რეზის საქართველოში დაბრუნებას სულმოუთქმენლად ელოდა გვანცა, რომელმაც მთელი ღამე იმაზე ფიქრში გაათია სად, როდის და როგორ და დაეპატიჟებინა ის, თუმცა ვერაფერი მოიფიქრა, რადგან საკმაოდ რთული იყო რეზისნაირი რთული და უხასიათო ადამიანისთვის მოსაწონი ადგილის შერჩევა თბილისის ზედმეტად რომანტიულ ნოტაზე მოწყობილ კაფეებშორის, მაშინ, როცა ის ძალიან ხშირი სტუმარი იყო თავის მეგობრებთან ერთად ხმაურიანი რესტორანების, სადაც არასდროს ერიდებოდა ალკოჰოლური სასმელების მიღებას... რაც მეტს ფიქრობდა მით უფრო მეტად იბნეოდა, ამიტომ გამთენიისას ძალიან უხასითოდ ადგა საწოლიდან და პირდაპირ აივანზე გავიდა მოსაწევად, სიგარეტით და სანთებელათი ხელში
-ჯანდაბა-აღმოხდა დაფეთებულ როცა სკამზე მჯდომ გეგას ჰკიდა თვალი
-დილა მშვიდობისა-გაუღიმა გეგამ დას და როგორც კი მის ოდნავ ათრთოლებულ თითებშორის მოქცეული სიგარეტის მოკიდებული ღერი შენიშნა უმალ სახე შეეცვალა
-აუ ახლა არ დაიწყო რააა-უკმაყოფილო ტონით უთხრა გვანცმა და აივნის მოაჯირს ზურგით მიეყრდნო-შენი თავი მართლა არ მაქვს
-რა იყო ცუდი სიზმარი ნახე?-ცინიკური ტონით ჰკითხა გეგამ დას და მშვიდად მოუკიდა მეორე ღერს
-საერთოდ არ მძინებია-ბრაზნარევი ტონით უთხრა გვანცამ მას და მაგიდაზე დადებულ ყავის ჭიქას ხელი წამოავლო და მაშინვე მოსვა- რა ტკბილია, რა უბრდურებაა-უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები გაღიზიანებულმა ქალმა და კიდევ მოსვა
-რა გჭირს შენ?-გაეცინა გეგას მისი უკმაყოფილო სახის შემხედვარეს და განზრახ ჯიუტად ჩაცქერდა ქალს უძილობისგან ამოღამებულ თვალებში
-არაფერი-ისევ გაუბრაზდა გვანცა მას და დაცლილი ჭიქა მაგიდაზე ხმაურით დადო
-ატყობ რომ ამ ბოლო დროს უცნაურად იქცევი?!- უცბად დასერიოზულდა გეგა
-არ გეძინება?-მომაბეზრებლად უთხრა გვანცამ და ნახევრად ჩამწვარი ღერი საფერფლეში ნერვიულად ჩააჭყლიტა
-არა! და როგორც ვატყობ არც შენ
-მე შემეშვი-კვლავ უმიზეზოდ გაუბრაზდა გვანცა ძმას და მერე ღერს ნერვიულად მოუკიდა.
-გვანცა!-მშვიდად შეეხმიანა, კარგა ხნის სიჩუმის მერე გეგა ფიქრებში წასულ გარინდებულ ქალს, რომელმაც უნებურად თვალი ერთ წერტილს გაუშტერა
-რააა?-უმისამართოდ დაიჩურჩულა დაბნეულმა ქალმა და აკანკალებული თითებით სიგარეტის ნახევრად ჩამწვარი ღერი ტუჩებშორის მოიქცია
-რამე პრობლემა გაქვს?-ინტერესით ჰკითხა გეგამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა დას ამღვრეულ თვალებში
-არანაირი-მშვიდი ტონით უთხრა ქალმა და ზურგი აქცია ძმას
-გვანცა-გეგა უმალ ფეხზე წამოდგა და გვერდით დაუდგა დას -ამ ბოლო დროს უცნაურად იქცევი
-განსაკუთრებული მართლა არაფერი არ ხდება- მშვიდი ტონით უთხრა გვანცამ მას და მხარზე თავი დაადო- რა კარგია რომ ჩემი ძმა ხარ- ჩურჩულით უთხრა და მომღიმარი სახით ახედა ეჭვეულად მომზირალ კაცს
-გვანც
-გეგა გთხოვ-შეეხვეწა აღელვებული ქალი ძმას და მაგიდას სწრაფად მიუახლივდა სიგარეტის თითქმის ჩაწვარი ღერი საფერფლეში ჩააჭყლიტა და სახლში შესვლა დააპირა მაგრამ გეგას ხმამ ადგილზე გაყინა
-გვანც დიდი იმედი მაქვს შენი უხასიათობის და უძილობის მიზეზი რეზი არააა
-საიდან მოიტანე?-კარგა ხნის სიჩუმის მერე ისე შეიცხადა გვანცამ რომ ლამის თავადაც დაიჯერა რომ მართლა საერთოდ არაფერშუაში იყო რეზი მის ამოღამებულ თვალებთან, შფოთთან, ნერვიულობასთან და ღელვასთან.
-გგონია ვერფერს ვხვდები?-ცინიკური ტონით ჰკითხა გეგამ მისკენ მიბრუნებულ გაბრაზებულ ქალს
-და რას ხვდები ერთი ძალიან მაინტერესებს-არ დააკლო ირონია გვანცამ
-იმას რომ რეზიზე ფიქრი არ გაძინებს
-ცდები!-გადაჭრით უთხრა გვანცამ და კარგა ხნის სიჩუმის მერე შეპარვით ჰკითხა- და ასეც რომ იყოს მერე შენ რა?
-უბრალოდ არ მინდა რომ ისევ გეტკინოს, მეტი არაფერი-სევდიანად გაუღიმა გეგამ მას და საფეთქელზე ნაზად აკოცა, შემდეგ გვერდი სწრაფად აუქცია და სახლში შევიდა.
აეროპორტიდან გამოსული რეზის გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა ტაქსში ჩაჯდომისთანავე მისი ტელეფონი აწკრიალდა, რომელზეც სახელი ,,გვანცა"და მისი მობილურის ნომერი გამოისახა, რატომღაც ამ ციფრთა თანწყობა მის გონებაში უნებურად ისე ღრმად აღიბეჭდა რომ ზეპირად დაამხსოვრდა...რაღაც მომენტში ისე აირია და დაიბნა რეზი რომ ამასობაის ზარი შეწყდა...რა თქმა უნდა აღარ განმეორებულა. როცა გაოცების პირველმა ტალღამ გადაუარა გაოგნებულ კაცს და აზრზე მოსვლა შეძლო, ტელეფონის ეკრას უკმაყოფილო სახით დააცქერდა და კარგა ხნის ფიქრის მერე გვანცას ნომერი აკრიფა, ღრმად ჩაისუნთქა ივნისის ცხელი ჰაერი და დარეკა, იმავე წამს უპასუხა ნერვიულად მომლოდინე ქალმა მონატრებული მამაკაცის ზარს
-გვანცა-სახელით მიამრთა რეზიმ ქალს და მაშინვე გაჩუმდა, ისიც კი არ ინება რომ მოეკითხა, გვანცას ცოტა ეწყინა მისი ეს ქცევა მაგრამ არ შეიმჩნია და მაქსიმალურად მშვიდი ტონით უთხრა
-რეზი... მე მაინტერესებდა...როგორ ხარ
-მშვენივარად -მოუჭრა კაცმა და კარგა ხნის სიჩუმის მერე ზრდილობის ეტიკეტის დაცვის გამო ძალდატანებით და უინტერესოდ ჰკითხა- შენ?
-კარგად-აიბნა გვანცა და საუბრის გაგრძელების მიზნით ჰკითხა-იმედია მგზავრობამ ძალიან არ დაგღალა?
-არა, რა თქმა უნდა-მკაცრი ტონით უთხრა რეზიმ და გაჩუმდა
-კარგია-ხმა დაბალი ტონით უთხრა დაბნეულმა გვანცამ და უხერხული სიჩუმის გასაფანტად, კარგა ხნის სიჩუმის მერე მშვიდად დაამატა- სხვათაშორის ჩემი შემოთავაზება ჭიქა ყავაზე ამ წამიდან ისევ ძალაშია
-დრო და ადგილი თვითონ შეარჩიე და მერე შეტყობინების სახით გამომიგზავნე-ისე საქმიანად უთხრა რეზიმ რომ წამიერად გვანცას თავი, რეზის პირადი ასეისტენტი ეგონა
-კარგი დროებით-უკმაყოფილო ტონით უთხრა გვანცამ და გაუთიშა-რეაქცია ნოლი-ბრაზნარევი ტონით თქვა და მომღიმარ ქეთის გახედა რომელმაც გაზქურა იმ წამს გამორთო და ახლად მოდუღებული ყავა ჭიქებში დაასხა- ზოგჯერ წინასწორობას მაკარგვინებს მისი ურეაქციობა
-ზოგჯერ არა! ყოველთვის-გაეცინა ქეთის და ხელში მიაწოდა პირამდე სავსე ჭიქა აღელვებულ ქალს
-საშინლად მაღიზიანებს მისი ეს სიმშვიდე, ურეაქციობა, უემოციობა, უგრძნობლობა, მაგრამ...
-მაგრამ მასზე ფიქრს თავიდან მაინც ვერ იშორებ- სიცილით დაასრულა მისი გაწყვეტილი წინადადება ქეთიმ და მაგიდასთან გვანცას პირდაპირ დაჯდა
-ხო ასეა-დაეთანხმა მოწყენიკი გვანცა მომღიმარ რძალს- იცი? მეც არ ვიცი რა მიზიდავს მასში ასე ძალიან, არადა ძალიან ჩეულებრივი, უყურადღებო და უღიმღამო კაცია
-ასე რომ იყოს... მაშინ მისით ასე ძალიან არ დაინტერესდებოდი
-ვაღიარებ ძალიან მომწონს მისი ეს იდუმალება, სიჩუმე და თავდაჭერილობა, მაგრამ თან საშინლად მაღიზიანებს
-გვანცა, ვფიქრობ ცოტა დრო გჭირდებათ... რეზის მეც არ ვიცნობ წესიერად, მასზე ფაქტიურად არაფერი ვიცი, იმის მიუხედავად რომ თორნიკეს მამაა და მასთან უკვე ძალიან კარგი და ახლო ურთიერთობა აქვს
-რა უცნაურია არა? თორნიკეს ცხოვრებაში იმდენად უმტკივნეულოდ შევიდა რომ თქვენს ცხოვრებაში ფაქტიურად არაფერი შეცვლილა მისი გამოჩენით...
შენ ისევ თორნიკეს დედა ხარ, ირაკლი მამა...
-ამიტომაც ვფიქრობ რომ ის განსაკუთრებულია
-ანუ შენც ასე ფიქრობ?-აღფრთოვანდა გვანცა
-რა თქმა უნდა-გაეცინა ქეთის
-შენი აზრით ქრისტინემ რატომ ვერ შეძლო მისი შეყვარება? ასე რატომ გაიმეტა?
-მას ლაშა უყვარდა, ძალიან უყვარდა... ხომ იცი სიყვარულს მიზეზები არ სჭირდება... ჰოდა სწორედ ქრისტინეს და ლაშას გიჟურ სიყვარულს შეეწირა რეზი... არადა ის ყოველთვის თავს იდანაშაულებდა იმ ყველა უბედურებაში რისი გადატანაც ქრისტინეს მოუწია
-შენ როგორ ფიქრობ... ვინაა დამნაშავე იმ ყველაფერში რისი გადატანაც მათ, სამივეს მოუწია?
-უმართავი სიყვარული-დანანებით უთხრა ქეთიმ მულს და სევდიანად გაუღიმა-მაგრამ ეს ყველაფერი წარსულში დარჩა... გესმის? არ მგონია რეზი კიდევ რამეს გრძნობდეს ქრისტიენს მიმართ, და თუ მაინც გრძნობს რამეს ეს მხოლოდ შეიძლება ბრაზი, სინანაული ან სიბრალური იყოს და მეტი არაფერი...
-მაშინ ამდენი წელი რატომ ვერ შეიყვარა ვერავინ?--იქნებ იმიტომ რომ არასდროს არავის უცდია იმ საზღვრის გადაკვეთა რომელიც თავსიდაუნებურად დაგვიწესა ყველას?
-გგონია რომ...
-მგონია რომ ყველაფერიდა მიუხედავად იმ საზღვრების გადალახვა და მასთან მიახლოება უნდა სცადო...
მოთმინება დაკარგული გვანცა წამით თვალს არ აშორებდა კაფე-ბარის შესასვლელს და მოუთმენლად ელოდა რეზის გამოჩენას, რომელიც ზუსტად წუთი წუთზე მივიდა შეხვედრის ადგილას. მაგიდასთან მჯდომი გვანცა დაძაბული მზერით მიაჩერდა მისკენ წამოსულ მამაკაცს, რომელიც მიახლოებისთანავე უღიმღამოდ მიესალმა მას, მაგიდასთან უკმაყოფილო სახით დაჯდა და უინტერესოდ შეავლო თვალი ჯერ გვანცას ალეწილ სახეს შემდეგ კი კაფის შოდა ინტერიერს
-როგორ ხარ?-ხმა დაბალი ტონით ჰკითხა გვანცამ უჟმურსახიან კაცს და განზრახ ჯიუტად გაუსწორა მზერა მის მწვანე ჩამუქებულ სფეროებს
-შენ?-ინტერესით ჰკითხა რეზიმ თან ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია მისი ალეწილი სახისთვის
-კარგად-ნაძალადევად გაუღიმა სუნთქვა აჩქარებულმა გვანცამ და მენიუს დააცქერდა ამღვრეული თვალებით რადგან ვეღარ გაუძლო მამაკაცის დაჟინებულ მზერას -რას მიირთმევ?- მისთვის არ შეუხედია ისე ჰკითხა
-იმას რაცას შენ-უცნაური ტონით უპასუხა რეზიმ და გაოცებული სახით რომ შეხედა გვანცამ გაეღიმა- შენს გემოვნებას ვენდობი-აუხსნა და კარგა ხნის სიჩუმის მერე დაამატა-ასეთ ადგილებში არ დავდივარ... ასე რომ
-გასაგებია...კარგი მაშინ მე შევუკვეთავ- როგორც იქნა მოდუნდა გვანცა და სასურველი საჭმელი და სასმელი შეუკვეთა, თუმცა შინაგან მაინც გრძნობდა დაძაბულობას და შფოთს. -იმედია მოგეწონება ჩემი შერჩეული საჭმელი და ღვინო-უხერხული სიჩუმე ისევ გვანცას ხმამ დაარღვია
-ეჭვიც არ მეპარება-აშკარად ზრდილობის გამო უთხრა რეზიმ და უღიმღამოდ დააცქერდა იმ წამს მაგიდაზე დალაგებულ სამი სახის მისთვის უცნაურ სალათებს, გვანცა ოდნავ აღლდა თუმცა ჭამის დროს რეზის სახე არანაირი ემოცია რომ არ გაკთა ჩათვალა რომ მოეწონა რეზის მისი არჩეული სალათები და ოდნავ დამშვიდდა- ყავას დალევ?- რამდენიმე ჭიქა ღვინის მერე ჰკითხა გვანცამ უცნაურად მომღიმარ კაცს-ჩვენ ხომ აქ ყავის დასალევად მოვედით-სიცილით აუხსნა და აციმციმებული თვალებით ჩააცქერდა ჩამქრალ ცივ ვარიელ მწვანე სფეროებში
-ღვინო მირჩევნია
-მეც-კარგა ხნის ფიქრის მერე უთხრა გვანცამ და მესამე ჭიქა ნელა ჩაცალა
-ისევ ეწევი?-მოულოდნელად, ინტერესითჰკითხა რეზიმ და მზერა გაისწორა მის წაშლილ სახეს
-ხანდახან...აქტიური მწეველი არ ვარ, ვცდილობ თავი დავანებო მაგრამ არ გამომდის
-ნებისყოფა გაკლია-ორაზროვნად უთხრა რეზიმ და ჩაეცინა -დიდი ხანია ეწევი?-უხერხული სიჩუმე ისევ მისმა გამყინავმა ხმამ დაარღვია
-საკმაოდ-არ დაუკონკრეტა გვანცამ
-გასაგებია- წარბები აზიდა კაცმა და ჭიქები თეთრი მშრალი ღვინით შეავსო, თუმცა არცერთმა აღარ დალია, შესაბამისად მოსაწყენი მცირე ხნიანი არაფრისმომცემი საუბრის მერე საწვლა გადაწყვიტეს
-მანქანით ვარ... გაგიყვან-ხმა დაბალი ტონით უთხრა რეზიმ ფულის გადახდის მერე ქუჩაში გასულ ქალს რომელსაც აზრადაც არ მოსვლია ამ შეთავაზებაზე უარის თქმა და მადლობის გადახდის მერე აჟიტირებული წავიდა მისი მანქანისაკენ და წინა სავარძელზე დაიკავა ადგილი. როგორც მოსალოდნელი იყო გზაშიც არ უსაუბრიათ ბევრი მაგრამ გვანცა მაინც აღფრთოვანებული იყო ამ მდორედ მიმდინარე მივლენებით, რადგან თავისას მიაღწია და რეზი მაინც დაპატიჟა ყავაზე
-რეზი-მოულოდნელად დაიწყო საუბარი გვანცამ რის გამოც მამაკაცმა მისკენ მიიხედა და წამიერად მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეხვდა- მაინც ვერ მოვახერხეთ ყავის დალევა ასე რომ კიდევ ერთხელ უნდა დაგპატიჟო...იცოდე უარს არ მივიღებ!-საოცრად კატეგორიული იყო გვანცა რადგან ზუსტად იცოდა რეზის ერთი სიტყვაც რომ ეთქვა მკაცრად იქ უკვე ყველაფერი დამთავრებული იქნებოდა და მის მცდელობას რომ კიდევ ერთხელ შეხვედროდნენ ერთმანეთს, არანაირი აზრი აღარ ექნებოდა
-ამჯერად მე დაგპატიჟებ... ოღონდ რესტორანში- უღიმღამოდ უთხრა რეზიმ დაბნეულ ქალს და წამიერად მისკენ მიიხედა
-სიამოვნებით-კმაყოფილების ღიმილმა გადაურბინა სახეზე აღფრთოვანებულ გვანცას-მაგრამ ყავაზე მაინც მე უნდა დაგპატიჟო
-კრაგი როგორც გინდა-უკმაყოფილო ტონით უთხრა კაცმა და სიჩქარეს მოუმატა.
საავადმყოფოს დერეფანში ცრემლებად იღვრებოდა მარიანა, მანანა ბებოს დამძიმებული მდგომარეობის გამო. ამ ყველფრის შემხედვარე გაწამებული, დაღლილი და გაღიზიანებული სოფი კი უარეს მდგომარეობაში იყო, რადგან მანანასთან ერთად მარიანაზე და ლილეზეც უწევდა ნერვიულობა და ღელვა. ბოლოს უკვე ვეღარ გაუძლო ამ სტრეს ემოციურად დაღლილმა გოგონამ ამიტომ თორნიკეს დაურეკა და დახმარება სთხოვა, შესაბამისად აღელვებული ბიჭი მისი ზარიდან რამდენიმე წუთში გააჩნდა საავადმყოფოში.
-მარიანა ძალიან გთხოვ თორნიკეს გაჰყევი-შეეხვეწა დაღლილი სოფი დას
-აქ მარტოს ვერ დაგტოვებ
-ცუდად გამოიყურები...
-სოფი...
-უკვე მეშვიდე თვეში ხარ, თავს უნდა გაუფრთხილდე...ხომ იცი შენთვის ნერვიულობა არ შეიძლება! დასვენება და სიმშვიდე გჭირდება
-ჰო მაგრამ
-მარიანა აქ ყოფნით ბებოს ვერ დაეხმარები... გთხოვ თორნიკეს გაჰყევი... ლილეც დაიტანჯა მთელი დღე აქ ყოფნით და შენც... პატარაზეც იფიქრე- მუცელზე მოეფერა სოფი დას და სევდიანად გაუღიმა- მე აქ ვიქნები, თუ რამე შეიცვლება მაშინვე დაგირეკავ...
-სოფი მეშინია
-ბებოს არაფერი მოუვა!-დარწმუნებით უთხრა გოგონამ დას და ჩაეხუტა-ახლა კი ძალიან გთხოვ თორნიკეს გაჰყევი-ხმა დაბალი ტონით უთხრა თვალცრემლიან დას და ყოფილს სიძეს გახედა ამღვრეული თვალებით -იმედია არ მანანებინებ რომ დახმარება გთხოვე
-არ განენებინებ-უცნაური ტონით უთხრა თორნიკემ ყოფილო ცოლის დაქანცულ დას და სევდიანად გაუღიმა -თუ რამე დაგჭირდება მაშინვე დამირეკე, მნიშვნელობა არ აქვს დღე იქნება თუ ღამე
-მადლობა-ცივად უთხრა სოფიმ და დაქანცულ ლილეს მოეფერა სახეზე, რომელიც მონატრებული მამიკოს გულზე მიწებებული საყვარლად ლულავდა ბრიალა თვალებს.
-აქამდე რატომ არ დამირეკეთ?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა თორნიკემ მანქანაში ხელახლა ატირებულ ყოფილ ცოლს
-ისე მოულოდნელად გახდა ცუდად რომ...
-ნუ გეშინია, მანანა ბებო ძლიერი ქალია ამასაც გაუძლებს- დარწმუნებით უთხრა თორნიკემ ტირილისგან თვალებდასიებულ გოგონას და სულ ერთი წამით მიიხედა მისი გადაფითრებული სახისკენ
-ექიმმა თქვა რომ მდგომარეობა საკმაოდ მძიმეა
-კარგად იქნება-სავდიანად გაუღიმა თორნიკემ ყოფილ ცოლს და ცივი თითები მის აკანკალებულ თითებში ახლართა, ტუჩებთან მიიტანა და ნაზად აკოცა, მარიანას მისმა ქცევამ გული უარესად აუჩუყა და ისევ ატირდა, მხოლოდ მაშინ შეწყვიტა ტირილი როცა თორნიკემ მანქანა მალევე, მისთვის უცნობი კორპუსის წინ გააჩერა
-თორნიკე-აღელდა დაბენული გოგონა
-მცხეთაში არ წაგიყვანთ შანსი არაა-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ბიჭმა და მანქანიდან სწრაფად გადავიდა
-აქ... შენს სახლში დარჩენას არ ვაპირებ!
-ჩვენს სახლში-მომღიმარი სახით შეუსწორა თორნიკემ წინადადება ზედემატად ახლოს მდგომ აღელვეულ გოგონას და მძინარე ლილე ხელში აიყვანა
-თორნიკე ნუ სულელობ, ახლავე მცხეთაში წაგვიყვანე
-ცუდად გამოიყურები, შენ და ლილეს ასეთ მდგომარეობაში მცხეთაში მარტოს ვერ დაგტოვებთ
-კარგად ვარ
-არა არ ხარ!-თავზე წამოადგა გაღიზიანებული ბიჭი ყოფილ ცოლს
-თორნიკე გთხოვ-ასლუკუნდა განერვიულებული გოგონა
-ტყუილად მელაპარაკები, წასვლის უფლებას მაინც არ მოგცემთ ასე რომ-სადარბაზოსკენ მიუთითა გაღიზიანებულმა ბიჭმა ხელახლა ატირებულ გოგონას
-გამუდმებით მიმტკიცებ რომ შეიცვალე მაგრამ ისევ ისეთი ხარ-ბრაზნარევი ტონით უთხრა მარიანამ აღელვებულ ბიჭს და მისთვის უცხო ბნელ სადარბაზოში სწრაფად შევიდა
-ანი ან დედაჩემი აქ რომ იყვნენ თბილისში, მათთან დაგტოვებდით მაგრამ არ არიან ხომ იცი...
-შენ უბრალოდ მიზეზი გჭირდებოდა ჩვენს აქ მოსაყვანად-უეცრად გაჩერდა კიბის ზედა საფეხურზე მდგომი გოგონა და გაბრაზებული სახით მიაჩერდა ქვევით მდგომ ბიჭს
-რატომ არ გესმის?-გაბრაზდა თორნიკე-რომ ასეთ მდგომარეობაში მარტოს ვერ დაგტოვებდით მცხეთის სახლში, შენ და ბავშვს?! იქ რომ დარჩენილიყავით მე ვერ დავრჩებოდი თქვენთან... აქ კი ჯერ არავინ გვიცნობს, ასე რომ ამ ღამეს მშვიდად შეგიძლია დარჩეთ ჩემთან და მაშინ წახვიდეთ როცა გინდა
-კარგი-გაბრაზდა გოგონა და წვალებით აიარა კიბის დარჩენილი საფეხურები, იმდენად დაღლილი იყო რომ უინტერესოდ მოავლო თვალი ყოფილი ქმრის ახლადშეძენილ ოროთახიან ბინას და მითითებულ საძინებელში ლილესთან ერთად დაწვა თუ არა საწოლში მაშინვე ჩაეძინა.
სავარძელში მჯდომი აჟიტირებული თორნიკე ნანატრი წუთების ხილვით განცდილ ბედნიერებიას ვეღარ იტევდა ამღვრეულ გონებაში და თვალის დაუხამხამებლად უყურებდა მის საწოლში მწოლიარე ყოფილ ორსულ ცოლს და მასთან ჩახუტებულ ლილეს, რომელთა უბრალოდ არსებობაც და სუნქვა კი ამ ცოდვილ მიწაზე მას განუზომელ სიხარულს ანიჭებდა და მის ცხოვრებას აზრს აძლევდა, ახლა ძალიან უნდოდა მათ გვერდზე დაეძინა ეგრძნო მათი სურნელი და კანის სითბო მაგრამ ვერ გაბედა... რადგა იცოდა და რომ თავისი გაუაზრებელი, თავშეუკავებელი ქმედებით და ქცევით შეილებოდა ის ოდნავ შემცირებული მანძილი ისევ ათასობით კილომეტად ექცია, ამიტომ კარგა ხნის ფიქრის მერე ოთახიდან ფრთხილად გავიდა აივანზე გავიდა, რამდენიმე ღერი ზედიზედ მოწია და მაინც რომ ვერ დაშოშმინდა მისინამღვრეული სისხლი ძარღვებში მეორე საძინებელში შევიდა, ცოტა ვისკი დალია და დაიძინა.
დილით დაბნეული და დაფეთებული მარიანა ფეხზე წვალებით წამოდგა და მაშინვე მისაღებში გავიდა. თორნიკე მომღიმარი სახით მიაჩერდა საყვარელი გოგონას მუცელს და სწრაფად მიუახლოვდა მას, ოდნავ დაიხარა, მაისური აუწია და მუცელზე ნაზად აკოცა
-თირნიკე! -გაუბრაზდა მარიანა მაგრამ როგორც კი კარგი ამბავი ახარა ბიჭმა და აუხსნა რომ მანანა ბებოს მდგომარეობა მძიმედ მაგრამ სტაბილურად ითვლებოდა დილიდან ისე გაუხარდა რომ აღფრთოვანებული ჩაეხუტა მას, მაგრამ როგორც კი ბედნიერების პირველმა ტალღამ გადაუარა ცივად მოშორდა მას
-დალიე?-ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა და თვალები ცრემლებით აევსო
-მხოლოდ 1 ჭიქა
-მგონია რომ ისე წარსულში დავბრუნდით-ასლუკუნდა განერვიულებული გოგონა
-ასე არაა-ავარდა ბიჭი და წამში დაფარა მათ შორის მანძილი, საყბარელი გოგონას ნაზი სახე ხელებშორის მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა- სასმელს არასოდეს შევეშვები
-რა
-მომისმინე! დავლევ მარტოც და მეგობრებთან ერთად... მაგრამ ზღვას არასდროს გადავალ...
-არ მაინტერესებს, იმიტომ რომ ეს მე აღარ მეხება უკვე დიდი ხანია-გაბრაზდა მარიანა და ხელიდან დაუხლტა მაგრამ გაღიზიანებულმა ბიჭმა მაშინვე მკლავებშორის მოიმწყვდია ყოფილი ცოლი და თვალებში ჩააცქერდა
-მარიანა წამალს აღარასდროს გავეკარები, იმიტომ რომ შენთან და ჩემს შვილებთან ერთად საკუთარი თავიც დავკარგე
-ამის მოსმენა არ მინდა, აღარ მინდა გესმის?
-ვიცი რომ ჯერ კიდევ არ მენდობი და ჩემი არ გჯერა, იმიტომ რომ გეშინია...მაგრამ შეცვლას იმიტომ კი არ ვცდილობ რომ შენ დაგიბრუნო, არამედ იმიტომ რომ საკუთარი თავი დავიბრუნო... გესმის?
-გთხოვ საავადმყოფოში წამიყვანე-შეეხვეწა დაძაბული გოგონა აღელვებულ ბიჭს
-წაგიყვან-მშვიდი ტონით უთხრა თორნიკემ და მაშინვე ხელები გაუშვა.
იმის გამო რომ მანანა ბებოს მდგომარეობა უცვლელი რჩებოდა სოფი საავადმყოფოს ვერ შორდებოდა, მარიანა კი ლილესთან ერთად თორნიკეს ბინაში რჩებოდა ღამის გასათენებლად რადგან არ უნდოდა ბათუმში წასული ქეთისთვის და ანისთვის დასვენება ჩაემწარებინა. შესაბამისად მასსა და თორნიკეს შორის ურთიერთობა კიდევ უფრო დათბა რადგან თორნიკე ქცევით და ქმედებით ცდილობდა მისთვის იმის დამტკიცებას რომ რაღაცის შეცლას ნამდვილად ცდილობდა საკუთარ ცნობიერებაში და არა ცარიელი არაფერისმომცემი გაცვეთილი სიტყვებით. შესაბამისად მარიანა მასთან თავს ძალიან კომფორტულად, მშვიდად და დაცულად გრძნობდა, თუმცა სულ ჰქონდა განცდა იმისა რომ ყველაფერი დროებითი იყო და თუ გრძნობებს აჰყვებოდა და მას შეხების უფლებას მისცემდა ისევ წარსულის მძიმე ჭაობში ჩაეფლობოდნენ, მაგრამ ამჯერად თორნიკეში გრძნობებს გონებამ აჯობა და ყველა ნაბიჯს გააზრებულად დგამდა, შესაბამისად მარიანას მის მიმართ ისევ დაუბრუნდა ნდობა რასაც სიყბარულის გაღვივება მოჰყვა... მისთვის საოცარი განცდა იყო როცა ძილბურანში მყოფმა იგრძნო როგორ აეკრო ზურგიდან მონატრებული მამაკაცის ძლიერი სხეული, როგორ მოიმწყვდია მან მისი სიფრიფანა სხეული მკლავებში და მასთან ასე ჩახუტებულმა დაიძინა.
თუმცა როცა მანანა ბებო შინ გაწერეს და ყველაფერი დალაგდა მაინც წასვლა მოინდომა სახლში... თორნიკემ წარბის შეუხრელად ჩასვა ის და ლილე მანქანაში და მცხეთაში წაიყვანა, სწორედ მაშინ გააცნობიერეს ორივემ რამდენად სჭირდებოდად სურდათ და უყვარდათ ერთმანეთი, და რამდენად მნიშვნელოვანი იყო მათ ქაოსურ და დაულაგებელ ურთიერთობაში ერთიერთგაგება, ერთმანეთის აზრის პატივისცემა და დათმობაზე წასვლა. მარიანასთვის თავისუფლების შეგრძნებამ და თორნიკესთვის მათი ხელახლა დაკარგვის შიშმა ის შედეგი მოიტანა რომ საბოლოოდ გააცნობიერეს რომ ერთმანეთი ძალიან სჭირდებოდათ ბედნიერებისთვის.
საწოლზე მჯდომი გეგა გამომწვევი მზერით მიაჩერდა შავ, მოკლე, ტანზე მომდგარ კაბაში და ქუსლიან ფეხსაცმელში გამოწყობილ ქეთის რემელიც სარკის წინ მშვიდად იდგა და მაკიჟს იკეთებდა, ოდნავ გათიზიანებული კაცი ღრმად და მძიმედ სუნთქვადა, რატომღაც მასზე ყოველთვის საშინლად მოქმედებდა ქეთის ასეთ ფორმაში ნახვა
-მზად ვარ წავიდეთ-კმაყოფილი ტონით თქვა სარკის წინ მდგომმა ქალმა და გრაციოზულად შეტრიალდა გეგასკენ რომელიც მოჯადოებულივით უყურებდა მას და წამით თვალს არ აშორებდა მისი მოკლე კაბის კიდეს -გეგაა-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ქეთიმ თავგზააბნეულ კაცს და თავზე წამოადგა -წავიდეთ თორემ დაგვაგვიანდება
-მერე რა თუ დაგვაგვიანდება-მომღიმარი სახით ახედა გეგამ მის ფეხებშორის მოქცეულ ქალს , უხეში თითები ნაზად შეუცურა კაბის ქვეშ და ნელ-ნელა ზემოთ ააცურა-ქეთი ძალიან მინდა რომ ეს კაბა გაგხადო აქ და ახლავე
-ნუ სულელობ-გაეცინა ქეთის და მაშინვე უკან დაიხია, მიტრიალდა და კარისკენ წავიდა მაგრამ გეგა მაშინვე ფეხზე წამოვარდა, წამში დაფარა მათშორის არსებული მანძილი, ზურგიდან აეკრო დამფრთხალ ცოლს, ხელები ძლიერად შემოჭდო მუცელზე და ყელში აკოცა-გეგაააა-აღმოხდა მისი შეხებით, შეგრძნებით და სურნელი გაბრუებულ ქალს, რომელმაც თავი კიდევ უფრო უკან გადასწია და უფლება მისცა საყვარელ მამაკაცს რომ უფრო უკეთესად შეწებებოდა ყელზე მისი ვნებიანი თხელი ტუჩები
-ქეთი-ყურს უკან დაუჩურჩულა სუნქავა აჩქარებულმა კაცმა ცოლს და ამჯერად ლავიწილს წვალს გააყოლა გახურებული ბაგეები რომელიც ყოველი შეხებისას ნაზ კანს უწვავდა ვნებამორეულ ქალს
-გე...გა -აღმოხდა თავდავიწყებაში გადავარდნილ ქალს როცა მამაკაცმა თავისკენ შეატრიალა და მოულოდნელად ტუჩებზე დააცხრა
-ქეთი მჭირდები-გამომწვევი ტონით უთხრა ვნებამორეულმა კაცმა ცოლს და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში, ქეთი არაფერი უპასუხა და სუნთქვა აჩქარებულმა ძალიან მშვიდად დაიწყო პერანგის ღილების გასხნა, გეგა აშკარად კმაყოფილი და ოდნავ გაკვირვეული ჩანდა ქეთის აქტიურობით, თუმცა დიდად არაფერი შეიმჩნია სახეზე , მაგრამ როცა ქეთიმ შარვლის ქამარი შეუხსნა თავს ვეღარ შეიკავა და წელზე ძლიერად შემოაჭდო საყვარელ ქალს უხეში ხელები, საწოლზე ფრთხილად გადააწვინა და ზემოდან მოექცა.
იმდენად თავდავიწყებაში იყვნენ გადავარდნილები ორივენი რომ საერთოდ გადაიფიქრეს წასვლა გეგას მეგობრის ცოლის დაბადების დღეზე და მთელი ღამე ერთმანეის შეგრძნებაში გაატარეს. გამთენიისას გაეღვიძა გეგას და ისე ფრთხილად ადგა საწოლიდან რომ ქეთიმ ვერაფერი გაიგო და მშვიდი ძილი გააგრძელა იქამდე სანამ თავად არ გაეღვიძა
-რომელი საათია? -ინტერესით ჰკითხა ფანჯარასთან მდგომ კაცს რომელიც მომღიმარი სასით უყურებდა მის ნახევრად შიშველ სხეულს
-რა მნიშვნელობა აქვს?-გამომწვევი ტონით ჰკითხა გეგამ ცოლს და ნელა მიუახლლოვდა საწოლს
-აუტანელო-გაუბრაზდა ქეთი და საწოლის გადასაფარებელში გაეხვია
-ქეთი- გეგა უმალ ზემოდან მოექცა ცოლის მხურვალე სხეულს და ტუჩებზე დააცხრა, ვნებამორეულმა ქალმა საყვარელი მამაკაცის კოცნას უფრო მეტი ვნებით გრძნობით და სიგიჟით რომ უპასუხა გეგამ მაშინვე დაკარგა აზროვნების უნარი და სწრაფად ჩააცურა ვნებიანი ბაგეები ყელისკენ, ყელიდან კი პატარა მკერდისკენ, თავგზააბნეულმა ქალმა მაშინვე თმებში შეუცურა ათრთოლებული თითები და კიდევ უფრო მიიწება მისი მწველი , ნეტარი ბაგეები გახურებულ კანზე, თუმცა მოულოდნელად გეგა მოწყდა მის მკერდა , თავი ასწია და თვალებში ჩააცქერდა მისავათებულ ქალს -არ გინდა რომ პატარა გვყვავდეს?- ინტერესით ჰკითხა და ზემოდან დაცქერდა ამღვრეული თვალებით
-რაა?-დაიბნა ქალი რომელიც ჯერ კიდევ მისი მწველი ტუჩების შეხებას განიცდიდა ნაზ კანზე
-მე ძალიან მინდა რომ პატარა გვყვავდეს-უცნაური ტონით უთხრა კაცმა და ნელა ჩააცურა ვნებიანი ტუჩები მის ცხელ კანზე
-გეგა ხვდები რას მეუბნები?-აზრებს ძლივს უყრიდა თავს გრძნობა მორეული ქალი
-ძალიან მინდა რომ დაორსულდე-გამომწვევი ტონით უთხრა სუნთქვა აჩქარებულმა კაცმა თავგზააბნეულ ცოლს და ნაზად შეაწება მუცელზე მწველი ტუჩები, დაბნეულმა ქალმა მაშინვე შეზნიქა მუცელი და თვალები მილულა განცდილი სიამოვნებისგან მისავათებულმა-ქეთი შენ არ გინდა?-უცბათ დასერიოზულდა გეგა და ზემოდან დააცქერდა გაოგნებულ ქალს რომელიც ჯერ კიდევ ვერ აღიქვამდა მისი სიტყვების რეალურობას
-ამაზე მართლა სერიოზულად ფიქრობ?-კარგა ხნის სიჩუმის მერე როგორც იქნა აზრზე მოვიდა თავგზააბნეული ქალი და დაფანტულ აზრებს თავი მოუყარა, გეგამ ეშმაკური ღიმილით თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა დანისლულ ცისფერ სფეროებში
-გეგა მე და შენ უკვე 46 წლის ვართ, ამ ასაკში ბავშვის გაჩენა...გაზრდა... ეს მარტივი არ იქნება...ხომ იცი ათას სისულელეს ილაპარაკებენ, გულს გვატკენენ ჩვენც და ბავშვსაც ზუსტად ვიცი... თან უკვე ფაქტიურად 3 შვილიშვილის ბებია ვარ...
-გთხოვ ამ სისულელეებზე ფიქრს შეეშვი-გაუღიმა გეგამ ცოლს და ტუჩის კუთხეში აკოცა-მხოლოდ ჩემზე და პატარაზე იფიქრე
- მე...არც კი ვიცი რა გითხრა-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ქეთიმ და თვალები დახუჭა მოწოლილი ცრემლების შესაკავებლად რომელიც თავადაც არ იცოდა რატომ მოსდიოდა
-ქეთი ძალიან მინდა რომ მე და შენ პატარა გვყვავდეს... ჩვენი შვილი... მაგრამ თუ შენ არ გინდა...მზად არ ხარ ამისთვი, ან არ ვიცი უბრალოდ გულს გტკენს ამ თემაზე ფიქრი მაშინ...
-არა ასე არაა, უბრალოდ ეს იმდენად მოულოდნელი იყო ჩემთვის რომ არც კი ვიცი რა გიპასუხო