სახლში მივედი, მეძინებოდა, ამიტომ სამუშაო სათის დაწყებამდე გამოვიძინე.
კარის ხმამ გამაღვიძა.
7 სრულდებოდა.
ზლაზნვით წამოვდექი და კართან მივედი.
გავაღე, და დავინახე ელისაბედი.ღიმილი ჰქონდა გაკრული სახეზე და თვალები უბრწყინავდა ეტყობოდა გახარებულიყო.
- ელისაბედ? - გარვევლობა მქონდა
- რომ მითხარი კარგი წიგნები მაქვსო, ხოდა მოვედი, შემომიშვებ? - სახლისკენ მანიშნა
- კი, კი შემოდი - შემოვიდა და გადამეხვია.
ჩავეხუტე, მივხვდი რომ ელისაბედი იყო ადამიანი რომელსაც შევიყვარებდი.
- ჩაის დაევ? - ვკითხე
- კი დავლევ - სკამზე დაჯდა, ხელი ნიკაპ ქვეშ ამოიდო და თვალები მომაპყრო
ჩაი გავამზადე.
- ჩაიც მზადაა
- მადლობა - ჭიქა გამომართვა
- წიგნებს მოვიტან და მოვალ - გავუღიმე და ოთახში გავედი.თაროდან წიგნები გადმოვიღე მათ შორის იყო „რაფლეზია“ „მეცხრე ფლიგელი“ „ბელზებელი“ „მერვე სიცოცხლე“ „სიკვდილთან სუაბარი“, და ა.შ.
მასთან გავედი წიგნებით ხელში.
სახე კიდევ უფრო გაუბრწყინდა მათი დანახვისას.
- ვიცოდი, ბევრი რამ გექნებოდა წაკითხული, ისინი გამოვარჩიე რომლებიც მე ძალიან მიყვარს, იმედია მოგეწონება.
- აჰაამ. - წიგნი უკვე გადაეშალა და კითხვას იწყებდა. გამეცინა. - მელანო - გავხედე - წამოდი გარეთ გავიდეთ გავისეირნოთ - მითხრა თავისი იდეით გაბრწინებულმა
- კარგი - დავეთანხმე, რადგან უარს ვერ ვეტყოდი. მენეჯერთან დავრეკე, გავეთავისუფლე.
საღამოს რუსთავლეზე ვსეირნოდით, მე და ელისაბედი რათქმაუნდა ს ლაპარაკობდა მე ვუსმენდი, არ ვიღლებოდი მისი ლაქლაქით.
ბოლოს ის სადარბაზოსთან მივაცილე.
- არ ამოხვალ? - მანიშნა კორპუსისკენ
- არა არა - გადამეხვია და გაუჩინარდა.
მეც დავუდექი მეტროსკენ მიმავალ გზას.
მეტრო შორს იყო.
სახლში შევედი, ბნელი სივრცე, ისევ არავინ, და მე რომელსაც ალბათ მარტოობა უწერია ბედში. შუქი ავანთე და სახლი განათდა.ესე რომ ჩვენს ცხოვრებაში ხდებოდეს (გავიფიქრე)
ოთახში შევედი, ფოტოებს მოვკარი თვალი, ჩარჩოში ჩასმული მე და ნატას სურათი, სურათი როდესაც ნატას ხელში ვყავარ.მივედი და სურათს თითებს ვუსვამ, თითქოს რომ დავადო სურათს ხელი, შიგნით შევალო.ვუყურებ სურათებს და ვტირი, სურათებთან ერთად სათამაშო დევს პატარაობის ყავისფერი სათამაშო, ცხვარი.
მახსოვს ირამ მაჩუქა 6 წლის ასაკში ცხვრის წელი იყო, როცა ვსეირნობდით, და ჩანთიდან ყავისფერი ნივთი ამოაძვრინა, რათქმაუნდა გამეხარდა.
შემდეგ ისევ ფოტოები იყო, ერთ სურათში ზურას კალთაში ვიჯექი და მეძინა.
მახსოვს ირამ მითხრა აქ ნატა გიღებდათ, გვერდზე გავიხედე, ოჯახის სრულყოფილება იყო გამოსახული, მე ნატა და ზურა.
გამეღიმა.ტკივილი თანდათანობით მაქრობს.დავკარგე ცხოვრების აზრი.
ცხვარი ხელში ავიღე და საწოლისკენ გავემართე.
ათამაშო ჩავიხუტე და თვალები დავხუჭე.
სიბნელეში, ნატას სახე და 5 წლის მე გამოვჩნდით, შავი თვალებით, ამავე ფერი თმით, სწორი პატარა ცხვირით, ტუჩებით,დედაჩემი ქალღმერთს გავდა.ნატა მომიახლოვდა, ხელში ამიყვანა და მითხრა:
- დედიკო მალე დაბრუნდება - მაკოცა და სინათლისკენ აიღო გეზი,ვტირი,ემოციებში ვარ მასთან მინდა, დედა მინდა.
საწოლიდან წამოვხტი, სველი ვიყავი, და ცრემლები მომდიოდა.
სამზარეულოში ფეხშიშველა გავედი წყალი დავლიე, მზე ახლა ამოდიოდა.ის სამი სიტყვა, ბოლო სამი სიტყვა დედისგან წარმოთქული სამი საბედისწერო სიტყვა.ამომავალ მზეს ვუყურებდი,და თან ვფიქობდი,თავი მაგიდაზე დავდე,და თვალები დავხუჭე,ღრმად ამოვისუნთქე და ჩავისუნთქე.და ამ ყველაფერს თითქოს ჩემი ტკივილი, ჩემი ყველა გრძნობა ამოვაყოლე.
თავი ავწიე, და სიგარეტს მოვუკიდე,ღრმა ნაპასი დავარტყი, და ტუჩებიდან ბოლი გამოვუშვი,რომელიც ჰაერში ლამაზად გაიჭრა, და გაქრა.
სიგარეტი, საფერფლეში ჩავაჭყლიტე, და ჩავაქრე.
საათს ავხედე 7:30 იყო. ამიტომ აბაზანაში შევედი, შხაპი მივიღე, ჩავიცვი და წავედი.