელებით დაფარულ სივრცეს გახედა
- ქეთიმ მითხრა რომ ლაშასთან მორიგი შეხვედრისას, ციხეში გაიგე ჩემზე სიმართლე და ისე გაგიჟდი რომ ყველაფერი დალეწე რაც ხელში მოგხვდა... მაინტერესებს პირველად რა განიცადე, ბრაზი, ზიზღი, სიძულვილი თუ სინანული?
-ზუსტად არ ვიცი... ალბათ ყველაფერი ერთად რადგან იმ დღემ ჩემი ცხოვრება სამუდამოდ და ძირფესვიანად შეცვალა... მაგრამ მაინც რთული გადასატანი აღმოჩნდა ჩემთვის იმის გააზრება რომ 26 წლის ვაჟი მყავდა საყვარელი ქალისგან რომელსაც მთელი ეს წლები საკუთარი ძმა მიმალავდა, თავის დროსდროზე კი საყვარელი ქალი, გულწრფელად გითხრა თავიდან ქრისტინეც შემძულდა ლაშასთან ერთად... მაგრამ მერე მივხვდი რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ ჩემი ბრალი იყო და სხვა არავისი, არასწორად ვექცეოდი საყვარელ ქალს და შედეგიც შესაბამისი მივიღე.
მარიანა ცრემლიანი თვალებით დაჰყურებდა მძინარე ლილეს და სახეზე ნაზად ფერებოდა
-დაიძინა?-ჩურჩულით ჰკითხა სოფიმ დას და საძინებლის კარი ფრთხილად შეაღო
-კი -სევდიანად გაუღიმა მარიანამ მას და როგორც კი სოფი მიუახლოვდა ხელი გაუწოდა და ძლიერად ჩაკიდა-ელაპარაკე იმ არანორმალურს?
-კიი, უკვე ნაბიჯებს დგამს
-ძალიან მიხარია
-ისევ ვთხოვე არდადეგებზე რამდენიმე დღით ჩამოვალ და გნახავ-მეთქი მაგრამ ამის გაგონებაც არ უნდა
-ვერ დაითანხმებ, ხომ იცი რა ჯიუტია
-საშინლად მომენატრა
-წარმომიდგენია-თვალები აატრიალა მარიანამ და აკისკისდა
-ისე, გაუფრთხილებლად რომ დავადგე თავზე ვითომ რა მოხდება?
-გამოგაგდებს საავადმყოფოდან-დარწმუნებით უთხრა მარიანამ და ფეხზე წამოდგა
-არ გამიკვირდება მაგისგან
-რადგან არ უნდა რომ ასეთ მდგომარეობაში ნახო ნუ ჩააკითხავ...ცოტაც მოითმინე, დარწმუნებული ვარ მალე გამართულად გაივლის და პირველ რიგში რასაც იზამს ჩვენ ორივემ კარგად ვიცით- გაუღიმა დას და მასთან ერთად ოთახიდან გავიდა. მოხდა ისე რომ სოფიმ ყავის მომზადებისას ფეხი დაიწვა, მართა ბებოს, მანანა ბებოს ბავშვობის მეგობარს, რომელთანაც ცხოვრობდა მარიანა თორნიკესგან წამოსვლის მერე დამწვრობისთვის არაფერი არ აღმოაჩნდა, ამიტომ მარიანა იძულებული გახდა აფთიაქში წასულიყო, საჭირო წამალი მალევე იყიდა და შენობა სწრაფად დატოვა, ეუცნაურა იქვე შორი-ახლოს გაჩერებული მანქანა სწორედ იმ დროს რომ დაიძრა როცა ქუჩაში გამოვიდა და სახლისაკენ მიმავალ თოვლიან გზას დაადგა, თუმცა ვერაფრით გააკეთა იმის დაშვება რომ ეს უცხო მანქანა მაინდამაინც მას აეკიდა,
-