დადგა სანატრელი 2 ივნისი
დღე როცა 10 წლის უნახავ და მონატრებულ სამშობლოშ დავბრუნდებოდ.
დილით ადრე ავდექი,ვიბანავე ,ვისაუზმე და შემდეგ აივანზე გავედი ფინჯანი ყავით ხელში და ბერლინის ქუჩებს ბოლოჯერ შევავლე თვალი.მომენატრება ბერლინის წვიმიანი ქუჩები, მუდამ უკმყოილო და უჟმური ხალხი, წვიმისთვის გამზადებული შავი ცა , ნიკის ბარი რომელსაც თითქმს ყოველ დღე ვსტუმრობდი, და რათქმაუნდა ჩემი საუკდთესო მეგობარი ელიზაბეტი, რომელიც საკუთარი აჩრდილივით ყველან თან დამყვებოდა და მისი დამტვრეული ქართული ...წარმოუდგენელია არ მოგენატროს. ვფიქრობდი იმ განვლილ 10 წელზე და იმაზე რო ეხლა უნდა დამეტოვებინი აქაურობა თუმცა დრო იყი ოჯახი, მეგობრბი და ნათესავები მენახა.
ფიქრებიდან კარის ხმამ გამომიყვანა. ფინჯანი მაგიდაზე დავდე და კარებთან მივედი
-მარიიიი გამიღე ელიზაბეტი ვარ
-ლიზა.. შემოდი
- მოკლე მოვედი რო აეროპორში წაგიყვანო, კი მითხრი არ მინდაო მაგრამ ხო იცი სახლშ ვერ გავძლებდი
- რა კაია რო მყავხარ - ვუთხარი და გადავეხვიე
ბარგი მანქანაში ჩავდეთ და ჩვენც მოვკალათდით
-მარი რაგაცას გეტყვ იღონდ არ გაბრაზდე
-რა არის მითხარი
-მაქსმემ დამირეკე გუშინ, შენზე მკითხა და ვუთარი რო მიდიოდი და ეხლა აეროპრტში გელოდება
- ვიცოდი რო მაინც ეტყოდი არაუშავს
-კაი რა უყვარხარ და იქნებ ცოტა ყრაღბა მიაქციო ან რა მოგივიდოდა შენ რო გეთქვე წასვლაზე
- ელიზაბეტ დაწყნარდი კაი . არმინდა მაქსიმესთან რამე მაკავშირებდეს და შეეშვი ჩვენს დაახლოება არ მოგბეზა მაინც , მთელი 3 წელია ორივე უშედეგოდ იბრძვით
- კაი ხო რა გაყვირებს . აღარაფერს აღარ გეტყვი
-დიდად დამავალებ
აეროპორტში მივედით მაქსიმეც კარებთან იდგა. ბევრი არ გვილაპარაკია ისვლიდან მალევე ჩავაბარე ბარგი, ორივეს დავემშვიდობე და წავედი .

ხანმოკლ ფრენის შემდეგ ჩავედი მონატრებულ სამშობლოში.
თვითმვრინავი ბათუმის აეროპორტში დაეშვა.
არავინ იცოდა რო ჩამოვდიოდი შესაბამისად არც არავინ დამხვა. ასე მოგანა იქამდე სანამ კარებთან მთელი რიგი ჟურნალისტები არ დავინახე -ღმერთო ამათმა საიდან გაიგეს- ჩავიბერტყუნე და დაცვაც მომადგა . როცო საქართველოში ყველაზე წამატებული და შეძლებული კაცის სანდრო ქაჯაიას შვილი ხარ შეუძლებელი პაპარაცებს გაექცე .ათასი კითხვა მომაყარეს თუმცა არცეთისთვის მიპასეხებია მანქანაში ჩავჯექი და სახლისკენ წავედი
გზაში შენობებს და ხალხს ვუყურებდი. ვიხსენედი ძველს და ახალს ვადარებდი . იმდენი რამე შეიცვალა ასე მეგონა სადღაც სხვა ქვეყანაში ვიყანი.
სახლში მივედი დედა და მამა ეზოში დამხვდნენ, ალაბათ ახალ ამბებში ნახე რო ჩამოვედი.
-მარიამ ჩემო სიხარულო როგორ მომენარე რო იცოდე- დაახლოებით 50 წლის ქალის ხმაი გაისმა და წამსვე გულლში ჩაიკა მონატრებული შვილი
-მეც ძაან მომენატრე დეე
- მარიამ - გაისმა ბოხი კაცის ხმა- როგორ ხარ?
-კარგად მა შენ -ვუთხარი და გადავეხვიე
-მეც კარგად ვარ, კარგ დროს მოხვედი ერთი ადამიანი მოსული და უნდა გაგაცნო
-სტუმარი გვყავს ? - ვთქვი და დედას გავხედა
- კი -მითხრა მამამ მკაცრი ხმით
-კაი წამოთ გამაცანით ეგ სტუმარი და მერე ერთად ვივახშმოთ თორე ძაან მშია
- მაგიდა უკვე გაშლილია-მკთხრა დედამ და სახლში შევედით.
მისაღებ ოთახში ბუხართან იდგა უცნობი მამაკაცი , მაღალი , შავი თმით , თეთრ მაიკაშიც ნათლად ჩანდა მისი დაკუნთული , ნავარჯიშები სხეული
-მარიამ გაიცანი ჩვენი ახალი ბიზნეს პარტნიორი დუდა დადეშქელია