მხრებზე მსუბუქი შეხება ვიგრძენი და ლოყაზე თბილი კოცნა, თვალი გავახილე და სავარძელში შემოვბრუნდი, თავზე წელსზემოთ შიშველი, თმააბურდული დემეტრე მადგა, საყვარლად მოჭუტული თვალებით მიყურებდა და მიღიმოდა, საპასუხო ღიმილი ვცადე მაგრამ სახე დამემანჭა და თვალები ცრემლებმა დამიბინდა, წამოდგომა ვცადე მაგრამ სხეული არ დამემორჩილა, ჩემს წინ ჩაიმუხლა და ორივე ხელით სავარძლის სახელურებს დაეყრდნო...
- მაო რა გჭირს? კარგად ხარ?
აღელვებული ხმა ჰქონდა, ხვდებოდა რომ კარგად არ ვიყავი მაგრამ ვერ გაეგო რა მჭირდა, მე კი ახლა ნამდვილად არ მინდოდა მასთან საუბარი, მზერა მოვარიდე, თავი გვერდზე შევაბრუნე და მოწმენდილ ცას გავხედე, ნაზად მომკიდა ნიკაპზე თითები და მაიძულა მისთვის გამესწორებინა მზერა, მიყურებდა და ცდილობდა ჩემს თვალებში ამოეკითხა ჩემი ტკივილის მიზეზი.
- მაო, ასეთი არასდროს მინახიხარ, უნდა მითხრა რა მოხდა, ასე ვერ გიყურებ, ვხვდები რომ ცუდად ხარ და არაფრის გაკეთება არ შემიძლია...
- დავიღალე... ძალიან დავიღალე... მეტი აღარ შემიძლია, -თითქოს სადღაც ქვესკნელიდან მომესმა ჩემი ჩამწყდარი ხმა, იქვე მიგდებული ტელეფონი ავიღე, დემეტრეს ხელში ჩავუდე, შემდეგ უხეშად მოვიცილე მისი ხელები, ბარბაცით შევედი ოთახში და მუხლებით დავეცი ფერად, ფუმფულა ხალიჩაზე, არ ვიცი რამდენ ხანს ვიჯექი ასე გაუნძრევლად, არც მისი ფეხის ხმა გამიგია, გვერდით მომიჯდა და მხარზე ხელი მომხვია.
- ნება მომეცი ყველაფერი აგიხსნა მაო, გთხოვ...
- არ შემეხო, -ჩემმა ცივმა ხმამ აიძულა მომშორებოდა, ადგა საწოლზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო, ფეხზე წამოვდექი, სარკესთან მდგარ ფერადი ყვავილებით სავსე ლარნაკს ხელი დავავლე და მთელი ძალით შევახეთქე კედელზე, შეკრთა თუმცა არაფერი უთქვამს, ვერ ვჩერდებოდი, ჩემს შიგნით დაგროვილი ბრაზი სიმშვიდის საშუალებას არ მაძლევდა, დემეტრე კი უბრალოდ მიყურებდა როგორ ვამსხვრევდი ოთახში ყველაფერს და ვხედავდი როგორ ნელ-ნელა უქრებოდა თვალებში ის ნაპერწკლები ასე ძალიან რომ მიყვარდა, მხოლოდ მაშინ მოვიდა ჩემთან როცა სარკის ნატეხმა მარცხენა ხელისგული გამიჭრა და სისხლი წამომივიდა, ნელი ნაბიჯით მომიახლოვდა, ჩემი წინააღმდეგობის მიუხედავად დაჯდომა მაიძულა და სამედიცინო ყუთი მოიტანა, სრულიად უემოციოდ ვუყურებდი როგორ მისუფთავებდა ხელისგულს, მერე შემიხვია და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა...
- უფლება მომეცი ყველაფერი აგიხსნა, გთხოვ ასე ნუ მომექცევი, წამოდი სასტუმროდან გავიდეთ, გავისეირნოთ, ცოტა დაწყნარდები და ყველაფერს მოგიყვები, ყველაფერს აგიხსნი, გეფიცები ისე არ არის ყველაფერი როგორც ერთი შეხედვით ჩანს...
მეხვეწებოდა, მემუდარებოდა, განადგურებული სახით და ჩამქრალი თვალებით მიყურებდა, მე კი თვალწინ მხოლოდ მისი შიშველი სხეული მედგა რომელზეც ნათია გველივით იყო შემოკლაკნული.
- ამ ყველაფერმა ძალიან დამღალა დემეტრე, დავიღალე იმით რომ ყოველთვის მშვიდად ვარ და ვცდილობ ყველაფერი გავიგო, დავიღალე იმით რომ ჩემგან ყველა რაციონალურ ქცევას ელის, ყოველთვის ვფიქრობ, ვაანალიზებ, ვადარებ და შემდეგ ვიღებ გადაწყვეტილებებს, ახლა კი... ახლა ეს ბოლო წვეთი იყო, ჩემს მოთმინებასაც აქვს საზღვარი, რკინის არ ვარ გესმის? ჯანდაბაშიც წასულა ყველა და ყველაფერი, არ მაინტერესებს რა მოხდება, საქართველოში მინდა დაბრუნება, დღესვე, ახლავე წავალ და შენც და ყველა დანარჩენსაც შეგეძლებათ მშვიდად გააგრძელოთ ინტრიგების ხლართვა...
ხელი გამოვგლიჯე, წამოვხტი, ჩემოდანი ავიღე და შიგ უწესრიგოდ დავიწყე ნივთების და ტანსაცმლის ჩაყრა, პირველად მინდოდა ყველასა და ყველაფრისგან გაქცევა და პირველად ვგრძნობდი შიშს იმის გამო რომ ჩემი საქციელი შესაძლოა არასწორი ყოფილიყო, თუმცა ახლა მხოლოდ აქედან გაქცევა მინდოდა, ის იყო ჩემოდანი შევკარი რომ წელზე ძლიერი ხელის მოხვევა ვიგრძენი, მეორე ხელით კი ხელები დამიჭირა რომ ვერ გავნძრეულიყავი, გავიბრძოლე თუმცა ვერაფერი გავაწყვე...
- გგონია აქედან ასე წასვლის უფლებას მოგცემ? გგონია უფლებას მოგცემ რომ შეცდომა დაუშვა და ჩვენს ბედნიერებას და სიყვარულს ასე უბრალოდ გადაუსვა ხაზი? -ხმამაღლა მკაცრი ხმის ტემბრით მელაპარაკებოდა და ისე მიჭერდა ხელებს რომ უკვე სუნთქვა მეკვროდა...
- გამიშვი, აქედან წასვლა მინდა, ყველასა და ყველაფრის დავიწყება მინდა, რატომ არ გესმის? -ვუთხარი და ვიგრძენი როგორ დაეჭიმა მთელი სხეული, ნათლად ჩამესმა მისი კბილების ღრჭიალი, უხეშად შემომატრიალა, სხეულზე ამიკრა, თავი ამაწევინა და თვალებში ჩამხედა, ასეთ დემეტრეს პირველად ვხედავდი, გაცოფებული იყო, გაგიჟებული, ჩაწითლებული თვალები სევდით და იმედგაცრუებით ჰქონდა სავსე.
- ფიქრობ რომ ასე ადვილად დამივიწყებ? ვიღაც შეშლილი კახპის გამო, ასე უბრალოდ და ერთი ხელის მოსმით შეძლებ ჩვენი ოჯახის დანგრევას, ისე რომ იმის ახსნის საშუალებასაც არ მომცემ რა და როგორ მოხდა? თუ ასეა ორივე შევმცდარვართ ჩვენს გრძნობებში.
ოჯახი... ახლა დავფიქრდი იმაზე რომ ჩვენ უკვე ოჯახი ვიყავით, მე და დემეტრე, ჩვენ უკვე ჩვენი პატარა ოჯახი გვქონდა, ოჯახი რომელზეც ყოველთვის ვოცნებობდი, ჩემი ოჯახი, ჩემი დემეტრე, ოჰ ღმერთო ახლა ყველაზე მეტად მჭირდება სწორი აზროვნება... ჩემდაუნებურად მოვდუნდი, თავი მკერდზე დავადე და ღრმად ამოვიოხრე, ვიგრძენი როგორ მოეშვა ისიც, ჩემთან ერთად დაეშვა ხალიჩაზე, კალთაში ჩამისვა, მკერდზე მიმიკრა, თმაში თითები შემიცურა და ფერება დამიწყო, არაფერს ამბობდა უბრალოდ მეფერებოდა და საკუთარ სითბოს მინაწილებდა, რომელიც ჩემს სულზე მოდებულ ყინულს დადნობას აიძულებდა, თავის შეკავება ვეღარ შევძელი, მხრები ამიცახცახდა, ვტიროდი ხმამაღლა, მოურიდებლად და შიშველ მკერდს ცრემლებით ვუსველებდი, დიდხანს ვისხედით ასე, ბოლოს როცა იგრძნო რომ ცოტა დავმშვიდდი, წამოდგა, წამომაყენა, და აბაზანაში შემიყვანა, ჩემთან ერთად მიიღო შხაპი, უსულო რობოტივით ვიდექი წყლის ქვეშ და ხელებს ვერ ვიმორჩილებდი რომ რამე გამეკეთებინა, თვითონ დამბანა, მერე გამამშრალა, თმა ფენით გამიშრო, ჩემი საყვარელი თეთრი სარაფანი და დაბალძირიანი ფეხსაცმელი ჩამაცვა.
- მეც მზად ვარ, გავიდეთ? -მხიარული ხმით მითხრა, ახლაღა ავწიე თავი და შევხედე, ცისფერი შორტი და ფერადი, პალმებით მოხატული პერანგი ეცვა, გვერდზე თავგადაგდებული, ღიმილით შემომყურებდა და ჩემს რეაქციას ელოდა, ისეთი საყვარელი იყო სიცილი ვერ შევიკავე და გავიცინე თუ არა მისი ჩამქრალი თვალებიც ისევ ისე ძველებურად აციმციმდა.
- ამის ყიდვა როდის მოასწარი?
- თავიდანვე ჩემოდანში მქონდა, -თვალი ჩამიკრა, მომიახლოვდა და ხელი გამომიწოდა, -რას იტყვი შენით წამოხვალ თუ ხელში აგიყვანო?
აღარაფერი მითქვამს, წამოვხტი და სწრაფი ნაბიჯით გავედი ნომრიდან, დიდხანს მივსეირნობდით ფეხით, არაფერს ამბობდა და მეც არაფერს ვეკითხებოდი, ბოლოს ზღვის პირას ჩამოვჯექით, ვხვდებოდი როგორ უჭირდა საუბრის დაწყება...
- ეს დიდი ხნის წინ მოხდა მაო, რამდენიმე წლის წინ, მაშინ ნინისთან სულ ცოტა ხნის დაშორებული ვიყავი და როგორ გითხრა, ნამდვილად არ ვიყავი კარგად, ნათია მაშინ უკვე იყო ჩემზე გადაკიდებული მაგრამ მე რათქმაუნდა ყურადღებას არ ვაქცევდი, ერთ საღამოს ბარში წავედით დასალევად, ძალიან ბევრი დავლიე, იმდენი რომ ფეხზე ძლივს ვიდექი, არ ვიცი საიდან გაჩნდა იქ ნათია, ბარიდან ჰაერის ჩასასუნთქად გამოვედი გარეთ, ჩემთან მოვიდა და მითხრა რომ სალაპარაკო ჰქონდა, მის მანქანაში ჩავჯექი, მერე გეფიცები აღარაფერი მახსოვს, დილით მასთან ერთად ერთ საწოლში შიშველს გამეღვიძა, მიმტკიცებდა რომ სექსი გვქონდა, თუმცა დარწმუნებული ვარ რომ მაშინ არაფრის თავი არ მექნებოდა, უბრალოდ...
- მესმის რომ ჩემამდე უამრავი ქალი გყავდა, სულელი არ ვარ რომ ამის გამო გეჩხუბო, მაგრამ ნათია? ის ონისეს დედაა.
- ვიცი და ამის გამო მთელი ეს წლები საშინელ სინდისის ქენჯნას განვიცდი, უბრალოდ მინდა რომ ჩემი გჯეროდეს, შენ ქალი ხარ და იცი რისი გაკეთება შეუძლიათ ქალებს როცა რაღაც სურთ, გეფიცები ეს მართლაც ძველი ფოტოებია და ნათიასთან ამ შემთხვევის გამო არაფერი მაკავშირებს.
- დემეტრე უკვე გითხარი რომ სულელი არ ვარ, როგორც კი დავინახე მაშინვე მივხვდი რომ ძველი ფოტოებია, უბრალოდ ჩემზე იმან იმოქმედა რომ ეს ნათია იყო... შენს სახლში დაგინახეთ როგორ კოცნიდით ერთმანეთს, მერე ნინი გამოჩნდა და ათასი სისულელე მითხრა, ახლა ეს ფოტოები...
- ჩემი ხომ გჯერა მაო, მითხარი რომ გჯერა, -ჩემი ხელები ხელში მოიქცია და მუდარით სავსე თვალებით შემომხედა, მივხვდი რომ ჩვენი მომავალი ამ პასუხზე იყო დამოკიდებული.
- მჯერა და მინდა მადლობა გითხრა დემე, მადლობა რომ შეცდომის დაშვების და აქედან წასვლის საშუალება არ მომეცი, -ჩავეხუტე, მანაც მომხვია მკლავები, დიდხანს ვისხედით ასე და ვუყურებდით მშვიდად მოლივლივე ტალღებს.
თუ ამ ინციდენტს არ ჩავთვლით ჰავაიზე ძალიან კარგი დრო გავატარეთ, არც მე და არც დემეტრეს აღარ გაგვიხსენებია ეს შემთხვევა და ნათია, მთელი დღეები კუნძულიდან კუნძულზე ვმოგზაურობდით, ვყვინთავდით, სერფინგსაც მასწავლიდა თუმცა არცთუ თუ ისე კარგი მოსწავლე გამოვდექი, საღამოობით ვსვავდით და ქანცისგაწყვეტამდე ვცეკვავდით, შემდეგ კი ერთმანეთის ალერსში გართულებს გვათენდებოდა თავზე, გული დამწყდა როცა წასვლის დრომ მოვიდა, აეროპორტში წასვლამდე კიდევ ერთხელ მოვავლე მზერა იქაურობას.
- აქ ყოველთვის შეგვიძლია დაბრუნება, როცა კი მოისურვებ, -ორივე ლოყა დამიკოცნა და შემდეგ ნაზად შემეხო ტუჩებზე, -გიხდება რუჯი.
- მადლობა ყველაფრისთვის, შენ რომ არა... -ფრთხილად შემახო ტუჩებზე თითები და ისე საყვარლად გამიღიმა მე რომ მიყვარდა.
- ჩუ არაფერი თქვა, ეს მე ვარ მადლობელი იმისთვის რომ ჩემს გვერდით ხარ.
- - - - - - - -
ყველანი აეროპორტში დაგვხვდნენ, ანა, ლიზა, ნატა და ბიჭები, ონისემ დამინახა თუ არა, მეცა, ჰაერში ამიტაცა და ისე მაგრად ჩამეხუტა რომ ძვლებმა ტკაცუნი დაიწყო.
- ცოტა ნელა ველურო ასე ძვლებს დამიმტვრევ, -ძლივს ამოვილუღლუღე.
- მომენატრე დაიკო და ასე ძალიან როცა მენატრება ხოლმე ვეღარ ვხვდები რას ვაკეთებ, -მისმა სიტყვებმა გული გამითბო და ახლა მე ჩავეხუტე.
- მიმიშვი რა მარტო შენი და ხომ არ არის, -ნატას წუწუნი მომესმა, სათითაოდ ჩავეხუტე ყველას.
- აბა რა ეტაპზეა პროექტი ‘’იკას ძმისშვილი’’ -იკამ დემეტრეს იდაყვი გაჰკრა და გაეღრიჭა, საპასუხოდ კი გვარიანი მუჯლუგუნი მიიღო და აწკმუტუნდა.
- მეგონა დათო და ლიკაც დაგვხვდებოდნენ, -ლიზას მიუბრუნდა დემეტრე.
- მოდიოდნენ მაგრამ ნათია და ირაკლი მოვიდნენ რაღაც სერიოზული საქმე გვაქვსო და დარჩენა მოუწიათ.
მე და დემეტრემ შეთქმულებივით გადავხედეთ ერთმანეთს, ნეტავ ახლა რაღას ხლართავენ, იმედია კიდევ ახალი საძაგლობა არ აქვთ ჩაფიქრებული.
საღამოს შეხვედრაზე შევთანხმდით, მერე ბექა და იკა წავიდნენ და ანა და ლიზაც გაიყოლეს, ლიზა ანასთან რჩებოდა, ონისე და ნატა კი ჩვენ გამოგვყვნენ, მათაც აინტერესებდათ რა საქმე ჰქონდათ ასეთი მათ მშობლებს, დემეტრეს მშობლებთან, სახლში ისე შევედით არავინ შეგვგებებია, მხოლოდ მანანა დაგვხვდა შესასვლელთან, გადაგვეხვია და მოგვიკითხა.
- სად არიან? -კითხა დემეტრემ.
- მისაღებში არიან, მითხრეს რომ როცა მოხვიდოდით თქვენთვის მეთქვა რომ გელოდებიან, არ ვიცი რა ხდება მაგრამ მგონი რაღაც სერიოზულია შვილო.
ყველანი ერთად შევედით, ირაკლის და ნათიას რეაქციიდან გამომდინარე მივხვდი რომ არ ელოდნენ თუ ნატა და ონისეც ჩვენთან ერთად იქნებოდნენ, ირაკლი მაშინვე ფეხზე წამოდგა.
- თქვენ ორნი აქ რას აკეთებთ? -მიმართა ნატას და ონისეს, -გადით, ეს საქმე თქვენ არ გეხებათ.
- მოიცადე, მგონი ვხვდები რაზეც უნდა ვისაუბროთ და თუ მართლაც ასეა მირჩევნია რომ ჩემი და და ძმა ჩემს გვერდით იყვნენ, -ვთქვი და დათოს და ლიკას შევხედე, არ გაკვირვებიათ, ესე იგი არ შევმცდარვარ, უკვე იცოდნენ იმის შესახებ რომ ირაკლი მამაჩემი იყო.
- რა ხდება აქ? -ონისე გვერდით ამომიდგა და მხარზე ხელი გადამხვია.
- მამა რას ნიშნავს ეს ყველაფერი? -დემეტრეს აშკარად არ მოსწონდა შექმნილი სიტუაცია, ან როგორ მოეწონებოდა მითუმეტეს რომ ის ქალი მის წინ იჯდა და ასე ურცხვად უყურებდა თვალებში, ჩემდა გასაკვირად დავითი ძალიან მშვიდი იყო.
- მოდით ბავშვებო დასხედით და ყველაფერს აგიხსნით, -თბილი ხმით მიგვიპატიჟა.
- დავით ჯობია ონისე და ნატა წავიდნენ, -ირაკლი აშკარად ღელავდა.
- თუკი ჩემი რძალი ამბობს რომ უნდა და- ძმა გვერდით ჰყავდეს ესე იგი ასეც იქნება, -დავითმა ისე დაუბრიალა თვალები ირაკლის რომ წინააღმდეგობის გაწევის სურვილი დაუკარგა, ყველა მათ წინ ჩამოვსხედით.
- აბა დაიწყეთ ბოლოს და ბოლოს რას ნიშნავს ეს ყველაფერი, იმის მაგივრად რომ საქორწინო მოგზაურობიდან დაბრუნებულებს, სახლში მშვიდად აღგვენიშნა ჩვენი ბედნიერება სასამართლო გვხვდება,
-დემეტრე ცივად საუბრობდა და ირაკლის მზერას არ აშორებდა.
- მაო, ირაკლიმ გვითხრა რომ მისი შვილი ხარ, -ლიკამ ფრთხილად დაიწყო საუბარი, -ჩვენ აქამდე რატომ არ ვიცოდით ამის შესახებ?
ის იყო პასუხის გაცემა დავაპირე რომ დემეტრემ შემაჩერა.
- დაახლოებით მივხვდი საითაც მიგყავთ საუბარი და ამის უფლებას არ მოგცემთ, მაო ჩემი ცოლია და არავის აქვს მისი გულისტკენის უფლება მითუმეტეს ამ არაკაცს რომელიც თავს მის მამას უწოდებს, -გაცოფებულ ირაკლის ყურადღება არ მიაქცია ისე განაგრძო.
- მაპატიე ონისე რომ მამაშენი ასე მოვიხსენიე მაგრამ ნამდვილად იმსახურებს, დარწმუნებული ვარ არ იცი, მაო მაშინ მიატოვა როცა ერთი წლის იყო და შემდეგ იმის სანაცვლოდ რომ თქვენს ცხოვრებაში არ გამოჩენილიყო ფული შესთავაზა, მაშინ როცა იცოდა რომ გამწარებული ეძებდი...
ონისეს შევხედე, სახეზე ფერი ჰქონდა დაკარგული, ნატა მის მხარზე მიკრული და თვალცრემლიანი უყურებდა მშობლებს...
- ახლა რატომ მოხვედით აქ ბატონო ირაკლი, -ისევ გააგრძელა დემეტრემ, -იმის გამო ხომ არა რომ თქვენმა ცოლმა ჩაგაგონათ რომ მე და მაო ერთმანეთს უნდა დაგვაშოროთ? აი თქვენ კი... -ლიკას და დავითს მიუბრუნდა,
- არ ვიცი რა მოგიყვნენ მაოს შესახებ და არც მაინტერესებს, უბრალოდ იმაზე მწყდება გული რომ მათ უფლება მიეცით აქ მოსულიყვნენ და ათასი სისულელე ელაპარაკათ იმ ქალის შესახებ ვინც მიყვარს და ვინც მთელი ჩემი ცხოვრებაა, წამოდი მაო, -ღიმილით გამომიწოდა ხელი და წამომაყენა, -მე და მაო ამ სახლიდან მივდივართ, ისედაც ვაპირებდით აქედან გადასვლას უბრალოდ მოვლენები დააჩქარეთ ეს არის და ეს.
ვიდექი დემეტრეს გვერდით, მის თითებზე ჩაბღაუჭებული, ვუყურებდი ირაკლის და ნათიას გაფითრებულ სახეებს და თავი უძლეველი მეგონა, ცხოვრებაში პირველად ვგრძნობდი ასეთ უპირობო მხარდაჭერას და სიყვარულს და საერთოდ აღარ მადარდებდა ეს უაზრო ინტრიგები.
- არავინ არსად არ წავა, მითუმეტეს თქვენ, -გრგვინვასავით გაისმა დავითის ხმა, -წამოდგა და მოგვიახლოვდა, დემეტრეს მხარზე დაადო ხელი მე კი თავზე ხელი გადამისვა და ლოყაზე მომეფერა, -ახლა აქედან თუ ვინმე უნდა წავიდეს ეს ირაკლია, შენც ნათია.
- კი მაგრამ დავით, -ირაკლიმ შეწინააღმდეგება სცადა.
- არ გინდა ირაკლი, ახლა შენთან ჩხუბს არ ვაპირებ, ცოლს ხელი მოკიდე და წადი ჩემი სახლიდან, -დავითი შეუვალი იყო და ირაკლისაც რაღა დარჩენოდა, ნათიას ხელი მოკიდა და გასასვლელისკენ წავიდა.
- ნატა წამოდი, -კართან მდგარი ნათია მოტრიალდა და ნატას გაცეცხლებული მზერა მიაპყრო.
- მე მაოსთან დავრჩები, -ამოილუღლუღა ნატამ, წამოდგა და მომეხუტა.
- არავითარ შემთხვევაში...
- თუ ჩემი და ამბობს რომ აქ დარჩენა უნდა, ესე იგი აქ დარჩება, -ონისე წამოდგა და მომიახლოვდა, ერთხანს თავდახრილი იდგა ჩემს წინ.
- მაპატიე მაო, მე არაფერი ვიცოდი იმის შესახებ ირაკლი როგორც მოგექცა.
- შენ საპატიებელი არაფერი გაქვს ონისე, საუკეთესო ძმა ხარ, -ლოყაზე ვაკოცე და შევღიმე.
- პატარავ შენ მაოსთან დარჩი, მე კი ცოტა ხნით წავალ, დედასთან და მამასთან სალაპარაკო მაქვს, -ნატას თავზე აკოცა და კარში გახირული ნათიასკენ წავიდა სწრაფი ნაბიჯით.
- გვაპატიეთ, მართლა ცუდად გამოგვივიდა, -ლიკა დავითს გვერდზე ამოუდგა, ჩაეხუტა და უხერხულად გაგვიღიმა, -იმედია ამ შეცდომის გამო მართლა არ წახვალთ აქედან, მაო ხომ გვაპატიებ?
უნებურად დემეტრეს ავხედე და როცა მის თვალებში ჩემს მიმართ უსაზღვრო ნდობა და ტუჩის კუთხეში გამკრთალი ღიმილი შევამჩნიე, ბევრი აღარ მიფიქრია, ხელები გავშალე და ლიკას და დავითს ჩავეხუტე.
- - - - - - -
- მართლა შეძლებ რომ ლიკას და მამაჩემს ეს ყველაფერი აპატიო? -დემეტრე საწოლზე იჯდა და უყურებდა როგორ ვალაგებდი ბარგს.
- კარგი რა საპატიებელი არაფერი აქვთ, ჩემზე უკეთ იცი ნათია როგორი ინტრიგანიც არის.
- უკვე გითხარი რომ ჩემი სასწაული ხარ? -მომიახლოვდა, წელზე ხელი მომხვია და ბაგეებზე დამეწაფა, ისე მეფერებოდა, ისე მიკოცნიდა ტუჩებს, მთლიანად გამთიშა და ამ სამყაროს მომწყვიტა, აბაზანიდან გამოსული ნატას უხერხულმა ჩახველებამ მოგვიყვანა გონს, იდგა ფუმფულა ხალათში გამოწყობილი, თავზე პირსახოც შემოხვეული და გაწითლებული გვარიდებდა თვალს, დემეტრემ ნატას აწითლებულ ლოყებს შეხედა თუ არა გულიანად გაიცინა.
- მაოს ძალიან გავხარ, მასაც ზუსტად შენსავით უწითლდება ხოლმე ლოყები, -ორივე ლოყაზე ჩაავლო თითები და გაუწელა, მერე კი სიცილ-სიცილით გავიდა ოთახიდან, იმ ღამით დემეტრეს სტუმრების საძინებელში ეძინა, მე და ნატა კი ერთად ვიწექით ჩახუტებულები.
- დემეტრე ხომ არ გაბრაზდება რომ ჩემს გამო სტუმრების ოთახში უწევს ძილი, -მკითხა და თან ისე ჩამეხუტა რომ სული შემეხუთა, თითქოს ჩემთან ჩახუტებით ცდილობდა იმ სითბოს ანაღაურებას რომელიც ნათიასგან არასდროს უგრძვნია.
- არ გაბრაზდება, იცის რომ ახლა ერთად ყოფნა გვჭირდება და თანაც შენნაირ საყვარელ არსებას როგორ შეიძლება რომ ვინმე გაუბრაზდეს, ხომ იცი როგორ ძალიან უყვარხარ.
- ვიცი, ყოველთვის როგორც პატარა დაიკოს ისე მექცეოდა, ონისესგან, დემეტრესგან და ბიჭებისგან უფრო მეტ სითბოს ვგრძნობდი ყოველთვის ვიდრე ნათიასგან და ირაკლისგან, რატომ არიან ასეთი ცივები მაო, რატომ მოგექცნენ ასე, რატომ არასდროს ვუყვარდით მე და ონისე ისე როგორც სხვა მშობლებს უყვართ თავისი შვილები?
- არ ვიცი, ვერაფერს გეტყვი, ალბათ უბრალოდ ასეთები არიან, ერთადერთი რაც შემიძლია დანამდვილებით გითხრა ის არის რომ მე ყოველთვის ძალიან, ძალიან მეყვარები, ეს არასოდეს შეიცვლება რაც არ უნდა მოხდეს, შენ ყოველთვის ჩემი პატარა დაიკო იქნები.
ცრემლები წამოსცვივდა ნატას, უხმოდ ტიროდა, გამხდარი მხრები უცახცახებდა და სლუკუნებდა, დიდხანს ვამშვიდებდი, ის იყო ჩაეძინა და მეც ბალიშზე მივდე თავი რომ კარის გაღების ხმა გავიგე, ფეხაკრეფით შემოვიდა ონისე ოთახში და თავზე დაგვადგა, ერთხანს ღიმილით გვიყურებდა...
- შეიძლება მეც თქვენთან ერთად დავიძინო? -რაღაცნაირად უხერხულად, საყვარლად გამოუვიდა, გამეღიმა და ჩემს გვერდით ცარიელ ადგილზე ვანიშნე ხელით, სახე გაებადრა, ქურთუკი და ფეხსაცმელი გაიძრო და საბანი გადასწია რომ დაწოლილიყო,
- შენ რა ამ შარვლით აპირებ დაძინებას? -ჯინსის შარვალზე ვანიშნე.
- აბა რა ვქნა? -მხრები აიჩეჩა.
- ასე ვერ მოისვენებ, იმ კარადაში, დემეტრეს შარვლები და მაისურებია, საღამურებად იყენებს ხოლმე, მიდი ამოარჩიე რომელიმე, სააბაზანოში შედი, გამოიცვალე და მერე მოდი და დაწექი.
ცოტა ხანში დემეტრეს ტანსაცმელში გამოწყობილი გამოვიდა ონისე და გვერდით მომიწვა, ხელი თავქვეშ ამომიდო და მკერდზე მიმიხუტა.
- შეიძლება გკითხო რაზე ელაპარაკე ნათიას და ირაკლის? -მაინც ვერ მოვითმინე.
- არ გეწყინოს მაგრამ მირჩევნია თუ ამ თემაზე არაფერს მოგიყვები, ერთადერთი ის შემიძლია გითხრა რომ ამიერიდან აღარასოდეს შეგაწუხებენ და შენს ცხოვრებაში აღარ ჩაერევიან.
- კარგი, რაკი შენ ამბობ რომ ასეა, იყოს ასე, -თვალები მივლულე და დაძინება ვცადე, თუმცა ვიცოდი ნათია ასე უბრალოდ არ გაჩერდებოდა, ონისე საერთოდ არ იცნობდა დედამისს.
- - - - - - - -
დემეტრემ დილით უჩვეულოდ კარ ხასიათზე გაიღვიძა, ცოტა ეუცნაურა როცა საწოლში მაო ვერ დაინახა მაგრამ მაშინვე გაახსენდა თუ რატომ იწვა სხვა საძინებელში და გაეღიმა, წამოდგა ჩაიცვა, მოწესრიგდა და თავისი საძინებლისკენ წავიდა, უკვე ვეღარ ითმენდა ისე უნდოდა მეუღლის ნახვა და მისი ჩახუტება, ფრთხილად დააკაკუნა კარზე და პასუხი რომ ვერ მიიღო შევიდა, გაოცებული შედგა როცა ერთმანეთზე მიკრული ნატა ონისე და მაო დაინახა, მისი ბედნიერი და კმაყოფილი სახის დანახვისას ღიმილი ვერ შეიკავა, მაო საწოლის შუაში იწვა, თავი ონისეს მკერდზე ედო ხოლო ნატა მის ზურგზე იყო აკრული, ფრთხილად გამოიღო კარადიდან ფოტოაპარატი რომ ეს არაჩვეულებრივი სურათი ფირზე აღებეჭდა...