შესვლა
რეგისტრაცია
რეკლამა

ტრაგიკული ტრაგედია (10 თავი)


15-01-2022, 20:24
ავტორი analiza505
ნანახია 1 302

გავრბოდი, რისგან მივრბოდი? რატომ? პასუხი არ მაქვს.რამიშვილმა ჩემი სახელი ხმამაღლა დაიყვირა,ვიცოდი რომ მომსდევდა, დაწყევლილი ტყე, ვერა და ვერ გავცდი,ვიგრძენი რომ მიახლოვდებოდა.
მე კი მთელი ძალით გავრბოდი.
- მელანო შეჩერდი - დამიყვირა, მისი ხმა ტყეში ექოდ გაისმა
გზატკეცილთან ახლოს ვიყავი, რომ დამიჭირა.
- რატომ გარბიხარ - ძვლივს სუნთქავდა
- გამიშვი...გთხოვ გამიშვი - თვალებით შევხედე, რომლებშიც გთხოვ მეწერა.
- გაგიყვან - ხელი გამიშვა, და წინ წვაიდა
- არ მინდა ვინმეს გაჩერეინებ და წავყვები.
- ღამეა ამ დროს არავინ გამოივლის - დეჟა ვუ.
გზატკეცილზე ვიყავით, ორივენი, მე კი მთელი ჩემი არსების იმედით ველოდი ერტ მანქანას მაინც.(უიმედოთ)
და მანქანამ გამოიარა, ხელი დავუქნიე, რატომღაც მანქანაი ახალგაზრდა ბიჭი იჯდა, რომელმაც თავიდან ფეხებამდე ამათვალიერა და მითხრა.
- გაგიყვანოთ? - ეშმაკური ღიმილი გამოეხატა
- დიახ... - მაქანისკენ ორი ნაბიჯი გადავდგი, როცა უკნიდან ხმა გაისმა
- აქედან დამეკარგე, სანამ რამე გიქენი - მანქანის მძღოლს სახე შეეცვალა და წავიდა.
- რამიშვილი, შიგ გაქვს? - სერიოზულად ვკითხე.
- ჩაჯექი - მანიშნა.
- არა! - ხელები გადავაჯვარედინე და გზას გავყურე
- მელანო, ჩაჯექი, თორემ მე ჩაგსვამ
უხმოდ წავედი, და ჩავჯექი.
გზაში არცერთ არ ამოგვიღია ხმა.
სიგარეტს ღრს - ღერზე ვეწეოდი.
- ნერვიულობ? - ირონიულად გამომხედა, და გამიღიმა
- ვმშვიდდები - ვუთხარი და ფანჯარას გავხედე.
მანქანა ჩემს კორპუსთან გააჩერა.
უხმოდ გადავედი მაქნანიდან მას არაფერი უთქვამს, რას მოველოდი, რო? ბოდიშს კოცნისთვის? ჩემს თავზე მეცინება.
ლიფტი არ მუშაობდა.
ფეხით ავედი. კარები გავაღე და სახლში შევედი.
ხვალ უნივერსიტეტი მქონდა, მათი საახეების დანახვას დიდი ძალისხმევა სჭირდებოდა.
გამოვიცვალე, ლოგინზე დავემხე, ბალიშში ჩავიმალე, მესიამოვნა ცივი საწოლი და ბალიში.
მაკოცა.არ მჯეროდა რამიშვილმა მაკოცა.არ ვიჯერებდი, ვერც და არც.
ჩამეძინა.
დილით, მზის სხივებმა გამაღვიძეს, საათს ავხედე 7 საათი იყო. თვალები მოვჭუტე სინათლისგან.
ავდექი, სარკესთან დავდექი ტუჩებზე ხელი მოვისვი,თავი გავაქნიე.
სააბაზანოში შევედი,გადავივლე, ფრაზა გამახსენდა „არავინ იცის ცხოვრება რას გიმზადებს“, ამ ფრაზაზე ჩამეცინა.
სამზარეულოში გავედი, ისევ ფანჯარასთან ვიჯექი.წარმოვიდგინე ირას როცა მოვუყვებოდი ამ ყველაფერს რა სახე ექნებოდა, ალბათ, უბრალოდ გამიღიმებდა.
გამეღიმა მის სახეზე.
რვის ნახევარი იყო, ავდექი.
ჩავიცვი, ჩანთა ავიღე და გავედი.
მეტროში ჩავედი,ჩვეულებრივი მგზავრობა მქონდა, არც ფეფო გამოჩენილა.მონატრების გრძნობა გამიჩნდა ფეფოსადმი.
უნივერსიტეტში შევედი, ისევ ბავშვები ირეოდნენ.გოგოები ჯგუფ - ჯგუფებად ყოფილიყვნენ დაყოფილნი, თითო ჯგუფში 4 იყვნენ.მეზიზღებოდნენ, შენს თვალწინ გაგჭორავენ, ამაზრზენად გიყურებენ, ეს ყველაფერი გულის რევის შეგრძნებას იწვევს ჩემში.
აუდიტორიაში შევედი, თუ არა, შევამჩნიე მაგიდაზე ტრაკ დადებული ნუკი, რომელიც ამაზრზენად იცინოდა, მაგიდის სკამზე მელინა იჯდა,თავზე კი მესამე ედგათ.თვალები გადავატრიალე და ჩემს ადგილისკენ გავემართე. მელანოს ლაპარაკი მოვისმინე
- გუშინ ღამით, ანდრო მოვიდა ჩემთან - ტუჩებზე ენა გადისვა.
- და რა ქენით? - შეეკითხა ნუკი
- რას ვიზამდით ნუკი? - ცინიზმით უპასუხა - უნდა გენახა ისეთი მაგარი სექსი გვქონდა, ვეღარ დავდივარ - მინდოდა მეყვირა შე თქო, მაგრამ...მეც რას მოველოდი, რამიშვილმა ერთხელ მაკოცა და ჩემი ერთგული გახდებოდა?
ჩანთიდან ყურსასმენები ამოვაძვრინე, და სიმღერა ჩავრთე.
როცა კარებში ლექტორი დავინახე ყურსასმენი მოვიძრე, და ჩანთაში ჩავტენე.
რამდენიმე წუთის შემდეგ ირაკლი შემოვიდა.
ადგილი დაიკავა.
- დღეს ჩვენ ვისაუბრებთ თანასწორობაზე,კაცის და ქალის თანასწორობაზე, სექსისტობაზე, ერთი სიტყვით რომ ვთქვათ. - დაიწყო ბატონმა ვაჟამ.
ლეომ ხელი აიწია
- გისმენ ლეო
- ყველამ ვიცით, რომ ქალი და კაცი ვერასდრს გახდება თანასწორი.
- რატომ?
- ასე დააწესა ბუნებამ - შიგ ხომ არა აქვს (გავიფიქრე) ყოველთვის ჩუმად ვიყავი, ვუსმენდი ლექციებს, რატომღაც ახლა მომინდა აზრის გამოხატვა.
ხელი ავიწიე
- მელანო? გამიკვირდა რომ ხელს იწევ,შეგიძლია გაგვიზიარო აზრი.
- ბუნებამ ბევრი რამ დააწესა, მაგრამ რატომღაც ვარღვევთ ბევრ რამეს.რაც შეეხება თანასწორობას, კი ვეტანხმები ქალი და კაცი თანასწორი ერთი მარტივი მიზეზის გამო ვერ გახდება,ეს არის სექსისტური გამოხტომები, რომელსაც პირობითად საქართველო ტრადიციებად მიიჩნევს, მაგალითად ქალი რომ უნდა იყოს „კუხნაში“, უნდა იჯდეს სახლში,ბავშვებს უაროს, და ამ დროს კაცი რას შვრება? ბოზებში დადის,სვამს და ცოლს ატყუებს. - მშვიდად წამოვთქვი სიტყვები. - რაც შეეხება სხვა რამეებს ისევე შეგვიძლია ქალებს იმ ყველაფრის გაკეთება რასაც თქვენ აკეთებთ.
- მელანო შეგიძლია მითხრა რა არის ის ყველაფერი - ჩამეძია ვაჟა
- თუნდაც მოწევა, რატომღაც მიიჩნევენ რომ მოწევა კაცისთვის შეიძლება ქალისთვის არა, ღალატი კაცებისთვის შეიძლება ქალებისთვის არა, უბრალოდ ქალებს სიამაყე გვაქვს რომლის ზღვარსაც არ ვცდებით, ამიტომ არ გღალატობთ არ თქვენ კი თქვენი თქმით შეგიძლიათ რომ გიყვარდეთ ერთი და ტყნაური გქონდეთ გაბმული მეორესთან. - რამიშვილი მიყურებდა.
- მადლობა მელანო.
კიდევ ბევრმა გამოთქვა აზრი.
ბოლოს კი ვაჟამ თქვა
- უნდა დაწეროთ თემა სექსისტობაზე.თქვენი აზრები, და ამ აზრის დასაბუთება.
შემდეგ კიდევ ჩამიტარდა ლექციები.
ბოლოს კი გარეთ გავედი და სახლის გზას დავადექი.

ვიცი პატარაა, ბოდიში დაგვიანებისთვის.მადლობა რომ კითხულობთ.



№1 სტუმარი Ups

Dzalian saibteresoa magram dido xani velodebii :)

 


№2  offline წევრი analiza505

Ups
Dzalian saibteresoa magram dido xani velodebii :)

მადლობა იმისთვის რომ კითხულობთ, ბოდიში იმისთვის რომ ვაგვიანებ

 


№3 სტუმარი სტუმარი ფანარი

მელანოზე ვგიჟდებიი.ნამდვილი რომ იყო ყველაფრის ფასად დაგიმეგობრდებოდი მელანოოოოო.

 


№4 სტუმარი სტუმარი მაკო

ლექციებზე ასე ვინ საუბრობს? თან სექსისტობა არა, სექსიზმი.

 


№5  offline წევრი analiza505

[quote=სტუმარი მაკო]ლექციებზე ასე ვინ საუბრობს? თან სექსისტობა არა, სექსიზმი.[/quote
ცენზურის დარღვევისთვის ბოდიშს გიხდით, მადლობა შესწორებისთვის. ჩემი აზრით ასე ლექციაზე არ საუბრობენ, თუმცა ისიც მინდა გიყხრათ რომ ეს სიტყვები ზუსტად აღნიშნავს იმას რაზეც მელანომ ყურადღება გაამახვილა.და თუ ლექტორი მისცემს ამის იფლებას და არაფერს არ ეტყვის ანუ მისცემს სიტყვის გავისუფლებას არ იქნება პრობლემა. მე ისტორიაში შევიყვანე ლექტორი რომელიც გაძლევს სიტყვის თავისუფლებას.
მადლობა რომ კითხულობთ.

სტუმარი ფანარი
მელანოზე ვგიჟდებიი.ნამდვილი რომ იყო ყველაფრის ფასად დაგიმეგობრდებოდი მელანოოოოო.


ასევე.

სტუმარი ფანარი
მელანოზე ვგიჟდებიი.ნამდვილი რომ იყო ყველაფრის ფასად დაგიმეგობრდებოდი მელანოოოოო.

მელანო თან რთული ადამიანი და თან ადვილი. დიდ ტკივილს ატარებს, და კი ნამდვილად დასჭირდებოდა მეგობარი თუმცა ნამდვილი მეგობრის ყოლა რთული ჩვენს სამყაროსა და ცხოვრებაში

 


№6  offline წევრი Chocolate from White Hell

პირველ რიგში, გამარჯობა..
დიდი ხანია, აღარ წამიკითხავს არაფერი და წერაზე, ზედმეტია საუბარი. როგორც კი შემოვედი, შენი ნაწერი დამხვდა. სიმართლე რომ გითხრა, სათაურმა მიიქცია ყურადღება და წავიკითხე.

ჯერ დავიწყებ იქედან, რომ უხამსი სიტყვების შეცვლა, შესაძლებელია შედარებით რბილი სიტვებით. უბრალოდ გირჩევ, რადგან რამდენჯერაც შემხვდა, უკურეაქცია გამოიწვია.
შინაარსი, ზოგადად, შეიძლება კარგი იყოს, მაგრამ განვითარებასაც ხომ უნდა მიაქციო ყურადღება?! მაგალითად..სიგარეტის მოწევა, მთელი ის ხაზია, რაც შენს ისტორიას გასდევს, მაგრამ...მაგრამ, ყოველთვის ერთი და იმავე სცენა: ფანჯარა, ღერის ღერზე მოწევა, აბაზანა და წყლის დიდი ნაკადი-ერთფეროვანი და უინტერესოა, საბოლოო ჯამში. მეტად ლამაზი შეიძლება იყოს მოწევა, თუ ისე აღწერ, როგორც იმსახურებს. ამას იმიტომ გეუბნები, რომ ძალიან მიყვარს დეტალები, რადგან სწორედ დეტალებით იქმნება ერთი მთლიანობა. შენ ეს ყველაფერი, ისე გაქვს სადღაც გაბნეული, ვერ შევკარი და ვერ დავალაგე ერთად, რამაც უდიდესი დანაკლისი დამიტოვა.

ამასთანავე, ძალიან მცირე და არასაკმარისი თავებია. მალე დადებას, ჯობს ორი დღე გამოტოვო და შემდეგ დადო ერთი და მსუყე თავი. ასეთი პატარა თავები, უინტერსოა და აი, ყველაზე მეტად რომ შეხვალ კითხვის "მუღამში", სწორედ იქ წყდება და შემდეგ ინტერესი ქრება. ნუ, ჩემთვის ასეა და სხვას, როგორც ჩანს არ აქვს ეგ პრობლემა...)))

ემოციები...ემოციები დამაკლდა. კი, ირას გარდაცვალებამ ძალიან დიდი ტკივილი დატოვა, მაგრამ სად არის ეს ტკივილი? გაქრა, ასე მალე?)) ან სულაც ნატას სიკვდილი...მხოლოდ ორიოდე ცრემლი და მორჩა? ყოველთვის, როცა პერსონაჟს ქმნი, მის ადგილას უნდა წარმოიდგინო თავი და ისე უნდა ალაპარკო, რომ თითქოს შენ გადმოსცემ ამ ტკივილს. ამის გარეშე, ისტორიას ფასი არ აქვს, რადგან თუ ემოცია ვერ მოიტანე მკითხველის გულამდე, იკარგება ყველა სიტყვა და ქარს მიაქვს.
იქნებ ძალიან ბევრს ვითხოვ?))
არ ვიცი, თუმცა როცა რაღაცას ვკითხულობ, მაქვს იმის პრეტენზია, რომ კარგი იყოს და თუ რამე არ მომწონს, ვთქვა კიდეც.

კიდევ ერთი ფაქტორი...მეტროს რომ საშინელი ხმა აქვს და ყვირილის გარეშე ვერ გააგებინებ სიტყვასაც კი, ეს ალბათ ცნობილია. მეტროს პერსონაჟები რომ ამდენ ისტორიას უამბობენ მელანოს და თან ასე მალე, ნორმალურია? აბა, წარმოიდგინე...ვიღაც რომ მართლა შეგხვდეს, ამდენ საუბარს მოასწრებ იმ ხმაურში?! ჩემი აზრით, ვერა.
დაუკვირდი მოქმედებათა ადგილს. მსგავსი საუბრები, სადმე მიწისქვეშა გადასასვლელში, ან სულაც მტკვრის ნაპირას, უფრო საინტერესო, ემოციური და დატვირთული იქნებოდა, ვიდრე მეტროს ხმაურში.

ჩემი რჩევა იქნება, სანამ ახალი თავის წერას დაიწყებ, ყველაფერი, ჯერ შენს გონებაში წარმოიდგინე. აწონე, დაწონე...გადახედე და შემდეგ შეუდექი აზრების გადმოტანას.
დააგვიანე, არ დადო დღეს, ან სულაც ხვალ და ზეგ, ან მაზეგ რომ დადებ, უფრო მსუყე, დალაგებული და მეტად დაფიქრებით დაწერილი თავი წარუდგინე საზოგადოებას...))
ნუ, სასვენ ნიშნებზე, მე ვერ გეტყვი ვერაფერს, რადგან არც მე ვსხლავ, თუმცა ხვდება თვალებს რაღაცები, რაც აშკარად დახვეწას ითხოვს.

მოკლედ, წარმატებები და იმედი მაქვს, ნელ-ნელა უფრო განვითარდები და "გაშლი ფრთებს".
:)))

 


№7  offline წევრი analiza505

Chocolate from White Hell
პირველ რიგში, გამარჯობა..
დიდი ხანია, აღარ წამიკითხავს არაფერი და წერაზე, ზედმეტია საუბარი. როგორც კი შემოვედი, შენი ნაწერი დამხვდა. სიმართლე რომ გითხრა, სათაურმა მიიქცია ყურადღება და წავიკითხე.

ჯერ დავიწყებ იქედან, რომ უხამსი სიტყვების შეცვლა, შესაძლებელია შედარებით რბილი სიტვებით. უბრალოდ გირჩევ, რადგან რამდენჯერაც შემხვდა, უკურეაქცია გამოიწვია.
შინაარსი, ზოგადად, შეიძლება კარგი იყოს, მაგრამ განვითარებასაც ხომ უნდა მიაქციო ყურადღება?! მაგალითად..სიგარეტის მოწევა, მთელი ის ხაზია, რაც შენს ისტორიას გასდევს, მაგრამ...მაგრამ, ყოველთვის ერთი და იმავე სცენა: ფანჯარა, ღერის ღერზე მოწევა, აბაზანა და წყლის დიდი ნაკადი-ერთფეროვანი და უინტერესოა, საბოლოო ჯამში. მეტად ლამაზი შეიძლება იყოს მოწევა, თუ ისე აღწერ, როგორც იმსახურებს. ამას იმიტომ გეუბნები, რომ ძალიან მიყვარს დეტალები, რადგან სწორედ დეტალებით იქმნება ერთი მთლიანობა. შენ ეს ყველაფერი, ისე გაქვს სადღაც გაბნეული, ვერ შევკარი და ვერ დავალაგე ერთად, რამაც უდიდესი დანაკლისი დამიტოვა.

ამასთანავე, ძალიან მცირე და არასაკმარისი თავებია. მალე დადებას, ჯობს ორი დღე გამოტოვო და შემდეგ დადო ერთი და მსუყე თავი. ასეთი პატარა თავები, უინტერსოა და აი, ყველაზე მეტად რომ შეხვალ კითხვის "მუღამში", სწორედ იქ წყდება და შემდეგ ინტერესი ქრება. ნუ, ჩემთვის ასეა და სხვას, როგორც ჩანს არ აქვს ეგ პრობლემა...)))

ემოციები...ემოციები დამაკლდა. კი, ირას გარდაცვალებამ ძალიან დიდი ტკივილი დატოვა, მაგრამ სად არის ეს ტკივილი? გაქრა, ასე მალე?)) ან სულაც ნატას სიკვდილი...მხოლოდ ორიოდე ცრემლი და მორჩა? ყოველთვის, როცა პერსონაჟს ქმნი, მის ადგილას უნდა წარმოიდგინო თავი და ისე უნდა ალაპარკო, რომ თითქოს შენ გადმოსცემ ამ ტკივილს. ამის გარეშე, ისტორიას ფასი არ აქვს, რადგან თუ ემოცია ვერ მოიტანე მკითხველის გულამდე, იკარგება ყველა სიტყვა და ქარს მიაქვს.
იქნებ ძალიან ბევრს ვითხოვ?))
არ ვიცი, თუმცა როცა რაღაცას ვკითხულობ, მაქვს იმის პრეტენზია, რომ კარგი იყოს და თუ რამე არ მომწონს, ვთქვა კიდეც.

კიდევ ერთი ფაქტორი...მეტროს რომ საშინელი ხმა აქვს და ყვირილის გარეშე ვერ გააგებინებ სიტყვასაც კი, ეს ალბათ ცნობილია. მეტროს პერსონაჟები რომ ამდენ ისტორიას უამბობენ მელანოს და თან ასე მალე, ნორმალურია? აბა, წარმოიდგინე...ვიღაც რომ მართლა შეგხვდეს, ამდენ საუბარს მოასწრებ იმ ხმაურში?! ჩემი აზრით, ვერა.
დაუკვირდი მოქმედებათა ადგილს. მსგავსი საუბრები, სადმე მიწისქვეშა გადასასვლელში, ან სულაც მტკვრის ნაპირას, უფრო საინტერესო, ემოციური და დატვირთული იქნებოდა, ვიდრე მეტროს ხმაურში.

ჩემი რჩევა იქნება, სანამ ახალი თავის წერას დაიწყებ, ყველაფერი, ჯერ შენს გონებაში წარმოიდგინე. აწონე, დაწონე...გადახედე და შემდეგ შეუდექი აზრების გადმოტანას.
დააგვიანე, არ დადო დღეს, ან სულაც ხვალ და ზეგ, ან მაზეგ რომ დადებ, უფრო მსუყე, დალაგებული და მეტად დაფიქრებით დაწერილი თავი წარუდგინე საზოგადოებას...))
ნუ, სასვენ ნიშნებზე, მე ვერ გეტყვი ვერაფერს, რადგან არც მე ვსხლავ, თუმცა ხვდება თვალებს რაღაცები, რაც აშკარად დახვეწას ითხოვს.

მოკლედ, წარმატებები და იმედი მაქვს, ნელ-ნელა უფრო განვითარდები და "გაშლი ფრთებს".
:)))

გამარჯობათ, ძალიან მიხარია როცა აზრს მიზიარებენ
ერთი და იგივე სცენაზე,გაამახვილეთ ყურადღებ, და ასევე მეც ჩემს ისტორიაში, მელანოს ისტორიაში იგივე სცენა მაქვს, თუნდაც ფანჯარა და სიგარეტი, რატომ? იმიტომ რომ მელანოს ცხოვრება ირას გარეშე უფერო, გაერთფერევნული გახდა, ამიტომ არის მელანოს ცხოვრებაში ესრთი და იგივე სცენა.
და მართლაც მეტროში საშინელი ხმაურია,თუმცა ჩემს ისტორიაში მელანო ადამიანებს ძალზედ გვიან ხდება, ის წვრილმანიც კი მაქვს შეტანილი რომ ვაგონში თიტქმის არავინაა, ამიტომ საუბრობენ ბევრს.
აქ ამ ისტორიაში შეყვანილი მყავს ადამიანები რომლებსაც ერთი ტკივილი აერთანებთ ადამიანის დაკარგვა, დავამატებ ტკივილს, და იმედია გავშლი ფრთებს.
მადლობა რომ კითხულობთ შევეცდები დიდი თავები დავდო.

 



სახელი: *
  • bowtiesmilelaughingblushsmileyrelaxedsmirk
    heart_eyeskissing_heartkissing_closed_eyesflushedrelievedsatisfiedgrin
    winkstuck_out_tongue_winking_eyestuck_out_tongue_closed_eyesgrinningkissingstuck_out_tonguesleeping
    worriedfrowninganguishedopen_mouthgrimacingconfusedhushed
    expressionlessunamusedsweat_smilesweatdisappointed_relievedwearypensive
    disappointedconfoundedfearfulcold_sweatperseverecrysob
    joyastonishedscreamtired_faceangryragetriumph
    sleepyyummasksunglassesdizzy_faceimpsmiling_imp
    neutral_faceno_mouthinnocent