_მაშ მკვლელთან ერთად ქურდიც ყოფილხარ!
_ ფერი! ამას ნუ მეუბნები! ამას ნუ მეუბნები! იცოდე, ძალიან გატკენ! მე არავის არ ვპარავ არაფერს, არც ფულს და არც გულს! შენც კი ვერ მოგპარე გული... _ თქვა ბოლოს შეპარვით და ფეხით გაუჰყვა მინდორს თავდახრილი.
_ შენი სასახლიდან ვიღაც შენს სახელზე ფულს იღებს ამ ხალხისგან და ემუქრებიან, რომ მათ ცხოველებს წაართმევენ, თუ ფულს არ გადაუხდიან!
_ რაა?! ეს ვინ გითხრა?!
_ შენვე შეგიძლია გაიგო რა ხდება სასახლის გარეთ!
_ ვინ გითხრა ეს ტყუილი!
_ ერთმა მოხუცმა...
_ ვინაა?!
_ წადი და ჰკითხე ვისაც გინდა, ჰკითხე და გეტყვიან სიმართლეს!
უცბად დაუსტვინა, ცხენი მოიხმო, მერე ქალს ხელი წაავლო და მანაც იკივლა.
_ დამშვიდდი, ბაზრისკენ მივდივართ! _ თქვა და მასთან ერთად ცხენზე ამხედრდა. მალევე მივიდნენ ბაზართან, ჩამოხტნენ და ფეხით გაუყვნენ გზას. ფერიმ რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა და მოხუცი კაცის წინ გაჩერდა. მიესალმა.
_ კიდევ იხდით სასახლისთვის ფულს?!
_ დიახ... განა როდისმე მორჩება ადამიანის გაჭირვება, შვილო... მხოლოდ ამ სასახლის ძველი მეპატრონე იყო კეთილი კაცი და მისი შვილებიც... პატარა გოგონა, რომელიც მკერავთან მორბოდა და აქაურობას სიცოცხლეს ჩუქნიდა...
_ რა ერქვა იმ გოგონას?!
_ ელფერი... სასახლის სახელი! _ მოესმა კაცს და ახლა მიხვდა, რატომ იყო სახლის ფასადზე ის სახელი ამოტვიფრული. გაკვირვებულმა მოისმინა კაცის სიტყვები.
სასახლეში ჭენებით დაბრუნდნენ.
_ ეს არავის უთხრა და საიდუმლოდ შეინახე! _ გააფრთხილა ქალმა.
_ რატომ უნდა შევინახო საიდუმლოდ?!
_ ასე უფრო გავარკვევთ, ქურდი შენ ხარ თუ სხვა ვინმე ამ სასახლიდან! _ მიუგო გაბრაზებულმა...
ვახშამმა მშვიდად ჩაიარა, ფერი ბედნიერი უღიმოდა თავისიანებს და ასე ეგონა, ძველ დროში დაბრუნებულიყო...
_ ელი, შვილო, დიდი მადლობა ყველაფრისთვის, ჩვენი წასვლის დროა... _ უთხრა მამამ, როცა წასასვლელად გაემზადნენ.
_ დილამდე მაინც დარჩენილიყავით, მამი...
_ არა, შვილო, საქმეები გველოდება... სხვა დროს თქვენ გვესტუმრეთ... ახლა ჩვენი წასვლის დროა... _ თქვა და შვილს ჩაეხუტა.
ფრანკამ დაქალს ხელი მოხვია და აკოცა:
_ ფერი, არ იტირო... _ უჩურჩულა.
ფერიმ, როგორც კი მანქანა სასახლეს გასცდა, ყველას ხელი დაუქნია, მერე კი თავი დახარა და გაიქცა. წარსული გაახსენდა. მშობლები და ძმები წავიდნენ და თვალწინ წარმოუდგა 20 წლის წინანდელი აქედან წასვლა... გოგონა ტიროდა და დედას ეხუტებოდა. გულში იმუქრებოდა და შურისძიება სწყუროდა, გეგმებს აწყობდა... გარბოდა და ახსენდებოდა, სასახლეს როგორ ტოვებდა პატარა ელფერი, თავად სასახლის მფლობელი... გული აუჩქარდა, ცრემლები ღაპაღუპით მოსდიოდა. ქარმა დაუბერა და სახეში გლიცენიის ყვავილების ფურცლები შეაყარა, თმაც თვალებს უფარავდა. გაბრაზებულმა გადაიწია კულულები და უცბად დაეჯახა... კაცის სევდიან სახეს. გამწარებულმა ხელი ჰკრა და ისევ გაიქცა.
_ ფერიიი... დამშვიდდი, კიდევ ნახავ მათ...
ფერი გარბოდა და არ ჩერდებოდა, ვერც ქარი აჩერებდა და ვერც სახეში შემოყრილი ყვავილები, მირბოდა და ტიროდა. ამასობაში კაცი დაეწია, ხელი სტაცა და აიტაცა.
_ დამშვიდდი და ნუ ტირი... არ მეგონა, პატარა ბავშვი თუ მომყავდა ცოლად! _ თქვა და ქალის სხეულიანად გაემართა სასახლისკენ, მის ყვირილს აღარ აქცევდა ყურადღებას.
_ გამიშვიი! მძულხარ! შენი დანახვა აღარ მინდა! _ სლუკუნებდა ფერი. ტირილისგან დასუსტებულიყო და წინააღმდეგობის გაწევის უნარი დაჰკარგვოდა. კაცმა ლოგინში ჩააწვინა, რამდენიმეჯერ თანაგრძნობით დახედა, მიხვდა, რომ გოგონას სულის ტკივილი აწუხებდა და ამას თვითონაც განიცდიდა. ბოლოს ოთახიდან გავიდა.
ნუთუ მე ვარ მისი ტკივილის და უბედურების მიზეზი?.. აქ ფერი სრულიად არ არის ბედნიერი... იქნებ ესეც ჩემი ბრალია, მხოლოდ ჩემი და მეტი არავისი! მაგრამ ხანდახან როგორი ბედნიერია.
ამ ფიქრებში გართული კლარას ესტუმრა. ქალი გახარებული ჩაეხუტა და ახარა, ორსულად ვარო. ელი გაოგნდა. ამას არ მოელოდა. ნუთუ ასრულდა მისი დიდი ხნის ოცნება? ნუთუ შვილი ეყოლება? მემკვიდრე? ასე ეგონა, სიზმარში იყო...


კლარას როგორც კი ჩაეძინა, ელი კვლავ ფერის ოთახში აბრუნდა. ქალს არ ეძინა, მაგრამ არც ტიროდა.
_ როგორ ხარ?! დამშვიდდი?!
_ შენი დანახვა აღარ მინდა... _ გაბუტულმა მიუგო ფერიმ და თვალები დახუჭა.
_ შენი ერთკვირიანი დასჯა დაბადების დღის გამო დავივიწყე!
_ შემიძლია ერთი კვირა ოთახში ვიყო! _ თქვა ისე, რომ თვალები არ გაუხელია.
_ ძალიან კარგი! მე არ დაგენახვები და არც შენ დამენახვო. საჭმელად როცა გინდა ჩადი ხოლმე! მაგრამ შენვე მოემსახურები შენს თავს!
_ კარგი... _ თქვა ქალმა და თვალები უფრო მაგრად დახუჭა, `შენ მე ვერ დამამარცხებ! ვერ დამამარცხებ! მე შემიძლია ამ სახლში ვიყო მონა, მოსამსახურე და დედოფალი! ამ სასახლის ნამდვილი დედოფალი!~ _ გაიფიქრა და პლედში მჭიდროდ გაეხვია.
_ თბილად დაიფარე! ხვალიდან დაიწყე ერთი კვირის ათვლა! _ გააფრთხილა ელიანმა და მცირე ყოყმანის შემდეგ დაამატა: კლარა ორსულადაა.
ფერი არ განძრეულა, ისე მიულოცა კაცს და ბედნიერება უსურვა კლარასთან ერთად. ელიმ ოთახი დატოვა...
როგორც კი კაცი გავიდა, ფერიმ შალი მოიფარა და სასახლიდან ჩუმად გავიდა. ფრთხილად მიუყვებოდა ვიწრო ქუჩებს მანამ, სანამ ერთი პატარა სახლის წინ არ გაჩერდა. როგორც კი შუქი დაინახა, გახარებულმა ეზოში შეაბიჯა. მის დანახვაზე ლეკვი აწკავწკავდა. ამ დროს სახლიდან ახალგაზრდა ბიჭი გამოვარდა და ფერი რომ შერჩა ხელში, მაშინვე სახლში შეიყვანა.
_ მიხარია, რომ გვესტუმრე... _ გაუხარდა ფაბის და გოგონას ჩაეხუტა.
_ 20 წლის შემდეგ! _ გაუღიმა ფერიმ და ფაბის დედას გახედა, რომელიც აცრემლებული შეჰყურებდა მათ...
_ ელეონორააა... _ ფერი მისკენ დაიძრა, _ მადლობა ლამაზი კაბებისთვის, მადლობა ყველაფრისთვის, რაც ჩემთვის გაგიკეთებია... _ ქალს აკოცა და ისევ მიეხუტა გულზე. ქალი ტიროდა, გოგონას კოცნიდა და ხელებს ხვევდა.
_ როგორ მიხარია, აქ რომ ხარ, ელფერიიი... შენ ხელი გამომიწოდე და ფული მაჩუქე, მამას დაბადების დღის ნაჩუქარი ფული მე მომეცი და ხელი გამომიწოდე... _ თქვა ქალმა და ისევ ჩაიხუტა გოგონა.
ფერიმ ცრემლები მოიწმინდა და ქალს შეხედა:
_ არ მანახვებთ სამკერვალოს?! ძალიან მომენატრა... მინდა ვნახო, ისეთია თუ სხვანაირი... ეს კი კაბების ფულია... _ და თანხა გაუწოდა.
_ არა, შვილო! ახლავე უკან წაიღე!
_ არა! ეს ფული გამოიყენე, ეს შენი შრომის ფასია!
მერე სამკერვალოც დაათვალიერა, ხელი გადაუსვა მანქანებს და გაეღიმა: გახსოვს, როგორ ვცდილობდი რამის გაკეთებას შენთან ერთად, შენ კი ძაფს მაძლევდი და მე თვლებს ვაწყობდი... _ ამ დროს ქალმა ყუთი გახსნა და ფერის გაუწოდა, ფერიმ შიგნით ჩაიხედა და პირზე ხელი აიფარა ფერადი ბურთებისა და მის მიერ აწყობილი მძივების დანახვაზე. აცრემლებულმა ხელში ჩაიბღუჯა სამკაულები და ქალს შეხედა: _ აქამდე შეგინახია...
_ ის შენია და წაიღე, _ უთხრა ქალმა.
_ მადლობა. ელეონორა, მამამ ჩემი დაბადების დღისთვის კაბა ხომ არ შეგიკვეთა?!
_ კი, ფერი! რატომ მეკითხები? _ გაუკვირდა ქალს.
_ როგორი იყო?!
_ ლურჯ-მწვანე ფერებში, ძალიან ძვირფასი კაბა იყო და მდიდრული, მწვანე თვლებით გაწყობილი. მამაშენმა თქვა, ფერიმ ერთი ქვა დაკარგა. ვიცი, ის ქვა უყვარდაო, ამიტომაც დამავალა, ბევრი ქვა დამემაგრებინა მხრებზე. კაბა ყველაზე ლამაზი და მშვენიერი იყო. შენთვის როგორსაც ვკერავდი, ისეთს არავის ვუკერავდი.
_ არ გინახავს კაბა?! _ ჩაეკითხა ფაბი და გაკვირვებულმა შეხედა.
_ არა, მოიპარეს! მოდი, საიდუმლოდ დავტოვოთ ეს ამბავი ჯერჯერობით, _ თქვა და ადგა. ორივეს თბილად დაემშვიდობა, კარისკენ წავიდა და უცბად მოტრიალდა:
_ ფაბი... შენთან თხოვნა მაქვს და ეს საიდუმლოდ უნდა დარჩეს, მინდა ვიცოდე, თვეში რამდენს უხდიან ფულს სასახლის მეპატრონეებს და ყველა თუ იხდის... მეგობარმა ჭიშკრამდე გამოაცილა ქალი, მერე კი ფერიმ მარტო განაგრძო გზა. გაცილებაზე უარი უთხრა, არ უნდოდა, ვინმეს დაენახა.
_ მაშ, სასახლეში უნდა მოვძებნო ლურჯმწვანე ქვებიანი კაბა... _ ჩაილაპარაკა და ჩუმად შეაბიჯა ჭიშკარში.
შემთხვევით კლარას ოთახისკენ გაიხედა და გაახსენდა, რომ მის გარდა სასახლეში გამხდარი არავინ იყო. სწორედ მას მოერგებოდა ის კაბა. გაჩერდა.
ნუთუ მას შეეძლო მოეპარა?! მაგრამ ახლა ის ორსულადაა და ვერ გავანერვიულებ! რამე რომ დაემართოს, მე დამბრალდება.
მთელი ღამე თავის დაკარგულ კაბაზე ფიქრობდა და არ იცოდა, კლარას საიდან მისდგომოდა, რომ სიმართლე გაეგო.
ელი კლარას ოთახიდან გამოვიდა და მაშინვე მოსამსახურე შეხვდა, რომელმაც ფერის თხოვნა მოახსენა, თქვენი ნახვა უნდაო. მაშინვე ქალისკენ დაიძრა. კაცმა იგი აივანზე აღმოაჩინა, მოწყენილი გარემოს ათვალიერებდა და ცდილობდა არ ეტირა...
_ რა მოხდა?! _ შეეკითხა ელი და გააგრძელა: _ ერთი კვირა გათავისუფლებას ნუ მოითხოვ, არ დაგთანხმდები!
ქალი თავდახრილი იდგა და ისევ ფიქრებში იყო გართული.
_ მინდა ჩემს ორ სურვილზე ვისაუბროთ, რომელიც მოვიგე! _ თქვა ფერიმ და კაცს შეხედა.
_ გააჟღერე, რა სურვილია, _ ცივად წარმოთქვა.
_ სასახლეში ახალი სამოსი ვინ იყიდა და ვის რა აცვია, ხომ კარგად იცი?! მინდა ვიცოდე, ვის აქვს ჩემი კაბა! მამას ნაჩუქარი კაბა! რომელიც დაბადების დღეზე გამომიგზავნა და არ მიმიღია! _ თქვა ძლივს და გაჩუმდა.
_ კაბა როდის მიიღე, იმ დღეს? საჩუქრებში უნდა ყოფილიყო?!
_ ჰო!
_ როგორი კაბაა?!
_ ლურჯმწვანე ფერებშია შეკერილი, მწვანე ქვებით გაწყობილი!
_ ესაა შენი სურვილი?! _ ჩაეკითხა და თანხმობა რომ მიიღო, გაუხარდა და ამოისუნთქა, რომ სხვას არაფერს ითხოვდა ქალი. კარისკენ წავიდა, მაგრამ ქალმა შეაჩერა, _ კიდევ მაქვს მეორე სურვილი. _ ამის თქმაზე უჯრა გამოაღო და საბუთები ხელში დაიჭირა.
კაცი წინ დაუდგა: _ გისმენ, ფერი...
_ მზად ხარ დამთანხმდე და შენი სიტყვა შეასრულო?! რაც უნდა გთხოვო?!
_ თუ აქედან არ წახვალ, კი! თანახმა ვარ ყველაფერზე, მაგრამ პირობას დადებ, რომ კლარას არ შეაწუხებ და არც აქედან წახვალ!
ფერი დაეთანხმა და მშვიდად წარმოთქვა, _ მინდა ხელი მოაწერო, მაგრამ რას აწერ ხელს, ამას არ წაიკითხავ!
კაცმა ჩაისუნთქა და ქალს ახედა, ხელი გაიწოდა და კალამი გამოართვა. ქალმა ანიშნა, აქ მოაწერეო. კაცმა კალამი მოიმარჯვა და თავისი ხელწერა დატოვა თუ არა, ფერიმ საბუთები აიღო და საქაღალდე დახურა. კაცს კალმისთვის ხელი გაუშვირა, მანაც მიაწოდა.
კაცი კიბეს ჩაუყვა თავდახრილი... ახლა ფიქრობდა მხოლოდ ქალის კაბასა და საბუთზე, რომლის შინაარსზე წარმოდგენაც არ ჰქონდა...
ფერიმ საბუთებს დახედა, გაიცინა და გახარებულმა დაიწყო სიარული ოთახიდან აივნამდე... მერე იბანავა და მაშინვე თავის საიდუმლო ოთახში გაუჩინარდა, რომელსაც კოდი შეუცვალა. ახლა უკვე თავისი ოთახიდან შეეძლო თავისუფლად გასულიყო იქ... ლოგინზე წამოწვა და ჭერს ახედა, რომელიც სხვადასხვა ფერის ნათურებს გაენათებინა. მერე შემსუბუქებული რამდენჯერმე დატრიალდა ცეკვა-ცეკვით და საბუთებს გულში იხუტებდა. როცა სიხარულით გული იჯერა, ელის ხელმოწერილი იდუმალი დოკუმენტი საიდუმლო ოთახში დამალა და იქაურობა დატოვა... უკან დაბრუნებული ლოგინში ჩაწვა... კმაყოფილი.
რამდენიმე ხანში კარზე დააკაკუნეს. ადგა და გააღო. მოსამსახურე იყო, დარბაზში გეძახიანო და ისიც მაშინვე ძირს ჩავიდა.
_ ფერია დამნაშავე! _ მოესმა ქალის ხმა და კარში გაჩერდა. _ მან გაიგო, რომ კაბა მე მქონდა და ჩვენი შვილი თავიდან მოიშორა! ბოდიში მოვუხადე დღეს დილით! ჰკითხე თუ გინდა, დილით რძე მომიტანა! წამალი დამალევინა! მან შენ წაგართვა ის, რაც ასე ძლიერ გინდოდა და უკვე გიყვარდა! _ ესმოდა ფერის კლარას სიტყვები. ფერის გაახსენდა ქალმა მართლა რომ დაიბარა დილას და რძე რომ გაატანა მოსამსახურემ. ახლა მიხვდა დაგებულ მახეს. თავი დასჯილივით დახარა იატაკს ჩააჩერდა.
_ მან წაგართვა შვილი! შვილი, რომელზეც წლებია ოცნებობ! მას უნდა, მეც მომიშოროს ამ სასახლიდან, რომ ყველაფერი ხელში ჩაიგდოს!
ფერი აქვითინდა, იგრძნო, რომ ფეხზე დგომა აღარ შეეძლო და ნელ-ნელა უახლოვდებოდა იატაკს. კაცმა ვერ მოითმინა და დაიჭირა, მერე იქვე დივანზე წამოაწვინა.
_ ოთახში აიყვანეთ და იქიდან არ გამოვიდეს, სანამ არ აღიარებს დანაშაულს! ყველას ეკრძალება მასთან საუბარი და მასთან შესვლა! მხოლოდ ერთხელ მიუტანთ საჭმელს დღეში და კართან დაუდებთ! _ ბრძანა კაცმა და თავის კაბინეტს მიაშურა. ფერი აიყვანეს და ოთახში მარტო დატოვეს. კარი როგორც კი გაიხურეს, თვალები ცრემლებით აევსო.
მე არავინ მომიშორებია! ეს ტყუილი ბრალდებაა! მაგრამ თავს არ დავიცავ! _ თქვა ცრემლიანმა და ბალიში ისროლა...
ელიმ კლარასთან მთელი ერთი კვირა გაატარა, ქალს ეფერებოდა და ცდილობდა, მისთვის ბავშვის დაკარგვით მიყენებული ტკივილი დაევიწყებინა, ცრემლებს საკუთარი ხელით უშრობდა... ამავე დროს ფერი ახსენდებოდა, მაგრამ მისი დანახვა არ უნდოდა. კლარა კი ჩაფიქრებული იყო და გულში ეღიმებოდა, რომ მისმა გეგმამ გაამართლა. მახე სპეციალურად დაუგო ფერის, რომ კაცს მისი დანახვა აღარ მონდომებოდა. როგორც კი კაცმა დაადანაშაულა, შენ მოიპარე ფერის კაბაო, მაშინვე აღიარა, ბოდიშიც მოუხადა კაცს. მისი წასვლის მერე კი ფერი დაიბარა, მასაც ბოდიში მოუხადა, მაგრამ გავიდა თუ არა იგი, ექიმი შევიდა მის ოთახში. რამდენიმე საათის მერე კი ელიანს აუწყა, შვილი დავკარგეო... ისტერიკა მოაწყო და ფერის დააბრალა, კაბის გამო შური იძია ჩვენზე და ჩვენს შვილზეო...
ელიანი სასმელს მიეძალა. ბრაზობდა ფერიზე, კლარაზე შური რომ იძია და შვილი წაართვა. არადა, რამდენ ხანს ელოდებოდა ნანატრ შვილს. კარგა ხანს მარტო იჯდა სიბნელეში თავის კაბინეტში და ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა. ფერიი... შენი თვალებიიი...შენი თვალებიიი! _ თქვა გაბრაზებულმა და ჭიქას მოუჭირა ხელი, მაგრამ ისეთი სქელი ჭიქა იყო, ვერ გატეხა, ბოლოს კედელზე მიალეწა გაბრაზებულმა. ხმაურზე ფერნანდა შევიდა, შუქი აანთო და შვილისკენ გაიქცა, მის დამშვიდებას შეუდგა, მაგრამ ვერ მიავიწყა ტკივილი... მერე კლარაც მოვიდა, კაცს ხელი ჩასჭიდა და თავისი ოთახისკენ წაიყვანა. კაცი უკვე მთვრალი მიაბიჯებდა და ფერის თვალებზე ფიქრობდა... ფიქრობდა მის სიძულვილზე და ასეთ სასტიკ სასჯელზე, რომლითაც თავისი დაუბადებელ პატარას დააშორა, მაგრამ გულის სიღრმეში მაინც ჩნდებოდა განცდა, რომ ეს ასეც უნდა მომხდარიყო, ვინაიდან ელიანს უკვე აღარ სურდა კლარასგან შვილი... თუმცა ამას ჯერ ვერ აღიარებდა ხმამაღლა... მას უნდოდა შვილი და ენანებოდა მისი დაკარგვა, მაგრამ მაინც ძლიერად იდგა, რომ კლარამ არ გაუჩინა ბავშვი. ამაზე მეტად კი ფერი სტკიოდა... სტკიოდა, რომ მან ეს ჩაიდინა და არც უნდოდა ამის დაჯერება...
ფერი ერთი კვირა იწვა იატაკზე და არაფერს ჭამდა, მხოლოდ წყალს სვამდა... ერთი კვირა ტიროდა და დაღლილი ეყუდებოდა ლოგინს, სულ ქალის სიტყვები ახსენდებოდა და გულს უკლავდა, რომ კაცს შვილი უნდოდა და ფერიმ მუცელი მოუშალა... ყველას ეგონა, რადგან ფერის თეფში გარეთ ცარიელი იდგა, ჭამდა და ამიტომ არავინ აკითხავდა ოთახში. ქალი კი ერთ ლუკმას შეჭამდა და მერე ნაგავში ყრიდა, თეფშს გაწმენდდა და გარეთ ტოვებდა, კართან. მის ცრემლიან სახეს კი ვერავინ ხედავდა. აივანზედაც აღარ გადიოდა, მხოლოდ ოთახში დადიოდა ან იატაკზე იწვა დაუძლურებული. უკვე ძლივს სუნთქავდა ამდენი ცრემლებისა და ტკივილისგან, უჭმელობით დასუსტებული ძლივს მოძრაობდა.
მეშვიდე დღეს აივანზე გასვლა დააპირა, მაგრამ ნაბიჯი ძლივს გადადგა, იქვე ჩაიკეცა და გული წაუვიდა...
დილით მოსამსახურემ ელის მოახსენა, ფერის საჭმელი არ უჭამიაო და უბრძანა, შეაკითხე და უთხარი, დარბაზში ჩამოვიდესო. ქალიც შევიდა ოთახში და შეშინებული აყვირდა. კაცმაც გაიგონა ქალის კივილის ხმა და ზემოთ ავარდა. დაინახა უსულოდ მწოლიარე ქალის სხეული, რომელიც უფრო გამხდარი ეჩვენა და მაშინვე ხელში აიყვანა. ყველას უბრძანა ოთახიდან გასვლა და ექიმის გამოძახება. მერე ფერი ლოგინზე დააწვინა და მის გვერდით დაჯდა, თავზე ხელი გადაუსვა სევდიანმა: უკვე მეორეჯერ დააპირე ! მე ხომ არ დამისჯიხარ სიკვდილით! რატომ მიკეთებ ამას! _ ხელი წაავლო მაჯაში და გულისცემა რომ ვერ იგრძნო, ფეხზე წამოვარდა. ამ დროს ექიმიც შემოვიდა და ქალს მიეახლა. სანამ ექიმი სინჯავდა, ელიმ შეხედა არეულ ოთახს და გული მოუკვდა, ყველა ბალიში მიყრილი იყო, პლედი ძირს დაგდებული და ფარდაც ჩამოვარდნილი...
ექიმმა საჭმელი, ბევრი წვენი და სიმშვიდე გამოუწერა. ბოლოს ელის გაუღიმა და მიულოცა ფერის გადარჩენა. ელი შეკრთა და კედელს მიეყრდნო, როცა ექიმმა დააყოლა, ორსულადააო! სულში სასტიკად მოხვდა ეს სიტყვები. გაცეცხლებული გავარდა ოთახიდან.
ერთი კვირა იწვა ფერი ლოგინში, აჭმევდნენ და წვენებს ასმევდნენ. ისიც ნელ-ნელა ადგა და ოთახში დაიწყო სიარული, არც აივანზე გასულა და არც გარეთ. ერთ დღეს, როცა მსახურმა საჭმელი შეუტანა, ასე დააბარა მას: _ უკვე მოვკეთდი და სასჯელისთვის მზად ვარო! კაცმა მოისმინა ქალის გადმოცემული სიტყვები და ყველა დარბაზში შეკრიბა.
ფერიმ თავი მოიწესრიგა, ელეონორას გამოგზავნილი ერთი ახალი კაბა ჩაიცვა და დარბაზისკენ გაეშურა. მერე ელის წინ დადგა და თავდახრილი გაჩერდა.
_ საჭმელს რატომ არ ჭამდი?! _ მოესმა კაცის მკაცრი ხმა და ტანში გააცია.
_ არ მშიოდა... _ თქვა ჩუმად.
_ ჩემი შვილი შენ მოკალი?! _ ელიანი ფეხზე წამოდგა.
_ დიახ! _ წარმოთქვა თუ არა, კაცი ხელში ეცა:
_ რატომ! მან რა დაგიშავა! ერთი კაბის გამო მოკალი თუ ჩემზე შურის საძიებლად?! ჩემზე გეძია შური! მე მოგეკალი და არა ის! _ დაუყვირა, _ ის ერთადერთი იყო, ვინც ჩემს გულს უნდა ჰყვარებოდა! ყველას ვეტყვი, რომ ჩემთან არ წოლილხარ, რომ მიღალატე და სხვისგან ხარ ორსულად! ორსულად...ორსულად...
ფერნანდას მისი დაცვა უნდოდა, მაგრამ როგორც კი ეს სიტყვები გაიგონა, მაშინვე გაჩუმდა, დუმდა და გრძნობდა, რომ მის შვილს ქალის წასვლა გაანადგურებდა.
_ აქედან გაგდებ! _ თქვა ბოლოს კაცმა, მაგრამ ქალი მის სიტყვებს უკვე აღარ უსმენდა. თვალდახუჭული ისევ ძირს იყურებოდა.
ორსულად... მოესმა ფერის მისთვის საოცნებო სიტყვები და ცრემლები მოეძალა. კაცმა გულს ვეღარ მომილბობო! _ უთხრა და ქალს გახედა, რომელიც დარბაზიდან უკვე გარბოდა და გაიძახოდა: _ სულელი ექიმები!.
ფერიმ კიბე ვერ აათავა, შუა გზაზე ჩაიკეცა. ელი მივარდა და ისევ თავის ოთახში შეიყვანა, თან სხვა ექიმი გამოაძახებინა. იმანაც გასინჯა ავადმყოფი და დიაგნოზიც დაუსვა:
_ მხოლოდ მოტეხილობა და ჩალურჯებები აქვს, სხვა არაფერი.
ელიანი ექიმს ეცა: _ ორსულად აღარ არისს?!
_ არა, ბატონო!
კაცი იქვე ჩამოჯდა სევდიანი და გულნატკენი:
_ ნუთუ მანაც დაკარგა შვილი?!
_ ბატონო, ის ორსულად არც ყოფილა! ეს ვინ გითხრათ?!
_ რააა?! _ დაიყვირა და უცბად წამოვარდა ფეხზე.
_ დიახ! მხოლოდ მოტეხილობა და ჩალურჯებები აქვს! ორსულად არ ყოფილა, ეს ვინ მოგატყუათ!
კაცმა ექიმი გააცილა და ქალთან დაბრუნდა, რომელსაც უკვე ეძინა. გაუხარდა, რომ არ იყო ორსულად. მიხვდა, რომ ტყუილად დაადანაშაულა ღალატში და ყველას დარბაზში მოუხმო.
_ ფერი ორსულად არ ყოფილა, ექიმს შეეშალა!
გაიგონა თუ არა კლარამ ეს ამბავი, გაწიწმატებულმა წამოიძახა:
_ მან ჩვენი შვილი მოკლა!
_ ეს ჯერ კიდევ გასარკვევია! არ ვიცით, მართლა მან მოგწამლა თუ არა! იქნებ მხოლოდ იმისთვის დაიბრალა, რომ აქედან გაგვეგდო და წასულიყო!
_ მე მჯერა, რომ უდანაშაულოა. _ მოესმა შვილს დედის ხმა. _ შვილოო... ის არც შენ და არც შენს შვილს არ მტრობს და არც კლარას! მე ამის მჯერა! _ ელიმ მოისმინა დედის სიტყვები და დარბაზი უხმოდ დატოვა.
ცოტა ხნის მერე ბიბლიოთეკაში გადაწყვიტა შესვლა, სადაც ფერნანდა დახვდა, ქალი წიგნს ეძებდა და თაროებსს აჰყურებდა.
_ დედა... რას ეძებ?!
_ წიგნს... ფერისთვის, სულ წევს და ვერაფერს აკეთებს, ჯობია წაიკითხოს, თან დაისვენებს, მაგრამ ვერ გადავწყვიტე, რა წიგნი მივუტანო.
კაცმა თაროებს გადახედა და წიგნი მიაწოდა. _ ეს წაუღე. _ უთხრა დედას და შეხედა. _ ჩემზე გაბრაზებული ხარ?!
_ ჩემი გაბრაზება არაფერს უშველის, შვილო! მე ვფიქრობ, რომ შეცდი და დასკვნები ნაადრევად გამოიტანე. მას დააბრალეს ის, რაც ვიცი, რომ არ გაუკეთებია!
_ საიდან იცი, რომ არ მოუკლავს ჩემი შვილი, მის მხარეს რატომ ხარ?!
_ გულს და ჩემს გრძნობებს ვენდობი, ელი! _ მიუგო და გავიდა.
ელიც მალევე გავიდა და მოსამსახურე დაიბარა, დაკითხვა მოუწყო რძესთან დაკავშირებით. მანაც უთხრა, რძე როგორც კი გავამზადე ქალბატონ კლარასთან წასაღებად, ფერიმ გამომართვა და იმან შეუტანაო. ამის გაგონებაზე ფერისთან გავარდა.
_ მე მეუბნებოდი, ქურდი და მკვლელი ხარო! შენ წაიღე რძე კლარასთან?!
_ დიახ. _ თქვა ჩუმად.
_ რძეში არაფერი ჩაგიყრია?! _ ჰკითხა კაცმა.
_ არა... _ თქვა ჩუმად და გააგრძელა: _ შენ მითხარი, ერთი კვირა ოთახში იყავიო, მაგრამ კლარამ მნახეო და მასთან წავედი. მოსამსახურეს რძე მიჰქონდა და მე შევუტანე ოთახში კლარას, მაგრამ მისთვის არაფერი დამიშავებია... მე ხომ დაგპირდი, მას არ შევაწუხებ-მეთქი, მხოლოდ იმიტომ ვნახე, რომ თვითონ მთხოვა. ვიცოდი, რომ ორსულად იყო და ჩემი უარით არ მინდოდა მისი გაბრაზება... _ თქვა და ატირდა... _ მე ის ბავშვი არ მომიკლავს...
_ რატომ დაიბრალე მე მოვკალიო?! _ ჩაეკითხა ელი.
_ გული დამწყდა, რომ შვილი გინდოდა და არ გყავდა... გული დამწყდა, რომ ის ბავშვი მოკვდა... და მე რომ დამაბრალეს... ვიფიქრე, დავიბრალებ და აქედან გამაგდებენ-მეთქი. ექიმი ნახე?! როგორ მოკვდა ბავშვი ან მე რატომ დამაბრალა კლარამ?!
კაცმა უსიტყვოდ გაიხურა კარი და თავის კაბინეტს მიაშურა დასაფიქრებლად...
ფერიმ ამოიოხრა. უნდოდა გაერკვია, კლარამ რატომ დააბრალა რძით მოწამვლა ან რატომ უთხრა ექიმმა ელის, ორსულად ხარო. უნდოდა ყველაფერი სცოდნოდა ამ სასახლეში და მის გარშემო. ფიქრებში ჩაიძირა...

ფერიმ თმა გაიშალა და სასახლიდან მშვიდი ნაბიჯებით გავიდა. მთელი ბაზარი თვალდახრილი დადიოდა, რომ არავის ეცნო სასახლის ადრინდელი 5 წლის ქალბატონი. უეცრად პატარა ბიჭი შეამჩნია, რომელიც იქვე მოწყენილი იჯდა. მიუახლოვდა და წინ დადგა. ბავშვმა ქალს ახედა და გაუღიმა. ქალი მის სამოსს დააკვირდა და დაიხარა.
_ რა გქვია და ვისი შვილი ხარ?!
_ დამიანი... მეე მარტო ვარ... _ თქვა ჩუმად და თავი დახარა.
ამ დროს ფერის ფაბი წაადგა თავს:
_ მას არავინ ჰყავს, ფერი. ქუჩაში სძინავს ან ხანდახან ვინმე თუ შეიფარებს.
_ აქ საიდან მოხვდა?!
_ გემს ჩამოჰყვა... და აქ დარჩა...
ქალმა ბავშვს თავზე ხელი გადაუსვა: _ დამიანი... _ მიმართა ხმადაბლა და რბილად.
ბავშვმა შიშით ამოხედა.
_ ჩემს მამასთან წამოხვალ?! მას ძალიან შეუყვარდები და შენზე იზრუნებს... ჩემი არ შეგეშინდეს, მე არაფერს დაგიშავებ... წამოხვალ?!
ბავშვმა თავი დაუქნია და ფერიმაც ხელი ჩასჭიდა. როგორც ბავშვის ხელს შეეხო, არაამქვეყნიური სითბო შეიგრძნო.
_ ახლა ჩემთან წავიდეთ, მერე მამას ვეტყვი და ის წაგიყვანს, მას ძალიან მოეწონები, ხომ დაუჯერებ მამას?! ის ბევრს გასწავლის და გარეთაც გაგასეირნებს... _ ეუბნებოდა ბავშვს და სასახლისკენ მიაბიჯებდა.
_ დიახ, ქალბატონო...
_ მე ფერი მქვია. _ ბავშვს ჩაეხუტა და გულზე მიიხუტა, ბავშვმა ხელები მოხვია და თვითონაც აკოცა. სასახლეს მიუახლოვდნენ და ბავშვი უცბად ქალს უკან მოეფარა, რადგან კლარა დაინახა. მისი ნუ გეშინიაო, უჩურჩულა თქვა ფერიმ და ხელში აიყვანა. ეზოში შეაბიჯა თუ არა, კლარაც აყვირდა:
_ ჩემი შვილი მოკალი და ახლა სხვა ბავშვი მოგყავს? ვინ არის! რისთვის მოიყვანე!
_ ის ჩემი სტუმარია, რამე გაქვს მის საწინააღმდეგო?! მე შენი შვილი არ მომიკლავს!
_ აქ მისნაირებს არაფერი ესაქმებათ!
_ თქვენ არ შეგაწუხებთ! _ მიუგდო მკაცრად და სამზარეულოსკენ დაიძრა. კლარა უკან მიჰყვა:
_ გაიყვანე ეს ბავშვი აქედან, შენს ოთახში გყავდეს თუ ასე ძალიან გინდა!
ფერიმ საჭმელი თეფშზე გადაიღო და დამიანთან ერთად თავის ოთახში ავიდა. კიბეზე ელის შეეჩეხა და ცოტა დაიბნა.
_ მე... უპატრონო ბავშვი ვიპოვე და მომინდა აქ წამომეყვანა... მაგრამ დროებით. მამას მივწერ და მასთან გავუშვებ... აქ არავის არ შეაწუხებს... _ ძლივს ამოთქვა და თავი დახარა. კაცმა არაფერი უპასუხა, ბავშვი ხელში აიყვანა და კარში შევიდა თუ არა, ძირს ჩამოსვა. სანამ ფერი ბავშვს ხელებს ჰბანდა, კაცი ორივეს უყურებდა და ქალზე ფიქრობდა: ამწუთას ფერი რა ნაზია და სათუთი! მე კი თავისი მძვინვარებით და უხეშობით მაგიჟებს!
_ თანახმა, რომ არ იყოს?! _ უეცრად კითხვა დაუსვა ელიმ..
_ რაა?!
_ მამაშენმა რომ არ მიიღოს?!
_ მიიღებს! ის მამაჩემია და ვიცი, რასაც გააკეთებს ჩემთვის!
_ და შენ რას აკეთებ მისთვის?!
_ რაღაც მაინც გავაკეთე! თუნდაც ის, რომ აქ ვარ!
ქალმა საჭმელი აჭამა ბავშვს და კალთიდან ჩამოსვა. ახლა დროა ვიბანაოთო, მიმართა დამიანს და სააბაზანოში შეიყვანა. თან ჰბანდა, თან ელაპარაკებოდა. უთხრა, ჩემს ცხოველებს გაგაცნობ და ერთად ვისეირნოთო, მერე ლოყაზე აკოცა. როცა დაბანას მორჩა, ბიჭს პირსახოცი მოაფარა. ელიანი დაეხმარა, ბავშვი გამოართვა და ლოგინზე დასვა.
_ დეიდა ელეონორამ მითხრა ამ სასახლეზე, ძალიან ლამაზიაო და ვუყურებდი ხოლმე ამ სასახლეს... თქვა ბავშვმა.
_ კიდევ რა გითხრა დეიდა ელეონორამ?!
_ აქ ლამაზი პრინცესა ცხოვრობდაო. ეს შენ ხარ?!
ფერის ჩაეღიმა:
_ არა მე პრინცესა არ ვარ. _ თქვა ქალმა და ბავშვს ახალი ტანსაცმელი ჩააცვა.
კაცი მის მიმართ გამომჟღავნებულ სითბოს განეცვიფრებინა. ადრე დედამისი ეუბნებოდა ეს ბავშვი სახლში წავიყვანოთ და ჩვენ გავზარდოთო, მაგრამ ვერ გადაეწყვიტა, რაღაც აბრკოლებდა. ფერიმ კი ეს ერთ დღეში გადაწყვიტა და ბავშვი ახლა აქ იყო, მის სასახლეში.
_ ახლა ეზოში გავისეირნოთ და თან ცხოველებიც ვნახოთ. აქ დამელოდე, მალე გამოვალ, _ მიმართა ფერიმ და სააბაზანოში შეიმალა.
ელი გვერდით მიუჯდა ბიჭს.
_ ის შენი პრინცესაა?!
კაცმა თავი დაუქნია და ბავშვს თავზე ხელი გადაუსვა, მერე უცაბედად ლოყაზე აკოცა და საოცარი სითბო იგრძნო, თითქოს მისი კოცნით გათბა, გული აუჩქარდა და აივნისკენ დაიძრა.
ქალს დააგვიანდა გამოსვლა და კარზე დაუკაკუნა, ფერიმ კი წყლის ხმაურში ვერ გაიგონა. კაცს შეეშინდა, ხომ არაფერი მოუვიდა, ჯერ ისევ სუსტად არისო და კარი შეაღო. ქალის ნახევრად შიშველი სხეული რომ დაინახა, ფრთხილად გამოხურა კარი და ბავშვთან დაბრუნდა. დამიანი აივანზე გაიყვანა, ხელში აიტატა და ეზოში გადაახედა. ბავშვს ცხოველებს აჩვენებდა, ეზოში რომ მიმოდიოდნენ და მათზე ესაუბრებოდა.
ფერიმ ტანსაცმელი გამოიცვალა და ბიჭი ეზოში ჩაიყვანა. კაცი კი შორიდან უყურებდა ორივეს და თვალს არ აშორებდა. ქალი ბავშვს ესაუბრებოდა ცხოველებზე და ხელით აფერებინებდა. ბავშვი იღიმოდა და იცინოდა, თან ერთად აჭმევდნენ ცხოველებს საჭმელს.
ბოლოს ფერიმ ბავშვი ფაბის ჩააბარა, თვითონ კი სამზარეულოს მიაშურა, სადაც უკვე სუფრას უსხდნენ ყველანი.
_ ამ ქალს აქ რა უნდა?! ბავშვიც მოგეყვანა! _ თქვა მკაცრად ბებიამ და ფერის მტრულად გადახედა.
ფერი მხოლოდ მიესალმა მათ და მაშინვე თავისი სკამისკენ წავიდა. მშვიდად დაჯდა და მოსამსახურეს გაუღიმა, რომელიც საჭმელს უღებდა.
_ არ მინდა ამ ქალს მოემსახურონ! _ თქვა უცბად კლარამ და ელის შეხედა, რომელიც ჭამას იწყებდა.
_ მშვიდად ვჭამოთ... _ თქვა ელიმ და კლარას ხელი ხელზე დაადო. ქალი მაინც არ დაწყნარდა, გაბრაზებულმა რამდენიმეჯერ გადახედა ფერის. და ისევ წამოიძახა:
_ როდემდე უნდა ვიჯდეთ ამ მკვლელთან ერთად! თანაც ისეთი ბედნიერი სახე აქვს, თითქოს არაფერი დაეშავებინოს! _ და გაბრაზებულმა დააგდო ხელსახოცი მაგიდაზე. _ შენ გელაპარაკები! _ ფერის შეხედა.
ფერიმ ახედა და მშვიდად განაგრძო ჭამა, მერე წვენიც მოსვა.
_ მორჩი, კლარა... _ მოესმა კაცის ხმა და უფრო გაბრაზდა, ადგა, ფერის მიუახლოვდა, წვენის ჭიქა გამოსტაცა ხელიდან და მოისროლა.
ელი წამოდგა და დაელოდა, ფერი რას იზამდა, უკვირდა ქალის ასე მშვიდად ყოფნა, თან ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა და არ დაეყვირა.
_ კლარა, მორჩი! _ თქვა ფერიმ მშვიდად.
_ შენ ჩემი შვილი მოკალი და პასუხი უნდა აგო!
ფერი ფეხზე წამოდგა და ქალს შეხედა:
_ მე შენი შვილი არ მომიკლავს! იმ დილას შენვე დამიბარე! მოსამსახურე შემხვდა კართან და რძე მომაწოდა, რომელიც შემოგიტანე! მე არაფერი დამიშავებია შენთვის! შენ კი კაბა მომპარე! თუმცა არც ამის გამო დაგსჯიდი! არ ვიცი, რატომ მაბრალებ, იქნებ არც არასდროს ყოფილხარ ორსულად! _ როგორც იქნა, სათქმელი თქვა.
კლარა გაწიწმატებული სამზარეულოდან გავარდა. ელიანი უკან მიჰყვა, თავის ოთახში შესულ ქალს ხელი მოჰკიდა, მიიხუტა და თავზე ხელი გადაუსვა.
_ კლარაა... მინდა შენთან ერთად მშვიდად ვიცხოვრო... დაანებე ფერის თავი...
_ მან ჩვენი შვილი მოკლა! ახლა კი იმასაც მაბრალებს, არ იყავი ორსულადო! _ დაიყვირა ქალმა და კაცს ხელები მოხვია. _ ჩვენი შვილი მოკლა იმ ქალმა!
_ კლარაა... დამშვიდდი... ვინც მოიშორა ჩვენი შვილი, იმას აუცილებლად დავსჯი, ვინც უნდა იყოს, მაგრამ შენ უნდა დამშვიდდე... _ თქვა და ფერის სიტყვები გაახსენდა: იქნებ არ იყავი ორსულადო, რამაც დააფიქრა. როგორ გაერკვია სიმართლე? ექიმი გაახსენდა, მატყუარა, ფერის რომ ორსულობა დააბრალა და ისევ ფიქრებში წავიდა...
ფერიმ დამიანი ცხენზე შემოისვა და ტყისკენ გაისეირნა. როცა ტყეში შევიდნენ, ცხენიდან ჩამოხტნენ და ფეხით განაგრძეს გზა. ცხენი კი თავის ნებაზე მიუშვა.
ქალი მინდორში დაწვა და ბიჭიც მის გვერდით მიწვა. ფერიმ თან წამოღებული წიგნი აიღო ხელში. ბავშვს სათაური წაუკითხა და გადაშალა, მუქლურჯ ყდაზე პეპლები ეხატა. ქალმა კითხვა დაიწყო. როცა დაამთავრა, ბავშვმა თქვა:
_ რა ლამაზი ზღაპარია, ფერი...
ფერიმ ბიჭუნას ხელი მოხვია და წიგნი გვერდით გადადო, მერე თვალებში ჩახედა ბავშვს და შეეკითხა:
_ აბა, რა გაიგე ამ ზღაპრიდან?!
_ ბიჭი თევზს იჭერდა და ჭამდა.
_ კარგი. სხვა?! _ გაეცინა ქალს.
_ სხვ?... _ გაჩუმდა ბიჭი და ფერის გახედა.
_ კარგი, მე გეტყვი: _ ეს წიგნი გვასწავლის, რომ უნდა გავუფრთხილდეთ ხეს, მდინარეს და მიწას. მასზე უნდა ვიზრუნოთ და მოვუაროთ. თუ კარგად მოვიქცევით, ჩვენც კარგად მოგვექცევიან. ბიჭუნა კარგად იქცეოდა, არ აბრაზებდა მშობლებს და მდინარესაც უფრთხილდებოდა. მდინარე მას თევზს აძლევდა, მშობლები კი სიყვარულს და ასწავლიდნენ, რომ კარგი ბიჭი ყოფილიყო! ახლა გაიგე?! შენც ხომ იქნები კარგი ბიჭი?!
_ კი... მაგრამ... მე ხომ მშობლები არ მყავს... _ თქვა ჩუმად და ქალს მიეხუტა.
ელი მოსეირნეებს უკან გამოჰყოლოდა და ხეს მოფარებული მათ საუბარს ყურს უგდებდა. უსმენდა მათ და უფრო რწმუნდებოდა, რომ ფერის არ მოუკლავს მისი შვილი. ახლა იმასაც ფიქრობდა, იქნებ კლარა მართლა არ იყო ორსულად და მხოლოდ ის უნდა, ფერის დავშორდეო...
_ სამაგიეროდ მე გყავარ და სულ შენთან ვიქნები. ჩემი ხომ აღარ გეშინია? გინდა დედაშენი ვიყო?!
ბიჭმა თავი დაუქნია და ფერიმაც ჩაიხუტა. ბავშვს მალე ჩაეძინა. ფერი მის სუნთქვას, სურნელს შეიგრძნობდა და მის გულის ფეთქვას უგდებდა ყურს. დამიანი მისთვის ახლა მთავარი მამოძრავებელი ძალა იყო და ბედნიერებით სავსე უსვამდა ბავშვს მკლავზე ხელს... ამ დროს ელი შეამჩნია. ცოტათი შეეშინდა, მაგრამ მალევე დამშვიდდა. კაცი მის გვერდით დაჯდა.
_ ელაიანთან რატომ აგზავნი?! შეეკითხა ელი ქალს.
_ აბა ისევ ქუჩაში იყოს და ელოდოს, ვინ გადმოუგდებს ლუკმას?!
_ არ მითქვამს ქუჩაში დააბრუნე-მეთქი! შეგიძლია სასახლეში დატოვო და მასზე იზრუნო... _ თქვა ჩუმად და თვითონაც წამოწვა.
ქალს გაუკვირდა მისი ნათქვამი: _ კლარასთან რატომ არ ხარ?! მას შენ სჭირდები... _ თქვა ხმადაბლა და ელიანს თვალი აარიდა. კაცმა შეხედა.
_ შენ არ გჭირდები?! _ შეეკითხა. ქალმა მხოლოდ თავი გააქნია და ცას ახედა.
_ უკვე ბნელდება... სახლში წავიდეთ... _ თქვა რბილად და ცალი ხელით ბავშვი აიყვანა, მეორე კი ფერის გაუწოდა, ქალმაც შეაგება თავისი ხელი, მის ნებას დაჰყვა. ცხენებზე ამხედრდნენ და სასახლისკენ გამოეშურნენ. კაცი მთელი გზა ხან ქალს უყურებდა და ხან ბავშვს, რომელიც ქალს წინ ეჯდა. ისე მოუნდა მასთან ახლოს და მის გვერდით ყოფნა, რომ მოთმინების ფიალა აევსო, ამიტომ სასახლის ეზოში ფეხი შედგა თუ არა, ქალს დაემშვიდობა და მაშინვე კლარასთან წავიდა...
ფერიმ დილით ბავშვი აბანავა, სუფთა ტანსაცმელი ჩააცვა და დაუბარა, ეს ოთახი შენია და ჩემია, აქ ითამაშე, აივანზე არ გახვიდე, მე მალე დავბრუნდებიო და ოთახიდან გავიდა. ქვემოთ ჩასულს ფერნანდა და რაფაელი შეხვდა. გაუხარდა მათი დანახვა. ფერნანდამ მოიკითხა და უთხრა, ძალიან მიხარია ბავშვი რომ შენთან არისო. მერე შეეკითხა, ახლა სად არისო. მანაც უპასუხა: ოთახში დავტოვეო. ფერნანდამ უცბად დააწყო საუზმე თეფშზე და მოახლეს სთხოვა, ბავშვისთვის მიეტანა. ამ დროს კარი გაიღო და ელი და კლარა შემოვიდნენ. ყველანი მიესალმნენ ერთმანეთს, მალე ბებიაც შემოუერთდათ და საუზმობას შეუდგნენ. საუზმემ მშვიდად ჩაიარა...
***
ფერი და ბავშვი ჩანჩქერის თავზე ისხდნენ. ქალმა ბავშვი მიიხუტა და ზღაპრის მოყოლა დაუწყო. კარგა ხანს დაყვეს ტბეში, მერე ფერი ადგა, რათა ცხენისთვის უნაგირი დაედგა. მოულოდნელად ყვირილის ხმა გაიგონა და იყვირა: _ დამიანეეეე! დამიანეეე! _ დგაფუნის ხმა ჩაესმა და მიხვდა, ბიჭი რომ გადავარდა. მაშინვე გადაეშვა წყალში, ბიჭუნას ხელი სტაცა და ნაპირზე გამოათრია.
_ კარგად იქნები დამიანეეე! დამიანეეე! _ ბავშვს წყალი გადმოანთხევინა პირიდან და სხეულზე მიიკრო.
როგორც კი ბიჭი უკეთ გახდა, მაშინვე სასახლისკენ გამოეშურა, სწრაფად მოაჭენებდა ცხენს. მივიდა თუ არა, ოთახში აირბინა, ბავშვს სველი ტანსაცმელი სწრაფად გახადა და ლოგინში ჩააწვინა.
_ დამიანეეე... როგორ ხარ?!
_ კარრრგაად....
_ დაიძინე, მე შენთან ვიქნები. _ ბავშვს ხელი მოხვია და მიიხუტა.
_ შემაშინე.
_ მეც შემეშინდა.
_ დედა დამიძახე, რა. არ გინდა?!
_ არ მიმატოვო, დედაა! _ წარმოთქვა ბავშვმა, ფერის აკოცა და თავისი პატარა ხელები მოხვია. ქალი დადნა, ცრემლები მოადგა და თავი აიძულა, არ აცრემლებულიყო. როგორი ძნელი იყო მოესმინა ეს სიტყვები, რომელიც ერთდროულად ტკივილს და სიხარულს ანიჭებდა... _ მადლობა ამ სიტყვებისთვის. არ გინდა დაიძინო?!
_ არაა...
_ მეტყვი, წყალში როგორ ჩავარდი?!
_ მეეე... ვიღაც დაამეტაკა... _ თქვა შეშინებულმა.
_ რაააა?! _ წამოვარდა და ისე იყვირა, ბავშვსაც შეეშინდა.
_ მითხარი, რა თქვი...
_ ვიღაც დამეტაკა...
_ არ იცი ვინ იყო?!
_ არა...
_ კარგი. ეს არავის უთხრა. გესმის? არავის. მარტო მე მომიყვები ხოლმე ყველაფერს. კარგი, ჩემო ბიჭო?!
ისევ დაუქნია თავი და ქალს ჩაეხუტა.
_ შენ მე გადამარჩინე.
_ მე შენ მიყვარხარ, შენ ხომ ჩემი შვილი ხარ, მე დედაშენი ვარ.
_ მეც მიყვარხარ, დედააა...
ქალი დაფიქრდა: ვის ან რატომ უნდოდა მისი მოშორება, რატომ?! ვის რა დაუშავა?! აფორიაქებდა ეს ამბავი და ცდილობდა სიმშვიდე არ დაეკარგა. ბავშვს ეფერა, ეფერა და ჩააძინა.
როცა ბავშვმა მშვიდი ძილით დაიძინა, დაბლა ჩავიდა. თან ხელში წიგნი ეჭირა.
_ წიგნი როგორ მოგეწონა? _ შეეკითხა ელიანი, რომელიც იმწუთას შემოვიდა.
_ სასიამოვნო და საინტერესო იყო...
_ მე აგირჩიე!
_ რაა?! დედაშენმა მომიტანა!
_ დიახ, მე ავარჩიე და მივეცი! ეს ჩემი საყვარელი წიგნია!
_ შენ და წიგნები?! _ გაუკვირდა ქალს და კაცს ქვევიდან ახედა.
_ დიახ! ყველა წიგნი, რაც კაბინეტშია, წაკითხული მაქვს!
_ მეც! _ თქვა ქალმა და უცბად დაიხია უკან, როგორც კი კაცი მასთან ახლოს გაჩნდა.
_ ყველა წიგნი, რაც კაბინეტშია?! ასე მალე გაარკვიე, რა წიგნები ამშვენებს იქაურობას?!
_ დიახ! თუ იქ მხოლოდ ის წიგნებია, დაახლოებით 500 ცალი იქნება! ბალზაკი, ფრანსუა რაბლე, ჟიულ ვერნი, დენი დიდრო, სტენდალი, ალექსანდრე დიუმა, გუსტავ ფლობერი, ჯეკ ლონდონი, ჯეიმს ფენიმორ კუპერი, მაინ რიდი და სხვებიც, ტომეულები და უცხოური მოთხრობები, ზღაპრები და საბავშვო წიგნები... _ ჩამოთვალა ფერიმ და კაცს გაუღიმა. კაცმა ხელი მოხვია და თავისკენ მიიზიდა.
_ ფერიი... წიგნები გყვარებია...
_ მე ბევრი რამე მიყვარს, შენ გარდა! _ თქვა ფერიმ, კაცს დაუსხლტა და ეზოში გავარდა. ნელა გაემართა საქანელასკენ, მასზე დაჯდა და მშვიდად მიეყუდა საზურგეს, ღიმილით ახედა გლიცენიის ყვავილებს და საქანელა გაარხია. კაციც გამოვიდა, მისკენ დაიძრა მშვიდი ნაბიჯებით და ქალს მოულოდნელად ხელი მოხვია. ფერის შეეშინდა და ამოიკივლა. კაცს გაეღიმა:
_ გამოდის, მხეცის გეშინია!
_ შენი არ მეშინია!
_ ძალიან კარგი! _ თქვა კაცმა მშვიდად და ქალი ხელში აიყვანა.
_ სად... მივდივართ?! _ დაიბნა ფერი და კაცს შეხედა. მისი სახე შეათვალიერა მთვარიან ღამეში, მერე კი უცბად მოაშორა მზერა. რატომ ვგრძნობ მასთან გულის ფეთქვას?.. რატომ მავიწყდება მისი კოცნის მერე მისდამი სიძულვილი და მხოლოდ პატარა ბრაზი რაღატომ მრჩება!
_ ქოხში! _ მოესმა ქალს და სანამ გონს მოეგებოდა, ელიმ ცხენზე შესვა, თვითონაც ამხედრდა და სწრაფად გააჭენა.
ქარი ქროდა, მთვარე მინდვრებს ანათებდა. ქალი კაცის სხეულს მიკრობოდა და თვალები დაეხუჭა. ფიქრებში ორივეს გაახსენდა კოცნის მომენტები და აფორიაქებულებმა ჩაისუნთქეს ნიავისგან მობერილი სუფთა ჰაერი...
კაცმა ცხენი ქოხთან გააჩერა, ჩამოქვეითდა, ქალს წელში წაავლო ხელი და ისიც ძირს ჩამოსვა. მერე ხელი ჩაჰკიდა და ქოხში შეიყვანა. მაშინვე დაანთო ცეცხლი და ალმაც გაანათა იქაურობა. ქოხი ახლა სრულიად სხვანაირი იყო: ცეცხლთან ახლოს თბილი პლედები ელაგა და ლოგინი იყო გაშლილი. ქალმა უცბად დაიხია უკან და კაცს დაუყვირა:
_ რას აპირებ?!
_ მალე გაიგებ! _ მიუგო კაცმა და ქალს მკლავში ხელი ჩაავლო. ქალიც აყვირდა და გაიბრძოლა, კარისკენ გაქცევას ცდილობდა. კაცს აღარ უნდოდა ჩხუბი, ქალი ხელში აიყვანა, რბილ ლოგინზე მიაწვინა და აფართხალებული გააკავა. მერე თვალებში ჩახედა და მშვიდად წარმოთქვა:
_ ფერიი... დამშვიდდი, არაფერს დაგიშავებ... მინდა უბრალოდ ვისაუბროთ!
_ მერე აქამდე გეთქვა, მხეცო! _ თქვა ფერიმ და მაჯებზე ხელი მოისვა.
_ მაპატიე, თუ გატკინე... _ მოუბოდიშა ელიმ და მის გვერდით ჩამოჯდა, თან ცეცხლს შეხედა.
_ თუ ისევ კლარაზე უნდა მელაპარაკო, მე არაფერი ჩამიდენია არც კლარასთან ვარ დამნაშავე და არც ბავშვთან! _ იყვირა და წამოხტა, მაგრამ კაცმა დაიჭირა და უკან დააბრუნა ლოგინზე.
_ კლარას თავი დაანებე! _ თქვა მშვიდად.
_ მე დანებებული მაქვს! მაგრამ ის არ მანებებს თავს! მან მე ბრალი ტყუილად დამდო! ესაუბრე ექიმს?!
_ აქ კითხვებს მე ვსვამ, ფერი! _ თქვა აუღელვებლად კაცმა და ქალს ხელი შეახო. _ შენ ამბობ, რომ კლარასთვის არაფერი დაგიშავებია და გინდოდა, მას ბავშვი გაეჩინა?!
_ ჰო! რატომ არ მენდომებოდა! ასე მეც თავს დამანებებდი და მერე ჩემთვის ვერ მოიცლიდი!
_ და ბედნიერი და თავისუფალი იქნებოდი სასახლეში!
_ კი! ახლაც ბედნიერი ვარ... და თავისუფალიც!
_ ასეა! მაშინ ბავშვის ყოფნა ან არყოფნა არ იმოქმედებდა შენს სტატუსზე! მაგრამ შენ ტყვე ხარ! ტყვეეე! ჩემი ტყვე ხარ! ეს არ დაგავიწყდეს! _ თქვა გაბრაზებულმა ქალს წელში სწვდა.
_ ხელი გამიშვი! _ გაიბრძოლა ქალმა და მკაცრად შეხედა.
_ ახლა შენს თვალებში ისეთ სიძულვილს აღარ ვხედავ, ფერი... არც ისეთ ზიზღს... _ თქვა რბილად და ქალის ბაგეებისკენ დაიხარა. ქალის სხეულში უცბად იხუვლა სისხლის ნაკადმა. კაცის კოცნა შეიგრძნო თუ არა, თავბრუ დაეხვა და ნელ-ნელა მიყუჩდა... მის კოცნას დაბნეული მიჰყვა... ელის სრულიად ავიწყდებოდა ქალის მიმართ სიბრაზე, მის ბაგეებს მთელი სინაზით აგემოვნებდა. სვენებ-სვენებით უკოცნიდა ტუჩებს, რომ ქალს მშვიდად ამოესუნთქა... ქალი მშვიდად ხვევდა კაცს ხელს და მის კოცნას კოცნით პასუხობდა.
_ დღეს ძალიან თბილი კოცნა გამოიმეტე, ფერი... გამოდის, აღარ გძულვარ... _ დაიჩურჩულა კაცმა, მაგრამ ფერიმ უცბად წამოიყვირა: _ მძულხარ! _ და კაცს ხელი ჰკრა. კაცი უკან გადავარდა და ქალიც კარისკენ გავარდა, მაგრამ კაცი დაეწია და დაიჭირა.
_ არაა... ფერიი... არააა! შენ არ გაიქცევიი! ამის უფლებას არ მოგცემ! _ თქვა და ქალი ისევ ლოგინზე დააწვინა. თვალებში ჩახედა. მისი მწვანე ხასხასა თვალების დანახვისას ბედნიერმა გადაუსვა ლოყაზე ხელი, მერე თვალებს შეეხო ნელა და ისევ მისი ტუჩებისკენ დაიხარა.
_ შენი ტუჩები ძალიან თბილია და ცივი ამავე დროს... თუმცა დღეს ისეთი ცივი და უხეში აღარააა... _ თქვა და ქალს ჩაეხუტა. _ ფერი, მითხარი, რატომ გძულდი?! _ ახლაც მძულხარ! _ მოესმა ქალის მკაცრი ხმა.
_ ახლა არ გძულვარ!
_ დედაშენმა ახლოს გაიცანიო, მთხოვა და მეც ამას ვცდილობ! _ თქვა ბოლოს და კაცს ახედა.
_ მერე? გამიცანი?! _ ჩაეკითხა ჩუმად უცბად აკოცა. ქალი მოდუნდა და კაცის კოცნას მიჰყვა. ისევ აუჩქარდა გული.
_ დამიანის მიმართ თბილი ხარ... _ თქვა ქალმა და კაცის ხმაც მოესმა: _ ახლა შენ მიმართაც ვარ თბილი...
_ მაგრამ ჩემი უდანაშაულობის არ გჯერა!
_ შენც არ გჯერა ჩემი, გგონია, რომ ხალხისგან ფულს ვიღებ და ამ ფულებს ვხარჯავ!
_ დაამტკიცე შენი უდანაშაულობა და დავიჯერებ! _ თქვა ქალმა და ცეცხლს გახედა. კაცმაც გაიხედა, წავიდა, ბუხარს შეშა დაამატა და ქალთან ჩამოჯდა.
_ რას გააკეთებ, რომ შენი უდანაშაულობა დავიჯერო?!
_ რა გინდა გავაკეთო? _ თქვა ჩუმად ქალმა და გული აუფრთხიალდა.
_ შენი კოცნა! _ მიუგო აფორიაქებულმა კაცმა და ქალის თვალებს თავისი ლურჯი თვალები მიანათა.
_ ხომ მიიღე უკვე კოცნა, საკმარისია! _ თქვა ქალმა.
_ არაა... ეს მე გაკოცე! შენ კი არ გიკოცნია ჩემთვის! _ თქვა აღელვებულმა და ქალს ხელი ჩაჰკიდა. _ არ გინდა მაკოცო?!
_ არა... _ თქვა ქალმა და გაჩუმდა.
_ კარგი... მაშინ შენ მითხარი, რით დაგაჯერო ჩემი უდანაშაულობა?!
_ კლარას ფულს აძლევ ხოლმე საყიდლებისთვის?!
_ არა... მას თავისი ფული აქვს.
_ საიდან?! _ გაუკვირდა ქალს და კაცს გაკვირვებულმა შეხედა.
_ ნათესავს აქვს მისი მშობლების ვალი და ის უგზავნის..._ თქვა მშვიდად კაცმა და ქალის კაბას თვალი ააყოლა. მისი შავი კაბა გაახსენდა, იმ დღეს რომ ეცვა და ქალს გულდაწყვეტილმა ჰკითხა:
_ ჩემი კოცნით კიდევ გატკინე, ფერი?!
_ ახლა აღარ... _ თქვა ჩუმად ფერიმ და ზეზე წამოდგა. _ სასახლეში მინდა...
_ რატომ?! იქაურობა მოგწონს?!
_ მომწონს... _ ხმადაბლა მიუგო ფერიმ და კარისკენ გაიხედა.
კაცმა ცეცხლი ჩააქრო. მერე ორივვენი გამოვიდნენ ქოხიდან. მოულოდნელად ქალმა უცბად აკოცა კაცს, ისე სწრაფად, რომ ელი აზრზე ვერ მოვიდა, მერე ცხენისკენ გაიქცა, ზედ ამხედრდა, და ელიანს ღიმილით გამოხედა: _ მშვიდობით... სასახლეში შევხვდებით._ თქვა ნაზად და გააჭენა. კაცის ძახილი, უკან დაბრუნდიო, ქარი სრულიად არ ადარდებდა და ბედნიერი მიაგელვებდა ბედაურს... კარგა მანძილი რომ გაიარა, გაჩერდა. გაეცინა, კაცი უცხენოდ რომ დატოვა. ცხენს მოეფერა და ნელი სიარულით უკან დაბრუნდა მის წამოსაყვანად. ელი იქვე ქოხთან იჯდა ჩაფიქრებული. ცხენის ფლოქვების ხმა რომ გაიგონა, თავი ასწია და ბედნიერმა ახედა ცხენზე ამხედრებულ ქალს.
_ მოდიხარ თუ რჩები?! _ ჩაეკითხა ფერი და კაცს ზემოდან დახედა. კაცმა უცბად ხელი სტაცა ქალს და ძირს ჩამოაგდო. ქალი აკივლდა, მაგრამ კაცმა ხელებში მოიქცია მისი სხეული და კოცნა დაუწყო. რამდენიმე ხანი ერთმანეთს კოცნიდნენ და ბედნიერებით ივსებოდნენ... მერე ელიმ თავი ასწია.
_ ფერი... ჩემი როდის გეშინია?! როცა გკოცნი?!
_ არა... შენი არ მეშინია...
_ აბა იმ დღეს, რატომ მოგიტანა ჩემმა კოცნამ ტკივილი?!
_ შენ მე ძალით მაკოცე!
_ ახლაც გტკივა?!
_ მხოლოდ ის, რომ კლარა მე მაბრალებს თავის უბედურებას და არ ვიცი, რატომ!
_ შენზე ეჭვიანობს ალბათ... შენ არ ეჭვიანობ მასზე?!
_ არა... _ თქვა ქალმა მშრალად.
_ გამოდის, არ გჭირდები... ამიტომაც არ ეჭვიანობ... _ თქვა ხმამაღლა და ქალს ორივე ხელი მოხვია.
_ მე... ჯერ პატარა ვარ ამისთვის...
_ კოცნისთვის დიდი ხარ?!
_ შენ მაკოცე! მე ხომ არ მითქვამს მაკოცეო!
_ შენც მაკოცე ცოტა ხნის წინ! აღარ გინდა საერთოდ ჩემი კოცნა?!
_ არა! _ თქვა გაბრაზებულმა ქალმა და ისევ ამხედრდა. კაციც უკან მოუჯდა, აღვირს ჩაავლო ხელები და ქალთან ერთად სწრაფად გააჭენა...
სასახლის ეზოში შევიდნენ თუ არა, ფერი პირველი ჩამოხტა ცხენიდან და სახლში შევარდა.
ელიანი გაბრაზებული გავარდა თავისი კაბინეტის აივანზე, მხეცივით დააბიჯებდა და ქალზე ფიქრობდა. მისი კოცნის გახსენებისას დნებოდა და ბედნიერებას გრძნობდა გულში, მაგრამ როგორც კი ახსენდებოდა ქალის კოცნაზე უარის თქმა, გული წყდებოდა, რომ ბავშვს მისგან ვერ მოითხოვდა. მთელი საათები ბოლთას სცემდა და პირველად დაფიქრდა ორ ქალზე ერთად. ერთმანეთს ადარებდა და ბოლომდე ვერც ადარებდა, რადგან ფერის არც კი იცნობდა. მასზე არაფერი არ იცოდა მისი მწვანე თვალებისა და მისი სიძულვილის გარდა. კლარაზე კი ბევრი იცოდა, წლების წინ გაიცნო ქალი ქალაქში და მის მერე ერთმანეთს ხვდებოდნენ. კარგა ხანს იყვნენ ერთად ქალაქში და ბოლოს თავის სახლში წამოიყვანა ქალიც და ბებიამისი კამილაც. ქალი მას ყველაფერში უგებდა. დაგვიანებებზე არაფერს ეუბნებოდა, არც საყვედურობდა რაიმეს და არც არაფერს ითხოვდა მისგან. როგორც კი კაცს დაინახავდა კლარა, მისკენ გარბოდა და ბედნიერი ეხვეოდა. კაციც ბედნიერი იყო მის ასეთ ყურადღებაზე. მაგრამ მისთვის არც საჭმლის მომზადება მოუთხოვია არასდროს და არც სამოსის გამზადება ან რაიმე... მხოლოდ საყიდლებზე თუ გაგზავნიდა ხანდახან ქალაქში. არც ის უთხოვია არასდროს, შვილი გამიჩინეო, მაგრამ ქალმა იცოდა, რომ კაცს ბავშვი უნდოდა, უნდოდა შვილი ჰყოლოდა, ამიტომ ცდილობდა დაორსულებულიყო, რადგან ელი მერე ცოლად შეირთავდა. მაგრამ ელიანი ვერ ხვდებოდა, რატომ მოვიდა ექიმი ასე უცებ და მაშინვე რატომ წავიდა! დილაუთენია! ვერც ის გაეგო, რატომ ან ვის დასჭირდებოდა ფერიზე ეთქვა, ორსულადააო! რატომ მოატყუა ექიმმა ყველა? კაცი გაბრაზებული დააბიჯებდა აივანზე. ბოლოს ექიმის მოძებნა გადაწყვიტა და მასთან საუბარი... ამან ცოტა შვება მოჰგვარა. ქალის ნაკოცნ ადგილას ხელი ჩამოისვა და ბედნიერს გაეღიმა: გძულვარ და გეზიზღები! მაგრამ ისე აღარ! უკვე მაკოცე, ერთხელ მაინც მაკოცე! მაკოცე და ბედნიერებაც მომიტანე! რა სათუთი იყო შენი გახურებული ბაგეები... _ ღიმილით გაემართა საწოლისკენ და დაწვა, დაღლილმა დახუჭა თვალები, თუმცა თვალდახუჭულიც ქალის სითბოს და სიბრაზეს ხედავდა...

ფერი გაბრაზებული დაიძრა აივნისკენ, ხანჯალი მოიქნია და სწრაფად გააპო ჰაერი. შხუილით გაისმა ხმა ჰაერის გაპობის ხმა. ქალი ისევ დატრიალდა, ისევ მოიქნია ხანჯალი და ჰაერში გააჩერა ხელი:
ელფერი დელავიანი მისი მტერი ვარ! მას მეტჯერ აღარ მივცემ კოცნის ნებას, ჩემს თავს კი მოდუნების უფლებას, რომ მსგავსი შეცდომა აღარ დავუშვა! მეტი კოცნა აღარ იქნება, აღარ! _ დაუყვირა თავის თავს და ისევ მოიქნია ხანჯალი. _ შენ ჩემი მტერი ხარ! 20 წლის მტერი, რომელიც მძულდა, მეზიზღებოდა და მისი მოშორება მინდოდა ამ სასახლიდან! მე ჩემს სასახლეს დავიბრუნებ, შენ კი აქ მხოლოდ ერთი მონა იქნები და მოსამსახურე! შენ ჩემი მონა იქნები და მეტი არავინ! მალე დაიჩოქებ ჩემ წინ განადგურებული ისე, როგორც მე ვიყავი განადგურებული 5 წლიდან მოყოლებული! შენ მე წაგართმევ ყველაფერს! ყველაფერს და ისე დაგტოვებ, როგორც მე დამტოვე 5 წლისა სასახლის გარეთ! 20 წელი! 20 გაუსაძლისი წელი სასახლიდან შორს! შენ ჩემი ელფერის სასახლის ქურდი ხარ და მე შენ მძულხარ! მეზიზღები წართმეული სულის და გულის გამო! მეზიზღები და არასდროს იქნები ჩემი ქმარი! მხოლოდ მე ვიცი, როგორი იყო წლები იქ, იმ სახლში, რომელიც ვერ შევიყვარე! არ მიყვარს ის სახლი! ვერ შევიყვარე ის სახლი! სახლი, რომელსაც ჩემი სახლი არასდროს ერქვა! სახლი, სადაც მისვლაც არ მინდოდა და არც არასდროს მომნდომებია! სახლი, რომელშიც მშვიდად არ მძინებია... გამოღვიძებისას სასახლე მახსენდებოდა და ისევ ვტიროდი, რადგან უკვე ჩემს სიზმრებში იყო იგი და არა ცხადში! ეს ჩემი სასახლეა და მუდამ ჩემი იქნება! ვინც უნდა წამართვას, მაინც ჩემი იქნება! ჩემიაა! ჩემიაააა! აქ ყველაფერი ჩემია! ჩემი საკუთრებააა! ჩემია! ეს სასახლე და აქ ყველაფერი ჩემია და შენი ვერ იქნებააა! 20 სასტიკი წელი გავატარე ამ სასახლიდან შორს ჩემს თავთან! ახლა კი ჩემია და არაა შენიიი! მალე ჩემი გახდება და შენ აქ არაფერი აღარ გერგება! აღარც მე და აღარც ეს სასახლე! ეს ჩემი სასახლე იყო და იქნება მუდამ!..