-ღმერთო..-დამფრთხალი შეხტა ანი და ტუჩი აუკანკალდა.-ლიკა.. ლიკა იყო..-ბუტბუტებდა ერთ ადგილს მიყინული და ელდანაკრავი მისჩერებოდა კარს, მერე გაგას.
-დამშვიდდი. არაუშავს..-მისი დაწყნარება სცადა გაგამ, თუმცა თვითონვე აღელვებულიყო და სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა, -წავალ, დაველაპარაკები. -აჩქარებით თქვა და უცებვე აედევნა.
ატირებული გამორბოდა ლიკა შენობიდან, თან ყველა წყვილი თვალი მას შესცქეროდა გაოცებული, რომ გაგამ ბეწვზე მიუსწრო, სანამ მანქანამდე მივიდოდა და მკლავში ხელი ჩაავლო.
-ნუ მეხები!-ხმამაღლა დაიკივლა ქალმა, -თავი გამანებე, გესმის?! -სილა გააწნა.-დაე, ყველამ გაიგოს აქ, რა არაკაციც ხარ, გაგა პირველო. მოღალატე!.. მოღალატე ნაგავია ეს კაცი!! კარგად გაიგეთ რა ადამიანსაც ემსახურებით! მძულხარ, მძულხარ!..-არ ცხრებოდა ლიკა, თან ფეხებს ისტერიულად აბაკუნებდა პატარა ბავშვივით. გაგამ პირზე ხელი ააფარა და მანქანაში ძალით ჩასვა, შემდეგ თვითონაც ჩაჯდა, საჭეს მიუჯდა და წამში მოწყდნენ იქაურობას.
-ახლავე გააჩერე! გააჩერე, უნდა გადავიდე!!-კიოდა ქალი, მრისხანებისგან და ტირილისგან სულ აწითლებულიყო. -გააჩერემეთქი, ნაგავო..!-საჭეს მუშტები დაუშინა.
-რას შვრები, სულ გაგიჟდი?!-დაუყვირა გაგამაც, -გინდა სადმე გადავიჩეხოთ?!
-ურიგო არ იქნება..-თქვა და ცრემლები ბრაზით მოიწმინდა.
-მართლა?! მერე ევა რას იზამს. ამაზე ფიქრობ?-ჰკითხა თავისქნევით და სვლა შეანელა.
-შენ თუ ფიქრობ, ევა რას იზამს, როცა მამამისის გმირობის შესახებ გაიგებს?-ნიშნისმოგებით გადახედა ლიკამ.
-მომისმინე.-უთხა გაგამ გააფთრებული მზერით,-შენ თავად მითხარი, რომ აღარ გინდოდა ჩემთან დაბრუნება..
რამდენჯერაც შენი ნახვა და შენთან საუბარი ვცადე, სიურპრიზი მოგიწყვე, იმდენჯერ გამლანძღე, მიწასთან გამასწორე ანდაც დამაიგნორე. რა გეგონა, მთელი ცხოვრება მონასავით დაგიცდიდი და კალთებს ჩამოგახევდი, შემირიგდიმეთქი? ცდები..-თქვა და სიგარა ამოიღო ყუთიდან.
-კარგი..-წარმოთქვა ლიკამ ცინიკურად, ამჯერად უფრო მშვიდად. -იცი რა, მართალი ხარ.. შენ ყოველთვის მართალი ხარ, გაგა.. ამიტომ შეკამათებას რა აზრი აქვს.-ცრემლნარევი სიცილით გახედა,-ყველაფერს იმიზეზებ, ყველაფერს ამბობ, გარდა იმისა, რაც სიმართლეა და ნამდვილი მიზეზია ჩვენი გამშორების..
-მართლა? და რა არის ეგ მიზეზი..-წარბებაწეულმა შეხედა გაგამ და ბოლი მძიმედ ამოისუნთქა.
-ის, რომ ჩვენ ერთმანეთი კარგახანია აღარ გვიყვარს, გაგა.. ვაღიარებ.. ჩვენი სიყვარული დროსთან ერთად გაუფერულდა. ამას თავიდან მე თვითონ ვერ ვეგუებოდი, მაგრამ.. ფაქტი სახეზეა.-სახით ხელს ჩამოეყრდნო და ღრმად ამოისუნთქა. -ესეც ასე.. რა, ასე არაა?-იკითხა ჩაფიქრებულმა და კაცს გახედა.
-სამწუხაროდ, ჰო..-კაცმაც ჩაფიქრებით შეხედა ქალს. -სიმართლეს თვალი უნდა გავუსწოროთ..