ირაკლიმ სევდიანად გაუღიმა შვილს და ღვინის თითქმის დაცლილი ბოთლი მოიყუდა
-მამა გთხოვ-შეეხვეწა ანი
-სხვაგვარად არ შემიძლია-მოიღუშა კაცი და ცარიელი ბოთლი ხმაურით დადო მაგიდაზე, გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა რომელიც ანის ჩავარდნილმა ხმამ დაარღვია
-ოდესმე შეძლებ მის დავიწყებას?
-არც კი ვეცდები, იმიტომ რომ ეს შეუძლებელია- მოიღუშა ირაკლი და სევდით დაფერილი ამღვრეული თვალები სიბნელეს გაუშტერა
-მამა
-ანი, ახლა ქეთიზე ლაპარაკი არ მინდა-მოიღუშა ირაკლი
-ვიცი რომ უდად ხარ...შენი მესმის, ძალიან კარგად მესმის მაგრამ ვფიქრობ რომ დროა რეალობას თვალი გაუსწორო და ცხოვრების თავიდან დაწყება სცადო
-ქეთის გარეშე ჩემს ცხოვრებას აზრი არ აქვს
-მერე მე? თორნიკე? ჩვენზე საერთოდ არ ფიქრობ?
-ანი მორჩი
-ჩვენ შენ გვჭირდები
-ვიცი და მე მუდამ თქვენს გვერდით ვიქნები!- უკმაყოფილო სახით შეხედა ირაკლიმ გვერდით მჯდომ შვილს
-ჰო მაგრამ...-დაიწყო ანიმ და გაჩუმდა ,თუმცა ბევრი ფიქრის მერე გადაწყვიტა სათქმელი ბოლომდე ეთქვა- შენ ვერც კი მამჩნევ... მე და გიორგი რამდენი დღე უკვე აქ ვართ და საერთოდ არ გვიმჩნევ
-ასე არაა-გაბრაზდა კაცი
-მამა გთხოვ ასე ნუ იქცევი
-შიგნით შედი ცივა და გაცივდები-მკაცრი ტონით უთხრა ირაკლიმ შვილს და ფეხზე წამოდგა, ამით საუბრის დასრულებაზე მიანიშნა და ბერვლის სუსხისგან გაყნლ მოაჯორს ორივე ხელი ძლიერად მოუჭირა
-მამა იცოდე უფლებას არ მოგცემ რომ სასმლით მოიწამლო გონება და საბოლოოდ გაინადგურო ცხოვრება მხოლოდ იმიტომ, რომ თორნიკესავით რეალობისთვის თვალის გასწორება არ გინდა და ძალა არ გყოფნის ცხოვრების თავიდან დასაწყებად
-ანი მორჩი და შიგნით შედი!-მისკენ მიტრიალდა გაბრაზებული კაცი
-ჩვენ შენ გვჭირდები-ცრემლი თვალებით მიაჩერდა ანი მამას და ოდნავ წამოზრდილ მუცელზე მიუთითა, შემდეგ კი ფეხზე წამოდგა და ნელა მიუახლოვდა აღელვებულ კაცს -ყველას გვჭირდები! რატომ არ გესმის?-ძლიერად ჩაეხუტა და მის გულზე ატირდა
-კარგი აღარ დავლევ ოღონდ ახლა ტირილს მორჩი და შემეშვი
-მპირდები?-თვალები დააწვრილა და ეჭვნეულად ახედა გოგონამ მომღიმარ კაცს
-ოღონდ ისე ნუ იზამ რომ სახლიდან გამაქციო-წარბი აწკიპა ირაკლიმ და ზემოდან დააცქერდა შვილის გაფიყრებულ სახეს
-სადაც არ უნდა წახვიდე უკან გამოგყვები და იქამდე არ დაგტოვებ მარტოს სანამ ძალას არ იპოვი საკუთარ თავში და ცხოვრებას თავიდან არ დაიწყებ!-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ კაცს და იფრო ძლიერად ჩაეხუტა
-გიორგიც ასეთ ტერორში გყავს?!-სერიოზულად ჰკითხა ირაკლიმ გაბუტულ შვილს რომელსაც მის სიცილზე ბოლოსდაბოლოს მაინც გაეცინა და დარწმუნებით უთხრა
-უკვე მიეჩვია! შენც მიეჩვევი -დაამშვიდა და ჩაეხუტა.
დივნაზე მჯდომმა გაღიზაინებულმა მარიანამ ისტერიულად ატირებული ლილე, კარგა ხნის წვალების მერე როგორღაც ჩააძინა ხელში და მაშინვე მკვლელი მზერა ესროლა მათ პირდაპირ, სავარძელში მჯდომ დაძაბულ ბიჭს რომელმაც გაუაზრებლად ამოიღო სიგარეტი ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა
-გარეთ მოწიე!-მბრძანებლური ტონით უთხრა მარიანამ ქმარს და მაშინვე მზერა აარიდა მის ამღვრეულ თვალებს, თორნიკემ არაფერი უპასუხა და უემოციო სახით წამოდგა ფეხზე, მარიანამ უცნაური მზერა გააყოლა მიმავლა ბიჭს და როგორც კი, თორნიკე გარეთ გავიდა აწყლიანებული თვალებით ლილეს დააჩერდა, ეტკინა რაღაც ძალიან ეტკინა გულში რის გამოც მოწოლილ ცრემლებს ვეღარ შეეწინააღმდეგა და უფლება მისცა გადმოდენილიყვნენ მის გაფითრებულ ღაწვებზე. მინის კარს მიღმა მდგომმა დაძაბულმა თორნიკემ რამდენიმე ღერი ნერვიულად მოწია თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორები ცოლის ალეწილი სახისთვის, გული მტკივნეულად შეეკუმშა როცა დაინახა როგორ შეუმჩნევლად მოიშორა მან აკანკალებული ხელით სიმწრის ცრემლები, შემდეგ კი მუცელზე მიიდო. უარესი დაემართა როცა დაინახა როგორ არაფრისმთქმელი, ცარიელი, ცივი მზერა მიაყინა მარიანამ საკუთარ მუცელს, ამ ყველაფერმა ისე საშინლად იმოქმედა თორნიკეზე რომ მოსვენება დაკარგა, ამიტომ სიგარეტის თითქმის ჩამწვარი ღერი უმისამართოდ მოისროლა და შიგნით შევიდა, ნელა მიაუხლოვდა ცოლს და ხელის ზურგი ნაზად ჩააყოლა მის გაფითრებულ სახეს
-ნუ მეხები-ზიზღით უთხრა მარიანამ და თავი ოდნავ გვერდზე გასწია
-მარიანა-ავარდა ბიჭი და მაშინვე ძლიერად მომუშტა აკანკალებული ხელები მოწოლილი ბრაზის დასაოკებლად -მგონი გავიწყდება რომ ჯერ კიდევ ჩემი ცოლი ხარ
-არ იცვლები!-ცინიკური ტონით უთხრა გოგონამ ქმარს და ფეხზე წამოდგა გულზე მიკრული ლილეთი ხელში
-ვერ ვხვდები რატომ მეწინააღმდეგები, ჩვენ ხომ ჯერ კიდევ გვიყვარს ეთმანეთი-წამიერად დაშოშმინდა აღელვებული ბიჭი
-იმიტომ რომ შესაძლო ტკივილის და იმედგაცრუების მეშინია!
-აღარ გატკენ... არასდროს გატკენ გპირდები-ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა აღელვებულმა ბიჭმა ცოლს და აკანკალებული თითები მის თმებში ახლართა
-არ შემიძლია! არ შემიძლია გესმის? ხელახლა ვერ გენდობი!-ბრაზნარევი ტონით უთხრა გოგონამ და გვერდი აუქცია. ასლუკუნებული ლილე საძინებელში შეიყვანა და როცა ხელახლა ჩააძინა ხელში, საწილზე ფრთხილად დააწვინა. გადაწყვიტა თავადაც მის გვერდით დაეძინა და აღარ გასულიყო ოთახიდან რომ თორნიკესთან ეს უსიამოვნო საუბარი აღარ გაეგრძელებინა იქამდე სანამ ორივე არ დამშვიდდებოდნენ, მაგრამ გულსრევის საშინელმა შეგრძნებამ აიძულა ისევ სააბაზანო ოთახში გამოკეტილიყო, იქიდან გამოსულს კი უემოციო სახით აესვეტა თორნიკე წინ და გასაქანი არ მისცა
-გამატარე-გაბრაზდა მარიანა და მზერა გაუსწორა მის ამღვრეულ თვალებს
-მე და შენ სალაპარაკო გვაქვს!- მკაცრი ტონით უთხრა ბიჭმა სუნთავა აჩქარებულ ცოლს და სახე ზედმეტად მიუახლოვა
-სალაპარაკო აღარაფერია-მშვიდი ტონით უთხრა მარიანამ და ოდნავ უკან დაიხია
-გგონია გაგიშვებ?-ცინიკური ტონით უთხრა ბიჭმა და წამში დაფარა მათ შორის არსებული მანძილი
-არასდროს შეიცვლები!-მტკიცებით უთხრა მარიანამ და თავი დახარა
-შენ მუცლით ჩვენს პატარას ატარებ ასე რომ...- ყურს უკან დაუჩურჩულა სუნთქვა შეწყვეტილმა ბიჭმა ცოლს და მოულოდნელად პერანგის ქვეშ შეუცურა ცივი თითები და ნელა აასრიალა მის თბილ მაზ კანზე, მარიანა დენდარტყმულივით შეკრთა მის ამ უეცარ შეხებაზე და უსიამოდ გააჟრჟოლა
-თორნიკე აქ იმისთვის კი არ გამოგყევი რომ ყველაფრის თავიდან დაწყება ვცადოთ, პირიქით მინდა რომ ერთხელ და სამუდამოდ გავარკვიოთ ურთიერთობა და ყველაფერი საბოლოოდ დავასრულოთ!-მკაცრი ტონით უთხრა და მისი ხელი უხეშად მოიშორა
-განქორწინება დაივიწყე!-ავარდა ბიჭი
-თორნიკე
-მარიანა-აყვირდა წყობრიდან გამოსული ბიჭი
-შენთან ყოფნა აღარ მინდა რატომ არ გესმის?- ცრემლები მოეძალა აღელვებულ გოგონას
-ვიცი, ცივი რომ გატკინე... მაგრამ ჩვენი პატარას გამო
-მის გამო შენთან დაბრუნებას არ ვაპირებ გასაგებია?
-მისი მოშორება გინდა არა?
-რაში მადანაშაულებ?-ხმასთან ერთად მთელი სხეული აუკანკალდა აღელვებულ გოგონას
-შენ მე დამიმალე რომ ორსულად იყავი ამის უფლება კი არ გქონდა!
-ახლაც იგივეს გავაკეთებდი იმიტომ რომ ზუსტად ვიცოდი ამ მიზეზით შენთან დაბრუნებას მაიძულებდი!-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ ქმარს და მზერა გაუსწორა მის წაშლილ სახეს
-როგორ შეგეძლო მასზე უარის თქმა?!-ავარდა ბიჭი
-ყველაფერი შენი ბრალია, მხოლოდ შენი-ატირდა წყობრიდან გამოსული გოგონა და სახეზე ხელები აიფარა
-გულს აღარ გატკენ-ნელა მიუახლოვდა თორნიკე ცოლს და გულში ჩაიკრა
-ხელი გამიშვი-გაიბრძოლა გოგონამ რის გამოც უფრო ძლიერად მიიწება ტანზე აღელვებულმა ბიჭმა ცოლის სიფრიფანა სხეული
-გადაწყვეტილებას მაინც არ შევცვლი გესმის? არავითარ შემთხვევაში-გაბრაზდა მარიანა და ხელიდან სწრაფად დაუსხლტა დაბნეულ ბიჭს
-უნდა მოიშორო? ნუთუ შეგიძლია რომ ასე სასტიკად მოგვექცე? -რაღაც მომენტში ისე დაიბნა თორნიკე რომ აზროვნების უნართან ერთად მეტყველების და მოძრაობის უნარიც კი დაკარგა
-უფლება არ გაქვს რომ ასე მელაპარაკო!- აყვირდა წყობრიდან გამოსული გოგონა რომელსაც უმალ ცხვირი აეწვა და სიმწრის ცრემლები გადმოსცვივდა გაფითრებულ ღაწვებზე
-უფლებას არ მოგცემ რომ მას რამე დაუშავო!-ავარდა გაგიჟებული ბიჭი
-გაჩუმდი-ზიზღით შეხედა მარიანამ ქმარს
-სახლში დაბრუნდებით შენ და ლილე!
-უფლება არ გაქვს რომ ასე მოგვექცე
-შენ მუცლით ჩემს შვილს ატარებ! ჯერ კიდევ ჩემი ცოლი გქვია ასე რომ განქორწინება დაივიწყე!
-ამ ბავშვს არ გავაჩენ გასაგებია? შენთან დაბრუნებას ვერ მაიძულებ მის გამო!
-არ გაბედო არ გაბედო!-ბოლო ხმაზე უღრიალა გაგიჟებულმა ბიჭმა ცოლს-აბორტზე ლაპარაკი
-მეზიზღები მეზიზღები გესმის?-ცრემლიანი თვალებით შეხედა გოგონამ სახე წაშლილ ბიჭს რომელმაც წამიერად თავი დაკარგა და სრულიად გაუაზრებლდა დააცხრა გაცრეცილ ტუჩებზე, ეს იმდენად მოულოდნელად გააკეთა რომ მარიანა კარგა ხანს აზრზე ვერ მოვიდა, მაგრამ როგორც კი მისმა დახშულმა გონებამ რეალობის აღქმის უნარი დაიბრუნა მაშინვე მკერდზე ხელები უხეშად მიაბჯინა ქმარს, უკან დახევა აიძულა და მთელი ძალით გაარტყა სახეში ხელი, სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა რომელიც ლილეს ისტერიული ტირილის ხმამ გაკვეთა.
მარიანას ზიზღით სავსე მზერით უყურებდა მის პირდაპირ სავარძელში მჯდომ თორნიკეს რომელიც ნერვიულად ათამაშებდა ხელში სანთებელას და წამით თვალს არ აშორებდა ლილეს, რომელიც მარიანას გულზე მიკრული თვალებს ლულავდა
-ხომ იცი რომ თქვენზე უარს მაინც არ ვიტყვი? მითუმეტეს უფლებას არ მოგცემ რომ ჩვენს პატარას რამე დაუშავო?-ჩამწყდარი ხმით უთხრა თორნიკემ თვალებაწყლიანებულ გოგონას
-შენთან არ დავბრუნდები, არავითარ შემთხვევაში გასაგებია?
-მარიანა
-იმას გავაკეთებ რაც სწორად მიმაჩნია და შენ ამაში ხელს ვერ შემიშლი
-როგორ შეგიძლია რომ ასე სასტიკად მოგვექცე?-ავარდა ბიჭი, მის ყვირილზე კი შეშინებული ლილე საცოდავად ატირდა
-შენთან ყოფნას ვერ მაიძულებ მის გამო
-ამის დედაც ამის დედასაც შევ.ცი-ფეხზე წამოვარდა გაგიჟებული ბიჭი და სკამს უხეშად მიჰკრა ფეხი რის გამოც შეშინებული დედა-შვილი ადგილზე შეხტა
-შენ მაიძულებ რომ ასე მოვიქცე-ფეხზე წამოვარდა დამფრთხალი გოგონა და ლილეთი ხელში გასასვლეი კარისკენ წავიდა-ვიცოდი რომ ასე საშინლად მოგვექცეოდი, ამიტომაც დაგიმალე ჩემი ორსულობა და მისი მოშორება ჩუმად გადავწყვიტე- ჩამწყდარი ხმით თქვა და კარის სახელური აკანკალებული ხელით დაქაჩა
-გაგშორდები-ზურგით მდგომ ცოლს სევდით სავსე მზერით შეხედა თორნიკემ და ნელა ჩააყოლა თვალი მის მთრთოლარე სხეულს.
გამთენიისას შინ დაბრუნებული გავნცა გაკვირვებული სახით მიაჩერდა გეგას რომელსაც ხელში ვისკის ნახევრად დაცლილი მომცრო ზომის ბოთლი ეჭირა
-მოხდა რამე?-შეიცხადა ქალმა და ნელა მიუახლოვდა სახე წაშლილ ძმას
-განსაკუთრებული არაფერი-უკმაყოფილო სახით ახედა გეგამ დას და ბოთლი მოიყუდა
-მაშინ რატომ სვამ?-წარბი აწკიპა გვამცამ
-მხოლოდ შენ გაქვს უფლება რომ უმიზეზოდ დალიო და მოწიო? თან ყოველდღე?-ცინიკური ტონით ჰკითხა გეგამ და გაეცინა
-რატომ ხარ ასეთი აუტანელი?-შიცხადა გვამცამ და მის გვერდით დაჯდა დივანზე უემოციო სახით
-არ გაბრაზდი?-ეწყინა გეგას
-ნეტა რა დავაშავე ისეთი რომ შენი ვისჯები-თვალები აატრიალა დაღლილმა ქალმა და მაგიდაზე და დებულ ჭიქას წამოავლო ხელი და ძმას გაუწოდა
-არა-მოიღუშა გეგა
-დამისხი-თვალები დაუბრიალა ქალმა და როგორც კი გეგამ უკმაყოფილო სახით ჭიქა სასმლით შეუვსო მაშინვე ტუჩებთან მიიტანა და ცოტა მოსვა
-როდემდე უნდა იმუშაო ღამის სმენაში?
-რამე არ მოგწონს?
-რა თქმა უნდა არ მომწონს შუაღამისას რომ მიდიხარ და მოდიხარ-გაბრაზდა გეგა
-მგონი გავიწყდება რომ უკვე დიდი გოგო ვარ
-ჩემთვის მაინც სულ პატარა იქნები-გაეცინა კაცს და მაშინვე ხელი გადახვია დას და საფეთქელზე აკოცა
-გეგა საკუთარი თავის დაცვა უკვე შემიძლია- მოიღუშა გვანცა
-ვიცი მაგრამ...მაინც ვღელავ
-გეგა გთხოვ წარსული დაივიწყე-გაბრაზდა გვანცა და ძმის გაფითრებულ სახეს მიაყინა ცივი მზერა
-არ შემიძლია-დაიძაბა კაცი და ხელახლა მოიყუდა თითქმის დაცლილი ბოთლი
-რაც მოხდა შენი ბრალი არ არის
-ცდები-გაბრაზდა კაცი და აღელვებული ფეხზე წამოდგა ბოთლი ხმაურით დადო მაგიდაზე, აივანზე გავიდა, სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან და ნერვიულად მოუკიდა
-გეგა გთხოვ წარსულზე ფიქრი შეწყვიტე და მომხდარი სამუდამოდ დაივიწყე-არ მოეშვა გვანცა ძმას
-შენ შეძლებ რომ ოდესმე დაივიწყო ის რისი გადატანაც ჩემს გამო მოგიწია?-ავარდა კაცი
-შეცდომა მე დავუშვი!
-ის ნაბ.ჭვარი ჩემს გამო გადაგეკიდა
-შენი აზრით ჩემს მიმართ სხვა ინტერესი არ ჰქონდა?-გაბრაზდა გვანცა-მხოლოდ შურის საძიებლად ვჭირდებოდი და მეტი არაფერი?-ისე შეიცხადა, რომ გეგა გაოცდა
-სერიოზულად?-ცინიკური ტონით ჰკითხა დას და სიგარეტის ლურჯი კვამლი მისი სახისკენ გაუშვა
-ანუ შენ ფიქრობ რომ ოდნავადაც არ მოვწონდი ჩემს ყოფილ ქმარს?-ჩაფიქრდა გვანცა
-მე ეგ არ მიგულისხმია-ეცინებოდა კაცს დის ქალურ გაჭედვაზე
-კაი და.კიდე -მალევე დამშვიდდა გვანცა და ძმის გვერდით დადგა მავედრებელი სახით
-არც იფიქრო! შანსი არაა! არ მოგაწევინებ
-მარტო ერთი ღერი ამ ერთხელ
-არა-თქო!-ხმა გაიმკაცრა გეგამ მაინც რომ არ მოეშვა ქალი
-გუშინ ქეთი ნახე? ელაპარაკე?-მოულოდნელად სხვა თემაზე გადავიდა გვანცა
-განქორწინებასთან დაკავშირებით ისევ უპასუხოდ დატოვა ჩემი კითხვები
-ესე იგი ჯერ კიდევ ირაკლიზე ფიქრი არ გასვენებს- აკისკისდა გვანცა-და მიტომ იხრჩობ სასმელში თავს?
-გვანც მაბრაზებ-გაეცინა კაცს და მომღიმარი სახით მიაჩერდა დას
-ვიცი-კმაყოფილი ტონით უთხრა ქალმა და სახლში შევიდა
ქეთისზე საშინლად იმოქმედა ახალმა უსიამოვნო ამბავმა, რომელმაც თორნიკეს ისევ არასწორი არჩევანი გააკეთებინა და წარსულ ცხოვრებაში დააბრუნა, თუმცა მისი ამ საშინელი მდგომარეობის მიუხედავად, არცერთხელ გადაუკვეთია ის ზღვარი, რომელიც თავად აიძულა ცოლს, რომ მათ შორის გაევლო ჯერ არ დაბადებული უმწოე უსუსური პატარას გამო.