გავრბოდი, რისგან მივრბოდი? რატომ? პასუხი არ მაქვს.რამიშვილმა ჩემი სახელი ხმამაღლა დაიყვირა,ვიცოდი რომ მომსდევდა, დაწყევლილი ტყე, ვერა და ვერ გავცდი,ვიგრძენი რომ მიახლოვდებოდა.
მე კი მთელი ძალით გავრბოდი.
- მელანო შეჩერდი - დამიყვირა, მისი ხმა ტყეში ექოდ გაისმა
გზატკეცილთან ახლოს ვიყავი, რომ დამიჭირა.
- რატომ გარბიხარ - ძვლივს სუნთქავდა
- გამიშვი...გთხოვ გამიშვი - თვალებით შევხედე, რომლებშიც გთხოვ მეწერა.
- გაგიყვან - ხელი გამიშვა, და წინ წვაიდა
- არ მინდა ვინმეს გაჩერეინებ და წავყვები.
- ღამეა ამ დროს არავინ გამოივლის - დეჟა ვუ.
გზატკეცილზე ვიყავით, ორივენი, მე კი მთელი ჩემი არსების იმედით ველოდი ერტ მანქანას მაინც.(უიმედოთ)
და მანქანამ გამოიარა, ხელი დავუქნიე, რატომღაც მანქანაი ახალგაზრდა ბიჭი იჯდა, რომელმაც თავიდან ფეხებამდე ამათვალიერა და მითხრა.
- გაგიყვანოთ? - ეშმაკური ღიმილი გამოეხატა
- დიახ... - მაქანისკენ ორი ნაბიჯი გადავდგი, როცა უკნიდან ხმა გაისმა
- აქედან დამეკარგე, სანამ რამე გიქენი - მანქანის მძღოლს სახე შეეცვალა და წავიდა.
- რამიშვილი, შიგ გაქვს? - სერიოზულად ვკითხე.
- ჩაჯექი - მანიშნა.
- არა! - ხელები გადავაჯვარედინე და გზას გავყურე
- მელანო, ჩაჯექი, თორემ მე ჩაგსვამ
უხმოდ წავედი, და ჩავჯექი.
გზაში არცერთ არ ამოგვიღია ხმა.
სიგარეტს ღრს - ღერზე ვეწეოდი.
- ნერვიულობ? - ირონიულად გამომხედა, და გამიღიმა
- ვმშვიდდები - ვუთხარი და ფანჯარას გავხედე.
მანქანა ჩემს კორპუსთან გააჩერა.
უხმოდ გადავედი მაქნანიდან მას არაფერი უთქვამს, რას მოველოდი, რო? ბოდიშს კოცნისთვის? ჩემს თავზე მეცინება.
ლიფტი არ მუშაობდა.
ფეხით ავედი. კარები გავაღე და სახლში შევედი.
ხვალ უნივერსიტეტი მქონდა, მათი საახეების დანახვას დიდი ძალისხმევა სჭირდებოდა.
გამოვიცვალე, ლოგინზე დავემხე, ბალიშში ჩავიმალე, მესიამოვნა ცივი საწოლი და ბალიში.
მაკოცა.არ მჯეროდა რამიშვილმა მაკოცა.არ ვიჯერებდი, ვერც და არც.
ჩამეძინა.
დილით, მზის სხივებმა გამაღვიძეს, საათს ავხედე 7 საათი იყო. თვალები მოვჭუტე სინათლისგან.
ავდექი, სარკესთან დავდექი ტუჩებზე ხელი მოვისვი,თავი გავაქნიე.
სააბაზანოში შევედი,გადავივლე, ფრაზა გამახსენდა „არავინ იცის ცხოვრება რას გიმზადებს“, ამ ფრაზაზე ჩამეცინა.
სამზარეულოში გავედი, ისევ ფანჯარასთან ვიჯექი.წარმოვიდგინე ირას როცა მოვუყვებოდი ამ ყველაფერს რა სახე ექნებოდა, ალბათ, უბრალოდ გამიღიმებდა.
გამეღიმა მის სახეზე.
რვის ნახევარი იყო, ავდექი.
ჩავიცვი, ჩანთა ავიღე და გავედი.
მეტროში ჩავედი,ჩვეულებრივი მგზავრობა მქონდა, არც ფეფო გამოჩენილა.მონატრების გრძნობა გამიჩნდა ფეფოსადმი.
უნივერსიტეტში შევედი, ისევ ბავშვები ირეოდნენ.გოგოები ჯგუფ - ჯგუფებად ყოფილიყვნენ დაყოფილნი, თითო ჯგუფში 4 იყვნენ.მეზიზღებოდნენ, შენს თვალწინ გაგჭორავენ, ამაზრზენად გიყურებენ, ეს ყველაფერი გულის რევის შეგრძნებას იწვევს ჩემში.
აუდიტორიაში შევედი, თუ არა, შევამჩნიე მაგიდაზე ტრაკ დადებული ნუკი, რომელიც ამაზრზენად იცინოდა, მაგიდის სკამზე მელინა იჯდა,თავზე კი მესამე ედგათ.თვალები გადავატრიალე და ჩემს ადგილისკენ გავემართე. მელანოს ლაპარაკი მოვისმინე
- გუშინ ღამით, ანდრო მოვიდა ჩემთან - ტუჩებზე ენა გადისვა.
- და რა ქენით? - შეეკითხა ნუკი
- რას ვიზამდით ნუკი? - ცინიზმით უპასუხა - უნდა გენახა ისეთი მაგარი სექსი გვქონდა, ვეღარ დავდივარ - მინდოდა მეყვირა შე თქო, მაგრამ...მეც რას მოველოდი, რამიშვილმა ერთხელ მაკოცა და ჩემი ერთგული გახდებოდა?
ჩანთიდან ყურსასმენები ამოვაძვრინე, და სიმღერა ჩავრთე.
როცა კარებში ლექტორი დავინახე ყურსასმენი მოვიძრე, და ჩანთაში ჩავტენე.
რამდენიმე წუთის შემდეგ ირაკლი შემოვიდა.
ადგილი დაიკავა.
- დღეს ჩვენ ვისაუბრებთ თანასწორობაზე,კაცის და ქალის თანასწორობაზე, სექსისტობაზე, ერთი სიტყვით რომ ვთქვათ. - დაიწყო ბატონმა ვაჟამ.
ლეომ ხელი აიწია
- გისმენ ლეო
- ყველამ ვიცით, რომ ქალი და კაცი ვერასდრს გახდება თანასწორი.
- რატომ?
- ასე დააწესა ბუნებამ - შიგ ხომ არა აქვს (გავიფიქრე) ყოველთვის ჩუმად ვიყავი, ვუსმენდი ლექციებს, რატომღაც ახლა მომინდა აზრის გამოხატვა.
ხელი ავიწიე
- მელანო? გამიკვირდა რომ ხელს იწევ,შეგიძლია გაგვიზიარო აზრი.
- ბუნებამ ბევრი რამ დააწესა, მაგრამ რატომღაც ვარღვევთ ბევრ რამეს.რაც შეეხება თანასწორობას, კი ვეტანხმები ქალი და კაცი თანასწორი ერთი მარტივი მიზეზის გამო ვერ გახდება,ეს არის სექსისტური გამოხტომები, რომელსაც პირობითად საქართველო ტრადიციებად მიიჩნევს, მაგალითად ქალი რომ უნდა იყოს „კუხნაში“, უნდა იჯდეს სახლში,ბავშვებს უაროს, და ამ დროს კაცი რას შვრება? ბოზებში დადის,სვამს და ცოლს ატყუებს. - მშვიდად წამოვთქვი სიტყვები. - რაც შეეხება სხვა რამეებს ისევე შეგვიძლია ქალებს იმ ყველაფრის გაკეთება რასაც თქვენ აკეთებთ.
- მელანო შეგიძლია მითხრა რა არის ის ყველაფერი - ჩამეძია ვაჟა
- თუნდაც მოწევა, რატომღაც მიიჩნევენ რომ მოწევა კაცისთვის შეიძლება ქალისთვის არა, ღალატი კაცებისთვის შეიძლება ქალებისთვის არა, უბრალოდ ქალებს სიამაყე გვაქვს რომლის ზღვარსაც არ ვცდებით, ამიტომ არ გღალატობთ არ თქვენ კი თქვენი თქმით შეგიძლიათ რომ გიყვარდეთ ერთი და ტყნაური გქონდეთ გაბმული მეორესთან. - რამიშვილი მიყურებდა.
- მადლობა მელანო.
კიდევ ბევრმა გამოთქვა აზრი.
ბოლოს კი ვაჟამ თქვა
- უნდა დაწეროთ თემა სექსისტობაზე.თქვენი აზრები, და ამ აზრის დასაბუთება.
შემდეგ კიდევ ჩამიტარდა ლექციები.
ბოლოს კი გარეთ გავედი და სახლის გზას დავადექი.

ვიცი პატარაა, ბოდიში დაგვიანებისთვის.მადლობა რომ კითხულობთ.