რეზიმ უცნაური მზერით შეხედა ქეთის და რამდენიმე წამის განმავლობაში ისევ დაიკარგა აწმყოსა და წარსულის მტკივნეულ მოგონებებში
-რეზი კარგად ხარ?-დაიძაბა ქეთი, როცა აშკარა გახდა მისთვის, კაცის წაშლილ სახეზე აღბეჭდილი მძიმე ემოციები
-მე...არ ვიცი-უმისამართოდ თქვა გარინდებულმა რეზიმ, შემდეგ კი განზრახ ჯიუტად ჩააცერდა ქალს ცისფერ უძირო სფეროებში და გაუაზრებლად
დაიწყო იქ ქრისტინეს ცივი, გამყინავი, ზიზღით სავსე, ნაცნობი, მაგრამ უკვე თითქმის მივიწყებული მზერას ძებნა
-ცუდად გამოიყურები-აღელდა ქეთი და წყალი დაუსხა, რეზიმ ცოტა მოსვა და ოდნავ ათრთოლებული ხელით ჭიქა მაგიდაზე დადო
-უნდა წავიდე-ხმა დაბალი ტონით თქვა და მოულოდნელად ფეხზე წამოდგა
-რეზი ნამდვილად კარგად ხარ?-დაბნეული ქეთიც ფეხზე წამოვარდა
-კარგად ვარ-მოიღუშა კაცი და სევდიანი მზერით კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი საყვარელი ქალის შორეულ ანარეკლს, რომელის თვალის კუთხეებთან შეპარული თითქმის შეუმჩნეველი ხაზები, უცნაური კვეთა იყო წარსულისა და აწმყოს განსაზღვრებაში
-სახლში რომ მიხვალ დამირეკე...მინდა დავრწმუნდე რომ კარგად ხარ-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქეთიმ სახე შეცვლილ კაცს და თავი დახარა რადგან ვერ გაუძლო მის ცივ, უსახურ მზერას
-მადლობა მზრუნველობისთვის-უღიმღამოდ უპასუხა კაცმა და მაშინვე ზურგი აქცია დაბნეულ ქალს.
საშინლად დაიძაბა მარიანა როცა აფთიაქში შესული იქვე კართან ზურას შეეფეთა, რომელიც რამდენიმე წამის განმავლობაში სევდიანი ღიმილით მიაჩერდა არეულ სახეზე, შემდეგ კი ნელ-ნელა ზედმეტად მიუახლოვდა და ამღვრეული თაფლისფერი სფეროებით ჩააცქერდა მწვანე, ჩამუქებულ სფეროებში
-როგორ ხარ?-ინტერესით ჰკითხა დაბნეულ გოგონას, რომელმაც უმალ თავი დახარა რადგან ვერ გაუძლო მის დაჟინებულ მზერას
-კარგად შენ?-სწრაფად ჰითხა მარიანამ და გაუაზრებლად სულ რამდენიმე წამის განმავლობაში მზერა გაუსწორა მის წაშლილ სახეს
-კარგად-ცივად უთხრა ზურამ ოდნავ უკან დაიხია, რადგან მიხვდა რომ თავისი ზედმეტი სიახლოვით ზედმეტად დაძაბა ჯერ კიდევ საოცნებო გოგონა
-ჩემი რიგია-ჩამწყდარი ხმით უთხრა გოგონამ აღელვებულ ბიჭს, რომელიც წამით თვალს ვერ აშორებდა მის გაფითრებულ სახეს
-მე გავალ-იღიმღამოდ უპასუხა ზურამ და გარეთ გავიდა, უცნაური განცდა ჰქონდა, რადგან მარიანა მასთან ისე ახლოს იყო და თან ისე შორს რომ გაუაზრებლად იკარგებოდა არეულ გრძნობებში და ემოციებში რადგან მისკენ ნაბიჯის გადადგმა მათშორის მანძილი კიდევ უფრო გაზრდას ნიშნავდა, ამიტომ ჩუმად უხმოდ შორიდან ადევნებდა თვალს საყვარელი გოგონას არეულ ცხოვრებას თვალს. ამ უაზრო, არაფრისმომცემ ფიქრებს აყოლილმა და აღელვებულმა სიგრეტი ამოიღო ჯიბიდან, ნერვიულად მოუკიდა და შენობის კედელს ზურგით მიეყრდნო ფეხებგადაჯვარედინებული
-მარიანა-აფთიაქიდან გასულ, დაძაბულ გოგონას შეეხმიანა ზურგს უკნიდან, მაშინვე გასწორდა და ნელა მიუახლოვდა -შენ გელოდებოდი-ჩამწყდარი ხმით უთხრა სევდიანად გაუღიმა-მანქანით ვარ და გაგიყოლებ
-მადლობა მაგრამ...-ამ უსიამოვნო შეხვედრამ და დიალოგმა ისე საშინლად დაძაბა მარიანა რომ აზრები გაუგებრად დაეფანტა და სათქმელ სიტყვებს თავი ვეღარ მოუყარა
-კანკალებ-უემოციო ტონით უთხრა ბიჭმა და იქვე მდგომი მანქანის კარი სწრაფად გაუღო -ჩაჯექი- არფრისმთქმელი მზერით მიაჩერდა რამდენიმე წამის განმავლობაში სახე არეულ გოგონას შემდეგ კი საჭეს მიუჯდა, მარიანამ არაფერი უპასუხა, უხმოდ ჩაჯდა მანქანაში და კარი ნელა მიხურა. უცნაური განცდა ორივეს, ზედმეტად უცხოებად ქცეულიყვნენ ამ ორი წლის განმავლობაში ერთმანეთისთვის, არადა მთელი ბავშვობა ერთ ეზოში, ქუჩაში და სკოლაში ჰქონდათ გატარებული და ზედმეტად კარგად იცნობდნენ ერთმანეთის ხასითს- ქმარს მართლა შორდები?- გამაყრუებელი სიჩუმე ზურას ჩაბარდნილმა ხმამ დაარღვია რომელიც მისთვის უჩვეულოდ ნელა ატარებდა მანქანას, ფაქტიურად მიღოღავდა
-ამაზე ლაპარაკი არ მინდა- გაბრაზდა მარიანა
-გასაგებია-ურეაქციო ტონით უთხრა ზურამ და მომღიმარი სახით გახედა გზას.
მარიანა ძალიან დაიძაბა როცა ქუჩაში, მისი ეზოს წინ გაჩერებული თორნიკეს ვერცხლისფერი BMW X6 დაინახა ზურას მღოღავი მანქანის მოსახვევში შესვლისას. შეშინებულმა და დაბნეულმა გოგონამ გაუაზრებლად, მაგრად დახუჭა თვალები რამდენიმე წამის განმავლობა და სუნთქვა შეკრული მიაჩერდა თორნიკეს მანქანას რომლის პირდაპირაც გააჩერა ზურამ საკუთარი ლექსუსი
-მარიანა-შეეხმიანა ბიჭი გვერდით მჯდომ, სუნთქვა შეკრულ გოგონას, რომელიც გარინდებული იჯდა ერთ ადგილზე მიყინულივით და აწყლიანებული, არაფერისმთქმელი თვალებით უყურებდა ქმრის ამღვრეულ, ცივ, ცარიელ, უსიცოცხლო ჭაობისფერ სფეროებას-მარიანა კარგად ხარ?- ინტერესით ჰკითხა ზურამ, რომელიც რაღაც მომენტში ვერ მიხვდა გოგონას ცრემლების მიზეზს, ამიტომ გაკვირვებულმა მისთვის უცნობ მანქანაზე გადაიტანა მზერა, რომელსაც თვალს არ აშორებდა მარიანა. ზიზღით სავსე მზერით შეხედა ზურამ საჭესთან მჯდომ თორნიკეს, რომელმაც მკველელი მზერა ესროლა მას და სანამ მისი მოულოდნელი ნახვით გაოგნებული ზურა გონს მოვიდოდა, გიჟივით გადმოვიდა მანქანიდან და მისკენ გაემართა გაავებული
-თორნიკე!-უყვირა შეშინებულმა და ძლივს აზრზე მოსულმა მარიანამ ქმარს და სწრაფად გადავიდა მანქანიდან. გაგიჟებულმა ბიჭმა მოწოლილი ბრაზისა და მრისხანების დასაოკენლად აკანკალებული ხელების ისე ძლიერად მომუშტა რომ ძარღვები დაებერა მკლავებზე და კიდევ ერთხელ შეხედა საჭესთან ურეაქციოდ მჯდომ ზურას, შემდეგ ღრმად ჩაისუნთქა გიჟური მარტის სითბო მარევი სუსხიანი ჰაიერი და ოდნავ დამშვიდებული ნელა მიტრიალად ზურგით მდგომი, უკვე მთელი სხეულით აკანკალებული ცოლისკენ სწრაფად მიუახლოვდა მას და ზემოდან დააცქერდა ამღვრეული თვალებით -გთხოვ-შეეხვეწა დამფრთხალი გოგონა ქმარს და მაშინვე თავი დახარა რადგან ძალა არ ეყო გამკავებოდა მის დაჟინებულ გამომწვევ მზერას
-რას მთხოვ-დაუღრინა გაავებულმა ბიჭმა ცოლს და შუბლზე ჩამოყრილი თმა უკან გადაიწია მთრთოლარე თითებით
-მომისმინე-ასლუკუნდა მარიანა
-ათასჯერ გააგფრთხილე იმ ნაბ.ჭვარს მაქნაში არ ჩაუხტე-თქო შენ კი შანს არ უშვებ ხელიდან-ავარდა თორნიკე
-შენ რა გაგიჟდი? შეიშალე?-აყვირდა მარიანაც
-მგონი რაღაც არასწორად გაიგე-ნელა მიუახლოვდა დაბნეული ზურა მოჩხუბარ ცოლ-ქმრას და მათ შუაში ჩადგა
-რა გავიგე არასწორად შე ნაბ.ჭვარი-ბოლო ხმაზე უაღრიალა გაგიჟებულმა თორნიკემ ურეაქციოდ მდგომ ბიჭს რომელსაც ორივე ხელი საყელოში წაავლო სრულიად მოულოდნელად და მანქანის წინა ცხვირზე გადააწვინა
-თორნიკე-გიჟივით მივარდა მარიანა ქმარს და ხელზე დაეჯაჯგურა-გთხოვ შეწყვიტე, გეყოფა საკმარისია-სლუკუნით უთხრა და ატირდა. თორნიკე უცნაური მზერით მიაჩერდა ცოლს და სანამ აზრზე მოვიდოდა ზურამ მისი დაბნეულობით ისარგებლა, ხელიდან გაუსხლტა და მოულოდნელად მთელი ძალით დაარტყა სახეში მუშტი
- შე ნაბიჭ.არო-ზიზღით უთხრა თორნიკემ ირონიულად მომღიმარ ბიჭს და პირში ჩაგუბებული სისხლი გადააფურთხა, შემდეგ გახეთქილი ტუჩი მაჯით სწრაფად მოიწმინდა და სანამ ზურა აზრზე მოვიდოდა თავს დაესხა, ყველფერი იმით დამთავრდა რომ, როცა გაგიჟებული ბიჭები წამიერად დაშორდნენ ერთმნეთს, შეშინებული და დამფრთხალი მარიანა მათ შორის მოექცა სახით თორნიკესკენ და აწყლიანები თვალებით ჩააცქერდა ქმარს ჩაწითლებულ ჩამქრალ სფეროებში
-შეწყვიტე... ძალიან გთხოვ შეწყვიტე ჩემი წამება- სლუკუნით უთხრა და მოულოდნელად მკლავებზე ძლიერად მოუჭირა აკანკალებული თითები
-მარიანა-დაიძაბა თორნიკე და მაშინვე გულზე მიიკრო მისუსტებული გოგონა
-მტკივა-ჩამწყდარი ხმით უთხრა მარიანამ ქმარს და ოდნავ მოიხარა ტკივილისგან გაწამებული
-ამის დედაც ამის დედასაც შევ.ციი -იყვირა გაგიჟებულმა ბიჭმა როცა გააცნობიერა რომ მარიანას სისხლდენა დაეწყო, ამიტომ მაშინვე ხელში აიყვანა მისავათებული გოგონა,მანქანაში ჩასვა, საჭეს მიუჯდა და გიჟივით გააქანა მანქანა. უცნაური მზერა გააყოლეს უცაბედად შეკრებილმა ცნობისმოყვარეებმა ახალგაზრდა ურთიერთობა დაულაგებელ წყვილს და წამში ჩვეული ცხოვრება განაგრძეს ისე თითქოს არაფერი მომხდარიყოს.
ქეთი გაბრაზებული სახით წამოადგა თავზე, საავადმყოფოს მიმღებში, სკამზე მჯდომ სახე წაშლილ ბიჭს და ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა
-ექიმი ჯერ არ გამოსულა?
-არა-მისთვის არ შეუხედია ისე უპასუხა თორნიკემ და ფეხზე წამოდგა
-იმედია აცნობიერებ რომ...
-ქეთი!-ავარდა გაცეცხლებული ბიჭი
-როდემდე აპირებ ასე გაგრძელებას? ხვდები რომ შეიძლება მარიანამ შენს გამო ბავშვი დაკარგოს?
-არ მინდოდა რომ ასე მომხდარიყო გასაგებია?!- ხელები უღონოდ გაშალა თორნიკემ და სევდით სავსე მზერით შეხედა ქალს -ყველა ნაკლებად ის მინდა რომ მარიანას და ჩემს შვილებს ტკივილი მივაყენო! გესმის?
-მაშინ შეწყვიტე ცოლ-შვილის და მამაშენის დასჯა წარსულის გამო! ჩემს ჩამო! ქრისტინეს გამო! საკმარისია უკვე! გეყოფა! რატომ არ გესმის რომ საკუთარი თავის სინანულით და სიბრალურით გარშემო უკვე ყველას და ყველაფერს ანადგურებ?
-ქეთი
-გთხოვ აზრზე შეწყვიტე საკუთარი თავის და ჩვენი წამება-სწრაფად მიუახლოვდა აღელვებული ქალი გაბრაზებულ ბიჭს, მისის სახე აკანკალებულ ხელებშორის მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა- საკუთარი თავისნსიბრალურს და წარსულის შეცდომებს შენს სიყვარულს და შვილს ნუ შესწირავ
-დედა ძალიან მეშინია-ჩამწყდარი ხმით უთხრა თორნიკემ გაოგნებულ ქალს და ძლიერად ჩაეხუტა-არ მინდა რომ ჩემი პატარა დავკარგოთ
-თორნიკე-აღმოხდა ხმა აკანკალებულ ქალს და ძიელრად ჩაეხუტა შვილს.
მარიანამ სუსტად გაახილა დამძიმებული ქუთითოები და შეშინებულმა მოავლო თვალი წამლებისნსაზიზღარი სუნით გაჟღენთილ პალატას
-მარიანა კარგად ხარ?-თავზე წამოადგა აღწლვებული თორნიკე ცოლს
-ჩემი პატარა-წამში გაიაზრა გოგონას დახშულმა გომებამ მომხდარი და შეშინებულმა მიიდო ათრთოლებული თლილი თითები მუცელზე
-დამშვიდდი, ჩვენი პატარა კარგადაა-სევდიანად გაუღიმა თორნიკემ ცოლს და ნაზად შეახო უხეში ხელი მის ხელს
-ყველაფერი შენს გამო მოხდა -ცრემლიანი თვალებით ახედა მარიანამ ქმარს და ზიზღით სავსე მზერით მიაჩერდა-ჩემთვის რომ მოგესმინა, რომ დაგეჯერებინა
-არ გაბედო!-დაუღრინა გაავებულმა ბიჭმა ცოლს- იმ ნაბ.ჭვარზე ლაპარაკი კი არა ფიქრიც არ გაბედო!
-ავადმყოფი ხარ, არანორმალური, შეშლილი-ფეხზე წამოვარდა გაგიჟებული გოგონა მზერა გაუსწორა ქმრის მონგრეულ სახეს -კინაღამ ჩვენი პატარას სიციცხლე შეეწირა ამ ყველაფერს და შენ ისევ ზურაზე მელაპარაკები -ცინიკური ტონით უთხრა და სახეზე სიმწრის ღიმილმა გადაურა
-ძალიან დაგწყდებოდა გული რომ დაგეკარგა?-გაუაზრებლად მიახლა თორნიკემ და დაბნეულ ცოლს რომეზეც სახეზე ცივად მიეყინა სიმწრის ღიმილი
-რას ბოდავ
-შენ ხომ მისი მოშორება ისედაც გინდოდა?-ბოლო ხმაზე უღრიალა გაავებულმა ბიჭმა ცოლს და სუნთქვა აჩქარებულმა სახე ზედმეტად მოუახლოვა სახე წაშლილ გოგონას რომელმაც მთელი ძალით გაარტყა სახეში ხელი აღელვებულ ბიჭს, უცნაური სიჩუმე ჩამოწვა რომელსაც მხოლოდ მათი აჩქარებული სუნთქვის ხმა არღვევდა
-მეზიზღები, მეზიზღები გესმის?-სლუკუნით უთხრა მარიანამ და ნაბიჯი გბერდზე წადგა მაგრამ თორნიკე მაშინვე წინ აესვეტა და გასაქანი არ მისცა
-ვერასდ ვერ წახვალ სანამ ჩემს კითხვას არ უპასუხებ!
-შენ რა გაგიჟდი?
-გინდოდა თუ არა მისი მოშორება?
-თორნიკე რა ხდება-კარგა ხნის ფიქრის მერე ქეთიმ დაუკაკუნებლად შეაღო პალატოს კარი და აღელვებული მიაჩერდ ასახე წაშლილ ცოლ-ქმარას
-ქეთი გადი-უყვირა გაავებულმა ბიჭმა დედას
-თორნიკე?!
-გადი-მეთქი! მარტო დაგვტოვე! სალაპარაკო გვაქვს მე და ჩემი ცოლს!- უბრძანა და როგორც კი ქალი გავიდა მაშინვე ცოლს მოაჩერდა ამღვრეული თვალებით- ჩემს კითხვას არ უპასუხებ?
-მის მოშორებაზე არასოდეს მოფიქრია-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ ქმარს და განზრახ ჯოუტად ჩააცქერდა სანისლულ სფეროებში -გესმის? არასოდეს! მითუმეტეს შენს გამო!
-ესე იგი ბაკურიანში მომატყუე?-თვალები დააწვრილა თორნიკემ
-შემ მაიძულე რომ ასეთი საშინელებები მეთქვა შენთვის
-როგორ შეგეძლო ჩემთვის თვალებში ჩაგეხედა და გეთქვა რომ ჩვენი შვილი არ გინდოდა და მისი მოშორება გქონდა გადაწყვეტილი?! -ავარდა გაგიჟებული ბიჭი
-გამოუვალ მდგომარეობაში აღმოვჩნდი... შენთან დაბრუნება არ მინდოდა... არ შემეძლო იმ ყველფერის მერე რისი გადატანაც მაიძულე... გესმის? არ შემეძლო! მითუმეტეს შენთან მხოლოდ ბავშვის გამო ვერ დავბრუნდებოდი...მაგრამ შენ ეს არ გესმოდა... მაიძულებდი შენს ყველა სურვილს დავმორჩილებოდი ჩემო ორსულობის გამო! მე კი განქორწინება მინდოდა, ამიტომ გითხარი რომ მისი მოშორება მინდოდა, ვიცოდი რომ ბავშვის გამო შანსი მქონდა და შეიძლებაოდა განქორწინებაზე დამეთანხმებინე-მარიანა ცოტა ხანს გაჩუმდა და აკანკალებული ხელებით სახეზე ჩამოყრილი თმები ყურს უკან გადაიწია-გესმის? მხოლოდ შენს გამო მოვიქეცი ასე
-არასწორად მოიქეცი-კბილებში გამოსცრა გაგიჟებულმა ბიჭმა
-ვიცი... ვიცი-ასლუკუნდა გოგონა-მაგრამ შენ მაიძულე...
-მე შენ მიყვარხარ, მიყვარხარ! რატომ არ გესმის ეს დედა მოტყ.ული? მე შენ მჭირდები და სწორედ ამიტომ მინდა შენი დაბრუნება და არა მიტომ რომ შენი დასჯა მინდა
-შენ ჩვენს ჯერ არ დაბადებულ შვილს იყენებდი მიზნის მისაღწევად! გინდოდა ჩემთვის შენთან ყოფნა დაგეძალებინა... ჰოდა ამიტომაც გითხარი რომ მისი გაჩენა არ მინდოდა და მისი მოშორება მქონდა გადაწყვეტილი
-გგონია იმდენად არაკაცი ვარ რომ ჩვენს პატარას გამოვიყენ...
-ის ყველაფერი რისი გადატანაც მე და შენ მოგვიწია მხოლოდ შენი ბრალია... გესმის მხოლოდ შენი!...რაღაცას გეტყვი და მინდა რომ სულ მუდამ გახსოვდეს რომ მე შენგან განსხვავაებით ჩემს შვილებს, ჩემს ოჯახს და სიყვარულს არასდროს გავწირავ პირადი ინტერესებისთვის, მითუმეტეს არ გამოვიყენებ მიზნის მისაღწევად და მსხვერპლად არ შევწირავ ჩემს ან სხვისმიერ ჩემს მიმართ ჩადენილ შეცდომებს!!! მითუმეტეს წარსულს!!!-მკაცრი ტონით უთხრა გოგონამ სახე მონგრეულ ბიჭს და ფეხშიშველი გავიდა პალატიდან
-მარიანა შვილო რას აკეთებ-დაიძაბა ქეთი და აღელვებული მივარდა რძალს-შენთვის სიარული და დიდხანს ფეხზე დგომა ჯერ არ შეიძლება-გულზე მიიკრა უკვე თითქმის ატირებული გოგონა და სევდით სავსე მზერა გააყოლა თორნიკეს, რომელიც გიჟივით გამოვარდა პალატიდან და გასასვლელისაკენ სწრაფი ნაბიჯით წავიდა და თან ისე ისე რომ მის არცერთ დაძახებაზე მინიმალური რეაქციაც კი არ ჰქონია.
გეგა გამთენიის 4 საათზე ტელეფონის რეკვის ხმამ გააღვიძა, უკმაყოფილო სახით წამოჯდა საწოლზე გაბრუებული და ტელეფონის ძებნა დაიწყო ჯერ კიდევ ნახევრად მძინარემ, როგორც კი მიაგნო მაშინვე უპასუხა მოგუდული ხმით
-გისმენთ
-გეგა-ამოილუღლუღა ტირილისგან ხმა ჩავარდნილმა ქალმა
-ქეთი მოხდა რამე?-დაფეთებული კაცი უმალ ფეხზე წამოვარდა და ისე რომ ტელეფონი არ მოუშორებია შარვლის და პერანგის ჩაცმა დაიწყო
-თორნიკე წავიდა-სლუკუნით უთხრა ქალმა და ხმა ჩაუწყდა
-რას ნიშნავს წავიდა-დაიბნა გეგა
-მარიანა საავადმყოფოშია...თორნიკესთან იჩხუბა შუადღისით მცხეთაში და სისხლდენა დაეწყო, გვეგონა ბავშვი დაკარგა...
-და ამას ახლა მეუბნები?-გაბრაზდა გეგა, თან მანქანის გასაღებს და მოსაცმელს წამოავლო ხელი და მისაღებში გავარდა, სადაც გვანცა ყავის ჭიქით ხელში შეეფეთა
-აქაც იჩუბეს და თორნიკე წავიდა... წარმოდგენა არ მაქვს სადაა, ვურეკავდი და გამითიშა მერე საერთოდ გამორთო ტელეფონი
-კარგი დამშვიდდი ახლავე მოვალ
-გეგა ძალიან მეშინაი რამე სისულელე არ ჩაიდინოს
-არ ჩაიდენს!-დარწმუნებით უთხრა კაცმა და ფეხსაცმელი ჩაიცვა ჰოლში
-რა ხდება-დაიძაბა გვანცა და უკან მიჰყვა კართან მისულ ძმას, გეგამ ანიშნა გაჩუმებულიყო და ქეთისთან გააგრძელა საუბარი
-მარიანა როგორაა ახლა?
-თორნიკე რომ ტელეფონი გამორთო ტირილი დაიწყო და ვერაფრით დავაწყნარე, მერე რაღაც დამაშვიდებელი გაუკეთეს და დაიძინა
-მისამართი მომწერე, მალე შენთან ვიქნები არ შეგეშინდეს-სწრაფად უთხრა კაცმა და გათიშა
-გეგა რა ხდება?-დაიბნა გვანცა, აღელვებულმა კაცმა მოკლედ მოუყვა მომხდარი და კარი გამოაღო
-მეც წამოვალ
-სახლში დარჩი
-გეგა სახლში ვერ დავრჩები ასეთ დროს-გაბრაზდა გვანცა
-შენი ლოდინის დრო არ მაქ
-სულ ხუთი წუთი მჭირდება
-კარგი მანქანაში დაგელოდები-მოიღუშა კაცი და კიბე სწრაფად ჩაირბინა.
ატირებული ქეთი მოუთმენლად ელოდა გეგას მაგმოჩენას მაგრამ მასზე ადრე საავადმყოფოში რეზი მივიდა რომელსაც კარგა ხნის ფიქრის და ყოყმანის მერე მაინც დაურეკა და მომხდარი მოიყვა
-ქეთი მარიანა და პატარა კარგად არიან?- სწრაფი ნაბიჯით მიუახლოვდა რეზი თვალცრემლიან ქალს
-მადლობა ღმერთს კარგად არიან-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქეთიმ და სევდიანი მზერით შეხედა რეზის ნატანჯ სახეს-მაპატიე რომ განერვიულებ მაგრამ...
-თორნიკეზე ვერაფერი გაარკვიე?-მოიღუშა რეზი
-ვერა... ტელეფონს არ რთავს, წარმოდგენა არ მაქვს სად შეიძლება იყოს... ყველა მის ახლობელს და ნაცნობს დავურეკე მაგრამ არავინ არაფერი იცის მასზე-ატირდა ქეთი და აკანკალებული ხელები აიფარა სახეზე
-ვიპოვით-ჩამწყდარი ხმით უთხრა რეზიმ და იატაკს დააცქერდა ცარიელი თვალებით
-ერთმანეთს გული საშინლად ატკინეს... მეშინია რამე სისულელე არ ჩაიდინოს
-დამშვიდდი, მე მას უფლებას არასდროს მოვცემ რომ ცხოვრება ჩვენსმიერ ჩადენილი შეცდომების გამო დაინგრიოს მხოლოდ იმიტომ რომ ძალა არ შესწევს რეალობას თვალი გაუსწოროს და მოსწონს მსხვერპლის როლში ყოფნა
-კარგია რომ არსებობ- სევდიანად გაუღიმა ქეთიმ და ხელზე ხელი ძლიერად მოუჭირა, რეზის სიმშვიდემ და ურეაცქიობამ თავადაც დაამშვიდა
-ირაკლიმ არაფერი იცის მასზე?
-ვურეკავ მაგრამ გათიშული აქვს როგორც ყოველთვის... ანისთან და გიორგისთან აღარ დავრეკე არ მინდა შევაშინო... იქნებ შევძლოთ და ჩვენთვითონ ვიპოვოთ სანამ რამე სიგიჟეს გააკეთებს კიდევ ეს არანორმალური ბიჭი
-შენი აზრით შეიძლება რომ ქრისტინეს საფლავზე წასულიყო?
-არ ვიცი... არ მგონია... ყველფრის მიუხედავად ქრისტინე მისთვის მაინც უცხოა-აღმოხდა აღელვებულ ქალს და მაშინვე ინანა ნათქვამი სიტყვები-მაპატიე სისულელეებს ვლაპარაკობ
-თორნიკე შენი და ირაკლის შვილია და ამას მის ცხოვრებაში ჩემი და ქრისტინეს არსებობა ვერ შეცვლის!
-რეზი მე მას საშინლად მოვექეცი ხომ იცი...
-ქეთი თქვენ კარგი მშობლები ხართ, თქვენ მას ოჯახი აჩუქეთ და ბედნიერი ბავშვობა-მკაცრი ტონით უთხრა რეზიმ და ინტერესით გახედა მათკენ სწრაფი ნაბიჯით მომავალი ქალის და მამაკაცის მაღალ სილუეტებს, ქეთიმაც იქით გაიხედა და სევდიანად გაეღიმა მათი დანახვისას
-გეგა-აღმოხდა თავგზააბნეულს და სწრაფი ნაბიჯით გაემართა მათკენ, სრულიად გაუაზრებლად ძლიერად ჩაეხუტა ზედმეტად მონატრებულ მამაკაცს, რომელმაც სწრაფად შემოხვია ხელები წელზე , სხეულზე უფრო მჭიდროდ მიიკრო და კისერში აკოცა
-ყველაფერი კარგად იქნება, შენს არანორმალურს შვილს ვიპოვით გპირდები-გაუღიმა გეგამ თვალებაცრემლიანებულ ქალს და კიდევ ერთხელ ჩაიკრა გულში. გვანცა მომღიმარი სახით უყურებდა ძმის და მისი საყვარელი ქალის საოცარ შეხებას
და შესაბამისად ყურადღება არ მიუქცევია იქვე შორი-ახლოს მდგომი რეზისთვის რომელიც ტელეფონში თავჩარგული ვიღაცის ნომერს ეძებდა
-გეგა-დაბნეული ქეთი მორიდებით მოშორდა საყვარელი მამაკაცის ცხელ სხეულს და გვანცას გაუღიმა -მადლობა რომ მოხვედი
-რას ამბობ-შეიცხადა გვანცამ-მაშინ როცა შენ ასეთ მდგომარეობაში ხარ სახლში რა გამაჩერებდა
-თორნიკეს მამას გაგაცნობთ-როგორც იქნა აზრზე მოვიდა ჯერ კიდევ დაბნეული ქალი და გეგასთან ერთად სწრაფად მიუახლოვდა გარინდებულ კაცს- გაიცანით რეზი, რეზი ბარათელი თორნიკეს მამა- ამ დროს მათ უკან მდგომმა გვანცამ გაოგნებული სახით შეხედა უემოციო სახით მდგომ კაცს რომელმაც ვერც კი შეამჩნია ის და გეგას ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად -რეზი ეს გეგაა, გეგა ავალიანი ჩემი...-აქ ქეთის ხმა ჩაუწყდა და ვეღარაფერი თქვა
-საქმრო-ცინიკური ტონით დაასრულა დაბნეული ქალის გაწყვეტილი წინადადება გეგამ, რომელმაც სულ ერთი წამით შეხედა მას აციმციმებული თვალებით და ძლიერად ჩამოართვა ხელი ოდნავ გაკვირვებულ რეზის, რომელსაც სახეზე ერთი ნაკვთიც კი არ გატოკებია ამ ყველფრის გამო
-ეს გვანცაა, გეგას და-ქეთი გვერდზე მიტრიალდა და გვანცაზე მიანიშნა კაცს, რეზიმ უემოციო სახით შეხედა დაბნეულ ქალს რომელიც ერთადგილზე მიყინულივით იდგა და მოჯადოებულივით უყურებდა მას, გეგას რა თქმა უნდა არ გამოჰპარვია დის განცდები და ემოციები, ამიტომ მისთვის უკვე ეჭვგარეშე იყო რომ ეს სწორედ ის რეზი იყო რომელზეც ფიქრში, ვინიცის უკვე მერამდენე ღამეს ათენებდა გვანცა.
-ჩვენ ვიცნობთ ერთმანეთს-მშვიდი ტონით თქვა რეზიმ და არაფრისმთქმელი მზერა ჩააყოლა ქალის ოდნავ დაძაბულ სხეულს, შემდეგ კი გეგასკენ მიმართა ცივი მზერა
-მართლა?-შეიცხადა გეგამ
-ქუჩაში გავიცანით ერთმანეთი, სახლამდე მოვაცილე-ისეთი ტონით უთხრა რეზიმ რომ გეგას კითხვის დასმის შანსი არ დაუტოვა და სულ ერთი წამით შეხედა ჯერ კიდევ თავგზააბნეულ ქალს რომელიც წამით თვალს არ აშორებდა მის მონატრებულ სახეს. -ქეთი მე წავალ, თუ რამს გაიგებ მეც გამაგებინე...
-კარგი
-დილით ისევ მოვალ, მარიანას სანახავად-ხმა დაბალი ტონით თქვა კაცმა და სწრაფად გაეცალა იქაურობას.
-შენ მერე დაგელააპრაკები-მკაცრი ტონით უთხრა გეგამ დას და ქეთი მიაჩერდა ტირილისგან დასიებულ თვალებში-შენი აზრით სად შეიძლება წასულიყო თორნიკე? ყველაზე ხშირად სად დადიოდა?
-არ ვიცი წარმოდგენა არ მაქვს
-ქეთი გონება დაძაბე, აუცილებლად ექნება ისეთი ადგილი სადაც მაშინ მიდის როცა ყველაზე ცუდადაა ხოლმე
-მე-რაღაცის თქმას აპირებდა ქეთი როცა მისი ტელეფონის აწკრიალადა, მაშინვე ეკრანს დახედა აღელვებულმა და დაძაბული მიაჩერდა გეგას რომელმაც მასთან ერთად გარკვევით ამოიკითხა სახელი ,,ირაკლი" -უნდა ვუპასუხო-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქეთიმ და ამღვრეული თვლებით მიაჩერდა კაცს, გეგამ არაფერი უპასუხა, მხოლოდ ცივი მზერა გააყოლა ჰოლში მიმავალ ქალს, რომელმაც სწრაფად უპასუხა ქმრის ზარს
-ირაკლი
-რატომ მირეკავდი? მოხდა რამე?
-მოხდა! -ბრაზნარევი ტონით უთხრა ქალმა
-ცოლივით ნუ მიჭედავ-ცინიკური ტონით უთხრა კაცმა და მაცივრიდან ლუდის ბოთლი გამოიღო
-მთვრალი ხარ?!-ნაწყენი ტონით ჰკითხა ქეთიმ
-შენთვის რამე მნიშვნელობა აქვს ამას?- დამცინავად შეიცხადა ირაკლიმ
-აააქვს!-გაბრაზდა ქეთი- ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს იმიტომ რომ არ მინდა ცხოვრებ სასმლით გაინადგურო!
-ამისთვის მირეკავდი მთელი ღამე?- წყობრიდან გამოვიდა კაცი
-არა იმისთვის გირეკავდი რომ მეთქვა რა ძალიან ციდად ვარ და როგორ მჭირდები-ასლუკუნდა ქეთი
-ვერ გავიგე-გაბრაზდა ირაკლი- მე რაში გჭირდები გეგა ხომ გყავს
-მორჩი სისულელებს! -ავარდა ქეთი-თორნიკე დაიკარგა წარმოდგენა არ მაქვს სადაა, ამიტომ გირეკავდი, გესმის?
-რა მოხდა?-დაიძაბა ირაკლი და ლუდის გაუხსნელი ბოთლი მაგიდაზე ხმაურით დადო, ქეთი მოკლედ მოუყვა მომხდარს- და ამ ყველაფერს მე ახლა უნდა ვიგებდე?-აყვირდა წყობრიდან გამოსილი კაცი
-ათასჯერ დაგირეკე, გესმის? ათასჯერ მაგრამ როგორც ყოველთვის გათიშული გქონდა, იმიტომ რომ სვამდი, იმიტომ რომ თორნიკესავით საკუთარი თავის გარდა ვერავის და ვერფერს ხედავ! მასავით მოგწონს მსხვერპლის როლში ყოფნა და საკუთარი უბედურებით ცხოვრება!
-ქეთი-გაბრაზდა ირაკლი და ტანსაცმლის ჩაცმა დაიწყო
-პირველად შენ დაგირეკე... იმიტომ რომ შენ მამამისი ხარ... ირაკლი ძალიან მეშინია
-ვიპოვი, ჩვენს შვილს ვიპოვი გპირდები-დარწმუნებით უთხრა კაცმა და გაუთიშა. თვალებაწყლიანებული ქეთი სწრაფად მოუახლოვდა გეგას და მის წინ დადგა დაძაბული
-მას ყველაფერი უნდა სცოდნოდა
-რა თქმა უნდა ის ხომ თორნიკეს მამაა-გაუღიმა გეგამ და ნაზად შეუცურა თმებში ხელი
-თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობ
-ვიპოვით ნუ გეშინია-დაამშვიდა გეგამ და გულზე მიიკრო ატირებული ქალი.
საჭესთან მჯდომი, ანერვიულებული, გაბრაზებული გაღიზიანებული და ნასვამი ირაკი მალევე გააჩერა ქუჩაში საპატრულო ეკიპაჟმა, რის გამოც საბოლოოდ აფეთქდა და გაწევ გამოწევა ჰქონდა პოლიციელებთან, რომლებმაც მანქანასთან ერთად მართვის მოწმობა ჩამოართვეს დაკავებითაც დაემუქრნენ დაუმორჩილებლობის შემთხვევაში, ამიტომ მარტივად დაშოშმინდა და მაშინვე რეზის დაურეკა, სიტუაცია აუხსნა და ადგილზე მისვლა სთხოვა. მართალია მართვის მოწმობა და მანქანა ვერ დაიბრუნა მაგრამ უპრობლემოდ გაუშვეს პოლიციელებმა რეზის ნაცნობის ხათრით და მარტივად დააღწია თავი ამ გაუგებრობას.
-მადლობა დახმარებისთვის-ჩაიდუდღუნა რეზის მანქანაში მჯდომმა ჯერ კიდევ გაცეცხლებულმა ირაკლიმ -თავი ვერაფრით დავაღწიე ამ დედა მო..ნულებს
-არაფერს, პირიქით კარგია რომ დამირეკე-მისკენ მიიხედა უემოციო სახით რეზიმ -მე მინდოდა რომ დამერეკა და თორნიკე ერთად გვეძებნა მაგრამ თავი შევიკავე...
-უცნაური სიტუაციაა არა?-გაეცინა ირაკლის
-მამაისი შენ ხარ... მე მისთვის ყოველთვის უცხო ვიქნები
-ნელ-ნელა არსებულ რეალობას გაითავისებს და ასე ძალიან აღარ გაუჭირდება ჩვენი, ორივეს ერთად მიღება
-მას შენ უყვარხარ, ძალიან უყვარხარ... მისთვის საყრდენი და იმედი ხარ-ჩამწყდარი ხმით უთხრა რეზიმ და წამიერად მიიხედა მისკენ
-ვიცი-სევდიანად გაეღიმა ირაკლის-მაგრამ შენთვისაც მოინახება ადგილი მის გაყინულ გულში ოდესმე
-გგონია შევძლებთ რომ ოდესმე მამა-შვილი გავხდეთ?
-არ ვიცი-გულწრფელად უთხრა ირაკლიმ -მაგრამ სავსებით შესაძლებელია რომ ერთ ოჯახათ იქცეთ.