საძინებელში, სარკის წინ ვიჯექი, მხოლოდ თხელი ხალათი მემოსა და თავზე სტილისტი და ვიზაჟისტი დამტრიალებდნენ, ანა და ლიზაც ჩემთან ერთად იყვნენ და მაკიაჟს იკეთებდნენ, სარკიდან დროდადრო საწოლზე მიფენილ საპატარძლო კაბას ვუყურებდი და უკვე ვეღარ ვითმენდი, ერთი სული მქონდა როდის ჩავიცვამდი, ვუყურებდი ჩემს ბედნიერებისგან გაბრწყინებულ სახეს და მიკვირდა, როგორ შეძლო დემეტრემ ამ მცირე დროში და ასე ძალიან შემაყვარა თავი, უკვე მომავლისაც აღარ მეშინოდა, მთავარია რომ ახლა ჩემს გვერდითაა, ვუყვარვარ და მაბედნიერებს, რატომ უნდა ვთქვა ხვალის შიშით ასეთ გრძნობებზე უარი... კარზე კაკუნმა მომიყვანა გონს, ლიზას ვანიშნე რომ გაეღო
- ვერ გავაღებ, დემეტრე რომ იყოს?
- გააღე, დემეტრემ იცის რომ არ უნდა შემოვიდეს, ალბათ ონისეა.
კართან მართლაც ონისე იდგა და საყვარლად მოჭუტული თვალებით მიღიმოდა, ერთხანს ასე გაშეშებული თვალს ვერ მაშორებდა, ბოლოს თავი დაბლა დახარა და ღრმად ამოისუნთქა რომ დამშვიდებულიყო.
- შენთვის სიურპრიზი მაქვს დაიკო შეიძლება შემოვიდეთ? -თბილი შემპარავი ხმით მკითხა, მერე ვიღაცას ანიშნა მოდიო და როცა გვერდით ჩვიდმეტიოდე წლის, საშუალო სიმაღლის, ლამაზი გამხდარი გოგონა ამოუდგა, მაშინღა მივხვდი რას გულისხმობდა, იდგა პატარა უცხო ფრინველივით ნაზი და საყვარელი, ონისეს მკლავს შეფარებული და ინტერესით და კიდევ რაღაც ამოუცნობით სავსე მზერით შემომცქეროდა, მივხვდი რომ უკვე ყველაფერი იცოდა და ახლა ჩემგან ელოდა პირველ ნაბიჯს, ინსტიქტურად გავშალე ხელები და მანაც არ დაახანა, თითქოს ჰაერში ლივლივებსო, ისე მოფარფატდა ჩემთან, წვრილი მკლავები წელზე შემომხვია და ჩამეხუტა.
- შეგიძლიათ ცოტა ხნით მარტო დაგვტოვოთ? -მიმართა ონისემ ოთახში მყოფთ, სტილისტები უხმოდ გავიდნენ, ანა და ლიზაც მათ გაყვნენ, ონისემ კარი დაკეტა თუ არა ჩვეთან მოვიდა და ჩაგვეხუტა, ასეთი რამ არასოდეს მიგრძვნია, სულში ერბაშად იმდენი სითბო ჩამეღვარა ალბათ მთელი ცხოვრება რომ გამყვებოდა და მეყოფოდა, ცრემლებმა თავისით გაიკვლიეს გზა ღაწვებზე...
- ნუ ტირი მაკიაჟს გაიფუჭებ, -წკრიალა ხმით მითხრა, ქაღალდის ხელსახოცი აიღო და ფრთხილად შემიმშრალა ცრემლები, ღიმილით ავხედე ონისეს,
- ბედნიერი ხარ მაო? -მკითხა და მივხვდი რომ არამხოლოდ თავის თავს და ნატას, დემეტრესაც გულისხმობდა, ჯერ კიდევ ხინჯად ჰქონდა გულში ჩარჩენილი ჩემი მოტაცება.
- უბედნიერესი ვარ და ეს სულ შენი დამსახურებაა ჩემო სულელო ბიჭო, -ფართო მხრებზე მოვეხვიე და მკერდზე მივეკარი.
- დემეს ძალიან უყვარხარ დაიკო, ეს ყველაფერი ისედაც მოხდებოდა, მე უბრალოდ მოვლენები დავაჩქარე.
- რაზე საუბრობთ, -ჩაერთო ნატა და ცნობისმოყვარეობით სავსე თვალები შემოგვანათა.
- ონისე ნატამ არაფერი არ იცის?
- რა უნდა ვიცოდე? -დაბნეულ და აწითლებულ სახეში მიაშტერდა ონისეს, რომელიც აშკარად იმას ფიქრობდა გამალებული თუ როგორ აეხსნა უმცროსი დისთვის რომ მომიტაცა, ბოლოს შეეტყო რომ რაღაც გადაწყვეტილება მიიღო.
- ისეთი არაფერია რაც შენ უნდა იცოდე პატარავ, მაო არ გაბედო და არაფერი მოუყვე თორემ ვერ გადამირჩები, -დამემუქრა და ღიმილით გავიდა ოთახიდან, ონისე გავიდა თუ არა ნატა მაშინვე მომიცუცქდა და გვერდით მომიჯდა.
- იცი რომ ყოველთვის ვოცნებობდი შენნაირი პატარა საყვარელი დაიკო მყოლოდა, -ვუთხარი და მისი ბედნიერი სახის დანახვისას გული გამითბა.
- მეც ყოველთვის მინდოდა უფროსი და მყოლოდა, ონისე ძალიან კარგი ძმაა, მაგრამ ხომ გესმის რაც არ უნდა კარგი იყოს მაინც ბიჭია და არის ისეთი საკითხები რასაც მასთან ვერ განვიხილავ ხოლმე, დედაჩემს კი ჩემთვის არასოდეს სცალია, ხანდახან ისე ძალიან მინდა რომ გვერდით ვინმე მყავდეს ვინც მომისმენს და მერე ჩამეხუტება ხოლმე, -ათრთოლებული ხმით მითხრა და მხარზე მომეკრო, ვიგრძენი რომ ისიც ჩემსავით მარტოსული იყო, მიუხედავად იმისა რომ ორივე მშობელი ჰყავდა მაინც აკლდა სითბო და სიყვარული.
- გპირდები ამიერიდან თავს მარტოსულად აღარასოდეს იგრძნობ, ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები როცა დაგჭირდები, ყოველთვის მოგისმენ და იმდენს ჩაგეხუტები რამდენიც გენდომება, -თავი მაღლა ავაწევინე და აწყლიანებულ თვალებში ჩავხედე.
- მართლა? -ისე გულუბრყვილოდ მკითხა რომ გამეღიმა, საოცარი იყო, როგორ შეძლეს ნათიასა და ირაკლისნაირმა წყვილმა და ასეთი საოცრებები მოავლინეს ამქვეყნად...
- მართლა, -ღიმილით დავუდასტურე და ახლა მე მოვწმინდე ცრემლი, -ძალიან მიხარია რომ ქორწილისთვის ჩამოსვლა მოახერხე.
- დედამ და მამამ არაფერი იციან, გაგიჟდებიან რომ დამინახავენ, -ეშმაკურად ჩაეცინა.
- როგორ თუ არაფერი იციან? აბა როგორ მოახერხე ჩამოსვლა?
- დემეტრე ძალიან მიყვარს, ონისემ როგორც კი მითხრა რომ ცოლი მოჰყავს, მაშინვე დავურეკე ნათიას და ირაკლის და ვუთხარი რომ ჩამოსვლა მინდოდა, გაცოფდნენ, ვერ მივხვდი რატომ ჰქონდათ ასეთი რეაქცია, უარი მითხრეს, არავითარ შემთხვევაშიო, ძალიან დამწყდა გული, მერე ონისეს დავურეკე, მათ უჩუმრად მოაგვარა ყველაფერი, შენს შესახებაც მომიყვა და ახლა აქ ვარ.
- ჩემი პატარა მეამბოხე, არ გეშინია რომ გაგიბრაზდებიან?
- იმათ უნდა ეშინოდეთ ჩემი რომ გავუბრაზდები, -ტუჩები სასაცილოდ გაბუშტა და ლამაზი წარბები შეჭმუხნა, -სულელი არ ვარ მაო, ვიცი რატომაც არ უნდოდათ ჩემი აქ ყოფნა, ეშინოდათ რომ შენ გნახავდი, უბრალოდ ვერ ვხვდები რატომ არ უნდათ რომ ურთიერთობა გვქონდეს, მათ არასოდეს ვაპატიებ რომ მე და ონისეს შენ თავს გვიმალავდნენ.
- შენს ასაკთან შედარებით ძალიან ჭკვიანი ხარ, კარგად აზროვნებ, უბრალოდ სანამ რამეს გააკეთებ მშობლებთან მიმართებაში კარგად დაფიქრდი, შეიძლება არასწორად იქცევიან მაგრამ დარწმუნებული ვარ შენთვის და ონისესთვის მხოლოდ კარგი უნდათ.
- რა კარგი ხარ მაო, აქამდე რატომ არაფერი ვიცოდით შენს შესახებ? -ამოისლუკუნა.
- აქამდე არც მე ვიცოდი თქვენს შესახებ, მეც ცოტა ხნის წინ გავიგე, არის ისეთი რაღაცეები რაც არც შენ და არც ონისემ არ იცის, დრო მოვა და ყველაფერს გაიგებთ ახლა კი უბრალოდ დავტკბეთ იმით რაც გვაქვს, კარგი?
- კარგი იყოს ასე, ოღონდ შენთან ერთი კითხვა მაქვს და ძალიან გთხოვ მიპასუხე?
- მიდი გისმენ.
- ცოტა ხნის წინ ონისემ რაზე გითხრა რომ ჩემთვის არ გეთქვა?
- აი მაგას კი ნამდვილად ვერ გეტყვი, ეგ რომ გითხრა ონისე მართლა მომკლავს, -სერიოზული სახით გამოვისვი ყელში საჩვენებელი თითი და ძლივს შევიკავე ღიმილი მისი სახის დანახვისას, აშკარად ვერ ხვდებოდა ვხუმრობდი თუ არა.
- ასეთი სერიოზულია რამე, -მკითხა შემპარავად.
- უსერიოზულესი, -დავუდასტურე და სიცილი ვეღარ შევიკავე, -ვხუმრობ სულელო, ისეთი არაფერია, კითხე მერე და თავად გეტყვის.
- ეგ მე არაფერს არ მეუბნება, სულ მჩაგრავს ხოლმე, -აწუწუნდა საყვარლად.
- აქამდე ერთი იყავი, ახლა კიდევ ორნი ვართ, ძალები გავაერთიანოთ და ჩვენ დავჩაგროთ ხოლმე ეგ ტირანი, რას იტყვი? -ხელი გავუწოდე და მანაც სიცილით შემაგება ნაზი თითები...
- მაინცდამაინც საკუთარ ქორწილში უნდა დაიგვიანო? -ოთახში ქარიშხალივით შემოვარდა ანა, უკან სტილისტები მოყვებოდნენ, ყველაზე ბოლოს კი თვალცრემლიანი ლიზა მოჩანჩალებდა, მივხვდი რომ უკვე ყველაფერი იცოდა ჩემს და ძმაზე, ანამ აშკარად ვეღარ მოითმინა და ყველაფერი უთხრა, ანას გადავხედე, მხრები აიჩეჩა და უხერხულად გამიღიმა, ლიზა ერთხანს ჩუმად იდგა კუთხეში მერე ჩემთან მოვიდა და ნაზად მაკოცა თავზე.
- ხომ იცი რომ მიყვარხარ მაო? -ჩამჩურჩულა.
- მეც მიყვარხარ.
- ჰოდა თუ არ გამიბრაზდები რაღაც უნდა გითხრა, იმ დღეს სამზარეულოში რომ დაგინახეთ შენ და ონისე, ონისეს ხელში ჰყავდი აყვანილი, ჰაერში გატრიალებდა და გეხუტებოდა, ვაღიარებ წარმოუდგენელი სისულელეები ვიფიქრე მაგრამ დემეტრეც რომ მოვიდა და გახარებული ჩაგეხუტათ მაშინ მივხვდი რომ სხვა რაღაცაში იყო საქმე, უბრალოდ მე არ ვიცოდი რა ხდებოდა, ასეთ რამეს ვერც წარმოვიდგენდი, მაპატიე რომ შენზე ასე ვიფიქრე, სულ რამდენიმე წამით მაგრამ მაინც...
- შენს ადგილზე მე შეიძლებოდა უარესი რამ მეფიქრა, ეს სრულიად ბუნებრივია, მთავარია რომ ახლა სიმართლე იცი.
- როგორ ახერხებ რომ ყოველთვის ასეთი ხარ? -ლიზა საწოლზე ჩამოჯდა და შვებით ამოისუნთქა აშკარად ელოდა რომ მეწყინებოდა და გავბრაზდებოდი.
- მაინც როგორი ვარ?
- მომთმენი და მშვიდი.
- არც ისეთი მშვიდი ვარ, უბრალოდ ვცდილობ სანამ რამეს ვიტყვი და გავაკეთებ დავფიქრდე ხოლმე, ისეთ რაღაცეებზე ნერვებს არ ვიშლი რაც უკვე მოხდა და რისი გამოსწორებაც შესაძლებელია.
- და თუკი შეუძლებელია?
- მაშინ მითუმეტეს არ ღირს ნერვების მოშლა.
- - - - - - - -
ყველაფერი ზღაპარს ჰგავდა, ხელისმოწერის ცერემონიამაც და ჯვრისწერამაც არაჩვეულებრივად ჩაიარა, ანა ჩემი მეჯვარე იყო, იკა კი დემეტრესი, უბრალო, სადა, თხელი თეთრი კაბა მეცვა, ყოველგვარი პომპეზურობის გარეშე, დემეტრეს ჩემი ხელი ხელში ჰქონდა ჩაბღუჯული და აღფრთოვანებულ მზერას არ მაცილებდა, მე კი უბრალოდ ღრუბლებში დავფრინავდი, ყველაფერი ზედმიწევნით კარგად მიდიოდა, ნათიას მართლაც რომ არ დაუშურებია ძალისხმევა, რესტორანში შესვლისას აღტაცების შეძახილი აღმომხდა, იქაურობა არაჩვეულებრივად იყო გაფორმებული, დავჯექით თუ არა, მაგიდის ქვეშ ფეხსაცმელი გავიძვრე და შვებით ამოვისუნთქე.
- დაიღალე? -წელზე ხელი მომხვია და ყურს ქვემოთ მომაკრა მხურვალე ტუჩები, თავი უკან გადავაგდე და ჩემდა უნებურად აღმომხდა ოხვრა, ამან უფრო გაახელა და ახლა მოშიშვლებულ მხარზე მაკოცა, მზერა დამებინდა და პირი გამიშრა.
- რას აკეთებ? ყველა ჩვენ გვიყურებს, -ძლივს ამოვილუღლუღე.
- რა ვქნა შენს გვერდით თავს ვერ ვიკავებ, ჭკუას მაკარგვინებ, -როგორც იქნა მომცილდა და ჩემი არეული სახის დანახვისას ჩაეცინა, ძლივს დავიწყნარე გულისცემა, და სტუმრებს გადავხედე, უამრავი ჩემთვის უცნობი სახე მიმზერდა, მაგრამ იყვნენ ნაცნობებიც, ნატა ლიზასთან და ანასთან ერთად იჯდა მაგიდასთან და ყურადღებას არ აქცევდა ირაკლის რომელიც სულ ცოტაც და ალბათ სიბრაზისგან გასკდებოდა, კაილს ჩვენს ბიჭებთან ერთად ეკავა ადგილი და აშკარად ეტყობოდა რომ მშვენივრად გამონახა საერთო ენა მათთან, ნათია მშვიდად დადიოდა მაგიდებს შორის და აკონტროლებდა რომ ყველაფერი წესრიგში ყოფილიყო.
- იცი რა მაო, თავიდან ვიფიქრე რომ შეცდომა დაუშვი როცა ნათიას დათანხმდი ქორწილის ორგანიზებაზე მაგრამ ახლა ვფიქრობ რომ არც თუ ისე ცუდი იდეა იყო, -დემეტრე აშკარად კმაყოფილი იყო სიტუაციით.
- ჰოო? მე კი ვფიქრობ რომ რაღაც აქვს ჩაფიქრებული, უბრალოდ ვერ ვხვდები რა.
- ალბათ უნდა გამოაცხადოს რომ ქართულს იცეკვებ.
- კარგი რა დემე, მაგაზე ხომ უკვე შევთანხმდით, ქართული ცეკვების არაფერი გამეგება, თანაც ვალსი ხომ უკვე ვიცეკვეთ.
- კარგი ნუ ბრაზობ, ვიხუმრე, -მხრებზე ჩამოყრილ თმებზე წამეთამაშა და ჩვენს მაგიდასთან მოსულ ონისეს გულთბილად გაუღიმა.
- დაიკო არ მეცეკვები? -თეთრი კბილები გამოაჩინა და ხელი გამომიწოდა, დემეტრეს შევხედე, ისიც მაშინვე მიმიხვდა რისი თქმაც მინდოდა
- წაყევი და არ იფიქრო იმაზე ვინ რას იფიქრებს, მთავარი ხომ ისაა ჩვენ რა ვიცით, მიდი ეცეკვე შენს ძმას და ისიამოვნე საყვარელო.
ონისემ დარბაზის შუაგულში გამიყვანა თუ არა განათება შერბილდა და სასიამოვნო მელოდია გაისმა, ნაზად მომხვია წელზე ხელი და ჩემთან ერთად დატრიალდა.
- ის ბედნიერება და დემეტრეს მიმართ სიყვარული მამშვიდებს რასაც შენს თვალებში ვხედავ, თორემ ჩემს თავს ვერასოდეს ვაპატიებდი იმას რაც გავაკეთე, -სევდიანი ხმით მესაუბრებოდა, ცალი ხელი წელზე ჰქონდა მოხვეული ცალით კი ნაზად მეფერებოდა თმებზე.
- გეყოფა ონისე, ჩვენ ხომ უკვე ვისაუბრეთ ამაზე.
- ჰო მაგრამ ჩემთვის მაინც ძალიან ძნელია, ერთადერთი ის მამშვიდებს რომ ერთმანეთი გიყვართ.
- საიდან მოიტანე რომ მიყვარს? -სახეში შევცინე და უფრო მაგრად მივეკარი.
- შენი სახე რომ დაგანახა როცა დემეტრეს უყურებ...
- გეყოფა ნუ მაწითლებ, -აშკარად ვიგრძენი როგორ ამიხურდა სირცხვილისგან ლოყები, თავი მკერდზე დავადე და მთლიანად ჩავიკარგე მის მკლავებში, მუსიკა რომ დასრულდა მხოლოდ მაშინ გამოვფხიზლდი და დარბაზს თვალი მოვავლე, სამარისებური სიჩუმე იდგა ყველა ჩვენ გვიყურებდა, მართლაც უცნაური სიტუაცია იყო, პატარძალი სიძის მეგობართან ერთად ცეკვავს მასზე აკრული და ჩახუტებული, ირაკლი და ნათია გაცოფებულები გვიმზერდნენ, ლიკას და დავითს ვერ გაეგოთ რა ხდებოდა, დანარჩენები კი აშკარად ახალი სკანდალის მოლოდინში იყვნენ, დემეტრეს მზერა დავაფიქსირე, აშკარად ხალისობდა, შექმნილი სიტუაცია ართობდა, ონისემ მაგიდასთან მიმაცილა და გალანტურად ხელზე კოცნით გამომემშვიდობა.
- დემე დაინახე რა სახეები ჰქონდათ? ლიკას და დათოს მაინც უნდა ავუხსნათ რაც ხდება თორემ რაღაცას არასწორად იფიქრებენ.
- შენ მაგაზე ნუ იდარდებ ყველაფერს მოვაგვარებ როცა საქორწილო მოგზაურობიდან დავბრუნდებით.
- მოგზაურობა? როგორ? ჩემთვის არაფერი გითქვამს, - ღიმილით ამოიღო სმოკინგის შიდა ჯიბიდან ბილეთები და წინ დამიდო, ერთხანს თვალს ვერ ვუჯერებდი.
- ჰავაიზე მივდივართ? -ჩაწყვეტილი ხმით ამოვილაპარაკე და ღონემიხდილი მივესვენე მკერდზე, -კი მაგრამ როგორ? შენ საიდან იცოდი რომ ჰავაიზე დასვენებაზე ვოცნებობდი?
- გახსოვს რა მითხარი სვანეთში? როცა მიტაცებდნენ მაგ დროს ჰავაიზე ვფიქრობდიო
- შენ კი არ დაგვიწყებია.
- ყველაფერი დეტალურად მახსოვს რაც შენ გიკავშირდება, ჩემი ცხოვრების აზრი ხარ მაო, ამას უნდა მიეჩვიო, ახლა კი გოგონები გამოგყვებიან, გამოიცვალე რომ უფრო კომფორტულად იყო და მერე შეუმჩნევლად გავიპაროთ, აქედან პირდაპირ აეროპორტში მივდივართ.
- ჰო მაგრამ აქედანვე როგორ წავალთ, ბარგი? თან არაფერი მაქვს.
- მაგაზე უკვე ვიზრუნეთ ძვირფასო, ყველაფერი ჩაგილაგეთ რაც კი შეიძლება დაგჭირდეს, -ლიზა, ანა და ნატა დამადგნენ თავზე, ლამის ძალით წამომაგდეს ადგილიდან და დარბაზიდან გამიყვანეს.
- ის სექსუალური საცვლები გახსოვს ჩვენ რომ გიყიდეთ? -გამეკრიჭა ანა.
- მაგას რა დამავიწყებს, -სიცილი ვერ შევიკავე.
- ჰოდა ჩაგილაგეთ და იმედია ბოლოს და ბოლოს გამოიყენებ და გადარევ დემეტრეს.
- ჩუ გარყვნილო, ვერ ხედავ აქ პატარა ბავშვია, -სიცილით ანიშნა ლიზამ ნატაზე.
- სულაც არ ვარ მე ბავშვი, აწუწუნდა ნატა.
- ბავშვი ხარ, ბავშვი, უბრალოდ ახლა გგონია რომ დიდი ხარ, ეჰ, ჩვენც ასე გვეგონა შენს ასაკში, -ლიზამ ისეთი სახე მიიღო რომ იფიქრებდი ოცდაერთი წლის გოგო კი არა სამოცდაათი წლის ქალი იყო და ახალგაზრდობას იხსენებდა.
- მაო მზად ხარ? -დემეტრემ კარზე მოგვიკაკუნა.
- წადი ახლა ვეღარ ითმენს უკვე შენი ქმარი, -ანა გადამეხვია და ორივე ლოყა დამიკოცნა, შემდეგ ლიზა და ნატა ჩამეხუტნენ, ძლივს დავუსხლტი გოგონებს ხელიდან და პირდაპირ კართან მომლოდინე დემეტრეს მკლავებში აღმოვჩნდი.
- მიყვარხარ, -ძლივსგასაგონად ჩავიჩურჩულე მაშინ როცა უკვე თვითმფრინავის სალონში მასზე მიკრული ვიჯექი და მომავალი მოგზაურობით წინასწარ ვიწყებდი ტკბობას, პასუხად შუბლზე კოცნა და მისი არანორმალურად აჩქარებული გულისცემა მივიღე.
- - - - - - - - -
ოცდაშვიდ გრადუსიანი სითბოთი და კაშკაშა მზით შეგვეგება ჰავაი, თბილისის ცივი ამინდების შემდეგ თავი სამოთხეში მეგონა, სასტუმრომდე მისვლამდე დავღალე დემეტრე შეკითხვებით, თუმცა ერთხელაც არ დაუწუწუნია, როგორც ყოველთვის რბილი იყო, მშვიდი, თბილი, ტკბილი და მომთმენი, აშკარა იყო, ჩემი მღელვარება, მოუსვენრობა და ყველაფრისადმი მძაფრი იტერესი, ახარებდა, ახალისებდა და აბედნიერებდა, როგორც იქნა სასტუმრომდეც მივაღწიეთ, ნომრის კარი მივიხურეთ თუ არა თვალებით საწოლი მოვძებნე და მასზე გულაღმა გავიშხლართე, დემეტრეც მაშინვე გვერდით მომიწვა.
- იმედია შენთვის პრობლემა არ იქნება რომ ეს ათი დღე ერთ ნომერში, ერთ საწოლში უნდა გავატაროთ, თუ მაინცდამაინც არაკომფორტულად იგრძნობ თავს ამ ნომერში დივანიც არის და მე დივანზე დავიძინებ, აბა რას იტყვი?
- ხუმრობ არა? -ზემოდან მოვექეცი და ცუღლუტურად აციმციმებულ შავ თვალებში ჩავხედე, -ხომ იცი რასაც გიპასუხებ და რატომ მეკითხები?
- ვიცი მაგრამ მინდა შენგან მოვისმინო, -საწოლზე დამაგდო და ახლა თვითონ მომექცა ზემოდან, დაიხარა და ნაზად შეეხო ჩემს ტუჩებს, მერე მაისურში ხელები შემიცურა, ამიწია და გადამაძრო, უეცრად გაქრა სადღაც ჩემი სითამამე, შორტის და ბიუსტჰალტერის ამარა ვიწექი და თვალებდაჭყეტილი შევყურებდი.
- რომ იცოდე რა ლამაზი ხარ და როგორი სასურველი, -ჩახლეჩილი ხმით მითხრა, თითები ტუჩებზე გადამისვა, ნელ-ნელა ჩამოჰყვა ქვემოთ, მკერდის გავლით მუცელზე ჩამოვიდა და ჭიპთან წრე მოხაზა, მერე ქვემოთ ჩაუყვა და შორტის სათავესთან შეჩერდა, სუნთქვა შემეკრა... აშკარად ჩემი სიზმარი იწყებდა ახდენას, უცბად წამოდგა, ხელში ამიტაცა, აბაზანაში შემიყვანა და დამსვა, გაოცებული მივაშტერდი.
- დაღლილი ხარ მაო, წყალი გადაივლე, ცოტა ხანს წავუძინოთ და საღამოს გასართობად გავიდეთ, ხვალ კი მთელ დღეს ზღვაზე გავატარებთ, ყვინთვა უნდა გასწავლო, -წყალი მოუშვა, პირსახოცი და ხალათი იქვე დამიდო და რომელიღაც ჰავაური სიმღერის მხიარული და უდარდელი ღიღინით გავიდა აბაზანიდან.
- ამას განანებ დემეტრე ცინცაძე, -უკვე მერამდენედ დავიქადნე და ღიმილით შევუშვირე გახურებული სხეული გრილ წყალს.
რომ გაგვეღვიძა უკვე კარგად იყო დაბინდებული, სასწრაფოდ წამოვხტი და ჩემოდანს მივვარდი, მოკლე თხელი თეთრი სარაფანი და ამავე ფერის სანდლები ამოვარჩიე, დემეტრემ კი შორტი და უბრალო მოღეღილი მაისური ჩაიცვა, ასეთი ჩაცმულობა, საოცრად უხდებოდა და თვალს ვერ ვაშორებდი.
- მგონი ზედმეტად გესიმპათიურები თვალს ვერ მაშორებ, -ხუმრობით მითხრა მაგრამ ჩემს ლოყებს ეყო ასაწითლებლად.
- სულაც არა, -მაშინვე ვიუარე, -უბრალოდ ვფიქრობდი რომ ამ მაისურზე უფრო მეტად, ფერადი, პალმებიანი პერანგი მოგიხდებოდა, აუცილებლად გიყიდი.
- არავითარ შემთხვევაში, მასეთ პერანგს არასოდეს ჩავიცვამ.
- მთლად ასეთი კატეგორიულიც ნუ იქნები რა იცი რა ხდება, -თვალი ჩავუკარი და ტანის რხევით დავტოვე სასტუმროს ნომერი.
საოცარი საღამო გავატარეთ, დემეტრე მზად იყო ჩემი ყოველი სურვილი შეესრულებინა, ბოლოს სასიამოვნო მუსიკამ მიგვიზიდა რომელიც ერთ-ერთი ღია ბარიდან გამოდიოდა, თავისუფალი მაგიდა მოვიძიეთ და სასმელი შევუკვეთეთ, ერთხანს მხოლოდ ვუყურებდით როგორ ცეკვავდნენ ერთმანეთზე აკრული წყვილები, მესამე ჭიქის შემდეგ კი ერთ ადგილზე ვღარ გავჩერდი, დემეტრემ შემატყო რომ ცეკვა მინდოდა წამოდგა და ხელი გამომიწოდა, სიხარულით გავყევი და მოცეკვავე წყვილებს შევუერთდით, დიდხანს ვცეკვავდით შეუსვენებლად, თავდავიწყებით, მთლიანად მივნებდი მუსიკის ჰანგებს და მის ხელებს რომლებსაც თავისუფლად დაასრიალებდა ჩემს სხეულზე...
გვიან ღამით დავბრუნდით სასტუმროში, ნომერში შევედით თუ არა, ფეხსაცმელი გავიხადე და ბარბაცით წავედი სასმელებით სავსე ბარისკენ.
- გეყოფა, უკვე საკმარისად დავლიეთ, -დემეტრემ ბოთლი წამართვა და თაროზე დააბრუნა.
- აბა რა გავაკეთო, არ მეძინება, არ უნდა წამოვსულიყავით, კიდევ მინდა ცეკვა, -დავიწუწუნე და ერთ ადგილზე დავტრიალდი, ფეხი ამერია და დემეტრეს მკლავები რომ არა ალბათ წავიქცეოდი.
- ცეკვა გინდა? შეგვიძლია აქ გავაგრძელოთ, -ვნებიანი ხმით ჩამჩურჩულა, ერთ ადგილზე დამატრიალა და მერე მკერდზე მიმიკრა.
- და მუსიკა რომ არ არის...
- არის, უბრალოდ კარგად უნდა დაუგდო ყური რომ გაიგო, -ჩახლეჩილი ხმით ჩაილაპარაკა, კაბას თითები ჩაავლო და ნელ-ნელა ააცურა ზემოთ, მალე სრულიად შიშველი ვიდექი მის წინ, ანთებული თვალებით მიყურებდა და ამჯერად მეც არ ვაშორებდი მზერას, იმ ღამით ჩვენს სხეულებს ვნებიანი ცეკვა არ შეუწყვეტიათ და დამეფიცება რომ მთელი ღამე ჩამესმოდა ნაზი ჰავაური მუსიკის ჰანგები...
დილით უბედნიერესს გამეღვიძა და ჩემდა გასაკვირად საერთოდ არ შემრცხვენია ჩემი სიშიშვლის, ერთხანს დავყურებდი როგორ პატარა ბავშვივით ტკბილად და უშფოთველად ეძინა და როგორ იღიმებოდა ძილში, მერე ფრთხილად წამოვდექი და აბაზანაში შევედი, სულელივით გაღიმებული ვიდექი თბილი წყლის ქვეშ, ჩემს სხეულს მშვენივრად ახსოვდა ღამით განცდილი სიამოვნება და ყოველი კოცნის, ყოველი ალერსის, ყოველი შეხების გახსენებას სხვა სამყაროში გადავყავდი.
აბაზანიდან რომ გამოვედი დემეტრეს ჯერ კიდევ ეძინა, ჩავიცვი, თმა დავივარცხნე, აივანზე მდგარ რბილ სავარძელში ფეხმორთხმით მოვკალათდი და ტელეფონი ჩავრთე რომ შეტყობინებები შემემოწმებინა, რათქმაუნდა ანა, ლიზა და ნატა მწერდნენ, ბიჭებისგანაც იყო რამდენიმე შეტყობინება, კაილისგანაც, კარგ დასვენებას და ბედნიერებას გვისურვებდა, ყველას ვუპასუხე და ის იყო ტელეფონი გადავდე რომ ისევ დაიწკაპუნა, გავხსენი, მესენჯერში ახალი შეტყობინება მქონდა უსახელო უცნობისგან, რამდენიმე ფოტოს მიგზავნიდა, ჩამოვტვირთე და შევხედე თუ არა თითქოს ყინულიანი წყალი გადამესხა, ჰავაის მცხუნვარე მზემ სითბო დაკარგა და ბრწყინვალე დილა გაუფერულდა, ფოტოებზე დემეტრე და ნათია იყვნენ გადაღებულნი, საწოლში... შიშვლები...