გეგა შემოვიდა სახლში ანანოს შეხედა პირველი ეს ვინ არისო იფიქრა და შვილს მიუბრუნდა.
აქ რას აკეთებთ?
-შვილო სალაპარაკო გვაქვს. თქვა გეგამ.
-შვილი? შენ შვილები ახლა გაგახსენდა. თქვა გოგამ.
-ანანო სახლში იყო და ჩუმად ადევნებდა თვალს მათ, არასდროს უნახავს ასეთი გაცეცხლებული გოგა მართალია თითქმოს არც იცნობდა მაგარამ თითქოს გძნობდა როგორ დღეში იყო გოგა სულიერად, ნიტა ერთ ადგილზე იდგა გაფითრებული ვერაფერს ამბობდა.
-როგორ გვეძახით შვილებს რაც თქვენ გაგვიკეთეთ იმის მერე. თქვა გაცეცხლებულმა გოგამ
- შეგიძლიათ თქვენი ქონდებაც და ფულიც თქვენთვის დაიტოვოთ ჩვენთან აღარასდროს მოხვიდეთ, თქვა გოგა და კარისკენ მიუთითა.
-კი მაგარამ
-მოშორდით აქედან. დაიყვირა ნიტამ
გეგა და მაია სახლიდან წავიდნენ, გაცეცხლებული გოგა ვერ მშვიდდებოდა, მას კი ნიტა აწყნარებდა.
-ანანო გვაპატიე ასეთი რამის ნახვა რო მოგიწია უთხრა გოგამ.
-არაფერია შენ არ იდარდო მაგაზე. გაუღიმა ანანიმ
-წავალ მე უკვე ისედაც დაგვიანდა, ორივეს ისევ გაუღიმა.
-მე წადიყვან, დაიყვირა გოგამ
ანანო ნიტას დაემშვიდობ ჩეხუტა, აკოცა და ნიტამ ისევ მოუხადა ბოდიში. გოგამ ანანოს წინა კარი გაუღო დაელოდა როდის დაჯდებოდა და თითონაც ჩაჯდა.
-კიდევ ეთხელ მაპატიე ანანო. მართლა არ მინდოდა ასეთი გენახე.
-არ იდარდო შენ რა მოხდა ასეთი. ანანომ გაუღიმა და თავისი ლამაზი თვალებით შეხედა.
-შენიმშობლები ალბათ როგორ სიყვარულით არიან შენს მიმართ განწყობილები. თქვა გოგამ ჩუმად
-არ ვიცი პატარა რო ვიყავი მაშინ მოკლეს, თქვა ანანომ.
-რა ღმერო ბოდიშს გიხდი, ძალიან ვწუხვარ ანანო. თქვა გოგამ და მაპატიეო ასეთი თვალები შეხედა.
-არაუშავს არაფერია, რას ვიზავთ ასეთი ცხოვრება. თქვა ანანომ
-დამნაშავე იპოვნეს? გოგამ ძლივს კითხა.
-ვერა და ეს არრის ყველაზე მტკივნეული ჯერ ვერ იპოვნეს ის ვინც მე ცხოვრება დამინგრია.
-ძალიან ვწუხვარ ანანო მართლა.
-ვიცი. გაუღიმა და ხელი ხელზე დადო
ამასობაში ანანოს სახლიც გამოჩნდა, უბანში ქალებმა კაცებმა მაშნვე ჭორაობა დაიწყეს ვინ იცის რას არ ფიქრობდენ ანანოზე და გოგაზე, ცალკე ახალგაზრდა გოგონები თვალებით ჭამდენენ გოგას ზოგიც კი ანანოს სიყვარულით დამთვარალი ბიჭი უარესად დაბოღმილიყო.
-ამოდი ყავა დავლიოთ არ მაწყენინო
-კარგი შენი ხათრით ამოვალო. თითქს თითონვე არ უნდოდა ანანოსან მეტი დროის გატარება.
-შემოდი, კეთილი იყოს შენი ფეხი ჩემს მოგძალებულ სახლში.
-რას ამბობ არც ჩემია სასახლე მთავარი ისაა როგორ მასპინძელი შეგხვდება და არა სახლო. თქვა გოგამ ღიმილით.
-როგორ ყავას მირმევ ?
შენ როგორი გაქვს?
-ხსნადი და თურქული მაქვს. გაუღიმა.
-ხსნადი იყოს, გაუღიმა გოგამ ამ სახლში ისეთი სიმყუდროე იყო გოგას სულ დავიწყებოდა ის დარდი.
-გისმენ
-ანანო როგორ ხარ დაკარგულო? თქვა მარიმ მისმა ერთადერთმა დაქალმა.
-კარგად ვარ შენ? მომენატრე
-კარგად ვარ, მე და თაზო კლუბში მივდივართ და წამოხვალ ?
-რადროს კლუბი თან არ მინდა შენდა თაზოს ხელი შეგიშალოთ.
-მოიფიქრე და დამირეკეო გათიშა. მარიმ
ანანო ყავსი წაყალს ელოდა თან თკბილეულს ალაგებდა სამზარეულოს მაგიდაზე სათანადოთ უნდოდა გამასპინძლებოდა სტუმარს, გოგას მბილურმა დარეკვა დაიწყო ანანომ ინსტიქტურად დახედა, სალომე ეწერა გოგამ მაშინვე გათიშა სახეზე შეეტყო არ ესიამოვნა.
-ნუ წვალობ ამდენს. თქვა გოგამ.
-რა წვალება, აი უკვე გაკეთდა მოვიტან. თქვა ანანომ და გოგასკენ წამოვიდა.
-აბა ვნახო როგორი ხელი გაქვსო. და გაეცინა გოგას
-არ იდარდო ისეთი მაინც მაქ არ მოკვდები. ანანოც აყვა.
რამოდენიმეჯერ დარეკა ისევ მობილურმა ალაბათ ისევ სალომე იყო, გოგამ საბოლოოთ მობილური გამორთო.
-კლუბში მიდახარ?
-არა. დაქალმა თქვა მაგარამ უარი ვუთხარი შეყვარებულთან ერთად უნდა ყოფნა და ხელს შევუშლიო
-თუ გინდა წასვლა მე გამოგყვები. თქვა გოგმა
-არა იყოს ასე ჰო არ შეგაწუხებ თან არც მიყვარს ასეთი ადგილები. თქვა ანომ. ეს პასუხი ძალიან ესიამოვნა გოგას.
-ძალიან გემრიელი იყოო. მოეწონა გოგას გამოვიდა ანოს დაემშვიდობა და წამოვიდა.
გოგა ვერ ხვდებოდა ასე რატომ იზიდავდა თავისზე ბევრად პატარა გოგო მისი სახის დანახვისას პატარა ბიჭივით რატომ იბნეოდა რა იყო ამის მიზეზი.
ანანოს დღემაც ჩვეულად ჩაიარა სამსახურისგან დაღლილი ძლივს მიდოდა სახლისკენ ამ ყველაფერს წვიმაც ემატებოდა სულ სველი იყო.
-ანანო მოდი, ნაცნობი ხმა მოესმა
-გოგა აქ რა გინდა ? გაოცდა
-არაფერი დაგინახეო, ახლა გოგაც გადმოვიდა და სულ მთლად დასველდა ისიც.
-ფეხი რატო მიდიხარ ? იკითხა გოგამ
-სველი რო ვიყავი არ გამიჩერა ტაქსმა. გაეცინა ანანოს
სულ გალუმპულები იყვნენ, ასე მათი რიჟა თმები და სახე უფრო დამშენებულიყო
-სულ დაგისველეო თქვა ანანო.
-არაუშავს, გოგამ გაუღიმა
-ამოდი მოდი ასე ჰო არ გაგიშვებო ანანომ.
შარვალი და მაისური გამოუტანა და უთხრა ესენი ჩაიცვიო მამამისის იყო ძალიან უფთხილდებოდა, გოგამ უხმოთ დაუქნია თავი აანო თავის პატარა მოციცქნულ ოთახში გამოიცვალა და რო გამოვიდა გოგა ნახევრად შიშველი დახვდა ტანზე გოგამ მაშინვე გადაიცვა შერცხვა ანანოსი.
-მაპატიე არ დამიძახია.თქვა ანანომ
-არა მე მაპატიე შენ სახლში მე ვარ. თქვა გოგამ და დამნაშავის თვალებით გაიხედა.
ისე გოგას სხეული რო გენახათ თან სველი იმდენად ეტყობოდა სველზე მისი ნავარჯიშები სხეული მისი კუნთები იმდენად იყო მომჯდარი მაისურის მკლავებზე იტყოდი სადაცაა შუაზე გაიხევაო, მისი მუცლის პრესზეც 8 კუბს დაითვლიდი თანაც ერთი შეხედვით. ანანო ამაზე რათქმაუნდა დაიბნა და გაწითლებული იდგა.
-კარგი მე წავალ ანანო მერე გნახავ. გადაეხვი და აკოცა.
-კარგი დროებით.
გოგას მობილირზე რეზოს ზარები იყო თუმცა ის ამბავი კიდე არ უპატიები და არც მიუქცევია ყურადღება.
ანანო მთელი ღამე ვერ იძინებდა სულ გოგაზე ფიქრები ქონდა ხან რას იფიქრებდა ხან რას ვერ გაეგო ეს რას ნიშნავდა, ასე რატომ იყო ამ ბიჭის მიართ განწყობილი მაგარამ მასთნა ყოფნა ძალიან სიამოვნებდა.
გოგამ ნიტას დახედა რო ნახა ეძინა მშვიდად შევიდა შხაპი მმიიღო სარკეში ჩაიხედა და უყურებდა თავის უნაკლო სხეულს და ჩაფიქრებული იყო, არ იცოდა ასე რატომ მოუნდა ახლა მისივე სხეულის დანახვა, მაგარამ ალბათ უნდოდა წაროედგინა რას იფიქრებდა ანანო მასზე ასე რომ დაინახა.
დილით გეგა ისევ მოადგა გოგას სალაპარაკოთ ამჯერად უკვე აღარავინ დახვდათ სახლში.
-ანანო მომენატრე. ჩაეხუტა მარი
-მეც ჩემო შეშლილო. თქვა ანანომ
-სად დამეკარგეო? მარიმ
-უნიში მივდივარ გნახავ საღმოს.
-კარგი გულო.
გაჩერებაზე მდგარ ანანოს მაია და გეგა მიადგნენ.
-არ დაგინახო ჩვენ შვილებთან მიხვიდე, შენნაირი ხალი არ გვინდა ჩვენს გვარში. ასე უთხრა მაიამ.
-ვერ გავიგეო უთხრა ანანომ. და თვალებს აცეცებდა.
-შენ რა გოგონია არ ვიცით გოგას ქონებას რო დადგი თვალო გეგამ.
-რაღაც შეცდომაა, ვერაფერი გავიგე.
-შენნაირი ქუჩის ქალები არ გვჩირდება ოჯახშიო ასე უთრეს და წავიდენენ.
ანანო ისე ნერვიულობდა ასე გეგონებოდა გულის შეტევას მიიღებსო, თვალებიდან ცრემლები მოსდიოდა თავს ვერ იკავებდა სახლში ძლივს დაბრუნდა არავის ზარს აღარ პასუხობდა ხან გოგა ურეკავდა მორიგეობით ხანაც ნიტა, რამოდენიმე ზარი მარისგანაც შესულიყო თუმცა რიაქცია არაფერზე ქონდა უბრალოდ იყო ასე მარტო მდივანში ჩამჯდარი და ცრემლები თავისით აკეთებდა საქმეს.