ძალიან დიდხანს მიყურებდნენ  გაშტერებულები ჯიშკარიანი და  მაისურაძე,იდგნენ და უბრალოდ მიყურებდნენ,მერე ერთმანეთს გადახედეს ,თითქოს მიხვდნენ რასაცვამბობდი,მაგრამ დაზუსტება ჩემგანუნდოდათ.უნდოდათ მოესმინათ რასვგულისხმობდი,რამე არასწორად  ხომ არ გაიგეს?!დათო ბორდიურზე ჩამოჯდა,თავი ისე ჰქონდა ხელებში  ჩარგული ვიფიქრე ცოტაც და გაუსკდებოდა.იჯდა და ოდნავ ცახცახებდა.მისკენ ნაბიჯი წავდგი,მაგრმა დამასწრო ,აცრემლებული  თვალებით ამომხედა  და იმ ხმით მკითხა  არასდროს რომ არ  მსმენოდა  მისგან,გაბზარული,  იმედგაცრუებული და გულნატკენი  ხმით.ხმით რომელიც ნათლად  ამბობდა,როგორ ცდილობდა გოგას  მიმართ  გრძნობები არ ჰქონოდა.ამას ვგრაზნობდი,მაგრამ მოსმენა მისგან მინდოდა.
-და რა ნეა თუ ის მიყვარს?ამის გაგებით შენთვის რა იცვლება?
-იმაზე მეტი რამ ვიდრე შეგიძლია შენ წარმოიდგინო.
-მაინც?
-იქნებ სადმე სხვაგან  დავილაპარაკოთ,ბევრი ხალხის.
დარლამ ჩვენი გაჩერება სცადა  თუმცა უშედეგოდ.
-არ მადარდებს ახალ რას ფიქრობ. მითხარი კი თუ არა,შენი  „რა მოხდება“,“რაში გაინტერესებს“  ფრაზების  გარეშე.
ფეხზე წამოხტა და ჩემზე მაღალი  ჩემს წინ აისვეტა.უნდოდა დავეხრჩე,რადგან სიტყვებს ძალით ვაგლეჯდი.უნდოდა რომ ყველაფერი გაენადგურებინა რაც მის გრძნობებს შეურაცხჰყოფდა.მთელი ხმით დამიყვირა.
-მიყვარს,კი მიყვარს.მთელი  ცხოვრებაა მიყვარს,იმის მერე, რაც  პირველად ვნახე. იმის შემდეგ ,რაც პირველად ჩამოვართვი ხელი და  მზერა გავცვალეთ.დღე არ ყოფილა ნეა რომ არ მყვარებოდა,დღე კი არა წამიც არ ყოფილა,ვცდილობდი...  წყეული 8 წელია ვცდილობ არ  მიყვარდეს,არ ვეტრფოდე,მისით არ ვინტერესდებოდე და ყოველ ჯერზე როცა მგონია უკან მოვიტოვე ,გზა ჩავხერგე და გრძნობები დავწვი დარლა მახსენებს რომ შეუძლებელია,რომ მასზე მუდამ ვცდილობ ყევალფერი ვიცოდე. მახსენებს რომ შანსი არ მაქვს. ვერასოდეს შევძლებ მის აქედნა  ამოგდებას-ხელი მკერდზე მიირტყა-ეს მას ეკუთვნის მთელი ცხოვრბეის მანძილზე,რამდენ ადმაიანთანაც არ უნდა დავწვე ისინი გოგა ვერასოდეს გახდებიან.დარლა კი არა გოგაც  მახსენებს რომ ჩემი შანსები ნულია,რადგან ყოველ ჯერზე როცა ცუდადაამიზეზად იმ გოგოს ასახელებს. ვიღაცას ვინც მთელი ჩვენი მეგობრობის პერიოდში სიგიჟემდე  უყვარს.ყველაფერს მივცემდი  ოღონდ მასზე საუბრისას რომ მზერა აქვს იმით მე მიყურებდეს,მე  ვუყვარდე მაგრამ....
აღარაფერი დავაცადე,ერთი დიდი  და მწარე სილა გავაწანი  გამოსაფხიზლებლად.შოკირებული რამოდენიმე წამი მიყურებდა.
-ასეთი სულელი როგორ ხარ?მისი თავლები შენ გიყურებენ,შენს  იქით საკუთხარ თავსაც ვეღარ  ხედავს,როგორ შეგიძლია ასეთი  დებილი იყო.?!როგორ?
დარლა მომვარდა და ხელები შემომხვია რომ კიდევ მეტი აღარ  დამერტყა მისთვის.
-ჩშშშ დაწყნარდი,ნეა დამშვიდდი.
-გამიშვი დარლა...უნდა მოვკლა ამ  სისულელე სიტყვებისთვის უნდა ავდგე და მოვკლა.იცი რა დათო? არ მადარდებს ახლავე წახვალ და აუხსნი რომ გიყვარს,პროტესტს არ ვიღებ  რადგან გოგა შენზე უკეთ ვიცი რასაც იზავს. ახლა ამ წამსვე.-დარლას მკლავებიდან თავი  დავიხსენი და ჩემ წინ  დაპატარავებულ დათოს თითი  მკერდზე მივადე-ამ წამსვე   სხვების კოცნისა და გა***ვის  ნაცვლად წახვალ და თუმც სიტყვა არ უთხრა გოგას და აკოცო...თუმც უბრლაოდ ჩაეხუტო არ აქვს არანირი მნიშვნელობა. წახვალ და გააკეთებ, მიახვერდებ რომ გიყვარს ,იმ სიყვარულით რითიც წლები გვეგონარომ ვიღაც სხვა გიყვარდა.ახლავე  გესმი?
-არა,მასთან ამ ყვეალფერს ვერ  დავკარგავ.ვერ შევძლებ რომ გოგასთან მეგობრობას წერტილი დავუსვა და გავუშვა.ასეც კარგად ვარ ,თუმდაც მისი მეგობარი.მაინც კარგად ვარ.
-კიდე ამას როგორ იმეორებ?  მაგიჟებ !მაგიჟებ! ის დღე არ გახსოვს?თუ უბრალოდ თავს  ისულელებ?!
გაოცებუკი მიყურებდა დათო.აშკარა იყო მართლა არ ახსოვდა,ასე როგორ დაივიწყეს?!
-რა დღე?
-რომ ვსვავდით ვღლიცინებდით  კაკისთან ერთად.დივანზე  თავდადებულ გოგას რომ აკოცე და კოცნაში აგყვა,ხელები რომ  სავარძელს მიაყრდნო და ისე  მოგიმწყვდია თითქოს ეს აქამდეც  ბევრჯერ გაგეკეთებინოთ. მთვრალები რომ არ ყოფილიყავით და არ ჩაგძინებოდათ ალბათ სხვა რამის შემსწრეც გავხდებოდი ისეთი  ქიმია იყო მთელს ოთახში....  დათო უბრლაოდ მიყურებდა და მოგონებების აღდგენას ცდილობდა.დაღლილმა ხელით თავი მოვისრისე და სანამ  კიდევ რამის თქმას მოვასწრებდი  დათო უკვე გაქცეული იყო.მირბოდა ,მანამ სანამ გოგას სახლამდე არ  მივიდოდა.ფეხით გაირბინა ყველა  ქუჩა,ყველა შესახვევი.ამდნეი ძალა არავის ჰქონდა,მხოლოდ მას. ამ ძალასაც ის აზრი აძლევდა რომ მე  მართალი ვიყავი,რომ იყო მათშორისრაღაც მცირედი.თუმდაც ნაპერწკალი,ერთი გაელვება.არ ვიცირამე.მთელი გზა ჩემს ნათქვამსა და საკუთარ მოგონებებს იხსენებდა, ახსენდებოდა ყოველი გოგასთან  ცეკვა.მისი შეხება,ფარული  ნამიოკები და მხოლოდ ახლაღა  ხვდებოდა,როგორ უყვარდა გოგას. ახსენდებოდა,როგორ ეხებოდა და ესაუბრებოდა,გოგას ყველა მზერა,ისდანისულული ქვემოდან ამოხედვები,ტუჩს რომ იჭამდა და ისე  ათავლიერებდა ხოლმე.ეს იშვიათი იყო,მაგრამ აგონდებოდა.ის საცოდვისახეც კი ახსენდებოდა,როცა  რამდნეიმე თვის წინ უთხრა ,როგორ  უყვარდა ძველი ქრაში,როგორ არ შეეძლო მისი დავიწყება.გოგას ყველა წუწუნში საკუთარი თავი ამოიცნო. გაახსენდა როგორ  თვალმოუშორებლად აკვირდებოდა მის ჭროღა თალებს და ისე ამბობდა
„ისეთია ვერასდროს შევწყვეტ მის  სიყვარულს.მის თვალებში ვარსკვლავებს ვხედავ და ერთად ერთი რაც მინდა ხოლმე მის გვერდით სამუდამოდ დარჩენაა“
 „რომ ხედავდე დათო როგორია, როგორი საუაბრი და ხმა აქვს,როგორი ბავშვურია.შენც  შეგიყვარდებოდა,ისე შეგიყავრდებოდა არასოდეს გაუშვებდი ცხოვრებიდან. ვწუხვარ, მისნაირს ვერასდროს იპოვნი, ყველაზე მშვენიერი ადამიანია ვისაცკი შევხვედრილვარ,პიროვნებაც და გარეგნობაც თავისებური,  მიმზიდველი და შესანიშნავი აქვს, მწვანე-ყავისფერი თვალები,  ოდნავ გრძელი,წაბლისფერი თმა და  შესანიშნავი ღიმილი.ისეთი სულ რომ უნდა იღიმოდეს.“
გარბოდა და შიგადაშიგ სახეზე ცრემლის პაწაწინა წვეთები ეცემოდა.
-მე ვიყავი,ყოველთვის მე ვიყავი  მისი სიყვარული,მისი ტკივილის და ცრემლების მიზეზი,ჩემს თავზე  დაუღალავად ვეჭვიანობდი და მე  ვიყავი.8 წელი რისთვის დავკარგე?  ჯანდაბა.  მისი კარის წინ აისვეტა დაღლილი,დაქანცული და იმედით სავსე რომ იმთვალებით ისევ შეხედავდა, რომ გოგას გულის პატრონი ისევ  თავად იყო.გვიანი იყო ძალიან  გვიანი,უკვე 3 საათი ხდებოდა, ნამძინარევმა თვალების ფშვნეტით გაუღო კარი.რამდენიმე წამს  ერთმანეთს უყურებდნენ და ეს  წამები უსაშველოდ იწლებოდნენ  თითქოს მათთვის სამყარო მეტი  დროის მიცემას აპირებდა.უნდოდა  გაეწელა ერთად ყოფნის ნანაგრი  წამები.
-დათო?მოხდა რამე?
-კი.
დაბოხებული ხმით უთხრა,სახეზე ხელები შემოხვია და ტუჩებზე გიჟივით ეძგერა,დიდხანს იდგა მეტრეველი გაშეშებული.ეს მომენტიათასჯერ მაინც წარმოუდგენია,  მაგრამ ინიციატორი ყოველთვის  თავად იყო.მუდამ ის იყო დათოს  ადგილზე თავად დათო კი  გახევებული  ბრაზნარევი  სახით იდგა.ოდნავ მოშორდა  მაისურაძე,თვალებში ის  ვარსკვლავები გოგას რომ უყვარდა ნელ-ნელა ქრებოდა. იმედი  უცრუვდებოდა,იმედი რომ გოგა სამუდამოდ მისი იქნებოდა.არ ანაღვლებდა ის ფაქტი რომ ხალხი ამას საშინლად მიიღებდა,მთავარი ის იყო რომ გაბედა, ჩემთან  ლაპარაკის შემდეგ გაბედა და  მივიდა,მაგრამ ეს კოცნა  მისთის  დამანგრეველი რომ ყოფილიყო?  გოგასთან ყველაფერი რომ დაეკარგა?.
-რა...
გოგამ ძლივს მოახერხა ერთი  სიტყვის თქმა,დათო მოშორდა,თვალებში ჩახედა და და  იმედმოკლულმა  სევდით უთხრა.მთელი მისი სევდით და გრძნობით.
-რადგან ეს ვქენი,იმასაც გეტყვი რომ წლებია  მიყვარხარ.ვგიჟდები გოგა ისე.ვწუხვარ რომ ჩვენს მეგობრობას ასე ვასრულებთ.
-მძინავს ხო?მესიზმრება?
გოგამ გადაიხარხარა და სახლში  შებრუნდა,მერე ისევ უკან  გამობრუნდა,ბიჭს მკლავში წვდა და სახლში შეათრია.ოთახში მიმოდიოდა და ცდილობდა გაეგო ეს ყველაფერი მართლა ხდებოდა თუ ესიზმრებოდა.
-არა ნამდვილად მძინავს,რეალური  შენ ამას არასდროს იზავდი.
მისაღებისკენ წავიდა და დათოც  ლეკვივით უკან აედევნა.
-ვწუხვარ.
-მორჩი წუხილს შე იდიოტო,მორჩი.
დაუყვრა და კედელთან მდგარი  დათოს ირგვლივ ხელები შემოაწყო. ვნებამორეული უყურებდა ტუჩებზე. მერე სამყარო გათიშა დადათოს  ტუჩებს დაეწაფა,ისეთი იყო  როგორიც მუდამ წარმოედგინა, რბილი და მადისაღმძვრელი.დათომ ორივე ხელი ძლიერად მოუჭირა  გვერდებზე და თავის სხეულზე  აიკრა.გოგა მის ტუჩებს მოშორდა და გონებადაბინდულმა მის  კისერზე  გადაინაცვლა.დათოს სუსტი ოხვრა  მეტად აღაგზნებდა,ეს ის იყო რაც  ორივეს წლების მანძილზე უნდოდათ. მაისური გადააძრო და მის  მკერდზე თითები ჩაასრიალა.
-მეტს თუ არ მომცემ ნურც ამას გააკეთებ.
თავი უკან გადააგდო გოგამ და სუსტი ხმით ამოთქვა.ჯერ ისევ სიზმრად ნანახი ეგონა.ისევ ვერ იჯერებდა რომ მისის საყვარელი კაცი ვნებისგან დაბინდული თვალებით უყურებდა და ესაუბრებოდა.ვერ იჯერებდა რომ დათო ასე ურცხვად ეხებოდა მის მკერდს,მერე კისერს,წელზე ხელებს მთელი ძალით უჭერდა და მის ტუჩებს აგემოვნებდა.
-და ვინ თქვა რომ მხოლოდ ამას დავჯერდები?
მკერდიდან ხელი კისერზე აუსრიალა,თმაში შეუცურა და თავისკენ დაქაჩა.მის ტუჩებს გიჟივით კოცნიდა და ენას ურცხვად დააასრიალებდა.ერთმანეთის ხვევნით,კოცნითა და ტანსაცმლის ნელ-ნელა შემოძარცვით გავიდნენ გოგას ოთახში.მაისურაძემ გოგა საწოლზე დააგდო და უკვე თითქმის შიშველს დახედა.მის წინ მწოლიარე თითქმის შიშველი ბიჭი ახლა იმაზე სექსუალური ეჩვენა ვიდრე ოდესმე.მოაგონდა რამდენჯერ უნატრია ეს მომენტი.მომენტი როცა გოგა მისი სხეულის გარდა ვეღარაფერს იგრძნობდა და აღარაფერი ენდომებოდა.როცა მოწყურებულივით დაეწაფებოდა მის სხეულს.გოგას ჩაეღიმა და ხელზე დაქაჩა.ტუჩებს გაცხოველებული უკოცნიდა,მის შიშველ წელზე ხელებს დაასრიალებდა და სუსტად კვნესოდა დათოს შეხებისგან გამოწვეული სიამოვნებით.დათომ ცალი ფეხი მის ფხებსშორის აასრიალა და ორგანოზე მტკივნეულად მიაბჯინა,რაზეც მეტრეველს ხმამაღალი ოხვრა აღმოხდა.ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და თავი უკან გადააგდო.
      მთელი ღამე ერთმანეთში ახლართულებმა,ვნებამორეულებმა და გრძნობებისგან გაგიჟებულებმა გაატარეს,მთელს სახლში მათი კვნესა,ოხვრა და დროდადრო ჩუმი სიცილი ისმოდა. წლების სიყვარულის,მოთმინების,შისის, იმედისა და მოლოდინის შემდეგ ერთმანეთთან მისვლა მაინც არ გასჭირვებიათ.როცა ფაქტის წინაშე დადგნენ და სხვა გზა აღარ ჰქონდათ გარდა გრძნოებბის გამოვლენისა, ორივემ შესანიშნავად გაართვა თავი. დილის 11 საათი იყო რომ გამოეღვიძათ,ერთმანეთს ჯერ ისევ არ მოშორებულან.სრულიად შიშვლები ,ერთმანეთზე ჩახუტებულები იწვნენ და სიცივის მიუხედავად ორივე საშინლად ხურდა.
-ყოველთვის ვიცოდი რომ საწოლში ასეთი კარგი იაყვი ,მაგრამ...
საკუთარ ხუმრობაზე თავადვე გაეცინა გოგას და დათოს ქვემოდან ახედა.
-ეჭვი არც უნდა შეგპარვოდა.
გაიღიმა და შუბლზე აკოცა.
-მეგონა ისევ შენი ძველი ქრაში გიყვარდა.
სევდიანად ამოილაპარაკა გოგამ,დათოს მოსცილდა და მის წინ მუხლებზე დაჯდა.დათოც წამოიწია,მისკენ გადაიხარა და სახეზე ჩამოყრილი კულული უკან გადაუწია.
-ასეც არის,სულ შენ იყავი...იმ დღიდან მოყოლებული რაც ლევანიმ ნეას დაბადებისდღეზე მომიყვანა. მას შემდეგ რაც ჩვენი საოცარი მეგობრობა შევქმენით და ახლაც როცა მეგობრობას შენთან წერტილი დავუსვი.ნეა რომ არა,მისი გუშინდელი ჩხუბი რომ არა,რომ არ გამოვეჭირე იმ ვიღაც ბიჭთან შენთან მოსასვლელად და იმის გასაკეთებლად რაც გავაკეთეთ კიდევ მრავალი წელი დამჭირდებოდა,ალბათ სიკვდილამდე გავჩუმდებოდი და საიდუმლოს რომ თითქმის მთელი ცხოვრებაა მიყვარხარ საფლავში წავიღებდი.
-ნეა?მოიცა რა გითხრა.
-უბრალოდ მაიძულა მოვსულიყავი და თუმდაც მეკოცნა,ის საღამო გამახსენა მთვრალებმა რომ პირველად ვაკოცეთ ერთმანეთს,გაამხსენა როგორი ქიმია ტრიალებდა გამუდმებით ჩვენ ორს შორის.
-ანუ უკვე იცი?
თავისი ეშმაკური მზერით შეხედა,იმ მზერით ყოველჯერზე ჩუმად რო  უყურებდა.
-რა?ის რომ ტყუილად ვეჭვიანობდი როდესაც შენს სატრფოზე წუწუნებდი?ის რომ მუდამ მე ვიყავი და შენც ჩემსავით უარის გეშინოდა?თუ ის რომ შენგან თავს ვეღარასოდეს დავაღწევ.
-ორივე .
ხელი კისერზე შეუსრიალა და მის ტუჩებს ისევ გამალებით დააცხრა.მის ენას თავისზე გრძნობდა და ნელ-ნელა მეტი და მეტი უნდებოდა.
-კიდევ ერთი?
-კიდევ ერთი.
**********************************
   დათოს თვალი გავაყოლეთ და მერე ერთმანეთს შევხედეთ.
-სად წავიდა?
-გოგასთან- დარლამ ჩაიცინა და მომიახლოვდა-ყოველთვის ასე აკეთებ?
-ასე როგორ?
გამომწვევად ვკითხე და თავი ცალმხარეს გადავაგდე.დარლამ ხელები წელზე შემიხურა,თითები ერთმანეთში გადახლართა და თავის სხეულზე ამიკრა.
-სხვის სათქმელს შენ ამბობ და ადამიანებს აიძულებ ერთად იყვნენ?
-ხო,ტყუილად რატომ უნდა გაფლანგონ წლები რომლებიც შეუძლიათ ერთად გაატარონ,უამრავი მოგონება შექმნან და ოცნებები აისრულონ.
-საშინელი მაგრამ თან კარგი ადამიანი ხარ,გააჩნია რა კუთხით შემოგხედავს კაცი.
უბრლაოდ შევხედე მეტი არაფერი.
-ახლა რა იქნება?
-მეზობლების უძილობა და საშინლად სექსუალური სცენები,რომლის წარმოდგენითაც ტვინს მეტად არ დავიბინძურებ. მირჩევნია იგივე შენც გააკეთო.ა და კიდევ ხვალ რომელიმე ვეღარ გაივლის.
დავამატე და გადავიკისკისე.არ ვიცი რატომ მაგრამ მის გევრდით მუდამ ვიღიმოდი.ნელ ნელა მიიწევდა წინ იხევდა და მასთან ერთად მეც უკან ვიხევდი.
-ოხ ნეა ნეა.როგორი გველი გაჩნდი.
-ხო და ასეთი გველი გახდა ზუსტად შენი საყვარელი.
კედელზე ამაკრო და ტუჩებზე ცერი გადამატარა.
-წავიდეთ სახლში თუ დათოს გამო გაჩერებული საქმე აქვე დავასრულო?
-გარყვნილო,წავიდეთ.
მეორე დღეს დილით ბექას კივილმა გამოგვაღვიძა.
-ძმაკაცის მაინც არ გრცხვენიათ ?გარყვნილებო,ფუფ ეს რა ვნახე.
თვალებზე ხელს იფარებდა და თან სიცილით კვდებოდა.ბალიში ავიღე და ვესროლე.
-თორე აქამდე არ გაქვს ნანახი რას ამბობ.
-გაეთრიე ახლავე!
-ნუ ყვირი მეტკინა თავი.
დარლას მკლავი გვედში გავარტყი,საბანი ტანზე ავიფარე და სააბაზანოში გავედი.
-ბექა გადი ოთახიდან..
-მაცა მაცა...რა მაინტერესებს იცით?
-არა გაეთრიე...
-ოოო მაცადე.გოგაც და დათოც გაქრნენ და ტელეფონებს არ პასუხობენ.რატო?
-ერთმანეთით ტკბებიან.
სააბაზანოდან გავძახე და წარმოვიდგინე რა სახე ექნებოდა. ძალიან უნდა გაჰკვირვებოდა,იმაზე მეტად ვიდრე მე გამიკვირდა დათოს დანახვა ვიღაც უცხოსთან.ახლაც მძაგს ის შეგრძნება.არ ვიცი ერთდროულად გავბრაზდი,მისი ეს ქმედება მეამაზრზენა კიდევაც,არა იმიტომ რომ ბიჭთან იყო,არმედ იმიტომ რომ წლები დათოს გვერდით წარმოვიდგენდი.ეს ღალატს უდრიდა.უკვე ჩაცმული სველი თმის მშრალებით გავედი მისაღებში და დარლას გვერდით ჩამოვჯექი.
-ნეა რას გულისხმობდი?
-დათო გოგასთან გავუშვი სიყვარულის ასახსნელად,მას შემდეგ რაც აღმოვაჩინე რომ ბისექსუალია.
-მოიცა ეგ ხომ ისედაც...
დარლას გახედა რომელიც  მას უყურებდა,წამში მიხვდა რომ დათოზე არასოდეს მცოდნია.
-ესეიგი...
-იმ დღეს გოგაზე ამბობდა.
-ზუსტად .ახლა სავარაუდოდ გვეტყვიან,იცით ამდენი წლსი ერთმანეთთან ფლირტის შემდეგ ერთად ვართ და ხო მიგვიღებთ?!
-აუუუ რა მაგარია.-პატარა ბავშვივით აცანცარდა,მერე დასტოპდა და ჩაფიქრებულმა კითხა დარლას-მოიცა და ქართველი გრუზინი კაცები რატო არ ვართ?
-იმიტომ რომ ნაგავი თქვენგან შორსაა.
მხრები ავიჩეჩე და ტელეფონმა დარეკა.დარლამ ნომერს რომ დახედა თვალები აატრიალა და ბექაც წამში მიხვდა ვინ იყო.
-გამარჯობა.
ხმა უნებლიედ გავინაზე და ბექამ ჩუმად გამომაჯავრა.წარბები დავუქაჩე,თუმცა მის სიცანცარეს რა გააჩერებდა.
-როგორ ხარ?
-რავი კარგად შენ?
-კარგად,მომენატრე არ გინდა სადმე გავიდეთ?
-მაცდურად ჟღერს.გამახსენე რა დღეა?
-შაბათი.
-მმმ სიამოვნებით,ადგილს შენ მოიფიქრებ?
-კი,საღამოს გამოგივლი მაშინ და წავიდეთ.
-ოღონდ უნდა დამპირდე რომ ვინმე ხორცს არ დამიდებს წინ.
-მხოლოდ ერთხელ მოხდა ,მას შემდეგ კი რამდენი დრო გავიდა.
-მაგის მერე წესიერად სადმე ვიყავით?
-როგორ არა ის საღამო გაგახსენო?
ჩამეცინა მის ამ წიანდადებაზე.წინა თვეს სავახშმოდ გავედით,როგორც დასრულდებოდა ის საღამო ალბათ თქვენც ხვდებით,უბრალოდ კაკისთნ სექსს ერთი მინუსი ჰქონდა,მუდამ ზედმეტად უხეში იყო,ისეთი კი არა სიამოვნებას რომ განიჭებს,ისეთი ტკივილს მეტად რომ განიცდი ვიდრე პარტნიორთან ყოფნით გამოწვეულ სიამოვნებას.რომ დავფიქრდე და გავიხსენო  ორ**ზმიც კი უფრო ცოტახანს მიგრძელდებდოა ვიდრე ჩვეულებრივ,ან საერთოდ არ მქონდა.
  ეს იქით იყოს და დარლა ისე მიყურებდა ვიფიქრე შუაზე გამგლიჯავდა.ყურმილი დავკიდე და წამოვდექი.
-სახლში წავალ.ძვირფასო საყვარელო შენთან ბოდიში მაგრამ შენს ძმას ვუბრუნდები.
_______________________________
დარლა
_______________________________
დარლას სახლიდან რომ წამოვედი კარგახანს ისხდნენ ის და ბექა ჩუმად,მერე ბექამ შეფარვით ჰკითხა.
-დარწმუნებული ხარ რომ ნეა არ მოგწონს?
-აბა დაძაბე შენი ცანცარა გონება და გაიხსენე რამდენი წელი გავიდა მას შემდგე რაც უკანასკნელად ვინმე მომეწონა,შენი აზრით სესილის შემდგე ვინმეს მოწონებას შევძლებ?
-შენც ,მეც და ბიჭებმაც კარგად ვიცით რომ სესილი სიგიჟემდე გიყვარდა მაგრამ დრო ამოიწურა დარლა,მორჩა წარსულს ჩაბარდა. მესმის რომ მტკივნეულია და როგორც აკაკი იტყვის პოსტტრავმული სტრესი გაქვს რის გამოც გეშინია ვინმე მოგეწონოს, მაგრამ არ ფიქრობ რომ დროა თვალები გაახილო და იმ სამყაროს შეხედო შენს წინ რომ არის?
-ბექა არ გინდა.
საყლად შეხედა და დივანზე გასწორდა.
-არა მინდა დარლა....შეიძლება მე ვარ ყველზე მხიარული და საყვარლეი თქვენს შორის,ყველაზე სულელი ბიჭიც კი ,მაგრამ არც იმდენად სულელი რომ წარსულში ჩავრჩე.გაუშვი ხელი და  ახალი ცხოვრება დაიწყე.რამდნეი წელი გავიდა 6?
-ჯერ არა...მარტში გახდება...არც კი მინდა იმ ყვეალფრის გახსენება.
ხელი სახეზე ჩამოისვა და დაწყნარებას შეეცადა თუმცა ამაოდ.
_______________________________
7 წლის წინ(დარლას ამბავი)
_______________________________
იმ წელს დარლა 22 იყო.კაკისთან ჯერ ისევ ის ძმობა ჰქონდა მთელი ჩვენი ურთიერთობის მანძილზე რომ მისტიროდა ჩემი შეყვარებული. კაკიზე 4 წლით უფროსი იყო. ბავშვობიდან ის უვლიდა უმცროს ძმას და სითბოს არ აკლებდა. შეიძლება ითქვას რომ კაკისთვის დარლა უფროსი ძმა,მეგობარი და მამა ერთდროულად იყო.იმ დროისთვის ჯიშკარიანების სახლში ჯერ ისევ სიმშვიდე და კომფორტი სუფევდა.დარლასთვის მშობლები იდეალური ადამიანები იყვნენ, რომლებიც ყველა შეცდომას თვალდახუჭულები აპატიებდნენ. ვერ ვიტყვი რომ ის გატუტუცებული ბავშვი იყო,რომელსაც ხელისგულზე ატარებდნენ და ყველა სურვილს უშრომელად უსურლებდნენ,ასეთი მათ ოჯახში კაკი იყო.უმცროსი და თან ცოტა ჭირვეული.მისგან განსხვავებით უფროსმა ჯისკარიანმა ყველაფერი გააკეთა მიზნების მისაღწევად.სწავლით მუდამ კარგად სწავლობდა და ცდილობდა კარგი ადამიანი დამდგარიყო,ისეთი ცუდს რომ ვერავინ იტყოდა მასზე, გაწონასწორებული ,ხანდახან თავქარიანი და ყველაზე მხაირული ადამიანი იყო ვინც კი შეიძლება გენახათ.მისი სამაყრო ჯერ ისევ ფერადი და მთელი იყო.
     იმ დღეს კაკის უნივერსიტეტში მიაკითხა,სანამ მისი ძმა გამოვიდოდა ეზოში თვალი წითურ გოგონას მოკრა,გულიანად იცინოდა და მეგობრებს ესაუბრებოდა. მაშინვე გულში ჩაუვარდა.ლამაზი ხვეული თმები ჰქონდა,შორიდან თვალისფერს ვერ არჩევდა,მაგრამ დარწმუნებული იყო რომ თაფლისფერი იქნებოდა, გამჭირვალე თაფლისფერი.ხელში წიგნები ეჭირა და უეცრად,რაღაც მომენტში თითქოს მისი მზერა იგრძნოო მოიხედა.ახლა რამდენიმე მეტრის მოშორებით მდგარი გოგოს თვალებს არჩევდა,ქარვისფერი იყო.სახეზე უსწორმასწოროდ ეყარა ჭორფლები.გოგომ გაუღიმა და ხელი ძლივსშესამჩნევად დაუქნია.
  შემდეგი რამდენიმე დღის მანძილზე გადაბმულად აკითხავდა კაკის უნივერსიტეტში და აღმოაჩინდა რომ ის მშვენიერი გოგო ერთი ღიმილით რომ მოჰპარა გული კაკის კურსელი იყო.მეტიც მასთან მეგობრობდა.უკვე მეოთხე ან მეხუთე დღე ხდებოდა რაც კაკის გარეთ უცდიდა და გავლილ გოგოს შორიდან უღიმოდა.ერთხელ წიგნების მაღაზიაში გაიარა,რაიმე ახალს ეძებდა,ისევ მას მოკრა თვალი.წიგნით ხელში თაროსთან იდგა და ბოლოგვერდს ინტერესით კითხულობდა.ამდენი წლის შემდეგაც თავდაც არ იცის მაშინ სად იპოვნა საკუთარ თავში ძალა და გოგოს წინ თაროს მიყრდნობილმა ჰკითხა.
-რაღა აზრი აქვს წიგნის წაკითხვას თუ დასასრული იცი?
-აჰ,შემაშინე.
ხელი გულზე მიიდო და ღრმად ამოისუნთქა,წამში გაუსწორა ქარვისფერი თვალები დარლას ლურჯ სფეროებს.დარლა შეკრთა,სუალც არ უნდოდა მისი შეშინება,პირიქით გაცნობის სურვილი ჰქონდა.
-ბოდიში ,არ მინდოდა.
-არაუშავს.კითხვაზე გიპასუხო?
-მგონი კითხვები სწორედ მაგისთვის არსებობს.
ორივეს გაეღიმათ.
-მაშინ მითხარი რაღააზრი აქვს ცხოვრებას,როცა იცი რომ ბოლოს მოკვდები?
-რა კავშირშია?ცხოვრობ იმიტომ რომ არ ვიცი...მაგ კითხვაზე პასუხი არც კი არსებობს,ალბათ სიკვდილამდე დრო რომ გაიყვანო?
-ნწ...იმიტომ რომ დაბადებიდან სიკვდილამდე რაღაც დრო და მანძილია,რომელიც უნდა გაიარო,სხვა გზა უბრლაოდ არ გაქვს,მაგრამ დასასრულის ცოდნის მიუხედავად შეიძლება მთავარი აზრი მაგალითად 29ის რომ გახდები მაშინ გაიგო.შეიძლება რაღაც
ორ-სამ წელშ დაკარგო.უამრვაი რამ შეიძლება მოხდეს.დასარულის ცოდნა კი საშვალებას მაძლევს წიგნის ჩემებური ინტერპრეტაცია წარმოვიდგინო.შემიძლია გაცნობის სცენა მე შევქმნა,თუ ვინმე კვდება შემიძლია არ მოვკლა,ოღონდ ისე ვქნა რომ დასასრული არ შეიცვალოს...
-საინეტესოა.
-ამდენი ვისაუბრე და მხოლოდ ეს?წუწკო.
-და გაყვები მაგ წუწკს ყავის დასალევად?
-კი,უკვე რამდნეიმე დღეა გიყურებ რგორო მითვალთვალებ.მანიაკი ხომ არ ხარ?
-არა.
ერთმანეთს რაღაცნაირად უყურებდნენ,ის ეთითქოს ორივეს გულში ერთმანეთის ადგილი გაეთავისუფლებინოთ და ელოდნენ როდის დადგებოდა ერთად ყოფნის წამი რომ საკუთარ ადგილებს დაპატრონებოდნენ.
-ხო მართლა მე სესილი ,შენ?
-დარლა.
-საინტერესო სახელია,უბრალოდ მჯერა რომ ბევრ ადამიანს უცინია მაგაზე.
-კი ,დაახლოებით ამ ხუმრობებით,ზვუადაური შენ შემოგწირეს?
-ნწ ნწ ეს ზვიადაურის მონა რას მეპატიჟები კაფეებში?
-შენც ?
დანანებით გადააქნია თავი ჯიშკარიანმა.გოგონამ წიგნი თაროზე დააბრუნა და დარლასთან ერთად გამოვიდა წიგნებისმაღაზიიდან. დიდხანს ისხდნენ კაფეში და საუბრობდნენ.დარლა რომ იხსენებდა ხოლმე ,ყველაზე მეტად ეს დღე მოსწონდა.
_________________________________________
_________________________________________
-გახსოვს როგორი იყო?
-კი,მახსოვს.მაგრამ ძმაო დროა მოეშვა ის უკვე განვლილი ცხოვრებაა,გახსოვს სჯეროდა რომ ყველა ქმედებას თავის შედეგი ჰქონდა.ალბათ იტყოდა რომ ყველაფერი შენი და ნეას შეხვედრისთვის მოხდა,იმისთვის რომ ის უდანაშაულო გოგო კაკისგან იხსნა.ნეა შეიძლება ცუდი ჩანს,მაგრამ მგონია რომ თუ ვინმე მართლა მის გვერდით იქნება მსსზე ერთგულ ადამიანს ვერ ნახავ, ყრადღება სჭირდება.ერთგულება ერთგულების სანაცვლოდ,და სიყვარული სიყვარულის.
-ნუ ფილოსოფოსობ თუ ძმა ხარ რა.
-მაგრამ მასეა,სწორად მასე.
ორივე დადუმდნენ,სიჩუმეში წარსული და აწმყო ისე გაერთიანდა დარლას თვალწინ უკვე ერთი კი არა ორი გოგო ედგა,იგივე ადგილზე სადაც სესილი იყო მეც ვიყავი.გული ეკუმშებოდა როცა წარმოიდგენდა რომ მეც მასსავით დამკარგავდა. დარლა არ იყო ცუდი,უბრალოდ თავის დასაცავად საკუთარ მეს სადღაც საკანში ამწყვდევდა და ყველას მოსაშორებლად  ბოროტი, შეუვალი,უჟმური ადამიანის როლს ირგებდა.იმ როლს რომელშიც მხოლოდ და მხოლდო სამსახური ადარდებდა,და კიდევ საკუთარი თავი,მაგრამ ასე არ იყო.სამაყროში მხოლოდ კაკის და იმ ოჯახს ვერ იტანდა რომელიც ჰყავდა.ბევრი დაუშავეს იმაზე მეტი ვიდრე ელოდა.განა ის არ იყო მუდამ დაუღალავად რომ შრომობდა?განა ის არ იყო ადამიანი რომელიც სასურველის მისაღებად დაბრკოლებებს არ უშინდებდა და  როგორც არ უნდ გასჭირვებოდა მაინც მწვერვალზე ასვლას ახერხებდა?თანაც ამას სხვებისთვის აკეთებდა. მშობლებისთვის და იმ სახელისთვის მათ რომ ადარდებდათ.მერე როცა თინეიჯერი ბიჭის ნიღაბი მოიგლიჯა გააცნობიერა რომ სახელი არ ადარდებდა,მხოლოდ ცხოვრება უნდოდა სიკვდილის დღემდე,თავს ვერ მოიკლავდა იცოდა რომ  ყველას გაანადგურებდა.რამდენად  დასახიჩრებულიც არ უნდა ყოფილიყო მისი სული და პიროვნება,მაინც განაგრძობდა სხვებისთვის არსებობას,რადგან თავის თავი უკვე 5 წელი იყო რაც დამარხა,გაანადგურა და ყვეალფერი რაც სესილის გაცნობამდე ჰქონდა ჯანდაბაში გაუშვა.
***************************************
კარზე უკვე ხუთი წუთის მანძილზე რეკავდნენ ზარს,თუმცა არც დათოს ჰქონდა ადგომის სურვილი და მითუმეტეს არც გოგას.ორივე ენერგიაგამოცლილები და ზედმეტად კარგ ხასიათზე იყვნენ ვიღაცისთვის კარის გასაღებად.
-ხო არ ავდგეთ?
-ვერავინ მაიძულებს შენს თავს მომაშოროს.
ცხვირი ყელში გაუხახუნა დათომ და იქვე სუსტად უკბინა.
-აა მეტკინა.ცხოველო.
-ცხოველოო ჩემზე ამბობ შენ?ყვეალფერი მტკივა..
ამოიკრუსუნა და ზურგზე გადაწვა,ზარი ისევ და ისევ არ ჩერდებოდა.გოგა წამოიზლაზნა, ძირს დაგდებული შარვალი უცბად ამოიცვა და გასვლისას მიაძახა დათოს.
-მაგაზე მანამდე გეფიქრა სანამ ჩემს კართან მოხვიდოდი და სიყვარულის ახსნასთან ერთად მაკოცებდი.
კარამდე ლასლასით მივიდა და პირდაპირ გამოაღო.გაოცებისგან პირი დააღო როცა მის წინ ასვეტილი ბიძაშვილი დაინახა.რაც შეეძლო ხმამაღლა შეჰყვირა რომ დათოს ოთახში გაეგო მისი ხმა.
-ლიზი?აქ რა გინდა? როდის ჩამოხვედი?
-არა რა შენი გამოსწორება არ იქნება.გაგხარებოდა მაინც.
გოგას ენა დაება.
-არა..ანუ კი გამიხარდა...რგორო არ გამიხარდა მაგრამ რავი გამიკვირდა.როდემდე ხარ აქ?
---
დათო ოთახში აქეთ-იქით დარბოდა და ტანსაცმლის იმ ნაწილს იცვამდა რასაც პოულობდა.საწოლი ფაცხაფუცხით გაასწორა.
ლიზი სახლში შემოვიდა და სამზარეულოში გავიდა.საშინლად სწყუროდა,გოგამ დრო იხელთა მისაღებიდან ტანსაცმელი აკრიფა და სწრაფად ესროლა დათოს.მერე სამზარეულოში შევიდა სადაც თავლებმოჭუტული ლიზი ელოდა.
-ვინმე გყავდა?
ჭიქებზე და ორ დასვრილ თეფშზე ანიშნა ,რომელიც  დილის შემდეგ მაგიდაზე ეწყო და დასარეცხად ვერ მოიცალეს.იმდენად იყვნენ ერთმანეთის ტრფობაში გართული საერთოდ არ შეუმჩნევიათ როგორ მოსაღამოვდა.
-აა ხო..დათო დარჩა წუხელ ჩემთან.დავლიეთ და...კითხვაზე არ მიპასუხე.
-გუშინ ჩამოვედი.ორი კვირა დავრჩები და წავალ მერე ისევ.დამიტოვებ ხომ შენთან?.მომენატრე
-ნუ მეაფერისტები.
თვალები აატრიალა და ოთახიდან გამოსულ ,უკვე ჩაცმულ,დათოს გახედა.
-გამარჯობა.
ლიზიმ უცბად დაიმორცხვა და მისი სახელი რაც შეეძლო მკვეთრად წარმოთქვა.
-დათო როგორ შეცვლილხარ. რამდენი წელია არ მინახავხარ.
-შენც გაზრდილხარ პატარა ქალბატონო.
-პატარას მოგცმე მე შენ.
არანაირი უხერხული სიტუაცია,ყველაფერი ისე მოაგვარეს ლიზის არაფერი გაუგია.თუმცა ბიძაშვილზე გოგა საშინლად ეჭვიანობდა.დათოს არ სცილდებოდა და უკან დაყვებოდა. საფრანგეთის ამბებს მთელი გულით უყვებოდა და სულაც არ მოსწონდა მეტრეველს მათი ეს სიახლოვე. გოგას უცბად მოაგონა როგორ უთხრა დათომ "ნეას რომ იმ ბიჭთან არ გამოვეჭირე..." გულში უსიამოვნოდ გაჰკრა ამ ფაქტმა.ფაქტმა რომ დათოს ვიღაც სხვა ეხებოდა.ყოველთვის იცოდა რომ ქალებში ხშირად დადიოდა, მაგრამ ასე საკუთარი პირით ნათქვამი. თან კაცზე სულ სხავანირად გაისმა მის გონებაში,თანაც წინა ღამის შემდეგ.ამ ყევალფერს ლიზის ჩამოსვალც დაემატა და მისი გუნება სრულიად წახდა.
--------------------------------
აჰ ამ დროს რა ხდებოდა ჩემთან?ისეთი არაფერი კაკისთან ერთად რესტორანში ვიჯექი.სუსტ განათებაზე მისი სილუეტი რაღცა უფორ ბოროტული და მზაკვრული მეჩვენა,წამით შემეშინდა კიდევაც მისი,თუმცა ის ჩემი შეყვარებული იყო და არაფერი იყო ისეთი რისიც უნდა შემშინებოდა....