რამდენიმე კვირის შემდეგ ანი გავაშელის ფიზიკური მდგომარეობა საგრძნობლად გაუმჯობესდა, თაბაშირიც მოხსნეს, ნელ-ნელა სიარულიც დაიწყო, თუმცა მისი გონება ჯერ ისევ წყვდიადში იყო..

-ანა, შვილო.. - პალატაში ახლად შემოსულმა დედამისმა ტუმბოზე მისი საყვარელი სასუსნავები და სასმელები დაუწყო, რაზეც ოდნავ გაეღიმა და წიგნი გვერდზე გადადო.
-დედა, ექიმმა ამის ნებაც დაგვრთო უკვე?
-კი, რატომაც არა, 3 კვირაა უკვე, სულ ჯანსაღ ფაფებზე და ვიტამინებზე ხარ. ვიფიქრე მოგბეზრდებოდა..-დედამისმა ოდნავ დახარა თვალები და ხელზე ხელები დაადო.. -ფსიქოლოგი მოვა ხოლმე დღეიდან, ყოველდღე.. -შემპარებლური მზერით შეხედა.
-არ მჭირდება..-მოუჭრა მოკლედ და უმეტყველოდ გახედა თეთრ პალატაში სივრცეს.
-გჭირდება, ანი.. დედაშენი ვარ და ვიცი.. მე არაფერს მიყვები, მიმალავ მაგრამ ფსიქოლოგს მაინც მოუყევი.. მან ზუსტად იცის რაც დაგეხმარება.. ვერ ვიტან იცოდე შენ ასეთ მდგომარეობაში ყოფნას..
-კარგი, ჰო.. არ ინერვიულო, დე.. გპირდები, კარგად ვიქნები.. ვიცი, რაც ვქენი შეცდომა იყო.. -დამნაშავე მზერით შეხედა დედას და დაუძლურებული ხელით სახეზე ნაზად მიეფერა.

~~~~~~~~~~
ლიკა ამჩნევდა ბოლო დროს გაგაში ცვლილებებს. ხშირად აღარ ბრუნდებოდა ღამ-ღამობით სახლშიც და თავს არიდებდა. მის უხასიათობასაც მშვენივრად გრძნობდა, მიუხედავად იმისა, თუ რამდენად ცდილობდა ამის დაფარვას გაგა.
ერთ დღესაც დილით ადრე საწოლში რომ არ დახვდა, საბოლოოდ დარწმუნდა, რომ რაღაცაში იყო საქმე..
იმ წამსვე დაურეკა.. გაგამ არ აიღო. ლიკამ იგრძნო როგორ აუჩქარდა გული და თვალებიდან ცრემლები წამოსცვივდა.




პატარა თავისთვის ბოდიში. შემდეგზე დიდი იქნება.