_ რატომ დამთანხმდი ცოლობაზე, თუკი ასე გამაგდებდი აქედან?!
_ მე არა, მამა დაგთანხმდა შენი მუქარის გამო!
_ და უარი გეთქვა! შენ ხომ არ გეშინია მუქარის!
_ მე იმათ ვუფრთხილდები, ვინც მიყვარს!
კაცს ჩაეღიმა. სინამდვილეში მან არც იცოდა რა იყო ქალის სიყვარული, ისევე როგორც ქალმა არ იცოდა კაცის სიყვარული. მას მხოლოდ ჭადრაკი, სიმღერა, საჭმელების კეთება, ცეკვა უყვარდა, ის, რასაც თავის სახლში სწავლობდა მხოლოდ! ფარიკაობა კი მხოლოდ შურის საძიებლად ისწავლა! და თუ დასჭირდებოდა, გამოიყენებდა მტრის წინააღმდეგ, თავისი სასახლის მეპატრონის წინააღმდეგ, ამჯერად კი უკვე თავისი ქმრის წინააღმდეგ.
_ რატომ არ გძინავს?!
_ ვერ ვიძინებ აქ რომ ხარ!
_ მაშინ მოგიწევს უძილობას შეეჩვიო! _ თქვა კაცმა და ოთახში შებრუნდა. ფერი მოაჯირს დაეყრდნო და ეზოს გადახედა. რამდენიმე ხანი იდგა გარეთ და იცდიდა, როდის წავიდოდა ელიანი. ის კი დივანზე წამოწვა, ელოდებოდა, დიდხანს იქნებოდა გარეთ თუ თავის საწოლს დაუბრუნდებოდა. ბოლოს ქალს ძილი მოერია და შემოვიდა. მშვიდად დაჯდა ლოგინზე და დაწვა. თვალები დახუჭა და მალევე მისცა თავი ძილს, ბედნიერმა და გახარებულმა, რომ თავის სასახლეში და თავის ოთახში იწვა.
ფერის მშვიდად ეძინა, აქ მოსვლის დღიდან აღარ ხედავდა სასახლეზე სიზმრებს და არც ენატრებოდა, თითქოს სიზმრებიც ხედავდნენ, რომ ქალი სასახლეში იყო და მონატრებით და სასახლის ფრაგმენტებით თავს აღარ აწუხებდნენ, მის მშვიდ ძილს ხელს უწყობდნენ და სხვას უგზავნიდნენ სიზმრებს... ამჯერად მხოლოდ კაცი ხედავდა სიზმრებს: კაცს ისევ ეჭირა ქვა ხელში და ფერის სახეს ხედავდა, ლურჯ კაბაში გამოწყობილი ქალი მის წინ ამაყად იდგა და შეუდრეკელი კაცის მკაცრ მზერას თვითონაც მკაცრად პასუხობდა...
***
ელაიანი ფელისიასთან ერთად იდგა და გარემოს გასცქეროდა, თან ქალს ამშვიდებდა:
ფერი იქ ყველაფერს აიტანს, კარგად იქნება, როცა თავის ერთადერთ ნანატრ ოცნებას დაინახავს, თავის ელფერის სასახლეს... იქ მხოლოდ იმიტომ გავუშვი, რომ ელიანი გაიცნოს, თვითონ გაიგოს, ის მტერია თუ მისი მომავალი...
***
დილით ელიანმა გამოღვიძებისთანავე გადახედა ქალს, რომელსაც მშვიდად ეძინა. ოთახიდან გავიდა, ტანსაცმელი გამოიცვალა და მოსამსახურეს რაღაც უბრძანა.
ფერი კარის ხმამ გამოაფხიზლა. გოგონა შემოვიდა, მიესალმა და ქმრის დანაბარები გადასცა. ფერიმ თავი მოიწესრიგა და ახალი კაბით კვლავ ლოგინზე წამოწვა. რამდენიმე წუთის შემდეგ ელიანის ნაბიჯების ხმა გაიგონა და ჩაეღიმა.
_ რატომ არ ჩამოხვედი?! ხომ გითხრეს გელოდებაო!
_ შენი ბრძანებების შესრულებას არ ვაპირებ!
_ ნუ მაბრაზებ, თორემ დაინახავ ვინ ვარ!
_ ვიცი უკვე! არავინ!
_ მე შენი ქმარი ვარ! _ მიუგო გაბრაზებულმა, ქალს ხელი წაავლო, ყურთან მიიტანა სახე და უჩურჩულა: _ ახლავე ადექი და წამომყევი! თორემ ძალით წაგიყვან!
ქალი არ ინძრეოდა, კაცი კარისკენ დაიძრა და მოხედა ქალს, რომელიც ისევ იწვა. მიბრუნდა და ხელი ჩაავლო, მისი ყვირილის მიუხედავად, კარში ძალით გაიყვანა. _ ყველა შენ გელოდება სასაუზმოდ! არ მიყვარს, როცა ვინმე აგვიანებს! დილის 9 საათზე სამზარეულოში უნდა იყო! დღეის იქით აღარ დავინახო დაგვიანება! დედაჩემიც გელოდება! მას ნუ გააბრაზებ, თორემ ისევ შენ დაზარალდები! _ უთხრა მკაცრად და ქალს ხელი გაუშვა.
ფერიმ მშვიდად გადადგა ნაბიჯები. კაცი გაბრაზებული რომ იყო, ჩუმად ეღიმებოდა. მერე სამზარეულოში ისე შევიდა, როგორც ამ სასახლის მეპატრონე, რომელსაც უნდა დალოდებოდნენ და ბოდიშიც არ მოიხადა. უცებ ორი უცხო ქალი შენიშნა და მიხვდა ვინც იყვნენ. ყველას მიესალმა, შემდეგ ქალბატონ ფერნანდას და ბატონს შეხედა და გაუღიმა. ბებიას არ მოეწონა მისი დაგვიანება და მაშინვე ხმამაღლა მიმართა ფერის:
_ დააგვიანეთ! ასე თავხედურად გაგზარდეს?!
_ არავის უთქვამს 9 საათზე ვისაუზმებთო!
_ შეპასუხებას როგორ მიბედავთ! არ იცით ვინ ვარ?!
_ ახლა გასაგებია ეს მხეცი ვისაც ჰგავს! _ თქვა ხმამაღლა და კაცისა და ორივე ქალის გაბრაზებულს სახეებს შეხედა.
_ ასეთი თავხედი ქალი რამ მოგაყვანინა, შვილო! _ თქვა ბებიამ და შვილიშვილს შეხედა.
_ მე მხოლოდ 10 წუთი დავიგვიანე, _ თქვა ფერიმ და თავის კუთვნილ ძველ ადგილას დაჯდა, მაგრამ ბებიამ შენიშვნა მისცა:
_ ეს შენი ადგილი არაა!
ფერი სწრაფად წამოდგა, ყველას გადახედა და ხმამაღლა გამოაცხადა:
_ თქვენ ხომ გინდათ ელიანს არ შევეხო და მხოლოდ თქვენი იყოს! ჰოდა ეს ადგილი ჩემია, სამაგიეროდ ეს მხეცი თქვენ გყავდეთ! თუ ჩემს ოთახში აღარ შემოვა, მადლობელი ვიქნები!
ამის გაგონებაზე კაცი მისკენ დაიძრა და ხელი წაავლო:
_ რაც მოხვედი არეულობაა ამ სახლში! დაჯექი და ჩუმად იყავი! შენი ხმა აღარ გავიგონო!
ფერი მშვიდად დაუბრუნდა თავის ადგილს და საჭმელი გადაიღო. უხმოდ იჯდა და მათ საუბარს უსმენდა. როგორც კი კლარას სიტყვები მოესმა, რომელიც ბებიას და ელიანს ესაუბრებოდა, მაშინვე მიხვდა, რომ პირველი ცოლი ელიანის მშობლებს დიდად ვერ იტანდა და ვერც ისინი იტანდნენ ქალს. ეს გაუკვირდა.
როცა საუზმეს მორჩა, ადგა. პირველად მოავლო თვალი სამზარეულოს, დაათვალიერა და ჩაეღიმა: ჩვენი ლამაზი სამზარეულო, ჩუმად თქვა. ყველანი გავიდნენ, მხოლოდ ფერი და მოსამსახურეები დარჩნენ. ერთ გოგონას შეხედა, რომელიც მაგიდიდან ჭურჭელს ალაგებდა.
_ რა გქვიათ?!
_ ანხელა, ქალბატონო.
_ მე ფერი... უბრალოდ, ფერი. დიდი ხანია აქ მუშაობთ?!
_ რამდენიმე წელია.
_ მოგწონთ აქ ყოფნა?!
_ დიახ.
_ ძალიან კარგი. კიდევ ვინ ალაგებს სამზარეულოს?
_ მე და ჩემი და ალმა.
_ ოჯახი გყავთ?!
_ მშობლები არა... ქალბატონმა გვიპატრონა და წამოგვიყვანა.
_ რამდენი წლის ხართ?!
_ 25-ის. ჩემი და 23 წლის.
_ ქმრები არ გყავთ?!
_ არა, ქალბატონო.
_ რატომ, გეკრძალებათ?!
_ არა, მაგრამ ქალბატონი ბებია გვიკრძალავს სასახლიდან გარეთ გასვლას.
ფერის გაუკვირდა.
_ რამდენიმე წელია აქ ხართ და ჯერ სასახლიდან არ გასულხართ?!
_ დიახ, ქალბატონო.
_ რას აკეთებთ ხოლმე?!
_ სამზარეულოს ვალაგებთ და საჭმელს ვამზადებთ.
_ კარგი, ცოტა ხანს დაისვენეთ, ჭურჭელს მე მივხედავ.
_ ქალბატონო, ეს ჩვენი საქმეა და გაგვიბრაზდებიან... _ თქვა გაკვირვებულმა ანხელამ და ფერის შეხედა.
_ ორივე დას თუ მხოლოდ სამზარეულო გაბარიათ, გაძლევთ უფლებას დაისვენოთ. ერთი საათის მერე შემოიარეთ, თუ დამჭირდით, გეტყვით. _ უთხრა ანხელას და სამზარეულოდან გაუშვა.
ფერი ჭურჭლის რეცხვას შეუდგა. თან ფიქრობდა. ამ დროს ქალბატონი ფერნანდა შემოსულიყო, რომელიც ვერც შენიშნა წყლის ხმაურში. ქალი კი იდგა და გაკვირვებული უყურებდა მის ქცევას. ფერი გარეცხილ თეფშებს საწურზე ალაგებდა თანმიმდევრულად. მერე შეისვენა, ფანჯარასთან მდგარი ქოთნის ყვავილებისკენ წავიდა, ნაზად გადაუსვა ხელი მის ფოთლებს და წყალი დაუსხა. ბოლოს ფანჯარა გამოაღო და გრილი ნიავი მოელამუნა თუ არა სახეზე, თვალები დახუჭა და ხმამაღლა თქვა: _ რა კარგი სურნელი მოდის ყვავილებისგან...
_ დიახ, მართლაც მშვენიერია გლიცენიის ხეები... _გაიგონა ამ დროს ქალის ხმა და უცბად მოტრიალდა.
_ არ მეგონა აქ თუ იყავით, ბოდიში წეღანდელის გამო... _ თქვა და ქალს თვალი აარიდა.
_ არაფერია... მაგრამ ცოტა თუ დამშვიდდები კარგი იქნება, არ მინდა აქ ვინმემ გიყვიროს, ფერი... მომწონხარ და მინდა კარგად გრძნობდე თავს. ჭურჭელს რატომ რეცხავ?!
_ დები ცოტა ხნით დავასვენე... მითხრეს სასახლის გარეთ არასდროს ვყოფილვართო და გამიკვირდა.
_ დიახ, გარეთ არ გადიან.
_ ქალბატონი კამილა ასე რატომ უკრძალავს გარეთ გასვლას?!
_ უკრძალავს?!
_ დიახ!
_ ეს ჩემთან არ უთქვამს არცერთს!
_ ალბათ, ერიდებათ. თქვენ ხომ მათთვის ბევრი რამ გააკეთეთ.
_ ბევრი არაფერი, შვილო, მაგრამ არ მეგონა, თუ ვინმე მათ უკრძალავდა გარეთ გასვლას... მადლობა, რომ გამაგებინე.
ფერიმ გაუღიმა და ჭიქებს მიუბრუნდა გასარეცხად.
_ წყალი მინდა! _ თქვა კაცმა და კარში გადმოაბიჯა თუ არა, გაჩერდა. ფერის შეხედა, რომელიც ჭურჭელს რეცხავდა და გაუკვირდა.
_ არ მეგონა თუ ახალი მოსამსახურე გვყავდა! წყალი დამისხით! _ თქვა უცბად და ქალს დაელოდა.
_ თქვენ ხელი არ გაქვთ?! ან რა წესია! შემოსასვლელიდან იყვიროთ წყალი მინდაო! 5 წლის ბავშვივით! გინდათ და დაისხით!
_ როგორ ბედავ ასე საუბარს! მე ამ სასახლის მეპატრონე ვარ!
_ მე კი ამ სასახლის მეპატრონის ცოლი!
_ თუ ასეა ცოლის როლი შეასრულე და ნუ მიყვირი!
დედამ გაუღიმა ორივეს და გავიდა.
_ კლარას სთხოვე ცოლის როლი შეასრულოს! _ ფერიმ ბოლო ჭიქა აიღო გასარეცხად. კაცმა მისი სიტყვები ვეღარ მოითმინა და ხელში ეცა. ქალმა იყვირა. ჭიქა ხელში შეატყდა და სისხლი წამოუვიდა. კაცი მაშინვე ტილოს დასწვდა და ქალის გადაჭრილ თითს ხელი მაგრად მოუჭირა, მაგრამ სანამ შეუხვევდა, ფერიმ იყვირა: _ შიგნით ნამსხვრევებია! არ მომეკარო, მხეცო!
კაცმა ხელი მოუჭირა, თითზე ნამსხვრევები მოაშორა, ტილო შემოახვია და ხელში აიყვანა. მერე სამზარეულოდან გავიდა და ოთახს მიაშურა, სადაც ქალი ლოგინზე დააწვინა.
_ აქ იწექი! _ თქვა და მარლას დაუწყო ძებნა. როგორც კი იპოვა, ტილო მოხსნა და თითი გადაუხვია: _ ბოდიშს გიხდი, არ მინდოდა გტკენოდა.
ქალმა არაფერი უპასუხა, თვალები დახუჭა და ლოგინს მიეყრდნო. კაცი ოთახიდან გავიდა, თავის კაბინეტში შევიდა და ფანჯარასთან დაჯდა. სამჯერ ატკინა უკვე ქალს და გული დასწყდა, ასე რომ ექცეოდა. გაიხსენა, სპილოსთან მყოფმა ხელი რომ გაიკაწრა ჭიქით და თავიც რომ ატკინა. თმაზე გადაისვა ხელი და ახლაღა შეამჩნია, რომ თვითონაც გასისხლიანებოდა ხელები. მაშინვე სააბაზანოს მიაშურა.
ცოტა ხანში ფერი ეზოში გავიდა და ხეები შეათვალიერა, რომლებსაც გემრიელი ნაყოფი უკვე გამოესხა. გაბრწყინებულმა მოწყვიტა ერთი ნაყოფი და ჩაკბიჩა. შვებით ამოისუნთქა და თან ამოაყოლა დარდი და ამდენი წლის ტკივილი. ისევ დახუჭა თვალები, ბედნიერმა დააგემოვნა თავისი ეზოს ხილი და კმაყოფილმა სასახლეს გახედა.
ელიანი აღტაცებული შესცქეროდა, როგორ აგემოვნებდა ქალი ხილს, როგორ ეფერებოდა ხეს, მის კაბას ააყოლა თვალი, რომელიც ირხეოდა და ჩაეღიმა: ლამაზიაა... ლამაზიააა... _ თქვა მეორეჯერ ხმამაღლა და უცებ დედის შეხება იგრძნო.
_ დედა!...
_ მე ვარ, შვილო!... მაგრამ ხმამაღლა ნუ იფიქრებ ამ ქალზე! ეს კლარას არ მოეწონება, _ გააფრთხილა და თვითონაც გახედა ქალის ბედნიერ სახეს, ისევ გემრიელად რომ აგემოვნებდა ხილს.
_ ელი! ეს გოგო შენს ბრძანებებს ვერ შეეგუება... იცოდე რა გინდა მისგან და რატომ მოიყვანე ამ სასახლეში! შენი ზმანების გამო! მაგრამ მე ის მომწონს, ძალიან მხიარულია... _ თქვა დედამ და ფერის გახედა, რომელიც უკვე ფარშავანგებთან იდგა და მათი სილამაზით ტკბებოდა. მერე ახედა წარწერას, რომელიც აღარ მოჩანდა, რადგან გარშემო ლიანები შემოხვეოდნენ. იქვე მებაღე დაინახა და სთხოვა კართან კიბე მიედგა. კაბა ხელით აიწია და კიბეზე ავიდა, უხაროდა, რომ თავის სახელს ისევ გამოაჩენდა და მთელ სასახლეს მოფენდა ლამაზი ქვებით გამოყვანილ წარწერას. ავიდა თუ არა ბოლო საფეხურზე, ლიანებს წაავლო ხელი, ზემოთ ასწია. მერე გახარებულმა შეხედა მწვანე ქვებით გამოყვანილ წარწერას და გაუღიმა.
_ რა ხდება აქ?! _ გაიგონა კაცის მკაცრი ხმა და ფეხიც აუსრიალდა. შეშინებულმა წამოიყვირა და კიბიდან თავით გადმოეშვა, მაგრამ კაცმა დროზე დაიჭირა, თან გაბრაზებულმა დაუყვირა: _ კიბეზე რისთვის ახვედი, იქ რა გინდოდა?!
_ დამსვი!
_ ოთახში შედი და იქიდან გამოსული არ გნახო! ვინ მოიტანა ეს კიბე აქ! რა გინდოდა ზემოთ!
_ სასახლის სახელი გამოვაჩინე!
_ რა საჭირო იყო!
_ ქვები შევნიშნე და მომეწონა, მაინტერესებდა რა ერქვა ამ სასახლეს! ელფერის სასახლე... _ თქვა ისეთი გრაციოზულობით, სინაზითა და სიტკბოთი, კაცს გაბრაზება დაავიწყა. დაბნეულმა სხვა რომ ვერაფერი მოიფიქრა, მებაღეს დაუყვირა ეს კიბე აქედან მოაშორეო. თვითონ კი ფერი კაბინეტისკენ გაიყოლა.
_ ეს კარი... აქ რა არის? მაინტერესებს... _ იკითხა ფერიმ რბილად.
კაცმა კარი შეაღო:
_ ეს კაბინეტია. _ თქვა და ქალიც შიგნით შევარდა. აღელვებულმა გახედა წიგნების დიდ თაროებს, რომელსაც ბავშვობაში სულ უტრიალებდა, დიდი რომ გავიზრდები, ყველა წიგნს წავიკითხავო... მაგრამ უკვე 25 წლის იყო, წიგნები მხოლოდ ახალ სახლში წაეკითხა, ამ წიგნებს კი მთელი 20 წელიწადი არ შეხებია, არ უგრძვნია მათი სურნელი. წიგნებს მონატრებით და სითბოთი გადაუსვა ხელი. მერე თავისი საყვარელი წიგნი მოძებნა, გამოიღო, გადაფურცლა და ბედნიერმა ჩაისუნთქა ჰაერი. კაცმა ვეღარ მოითმინა, ხელები შემოხვია და მისი მიხუტება სცადა, მაგრამ ქალი აკივლდა და ისიც გაერიდა, გაბრაზებული გავიდა კაბინეტიდან.
_ შვილო... დამშვიდდი... _ ალერსიანად უთხრა ეზოში მყოფმა დედამ, შვილს ხელი გამოსდო და თავისი ოთახისკენ წაიყვანა.
_ ფერის ვესაუბრე. მითხრა, რომ აქაურობა ძალიან მოეწონა, ნუ დაუშლი ნურაფერს! ხომ ნახე როგორი ბედნიერებით უცქეროდა სასახლეს და ხეებს, მიეცი უფლება გაიხაროს.
_ ახლოს არ მიკარებს! _ წამოიძახა კაცმა და შეკრთა, არ ეგონა ამას თუ იტყოდა. უცებ ისევ დაინახა ფერი, კაბინეტიდან გამოსულიყო და გლიცენიის ხეებთან ბზრიალებდა თვალდახუჭული და გაღიმებული. კაცი ოთახიდან გავარდა და ცოლს მიეჭრა.
_ რა გახარებს ასე ძალიან?!
_ ყვავილები, ჩემი ცხოველები და ეს საამური სურნელი, _ თქვა ფერიმ, თვალები დახუჭა და ისევ ჩაისუნთქა ყვავილების სურნელი. კაცმა ზურგი აქცია და კლარას მიაშურა. პირველი ცოლის ოთახის კარი შეაღო. ქალი ბედნიერი შეეგება და ხელები მოხვია. კაცმაც იმავეთი უპასუხა. ბედნიერი ქალი ქმრის მკლავებში სიყვარულით ტკბებოდა.
ფერი კი იჯდა საქანელაზე და გლიცენიის ხეებს უყურებდა ჩაფიქრებული, მერე სასახლისკენ დაიძრა. თავის ოთახში შევიდა, მოწესრიგდა და სამზარეულოსკენ დაეშვა, რომ სადილზე არ დაგვიანებოდა. როცა შევიდა, კაცის მკაცრი ხმა მოესმა:
_ სად იყავი! დაგაგვიანდა!
_ მშვენიერი სასახლის სურნელით ვტკბებოდი! _ თქვა და ამაყად დაჯდა თავის ადგილას.
_ დაგვიანებას ვერ ვიტან! დროის ცნობა არ იცი?!
_ როცა ადამიანი ბედნიერია, ის დროს ვერ გრძნობს! ბედნიერი დაიარება და სრულიად არ შია ამ დროს! თქვენი არ მეშინია! თუ ასე ძალიან გინდათ ჩემი დანახვა ყოველ სადილზე და ჩემი არდაგვიანება, ზარი დარეკეთ და მივხვდები, რომ სასადილოდ მეძახით! _ თქვა, ლუკმა ჩაიდო პირში და კმაყოფილმა მოავლო ყველას მზერა.
_ ბატონი რაფაელი სად არის?!
_ სამუშაოზე, შვილო, გინდოდა რამე?
_ არა, ქალბატონო ფერნანდა. დილას რომ ვნახე, მეგონა სულ აქ იქნებოდა... _ რბილად მიუგო და გაუღიმა, დიასახლისმაც ღიმილით უპასუხა: _ მხოლოდ დილას საუზმობს ჩვენთან ერთად და ზოგჯერ ვახშმობასაც ასწრებს.
ფერი თან ილუკმებოდა, თან ფიქრობდა: ბედნიერებაა ამ სამზარეულოში ყოფნა და თანაც ბავშვობის ადგილის დაკავება! ბედნიერებაა, როცა აქ ვარ, 20 წლის წინანდელ სასახლეში, რომელსაც არასდროს დავთმობ ჩემს გულსა და სულში! რომელსაც არასდროს გადავიყვარებ!
ამ დროს კლარა გაწიწმატებული წამოხტა:
_ ეს კერძი, ნახევრად უმია!
_ დიდხანს თუ მოვხარშავთ, გემოს დაკარგავს. _ შენიშნა ფერიმ და ქალს შეხედა, რომელიც გაბრაზებული შესცქერდა.
_ ბედავს და ჭკუას მასწავლის! _ ჩაიდუდღუნა კლარამ და სამზარეულოდან გავარდა.
ელიანი მაშინვე კლარას გაჰყვა უკან. ქალმა დაინახა თუ არა მოეხვია, თან შესჩივლა, ამ ქალის აქ მოსვლიდან ყველაფერი აირიაო. კაცმაც დაამშვიდა, ნუ აჰყვები და ნუ მიაქცევ მის სიტყვებს ყურადღებასო. მერე ცოლი ხელში აიყვანა და მისი ოთახისკენ წავიდა. ქალი ნაზად დასვა ლოგინზე და მიეალერსა... პირველად ხვევდა ასეთი სითბოთი ქალს ხელს და ფერი ედგა თვალწინ, რომელიც ხან რბილად, ხან უხეშად ესაუბრებოდა და კაცს უფრო აგიჟებდა... პირველ ცოლს ეფერებოდა და ფერიზე ფიქრობდა.
ფერიმ სადილი მოითავა თუ არა, საჯინიბოს მიაშურა, ცხენით გასეირნება მოუნდა. ცხენს უნაგირი დაადგა. მეჯინიბის უარის მიუხედავად, ეს ცხენი არ წაიყვანოთ, ბატონი გაგიბრაზდებათო, მაინც შეკაზმა ცხენი და ნელა გაუდგა გზას. სასახლეს გასცდა თუ არა, ჰკრა დეზი ცხენს და სწრაფად გააქროლა. გახარებული მიაპობდა ნაცნობ ადგილებს თვალდახუჭული მიჰყვებოდა ცხენის ნებას, ბოლოს მინდორს მოავლო მზერა და უცბად შეაჩერა ცხენი. ყვავილების ლამაზი მინდორი დაინახა და ჩამოქვეითდა. ცხენი საბალახოდ მიუშვა, თვითონ კი იქვე წამოწვა, ცას ახლა ახედა და გაიზმორა: ჩემია, ისევ ჩემიააა! მადლობა, მამა, რომ აქ გამომიშვი! მადლობა, რომ გამომიშვი იქ, სადაც არ მინდოდა, მაგრამ ახლა სრულიად ბედნიერი ვარ... ისევ ჩემი სასახლე... 20 წლის მერე... ახლა ის ჩემია, მხოლოდ ჩემი და მეტი არავისი! არ იქნება ეს სასახლე მისი! ჩემი მტრების ეს სასახლე არ იქნება! _ თქვა და ისევ ამხედრდა ცხენზე.
_ ჩემო ლამაზო! შენ იცი ვინც ვარ მე, შენი პატარა ქალბატონი, რომელიც 5 წლისას გეფერებოდა, გაჭმევდა და შენთან ერთად დასეირნობდა. შენ ჩემი პირველი საჩუქარი ხარ, მამას ნაჩუქარი პატარა დემიანი! _ მოეფერა ცხენს, დაიხარა და აკოცა.
კაცმა სასახლე მოიარა, ქალს ეძებდა. ეგონა გაიქცა, როცა უთხრეს, ცხენზე შეჯდა და ეზოდან გავიდაო. მაშინვე საჯინიბოსკენ გაიქცა და როცა ცხენი, რომელიც წლების წინ ძლივს მოათვინიერა, თავის ადგილას არ დახვდა, გაბრაზებულმა მეჯინიბეს უყვირა: მეორე ცხენი შემიკაზმეო.
კაცი ტყისკენ მიაჭენებდა ცხენს და ღმერთს ევედრებოდა, ოღონდ არაფერი დაუშავოს ცხენმაო! უცბად ქალიც დაინახა, რომელსაც ჩორთით მიჰყავდა ცხენი და თმას ჰაერი ურხევდა.
ფერი იღიმოდა და ცხენს ფაფარზე ხელს უსვამდა: ჩემი ჭკვიანი დემიანი! წყალთან მივიდეთ! _ თქვა მან და ცხენი ჯირითზე გადაიყვანა. კაციც უკან მიჰყვა. ცხენი წყალთან გაჩერდა. ქალი მაშინვე ჩამოქვეითდა, ცივ წყალში დაისველა ხელები და დემიანს მოხვია... მერე ისეთი სინაზით აკოცა თავის ბავშვობის სიყვარულს, რომ კაცს წყენა დაავიწყდა...
ქალმა გაშლილი თმა გადაიწია სახიდან და თავი მაღლა ასწია. ნაპირისკენ წამოვიდა, მის სხეულს სველი კაბა მიჰკვროდა და ტანი მთელი სისავსით მოუჩანდა. ქალმა ხელზე დაიხედა და ბეჭედს შეხედა: ეს ბეჭედი რომ დავინახე, მეგონა წინ საშინელი ტყვეობა მელოდებოდა, მაგრამ ახლა მივხვდი, რომ ეს ბეჭედი დიდი ბედნიერების მომტანი ყოფილა ჩემთვის... დიდი, ლამაზი ბედნიერების მომტანი და დაკარგულის დაბრუნების...
ქალი ისევ ამხედრა ცხენზე და მინდორში გაინავარდა, უფრო და უფრო შორდებოდა იმ არემარეს. უცბად შედგა, რადგან კაცის მბრძანებლური ხმა მოესმა. მთელ ტანში გააჟრჟოლა.
გაბრაზებულმა კაცმა ცხენი ქალთან მიაგდო და მის გვერდით დადგა.
_ რას აკეთებ?!
_ ვჯირითობ!
_ როგორ გაბედე ეს ცხენი წამოგეყვანა! დაგიშალეს, მაგრამ მაინც წამოიყვანე!
_ მე ამ სასახლის მეპატრონის ცოლი ვარ და ჩემი სიტყვა კანონია!
_ მაგრამ ჩემთვის არაა! დღეიდან კი არც სხვებისთვის იქნება შენი სიტყვა კანონი!
_ მაშინ მე ჩემთვის ვიქნები, შენ შენთვის, შენს საყვარელთან ერთად!
_ შენც ჩემი საყვარელი ხარ! მალე გახდები!
ქალმა ცხენს დეზი შემოჰკრა და გავარდა, კაცი დაედევნა, წინ გადაუდგა და ორივე ცხენიც ერთდროულად შედგა.
_ არასდროს გაბედო ასე ჩემთან მოქცევა, როცა გელაპარაკები!
_ შენ ჩემთვის არავინ ხარ! _ ისევ დეზი ჰკრა ფერიმ ცხენს, მაგრამ კაცმა აღვირს ჩაავლო ხელი და შეაჩერა. შემდეგ ფერის ცხენზე გადაჯდა და ცხენს მათრახი დაჰკრა თუ არა, ქალიც ინერციით მას მიეხუტა. და მაშინვე დაავიწყდა ბრაზი. ტყეს მიაშურა და სასახლეც უკან დარჩა. ცხენს სწრაფად მიაჭენებდა და ქალის სხეულიც უფრო ეკვროდა მის სხეულს. მისი თმაც ეხებოდა ლოყაზე და ეს მოსწონდა კიდევაც. ქალს ხელი მოხვია თუ არა, აყვირდა, გაშვებას ითხოვდა, მაგრამ კაცი ყურს არ უგდებდა. ბოლოს ცხენი გააჩერა და ჩამოქვეითდა. ქალს ხელი გაუწოდა, მაგრამ ის თავისით ჩამოხტა ცხენიდან და კაცს წინ აესვეტა:
_ არ გაბედო ჩემთან ასე ახლოს დგომა! _ გაბრაზებულმა დაუყვირა კაცს. კაცი ისევ ამხედრდა ცხენზე და ქალს შეხედა:
_ არ გაბედო ჩემს გამოწვდილ ხელზე უარის თქმა!
_ ვითომ რატომ! _ იყვირა ქალმა და ქვემოდან ახედა.
_ იმიტომ, რომ მე შენი ქმარი ვარ!
_ მძულხარ! ვერ გიტან!
_ რამდენიმე საათში დაბნელდება! გონს მოეგე, თუ როგორ უნდა მელაპარაკო და ჩემი ბრძანებები როგორ შეასრულო. გვიან მოგაკითხავ, თუ მანამდე მხეცებმა არ შეგჭამეს! _ თქვა და ცხენს მათრახი გადაუჭირა.
_ არ მეშინია მხეცების! და შეგიძლია არც მომაკითხო! _ დაუყვირა ფერიმ და იქვე ხესთან ჩაჯდა.