- ნიკოლოზ შეგიძლია მითხრა რა გჭირს?
- მარიამ, არაფერი რა უნდა მჭირდეს?
- იმდენად განსხვავებულად და თბილად მწერ რომ ვერ ვეგუები რაღაც
- ხო ხშირად მიწევს ხოლმე მხიარული და განსხვავებული ადამინაის როლს ამოვეფარო უკან
- კიმაგრამ რატო?
- არვიცი.
- ნიკოლოზ შენ ხომ გყავს გვერდით ადამიანი რომელიც გაბედნიერებს?
- არა.
- ხომ მითხარი რომ გყავდა?
- იმ მომენტში ესე იყო საჭირო
- ანუ რა გამოდის ?
- მარიამ ჩემთვის მთავარი არის ის რომ შენ ბედნიერი მყავდე მე ყველაფერს ავიტან სხვას.
- შენც უნდა იყო ბედნიერი
- იმედი მაქვს ვიქნები
- მეც მჯერა რომ იქნები )))
ხშირად გვქონდა მიმოწერა მაღაზიაში შემოსვლისას კი ისე იქცეოდა თითქოსდა არაფერი ვერც კი ვხვდებოდი რა ხდებოდა ჩემს თავს , ოთოსთან კი ყველაფერი არეული მქონდა ნიკოლოზის სითბო და ყურადღება ყველაფერზე მოქმედებდა არასდროს დამავიწყდება ის თვალები როგორითაც მიცქერდა ხოლმე
ყოველთვის როცა მინდოდა მისგან შორს ვყოფილიყავი არ გამომდიოდა ალბათ ბედისწერის ბრალიცაა.
შემოდის ტელეფონზე ზარი რომელმაც ყველაფერი შეცვალა ჩემთვვის საყვარელი ადამიანი გარდაიცვალა ადამიანი რომელიც ყოველთვის ყურადღებით და სითბოთი იყო ჩემს მიმართ განწყობილი აღარ იყო რაუნდა გამეკეთებინა ? არ ვიცოდი როგორ უნდა მოვქცეულიყავი რა უნდა გამეკეთებინა პირველი ვისაც გავუზიარე ჩემი ტკივილი რათმქუნდა ოთო იყო მისი ცივი მწუხარების გამოხატვა იყო რომ უბრალოდ იზიარებდა ჩემს ტკივიკლს და მეტი არაფერი.
შემდეგ ვუთხარი ნიკოლოზსაც რადგან ერთერთი უახლოესი ადამიანი იყო ჩემი .
-რასშვები?
- რავიცი ნიკოლოზ ბიძია გარდამეცვალა .
- ძალიან ვწუხვარ . შემიძლია რამით დაგგეხმარო?
- არაა ბორჯომში უნდა წავიდე დღესვე ჩემს დეიდაშვილთან
- ეცადე თავი ხელში აიყვანო კარგი?
- მადლობა
- თურამე დაგჭირდა შენს გევრდით მიგულე.
მთელი გზა არ შეწყვეტილა ჩვენი მიმოწერა მთელი გზა მისი ხმა მ ესმოდა ანდა მისი ესემესი იყო ჩემს გვერდზე არცერთი წამით არ დავუტოვებივარ არცერთი წუთი არ გასულა ისე რომ არ ეკითხა ხომ კარგად ვიყავი.
და რას შვებოდა იმ დროს ჩემი შეყვარებული როცა მე ცუდად ვიყავი? არც არაფერს ჩასვლისას მე დავურეკე და ვუთხარი რომ ჩავედი ეგ იყო და ეგ .
- რასშვები მარიამ?
- რავქნა ლუცი ჩავედი მაგრამ ჯერ ბიძიასთან ასვლას ვერ ვბედავ , მე დავპირდი მას რომ თებერვალში აუცილებლად ჩავიდოდი , მაინც ჩამიყვანა და თნა როგორ?
- დამშვიდდი რა გთხოვ უბრალოდ თავი ხელში აიყვანე მას არ მოეწონებოდა ეგეთს რომ გხედავდეს
- ვიცი ვიცი გიოს გამო მაინც უნდა გავძლიერდე
იქ ყოფნის პერიოდში ძალიან დიდი ყურადღება და სითბო მივიღე მე მისგან ვხვდებოდი რომ ჩემს თავს რაღაც უცნაური ხდებოდა რაუნდა გამეკეთებინა? ვერ ვხდებოდი როდის და როგორ მაგრამ ვიცოდი რომ უბრალოდ შემიყვარდა . მედა გიოს გვერდიგვერდ გვეძინა და მას გავაცანი პირველს ნიკოლოზს , თურმე როცა ჩამეძინა და დაიგულა რომ მეძინა მაშინ უსაუბრია ჩემთან ძალიან ბევრი რამ უთქვამს მაგრამ არ ვიცი იმის გარდა არაფერი არ ვიცი მიყვარხარო რომ მითხრა მხოლოდ ეგ გავიგე შორიდან ჩამესმოდა მისი ხმა და მხოლოდ ის რომ ვუყვარდი . დავკრძალე ჩემი დათუნია ბიძია როგრო არ უნდოდა დეიდას რომ წავსულიყავიი სასტიკად არ უნდოდა ორი დღე დავრჩი მათთან დილით გაღვიძებულმა აივანზე გავედი ყავით ხელში
- მარუს გაიღვიძე ?
- გავიღვიძე გიუნა შენ რამ გაგაღვიძა ამ ადრიანად?
- რავიცი მარუს ვერ ვეგუები უმისობას
- ჩემო პატარავ ვიცი რასაც გრძნობ
- ვიცი მარ ვიცი მედაშენ თითქმის ერთ ასაკში დავკარგეთ მშობლები
- ჩემი სიყვარულოო ბიჭო
- იცი დეიდა რომ გარდაიცვალა და გიყურებდი პატარა ვიყავი და სულ გავიძახდი მარიამზე ძლიერი ამ ქვეყნიდან ქალი არ დაიარებათქო
- ვაა რატო?
- შენ სულ რაღაც თხუთმეტი წლისამ დედის დაკარგვა გადაიტანე მარ ისე რომ არავისთვის არასდროს არ შეგიჩივლია არაფერი . როგორ შეძელი?
- რაუნდა მექნა პატარავ უმოწყალოა ცხოვრება .
გიო და მე დეიდაშვილები ვიყავით მისი დაბადების სიხარული დღემდე მკაფიოდ ამხსოვს 22 წლის ნანატრი შვილი შეეძინათ გელაშვილებს პირველი დეიდაშვილი შემეძინა ისე მიხაროდა . პირველად რომ ვნახე დედას ვუთხარი რომ გიო ჩემი პატარა ძმა იქნებოდა და მასზე ვიზრუნებდი ისე როგორც უფროსი და მისი პასუხი კი ის იყო რომ უბედნიერესი იყო რადგან ასე ვფოქრობდი .
ყოველთვის ვფიქრობდი რა მოხდებოდა მაშინ რომ მიმესწრო და გადამერჩინა დედიკო ეხლა ხომ ჩვენს გვერდით იქნებოდა მაგრამ ვერ მივუსწარი . არ მიყვარს ხოლმე რომ გვადარებენ განა იმიტომ რომ მეთაკილება. არაა პირირქით ამაყი ვარ რომ ასეთი ძლიერი ქალის შვილი ვარ მას ცოტა რამ არ გადაუტანია ამ ცხოვრებაში ყოველ დაბრკოლებას წინ ედგა და ფარად იყო ქცეული ოღონ ჩვენ ვყოლოდით კარგად. უბრალოდ არ მიყვარს რომ გვადარებენ იმიტომ რომ მეშინია რომ მისნაირი ვერ ვიქნები .