-ლიკა, მე.. არ ვიცი..-ყველასთვის ცნობილი უზომოდ თავდაჯერებული ბიზნესმენი გაგა პირველი ახლა ყველაზე დაბნეული იყო მისი ცხოვრების განმავლობაში. საკუთარ თავზე ძალიან ბრაზობდა, თუმცა მაინც ვერ დათმობდა ცოლს. ვერ დათმობდა ადამიანს, რომელსაც სულის ნაწილი უწოდა. რომლისთვისაც უამრავი იბრძოლა. -ჯანდაბა!..-წამოსცდა და სიმწრით გაეცინა, -რატომ ხდება ასე.. ცხოვრებაში ყველაფერს ვიღებთ რაც გვინდოდა და შემდეგ ყველაფერი თავზე გვენგრევა.. ვინმემ ამიხსნას, რატომაა ასე. რატომ?!!-გამწარდა და კედელზე დაკიდებულ სურათს მუშტი დაარტყა, წამში კი ჩარჩოს ნამსხვრევებით და გაგას სისხლით მოისვარა იატაკი.
-სცენებს ნუ დგამ.. გეყოფა.. ამას მე უნდა ვაკეთებდე,-თქვა ლიკამ და ორ წუთში ნაპოვნი აფთიაქის ყუთით უემოციო სახით მიუახლოვდა. ფრთხილად დაუწყო ხელზე ჭრილობის დამუშავება და გადაუხვია. გაგა ხმას არ იღებდა, ცდილობდა თავი ხელში აეყვანა, რომ რამე უარესი არ ექნა. თვითკონტროლს მოუხმობდა გონებაში, თან კბილს კბილზე აჭერდა.
-გინდა წავიდე?-უთხრა და თვალი ინტერესით გაუშტერა ცოლს.
-მინდა მიხვდე გჭირდები თუ არა.. ეს კი დროის საკითხია..-უპასუხა ლიკამ.
-ესე იგი არ მპატიობ..-ჩაილაპარაკა და სივრცეში გაიხედა.
-შენ მაპატიებდი?-გაეცინა ქალს. გაგას იმ წამსვე შეეცვალა გამომეტყველება,- მაპატიებდი?! გეკითხები. წარმოიდგინე რო ვიკარგები. ღამეებს სახლში არ ვათენებ შენ გვერდით ლოგინში, იმიტომ რომ სხვასთან ვარ.. ჰო რა იყო? მითხარი, მაპატიებდი??! პასუხი ისედაც მშვენივრად ვიცი, გაგა.. მომკლავდი იმ წამსვე, დაუფიქრებლად! აი, რას იზამდი.. შეიძლება მე ქალი ვარ მაგრამ მეც შენნაირი თავმოყვარეობა მაქვს.. მეც ვითხოვ ერთგულებას შენგან. რატომ არ გესმის ეს!?
გაგამ მძიმედ ამოისუნთქა და გვერდზე გაიხედა. მშვენივრად იცოდა, რომ ლიკა აბსოლუტურად მართალი იყო.-გასაგებია. კარგი, როგორც იტყვი.. წავალ .. მე მართლა ვნანობ, ეს იცოდე..-ჩაიბურტყუნა და იქაურობას გაეცალა.
სახლიდან გავიდა თუ არა, ლიკა უნებლიედ ჩაიკეცა და ატირდა. -მიყვარხარ, გაგა.. მაგრამ რა ვქნა, ამას ვერ გაპატიებ..!

~~~~~~~
დღე დღეს მისდევდა. გაგა კი მთლიანად სამსახურზე იყო ორიენტირებული. მთელი დღეების განმავლობაში შეუსვენებლად მუშაობდა. მაქსიმალურად ცდილობდა პირად
პრობლემებზე არ ეფიქრა. თავს აჯერებდა, თითქოს არც არსებობდა სამსახურის გარდა რამე მნიშვნელოვანი მის ცხოვრებაში.
ერთ დღესაც, გვიან ღამით, საქმეების დასრულების შემდეგ თითქმის სულ მარტო იყო კომპანიაში, როცა გადაწყვიტა წასულიყო, რომ კაბინეტიდან გამოსვლისთანავე, ნაცნობი სახე შეეჩეხა, რამაც დროებით დავიწყებული მოგონება ელვასავით ისევ თავზე დაატეხა.
-შენ.. აქ რას აკეთებ?-შოკისგან ოდნავ შეცბა, შემდეგ კი დაძაბული და სერიოზული გამომეტყველებით მომლოდინედ მიაჩერდა.
-მინდა დაგელაპარაკო..