განძრევაც ვერ შევძელი, უბრალოდ ვიჯექი ძალა გამოცლილი, და თვალი მქონდა გაშტერებული ერთ წერტილზე.
სახეზე ჩამოვისვი ხელები, წამოვდექი, ჩავიცვი, და გარეთ გავედი, სამსახურში უნდა წავსულიყავი.
წარმოდგენილი მქონდა დიმას შედლილი სახე.
გარეთ გავედი თუ არა დავვამ შემაჩერა
-ქალბატონო მაკრინე, ვერ გაგიშვებთ - ხელზე მომიჭირა
-რას ჰქვია ვერ გამიშვებთ? - ვკითხე ირონიულად
-ბატონი დიმას ბრძანებაა
-მგონი დიმას ის იფრო გააგიჟებს, თითი რომ დამაკარეთ - რაც მომაგონდა პირველი, ეს იყო და მკლავზე ვანიშნე
სახე წაეშალა, და ხელი შემიშვა
-გასაღები-ხელი გავუწოდე
მანქანაში ჩავჯექი, და წავედი.
ოფისში ყველაფერი წყნარად იყო, კაბინეტში ვიყავი, საბუთებს ვამოწმებდი ტელეფონმა რომ დარეკა
-მე შენ რა გითხარი! - გაისმა ვიბლიანის ღრიალი, სახე დავმანჭე და ტელეფონი ოდნავ გავწიე
-სამსახურის გარეშე არ ვვარსებობ, თუ ოდნავი ნამუსი გაქვს პატივი მეცი, და ხო ნუ გეშინია საღამოსთვის მზად ვიქნები-დავუკიდე, ამხელა გამბედაობა საიდან? ვერ ვიქნებოდი დამოკიდებული ადამიანზე, მითუმეტეს ადამინზე რომელიც ჩემს თვალში იყო.
ნახევარ საათში კაბინეტის კარი გაიღო და დიმა შემოვიდა
-ადექი მივდივართ
-შენ რა ადამიანი ხარ?
-არ ვაპირებ მოვისმინო გაკვეთილი ადამიანობაზე, ადექი მივდივართ! - შემომხედა მკვლელი თვალებით, ვხედავდი როგორ იკავებდა თავს.
ჩანთა ავიღე, და თვალებში ჩავიხედე
-ვერაფერს დამიშლი, არ ვარ ის ადამიანი რომელიც ვიღაცაზე დამოკიდებული იქნება - ვუთხარი და გვერდი ავუარე, გარეთ გავედი.
მანქანაში ჩავჯექი, და ჰორიზონტს გაბრაზებული მზერით შევხედე.გზაში არცერთ ამოგვიღია ხმა, ფანჯარა ჩამოვწიე, ჩანთიდან სიგარეტი ამოვიღე და ნერვიულად მოწევა დავიწყე, ის არც კი მიყურებდა მკაცრი,მზერით გაჰყურებდა გზას. ერთხელ შევხედე, მაგრამ არც მაშინ შემოუხედავს.
გააჩერა თუ არა მანქანა, ჩქარა გადავედი, და სახლისკენ წავედი.
ოთახში შევედი თუ არა დავინახე საწოლზე სამი ყუთი, ყველაზე დიდი გავხსენი, მასში ნაზი ნაჭრის,კაბას ვხედა, ავად ვიცინი, კაბას ყუთიდან ვიღებ და საწოლზე ვაგდებ, მეორე ყუთში ფეხსაცმელი დევს, მესამეში კი ყელაბამი, ყელსაბამი მარტლაც ულამაზესი იყო.
გარდერობიდან შავი უმკლავებო კაბა გადმოვიღე, გრძელი. ჩავიცვი სარკის წინ ვიდექი, ყელსაბამი გავიკეთე, როგორც ავღნიშნე ულამაზესი იყო, მწვანე თვლებით. თმები გავიშალე.
მზზად ვიყავი ქვემოთ ცავედი და გარეთ გავედი. მანანაზე მიყუდებული იყო, თავი მაღლა აეწიე და დახუჭული, კლასიკური სტილიც კი უხდებოდა, ტმები გადაეწიე,ოდნავ მოზრდილი წვერიც. ხელები ჯიბეებში ჰქონდა ჩაწყობილი, მისი დანახვისას შევჩერდი, და დავაკვირდი. ალბატ ცემი მზერა რომ იგრძნო გამომხედა, გასწორდა, მეც გამოვცოცხლდი და მასთან ამაყად მივედი.
რომ ამათვალერა მკითხა
-ეს რა არის? - კაბაზე მიმანიშნა
-მარტივია, კაბა - ნიშნის მოგებით ვუთხარი
-და რატომ გაცვია ეს კაბა? - “ეს” ხაზგასმით წარმოთქვა
-შენ უნდა სეგითანხმო, “ეს” კაბა მეცმევა თუ სხვა?
-თუ საჭირო იქნება კი - მომიახლოვდა
-არ ვაპირებ - ვეუბნები და კარის გასაღებად ხელს ვწევ
-არ მიყვარს როცა ორჯერ ვიმეორებ, ამიტომ კარგად მომისმინე - მითხრა და მკლავზე ხელი მომიჭირა - შენ ჩემი ცოლი ხარ, საკუთრება, ღირსება, არ ვაპირებ ვუთმინო ასეთ კაბების ჩაცმას - მითხრა და ხელი გამისვა
-მე კი არ ვაპირებ შენ დაგემორჩილო - ვუთხარი და კარი გავაღე.
გზაში ისევ არცერთი ვიღებდით ხმას.
ტელეფონის ზარის ხმა იყო
-გისმენ…ხო…კი…5 წუთში…- და დაასრულა ლაპარაკი.
მანქანა გაჩერდა, მანქნას მოუარა და ჩემი კარი გააღო, გაკვირვეულმა გავხედე, ირგვლივ მოვიხედე, მერე კიდევ ისევ ავხედე, გაფართოებული თვალებით ვუყურებდი, ხელი გამომიწოდა, იღიმოდა, მივხვდი რაღაც ხდებოდა, მეც გავიღიმე და ხელი ჩავკიდე, გადავედი. წელზე თითები რომ ვიგრძენი ღიმილით ავხედე
-ხელი გაწიე
-დამავიწყდა მეთქვა, როლი უნდა მოირგო ადვოკატო, თითქოს ჩემზე ძალზედ შეყვარებული ხარ - ღიმილით გამოსცრა
შენობაში როცა შევედით ათი კაცი ფეხზე იდგა სამი კი გრძელ მაგიდასთან, შუაში ქალი სანდომიანი ღიმილით, მარცხნივ ქალი იჯდა, რომელსაც გაბრაზებული სახე ჰქონდა, მარჯვნივ კაცი რომელსაც იგივე სახე ჰქონდა.
მაგიდასთან ხელებ ჩაკიდებული მივედით,ყველამ ჩვენ შემოგვხედა, დავინახე კაცის მზერა რომელიც მკვლელი თვალებით მიყურებდა, მეცნობოდა ეს სახე, გამაჟრჟოლა, მის გვერდით ქალი იდგა ოდნავი ღიმილით.
ცოტა ხანში ბუნდოვნად ჩამესმა ხმა,
-ქალბატონო, მაკრინე ხართ თუ არა თანახმა, ცოლად გაჰყვეთ, დიმიტრი ვიბლიანს - მოსაუბრესკენ გავიხედე, ყურები დამიგუბდა, წული ჩამესმა გონებაში, ირგვლივ მიმოვიხედე გული განელებული მქონდა, შემდეგ იმ კაცისკენ გავიხედე
-დიახ-ამოვთქვი
შემდეგ ხელი მოვაწერეთ.
უცნაური გრძნობა მქონდა.
დიმამ ხელი ჩამკიდა და იმ კაცთან მიმიყვანა
-მაკრინე გაიცანი, შოთა ონიანი - ღიმილით მითხრა
-გა…გამარჯობა - ამოვთქვი, ასეთი დაბნეული პირველად ვიყავი, მეცნობოდა ეს სახე, ბოროტუული, მკვლელი სახე
-სასიამოვნოა შენი გაცნობა, მაკრინე - გამიღიმა ბოროტულად და ხელზე მაკოცა, ეს კაცი იმ დღეს შემეზიზღა
- ეს კი მისი მეუღლე, თამარი- ქალს ეტყობოდა რომ კარგი ადამიანი იყო, ცისფერი თვალები შემომანათა
-გამარჯობა მაკრინე მიხარია რომ გაგიცანი-მითხრა და ხელი ჩამომართვა.




შევეცადე მალე დამედო,ბოდიშით პატარა თავისთვის,მადლობა რომ კითხულობთ!