ფიქრებით დიალოგი თავი 15
......... გაცოფებული ალექსანდრე გოგას მიმართულებით მიქროდა გადაკეტილი გონებით მხოლოდ ერთ რამზე ფიქრობდა - სერიოზულად თქვა სერიოზულად გააკეთა?! ამოთქვა და საჭეს ხელი ძლიერად დაარტყა - გოგომ დამა*ლევა, მიმაგდო ჩემი კაი სიმწრის სიცილი არ დააყოვნა - სად ტრა*ში მივდივარ?! რა ყ*ეობა ვუთხრა სად მივდივარ! შენი დედა შე*ეცი! ყვიროდა მანქანში, საჭეს ხელი ძლიერად დაარტყა სწრაფად მოატრიალა რაზეც მომავალი მანქანების სიგნალი გამოიწვია, თუმცა ალექსანდრეს ყურადღება სხვაგან იყო...... ....... მილანში ჩასულებმა ბევრი ვიარეთ გაურკვეველი იყო ჩემთვის ყველაფერი დასარჩენად ერთ-ერთ სასტუმროში დავბინავდით თითქმის იგივე დროს და საათს დავუბრუნდი რაც უკვე გამოვიარე, მეგონა დროის მანქანაში ვიჯექი და ნეტა ვმჯდარიყავი ჯერ კიდევ ვერ გავაანალიზე რა ხდებოდა ჩემს თავს, ქუჩაში ბევრი ხალხი ირეოდა, ვხვდები რომ სრულიად განსხვავებულ სამყაროში ვარ, სასტუმროში მიმღებთან საქმის მოგვარების შემდეგ, ხელ ჩავლებულმა შემათრია ოთახში, თითქოს გაგცევას ვაპირებდე, შესვლის დროს ხელი გამოვგლიჯე და ჩანთა დივანზე მივაგდე მეშინოდა კიდეც, შიშს უცნაური გრძნობა ახლდა, თითქოს ჩემს გულს რაღაც აკლდა, რაღაც რაც სუნთქვას მიბოჭავდა, - ვინ მოკალი? დავუსვი კითხვა და მისკენ შევტრიალდი - ტ*აკი დააყენე გოგო შემომაკვდა, მომყვირა თემაზე გაბრაზებულმა - ნეტა შენც შემოაკვდე ვინმეს ვთქვი და ჩანთის გასახსნელად შევტრიალდი კისერში მტკინვეულად ჩამავლო ხელი - მომისმინე დაოკდი თორე წამებით მოგკლავ გაიგე?! ნებისმერ წამზე შეიძლება მომაგნოს მაგის ძმამ მეც მომკლავს და შენც ჯობია ილოცო! ყურთან გამოცრა და მომშორდა, ხელის ძლიერი ბიძგის გამო წინ გადავვარდი თუმცა საწოლს დავეყრდენი - არ მაქ პრობლემა მთავარია შენნაირი ბინძური მოშორდეს სამყაროს.... ნომერში ერთად ვიყავით არსად გასულა ბინებს ეძებდა მთელი დღე საჭმელად ჩასვლა არ მოგვიწია აქ მოგვართვეს თუმცა მასთან ლუკმა არ გადამსვლია ჯერ ისევ ჩვეულებრივ ვუყურებდი ამ ყველაფერს, ფიქრითაც ვერ ვფიქრობდი ბევრი დროის მიუხედავად, გონება გათიშული ვიყავი თუმცა მთლად არა რადგან ალექსანდრეს ქცევა გულში ისრად მერჭობოდა და იქით-აქეთ ბრუნავდა, თავიდან მეგონა რომ ალექსანდრე მოკლა თუმცა საკუთარი თავი მან გაცა ეს ხომ ბიჭს ვერაფერს უზამს, ლაჩარია მხოლოდ გოგოებთან მათზე სუსტ პიროვნებასთან აქვს საქმე........ - მე ვიძინებ! არ იღრიალო, გვიან მივძახე, უკვე არანაირი პრობლემა მქონდა რას იზავდა ან რას გამიკეთებდა მძულდა ჩემი ცხოვრება, მკვლელთან ვცხოვრობდი, გაქცევაც არ მინდოდა არაფერი აღარ მინდოდა და ეს ყველაფერი ვხვდებოდი რო ალექსანდრეს მიგდების ბრალი იყო! დივანზე დავწექი პლედი ავიღე და ვეცადე დამეძინა თუმცა, რაღაც შიგნიდან მჭამდა და არ მასვენებდა..... დილით გვიან გავიღვიძე, არც კი მახსოვდა როდის ჩამეძინა შუაღამემდე მეღვიძა, ოთახში მარტო ვიყავი, ამიტომ თავისუფლად მოვწესრიგსი, მოწესრიგების შემდეგ, დაბლა ჩავედი და მარტო მივირთვი, წყნარად, და ზიზღიც არ გამჩენია, ნომერში ავდიოდი მკლავში ძლიერად ჩამავლო ვიღაცამ ხელი და გოგა რომ ამოვიცანი სახე შემეცვალა ოთახში ფორთხიალით შემათრია - გარეთ რა უფლებით გამოდიხარ?! - ვჭამე ავადმყოფო! შენ გამო შიმშილით სიკვდილს არ ვაპირებ, ხმამაღლა ვუთხარი და ხელი გამოვგლიჯე - გოგო ტონს დაუწიე ლოყებზე ხელი მტკინვეულად წამიჭირა, - კვალის დაფარვა ვერ მოვასწარი დაოკდი! და ტ*აკი დააყენე ყველგან ნუ დადიხარ! - სახლში ჩამწნილებას არ ვაპირებ!............ დრო ჩვეულებრივ სწრაფად გადიოდა, ყოველდღე ერთი და იგივე ხდებოდა, ჩხუბი ცემა, და მხოლოდ აივანი, დღითიდღე უარესდებოდა ჩემი ცხოვრება და დღითიდღე ვიაზრებდი ყველა ჩემ გადადგმულ ნაბიჯს, ხასიათი პიროვნება სრულიად შემეცვალა, ვხვდებოდი რო გაღიზიანებული და ზიზღით სავსე ვიყავი საუბარი არ შემეძლო ვყვიროდი, დღე არ გადიოდა ისე რომ ალექსანდრე არ გამეხსენებინა მისი საქციელი და ვცდილობდი მეტად უფრო და უფრო შემეძულებინა, მძულდა ყველა და ყველაფერი რასაც ვხედავდი მობეზრებული მქონდა მხოლოდ ერთი ხედით იფარგლებოდა ჩემი მხედველობა გასვლას გაპარვასაც ვერ ვახერხებდი რადგან დარაჯები მხედავდნენ გაფრთხილებული ყავდა მანიაკს, რის გამოც თავი ციხეში მეგონა, მიხაროდა წვიმა აივანზე ვიჯექი და მსიამოვნებდა წვიმის წვეთები რომელიც სასიამოვნოდ მეცემოდნენ გახურებულ სხეულზე, ცოტახანში დრო ჩქარა გასვლის მაგივრად იწელებოდა, ჩემი ყველანაირი ოცნება ლამაზი ფიქრები და ფერადი ზღაპრული სამყარო გაქრა, არასდროს მეგონა ოდესმე ჩემი ცხოვრება თუ ასე გამწარდებოდა, თუმცა შეგუებულს უკვე დიდად აღარ მაწუხებდა, ორი თვე გავიდა და ჩვენ ისევ ერთ ადგილას ვიყავით, მისი დამპალი ფულით ყველას ადვილად ისყიდიდა, მამამისთან ჯერ კიდევ ხლართავდა, საშინელ საქმეებს, ლიზას სამაჯური მოხსნილი მქონდა მრცხვენოდა ის რომ მეკეთა და მე მის არცერთ სიტყვას არ ვასრულებდი არც კეთილი ვიყავი არც წყნარი და არც მეოცნებე გოგო, ყველა მძულდა, საშინელ ადამიანად ვიქეცი, ორმა თვემ ტანჯვაში გაიარა, შუადღეს ისევ და ისევ ოთახში მარტოდ მარტო ვიყავი, ვხვდებოდი რომ სასტუმროში ფულის სანაცვლოდაც აღარ გვტოვებდნენ ამიტომ გადადვლა გვიწევდა ორი თვე იყო გასული რაც სული ქართულ ჰაერს ითხოვდა, მიუხედავად იმისა რომ ორი თვე ცოტა არ არის, სხეული გული და გონება ჯერ კიდევ ვერ ეგუებოდა ახალ გარემოს, მონატრებაც არავისი მკლავდა ვიცოდი რომ მარტო ვიყავი სრულიად მარტო მე და მეგი, რომელიც მარტოდ მარტო დავტოვე, მინდოდა მისთვის ამეხსნა ყველაფერი დამერეკა, მეთქვა რომ ცოცხალი ვარ თუმცა საშვალება არ მეძლეოდა...... ........ ანისგან შორს სამყაროში იცვლებოდა ყველაფერი ხალხის ჩათვლით, ალექსანდრე მეგი და აჩი ცდილობდნენ გაეგოთ სად გაქრა ანი, ძებნა არ შეუწყვიტავთ ცდილობდნენ ყველა კუთხეში ეძებნათ, ალექსანდრე გატეხილი გულით ეძებდა მიზეზის გაგებას ითხოვდა, თუმცა მთლად არ სჯეროდა ტელეფონში ნანახის, უნდოდა ანისგან მოესმინა ეს ყოველივე, მეგის ყველაზე მეტად გაუჭირდა ანის გარეშე, ყველაზე რთული იყო მისთვის ვერ გაეგო ცოცხალი იყო მკვდარი თუ გაპარული, ანის დედა განადგურებული ქალი იყო სამყაროზე, რომელმაც შვილი გაყიდა, სუიციდზე ბევრჯელ წაასწრეს, სამყარო იცვლებოდა, იმედიც ქრებოდა, და გონებაც ნელ-ნელა ეჩვეოდა ყველაფერს,.... - რა ქენით? სირბილით მიუახლოვდა მანქანასთან მდგარ ბიჭებს მეგი იმედით რომ ანი იპოვეს ალექსანდრე მანქანას ეყრდნობოდა და ღია კარებზე თავი ჩამოედო - ის არის? იკითხა აღელვებულმა გოგომ და აჩის წინ შეჩერდა, მამაკაცმა იმედგაცრუებული სახით გააქნია არას ნიშნად თავი და მეგიმაც საბოლოო იმედის დაკარგვის შემდეგ თავისუფლად დაიწყო ტირილი, - იმ ნაბიჭვარმა წაიყვანა აქ არ არიან საზღვარ გარეთ გააჯვა! ყოფილი შეყვარებული შემოაკვდა ქალაგ გარეთ და დატყდა, ამოიგმინა ალექსანდრემ და კარებს ფეხი მიარტყა - მაგის ძმა მოსაკლავად დასდევს, არ გაჩერდება, დააყოლა ისევ და ადგილზე ნერვოზულად დატრიალდა, - იმედია ანი ცოცხალია ამოიტირა უარესად თავის საშინელ ფიქრებზე მეგიმ - კაი რეებზე ფიქრობ შეენ! მოდი მოდი გაიცინა აჩიმ და სახეზე ხელაფარებული გოგო სხეულზე აიკრა, - მაგას რა მოკლავს მაჩოა ამოთქვა და გოგოს თავზე მიეფერა, მეგიმაც აჩის ქცევით უარესად გულაჩუყებულმა ტირილს უმატა და აჩის მაისურზე სახით ეკრობოდა მისი ხმა რომ მთელ უბანს არ გაეგო, - ამის დედა შე*ეცი, ხელი კარებს დაარტყა ალექსანდრემ - მაინც ყ*ეზე ვეკიდე ბედნიერ ცხოვრებას ვუსურვებ! დააყოლა მძღოლის ადგილზე მოთავსდა და მანქანა ადგილს სწრაფად მოწყვიტა, - ვიღაცას სიყვარული დედას უ*ყნაავს, ამოიგმინა აჩიმ თავისთვის და გოგოს დახედა რომელიც სხეულზე " ტკიპასავით " ეკრობოდა - კაი წასასვლელი აღარ მაქვს, თქვა ნიშნის მოგებით ოდნავ დაიხარა და მეგი მენჯებზე შემოისვა მეგიმაც ხელები კისერზე მოხვია თან თავი მის კისერში ტირილით ჩარგო, მამაკაცმა წელზე მოხვია ხელები მტირალ ქალს და მოხერხებულად შევიდა კარებში...... ....... - ჩანთა აიღე გავდივართ! მითხრა როცა მოვემზადეთ წასასვლელად მეც შევასრულე მითითება და სასტუმრო მალევე დავტოვეთ, გამოძახებული ყვითელი ფერის ტაქსი გველოდებოდა გარეთ მასში ჩაბარგების მერე თავისი ჩანთა გოგამ მე მომცა ეს ჩემთან ახლოს უნდა იყოსო, ძლივს დავიანხე ქვეყანა სადაც ვიმყოფებოდი ფანჯარას ვაშტერდებოდი და ყველა ადგილს ვიმახსოვრებდი, ნეტავ კიდევ ვნახო ეს ყველაფერი, მაგისტრალზე მანქანა თავისუფლად მიქროდა თუმცა მანქანები საკმაოდ დადიოდნენ, ფიქრებში გართული ვიყავი უკნიდან გაბმული სიგნალი ატყდა, ხმამ შემაკრთო და უკან გავიხედე შავი მანქანა გიჟივით მოქროდა წინ, - რა ხდება? იკითხა გოგამ იტალიურად, და მძღოლმაც არ ვიციო მხრები აიჩეჩა და მანქანა ეცადა გვერძე გადაეწია რადგან გაგიჟებული მძღოლი მას არ დატაკებოდა, თუმცა დაწეულმა მანქანამ სიგნალი ჩვენს ტაქს აუტეხა და არც გვასწრებდა არც გვრჩებოდა, - რა ჯანდაბას აკეთებს ამოიგმინა გაბრაზებულმა მამაკაცმა, და მანქანის მოშორება ცადა თუმცა არ გამოუვიდა, მანქანა კი სიგნალს არ წყვეტდა, თითქოს შემეშინდა კიდეც ჩვენმა მძღოლმაც მოუმატა სიჩქარეს, ვერაფერი გაგვეგო რა ხდებოდა, სწრაფად გადაგვისწრო შავმა მანქანამ წამით მეგონა რომ ყველაფერი მორჩა თუმცა ჩვენს წინ რომ მანქანა მოაცურა და გზაზე მანქანის მუხრუჭის გამაყრუებელი ხმა გაისმა, მალე ჩვენი ტაქსიც ძლიერად დატორმუზდა და მოულოდნელობისგან თავი ჩემ წინ მანქანის კრესლოს საზურგეს მივარტყი - რა ჯანდაბა ხდება?! იყვირა გოგამ იტალიურად და მძღოლს მხარზე ხელი მიარტყა, მძღოლი ჯერ ისევ თავს იკავებდა და პასუხი გოგას ყვირილისთვის არ გაუცია, წინ გაჩერებული მანქანიდან გიჟივით გადმოცვივდა სამი ბიჭი, ხელში ბიტები ეკავათ ერთ-ერთს კი დანა მთელ სხეულში გამცრა შიშისგან - თფუი შენი დედა შევე*ი შეიფურთხა გოგა უკვე ჩვენს ენაზე და ხელი მკრა თითქოს ვიღაც იცნო და მოსალოდნელ საშიშროებას მიხვდა - გადადი დროზე გადადი ხელი ისევ მიმარტყა და მეც დაბნეულმა გამოვაღე სწრაფად კარები - დროზე გადაა*ვი ან გამატარე! იყვირა უკვე მაშინ როცა თქმა დააგვიანა და უკვე მის კარებთან იყვნენ შეიარაღებული ბიჭები რომლებსაც პირბადეები ეკეთათ ქუდთან ერთად, ზედ გადამიარა ლამის თუმცა გაქცევა დააგვიანა და უკვე მისი მხრიდან გამოღებული კარებით უცნობმა ტანსაცმელში ჩაავლო ხელი - ხო მაინცც გიპოვე! გადმოა*ვი! გამოცრა მშობლიური ენით და მანქანიდან გოგა გადაათრია, - თათამ რა დაგიშავა შე ყ*ეო?! უყვირა და უკან დაიწია, მივხვდი ვინც იყო და მივხვდი რაც სტკიოდა უცნობ ბიჭს, ახლა უკან მდგარი ბიჭები მოქნეული ბიტებით დააცხრნენ გოგას და იმდენად ძლიერად ურტყავდნენ შიშისგან ვიკივლე, გოგას ღმუილი ისმოდა ქუჩაში მძღოლი მანქანის დაქოქვას აპირებდა თუმცა ვუკივლე შენ არაფერს დაგიშავებენ მეთქი ვთხოვე დაგვლოდებოდა და მანქანიდან ჩანთიანად გადავხტი მინდოდა მეთქვა გაჩერებულიყვნენ თუმცა ბგერები არ ამომდიოდა, მისახვედრი იყო რომ ეს ბიჭი დას გლოვობდა რომელიც გოგამ უმოწყალოდ მოკლა ვერ ვუყურებდი, თუმცა ვერც ვერაფერს ვამბობდი ვიცოდი , გრძნობა რომელსაც იცნობი გრძნობდა ახლობლის სიკვდილი, სიმწარე, განადგურება, გამოცდილების გამო ვეღარ ვიღებდი ხმას რადგან ღირსი იყო, მანამ სანამ სიკვდილის პირას არ მიიყვანეს ხმა ვერ ამოვიღე, უზომოდ მეშინოდა, მეცოდებოდა თუმცა მახსენდებოდა ყველა მისი ბოროტება, როგორ ურტყავდა ასე სხვას მითუმეტეს გოგოს როგორ შეიწირა, ამ უკანასკნელის და, - გეყოფათ, დაბალხმაზე და გაუბედავად ამოვთქვი, გზაზე როგორც იქნა ძალა მოიკრიბა ერთ-ერთი მანქანის მძღოლმა და სწრაფად გააჩერა, ცოტა მოშორებით - ჰეი შენ! უყვირა შორიდანვე და ჩვენსკენ გამოექანა, ბიჭმა გამოქცეულ მამაკაცს გახედა და ბიჭებს ანიშნა დატყდითო თავად სწრაფად მიადგა თითქმის გათიშულ გოგას და სწრაფად ამომხედა - თავისუფლებას გილოცავ! თქვა და გოგას დანა ორჯელ დაარტყა, მოულოდნელობისგან წამოვიკივლე უცებ ვერ მივხვდი რა მოხდა გაყინული ვიდექი და მოულოდნელობისგან ბაგეებ დაშორებული ვუყურებდი გოგას გულ-მკერდს საიდანაც სისხლმა სწრაფად იფეთქა, გოგას წინ ჩავიმუხლე, გაქცეულისთვის თვალიც არ გამიყოლებია კანკალმა ამიტაცა, მეგონა ამას არ გააკეთებდა, მეგონა არ მოკლავდა, მეგონა მხოლოდ მისი დალეწვით დაკმაყოფილდებოდა, რატომ არაფერი გავაკეთე, კანკალმა ჩემივე ფიქრებზე უარესად ამიტაცა, - გოგა! დავუძახე ერთხელ თუმცა ხმა არ გაუცია აღარც კი განძრეულა, ცრემლები მომაწვა, - გოგა! გავუმეორე ისევ თუმცა ისევ ურეაქციო იყო, - კარგად ხართ?! რა მოხდა? ოხ ეს ნაბიჭვრები! იტალიურად ჩხუბობდა სირბილისგან აქოშინებული კაცი და უკვე ტაქსის მძღოლთან ერთად ცდილობდა გოგას აზრზე მოყვანას, ხმა არ ამომიღია ცრემლებს ვყლაპავდი, ტაქსის მძღოლმა სასწრაფოში დარეკა, არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა მე შევესწარი მის სიკვდილს დავინახე როგორ მოკლეს არაფერი მითქვამს, მე გავწირე ის გავიმეტე იქნებ შემეძლო კიდეც მისი შველა, ეს არ გავაკეთე! მეც ვარ დამნაშავე მის სიკვდილში ჯანდაბაში წასულა არ უნდა მოკვდეს! ციხეში უნდა ამოლპეს ასე უბრალოდ არ უნდა მოკვდეს! - ადექი! დროზე! გაიღვიძე! ვიყვირე და შევანჯღრიე, - ასე უბრალოდ ვერ მოკვდები, უნდა დაიტანჯო! ვიყვირე და ხელი ძლიერად დავარტყი ვერ ვხვდები რამ გამაბოროტა, რატო ამომიტივტივდა მისი ყველა სიბოროტე რომელიც ვიცოდი, რაღაც დროის უზრო ჯდომის შემდეგ კიდევ ბევრმა მანქანამ მოიყარა თავი ჩვენთან, უკვე ვღიზიანდებოდი სასწრაფოს არ მოსვლის გამო, ცოტახანში ძლივს გაისმა რაღაც მანძილიდან სირენების გამაყრუებელი ხმა, ორი თითი მთავარ არტერიაზე მივადე პულსის გასასინჯად, - ცოცხალია ცოცხალია! ვიყვირე იტალიურად და მდგომ ხალხს შევატყობინე - o bravo! Bravo! ამბით გახარებულმა თქვა მამაკაცმა ბოხი ბარიტონით და ულვაშებში ჩაიღიმა, სწრაფად მოათავსეს საკაცეზე ჩანთა ტაქსიდან გადმოვიღე და სასწრაფოს მანქანაში შევხტი.......... ....... - მძიმე მდგომარეობაა გულ-მკერდში ორჯელაა დაჭრილი, გადარჩენის ვარიანტი თითქმის არ არსებობს, მითხრა თეთრად გამოწყობილმა მამაკაცმა ცხვირზე ჩამოწეული პირბადით, დასრულებისას თავი დამიკრა და ჩამიარა, სკამზე ჩამოვჯექი და ხელები ჯერ ისევ მისი სისხლით მქონდა ამოთხვრილი, ვერ გამეგო რა მინდოდა მინდოდა გადარჩენილიყო თუ მომკვდარიყო ვერ ვხვდებოდი რისი იმედი უნდა მქონოდა ან საერთოდ მის გვერდით უნდა ვყოფილიყავი? ხომ მაქვს დრო ყველაფერი მაქვს შემიძლია წავიდე, მოვშორდე აქაურობას შემიძლია ცხოვრება თავიდან დავიწყო! რატომ ვზივარ აქ! რატო ველოდები მკვლელ ავადმყოფს! რატომ ვეკითხები ექიმს გადარჩება თუ არა?! ფიქრებიდან გამოვერკვიე და ჩემი ჩანთიანად შევვარდი საპირფარეშოში ხელებს გიჟივით ვიბანდი - რა საზიზღრობაა რა გულის ამრევია! ნერვოზულად ვიწმენდდი თითებს არ მინდოდა მომკვდარიყო რადგან ჩემს გონებაში მოჩვენებად არ ჩარჩენილიყო, ჩანთები ავიღე და სწრაფი ნაბიჯებით წამოვედი, ახლა თავისუფალი ვარ! სადაც მინდა იქ წავალ რასაც მინდა იმას შევჭამ ვერავინ მცემს! ვერ შემეხება! ყველანაირი შიში გაქრება, კიბეებზე სწრაფად დამფრთხალი ჩამოვედი თითქოს ვინმე მომსდევდა, მეგონა საოპერაციოდან გამოვიდოდა და მოსაკლავად დამეტაკებოდა, მეგონა მომკლავდა რადგან მანქანიდან დროულად არ გადავედი, მეგონა ამჩეხავდა მაშინ როცა მე საშველად არავის დავუძახე, როცა სიტყვებით გაჩერებაც კი არ ვცადე, მეგონა პასუხს მაგებინებდა ამ ყველაფრისთვის მის სისხლს ვგრძნობდი ჩემ ხელზე თუმცა რეალურად მოშორებული მქონდა პანიკა და შიში ვერ ვხვდებოდი რატომ მომიცვა შიშმა ასე, ჩემი ბრალი იყო შემეძლო გადამერჩინა, მოკვდება ის ვერ იცოცხლებს ჩემი კოშმარი გახდება, მკვლელი მე ვარ ახლა მე ვარ მკვლელი უნდა წავიდე, დაბნეული გაურკვეველი მისამართით დიდი ნაბიჯებით მივდიოდი მხოლოდ ძირს ვიყურებოდი თვალებს იქით-აქეთ ვაცეცებდი, და გავრბოდი, საავადმყოფოს სენსორული კარები გადაიწია და მეც გავვარდი, მეგონა უკან მომყვებოდა მეგონა უკნიდან დანას დამარტყავდა, უფრო სწრაფად წავედი რადგან გული მიხტოდა საშინელ ფიქრებში ჩაძირული შიშისგან ვიყავი შეპყრობილი, გაბმული სიგნალის გამაყრუებელი ხმა გავიგე, რომელსაც ძლიერი ტორმუზი მოყვა, მოულოდნელ ხმაზე და მანქანის დანახვაზე რომელიც მეჯახებოდა შეშინებულს ძალა გამომელია და ჩავიმუხლე, თითქოს გონზე მოვედი და ვერ ვხვდებოდი სად ვიყავი რა მჭირდა დაბნეული ვიყავი ვხვდებოდი რომ ძალიან დავისტრესე, - კარგად ხარ? შავ კლასიკუ შარვალ-კოსტუმში არც ისე მაღალ ქუსლიან დახურული ტუფლით ლამაზი სხეულით დახვეწილი ვარცხნილობით და აღელვებული სახით ჩამოხტა შავი mersede g klass იდან ქალი შავი დიდი სათვალეები მოიხსნა და სწრაფად მომვარდა, - კარგად ვარ ამოვთქვი იტალიურად, და წამოდგომა ვცადე, - მაპატიე ვერ დაგინახე ტანსაცმელს მისუფთავებდა ქალი და თან მელაპარაკებოდა - მე მაპატიეთ უბრალოდ დაბნეული ვიყავი, არ ვიცოდი სად მივდიოდი, ვთქვი ჯერ ისევ დაბნეულმა და არ ვიცი რას ვუყურებდი, - კარგად ხარ? ძალიან უფეროდ მეჩვენები, მითხრა და სახე შემითვალიერა - კარგად ვარ! ვთქვი და ტირილიც ამივაყოლე, ეს განტვირთვა იყო ნეგატიური ემოციისგან, ქალმა მიმიხუტა და მეც ხელები მოვხვიე ახლა ნამდვილად მჭირდებოდა ვინმე, რჩევა მჭირდებოდა, მშველელი,...... საავადმყოფოში საოპერაციოს წინ სკამზე ვიჯექი და ისევ დაბნეული ვიყავი, - ანუ მკვლელია, და შურის საძიებლად დაჭრეს, მას შემდეგ როცა გამოიპარეთ მითხრა მაშინ როცა ყველაფერი დაწვრილებით მომაყოლა ადვოკატმა ფლორამ, გამიმართლა რომ მას შევხვდი მეც თავი დავუქნიე,..... - შენ რას საქმიანობ? დამისვა განტვირთვისთვის კითხვა და ფეხი ფეხზე გადაიდო მომწონდა მისი ქალური და ჩამოყალიბებული ქცევები, - ერთ დროს იგივე პროფესია უნდა ამერჩია რაც შენ გაქვს თუმცა, ცხოვრება ამერია, არ ვიცი რას შევძლებ ვთქვი და თვალებზე ხელი მოვისვი, - გვიანი არასდროსსაა! მითხრა ფლორამ და გამიღიმა - უნდა დაგკითხონ გთხოვთ წამოგვყვეთ.... მითხრა ფორმაში გამოწყობილმა ბიჭმა და ხელით გასასვლელისკენ მანიშნა.... - მძღოლმა გვითხრა რომ მასთან ერთად იყავით! რა დაინახეთ? დამისვა კითხვა მამაკაცმა რომელსაც შუბლთან შეკრული წარბები უფრო საშიშს ხდიდა - იგივე რაც ტაქსი მძღოლმა ვთქვი და მაგიდაზე დაყრილ ფურცლებს ვაშტერდებოდი - რა იცით მის შესახებ? - სანამ წამომიყვანდა გავიგე რომ გოგო მოკლა, რის გამოც დღეს დასაჯეს, ვთქვი ისევ გაუნძრევლად, - ტურისტები ხართ? - დაახლოებით! ვთქვი და მანაც კარებში მდგომ კაცს გახედა!.... ......... - მოწესრიგება გჭირდება! ისევ გემოვნებიანად კლასიკურებში გამოწყობილი ფლორა, მიახლოვდება სკამზე მჯდომს, დახვეწილი სიარულით და თან სიტყვებს მაწევს, - ხო მაგრამ არ მაქვს წასასვლელი როგორც ეს ორი დღე, ვთქვი ორი ღამის გათენებულმა ჩახლეჩილი ხმით და წამოვიწიე, - აქამდე სად იყავით? - არც მე ვიცი ტყუილად მეკითხები მისი არცერთი გადადგმული ნაბიჯი არ ვიცი თავისქნევით ვუთხარი ცოტახნით ჩუმად მიყურებდა თითქოს რაღაცას ფიქრობდა და მალევე ამოთქვა გონებაში დალაგებული სიტყვები - სწრაფად აიღე ნივთები და წავიდეთ! ტაში შემოკრა და ჩემ ჩანთას დაავლო ხელი - სად მივდივართ? ვკითხე და წინ წასულს თვალი გავაყოლე - ჩემთან! მომაძახა და დაბალი ბორბლებით მოჩხრიალე ჩანთას მიაგორებდა, - ფლორა მოიცადე ასე არ შეიძლება.... დავაწიე სიტყვები უკვე შორს მყოფს ჩანთა მოვიკიდე, და მისკენ გავიქეცი.... - კეთილი იყოს, შენი ფეხი მითხრა და მომიტრიალდა - ხო მაგრამ არც კი მიცნობ მირჩევნია სადმე სახლი ვიქირაო ან რამეს მოვძებნი ვუთხარი შეწუხებული სახით - არა არანაირად, მომწონხარ ამიტომ იცხოვრე აქ მანამდე სანამ არ მოგბეზრდები, მარტო მოსაწყენია, მითუმეტეს შემიძლია კარიერის აწყობაში მოგეხმარო,.... მითხრა და თვალი ჩამიკრა, - უბრალოდ არ ვიცი მადლობა როგორ გადაგიხადო, სამი დღეა რაც გიცნობ და ვხვდები რომ საოცრება ხარ უღრმესი მადლობა, გულწრფელად ვუთხარი ყველა სიტყვა თბილი ღიმილით და ბოლოს მოვეხვიე, ვხვდებოდი რომ ჩემი ცხოვრება სულ სხვა სტილისკენ იცვლებოდა, თუმცა სხეულში გულის სიღრმეში მჭამდა რაღაც გაურკვეველი გრძნობა,.... ....... ყველაფერი იცვლებოდ საქართველოს ნაცნობ ქუჩებში ნაცნობი ადამიანების ჩათვლით, ანი ყველამ დავიწყა ვიზუალურად თუმცა გულის სიღრმეში თითოეულ მათგანს ებადებიდა კითხვა სად გაქრა?! ალექსანდრე ცხოვრების გაგრძელებას ჩვეული რიტმით ცდილობდა თუმცა შეცვლილი ხასიათით მისი სიუხეშე, დამაფრთხობელი იყო, ბოროტად ცინიკური, იყო, მალულად ცდილობდა ჯერ კიდევ გაერკვია თუ რა მოუვიდა ანის, სად წავიდა და რატომ, დაიშალა ყველა თავისთვის იყო, აჩი ცდილობდა დემეტრეს მსგავსად მეგობარს გვერდში დასდგომოდა, და ცდილობდა ყველა სწორი გადაწყვეტილების მიღებაში დახმარებას, მეგი ცხოვრებას აგრძელებდა ცდილობდა ანის დედა ენახა და მისთვის ყურადღება მიექცია, ქალი შეშლილ ადამიანს გავდა თმა გაწეწილი, საშიშ დასანახად გადაიქცა,..... ...... მას შემდეგ ერთი კვირა გავიდა უაზროდ წიოდა წყვეტილად გოგას პალატაში პატარა მონიტორი, და ცვლილება არანაირი იყო, როგორც ყოველთვის მის პალატაში ვიჯექი ახლაც და უაზრო ჯდომით ვწელავდი დროს,.... - შესვენება მაქვს მომილოცე, პალატაში შემოვიდა ფლორა პატარა პარკით - გილოცავ გავუცინე, და გამოწოდებული პარკი გამოვართვი - მიირთვი უკვე რამდენი ხანია ასე ხარ, მითხრა და თავისი წვენი ამოიღო, - გმადლობთ სინიორიტა, ვუთხარი თავის დახრით ღიმილით და პარკიდან ამოღებული ქაღალდის მრგვალ გაფორმებულ კოლოფში მოთავსებულ სპაგეტს დავხედე, რომელსაც ზედ მრგავლი ხორცის ნაჭრები ეწყო,..... დრო ისევ გაიწელა, ფლორა სამსახურს დაუბრუნდა მე კი ისევ უაზროდ ვიჯექი პალატაში,.... ფიქრებში ვიყავი გართული მონიტორმა გამაყრუებელი წრიპინი ატეხა და მეც სწრაფად წამოვხტი, მონიტორზე მოთავსებული ზოლები ირეოდა, მეც პალატიდან გავვარდი და გამოქანებულ ექთანს დავუძახე, რომელსაც ექიმი მოყვებოდა მონიტორს შევხედე რომლის მწვანე ხაზიც სწრაფად გასწორდა, ექიმი გოგას დაეტაკა და მკერდზე ხელის რიტმული დაწოლა დაიწყო, თან მონიტორს უყურებდა, მწვანე ზოლი არადა არ სწორდებოდა, - დეფიბრილატორი სასწრაფოდ, ხმამაღლა თქვა ექიმმა, - გარეთ დაგველოდეთ, მითხრა ერთ-ერთმა ექთანმა და გარეთ გამოსულს კარები მომიკეტა, გულმა საგრძნობლად იწყო შიშით ფეთქვა და გაუგებრობაში ჩამაგდო, გადარჩება? თუ გადარჩება რა მოხდება? ისევ დავუბრუნდები იგივე ცხოვრებას? თუ ვიქნები თავისუფალი? , რა მოხდება თუ გადარჩა, მაგრამ თუ არ გადარჩა? რა მოხდება, უნდა გამეხარდეს თუ მეწყინოს? რის გამო მიცემს გული? რის გამო ვნერვიულობ რომ ვერ გადარჩეს? თუ მეშინია იმის რომ გადარჩება?, ნეკა თით კბილებში მოქცეული ნერვოზულად დავდიოდი აქეთ-იქით,....... |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
