-შენი კარიერა იმიტომ გარისკე და საქართველოში დაბრუნდი რომ თავს დამნაშავედ გრძნობ თორნიკეს წინაშე! რადგან მას მერე რაც დააკავეს დაიკიდე...თუმცა დარწმუნებული ვარ გულის სიღრმეში არც შენ გჯერა მისი დანაშაულის ისევე როგორც მე... ცდილობ დაშვებული შეცდომები გამოასწორო
რადგან მასთან ძველი ურთიერთობის აღდგენა გინდა...
-ასე არაა! უბრალოდ მისი დახმარება მინდა
-ისევ გაქვს გრძნობები მის მიმართ!
-მანქანა გააჩერე!-ავარდა უეცრად წყობრიდან გამოსული გოგონა და დაბლოკილ კარს აკანკალებული ხელებით დაეჯაჯგურა, საპასუხოდ გაღიზიანებულმა ბიჭმა სიჩქარეს მაქსიმალურად მოუმატა. -ანდრია-კარგა ხნის სიჩუმის მერე შეეხმიანა დაძაბული გოგონა თავგზააბეულ ბიჭს და მისკენ მიიხედა ამღვრეული თვალებით
-ამის დედასაც შევე.ი-აღმოხდა ძლივს აზრზე მოსულ ბიჭს და სიჩქარეს უკლო
-მანქანა გააჩერე-ამჯერად მიას ხმაში შიში გაკრთა
-მიგიყვან-მბრძანებლური ტონით უთხრა ანდრიამ და მისკენ მიიხედა
-შენი მზრუნველობა არ მჭირდება-მოიღუშა მია და საქარე მინას მიაყინა ცივი არაფერისმთქმელი თვალები
-ვიცი-დარწმუნებით უთხრა ანრიამ და საჭეს ძლიერად მოუჭირა აკანკალებული თითები- და ისიც კარგად ვიცი ასე ძალიან რატომ გძულვარ
-არ მძულხარ-ცინიკური ტონით, უმისამართოდ თქვა გაღიზიანებულმა გოგონამ და შუშის თვალები მის პროფილზე გადაიტანა
-თავის დროზე თორნიკემ შენზე უარი ჩემს გამო თქვა...
-შენს გამო?! მგონი თავს ზედმეტ მნიშვნელობას ანიჭებ-ირონია გაერია ხმაში თავხედურად მომზირალ გოგონას
-და იმის მიუხედავად რომ კარგად ხვდებოდი რა ძლიერ მიყვარდი და რატომ თქვა უარი შენზე თორნიკე მაინც ორივეს გვეთამაშებოდი ისე როგორც ახლა!
-ეჭვიანობ?-ცინიკური ტონით ჰკითხა მომღიმარმა გოგონამ სახე მონგრეულ ბიჭს და შეკივლა როცა გაცეცხლებულმა ანდრიამ მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა მანქანა, მაგრამ როცა ორივე დამშვიდდა უემოციო ტონით ჰკითხა- რა საკეთებ შენ რა გაგიჟდი?-
-ჰო გავგიჟდი!..შენ მაგიჟებ!-აღმოხდა სასოწარკვეთილ ბიჭს და თვალებდახუჭულმა სავარძლის საზურგეს მიაყრდნო თავი
-სიგარეტი გააქვს?-კარგა ხნის სიჩუმის მერე უმისამართოდ იკითხა მიამ და როცა ანდრიამ გაუხსნელი კოლოფი გაუწოდა, ისე გამოართვა დაძაბულ ბიჭს რომ მისთვის არ შეუხედია- მადლობა-ხმა დაბალი ტონით უთხრა და აკანკალებული თითებით ერთი ღერი ამოაძვრინა. კოლოფის უკან დაბრუნებას რომ აპირებდა ანდრიამ ჩავარდნილი ხმით უთხრა
-დაიტოვე
-მადლობა- ირონია ნარევი ხმით უთხრა მიამ და მშვიდად მოუკიდა.
სახლამდე ისე მივიდნენ რომ მთელი გზა ხმა არცერთს აღარ ამოუღია, მაგრამ სანამ მია მანქანიდან გადავიდოდა ანდრიამ ჰკითხა
-დარწმუნებული ხარ თორნიკეს სასამართლო პროცეს მოვიგებთ?
-ეჭვი გეპარება ჩემს შესაძლებლობებში?- ცინიკური ტონით ჰკითხა მიამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა თვალებში აღელვებულ ბიჭს
-საფრანგეთში როდის ბრუნდები?
-შეიძლება აქ დავრჩე...
-რატომ?-მოიღუშა ანდრია
-გინდა რომ წავიდე?-ირონიული ტონით ჰკითხა მიამ და გაეცინა
-არა... მე... უბრალოდ- ენა აერია დაბნეულ ბიჭს
-კაი წავედი-მანქანიდან მშვიდად გადავიდა მია და კარი ფრთხილად დახურა
-ძილი ნებისა-მიაძახა ანდრიამ მიბრუნებულ გოგონას და იქამდე არ დაიძრა ადგილიდან სანამ ბნელ სადარბაზოში მისი ჩრდილი არ გაქრა.
........
მიას არასდროს ეპარებოდა ეჭვი საკუთარ შესაძლებლობებში, ამიტომ სასამართლო პროცესზე უინტერესოდ ისმენდა მოსამართლის საბოლოო განაჩენს რომელმაც რა თქმა უნდა თორნიკეს სასარგებლოდ მიიღო გადაწყვეტილება.
-ახლა უკვე ხელს აღარაფერი გიშლის რომ ნიცა წამოიყვანო თავშესაფრიდან-ამ სიტყვებით მიულოცა ანდრიამ მეგობარს გამარჯვება და მეგობრულად დაარტყა მხარზე ხელი
-უკვე დავიწყე ამ საკითხზე მუშაობა- ცივად გაუღიმა მიამ გაოცებულ მეგობრებს და კარგა ხნის სიჩუმის მერე მშვიდად დაამატა- თუ მოინდომებთ რამდენიმე დღეში მია სახლში დაბრუნებას შეძლებს
-ესე იგი იმდენად იყავი დარწმუნებული საკუთარ თავში და შესაძლებლობებში რომ ამ სასამართლო პროცესი მოიგებდი, რომ პარალელურად, ნიცას საქმეზე დაიწყე მუშაობა?!- აღმოხდა გაოგნებულ ანდრიას
-ამ ყველაფერს მხოლოდ თორნიკეს გამო ვაკეთებ- თავხედური ტონით თქვა მიამ
და ზედმეტად მიუახლოვდა სახე მონგრეულ ბიჭს, ამღვრეულ ჭაობისფერ თვალებში გამომწვევი მზერით ჩააცქერდა და ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა- მხოლოდ მის გამო- და სანამ მისი სიახლოვით თავგზააბნეული ბიჭი აზრზე მოვიდოდა უკან დაიხია
-წავიდეთ-ხმა დაბალი ტონით თქვა, იქვე შორიახლოს, უხერხულად მდგომმა თორნიკემ რომელიც მათ პასუხს არ დალოდებია ისე ჩაჯდა მანქანაში.
მთელი გზა ისე იარეს რომ ხმა არცერთს ამოუღია, ბოლოს თორნიკემ ვეღარ მოითმინა ეს მომაბეზრებელი სიჩუმე და ხმა დაბალი ტონით უმისამართოდ თქვა
-ხვალ ბათუმში წავალ... ნიცას ვნახავ... დაველაპარაკები... ყველაფერს ავუხსნი...
-გინდა გამოგყვე?-შესთავაზა ანდრიამ და სარკიდან გახედა სახე გადაფითრებულ მეგობარს
-არა მირჩევნია მარტო წავიდე-იუარა თორნიკემ
-შეიძლება შენთან ლაპარაკი არ მოისურვოს
-ვიცი მაგრამ...
-თუ შენი ნახვის სურვილი არ ექნება ძალას ნუ დაატან-ჩამწყდარი ხმით, უმისამართოდ თქვა მიამ და ცივი, ცარიელი არაფერისმთქმელი თაფლისფერი თვალები საქარე მინას მიაყინა- რადგან ზუსტად ვიცი რას გრძნობს ის ადამიანი ვინც ყველას ცხოვრებაში ზედმეტია!
-მია-დაიძაბა ანდრია
-მანქანა გააჩერე!-მოულოდნელად, მბრძანებლური ტონით უთხრა გაღიზიანებულმა გოგონამ დაბნეულ ბიჭს და მისკენ მიტრიალდა
-სახლამდე მიგიყვან
-გააჩერე გთხოვ-ჩამწყდარი ხმით უთხრა მიამ და აკანკალებული თითებით სიგარეტს ნერვიულად მოუკიდა. ანდრიამ ხმის ამოუღებლად შეასრულა მისი სურვილი და მანქანიდან სიტყვის უთქმელად გადასულ გოგონას სევდით სავსე მზერა გააყოლა იქამდე სანამ თვალს არ მიეფარა ის
-მისი არასდროს მესმოდა... არც ახლა მესმის- ბრაზნარევი ტონით თქვა როცა თორნიკემ მიას ადგილი დაიკავა წინა სავარძელში და გაზს ბოლომდე მიაჭირა.
იმის მიუხედავად რომ თორნიკე კარგად ხვდებოდა ანდრიას და მიას ჯერ კიდევ დაძაბული ურთიერთობის მიზეზი თავად იყო, მაინც ჯიუტად გაურბოდა მეგობართან ამ საკითხზე საუბარს, რადგან არ უნდოდა თავმოყვარეობა შეელახა მისთვის, იმის ხაზგასმით რომ გაცნობის წამიდან მია მისით უფრო იყო დაინტერესებული ვიდრე ანდრიათი, იმის მიუხედავად რომ მას თავდავიწყებით შეუყვარდა ის. თუმცა ეს სიჩუმე მასაც და ანდრიასაც შინაგანად ანადგურებდა.
თორნიკეს მოულოდნელმა დანახვამ ნიცაზე ისე საშინლად იმოქმედა რომ გონება დაკარგა, თუმცა როგორც კი აზრზე მოვიდა და ფეხზე წამოდგომა შეძლო მაშინვე ზურგი აქცია ძმას და ატირებული ოთახიდან გავარდა
-ნიცა გთხოვ უფლება მომეცი ყველაფერი აგიხსნა-უკან მიჰყვა დაძაბული ბიჭი გაგიჟებულ გოგონას
-უთხარით წავიდეს-შეეხვეწა ნიცა იქვე მდგომ მასწავლებეს და თორნიკეზე მიანიშნა
-არსად წასვლას არ ვაპირებ იქამდე სანამ არ მომისმენ
-შენი მოსმენა არ მინდა!-აყვირდა უეცრად წყობრიდან გამოსული გოგონა და გადმოდენილი სიმწრის ცრემლები სწრაფად მოიშორა სახიდან
-ნიცა გთხოვ-შეეხვეწა თორნიკე უკვე მთელი სხეულით აკანკალებულ გოგონას და სანამ ხელახლა ატირებული ნიცა აზრზე მოვიდოდა გულში ჩაიკრა
-მაინც არ გაპატიებ იმას რაც გააკეთე-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ნიცამ სახე მონგრეულ ბიჭს როცა ერთმანეთს დაშორდნენ და სევდით სავსე მზერით მიაჩერდა თაფლისფერ ჩამუქებულ სფეროებში
-ნიცა გთხოვ... ახსნის უფლება მომეცი... ხომ იცი რისი გადატანა მომიწია მთელი ეს წლები...
-გგონია მხოლოდ შენ იტანჯებოდი?
-ვიცი... ვიცი რომ შეც ძალიან დაიტანჯე მაგრამ...
-მაგრამ რა?!- მოიღუშა ნიცა
-ციხიდან რომ გამოვედი, ვერ შევძელი...ვერ შევძელი გესმის?! ძალა არ მეყო შენთან მოსასვლელად...
-და ახლა რატომ მოხვედი? არც ისე დიდი ხანია რაც ციხიდან გამოხვედი
-მინდა რომ დაგიბრუნო!
-გთხოვ წადი...
-ნიცა...
-ვიცი რომ გოგას სასამართლო პროცესი მოუგე...
-........
-აქ მხოლოდ მას მერე მოხვედი რაც სახლის და ფულის უკან დაბრუნება შეძელი... გგონია ამ ყველაფერს ჩემთვის რამე ნიშვნელობა ჰქონდა?
-ვიცი რომ არ ჰქონდა მაგრამ...მე... როცა ციხიდან რომ გამოვედი არაფერი გამაჩნდა გესმის? საერთოდ არაფერი! ანდრიას ბებიასთან ვცხოვრობდი სოფელში...მერე მისი დახმარებით თბილისში სახლი ვიქირავე...მაგრამ სამსახურს ვერ ვშოულობდი... არავის უნდოდა ჩემთან, როგორც ყოფილ პატიმართან საქმის დაჭერა...
-შენ ჩემი ძმა ხარ... ერთადერთი ადამიანი ვინც ამ ქვეყნად დამრჩა... მე შენ ყველანაირს მიგიღებდი... ჩემთვის შენი ერთი ჩახუტება საკმარისი იქნებოდა იმისთვის რომ ცხოვრების გასაგრძელებლად ძალა მეპოვა... მაგრამ შენ არ მოდიოდი... მე კი ყოველდღე გელოდებოდი....
-მაპატიე... არ მეგონა ასე თუ გატკენდი
-თორნიკე... გთხოვ წადი... შენი მოსმენა აღარ მინდა- მკაცრი ტონით უთხრა ტირლისგან თვალებდასიებულმა გოგონამ ძმას და ზურგი აქცია.
.......
კახა მოღუშული სახით უყურებდა თამუნას რომელიც ძლივს იკავებდა თავს რომ არ გასცინებოდა
-ეს ტიპი ძალიან მაღიზიანებს-ბრაზნარევი ტონით, უმისამართოდ თქვა გაღიზიანებულმა კაცმა და ვაჩეს გახედა, რომელიც გვერდიდან არ შორდებოდა იუბილარ ანას
-კახა მაგ ტიპის ვაჩე ჰქვია და შენი სასიძოა-გაუღიმა თამუნა ქმარს და გამომწვევი მზერით მიაჩერდა სახეში
-სახლში ხომ არ წავსულიყავით?-მისი გამოწვევა მიიღო კახამ და მუხლზე დადებული ხელი თავხედურად შეუცურა კაბის ქვეშ
-ახლახანს მოვედით
-მერე რა?
-კახა ნუ სულელობ-გაეცინა თმუნას და სუფრასთან მჯდომთა შეუმჩნევლად მოიშორა მისი ხელი ფეხიდან
-მოვწევ და მოვალ- ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა სუნთქვა აჩქარებულმა კაცმა მომღიმარ ცოლს და ფეხზე წამოდგა.
-დე მოგწონს აქაურობა? ხომ კარგი რესტორიანია?- ზურგს უკნიდან მიუახლოვდა თვალებაციმციმებული ანა დედას და ხელები მოხვია- ყველაფერი ვაჩემ დაგეგმა
-რა თქმა უნდა მომწონს-გაუღიმა თამუნა შვილს და ხმაურით აკოცა ლოყაზე
-ვაჩეს მშობლებზე რას იტყვი?
-კარგი ხალხი ჩანს
-თათია და მია არ ჩანან... ვურეკავ და არცერთი არ მპასუხობს... შენი აზრით არ მოვლენ?- ინტერესით ჰკითხა ანამ მომღიმარ ქალს და მაგიდასთან კახას ადგილი დაიკავა
-თათია შენი ბავშვობის მეგობარია... არ მგონია რომ შენთვის ასეთ მნიშვნელოვან დღეს მარტო დაგტოვოს... აი მიაზე კი რა გითხრა არ ვიცი... ცოტა უცნაური გოგოა
-ცოტა?-აკისკისდა ანა.
იმის მიუხედავად რომ ვაჩეს მეგობერების და მშობლების გაცნობამ მშვიდ ვითარებაში ჩაიარა, კახა მაინც ძალიან დაძაბული და გაღიზიანებული იყო მთელი საღამო, რაღაც უსიამო განცდა ჰქონდა რომელსაც დალევამაც ვერ უშველა...ამიტომ ეზოში გასულმა და ფიქრებში წასულმა რამდენიმე ღერი ზედიზედ მოწია, გონს მხოლოდ მაშინ მოვიდა როცა მის დაძაბულ სმენას თათიას მხიარული ხმა მიწვდა შორიდან
-კახა ბიძია გილოცავთ ანას დაბიდუბის- აღფრთოვანებულმა გოგონამ სწრაფად მიირბინა მასთან ლოყაზე ხმაურით აკოცა და მის უკნა გარაციოზულად მომავალ მიას გახედა, კახას გაეღიმა თათიას ბავშვურ ქცევაზე და მადლობა გადაუხადა გულითადი მილოცვისთვის შემდეგ კი ცივი მზერა მიაზე გადაიტანა რომელიც მთი ეს დრო თვალის მოუშორებლად უყურებდა მას. გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოწვა წამიერად ბნელ სივრცეში რომელიც მიას ხმამ დაარღვია
-გილოცავთ-თავშეკავებული ტონით უთხრა გოგონამ უემოციო სახით მომზირალ კაცს და ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად
-მადლობა- მშვიდად უპასუხა კახამ და ჩამორთვა ხელი
-შევიდეთ-რესტორნისკენ მიუთითა თათიამ დას
და ნაბიჯი წინ წადგა
-შენ შედი, მე მოვწევ და მერე შემოვალ!-მბრძანებლური ტონით უთხრა მიამ დას და გრძელი წვრილი თითებით სანთებელა და სიგარეტი ამოიღო ჩანთიდან
-კარგი-მხრები აჩეჩა თათიამ და ჩქარი ნაბიჯით წავიდა თვალისმომჭრელად განათებული შენობისაკენ. ამ დროს მიამ აკანკალებული თითებით ტუჩებშორის მოიქცია ნაწვალები სიგარეტის ღერი და მოკიდება სცადა, მაგრამ ვერ შეძლო. სწორედ ამიტომ ზედმეტად მიუახლივდა მას კახა და სიტყვის უთქმელად მიუტანა ანთებული სანთებელა სახესთან, მიამ ნერვიულად მოუკიდა და ცივად გადაუხადა მადლობა.
-არაფერს-უღიმღამოდ უპასუხა კახამ და მერემდენეღაცა ღერს მშვიდად მოუკიდა მიასგან განსხვავებით- როგორც გავიგე ჩვენს ფირმასთან თანამშრომლობას დათანხმდი-
უხერხული სიჩუმის გასაფანტად საუბარი წამოიწყო კახამ
-არ მეგონა ჩემი ამბით თუ დაინტერესდებოდი- გამომწვევი ტონით უმისამართოდ თქვა მიამ და სიგარეტის ლურჯი, მწველი კვამლი სიამოვნებით ჩაისუნთქა ტუჩებშორის მოქცეული თითქმის ბოლომდე ჩამწვარი ღერიდან
-როგორც ჩანს ის განსაკუთრებული მიზეზი იპოვე რის გამოც საქართველოში დარჩენა გადაწყვიტე?!- მომღიმარი სახით კითხა კახამ და მისკენ მიიხედა
-შეიძლება ასეც ითქვას- მშვიდი ტონით უპასუხა მიამ და მზერა მის შევერცხლილ თმას მიაყინა, სწორედ ამ დროს კახამ საშინელი მწველი მზერა იგრძნო ზურგს უკნიდან