და დავასრულეე! ახალი ისტორიით გეახლეთ, ვეცადე, რომ საინტერესო გამოსულიყო დასრულებით ისეთი ბედნიერი ვარ არ შემიძლია რომ გრძნობებში არ გამოვტყდე და არ გითხრათ რომ მიყვარხართ...^_^

..........
- გაეკიდეთ! დაიჭირე შე სირო!
ღრიალებდა, გორაკებიან მიწაზე მდგარი აქოშინებული, თეთრი დაბალი წვერითა და გაბერილი, მუცელით მამაკაცი,
- გადახტა! თქვენი დედა შევე*ი, ! რო ჩაძაღლდეთ უნდა იპოვოთ!
ღრიალებდა ისევ გაცოფებული, თან ადგილზე ნერვოზულად დახტოდა,....
დაცარიელებულ ადგილას გორაკებიან გზაზე თავქუდმოგლეჯილი გარბოდა ახლალგაზრდა ბიჭი და უკან, ყველანაირი ასაკის მამაკაცი მისდევდა დასაჭერად, ბიჭი ყველანაირ ღობეს მაღალ ადგილებს, ახტებოდა, როცა ის ერთი მიმზიდველი ნახტომით ახტებოდა ღობეს, დანარჩენები კარგა ხნის მანძილზე ცდილობდნენ იმავე ადგილის გადაკვეთას, წინ თუ დაწყობილ შეშას თუ ყუთებს ნახავდა, ყველაფერს სირბილშივე ხელის კვრით ყრიდა, ცდილობდა რთული გზებით ერბინა რადგან აკიდებული თხუთმეტამდე დანებით, ბიტებით და სქელი ჯოხებით შეიარაღებული მამაკაცი ჩამოეშორებინა,...
მისი თავგადასავალი, გამაკვირვებელი, არდამაჯერებელი, თუმცა ამავდროულად საინტერესო, იყო, მისი თავგადასავალიდან გამომდინარე ცხოვრებაში ყველაფერი მოსალოდნელია, ის რასაც ან ვისგანაც არ ელოდები, სულ რაღაც ოთხი დღე იყო ადამიანურ ცხოვრებას ჩამოშორებული, რამაც ფიზიკურად ძალიან შეცვალა, მთლიანად გამურული, ატალახიანებული, პერანგით, გამურული სახით, არასასიამოვნო სურნელი დაყვებოდა თან, თავზე კეპ ჩამოფხატებული სისხლიანი სწრაფად გარბოდა ქუჩაში, დილის შვიდი საათი ხდებოდა, სარბენ ბილიკზე რომ გადააჭრა გზა, ხეებში ეცადა ამოფარებულიყო სირბილი შეანელა და სახე დამანჭულმა უკან გაიხედა ჯერ არ ჩანდნენ ამიტომ მოხრილმა ხელებით მუხლებს დაეყრდნო და აჩქარებული გულისა და სუნთქვის დარეგულირება დაიწყო, ნაცემი იყო, ტკივილისგან სახე დაემანჭა, თავიდან სისხლი მოსდიოდა, რომელიც ნახევარ სახეზე, მოედინებოდა, წითელ ფერში ამოსვრილი, საშიშ სანახაობას ქმნიდა, ადგილები სადაც კეტის ნაკვალები ეტყობოდა ეწვოდა, მხარზე, მკლავებზე ნაკაწრები, მთელ სხეულზე ჰქონდა, პირ გამომშრალი ძლივს ითქვამდა სულს თუმცა დრომ დასვენების საშუალება არ მისცა როცა, ისევ გამოჩნდნენ დაფანტული მამაკაცები რომელიც იქით-აქეთ მას ეძებდნენ და როცა ამავდროულად ერთ-ერთმა შეამჩნია და იყვირა, ყველამ მისკენ აიღო მიმართულება, ბიჭმაც ერთი გვარიანად შეიგინა და ადგილს მოწყდა,......
საათის ისრები დაყენებულ დროს უჩვენებს და საათიც მალევე გამოსცემს გამაყრუებელ ხმას იძულებული ვარ გავიღვიძო 'კიდევ ხუთი წუთი, საათს თვალებგაუხელავად ვუთხარი და გვერდი ვიცვალე თუმცა არდა არ ჩუმდებოდა' კარგი ვდგები! ვდგები!' ბუზღუნით წამოვჯექი საწოლზე და საათი გამოვრთე ნელა წამოვდექი 'გაზმორვა არ გამომიტოვებია'
აბაზანისკენ ავიღე გეზი და ცხელ წყალში საათობით ვიდექი მოწესრიგების შემდეგ თეთრი ხალათით და თავზე მოხვეული 'პირსახოცით' ფეხშიშველა გავტანტალდი ოთახში ამაზრზენად სიჩუმე იყო ამიტომ ტელევიზორი ჩავრთე და თან კოსა ავიწიე ნეტავ არ ჩამერთო ისევ ერთი და იგივე!
მხოლოდ კრიმინალთა ბანდა, ბანდა, ბანდა, ერთი კვირაა უკვე მათზე საუბრობენ ეს ამხელა კაცები რამ გააგიჟათ და განსაკუთრებით მაღიზიანებდა ის ფაქტი რომ ცოლ შვილი ყავდათ და აქ აცხადებდნენ რომ უკვე ორი ბავშვია გარდაცვლილი, ასევე ვაჭრობენ მათი ორგანიზმებით რა გავაკეთო მგონია რომ უბრალოდ ძალიან ამძაფრებენ, ვინ უნდა იყოს ასე გულქვა 21-ე საუკუნეში საერთოდ ისიც მიკვირდა ახლა ამას რომ ვისმენდი, დილიდანვე ცუდ გუნებაზე დამაყენა მკვლელობების და შეირაღებული მამაკაცების, მოსმენამ სწრაფად კოპებ შეკრულმა გამოვრთე ტელევიზორი და პულტი დივანზე მივაგდე სამზარეულოში გავედი რომ რამე მეჭამა თუმცა რომ ვერაფერი ვნახე საუკუთარი თავის ლანძღვა დავიწყე,
- მეგი! 20 წლის გოგოს! სახლში და მაცივარში' ყინული მეტი როგორ არაფერი არ უნდა გქონდეს?!....
ხელებიც ავაყოლე და ჩემ ოთახში გავედი გამოსაცვლელად რადგან დიდ უნივერსამში პროდუქტების შესაძენად გავსულიყავი მანამ სანამ დრო მქონდა,
მარტო ვცხოვრობ მშობლები და უფროსი ძმა მყავს, რომელიც ჩემგან მოშორებით ცხოვრობენ, სასწავლებლად ბინის შეცვლა დამჭირდა ვისწავლე, ჩავაბარე, თუმცა ისე მოხდა რომ მუშაობა აქვე დავიწყე სახლსაც მივეჩვიე და საერთოდ აღარ მინდოდა არსად წასვლა ჩემი ცხოვრების დღეები რუტინა ერთიდაიგივეა სამსახური სახლი, ან შეიძლება არასასიამოვნო ხალხი მესტუმროს, რომელიც სრულიად შემთხვევით გავიცანი ისე გამოვიდა რომ დამყოლი ხასიათების ავღმოვჩნდი და არ მინდა ვინმეს რამე ვაწყენინო ამიტომ თავად ვუძლებ ყველას გამოხტომას,.ჩემი ძმა ჩემზე ორი წლით დიდია ბავშვობიდანვე გამოირჩეოდა ხასიათებით, გონებით და "ვაჟკაციბით" საკმაოდ მაღალი და სიმპათიურია, სკოლის წლებში დაქალები უამრავი მყავდა ჩემი ძმის გამო, ერეკლესთან დაახლოება უნდოდათ, თუმცა ძალიან ცუდი ბავშვი ვიყავი და ყოველთვის ისე ვაკეთებდი, რომ ჩემ ძმას არავინ მიახლოვებოდა, მოსწონდათ რადგან წითურია, თუმცა, ლურჯი გრძელი წამწამებით თვალები აქვს, ბავშვობიდან უყვარდა სხეულის გამარიაჟება და ვარჯიში, ფორმიდან არასდროს ვარდებოდა, მეც მის გამო, სახელ განთქმული გოგო ვიყავი, ჩემი ყოველი პარასკევიდან შაბათ-კვირის სტუმარია, საკუთარი ოთახით, და ნივთებით,.......
ოქტომბერში დილის სუსხი, კარგად იგრძნობოდა, მაღაზიის დიდი შენობიდან დატვირთული გამოვედი და ცას ავხედე, მოწყენილი ამინდი იყო, თითქოს ვიღაცამ აწყენინა და მალე დაგროვებულ ცრემლებს გადმოყრიდა,.... ჯერ ისევ ადრე იყო, ისეთ უბანში ვცხოვრობ, რომ დიდად მარჯვე, ხალხი არ ცხოვრობს, მათი ადრე გაღვიძება 11 საათია და ტრენდებს მიყვებიან, რატომ არ მაქვს მეც მათნაირი ცხოვრება, ხომ შეიძლება გავიმარტივო მეც, მათსავით რაღაც ახალი შევმატო ჩემ სხეულს, პირსინგი იქნება ეს ტატუ, თუ მწვანე ფერის თმა, თუმცა უბრალოდ ვიცი, რომ ეს ჩემი სტილი არაა, რომც იყოს მე არ მომწონს არ მიზიდავს ეს ყველაფერი, ვფიქრობ რომ უბრალოდ ზედმეტიცაა ჩემთვის, უბანს ფიქრებში რომ მივუახლოვდი ირგვლივ კორპუსებში სრული სიწყნარე იყო, კატაც კი არ ჭაჭანებდა, ცა კი საწვიმრად ემზადებოდა და წვრილად, მოდიოდა ციდან წვეთები, ძალიან მშიოდა ამიტომ წასასვლელი რომ ვიყავი გზაშივე შევჭამე კიტკეტის ერთი შეკვრა,... სადარბაზოში, ზუზუნით შევედი და ჯიბეში გასაღების ძებნა დავიწყე, კიბის საფეხურზე დავდგი ფეხი და უკნიდან თავზე რაღაც ცივი ვიგრძენი, გავქვავდი, ყელი მთლიანად დამეჭიმა, ვერ გამეგო რა მედო თავზე, თუმცა დიდი ვარაუდი იყო რომ თავზე ვიღაც იარაღს მიბჯენდა, ანუ? ჩემი დროც მოვიდა? ახლა ჩემი ორგანიზმებით უნდა გამდიდრნენ, შიშმა შემბოჭა,
- ხმა არ ამოიღო!
ბოხი, თუმცა ახალგაზრდად მეჩვენა ხმა, რომელმაც შიში გამიმძაფრა და მთლიანად დაჭიმული ამაკანკალა, მისი დაღლილობისგან ღრმად ქშენა მესმოდა უკნიდან და მისი სწრაფი გულისცემის ხმას ჩემიც შიშისგან აყვა,
- სახლში ვინმეა?! იმედია არ მომიწევს არავის მოკვლა!
თქვა და თავში ძლიერ დარტყმებს ვგრძნობდი, თითქოს ვიღაც ჩემ თავში იჯდა და უკნიდან ჩაქუჩს მირტყავდა, ეს შიშისგან და დაძაბულიბისგან იყო, ვიცოდი, შიშისგან დაჭიმული თავი არას ნიშნად გავაქნიე და გაქვავებული ვიდექი, მეშინოდა განძრევის, მეგონა მესროდა,
- ჩუმად და სწრაფად ადი!
თქვა და წინ მიბიძგა, მეც მისი ოდნავი ხელისკვრით წინ გადავიწიე და სვლა განვაგრძე, დაძაბული დაჭიმული, შიშისგან მთლიანად შებოჭილი ვიყავი, ნეტავ დედა გუშინ არ გამებრაზებინა, ნეტავ მეთქვა რომ მიყვარს, ახლა ნამდვილად ვრწმუნდები რომ არ ვიცი, როდის რა მოხდება! კარებში ხელების კანკალით მოვათავსე გასაღები და სწრაფად გავაღე, სახლში სტუმრიანად შევედი, მანაც კარები მიკეტა და მეც პარკი ძირს დავდე, მისკენ ფრთხილად შეშინებული შევტრიალდი და სისხლიანი ადამიანის დანახვისას, ისედაც შეშინებულს ცრემლები წამსკდა, უნდა წამომეყვირა პირზე ამაფარა იარაღიანი ხელი და კედელს მიმანარცხა თავზე თავისუფალი ხელი მომაყოლა რომ არ მიმერტყა, სამაგიეროდ მისი ხელი გაიჭყლიტა
- ჩჩჩჩჩ.... ჩუმად!
სწრაფადვე ამოაყოლა სიტყვები და მეც თავის ქნევით ვცდილობდი ტირილი შემეკავებინა თუმცა ცრემლები თავისით მომდიოდა, საშინელი სანახაობა იდგა ჩემ წინ, დაგლეჯილი მკლავები ნახევარი სახე მთლიანად სისხლიანი ჰქონდა, ცალი კი გამურული, შავი კუპრივით თვალებით ჩამშტერებოდა თვალებში, რაც იმდენად მაშინებდა, ასე მეგონა უკვე მაწამებდნენ, მთელი სხეულით ვკანკალებდი, ბანდიტმა, წინ მიბიძგა და მეც აცახცახებული დაბრეცილი ტუჩებით შევედი ოთახში, მალევე ფანჯარას მივარდა, მუქი ფერის ფარდა პატარაზე გადაწია და გადაიხედა, როცა ყველაფერი ნახა თითქოს მოეშვა, დივანზე დაწყნარებული ჩამოჯდა, იქით-აქეთ გაშლილ ფეხებზე იდაყვები ჩამოედო და თავი ჩაეხარა, ძეგლივით გაქვავებული, ვიდექი და ველოდებოდი, როდის ჩამიყვანდა პადვალში რომ გავეტყავებინე, მეშინოდა, რომ წამებით მომკლავდა, უცებ ამომხედა და მეც შევხტი,
- რას ელოდები დაჯექი!
ბოხი ბარიტონით თქვა იარაღით დივნისკენ მანიშნა და მეც იარაღს ვუყურებდი ისე ჩამოვჯექი თუ მოკვლა უნდა რას ელოდება? ისვენებს? არა თუ ძალებს იკრებს? იქნებ ვინმეს ელოდება რომ ერთად მომკლან ღმერთო მიშველე, შიშისგან ათასი რამე მომდიოდა აზრად და უკვე ცოდვებს ვინანიებდი, ვერ გამეგო რისგან ვკანკალებდი თუმცა კბილებს ვერ ვაჩერებდი, ერთმანეთზე ძლიერად ვურტყავდი თუმცა მისი შეკავება და შეჩერება არ შემეძლო, იატაკს მიშტერებოდა, მე კი მთელი ჩემი ცხოვრების ცოდვებს ვიხსენებდი, რომ ამომხედა უცებ შევკრთი, ზომბს გავს! თუმცა მისი შავი თვალები იმდენად წყლიანი და სევდიანი იყო თითქოს რაღაც მძიმეს ატარებდა
- გცივა?
მკითხა და მეც წამით გამიკვირდა თუმცა ისევ ცუდ ფიქრებში გადავეშვი, რატო მეკითხება ცივი ხორცი არ უნდა? თუ?, შიშისგან თავი არას ნიშნად გავაქნიე ბგერები არ ამომდიოდა, დაჭიმული ყელი თითქოს გადაკეტილი იყო ნერწყვიც კი არ გადამდიოდა
- მაშინ ნუ გეშინია, არაფერს დაგიშავებ თუ ჭკვიანად მოიქცევი!
თქვა და თვალებით ტელეფონზე მანიშნა, თუ არაფერი უნდა დამიშავოს აბა რას შემომივარდა? უნდა გამქურდოს? და რატო ზის?
- გასაგებია?!
მკაცრი ხმით მკითხა ისევ და მეც ისევ დაჭიმულმა სწრაფად დავუქნიე თავი, ...
......
დრო გადიოდა ის კი გაუნძრევლად იჯდა მუხლებზე იდაყვები ჩამოედო და ხელები ერთმანეთში გაეხლართა შედარებით დაწყნარებული იყო თუმცა სახლში დამძაბველი სიჩუმე, უარესად მოქმედებდა ჩემზე უარესის მომლოდინედ ვიყავი, სახეზე ნახევრად შეაშრა სისხლი თუმცა სახიდან ჩამოსული წვეთები იატაკზე ერთმანეთის მიყოლებით ეცემოდნენ დაბალ ამოსული წვერზე სისხლი უცნაურად მოჩანდა და ზომბს უარესად გავდა, კეპკა თავიდან ნელა მოიშორა და საშინლად გამოჭრილი ჭრილობას რომ შევხედე, მთელ სხეულში დამჟრჟოლა ალბათ როგორ სტკივა, ის კი აქ ზის! თვალები დავხუჭე და მანაც გამომხედა შემდეგ ისევ დაიბრუნა ქუდი თავზე, მაშინებდა ეს სიჩუმე ამიტომ ვეცადე ხმა ამომეღო,
- ჩემგან რა გინდა?
ვიკითხე ბაგეებიდან ძლივს ამოსული ბგერებით და როცა კუპრივით შავი თვალებით წყნარად გამომხედა გული ამიჩქარდა შიშისგნან,
- შენგან არაფერი,
თქვა და ისევ დაბლა ჩახარა თავი მაღიზიანებდა მისი ასეთი პასუხი თუ ჩემგან არაფერი უნდა რატომ ზის ახლა ჩემ სახლში თავის იარაღთან ერთად თუ მანიაკი ან ბანტიტი არაა, რატოა სისხლში ამოსვრილი ან იქნებ მათგან გამოქცეულია? მხოლოდ საკუთარი სისხლითაა დასვრილი, დაკაწრული, იქნებ ნამდვილად ასეა?
- მაშინ რატომ შემომივარდი?
ისევ დავსვი, კითხვა, მაინტერესებდა, თან მეშინოდა კიდეც თუმცა იმდენად აღარ როგორც წეღან ჩემმა ფიქრებმა რაღაც იმედი, მომცა, თითქოს მართალი ვიყავი, ისეთი შეგრძნება მქონდა
- მორჩი ბევრი კითხვის დასმას!
ისევ მკაცრ როლს დაუბრუნდა, და წამოდგა, მთელი დღე იდგა და ფანჯრიდან იყურებოდა ან თავს ისრესდა, მისი მაყურებელი მის ტკივილს ვგრძნობდი, სამჯელ-გაბმული ზარით რეკავდა ჩემ ტელეფონზე დირექტორი ის კი მე მიყურებდა დიდი ალბათობით უარზე არ იყო, რომ მეპასუხა, თუმცა რომ მეპასუხა არ ღირდა რადგან უარესი მოხდებოდა, მას ვუყურებდი მინდოდა უკეთ დავრწმუნებულიყავი საკუთარ ფიქრებში თუ მე არაფერში ვჭირდები ანუ აქ უბრალოდ იმალება? მაგრამ რა აწუხებს იმის გარდა რომ ყველაფერი სტკივა მინდოდა გამეგო, მინდოდა დავხმარებოდი მაგრამ ამავდროულად მეშინოდა ჩემი ფიქრები რომ არასწორი აღმოჩნდეს? მერე?
საათს რომ გავხედე საღამოს რვის წუთები, იყო მშიოდა მწყუროდა ცუდად ვიყავი, მარილიან ნერწყვს ვყლაპავდი უკვე,
- წყალი რომ დავლიო, შეიძლება?
უხმოდ გამომხედა და უბრალოდ თავი დამიქნია,
- უბრალოდ ნუ ჩამიშვებ,...
დააყოლა და ფანჯარას გახედა არა ის არ არი ბანდიტი! ის აშკარად ტანჯვიდან თავდახწეულია, სამზარეულოში გავედი და წყალი დავლიე თითქოს გონზე მოვედი, ნიჟარას დავეყრდენი, ღრმად ამოვისუნთქე მოტრიალების დროს ჩემს უკან რომ იდგა შევხტი თუმცა ვეცადე დავწყნარებულიყავი
- შეგიძლია მეც დამალევინო?
მითხრა, დაბალი ხმით და მეც დიდ ჭიქაში ჩამოვუსხი მთლიანად გამოცალა ჭიქა მადლობა გადამიხადა და ოთახიდან პირველი გავიდა,
რაც არ უნდა იყოს უნდა გავიგო რა დაემართა, რატომ დამირღვია დღის რუტინა? რა დაემართა და მითუმეტეს მისი დაზიანებული შუბლი რომლიდანაც ცოტა სისხლი ხშირად მოდიოდა ' არაფერს დაგიშავებ' ეს სიტყვები შიშს მიქრობდა, იმავე ადგილებს დავუბრუნდით და დროც იწელებოდა, მიკვირდა რომ არავინ მოვიდა თუმცა თან არც მიკვირდა მარტო სულ ადამიანს მხოლოდ იდიოტები თუ აკითხავენ მთელი ღამე ეღვიძა თვალიც კი არ ეხუჭებოდა მე კი მისი ცოდვით ვიტანჯებოდი უცნაურად მოქმედებდა მისი სისხლი სევდიანი შავი თვალები და ნერვიულობა რომელიც არ ასვენებდა თვალები მეხუჭებოდა თუმცა ვცდილობდი არ დამეძინა რაღაც შიში მიღრღნიდა გულს თითქოს რომ დავიძინებდი მაშინ მიზავდა რამეს ვცდილობდი არ დამეძინა თან ძალიან მშიოდა უკვე ძალიან გვიან ვეღარ შევძელი და არც კი ვიცი როგორ ჩამეძინა,... შეხტომით მეღვიძება და უცებ გარემოს ვათვალიერებ რომ სიზმარი ყოფილიყო თუმცა ზომბი, რომ დივანზე იჯდა იქით-აქეთ ხელების დასადებზე ჩამოედო იდაყვები, წყნარად ჰქონდა დახუჭული თვალები და მშვიდად სუნთქავდა, ასე უბრალოდ ჯდომა არ შემეძლო, ჩუმად ავდექი და პირველი რაც გავაკეთე ეს კიტ-კეტის შეჭმა იყო, ქურდივით დავდიოდი ჩემ სახლში აბაზანაში შევვარდი თან ჩავიცვი და ყველაზე მოკლე დროში 15 წუთში გამოვედი ისევ დივანზე დავჯექი და ვეცადე თავი გამემშრალებინა, თუმცა მისმა ჭრილობამ იმდენად მიიქცია ჩემი ყურადღება ჩუმად მივუახლოვდი და ვეცადე უკეთ დამენახა არ ვიცი საიდან ამდენი გამბედაობა თუმცა ძალიან მაინტერესებდა, ძალიან მივუახლოვდი და ჭრილობას დავაკვირდი უცებ თვალები გაახილა შეხტომაც ვერ მოვასწარი ისე უცებ ჩამავლო მხრებში ხელები, მკლავები ზურგს უკან მომიქცია და მის მუხლებზე გადამაწვინა, ისე უცებ მოხდა ყველაფერი შიშისგან ავკანკალდი, მკლავები მტკიოდა რომელსაც ზედ ვეწექი, და მას შევხედე, დიდი ნერწყვი გადავყლაპე და ახლა ნამდვილად დაველოდე სიკვდილს,
- რას აკეთებდი?!
თქვა მკაცრი გაბრაზებული ხმით და ისეთი იყო რომ ძალიან შემეშინდა,
- არაფერს! ჭრილობა უნდა მენახა
სწრაფად ვთქი და ღრმად ვსუნთქავდი მანაც ხელი შემიშვა და მეც სწრაფად წამოვდექი მტკივანი ხელები მოვისრისე და დივანზე დავჯექი ჩემი ტელეფონი ამღერდა და ორივემ მას შევხედეთ ველოდებოდი როდის გათიშავდა თუმცა
- დედაშენია უპასუხე და ისე მოიქეცი როგორც ადრე,
თქვა და მეც მას ვუყურებდი ისე ავიღე ტელეფონი, კანკალით ავიღე,
- მეგი, როგორახარ დედი,
სწრაფად აფორიაქებულმა მკითხა და მეც ვეცადე ადამიანური ხმა მიმეღო,
- კარგად ვარ, რა გჭირს?
- გუშინ რატო არ დარეკე? მაბრაზებ და აქეთ აღარ რეკავ?!
მკაცრი ხმით თქვა და მეც ბანდიტს შევხედე
- არა მაპატიე უბრალოდ გოგოები გასულები ვიყავით და ვეღარ მოვიცალე
სწრაფად ვიცრუე და უარესს დაველოდე,
- ისევ გოგოებიო! გუშინწინ რაზე გელაპარაკე?! რის გამო ვიჩხუბეთ?! მაგედან რომელიმეს ქცევა მაინც რომ აგეკიდოს გაგატყავებ!
მკაცრად ლაპარაკობდა უფრო ცრიდა, საუბარს და მეც ისევ ბანდიტს შევხედე ერთი ეს მატყავებდა და მეორე შენ, გავიფიქრე და გამეღიმა,
- კაი ბოლო დღე იყო ავუკრძალავ ჩემთან მოსვლას
მეც სწრაფად ვთქვი,
- არ გაწყვეტ და შენი აჯობებს!
მანაც მკაცრად თქვა
- წავედი მამაშენმა მოგიკითხა, ჭკვიანად იყავი ხო გესმის რა ამბებია! კარები ჩაკეტე!
გამაფრთხილა თუმცა უკვე გვიანია,
- ჩემგანაც მოიკითხე, აუცილებლად, დავკეტავ, არ მინდა ვინმე შემომივარდეს,
ვთქვი და ისევ ზომბს ავხედე, რომელმაც ჩაიცინა და მეც ლამის თვალები გამიფართოვდა, ზომბი რომელიც მიზიდავს! დედამ გამითიშა და მეც ტელეფონი დავუბრუნე იარაღი აიღო და მეც შევკრთი, უკვე დრო მოვიდა?
- ტყვიები არაა,
მითხრა და იარაღი მაგიდაზე მიაგდო მოიცადე აქამდე უტყვიებო იარაღით მემუქრებოდა? ოხ ეს! უცებ გავბრაზდი თუმცა ათასნაირი აზრი მიტრიალებდა თავში, მორჩა, ჩემი ფიქრები უბრალოდ დადასტურდა ქურდი რომ ყოფილიყო აქამდე გამძარცვავდა და მკვლელი რომ ყოფილიყო აქამდე მომკლავდა, უნდა ვკითხო უნდა გავაკეთო, გავთამამდი უცებ, უნდა გავიგო მისი ამბავი, გავიფიქრე და ღრმად შევისუნთქე ჰაერი, ძალები მოვიკრიბე და როგორ არ ვიცი მარა ვთქვი,
- რა ხდება შეგიძლია მითხრა?
ვთქვი და მანაც გამომხედა თუმცა იმდენად შემხმარი სისხლით იყო ვერ ვარჩევდი, როგორი ემოციით გამომხედა,
- ვიცი რომ მკვლელი არ ხარ,
ისევ ვთქვი, ცოტა დაძაბულობა მეტყობოდა კიდეც თუმცა ეს უნდა გამეკეთებინა,
- არ ვიცი უბრალოდ რამდენი ხანი უნდა ვიჯდეთ ასე, თუ მკვლელი ხარ მომკლავდი, ან თუ რამეს მიპირებდი აქამდე ხომ გააკეთებდი არა?
ვთქვი და ისიც წამომდგარი დივანზე დაეშვა, თითქოს ყველაფერზე მეთანხმებოდა,
თუმცა ხმას არ იღებდა რაც მაღიზიანებდა,
- თუ წყალს გადაივლებ იქნებ შევძლო კიდეც შენი დახმარება, ისევ ვთქვი და გონებაში საკუთარ თავს ყელს ვჭრიდი ეს რა ჯანდაბამ მათქმევინა ან საერთოდ რა გამბედაობით, მე ხომ არ ვიცი ვინაა იქნებდა ვბოდიალობ და თვით ზომბთა უფროსი მიზის წინ, რანაირად ვთქვი,მაგრამ მერჩივნა ზომბის ნაცვლად ადამიანი ყოფილიყო ჩემს სახლში, თანაც იმდენად არასასიამოვნო სუნი იყო სახლში რომ ცუდად ვიყავი
გაკვირვება ნამდვილად შეეტყო ისე გამომხედა
- მართალი ხარ!
თქვა წინ გაიხედა თავის ქნევით თუმცა მერე ისევ გამომხედა და ამათვალიერა
- მაგრამ იქნებ სხვა რამე მინდა შენგან,
დააყოლა და ოო ღმერთო მიშველე, ყველანაირი ფიქრები გადაიხაზა და რომ წამოდგა უკან დავიხიე, სერიოზულად არ უთქვამს ალბათ, უზომო შიში და თავბრუსხვევა ვიგრძენი ისე იღიმოდა მეშინოდა, მაგრამ ვეცადე ისევ საღად მეაზროვნა კედელს რომ მივეჯახე, გაშლილი ხელები გავწიე მისკენ გაჩერდი მეთქი,
- მოიცადე მაგ შემთხვევაშიც ხო რამეს იზავდი არა,
ვთქვი და შიშისგან მიხვრა მოხვრაც კარგად შემეტყო, რაზეც ჩაიცინა ეს მართლა ზომბი ესა! ნუ მოდის რა გაჩერდეს მომიახლოვდა და სუნთქვა მიჭირდა ისე მეშინოდა გასაქცევად ფეხებს ვერ ვადგამდი კედელს ავეკარი და ისიც წყნარად დამადგა ჩემი თავის მაღლა მკლავებით მიეყრდნო კედელს და დამხედა იმდენად მეშინოდა ისე ცუდი დასანახი იყო თვალებს ვხუჭავდი,
- მაგაზეც მართალი ხარ
თქვა და მეც თვალები გავახილე მომშორდა და მეც ამოვისუნთქე თუმცა შიშს არ გადაუვლია,
- ანუ მომიყვები
ვთქვი თავის ქნევით,
- რატო ინტერესდები ჩემი ისტორიით,
მკითხა ისევ და ისევ წამოიწია ჩემკენ, მეც ისევ კედელს ავეკარი და მანაც ცალი ხელი ჩემი თავის გვერდზე მიაჭირა,
- იმიტომ რომ შენ მეც გამრიე შენ საქმეში,
ვთქვი და ისიც მომშორდა, დივნისკენ წავიდა თუმცა გავაჩერე
- ბარემ აბაზანაში შედი დამიჯერე შენთვისაც აჯობებს,
ისევ გავიმეორე და მანაც ისევ გამომხედა
- დარწმუნებული ხარ რასაც აკეთებ?
იკითხა და ისე იკითხა რომ უკვე თავდაჯერებულმა დავუქნიე თავი ჩემი ძმის ოთახში მისი ტანსაცმელები მოვნახე და მას გამოვუტანე, დივანზე იჯდა ისევ
- ადექი,
ვუთხარი თუმცა მან უბრალოდ ამომხედა უცნაური თვალებით ისე რომ უკვე მომწონდა კიდეც, მის თითებს ჩავავლე ხელი, უხეში თუმცა ჩემი ძმის მსგავსი ლამაზი გრძელი 'კაცური' თითები ჰქონდა
- ადექიიი
მოვქაჩე თუმცა ძვრა ვერ ვუყავი, ორი ხელით ვექაჩებოდი თუმცა ვერაფერს გავხდი თავად წამოდგა და მეც გაბრაზებულმა ავხედე ჩემზე თითქმის ორი თავით მაღალს, აბაზანა ვაჩვენე და შიგნით შესვლის დროს სარკეში რომ ჩაიხედა უცებ შეიგინა და სარკეს თვალი მოაშორა, აი ეს მესმის, ' სარკეში ჩახედვის დროს საკუთარი თავის რომ შეგეშინდება ეს მთლად წინ სვლა არ უნდა იყოს' ან ეს რა კითხვა იყო, ნივთები ყველაფერი ვაჩვენ ვუთხარი რომ ჩემი ძმის ნივთები გამოეყენებინა, მალევე წყლის ხმა რომ გაისმა, გული ამიჩქარდა ნეტავ სწორს ვაკეთებდე, ნეტავ არ ვინანო ეს ყველაფერი, მეშინია მაგრამ თან მინდა რომ ეს ყველაფერი გავაკეთო იქნებ სულაც უდანაშაულო ისჯება, ვერ ვხვდებოდი არ მჯეროდა რასაც ვაკეთებდი მეშინოდა ჩემი ქმედებების თუმცა თან თითქოს სწორს ვაკეთებდი, კარებთან დაგდებული პარკი ავიღე და სამზარეულოში ამოვალაგე ისე მშიოდა ის უკვე აღარც მანაღვლებდა რაც იყო იყო, საჭმლის კეთება დავიწყე თან ვჭამდი, რაც ნივთები მომხვდა პიცა გავაკეთე, რომელიც საკმაოდ დიდი გამოვიდა, აჩეჩილი სალათის ბურთულებიც გავაკეთე და მაგიდაზე დავდე მისთვისაც დავდე საინი ზომბს ვუშლი სუფრას, მაგარია, წარმომიდგენია მისი სახიდან გამომდინარე რამდენი ხანია მშიერი უცებ კარებზე ზარის ხმა გავიგე და მთელ სხეულში დამიარა დღეს პარასკევია! ერეკლეა? ოღონდ ერეკლე არა რა, ვოცნებობდი და დაჭიმული წავედი კარებისკენ კარებთან იქვე იყო აბაზანაც და შხაპის ხმა ისევ ისმოდა, მთელ სხეულში გამცრა ოღონდ ის არა! ვთქვი თვალები დავხუჭე და კარები მძიმედ გამოვაღე შხაპის ხმაც მაშინ შეწყდა და ამოვისუნთქე თვალებიც გავახილე და წინ მეზობელი რომ დავინახე ამოვისუნთქე მთლიანად მოვეშვი და სახელურზე ძლიერად მოჭერილი ხელის ტკივილი ვიგრძენი,
- გამარჯობა,
მივესალმე ქალს რომელმაც კორპუსის ყველა ადამიანზე ყველაფერი იცოდა,
- დილამშვიდობისა ბოდიში რო გაწუხებ, ნინას აქ დაბადებისდღე და დინამიკები რომ გვათხოვო თუ შეგიძლია,
ღიმილით და თბილი ხმით მითხრა, სახლში არ შემიპატიჟებია,
- ახლავე მოგიტანთ,
სწრაფად ვუთხარი და ოთახში შევვარდი, პატარაზე რომ შემომყვა მეც შესულს მაგიდაზე იარაღი რომ დავინახე გული კინაღამ ამომიბრუნდა სწრაფად დავავლე ხელი და უჯრაში ჩავაგდე თან მას გავხედე რომელმაც უცებ აიკრა ღიმილიანი სახე დინამიკი მივაწოდე და ისიც მადლობების ძახილით გავიდა გარეთ
- არაფრის, ჩემგან მიულოცეთ
ღიმილით გავაყოლე ქალს თვალი და კარები უცებ მივუკეტე, დაკეტილ კარებს ავეკარი და ამოვისუნთქე 'ლამის მოვკვდი' ამოვთქვი, სამზარეულოში დავბრუნდი და ყველაფერი მოვაწესრიგე, ჭურჭელიც დავრეცხე და ონკანი გამოვრთე თუ არა უკნიდან ხმამ შემაშინა,
- ვინ იყო?
მეც მისკენ შევტრიალდი თუმცა სუნთქვა შემეკრა ჩემ სახლში იყო ის ვინც ახლა ჩემ წინ დგას? არა ეს ზღაპარია, ან უბრალოდ გავითიშე მაიკა არ ეცვა და ჯანდაბა, არ მჯერა ეს ტანი მისია? ან ეს სახე თვალები? სრულიად სხვა გამოვიდა
მისი სახე დაწყნარებული დამშვიდებული იყო შედარებით, იმდენად სიმპათიური იყო, რომ უბრალოდ გაოგნებული ვიყავი მისი თვალები სრულიად შეცვლილი იყო არა ის სრულიად სხვა იყო, საშვალო ზომის ლამაზად ოდნავ აბზეკილი ცხვირი, საშვალო ზომის ლამაზად მოყვანილი ტუჩები უბრალოდ აღუწერლად სიმპათიური, გამოკვეთილ დაკაწრულ პრესებზე და მკლავებზე დაბერილ ვენებზე, უცებ პეპლები აფრთხიალდნენ ჩემში და მეც სწრაფად დავუბრუნდი სამყაროს,
- ამმ... მეზობელი იყო,...
ვთქვი და ისევ ნიჟარას შევუტრიალდი ტილო ავიღე და სველი ადგილების ამშრალება დავიწყე მეშინოდა იქით გახედვის დროს თვალებს რომ არ გავეყიდე
- დინამიკი უნდ....
დავიწყე თუმცა გამაწყვეტინა
- ვიცი მესმოდა
წყნარი ხმით თქვა და მეც მისკენ შევტრიალდი ვეცადე მისთვის არ მეყურებინა ისე ვუთხარი რომ დამჯდარიყო
- უბრალოდ ისე მშია რომ მომკლა ჯერ უნდა ვჭამო
ვუთხარი და მანაც ჩაიცინა
არააა, ეს რა მემართება, ცალი ლოყა ღიმილის დროს პატარაზე ჩაეჩხვლიტა ისე მესაყვარელა, რომ ემოციებს ვერ ვაკონტროლებდი სრულიად შემეცვალა აზრები
წყნარად მივირთვით ისიც ისე აუჩქარებლად მიირთმევდა საერთოდ არ გავდა დიდი ხნის მშიერს ჭამის დასრულების შემდეგ მადლობა გადამიხადა და სამზარეულო დატოვა მეც სწრაფად მოვეშვი ისე დაძაბული ვიყავი ავალაგე ჭურჭელიც სწრაფად დავრეცხე და მასთან გავედი, ფანჯარასთან იდგა ჩემგან ზურგით მთელ ზურგზე ნაკაწრები ქონდა ადგილებზე კი თითქოს ვიღაცამ კეტი ურტყა ნაკვალებზე გალურჯებული ჰქონდა, სამედიცინო ყუთით დავბრუნდი მასთან და ახლა ის მიჭირდა რომ მეთქვა დამჯდარიყო რადგან ჭრილობები დამემუშავებინა
მის უკან მორიდებულად მივედი და ერთი წვალება ის იყო როგორ მეთქვა, თვალების ტრიალის ცეცების და ნერწყვის ყლაპვის მერე ძალა მოვიკრიბე,...
- ცხელმა წყალმა ჭრილობები გახსნა და თუ არ გინდა რომ ისევ სისხლიანი იყო დაჯექი
ვუთხარი და ისიც მოტრიალდა ჯერ დამხედა და შემათვალიერა შემდეგ ჩაიღიმა და ჩამოჯდა დივანზე მუხლებით ავბობღდი და მისი ზურგიდან დავიწყე ვცდილობდი ფრთხილად შევხებოდი თუმცა თან მინდოდა ხელი არ შემეხო მისთვის შემდეგ წინ გადმოვინაცვლე და იმდენად დაჭიმული და დაძაბული ვაკეთებდი ამ ყველაფერს ლამის ვენები ერთმანეთში გამეკვანძა
- თავი დაგრჩა და შეგიძლია თმა დაიჭირო?
ვკითხე და მანაც უხმოდ გადაისვა თმაზე ხელი დივნის საზურგეს მიეყრდნო და თმა დაიკავა თუმცა რამდენიმე ღერი ისევ საყვარლად ჩამოიშალა რომელიც ხელს არ მიშლიდა, ფრთხილად ვუმუშავებდი, მანაც რამდენიმეჯელ ამოიგმინა, დიდი ლეიკო გადავაკარი და მანაც თმას ხელი უშვა, თმის ღეროებმა კი ლეიკო თითქმის სრულად დაფარეს, მოვრჩი მეთქი ბედნიერმა ვუთხარი და მუხლებით უკან დავიწიე, რომ ჩამოვსულიყავი თუმცა ცალი მუხლი დივანს ავაცილე და ძირს გადავეშვი, უცებ დაბალ ხმაზე წამოვიკივლე სწრაფად მწვდა წელზე და გამასწორა მეც აჩქარებული პულსით უხერხულად გადმოვედი დივნიდან
- მადლობა
თან დაბალხმაზე უხერხულად ამოვთქვი
- შენ მადლობა
წყნარად ამოთქვა მეც ნახმარი ბამბა გადავყარე და ყუთი თავისადგილას მივიტანე მის წინ ჩამოვჯექი და წამით მას ვუყურე,
- თუ გსურს მე დავიწყებ,
ვთქვი როცა შევატყე ყოყმანობა მანაც ამომხედა და თავი პატარაზე შეუმჩნევლად დამიკრა,
- მოდი იქიდან დავიწყებ რომ ჩვეულებრივ მშობლები მყავს, და უფროსი ძმა რომელიც პარასკევიდან მსტუმრობს ხოლმე დილით ვმუშაობ საღამოს მოსაწყენი ცხოვრება მაქვს მორჩა,
ძალიან მოკლედ მოვყევი და იმედი მქონდა რომ უკვე თავადაც ჩვეულებრივ გამიმხელდა, უხმოდ სევდიანი ღიმილით შემომხედა და იატაკს მიაშტერდა ცოტახნით დუმდა ხმას არ იღებდა და მეც მას ველოდებოდი,
- დედა და მგონი შენხელა და მყავს მარტო ვცხოვრობდით, მამაჩემი სიტყვიერად და თვალით ვიცოდი ვინც იყო,
უცებ დაიწყო და მეც სწრაფად მოვეწყე და მოსმენა მთელი გულისყურით დავიწყე,
- ზოგადად არასდროს ვყვარებივართ როცა მოდიოდა, ჩვენი წაყვანა უნდოდა თუმცა დედა არ გვიშვებდა, ხშირად სცემდა დედასაც და ჩვენც,
წყნარად და აუჩქარებლად საუბრობდა,
- ნუ ვიცოდით რო ახალგაზრდობიდანვე ს*რ ბანდასთან იყო შეკრული, ნარკოტიკების მომხმარებელი იყო, არასწორ ცხოვრებას აწვებოდა, უმამოდ ვიზრდებოდით თუ ოდესმე ვნახავდი, ჩემთვის უცნობ წამლებს მთავაზობდა მარა ბედიანი ვიყავი, ან ვიღაც დაინახავდა, ან არ გამოდიოდა, რაც გავიზარდე, მაგის მტერი ვარ არ ვიცი რა ჩაიდინა მარა უკვე ორი კვირაა ვიღაცასთან ერთად დატყდა მოპარული ფულით, კაროჩე მამაჩემი მაგივრად დამიჭირეს, რო მეთქვა სად იყო მარა მე აზრზე არ ვიყავი, ეგ რო გამეგო ცოცხალი არც იქნებოდა, ოთხი დღე, პადვალში თავი ძაღლი მეგონა ჯაჭვით დაბმული ვიყავი,
ჩაიცინა და თავი გააქნია,
- პოლიცია რო ეძებდა სხვა ადგილას უნდა გადავსულიყავით თორე კვალზე გავიდოდნენ, იარაღი ვითრიე, მარა ორი ტყვია იყო მარტო, და არ გამომადგა, ისე გაურკვევლად ვირბინე უბანში შენ დაგინახე და კრიმინალის პონტში დაგიჭირე,
ისევ ჩაიცინა, მეც გაკვირვებულმა მოვუსმინე და ახლა მისი და და დედა მიტრიალებდა გონებაში, ახლა მათ რომ მიადგნენ, მერე რას იზავს,
- და შენი დედა და და?
ნამდვილად ხვდებოდა ეს ყველაფერი ჩემ გულს ერთი მკვლელის გამო ამდენი უდანაშაულო ხალხი არ უნდა დახოცილიყო, უფრო მათ ადგილას წარმოვიდგინე თავი და შიშისგან დამჟრჟოლა,
- უნდა მოვძებნო, მაგიტო ვერ გავდივარ გარეთ თავისუფლად ყველა ვარიანტში დამიჭერს პოლიცია, დაკითხვისთვის, სამი დღე, პოლიციაში, საკანში მომიწევს ყოფნა და მანამდე, ათას რამეს გააკეთებენ,
თქვა ისევ და უკან საყრდენს მიეყრდნო,
- და რომ დაურეკო,
მეც აღელვება ვერ დავმალე, იმაზე რთული ვითარება ყოფილა ვიდრე მეგონა, ან საერთოდ ვერ ვიჯერებ რაც არ უნდა იყოს მამაა ასე მოქცევა როგორ შეუძლია?
- ნომრები გამოვაცვლევინე, არცერთის არ ვიცი ჩემი ტელეფონი სად გდია გარტყმაში არ ვარ,
თქვა დამნაშავესავით და თავი დაატრიალა ორივე ვდუმდით, ან სათქმელი რა იყო ყველაფერი მითხრა, ახლა თუ გავა რას გააკეთებს იმავე სახლში თუ დარჩებიან ვფიქრობ ადვილად მიაგნებენ და შეიძლება რამე დაუშავონ კიდეც ან თუ დაინახეს მაშინაც ცუდად წავა საქმე თავი მისი დის ადგილას წარმოვიდგინე ნამდვილად საშინელება იყო თან ვისთან აქვთ საქმე ავადმყოფებთან,
მინდოდა დავხმარებოდი თუმცა მეშინოდა, ყველაფერი რომ უარესად შეტრიალდეს მერე რა მოხდება? ჩემი ოჯახიც რო ჩავარდეს საფრთხეში მერე რა გავაკეთო? მაგრამ როცა მას ვუყურებ საშინელი აზრები მიტრიალებს, მთლიანად ჩამოსტირის სახე, ჩაცინებითაც კი რაღაცნაირად განადგურებულია თან თქვა რომ მათ მეტი არავინ ყავს,
- აქ რომ მოვიყვანო?
გავბედე და ვთქვი თუმცა არ ვიცი რანაირად, ახლა უარესად შემიბყრო შიშმა, თუმცა დახმარების სურვილი ძალიან დიდი იყო,
- ღადაობ აქედან მეც უნდა დავტყდე შარში ვეღარ გაგხვევ
ჩაცინებით თქვა თუმცა რაღაც აფორიაქებაც შეინიშნებოდა მის ხმაში მართალი იყო, თუმცა არ მინდოდა გამეგო ტელევიზორში ოჯახის სიკვდილი რომლის გადარჩენაც შემეძლო მაგრამ უარესად რომ მოხდეს? თითქოს გული მკარნახობდა რომ ყველაფერი კარგად იყო
- მე ხომ უკვე გარეული ვარ არა? თან შენი დაც თუ ჩემხელაა ნამდვილად ცუდად გამხდის ის ამბავი მას რომ რამე დაემართოს
ვთქვი თუმცა მაინც მეშინოდა დაძაბული ვიყავი
- არ მიცნობ! იქნებ და ვინ ვარ! იქნებ არც ღირს!
გაბრაზება შეეტყო და წამოიწია
- ამას მე გადავწყვეტ რატომღაც დარწმუნებული ვარ რომ იმედები არ გამიცრუვდება,
ვთქვი და მეც ფეხზე წამოვდექი თან მას ავხედე კოპებ შეკრული მიყურებდა
- უნდა ჩავიცვა
ვთქვი და გამოვედი თუმცა მკლავში ხელი ჩამავლო და გამაჩერა,
- მომისმინე, როგორ შეგიძლია უცნობი ოჯახი შეიყვანო სახლში!, დარწმუნებულიც კი არ ხარ!
მითხრა, თუმცა მეც მისი ხელი მოვიშორე,
- მე გადავწყვეტ კარგი?
უკეთ დავრწმუნდი, რადგან მის ადამიანობაში არ ვიცი რატო თუმცა დარწმუნებული ვიყავი არ მეშინოდა მისი უფრო იმედიც კი მქონდა რაღაცის თუმცა რისი არ ვიცოდი მეშინოდა
თუმცა სწორად მიმაჩნდა ჩემი საქციელი, ოთახში მალევე გამოვიცვალე და გამოვედი თუ არა ისიც წამოდგა, ჩემსკენ წამოსულმა საუბარი დაიწყო,
- მომისმინე!....
თქვა და ზარის ხმა რომ გაისმა ორივემ კარებს გავხედეთ არა ახლა ვინაა? ჩემი ძმა? არა რა არა! შეშინებული შევხედე მას და მანაც წყნარად დამხედა კარებისკენ წავედი და ხმაურის ხმა რომ ისმოდა, დავმშვიდდი ისინი იყვნენ ვიზეც დედა მეჩხუბა მათთან მეგობრობის არანაირი სურვილი არ მქონია ეს თავიდანვე ვთქვი,
- შეგიძლია ჩემ ოთახში შეხვიდე?
მას მოვუტრიალდი და ისიც წყნარად შევიდა სულ ასე წყნარი როგორაა? კარები გამოვაღე და მაშინვე შემოუპატიჟებლად შემოვარდა, ნია სახლში, დაქალებს კიდევ ბიჭი ახლდათ თან რომელსაც მეორედ ვხედავდი, მისი ცუდი გამომეტყველებით,
- გავიგე სკოლაში არ ხარ, ვიფიქრე ვნახავთქო,
ოთახში შევიდა, ისე რომ საუბარი არ მაცადა,
- გადასარევია მიხარია, მაგრამ ახლა არ მცალია
ვთქვი რომ ცხოვრებაში პირველად მომისმენდნენ და დამტოვებდნენ,
- რატო ჟი*აობ?
იკითხა ისევ ნიამ და დივანზე დაეშვა, გვანცამაც მას მიბაძა და მაგიდაზე ფეხები შემოაწყო, რაც ყველაზე მეტად მაღიზიანებდა,
- მოდი ენა აკონტროლე! და შენ ფეხები ჩამოწიე
უკვე დასერიოზულებულმა ვთქვი,
- ოო მოიცა რა გაიცანი ზურიკო,
ხელი ბიჭზე გაიშვირა, ნიამ
ჩემ მოთმინებას ცდიდნენ რეალურად ამათი ნერვები საერთოდ არ მქონდა,
- დასალევი არ გაქ?
მკითხა ისევ ნიამ თუმცა მისთვის ყურადღება აღარ მიმიქცევია რადგან ჩემი ყურადღების ცენტრში გვანცა იყო, რომელმაც სიგარეტი, ტუჩებ შორის მოიქცია და მოკიდების შემდეგ ღრმა ნაპასი დაარტყა
- გვანცა ფეხები ჩამოწიე!, და ეს აქედან გააქრე!
მკაცრად ვთქვი, და თათას გავხედე, რომელიც, ჩემი ოთახისკენ საუბრით, მიდიოდა,
- ცივა და რამე ჟაკეტი მათხოვე, რა,....
- არ გაბედო შესვლა!
სიტყვები დავაწიე და უკვე მათი ცალ- ცალკე დევნისგან ყელში ამოსული ჩხუბზე გადავდიოდი,
- რამეს მალავ?
გაიცინა და ისე თქვა,
- მომისმინე! რომც ვმალავდე შენი საქმე არარი! და რომ ვიტყვი, რომ არ მცალია უნდა ადგე!
ნიას დავავლე ხელი მაჯაში უხეშად და წამოვაგდე,
- ბოდიში უნდა მოიხადო და უნდა წახვიდე?! რამე გაუგებრად ვთქვიი?!
ვთქვი და ჩავლებული ხელითვე მივიყვანე გასასვლელ კარებამდე, კარები გამოვაღე, ხელისკვრით ინერციით გავიდა გარეთ,
- მაგდებ?!
შეცხადებით თქვა ' ეს რა მაკადრეს' სახით
- როგორ მიყვარს მიხვედრილი ხალხი
ცინიკური ღიმილით ვთქვი და ნელი ნაბიჯებით თათა ზურიკოსთან ერთად წამოვიდა მთავარი გმირი არ ჩანდა რაც ძალიან მაღიზიანებდა, ისევ მას დავუბრუნდი და თავზე რომ დავადექი მაშინ ამომხედა შავად გამურული თვალებით, გრძელ ჩექმებზე მოკლე შორტი ამოეცვა და ფეხი ფეხზე გადაედო,
- ნორმალური საუბარი რატო არ გესმის? მართალია ეს ჩემი ბრალია თავიდანვე ცუდად გაგეცანით, მაგრამ, მოდი ერთხელ რომ გეტყვი გაიგე კარგი? ეს აქედან რომ გაგექრო ხო გითხარი არა?!
წყნარად ვსაუბრობდი თუმცა რაღაც ზიზღი მაინც იგრძნობოდა
- და დამიშლი?
ისევ ამომხედა და კვამლი სახეში მომაფრქვია, უხმოდ ავაცალე ხელი და ანთებული მხარე შიშველ ფეხზე დავაჭირე, მისმა კივილმა ყურები უარესად გამიღიზიანა აფართხალდა და სწრაფად წამოდგა, 'სსსსს' ძახილით უბერავდა სულს მოხრილი შიშველ ფეხს და კოპებ შეკრულმა რომ ამომხედა მისახვედრი იყო ხელის მოქნევას აპირებდა და არც შევმცდარვარ, ჩემდა საბედნიეროდ დავიჭირე მისი მკლავი და ნამწვავი მკლავზე დავადე, არ ვიცი ამას როგორ ვაკეთებდი ალბათ გაბრაზების ბრალია, მისი კივილი ჩემზე არ მოქმედებდა ისიც კი არ მანაღვლებდა რომ სტკიოდა,
- გადი და შემეშვი, გვანცა! გეფიცები ხელს აღარ ავუშვებ სახეს დაგიწვავ!
ვუთხარი და ხელისკვრით წინ ვუბიძგე, ზურიკო კარებში აღარ ჩანდა, ვიფიქრე რომ წავიდა ამიტომ გასულ გვანცას კარები ძლიერად მივუკეტე და ამოვისუნთქე, არ მჯერა რომ ეს მე გავაკეთე, თუმცა ამავდროულად მიხაროდა რომ ეს შევძელი ოთახში სანამ შევიდოდი უკვე მისი სიცილის ხმა მესმოდა კარები შევაღე და საწოლზე მჯომს შევხედე რომელიც ნამეტანი საყვარლად იცინოდა
- რა? უბრალოდ მომბეზრდა,
მეც გავიცინე და ისე ვუთხარი, თან საწოლზე მის გვერდით ჩამოვჯექი, საუბარი უნდა დამეწყო, წეღანდელი სტუმრის ზურიკოს ხმა გაისმა კარების უკნიდან
- მზად ხარ? რაღაც უნდა გაჩვენო,
ხმამაღლა თქვა, რომ გამეგო,
გაფართოებული შეშინებული თვალებით შევხედე, უსახელო მანიაკს და ტუჩების მოძრაობით ვიკითხე,
- ჯანდაბა არ წასულა?!
ჩემი სიტყვის თქმა კარების გაღება და თვალებზე ხელის აფარება ერთი იყო მანიაკმა, თვალებზე ამაფარა ხელი და დააყოლა მანამ არ გაახილო სანამ არ გეტყვიო მეც თავი დავუქნიე გაოცებული 'რა?' რომ გაისმა,
- მაგ შენ ხუთ სანტიმეტრს პირში ჩაგტენი!
გაბრაზებული მანიაკის ხმაც გაისმა და შემდეგ ხმა რომელიც დარწმუნებული ვარ დარტყმებისგან გამოწვეული ხმა იყო, ცოტახნით ველოდე, და როცა მითხრა რომ შემეძლო გახელა, თვალებიდან ხელები ჩამოვწიე და გავახილე, ძირს დაგდებულ ზურას ცხვირიდან სისხლი მოდიოდა და მგონი გათიშულიც იყო, არ ირხეოდა საცვლის ამარა ეგდო ძირს მეც უცებ ავიფარე ხელი, პირზე და მანიაკს ავხედე,
- ხუმროობ? ცოცხალია?
ვთქვი და ისევ ზურას დავხედე თან ფეხი მივარტყი გასაგებად ცოცხალი იყო თუ არა, ისევ მანიაკს ავხედე რომელმაც გაიცინა და მარჯვენა ლოყაზე ნაჩხვლეტმა ისევ დიდი ყურადღება მიიქცია,
- ამას რა მოკლავს,
მანაც მითხრა და მეც გონზე მოვეგე, მისამართი ვკითხე, ზურას გადავუარე და ოთახიდან გავედი,
- მოიცადე, რა გქვია რომ მკითხავენ, რომ ვუთხრა,
უცებ შევტრიალდი და მანაც წყნარად ღიმილით გამცა პასუხი,
- ლუკა მქვია,.... ლუკა დადეშქელიანი,
პასუხი გამცა და მეც მისი სახელით, მოხიბლული ღიმილით მოვტრიალდი,
- მეც მაინტერესებს მასპინძლის სახელი, რომელიც წესით უნდა გამეგო,
მანაც მითხრა და შეუხედავად მივყვირე მეგი მეთქი, სახლი დავტოვე გზაში მისამართს ვიმეორებდი, ტაქსი რომ გავაჩერე მისამართი ვუთხარი და გზაში ისევ ფიქრით შემოვიფარგლე, არც ისე დიდ ხნიანი მგზავრობის შემდეგ, სადღაც ორმოცდახუთი წუთი ვმგზავრობდით, მანქანამ ორსართულიან სახლთან გააჩერა, ახწერა ემთხვეოდა, ამიტომ გეზი პირდაპირ მისკენ ავიღე ტაქსის მძღოლს დალოდება ვთხოვე და რადგან დამთანხმდა თავისუფლად წავედი სახლისკენ, დაძაბულმა დავრეკე ზარი და ნერვოზულად ვისრესდი ხელებს, რომ ეგონოს რომ ვატყუებ? ან ჩხუბით რომ გამისტუმროს? კარები ჩემი ხნის გოგომ გააღო მასაც კუპრივით შავი თვალები, თუმცა ეს ყავისფერი სწორი თმით იყო, ლამაზი მზერით თბილად შემომხედა და ადვილი მისახვედრი იყო, რომ ეს ლუკას და იყო
- გამარჯობა, დადეშქელიანების ოჯახია ხომ?
ვეცადე ძალიან თბილად მიმემართა და მანაც თავი დააქნია, უკან ქალი გამორბოდა ჩაწითლებული თვალებით თუმცა მე რომ დამინახა სახე სრულად შეეცვალა ალბათ ლუკას ელოდებოდა, გოგომ სახლში შემიპატიჟა და დივანზე დამსვა ქალს მივესალმე რომელიც ჩემ წინ ნამტირალევი სახით იჯდა, ცოტახნით სიჩუმე იყო თუმცა მალევე, ამოიღო ხმა გოგომ
- მაპატიე უბრალოდ ძმა დავკარგეთ ოთხი დღეა არსად ჩანს ძალიან ნერვიულობს პოლიციას ვერ ვუკავშირდებით შეიძლება პოვნის მერე დააკავონ,
მოკლედ სევდიანი ხმით თქვა და მეც საშუალება მომეცა ყველაფერი ადვილად დამეწყო,
- ქალბატონო შეგიძლიათ დამშვიდდეთ ლუკა კარგადაა,
ვთქვი და მანაც უცებ ამომხედა,
- იცი ჩემი შვილი სადაა? რამე დაემართა?
სწრაფად წამოვარდა და მეც წამოვდექი, ჩემთან მოვარდნილი ქალის ჩემ ხელებზე ჩაფრენილი ხელები მე მოვიქციე ხელებში და კიდევ ვეცადე დამეწყნარებინა,
- გთხოვთ დაწყნარდით კარგადაა, ყველაფერს მოგიყვებით,
ისევ სწრაფად ვთქვი და მანაც ბედნიერების ცრემლები გადმოყარა, ჩემზე მოხვეულს მეც ვხვევდი ხელებს და ნერვიულობისგან ლამის მოვკვდი თუმცა ახლა ამოვისუნთქე რადგან მან ჩხუბი არ დაიწყო და თბილად მიმიღო ესეიგი ყველაფერი რიგზე იყო,... შედარებით დაწყნარებულებს ვუთხარი მოკლედ,
- ლუკა ახლა ჩემს სახლშია, ყველაფრიდან გამომდინარე, გაიგებთ, როგორ მოხდა იქ, უბრალოდ საფრთხე გემუქრებათ ჩანთებში რაც კი ჩაგეტევათ და დაგჭირდებათ ყველაფერი ჩადეთ, ლუკას ნივთებიც, უნდა მენდოთ,
ვთქვი და კიდევ რამდენიმე კითხვის მერე ჩალაგება დაიწყეს, ლუკას ნივთებს მე ვალაგებდი ვეცადე ყველაფერი ჩამედო, ისეთი გრძნობა მქონდა რომ რაღაც უნდა განადგურებულიყო, მათთან გავედი და ვთხოვე რომ ეცადათ ყველაფერი ჩაედოთ, რაც კი დაჭირდებოდათ ისეთი რის დაკარგვაც დაენანებოდათ, გოგოს ვთხოვე რომ თუ ლუკას რამე მნიშვნელოვნად მიაჩნდა ის ჩაედო, რამდენიმე ჩანთა შევავსეთ და სახლი მალევე დავტოვეთ, გზაში ჩემზე მოვუყევი გავეცანი რომ ნდობა ჰქონოდათ, ლუკას დას ანი ერქვა, რომელიც ჩემზე ერთი წლით პატარა იყო, გზაში ჩემ ხვეულებს, ათამაშებდა და ლუკას დედა ქალბატონი ნანა, რომელიც იმაზე თბილი იყო ვიდრე წარმომედგინა, ბარგის სახლში ატანაში მძღოლიც მოგვეხმარა, კარებში ჯერ სტუმრები შევუშვი
- კეთილი იყოს
ღიმილით დავაყოლე და ლუკა რომ გამოჩნდა, ანიმ დაინახა ჩანთა ძირს დააგდო, რამდენიმე გარბენაში კი ძმის მენჯებზე იყო შემომხტარი ხელებს ხვევდა და სახეს უკოცნიდა, ლუკაც ძლიერად ხვევდა ხელებს მის კისერში ჩაერგო თავი და ხარბად ისუნთქავდა დის სურნელს ანი კი საყვარელი სლუკუნით და ბუტბუტით ეხვეოდა ძმას, ერეკლე დამიდგა თვალწინ და ვხვდებოდი როგორ მომენატრა, ახლა საერთოდ არანაირი სინანული არც შიში აღარ მქონდა, პირიქით მიხაროდა და ვამაყობდი იმით რომ ისევ შევძელი მათი გაბედნიერება, ნანა თან ეჩხუბებოდა თან ტიროდა, ისე ეხვეოდა შვილს, ანი კი ხტუნაობით წამოვიდა ჩემსკენ და ახლა მე მომხვია ხელები,
- მიხარია რომ გენდე და ისიც მიხარია რომ ჩემ ძმას შენ შეხვდი,
ჩამჩურჩულა და მეც ბედნიერმა მოვხვიე ხელი, სასაუბროდ რომ დასხდნენ მე გამოვერიდე და ოთახში შევედი, დირექტორს გადავურეკე და მანამ აიღებდა საშინელ თავგადასავალს ვიგონებდი ჩავახველე რომ ხმა ჩამეხლიჩა და გამომივიდა კიდეც,
- სად ხარ?! რატომ მიცდენ?! ასეთი უპასუხისმგებლობა შეიძლება?!
ყვირილითვე დაიწყო და მეც უარესად მოვიმკვდარუნე თავი,
- ქალბატონო ირმა, მაპატიეთ,
ისეთი ჩახლეჩილი და არაამქვეყნიური ხმა ამოვუშვი, საკუთარი თავით გავოგნდი,
- არ ვიცი როგორ გითხრათ, დღეს დავბრუნდი, საავადმყოფოდან,
ყელ-ჩახლეჩილი განადგურებული ხმით ვსაუბრობდი,
- რა ხმა გაქვს? ვერ ვიგებ?
უცებ დაუწყნარდა ხმა, და მეც ბედნიერი, ახტუნავება მომინდა,
- მოულოდნელად გავხდი ცუდად, მეზობელმა გათიშული მნახა, ტელეფონი სახლში დამრჩენია და ვერ დაგიკავშირდით, მაპატიეთ,
ისევ მომაკვდინებელი ხმა ამოვუშვი და ჩემ სისულელეზე, როხ-როხი მინდებოდა ისედაც სხვისი გაბედბიერებით გაბედბიერებულს,
- უიმე დედა? რა დაგემართა პატარა ხარ არადა ჯერ,
- დიახ, ნერვიულობის ბრალიაო, ექიმმა ,
ისევ ვთქვი და კითხვა რომ იყო რაზე ნერვიულობდი ეს ახალგაზრდა გოგოვო ენაზე ვიკბინე, თუმცა უცებ გამინათდა გონება,
- ტელევიზორში ისეთი ამბები ხდება, საწყალი ბავშვები,
ვთქვი და ბოლოს ტირილის ხმები მივიღე, იმდენად გაკვირვება ეტყობოდა ხმაში რომ მეც გაოცებული ვიყავი, როგორ იჯერებდა ამ ყველაფერს,
- დაწყნარდიი მიდი დაისვენე გამოჯანმრთელებას გისურვებ ორშაბათს აღარ გამიცდინო რა,
თან ბოლოს თხოვნაც დააყოლა და მეც ისევ მომაკვდინებელი ხმით დავეთანხმე თან მადლობა გადავუხადე გავთიშე თუ არა იმხელაზე შევხტი ლამის ჭერს ავარტყი თავი არ მჯერაა ასე როგორ დაიჯერა? უტვინო, ბედნიერი დავხტოდი ოთახში და უკვე რომ ემოციებისგან დავიცალე ოთახში მათთან დავბრუნდი გასულს ნანამ მომიხმო და მეც მის გვერდით დავჯექი, ხელები სახეზე მომისვა და მთელი სახე დამიკოცნა
- უკვე როგორ მიყვარხარ რომ იცოდე,
თბილად თქვა და კალთაში ჩაიდო ჩემი თავი მეც დედის სითბოს მონატრებულმა გავიტრუნე მის თბილ მზრუნველ ხელებში არ ვიცი რატომ თუმცა ლუკას მიმართ ძალიან სიახლოვეს ვგრძნობდი მეგონა რომ უკვე ძალიან დიდი ხანია ვიცნობდი ალბათ მათი სითბოს ბრალია იმდენად თბილად იყვნენ განწყობილები დიდი ხნის ნაცნობები მეგონა რომელთანაც საუკეთესო ურთიერთობა მაქვს, ლუკას რომ ვაკვირდებოდი სრულიად შეცვლილი იყო უფრო თამამი საკუთარ თავს დაბრუნებული იყო რაც ძალიან მახარებდა ჩემი სახლი შემოსავლელით, აბაზანით ორი ოთახით და 'ზალით' შემოიფარგლებოდა, ჩვენ კი აქ გაჭირვებით თუ დავეტეოდით რაც არ უნდა ყოფილიყო თავიდანვე უნდა მეთქვა მათი ადგილები რომ ნივთები ამოელაგებინათ
- რადგან მარტო აღარ ვარ, იქნებ ჩემი ძმის და ჩემი ოთახი გამოგვეყენებინა,
წამოწეულმა ვთქვი და ყველას ყურადღება მივიქციე,
- ანუ ლუკა ჩემი ძმის ოთახში და თქვენ ჩემ ოთახში
ვთქვი და ნანაც ღიმილით მისმენდა სიტყვის ბოლოს კი ტაში დამიკრა,
- გადასარევია, რაკარგად მუშაობს შენი გონება
ღიმილით თბილად მითხრა და მეც შექებისგან ბედნიერმა გავიღიმე,
თუმცა სახე რომ შეეცვალა, მეც უცებ გაკვირვება დამეტყო,
- შენ სარეცხის თოკზე გადაგკიდებ და იქ დაიძინე,
უცებ თქვა და რომ მივხვდი, რაც იგულისხმა გამეცინა,
- ქალბატონო ნანა, ახლა თქვენ როგორც არ უნდა გაგიკვირდეთ, უბრალოდ ძალიანნ დიდი ხნის ნაცნობებივით ხართ, რომელსაც დიდ პატივს ვცემ, ეს სახლი ახლა მხოლოდ ჩემი არაა, უბრალოდ თავისუფლად იყავით კარგი,
მთელი გულწრფელობით ვთქვი და ნანას თბილ მზერაზეც სახე გამებადრა,
- ნეტავ რომელი ჩამოვარდნილი ანგელოზი ხარ,
მკითხა და მეც გამეცინა,
- ფრთები არ მაქვს ნანა დეიდა,
შევტრიალდი სიცილით და მხრებზე ხელები მოვიკიდე,
- კარგი მაშინ ლუკა და თქვენ თუ შეძლებთ რომ ერთად დაიძინოთ, ჩემი ძმის ოთახში, ან ლუკა და ანიმ და ერთ-ერთი ჩემთან,
ისევ შევთავაზე ახალი, ვარიანტი და ეს შედარებით ნორმალური იყო,
- აუ დედა შენთან რო მინდა,
თქვა ანიმ და მეც გაოცებულმა გავხედე, ლუკამ ხელი გაშალა დისკენ თავის ქნევით, აზრის მომხრემ, თუმცა მალევე გამეღიმა,
- ანი შენ რა საყვარელი ხარ,
ლოყები გავუწელე, ღიმილით და მოფერებით
- ხო და მე ლუკასთან დავიძინებ, გადასარევი აზრია,
ცინიკურად ვთქვი და სახე დასერიოზულებულმა ვუშვი ანის ხელი,
- არ შეგჭამ,
ლუკას ხმა გავიგე და ისე ცინიკურად იღიმებოდა გავოცდი, ენა გამოვუყავი და ანის გავხედე,
- ანი მე რას გიშავებ?
ქვედა ტუჩ გამოწეულმა ვუთხარი ანის და მასაც უცებ გაუნათდა სახე,
კაი ხო ვიხუმრეო და უცებ მომხვია ხელები, სად იყავი ლუკა აქამდე, ამ საოცრებას ახლა რატომ უნდა ვიცნობდე, მალევე უკეთ გავიცანი ყველა სახლში ვიყავი მეც და ვსაუბრობდით მეტად მოვშინაურდით ისინიც მალევე, მიეჩვივნენ რამდენიმე შეხსენების მერე რომ როგორც საკუთარ სახლში ისე უნდა ყოფილიყვნენ, ლუკასთანაც მეტად თავისუფალი ვიყავი, ისე ცინიკური და თავხედი იყო გაოგნებული ვიყავი, ეს ის ლუკა არ იყო, არა იყო, თუ გავითვალისწინებთ დილით ნაადრევად მომხდარს ჯერ ისევ ზომბის ამპულაში,
საღამოს ნანამ აიღო ჩვენი დაპურება
და მრავალფეროვანი სუფრა შემოგვთავაზა, პარასკევი იყო, მიკვირდა ჩემი ძმა რომ არ ჩანდა მაგრამ ამავდროულად მიხაროდა რადგან მისი ფიქრები და ეჭვიანობა ყოველთვის საზღვარს ცდებოდა თუმცა არც მეშინოდა რადგან მალევე გაიგებდა ყველაფერს და იმაზე მეტად მოშინაურდება მათთან ვიდრე მე, გემრიელად მივირთვი საკუთარ სახლში სხვისი ხელით გაკეთებული საჭმელი და უზომოდ აღფრთოვანებული დავრჩი, საუბარით გაგვქონდა თავი ყველანაირად უკეთ ვაცნობდით თავს ერთმანეთს, მათ ნივთების ამოლაგებაში დავეხმარე, ლუკა ნახევარი საათი მაბრზრიალებდა, ყველა საჭირო ნივთი რომ ჩანთაში დახვდა და მეც მეტად ბედნიერი ვიყავი, უკვე გვიან არავის გვეძინებოდა ამიტომ ფილმი შევთავაზე ტელევიზორში google გავხსენი და ჟანრი ვიკითხე,
- შენ აარჩიე,
მითხრა ნანამ და მეც უნდა დამესახელებინა თუმცა ლუკამ დამასწრო,
- საშიში ჩართე, გაასწორებს,
თქვა თუმცა საშიში ფილმები დიდად არ მიყვარს უფრო სწორად მეშინია ამიტომ ჩემი ვთქვი,
- სათავგადასავლო ჯობია,
მისთვის არ გამიხედავს ისე ვუთხარი და საიტებში შევედი
- საშიში ჩართე,
- არა სათავგადასავლოს ვრთავ,
- საშიში
ჯინაზე დამიდგა
- სათავგადასავლო მეც თავდაჯერებულად ვთქვი და გავხედე,
- საშიში!
მანაც იგივე მზერით დამხედა
- სა თა ვგა და სა ვლო!
დავუმარცვლე თან კოპებ შეკრულმა გავხედე
- სა ში ში!
ზუსტად იგივე მზერით დამხედა მანაც,
- აბა ეხლა! საოჯახო ჩართე რამე!
მკაცრად თქვა ნანამ და მეც ენა გამოვუყავი ლუკას და ტელევიზორს მასზე გაბრაზებულმა გავხედე, დაჭყანვა არც მან დამაკლო,
შუქი ჩავაქრე და ფილმიც ჩავრთე პლედი მოვიტანე რომ არ შეგვცივნოდა, შუაში ნანა იჯდა მარცხენა მხარეს ანი ნანას მარჯვენა მხარეს მე ჩემს გვერდით კი ლუკა იჯდა, ნანას ვეხუტებოდით მეც და ანაც ისე ვუყურებდით ფილმს ნამდვილად სასიამოვნო იყო ეს ყველაფერი, მარტოობას მიჩვეული ახლა ჩემი სახლი პატარა ოჯახით სავსე იყო და იმდენად ბედნიერი ვიყავი, სიცილი და ხტუნაობა მინდოდა, ცოტახნით პოპკორნის მოსატანად გავედი, მალევე შეიბუტა და დაბრუნებულს ჩემ ადგილზე ლუკა დამხვდა რომელსაც ნანას კალთაში ედო თავი, რომ მივედი არც კი იმჩნევდა ვითომ არაფერი, წინ ჩამოვეფარე და თავზე დავადექი
- დამსვი ჩემ ადგილას
დაბალ ხმაზე ვუთხარი იმის იმედით რომ გაიწეოდა
- გაიწიე ვეღარ ვხედავ
თქვა წყნარად ისევ ტელევიზორს მიშტერებულმა და ხელით გვერდზე გადამწია
ნანასი შემრცხვა ამიტომ ბატი ბუტის თასი მაგიდაზე დავდე რომ ყველა მიმწვდარიყო ლუკას გვერდით დავჯექი და წელზე ვუპრწკინე თუმცა მას რეაქცია არ ქონდა, პოპკორნს გემრიელად იყრიდა პირში და ნანაზე მიხუტებული გემრიელად აკრატუნებდა, ისინი ნანას ეხუტებოდნენ მე კი დივნის საყრდენს, პლედიც არ მეფარა, მარტო სულივით ვიჯექი, ლუკამ გამომხედა და ხელით მისკენ მიმქაჩა მეც ინერციით მის წელს ჩავეხუტე,
- არ გიკბენ,
დააყოლა და ხელი უკეთ მომხვია, მეც მოხვეულ ხელზე ვუკბინე, 'აააა' რომ წამოიყვირა ბედნიერი გველურად ვიღიმოდი, თუ ის არ იკბინება მე ვიკბინები გავიფიქრე და ლუკას გავხედე თუმცა ნანამ ისე გადმოგვხედა სრულიად დავსერიოზულდი, ლუკა მალევე გასწორდა და ჩემს მსგავსად დაჯდა, მასთან ერთად ფილმს ვერ ვიგებდი გონება გაფანტული მქონდა თან ისე მოუხერხებლად ვიყავი, მუხლები დივანზე ავიკეცე და თან ხელი მოვხვიე, მციოდა და მინდოდა გავმთბარიყავი ჩემთან ერთად ვერ ისვენებდა ლუკაც, ისევ გადმომხედა და ჩემკენ ახლოს მოიწია, ხელი მომხვია და მეც მას მივეკარი, საყვარელი თვალებით ავხედე, მანაც ჩაიცინა და ტელევიზორს გახედა მის საყვარელ ღიმილზე მითუმეტეს ლოყაზე რომელიც საყვარლად ეჩხვლიტებოდა სხეულში რაღაც გრძნობამ სასიამოვნოდ დამიარა და ვეცადე ისევ ნორმალურად გამეგრძელებინა ფილმის ყურება, ორ დღეში ადამიანის მიმართ უცნაურ გრძნობას გრძნობდე ნორმალურია? თითქოს დიდი ხანია ვიცნობ ნდობაც კი მაქვს მის მიმართ ეს არ არის ნორმალური! მასთან მსიამოვნებს, რატომ ხდება ეს ორ დღეღამეში?....
12 საათი ხდებოდა ნანას ძილი მოერია ამიტომ ყველას დაგვემშვიდობა და დასაძინებლად წავიდა, ახლა მეც ლუკას მოვშორდი და ანი ეკრობოდა ლუკას თუმცა მანაც ჩქარა დაგვტოვა, ფილმი ჩვენ დავამთავრეთ თუმცა რამდენად გავიგე იქ რა მოხდა ვერ გეტყვით.... სანამ ავდგებოდი ანიმ დამიძახა ორი წუთით მოდიო ამიტომ მეც წამოვდექი,
- შეგიძლია მერე გამორთო?
ვკითხე ტელევიზორის შუქზე გამოჩენილს და მანაც თავი დამიქნია
- კარგი ტკბილიძილი
ვუთხარი და გამოვტრიალდი მაჯაში რომ მწვდა, მეც გავჩერდი და უკვე წამომდგარისკენ შევტრიალდი ტელევიზორი გამორთო და მომიახლოვდა სიბნელეში საერთოდ არ ჩანდა თუმცა მისი სუნთქვა სახეზე რომ მეფრქვეოდა სიახლოვე და სიმხურვალე ერთდროულად ვიგრძენი, მალევე შეეჩვია თვალები სიბნელეს და ლუკას სილუეტიც გამოჩნდა მხრებში ნაზად ჩამავლო ხელები და დაბალ ხმაზე საუბარი დაიწყო,
- მაპატიე, შემოჭრისთვის და არევ დარევისთვის...
წყნარი ხმით თქვა და მეც ცოტა დავიბენი
- არა, მიხარია რომ შემომეჭერი( გავიცინე) კიდევ კარგი ეს ორი ადამიანი გავიცანი თორე სამყაროზე სხვა წარმოდგენები მქონდა,
ვთქვი ღიმილით თუმცა რამდენად დაინახა არ ვიცი, მასთან საუბრისას დაძაბულობა მეტყობოდა მწვანე თვალებს ვანათებდი, და სრული გულწრფელობით ვსაუბრობდი, ფრთხილად და ნაზად მომხვია ხელები და მეც გული ამიფრთხიალდა, თავად მომშორდა დამემშვიდობა და წავიდა, სახეზე ხელი მოვისვი და ვხვდებოდი როგორ ვიძაბებოდი ამ ბიჭის შეხებაზე, ოთახში ანი უცნაურ პოზაში იწვა და მეც სიცილი ამიტყდა
- გოგო რომელ მხარეს იძინებ?
მკითხა და მეც გამეცინა
- არ აქვს მნიშვნელობაა შენ დაწექი დაა მოვეწყობი მეც,
ვთქვი ისევ მანაც ბევრი იყოყმანა ითვალა ხან იქით დაწვა ხან აქეთ,
- ესა მესა გადის ესა.....
მეც ფეხზე ვიდექი და ველოდებოდი როდის მოეწყობოდა
- აჰა ვსო
უცებ ბედნიერმა თქვა ერთ ერთ ნაპირზე დაწვა და გადატრიალდა, კარგია ის მხარე შემხვდა რომემელიც მაწყობდა
- ვაიმე რა რბილია
გაკვირვებული საყვარელი ხმით გამომხედა მე როცა დავწექი
- ხო ორი მატრასი მიდევს
მეც გავეკრიჭე და ჩემი საიდუმლო გავანდე ბევრი არ გვიწრიალია მალევე ვეცადეთ დაგვეძინა თუმცა ჩემი მიკვირდა ახლა ჩემ საწოლში ერთ დღეში თითქმის სრულად გაცნობილი გოგო მეწვა გვერდით სახლში აღარ ვიტყვი უკვე მე ეს გავაკეთე? არ მჯერა არ ვნანობ უზომოდ მიხარია რომ ეს ნაბიჯი გადავდგი მაგრამ რა მოხდება ხვალ? იქნებ საფრთხეში ვარ? რატომ არ მოქმედებს ეს ჩემზე ჩემზე ის უფრო მოქმედებდა რომ ახლა ჩემმა ოჯხმა საერთოდ არაფერი იცოდა ვეცადე ფიქრები გამეყარა და დამეძინა ასეც მოვიქეცი მომავლის იმედით წყნარად გადავეშვი, მორფეოსის სამყაროში.....
დილით 9 საათი უკვე შესრულებული იყო რომ გავიღვიძე ანი უკვე ამდგარი დამხვდა, მეც ჩავიცვი და ოთახში მთქნარებით გავედი, დივანზე ტელფონში ჩამძვრალ ანის ხელი დავუქნიე და ნანა მოვათვალიერე
- ანი ნანა დეიდა სად არი?
ვიკითხე ნამძინარევი ხმით და მანაც უცებ გამცა პასუხი სამზარეულოშიაო, ლუკა ჩემს მერე გამოვიდა თმა აჩეჩილი თვალების სრესვით ოთახიდან, ნონას ხმამაღლა გავძახე დილამშვიდობისამეთქი და მანაც პასუხი დამიბრუნა, ლუკა დედამიწაზე არ იყო
- ლუკა შენი სუნამო და შამპუნი მეგიმ ჩადო თუმცა შენ საბუზღუნოდ მე ამოვაცალე და ჩემ ჩანთაშია,
თქვა ანიმ ისე რომ ტელეფონიდან არ ამოუხედავს, ლუკამაც ერთი შეიცხადა და თან ანის მუშტი აუწია, საცემი ხარო და ჩემს ოთახში შევიდა, იქიდან შამპუნითა და სუნამოთი დაბრუნდა და ოთახში მიქონდა,
- ბარემ აბაზანაში დადე,
ვუთხარი და ისიც უცებ დამეთანხმა მხრების აჩეჩვით თან გეზი აბაზანისკენ აიღო, აბაზანა შემოსასვლელთანაა ამიტომ მეც იქით წავედი,
- და კიდევ პირველი მე შევდივარ
აბაზანასთან მყოფმა ვთქვი და ლუკას შევხედე რომელმაც ნივთები დროებით ნიჟარაზე შემოაწყო და ჩემ წინადადებაზე კარებთან დადგა თან დამხედა
- ბარემ შესული ვარ ამიტომ მოგიწევს დამელოდო
თვალის ჩაკვრით მითხრა და მეც სწრაფად შევკარი კოპები
- მე ავდექი პირველი! და შენზე ადრეც მე გამოვედი, ამიტომ გამოდი!
ხელი მაჯაში ჩავავლე და ვეცადე გამომეგდო თუმცა არ გამომდიოდა
- რაც მთავარია მე შევედი პირველი
თქვა და უკან უკან დამწია თან აბაზანიდან გამოვიდა, რომ უკან დავეწიე
- აი უკვე გამოხვედი! ასე რომ მე შევდივარ
სწრაფად მივახალე ხმამაღლა და ვეცადე, სწრაფად შევსულიყავი თუმცა დამიჭირა,
- შენ არ გასწავლეს ბიჭს უნდა დაუთმოვო?
მის მკლავებში აფართხალებულს ხმამაღლა მითხრა და მეც ვბრძოლობდი რომ პირველი შევსულიყავი აბაზანაში, აი ამ დროს კარები გაიღო და ხმამაც არ დააყოვნა,
- come back!
გავშრი, გავიყინე, ნელა გავსწორდი და როცა ერეკლეს სახეზე ღიმილი შეეყინა და ამავდროულად როცა მის გვერდით დედაჩემი იდგა, შიშისგან ნერწყვსაც ვეღარ ვყლაპავდი, დაძაბულმა მთელი სხეულით დაჭიმულმა ავხედე ლუკას, რომელიც ისევ მშვიდად იყო, ჩემ ძმას გასაღები რატომ აქვს! ეს შიშისგან წამოსული ფიქრები იყო, ერეკლე წყნარად შემოვიდა შემოსასვლელში და უკვე მთლიანად შეცვლილმა შემომხედა, თან თითი ლუკასკენ უსიტყვოდ გაიშვირა, სიმშვიდე უცებ გაუქრა, კბილებს ერთმანეთზე ძლიერად აჭერდა ისე ჩაავლო საყელოში ხელი ლუკას და კედელზე ძლიერად მიაჯახა ლუკასაც ისედაც ჩალურჯებული ზურგი, ეტკინა და სახე წამით დაემანჭა თუმცა ისევ ჩვეულ მზერას დაუბრუნდა, არც ეწინააღმდეგებოდა და არც ხელს უშლიდა
- რას აკეთებ! გაუშვი!
სწრაფად აფორიაქებულმა ვთქვი და მის ხელს ხელი მოვკიდე იმდენად დაჭიმული, იყო ხელი იყო თუ ქვა ვერ გამეგო
- რა ჯანდაბას აკეთებ აქ!
გამოცრა ერეკლემ და ჩავლებული ხელით თავიდან მიაჯახა კედელს ლუკა ლუკასაც გმინვა ამოყვა და მეც აჩქარებულ გულთან ერთად ლუკას ამოგმინვაზე სახე დამემანჭა თითქოს მე მეტკინა,
- რა ჯანდაბას აკეთებ სტკივა!
ხმამაღლა ვუთხარი თუმცა ხელი რომ არ გაუშვა მის მკლავებში შევძვერი ლუკას და ერეკლეს შუაში და ერეკლეს ხელი ვკარი, გაუშვი მეთქი, რომ დავიცავი უცნაური გაკვირვებული სახით შეუშვა ხელი
- მეგი
შეშინებული ხმით გამოჩნდა ანიც და ერეკლემ რომ გახედა აღარც განძრეულა, ანი უცებ ადგილზე გაქვავდა თითქოს იარაღს უმიზნებდნენ
ერეკლემ წამით გამომხედა რაღაცის თქმა უნდოდა თუმცა თითქოს ლექსიკონი არ ეყო იმისთვის, რომ ხმა ამოეღო უბრალოდ საჩვენებელი თითი ჰქონდა ანისკენ გაშვერილი და გაოცებული მიყურებდა, თუმცა მალევე ისევ ანის გახედა, რომელსაც გვერდში ნანა ამოუდგა რომელიც გაფითრდა
- ასახსნელია თუ ადამიანურად დავსხდებით შეიძლება კიდეც თავის გამართლება
ვთქვი მეც და შემოსულმა დედამაც კარები დაკეტა თხელი ქურთუკი იქვე ჩამოკიდა და ახლა მე შემომხედა
- მართლა აქვს ახსნა,
გავიმეორე, ისევ თავდაჯერებულმა ერეკლე ისევ არ იძრვროდა ადგილზე იდგა
- რა ახსნა ოჯახი შეიცვალე შვილო?
იკითხა დედამ და გაფითრებულ ნანას მიუახლოვდა თან მიესალმა
- კი!
მეც ვთქვი და ერეკლეს ვანიშნე შედი მეთქი მანაც ლუკა ზიზღით აათვალიერა და ოთახში შევიდა ლუკას შევხედე ისევ ანერვიულებული სახით
- კარგად ხარ?
ვკითხე და უნებურად წელზე ხელი მოვკიდე
- ჰო კარგად ვარ
გაიცინა და თან ტკივილისგან დამნჭულმა თქვა
- და რა ვუთხრა?
ისევ მათზე გადავიტანე ყურადღება
- მე მივხედავ წამო
მითხრა ზურგზე დადებული ხელით ოთახისკენ მიბიძგა და მეც ოთახში შევედი ყველა დასხდა ანის და ნანას გარდა ვფიქრობ ძალიან ღელავდნენ ერეკლემ ანის ახედა აათვალიერა, თან ისე ცუდად გამოუვიდა რომ ანიც უხერხულად შეიშმუშნა და ახლა მე და ლუკაზე გადმოიტანა მზერა
მე დავიწყე, გაღვიძებიდან და მანაც განაგრძო, ყველაფერი დაწვრილებით მოყვა, რაც კი მოხდა და როგორ მოხდა, ერეკლეც უკვე როლებში შეჭრილი ინტერესით სვავდა კითხვებს დიალოგიც გააბეს და სერიოზულად ისაუბრეს გამოქცევის თემაზე დედაც ერთვებოდა მათ საუბარში, როგორც ნანა მეც ვწყნარდებოდი, რომ დაინტერესდნენ და მათ გრძნობებში შევიდნენ, მხოლოდ ის არ უთქვამს ლუკას, ზურიკოზე, მაგრამ დედაჩემი გაახარა რომ გოგოებთან აღარ მეგობრობსო
- ხო ასევე ერთმანეთი გავიცანით კარგად და დავახლოვდით კიდეც, ახლა კი ველოდებით, როდის ჩაწყნარდება ყველაფერი....
ვთქვი მეც
- იმ დღიდან კარგად გავიცანი დავახლოვდით და ასე გახდა კაროჩე მეგი ჩემი ცოლი,
მე გამომხედა, რაღაც თბილი მსახიობური მზერით და ხელი მომხვია
- აუ ხელი უშვი თორე არასწორი ვიყო უთოს გირტყავ თავში!
თავის გაქნევით თქვა ერეკლემ, მეც ლუკას მოხვეულ ხელს ხელი დავარტყი და მანაც სიცილით მომაშორა
- ნეტა მაგის გათხოვებას მოვესწრებოდე და
დედამაც თქვა და მიიწია ნანას გახედა და მის გვერდით ანიშნა დაჯექიო
გადასარევი იყო უკვე მოვგვარდით, რაც ძალიან მახარებდა
- ხოდა მისმინე, რა თემაა ეხლა, გარეთ იასნად ვერ გადიხარ ისევ?
კითხა ერეკლემ და იქით-აქეთ გაშლილ მუხლებს იდაყვებით დაეყრდნო და მის გვერდით ფანჯარასთან მდგარ ანის ახედა რომელიც ერთადერთი ისევ უხერხულად იდგა
- შეგიძლია იდგე, ვიკბინები!
ბოლო ჩურჩულით ნელა უთხრა და ძალიან ცუდადაც გამოუვიდა, ასე იმიტომ თქვა რომ ადგილი მხოლოდ ერეკლეს გვერდით იყო
- კი ორშაბათს ვიჩალიჩებ რამეს რო ისევ მე არ ამოვყო ჩიხში თავი
ლუკამ რო საუბარი დაიწყო ერეკლემაც ისევ ლუკას შეხედა
- ხო ბაზარი არ არი
თქვა და დივნის საზურგეს მიეყრდნო
- მეგი, ყავა რო გაგვიკეთო არ გინდა?
დედამ მკითხა და მეც სახე დამემანჭა, ლუკამ მხარი მომკრა მეც მინდაო და მეც 'გაბუზღულმა' შევხედე
- გეზარება, კაი არ მინდა,
თქვა ვითომ ნაწყენმა კაი რა! რატო იცის ხოლმე ასე იძულებული ვარ ავდგე
- მე გავაკეთებ
დააყოლა და მეც წამოვდექი
- კაი გავაკეთებ
ვთქვი თუმცა ნანა რომ ჩამერთო მე გავაკეთებო ახლა უარესად შემრცხვა თუმცა დედა აშკარად მუღამზე მოვიდა
- არა მართლა მე გავაკეთებ იყავი,
თქვა და ნანამაც მეც დაგეხმარებიო
- და ბარემ მე გავაკეთებ ამდენის წვალებას
ვთქვი ბუზღუნით და დედამ ხელით მანიშნა დაჯექიო თან დააყოლა ვისაუბრებთო, ლუკამ დამქაჩა და მეც დავჯექი, უხერხულად ვიყავი თუმცა რადგან უკვე გავიდნენ და თანაც თქვეს რომ გააკეთებდნენ, ვეცადე დავწყნარებულიყავი
- ერე კიდე გაბრაზებული ხარ
უცებ წამოვხტი და ერეკლეს ჩავუჯექი კალთაში მასაც სახე შეეცვალა და ვინანე რომ გავახსენე
- შემეშვი
თქვა და გვერდზე გადამსვა
- კაი ხო იცი რო მიყვარხარ, არ ვაპირებდი დამალვას ვიცოდი რომ მოხვიდოდი
ვუთხარი და ახლა გვერდიდან მოვხვიე ხელები კისერზე, ჩემი ხელები მოიშორა და წამოდგა რა მინდოდა რას ვახსენებდი?!
- აუუ ერეკლეე!
მეც წამოვდექი და წინ გადავუდექი თან ავხედე ლუკასავით "ორ მეტრიანს"
- ბავშვებს გაგაცნობ მაინც,
ვთქვი უკვე ბუზღუნით
- ბოდიში ხო მოგიხადეე, კაი რა
- მეორედ რამეს დამიმალავ და გისვრი ფანჯრიდან
დამხედა ლურჯი საყვარელი თვალებით და მეც უკვე რომ მივხვდი რომ აღარ მიბრაზდებოდა ხელები კისერზე მოვხვიე მანაც ხელში ამიყვანა და მენჯებზე რომ შემომისვა მეც უკეთ მოვეხვიე მონატრებულს, ისიც წელზე მხვევდა ხელებს და ლოყებს მიკოცნიდა
- მოკლედ ჩემი ძმა უსიმპათიურესობა ერეკლე
როცა ძირს ჩამოვედი განვაცხადე და ჩემი ძმა ორიგინალურად წარვადგინე
- ეს სინაზის დედოფალი ანიი
ისევ ომახიანად წარვუდგინე ახლა ერეკლეს ანი და თან ჩემივე ნათქვამზე ვუკრავდი ტაშს
- და ეს ლუკა
ჩვეულებრივ ვთქვი მიფუჩეჩებით და ხელი ჩავიქნიე, მანაც გამაფრთხილებლად დამიქნია საჩვენებელი თითი და ცერა თითი ყელზე გაისვა ნიშნად მოგკლავო, უბრალოდ გამეცინა და ერეკლეც დივანზე დაეშვა თან ანის გახედა
- დაჯექი ფეხები არ გეტკინა? მტკინვეულად არ გიკბენ ნუ გეშინია
ცინიკურად გახედა ისევ ანის, ვაიმე შეეშვას ამ გოგოს ისედაც აშკარად მორიდებულადაა ან ჩემმა ძმამ უკვე მოახერხა მისი დატყვევება
- კბილები არ გაგებზაროს
ანიმაც ცინიზმი არ დააკლო და დივანზე ჩაეშვა თან ტელეფონი მოიმარჯვა
- ვაა ლაპარაკი გცოდნია
ღიმილით აკვირდებოდა გოგოს და ანიც ცდილობდა არ შეემჩნია მისი მზერა მათმა მაყურებელმა თვალები ავატრიალე
- არ გაგიცნიათ ერთმანეთი მარა ერთმანეთს ჭამთ, წავედი მე უნდა მოვწე....
დავიწყე, ბოლო წინდადაება და უცებ ლუკას გავხედე მანამ ადგებოდა სწრაფად გავვარდი თუმცა ისიც ჩემთან ერთად მოწყდა ადგილს აბაზანასთან ვიყავი უკვე, ლუკამ გამომწია და კარებში შევარდა თან კარებიც სიცილით სწრაფად მოკეტა
- აუ დედა!
ვიყვირე და კარებს ხელები დავარტყი, ბუზღუნით შევედი ოთახში და ბავშვების გაკვირვებული მზერა დავაიგნორე ოთახში შევედი და კარებიც მივაჯახუნე,...
საწოლი ავალაგე, თან მოვაწესრიგე ცოტახანში დაწყნარებული გავედი ოთახში ანი და ერეკლე საყვარლად ისხდნენ და საუბრობდნენ, მეც წამით მოვავლე მათ თვალი და სამზარეულოში შევედი
- მეგონა ყავას აკეთებდით
ვუთხარი და მაგიდას მივუჯექი
- არ გშიათ? თუ არ გშიათ კიბატონო
მითხრა დედამ და დანას ხელი უშვა ვანებებ თაავსო
- არა, არა გააკეთე, გააკეთე, ხო იცი დედების გამზადებული სულ სხვაა
გავიკრიჭე მას მივვარდი და ხელებზე ხელები მოვკიდე რომ ისევ მომეგო მისი გული
- ხო და მაშინ ჩადი მაღაზიაში მწვანილი და კიდევ რამდენიმე პროდუქტია ამოსატანი
მითხრა და მეც სახე სრულად შემეცვალა რანაირად გამოსდის ესე ყველაფრის გაფუჭება? ძალიან მეზარებოდა ამიტომ მარტივ ხერხს მივმართე
- ერეკლეეეე, დედამ მაღაზიაში ჩავიდესოოოო
ვიყვირე იმის იმედით, რომ ვითომ დედას სიტყვებს დაუჯერებდა
- ერეკლე არა მეგიო!
წყნარ ხმაზე შემოსასვლისკენ გავიხედე სადაც ერეკლე იყო მიყრდნობილი იდაყვით ჩემი ტყუილი რომ გამენეიტრალებინა ვეცადე საყვარლად შემეხედა მისთვის და თან გავეკრიჭე,
- აუუ გთხოოვვ რაა ერეე
წუწუნით შევეხვეწე უკვე სრულად შემოსულს და თვალი გავაყოლე
- თან ის ვირი ჯერ არ გამოსულაა, მე კიდე მოსაწესრიგებელი ვერ ჩავალ
წუწუნ- ხვეწნით ვესაუბრებოდი თუმცა არამგონია დიდად მისმენდეს
- უკვე გამოვედი
კიდევ ერთი ბოხი ბარიტონი გაისმა კარებიდან და სამზარეულოში რაღაც სასიამოვნო სურნელით შემოვიდა ლუკა, ამას ბედის ირონია ქვია, ტაფა ავიღე გადაწყვეტილი მქონდა, რომ ლუკასთვის ჩამერტყა ნანამ ჩემ ხელშივე მყოფს მოასხა ზეთი ხახვი უნდა მოვშუშოო
ამაზე მართლა მომეშალა ნერვები, არცერთმა აზრმა არ გაამართლა
- აუუ კაიიი გეყოფათ რაა!
ამოვიწუწუნე და იატაკს ფეხი დავარტყი
- მიდი მიდი მაღაზია გეძახის
ლოყაზე ხმაურიანად მაკოცა ჩავლილმა ერეკლემ და წყალი ჩამოისხა, კოპებ შეკრულმა გავხედე ლუკას რომელიც დედას მოხარშულ ხორცს პარავდა და გემრიელად მიირთმევდა, ენა გამოვუყავი და პასუხად თვალის ჩაკვრა მივიღე, თვალების ტრიალით მივტრიალდი და მივაძახე დედა ლუკა ხორცს გიჭამს მეთქი,
- ოხხ! ასე ჭამე და მერე სოუზში რო არაფერი დაგხვდება იწუწუნეთ მერე!
დედამაც მკლავზე პატრაზე დაარტყა ხელი და თან მისი ბუზღუნი გამოსულს მესმოდა
'მასე მოგიხდება ზომბო!' გავიფიქრე და იმდენად ბოროტულად გავიღიმე გამეცინა, სწრაფად გავემზადე და უკვე მზად მყოფი გამოვფრატუნდი ოთახიდან დაბერილი ლოყებით
- გინდა გამოგყვე? მემგონი ჩემი არსებობის აზრზე არ არიან ამიტომ საშიში არ არი
წამოხტა ანი და მეც დავფიქრდი ხომ არ მატყუებს მეთქი
- მართლა
გაიმეორა და მეც მართლა გამიხარდებოდა თუ მარტო არ ჩავიდოდი მაღაზიაში ბედნიერმა დავაქნიე თავი ისიც სწრაფად გადმოხტა დივნიდან და ოთახში შევარდა სანამ ის გაემზადებოდა სამზარეულოს შესასვლელში მათ ვაკვირდებოდი
- ვსო მორჩა
დამეტაკა ანი და მეც ნატკენი მხარის ზელასთან ერთად ამოვთქვი
- დედაა წავედით ჩვენ
ვთქვი და მოვტრიალდი დედამ კიდევ თავიდან შემახსენა რა იყო საყიდელი, და ჩვენც უნდა წამოვსულიყავით
- ფრთხილად გოგონებო
ლოყა გამოტენილმა თქვა ლუკამ და კარებში იქით-აქეთ მდგომ მე და ანის მხარი გვკრა ძლივს გაეკვეტა ოთახში, მეც ანის გადავხედე ვერაა მეთქი
მაღაზიის ნაცვლად მთელი უნივერსამი შემოვიარეთ მთელი ორივე უზარმაზარ სართულზე ვიბოდიალეთ და იმდენი სათამაშო მოგვეწონა, უფლება და საკმარისი თანხა რომ მოეცათ ყველას ვიყიდდით დრო თვითონ გარბოდა არადა ვცდილობდით ყველაფერი სწრაფად გვენახა რომ სახლში საყვედური არ მიგვეღო ჯერ ის ვიყიდეთ რაც თვალში გვეგემრიელა ან რაც ახალი შემოტანილი იყო და ჯერ გემო არ ვიცოდით ხოლო შემდეგ რაც დაგვაბარეს ის ვიყიდეთ....
- გეფიცებიი მესამე რო იყო სათვალეები რო ეკეთაა ეგ ყველას ჯობდაა
სიცილ ხით-ხითით შევედით სახლში და თან ვსაუბრობდით ბიჭებზე, რომლებმაც გზაში ჩაგვიარეს და თვალი ჩაგვიკრეს
- ეგა და მაგის გვერდზე, რო მუქი ფერის თვალება ბიჭი იყო ეგ კიდე
დავამატე მეც და ასე საუბარით და სიარულშივე შევაწოდე სამზარეულოში პარკები
- ოო კარგი გოგოები ხართ
ნანამაც პარკი გამომართვა და მეც ზევიდან მოქცეული დიდი doritos-ი ამოვიღე, თან საუბარშივე შევედით ოთახში სადაც ერეკლე და ლუკა დივანზე ისხდნენ იქით-აქეთ გაშლილი ფეხებით ლუკა ტელევიზორს დაინტერესებული უყურებდა, ერეკლე კი ტელეფონში თავის ნაშებს წერდა
- გეუბნებიი ის სათვალეებიანი ძააან საოცრად იღიმოდა
ისევ ამბობდა ანი მეც გავხსენი და ამოღებული ფირფიტა გემრიელად ავახრამუნე
- ოოო სათვალეებში თვალებიც კი არ უჩანდა,
ვუთხარი და ლუკას გვერდით დივანზე დავჯექი დივნის ცენტრში იჯდა და სხვანაირად ვერ დავჯებოდი, ანი მის მეორე მხარეს დაჯდა ფეხები დივანზე შემოაწყო და ჩემი მიმართულებით მოტრიალდა, მეც მას მივბაძე ლუკა ჩვენს შუაში იჯდა თუმცა არც კი გამოუხედავს
- ხო მარა ლამაზი იყო
თქვა ლუკას ცხვირწინ გადმოუტარა, ხელი გადმომწვდა და დორიტოსი ამოიღო თან ადგილს დაუბრუნდა
- თვალი ვინც ჩაგვიკრა, მაგას ძაან ლამაზი თვალები ჰქონდა
დაამატა, თან ფირფიტას ახრამუნებდა
- ჩემზე ლამაზი?
ერეკლემ წამოყო თავი და მეც გამეცინა, რეალურად მის თვალების სილამაზემდე ის ვიღაც ვერასდროს მივიდოდა თუმცა ველოდი რომ ანი ამ ყველაფერს უარყოფდა
- ნწ
გონება გაფანტულმა უცებვე შეცხადებით მიაძახა, თუმცა მალევე გახედა ერეკლეს და უარყო
- რას იძახი ჩემნაირი თვალებით არ დადის არავინ
შეიფერა თმაზე ხელი გადაისვა და ნელა მომთხოვნად გამოგვხედა გაგვანათა, ლურჯი შუქებით
ანიმაც გახედა აათვალიერა უიმეეს ძახილით და ხელის გულზე რამოდენიმე ფირფიტა გაუწოდა, მანაც მაშინვე სრულად აართვა და ერთიანად ჩაიყა პირში
- თქვენ პროდუქტების საყიდლად იყავით თუ ბიჭების სანახავად
ახლა ლუკა დაბრუნდა დედამიწაზე და დორიტოსი პარკიდან ამოიღო
- ოო მაგით გაძეხით და მერე საჭმელს შეჭამთ კიდე!
გამოვიდა ნანა და დოინჯების შემორტყმით ამოილაპარაკა
- ვაიმე მეგი მეტიც არ მინდა ახლა ეგ არ გადადოთ
გამაფრთხილებლად თქვა
- დროზე ადექით და ჭამეთ წესიერად!
ისევ მკაცრად დააყოლა და თითით სამზარეულოსკენ გვაჩვენა, მეც კრეჭვით დავდე მაგიდაზე პარკი და წამოვხტი ხტუნვით მივუახლოვდი და ხელებიც მოვხვიე ლოყაზე ხმაურიანად ვაკოცე რომ მისი გული მომელბო, ' აფერისტი'
ამოილაპარაკა და მეც ხმამაღლა გამეცინა
- შედი შედი
მანაც ხელი მანიშნა მომღიმარმა და მეც უკვე მოწესრიგებული და სუფრა გაშლილი მაგიდა შევათვალიერე, გემრიელად მირთმევის შემდეგ ყველა თავის საქმეს აკეთებდა, ლუკა სამსახურზე ღელავდა თუმცა წასვლაც არ უხერხდებოდა, ერეკლე აქვე ქვედა უბნელ ძმაკაცებთან ერთად იყო დედაჩემმა ნანას მეზობლები გააცნო, ჩვენთან დაპატიჟა ყავაზე ისე საუბრობდა თითქოს დიდი ხნის ნაცნობი იყო არ ამბობდა რომ შემთხვევით გაიცნო ისეთი რამეები თქვა მეც გაოგნებული დავრჩი თან ვამაყობდი, დრო სწრაფად გავიდა, საღამოს უნდა გვეჭამა დედას დავეხმარე მაგიდის გაწყობაში ანი ჭურჭელს რეცხავდა ოთახში გავედი რომ დამეძახა ბიჭებისთვის, ერეკლე პულტს აწვალებდა და არხიდან არხზე სწრაფად რთავდა, ლუკაც წყნარად უყურებდა ამ ყველაფერს კურიერზე შემთხვევით გააჩერა, როცა ომახიანად ვთქვი, რომ შემოსულიყვნენ რომ გვეჭამა,...
- .....ზე დაკავებულები, არიან, მათ შორის არიან დადეშქელ.....
ქალს საუბარი, ერეკლემ არ აცადა გახედა და ისევ გადართო თუმცა ლუკა სწრაფად წამოწეული იყო
- უკან, უკან გადართე ისევ!
სწრაფად თქვა აფორიაქებულმა და მის აფორიაქებაზე მეც ავღელვდი ერეკლემ დაუჯერა
- დედა! გამო!
იყვირა თან და ნანამაც არ დააყოვნა თან დედაჩემი 'ნონაც' გამოვიდა მის ყვირილზე
- ..... იყო, გაერთიანებულ ბანდაში, 14, მამაკაცი დაიჭირეს....
აგრძელებდა ფორმაში გამოწყობილი ქალი უცნაური მოყოლის აქცენტით საუბარს
- რა გაყვირებს ბიჭ....
ნანასაც უნდა ეთქვა თუმცა ლუკამ სწრაფად გამოხედა
- ჩჩჩჩჩჩჩ ჩუმაადდ უსმინე დედა! უსმინე
ღიმილით თქვა, ლუკამ ქალმა ბანდაში შეკრული მამაკაცების სახელები ჩამოთვალა როცა ლუკას მამის ' თამაზ დადეშქელიანის' სახელიც გამოაცხადეს
ლუკა უცებ წამოხტა
- არ მჯერა ასე ჩქარა! არაფრის გაკეთება არ დამჭირდა!
კეფაზე შემოიწყო ხელები ნანას გაოგნებას საზღვარი არ ქონდა
- დაიჭირეეს ხალხო დაიჭირეს!
ბედნიერი წამოვიდა ლუკა ნანას ეცა და ხელში აყვანის შემდეგ დაატრიალა
- ჩაძაღლდება ისე რომ ჩემი ჩაძაღლებული არ დაერქმევა, ასწორებს!
იმდენად ბედნიერი იყო ყველას გადაგვედო ანიც მომეხვია და მეც ბედნიერი ვეხვეოდი რაღაც მაინც არ მასვენებდა, ისევ მოსაუბრე ქალს ვუსმენდი რომელიც იმავე, თემას განიხილავდა
- თავისუფლებას გილოცავვთ!
აგრძელებდა ლუკაც ბედნიერების გამოხატვას მეკი ისევ დაძაბული ვუსმენდი ქალს
- საღამოს საათებში დამნაშავემ, ცოლ-შვილის სახლი გადაწვა მამაკაცი იმ დროისათვის იმყოფებოდა არაფხიზელ მდგომარეობაში ჯერ კიდევ ნარკოტიკის ზემოქმედების ქვეშ......
დააყოლა, ქალმა და კადრში მთლიანად გაშავებული ფერფლად ქცეული ნაცნობი სახლი გამოჩნდა აი ეს იყო რაც არ მასვენებდა და საბოლოოდ ყველა დადუმდა დავიძაბე რომ ლუკა რამეს გადაწყვეტდა თუმცა აშკარად მოულოდნელი იყო მისთვის მისი ბედნიერი თვალები უცებ შეიცვალა და გაოცებული გახდა
-..... პოლიციამ გვამი ვერ აღმოაჩინა....
აგრძელებდა ისევ ეს იყო ის გრძნობა რასაც ამდენი ხანი ვგრძნობდი? ეს არ მასვენებდა იმ სახლში შესვლისთანავე? საკუთარი თავის შემეშინდა
- დედა 'მამაჩემს' უნდა დავეწვით? ცოცხლად?
მთელი სხეულით დაჭიმულმა იკითხა ანამ და უკვე თვალები უწყლიანდებოდა
- უნდა დავეხოცეეთ?!
გაიმეორა შოკში მყოფმა და უკვე მოურიდებლად დაიწყო ტირილი, ერეკლემ წამით უყურა, თუმცა მალევე მიუახლოვდა და რომ მიიხუტა ანიმაც ტირილშივე მოხვია ხელელები წელზე ერეკლემაც უკეთ მოხვია ხელი და ცდილობდა დაეწყნარებინა ნანას გაფითრებული სახე ჰქონდა დაწყნარების მიზნით მივუახლოვდი ხელზე ნაზად შევეხე და დივნისკენ წამოვედი ისიც გამომყვა ჩამოჯდა და მის წინ ჩავიმუხლე
- კარგად ხართ?
დაბალხმაზე ვკითხე, თავი ოდნავ გააქნია და მეც წამოვდექი მისთვის წყლის მოსატანად ლუკაც დივანს უვლიდა უცებ წამომდგარი მას ვეტაკებოდი თუმცა შეჩერება მოვასწარი, რომ სხეულზე არ ავკრობოდი წამით მას ავხედე უცნაურ შავ თვალებში შევანათე მწვანე თვალები ძალიან წყნარად შეამცირა ნაბიჯი და ხელებიც წყნარად მომხვია დაბნეულობისგან ადგილზე გავიყინე
- მეგი ჩემი ანგელოზი ხარ!
დაბალხმაზე აუღუწერელი ხმით ამოილაპარაკა ჩემ კისერთან და ნელა მომშორდა
- შენ რომ არ შემხვედროდი?...
- მაგაზე ნუ ფიქრობ ლუკა მთავარია ახლა კარგად ხართ
სახეზე თბილად ჩამოვუსვი ხელი და სწრაფად მოვშორდი დაძაბული წავედი სამზარეულოში და თავზე ნერვიულად გადავისვი ხელი ჩემთვის სრულიად შეუძლებელი იყო ის რაც მოვისმინე, არც კი მჯეროდა, ვიცოდით რომ ლუკას მამას რაღაც შეშლილობა ჰქონდა, ვიცოდით რომ კარგად არ იყო თუმცა, ცოლ-შვილის დაწვა შეუძლებელად მიმაჩნდა, ხელები დავისველე და სახეზე მოვისვი რომ მოვფხიზლებულიყავი, მალევე ჩამოვასხი წყალი და ოთახში ნანას მივაწოდე, დედაც მის გვერდით იყო და უკვე ატირებულ ქალს აწყნარებდა
- ახლა რა გვეშველება? ისედაც არ იყო ყველაფერი რიგზე ახლა არც სახლი აღარ გვაქვს არც კარი განადგურდა ყველაფერი
მოთქვამდა ნანა და მათი ტკივილით დამწუხრებული ნაღვლიანი თვალებით ვიყურებოდი მე და ანი ოთახში შევედით ვაცადეთ მათ ესაუბრათ ჩვენ კი ვერაფერზე ვსაუბრობდით დაბნეულები ვიყავით ლუკას გზა გაეხსნა შეეძლო გარეთ გასვლა თავისუფლად როგორც ერთ დროს თუმცა ვერ იტყვის რომ შინ ბრუნდება....
დღეები ჩვეულებრივ გადიოდა ერეკლე სამსახურის გამო ისევ წავიდა, ლუკა დაკითხვაზე იყო ნანასთან ერთად, ცდილობდა დამწვარ სახლში რამე საღი ეპოვა თუმცა იმდენად გვიან იყო შემჩნეული სახლის დაწვა რომ , მხოლოდ გამოუსადეგარი ნივთები იყო საღი, დაზარალებულ ოჯახს რაღაც გარკვეული თანხაც დაერიცხათ თუმცა ვერ ვიტყვი რომ ცხოვრების აღდგენისთვის საკმარისი იყო სამსახურის აღდგენაზეც დადიოდა ლუკა თუმცა არაფერი გამოდიოდა რადგან გარკვეული დროის მანძილზე ლუკა არ ჩანდა ვერც უკავშირდებოდნენ ამიტომ იძულებულები გახდნენ ლუკას მაგივრად სხვა აეყვანათ ნანამ დროებით ერთ ერთ საკონდიტროში დაიწყო მუშაობა თუმცა რადგან მხოლოდ პარასკევს შეძლო მისი პოვნა, ორშაბათს გავიდოდა ისე ადრიანად გავდიოდი სახლიდან ვერავის ვერ ვხედავდი საღამოს უკვე დაღლილებს აღარაფრის თავი ქონდათ, ერთმანეთს უკეთ ვიცნობდით და ვუახლოვდებოდით ვცდილობდით მომხდარი წარსულისთვის მიგვებარებინა თუმცა ნანასთვის ეს ზედმეტად რთული იყო....
- ანი დედამ თუ შია შემოვიდეს სამზარეულოშიო
ოთახში შესულმა ვუთხარი ანის, რომელიც რაღაცას წერდა
- არა არ მშია
თავი არ აუწევია ისე მითხრა მეც მხრები ავიჩეჩე და სამზარეულოში სიტყვიერი ფოსტის გადასაცემად მივედი
- დედა, და ნანა დეიდა, მინდა სერიოზული ამბავი გამოვაცხადო
დავიწყე ომახიანად
- აბა გისმენ
ნანამაც თავის აწევით ომახიანად მითხრა
- ანიმ არ მშიაო
დაბალხმაზე, "აი დარდი შია თუ არას" ხმით ვთქვი და წამოვედი, სამაგიეროდ უფროსები გავამხიარულე ჩემი დამიკიდე საქციელით
- ანი ლუკა სად არი?
ვკითხე ისევ ანის ჯერ პასუხი არ გამცა და მეც დოინჯებ შემორტყმული მობეზრებული სახით დავყურებდი
- ნუ მიყურებ ეგრე არ ვიცი არ მოსულა
ისევ თავ აუწევლად მითხრა მეც თვალები ავატრიალე
- რას წერრ ასეთს
გვერდზე მივუჯექი და მანაც სწრაფად აიფარა ნაწერი სხეულზე
- ახლა უფრო დამაინტერესა მაჩვენეე
წამოვიწიე რომ მისთვის რვეული წამერთვა, ისიც ინერციით დივანზე გადაწვა და თითებით ფურცლებს ჩაფრენილი ხელს რაც შეეძლო მაღლა წევდა მე კი ვცდილობდი მივმწვდარიყავი თუმცა ვერ ვიტყვი რომ გამომდიოდა, სწრაფად გავსწორდი გაბუტული სახით და მკლავები ერთმანეთზე გაბრაზების ნიშნად გადავიხვიე ისიც ნელ-ნელა გასწორდა
- დავწერ და წაგაკითხებ მერე
მითხრა როცა მიხვდა რომ მეწყინა და ფურცლები მაგიდაზე დადო
- იმედია ანი!
ვთქვი და წამოვდექი დაღლილი ვიყავი და ხასიათზე არ ვიყავი ოთახში შევედი და საწოლზე გავწექი არ ვიცი როგორ თუმცა დაღლილს ჩამეძინა....
რომ გავიღვიძე არც ისე გვიანი იყო 12 აკლდა 48 წუთი ოთახში სრული სიბნელე იყო, ფანჯრიდან შემოდიოდა გარეთ მდგარი, გარე განათების ლამპიონების ყვითელი შუქი სწრაფად ავდექი და ფანჯრის ანარეკლში შევისწორე თმა ოთახში წყნარად გავედი
- ერეე
ღიმილით ვთქვი ჩემი ძმის დანახვისას და მისკენ წავედი
წამომდგარს ძლიერად მოვხვიიე ხელი და ლოყაზე ხმაურიანად ვაკოცე
- მომენატრე
ვუთხარი და ხელები რომ მომხვია მეც წყნარად შემოვაწყე მენჯებზე ფეხები
- მეც მომენატრე ჩემო პაწაწინა
ხმაურიანად მაკოცა და ჩემიანად ჩამოჯდა მომღიმარ ხალხს გავხედე და ერეკლეს კალთაში უკეთ მოვეწყე, თვალები მთელ ოთახს მოვავლე რომ ლუკა მეპოვა ვიფიქრე რომ უკვე ეძინა მაგრამ სად? ჩემი ძმის ოთახში არ დაიძინებდა მინდოდა მეკითხა მაგრამ რაღაცამ დამაბრკოლა
- შენ რა დაგაძინებს გოგო ახლა
მომახალა ანიმ სიცილით
- კი დე მართლა არ უნდა დაგეძინა ასე ადრე ახლა გაგიჭირდება დაძინება
ნანამაც მზრუნველად ღიმილით მითხრა
- დავიძინებ დამიჯერეთ
- თუ არც დაიძინებ კიდე მაინც მთელი ღამე გღვიძავს
მომახალა დედამ და მეც თვალები დავქაჩე
- რას ქვია მთელი ღამე მღვიძავს? შენ რა იცი?
ბუზღუნით ვუთხარი
- მე რო ვიციი იმდენი შენ იცოდე
მითხრა ისევ და გვერდზე გახედვას 'მჰ ჰ' ამოაყოლა
- არანაირად, ამ შემთხვევაში არ იცი
- მე არ ვიცი გოგო?
სიტყვა არ დამამთავრებინა
ისე სწრაფად მითხრა და ხმასაც აუწია რაზეც გამეცინა
- დიახ შენ არ იცი, ქალბატონო ნონა!
დავაზუსტე უკვე ხმა დასერიოზულებულმა და ვხვდებოდი რომ ამას კარგი არ მოყვებოდა არაფერი
- გამასწარი ახლა!
თქვა და უნდა წამომდგარიყო შემოსასვლელიდან ლუკა შემოვიდა სწრაფი ნაბიჯებით
- ომი დაიწყო?
სწრაფად თქვა ერეკლე ჩემიანად წამოდგა და ლუკას ხელი ჩამოართვა გადაკოცნის დროს ლუკას მკერდზე მივეჭყლიტე და როცა მოშორდა ლუკამ ცინიკური ღიმილით დამხედა მე კი ერეკლეს ავხედე გაბრაზებულმა
- ჯობდა ხელი გეშვა ჩემთვის
ბუზღუნით ვუთხარი მანაც მხრები აიჩეჩა და დივანზე ისევ ჩემიანად დაეშვა ლუკამ მეორე დივანს ჩამოუარა და დედას ლოყაზე აკოცა შემდეგი კოცნა ნანასი იყო და შემდეგ ანიც ხმაურიანი კოცნით დააჯილდოვა თავად ერთ კაციან დივანზე ჩამოჯდა მე და ერეკლეს გვერდით
- თქვენ გააგრძელეთ არ შეგრცხვეთ
თქვა ხელის აქნევით მე და დედას გასაგონად და ფეხი ფეხზე გადაიდო
ნანაც წამოიწია რომ წამოერტყა და ლუკაც უცებ მოიხარა თან თავი ჩახარა
თუმცა ნანა მხოლოდ გაეხუმრა
- სად იყავი ამდენი ხანი ან არ უნდა გაგვაფრთხილო?
დაიწყო ნანამ, მეც უზომოდ მაინტერესებდა სად იყო მთელი დღე და მითუმეტეს ასე გვიანობამდე
- პატარ- პატარა საქმეები, ხო ხვდები არა
ხელები ააყოლა და დივანზე ღიმილით წამოიწია
- ააააა შეე ჩათლახოო რას მაიმუნობ!?
ერეკლემაც შეიცხადა ღიმილით თითქოს მიუხვდა ლუკას და ხელი გაუშალა დაარტყიო ლუკამაც მალევე შეაგება მის ხელს ხელი და ახლა ორივემ გველურად სიცილი დაიწყო ჩემ თავში სრული არეულობა იყო
- აა და უუ არ ვიცი მე ჩვენც გვითხარით
დედა ჩაერთო უცებ
- არაფერი ისეთი სამსახური ვერ ვნახე კაროჩე და ტეხავს რა
თქვა თან უცებ დასერიოზულდა და დივნის საზურგეს მიეყრდნო
- შენ და შენი სამსახური რაა
ნანამ ამოილაპარაკა და წამოდგა
- მე წავედი უნდა დავიძინო
თქვა და უცებ გაშეშდა
- სად უნდა დავიძინო?
იკითხა როცა მართლა არავინ ვიცოდით სად უნდა დაგვეძინა
- ოღონდ ისევ ისე არაა როგორც წინა კვირას და მანამდე სულ მინდოდა მეთქვა
ხელები დანებების ნიშნად გაშალა ანიიმ და შეცხადებით ამოილაპარაკა
- გთხოვ მეგი რამე მოიფიქრეეე დავიტანჯეთ წინა კვირას მე და შენ რომ შენ საწოლზე ვიწექით ლამის გადმოვვარდი
დაიწყო ბუზღუნი
- ხო მეც არ ვაპირებ გაშლილ დივანზე ისევ ერეკლესთან ძილს
ლუკაც ჩაერთო და ერეკლემ თითებით გვანიშნა ანალოგიურადო
- მე ძაან კარგად მეძინა
თქვა დედამ და ნანაც დაეთანხმა
- თქვენ გენაცვალეთ იმხელა საწოლზე იწექით კიდე სამი კაცი დაეტეოდა
ამოიბუზღუნა ანიმ, მე კი უკვე იმის ფიქრში ვიყავი რა გამეკეთებინა
- მოვიფიქრეე!
წამოვიძახე და ყურადღებაც მივიქციე
- ანუ ჩემ საწოლსს აქვს ორი მატრასი ანუ უფრო რბილი რომ ყოფილიყო
გავიკრიჭე და ყელზე ნერვოზულად ჩამოვისვი ხელი
- ცოტა თუ გავიჭირვებთ არაფერი მოგვივა ძირს გვერდიგვერდ დავდოთ მატრასები გადასარევი გრძელი საწოლი გამოვა ოთხი ადამიანი ჩვეულებრივ დაეტევა
საბოლოო განაჩენზე ტაში შემოვკარი და ოჯახობა მოვათვალიერე
- ანუ მე ანი და ქალბატონები ნონა და ნანა ერთად დავწვებით ჩემ ოთახში
ვთქვი და გავიღიმე შედარებით კომფორტული იყო ყველასთვის ეს ვარიანტი ამიტომ ბიჭებმა საწოლი დაშალეს და ოთახიდან გააძევეს იმაზე ლამაზი გამოვიდა ვიდრე მე მეგონა მოსახერხებელიც იყო
- ეჰე ეგ არი დამთავრებულია ბიჭებო შეგიძლიათ წახვიდეთ დაიძინოთ
თქვა ნანამ და ერეკლეს მხარზე მსუბუქად მიარტყა ხელი
- ჩვენ ერთმანეთს ვერ ვცდებით
გახედა ლუკამ ერეკლეს ღიმილით და მეც გამეღიმა უცებ ლუკამ მე შემომხედა და მეც თვალები მის თვალებს გავუშტერე აღარაფერი მესმოდა და როცა ლუკამ ჩაიღიმა მთლიანად დავიკარგე თითქოს რაღაც მოიფიქრაო ისე უცებ შეხედა ნანას
- ისე ქალბატონებო ამხელა ულამაზეს უსათუთესს ქალბატონებს აი იქ ძირს გეკადრებაათ?
დანანებით ჩაილაპარაკა ლუკამ და ნონას ( დედაჩემს) მიუახლოვდა
- იცით მე ამას ვერ დავუშვებ თქვენნაირი ნაზი ქალბატონი იქ ნამდვილ საწოლს იმსახურებს
დრამატულად ცდილობდა გეგმის განხორციელებას
- დამიჯერე ლუკა ნუ ღელავ აქაც მშვენივრად იქნებიან
ჩავერიე მე და ლუკას ხელებს რომელიც ნონას მხრებზე ეწყო ხელი ჩავკიდე და გავაშვებინე
- კარები იქით არის შეგიძლიათ მიბრძანდეთ
ვუთხარი და მივაწექი რის გამოც იძულებული იყო უკან დახეულიყო
- მომისმინე
დაბალხმაზე მითხრა მაგრამ მეც იგივე ტონით დავუბრუნე პასუხი
- მაპატიე არ მესმის
ლუკას გეგმებს ჩაწვდენილი ერეკლე ჩაერთო ლაპარაკში
- კი კი სავსებით ვეთანხმები ლუკას, გოგოებს ცივი ნიავი არ შეაწუხებთ გარანტიას ვიძლევი
- აბა ეხლა!
მკაცრად თქვა დედამ
- წადით დროზე თქვენ საწოლში!
ისევ მკაცრად და ომახიანად თქვა
- დედა კანიბალიზმი არ გვჭირს გოგოებს არ ვჭამთ ზნაჩიტ დებს
ერეკლემ სერიოზულად დააყოლა თან ლაპარაკს თითები ააყოლა და დედასთან ახლოს მისული ნონას ლურჯი ნათება თვალებში შეანათა
- კაროჩე მოვითხოვთ ქალბატონების მოხერხებულ საწოლში განთავსებას
ბედნიერმა გაშალა ხელები ლუკამ და უფროსებისკენ წავიდა
- პირობას ვდებ ჭკვიანად მოვიქცევით არ გავაბრაზებთ
ღიმილით ჩაკიდა ნონას და ნანას ლუკამ ხელი და კარს იქით საუბრითვე გააცილა
- ლუკაა არ გაპატიებ ზედმეტი რო რამე გავიგო
თითის ქნევით მკაცრად ამოთქვა ნანამ
- ნუ ღელავ დედიკო უკვე საკმარისად დავახლოვდით
ჩაღიმებით დააყოლა და კარებსაც ღიმილით ნელა კეტავდა გაურკვევლობაში ვიყავი ასეთი რამ როგორ შეიძლებოდა, ერეკლე უკვე გამარჯვებული სახით მხრებში მოხრილი წარბების თამაშით წავიდა ანისკენ და ანიმაც მძიმედ გადაყლაპა ნერწყვი კუთხეში მისული სწრაფად ცადა ერეკლესგან თავი დაეხწია თუმცა ერეკლემ სწრაფად დაიჭირა ანი და ფარფატა სხეული ხელში აიტაცა
- ერეკლე!
მკაცრად წამოიძახა დედამ
და ერეკლემაც უცებ დააბრუნა გოგო ძირს თან ხელები დანებების ნიშნად აწია თავიც ააყოლა და ჩაღიმებით გახედა ანის კარები უნდა დაეკეტა ლუკას ჩემმა გულმა ვეღარ გაუძლო ვერც კი წარმომედგინა ერთ ოთახში კი არა ერთ საწოლში როგორ უნდა დამეძინა ადამიანთან რომელსაც ერთი კვირა და რამდენიმე დღეა ვიცნობ, დედაჩემისგან სრულიად გაოცებული ვიყავი აშკარად უზომო ნდობა ჰქონდა ახალ ოჯახთან და თვით ლუკასთან, ამას პლიუს ჩემი ძმაც აქ იყო ხო მაგრამ მაინცც,
- დედაა!
სწრაფად მივვარდი კარებს მანამ სანამ ლუკა დაკეტავდა მშობლები უკვე წასასვლელად შებრუნებულები იყვნენ, ჩემი აღელვებული სახე კი ნამდვილად რეალური იყო,
- მოიცა მოიცა, საით
ღიმილით მომხვია ცალი ხელი მუცელზე და ამწია ცალი ხელით კი კარები სწრაფად მიკეტა
- გამიშვი!
ავფართხალდი და მანაც სწრაფად დამსვა, მისი ხელი უხეშად მოვიშორე და მისკენ აგრესიულად შევბრუნდი
- რატო ვერ ისვენებთ?! აა უკაცრავად დედებზე ზრუნაავთ! ნორმალურად არ ვიცნობთ ერთმანეთს და ერთ ოთახში დაძინება მარტო მე მეჩვენება უსიამოვნოდ?
თვალი მოვავლე დანარჩენებსაც
- არა მეც
ჭყანვით დამიქნია თავი ერეკლემ
- მარა რაღაც პონტში ასწორებს
თან დააყოლა და გამეკრიჭა, ლუკას შევხედე რომელიც ღიმილით აქნევდა თავს და თან კარებს ეყრდნობოდა
გაბრაზებულმა ვკარი მხარი და კარადას ვეცი ძლიერად გამოვხსენი და ტანსაცმლის ქექვა დავიწყე რომლითაც ცოტა მოხერხებულად დავიძინებდი
- მე გავალ მოვწესრიგდები
ანიმ ამოიბურდღუნა და კარებისკენ წავიდა
- რა დამთხვევაა
ბედნიერმა მოხრილ ფეხს დაარტყა ერეკლემ ხელი და საჩვენებელი თითი ანის მიაშვირა
- შენი ნერვები არ მაქვს ერეკლე!
დააყოლა ანიმ კარები გამოაღო და გავიდა, ერეკლე წამით ჩუმად იყო ბოლოს ლუკას შეხედა
- შენი და ომში მიწვევს
თავის ჩაქნევით ჩაიცინა ტუმბოდან ჩამოხტა და კარებში სწრაფად გავარდა
კარებს გავხედე წამით და ლუკამ მე რომ გამომხედა სწრაფად დავუბრუნდი ჩემ საქმეს, ტანსაცმლის შრიალის ხმაზე დამაჟრიალა მისახვედრი იყო რომ ლუკამ მაიკა მოიშორა
- ლუკა!
სწრაფად ვთქვი და მისკენ შევტეიალდი არ დააყოვნა მანამ სიტყვას დავასრულებდი სწრაფად გამცა პასუხი
- გისმენ
წყნარმა ტონმა ჩემზე უცნაურად იმოქმედა
- ვფიქრობ მაიკით არაჩვეულებრივად დაიძინებ
ამოვთქვი სიტყვები და ვეცადე მისი სხეულისთვის თვალი ამერიდებინა
- კაი რა გეყოფა ეს უკარება გოგოს თამაში
მობეზრებულად ამოილაპარაკა ჩემსკენ წამოვიდა და ხელში მოთავსებული მაიკა უმისამართოდ მოისროლა
- არ გეხები არაფერს ვაპირებ უბრალოდ ოთახში ვიძინებ მეგი!
საუბარში ჩემთან ძალიან ახლოს მოვიდა და გულმაც ხმაურიანად დაიწყო ძგერა
- რომც შეგეხო შენთვის უცხო არ იქნება
წელზე შემიცურა თითები და მისკენ მიმწია სხეულზე ავეკარი ინერციით თითები სხეულზე მივაჭირე მისი ცინიზმით ასევე ცინიკური ჩაღიმებით ნათქვამი ბოლო სიტყვები უზომოდ მტკინვეულად მოედო ირგვლივ ჩემ სხეულს ტოპის შიგნით კანზე მწველად შემოხვეულ ხელზე მთელ სხეულში ერთიანად დამიარა,
სწრაფად მოვიშორე მისი ხელი
- რა ჯანდაბა გჭირს!
პირველი მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე და ხელი ვკარი ისიც ნაბიჯით უკან დაიწია
ასე უცებ შევუცვალე ხასიათი? ეს მე გავაკეთე თუ თვითონ ისაა რეალურად ასეთი?
- არაფერი არ მჭირს
უემოციოდ ამოაყოლა
- თავად დაიწყე უაზრო გამოხტომები
ისევ ურეაქციოდ თქვა
- რაც არ უნდა იყოს და ვის თითებს და ხელებსაც არ უნდა ვიყო მიჩვეული შენ არ გაქვს უფლება შემეხო!
სწრაფად ვთქვი და მისი ხელით დატოვებულ კვალზე ხელი ძლიერად მოვისვი რადგან უცნაური თუმცა სასიამოვნო გრძნობა გამექრო, გაკვირვების ნიშნად თავი ოდნავ გვერდზე გადახარა წყნარად გადმოდგა ნაბიჯი ჩემსკენ და სწრაფად გავუშალე ხელები
- არა დარჩი ლუკა,
ვთქვი და კარადას მივუბრუნდი, რომ აღარ წამოსულიყო
- ჩემი გეშინია?
კითხვა წყნარი ხმით დამისვა თუმცა მე ამაფორიაქა ეს თავად ვერ გამერკვია ეს ერთი კვირა მხოლოდ პირველად ნახვის დროს და რამდენიმე დღე მეშინოდა მისი და ახლა არა ახლა არ მეშინია უფრო ცუდად იმოქმედა მისმა სიტყვებმა შეხებასთან ერთად
- ლუკა რა კითხვებს მისვამ?
ისე რომ არც მივტრიალებულვარ ისე დავუსვი კითხვა და ელასტიკი და მაიკა გადმოვიღე კარადის მიკეტვასთან ერთად მოვბრუნდი და საკეტის ხმაც გაისმა წყნარად გადაკეტა კარები და ისევ ჩემსკენ დაიძრა
- რატო დაკეტე? რას აკეთებ გაგიჟდი?
კოპები უნებურად შევკარი და კარებისკენ წავედი ლუკასთვის გვერდი უნდა ამევლო მკლავში ჩამავლო ხელი და მაიძულა მის წინ დავმდგარიყავი
- მეგი ჩემი გეშინია თუ არა?
მკლავზე დავიხედე რადგან მისი ხელის სიძლიერეს ჩემი მკლავი ვერ უძლებდა და მტკიოდა მანაც უცებ შემიშვა ხელი
- მომისმიე, რადგან მამაჩემი, ა, მეც მისნაირი გგონივარ?
კითხვა დამისვა და მეც ვიძაბებოდი ვერ გამეგო ამ კითხვას რატო მისვამდა ვერც ის გამეგო რა ჭირდა
- მამაშენი რა შუაშია?!
ან საერთოდ რა გჭირს?
მარტო არ ვართ ლუკა კარები უნდა გავაღო
ვთქვი და გვერდის ავლა დავაპირე წელზე მომხვია ხელი და სხეულზე ზურგით ამიკრა მართლა მაშინებდა მისი ქცევა
- დაფიქრდი მეგი
წყნარი ხმით თქვა და ხელი ტოპის ქვეშ შეაცურა
- რას აკეთებ?!
სწრაფად მოვშორდი
- რა ჯანდაბა დაგემართა,
მივახალე უკვე გაღიზიანებულმა, კარების სახელური ჩამოიწია და რომ არ გაიღო უკვე მოაკაკუნა
- გააღეთ ოე
ერეკლეს ხმა იყო და მეც გასაღებად წავედი ლუკამ ისევ დამიჭირა
- მეგი!
მკაცრად თქვა და მისკენ მიმწია
- გეშინია თუ არა ჩემი!
გაიმეორა ისევ
- გეყოფა ამ სულელურ კითხვაზე ჩაციკლება!
ვთქვი და ლუკამაც ძირს საწოლზე მოხერხებულად გადამაგდო, წამოდგომის საშუალებაც არ მომცა ზევიდან მომექცა და ხელები გამიკავა
- გააღეეთ ეე!!
უკვე გაბრაზება იგრძნობოდა ერეკლეს ხმაში ლუკა კი ისევ მიმეორებდა
- რას ფიქრობ ლამაზო? ამდენ ხალხშიც კი გეშინია,
წყნარად დაიხარა დეკოლტისკენნ და თან ამომხედა
- გეყოფა ლუკა,
ვიცოდი რომ თამაშობდა მაგრამ თამაშებში ღრმად შეტოპა, როცა მაღლა ამოიწია და ლავიწებზე ცხელი ტუჩები შემეხო დაუფიქრებლად წამოვიკივლე
- ჯანდაბა ერეკლე!
გული ძლიერად ძგერდა და მკერდიც რიტმულად ადი ჩამიდიოდა ლუკამ სევდიანად ჩაიღიმა და სწრაფად მომშორდა
- ასეც ვიცოდი
- გოგო გააღე კარი!
ახლა ერეკლემ დააყოლა ლუკა კი უცნაურად დამყურებდა ხელი გამომიწოდა და ცოტახნის მერე ხელი მის ხელს ჩავავლე მანაც წამომაყენა და კარებისკენ წავიდა
- რას ღრიალებ მოვალ მაცადე
დააყოლა წყნარად დინჯად წავიდა კარებისკენ და გააღო
- რატო კეტავთ ხო არ გინდათ აგადოთ?
შემოვარდა ოთახში ჩემი ძმა
- ნუ იბოღმები სხვა დროს პირველი შენ გაიქეცი
დააწყნარა ლუკამ ანასთან ომში წაგებული ერეკლე
მეც ტანსაცმელი ავიღე და ოთახიდან გავედი
ეს რა ვქენი? ხო ვიცი რო თამაშობდააა რატო არ ვთქვი რო მისი არ მეშინოდა? რატომ მოხდა ასე? ვაწყენინე! მხოლოდ ერთი შეხებით დაამტკიცა რომ მეშინია! როგორი ცუდი ვარ!
აბაზანის კარებზე დავაკაკუნე და ანის ზმუილიც გავიგე
- მე ვარ შემომიშვი რა გამოვიცვლი
ვუთხარი და მანაც მალევე გააღო კარები უხმოდ ვიცვლიდი ანიმ ბოლოჯერ დაიგუბა ლოყებში წყალი და მოშორების შემდეგ გამომხედა
- რა გჭირს?
ონკანი გააჩერა და გამომხედა
- არაფერი რა უნდა მჭირდეს
მაიკაც გადავიცვი და საუბარშივე შევისწორე
- მორჩი?
ვკითხე ისევ და მანაც თავი რომ დამიქნია გამოიწიეთქო ვუთხარი დიდი დრო არ დამჭირვებია სწრაფად მოვწესრიგდი ანი ძირს იჯდა და მელაპარაკებოდა გაუჩერებლად თუ როგორი იდიოტი ძმა მყავს თუმცა ვერ ვიტყვი რომ ყველაფერს ზედმიწევნით ვგებულობდი ჩემი ფიქრები სხვაგან იყო
- ლამის შემოანგრიაა..... მისმენ?
- აა კიი როგორ არა
უცებ შევიცხადე და პირსახოცი ავიღე, ოთახში გავედით ერეკლე კამუთზე იჯდა და ტელეფონს ჩაშტერებოდა ლუკა საწოლის ნაპირას იწვა ცალი ხელი თავ ქვეშ ამოედო ცალი ფეხი მოეხარა და ფიქრობდა თუმცა სიწყნარე ჩვენმა შესვლამ დაურღვია
- დიდება თქვენს აბაზანიდან გამოსვლას
ხელები გაშალა ერეკლემ ლუკამ არც შემომხედა წამოდგა და ოთახი დატოვა
ერეკლე უცებ წამოხტა ანი კარებს ჩამოეფარა და მოვარდნილი ერეკლეც ანის წინ აეტუზა
- მასე ნუ ჩქარობ თორე გაოფლიანდები
ცინიკური მზრუნველობით უთხრა და მხარზე ხელი მიადო
- ოოო გაიწიე რა
ხელით გაწია ანი თუმცა ანი ისევ წინ ჩამოუდგა
- იცი რა მაინტერესებს?
- არ მაინტერესებს შენ რა გაინტერესებს
სწრაფად მიახალა ერეკლემ და კარების გაღება ცადა თუმცა ანის შევუერთი და უკვე ორივე ავეკარით კარებს
- რა მაინტერესებს და რადგან ასე გაინტერესებს გეტყვი....
წელავდა ანი
- დროზე თქვი
- აბაზანაში ტელეფონით შედიხარ?
კითხვა დიდი ინტერესით დაუსვა და ერეკლემაც ხელს დახედა უცებ მოისროლა ტელეფონი საწოლზე და ანის გამოხედა
- კმაყოფილი ხარ?
ჭყანვით უთხრა და ანიმაც თავი დაუქნია ერეკლემ ხელში აიყვანა და გვერდზე გადასვა მანამ მეც მომადგებოდა თავად გავიწიე ღიმილით და ისიც სწრაფად გავიდა
- დააგვიანა
სიცილით თქვა ანიმ და ხელი გამომიწოდა დაარტყიო
მეც მის გაშლილ ხელს შევაგებე ღიმილით ხელი და ზეიმში ერეკლემ ისევ შემოანგრია კარი
- ძაან მოხერხებულები ხართ ხო იცი
ბუზღუნით შემოგვანათა ლურჯი თვალები
- პირველი შევდიოდი და ბოლო მიწევს შესვლა ბლიად,
ბუზღუნით შემოჯდა ისევ ტუმბოზე და ტელეფონს ჩააშტერდა გამეცინა თუმცა ისეთი შემომხედა გავჩუმდი
საწოლზე გავწექი და გრძელი პლედიც გადავიფარე
- მეგი ჩემი ძმა შუაში ვერ იძინებს
დანანებით თქვა ანიმ და მეც თვალები გამიფართოვდა რადგან ჩემ ძმასაც ბავშვობიდან მხოლოდ ერთი მხარე ქონდა ამოჩემებული და ეს მარცხენა იყო
- ჰაჰ კაი რა
ერეკლემ ბუზღუნით ჩაიცინა
ანიმაც უცნაურად შეხედა რადგან ვერ მიუხვდა
- ვერც ის და მეც დაახლოებით
მობეზრებულად ვთქვი მეც
- კაი ლუკა რო შემოვა მერე დავჯავშნოთ ადგილები
თქვა ანიმ და გვერდზე მომიწვა, ტელეფონებში ვიყავით რაღაც დროის მერე ლუკამ შემოაღო კარი მუხლს ჩაცდენილი შორტი ეცვა შემოსვლისთანავე თვალები პრესებისკენ გაიქცა თუმცა ვეცადე ყურადღება გადამეტანა
- ლუკა საით უნდა დაწვე
შემოსვლისთანავე აჯახა ანიმ
- მეგის გვერდით
პასუხი უცებ დააბრუნა და მაიკის ასაღებად წავიდა
- ეეე ჯიგარრ
ჩამოხტა ტუმბოდან ერეკლე
- მაგ მხარეს გარდა ვერსად ვერ ვიძინებ
- ბოდიში მოიხადე ამ გვერდზე ვიძინებ მე და შენ თუ გინდა იატაკზე დაიძინე
დავაყოლე უცებ და გვერდი ვიცვალე
- ერთად ძილს თუ აპირებთ გვითხარით და მე და ანი დავტოვებთ ოთახს
- ცნობისთვის ანი ერეკლეს გვერდით მოგიწევს დაძინება
წამოვყავი თავი და დავაყოლე შემდეგ უცებ დავდე ბალიშზე თავი და პლედი თავზეც გადავიფარე
- ხო ვხვდები
თქვა და ფიქრი დაიწყო
- საწოლები დავაცილოთ და მოვრიგდებით
ერეკლემ თქვა, თუმცა ანიმ გაუფუჭა გადასარევი აზრი
- მასე ნორმალურად აღარ დავეტევით ანუ ერთი უეჭველი შუაში იდებს ბინას,
დააყოლა ანიმ ლუკა წყნარად უსმენდა და მაიკას იცვამდა
- ოო ერთი მაგის დედაც ვატირე არ ვიკბინები, წავედი მე,
დაღლილმა ამოთქვა და კარებიც გაიხურა, ანი გვერდზე მომიწვა და ხელიც მომხვია, ანუ რა გამოდის ლუკას გვერდითაც უნდა დავიძინო და არა მხოლოდ ოთახში? მაგარია, ბედის ირონია როგორც ასეთი, შუქი ჩააქრო ლუკამ და გვერდზე შემომიწვა, თუმცა ისე არა რომ შემხებოდა
- ლუკა მაიკა გაცვია?
წამოყო ანიმ თავი
- ჰმმმ რა არი
წამოიზმუვლა ლუკამ
- ვაა არაფერი გამიკვირდა
თავი ბალიშზე დააბრუნა და უკეთ მოეწყო ლუკამ ზურგი მაქცია როგორც მე და სანათიც გამორთო ერეკლე მოურიდებლად წელს ზემოთ შიშველი შეუწვა ანის გვერდზე და ზურგზე დაწვა ცოტახნით თავ ქვეშ ქონდა ამოდებული ხელი და ძილი რომ მოუვიდა ზურგი შეაქცია ჩემზე მოწეპებულ ანის ვერ ვიძინებდი გაუნძრევლად ვიწექი და ფიქრი დაძინების საშუალებას არ მაძლევდა რატომ გავაკეთე ეს? არა ის რატომ აკეთებდა ამას? რატომ გამომცადა ასე? ასე ხომ ნებისმიერს შეეშინდებოდა, დრო გადიოდა კედელზე დაკიდებული ფოსფორის საათი ჩუმად წიკ-წიკებდა, დროც აუჩქარებლად მიიწევდა წინ ახალი დღისკენ, რამდენიმეჯელ შევისწორე, თხელი საბანი და სურვილიც მკლავდა რომ ლუკასკენ შევტრიალებულიყავი და თუნდაც მისი ზურგისთვის მეყურებინა არ მინდოდა რომ წყენოდა ცუდად ვგრძნობდი თავს, ორს აკლდა თხუთმეტი ვეცადე ყველანაირი ფიქრი უკუმეგდო და დამეძინა თუმცა არ გამომდიოდა ვერადა ვერ ვიძინებდი...
- მეგი
დაბალი ხმა რომ გავიგე გული ამიჩქარდა და ხმა ვერ ამოვიღე
- ვიცი რო არ გძინავს
წყნარად განაგრძო საუბარი ლუკამ
- მაპატიე...... რა აღარ გააკეთე ჩემთვის მე კი შეურაცმყოფა მოგაყენე
განაგრძო წყანარად თუმცა ისევ გაჩუმდა ბოდიში ეს მეც მქონდა მოსახდელი მისთვის
მინდოდა რამე მეთქვა თუმცა სიტყვები არ ამომდიოდა და როცა ისიც გაჩუმდა საერთოდ ვეღარ ამოვიღე ხმა, ნეტავ მეთქვა რამე რომ საუბარი გაგვეგრძელებინა, უზომოდ მინდოდა მასთან სიახლოვე მიუხედავად იმისა რომ მის გვერდით ვიწექი საერთოდ ვერ ვგრძნობდი მას, გული დამწყდა რომ აღარაფერს ამბობდა, ვეცადე თვალები დამეხუჭა რომ დამეძინა ამ დროს ლუკა გაირხა და მეც თვალები გავახილე ვიგრძენი როგორ გადმოტრიალდა ჩემსკენ და დავიძაბე
- შეიძლება ხელი მოგხვიო?
იკითხა თუმცა ხმა ისევ არ ამომიღია, პასუხი რომ ვერ მიიღო ხელი წყნარად მომხვია წელზე პლედის ზევიდან და მეც თვალებს საერთოდ ვეღარ ვხუჭავდი
- არ მითქვამს რომ შეიძლება
ძლივს ამოვიღე ხმა და ლუკამაც ჩაიღიმა რაზეც მეც გამეღიმა
- დუმილი თანხმობას ნიშნავს პატარავ
თქვა წყნარი ღიმილნარევი ხმით და ჩემ გულს ისე ნაზად და სასიამოვნოდ მოედოო ლამის პეპლებიი გამოფრინდნენ ჩემი სხეულიდან
- რატო ვერ იძინებ
მკითხა ისევ წყნარად
- არ ვიცი,....
ლუკა გეწყინა დღეეს?
რაღაც ძალის მეშვეობით დავუსვი კითხვა რომელზეც პასუხი უზომოდ მაინტერესებდა
- არა......
შენ ძლიერი ხარ მეგი, შენ ადგილას ნებისმიერი ჩამიშვებდა დედას მიტირებდა
წყნარად საუბრობდა და მეც მომეშვა გამიხარდა, რომ ჩემზე არ ბრაზობდა... ისევ გაჩუმდა, ისე გამიხარდა რომ წყნარად მოვგვარდით ლამის ანის ჩავეხუტე თუმცა ისე ტკბილად ეძინა მის გაღვიძებას ჯობდა დავყენებულიყავი, საბანი მხრებზეც უნდა გადამეფარებინა თუმცა ლუკას ხელი საბანს მაღლა ამოსვლის საშვალებას არ აძლევდა, რომ მოვქაჩე ლუკამ ხელი აიღო და მეც უკეთ გადავიფარე თუმცა ისე მსიამოვნებდა მისი ხელი ვინანე რომ ეს გავაკეთე მანაც ხელები შემოყო პლედის ქვეშ და უკეთ გადაიფარა, მოკალათების შემდეგ უკვე ახლოდან ვიგრძენი მისი მხურვალე ხელი წელზე არაფრის თქმას ვაპირებდი თუმცა ლუკამ მოხვეული ხელითვე უკეთ მიმწია თავისკენ სხეულზე ამიკრო და ხელი მომხვია ისე ვიყავი აკრული მის სხეულზე და ისე მეფარებოდა ლუკა, საბანი საერთოდ აღარ მჭირდებოდა ჩემ ხელს ჩაჭიდა ხელი და უკეთ მოეწყო
- ძალიან ხომ არ გათამამდი შემთხვევით
ამოვთქვი და მინდოდა მისკენ შევტრიალებულიყავი თუმცა ისე გახვეული ვიყავი მის მკლავებში და ისე მეხვეოდა ვერ შევძელი
- კი...მარა ვგრძნობ ტკბილად დამეძინება
ამოილაპარაკა და ღრმად ამოისუნთქა რის გამოც თბილი ჰაერი ლოყაზე სასიამოვნოდ მომელამუნა აღარაფერი მითქვამს რადგან სრულიად უცნაურად მაგრამ რაღაცნაირად დაცულად ვგრძნობდი თავს მსიამოვნებდა ეს ყოველივე, არ ვიცი რატომ თუმცა ღიმილი ვერ შევიკავე თვალები დავხუჭე და არც კი მახსოვს როდის ჩამეძინა.....

დღის შუქი უკვე უზომოდ მაწუხებდა, სმენაც დამიბრუნდა და სიზმრების სამყაროდანაც გამოვედი,
მძიმედ ვახელ თვალებს თუმცა თან ისევ ძალიან მეძინებოდა, ოთახიდან ანის სიცილის ხმა გამოდიოდა, მოჭუტული თვალებით შევამოწმე ჩემ გვერდით ადგილი და რომ არავინ იწვა დავრწმუნდი რომ ოთახში ანი კაკანებდა, ერეკლეც ამდგარი იყო, მეორე მხარე შევამოწმე თუმცა ლუკა ადგილზე დამხვდა, საყვარლად ეძინა, და წყნარად ეძინა, ბავშვივით ქონდა ქვედა ტუჩი გამოწეული, სრულიად უცოდველი გეგონებოდათ ღიმილი ვერ შევიკავე მისი ნახვისას ტუმბოს გადავწვედი და ტელეფონი ავიღე, სწრაფად ვპოულობდი გადასაღებ ადგილს და რამდენიმე ფოტოს ვიღებდი
ტელეფონში კიდევ უფრო მესაყვარელა, გვერდით მწოლიარე ბიჭი მხოლოდ სამი ფოტო შევინახე, სანახაობის და ტელეფონი გადავდე, ძილის გაგრძელება ვცადე და გამომივიდა კიდეც...
თორმეტი სრულდებოდა, ისევ რომ გავიღვიძე, ამჯერად კარგად გამოძინებულს ადგომა არ გამჭირვებია სწრაფად წამოვდექი და პირდაპირი მისამართით აბაზანისკენ გავეშვი
- გამარჯობააა
გასვლის დროს ხმამაღლა ვიყვირე თუმცა არ დამინახავს არავინ აბაზანაში მოვწესრიგდი და ოთახში დაბრუნების დროს სამზარეულოში შევიხედე
- ოჰ შეკრებილა ოჯახობა ერთის გამოკლებით
ვთქვი და თან ფლატუნით შევედი სამზარეულოში ახლოს მჯდარ ნანას ვაკოცე ლოყაზე და შემდეგ ონკანთან მივფლატუნდი რომ დედას ლოყებიც დამეგემოვნებინა
- რა იყო დე კი მარა ამდენი ხანი ძილი?
- არა და თან რო არ მაღვიძებთ?
დავაყოლე ხელის აყოლებით
- ლუკამ დაგვიშალა, არ გააღვიძოთ თორე ჩემთან გექნებათ საქმეო
საკუთარი ფრჩხილების თვარიელებით თქვა ანიმ მესიამოვნა მათი გადმოცემული ლუკას სიტყვები
- თავად სად არი?
ასეთ დროს სად უნდა იყოს შაბათია არც მუშაობს, იქნებ სამსახურს ეძებს ისევ,
- მოვა სად წავა
დააყოლა ერეკლემ და უკვე კისერს და კბილებს შიმშილისგან ერთდროულად ატკაცუნებდა
- დედა აჭამეთ ამას თორეეე ვიწვი ამის ცოდვით
კარებისკენ წასულმა თან დავაყოლე, ჩემი ძმის საცოდავი თვალების შემომყურემ და სამზარეულო დავტოვე, მათი პასუხისთვის ყურადღება აღარ მიმიქცევია ოთახში გავედი საწოლი ავალაგე და შემდეგ საკუთარ ჩაცმულობასა და ვარცხნილობაზეც ვიზრუნე, უკვე რომ მიყვიროდნენ გამოდი ვჭამოთო მეც წყნარად გავფლატუნდი სამზარეულოში და სრული შემადგენლობის ხილვისას კმაყოფილებისგან სახე შემეცვალა, ლუკას მივესალმე და მის გვერდით ერთადერთ თავისუფალ სკამზე დავჯექი
- სად იყავი?
ინტერესით გავხედე ლუკას
- ცოლს ვღალატობ ანუ შენ,
ღიმილით თქვა და ჩემი ჩანგალი აიღო, მეც დავეჭყანე თურმე მღალატობს
- სად იყავი ბიჭო გაგვაგებინე ახლა
ნანამ წამოიძახა და ლუკას მოთხოვნილ წვენს აწვდიდა
- გავიარე პროსტაა ტელეფონი უნდა ვიჩალიჩოო და სამსახურიც
დააყოლა და პასუხი რომ გავიგე წამოვდექი ლუკა მაჯაში მოულოდნელად მწვდა და თან ამომხედა მეც გაოცებულმა დავხედე მის ჩემ მაჯაზე ჩაჭიდებულ ხელს და მერე მას
- სად მიდიხარ?
უცებ მკითხა სერიოზული ხმით
- უკაცრავად და ჩემი ჩანგალი შენ ხომ არ აიღე?
ცინიკურად ვუთხარი და მანაც უხმოდ მიშვა ხელი და ჭამა განაგრძო, არ მშიოდა ამიტომ მალე დავამთავრე ჭამა
ტახტზე მესიჯებს ვამოწმებდი მანამ სანამ დანარჩენები მიირთმევდნენ, სწრაფად ვცემდი პასუხს ძველ ნაცნობს რომელიც გარეთ გასვლას და შეხვედრას მთხოვდა თუმცა ისეთი სამეგობრო ყავს საერთოდ ვერ გავერთობოდი ამიტომ სახლში დარჩენა ვარჩიე, ტელეფონში ვიღაც ბიჭის მესიჯს ვკითხულობდი გვერდით ლუკა ჩამომიჯდა და ტელეფონს ჩახედა მეც მას ავხედე რომელიც დაჟინებით უყურებდა ასოებს რომლის აკრეფაც შევწყვიტე როცა წერა შევწყვიტე მანაც შემომხედა და რომ ვუყურებდი ტელევიზორისკენ გაიხედა, წერა განვაგრძე თუმცა ვინ დამაცადა
- ახალი მეზობელი გყავს გილოცავ
მითხრა და ნამდვილად დამაინტერესა მისმა სიტყვებმა, თუმცა თან ვერ მივუხვდი
- ანუ?
ვიკითხე და ტელეფონი გვერდზე გადავდე
- რა ანუ შენი კედლის იქით ახალი მეზობელია
- დღეეს? ვიინ და ამას ახლა რატო ვიგებ, როდის გაყიდეს? თუ გააქირავეს?
- გაყიდეს მემგონი
გამცა პასუხი თან ტელევიზორს თვალს არ აშორებდა
- ნახე უკვე?
- არა სადარბაზოში რო ამოვდიოდი გავიგე
უცებ გამცა პასუხი ნამდვილად მაინტერესებსს ვინ შემოემატა ამ საოცრება კორპუსს როგორც ვიცოდი მეორე გვერდზეც ქირით იყვნენ არადა სასიამოვნო ოჯახია მათი წასვლა მთლად აღსანიშნავი არ არის
- დღეს რა გავაკეთოთ
ყვირილით დამინგრია ფიქრების კოშკი მომავალმა ერეკლემ, მისთვის პასუხი არ გამიცია რადგან ჩემი ყოველდღიური რუტინა სახლში უაზროდ ჯდომა იყო
- გააქ გეგმაში რამე?
ლუკამ გახედა თუმცა ჩემი აზროვნება დიდად მათ არ აქცევდა ყურადღებას და ტელეფონში ერთობოდა
- გუკას ხო იცნობ?
ლაპარაკით მოუარა დივანს ერეკლემ და ლუკას ანიშნა მიიწიეო თუმცა ადგილი არ იყო რადგან მე ვიჯექი ისე რომ ფეხები ლუკას მხარეს შემომეწყო
- ხო რა არი
წყნარად გამოიხედა ჩემ მხარეს ლაპარაკშივე წყნარად მომკიდა ცხელი ხელები 'მცირე წვივებზე' წყნარად ნივთივით აიღო, ფეხების ადგილას მოიწია და ფეხები, თავის ფეხებს შორის მოათავსა, ხმა არ ამომიღია უბრალოდ ამ ყოველივეს წყნარად ვაკვირდებოდი, მესიანოვნა ცხელი ხელები და ახალი კომფორტული ადგილი
- მაგის შეყვარებული არი ორსულად კაროჩე დაა ამას აღარ უყვარს დაშორებას აპირებდა და იმან ატაკა ორსულად ვარო
- ვახ ჩემი
წყნარად შეიცხადა ლუკამაც თუმცა ემჩნეოდა რო დიდად გულზე არ მოხვედრია
- მაღალ კოშკთან კლუბი როა ხო იცი იმენა ბორდელია იმის დედაშევე*ი, მანდ ღამის მორიგეა კაროჩე და არამგონია გუკას ნაჩალიჩარი იყოს ის ბავშვი,
- დაელოდეთ ოთხი ხუთი თვე და ბავშვი ზრდას რო დაიწყებს გავიგოთ ვისი ნამაიმუნარია,
ღიმილით გახედა ლუკამ ლურჯად მოელვარე თვალების პატრონს
- იმენა აღარ შემომხედო შეენ რანაირი თვალები გაქ იმენა არაფერს ამბობ და ტვინი მე*ყვნება,
ხელის აქნევით შეაქცია ერეკლემ ლუკას ზურგი და ნანას გახედა რომელიც ახლა შემოდიოდა
- გააჯვი რა
წყნარად უთხრა ლუკამ და ტელევიზორი გადართო
- რა სიტყვებია რა არი!
მკაცრად ჩაგვიარა და ბიჭებს გამაფრთხებლად თითი დაუქნია, დედას ტელეფონმა რომ სიმღერა დაიწყო მეც ხმამაღლა ვიკივლე
- დედაა გირეკავენ
გავყვირე და დედაც ზარის გაგებისთანავე გამოვიდა
- ვინ არი კი მარა
უცხო ზარზე გაიკვირვა სველი ხელები თეძოებზე შესამშრალებლად გაისვა კიდევ ერთხელ მოჭუტული თვალებით დახედა ნომერს და უპასუხა,
- "ალიოო"
რამოდენიმე უცხოს სიტყვის მერე დედას ხმა სრულიად შეეცვალა
- უიი ცისან შენ ხარრ? რავიცი ნელა-ნელა
მხიარული ხმით აგრძელებდა ტელეფონზე საუბარს, მეგონა საუკუნე გააგრძელებდნენ საუბარს თუმცა მალევე გათიშა და ნანას გაძახა გაემზადე ყავაზე გვეპატიჟებიან ჭორიკნებიო,
სამისკენ მარტო ვიყავით სახლში მათთვის უაზრობა იყო ასე ჯდომა თუმცა მე არ მაწუხებდა და მათ წუწუნსაც არ ვაქცევდი ყურადღებას, ბიჭები გარეთ გადიოდნენ ანიც სწრაფად წამოხტა მეც მინდაო
- ბიჭები ვიქნებით მაინც გინდა? ეზოში ჩავდივართ? გამაფრთხილებლად დახედა ერეკლემ ანის და ყურთან ჩამოშლილი თმა ყურსუკან გადაუწია
- აუ სახლში მოვიწყინეე ძაან
ამოიწუწუნა და ერეკლემაც ხელი მოხვია
- წამო წამო, მეგი შენ არ წამოხვალ?
დივანზე მოკეცილს გამომხედა და მეც თავი უარის ნიშნად გავუქნიე, სახლში მარტო დავრჩი ძველეებურ ფორმას დავუბრუნდი და ცოტა არასასიამოვნო შეგრძნება იყო სიჩუმე, ტელეფონში ვერთობოდი ერთი საათის შემდეგ ანი მირეკავდა და მეც უცებ გავეცი პასუხი
- გოგო ჩვენ უბანში გადმოვედით გეხვეწები ჩამოდიი აღარ შემიძლიააა,
წუწუნით და დაბალხმაზე მეუბნებოდა ანი და მეც სიზარმაცის გრძნობამ და სურვილის არ ქონამ ერთიანად დამიარა
- კაი რა ამო ხოდა
- სახლში რა უნდა გაააკეთო ჩამო ჰაერზე მაინც იქნებიი რა გჭირს სულ სახლში როგორ შეგიძლია თან მაგარს იღადავებ
აგრძელებდა ჩემი დათანხმების მცდელობას
- რითი ვიღადავებ?
ცალი წარბის აწევით ვთქვი
- ჩამო და ნახავ
სწრაფად თქვა და გათიშა, ბუზღუნით ავდექი და ტანსაცმელი მოვნახე, თმა გავიშალე, ტუჩებზე მარწყვის ბლესკი გადავისვი სარკეშივე საკუთარ თავს ავუფახურე წამწამები და სახლი დავტოვე კარები გადავკეტე და ზედა სართულზე ავედი ქალბატონ ცისანასთან კარი მალევე გააღო დანაოჭებული თოთო კანით, მოხუცებულობისაგან გათეთრებული თმით, დაბალმა გამხდარმა ქალმა, რომელიც არ მეცნო, თბილად მომღიმარს მეც თბილად გავუღიმე და დედაჩემი მორიდებით ვიკითხე
- მოდი შვილო აქ არის,
სახლში შემატარა და მეც ღიმილით და მორიდებით ჩავუარე, ოთახში შესულს ზაზას და მის ძმაკაცს მივესალმე და სწრაფად შევაჭერი მეორე ოთახში რადგან მათი მზერა მომეშორებინა, ზაზასთან არასდროს მქონია კარგი ურთიერთობა უფრო სწორად მას არ ქონდა ჩემთან ის ურთიერთობა რაც უნდა ჰქონოდა, სექსუალური შევიწროება ბევრჯელ ყოფილა მისი მხრიდან, ყოველთვის სხვა სურვილები ჰქონდა ჩემთან ვიდრე მეზობლობა და მეგობრული ურთიერთობაა, ოთახში შევედი და მოსაუბრე ქალებს მივესალმე
- დედა მე დაბლა ჩავალ და გასაღებს დაგიტოვებთ
გასაღები მივეცი და ქალს გავხედე რომელმაც კარები რამდენიმე წუთის წინ გამიღო
- დედა ნონას შვილია ეს
ცისანამ ხმამაღლა უთხრა მოხუც ქალს და მეც გაოცება ძლივს დავმალე არც კი მეგონა რომ ცისანას დედა ყავდა
- მეგი ეს ნათელა არი, დედაჩემი
- სასიამოვნოა
ღიმილით ვთქვი და ახლა დედაჩემს შევხედე
- დანარჩენები სად არიან?
- დაბლა არიან ისინიც
- კაი მიდით და მალე ამოდით
მითხრა და მეც თავი დავუქნიე
წამოსასვლელად გამოვედი ოთახში და ბიჭებისთვის არ შემიხედავს ვეცადე სწრაფად გამოვსულიყავი, მეგონა წარმატებით ჩაიარა ჩემმა ოთახიდან გასვლამ თუმცა შევცდი
- მეგი, უკვე მიდიხარ?
მკითხა ზაზამ და მეც ადგილზე გაშეშებულმა მას გავხედე
- კი
მოკლედ მოვუჭერი
- კაი სად გეჩქარება მოდი ჩვენთან გაერთობი
თქვა და მის გვერდით ბორბლებიანი სავარძელი გამოაგორა
- არ მცალია დაბლა უნდა ჩავიდე სხვა დროს იყოს
სწრაფად ვთქვი და მისი პასუხისთვის არ დამიწყია ლოდინი სწრაფად გამოვედი იქიდან, სახლი რომ დავტოვე ღრმად ამოვისუნთქე და თმა გვერდზე გადავიწიე, ახლაღა შევამჩნიე რომ დაძაბული ვიყავი, სწრაფად მოვეშვი და კიბეებზე დავეშვი კორპუსიდან გასვლისთანავე მოვათვალიერე ქუჩა და მაშინვე შესამჩნევი იყო მოშორებით საძმაკაცოს ჯგუფური შეკრება ლუკა იყო მანქანის წინ მანქანას მიყრდნობილი მკლავები ერთმანეთში აეხლართა მკერდზე დაეწყო და სერიოზული სახით უსმენდა ჩაცუცქულ მოლაპარაკე ძმაკაცს, შემდეგ შევამჩნიე ხის მორზე ჩამომჯდარი ერეკლე რომელსაც ცალ ფეხზე ანი ჩამოესვა და ისიც სერიოზული სახით უსმენდა ძმაკაცს
ლუკამ მაშინვე შემამჩნია და ტუჩის კუთხეში ღიმილი გაეპარა, მათკენ წავედი როცა მივუახლოვდი მაშინ შემამჩნია ერეკლემ და ანიც სწრაფად მომვარდა ერეკლემ ხელით მანიშნა მოდიო და მეც მასთან მივედი
- ესეც ჩემი პატარა დაიკო,
ფეხზე წამომდგარმა ხელი მომხვია და ბიჭებს ჩემი თავი გააცნო, მეც გავიცანი სამივე ბიჭი რომლებსაც სახის სილამაზეს ვერ დაუწუნებდი
- სასიამოვნოა
სამივეს გამოწოდებულ ხელს ჩემი ხელი შევაგებე და ღიმილიც არ დავაყოვნე
ცოტა ჩემ შესახებ ისაუბრეს და თავის საქმეს მალე დაუბრუნდენ მე და ანი ჩამოვჯექით დაბლა მაღალ ქვებზე და ჩვენთვის ლაპარაკი დავიწყეთ, მალევე ჩავუწვდი ანის სიტყვებს
"ჩამო ვიღადავებთ" რადგან ირგვლივ გოგოების გავლა გამოვლამ იმატა ისევე როგორც მზერამ, მე და ანი ვფხუკუნებდით როცა გოგოები ჩაივლიდნენ და აი როცა შურის თვალებს ვგრძნობდიით ლამის როხროხს ვიწყებდით, ბიჭებმა საღამოს კლუბში დავტყდეთო რათქმაუნდა ანიმ მეც მინდაო
- საშენო არ არი კლუბი ანანო
გიომ წამომხტარ ანის ლოყა მოუსრისა და თან გაუღიმა
- კაი რა გავერთობით, ცოტა დალევა, ცეკვა არ გვაწყენდა
ისევ თავისას აგრძელებდა
- რო გეუბნებიან ესეიგი საშენო არ არი და დაწყნარდი
ჩაერია უფროსი ძამიკოც და მკაცრად გახედა დას, ეს რა მუდოა, არ შეეძლო თბილად ეთქვაა? ანის სიუხეშის გამო წყენა შეეტყო და უკან დაიხია, მის მაგივრად მეც უზომოდ მეწყინებოდა სიუხეშე ძმისგან და შეიძლება ტირილიც დამეწყო
- მოდი მოდი ჩემთან
ღიმილით დაუძახა ერეკლემ და ხელები გაშალა, ანისაც ნამდვილად ძალიან ეტყობოდა წყენა და მაშინვე წავიდა ერეკლესკენ, მასთან მისული ერეკლეს ჩაეხუტა და ერეკლემაც ხელები სიცილით მოხვია როცა ანის წყენას მიუხვდა, ლუკას კოპებბშეკრულმა გავხედე და წამით მანაც გამომხედა როცა ჩემი მზერა იგრძნო,
- კაი ბიჭო რატო უხეშობ?
ილიაც ჩაერთო და უკვე ანის ხასიათზე მოყვანას ეცადა,
- წამო ანი თუ არ მოგეწონება წამოგიყვანთ ისევ,
ერეკლე ანის ოდნავ მოშორდა და სახეზე დახედა ხომ არ ტირისო
- ხაარ ოდესმე ნამყოფი?
წყნარად დაუსვა კითხვა და ანიმაც უარის ნიშნად გააქნია თავი, ერეკლემაც გაიცინა,
- დიდი გული გაქ პატარავ,
პატარა ლამაზად ოდნავ აპრეხილ ცხვირზე ჩამოკრა თითი ანის და ისევ გაიცინა,
- წამო და თუ არ დაგევასება წამოგიყვან ისევ კაი?
წყნარად დაბალხმაზე უთხრა ისევ,
- ხო მარა....
- დაიკიდე მე მიმყავხარ და მე მომყავხარ, შევთანხმდით?
- კი
თავის დაქნევით თქვა ანიმაც და ერეკლემაც ხელახლა მიიხუტა, ღიმილით ვუყურებდი მათ და მინდოდა ჩემი ძმისთვის ლურჯი თვალები დამეკოცნა, მიყვარდა მისი სითბო და გამგები ხასიათი მაგრამ ლუკას რა ჭირდა არ ვიცი, უფრო ვერ ვხვდებოდი ცუდ ხასიათზე იყო მაგრამ რატო?
ბიჭები რაღაც თემაზე საუბრობდნენ ერეკლეს დაურეკეს და ცოტახნით გვერდზე გავიდა, ანიც ლუკასთან მივიდა ახლოს და გვერდზე დაუდგა, ლუკამაც ანის გასაგონად თქვა მოდი ჩემთანო და ხელები გაშალა ანიც მას ჩაეხუტა, ღიმილით და მასთან ერთად მეც გამეღიმა, ლუკამ თავზე აკოცა და წაეთამაშა, წყნარად მორიგდა ორივე და ერეკლეც დაბრუნდა, ანი ახლა მათ შუაში იდგა, მე მაინც არაფერს ვაკეთებდი ამიტომ ბოდიში მოვიხადე და ვთქვი რომ სახლში ავდიოდი სადარბაზოდან დედები გამოვიდნენ და მეც მათ დავუძახე მანამ წავიდოდი ანის ვკითხე
- ანი წამოხვალ,
წამით იყოყმანა თუმცა მარტო დარჩენა აშკარად არ უნდოდა ამიტომ ჩემსკენ წამოვიდა,
- ანი თუ გინდა დარჩი პატარა საქმე მაქ უნდა წავიდე და წამო შენც გინდა?
შესთავაზა ერეკლემ,
- ხო მარა ისედაც დიდი ხანია გარეთ ვარ, თან მეგი მოიწყენს
უნდოდა თუმცა ვერ ამბობდა მაინც ვერ ვხვდები როგორ არ ეზარება ან გაყოლა ან სულ ხალხში ყოფნა
- შენ წამოსვლა გინდა თუ არა?
თავიდან დაუსვა კითხვა,
- მინდა
- ვსო მორჩა ბაზარი , მოდი ჩემთან და წავიდეთ ერთ ათ წუთში
ცალი ხელი გაშალა
- მეგი, წამო შენც ჩემო ციცქნა,
თავისივე სიტყვებზე გაეცინა
და მეც გამეღიმა,
- არა სახლში ავალ
გავუღიმე კიდევ ერთხელ დავემშვიდობე ბიჭებს და დედებისკენ გავიქეცი
- დედა
შორიდანვე დავუძახე და ისიც მოტრიალდა, სირბილით მივუახლოვდი და კარგი პოლიციელივით დავეკითხე
- სად მიდიხართ?
- საგულაოდ
სწრაფად გამცა პასუხი
- მამას ვეტყვი
ჩემი ჭკუით დავემუქრე,
- რა გინდა ?
მკითხა გაკვირვებულმა
- რა მენდომება დეე გასაღები მინდა რომ სახლში შევიდე,
მეც ბუზღუნით ვუთხარი და შეცხადების მერე გასაღები საფულედან ამოაძვრინა
- მადლობაა, მალე მოხვალთ?
- კი აქვე გავდივართ მაღაზიაში
არადა რა უნდოდათ მაღაზიაში დღეს დილით ლუკამ ტონა პროდუქტი მოიტანა, მხრები ავიჩეჩე, მალე მოდითთქო გავაფრთხილე და უკან წამოვედი
- მეგი მარტო რჩები?
მობრუნებულს ზაზა დამხვდა და დაძაბულობა მაშინვე ვიგრძენი სხეულში
- მეე?....ისა..... არა...
ავბლუყუნდი და ნერვები მომეშალა საკუთარ თავზე
- რამე გინდა?
ვკითხე და პასუხად არა რომ მივიღე დავემშვიდობე და ადგილი სწრაფად დავტოვე, კორპუსში მანამ მაღლა ავიდოდი ისეთი გრძნობა მქონდა რომ ვიღაც მომყვებოდა, ისე შემიპყრო შიშმა რომ სრულიად მარტო მეგონა სამყაროზე თავი, ნაბიჯებს ავუჩქარე გულიც ამიჩქარდა ჩემი ფიქრები ზაზაზე იყო ვგრძნობდი რომ ვიღაც მომდევდა და არც შევმცდარვარ, სახლის კარებს გასაღები ძლივს მოვარგე უკან გავიხედე თუმცა ჯერ არ ჩანდა, ძლივს გადავატრიალე საკეტი და ძლივს გამოვაძრე გასაღები, სწრაფად შევედი და კარები უნდა მიმეკეტა გარედან დაიჭირა, ახლა უფრო შემეშინდა დასაკეტად ვაწვებოდი კარებს
- რა ჯანდაბა გჭირს
გავიგე ბოხი ბარიტონი და კარებიც გააღო
რა? ლუკა? გაკვირვებულმა ავხედე ლუკას რომელმაც ლამის გული გამიხეთქა კედელს მივეყრდენი და ღრმად სუნთქვა დავიწყე
- შენ ხარ?
უბრალოდ ამომხდა ეს სიტყვები და ლუკასაც გაბრაზებულ სახეს გაოცებული სახეც შეემატა
- რა?!
ისევ გაბრაზებულ- გაკვირვებული ტონით იკითხა
- კარგად ხარ მეგი?
იკითხა თან მხრებში ხელები ჩამავლო
- კარგად ვარ, უბრალოდ უნდა დაგეძახა და გეთქვა რომ მომყვებოდი
მისი ხელები მოვიშორე და სამზარეულოსკენ წავედი
- იმ ტიპის დანახვაზე რატო აკანკალდი?
დამაწია კითხვა და გამომყვა
ნუთუ ასე შემეტყო დაძაბულობა ან რას იყურებოდა საერთოდ
- არ ავკანკალებულვარ საიდან მოიტანე
ვთქვი და წყალი ჩამოვისხი
- ვინ იყო?
დალევა არ მაცადა
- ცისანას შვილია, ზაზა
ვუთხარი და წყალი მოვსვი
- მერე?
- რა მერე? ხომ მკითხე ვინ იყო და მეც პასუხი გაგეცი,
ჭიქას წყალი გამოვავლე და სამზარეულო დავტოვე, დივანზე მოვეწყე კომფორტულად და ტელევიზორი ჩავრთე, ლუკაც მალევე შემოვიდა და ჩემი მოხრილი ფეხების წინ დაჯდა,
- არ შეგიძლია ნორმალურად დაჯდე?
გამომხედა და ფეხები გამაშლევინა, მეც თვალები ავატრიალე და შევტრიალდი მისი თქმით ნორმალურად დავჯექი, მანაც მისკენ მიმწია ხელი მომხვია და მიმიხუტა, ვაღიარებ ახლა უფრო სასიამოვნოდ ვიჯექი ვერ მოვისვენე და ფეხები მაინც ავწიე დივანზე რაზეც ჩაეცინა,
GDS-ზე იყო გადართული და რათქმაუნდა GDS ხომ გამეორების სამყაროა ამიტომ ალადინი გადიოდა რაც ჩემთვის სრულიად მისაღები იყო,
- ლუკა შენ რა გჭირს?
წამით მოვშორდი და მას ავხედე
- არაფერი
არც კი შემომხედა ისე თქვა
- არ გეტყობა
ვთქვი და თავი ისევ მივადე,....
წყნარად ვისხედით და ისიც ჩუმად უყურებდა ალადინს
- თუ გინდა გადართე
- არა უყურე და მერე,
მანაც მითხრა და ყველაფრის ხმა კარებზე კაკუნმა შეცვალა ტელევიზორს კიდევ უფრო დავუწიე და წამოვხტი, ერეკლე და ანის მოლოდინში, ან დედას და ნანას მოლოდინში უფრო ვიყავი ამიტომ კარები პირდაპირ გავაღე თუმცა არცერთი არ ყოფილა
- ისევ შენ?
ვიკითხე და უსიამოვნებაც შემეტყო, ზაზას ხილვისას
- კი ისევ მე, მარტო ხარ აშკარად, ცისანამ გამომგზავნა ეს მიეციო,
თქვა ღიმილით და პარკი აწია ცისანა აშკარად მწირავდა ან შვილის დამპალ განზრახვებს ვერ ხვდება
- გასაგებია კარგი მადლობა გადაეცი
ვთქვი და პარკი გამოვართვი, კარები უნდა მიმეკეტა თუმცა დაიჭირა
- მეგი მარტო ხო არ გეშინია
- მარტო არ....
- არის არცერთი ფორმით
დაასრულა ლუკამ და მეც მას გავხედე, რომელიც მაიკას ისწორებდა თითქოს ახლა გადაიცვა, გამოსული სამზარეულოში შევიდა თუმცა ისევ უკან დაიწია
- გინდა კიდევ რამე?
- ვინ არი?
მკითხა და მეც მაღიზიანებდა მისი უაზრო კითხვები
- რა შენი ს საქმეა ვინ ვარ ხო ხედავ რო მარტო არ არის, შეგიძლია შებრუნდე და შენ საქმეს მიხედო
წყნარად უთხრა ლუკამ და კარების მოაჯირს მიეყრდნო
- თუ რამე დაგჭირდება მითხარი
ახლა მე მითხრა ზაზამ
- არ დამჭირდება არ შეწუხდე
ფართოდ გავუღიმე მეც და წასულს კარები მივუკეტე
ლუკამ წამით შემომხედა და სამზარეულოში შეაჭრა
- მშია,
ხმამაღლა თქვა და მეც გამეცინა
- მეც მაგრამ ახლა ვერ შეჭამ,
გავყვირე სიარულშივე და მასთან შევედი
- რატო?
იკითხა და მეც ხელზე ხელები ჩავავლე და წინ წავედი ლუკაც გამოვაფორთხიალე სამზარეულოდან
- იმიტომ რომ სახლში მარტო ვართ და მხოლოდ ჩვენ ვერ შევჭამთ,
ღიმილით ვთქვი და დივანთან მისულმა ლუკას გავხედე ხელი ვკარი და ისიც დივანზე დაეშვა, ტელეფონი ავიღე და დედას დავურეკე რაღაც დროის მერე ძლივს მიპასუხა
- სად ხართ დედა
- მოვდივართ რა არი,
ზედმეტად უდარდელად მკითხა
- დავწყდით მშიერებიი, მოხვალთ თუ ვჭამოთ
ლაპარაკით ჩამოვჯექი დივანზე,
- ყველა სახლში ხართ?
- ნუ ყველა თუ არა ნაწილი,
სიცილით შევხედე ლუკას
- კაი ამოვალთ ჩვენც დაგველოდე
- კაი აუ დედაა ჯოხიანი ნაყინი წამოღე გთხოვ,
რათქმაუნდა სამი დღეა არ მიჭამია შეიძლება ცუდად გავმხდარიყავი ის დღეც ლუკამ მომიტანა ბოლოს რო ვჭამე, სამსახურის გადამკიდე არ მაქვს დრო გავბოდიალდე ნაყინებისთვის
- აბა ეხლა! ლუკამ ხო მოგიტანა დღეს!
მკაცრად თქვა და ისე თითქოს უკვე ნაჭამი მქონოდა რეალურად არც კი ვიცოდი, რომ სახლში ნაყინი იყო გაფართოებული თვალებით გავხედე ლუკას და ტუჩების მოძრაობით ვკითხე მართლა მოიტანე მეთქიი, მანაც თავი ღიმილით დააქნია და მეც ყელ დაჭიმულმა ავიფარე პირზე ხელი, მალევე მოვიფიქრე გამოსავალი სახე გავასწორე და თმა თავის გვერდზე ნაზად გადაქნევით გვერდზე გადავიწიე,
- მერე რა დედა? შენ რა გგონია ამხელა ფილარმონია ქალს ერთი მეყოფა?
ხელებს ვაყოლებდი ლაპარაკს და ლუკას სახეზე ქონდა აფარებული ცალი ხელი და იცინოდა,
გაკვირვებული ვუყურებდი თუმცა არ ვიმჩნევდი და ისევ ვაგრძელებდი ჩემსას
- მაგხელაა ფილარმონია ქალსს დედი, პატარა წკეპლა არ გეყოფა, კეტით ქცემ რო ამოვალ,
რამხელა აგრესიააა, ბულინგი, არასდროს არ ვიყავი მომხრე,
თვალები გამიფართოვდა დავფიქრდი კიდეც ასეთი რა ვუთხარი მეთქი
- ერთის მეტი არ არი ანუ ხოო?!
აი მეგი სად დაგერხა ლუკას შევხედე და ისევ ტუჩების მოძრაობით ვკითხე რამდენიათქო, მანაც მხრები აიჩეჩა ხელები გაკვირვების ნიშნად ამოატრიალა და ქვედა ტუჩ გამოწეულმა წარბები მაღლა აქაჩა,
- გატენილია გოგო პარკიი!
მეჩხუბა და მეც თვალები გამიფართოვდა,
- ამმ,..... დე,.... კაი...., რა იყო შემეშალა, არ ვიცოდი,
ბლუყუნი დავიწყე
- გაჩუმდი აფერისტო
- მართლა არ ვიცოდიი
ამოვიბურდღუნე და დედამ რომ გამითიშა ტელეფონს ქვედა ტუჩ გამოწეულმა დავხედე,
- აუ რატო არ მითხარი?!
ახლა ლუკას ვეცი
- მე მეგონა იცოდი
ისევ მხრები აიჩეჩა და სიცილსაც ძლივს იკავებდა
- ოო გადი რა
ბუზღუნით წამოვდექი და ისევ სამზარეულოს მივაკითხე
- მოიცა მოიცა
მომყვირა ოთახიდან და მალევე სამზარეულოში გაჩნდა, მომიახლოვდა და ხელზე ხელი ჩამკიდა
- ახლა ვერ შეჭამ
- ვათ? რატო?
- იმიტომ რომ სახლში მარტო ვართ და მხოლოდ ჩვენ ვერ შევჭამთ,
გამიცინა და სამზარეულოდან გამიყვანა, უზომოდ მესაყვარელა, მინდოდა იმ ჩაჩხვლეტილ ლოყაზე მეკოცნა, დედა და ნონა რომ მოვიდნენ მათ გააკეთეს საჭმელი და მაგიდა მე გავშალე ერეკლეს დავურეკე რადგან მაინტერესებდა, მალე მოვიდოდნენ თუ არა ლუკას გვერდით ვიჯექი მაგიდასთან და ჩანგალს ვაკაკუნებდი
- ხოოო
ყვირილით გაისმა ერეკლეს ხმა თუმცა მაინც ძლივს გავიგე მისი ხმა რადგან მუსიკის ხმა მისას ფარავდა
- სად ხარ ბიჭო? მალე მოხვალთ?
- აუ კიი ჩემო პაწაწინა ერთ 5 წუთში მანდ ვართ
- და რა მუსიკებია რა ხდება?
- დაიკიდე მოვალთ კაროჩე,
თქვა და თან მომახალა გათიშეო მეც გავთიშე და ხალსხს გავხედე, ფხუკუნის მერეე სიცილი გულიანად დავიწყე, როცა ანის საოცარი ხმები ,"ვუ" 'ნა ნა ნა" სულ ახლა შევამჩნიე რომ ისმოდა....
მოვიდნენ და მივირთვით კიდეც, ანი აშკარად კმაყოფილი ჩანდა თუმცა როცა ვეკითხებოდი სად იყავით თქო ამბობდა საქმეზეო..... დრო ერთად ვატარეთ ვსაუბრობდით, ერთმანეთს აზრს ვუზიარებდით, საღამოს ერეკლეს ისევ დაურეკეს და წავიდა, ანი ისე საყვარლად უყურებდა მეგონა მალე გაეტირებოდა, ერეკლემ ლუკა გაიყოლა და წავიდა, სახლში დიდად არაფერი გვიკეთებია ყველა ჩვენ ჩვენ საქმეს ვაკეთებდით, 7 საათისკენ მე და ანი მისი თხოვნით სასეირნოდ გავედით და უკან გვიან დავბრუნდით, ბიჭები ხშირად ცდილობდნენ ჩვენთან კონტაქტს და უკვე შიშის გრძნობას ვგრძნობდით რადგან ბნელოდა, უბანში რომ შევედით ერეკლეს მანქნაც მაშინ შემოვიდა, ერთი სიგნალი დაგვიტოვა და დასაყენებლად ადგილი მონახა, რათქმაუნდა დაველოდეთ და მანქანასაც მივუახლოვდით
- ასე გვიან სად დაბოდიალებთ გოგო
გადმოსულმა მუდომ იკითხა და შავი თვალები კოპებ შეკრულმა მოგვანათა,
- თქვენთვის გვიანია, სად იყავით?
ერეკლემაც იკითხა და კარები მიკეტა
- სასეირნოდ ვიყავით,
ანიმ პასუხი გაცა და ლუკასთან მისულმა ლუკას ლოყაზე აკოცა მე არ ვაკოცებდი ასეთი სიუხეშის მერე
- სასეირნოდ ასე გვიან იყავით? თუ სახლში ვერ აჩერებთ ტრაკებს ადრე გასულიყავით,
ისევ უხეშად თქვა და მეც კოპები შემეკრა
- რას იღრინები აუხსენი წესიერად
- რა ავუხსნა, რო გვიან გარეთ არ უნდა იაროს? რა ახსნა უნდა ამას თვითონ ვერ უნდა მიხვდეს?
ჩხუბი განაგრძო და უკვე მაღიზიანებდა მისი უაზრო ხასიათი
- მე გამომყვა
დავაყოლე მუშტების მოკვრას
- შენ გოგო არ ხარ?
სწრაფადვე გამცა პასუხი
- და მერე შენ რა? რა შენი საქმეა მე სად გავალ და როდის
შეტევაზე გადავედი თუმცაა თითქოს რაღაც ნაწილი მეუბნებოდა გაჩუმდიო
- სადაც გინდა იქ გადი და როცა გინდა მაშინ, ჩემ დას ნუ გარევ!
ჩემსკენ წამოიწია და მეც უკან დავიხიე
- რო არ დომებოდა არ წამოვიდოდა!
ხმა გავამკაცრე
- კონცერტებს ნუ აწყობთ სახლში ადით და ადამიანურად მოგვარდით
ერეკლემ წყნარად გვითხრა და მეც მას ვეთანხმებოდი თუმცა ლუკა ამას არ ფიქრობდა
- არ მაინტერესებს რა უნდა და რა არა მე ვუკრძალავ გვიან სიარულს,
ისევ წამოიწია და კარები მიკეტა
- შენ ვერ უბრძანებ და ვერ ასწავლი რა უნდა აკეთოს სრულ წლოვანმა გოგომ, ასევე თავისი აზროვნება და სურვილები აქვს და ოდნავი ნდობა მაინც, რომ გაგაჩნდეს მის მიმართ!,....
აქ სიტყვა გავაჩერე და ლაპარაკშივე მისკენ მიმავლი წინ ჩამოვუდექი
- ნდობა რომ გქონდეს....! ასე კუდივით არ დაყვებოდი უკან! და თავადაც არ გექნებოდა შიში რომ შენი და რამეს მიქარავს
კბილებში გამოვუცერი და მისი გაცოფებული თვალები ისე მიყურებდნენ სიკვდილს ველოდი,
- შეიძლება მან არა მაგრამ სხვამ მიქაროს
სიტყვაშივე ჩამაფრინდა მკლავებზე და უკვე წყობიდან გამოსულმა მკაცრი ბარიტონით გამომიცრა სიტყვები, მკერდის გასწვრივ მკლავებზე ისე მტკინვეულად მკიდებდა ხელებს, კანი მეწვოდა ერეკლე წამოიწია თუმცა ხელით ვანიშნე არ გინდა მეთქი
- მან იცის რა უნდა გააკეთოს და როდის უნდა დაბრუნდეს სახლში!
წყნარად ვუთხარი და ვეცადე მისი ხელებიდან გავთავისუფლებულიყავი
- ხელი გაუშვი ლუკა ძაან ზედმეტები მოგდის შენ თუ არ გაქვს ხასიათი სხვას ნუ უფუჭებ!
ანი მოვიდა ჩვენთან და ლუკას ხელებს ხელი მოკიდა
- დებილი ხარ? როგორ უჭერ ტკივა!
მის ხელებს დაებორძიკა ანი და ლუკას მკაცრი თვალებით გახედა,
- ყ*ე ხო არ ხარ რამ გაგაგიჟა?
ერეკლემ გაოგნებული სახით იკითხა, ლუკამ ხელი შემიშვა და მხრები წამით უარესად ამტკივდა ანიმ ხელები მხრებზე გამისვა და ლუკას მიუტრიალდა
- ჯერ ერთი, მეგის მე ვთხოვე გავსულიყავით და როცა დაღამდაა სამჯელ მთხოვა სახლში დაბრუნება თუმცა, ვიცოდი რო მოვიწყენდი ამიტომ ვთხოვე რომ კიდევ ცოტახნით ევლო ჩემთან ერთად! მერე მეორე ყველაფერზე ნუ ჩხუბობ! ახსნა შეგეძლო! და მესამე, მაგარი იდიოტი ხარ!
უთხრა ხელი ჩამკიდა და კორპუსისკენ გამაქანა... ოთახიდან არ გავსულვარ არც არავინ შემოდიოდა მე და ანი ვიყავით მარტო, ანი გავიდა რამდენიმეჯელ, ისევ რაღაცას წერდა და დრო გაყავდა, კარზე კაკუნი იყო და მეც გავძახე მოდით მეთქი, კარები დედამ შემოაღო წყნარად და მე და ანი მოგვათვალიერა, კარები წყნარად მიკეტა ოთახში შემოსვლის მერე და ძირს საწოლზე ჩემს ფეხებთან ჩამოჯდა
- ცუდად ხო არ ხარ დე?
მკითხა და სახეზე ხელი ნაზად მომისვა
- არა კარგად ვარ რატო მეკითხები
- რავიცი ცუდ ხასიათზე ამოხვედი სახლში და ოთახიდან არ გამოდიხარ შენი ჩვევა არ არი ეს
წყნარად მესაუბრებოდა და ანიც მე მიყურებდა
- ლუკასთან იჩხუბე?
დამისვა კითხა და მეც გავოცდი, საიდან მიხვდა მეთქი
- საიდან?
გაკვირვება ვერ დავმალე
- რაც მოვიდა იმის მერე ფანჯარასთან დგას და კოპები აქ შეკრული
- ოო ეგ მთელი დღე იდიოტურ ხასიათზეა
აიქნია ანიმაც ხელი და ისევ ფურცლებს ჩახედა
- კი მარა ამ შემთხვევაში მეგის უნდა რაღაც უთხრას მარა ვერ ეუბნება
- შენ რა იცი?
დავუსვი კითხვა თუმცა თან მისი ოინები ვიცოდი აუცილებლად გაარკვევდა
- ვიცი დამიჯერე
- არ მაინტერესებს რაც უნდა ის ქნას
- რატო ამბობ მასე? იქნება რამე ხდება რაც იძულებულს ხდის იუხეშოს იქნებ რა სჭირს მიდი კითხე გაარკვიე
წყნარად აგრძელებდა საუბარს
- ვკითხე დღეს უკვე და პასუხიც მივიღე მეორედ არაფრის კითხვას არ ვაპირებ
- და რაო მერე?
- არაფერიო!
სწრაფადვე გავეცი პასუხი და საწოლზე გადავწექი
- მოგვარდებით მაშინ გამოდით აქ ნუ შეიყუჟეთ,
ფეხზე გასამხნევებლად წამომარტყა ხელი და თვალებით მაჩვენა ადექიო
- ვის სად ეძინა აბა?
სიცილით გვკითხა და მე და ანიმ ერთმანეთს შევხედეთ ლამის სიმართლე უთხრა
- საით ეძინათ ბიჭებს?
დასვა ღიმილით პასუხი და მეც ანის თვალები იმხელაზე დავუბრიალე, სიტყვა შეახმა
- აქეთ
ერთხმაში ვთქვით თუმცა მე ჩემი მხარე დავასახელე მან თავისი
- ოოო რა კვატი ხარ გოგო მოიცა მარცხენა აქედან არიი
გამოვიშტერე თავი და შევტრიალდი ვითომ მარჯვენას და მარცხენას მეორე მხრიდან ვარკვევდი
- აა მართალია მაგეთ
გავიკრიჭე და თავში ხელი მივირტყი
- რა გეშველება ამხელა გოგოს
თავის ქნევით თქვა და წამოდგა
- ვსო გეყოფათ ბავშვებივით ჩხუბი და გამოდით ეხლა
დედა გავიდა და მეც ანის გავხედე
- აუ ანი მიდი რა ნაყინი შემოიტანე გთხოვვ,
გავეკრიჭე და ისიც წამოხტა,
ოთახში რომ მარტო დავრჩი მაიკა გამოვიცვალე, პატარა საყვარელი აფუშფუშებული ჰქონდა მკლავებზე ოდნავ იშლებოდა მოკლე მკლავები და ფერიც მომწონდა კარადა რომ დავკეტე ანი შემოვიდა ნაყინი გადმომიგდო და მეც ბედნიერმა მოვაცალე პარკი გემრიელად ჩავკბიჩე და თვალები სიამოვნებისგან დავხუჭე, ეს ნაყინი რომ არა რა მეშველებოდა,
- მეგი
სახე შეცვალა ანის, მეც თავის აქნევით მივანიშნე რა იყოთქო მან კი თითი გამოიშვირა და საერთოდ ვერ ვხვდებოდი რისთვის უნდა შემეხედა?
- რა?
უაზროდ ვიყურებოდი უკან
- მანდ არა გოგო
ლაპარაკშივე წამოდგა და ჩემსკენ წამოვიდა
- აქ!
თითი მკლავს მიუშვირა
- ძალიან გიჩანს ჩაწითლებული
- არ წამოხ.....
ლუკას ხმა რომ გავიგე სწრაფად გავხედე კარებს და ლუკაც რომ დავინახე სწრაფად ავიფარე ხელები ნატკენ ადგილებზე
- რა გინდა?
ანიმ გახედა, ძმას
- მინდოდა მეკითხა...
- რა უნდა გეკითხა?
საუბარს არ აცდიდა ანი
- მაცადე!
- გაცდი და ვერ თქვი,
- კლუბში მიდის ერეკლე გინდა წასვლა?
ძლივს ამოთქვა თუმცა ანიმ მიახალა არ მინდაო გაოგნებულმა შევხედე,
- რა არა გოგო?
- შენ გაჩუმდი
არც გამომხედა ისე მითხრა,
- და შენ თუ დაამთავრე ნახვამდის
- წესიერად მესაუბრე!
სრულად შემოვიდა ოთახში
- და რა არ მოგწონს? შენი ხასიათის შესაბამისად გესაუბრები!
- ანი დაწყნარდი და ნუ მცდი
ნელ-ნელა მოდიოდა ჩვენსკენ რა ჭირს კი მაგრაამ რატო ღიზიანდება ასე სწრაფად
- ნუ გამოიცდები და გადი ოთახიდან!
თავისას აგრძელებდა ანი მაშინაც კი როცა ლუკა მკლავში წვდა,
- ლუკა რას აკეთეებ?
წინ გადავუდექი და ხელი გავაშვებინე
- და რას იზავ ახლა ცემ?
ყველაფერზე რატო ამახვილებ ყურადღებას რატო ღიზიანდები? რა გჭირს დღეს მთელი დღეა?
მკლავზე დამხედა და შემდეგ ისევ მე მომანათა თვალები,
- რა გჭირს ლუკა?
გავუმეორე კითხვა და თვალს თვალში ვუყრიდი თუმცა მისგან პასუხი არ ჩანდა ერეკლემ შემოყო თავი ღიმილით თუმცა მალევე შეიცვალა
- ისევ ჩხუბობთ?
კითხვა დასვა და ოთახში სრულად შემოვიდა
- არა არ ვჩხუბობთ რაღაცას ვეკითხები,
სწრაფად გავეცი პასუხი და მაიკა გვერდებზე გადავიჩოჩე რომ ერეკლეს არ დაენახა თორე დარწმუნებული ვიყავი ჩხუბს სერიოზულად დაიწყებდა, ისიც კი მიკვირდა ქვევით ლუკასთან მხოლოდ კითხვით რო დაკმაყოფილდა, თუ სხვა რამე არ უთხრა როცა წამოვედით,
- ანი ჩაიცვი და წამოდი
- ხო მარა გვიანია და ჩემი ძმა არ მიშვებს,
ცინიკურად თქვა და ლუკას შეხედა,
- ოო ნუ ბოდიალობ ამხელა გოგო, წამოდი მარა ცოტახნით უნდა დავლიო მე და მანამ დავლევ შენ გაერთე, წამოგიყვან და მერე ჩემ საქმეებს მივხედავ
თქვა ტაშის შემოკვრით და მეც მის საქმეებზე გამეცინა
- ილია და გიო იქნებიან?
კითხვა დასვა ანიმ
- კი და კიდე რამოდენიმე
გაცა პასუხი ხელის ჩაქნევით და მალევე დასერიოზულდა,
- მოიცა მოიცა, რატო შემეკითხე?
ანისკენ დაიძრა თვალებ მოჭიტული ერეკლე
- ისეე ნაცნობები რომ მენახა,
უცებ გაცა ანიმ პასუხი და მეც მეცინებოდა მათ საყვარელ ქცევაზე,
- ვსო ჩაიცვი ხოდა, მეგი შენ არ წამოხვალ?
- აუ არა, დაღლილი ვარ და იქ ვერც ვერაფერს გავაკეთებ
- დაიკიდე რა გააკეთებ, არ გაინტერესებს რა ხდება კლუბში?
უცებ შემომხედა ანიმ
- კაი რა ანიიი,
წავეწუწუნე თავის უკან გადაგდებით,
- მიდი რა გთხოვვ უშენოდ ხო იცი არ მინდა არსად გამეკრიჭა
- აუუ მარა მალე წამოვალთ!
გამოვთქვი ბრძანება და ისიც უცებ დამემორჩილა...
არც ისე ცოტახანი გვივლია ვფიქრობ ერეკლემ სხვა ადგილას წამოგვიყვანა...
ერთი ოთახიც და კლუბში ვიქნებოდით, კარებს ვუყურებდი და საერთოდ არ მქონდა იქ შესვლის სურვილი მეზარებოდა უზომოდ ყველაფერი...
შიგნით ენერგიულად გაჰკიოდა მუსიკის ბითებიდან ხმა, აღგზნებული ხალხი ერთმანეთს სხეულით ეკრობოდა, პატარა მრგვალი სცენა ალაგ-ალაგ სადაც ბოძზე შიშველი სტრიპტიზიორები ცეკვავდნენ
ირგვლივ უამრავი სასმლითა და ნარკოტიკით გაბრუებული წყვილები მოურიდებლად იკმაყოფილებდნენ ვნებიან სურვილებს, ირგვლივ სიგარეტის და სასმლის შერწყმული გამაბრუებელი სუნი იყო, ჩემთვის სრულიად ამაზრზენი იყო იქ ყოფნა
- გაგიჟდი ერეკლე?
სწრაფად შევტრიალდი წყვილის "ამბებში" ნახვის მერე
- გაგიჯდი ელეკლეე? ჯერ პოლნოსთვის ალ მიყულებიაა,
ენა მოიჩლიფა ლუკამ და ჩემ მაგივრად დაასრულა სიტყვა რომელიც სრულიად არ შეესაბამებოდა ჩემ სიტყვებს ხელი აგვიწია კარგადო და ბარისკენ წავიდა, რაღაც უთხრა ბარმენს და მანაც მალევე გაუწოდა ჭიქა თვალი არ მომიშორებია ჭიქა ამიწია და დასალევად წაიღო ტუჩებისკენ, თვალი უცებ მოვაშორე
- ვიცი მეგი, უბრალოდ მინდოდა გენახათ რო ეს სათქვენო ადგილი არ არის! ნებისმიერი მოვა თქვენთან იმისთვის რო რამეს გამოკრას ხელი და უნდა მომაკვლევინოთ ვიღაც,
მოგწონს ანი?
წყნარად გადახედა ანის რომელიც ბოდიშის თვალებით იყურებოდა ანიმაც თავი არას ნიშნად გააქნია
- სად იყავი აქამდე
ილია გამოჩნდა და მეც ვიღაც უცხოს მოლოდინში მთელი სხეული დამეჭიმა, ილიას ხილვისას კი დავწყნარდი
- ჰა აბა რომელი ოცნებობს სახლში წასვლას?
სიცილით გვითხრა და მეც ხელი ავიწიე, ლუკას გავხედე რომელიც უკვე გიოსთან ერთად სვავდა უკვე ნეტა მერამდენე ჭიქას
- აუ წავიდეთ გთხოვ
შევეხვეწე ერეკლეს
- აუუ ასე საშიშიაა უკვე უნდა დალიო? ან რა გინდათ აქ წამო სადმე გავიდეთ რა
- ლამაზო შენთვალწინ გინდა დავკერო ნებისმიერი გოგო?
წაგიყვან სახლში და დაიძინე
სიცილით უთხრა ერეკლემაც
- აუ ერეკლეე,
ხვეწნა მუდარის თვალებით შეხედა ანიმ
- აბა რა გიყო დალიე შენც და გაერთე
- აუუ რა დავლიო ვერ ხარ?
ბუზღუნი დაიწყო თვითონაც ვერ გაეგო რა უნდოდა, ისევ ლუკას გავხედე ვიღაც გოგო დატრიალებდა თავს,
- რას ბუზზღუნებ ჩამოყალიბდი
ანიმ დოინჯები შემოირტყა და ადგილს თვალი მოავლო
- ის ნახე რა, ჯერ არ მოსულა უკვე დათვრა
ძმას მოკრა თვალი და დოინჯებ შემორტყმულმა ამოთქვა
- ჰაა წაგიყვანოთ გოგოებო?
გიომ შემოგვთავაზა
- მე წავიყვან გიო
ერეკლე უცებ ჩაეკვეტა, არადა უნდა მეთქვა კი ახლავე მეთქი
- კაი მაშინ მივალ მეც,
თქვა გიომ და ბიჭებისკენ წავიდა
- წამო დალიე შენც თუ გინდა
- აუუუუ
- მარტო შენ დალიე გასინჯე და გაგიყვან აბა ვერ ისვენებ!
მე უკვე მათი სმენით დავიღალე,
- მომკლავს ლუკა
ძმას გახედა რომელთანაც ახალი გოგო მივიდა რომელიც აშკარად ნასვამი იყო,
- ხუინათქო თუ რამე გითხრას და პლიუს ჩემთან მოდი, კაი
ყოყმანი დაიწყო ანიმ ერეკლემ ხელი მოხვია და ბარისკენ წაიყოლა
- მეგი ჩემთან,
მომყვირა ერეკლემ და მეც მას გავყევი ბუზღუნით
- ერე გიო მაინც გამიყვანსს,
გვერდში ამოვუდექი და ვეცადე ყველანაირად შემძლებოდა ისევ საკუთარ სახლში და სიწყნარეში დაბრუნება, ნეტა დედამ იცოდეს სად წამოგვიყვანა ერეკლემმ, არა ანისაც რო დიდად არ უნდა წამოსვლა ნახე რაა!
- გაჩუმდი მეგი ერთად წაგიყვანთ პროსტა ჩემთან ახლოს იყავი, აუ ამ გოგომ კიდე ტვინი მოუტყნა,
ჩემთან საუბარი რომ დაასრულა, ლუკასთან მდგარ გოგოზე თქვა და უკვე ახლოს მისულებმა, ერეკლემ გოგოს საჯდომზე მიარტყა ხელი, გოგოც შემოტრიალდა რო შემოერტყა თუმცა შემოტრიალებისთანავე ერეკლე ანის მოშორდა და გოგოსთან შეამცირა მანძილი
- რა?!
დააყოლა, იმდენად ახლოს იყო სხეულზე ეხებოდა, გოგოს სახე შეეცვალა და ხმაც ვერ ამოიღო
- რა ნაცნობი სილურჯეა
უკვე ცალყბად ჩაღიმებულმა ამოთქვა გამომწვევად ჩაცმულმა გოგომ და ერეკლეს უარესად აეკრო
- უკვე გითხარი რო ლურჯ ფერზე ვაბოდებ?
ეს ნახეე ორ ბიჭს ერთად აბაავს? თუ? ლუკამ ამათვალიერა და კიდევ ერთი ჭიქა გამოცალა, უხერხულად შევიშმუშნე მის ათვალიერებაზე
- უკაცრავად და გიოს ხო არ გავყვეთ
მხარზე ჩაავლო ანიმ ხელი და მისკენ მიატრიალა,
- კაი კაი შენ განკარგულებაში ვარ
დახედა ანის და გაცინებასთან ერთად ანის ტუჩებისკენ დაიხარა და წამით ბაგეებს მოავლო თვალი, ოუუუ ეს რა იყოო მე როგორც მეწვრილმანე და მოსიყვარულე ხალხის შეყვარებულმა ერეკლეს ქცევა მომეწონა და ღიმილი ვერ დავმალე
- თქვენ კარგ გართობას გისურვებთ
ხელი აუწია ლუკას და გოგოს და ანის განკარგულებაში მყოფმა ბარმენს რაღაც გაყვირა, აზრზე არ ვიყავი რა უნდა გამეკეთებინა იდიოტივით ვიდექი შუა კლუბში და ვერ ვხვდებოდი სად უნდა წავსულიყავი ლუკა იქვე იჯდა და გოგოც ზედ ეხვეოდა ჩემთვის არ ეცალა ერეკლე ანის ელაპარაკებოდა ცოტა მოშორებით თუმცა მის თვალთახედვაში ვიყავი გოგო რაღაცას ეუბნებოდა ლუკას უფრო ტვინს უღრღნიდა მამაკაცს შევხედე რომელიც ვითომ შემთხვევით დამეჯახა და ბოდიშის მოხდის მერე გამოლაპარაკება ცადა თუმცა სწორედ მაშინ წამოფრინდა ლუკა სკამიდან გოგოს ლოყებზე ხელებით ჩააფრინდა და გოგოც რომ უკან უკან იხევდა ლუკაც მას მიყვებოდა
- ნუ შემეცი! დღეს მთელი დღე დაახვიე ხო ხედავ რა ....ობასაც იძახი! მამაშენს ულოკე! არ მიზიდავ ხო ხედავ? ნუ! შე!მე!ცი!
მე დამეჯახა გოგო და ლუკას აგრესია ისე გარკვევით გავიგე დამჟრჟოლა, გოგო ტკივილისგან "ააა" ს მეტს ვერაფერს იძახდა ლუკას ხელებს უჭერდა ხელს რომ ლუკას ხელი გაეშვა
- დაიკიდე მოდი აქ
მითხრა უცნობმა მამაკაცმა და მეც ისეთი გავხედე გაუკვირდა
- გაიარე რა!
მეც მივახალე და ლუკამ გოგოს ხელი რო არადა არ გაუშვა იძულებული ვიყავი მასთან მივსულიყავი მაგრამ თან მეშინოდა მისი
- ლუკა
არ შევხებივარ ისე ვუთხარი
- ლუკა შეეშვი
ისევ გავუმეორე წყნარად, ქალს უკვე ტკივილისგან მოდიოდა ცრემლები ჩემ თვალში ლუკა უზომოდ არასწორად იქცეოდა
- ლუკა! ცოდოა!
ისევ გავუმეორე და ერეკლეს გავხედე რომელიც წყნარად უყურებდა ამ ყველაფერს
- ლუკა გეყოფა!
ვუყვირე და მანაც უშვა გოგოს ხელი, გოგო რამოდენიმე ნაბიჯით უკან გადაიწია ხელს ტკივილსგან გაბრუებულ ლოყებზე იჭერდა და ლუკას გაოგნებული უყურებდა, უცებ შეტრიალდა და ხალხში აირია...
- გაგიჟდი, ლამის ყბა მოაგლიჯე!
გაბრაზებულუ ვეცი ლუკას
- და შენ რა გინდა? რატო ერევი ყველაფერში?!
ახლა მე მომადგა და ვეცადე წყნარად გამეცა პასუხი რადგან მან ამ მოკლე დროში იმდენი დალია საერთოდ ვეღარ ხვდება მგონი რას აკეთებდა
- ლუკა რაც არ უნდა იყოს გოგოა და შენ რომ მისთვის კიდევ ოდნავ მოგეჭირა, გოგო ვეღარ ისაუბრებდა ვერასდროს!
- და ჩემ საქმეში ნუ ერევი
სიტყვებს მიცრიდა კბილებში
- მე უკვე დიდიხანია შენ საქმეში ვარ ჩარეული! მე წავედი კარგ გართობას გისურვებთ!
ვთქვი თუ არა მაშინვე მოვშორდი ადგილს მომბეზრდა მისი სიუხეშე და ეს უაზრო ადგილი
- მოიცა მოიცა სად მიდიხარ?
ვიღაცამ დამავლო ხელი და უკვე ის ვიღაცა სახითაც ვიცოდი ვინ იყო რადგან მასზე ვიყავი აკრული
- რა შენი საქმეა სად მივდივარ
ლუკაზე გაბრაზებული ახლა მას მივადექი
- მიყვარს უკარება გოგოები
ცალყბად ჩაიღიმა და ერეკლემ რო დამინახა კოპებ შეკრული წამოვიდა თუმცა ის შორს იყო ლუკასთან შედარებით, რომელიც ისევ მიყურებდა
- სად იყურები ლამაზო აქ ვარ
თავი შემახსენა ახალმა გამოჩენილმა იდიოტმა და წამით მას შევხედე შემდეგ კი ისევ ლუკას გავხედე რომელმაც ბოლო ჭიქა გამოცალა მაგიდაზე ლამის დააფშვნა და დიდი ნაბიჯებით წამოვიდა ჩემსკენ ერეკლე გაჩერდა როცა ჩემკენ მომავალი ლუკა დაინახა და აშკარად დაიმედებული მიუბრუნდა ანის თუმცა ჩემკენ წარამა იყურებოდა
- ამაზრზენი ხარ! ეს უნდა მეთქვა ხელი გამიშვი და ნორმალურად მოვგვარდებით
- რამხელა გული გაქ
სიცილით მომეფერა სახეზე და მეც ძლიერი ხელის კვრით მოვიშორე როცა ხელი მოადუნა
- მოდი დაახვიე და ხალხი ნორმალურად შეარჩიე!
მივახალე და ლუკა რომ ლამის მოვიდა მე იქიდან მოვშორდი, ძლიერ მუსიკაში მაინც გავიგე რაღაც უცნაური ხმა და უკან გავიხედე, რათქმაუნდა არ მოისვენა და მისულმა მამაკაცს დაარტყა, კაცი ძირს დავარდნილი უყურებდა ლუკას და ლუკაც ისევ წვდა საყელოში ხალხს დიდად რეაქცია არ ქონდა დიდი ალბათობით ამ ყველაფრერს მიჩვეულებს რეაქცია არ აქვთ, მეც აღარ ვცადე მისი გაშველება შევტრიალდი და გზა განვაგრძე, კლუბიდან გამოვედი და ახლა ჩაბნელებული ადგილის დატოვება მინდოდა როცა შემოვედით შუქი იყო და საშიში არიყო თუმცა ახლა ნამდვილად შემეშინდა საბედნიერო იყო რომ თუ ვინმე იყო იქ ლანდად დავინახავდი
- მეგი!
ნაცნობ ხმაზე არ გავჩერებულვარ შიშმა გადამიარა და გზა განვაგრძე
- მეგი მეთქი!
ხმამაღლა იყვირა და მეც მაშინ გავჩერდი დამეწია და მანამ თავად შემატრიალებდა უხეშად, მე შევტრიალდი
- რა გინდა?
- სად მიდიხარ მარტო?!
შედარებით წყნარად მკითხა და სასმელის სუნი ძალიან მძაფრად ასდიოდა
- რა შენი საქმეა?! ან რატომ დაარტყი მას? რატო ჩაერიე ჩემ საქმეში?! ან ახლა რატო გამომყევი?!
- ვიღაც აგეკიდა მეგი
ისევ წყნარად მეუბნებოდა მისი საერთოდ ვერ გამეგო როცა წყნარად ვესაუბრებოდი ის მეჩხუბებოდა და როცა მე ვეჩხუბებოდი ის საუბრობდა წყნარად,
- და ხო დაინახე რომ მოვიშორე, ჩემი საქმე იყო და ნუ ერევი ჩემ საქმეში!
ვუთხარი და ისევ გამოვბრუნდი,
- სად მიდიხარ მეგი!
- რა შენი საქმეა სად მივდივარ შენი და არ მიმყავს არსად ხო ხედავ მარტოვარ და როგორც თავად თქვი შემიძლია სადაც მინდა და როდესაც მინდა მაშინ წავიდე!
- გეყოფა!
ისევ წყნარად თქვა და თავი გადაიქნია,
- შემეშვი ლუკა, არ მადარდებ, ხო ხედავ! და შენც დაიკიდე ყველაფერი,
- თუ არ გადარდებ რატო არ აჩვენებ შენ ძმას რა გაგიკეთე!
ახლა მან იყვირა
- უკვე დაინახა
ახლა მე ვთქვი წყნარად რადგან გამომიჭირასავით
- არა პატარავ, შეგეშალა,
ხმა დაიწყნარა და ჩემკენ წამოვიდა
- არ დაუნახავს და არც ის იცის როგორ გიჭერდი არც ის იცის როგორი ფერადია შენი მკლავები,
ჩემკენ მოდიოდა და მეც უკან ვიხეოდი
- თუ არ გადარდებ რატო არ ეუბნები? თუ ფიქრობ შევეწინააღმდეგები რამეში ძაან ცდები!
ისევ წყნარად საუბრობდა და ისე ავეკარი კედელს ვერც მივხვდი, ლუკამ ცალი ხელი ჩემი თავის გვერდით კედელს მიადო და უკვე ახლოს მყოფმა დამხედა,
- რატო გამოიცვალე? სიწითლე ჩანდა?
ისევ წყნარად იკითხა და ჩემსკენ დაიწია ახლა დაიწყო გულმა ფრთხიალი ლუკამ ხელი რომ წამოიღო გვერდზე გადავიწიე და მასაც ჩაეცინა
- რას ფიქრობ შენ ძმას რომ ვაჩვენოთ?
თქვა და მკლავზე ჩამოწეულ სახელოზე დამისვა ხელი
- ფიქრობ?
იკითხა ნაჭერს ხელი ჩაავლო და სწრაფი მოძრაობით ჩახია, მთლიანი მხარე გაიხა და ნაწილი მაიკის ჩამოიწია სწრაფად დავიჭირე რომ ბიუსჰალტერი არ გამოჩენილიყო, მის ღიმილის ვგრძნობდი რაც უზომოდ მძაბავდა
- ლუკა გაგიჟდი? გთხოვ წადი ნასვამი ხარ მე სახლში წავალ
- მარტო ვერ წახვალ ერეკლემ უნდა წაგიყვანოს
ისევ წყნარად საუბრობდა დახრილს სახე ჩემ ლოყასთან ჰქონდა
- მარტო წავალ იქ ასე ვერ შევალ ლუკა! და ამის მერე ხელები რომ დაიმოკლო უკეთესი იქნება
- საყვარელი ხარ მეგი,
ისევ წყნარად თქვა, რაც ცუდად მოქმედებდა ჩემზე
ხელი ისევ წამოიღო ჩემსკენ და სწრაფად ავიფარე მეორე ხელი
- არა არ შემეხო!
სწრაფად ვთქვი და ჩამოხეული მაიკა უკან გადავიწიე
- ჩემი კიდევ გეშინია?
- მე შენი არ მეშინია ლუკა
- ნასვამი ვარ!
- ვიცი
სწრაფად ვცემდი პასუხს
- მაშინ ხელი ჩამოუშვი
გასწორდა და ხელი კედელს უკეთესად მიაყრდნო
- არა გაგიჟდი? ასე ჩამოვარდება
- მეგი
- რა?
ჩემ ხელს ცალი ხელი ფრთხილად მოკიდა და უნდა ჩამოეწევინა მისი უზომოდ მრცხვენოდა რაც მეტყობოდა,
თავი მაღლა აწია ხელი გამაშვებინა და სხეულზე ამიკრო მაშინღა დამხედა
- მოდიან
მითხრა და მეც რაღაცის მთქმელი თვალებით ავხედე რომელსაც მხოლოდ ის თუ მიხვდებოდა რა ვუთხარი
მართლა გამოდიოდნენ ბიჭები, ლუკამ მეორე ხელი ჩააცურა მე და მის შორის
- ვიცი ცუდი ვარ მარა მაინც
ჩაიცინა და მკერდზე დავარდნილ ნაგლეჯს მოკიდა ხელი, ხელი ნაჭრიანად ამოასრიალა და ლამის მოვკვდი ათასი უცნაური გრძნობისგან, მეორე თავისუფალი ხელი მომხვია და უკან გადავარდნილი ნაჭერი აიღო საბოლოოდ ერთმანეთზე გადააბა და მეც მოვშორდი,
- ვსო ისე აღარ არი როგორც წეღან თან არ ჩანს დიდად,
გაიკრიჭა და ისევ მიმაკრა კედელს
- ლუკა,
დაბალხმაზე ვუთხარი
- რა?
- ერეკლე მოდის,
უარესად დაბალხმაზე ვთქვი და ლუკა მხოლოდ ჩემზე მოშორებული კი არა ახლა ის იყო აკრული კედელზე საყელოში ჩაფრენილი აკრობდა ერეკლე ლუკას კედელზე,
- აუ შენ ხარ?
თქვა ერეკლემ ლუკას ნახვისას და მოშორდა
- რანაირად დგახარ? რას აკეთებდით? იმენა შენი კუბოს ზომებს ვიღებდი!
ბურდღუნებდა ერეკლეც
- დებილი ხარ რა ერეკლე რეებს ბოდიალობ, ვსო დალიეთ? წავიდეთ გთხოვ
ვთხოვე ერეკლეს და ანიც უაზროდ მომღიმარი მიყურებდა
- ჩემი და დაათვრე ბიჭო?
ლუკამ გახედა თავის დას და გაეცინა
- ერთი ჭიქა დალია
სიცილით გახედა ანის ერეკლემაც, ანი გამომავალ მუსიკაზე ცეკვავდა და თან იცინოდა, ღიმილით უყურებდა ერეკლე მოცეკვავე ანის ანი ისე გულიანად და საყვარლად ცეკვავდა მგონი თავი ქორწილში ეგონა
- საყვარელია
ღიმილით მაყურებელმა ერეკლემ მოუშორებლად ამოილაპარაკა და ლუკა უკვე ერეკლეს უყურებდა ისე თითქოს უნდა აშარებოდა ჩემ დაზე რეებს იძახიო
- ლუკა დაბრუნდი შენ გოგოებთან ჩვენ წავალთ
წინ დავუდექი ლუკას და შუქი რომ აინთო თვალებიც გამიფართოვდა
- ლუკა მიშველე
დაბალხმაზე ამოვიგმინე როცა გადასარევად ჩანდა ჩემი გამოგლეჯილი მაიკა და ლუკას მივუახლოვდი,
- დაიკიდე სიმართლე ვუთხრათ
დაბალხმაზე თქვა და ანით გართულ ერეკლეს დიდად არ გაუმახვილებია ყურადღება
- ხმა აღარ ამოიღო, ვუთხარი და პირზე ხელი ავაფარე, თან ერეკლეს გავხედე
- აუ ლუკა, ხმა არ ამოიღო გთხოვ!
- ანუუ 'განაღღვლებ'
ჩემი ხელი მოიშორა და ისევ დაბალხმაზე მითხრა
- ეგ რა შუაშია
- როგორ არ არი, მე მომხვდება შენ კი არა,
ჩურჩულზე გადავიდა წელზე მომხვია ხელი და მისკენ მიმიზიდა
- აღიარე პატარავ
- არაფერი მაქვს საღიარებელი
დავაყოლე უცებ და მოვშორდი
- ნუ რა გაეწყობა მაშინ მომიწევს რეალობას თვალი გავუსწორო და ის რაც შენ.....
მეგონა არ იტყოდა როცა ხმამაღლა საუბარი დაიწყო თუმცა გაჩუმებას რომ არ აპირებდა უცებ ავაფარე ხელი პირზე
- არ გაბედოო! შე დეგენერატო!
მომისპე დღევანდელი დღე! ცხოველო!
თან ვლანძღავდი თან პირზე ხელს ვუჭერდი ისევ ჩამოიხსნა ჩემი ხელი
- აღიარებ თუ განვაგრძო?
- ვაღიარეებბბ ხოო ჩუმადდ არ მაწყობს რომ ურთიერთობა გაგიფუჭდეთ მხოლოდ ამიტომ, ხმა არ ამოიღო!
ჩურჩულით ვეუბნებოდი,
- იმაზე საყვარელი ყოფილხარ ვიდრე მეგონე
ღიმილით თქვა და ერეკლე რო მობრუნდა დაწვრილებული ხმით გაიმეორა ჩემი სიტყვები
- ხმა არ ამოიღო!
და სიცილიც არ დააყოვნა,
- ჯიგარო უკვე მითხრა რო ჩაგალურჯა და მიიღო
დასერიოზულდა და თვალით ლუკაზე მანიშნა
- ვათ?!
- აღარ უნდა ამას ვათ და ვუთ დავაი წავედით
თქვა და ანისკენ წავიდა
- ცეკვა კაია მარა ნანებს არაფერი ჯობია
ლაპარაკშივე მოიკიდა მხარზე მთვრალი ანი და გასასვლელისკენ წავიდა
- მეც უნდა წავიდე
ვუთხარი ლუკას და მოვშორდი თხელი ჟაკეტი გაიხადა და მომაცვა
- ეს უკეთ დამალავს
ღიმილით მითხრა და მეც გავუღიმე როცა შემეძლო ჩხუბი დამეწყო
- მალე მოხვალ?
ვკითხე და ისიც ჯერ დაფიქრდა
- რავიი თუ გამეღვიძა გვიან წამოვალ თუ არადა დილით
სერიოზულადდ? კაი რააა მართლა აპირეებს?! მერე რა ნამუსით უნდა დაიძინოს ჩემ ოთახშიიი? თან ჩემ გვერდით
- ლუკა
დავიწყე თუმცა ვერ გავბედე
- დაივიწყე, კარგად გაერთე
ვუთხარი და გამოვბრუნდი
- მეგი
ისევ გამაჩერა მისმა ხმამ
- გინდა რომ წამოვიდე?
მკითხა და მეც არ ვაპირებდი მომეტყუებინა, რადგან მისი კითხვაც უზომოდ გამიხარდა
- კი
ცოტახნის მერე გავეცი პასუხი
- ძილის დროს ჩამეხუტები?
კიდევ დასვა კითხვა და ამაზე ფიქრიც კი არ დამჭირდა
- არა!
სწრაფად ვუთხარი და წასასვლელად შევტრიალდი, მისი ჩაცინების ხმა გავიგე და ცალი ლოყის ჩაჩხვლეტა რომ წარმოვიდგინე მეც ღიმილი ვერ დავმალე...
მანქანას რომ მივუახლოვდი ანი წინ იყო დასკუპული
- ეს აქ უნდა იჯდეეს?
კარებთან მდგარ მომღიმარ ერეკლეს გავხედე და თითით ანისკენ ვანიშნე
- შეეშვი მთვრალია
სიცილით თქვა
- ერთმა ჭიქამ როგორ დაათრო?
გაკვირვებულმა შევხედე ერეკლეს
- სამი დალია
სიცილით თქვა და მეც თვალები დავქაჩე, თან მომღერალ ანის ჩავხედე
- რა?! გაგიჟდი?
თან უკან გავიხედე ლუკა გამოჩნდა და ვეცადე გავჩუმებულიყავი
- დებილი ხარ რა
მივახალე და მანქანაში დავჯექი, ერეკლეც მოთავსდა და ლუკა რომ შეამჩნია მანქანა დაძრა ლუკამაც ერთი შეაგინა რაც მისი პირის მოძრაობით მისახვედრი იყი ერეკლემაც გააჩერა, მანქანას ნელა მოუახლოვდა ლუკა და ჩემს გვერდით მოთავსდა
- ნახუი რა,
ერეკლეს პატივსაცემად მიახალა და ნაპირზე მიმწია
- ეეე რაშვები გადავალ ბარემმ
ამოვიწუწუნე
- სად გადახვალ მჭირდები
თქვა გადმოწვა და თავი კალთაში ჩამიდო
- ოოოო
ამოვიბუზღუნე ერეკლე წარამარა სარკიდან იხედებოდა, ხან ანის გადახედავდა ხოლმე
ლუკას თმაში შევუცურე თითები და ნელა ვათამაშებდი ფიქრებში გართულმა ჩვენი შესახვევი ვიცანი და მაშინ მოვედი გონზე,....
ანის ეძინა ამიტომ ერეკლემ ფრთხილად აიყვანა ხელში და გასაღები მე გადმომიგდო თავად კი ანიანად ავიდა კიბეებზე, ლუკაც წყნარად გადმოვიდა, კარები დავკეტე და წინ წასულ ლუკას დავეწიე
სახლში ნანა დაგვხვდა მღვიძარი და ტელევიზორს უყურებდა ჩვენ რომ გვნახა დაწყნარდა და დასაძინებლად შევიდა მეც მალე მოვწესრიგდი და მაშინვე დავწექი ვერც კი მივხვდი როდის ჩამეძინა....
ვგრძნობდი რომ ვიღაც ჩემ გვერდით დაწვა, ძილიდან გამოვედი თუმცა ისე მეძინებოდა თვალებს ვერ ვახელდი
- მეგი
გავიგე ხმა და უკეთ მოვფხიზლდი
- მაპატიებ?
ისევ გავიგე ხმა ამჯერად ყურთან მეხებოდა და ჩაჩურჩულებაზე მთელ სხეულში დამიარა უცნაურმა გრძნობამ
- ვიცი რომ ცუდად მოვიქეცი უხეშად რომ გესაუბრე ეგეც მაპატიე, რომ გატკინე ეგეც რომ შეგარცხვინე ეგეც...
წყნარად საუბრობდა ისე მეძინებოდა თვალების გახელა მესიკვდილებოდა მისკენ გადავტრიალდი და ჩავეხუტე
- უკვე გაპატიე
ამოვიკნავლე როგორც შემეძლო, მივხვდი რომ ჩახუტებაზე წამით შეკრთა და როცა ხმა ამოვიღე საყვარლად ჩაიღიმა და ხელები მანაც მომხვია......
დილას რაღაც მაშინებს და შეხტომით მეღვიძება ისე უზომოდ მეზარებოდა ადგომა, ვეცადე კომფორტული პოზა მომენახა ძილისთვის თუმცა ფანჯრიდან შემოსული დილის შუქი იმდენად შემაწუხებელი იყო რომ უკვე გაღიზიანებული წამოვჯექი საწოლზე ანის ეძინა ნაპირზე და თან ისე გულიანად, ბომბი რომ ამეფეთქებინა ეჭვი მაქ ვერ გაიგებდა, კრუსუნით გადავწექი საწოლზე და ჭერს გავუშტერე თვალი საუბარს ვუსმენდი რომელიც ოთახიდან გამოდიოდა დედაჩემის მოსიყვარულე ხმა რომელიც თავის ქმარს ეძღვნებოდა ტელეფონში დედას საუბარს ვუსმენდი თუმცა ფიქრები ისე სხვაგან წავიდა რომ დაჭერა შეუძლებელი იყო ფიქრებში დავფრინავდი, თუმცა დედას საუბარსაც ვისმენდი ჯამში რომელი შედიოდა გონებაში არ ვიცი დასკვნა მიუწვდომელია, წამოვჯექი და ისე გავიზმორე ლამის წელში გადავწყდი, ოთახში თვალებ მოჭუტული გავედი, დედას ხელი დავუქნიე და აბაზანისკენ ავიღე გეზი მანამ სამზარეულოს კარებს ჩავუვლიდი კარებს მივეყრდენი და ნანას მივესალმე, რომელიც სამზარეულოში ტრიალებდა სამზარეულოში ზეთიან ტაფაზე ცივი ხახვის შრიალს მოეცვა არემარე და ცალკე გრილში შეწვის პერიოდში მყოფი ხორცი ისეთ სუნს უშვებდა, რომ არ გშიოდეს მოგშივდება
- რა კარგი სუნიააააა
გავწელე სიტყვები და თვალებ დახუჭულმა შევისუნთქე სამზარეულოში გაფანტული სუნი
- დილამშვიდობისა, მიდი უცებ მოწესრიგდი დაუძახე დედას და ვჭამოთ,
ღიმილით მითხრა და დინამიკში ახალი მუსიკა რომ დაიწყო ნანამაც უცებ ააყოლა ტანი და თან ტაფას ამოურია
ყბა ლამის ძირს დამივარდა, არ ველოდი მის მუსიკის ფონზე საქმის კეთებას თან რა დისკოტეკაზეა, ცეკვით გამომხედა და ხის კოვზი ამიქნია მიდი დროზე მოწესრიგდიო, გამეცინა და სიცილით წავედი აბაზანაში კარები დაკეტილი დამხვდა და მისახვედრი იყო რომ იქ ვიღაც მეფობდა, კარებზე დავაკაკუნე და მობეზრებულად წამოვიყვირე
- მალე გამოხვაალ?
თუმცა პასუხი არ მოსულა, ბუზღუნით ავეკარი კარებს უცებ საკეტის ხმა გაისმა და მანამ კარები გაიღებოდა და მეც წავეპერტყვებოდი კარებს მოვშორდი, კარები ლუკამ გააღო წელს ზემოთ შიშველი ბრძანდებოდა მხარზე პირსახოცი გადაეკიდა თუმცა თმიდან ისევ ჩამოდიოდა წვეთები
- შეგასწარი ისევ
წყნარად ცინიკურად დააყოლა და დილიდანვე მომშხამა წყნარად ჩამიარა და მეც უნებურად გავაყოლე თვალი
- თმა გაიმშრალე თორე რაღაც რაღაცეები დასველდება
ვთქვი და მერე ვინანე
- თუ რამე შენ გააშრობ ბოლო ბოლო ცოლი ხარ
ეს რა იყო, ცუდი არ მიფიქრია და ამ იდიოტმა თუ რამე ცუდი იგულისხმა საფლავს თავად გამოთხრის
- მაგით რაო ეხლა რა თქვი შენი ჭკუით?
წამოვიძახე მისკენ სრულად შეტრიალებულმა და დოინჯები შემოვირტყი
- მოიცა ვერ გაიგე?
შეცხადებით თქვა და ჩემკენ მოტრიალდა
- ჩაიცვი ექიმთან მივდივართ დასერიოზულდა მეც ჩემი საწყალი რბილი ჩუსტი გავიძრე და მისთვის უნდა მესროლა ადგილს სიცილით მოშორდა მანამ გავიდოდა ჩუსტიც მოვისროლე რომელიც აცდა ბუზღუნით და ლუკას ლანძღვაში მოვიტანე გაქნეული ჩუსტი და საბოლოოდ აბაზანაშიც შევედი, რაღაც დროის მერე იქვე ჩავიცვი და გამოსულმა პირდაპირ დივნისკენ ავიღე გეზი, ტელეფონი მოვიმარჯვე, მოსულ მესიჯებს პასუხს ვცემდი, recuest- ებში ახალი მესიჯი დამხვდა და რათქმაუნდა დიდის ამბით გადავედი და ვნახე ბიჭის მესიჯი რომელიც თან მეცნობოდა თან არა, მესიჯიც ისეთი იყო რომ უნდა დავფიქრებულიყავი ვინ ბექა იყო, 'გახსოვარ' პასუხიც მარტივი იყო, 'არა'
- შენ კიდე არ გაცვია?
გავიგე ისეც ცინიკური შეცხადება და მანამ მას გავხედავდი ჩუსტს წავავლე ხელი და მისი მიმართულებით ვისროლე, ისიც კედელს სიცილით აეკრო და გაქანებული ჩუსტი ჩემ ძმას ლავიწზე მოხვდა, ო ოუ ო ოუ, ისე იყურება აშკარად ცუდ ხასიათზე იყო ისედაც, მეგი შარში ხარრ! რომ გავიქცე აზრი? იქნება არაფერს მიპირებს უცებ წამოვხტი და მასთან მივედი
- აუ ლუკას ვესროდი და შენ მოგხვდაა ბოდიში რა
ვეწუწუნებოდი მანაც გვერდზე გადამწია და ოთახში შევიდა
გაკვირვებულმა გავაყოლე თვალი ზოგადად ასე არ იქცევა ხოლმე ამ დილა ადრიან რამ გაუფუჭა ხასიათი ლუკას გავხედე ერეკლეს ხასიათის ფიქრებში
- სად იყო?
ვკითხე და მანაც მხრები აიჩეჩა ისევ კარებს გავხედე სადაც ერეკლე ცოტახნისწინ შევიდა და ახლა გამახსენდა რო ლუკა გამოსალანძღი მყავდა
- შე დამ....
მოვუტრიალდი ახლა მას თუმცა რათქმაუნდა ადგილიდან 'დატყდა'
სამზარეულოში შესვლა დამეზარა, დღეს ლუკა კარგ ხასიათზეა და ერეკლემ აურია, მაგარია ყოჩაღ დივანს დავუბრუნდი და მიგდებული ტელეფონი ავიღე, ჩართვის თანავე გაიხსნა მე და ბექას ჩათი და მისი მესიჯიც დამხვდა
'უნივერსიტრტში გაგიცანი როგორ არ გახსოვარ?'
ისევ ავატრიალე გონება და ტვინს ერთმანეთში ვხლართავდი რო გამეხსენებინა ბექა, გამომივიდა კიდეც გავიხსენე ბიჭი რომელიც ჩემზე შეყვარებული იყო, ჩემს დანახვაზე გვერდით ამომიდგებოდა გზაში და ნაყიდ სასუსნავებს მე მაწვდიდა, მახსოვს მისი საყვარელი ხასიათის გამო, ვფიქრობდი რომ მომწონდა თუმცა ამ მოწონებამ მხოლოდ სამი დღით გაქაჩა, არა და მაინც როგორ გავახსენდი ახლა
' კი კი მაპატიე უცებ ვერ გაგიხსენე, როგორ ხარ?'
გახსენების მერე გავეცი პასუხი, მაშინვე ნახა მესიჯი თუმცა რათქმაუნდა დამეზარა დიდხანს მესიჯობა, ტელეფონი გადავდე და გამოსულ ერეკლეს გავხედე რომელსაც ანი მოყვა უკან აბურდული თმით,
- შუადღემშვიდობისაა,
გავყვირე ანის ხელის ქნევით
- რა შუადღე გოგო, 11 საათია
ნამძინარევი ხმით მითხრა და თვალები მოისრისა
- ისე მართალი ხარ გეთანხმები ერთი საათიც დაა ღამე მშვიდობისა გახდებოდა
საჩვენებელი თითი დავუქნიე აშკარად მასე იქნებოდათქო მანაც ხელი ამიქნია ' ოო მოიცა ერთი შენი ჭირიმეო და აბაზანისკენ ჰერი ჰერი, ახლა მე შევედი ოთახში და მანამ ანი მოვიდოდა ოთახი მოვაწესრიგე, გასწორებულ საწოლზე რომ მოვთავსდი აი მაშინ შემოაღო ანიმ კარი რომელიც ფხიზლად გამოიყურებოდა
- ნონა დეიდამ გამოდით ვჭამოთო
საუბრით შემოვიდა
- და თუ გამოდითო შენ რატო შემოდიხარ?
მასზე დაკვირვებას ვახდენდი ისე ვუყურებდი და ვათვალიერებდი
- ხო რავი გავალ ორ წუთში,
თქვა თავისი ფურცლები გადმოიღო და სამუშაო მაგიდას მიუჯდა ცოტახნით მას ვუყურე და ისევ ბექას მესიჯი გავხსენი, ცოტახანში კარები ლუკამ შემოაღო,
- მე ჩემი ცოლის გარეშე ვერ შევჭამ...
შეცხადებით დააყოლა მეც ისევ ჩუსტს ვწვდი და გავუქანე თუმცა ვაი ამ გაქანებს პირზე ხელები ავიფარე და თვალებიც დავხუჭე, ნუ კაი დროსია უკვე დავინახე როგორ მოხვდა ისევ ლუკას უკან ჩავლილ ერეკლეს არა უფრო სწორად გეგმაში ქონდა რომ ჩაევლო თუმცა ჩემი ჩუსტი პირდაპირ სახეში მოხვდა, ასევე მინდა ვაღიარო და განვაცხადო რომ ლუკა მძულს აიიიი ჩემი ძმა რომ ჩემსკენ დაიძრა ვიცოდი რაც მომელოდა მარა ვიფიქრე ისევ მეპატიებოდა, ანიმ ერთხელ გამოგვხედა თუმცა ისევ ფურცლებს მიუბრუნდა,
- მოიცადეე გეფიცები ახლაც შემთხვევით იყო ხო გჯერა არა ანუ რატო უნდა დამჭირდეს შენი სახის ჩუსტებით გაპრტყელება,
ვლაპარაკობდი თან უკან უკან მივდიოდი,
- მანამდე უნდა გეფიქრა ეგ!
ოთახში შემოსულმა მითხრა,
- ხო მარა რა ვიცოდი რო შენ მოგხვდებოდა ისევ?
- ზოგადად ჩუსტები სულელივით არ უნდა ისროლო ,
დააყოლა მხარზე უცებ მომიკიდა და ოთახიდან გავიდა,
- გეხვეწებიიი რააა ხო გითხარი რო ძალით არ მინდოდა რა წესია?!
მიმხვდარმა რასაც მიკეთებდა ვეცადე ნორმალურად მესაუბრა ისევ,
- ერეკლე ლუკა მაბრაზებს მისი ბრალია გთხოვ დამსვი,
ისევ ვეხვეწებოდი და
ავფართხალდი კიდეც აი ჩუსტის გამოოო რატო უნდა დავისაჯოოო შარზეა ჩემი ძმა დღეს, კარების გვერდით მიყრდნობილმა ლუკამ პრანჭვით დამიქნია თითები და კოცნა გამომიგზავნა,
- ჩამოვალ ლუკა და დაგშლი!
გავდიდგულიანდი გაბრაზებულზე
- შენ კიდე დამსვი შემთხვევით მომივიდათქო!
ვუღრენდი ორივეს მარა აზრი?
- აი დაიმახსოვრებ ამის მერე და ჩუსტებს უაზროდ არ ისვრი
დააყოლა ერეკლემ და კონკრეტულ ადგილას მისულმა მხრიდან 'გადმომიღო' და მაღალ დიდ საკიდზე მაიკით ჩამომკიდა
- მტკივა!
გამოვცერი სიტყვა და მკვლელი თვალებით შევხედე ჩემ ხისთავიან ძმას
- მაიკა რო გაიხეს ვერ გადამირჩები ერეკლე! ჩემი ხელით ჩაგსრეს საწოლში!
მუქარის ხასიათი მომივიდა თუმცა ამავდროულად ისე მტკიოდა სხეული და ზურგი როცა მაიკა იჭიმებოდა სხეულზე ძლიერად მიჭერდა მასზე ვიყავი დაკიდებული და ამავდროულად ზურგი საშინლად მეწვოდა, ორი ვარიანტი იყო ან მაიკა გამძვრებოდა ცოტახანში ან გაიხეოდა ან არცერთი და კაი ხნით მომიწევდა იქ ყოფნა მანამ არ ჩამომსვავდნენ, ჩემ შემთხვევაში მაიკიდან ვძვრები და ძირს მაიკის გარეშე ვიშხლართები ხოლმე, ჩემი ძმა დასჯის მეთოდად ბავშვობიდან ამას იყენებს, ლუკა ფხუკუნებდა როცა დასჯის ახალი მეთოდი იხილა რათქმაუნდა სასაცილოდ აქვს საქმე მის მაგივრად მე ვისჯები
- ჩუსტს ჩაგტენი პირში!
გავყვირე და უკვე ნერვოზი მემართებოდა, რადგან ვგრძნობდი მაიკა ნელ ნელა მაღლა იწეოდა
- ჩამომსვი ერეკლე მარტო ხო არ ვართ! მძვრება მაიკა!
დდდდეეეეედდდაააა!
ხმამაღლა ვიყვირე და ჩემ ჯინაზე დედაც კი არ გამოვიდა გამომყვირა რა ხდებაო
- ჩამომსვას ერეკლეემ მაიკა მძვრება!
ისევ ვიყვირე და ბატონი ერეკლე წყნარად დაიძრა ხელიც დამიქნია და ოთახი დატოვა გზაში დედას წააწყდა და რაღაცას ბუტბუტებდნენ თუმცა კარების ხმა რომ გავიგე ანუ სახლი დატოვა დედაც მაშინ შემოვიდა ოთახში, პირი დააღო უცებ და დოინჯები შემოირტყა,
- ახლა რა ქენი?
კითხვა რათქმაუნდა ჩემი დაცვით არ წამოვიდა,
- კიდე მე რა ვქენი? უაზროდ მკიდებს ყლინჯივით საკიდზე!
ვყვიროდი და სიტყვებს ისე უხეშად ვყრიდი იმ წამს რო ჩამოვსულიყავი გავგლიჯავდი ლუკას მერე დავეწეოდი ჩემ ძმას და უჯრაში ჩადებული ცარიელი თოფით მოვკლავდი
ლუკა ისევ ფხუკუნებდა,
- მაიკა მძვრება დედაა, ლუკა მაინც შეიყვანეთ რა!
გაღიზიანებულს უკვე ტირილის სურვილი მიჩნდებოდა
და მაიკაც ისე მიჭერდა გაღიზიანებას უკვე ტკივილით ტირილიც უერთდებოდა
- აბა მე რა გიყო მაგხელა გოგოს ვერ ჩამოგსვავ მეე და
ხელები გაშალა დედამ და ლუკას გახედა შედი ოთახშიო ლუკამაც მხრები აიჩეჩა და წყნარად შევიდა ოთახში კარები მოკეტა მაგრამ სრულად არ დაუკეტავს კარები უბრალოდ მოხურული იყო
- ვსო? რო ჩამოხვალ შემატყობინე
წყნარად მითხრა დედამ და მეც გავოგნდი ვსო მეტი არაფერი არ მოვა არ დამეხმარება? ან გაოცება სად არი ან ჩემი ძმის გალანძღვა?
- ვსო დედა? მეტი არაფერი გაქ სათქმელი?!
ვკითხე და მანაც სამი თითი ნიკაპთან მიიდო
- კი როგორ არა, რო ჩამოხვალ ლუკას და ანის დაუძახე და შემოდით ვჭამოთ შენი ძმაც მალე ამოვა
მითხრა კოცნა გამომიგზავნა და სამზარეულოს დაუბრუნდა
აი დედაც ასეთი მესმიის რა უთხრა ერეკლემ ასეთი არ ვიცით არავინ, მაიკაც ისე ნელ- ნელა იწეოდა მაღლა ეს უარესად მაღიზიანებდა ჯობდა დროულად ჩამოვვარდნილიყავი იქიდან
- წამო ვჭამოთ არ გშია?
ოთახიდან გამოვიდა ლუკა და ისევ ჩუსტი მიტრიალებდა თავში რომ გამექანებინა მისთვის, რათქმაუნდა არც ვფიქრობდი რომ ის შევიდოდა და დაელოდებოდა ჩემს მშვიდობიან დაშვებას მიწაზე ხოლო ტანსაცმლის სხეულზე დაბრუნებისთანავე გამოვიდოდა
- გაეთრიე ლუკა
წყნარად ვუთხარი, სიბრაზით გამოცრილი სიტყვები
- კარგი ბიჭის როლი ითამაშე და დედას დაუჯერე ხო!
ჩაცინვით ვკითხე ჩემსკენ ნელი ნაბიჯებით წამოსულს
- კი კი ნამდვილად
წყნარად მომიახლოვდა და მეც უკვე მის სიმაღლზე დაკიდებულმა თვალი თვალში გავუყარე
- ხოდა ახლა მოშორდი აქედან
მინდოდა ხელი მეკრა მისთვის მაგრამ ისე მქაჩავდა მაიაკა განძრევის საშუალებას არ მაძლევდა
- რა აგრესიული ხარ
თავი ოდნავ გვერდზე გადახარა და წელზე დამხედა სადაც უკვე ვგრძნობდი რომ სხეული მიჩანდა, უხერხულად ვიყავი ძალიანნ მოქმედებდა უზომოდ
- ხო არ გცივა
წყნარად შემომხედა და ცხელი ხელი მოშიშვლებულ წელზე მომადო ცხოვრებაში პირველად მოხდა გადატრიალება ჩემ სხეულში მთელ სხეულში დამიარა მჩხვლეტავმა არსებებმა მთელ სხეულზე დამბურძგლა
ღრმად სუნთქვა დავიწყე ინსტიქტურად და ვეცადე უარესად გამემკაცრებინა ხმა,
- იცი რო უზომოდ თავხედი ხარ?! ხელი მომაშორე, თორე ვიყვირებ!
ვთქვი და მანაც მანძილი გაადიდა ჩვენ შორის ხელიც მომაშორა და გულის ცემამ დარეგულირება დაიწყო
- ვიცოდი კი, მარა თუ უზომოდ იყო არა თუმცა რადგან დამიდასტურე რომ უზომოდ თავხედი ვარ ბარემ უზომოდ ვითავხედებ
წყნარად მითხრა და ბოლოს გამიღიმა, ვერ მივხვდი მარა მთლად კარგს რომ არ აპირებდა ეგ მაგის სიტყვიდან გამომდინარე იყო
- შემეშვი ლუკა, ან ჩამომსვი,
- თავხედი რო....
დაიწყო თუმცა არ ვაცადე სიტყვის დასრულება
- ცუდ აზრებს მოეშვი და ჩამომსვი
ჩემი ათვალიერება დაიწყო და მეც სირცხვილისგან სიცოცხლე მაკლდებოდა
- გამოყვანილი სხეული ასწორებს
თავის ქნევით თქვა და მეც ნერვოზი მიმძაფრდებოდა
- ლუკა!
ვიყვირე და მანაც სიცილი დაიწყო, საღოლ სასაცილოა მოახერხა ჩემი შევიწროება
- ლუკა! ნუ აწვალებ ბავშვს!
ნანას ხმამ არ დააყოვნა და ნეტა გამოსულიყო
- შემოდით დროულად ჭამეთ!
ისევ დაჭექა ნანას ხმამ
- კაი მე მშია წავედი რას იზავ წამოხვალ შეენც?
მკითხა მაგრამ ლაპარაკის დრო სულაც არ მქონდა ვგრძნობდი მაიკა თანდათან მძვრებოდა
- ლუკა გადი, ჩქარა გადი
- არ მეჩქარება კაცო თუ გინდა დაგელოდები
- გადი ლუკა!
ტონს ავუწიე და გრძნობის წარმოდგენისას როცა ძირს ვეხეთქებოდი ჟრუანტელი მივლიდა, ან კოჭი მომყვება ფეხებს შორის ან რაღაცას ჩემებურად ცუდად დავარტყავ და გავიმწარებ სიცოცხლეს
რქებიანი ლუკა უფრო ახლოს მოვიდა ჩემთან: სამი, ორი და ერთი.... წამოვიკივლე, როცა მაიკიდან გამოვძვერი თუმცა ლუკამ მოასწრო ჩემი დაჭერა რის გამოც თავზე ისევ მაიკა მეფარა, რადგან სრულად არ ვიყავი გამომძვრალი, უცებ გავშრი შემრცხვა და ხმა ძლივს ამოვიღე
- არ დამხედო რა,
წყნარად ამოვთქვი და მის მხრებზე ჩაფრენილი ხელით მაიკა თავიდან გადავაგდე, პირველი ლუკას შევხედე რომ მენახა მიყურებდა თუ არა, როცა მის ცხელ ხელებს ვგრძნობდი სხეულზე მთლიანად ვიხორკლებოდი ისევ, არ მიყურებდა გვერდზე ქონდა მიტრიალებული თავი და ცდილობდა არ გამოეხედა რამაც დამაწყნარა, უფრო მესიამოვნა მისი ეს ქცევა,
ჩამომსვა და მოუხედავად მაქცია ზურგი,
- ჩაიცვი და გამოდი ვჭამოთ,
წყნარი ხმით მითხრა და ოთახი დატოვა, გიჟივით სწრაფად გადავიცვი მაიკა და ჩემ ძმას გულში ვლანძღავდი, მაგრამ ლუკას საქციელით დაწყნარებული უკეთ ვიყავი თუმცა მაცოფებდა ის ფაქტი რომ იმის მაგივრად რომ ჩამოვესვი ვირივით იდგა და დამცინოდა ოთახიდან ანი გამოვიდა და წყნარად შემომხედა ისე უხასიათოდ მიყურებდა, მეგონა რამე დავაშავე
- საყვარლები იყავით
უბრალოდ ეს თქვა და სამზარეულოსკენ წავიდა რას ნიშნავდა ეხლა ეს? ან საერთოდ რა სჭირს დღეს ამას და ჩემ ძმას? ახლა უნდა გადავატრიალო ტვინი რომ მივხვდე მათ შორის მოხდა რამე თუ ერთმანეთის ცუდად ყოფნას გრძნობენ თუუუუუ.....
მეც შევედი სამზარეულოში თუმცა მანამ შევიდოდი ერეკლემ შემოაღო კარი შემოსვლა არ ვაცადე
- ვაჟბატონო, მინდა გითხრათ რომ უაღრესად მძულხართ
მივახალე და წამოსულმა მხარი გამცხო ისე შევიდა სამაზარეულოში მეც მას გავაყოლე თვალი
- მე მიყვარხარ სამაგიეროდ
მითხრა და თან ისე რომ უსირცხვილო რომ არ ვიყო შემრცხვებოდა ჩემი სიტყვების, კაი ეს ხუმრობით
- ჯერ წესიერად გაგერკვია ვინ რა ქნა როგორ მოხდა იქნებ ვინ იმსახურებდა იქ დაკიდებას!
ავეკიდე უკან და ისიც ჩამოჯდა ლუკას გვერდით,
დაჟინებული მზერით ვუყურებდი ერეკლეს პასუხს რომ არ მცემდა
- ოე გადაჯექი აქ ჩემი ცოლი ჯდება
წყნარად მიკრა ლუკამ ხელი ერეკლეს და მეც თვალები მაღლა ავატრიალე ფიქრებით დანა ჩავარტყა თუ ჩანგალი
ერეკლეც ადგა და გვერდზე გადაჯდა
- მოდი ჩემო პატარა მოდი
ხელი გამომიწოდა ლუკამ უკვე დანერვოზებულს
- არა! მე არ მშია მე წავალ კარგად მეყოლეთ აღარც მოვალ კიდე
ვთქვი რათქმაუნდა ნაწილი ხუმრობაში გავატარე, მაგრამ როცა ლუკამ ერეკლემ და დედამ ერთდროულად მომაძახეს კარგადო აი აქ ამენთოო, ამათ სერიოზულად გონიათ რო არ წავალ? ამაზე რეალურად გადავწყვიტე წასვლა
- კაი! აბა კარგად!
ვთქვი და სამზარეულოს ვტოვებდი თან უკან გამოვიხედე მაგრამ საერთოდ არცერთი მიყურებდა
- ერთი სად წახვალ ძაან მაინტერესებს
დააყოლა დედამ და სრულად გადავწყვიტე წასვლა ხმა არ გავეცი ჯერ ოთახში გავვარდი და სწრაფად გადავიცვი პატარა ჩანთაც ავიღე და გამოვედი სამზარეულოს კარებიდან დავუქნიე ყველას ხელი და თან დედას გავეცი პასუხი
- არ დაინტერესდე დედიკო
დავაყოლე და ლუკამაც მხოლოდ ახლა გამომხედა როცა მეცვა და უკვე მზადაც ვიყავი მე რომ გამოვდიოდი ლუკა წამოდგა თუმცა ერეკლემ დააბრუნა სად წავა მოვაო მასე ხო კაი
ჟაკეტიც მოვიცვი და სახლი დავტოვე გზადაგზა ვფიქრობდი, ლუკა არ მასვენებდა სულ რაღაც ორ კვირაში, რაღაც განსხვავებულს ვგრძნობდი მის მიმართ, გზაშივე გავაქნიე თავი ფიქრების გასაფანტად და ახლა იმაზე დავიწყე ფიქრი სად წავსულიყავი, ჯერ უნდა მეჭამა, ჩემი უბნიდან შორს წავედი და კაფე მოვძებნე მარტო გადასარევი იყო გემრიელად მივირთვი და ირგვლივ ყველას ვათვალიერებდი ცოტა მშურდა კიდეც მათი როცა ყველა ვიღაცასთან ერთად იყო ერთმანეთს ეხვეოდნენ მე მხოლოდ ჩანთას ვეხვეოდი წამდაუწუმ ხო არ დავკარგე მეთქი, უაზროდ დავდიოდი ქუჩაში ან სადმე შევიდოდი ან ჩამოვჯდებოდი ან ვიღაც გამომესაუბრებოდა და მეც მას ვუსმენდი და ვეღრიჯებოდი შუადღე ძლივს მოვიდა ბევრი ბავშვი დადიოდა მარტოდ მარტო მეც მათ ვუყურებდი უკვე მოწყენილი ვიჯექი კიბეზე და ჩემს გვერდით იჯდა პატარა ბავშვი გამურული სახით ფიქრებით ვიყავი გართული უკვე სახლში მინდოდა ისიც ვიფიქრე ახლა წავალ მეთქი მაგრამ! არანაირად ჯერ საღამოც კი არ არის ბავშვს გავხედე რომელიც რეზინას ღრღნიდა
- არა არა
სწრაფად ჩავაფრინდი ხელებში
- ეს არა კარგი? ეს არ შეიძლება
გაოგნებული მიყურებდა ბავშვი
- ეს რომ შეჭამო მერე მუცელი გეტკინება არ შეიძლება,
გავუმეორე თბილად და მისმა ლურჯმა თვალებმა ჩემი ყურადღება უზომოდ მიიქცია
- დედა სად არის?
ვკითხე თუმცა ბავშვი უბრალოდ გაოგნებული მიყურებდა ბავშვი ბოშას გავდა, ქართველი არ იყო თუმცა ისეთი განსხვავებულად ლამაზი იყო რომ თვალს ვერ მოწყვეტდი,
- ჰეიი, სად არის დედიკო?
გავუმეორე კითხვა და ბავშვმაც თვალები მომაშორა
- არ გყავს?
დაბალხმაზე ვთქვი და მანაც მაშინ ამომხედა, ისევ თვალებმა მიიპყო ჩემი მზერა ჩემი ძმის თვალებს მაგონებდა და მახსენებდა ჩემ პატარა ძმას რომელიც სულ მიცავდა,
- არ გყავს ხო,
გავიმეორე და მანაც თავი დამიქნია, რა უსამართლოა ცხოვრება ჯერ ათი წლისაც კი არ იქნება თან ასეთი ლამაზი ცხოვრება ენგრევა ქუჩაში
- არავინ არ გყავს?
კიდევ დავუსვი კითხვა და მანაც თავი გააქნია
- საუბარი ხომ იცი არა? გამეცი ხმა
თხოვნის ტონით ვუთხარი და მანაც ისევ გამომხედა
- ნუ რას ვიზამთ ალბათ თავი მოგაწყინე ჩემი წასვლის დროა კარგად
ნაწყენი ტონით ვუთხარი და წასასვლელად წამოვდექი
- არა თავი არ მომაწყინე
წყნარი ბავშვური ხმა რომ გავიგე გამიხარდა რომ ჩემმა ქცევამ გაჭრა, ეს ბავშვი უზომოდ მტკინვეულად ხვდებოდა ჩემს გულს ასე მარტო რომ იყო ქუჩაში მისკენ ბედნიერი მივტრიალდი
- ასე რა
ვთქვი და ისევ გვერდით დავუჯექი
- მე მეგი მქვია
ხელი გავუწოდე და ვეცადე გამეცნო
- ანჯეი
თქვა და ჩემ ხელს გაყინული ხელები შემაგება
- ანჯეი?
გავიმეორე მისი სახელი
- ხო
- იცი რას ნიშნავს შენი სახელი?
ბედნიერმა დავუსვი კითხვა
- კი ვიცი
გამცა პასუხი და კიბეზე მოსიარულე ხოჭოს დახედა
- შეგიძლია მითხრა?
ვუთხარი მანაც ცალი მუშტი მოკრა და ისე რომ ვერც მივხვდი ხოჭოს ძლიერად დაარტყა რის გამოც საწყალი მწერი მთლიანად გაიჭყლიტა
- ოხხხ ანჯეიი! ეს ხელით არ უნდა გექნა
გავუბრაზდი და მანაც გამომხედა
- აბა ფეხით?
თქვა და ცალი შიშველი ფეხი აწია
- რათქმაუნდა არა, არ გცივა? სახლი სად გაქვს, წადი რამე ჩაიცვი
- სახლი არ არსებობს აქ ყოფნას წესები აქვს
საუბარი დასრულებული არ მქონდა რომ დააყოლა ისე გამართულად და ვაჟკაცურად საუბრობდა საერთოდ არ გეგონებოდათ პატარა რაც უფრო მეტად მიზიდავდა
- ანუ?
ვერ მივხვდი მის ნათქვამს ისიც უცებ წამოდგა და სვლა დაიწყო მეც მას მივყევი
- აქ ყველა ვმუშაობთ თითოეული ბავშვი ყველას თავისი კანონი აქვს აი ხედავ იმ გოგოებს შესაწირი რომ უკავიათ რათქმაუნდა ფულს თავისთვის აგროვებენ ჩვენი სამყარო გვაქვს ზოგი სანთელს ყიდის ზოგი კალამს ზოგს კი გარკვეული სამუშაო გვაქვს...
ლაპარკით მიდიოდა წინ და ქუჩაში პატარა მაგიდებზე გაწყობილ ტანსაცმლებსა და მეორე მხარეს გაწყობილ კულონებს შორის ძვრებოდა, გაოგნებული ვუსმენდი მურთფილმის პერსონაჟი მეგონა
- გარკვეული სამუშაო ანუ?
დავუსვი კითხვა წინ წასულს
- ანუ ის რომ....
უცებ წაბარბაცდა და კულონების და ნივთების მაგიდას შემთხვევით დაეჯახა
- აპ უკაცრავად
სწრაფად აუწია კოპებ შეკრულ ქალს ხელები ბოდიშის ნიშნად გაუღიმა და წინ წავიდა მეც მას დავეწიე
- ანუ ის რომ ბევრი ნივთის მოპოვება შეგვიძლია
თქვა და ჯიბიდან გრძელი კულონები ამოაცურა რომელიც ცოტახნის წინ ქალს მაგიდაზე ეწყო ლამის ყბა ძირს დავაგდე ოხ ესს პატარა...!
- ზოგი ჯართს აგროვებს და ფულს ჩაბარებისას იღებს
აგრძელებდა ისევ ეს მურთფილმის პერსონაჟი ნეჯია! და არა ანჯეი!
- შენი სახელი დღეიდან ნეჟაა!
შევურჩიე სწრაფად და მანაც გამომხედა,
- მოდი მეგობრებმა მაინც ანჯეი დამიძახონ
თქვა და მეც გამეცინა ასეთი პატარა ასეთი რანაირად გახდა?
- რატო ირჩევ ამ ცხოვრებას?!
- იძულებულები ვართ, წეღან რომ მკითხე იცი რას ნიშნავს შენი სახელიო, კი ვიცი და მაგიტო ავირჩიე სახელის შესაფერისი ცხოვრება, ჩემი სახელი ნაგავს ნიშნავს და მეც როგორც ნაგავი ისე ვატარებ ცხოვრებას
ისე გასარკვევად დამისახელა ყველაფერიი ამან უარესად გამაოცაა რატო საუბრობდაა კაცურად?! ეს ათი წლის ბავშვი! მერე მისმა სიტყვება გამაოგნა
- რა? რა სისულელეს ამბობ ანჯეი?! ვინ გითხრა ეგ
სწრაფად გავაჩერე და ჩემკენ მოვაბრუნე
- ერთხელ ერთმა ქალმა მითხრა
მითხრა თავ დახრით
- ის ქალი ზედმეტად გაგიბრაზებია ეს რომ გითხრა
შენი სახელი ანჯეია! ანჯეი მეომარს ნიშნავს!
ძირს მუხლებით დავდექი რომ მასთან გავთანაბრებულიყავი
- და შენ თუ ასე განაგრძობ ცხოვრებას შენი ლამაზი ლურჯი თვალები ტყუილად მოისპობიან მითუმეტეს ნიჭი გაქვს მეომარი ხარ! ფარხმალი არ უნდა დაყარო პირიქი ძლიერად უნდა გააკავო ხელში, ახლა მე უნდა გამომყვე კაი?
- სად?
- შენი ცხოვრება უნდა შევცვალოთ
ვთქვი და წამოვდექი ბავშვმა ისევ პირვანდელი გაოგნებული თვალები მომანათა საფულეში ჩავიხედე რომ მენახა ფული ხომ წამოღებული მქონდა თუმცა იქ არაფერიც არ იყო საერთოდ არ იყო ფული უცებ ავფორიაქდი მახსოვდა რომ ცოტა მაინც იყო და ახლა საერთოდ აღარ იყო იქით-აქეთ დავიწყე ყურება ხომ არ დამივარდა მეთქი უზომოდ ავნერვიულდი ნერვზოულად ვიყურებოდი ირგვლივ
- ამას ეძებ?
მითხრა წინ მდგომმაა და ფული ამიფრიალა
თვალები გამიდიდდა ეს ლაწირაკი! მოვკლავ ახლა
- ახლა შენი ცემა მინდა და არა შეცვლა
ვუთხარი და ფული ხელიდან ავაცალე
- კაი რა არ გამიბრაზდე ხომ იცი ასე ვცხოვრობ ხალხს ვპარავ და თავს ვირჩენ ყველა წიხლს მკრავს მარა შენ სხვანაირი ხარ
დააყოლა და უცებ გადამიარა მასზე გაბრაზებამ
- წამო წამო ისე თმის სტილის შეცვლა არ გაწყენდა
ვუთხარი, სიცილით თუმცა მთლად ვერ მიმიხვდა ხელი გავუშვირე მომკიდე მეთქი და მანაც მაშინვე ჩამჭიდა ხელი პირველი იყო ის რომ ყველა ვარიანტში უნდა გადაევლო წყალი ასეთი ჭუჭყიანი ვერსად შემოვიდოდა პირველად კაფეში დავჯექით და რაც კი უნდოდა მოვიტანეთ ისე გემრიელად ჭამდა თითქოს მთელი ერთი კვირა იყო არ ეჭამა შემდეგ სისუფთავესთან დაკავშირებით რა უნდა გამეკეთებინა არც კი ვიცოდი სახლში ნამდვილად ვერ წავიდოდი ისე შორს ვიყავი სახლიდან მარტო საათ ნახევარი სახლში გასვლას მოვუნდებოდი, ამიტომ სადღაც იქ მოვძებნე აუზი სადაც წვალების შემდეგ შევედით ანჯეი ყველაფერს გადიდებული თვალებით ათვალიერებდა
- ანჯეიი ჯერ უნდაა შეხვიდე და იბანაო, ისე აუზში ჩასვლა არ შეიძლება მარაა მანამდეე ფოტო გადავიღოთ და შევადაროთ როგორ შეიცვლები გინდა? თუ არ გინდა ჩათვალე არც მითქვამს კაი?
- კაი გადავიღებ
რადგან დამთანხმდა მეც გადავუღე ერთი ფოტო შემდეგ ვუთხარი რომ აბაზანაში შესვლის დრო იყო
ვუთხარი და თან ვაჩვენე სადაც უნდა შესულიყო შემდეგ ავუხსენი რა როგორ უნდა გაეკეთებინა და თითქმის ნახევარი საათი ველოდე როდის გამოვიდოდა საშხაპედან იქიდან გამოსვლის დროს სრულიად თეთრი ნუ იმასთან შედარებით რაც იყო და გადასარევად ლამაზი ბავშვი გამოვიდა
- ძალიან კარგიი ასე უფრო გავხარ მეომარს ახლა შეგიძლია აუზშიც ჩახვიდე, მაგრამ აი იქ რომ შორტი მოგცეს იმით
მანაც გამოიცვალა და წყალშიც ინებივრა მეც შემეძლო ჩასვლა თუმცა მეზარებოდა გამოცვლა დიდი დრო მაინც არ გვქონდა მხოლოდ 15 წუთი შეძლო წყალში ყოფნა ისევ წყალი გადაივლო და გაშრობის შემდეგ ადგილი დავტოვეთ სამწუხაროდ ფეხსაცმელების არ ქონის გამო ისევ და ისევ გაესვარა ანჯეის ფეხები და შეიძლებოდა გაციებულიყო კიდეც გაგიკვირდებათ და პირველად რაც ვიყიდეთ ანჯეის ნასკები იყო შემდეგ ვიბოდიალეთ ფეხსაცმელზე და დიდხანს სიარულიც არ მოგვიწია მალევე მოეწონა იქვე მაღაზიაში ფეხსაცმელები და ჩვენც ავიღეთ წყლის ბოთლით გადაიბანა ანჯეიმ ფეხები და სალფეთქით შეიწმინდა ისეთ რამეებს ვაკეთებდი მასთან ერთად რაც აქამდე არასდროს გამიკეთებია ნასკები ამოიცვა და ფეხსაცმელებშიც უცებ ჩაყო ფეხი ისე დახტოდა, ჰაერში ისვრიდა ფეხებს უზომოდ უხაროდა, რაც მეც მიხაროდა, ფეხსაცმელებმა უზომოდ გაახარა და მეც უზომოდ ბედნიერი ვიყავი, მერე წავედით და ამაზე ნამდვილად ბევრი ვიბოდიალეთ რომ ტანსაცმელი გვეპოვა ვიპოვეთ კიდეც თავისიი სურვილისამებრ ავარჩევინე ტანსაცმელი და სპორტულად ჩაცმული სრულიად სხვა სილამაზე იყო არც კი მჯეროდა რომ ეს ის იყო რაც პირველად ვნახე,
- ანჯეი
მაღაზიაში შევედი და ანჯეიმ გარეთ ვიქნებიო გამოსვლის დროს ანჯეის დავუძახე თუმცა ანჯეი იქ არ ყოფილა ავღელვდი, კორპუსის უკან გავედი მაღაზიის ირგვლივაც მოვათვალიერე თუმცა ანჯეი აღარ ჩანდა ახლა უარესად ავღელვდი ვიცოდი რომ მისთვის საშიში არ იყო ქუჩაში ყოფნა მაგრამ ის რომ ასე უბრალოდ წავიდა გულს მტკენდა, ცოტახნით იქ ჩამოვჯექი მეგონა რომ გამოჩნდებოდა 10 წუთი ვიჯექი უაზროდ კიბეზე, რომ არ გამოჩნდა ავდექი გული არ მიწევდაა კიდევ მოვათვალიერე და რომ ვერ ვნახე წყნარად სიარული დავიწყე სახლში ჯერ ისევ არ ვაპირებდი წასვლას მხოლოდ ხუთი საათი იყო ჯერ და აქამდე არც კი დაურეკავთ არც მაინტერესებს რაც უნდათ ის ქნან უკან გავიხედე იმედით რომ დამხვდებოდა წინ მივიწევდი და ვათვალიერებდი რომ სადმე მენახა, მაგრამ რათქმაუნდა არსად იყო, წყნარად მივაბიჯებდი ვიღაც ტყაპატყუპით მორბოდა ჩემი სახელის ძახილით დენდარტყმულივით მივტრიალდი უკან და ანჯეი რომ მორბოდა თავქუდ მოგლეჯილი ხელში ლურჯი ვარდით სიხარულისგან ხტუნაობა მინდოდა
- სად მიდიოდიიი უჩემოოდ უნდა მიგეტოვებინე?
მოსული ქოშინით მეუბნებოდა და მეც ღიმილი შემეცვალა
- სად იყავი?! უჩემოდ რატო წახვედი? მეგონა გაიქეცი!
ვუსაყვედურე და თან უზომოდ მიხაროდა რომ დაბრუნდა
- სად იყავი?!
გავუმეორე კითხვა და მანაც ლურჯი ვარდი გამომიწოდა
- ოხ ანჯეი! მოიპარე?
გამოვართვი ვარდი და მანაც ჯიბეში ჩაიყო ხელი და ვითომ რაღაც ამოაცურა
- ბრასლეტები გავყიდე
მითხრა და მეც სიცილი ამიტყდა მის მოხერხებულობაზე
- მომისმინე ამისთვის მადლობა მაგრამ მეორედ ასე არ გაუჩინარდე კარგი?
ვუთხარი და მანაც თავი დამიქნია ოდნავ მოვხვიე ხელები ხელი ჩავკიდე და გეზი სალონისკენ ავიღეთ
ჟურნალი ავიღეთ და ისე ვარჩევდით ვარცხნილობებს, ბოლო გვერდებზე ავარჩიეთ რამოდენიმე და ახლა ვფიქრობდით რომელი ჯობდა'
- ეს მოგიხდება თან რაღაცნაირად საყვარელია, გვერდებზე შეთხელებული და შუაში გრძელი არა უფრო მოდაშია და აი გვერდებზე რომ იპარსავენ რაღაც ზოლებად
- იყოს
სწრაფად დათანხმდა და მეც კითხვა გავუმეორე
- იყოს? რო არ მოგეწონოს?
- არაუშავს
თქვა და მეც გამეცინა რაღაცნაირად უცნაური სტილის ბავშვი იყო თავისებური და მამაცი გულის,
ვიცოდი რომ ქუჩა ადამიანს ცვლიდა მაგრამ არ ვიცოდი როგორ, თმის შეჭრის მერე ანჯეი სულ სხვა იყო, ულამაზესი ბიჭი იყო ფოტო გადავუღე და შედარებაზე ემოციებს ვერ ვმალავდით ვერც ის და ვერც მე ერთმანეთს ვეხუტებოდით უბრალოდ მიხაროდა ეს დღე ვიდეოებს ვიღებდით რომ მერე მუსიკა დამედო საყვარელი ედითისთვის
- ანჯეი დროის გაყვანისთვის ზოოპარკში არ გავიდეთ?
უკვე ექვს საათზე წამოვიძახე და რათქმაუნდა დამთანხმდა
ზოოპარკში არაერთ საქანელაზე ვიჯექით მიუხედავად იმისა რომ იქ ცოტა გასართობია ჩვენ კარგად გავერთეთ, ვიდეოებს ხან სხვებს ვაღებინებდით ხან ჩვენით ვიღებდით მთელი ზოოპარკი ავიღეთ დაჭერობანა ვითამაშეთ ხან ცხოველებს ჩამოვუარეთ ისევ და ისევ ნაყინები ვიყიდეთ თუმცა უკვე ციოდა დაჭერობანას ვთამაშობდით ჩემმა ტელეფონმა რომ დაიწყო ბზუილი გავჩერდი სახე შემეცვალა ტელეფონს ისე დავხედე, ანჯეი მომიახლოვდა და მანაც ტელეფონს დახედა
- დედაშენია უპასუხე
მითხრა წყნარად
- ალბათ ნერვიულობს შვიდი საათია შენ კიდე არც დაგირეკია მისთვის არადა დილიდან ჩემთან ხარ
საყვარლად მესაუბრებოდა
- ალბათ უნდა წახვიდე ხო
წყნარად მითხრა და თან ამომხედა უკვე ბნელოდა
- არა არსად არ მივდივარ
ვუთხარი და დედას გავუთიშე
- მგელი ვიყავი
ვუთხარი და სწრაფად დავადე ხელი
- იჭერ
მივაძახე და გავიქეცი თამაშის მერე ლომის შუშების წინ სკამზე ჩამოვჯექით ხალხიც შემცირდა
- კიდევ მომიყევი შენზე, სახლი არ გაქვს სად წახვალ
ვკითხე და თან მას შევხედე რომელიც ბატიბუტს ჭამდა
- ქუჩაში ჩვენ უსახლკაროებს დიდები რომ გვხედავენ თავის მოზრდილ ბანდებში გვაწევრიანებენ, ასე გვეხმარებიან ღამის გასათევი ადგილის პოვნაში ანუ სახლში გვიშვებენ ჩვენ ჩვენ საქმეს გვავალებენ და ფულს ვანახევრებთ, ჯგუფის შიდა სტრუქტურა ხშირად ისეთია რო შეიძლება ერთმანეთთან ვალები დაგვიგროვდეს და მერე ჯგუფიდან გვაგდებენ სამი დღის განმავლობაში ნაშოვნ ფულს ისინი გვართმევენ მანამ სანამ ვალს არ დავუბრუნებთ მეც დავკარგე ორი დღის წინ სახლიც და ჯგუფიც მეტროს ქვეშ თუ დამეძინება ან გაჩერებასთან
ყვებოდა და ისეთ რამეს ყვებოდა რაც სრულიად პირველად მესმოდა
- გოგოები არ ვარდებიან ხოლმე ხშირად რადგან ვალს სხვა რამით ისტუმრებენ
პირი დავაღე როცა ბავშვებში ეს ხდებოდა მქონდა გაგებული ინტერნეტის მეშვეობით თუმცა არ მეგონა რეალობა
- მიყვარხარ მეგი
გამომხედა და ხელებიც მომხვია
- მეცც ანჯეიი მეცც, უზომოდ საყვარელი რომ ხარ იმიტომ უბრალოდ არ ვიცი ასე უბრალოდ როგორ გაგიშვა
ვეხუტებოდი და ისე ვეუბნებოდი მართლა არ ვიცოდი მისთვის რა მომეხერხებინა მასაც სახლში ხომ ვერ წავიყვანდი? ჩემი ნება რომ ყოფილიყო მთელ სამყაროზე გაჭირვებულ ხალხს ჩემთან წავიყვანდი უბრალოდ არც სახლი მაძლევდა ამის საშუალებას და არც ხელფასი აი მისი გაშვება კი ნამდვილად მესიკვდილებოდა ის რომ ოჯახში იზრდებოდეს სრულიად სხვა და წარმატებული მომავალი ექნება ბავშვია ჯერ ათასი რამ აქვს სასწავლი და თუ წეღანდელ ნათქვამს გავითვალისწინებთ, ბავშვის წოდებაზე მან უკვე ბევრი იცის
- ანჯეი
წყნარად დავიწყე საუბარი და თან მას ვეხუტებოდი
- რა დაემართა დედაშენს?
დავსვი კითხვა და ანჯეიც მომშორდა ფეხები სკამზე აიკეცა და ლომს გახედა რომელიც ძალიან ლამაზად იყურებოდა
- კიბო ჰქონდა მანამ მამა გვაიძულებდა ფული გვეშოვნა დედას მკერდის კიბო ქონდა მკურნალობის ფული არ გვქონდა სახლში რომ ფული არ მიგვეტანა გვცემდა კიდევ ერთი და მყავდა, რომელიც გარდაიცვალა
უნებურად ავიფარე პირზე ხელი,
- მდინარეზე ვიყავით, იქ წყალს აგუბებდნენ და მერე წყალს უშვებდბდნენ მერე დიდი ნაპორით მოდიოდა ჩემი დაც იქ იყო, წყალში იყო მხოლოდ ის როცა წყალი გამოუშვეს ძალიან დიდი ტალღა მოდიოდა, შეეშინდა და გული გაუსკდა...
თქვა და ბოლოდ ამომხედა
- მოდი ჩემთან
ვუთხარი და ისევ მივიხუტე საერთოდ არ მაქვს სურვილი ეს ბავშვი სადმე გავუშვა თუ ერთი ოჯახი შემოემატა ჩემ ოჯახსს ერთი ბავშვი რომ შემოემატოს რა მოხდება არ მინდა მისი მიტოვება ტელეფონმა ისევ დაიწყო ბზუილი ამჯერად ერეკლე იყო
- შენი შეყვარებულია?
წყნარად დამისვა კითხვა და თან ამომხედა
- არა ჩემი ძმაა და მასაც შენსავით ლურჯი თვალები აქვს განსხვავებულები ხართ
გავუცინე და ლოყაზე ვუჩქმიტე, ერეკლეს გავუთიშე და წამოვდექი
- წამო თორემ იკეტებიაან და გავასწროთ
სიცილით ვუთხარი ხელი ჩავკიდე და ორივე გიჟებივით გავიქეცით წინ, მიუხედავად იმისა რომ მაწანწალასავით მთელი დღე გარეთ ვეგდე და მთელი დღეა დავდივარ მიუხედავად იმისა რომ უზომოდ დავიღალე საერთოდ არ მქონდა სურვილი სახლში წავსულიყავი და არა იმიტომ რომ მათი ჯინი მაქვს არამედ იმიტომ რომ ანჯეის ვერაფერს ვუხერხებდი და მის გარეშე არ მინდოდა იმდენი ხანი ვიარეთ კიდევ რომ არ ვიცი, როგორც შეგვეძლო ვერთობოდით მთელ ქალაქს ესმოდა ჩვენი სიცილი
- დამპალოო
გავყვირე სიცილით როცა მის მაიმუნობას მეც ავყევი, ანჯეი წყვილს შეასკდა და გოგოს სამაჯური ხელიდან ისე ააცალა, ჩვენ რომ არა ჩვენ დაგვრჩებოდა სამაჯური მათ გავლილ ადგილას მათ უკან დავაგდეთ
- გოგონი
ვუძახით ჩვენ და გოგოც ტრიალდება
- სამაჯური მოგძვრათ
ეუბნება ანჯეი საყვარელი ხმით და გოგოც ანჯეიზე შეყვარებული ხდება წამში
- ვაიმეეე უღრმესიიი მადლობაა ძაან საყვარელი ხარრ
სწრაფადვე უთხრა და სამაჯურიც აიღო
- მადლობააა
დააყოლა შეყვარებულმა და მე და ანჯეიმაც ბოროტულად გადავხედეთ ერთმანეთს ჩემი ტელეფონი აღარ ჩერდებოდა ერთ ზარს მეორე მოყვებოდა მეორეს მესამე, ტელეფონი უბრალოდ დავდე მე და ანჯეი კი ისევ და ისევ ვთამაშობდით შადრევნებთან.....
- ამ დროს რას აკეთებ ხოლმე
წყნარად მივაბიჯებდით გვერდი გვერდ და ისე უზომოდ დაღლილები და ენერგია გამოცლილები ვიყავით ყველაფერი გვეზარებოდა თუმცა ისეთ ხასიათზე ვიყავით ნებისმიერ წვრილმანზე ვხარხარებდით
- ამ დროს საჭმელს ვიპარავ ხოლმე მარა ჩვენ უკვე ნაჭამები ვართ
სიცილით თქვა და ისევ ახტუნავდა
- მეგი
ისევ გირეკავენ
მითხრა და მეც ტელეფონს დავხედე 10 საათი სრულდებოდა, მე კი 43 გამოტოვებული ზარი და 17 მესიჯი მქონდა გამოტოვებული
- გაბრაზებული ხარ?
დამისვა კითხვა წყნარად
- ისე რა
გავეცი პასუხი და უკვე გათიშვა არ მინდოდა იმიტომ რომ ვიცოდი როგორ ნერვიულობდნენ
- უპასუხეე თორე ინერვიულებს
მითხრა და ახლა ის უფრო მაშინებდა რომ გამხევდნენ ცემაში იმის გამო რომ არ ვპასუხობდი
- უპასუხე
მითხრა და მეც მას დავუჯერე სკამზე ჩამოვჯექით და ხმამაღლა ჩავრთე რადგან ირგვლივ არავინ იყო
- მეგი?
შეყვირება გაისმა პასუხად და ეს ანი იყო,
- რა არი? რატო ამაფეთქეთ?
დავიწყე და პირველმა შევუტიე
- გაგგლიჯავ მეგი რომ მოხვალ! სად ხარ! რატო არ მპასუხობ?!
ალბათ ხელიდან გააგლიჯა დედამ ტელეფონი ანის და ისეთი ხმა ქონდა იქ რომ ვყოფილიყავი მართლა გამგლიჯავდა
- და ვინმემ თქვა რომ მოვდივარ?
ვთქვი და ამაზე უარესად გადაირია
- მეგიიიი გიპოვი დაა დაგაწიწკნი თმას სათითაო ღერებად სახლში გაჩნდი ორ წუთში
- არ გირჩევ შეიძლება ფანჯრიდან გისროლო!
ახლა ერეკლეს ხმაც გაისმა
- ნახე ანჯეი მემუქრებიან მოკვლით თმის გაპუტვით ფანჯრიდან გადაგდებით და თან მეუბნებიან სახლში გაჩნდიო რომელი ჭკუათ მყოფელი მივა ახლა სახლში
ვუთხარი ანჯეის და მანაც ჩაიფხუკუნა როცა მე კისკისი დავიწყე და რა მაცინებდა არ ვიცი
- მთვრალი ხარ? ვის ელაპარაკები
ერეკლე ჩაერთო ისევ
- მეგი სად ხარ
ახლა ლუკას ხმა გავიგე შორიდან და მესიამოვნა კიდეც მისი ხმა
- ოუ ჩემი ქმარიც მანდ არის
ვთქვი ცინიკურად და ისევ ამიტყდა სიცილი
- გოგო სულ შეიშალე?! სახლში გაჩნდი ახლავე მეგი არ გაპატიებ!
ისევ დედა ჩაერთო დედა წარმომიდგენია რას აღარ ფიქრობდა
- ლუკა მხოლოდ შენ გეტყვი მისამართს
დავსერიოზულდი და ისე ჩავძახე ტელეფონს თუმცა რატო ვთქვი ლუკა არ ვიცი
- მითხარი
მანაც არ დააყოვნა
- ასე არა ყველა გაიგებს ტელეფონი შენ აიღე, მხოლოდ შენ და გვერდზე გადი
ვუთხარი წამით ფხაკუნის ხმა ისმოდა როგორ მლანძღავდა დედა ეგეც ისმოდა და ნანას ხმა რომელიც დედას ამშვიდებდა
- მიდი მარტო ვარ
თქვა და მეც ისევ ავტეხე სიცილი
- სერიოზულად? სერიოზულად გეგონა მისამართს გეტყოდი?
სიცილი ხითხითით ვეუბნებოდი ანჯეიც ჩემ სიცილზე ფხუკუნებდა და მე რა მაცინებდა ნამდვილად არ ვიცი
- მითხარი მეგი
ისევ გაიმეორა წყნარად
- არ ვაპირებ ჯერ მოსვლას
ვუთხარი ისევ ამჯერად სერიოზული ხმით
- მიდი პატარავ თქვი
ხმა უარესად დაიტკბო რაც რეალურად უცნაურად მომხვდა, ჩემდა უნებურად ვუთხარი ადგილი სადაც ვიყავი თუმცა არ მითქვამს სად ვიჯექით და კონკრეტულად რომელ ადგილას ვიყავი
- კარგი გოგო ხარ უთხარი გაქრეს ის ვინც გვერდზე გიზის და მანდ არ დამხვდეს!
დააყოლა და ტელეფონი აშკარად მოისროლა
- მეგი სად ხარ მოდი სახლში რა დე, ვინერვიულეთ ყველამ ძალიან შეგვეშინდა რომ არ გვპასუხობდი სად ხარ ის მაინც გვითხარი
შედარებით დაიწყნარა და დაინაზა დედამ ხმა და ისე ეცადა ჩემთან საუბარს
- მოვალ დედა სად წავალ
- მასე ვიძახდი მეც და იმიტო ხარ ახლა სახლში!
აყვირდა ისევ ომახიანად აშკარად უმტყუვნა ნერვებმა,
- კაი დედა დაგირეკავთ კიდევ რო მოგენატრებით, აღარ დამირეკოთ არ მემუქრება არანაირი საფრთხე და კიდევ ერეკლე სახლში დაეტიე შენი მეშინია
დავაყოლე და სწრაფად გავთიშე წყნარად გავხედე ანჯეის სრულიად სიწყნარეში და ისე ღრმად ამოვისნუთქე ბავშვმა ისევ გაოგნებული თვალებით შემომხედა
- აუ მასე ნუ მიყურებ რა
სიცილით ვუთხარი და მოვეხვიე, რამდენიმე კითხვა დამისვა ოჯახზე მეც სრულად მოვუყევი ჩემი თავგადასავალი წყნარად ვყვებოდი თან მას ვეხუტებოდი რადგან უკვე საღამოს საკმაოდ გრილოდა საუბარში დროც იწელებოდა ორმოცდა ხუთი წუთი ისე გავლიეთ ვერც მივხვდით არ ვაპირებდი არსად წასვლას რადგან ვიცოდი ლუკა მოვიდოდა კიდევ 10 წუთიც და გზაზე ერეკლეს მანქანამ გიჟივით რომ შეატორმუზა, არც დავფიქრებულვარ ისე დავტყდი ადგილიდან, ერეკლეს მოლოდინში, კარების მიხურვის ხმაც გაისმა უკან არ გამიხედავს ანჯეის მივაძახე არსად წახვიდეთქო, და ადგილს მოვშორდი ბევრი არ მირბენია მალევე გამაკავა სხეულმა როცა კედელს კინაღამ ავეკარი უკნიდან მეკრობოდა თან ღრმად სუნთქავდა ჩემთან ერთად
- რა ჯანდაბას აკეთებ
ამოხდა ძლივს სიტყვები და მეც ნაცნობი ხმის პატრონს ავხედე მინდოდა გაოცება გამომეხატა თუმცა ისე ღრმად ვსუნთქავდი ხმა არ ამომდიოდა ისევ მას ავეკარი ზურგით და ვეცადე დავწყნარებულიყავი ლუკამ ცალი ხელი კედელს მიადო და უკვე კისერთან ვგრძნობდი მის ქშენას რადგან ერეკლეს მანქანა იყო მეგონა რომ ერეკლე იქნებოდა და სადმე მომისვრიდა ან ჩამომკიდებდა და დამტოვებდა
- ლუკაა, ერეკლე მეგონე
ამოვთქვი ძლივს და მისკენ შევტრიალდი ლურჯი თვალებიდან შავ თვალებზე გადასვლა უზომოდ დამკარგველი აღმოჩნდა ჩემთვის
- სად ხარ?! როცა გირეკავენ რატო არ პასუხობ! რა დედისტ*ვნად გინდა ტელეფონი თუ არ პასუხობ
ჩხუბი დამიწყო, რის აცდენასაც ვცდილობდი მაგრამ არ ამცდა
- ვიცი მაპატიე
საწყალი თვალებით ავხედე შავ თვალებს და უცებ შევკრთი ისე საშიშად მიბღვერდნენ
- მომისმინე მე ისეთი ვინმე ვნახე უბრალოდ არ შემეძლო წამოვსულიყავი, მას ვერ მივატოვებ ლუკა,
- ვნანობ რო შენი ძმა არ გამოვიყოლე
დააყოლა წყნარად და მაჯაში ხელი ჩამავლო
- ახლა სახლში ძილის დროა
მიმაფორთხიალებდა მანქანისკენ და უკვე ანჯეიც გამოჩნდა რომელიც მართლა საყვარლად იჯდა და ისე მელოდებოდა
- ხო ვიცი რომ ძილის დროა მაგრამ
- მეგი რა ჯანდაბა გჭირს
გამომხედა ლუკამ და ისევ ჩემიანად წავიდა წინ სკამეიკას სადაც ანჯეი იჯდა ავუარეთ ანჯეი წყნარად მიყურებდა ხმას არ იღებდა და არც ჩემთან მოდიოდა
- მოიცადე ლუკაა მათქმევინე ასე ვერ წამოვალ
მის ხელს მეორე ხელით ვეჩალიჩებოდი რომ თავი დამეხსნა და თან ასე უბრალოდაც ვერ ვამბობდი რომ ბავშვის სახლში წამოყვანა მინდოდა რომელთანაც მხოლოდ ერთი დღე გავატარე და რომელიც ქურდობის ოსტატია
- მეგი! (წამით გაჩუმდა) როგორც გინდა! მაშინ აქ დაიძინე
ხელი მიშვა და მანქანისკენ წავიდა
- ლუკა!
დავუძახე წასულს მაგრამ არც მოუხედავს გაბრაზებული მიდიოდა
- ლუკა!
ისევ დავუძახე და რომ არ გამაგონა, ისედაც გაურკვევლობაში მყოფმა ტირილი დავიწყე ყველაზე მეტად ეს გამიადვილდა ძირს მუხლებით დავეშვი და ხელებში თავი ჩავრგე ვცდილობდი გავჩუმებულიყავი ვერც კი ვხვდები რატომ გამიჭირდა თქმა ასე ძალიან უბრალოდ მრცხვენოდა ვერ ვამბობდი რომ სახლში კიდევ მინოდა რომ მიმეყვანა ადამიანი
- არ იტირო მეგი მე შენთან ვარ
ჩუმად მეჩურჩულებოდა მოსული ანჯეი და პატარა თითებით ამაწევინა თავი ახლა უარესად დავიწყე ტირილი და ანჯეიც მომეხვია მისი სითბო ძალიან მილბობდა გულს მეც ძლიერად მოვხვიე ხელები და არც მინდოდა რომ გამეშვა ჩურჩულით მაწყნარებდა ანჯეი
- მეგი?
დამიძახა ისევ ბავშვმა და უცებ მომშორდა
- მაცადე! მას ვანახებ!
უცებ შეეკრა კოპები ანჯეისაც
და წასასვლელად გაემზადა რომ დავიჭირე რა დიდი გული აქვს ამ პატარა არსებას
- არ უბრალოდ ჩამეხუტე ანჯეი
ნათქვამი დაუყონებლივ შეასრულა და ლოყაზე ნაზად მაკოცა რადროსაც ლუკამ გამოიხედა სრულიად გაოგნდა ლუკა რაც შეეტყო ადგილზე გაჩერდა და უბრალოდ გვაკვირდებოდა
- არ იტირო კარგი სახლში წადი მე არ დაგივიწყებ ხშირად მოვალ ხოლმე ამ ადგილას
საყვარლად მითხრა თან ცრემლებს მწმენდდა პატარა თითებით და ამ სიტყვებმა საერთოდაც არ დამაწყნარა უბრალოდ უარესად დავიწყე ტირილი
- ვიცი რომ შენც ხშირად მოხვალ ხოლმე მაგრამ მე სამუშაოდ მხოლოდ ერთ ადგილას ვერ ვიქნები ერთი და იგივე ადგილას გამომიჭერენ, როგორც მაშინ საფულე უნდა დამეწაპნა მაგრამ გავმაზე
დააყოლა და მაინც გამაცინა
- აუუ ანჯეი!
ამოვიტირე ისევ და ისიც ისე ჩამეხუტა
- არ მინდა რომ დაგტოვო
- არც მე მინდა ხვალ რომ გათენდება და არ დამხვდები მეც შენთან მინდა
აი ამ სიტყვებმა სრულიად მომმატა ძალა
- წამოხვალ ანჯეი?
კითხვა დავისვი და ბავშვმაც ფიქრის მერე თავი დამიქნია
- მოდი ჩემთან
ხელები გავუშალე და ისიც ისევ ჩამეხუტა
- მეგი შენ?.....
დაბნეულ ხმაზე ბავშვი მომშორდა და მეც უცებ წამოვხტი
- ლუკა, მომისმინე მე და ანჯეი რაღაცას მოგიყვებით კარგი დღეს მასთან ერთად ვიყავი მთელი დღე არ მინდა მისი დატოვება, მესიკივდილება გესმის თან მისი ცხოვრება სრულიად გადატრიალებულია ვიცი რომ გაგვიგებ
ზედ ვეკრობოდი და ისე ველაპარაკებოდი თან ვსლუკუნებდი
- მოიცადე მოიცადე, ნუ ტირიხარ
მაჯები გამიკავა და გამაჩერა ცრემლები ახლა მან მომწმინდა და თან ბავშვს გადახედა
- ცივა წამო ჩავჯდეთ და იქ ვილაპარაკოთ კაი?
მითხრა და გვერდზე გადაიწია
- მას მე წამოვიყვან,
ანჯეიზე მანიშნა და მეც იმედიანად წავედი მანქანისკენ
......
- არ წამოხვალ?
კითხა ლუკამ მისთვის უცნობ ბიჭს როცა არც კი აპირებდა გაყოლას ბიჭი
- მასთან მინდა მაგრამ არ მინდა რომ პრობლემები შევუქმნა,
თქვა, საყვარლად რას ლუკას მოეწონა მასში ბავშვს მიუახლოვდა და ხელშიც უცებ აიყვანა
- მე და შენ ხომ მასთან ვართ არა?
წყნარად უთხრა და მუშტი გაუწოდა ანჯეიმაც უცემ მიარტყა ლუკას მუშტს მუშტი და გაუცინა
....
ბავშვიანად ჩაჯდა ლუკა მანქანაში და ბავშვი ცალ მუხლზე ჩამოისვა
- გისმენთ
დააყოლა და მეც ტელეფონი ამოვიღე რომ ხმა ჩამეწერა მეზარებოდა მეორედ ახსნა ყველაფრის, ლუკას სრულიად ყველაფერი მოვუყევი ყოველი გატარებული წუთი მოვუყევით დაწვრილებით, ანჯეიც მეხმარებოდა საკუთარ ისტორიებში და საბოლოოდ როცა ყველაფერი მოვყევით ჩამწერი გამოვრთე და ლუკას შევხედე,
- მორჩა და აა ისე ანჯეი მასაც ვანახოთ ჩვენი ერთ დღიანი შედეგი?
ვკითხე ანჯეის ფოტოებზე და მანაც თავი დამიხარა, ლუკა საყვარელი თვალებით დახედავდა ხოლმე ანჯეის და გაოცებული თუ იტყოდა ამან რა უნდა მოგპაროსო, ავუხსენი და მოვუყევი კიდეც როგორ მაიმუნობდა, თუმცა დიდად არ გაოცებულა როგორც მე ანჯეის თანხმობის მერე ფოტოები ვანახე და ლუკა მაშინ გავაოცეთ
- ვახ!
ამოიგმინა და ანჯეის დახედა
- დამიჯერე ისე უზომოდ შემიყვარდა არ შემიძლია მისი მიტოვება და რა ვქნა ლუკაა? რა ვუყოოო ასე უბრალოდ ხომ ვერ გავუშვებ
- წავიდეთ სახლში თუ მას უნდა
წყნარად მითხრა და ანჯეი უკან გადასვა
- სერიოზულად? და დანარჩენები? მათ რა ვუთხრა - ჯერ ეგ ყველაფერი მოასმენინე და დანარჩენი მე მომანდე
- სერიოზულად?
გამიხარდა მისი სიტყვები და უცებ გამეხსნა სახე
- ხო აბა ხო არ მოგატყუებ
- ანუ ანჯეი წამოვიდეს?
ისევ გაოგნებულმა ვკითხე
- მეგი შენი ნებაა შენი სახლია შენი სურვილისამებრაა ყველაფერი გესმის თუ მოგინდება ჩვენც გავქრებით იქიდან
ლოყაზე წყანარ მისმევდა ხელს მეც რაც უზომოდ მინდოდა ის გავაკეთე მისკენ გადავიწიე და ლოყაზე ვაკოცე მანაც გაიღიმა საყვარლად და უცებ დასერიოზულდა
- ანჯეი, გასაღები დამიბრუნე და წავედით
გადაყო უკან ხელი ლუკამ და მეც გავოგნდი ანჯეის ხომ არფერი აუღია არც კი განძრეულა
- რა მე არაფერი ვიცი
უცებ გაშალა ხელები
- ლუკა არც კი შეგიხედავს რომ გენახა გასაღები ადგილზეა თუ არა
ვუთხარი ლუკას თუმცა როცა საკუთარი თვალით ვნახე რომ ადგილზე გასაღები არ იყო გავოგნდი
- დამიბრუნე
თქვა ლუკამ და ხელი აათამაშა
- ოოო როგორ მიხვდი?
იკითხა ანჯეიმაც და ჯიბეში ხელი ჩაიყო
- ყურადღება მხოლოდ მოპარვაზე გქონდა გადატანილი გადასვლის დროს
აუხსნა წამშივე ანჯეიმ გაფართოვებული თვალებით ამომხედა
- რა?
მეც შევცბი
- გასაღები არ არი
თქვა და ჯიბეს კარგად დაუწყო ფათური
- და შენ წააგე
ამოთქვა ლუკამ და ხელში გასაღები შეათამაშა
- რა?
ზედმეტად ხმამაღლა ვიყვირე
- შენ მას მოპარე ისე რომ მან ვერ გაიგო?
ჩემთან ერთად გაოგნებული იყო ბავშვიც
- სერიოზულად ლუკა? ანუ ნებისმიერ დროს შეგიძლია ისე გამქურდო რომ ვერ მივხვდე? და შენ პირველ დღეს რომ ქურდი ყოფიყავი ისე დამტოვებდი ცარიელ სახლში რომ ვერც მივხვდებოდი? ღმერთო ჩემო აქამდე რატო არ მითხარი??
სწრაფად ვლაპარაკობდი და გაოგნებას საერთოდ ვერ ვმალავდი
- არ იყო საჭირო
სიცილით მითხრა და უკვე დაძრულმა მანქანა მოაბრუნა თან გადმომხედა
- კიდევ მიმალავ ხო ბევრ რამეს
დავუსვი კითხვა და მისგან სრულ სიმართლეს ველოდებოდი
- კი
მანაც სწრაფად დააყოლა და ჩემი გაბუტვა სულაც არ გაუკვირდა, სამაგიეროდ უზომოდ აღფრთოვანებული ვიყავი მისი ნიჭით....
სახლში სადღაც ერთ საათში მივედი და შესვლისთანავე ბომბებს ველოდებოდი ანჯეი უკან მოგვყვებოდა და არ ჩანდა სახლში მე და ლუკა შევედით და ლუკამ მაშინვე გადამხვია ხელი ანჯეი კარებთან დადგა და არ ჩანდა ჩვენ კი ოთახში სრულად შესულები გამოვჩნდით
- მეგი!
წამოვარდნენ მეც ლუკას უკან ავიტუზე და ლუკამაც გააჩერა ყველა
- ზედმეტი სიტყვები არ გავიგო, დაღლილია ჩემი გოგო და მიხედეთ
განაცხადა და ახლა უარესად შემრცხვა
- დაღლილი კი არა სად....
წამოვარდა ერეკლე
- მერე აგიხსნი მე
გააწყვეტინა ლუკამ საუბარი
- მანამდე პატარა ჯადოქარი უნდა წარმოგიდგინოთ
განაცხადა ლუკამ და ბავშვს დაუძახა მარა როცა არ გამოჩნდა თავად გავიდა და ისევ ხელში აყვანილი შემოიყვანა, სახლში ყველა დადუმდა მეც ვერ ამოვიღე ხმა
- გაიცანით სახლის ახალი მაცხოვრებელი ანჯეი!
გამოაცხადა ლუკამ და ვაი ამ გამოცხადებას ისეთი წამოიკივლეს რააო ლამის გულმა მძეძგვა
- მოიცა მოიცა ჩვენ არ უნდა გვიკვირდეს მეგისგან ასეთი რამეები
შუაში სიტყვით გამოვიდა ანი და სიტყვის ბოლოს გაშლილი ხელი ჩემი მიმართულებით გააშეშა
- იმედია ამაზეც გაქ რამე სერიოზული მიზეზი
დააყოლა ერეკლემ და მომიახლოვდა რაზეც უკან დავიხიე
- მაქვს და შენ ნუ მებუზღები შენი ბრალია რომ ინერვიულე
ვუთხარი და უკან დავწიე
- მეგი ერთი სიტყვაც და ფანჯრიდან გისვრი
გამომიცრა ბატონმა და სულაც არ შემშინებია მისი უბრალოდ დავეჭყანე და გვერდზე გადავიწიე
- დედამისმა იცის? რო აქ არი?
დასვა კითხვა დედამ და მეც ანჯეის გავხედე წამით
- იცის დედა მან ყველაფერი იცის....
დავაყოლე ისე გავხედე დედას თან ტელეფონი ამოვუღე და პირველი რაც გავაკეთე ყველა დავსვი ლუკას გარდა ჩაწერილი ხმა ჩავრთე ტელეფონი მაგიდაზე დავდე და გამოვაცხადე, ბოლომდე მოუსმინეთთქო ლუკას ბავშვიანად დავავლე ხელი და შემოსასვლელში გავიყვანე,
- ლუკა გეხვეწები გამოგვყევი რაა, საღამური და რამე ჩასაცმელი ვუყიდოთ ხვალისთვის
შევევედრე და მანაც ბავშვი ჩამოსვა
- გაგიყვანთ მარა, მე არ მაქ ფული და...
დაიწყო თუმცა არ ვაცადე
- მე მაქქვს წამო გაგვიყვანე და ერთად ავარჩიოთ
-კაი მიდი იმათ უთხარი და ჩამო დაბლა
მითხრა და მეც თავი რომ დავუქნიე კარები გამოაღო, ყველას ვუთხარი მოვალთ მალეთქო და კიბეებზე დავეშვი, ბევრი არ გვივლია ახლო მაღაზიაში დიდ უნივერსამში გავბოდიალდით და რაც დაჭირდებოდა ვიყიდეთ, სახლში მოსულებმა რათქმაუნდა ბავშვზე ვისაუბრეთ ცოტა გამკიცხეს იმის გამო რომ ყველასთან ასე ადვილად არ უნდა დავმეგობრდე ვინც არ უნდა იყოს თუმცა ბავშვზე პრობლემა არ ჰქონიათ, პირიქით სიყვარულით მიიღეს ჩემი ნეჟა....
- ანჯეი დაიძინე უკვე
ჩემი ძმის ოთახში შევფლატუნდი და ბავშვს ჩემი ტელეფონი ავართვი
- დაიძინე გეყოფა თამაში ნონა და ნანაც მალე მოგიწვებიან კაი?
ვუთხარი და მანაც თავი დამიქნია
- ვსო დაიძინე მე მეორე ოთახში ვიქნები თუ რამე მოგინდეს ნანა გააღვიძე ან ჩემთან გამოდი და კიდევ არაფერი მოიპარო
დავაყოლე ბოლოს სიცილით და ლოყაზე ხმაურიანად ვაკოცე
- მეგი, რა მოხდება შემდეგ?
დამისვა კითხვა რაზეც პასუხი არ მქონდა
- არ ვიცი ანჯეი არც თავად ვიცი ყველაფერი კარგად იქნება დაიძინე კაი?
წყნარად ვუთხარი
- მიყვარხარ მეგი
წამოიწია და ჩამეხუტა, ღიმილით ჩავეხუტე
- მეც მიყვარხარ ჩემო საყვარელო მოდი ახლა დაიძინე გვიანია
ვაკოცე და ისიც გადაწვა, ოთახი დავტოვე თუ არა დედებიც დასაძინებლად წავიდნენ კარგი იყო რომ მათთან იძინებდა ანჯეი, პირველის წუთები იყო ლუკა ისევ დივანთან იჯდა ტელევიზორს უყურებდა ანის უკვე დიდი ხანი იყო რომ ეძინა ერეკლეც ცოტახნის წინ დაწვა
- ლუკა შუქი უნდა ჩავაქრო არ იძინებ?
გავხედე ლუკას
- ხო ორი წუთი
დააყოლა და მეც აბაზანაში შევედი მალევე გამოვედი იქიდან ლუკა ისევ იჯდა ძილი უზომოდ მინდოდა დაღლილი რომ ვიყავი რაც მოვედით მას მერე ზეზეულა მეძინა,
ოთახში შევედი პირდაპირ და მალევე დავწექი, არ მეძინებოდა ლუკა რომ არ შემოდიოდა რაზეც ვღიზიანდებოდი ყველანაირად ვეცადე ხან როგორ პოზაში ვიყავი ხან როგორში უბრალოდ ვერ ვიძინებდი არადა ძალიან მეძინებოდა ეს როგორ გავიგო
ფეხზე წამოვვარდი და სიბნელეში საერთოდ რომ არაფერი ჩანდა დიდი ნაბიჯებით მივედი კართან და გაღიზიანებულმა გამოვაღე, არც დავფიქრებულვარ ისე უნდა გავსულიყავი, კარებშივე ლუკას შევასკდი და გაჩერების მიზნით ცერებზე აწეულმა ტუჩებით ტუჩებზე შევასკდი..... სწრაფად მოვაშორე თავი თვალებ გაფართოებულმა 'ააააა ეს რა ქენი მეგი?! ეს რა ჩაიდინე დაყენებულიყავი! '
- აააბ...
დავიწყე ბლუყუნი ნაწყვეტ ნაწყვეტ
- წყალი უნდა დამელია მაპატიე
დავაყოლე სწრაფად მოგონებული ტყუილი არაა ეს მართლა არ მქონდა გეგმაში არც კი გამიფიქრებიაა წარმოდგენაც არ მქონდა თუ ოდესმე ასეთი რამე გადამხდებოდა, ვაზვიადებ მარა მასთანნ კიიი სხვასთან უბრალოდ დავიკიდებდი მასთან კიდე არ გამომდის,
ნეტავვ ახლა რას ფიქრობსს მოვკვდებიი ახლაა! ვეცადე მისთვის გვერდი ამეარა ნელ ნელა გავედი კარებში და რომ გავაღწიე უნდა წავსულიყავი მკლავში ჩამავლო ხელი წყნარად და კედელზე მშვიდად და წყნარად ამაკრო მალევე მომექცა წინ თუმცა მას დიდად ვერ ვხედავდი
- დარწმუნებული ხარ რო წყალი გინდოდა?
მკითხა უცნაურად სასიამოვნო ხმით
- კი
პასუხი არ დავაყოვნე ვგრძნობდი სიახლოვეს ლუკასგან და ეს მთლად არ მაბედნიერებდა გული საშინლად სწრაფად მიცემდა
- ლუკა რას აკეთებ?
კითხვა დავსვი როცა არაფერს ამბობდა პასუხად სახეზე ხელი შემახო და ცერა თითი ტუჩებზე ნაზად გადამისვა რათქმაუნდა ეს მისი უაზრო ხრიკებია
- ლუკა
გავიმეორე მისი სახელი და უკვე მეორე ხელიც სახეზე მომადო, ვიგრძენი ნაბიჯით როგორ შეამცირა ადგილი და გასწორდა მალევე ვიგრძენი ტუჩები ლოყაზე თუმცა უბრალოდ შემეხო წყნარად მოიწევდა ტუჩებისკენ რაცც ცუდად მხდიდა
- არც იოცნებო
დავაყოლე და ვეცადე მომეშორებინა ხელები გამიკავა და მაჯები ცალ ხელში გადატანით გამიკავა ყოველ მოძრაობაზე ნაზად მეხებოდა სახეზე და კანი მეჭიმებოდა ღაწვები მეფარკლებოდა
- გამიშვი ლუკა!
დაბალხმაზე ვთქვი
- სად გეჩქარება?
კითხვა ასეთი იყო კისერი ცალი ხელით გამიკავა და ტუჩებზეც ცხელი ტუჩებით შემეხო ლამის ავფეთქდი არ მეგონა თუ სერიოზულად აპირებდა, კარების საკეტის ხმა რომ გაისმა მანაც ხელები წამით მოადუნა და მეც სწრაფად ვკარი ხელი
- გაგიჟდი?! იდიოტი ხარ!
ხელი ვკარი და ჩემი ძმის ოთახის კარების გაღების ხმა რომ იყო მე ოთახში შევვარდი
" ეს რა იყოო?! რასს მიკეთებს ეს ბიჭი?!" გულზე ვიჭერდი ხელს თითქოს დაწყნარებას შევძლებდი საწოლში ჩავწექი და ანის ავეკარი ლუკას მხარეს ზურგი შევაქციე და თვალები დავხუჭე, თან ხვალ მიდის როგორც თქვეს ერეკლესთან ერთად იწყებს მუშაობას ანუ მასაც კვირაში ან ორი ან სამი დღით ვნახავ,
ძალიან კარგი ნერვებს არავინ მომიშლის! და მითუმეტეს გულს ასეთი მცდელობების გამო არავინ ამომგლეჯს!
რომ შემოვიდა სხეული მთლიანად დამეჭიმა რატო ვერც თავად მივხვდი რომ დაწვა მთლიანად დავიხორკლე და ცოტახნის მერე რომ ხელი წელზე მომხვია იქ სულ ავფეთქდი
- არ შემეხო!
სწრაფად წამოვთქვი და მეც დავიძერი მოხვეული ხელით მიმწია მისკენ
- ჩემ დას ნუ უვიწროებ ადგილს
დააყოლა და ჩემკენ გადმოტრიალდა მეც უფრო შევაქციე ზურგი
- ზურგს ნუ მაქცევ რა და ნუ მიბრაზდები, ხვალ მივდივარ და დასამახსოვრებელი მომენტი შევიქმენი ეს ერთი კვირა
დააყოლა თუმცა ბოლოს თავისივე ნათქვამზე გაეცინა
უხმოდ გადავტრიალდი მისკენ
- და რა ახლა მხედავ?
დავუსვი კითხვა მართლა არ ვჩანდი ისიც წამოდგა არ ვიცი გზას ასე ადვილად როგორ იკვლევდა მაგრამ სრულიად უცებ მიაგნო ფანჯარას და მუქი იასამნისფერი ფარდა გადაწია ვინაიდან გარე განათებების შუქი გადასარევად შემოიჭრა ოთახში, უკვე ადამანებიც ჩანდნენ და ასე შავად მოჩვენებებივით აღარ დადიოდნენ მის დანახვაზე ისე გამცრა თავი უკვე ავადმყოფი მეგონა, ისევ მოთავსდა თავის ადგილას
- კი გხედავ
და პასუხიც გამცა
- ვერ ხარ რა
რათქმაუნდა ნეტა ამ ვერ ხარ რას მეტი ვიცი რამე?
- ხვალ უჩემოდ არ წახვიდეთ ვიცი რო ადრე მიდიხარ და გამაღვიძეთ კაი?
ვუთხარი და მანაც თავი დამიქნია
- მოიწიე, მოჩოჩდი
ბოლოს ისევ ჩაიცინა მეც მივჩოჩდი ბოლო-ბოლო მთელი ერთი კვირა ვერ ვნახავ, მანაც ხელი მომხვია და თან საყვარლად მიმიხუტა
დიდი დრო არ დამჭირვებია მალევე ჩამეძინა....
დილით მთავარი ოთახიდან გამოსული ხმაურმა გამაღვიძა თავიდან ადგომა მესიკვდილებოდა თუმცა როდესაც გონებამ გაიხსენა რომ დღეს დედა ერეკლე და ლუკა მიდიოდნენ წამში გავახილე თვალები და უცებ წამოვფრინდი ტანსაცმელი გამოსაცვლელად რომ ვერ ვნახე, გიჟივით გადავიცვი შავი მაიკა რომელიც პირველადვე ხელში მომხვდა კარებს ვეცი და სწრაფად გამოვაღე
- დედაა მშიაა და რა ვჭამო?
ყვიროდა ერეკლე სამზარეულოდან
- ჩუმად ბიჭო ბავშვს ძინავს მაცადე გამოვალ!
დაბალხაზეე ამოიყვირა ნონამ და ჩანთაში ტანსაცმელს დებდა, ნანა ცალკე დარბოდა ლუკას ტანსაცმელზე
- დედაა რათ მინდა ეს?! ქორწილს კი არ ვიხდი მე ჩავდებ, ვა,
ჯუჯღუნით მოისროლა ლუკამ თეთრი ,საროჩკა, და სიტყვის თანავე გამოიხედა კარებისკენ სადაც მე შევრჩი
სახე მაშინვე გაეხსნა - მყავს უკვე ცოლი
დააყოლა ღიმილით
თან თვალს თვალში მიყრიდა და ბოლოს ცალი თვალი ჩამიკრა, ყურადღება არ მივაქციე და ვეცადე არ შემემჩნია ფიქრები რომელშიც გუშინდელი საღამო ტივტივებდა
რადგან ჯერ არ მიდიოდნენ აბაზანისკენ ავიღე გეზი სიარულშივე ხმამაღლა ვთქვი გამარჯობა და პასუხი მხოლოდ ანისგან და დედებისგან მოვისმინე, ჩემ ხმაზე ერეკლემ გამოყო თავი სამზარეულოდან და რომ დამინახა სრულად გამოვიდა
- რატო ადექი ჩემო პაწაწინა ასე ადრე?
მითხრა მოახლოვებულმა და ლოყაზე მაკოცა
სასიამოვნო იყო დილიდანვე მისი სითბო, როცა გუშინ უზომოდ გავაბრაზე
- ნეტა რატო? სამსახურში ხო არ მივდივარ ნეტა?
გაწელვით ვთქვი, თუმცა ერეკლე ჩემ ჩაცმულობას უფრო ათვალიერებდა
- რა გაცვია რა არი
აშკარად უკმაყოფილო ხმით თქვა და მეც მხრები ავიჩეჩე
- მეგონა მიდიოდით და პირველი რაც მომხვდა ხელში ის ჩავიცვი
- მეგი საყვარელო უზომოდ დიდი სირცხვილია რომ არ ვიცი ჩემი ლამაზი სად მუშაობს, აქამდე უნდა მეკითხა ნამდვილად
ნანამ წუწუნით გამომხედა
- არაუშავს საშუალება არ მოგეცათ უბრალოდ სკოლაში ვმუშაობ მასწავლებელი ვარ
გავეცი პასუხი და ერეკლეც სამზარეულოში შეყვა დედას მშიერი ლეკვივით
- ყოჩაღ შენ! რა საგნებს ასწავლი?
დაუსერიოზულდა ხმა
- ქართულს და ინგლისურს
ნანას ვუთხარი თუმცა ლუკას ვუყურებდი რომელიც ჩემკენ წამოვიდა
- ფიქრადაც კი ვერ გავივლებდი ამ ყველაფერსს
ტაში დამიკრა ნანამ
- მას მას ორიანი არ დამიწეროთ
ჩემკენ მოახლოვებულმა ჰაერში ორი თითის ქნევით ჩემ გასაგონად ამოილაპარაკა ლუკამ და ჩავლას აპირებდა წინ რომ გადავუდექი
- ჩემ კლასში ორიანები არ იწერება!
ამაყად ვთქვი და მანაც ჯერ სხეულზე დამხედა და ჩაცინებით შემომხედა თვალებში
- ა მე ბოდიში აბა რა ხდება ხოლმე... უკაცრავად მას ეგ მაიკა რო გადაიძროთ, თუ შეიძლება! ეგ თემაა?
ჩაიცინა და პირი იმხელაზე დავაღე ლამის ლუკა გადამცდა, თან მხოლოდ ჩემ გასაგონად რომ საუბრობდა?!
- ლუკა, გაქრი აქედან სანამ ლამაზი ხარ
გამოვუცერი და თვალებით ვანიშნე მოშორდი მეთქი
- კაი რადგან თვით პედაგოგი მეუბნება რას ვიზამ
მხრები აიჩეჩა და წასვლა დააპირა
- ისე მთავარია მანდ " მას წაიხარეთ" თემა არ იყოს თორე მაიკის გახდას რა უჭირს
დააყოლა და წასასვლელად მოემზადა, ამაზე რეალურად გავოგნდი და წამით ვერ ჩავწვდი კიდეც
- და ხო ჩემი მაიკა შენ უფრო გიხდება
თითით მაიკაზე მანიშნა ჩაცინებით და გვერდი ამიარა
როცა ყველაფერი უკეთ გავაანალიზე და პირიც დავხურე ლუკას მივყვირე მოგკლავ მეთქი და მას გავეკიდე, რომ დამინახა ისიც ადგილს მოწყდა ნანას და დივანს უვლიდა კრუგს ანის გადააფრინდა რამოდენიმეჯელ დივნიდან და საბოლოო დანიშნულება დედაჩემი იყო
- მეგი! რას ცანცარებთ?! წამოდით ვჭამოთ თორე დაგვაგვიანდება მერე ჩვენც და თქვენც
მითხრა დედამ ცოტა მკაცრად და ბოლოს უკნიდან თმა ლავიწებზე გამომიყარა
- დედა ლუკა მაიმუნობს
- გამაიმუნებთ მე თქვენ რაც გითხარი გააკეთე ის!
მკაცრად თქვა ნანას გაძახა და სამზარეულოში შევიდა
ლუკა ნონას წასვლისთანავე დაიძრა და მომიახლოვდა თან ნონას უყურებდა და როცა დედა სამზარეულოში შევიდა დამხედა
- საზიზღარი ხარ
მივახალე მისკენ თავ აწეულმა მანაც უარესად შეამცირა მანძილი უკვე სხეულით ვეხებოდი მას, წყნარად გადამიყარა თმა ისევ უკან და ზედმეტად ჩამოშლილი გაზრდილი ჩოლკა რომელიც უკან არ ჩერდებოდა ყურს უკან გადამიწია, მინოდა უზომოდ შორს დავმდგარიყავი მისგან მაგრამ ვიცოდი რომ რამე სხვას იფიქრებდა ამიტომ გაქვავებული ვიდექი ერთ ადგილას
- მართლა?
ღიმილით დაიხარა ტუჩებისკენ და ცალი ხელი წელზე წამიჭირა მეც სწრაფად დავარტყი ხელი და ხელიც ძლიერად ვკარი ისიც უკან გადაიწია ნაბიჯით და სიცილი დაიწყო გვერდი ამიარა და მხარიც გამკრა პირველი მაყურებელ თვალებს გავხედე რომელსაც უხერხულად ვგრძნობდი და გამიხარდა რომ მხოლოდ ანის ეკუთვნოდა თვალები რომელიც ცოტა უცნაურად იმზერდნენ
- მე გამოვიცვლი
ჩახველებით ვთქვი და ოთახში შევედი გამოცვლის მერე აბაზანაში შევედი მოვწესრიგდი და შემდეგ გავედი სამზარეულოში ლუკას გვერდით ორი ადგილი იყო ამიტომ ლუკას გვერდით ერთი სკამის გამოტოვებით ვაპირებდი დაჯდომას თუმცა ლუკამ მის გვერდით დამქაჩა და მეც იქ მომიწია დაჯდომა, თან ჩემსკენ გადმოიწია და ჩამჩურჩულა მინდა რომ ჩემი ცოლი ახლოს მყავდესო, მეც მისკენ მაგიდისქვეშ შევყავი ხელი და წელზე ვუპრწკინე ამოიზმუვლა და მას რომ ახედეს ღიმილი დააყოლა, თან ლუკმაც მალევე გააქრო წყნარად დავიწყე ჭამა და ცხელი ხელი რომ ვიგრძენი მუხლის მაღლა, წამით დავიჭიმე ნაზად გადმოასრიალა ხელი წამით ისე უცებ მომიჭირა ხელი რაზეც შევხტი და არც წამოკივლებაზე ვიტყოდი უარს,
- რა მოხდა?
მკითხა ნანამ და როცა ხელმა ზემოთ სრიალი დაიწყო საუბრის უნარი მთლიანად წამერთვა ლუკას გავხედე რომელიც ღიმილით მიყურებდა, საწყენი იყო რომ მის გვერდით არავინ იჯდა თორე დაინახავდნენ მის საქციელებს
- უცებ ფეხში გამიარა და
ვთქვი და ხელი ჩავყავი მაგიდის ქვეშ ვითომ დაზელვის მიზნით, დედებმა საუბარი წამოიწყეს და მეც ლუკას ხელს ვეცი მოტეხვა მქონდა გეგმაში
- მეგი მომაწოდე რა წვენი
მითხრა ანიმ და მეც იძულებული ვიყავი ლუკასთვის ხელი მეშვა მანამ ბოთლი ანის გადავაწოდე ვგრძნობდი ხელს რომელიც წელისკენ მისრიალებდა, რა ჯანდაბა უნდა? არ უნდა რომ წესიერად ჭამოს, წელიდან საჯდომისკენ ჩააცურა ხელი და მეც სწრაფად ვწვდი რაც შემეძლო ძლიერად ჩავაჭირე ფრჩხილები კანში და მის ურეაქციობაზე ნერვები მომეშალა, შვიდის ნახევარი გახდა თუ არა წამოვარდნენ უნდა დავიძრათო, მეც არასასიამოვნოდ წამოვდექი მათთან ერთად დედაც ქმარს უბრუნდებოდა ამიტომ მიდიოდა კარებთან ეხუტებოდნენ ერთმანეთს რათქმაუნდა მეც ჩავეხუტე ლუკას გარდა ორივეს ხელიც კი არ ჩამოვართვი უბრალოდ ვუთხარი კარგადთქო, ვერ ვხვდები ასე რატო მოვიქეცი თუმცა როცა მისგანაც არ დავინახე რაღაც გარკვეული ნაბიჯი მაინც, მეც გავჩერდი
- მეგი ჭკუით იყავი, იცოდე იქითა კვირას მამაშენი მეტყვის სულ ნუღა მოხვალ სახლშიო თორე გამოვიპარებოდი ისევე
გაიცინა დედამ საყვარლად კიდევ ერთხელ მაკოცა
- წავედი მე და ჩამოდით მალე
ერეკლემ თქვა თვალი ჩამიკრა და კიბეებზე დაეშვა
- კაი წავედით ჩვენც თორე აფეთქდება ისიც
ნონა გადაკოცნა ისევ დედამ და ნანამაც დიდი სიყვარულით გააყოლა თვალი კიბეებზე ჩამავლებს ლუკა ნელა ჩადიოდა და მეც ვერ ვაშორებდი თვალს ვნანობდი რომ არ გადავდგი პირველი ნაბიჯი, ახლა კი ვერ მოვატრიალებდი ამის უფრო მრცხვენოდა
ანი ოთახში შევიდა ნანამაც ნაზად მომისვა ხელი მხრებზე და სამზარეულოში შევიდა ლუკაც უკვე აღარ ჩანდა და მეც ნელ-ნელა დავიწყე კარების დაკეტვა კარები რომ მივკეტე ღრმად ამოვიხვნეშე როგორ ძალიან ვნანობ ჩემ საქციელს რომ იცოდეთ, უცებ კარები გაიღო და მეც სწრაფად მოვშორდი რომ ბოლომდე გაღება შეძლებოდა
- ლუკა?
გაკვირვება ვერ დავმალე უცებ შემოვარდნილს
- რაღაც დამრჩა
თქვა თან მხარი გამკრა ისე შევიდა სახლში, ჩემ ოთახში შევიდა და მალევე გამოვიდა იქიდან კარებთან ვიდექი ისევ და კარის სახელურს ხელს არ ვუშვებდი
- ვსო?
დავუსვი კითხვა კარებთან მოსულს პასუხად ღიმილით პატარაზე გააქნია თავი და მალევე ლოყაზე მომაკრო ტუჩები
- ახლა კი
ღიმილით თქვა და გასული კიბეებზე დაეშვა ისე სწრაფად გამეხსნა ბაგეები ისე უცებ შემეცვალა ხასიათი მე, მე არ ვიყავი ლუკამ გადაარჩინა ჩემი ერთი კვირის დღეები ვინაიდან მხოლოდ იმის სინანულში ვიქნებოდი რომ მას არ ჩავეხუტე ჯერ ისევ ვგრძნობდი მის ტუჩებს, მეც ხელი ავიფარე ლოყაზე და სიხარულისგან ვიცეკვებდი კიდეც, ბედნიერი შევედი სამზარეულოში სადაც მაგიდას ნანა ალაგებდა
- ოთახში შედით ნანა დეიდა და ცოტა დაისვენეთ დღეს ძალიან ადრე ადექით მე ავალაგებ
ღიმილით ვუთხარი და მანაც იუკადრისა ხელი მოვკიდე და სამზარეულოდან გავიყვანე
- მოვითხოვ თქვენს დასვენებას
ბრძანებლური ტონით დავიწყე საუბარი
- კაი რაღაი არ იშლი
გაიცინა მანაც და გამიხარდა რომ მალევე დამნებდა რადგან ისე ადრე ადგა მთელი დღის განმავლობაში წაერთმეოდა ენერგია ოთახში რომ შევიდა მე სამზარეულოს დავუბრუნდი სწრაფად ავალაგე, ჭურჭელი დავრეცხე მანამ დრო მქონდა ვეცადე მისაღებში მიმელაგებინა თუმცა რადგან დიდად მისალაგებელი არ იყო წმენდა დავუწყე ყველაფერს გამოსაცვლელად რომ შევედი ოთახში ანის ეძინა ძილი გააგრძელა და კარგადაც მოიქცა, ჩუმად დავდიოდი სახლში და ძლივს რომ მოვიდა წასვლის დრო მეც სწრაფად დავტოვე სახლი
დავუბრუნდი ისევ და ისევ სკოლას, გაკვეთილებს როგორც ყოველთვის ხალისით ვატარებდი, არასდროს არ ჰქონიათ ჩემზე გართულება არცერთ მშობელს და არც მოსწავლეს ყოველთვის ვცდილობდი მომეძებნა ადგილი და ნაწილი საიდანაც ბავშვს საგანს შევაყვარებდი, გამომდიოდა კიდეც, 11 კლასში ვაპირებდი შესვლას ბოლო გაკვეთილი იყო, ლუკას უაზრო სიტყვები მიტრიალებდა თავში "ისე მთავარია მანდ მას წაიხარეთ თემა არ იყოს" უაზრო იდიოტი ეს რამ ათქმევინა, მართლა დიდები იყვნენ 11 კლასში ბიჭები, ჩემზე სულ რაღაც სამი წლით პატარები 'ეჰ რა უცებ იზრდებიან' გაკვეთილები დღის მეორე ნახევარზე დავასრულე შვიდის წუთებზე რადგან ორ ცვლაში ვარ სახლში რომ ავედი ძალიან მეზარებოდა ყველაფერი უფრო სწორად ძალიან დაღლილი ვიყავი
- მეგიიიიი
შესვლისთანავე გამოიქცა ანჯეი და მეც ხელები გავშალე
თან ვკოცნიდი
- როგორ ხარ აბა?
როცა ჩახუტებით მოვისიყვარულე კითხვა დავუსვი წამოვდექი და ხელიც რომ ჩამკიდა მასთან ერთად შევედი ოთახში
- კარგად, ნანამ მითხრა სკოლაშია მუშაობსო, რატო არ გამაღვიძე?
მისაყვედურა და მეც გამეცინა
- უბრალიდ ძალიან ადრე იყო შენი გაღვიძებისთვის მას კიდე ნანა დეიდა დავუძახოთ კაი?
ყველაფერი ერთდროულად ვუთხარი და ნანასკენ ვანიშნე
- შეეშვი დამიძახოს როგორც უნდა აბა როგორ ხარ?
გამომხედა ღიმილით ნანამ რომელიც ახალი მოსული იყო
- ცოტა არ იყოს დავიღალე
სიცილით დავეშვი დივანზე და ანჯეიც გვერდით მომიჯდა
- ხომ არ მოიწყინე ანჯეი? როგორი იყო ახალ ოჯახთან?
ხელი მოვხვიე გვერდზე მჯდომს და მასაც აშკარად გაუბრწყინდა თვალები
- არაა ძალიან მაგარია მე და ანი გარეთ ვიყავით, სახლში ნახატებიც დავხატეთ ანი გაჩვენებს მთელი დღე ვერთობოდით ნანა დეიდასთან ერთად მეწყინა ისე რომ წავიდნენ რო არც ვიცოდი
ამოიწუწუნა ბოლოს
- მალე მოვლენ ისევ ჩემო პატარა და მერე უკეთ გავერთობით
რათქმაუნდა დავაიმედე და მინდოდა ამესრულებინა კიდეც, ისეთი დაღლილი ვიყავი მეძინებოდა თუმცა ანჯეის არ მინდოდა რომ მოეწყინა გამოცვლის დროს ისე ნელა ვიცვლიდი შემოვისვენე დრო ანჯეისთან და ანისთან გავატარე ჩვენ სამი ვმაიმუნობდით ქალაქობანას ვთამაშობდით ათას თამაშს ვიგონებდით უკვე გვიან ანჯეის ტელეფონი ვათხოვე ისიც ოთახში შევიდა და საწოლში შეწვა მანამდე ჩემი საქმე მოვითავე სკოლიდან წამოღებული საქმე დავამთავრე და უკვე გვიან შევედი ანჯეისთან საყვარლად ეძინა ტელეფონი კი გაუჩერებლივ ხმაურობდა ვეცადე ჩუმად გამომერთმია ტელეფონი და გამომივიდა კიდეც ნანა რომ შემოვიდა ტკბილი ძილი ვუსურვე და ოთახი დავტოვე, ანის ჩავეხუტე და ვეცადე დამეძინა თუმცა გამიჭირდა, ვბრუნავდი ვეძებდი ადგილს სადაც მოვისვენებდი და დავიძინებდი თუმცა ვერადა ვერ ვპოულობდი, შუა ღამემდე ვწრიალებდი და საბოლოოდ ძლივს დამეძინა, ყოველი დღე ერთნაირი იყო ჩემთვის დილას ადრე ვდგებოდი სკოლაში გაკვეთილები და საღამოს სახლში თუ ადრე დავბრუნდებოდი ვცდილობდი ანჯეი სახლში არ გამომეკეტა და გარეთ გავდიოდით ჩვენ უბანში ზაზა და მისი ძმაკაცები იყვნენ და ყოველთვის ვცდილობდი თავი ამერიდებინა მათთვის, ჩვენი უბნიდან შორს გავდიოდით და იქ ვიწყებდით ჩვენებურ მაიმუნობებს ან თამაშს, ყოველ ღამე უფრო მიჭირდებოდა ძილი, მეგონა თვალებს თუ დავხუჭავდი ცხელ ძლიერ სასიამოვნო ხელს ვიგრძნობდი წელზე, თუმცა ეს ცხადია არ მოხდებოდა, ვხვდებოდი რო სამი კვირის განმავლობაში მას ზედმეტად მივეჩვიე, ზედმეტად დავუახლოვდი, იმდენად ზედმეტად რომ მის გარეშე უკვე ძილი მიჭირდა, ვცდილობდი ანჯეიზე უკეთ მეზრუნა, ვეცადე მისთვის ყველანაირი საბავშვო ნივთი გამეკეთებინა, როგორიცაა სქულქარდი და დაბადების მოწმობა, რათქმაუნდა დროც და ფულიც ბევრი წაიღო თუმცა მიხაროდა რომ ეს შევძელით და გავაკეთეთ მინდოდა სკოლაში შემეყვანა თუმცა ზედმეტად გამირთულდა ყველაფერი რადგან ანჯეის არ უნდოდა პირველი კლასიდან დაეწყო სწავლა ვინაიდან 10 წლის იყო, რადგან ანჯეიმ კითხვაც და წერაც შესაბამისად იცოდა, ახლა დირექტორთან ვაწყობდი გარიგებებს და როცა ვუთხარი რომ პირდაპირ მეხუთე კლასიდან მინდოდა რომ დაეწყო სულ მთლად გადაირია, თითქმის სამი დღე იყო ვეხვეწებოდი მინდოდა შემეპარებინა... და ბოლოს ვუთხარი
- ქალბატონო ირმა, გპირდებით სახლში იმდენს ვამეცადინებ სხვა ბავშვებს გადაუსწრებს, გთხოვთ უარს ნუ მეტყვით არ მინდა რომ ვინმეს ჩამორჩეს, მერწმუნეთ ძალიან ჭკვიანი ბავშვია ყველაფერს მალე აითვისებს,
ვეხვეწებოდი დირექტორს და ისიც ისეთი თვალებით მიყურებდა რომ უნდოდა დამთანხმებოდა მაგრამ თან არ მთანხმებოდა
- მეგი ბავშვმა სწავლა პირველი კლასიდან უნდა დაიწყოს, უფლებაც არ მაქვს
- გთხოვთ გადმოყვანის საბუთი ხომ შეგვიძლია რომ გავაკეთოთ
- კი მაგრამ მეგი....
- გთხოვთთთ
აწყლიანებული თვალებით შევხედე და მანაც ღრმად ამოისუნთქა
- რადგან ასეა, ხვალ ქიმიის მასწავლებელს და ხათუნას უნდა განთავისუფლება მათ მაგივრად შენ შეხვალ
თქვა თუ არა მაშინვე ჰაერში ავხტი
- დიაახ ჩავენაცვლებიი დიდი მადლობაა არ დაგივიწყებთ არასდროს
ვთქვი და სკოლიდან გამოვვარდი, სახლში ისე ბედნიერი მივედი ისე ბედნიერად ვახალე ანჯეის სკოლაში შესვლის ამბავი რომ ფეიერვერკს ვგავდი მეორე დღეს წავიღეთ საბუთები ანჯეიც მივიყვანე სკოლაში რომ მეჩვენებინა ყველაფერი შემდეგ დღეს მე და ანჯეი სახლიდან წავედით და მოსწავლის შესაფერისად ჩანთა, რვეულები და სასკოლო ნივთები ვიყიდეთ ახალი ნივთების გამო ბედნიერი იყო რაც მეც მაბედნიერებდა, ძლივს მოვიდა პარასკევი, მიხაროდა რადგან ვიცოდი რომ დღეს დაბრუნდებოდნენ, სკოლაში გაკვეთილების მერე, ბიბლიოთეკიდან ანჯეის წიგნები წამოვიღე თუმცა საღამოს უკვე იმდენად დაღლილი ვიყავი საერთოდ ყველაფერი მეზარებოდა, წიგნებიც მძიმე იყო და გზაში ჯუჯღუნით მოვდიოდი 9 სანტიმეტრიანებზე ვიდექი და ფეხებიც რომ მტკიოდა მის გამო ძალიან დაღლილი ვიყავი, ძლივს ავბობღდი კიბეებზე და ჩემი სახლის კარების დანახვისას სახე გამიპრწყინდა ზარი დავრეკე და კიბეებზე რომ ვიღაც ამოდიოდა მისკენ გავიხედე უსიამოვნოდ შევიშმუშნე ზაზას ხილვისას, ისიც დიდი უნახავივით მოვიდა წელზე შემიცურა ხელი და ისე გადამკოცნა ვერ ვხვდები რა საჭიროა ზედმეტი შეხებები!
- როგორ ხარ?
დააყოლა და მომშორდა
- ცოტა არ იყოს დავიღალე
- ხო ცუდია, არ ჩამოხვალ? სულ სახლში რა გინდა გაერთობი ჩვენთან
საუბრის დროს ვერ ვხვდებოდი სად მიყურებდა მკერდზე ტუჩებზე კისერზე თუ სად
- არა ზედმეტად დავიღალე და უნდა დავისვენო
ვთქვი და კარების საკეტის ხმა რო გაისმა დავაყოლე კაი მე შევალ მეთქი
- კაი ხვალ ამოგივლი თუ გინდა და ჩამო ჩვენთან
- არ მინდა არ შეწუხდე
დავაყოლე კარები რომ გაიღო და მალევე შევედი
- კარგად
სწრაფადვე ვთქვი და კარები მივკეტე
- ღმერთო ავადმყოფია
კარებს ავეყუდე და თავი კარებს მივადე
- გეთანხმები არც მე არ მომწონს ეგ ტიპი რა ჯანდაბა უნდოდა
მითხრა ანიმ რომელმაც კარები გამიღო და თვალებიც საყვარლად უბრწყინავდა და არა ისე როგორც ეს ერთი კვირა ისე მოწყენილი იყო თითქოს ვიღაც აკლდა
- ტვინი წაიღო ჩამოდი დაბლაო
ვუთხარი თან პირველი რაც გავაკეთე ქუსლიანები გავიძრე ოთახში იმედით შევედი რომ დამხვდებოდნენ თუმცა მხოლოდ ნანა რომ იჯდა უცებ შემეცვალა სახე
- ოო დაგვიბრუნდი როგორ ხარ აბა
წამოდგა ნანა თუმცა დავაბრუნე
- არ გშია?
დამისვა კითხვა როცა ადგილზე დავსვი
- არა მადლობაა დავიღალე და ცოტას დავისვენებ მერე გავიკეთებ რამეს თქვენ ჭამეთ?
ჩანთა დივანზე მივაგდე და აბაზანისკენ საუბარით წავედი
- კიი ჩვენ მივირთვით
დამაწია ნანამ სიტყვები მეც ხელები დავიბანე იმედ გაცრუებულმა და გამოსვლის დროს ანჯეი ვიკითხე
- შენ ოთახშია
ნანამ მითხრა და მეც ხელახლა ავიკიდე ჩანთა რადგან ანჯეი მეხარებინა
ოთახში შესულს თავად დამხვდა სურპრიზი მაშინვე დავაგდე ჩანთა
- ჩემი პაწაწინაააა
ხელები გაშალა ერეკლემ და მეც მისკენ წავედი თითქოს ენერგია მომემატა ფრთებს ვგრძნობდი მაშინვე ზედ შევაფრინდი ერეკლეს,
- როგორ მომნატრებიხაარრრ
ამოვიწუწუნე და თან უკეთ მოვხვიე ხელი
- რო იცოდე მეც კი
მანაც მითხრა და თან თმა მომწიწკნა
- აა
წამოვიკივლე და თან ჩამოვხტი
- დებილო!
მაშინვე გავლანძღე როგორც ბავშვობაში რათქმაუნდა მასაც ეს უნდოდა, გალანძღვა არა მაგრამ ჩემი ჩვევის დანახვა კი ტუჩებს წინ ვწევდი და მერე ნაწყენი ვლანძღავდი, ერეკლეს ენა გამოვუყავი მომღიმარ ლუკას მივუახლოვდი და მაშინვე მოვხვიე ხელები ალბათ ადრე ვერ ვგრძნობდი თუმცა სასიამოვნოდ გამაბრუებელი სურნელი ასდიოდა რაც უნებურად მიზიდავდა
- მომენატრა ჩემი ცოლი
ჩამჩურჩულა და თან მაღლა ამწია მეც მისი სიტყვებით გახალისებულმა მომღიმარი დავყურებდი ლუკას ზევიდან და როცა ჩამომსვა კიდევ ერთხელ მოვხვიე ხელები....
- ანჯეიი ნახეეე რა მოგიტანე
გავედი ოთახში....როცა 9 საათი იყო და მათ მოშივდათ რის გამოც ნანა არ დაზარდა და მაგიდა უცებ გაუწყო
- რაა?
ყვირილით გამოვარდა სამზარეულოდან,
მანამდე ჩვენება დამავიწყდა რადგან ლუკა და ერეკლეს ჩამოსვლით ვიყავი გართული
- არა არა ჯერ ჭამე
როცა მივხვდი რომ ჭამა გავაწყვეტინე პირ გამოტენილს სწრაფად გავიშვირე თითი სამზარეულოსკენ
- აღარ მშია
- ანჯეი! დროზე დაასრულე ჭამა წამოდი ჩემთან ერთად
ხელი გავუწიე ჩამკიდე მეთქი და მანაც ბუზღუნით ჩამჭიდა ხელი
- დაგიბრუნდით და უნდა მივირთვათ ჩვენც
სამზარეულოში შესულმა გამოვაცხადე და ანჯეის გვერდით დავჯექი.....
- რა მომიტანე?
- ინებეთ!
ვუთხარი მოვტრიალდი და წიგნები ხელში მივაწოდე
- რამდენიაა მეგიი ეს ყველა უნდა ვისწავლო?
კითხვაზე გამეცინა და ჩამოვჯექი
- კი მაგრამ რათქმაუნდა პერიოდულად მერწმუნე დაგაინტერესებს თან შენი მასწავლებელი მე ვიქნები ორ საგანში სახლშიც მე დაგეხმარები მეცადინეობაში კაი?
ცოტა ეტყობოდა რომ მთლად ასეც არ ელოდა რათქმაუნდა არცერთ ბავშვს არ უყვარს სკოლა
- კაი
თქვა და წიგნები ოთახში შეიტანა მაგიდაზე მისი ყველა ნივთი იყო მოწყობილი საყვარლად და წიგნებიც შემატა, მას შევყევი რადგან გვიანი იყო და მინდოდა მალევე დაეძინა დალაგებაში მოვეხმარე და ტელეფონი ვათხოვე რომ დაწოლილიყო თუმცა ის მაინც ჯიუტად გამოვიდა ოთახში და დივანზე ჩვენთან ერთად დაჯდა
- ტელეფონი რადგან ისევ გაქვს ანუ 90 იანებიდან გამოხვედი ხო
დავუსვი ლუკას კითხვა და წარბებიც ავუთამაშე
- კი და სხვათაშორის დედა მაგარი სახლიც ვნახე სახლი ვარკეთილშია ქირავდება და შეგვიძლია მეგი თავის ცხოვრებას დავუბრუნოთ
უცებ ჩამიჭრა რასაც ასე უცებ არ ველოდებოდი და თან ზედმეტად ამიფორიაქდა გული თუმცა ვეცადე არ შემემჩნია
- კი ნამდვილად კარგია რომ მოძებნე მეგის აღარ შევაწუხებთ
ნანას მოეწონა ლუკას აზრი და თან სახეზე ნაზად მომისვა ხელი, ველოდებოდი როდის გამოთქვამდა ყველა აზრს რომ ბოლოს მეც მეთქვა სიტყვა რომელსაც ძლივს ვიჭერდი
- აი მე კიდე საერთოდ არანაირი სურვილი მაქ გადავიდე სადმე მეგის უნდა ეს თუ არ უნდა, ეს უნდა მეთქვა რომ ამ გოგოს ისე ძალიან მივეჩვიე და ისე ძალიან მომწონს მასთან რომ თანახნა ვარ მთელი დარჩენილი ცხოვრებაც კი, მასთან ერთად გავატარო, მაგრამ თუ ეს აუცილებელია რათქმაუნდა მეც თანახმა ვარ გადასვლაზე..
ანის აზრი მომეწონა უზომოდ და ვინაიდან არავინ აღარაფერს ამბობდა სიტყვით ახლა მე გამოვედი
- პირველ რიგში იმას ვიტყვი რო ანი მიყვარხარ
ვთქვი და ჩემთან ერთად ნანასაც გაეცინა
- მერე მეორე მეც იმდენად დაგიახლოვდით, რომ თქვენს გარეშე დღეც კი არ მაქვს წარმოდგენილი მართალია დიდი სახლი არ არის თუმცა ჩვენი ბედნიერება სრულად ეტევა თუნდაც ამ პატარა სახლში მიუხედავად იმისა რო ერთმანეთს ზედ ვაწევართ
ისევ გვიცინე
- თუ ლუკას ასე ძალიან უნდა წასვლა არ დაგიჭერ შენი სურვილისამებრ შეგიძლია გააკეთო ყველაფერი ისევე როგორც ნანა დეიდას, და ანის სადმე გაშვებას კიდე არ ვაპირებ როცა ვიცი რომ ჩემთან უნდა, ნამდვილად არსად არ ვაპირებ გავუშვა მადლობა ყურადღებისთვის!
დავასრულე და ანის ჩავჭიდე ხელი, თან იმაზე ვფიქრობდი ლუკას რომ მართლა დომებოდა გადასვლა და მართლა რომ გადასულიყო ნამდვილად გამიჭირდებოდა შეგუება
- ხო მარა დე, ახლაგაზრდა გოგო ხარ და შენ ჭკუაზე გინდა გააკეთო რამე ჩვენთან ვეღარ აკეთებ იმას რაც გინდა
წუხდასავით ნანა
- მერწმუნეთ ყველაფერს ისე ვაკეთებ როგორ მინდა თქვენ თუ ხართ შეზღუდული რათქმაუნდა როგორც გაგიხარდებათ ისე მოიქეცით ან თუ შევძლებ გამოვასწორებ სიმართლე გითხრათ მარტო მეშინოდა კიდეც, მაგრამ თუ თქვენ ხართ არაკომფორტულად ნუ რას ვიზამთ
ამოვთქვი მხრების აჩეჩვით
- არა გოგო მეც ისე მივეჩვიე დღეს ბიჭების მაგივრად ნონას ველოდებოდი მარა არ მოვიდა გადამაგდო
ჩაილაპარაკა და მეც გამეცინა
ლუკას შევხედე და თვალი თვალში გავუყარე
- მე მათ არ ვუშვებ
მხოლოდ ეს საკმარისი იყო ლუკას პასუხი რომ მომესმინა
- მათ გარეშე არც მე არ ვაპირებ არსად წასვლას უკეთესი ფული დამეზოგება
მითხრა ისე რომ თვალი არ მოუშორებია და მეც სხეულში ფეიერვერკები ავანთე
- ერე დედას გაუარე?
ერეკლესთსნ გადავედი სწრაფად თორე ლუკა აშკარად არ აპირებდა თვალები მოეშორებინა
- კი მარა დათომ არ გამოუშვა
- ოხხხ
ამოვიხვნეშე და პულტი ავიღე ფილმის ჩართვას ვაპირებდი
- ეჰჰ მე წავედიი დავიძინე თორე მეძინება ძალიან
წამოდგა ნანა და ანჯეის კითხა არ წამოხვალო? ანჯეიმაც დიდი უარით გაისტუმრა ფილმს ვუყურებ და მოვალო
საინტერესი ფილმი იყო "ეს შეშლილი გული" ნამდვილ ამბავზე იყო დაფუძნებული რაც უფრო საყვარელს და საინტერესოს ხდიდა
- დამთავრდა შეგვიძლია დავიძინოთ
გამოვრთე ტელევიზორი და მათ გადავხედე, თუმცა ჩემ ძმას ისე გემრიელად ეძინა ანის კალთაში ჩადებული თავით რომ უნამუსობა გამოდიოდა რომ გაეღვიძებინა თუმცა მე უნამუსო ვარ და გავაღვიძე
- შეგიძლია საწოლში გაიშხლართო დავაყოლე და ახლა მეორე ლურჯ თვალებას გადავხედე რომელსაც ისე ცუდად ედო დივანზე თავი მიკვირდა რომ სუნთქავდა
- ოხ ანჯეი!
ამოვილაპარაკე და მინდოდა გამეღვიძებინა თუმცა ვერ შევძელი, ერეკლე გაფრატუნდა და არც კი მოუხედავს ისე შევიდა ოთახში ანიც აბაზანის მერე მთქნარებით შევიდა ოთახში ლუკა სამზარეულოში შევიდა, მეკი ვიჯექი და ვფიქრობდი როგორ და რა ნამუსით გამეღვიძებინა ბავშვი,
- შევიყვან თუ მოისიყვარულე
გამოვიდა ლუკა და შოკოლადი გადმომიგდო, მეც ჰაერშივე დავიჭირე
- რომ ვერ დამეჭირა ანჯეის წირავდი?!
შევუბღვირე თან შოკოლადს ვხსნიდი
- შენი მჯეროდა
მოსულმა დააყოლა და თავის შოკოლადი მომაჩეჩა
მეც გავიწიე რომ მოსახერხებლად აეყვანა ანჯეი რაც გამოუვიდა სწრაფად გავუღე კარები და ჩუმად გადავწიე საბანი რომ ნანას არ გაღვიძებოდა
- ოპააა
დაბალ ხმაზე ამოაყოლა ლუკამ როცა ანჯეი დააწვინა
ბავშვმაც უკეთესი პოზა მონახა და უკეთესად განაგრძო ძილი მეც საბანი მივაფარე და ლუკას ავხედე
- ახლა შუბლზე უნდა აკოცო
მომღიმარმა მითხრა თან თვალს თვალში მიყრიდა
- რა? რატო?
ჩურჩულით გავხედე გაკვირვებულმა
- და ნამდვილი ოჯახიც შეიქმნება
დააყოლა და სიცილი ძლივს შეიკავა
- გაეთრიე რა
ხელი დავარტყი ჩუმად რომ ხმა არ გამოეცა და თან ზურგიდან მივაწექი რომ გასულიყო
- მე უნდა დავიძინო და შენ რაც გინდა ის ქენი
მივახალე და არც შემიხედავს ისე შევაჭერი ოთახში
ჩემს ადგილას ღიმილით დავწექი
- ხელი უნდა მოგხვიო თორე ვერ დავიძინებ
ერეკლეს დაბოხებული ხმა გავიგე და როცა ანის ხელი მოხვია უფრო გამეხსნა სახე
მომწონდა მათი ურთიერთობა და თუ ოდესმე მათ შორის რამე მოხდებოდა არც მაგაზე მქონდა პრობლემა, კარების ხმაზე საბანში ჩავყავი თავი და მერე საკუთარ თავს ვლანძღავდი გულში რას იმალები მასაც აქ ძინავს მეთქი, მისგან ზურგით ვიწექი და მალევე მომიწვა ზურგი მომაქცია და მეც ამოვყავი თავი, დრო სწრაფად გადიოდა მე კი ჩვეულად ვერ ვიძინებდი უბრალოდ ვერ ვხვდებოდი რატო, არც კი მეძინებოდა მციოდა თან რაღაც ნაკლის შეგრძნება მქონდა ვერ ვისვენებდი არ მინდოდა ვინმე გამეღვიძებინა თუმცა უაზროდ ვტრიალებდი უკვე გვიანი იყო ორის ნახევარი ხდებოდა და ისევ ვერ მოვისვენე ისევ ვიცვალე გვერდი და საბანი უკეთ გადავიფარე რადგან სიცივის შეგრძნება არ მასვენებდა
- რატო ვერ ისვენებ?!
ლუკას ხმაზე თვალები გამიდიდდა და უცებ ამოვყავი საბნიდან თავი ჩემსკენ რომ გადმოტრიალდა ცოტა შემრცხვა რაც ვერ დავმალე
ჩემკენ გადმოტრიალებულმა იდაყვი თავქვეშ ამოიდო და ახლა ისე შემომხედა შავი თვალები რომელიც ბრწყინავდა
- გცივა?
წყნარად მკითხა და დაბნეულმა თავი დავუქნიე
- მერე მოდი ჩემთან
თავიდან ხელი გაინთავისუფლა და გამიშალა ჩამეხუტეო უარის თქმას ნამდვილად არ ვაპირებდი მისკენ მივიწიე და ხელები რომ მომხვია, სასიამოვნოდ დამიარა სხეულში ზედმეტად ცხელი იყო, მსიამოვნებდა მისი ხელები და თვითონ მასთან ყოფნა
- იცი.... შენგარეშე ვეღარ ვიძინებ
წყნარად და დაბალხმაზე თქვა და მეც თვალები გამიდიდდა, ანუუ მხოლოდდ მე არ მჭირს ეს?
- ჩასვლის პირველ დღეს საერთოდ არ მეძინა მეგონა ხელს მოგხვევდი მარა იქ არ იყავი, ( ჩაიცინა) მთელი ღამე შენთან ვიყავი ფიქრებში
საუბრობდა და მისი აღიარება ცუდად მხდიდა
- რას მიკეთებ?
სიცილით დამხედა თუმცა მე თვალებიც კი არ ამიწევია რომ დამენახა, გული ამიჩქარდა მძიმე დარტყმებს აკეთებდა უცებ სასაუბრო ლექსიკონი დამავიწყდა
- მეგი, კარგად ხარ? შენი გული ჩემში ცემს
დააყოლა და ლამის ცეცხლი წამეკიდა, სწრაფად მოვშორდი და მასაც გაეცინა
- ანუ შენზე ვმოქმედებ ეს კარგია
დააყოლა და სხეულზე ისევ ამიკრო უკეთ მომხვია ხელები მე კი ისევ გატრუნული ვიყავი,
- მეტს აღარაფერს ვიტყვი თორე ეს პატარა გული შემოგასკდება მაინც მარტო ვლაპარაკობ
სიცილით მითხრა თან თავზე მაკოცა რაც მესიამოვნა, თუმცა მის საუბარს ვერ ვწვდებოდი
- არ იფიქრო პატარავ უბრალოდ დაიძინე
ჩამჩურჩულა, რაზეც მთელ სხეულში სასიამოვნოდ დამიარა მჩხვლეტავმა არსებებმა, ვეცადე ყველანაირად გამეფანტა ყველანაირი გრძნობა და ფიქრები და დამეძინა, სასიამოვნო ღამე კი ტკბილად დამემახსოვრებინა, მეც უკეთ ავეკარი და ხელებიც მოვხვიე კიდევ ერთხელ მაკოცა თავზე და მეც ტკბილად გადავეშვი მორფეოსის სამყაროში......
დილით ჩურჩული მაღვიძებს სადაც ჩემი სახელი ისმის
თვალებს რამდენიმე ამოკრუსუნების მერე ვახელ და თავზე რო ერეკლე მადგას უცებ მოულოდნელობისგან ვხტები
- გარეკე რა ასასივით მადგახარ
მაშინვე ჩხუბზე გადავედი და ახლა ლუკას გავხედე რომელიც ჩემ გვერდით იჯდა და ისიც დამცქეროდა
- რომელი საათია
წამოვიწიე ტელეფონის ასაღებად, თუმცა ერეკლემ გამაჩერა და მაშინვე ლაპარაკი დაიწყო
- მომისმინე ანის მინდა გავუჩალიჩო და ლუკას არ გინდა გაყვე?
- რა უნდა გაუჩალიჩო რა სად გავყვე ვერ ხარ! მეძინება შემეშვი
ვთქვი ხელების აყოლებით ლუკას ხელი მივკარი და ისიც საწოლზე გადაწვა წყნარად დავადე გულზე თავი ნახევარი ტანით მასზე დავწექი და კომფორტულად მოწყობილმა თვალები ძილის გასაგრძელებლად დავხუჭე
- მეგი ადექი რა ეს ერთი თხოვნა შემისრულე!
ერეკლეს ჩურჩული არ მასვენებდა მაინც
- არა!
ვთქვი ისე რომ არც გავძრეულვარ
- მეგი! ადექი და ააიყვანე ეგეც
ახლა ლუკას მიახტა ჯუჯღუნით
- ოო მოიცა რა ახლა გამძრევი მე არ ვარ
ჩაცინებით იუარა ბატონმა ლუკამ და ხელები მომხვია
- აუ ადექი ეხლა ნუ მაუზრდელებთ მეგი ნაყინს გიყიდის ეს ჩემისა ჩამოსასხმელს,
ბოლოს რო დააყოლა უარზე ნამდვილად არ ვიყავი, თუმცა არც ბუზღუნის უარზე ვიყავი რადგან მეძინებოდა
- აუ რა გინდა! რა გააწყალე გული ნანას და ანჯეის რას უშვები ან რა უნდა გააკეთო!
ჩხუბით მოვშორდი ლუკას და წამოწეული დაბღვერილმა შევხედე ერეკლესს
- კაი მომისმინე გოგო გავიცანი რაა ძაან ძესკი აქ ხოდა,
თან ჩაიცინა და მეც სახეში გავუქანე გაშლილი ხელი
- კაი ნუ მირტყავ გოგო, მაცადე,
დაბალხმაზე გამომხედა და საუბარი განაგრძო
- ხოდა ის თემაა არი რო ჩემთან სახლში ვერ ჩავალთ ზნაჩიტ ორი საათი არ ვამგზავრებ და ყველაზე მარტივია აქ ამოვიყვანნ, სანამ კივილს დაიწყებ არაფერს არ ვაპირებ ვაფშე პროსტა გავიცნობ, ნანას ანჯეის და ამ მძინარას პარკში გავუშვებ ან მუშტაეთში თუ სადღაც მანდ გაართონ ანჯეი და დროც მოგებულია რა,
ჩამომირაკრაკა და სიტყვის თქმის საშუალებას არ მაძლევდა მანამ რამეს ვიტყოდი მანამდე მცემდა პასუხს ამიტომ სათქმელიც არაფერი დამრჩა, თუმცაა რათქმაუნდა გამოვნახე
- კეთილი ინებე და იქირავე ბინა, ნამდვილად არ მაწყობს ვიღაც შენი მორიგი ნაშები ჩემ სახლში გეკრობოდნენ
წამოვიწიე უკვე მოფხიზლებული
- ამ ერთხელ მიდი რა ჩემო პაწაწინა ლუკა ნაყინს გიყიდის
ნაყინზე ნამდვილად თანახმა ვიყავი მიუხედავად იმისა რო არ ცხელოდა, ისედაც მომიწევდა ჩემი ძმის უბედური თხოვნის ასრულება უბრალოდ ვერ ვხვდებოდი რა საჭირო იყო სახლში ამოყვანა, ან ჩვენ ვერ დავხვდებოდით?! ყავას მაინც მოვუდუღებდი
- ლუკა დარწმუნებული ხარ?
სწრაფად გავხედე სერიოზული სახით ლუკას და მანაც შეიცხადა
- კი აბა რაა
მხრები აიჩეჩა და წამოდგა
- აუ მაინც ვერ ვხვდები ასეე ადრე რა ჯანდაბა გინდათ სახლში წადით გაისეირნეთ რა
წუწუნით ბუზღუნით ტირილით ყველაფერს ერთად ამოვთქვამდი და ისე დავიწყე ადგომა
- კაი მე ვიცი რა უნდა ვქნა ადექი შენ
დააყოლა ბედნიერმა და უკვე თავად წამომაყენა სწრაფად როცა ჩემი ზოზინის და ტანჯვის მერე, დატანჯულმა ჩემი სწრაფად მოშორების მიზნით დამაჩქარა, კარებში ბუზღუნ წუწუნით გავედი, აბაზანაშიც ვბუზღუნებდი ის მაბუზღუნებდა რომ მე ამდენი ხნის მანძილზე არც კი ვიცოდი რომ ჩემ ძმა კიდევ ვიღაც გოგოს ხვდებოდა
- ლუკა მზად ვარ
გავედი ოთახში და მოკლე კაბა მეცვა რომელიც დამიპატარავდა და ლამის საჯდომიც მიჩანდა და მაიკა რომელსაც მხრებზე გადასული იყო და ლავიწები მიჩანდა,
- აუ შეახვიე ოთახში და წესიერად ჩაიცვი
გამოცრა ერეკლემ და მეც სიცილი დავიწყე, რადგან ზუსტად ის რეაქცია მივიღე რასაც გულში ვიძახოდი...
- თორე ისე ხო ასე მოვრბოდი უზრდელო,
დავეჭყანე და ოთახში შევვარდი, ტანზე გამოყვანილი კაბა გადავიცვი და ჟაკეტი მოვიცვი ვიცოდი რო სეზონის გიჟივით ვიქნებოდი მაგრამ დიდად არ მანაღვლებდა
- სად მივდივართ?
გასულმა თმა უკან გადავიქნიე და ლუკას წინ ჩამოვუდექი
- ასე მოდიხარ?
ამათვალიერა ფეხებიდან თავამდე და კისერზე ხელი მოისვა
- კი
- შეგცივდება
სწრაფად დააყოლა
- არაუშავს
- გაცივდები
ჩემ სიტყვას სწრაფად დააყოლა სიტყვა
- არაფერი მომივა
მეც უდარდელად ვცემდი პასუხს
- რამეს მივქარავ
დააყოლა და კისრიდან ხელი ჩამოწია
- ოე თავი არ მაცემინო, აეგდე და წადი ზედმეტი არაფერი გავიგო თორე დაგშლი!
დივნის საყრდენიდან ჩამოხტა ერეკლე და ლუკას ხელი კრა
- ანჯეისაც წავიყვან
ოთახისკენ წავედი თუმცა ერეკლე ისევ ჩაერია
- ანი და ნონა წაიყვანენ დაიკიდე
- ბარემ ყველა ერთად წავალთ
- ნანა იფიქრებს რამეს,
უცებ გამცა პასუხი და მეც გულში ჯღანვით გავაჯავრე, რა უნდა იფიქროს ნანამ?!
დილა უთენია დანერვოზებულმა ავატრიალე თვალები გამოვტრიალდი და სახლის კარებიც გავიხურე ნეტა თვითონ მაინც იცის ამ დილა უთენია რა ჯანდაბა უნდათ სახლში?! კიბეებზე არ ჩავსულვარ იდაყვით მივეყრდენი კარების გვერდით კედელს და ველოდებოდი ლუკას, გამოვიდა თუ არა საყელოში ვწვდი ისიც ჩემ ძალებს დაემორჩილა და მეც კედელს ავაკარი,
- რა დებილობებს ხლართავს ჩემი ძმა?!
ავხედე კუპრივით შავ თვალებში და თავად დავიბენი
- მე რა ვიცი რა დებილობას ხლართავს შენი ძმა
მძიმე ნერწყვის შემდეგ ამოთქვა და მეც ცალი წარბის აწევით შევხედე რომ დავრწმუნდი რომ არაფერი იცოდა მოვშორდი და ღიმილით გავხედე სად მივდივართქო, ისიც კედელს მოშორდა და მაიკა ქვევით დაიქაჩა, კისერი სწრაფად გაატკაცუნა და კიბეზე ჩასვლა დაიწყო სახე დავმანჭე როცა ჩემი სიტყვები ერთ ყურში შეუშვა და მეორედან გამოუშვა და უკნიდან დამანჭული სახით ვაკვირდებოდი დაბლა ჩამავალს
- სად მივდივართმეთქი
სწრაფად დავეწიე და მხარი ვკარი
- მე რავიცი შენი გარეთ გაყვანა შარია
სიცილი ვერ შეიკავა ბოლოს და ისე გადმომხედა
- მოდი გაიარე რა
ხელი ვკარი და ჩემ წინ წასულ ახარხარებულ ლუკას ვეჯღანებოდი თან მის სიცილზე მეცინებოდა ახლა იმის ფიქრში ვიყავი როგორ მომეშალა მისთვის ნერვები
- ისე ლუკა
გამინათდა გონება და მეც სირბილით ისევ დავეწიე
- საღამოს კლუბში არ წავიდეთ?
დავსვი კითხვა და ისიც ადგილზე გაჩერდა თუმცა მე სვლა არ შემინელებია
- შეენ?
კითხვაზე კითხვით მიპასუხა და მეც დოინჯებ შემორტყმულმა გავხედე
- შეენ?
ჭყანვით გავაჯავრე
- ხო მე! ხო შეიძლება ვინმე კარგი ტიპი შემხვდეს,
ისევ განვაგრძე სვლა და ასევე ბოდიალი
- კარგი ტიპები კლუბში
ჩაიცინა და გზა განაგრძო,
- კარგი "ტიპები" კლუბში არ არსებობენ, იქ ყველას ყ*ეზე კიდია ყველაფერი, სხვა მიზნები აწუხებთ...
ახსნა განმარტება დაიწყო და მანქანის გასაღებ პნობკას თითი დააჭირა, მანქანამაც დაიწრიპინა და უკვე მანქანის კარებთან მისულმა ლუკამ კარები გამოაღო, ისე რომ ღია კარებისთვის ხელი არ მოუშორებია
- მოიცა! იმის თქმა გინდა რო მაგ დროს შენც იდიოტი ხარ?
ხელს ქვემოთ გავძვერი ლუკას და მანქანას შორის დავდექი და მწვანე თვალები შავ თვალებს შევანათე,
მანაც ჩემი კითხვის მერე წამით შემომხედა და ადგილი შეამცირა
- შეიძლება
დააყოლა და მეც მისი შემცირებული მანძილის გაზრდის მიზნით რომ უკან დავიწიე, ფეხები რომ უკვე მანქანას მივაჯახე მანქანის სავარძელზე დავეშვი დიდად არ შეიმჩნია თუმცა ვიცოდი რომ გულში ხარხარებდა,
- საღამომდე ბევრი დროა ლამაზო მოიფიქრე გინდა წასვლაა თუ არა
ცინიკურობა არ დამაკლო მაჯაში ჩამკიდა ხელი და სავარძლიდან წამომაგდო, ახლა თავად მოთავსდა კარებიც მიიხურა, უნებურად გადავყლაპე მძიმე ნერწყვი და მანქანას მოვუარე, ლუკამ მანქანას ძრავა ჩაურთო და დავჯექი თუ არა ადგილს მოწყვიტა....
- გინდა პაემანი დავინიშნოთ
სიცილით გადმომხედა და საჭე ცალი ხელით მოატრიალა, თვალები თითებისკენ გამექცა და ღიმილიც გამეპარა, რადგან მისი ხელები უზომოდ მომწონდა,
- მაგარი ადგილი გამახსენდა თან მშია
ბოლოს ჩაიცინა და ისევ გადმომხედა
- პაემანის გარეშე ვერ წავალთ
ღიმილით გავხედე მეც
- გოგო კი მარა სულ პაემანზე დადიან ხოლმე მანდ და მეთქი...
ისევ სიცილი დააყოლა სიტყვას და მისი ''გოგო'' ისეე საყვარელი იყო ისე საყვარელი ტონით ნათქვამი იყო რომ სხეულში რაღაცამ ხტუნაობა დაიწყო, გოგო რომ ვინმე სხვას ეთქვა სხვა ტონით შემოვარტყავდი...
- რომ ვერ ხარ იცი ხო?
ღიმილით დავაყოლე და ისევ გავხედე
- სხვათაშორის კი
შედარებით სერიოზული ხმით თქვა და მცირე ღიმილით გადმომხედა....
თითქმის 45 წუთში გააჩერა დიდი სასტუმროს წინ რომელიც თითქმის შუშებით იყო ნაშენები 18 სართულიან შენობას ავაყოლე თვალი და სასტუმროს სახელი წავიკითხე " რედისონ ბლუ ივერია" ლუკას გადიდებული თვალებით გავხედე
- სწორად მოხვედი?
შეშინებული სახით დავსვი კითხვა
- კიი დაჟე, შესაფერისად გაცვია
სიცილი დააყოლა და მანაც სასტუმროს ახედა
- მთელი ორი წელია აქ არ ვყოფილვარ
ამოიწუწუნა და მანქანა ჩაკეტა.... შენობაში რომ შევედით უცნაურმა გრძნობამ დამიარა, მიკვირდა მაგრამ არა სასტუმროს სილამაზე და მომხიბვლელობა, არამედ ის რომ დარწმუნებული ვიყავი აქ გატარებული ერთი დღე ერთი თირკმელის ფასი დაჯდებოდა
მოხერხებულად ჩამკიდა ლუკამ ხელი და ჩემთან ერთად მივიდა "სალაროსთან"
- მოგესალმებით, კეთილი იყოს ხუთ ვარსკვლავიან სასტუმრო 'რედისონ ბლუ ივერია, ში
დაიწყო გოგონამ რომელიც მონიტორის წინ მჯომი ღიმილით შეგხვდა და უკვე დაზეპირებული სიტყვები წარმოთქვა
- გამარჯობა, სასტუმროს ნომრები და მომსახურეობა მაინტერესებს,
დინჯად მდგარმა უთხრა გოგონას
- დიახ, ჩვენ გთავაზობთ ბიზნეს კლასის ოთახებს, ოთახი აღჭურვილია როგორც გათბობა და კონდიცირება ასევე ტელევიზია და უფასო ინტერნეტი ასევე მაცივარი, სეიფი და თმის საშრობი, არის ოთახები რომლებიც იდეალურია საქმიანი ადამიანებისთვის ასევე გთავაზობთ ჯუნიორ ლუქსებს განსაკუთრებული ფუფუნების მოყვარულთათვის, სასტუმროს ყველა ოთახი აღჭურვილია თხევადკრისტალური ტელევიზორებით, ძვირადღირებული ტანის მოვლის საშუალებებით, უფასო ინტერნეტით და ინდივიდუალური კლიმატის კონტროლით,
არის სერვისები,
 დილის საუზმე, გაღვიძების სერვისი პლასტ. ბარათით
 პრინტერი/ბეჭდვა დაუთოება
 სამრეცხაო და უფასო პარკინგი,
ცდილობდა ყველაფერი დეტალურად აეღწერა და არაფერი გამორჩენოდა
- სხვა სერვისებში ასევე არის, ბარი, რესტორანი,  დახურული აუზი, ფიტნესი საუნა მასაჟი, ასევე საუკეთესო იტალიური სამზარეულო გელოდებათ, რომელიც გურმანებს ინოვაციური კერძების მენიუს სთავაზობს, აზარტის მოყვარულთათვის სასტუმროში 3100მ2 ფართობზე განთავსებულია კაზინო ყველანაირი სახის სამაგიდო თამაშებითა და ორი ბარით,
იმდენი რამის ჩამოთვლა დაიწყო ფეხები უკან მიდიოდა ლუკას ვექაჩემოდი თუმცა ხმას ვერ ვიღებდი ნერწყვები მძიმედ გადამდიოდა,
- სასტუმროს ბოლო სართული წარმოადგენს იდეალურ დასასვენებელ ადგილს, სადაც სიმონეს სპა, აუზი “ინფინიტი” და ფიტნესს ცენტრია განლაგებული, 826 კვ.მ ფართობზე განთავსებულია საკონფერენციო დარბაზი აღჭურვილი ყველა სახის საჭირო დანადგარით, ჩვენ ასევე გთავაზობთ 9 ოთახს შეხვედრებისთვის და ასევე ღონისძიებებისთვის, 249 ნომრებიდან დაკავებულია 172 ოთახი, მერვე სართულზე არის 4 საუკეთესო ორ ადგილიანი თავისუფალი ოთახი,
ძლივს დაამთავრა აღწერა და მე გამომხედა, ისე არაკომფორტულად ვიყავი მერჩივნა სადმე ჯურღმულში ჩავსულიყავი და თავი აღარ ამომეყო
- გადასარევი და რამდენი დაჯდება გაგვიმხილეთ
ღიმილით იკითხა
- ორ ადგილიანი 430 ლარი,
თქვა და მეც გულის შეტევა მივიღე ეს თუ ხუთი საათისთვის ამდენის გადახდას აპირებს სულ გაურეკავს, გოგომ ფურცელი გამოგვიწოდა სადაც ყველაფერი დეტალურად ეწერა სასტუმროს შესახებ ფასიდან დაწყებული რუკით დამთავრებული
- შეგიძლიათ გადახედოთ,
- კარგი მადლობა და ადმინისტრატორს რომ გავესაუბრო ხო შეიძლება,
ფურცელი გამოართვა ისე რომ არც გამოუხედავს მე მომაწოდა და გოგოს კითხვა დაუსვა
- დიახ, ორი წუთით მოიცადეთ,
დააყოლა და სახლის ტელეფონის მსგავს, ტელეფონზე ორი ნომერი აკრიფა
- ლუკა დალაგებული თუ ხარ რა ჯანდაბად გინდა სასტუმროში, მხოლოდ გიჟი თუ გადაიხდის ერთ დღეში ამ თანხას და მხოლოდ ფასი არა ზედმეტად დიდია მხოლოდ საჭმლის ჭამისთვის,
გოგომ რომ საუბარი დაიწყო მეც გამოვწიე ლუკა და დაბალხმაზე ჯუჯღუნი დავუწყე,
- მოიცა მოიცა დაწყნარდი
გაიცინა
- მხოლოდ ჭამისთვის აქ მოსვლა რო არ ასწორებდა საკმაოდ ბევრი რამეა ერთ ადგილას იმისთვის რო გავერთოთ,
მანაც დაბალხმაზე ღიმილით ამიხსნა და მეც მინდოდა რაღაც მეთქვა თუმცა გოგონას ხმამ გამაწყვეტინა,
- წამომყევით მიგიყვანთ,
წამოდგა გოგო
- იყავი თავად მივალ ვიცი სადაც არის,
ხელითაც ანიშნა იყავიო და წინ წავიდა, მეც კუდივით უკან გავყევი და მინდოდა თავი გამეჩეჩქვა მისთვის
კარებზე არც კი დაუკაკუნებია ისე შეაჭრა, მანამ მეც შევიდოდი ისეთი სიტყვები გამოვიდა იქიდან წამით დავიბენი,
- შეე ჩემააა, ცოცხალი ხარ?
და მეც რომ კარებში მორცხვად შევედი ლუკაზე აშკარად დიდი მამაკაცი, წამოდგა და ლუკასკენ გაშლილი ხელებით წამოვიდა,
- მე რა მომკლავს ბიჭო,
ლუკამაც გაშალა ხელები და მოსულ მაკაცს გადაეხვია
- საად დაიკარგეე, ვერც მე გნახულობდი შენ ვაფშე გკიდიავრ, რაც საძმაკაცო დაიშალა ესე უნდა დაგვეკიდა ერთმანეთი?
მოშორების შემდეგ დაიწყო ალბათ ადმინისტრატორმა საუბარი
- ხო ტეხავს მარა ისეთი რამეები მოხდა, დროც არ მქონდა ხოლმე სამუშაო რამე და ერთი სიტყვით ყველაფერი შეიცვალა,
დასერიოზულდა ლუკა
- ვააა,
ადმინისტრატორმაც შეიცხადა და მალევე უცებ გაეხსნა ისევ სახე
- და ახლა რამ მოგიყვანა აქ, თან ასეთ მანდილოსანთან ერთად,
ახლა მე გამომხედა და ჩემსკენ წამოვიდა
- გამარჯობა, ბაჩო გახლავართ, ლუკასთან ძველი ძმაკაცობა მაკავშირებს ასე რო ვთქვათ
ხელი გამომიწოდა და მოკლედ გამეცნო
- სასიამოვნოა მეგი,
მის ხელს ხელი შევაგებე და ლუკას გავხედე ამას რას მიკეთებთქო თუმცა მისი ყურადღება ჩამორთმეულ ხელზე იყო
- არ თქვა რო ცოლი მოიყვანე
ისევ ლუკას გახედა და "აქ აპ აპ აპ" ჩამერთო
- და შენ ეს არც კი იცი,
გახარებული ხმით დააყოლა ლუკამ და მეც უცებ უნდა ჩამეშალა მისი გეგმები ადმინისტრატორს ტელეფონზე დაურეკეს ისიც მისკენ მიტრიალდა და მეც უცებ ამაფარა ლუკამ პირზე ხელი
- ჩუმად მერწმუნე არ ინანებ,
სწრაფად დააყოლა და ხელიც უცებ მომაშორა როცა მამაკაცმა ტელეფონი გათიშა და ისევ მოგვიბრუნდა,
- არ გრცხვენია ა?!
როდისსს?!
შეცხადებას კითხვა დააყოლა და ისევ გამომხედა,
- რავი არ არი დიდი ხანი, ორი თუ სამი კვირა იქნება,
ღიმილით მომხვია წელზე ხელი და გულში გამოვლანძღე,
' ჩამოუყალიბებელი, ისიც კი არ იცის როდის მოიყვანა ცოლი ორი თუ სამი კვირის წინ'
- მხოლოდ 18 დღეა, უცებ გავიხსენი მეც და ლუკამ ისე შემომხედა მინოდა ენა გამომეყო,
- აიი რძალიც ამას ქვიაა, დეტალურად ახსოვს ყველაფერი,
ტაში შემოკრა,
- აიი შენზე პირველი რომ მენახა, მის მოყვანას ვერ დამასწრებდი,
ვითომ ხუმრობით თქვა და სიცილიც დაიწყო თუმცა ლუკას აშკარად არ ესიამოვნა წინ მდგომის სიტყვები და ეცადა ღიმილი არ გაექრო სახიდან, არც მე არ მომხვდა სასიამოვნოდ მისი სიტყვები მიუხედავად იმისა რომ გაიგო "ლუკას ცოლი" ვიყავი მაინც ასეთი სისულელე მოიბოდიალა 'აი ვინ ვნახეთ კიდე ჩემზე ბოდიალა'
- ხოდაა ახალ შეწყვილებული წყვილისთვის გვაქვს განსაკუთრებული ოთახი და უფრო დაბალი ფასი, ზნაჩიტ ჩემი ძმაკაცი ხარ და დავაკლოთ
- არა რა დაკლება პროსტა იმიტო მოვედი აქ რო ვიცოდი რა კარგი თემებიც იყო
დააყოლა და მხოლოდ მაშინ მივუხვდი დამპალ განზრახვებს
- არა თან დიდი ხანია არ მინახიხარ და ტეხავს
რამდენი ხნით რჩებით
- 6 საათი მეტი არ გვინდა
ბევრი არ გაუგრძელებია გადავიხდი და არ მოაკლოვო გულში ვხარხარებდი კიდეც მის ასეთ ქცევაზე
- რა არი ბიჭო ექვსი საათი ცოლი მოგყავს და ექვს საათში რა უნდა მოასწროთ
ხარხარი დაწყო ბატონმა ბაჩომ და სიცილშივე მიკრა ლუკას მხარზე ხელი ლუკაც ძალით იღიმოდა,
- მოსასწრები ჩვენ უკვე მოსწრებული გვაქ პროსტა შემოვისეირნეთ და მალევე წასვლა არ გვინდოდა
დააყოლა და მეც მის წელზე ავაცურე ხელი ძლიერად ვუპრწკინე და ამას პლიუს კანი პრწკენაშივე გასაღებივით ვატრიალე, ისე გაუნძრევლად იყო და ისე არ იმჩნევდა წამით მეგონა ვერ გრძნობდა, თუმცა როცა ზედმეტად გავამწარე მთლიანად მომშორდა,
- ექვსი საათი აბა რა ჩემი ფეხებია, ამის გამო გადახდა ვაფშე არ ღირს ძმაოო ოთახი აიღეთ და ადით
- არა მასე არ გამოვა, რამდენი ჯდება თქვით და აქ ვარ,
ერთი გააპროტესტა, თუმცა ბაჩომ რომ გააჩუმა ისიც გაჩუმდა
- კაი ახლა ამდენი ხნის მერე პირველად გნახე და ცოლით გამეჩითე და სირცხვილია თან ლამაზი მანდილოსანის საჩუქრად ჩათვალე,
ისევ გამომხედა ეს რაიყო, ფლირტაობს თუ რა თითებს მითამაშებს, ამ ბიჭის თუ კაცის ვერ გამეგო
- კაი კაროჩე ხო იცი ბევრი ჰაი ჰუი არ მევასება
ჩაცინებით უთხრა ლუკამ
- აა კაცი
ხელები გაშალა ბაჩომ და ხელი გადახვია
- ხოდა წამოდი მოლარესთან მოვგვარდეთ
წინ წასულებს გავყევი და ამ კაცზე ისეთი არეული ვიყავი, რა უნდა მეფიქრა აზრზე არ ვიყავი ამიტომ საერთოდ აღარ ვფიქრობდი, აიი ლუკას კი ასეთი ბოროტი საქციელისთვის გავატყავებდი
- ლიანა, 12 სართულზე ახალ დაქორწინებული წყვილის ოთახის გასაღები მიეცი
ბრძანებლური ტონით უთხრა მოლარეს და გოგოც უსიტყვოდ დაემორჩილა,
- კაი ავედით და ამოგვიარე,
დააყოლა ლუკამ
- მადლობა შენ ჯიგარო რო შემოხვედი მნახე, მაგარი
ოთახი აგირჩიე მერწმუნე,
უკვე ლიფტისკენ წასულებს გველაპარაკებოდა,
- პირველი საწოლს დავტესტავთ,
გაძახა და ღმერთოო მოთმინება მომეცი,
- ლუკა ყელს გამოგჭრი რამე ბასრი რო ვნახო,
გადავუჩურჩულე ლიფტის კარები რომ გაიღო უცებ რაღაც გაახსენდა,
- დაიცა მანქანასაც მივუჩინო ოთახი და მოვალ,
დამხედა და გასაღები მომცა
- ამოხვალ და მოგკლავ გცემ დალეწვამდე,
ისე გავჩურჩულე რადგან ლიფტში წყვილი შევიდა
ლუკას არაფერი უთქვამს ღიმილით ამათვალიერა და ადგილს მოშორდა
მეც შევედი ლიფტში და მაყურებელ წყვილს გავუღიმე, ძლივს ვიპოვე ჩვენი ოთახი და ბარათი რომელიც გასაღები იყო, სენსორულ პატარა მონიტორზე მივადე უცებ დაიწრიპინა მწვანედ აინთო და მეც შევძელი კარების გაღება, ოთახში პირ ღია ვათვალიერებდი ყველაფერს, ნამდვილად არასდროს ვიყავი ნამყოფი, ასეთ ყველაფრით სავსე და ასეთ მოწყობილ სასტუმროში, საწოლი გაფორმებული იყო, ახალ დაქორწინებულებისთვის და მეც ლუკას ცემა ისევ ამომიტივტივდა, ყველა ოთახი დავათვალიერე და სრულიად ყველაფრით სრულ ყოფილი იყო, ჯაკუზმა ისე მიმიზიდა, სურვილი გამიჩნდა ამევსო წყლით ჩამერთო მისთვის სხვადასხვა ფერის შუქები რაც გვერდებზე ჰქონდა, დამეწყო ხის ჯაკუზის გვერდებზე დასადებ ხის ნივთზე და პლანშეტში რამე ჩამერთო, უნებურად ავხტუნავდი კიდეც ისე მაგრად იყო მოწყობილი ყველაფერი, კარებზე კაკუნის შემდეგ კარებს მივუახლოვდი,
- გააღე აქედან გასაღების გარეშე არ იღება,
ასე მეგონა ტუჩებს კარებზე ადებდა ისე საუბრობდა, მეც მოვემზადე როგორ უნდა შემეტია მისთვის და კარები გამოვაღე თუ არა მას ავხედე ნეტავ თვალებში არ შემეხედა, სრულიად შემცვალა, ოთახში შრულად შემოვიდა და კარები ხელის კვრით მიკეტა წინ რომ წამოიწია მეც უკან დავიხიე ენა სად იყო ვერ ვგრძნობდი
- რას ამბობდი რას გიზამო?
კდელეს რომ ავეკარი ცალი ხელი თავის გვერდზე მიადო კედელს მერე ხელი კი წელის გვერდით კედელს, სიტყვაში ტუჩი კუთხეში ღიმილი დააყოლა, უკევ შველას ვითხოვდი გულმა ძლიერად ძგერა დაიწყო თუმცა არა იმიტომ რომ მეშინოდა სხვა გრძნობა იყო თუმცა იმდენად ახალი რომ ვერ ვხვდებოდი რა იყო,
- მოგკლავთქო
გაბედულად ვთქვი და უკვე წელში გამართულმა შევანათე დაჟინებული მზერა,
- მართლა?.... რითი,
წყნარი კითხვა დააყოლა და ენა ისევ კინაღამ დავკარგე,
- გეყოფა,
ხელი ვკარი და ისიც ნაბიჯით უკან დაიწია,
- ის არ გეყო შენი ცოლი რო გავხდი, ათასი დებილობა იძახე,
ჩხუბი დავიწყე რადგან ენა ამოვიდგი,
- ცნობისთვის ცოლ-ქმარი მაგ დებილობას დიდი სიამოვნებით აკეთებს და თუ ცოლ-ქმარი ვიყავით ეგ თემაც მოსულა,
თითის ქნევით დაიწყო ლაპარაკი და ოთახში სრულად შევიდა,
- ვააა ეს ნახეე ადრე ასე არ იყო,
დატრიალდა ოთახის ცენტრში და ისე დაათვალიერა ოთახი,
აბაზანაში რომ შევიდა რათქმაუნდა ბუზღუნით გავყევი მეც,
- თემას რატო ცვლიი? ცუდად მოიქეცი იმ ბიჭთან,
აბაზანის კარებთან გაჩერდა და მეც დაქოქილი უცებ გაჩერებულს შევასკდი, შუბლზე ხელი მოვისვი და უკნიდან ავხედე
- აი ეს ასწორებს,
კმაყოფილმა ამოილაპარაკა და ახლა მე გამომხედა,
- ისე ერთად ნებივრობაზე რა აზრის ხარ?
ხელი მომხვია და მეც უცებ მოვიშორე
- მოდი გაეთრიე რა,
მივახალე და გამოვედი,
- სად მიდიხარ?
იქიდანვე მომძახა
- სახლში,
დავაყოლე და კარებისკენ წავედი, სირბილით დამეწია და წინ ჩამომიდგა,
- კაი კაი რა გაინტერესებს და გეტყვი,
მხრებზე ნაზად ჩავლებული ხელით გამაჩერა და ღიმილით და დანებებული მზერით გადააქნია გვერდზე თავი
- ყველაფერს!
- ხო ყველაფერს წამო ჩვენ საწოლზე ხო უნდა დაგვეტესტა
მაინც დააყოლა ბოლოს და მეც სულელმა ფეხი ფეხებ შორის ავუქნიე, ასეთი რეაქცია როგორ უნდა ჰქონოდა ვერც მივხვდი მარა ფეხი რომ დამიჭირა მეც ასკინკილა დავიწყე
- იმენა მწირავ?
ჩაიცინა
- ღირსი არ ხარ თუ?
წავეწუწუნე ისე დავხტოდი მალე წავიქცეოდი ამიტომ ლუკას ვეჭიდებოდი
- მაინც რამხელა გული გაქ, მოდი ვნახოთ ფეხს სადამდე აწევ,
თქვა და ფეხი შედარებით მაღლა აწია ვიდრე დაჭერილი ჰქონდა,
- არ გაბედოო კაბა მაცვია,
- შენ რო გაბედე ამორტყმა კაი იყო?
- ღირსი იყავიი!
სწრაფად ვცემდი პასუხებს და მალე უკვე ვიკივლებდი
- გამიშვიი!
ცალი ხელით იჭერდა ჩემ ფეხს და კინაღამ რო წავიქეცი მეორე ხელი მომაშველა
- კიდე მაღლა ვცადოთ
თქვა და ფეხი კიდევ მაღლა აწიაა, ცოტაც და მეტყოდა რაფერის საცვლები მეცვა,
- ლუკა!
ვუყვირე და მანაც ფეხზე ისე სწრაფად და უხეშად მიშვა, ხელი სწონასწორობა ვეღარ შევინარჩუნე, ხელიდანაც მომაშორა ხელი და მეც ძირს გავიშხლართე
- უპს
დააყოლა, ფეხი გადამაბიჯა და საწოლზე გადაწვა ხმების გამოშვებით 'აააჰჰჰ რა კაია' აი მე კი საჯდომი ისე მტკიოდაა, მითუმეტეს კაბით მოვჯექი ძირს, კოპებ შეკრული წამოვდექი და მის ნებივრობაში ჩუმად გამოვიხურე კარი თუმცა ეს უჯიშობა აწრიპინდა და მეც ნაბიჯს ავუჩქარე თუმცა არ ველოდებოდი რომ გამომყვებოდა, '' თუ ფიქრობს რომ მივალ ძაან ცდება ან თუ იმასაც ფიქრობს რომ არ წავალ მაგაშიც ცდება" ხმამაღლა ვფიქრობდი და ერთი სული მქონდა როდის მივახწევდი ლიფტამდე კარების ხმა გავიგე თუმცა არ გამიხედავს რამდენიმე წუთი ველოდე თუმცა არც სირბილის ხმა ისმოდა და არც ჩემთან მოსულა არადა დარწმუნებული ვიყავი რო ლუკა გამოვიდა, ინტერესმა ლამის მომახრჩო და მეც უკან გავიხედე, კარებს ერთმანეთში გადახლართული მკლავებით ეყრდნობოდა და მარჯვენა ფეხი მარცხენას წინ გადაედო, თან მაკვირდება წავალ თუ არა?! რა უნამუსობაა, რატო შემხვდა ასეთი დამპალი ადამიანი მე!
ლიფტთან მისული არ ვიყავი, ამოსული ლიფტის კარები გაიღო, იქიდან ფორმაში გამოწყობილმა კაცმა მოსიარულე მაგიდა გამოაგორა სადაც ისეთი გემრიელობები ელაგა, თვალებით დავაკვდი ისე მშიოდა,
- ქალბატონო, საით?
დამისვა კითხვა და ცოტა დავიბენი
- აქედან შორს
გამახსენდა რომ გაბრაზებული ვიყავი,
- თუ შეიძლება ოთახში შედით თქვენმა მეუღლემ თქვენთვის მრავალი გემრიელი საჭმელი შეუკვეთა,
მითხრა და მეც ლუკას გავხედე რომელიც თავს აქნევდა და თან 'ვნანობ' სახე ჰქონდა
- ვაიმეეე საყვარელიი
გავიტყლარწე უცებ
- გადაეცით ეგ იმ ძუკნას მიართვას ვისთანაც მიღალატა
ხმამაღალი ნათქვამი იყო, როლებში შეჭრილმა ვითომ გული ამიჩუყდა, მამაკაცს კი თვალები გაუფართოვდა ხო ნამდვილად ასეთი რეაქცია უნდა ჰქონოდა ეს სართული იყო სადაც ახალ დაქორწინებულები მოდიოდნენ..... ლუკას გავხედე რომელსაც პოზა უცებ ჩამოეშალა და გაკვირვებაც შეეტყო,
- თქვენ ჩემს ადგილას რას იზამდით, ასეთ ადამიანთან დარჩებოდიით? თან მხოლოდ 10 დღეა გასული ჩვენი ნიშნობიდან, მან კი უკვე სამჯელ მიღალატა!
ავწუწუნდი ისევ და ლუკას წამით მოვკარი თვალი ჩემსკენ რო დაიძრა გულმა წითელი ფერები აანთო, ოთახიდან წყვილი გამოვიდა, და ლიფტში შევიდა ვიფიქრე შევყვებითქო მარა კითხვაზე პასუხი უნდა გამეცა,
- არ ვიცი იქნებ შეცდომაა ქალბატონო,
კაცმაც ისეთი კითხვა დასვა ვერ გავიქცეოდი,
- საკუთარი თვალით ვნახე, ერთხელ ვაპატიე მეორედაც მაგრამ ამის ატანა უკვე შეუძლებელია, მისი დანახვაც კი არ მინდა,
- რით შემიძლია დაგეხმაროთ ქალბატონო,
- არაფრით მადლობა უნდა წავიდე მის დანახვას ვეღარ გავუძლებ,
დავასრულე სრუტუნით და ვითომ ცუდად მყოფი გამოვვარდი, სწრაფად ვაჭერდი ღილაკს ხელს და ვლოცულობდი მალე ჩამოსულიყო, კიბე მეორე მხარეს იყო და ვერ გავახწევდი,
' ჩამოდიი ჩამოდიი' კბილებში ვცრიდი სიტყვებს, რამდენიმე წამიც და ლიფტი ადგილზე იყო, კარებმა ნელა დაიწყო გაღება და უცებ უნდა შევვარდნილიყავი, წელზე ძლიერმა მკლავმა კედლისკენ გამომწია, მეც ინერციით მოვტრიალდი მანამ შევხედავდი მეორე მხარეს ვეცადე გასვლა თუმცა ხელი კედელს მიარტყა და ჩემს უკეთ გასაჩერებლად, სხეულზე მომეკრო, 'არ ახედო არ ახედოო' ტვინი მხოლოდ ამას გაიძახოდა, მისთვის რომ ამეხედა, მართლა შემეშინდებოდა, ჯერ შავი თვალების გამო და მერე გაბრაზებული, შავი თვალები ახლოდან უფრო საშიში იყო,
- თეატრალურზე რო ჩაგებარებინა ჯობდა,
დაბალზე ნათქვამმა სიტყვებმა ეკლებად დამიარა სხეულში,
- ისე მაგასაც ვფიქრობ....
თამამად ავხედე
- ხმა
სიტყვის ბოლომდე დასრულება არ მაცადა და მეც ხმა ჩამიწყდა,
- დასჯის მეთოდს თავად მოიფიქრებ თუ? აქვე ავაწყო,
ისევ დაბალი ბოხი ბარიტონი და ისევ ეკლები სხეულში,
- რა უნდა დავისაჯო?!
ავხედე და თვალებში ლამის ჩავიკარგე,
- ეს ტიპი მაგარს მაგინებს გულში
ისევ დააყოლა
- ღირსი არ ხარ თუ?
რატო არ ვაჩერებ ენაას მარა არ ჩერდება რა ვუყო,
- მეგი ან გაჩუმდი ან სხვანაირად გაგაჩუმებ,
წყნარი გაფრთხილება მომწონს კაია გამოვიყენებ,
- მიხვალ და სიმართლეს ეტყვი,
ისევ წყნარად მითხრა,
- მერე მე მაგინებს,
მაინც ვერ გავაჩერე ენა, ისიც ჩემსკენ დაიხარა თუმცა გაჩერდა არ უკოცნია, ანუ ეს მინიშნება იყო რითი გამაჩუმებდა, გასაგებია მადლობელი ვარ ხმას ამოვიღებ კი არა ენას გადავყლაპავ,
- ერთი შანსი გამოყენებული გაქ, რაც გითხარი გაიგე?
მკითხა და მეც თავი დავუქნიე,
- შეგიძლია ოთახში შეხვიდე,
თქვა და გვერდზე გადაიწია, თავი არ მიმიტრიალებია თვალებით გავხედე და სიარული დავიწყე, ვაიმეე ისევვ მე რატო ვისჯებიი?! მისი ბრალი არ იყოო?! გავუჩეჩქვავდიი თავს მარა როცა მეხება და მის ძალას ვგრძნობ ცუდად ვხდები მეშინია, ვიცი რო მხოლოდ მისი ერთი წკლიპურტი ვარ,
ხვნეშა ხვნეშით მივდიოდი წინ,
- რაღაც აქვს სათქმელი,
უკნიდან წყნარი ხმა გავიგე, დიდი ნაბიჯებით მივედი ოთახამდე კარები ღია იყო და მეც შევედი, ლუკას მერე შემოვიდა გემრიელობებით სავსე მაგიდით კაცი,
- შეგიძლია დაიწყო მეგი
ლუკას სიტყვებზე მათკენ მივტრიალდი და ლუკას თითებით ვანიშნებდი ლაპარაკი არ შემიძლია შენ ხო მითხარი მეთქი თან ზმუილს ვაყოლებდი,
- ახლა შეგიძლია
ჩემ ქცევაზე ღიმილს იკავებდა
მეც თითებით და ზმუილით ისევ დავიწყე,
' არააა მადლობა ნამდვილად არ მაწყობს გაჩუმების ახალი სტილი შევიგრძნო მეთქი'
- კაი მაშინ სხვანაირად,
თავი ააყოლა სიტყვას და ჩემსკენ წამოვიდა
- კაი, კაი ვიტყვი,
ხელებ გაშლილმა არ ვაცადე ლუკას შემხებოდა,
- ბატონო მომიტევეთ ყველაფერი სცენა იყო ხვალ კონცერტი მაქვს მსახიობი ვარ და მინდოდა უკეთ დამეხვეწა, სცენარი, ხო ხვდებით, ჩემი 'ქმარი' სრულიად უდანაშაულოა, როგორც ვუყვარვარ ისე მიყვარს,
ხელი წელზე მოვხვიე და ღიმილით ავხედე ჩემ ქმარს
- და რომ მითხრათ გამომივიდა?
წინ გადაწეულმა დაბალხმაზე ვკითხე მამაკაცს,
- კი, ასიანზე იყო შესრულებული,
ხელები დანებების ნიშნად გაშალა კაცმა და დაბნეულობა ეტყობოდა,
მეც ძალით გავიცინე და ისე ავხედე ლუკას,
- კარგით რადგან ყველაფერი რიგზეა გემრიელად მიირთვით,
დააყოლა და გასასვლელად მოემზადა, მეც გავყევი რომ გამეცილებინა
- მადლობაა
გავუწელე სიტყვები და კარები მივუკეტე
- ეჰ რა ნიჭი იკარგება
ახლა აქედან შემომიტია ლუკამ
და ამოხვნეშით დაჯდა მაგიდასთან
- ისე შენ თუ გშია შეგიძლია ჩახვიდე მიირთვა
მითხრა და მეც შევიცხადე
- კაი მასე იყოს
ვთქვი და უნდა მოვტრიალებულიყავი,
- აუუუ მეგი გეყოფა რაა მოდი ჭამე გშია
- ჩავალ და შევჭამ
განვაცხადე ნაწყენი ხმით
- ნუ ხარ ბუტია მოდი შევრიგდეთ,
მითხრა და მომეწონა კიდეც ეს აზრი
- გესმიის? მოდი ჩემო პატარა,
საყვარელი ტონით თქვა და ეს ყოველთვის ჭრისს რატოა ასე დამპალიი,
- აუუ ლუკაა!
ბუზღუნით მოვტრიალდი,
- რა?
გამარჯვებული ღიმილით მკითხა
- კაი მოდი ჩემთან
ხელები გაშალა
- არა,
მტკიცედ წარმოვთქვი,
- რატო მეზობლები გიყურებენ და გაგჭორავენ?
ცინიზმი ჩარია სიტყვებში,
- ეგ რა შუაშია,
- აბა რა არი შუაში ბიჭი ვარრ?
ჩაცინებით თქვა
- გეყოფა
გაბრაზება არ დავმალე, მალე ზედმეტებში წავიდოდა
- მაშინ მოდი, შეგახსენებ ერთად გვძინავს
- დაიცა მაგიდასთან დაჯდომამდე ხელები დაიბანეთ
წამოდგა და ნანას ხმით თქვა
რაზეც გამეცინა,
- ხოდა პირველი მე შევდივარ,
ვთქვი და ადგილიდან დავტყდი და ისევ შევასწარი, აბაზანიდანვე ხარხარით შევაშურე და ხელები წყალს შევუშვირე რათქმაუნდა არ მოისვენებდა შემომყვა და მეც მადლობა გადავუხადე, კარების გაღება აღარ დამჭირდა, მხარი გავკარი ისე გავედი საწოლზე ჩამოვჯექი და ფეხებიც ავიკეცე, არ დავლოდებივარ ისე დავიწყე დაგემოვნება
- უნამუსო უჩემოდ ჭამ?
გამოსულმა დამისვა კითხვა და მეც თავი დავუქნიე ახლოს მოსული ჩემკენ დაიხარა და პირი გამიღო მეც ჩანგლით აღებული ახალი ლუკმა მას მივეცი
- ეე გემრიელია საღოლ,
ნამდვილად რეალური აზრი დააფიქსირა და გვერდით მომიჯდა, მხიარულად საჭმლის ჭამა გამოგიცდიათ?
აი მე კი
- მოდიიიიისსს ფიფლინავიი
ყვირის ლუკა და თან თითებს შორის მოთავსებულ, დაჭრილ ხილს "მოაფრებს"
- გააღე გოგო პირი,
ტუჩებთან მოსულმა მითხრა და მეც დავუჯერე, მიმართულება უცებ შეიცვალს და გემრიელად შეჭამა, მეც მხარი მივკარი და ისიც საყვარლად იცინოდა.....
გასართობად რათქმაუნდა ავბრძანდით მე-17 სართულზე აუზისთვის კუპალნიკის არქონა დიდი პრობლემა არ ყოფილა რადგან იყო რამოდენიმე მთლიანი შავი კუპალნიკი თუმცა, მუცელთან ჭრილები ჰქონდა, გამოცვლის მერე აუზთან გავედი და ბევრი ხალხი საერთოდ არ მხიბლავდა თუმცა იყო ადგილი სადაც თითქმის არავინ იყო, ლუკა ნებივრობდა იქ და კიდევ ორი ადამიანი, მეც მისკენ ავიღე მიმართულება და წყლიდან ამოსულს დავაკვირდი,
- ცურვა იცი?
სახეზე ხელები ჩამოისვა რომ თვალებიდან წყალი მოეშორებინა და ქვევიდან დაიწყო ჩემი შეთვალიერება,
- შეუმჩნევლად მაინც ამათვალიერე!
ხელის კვრით ვუსაყვედურე და მანაც გაიცინა
- ასე უკეთ გეძიები,
- გაეთრიე და ჩადიხარ ბოლო ბოლო თუ ცურვა არ იცი,
რატო ვეუხეშებოდი თავადაც არ ვიცი
- ღრმაა მანდ შენთვის
- ოჰ და ნეტა შენ სადამდე გწვდება ჩემო მზრუნველო
მივუახოვდი და სხეულზე ხელი დავუსვი,
- ასე არა მიმზიდველად ჯერ არავინ შემხებია,
თვალები მომაშორა და არემარე მოათვალიერა
- მართლაა რამაგარია ანუ რისი თქმა გინდა რო....
- როგორც ქალი ჩემზე არ მოქმედებ
მან დააამთავრა დაა მეც წარბები მაღლა ავქაჩე გაოცებისგან ფაქტიურად გამაფრთხილა ჩემს მიმართ გრძნობა რო გაგიჩნდეს შეცდებიო,
- ხმამაღალი ნათქვამი იყო
დავაყოლე და აუზისკენ შევტრიალდი, ვერ ვიტყვი რომ მისი სიტყვები ჩემ გულს არ მოხვდა,
- არ ინანო მე ჩავედი
თან გავაფრთხილე და ნაპირისკენ მივიწიე
- ყელს მიფარავს ჩათვალე შენ სულ დაგფარავს იქით გადავიდეთ,
ჩემი სიტყვები დააიგნორა და გაფრთხილება დაიწყო
- დარწმუნებული ვარ არ მატყუებ
ისე ვუთხარი არც გამიხედავს მისთვის და ჩავეშვი, ფეხები მართლა გვიან შევახე აუზს, ნამდვილად არ მატყუებდა, მეც ცოტახნით მოვიცადე და მალევე, დახრჩობის სცენის გათამაშება დავიწყე, რათქმაუნდა ჯელტმენიც მალევე გამოჩნდა, ხელში ამიყვანა და მეც შესაფერისად მოვხვიე კისერზე ხელები,
- არ შეგიძლია ერთხელ მაინც არ მოიქცე თხასავით?!
თავის გაქნევის მერე, დამხედა კოპებ შეკრულმა
- ნწ,
ღიმილით გამოვთქვი და ღიმილითვე ვუყურებდი, სველ ლუკას რომელსაც თმის ღეროები წინ ჩამოშლოდა და სველი თმა სახეს შეშრობის საშვალებას არ აძლევდა,
- შენთან ერთად წასვლა ნებისმიერ ადგილას შარია,
- შემიძლია უცებ გავხდე სხვისი ცოლი თუ შეიძლება გამიშვი მარტო უკეთესად მოვძებნი
უცებ მოვშორდი
- ცურვა იცი?
დააყოლა კითხვა და უკეთ დამაკვირდა
- როგორც ჩანს კი
ვთქვი და წყალში მთლიანად ჩავედი წინ დავიწყე ცურვა, თვალების გახელა მინდოდა თუმცა თვალების აწვა არა, ვინ იცის რამდენს გავუსვი ხელი ან რამდენს დავეჯახე მეცოდინებოდა რომ დამეთვალა, თავი ამოვყავი იმის გამო რომ ერთი ჭიქა სასმელი გამესინჯა, აუზის დაყოფილ ნაწილებში სასმელის ბოთლები იდო ამიტომ ერთი და შედარებით პატარა ავიღე, ლუკასგან არც ისე მაგრამ უკვე შორს ვიყავი გამოსული, ბოთლს თავსახური რომ მოვხსენი ლუკამ მაშინ გამოიხედა მეც ბოთლი 'გაგიმარჯოს' მაგიერ ავუწიე და მოვიყუდე, იმაზე გემრიელი აღმოჩნდა ვიდრე ველოდებოდი არა უფრო რომელიღაც ენერგეტიკული სასმელის გემო ჰქონდა, მაგრამ თან ღვინოს არომატი დაჰყოლოდა, დარბაზში მუსიკები ჩართული იყო თუმცა არა გამაყრუებლად ხმამაღალზე, წყალში გავაქნიე ტანი და სასმელი ხელმეორედ მოვსვი, კედელს მივეყრდენი და ხალხის თვალიერება დავიწყე, წყალში ხელები მაღლა აეწიათ და ცდილობდნენ მუსიკისთვის მთელი სხეული აეყოლებინათ ბევრი მარტო დამსვენებელი ბიჭი მომხვდა თვალში განსაკუთრები ერთი ამოვიჩემე და კარგა ხანს ვაკვირდებოდი გასარკვევად ვინმე გოგო იყო მასთან თუ არა თან ლუკას გავხედე, კარგად დავიმახსოვრე სადაც იდგა ამორჩეული ბიჭი და 'ხვალისთვის დადგმული სპექტაკლისთვის გამზადება დავიწყე' წყალში ჩავედი და დანიშნული მიმართულებით წავედი, უკვე რომ ვუახლოვდებოდი ვლოცულობდი რომ ის ყოფიყო ვინც ჩავიფიქრე, კიდევ რამოდენიმე ხელის მოსმა და ვიღაცას შევეჯახე, რათქმაუნდა განძრახ უცებ ამოვყავი თავი წყლიდან და თმა გადავიწიე
- მაპატიე
დავაყოლე და როცა სწორი მისამართით მომიწყია ავარია სახე გამებადრა,
- არაუშავს იმედია, წესრიგშია თავში ყველაფერი,
გამიცინა და ვითომ წაბარბაცებულს მომეშველა რომ არ წავქცეულიყავი
- ვახ
შევიცხადე ისე თითქოს როგორ მომდიოდა ეს ყველაფერი ლამის როლში შევიჭერი და ჩემი წაბარბაცება და შეჯახება რეალური მეგონა
- მადლობა
- მარტო ისვენებ?
საუბარს აგრძელებდა რაც ჩემთვის გადასარევი იყო
- ხო ასე თუ ისე, შენ
გავუცინე ისე ვუთხარი
- არა, ძმაკაცებთან ერთად ვარ
არა რომ თქვა ლამის კისერი გამძვრა და ძმაკაცები რომ დააყოლა ამოვისუნთქე თუმცა ცოტა
- კარგია,
ვთქვი თუმცაა მინდოდა მომეფიქრებინა რამე ისეთი რო ასე უბრალოდ არ წავსულიყავი,
- გაცნობა შეიძლება? ბარემ
გაიცინა და მეც გამეცინა არა იმიტორო მას გაეცინა არამედ იმიტორო საქმე გამიადვილა
- კი შეიძლება
ღიმილით მივუგე მოტყუებულ პრინცს
- გეგა,
მოკლედ მითხრა სახელი და ხელი გამომიწოდა,
- მეგი
მეც მის ხელს შევაგებე ღიმილით ხელი, მთელი წყალში ყოფნის დროს ბიჭთან და მის ორ ძმაკაცთან ერთად ვატარებდი, მართალია მისი ძმაკაცები დიდად არ მომწონდნენ მარა ასე თუ ისე რო რამე გეგას ვეფარებოდი ლუკასკენ ვაპარებდი თვალს ერთხელ არ გაუხსნია სახე თუმცა ვერ ვიტყვი გოგოს გარეშე დარჩათქო, ბოთლი ნახევრამდე ჩავცალე და თავბრუსხვევას ვგრძნობდი მუსიკებიც არ ჩერდებოდა,
- დავაი სამი, ორი, ერთი,
- მოიცა მოიცააა ბურთი ხო არ ვარ, ბურთი რო ავიღოთ...
თქმა ვერ მოვასწარი წყალში მისროლეს და მეც ისე დაბლა დავედი ლამის ფსკერს მივადე ხელი, გეგა წყალში იყო, რომ დავეჭირე ურიგო არ იქნებოდა, მხოლოდ შენიშვნით შემოიფარგლა, რაც საერთოდ არ მომეწონა წყლიდან ამოვყავი თავი და პირველი ჰაერის შესუნთქვა იყო და მხოლოდ ერეკლეს სიტყვები მიტრიალებდა თავში გეგას საპატივცემულოდ "წატი შენი!"
- თქვენ ორიდან რომელიმე ფანჯრიდან რო ვისროლოთ არა?
გავხედე წყალში ჩამოსულს და ერთს ისევ მაღლა მყოფს,
- არ მინდა მეტი მადლობა
- რა არგინდა ნახე რამდენმა მოგვბაძა,
თითი გაიშვირა ხალხისკენ ნუ ასე თუ ისე მასე იყო მარა მე ნამდვილად არ მინდოდა
- ყოჩაღ მისაბაძები ვართ, მარა არ მინდა
ვთქვი და ცურვა უნდა დამეწყო ფეხებში ჩამავლო წყალში მყოფმა,
- სად მიდიხარ ერთიც,
ხელში აყვანილი გაადაწოდა მეორეს ჩემი თავი და მეც ხელები მოვხვიე
- გადაგიყოლებ,
დაბალხმაზე მის გასაგონად ვუთხარი,
- არა ხელებს გამიშვებ
- დარწმუნებული არ იყო
- ლამაზი ტუჩები გაქ,
დაკვირვებას ახდენდა ჩემზე და მეც უხერხულად და არა სასიამოვნოდ ვიყავი
- ვინმე შეგხებია?
უკვე მაღიზიანებდა ჯერ ისედაც არ მომწონდა
- კი,
სწრაფად გავეცი პასუხი,
- ვინ?
- ჯერ დამსვი და გეტყვი,
- ჯერ თქვი,
რა ჯანდაბად აინტერესებდა ვინ შემეხო ტუჩებზე მე? მანიაკი!
- ჯერ დამსვი
ვთქვი და მანაც სწრაფად ამიქნია ჰაერში, მოვემზადე წყალში ჩასავარდნად და ცოტა არ იყოს მტკინვეულიც იყო წყალში ჩატყეპება, სამი ორი ეერთი..... თვალები დავხუჭე და წყალს ნაზად შევეხე და არა ჩატყეპებით, ძლიერმა ცხელმა მკლავებმა მოასწრო ჩემი დაჭერა და მეც წყნარად შევეხე წყალს, გული აჩქარებული მქონდა ისე ავხედე ჩემ მშველელს,
- ლუკა,
დაბალხმაზე ამომხდა, მისი სიტყვები და ისე კოპებ შეკრული მოყურებდა შემეშინდა თუმცა მესიამოვნა მისი ნახვა,
- ეს,
ხმამაღლა ვთქვი და შემდეგ ავხედე ბიჭს რომლის კითხვასაც პასუხი გავეცი
- დრო ამოგეწურა,
ხმაზე ისევ ლუკას გავხედე და მისი მკლავებიდან გადმოვედი,
- დრო კიდევ ბევრია
- როცა ჩემგან შორს ხარ მაშინ არა,
შედარებით მკაცრი იყო მისი სიტყვები
- იცნობ?
გეგამ მკითხა და მეც ღიმილით გავხედე
- კიიი ძმასავითაა,
ღიმილით ბედნიერი ხმით ვუთხარი და ლუკას კისერზე დავეკიდე, საშინლად ცუდად გამომივიდა მითუმეტეს მაღლა მდგომ ბიჭთან რომელსაც ვუთხარი რომ ლუკა შემეხო, როცა სასტუმროში ცოლ-ქმარის ტიტულით ვიყავი ვამბობ რომ ძმასავითაა, ლუკამ უხეშად მომიშორა ხელში ამიყავანა და წყლიდან ამსვა თავადაც ამოსულმა, მაჯაში ჩამავლო ხელი და დიდი ნაბიჯებით წავიდა ჩემთან ერთად გასახდელისკენ,
- ცოტა ნელა,
სირბილით მივყვებოდი რადგან ვერ ვეწეოდი,
გასახდელის კარები გამოაღო, და ძლიერი ინერციით შემაგდო,
- რაას აკეთებ?
გაკვირვებულმა და გაბრაზებულმა ამოვთქვი, მას მერე რაც ძლივს შევიკავე თავი რომ კედელს არ გავკრობოდი,
- მე? თუ შენ რა ჯანდაბას აკეთებ? რატო გავიწყდება რო ჩემთან ერთად ხარ, ჯერ მიდიხარ და ვიღაც სირებთან ერთად ხარ, და რა ძმაა?
ტონს აუწია და მეც მთელ სხეულში გამცრა,
- და რატო ბრაზობ რატო გამოდის ცუდად როცა შენ მე სხვანაირად ად შემომხედავ თავად თქვი და რატო ხდება ძმობა პრობლემა,
- ყველაფერს იჯერებ რასაც გეუბნებიან?!
ზედმეტად ხმამაღლა იყვირა, და უცებ მეგონა ვინმე შემოვარდებოდა, მისი ვერ გამეგო ჯერ ამბობს მერე უარყოფს
- აქ ჩემი ცოლი ხარ!
სწრაფად დაადაბლა ხმა უფრო კბილებში გამოცრა და ჩემი თავის მაღლა კედელს ხელი ძლიერად მიარტყა,
- და ისე მოიქეცი როგორც ცოლს შეეფერება, თორე ვინმე რამეს იფიქრებს!
ბოლოს დააყოლა, კედელს ხელი დაარტყა მომშორდა და გამოსაცველი ოთახიდანაც გავიდა, გულზე წავივლე ხელი... შემეშინდა, ზედმეტად გაბრაზდა, ვეცადე დავწყნარებულიყავი და გასულმა ჩემი ტანსაცმელი ავიღე ხელახლა შევედი გამოსაცვლელში და ტანსაცმლის გამოცვლა დავიწყე ხასიათი მთლიანად შეცვლილი მქონდა, გამოვიცვალე თუმცა საერთოდ არ მინდოდა გარეთ გასვლა, არა უფრო ლუკას ნახვა, თუმცა გარეთ გასულმა პირველივე ის დაინახა ჩემმა თვალებმა, ხმა არ ამოუღია, გამოცვლილი ჰქონდა და წინ წავიდა, მეც მას გავყევი უკან
- უთანხმოება და ძმას შორის,
ჩურჩულით მითხრა მთლიანად სველმა ახლოს მოსულმა ილომ,
- ჯერ ერთი, 'ქმარია', მერე მეორე ძაან ნუ ინტერესდები ყველაფრით, თორე ვატყობ ნამდვილად მოგიწევს ფანჯრიდან ფრენის სწავლა და მესამე გაიწიე მასველებ,
ლუკას დავეწიე და მკლავზე ხელები მოვხვიე
- ცოტახნით ნუ მომიშორებ,
დაბალხმაზე ვუთხარი, უფრო დასანახად რო მარტო არ ვიყავი,
- ხანდახან მინდა რომ სადმე გისროლო,
აშკარად დაწყნარებული ხმით მითხრა, ხელიდან მომიშორა და თავად ჩამკიდა ხელი, მეც ამოვისუნთქე მის ქცევაზე და საშიშროებას აღარ ველოდებოდი.....
პირველად ოთახში ჩავედით, არ ვიცი ბაჩომ საიდან გამოგვიჭირა თუმცა მალევე დაგვადგა, ოთახში იყო ჩვენთან ლუკას რაღაცას ეკითხებოდა და ლუკაც ახსნა განმარტებაში იყო, მე მათი საქმეები საერთოდ არ მაინტერესებდა ამიტო ანის დავურეკე, აივანზე გასულმა და მდებარეობა ვიკითხე პარკში დავსეირნობთო, ისე უხეში იყო თითქოს მე ვისროლე სახლიდან
- რა ჯანდაბას აკეთებს ნეტა შენი ძმა
- არ გითხრა?
- რა გოგო უნდა ამოვიყვანოვო? გოგო თუ ო ნეტა, ტვინი გამოულაყდა ამდენი გოგოებით, ყველას ზედ იხვევს და მოშორებას არც ცდილობს
ახლა სახლში ამოყვანაც მოინდომა, იდიოტი!
გაღიზიანებას და გაბრაზებას ვერ მალავდა და რაც კი სათქმელი ჰქონდა ყველაფერს ამბობდა
- დამშვიდდიი სამაგიერო გადავუხადოთ მერეე
ჩავძახე დაქოქილს,
- ზუსტადაცცც ვაფშე ძირს დაწვეს დღეს დაისაჯოს, სიცივეში რო გარეთ გაგვყარა კაია?
- ვაიმეე შემეშვი რაა ანჯეიი არ გამიბრაზოო, თორე ტვინს მოგპარავს,
სიცილით დავაყოლე და მისი წამოკრუსუნებაც გავიგე,
- შენ ძმას არ მიგაყოლო ახლა შენც,
ხმა დასერიოზულებულმა მითხრა
- კაიი წავედი მეე
- უი მოიცა დედამმ სად არიანო და რას შვებიანო
ნანას ხმაც გავიგე ტელეფონში თუმცა ანიმ უკეთ გადმომცა ნანას ნათქვამი,
- რავიცი სასტუმროში ვართ თან ზედმეტად ძვირად ღირებულ სასტუმროში ძაან მოწყობილი თემა და რამე,
- ვათთ სერიოზულააად,
უცებბ ხმა გაუოცდა,
- აა თუ ვიცი ბაჩოსთან ხართ?
ისევ მობეზრებულად საუბარი დაიწყო და მე იმაზე გავოცდი როგორ მიხვდა ვისთან ვიყავით,
- ლუკას და ხარ მანდ ხო,
მობეზრებულ ტონს არ იშორებდა
- არა ცოლი,
ღიმილით შევცვალე მისი სიტყვა და ტელეფონში იმხელა ჩაკივლა ტელეფონი გამივარდა თუმცა დაჭერა მოვასწარი,
- ცოლი? ვაიმეეე, ერთხელ იყო მანდ გოგოსთან ერთად და ჩემი დაიკოაო და შენ ცოლი გახდი, საღოლ ჩემ ძმას,
პრინციპში დაიკიდე სახლშიც ცოლს გეძახის ეგ
ისევ და ისევ დაიქოქა და ხმებს ისე იცვლიდა ხან გაოცებული ხმა ჰქონდა ხან ისევ მობეზრებულად საუბრობდა, ხან ჩაფიქრებულად აშკარად გაბრაზებული იყო
- აუუუ წავედი ვსო
ავწუწუნდი და კაიო რომ თქვა გავუთიშე კიდევ ცოტახნით ვიყავით ოთახში გარეთ გავედით ცოტახნით მიუხედავად იმისა რომ სასტუმროში ყველაფერი იყო, გარეთ გასვლა სასიამოვნო იყო, სეირნობის მერე დავუბრუნდით ჩვენ ექვს სააათიან სასტუმროს და ფუფუნებას უკეთ ვირგებდით, წვენის შეკვეთები წამში ჩვენ კარებთან იყო რაც ძალიან მომწონდა, თბილი სიტყვებით დამშვიდობებაც სასიამოვნოდ ჟღერდა, დრო გაგვყავდა თან ჩხუბის გარეშე, შუადღისით მაღლა ავედით როგორც გვითხრეს იტალიურ რესტორანში და რათქმაუნდა ისევ და ისევ თბილი მომსახურებით, შეკვეთა აიღეს, ლუკამ თუ რამე ნახა ყველაფერი შეუკვეთა, ჩვენი რა მიდისო, მართალიც იყო,
- ინებეთ, თქვენი, სალიამი და პროშუტო, ქათამი მონადირულად, სპაგეტი ალ ნერო, და თქვენი დესერტი, პანნა კოტა,
ყველაფერს სათითაოდ აწყობდა ლანგრიდან მაგიდაზე მიმტანი ღიმილით
- გემრიელად მიირთვით
დააყოლა თავის დახრით,
- გმადლობთ,
თავის დახრით ვუთხარი მამაკაცს და თვალი გავაყოლე, მაგიდაზე ლამაზად მოლაგებულ ნახევრად სავსე საინებს დავაკვირდი ყველაფერი ისე ლამაზად გამოიყურებოდა რომ სულს მოგიხუთავდა თუმცა შემადგენლობას რომ უყურებდი დიდად ჭამა აღარ მინდებოდა
- თავად გასინჯავ თუ გაგასინჯო
დიდ ხნიანი დაკვირვების მერე მითხრა, ლუკამ და სპაგეტი კოვზის დახმარებით ჩანგალზე დაახვია
- პირველი შენ გასინჯე მაინც რო რამე აღარ შევჭამ,
ჩანგალი გამომიწია და მეც დავეჭყანე
- ყველას შენნაირი რომანტიული ქმარი უნდა ყავდეს გვერდით
დავაყოლე და მისი გამოწოდებული სპაგეტი შევჭამე, ისეთი სახე მქონდა თითქოს დასპეცებული ვიყავი მის გემოში,
- გული ხო არ აგიჩარდა? თვალებში, გიბნელდება? როგორ გრძნობ თავს,
დაიწყო კითხვების დასმა, მეც მობეზრებულად შევხედე,
- გეყოფაა ყველაფერზე ნუ ღადაობ,
თვალები ავუტრიალე და გულში მაიმუნობები მქონდა დაგეგმილი
- კაია?
- ჰო ასე თუ ისე
წავიწუწუნე და მისი გამოწოდებული თეფში ავიღე
- სალიამი და პროშუტო გასინჯეე მაგრად დაგევასება,
დააყოლა და მეც უნდა დამეწყო ჩემი ცუდად გახდომის მაიმუნობა, ლუკამ წამით თვალი ჩემი მხრის გასწვრივ შორს შემოსასვლეს მოკრა თვალი
- ან მე გაგასინჯებ,
თეფში ისევ თავისკენ გადადო
და ჩანგალი მოიმარჯვა მანამ სანამ ის აიღებდა, ვემზადებოდი მაიმუნობისთვის
- გასინჯავ ჩემო პატარა?
უცებ თბილი გახდა და ჩანგალი ღიმილით გამომიწოდა, მეც გაკვირვებით შევჭამე, გამოწოდებული ლუკმა, ისევ თბილი ღიმილით მაკვირდებოდა ლუკა, ვერ მივხვდი ასე უცებ რა დაემართა, ოდნავ წამოიწია და ჩემსკენ გადმოიხარა უცებ დავიბენი და ადგილზე გავშეშდი, წყნარად მომაკრო ცხელი ტუჩები ტუჩის კუთხეში, რაზეც თვალები უნებურად გამიფართოვდა, ასე უცებ რა დაემართა დაა რატომ ტუჩებთან ახლოსს, ისევ წყნარად მომაშორა ტუჩემი თუმცა ცხვირის წვერით ლოყაზე ნაზად მეხებოდა რაზეც მჟრჟოლავდა, ამას მისი ცხელი სუნთქვა შერწყმოდა რაც გონებას მიხშობდა
- ბაჩო გვესტუმრა,
წყნარი და ზედმეტად სასიამოვნო ხმით ჩამჩურჩულა, ჯერ ყვრიმალზე და მერე ყბის ქვეშ ნაზად შემახო ბაგეები და წყნარად დაჯდა ადგილას, ეს ყველაფერი სასიამოვნოდ მოხვდა სხეულს გულს და თავად მე მართალია ეს ყველაფერი ბაჩოს გამო ყოფილა თუმცა სითბო და გრძნობა რომელიც წამის წინ ლუკასგან მოდიოდა, სულ სხვა შთაბეჭდილებას ტოვებდა... მზერაც შეცვალა თამაში ზედმეტად პროფესიონალურად გამოსდიოდა, ვეცადე მეც ჩამერთო ჩემი ნიჭი რომელიც ლუკამ აღმომიჩინა....
საღამომდე ვცდილობდით დრო გაგვეტარებინა, ისე რომ არ გვეკამათა თუმცა ბარში არ გამოგვდიოდა, რადგან გამოლაპარაკებები ბევრჯელ ყოფილა უცხოსგან და მერე ლუკასგან, რო სხვა მისიაზე ვართ, ექვსი საათი გვქონდა გეგმაში თუმცა ბაჩომ მის ვახშამზე დაგვპატიჟა, ვერ ვხვდებოდი რატო იჩენდა ეს ადამიანი ასეთ ყურადღებას ზედმეტად მხვდებოდა მისი ქცევა რაც მაღიზიანებდა მთელი საღამო უხერხულად ვიყავი, არ ვიცი რატომ მათვალიერებდა ასე ბაჩო თუმცა ზედმეტად ვკომპლექსდებოდი მრცხვენოდა რომ ვიჯექი იმდენად არასასიამოვნოდ ვიყავი რომ უკვე ხელებს ვერ ვაჩერებდი, ლუკას გვერდით ვიჯექი და მაგიდის ქვეშ თითებს ნერვოზულად ვისრისავდი მალე ავდგებოდი და იქიდან გავიქცეოდი, ტერასაზე ვიყავით ცივი ნიავი უბერავდა, თუმცა დაჭიმულობისგან სიცივეს ვეღარ ვგრძნობდი, ლუკა რაღაცას ეუბნებოდა, მაგიდის ქვეშ შემოაცურა ხელი და ხელებზე ნაზად შემეხო, ეცადა დავეწყნარებინე და გამოუვიდა კიდეც, ცალი ხელი თითებში ნაზად შემიცურა და ჩემ თითებში გახლართა, მეც მას შევხედე ის კი ისევ ბაჩოს უხსნიდა რაღაცას, მიკვირდა წყნარად რომ იყო თუმცა ზედმეტს ნამდვილად ვერაფერს ვიტყოდი, ჩემ თითებში გახლართული ხელი ამოწია და მაგიდაზე დასანახად ამოწია,
ბაჩოს მზერაც უცებ ერთმანეთში ახლართული ხელებისკენ გადავიდა,
- ერთი სიტყვით ეგ არი რა,
დაასრულა ლუკამ თუმცა ბაჩოს ტვინში რა შევიდა ვერ გეტყვით,
- ჩვენი დროც ამოიწურა ჯიგარო,
დააყოლა და წამოდგა, მეც უხმოდ მივბაძე ლუკას
- დარჩით ცოტახნით ღამის კლუბია მაღლა მეც ამოვალ გავერთობით,
წამოდგა ბაჩოც, ლუკამ მე დამხედა თან მისკენ მიმწია და ხელი მომხვია
- დავრჩეთ?
მხოლოდ ერთი კითხვა დამისვა, დაფიქრება არ დამჭირდა, იქ გაჩერება წუთით აღარ მინდოდა,
- თუ არ გვიწყენს მგონი ჯობია სახლში წავიდეთ,
მორიდებით ვთქვი და მივეხუტე, მანაც თავზე მაკოცა და ხელი წელზე ჩამოიტანა
მისი სითბო ზედმეტად სასიამოვნო გრძნობას ქმნიდა ჩემში და გული სწრაფად იწყებდა ცემას
- სხვა დროსაც შემოგივლით ან შენ შემოგვიარე, სულ მე დავდივარ,
ჩაიცინა თუმცა მე მის გულისცემას ვუსმენდი სასიამოვნოდ რომ გამოსცემდა ხმას,
- კაი რაა, ცოლს უფრთხილდები ხო,
ჩაიცინა ბაჩომ და ლუკას მეორე მხარზე მუშტი მიარტყა,
- ცოტა მაინც დაგველია,
- არა საჭესთან ვარ და ვერ დავლევ, თან სახლში მეგის ელოდებიან,
მათი საუბარი მესმოდა თუმცა ერთი ყურიდან შედიოდა მეორედან გამოდიოდა,
- ერთი სიტყვით წავედიით ყველაფერი კარგი იყოო, შენი გალანძვღა არამგონია ვინმეს გაუმარტივდეს,
სიცილით უთხრა ლუკამ,
- ოთახი ისევ ძესკად დავტოვეთ, კაი დროც ვატარეთ, კაროჩე მადლობა ძმა და გამოგვიარე ერთხელ,
ხელი ჩამოართვა მადლობის ნიშნად ლუკამ
- კიდევ გამოიარე და ამის შემდეგ ჩემთვის გამოაყოლე გოგო,
ჩაუცინა, ბაჩომაც და ხელი ჩამომართვა, ბევრი დამშვიდობება ლუკას აღარ დაუწყია მალევე გამოვედით და მალევე დავტოვეთ სასტუმრო......
- ანუუუ ჩემი ძმაა ყველაზე მოხუცი და შენზე სამი თვით დიდი
ჩავიცინე დასკვნის მერე და გზას გავხედე
მოშორებით გზაჯვარედინი იყო, მანქანები არც თუ ისე ნელა დადიოდნენ რადგან გზა მაინდამაინც გადატვირთული არ იყო რაც ნამდვილად გასაკვირი იყო,
- დაა ანი ყველაზე პატარა,
გულიანად ჩავუცინე თუმცა ისე უცებ შემეცვალა ხასიათი რომ ვერ მივხვდი რა მოხდა, მეგონა გონებას ვკარგავდი, მოულოდნელად ცუდად გავხდი, მოულოდნელობა უფრო მიკვირდა ვიდრე ცუდად ყოფნა, ასე მოულოდნელად როგორ უნდა გავმხდარიყავი ცუდად წამის წინ კარგად ვიყავი, გზაჯვარედინზე გადავდიოდით
- ლუკა ცუდად ვარ,
მხოლოდ ეს ვთქვი ნაწყვეტ ნაწყვეტ, ლუკამაც უცებ გამომხედა,
- რა გჭირს? გავაჩერო?
სწარაფად ამაწევინა თავი ცალი ხელით და სახე შემიმოწმა თან წინ იყურებოდა,
- კი რა ცოტახნით
ამოვიკნავლე
- გზაჯვარედინის გადავჭრიიი ორი წუთი მოიცადე კაი,
თბილად მითხრა და მეც შიშმა შემომიტია ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა, გული ამოვარდნაზე მქონდა, გზას ვუყურებდი სწრაფად მინდოდა გადაგვეკვეთა გზაჯვარედინი, შეშინებული თვალებით ვიყურებოდი,
- ჯანდაბა ფერი აღარ გაქ, ლუკამ გამომხედა და გაბმული ხმამაღალი სიგნალის ხმა ყურებს მიქვავებდა, მკვეთრი შუქი რომელიც ლუკას ფანჯრიდან უკვე კარგად შემოდიოდა, თვალებს მიჭრიდა, გამაყრუებელ ხმაზეე და ტრაილერის დანახვისას ლუკას ფანჯრიდან რომელიც გვეჯახებოდა შიში მეტად გაამძაფრა,
- ლუკა ფრთხილად!
წამოვიკივლე, შიშისგან და უკვე მცოდნემ რაც მოხდებოდა ყურებზე ხელი ძლიერად ავიფარე და თვალები ძლიერად დავხუჭე, სწრაფი და დიდი ინერცია ვიგრძენი და მეც ძლიერი ინერციიით ავეკარი სკამის საყრდენს და შემდეგი ინერციის შემდეგ, ძლიერად გადავვარდი წინ თავიც ძლიერად დავრტყი, მანქანის სალონს, რომ არა ღვედი შუშას თავით გავიტანდი, წინ გადავარდნილმა არა მხოლოდ სალონს არამედ სალონზე არსებულ ნივთს ძლიერად დავარტყი თავი, ტორმუზის გამაყრუებელი ხმა გაისმა ხელებში ძალა დავკარგე, თუმცა ყველაფრის ხმაც ჩაიხშო, კანკალს ვყავდი დამონებული მთელი სხეულით ვკანკალებდი, ჩემ სხეულში იმდენად ძლიერი შიში მბრძანებლობდა რომ სხეული და გონება მე აღარ მემორჩილებოდა, ძლიერ უარყოფით გრძნობას ვემონებოდი რომელიც მასუსტებდა, ვგრძნობდი სითხეს რომელიც ჩემი თავიდან მოდიოდა, სიკვდილი დავიანახე, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი ჩაგვიარა თუ გვესტუმრა, არაფერი არ მესმოდა გარდა ერთი რამისა, მხოლოდ ერთი ერთფეროვანი და გამაყრუებელი ხმა მესმოდა "ტტტტტტტტტტტტ"
წუილი რომელიც, შიშისგან იყო გამოწვეული, არაფერი არ იყო არაფერი ჩანდა სხეულს ვერ ვგრძნობდი მანამ სანამ არ ვიგრძენი რომ ვიღაცის ხელებში ვიყავი მციოდა, ვკანკალებდი, ვერ ვხვდებოდი მციოდა თუ არა, თვალები არ გამიხელია ამიტომ არ ჩანდა არაფერი, თუმცა გახელა არ მინდოდა მეშინოდა, ძირს დამსვეს, ცხელი ხელები ვიგრძენი სახეზე რომელიც ნაზად არ მეხებოდა, შეშინებული დაატარებდა ხელებს, თვალები უნდა გამეხილა, კიდევ ერთი შეხებაც და თვალების გახელა შევძელი, ლუკა, წინ ლუკა მედგა, ჩვენ მანქანას ვეყრდნობოდი, ლუკა ხელებით ცდილობდა ჩემ გამოფხიზლებას და თან საუბრობდა თუმცა მისი არცერთი სიტყვა არ მესმოდა, ლუკას თვალებში მხოლოდ შიში იყო, ყველანაირი სინათლე დაეკარგა ლუკას თვალებს მხოლოდ ბნელოდა შიშის გამომხატველად წყლიანი ჰქონდა თვალები, ლუკა ლუკა არ იყო, მეგონა რომ ჩემ წინ ადამიანი კი არა, შიში იდგა, უბრალოდ შიში, ლუკა? ცოცხალია ლუკა კარგადაა, აზროვნებას დავუბრუნდი მისი დანახვისას,
სატვირთო მისი მხრიდან მოდიოდა, ის ცოცხალია, მე ჩვენ მანქანას ვეყრდნობი? ცოცხლები ვართ ლუკა კარგადაა, გულმა გადარჩენის ბედნიერებით დაიწყო ძგერა, ლუკა თითქოს მეძახდა ვეცადე, გონზე მოვსულიყავი და თავი დამეწყნარებინა, ლუკა ცოცხალია კარგად ვართ,
გონზე მოვდიოდი და ხმაც მიბრუნდებოდა, ირგვლივ მხოლოდ სიგნალის და მანქანიდან გამოცემული წივილის ხმა ისმოდა, ტრაილერი რომელიც ბოძს და ხეს იყო დატაკებული, მისგან ამოსული ცხელი ორთქლის გამაყრუებელი ქშუილი ისმოდა, ამას მოახლოებული სასწრაფოს და პოლიციელების მანქანის ჩართული ყვირილი ემატებოდა, რაც მხოლოდ სტრესს მიმატებდა
- მეგი, შემომხედე მაინც! გესმის ჩემი?
ნერვოზულად მისმევდა ლუკა სახეზე ხელებს
- ცოცხლები ვართ
ვთქვი ხმით რომელიც ვერ მიხვდი ჩემი იყო თუ არა ახლა მივხვდი რომ ყელში უზარმაზარი ბურთი მქონდა რომელსაც ცრემლებად დაშლის საშუალებას არ ვაძლევდი
- ხო მეგი ხოო,
ჩემ ხმაზე სწრაფად შეიცვალა პოზა და ხმა გაუბედნიერდა
- კარგად, ყველაფერი კარგად იქნება,
მეუბნება ლუკა, ბურთის შეკავება ვეღარ შევძელი და ისტერიული ტირილი დავიწყე, ლუკამ მაშინვე ამიკრო სხეულზე და თან თავზე ხელს მისვამდა,
- კარგად ვართ ჩემო პატარა, ყველა ცოცხალივართ არავინ დაშავებულა, სატვირთოს მძღოლიც კი ჩამოხტა მანქანიდან,
უკეთ მიხსნიდა ყველაფერს რომ დავწყნარებულიყავი რათქმაუნდა პოლიციას ლაივ რეჟიმი მოყვა, მათი ხმაც მალევე მესმოდა,
- ჩემო პატარა,
ისევ მისვმადა თავზე ნაზად ხელს და სიტყვის ბოლოს მაკოცა, სასწრაფოს ხალხი ჩვენ დაგვადგა და მანქანში დაგვსვეს, ლუკას არაფერი ჭირდა საბედნიეროდ, მხოლოდ მე მქონდა ტორმუზის გამო თავი დაშავებული რადგან მანქანაზე დაწებებულ სათამაშოს ჩამოვარტყი თავი რის გამოც არც ისე ღრმა თუმცა ჭრილობა დამიტოვა, შედარებით დაწყნარებული ვიყავი როცა ვაანალიზებდი რომ არავინ დაშავებულა, უფრო ვწყნარდებოდი თუმცა მომენტი როცა გვეჯახებოდა, თავიდან არ ამომდიოდა, ჯერ გაყინული ბამბა დამადეს შუბლზე და მეც მანამ ბამბა იმოქმედებდა მანქანიდან ჩამოვხტი, ლუკა მანქანასთან ტელეფონზე საუბრობდა და მეც მასთან მივედი,
- დაწყნარდი დედა! გითხარი კარგადაა ყველაფერი,
ჩხუბის ტონით მიუგო ნანას და მეც ხელი გავუწიე ტელეფონი მომეციმეთქი, ჯერ შემომხედა და მერე ტელეფონი მომცა,
- დაწყნარდით ნანა დეიდა, ყველა ცოცხალი ვართ მძიმედ არავინ დაშავებულა, უბრალოდ მძღოლს მცირე ტვინის შერყევა აქვს და მე სათამაშოთი გავიჭერი შუბლი ვსო დანარჩენი ყველაფერი რიგზეა
- მეგიი,
ჩემი სახელის თქმა და უარესად ტირილი ერთი იყო,
- დამშვიდდით მალე წამოვალთ ანჯეიც არ შეაშიონოთ ყველაფერი კარგადაა,
- მეგი, დე ერეკლე გამოვარდა ანჯეიც მას გამოყვა, აქ გამჩერებლები არ იყვნენ,
ოხ რატო ვერასდროს ისვენებს ჩემი გიჟი ძმა,
- დაწყნარდით, აღარ ინერვიულოთ ლუკას სწრაფი რეაქცია ქონდა და გაზსაც მალე მიაჭირა ფეხი სატვირთოს გავასწარით და ტორმუზის მერე მივიღე ჭრილობა, წარმოიდგინეთ, მანქანასაც არაფერი ჭირს, უბრალოდ რო არ დაეტორმუზებინა წინ მანქანებს შევასკდებოდით,
უფრო ღრმად ავუხსენი ყველაფერი ვფიქრობდი რო უფრო დაწყნარდებოდა,
- ჩემი პატარები, მალე მოდით რა ფრთხილად იარეთ გეხვეწებით ყურადღებით იყავით,
ცდილობდა დაწყნარებას
- კი კი, არ ინერვიულოთ მალე მოვალთ,
დავაყოლე და მისი ხმაც რომ აღარ გავიგე გავთიშე, ტელეფონი მანქანაში მივაგდე და თვალებით ლუკა მოვძებნე, პოლიციის თანამშრომელთან საუბრობდა, მეც მისკენ წავედი საუბარი მალევე დაასრულა და როცა დამინახა ჩემკენ წამოვიდა,
- რამე ხო არ გინდა,
ჩემი სახე ხელებში მოიქცია, და მზრუნველად დამხედა,
მეც 'ნწ' ვთქვი და თან უარის ნიშნად თავი გავაქნიე,
- ნამდვილად კარგად ხარ?
სახეზე ხრლი ნაზად მომისვა მეც თავი დავუქნიე, ჩემსკენ მოიწია და შუბლზე ნაზად და სასიამივნოდ შემახო ბაგეები, ხელები ჩამოვაწევინე და წყნარად მივუახლოვდი მისი ჩახუტება მართლა ძალიან მინოდა ხელები მოვხვიე და როცა მისი ხელებიც ვიგრძენი თვალები დავხუჭე,
- შენ როგორ ხარ?
თან დავუსვი კითხვა და წამიერი დუმილის შემდეგ დაიწყო პასუხის გაცემა,
- შემეშინდა, მეშინოდა რომ რამე მოგივიდოდა,
ხელები უფრო ძლიერად მომხვია
- რამე რომ დაგმართნოდა უბრალ....
სიტყვა გავაწყვეტინე და თან მოვშორდი,
- არაფერი არ დამემართა ნუღა ფიქრობ მაგაზე კარგი?
თვალებში შევხედე და მანაც ოდნავ დააქნია თავი, სახეზე მომკიდა ისევ ხელები წყნარად დაიხარა და ახლა ტუჩის კუთხეში შემახო ცხელი ბაგეები, გულმა ძლიერად ძგერა დაიწყო, სხეუულმა კი სიამოვნებისგან ჭინკები გამოუშვა გულის არეში,
- მეგი,
ბავშვის ყვირილის ხმაზე გავიხედე მხარეს საიდანაც ხმა გავიგე ანჯეი მორბოდა,
მეც სწრაფად ჩავიცუცქე და ხელები გავშალე ჩასახუტებლად ლუკა უკან დამიდგა, ვერ მივხვდი უცებ რატო თუმცა ანჯეი რომ ინერციით ჩამეხუტა მეც უკან გადავქანდი და ლუკას ფეხებმა რომ დამიჭირა მერე მივხვდი რატო დამიდგა უკან,
- ჩემო პატარაა,
ძლიერად ჩავიკარი გულში და მისი პატარა გული ისე ჩქარა ცემდა,
ღიმილი ვერ შევიკავე, მანამ ერეკლე მოგვიახლოვდებოდა ანჯეის დავუკოცნე სახე, ანერვიულებული იყო ისიც და როცა ერეკლე მოგვიახლოვდა წამოვდექი, ისე ძლიერად მომეხვია, ლამის გავიჭყლიტე,
- ერე გავიჭყლიტე,
ამოვიკნავლე თუმცა ხმა სრულიად შეცვლილი მქონდა, ხმაში ჯერ ისევ შიში იგრძნობოდა, როგორც კანკალი, დაღლილობაც მათ შერეოდა,
- მაპატიებ? ჩემი ბრალია, მე რო სახლიდან არ გამეშვით ასეთი რამ არ მოხდებოდა,
ძლიერად მეხვეოდა და თან თავს იდანაშაულებდა, უცებ მოვშორდი,
- რატოო გიყვარს სისულელეების ლაპარაკი? რადგან გარეთ გავედით შენი ბრალია? დარწმუნებული ხარ რო არ ვაპირებდი გარეთ გასვლას? ხო იცი რო ბედს ვერ შეცვლი, ანუ ეს ყველაფერი ყველა ვარიანტში უნდა მომხდარიყო და იქნებ შენ გვიშველე კიდეც, იქნებ სხვა შემთხვევაში ტრაგიკულად დასრულებულიყო? და ახლა როგორც ხედავ ყველაფერი კარგადაა,
ვეცადე ჩხუბისთვის თავი შემეკავებინა თუმცა რამდენად გამომივიდა არ ვიცი,
- ყოველთვის რატო ცდილობ გადააკეთო დანაშაული,
ახლა მან შემომიტია
- არა მე ვცდილობ სხვა კუთხით შევხედო, რადგან ყოველთვის სხვადასხვანაირად ჩანს, ამიტომ ნუუ იდანაშაულებ თავს კარგი? უბრალოდ აღარ გვინდა ამაზე კამათი გთხოვ დაღლილი ვარ, წუწუნით ვთქვი და ხმა ხშირად ისე შემცვლებოდა რო რომ არ ჩამეხველებინა ხმა მთლიანად გამიქრებოდა, ისევ მოვეხვიე ერეკლეს თუმცა მისმა ტელეფონმა ჩემი ძმის მოსიყვარულება არ მაცადა, დედა იყო და უბრალოდ ვერ გავატარებდით
ისეთი ნამტირალები ხმა ქონდა უფრო სწორად ხმა თითქმის არ ჰქონდა,
ცდილობდა მამას ეთარგმნა ყველაფერი ის რისი თქმაც დედას უნდოდა, ისევ ავუხსენი ყველაფერი მათაც ვუთხარი რომ ლუკას სწრაფი რეაქცია ჰქონდა, ძლივს ვაწყნარებდი დედას რომელიც მამას თქმით ერთი სიკვდილი მოკვდა, ხვალვე ჩამოვალო, თუმცა რათქმაუნდა იმდენი ვქენი გადავაფიქრებინე რადგან საქმე არც ისე წარმატებულად წაუვიდოდა, ლუკა ჯერ ხო განსხვავებულად უყვარდა და ახლა მზე და მთვარე მასზე ამოსდიოდა, 12 საათი მანამ შესრულდებოდა სახლში დავიძარით ლუკაც დასტრესილი იყო ამიტომ საჭესთან ერეკლე დაჯდა, ლუკა წინ არ დამჯდარა ჩემს გვერდით უკან დაჯდა მეც ძლიერი დაღლილობის გრძნობა მქონდა ლუკას მივეხუტე და ვეცადე თვალები რომელიც მეწვოდა დამესვენებინა
- ხო კარგად ხარ?
ხელის მოხვევის შემდეგ დამისვა კითხვა და მეც თავი დავუქნიე,
- უბრალოდ ცოტას დავისვენებ,
თავი და პოზა შევიცვალე ლუკას კალთაში ჩავდე თავი მანაც ხელი უკეთ მომკიდა, ანჯეი მე მომეხუტა და მე ანჯეის მოვხვიე ხელი ღიმილით....
არ ვიცი რამდენ ხანში თუმცა, ლუკას შეხებაზე თვალებს ვახელ, მანაც თბილად მომისვა სახეზე ხელი,
- ავდგები კაი? ანჯეის ძინავს და ცოტახნით არ გაინძრე,
დაბალხმაზე წყნარად მითხრა და მეც რომ გადასვლის საშვალება მივეცი სწრაფად გადავიდა, ჩემზე მოხუტებულ ანჯეის დავხედე რომელსაც ტკბილად ეძინა, ლუკა ანჯეის მხრიდან მივიდა ნაზად შეუცურა ხელი ზურგზე და ფეხებზე და ფრთხილად აიყვანა ხელში მეც უკვე განთავისუფლებული გადმოვედი მანქანიდან და კარებები დავკეტე, ლუკას ავასწარი რომ კარები მისთვის გამეღო, სახლში შესვლის თანავე წამოფრინდა ნანა თუმცა ბავშვით ხელში ლუკა რომ დაინახა თავი შეიკავა, მე ისევ წინ მივუძღვებოდი ლუკას, ოთახის კარები შევაღე და საბანიც გადავწიე, ფრთხილად ჩააწვინა საწოლში და ანჯეიც აწრიალდა, კარგად მოეწყო საწოლში თუმცა ვერ მივართვი, ფეხსაცმელები გავხადე, პირველ რიგში და ვეცადე ფრთხილად მომეშორებინა მისთვის ტანსაცმელი,
- დაგეხმარო? თუ გავიდე
დაბალხმაზდ მკითხა ლუკამ და მეც მას ავხედე
- არა გადი და გამოვალ,
თბილად ვუთხარი მეც, წამით მიყურა და ოთახი დატოვა, ფრთხილად ვხდიდი ანჯეის თუმცა ზევითის გახდის დროს მოფხიზლდა თუმცა მალევე განაგრძო ძილი, საბანი მივაფარე, ტანსაცმელი დავკეცე და ოთახში გავედი, ანი კარებთან მელოდებოდა გასულს ძლიერად მომეხვია, და აქვითინდა
- რა გჭირს, ხო ხედავ რო აქ ვართ და ჩათვალე არც არაფერი მომხდარა
მოხვეულს ვუთხარი,
- მაშინ მომენატრე
დააყოლა და ეცადა არ ეტირა, მეც გამეცინა მის საყვარელ საქციელზე და ლოყაზე ხმაურიანად ვაკოცე, დივანზე ნანა გულში მიკრავდა
- თურმე როგორ გყვარებივართ
ჩავიცინე და ნანამაც გამწია
- არა შენისთანა გოგო ვის უნდა შეუყვარდეს ცანცარა,
ამოიწუწუნა, საუბარი ისევ მომხდართან დაკავშირებით განაგრძეს, მე კი უკვე აღარ შემეძლო თავს სუსტად ვგრძნობდი და თან მეძინებოდა
- მაპატიეთ, რომ დავწვე ხომ არ მიწყენთ
წამოვდექი და ვთქვი თუმცა ხმა დიდი ხნის არ ამუღებლობის გამო მთლიანად ჩამხლეჩვოდა და არაამქვეყნიურ ხმას გამოვცემდი
- მიდი დეე დაისვენე ტკბილიძილი,
ნანამ თბილად ამომხდა
- გინდა წამოვიდე?
ლუკამ მითხრა და წამოიწია თუმცა უკან დავაბრუნე
- იყავი, ისაუბრეთ ვეცდები დავიძინო
ისევ თითქმის გამქრალი ხმით ვთქვი ყველას გავუღიმე და ოთახში შევედი, სიბნელემ მაშინვე ცუდი ფიქრებისკენ დამაბრუნდა თუმცა ვეცადე გამეფანტა ყველანაირი ცუდი ფიქრი გამოვიცვალე, ტანსაცმელი აღარ ჩამიცვამს, საღამურები ჩავიცვი მოკლე თხელი ნაჭრის წელვადი შორტი და მაიკა, ჩემ ადგილას დავწექი თუმცა სანათი ავანთე, ფიქრები არ მასვენებდა, მეგონა ყველაფერი უკან ჩამოვიტოვე თუმცა სიბნელეში მახსენედებოდა, მხოლოდ სიბნელე სადაც მხოლოდ წუილის ხმა ისმოდა, მანქანების სიგნალი, სასწრაფოს და პოლიციის მანქანების ხმა ვიღაცის კივილი, მანქანიდან ამოსული ორთქლის ხმა ყველაფერი ერთდეოულად ამომიტივტივდა, გულს ვეღარ ვაკავებდი, უკვე ფიქრებისგან შეშინებულს დამებრიცა ტუჩები, თვალების გახელა არ მინდოდა ვიცოდი რომ დახუჭვის შემეშინდებოდა, არადა არ ჩერდებოდა ფიქრები უარეს საყურებლად იქცა მეტი არ შემეძლო თვალები გავახილე და ტირილიც წამსკდა ვცდილობდი ხმა არ ამომეღო თუმცა შიშმა ისევ და ისევ გამოყო თავი, საკუთარ თავს ვეუბნებოდი რომ უნდა დამევიწყებინა და დამეძინა, ფიქრების გაყრა ვცადე და ვეცადე დავწყნარებულიყავი, ტანჯვა გახდა ვერანაირად ვერ ვისვენებდი თვალების დახუჭვის მეშინოდა, დიდხანს ვწრიალებდი, უკვე ნერვოზულად მეტირებოდა, კარები რომ გაიღო მეც სწრაფად გავიხედე, ლუკა შემოვიდა თვალები გამინათდა
- ვერ იძინებ?
როცა დამინახა კითხვა დამისვა და ჩემსკენ წამოვიდა,
- ვერა მეშინია
ჩემთან მოსული ჩაიცუცქა და სახეზე ხელი მომისვა
- ტიროდი?
სახე შეეცვალა და მის სიტყვებზე გული ამიჩუყდა
- ისევ იგივე ტრიალებს გონებაში
ტუჩები დამებრიცა და ტირილი ისევ ვერ შევიკავე
- არ იტირო
სწრაფად მითხრა თბილი ხმით და ცრემლები მომწმინდა
- კაი ორი წუთი
უცებ დაიწია უკან და ზევითა გადაიძრო, უკანა მხარეს ფანჯრისკენ ჩემ ზურგს უკან წავიდა და კომფორტული შორტი ჩაიცვა, გვერდით თავის მხარეს დაწვა და ხელი გამოწია
- მოხვალ ჩემთან?
წყნარად იკითხა თავ წამოწეულმა, მეც მისკენ მივჩოჩდი მხარზე დავადე თავი და პრესებზე ხელი მოვხვიე, მანაც ნაზად მომხვია ხელი და ჩვეულად მაკოცა თავზე,
- ანჯეი სკოლაში მიგყავს ორშაბათს ხო?
დაბალ ხმაზე დამისვა კითხვა, იმისთვის რომ ანჯეიზე გადამეტანა ყურადღება,
- კი,
- იმედია კარგი მასწავლებლები ამოურჩიე,
განაგრძო საუბარი და საბანი უკეთ მომაფარა,
- კიი და თან ორ საგანს მე ვასწავლი,
- მერე ყურადღება არ გაეფანტება?
ისეთ კითხვებს მისვამდა ვფიქრდებოდი, თან მკლავზე სასიამივნოდ მისვამდა თითებს,
- არა, ვეცდები საგნების მიმართ სიყვარული გავუჩინო,
ჭკვიანია და მისი ნიჭი არ უნდა დაიკარგოს, პირველ დღეს უბრალიდ ისე საოცრად მესაუბრებოდა გაოცებული დამტოვა,
მოახერხა და ჩემი ყურადღება მხოლოდ ანჯეის მიუძღვნა
- ვსო მისი ბედი შენ ხელშია
საყვარლად ჩაიცინა და მეც გამეღიმა
- ეცადე დაიძინო გვიანია, თუ გინდა ერთ ისტორიას მოგიყვები,
მითხრა და მეც თავი დავაქნიე
- ანჯეიზე პატარა ვიყავი, სკოლაში დიდი ბიჭები მჩაგრავდნენ ხოლმე, იმიტორო ცელქი ვიყავი და სკოლაში რამეს რო გააფუჭებდნენ მე მაბრალებდნენ ბუფეტიდან რო გამოვდიოდი, დავცინოდი მშიშრები ხართ, დანაშაულს სხვას აბრალებთმეთქი და მომდევდნენ მერე, ბევრჯელ გავუფენივარ ძირს, მერე ერთ- ერთმა დანის ტარება დაიწყო და ქამრის ქვეშ მალავდა....
წყნარად და მშვიდად საუბრობდა, გულიც წყნარად უცემდა რაც სასიამოვნოდ ხვდებოდა ყურს, თვალებსაც კი ვხუჭავდი თუმცა მალ მალე ვახელდი,
- სკოლაში დასაშვები არ იყო მარა ვერ ჩავუშვებდი ვიცოდი რო მაგარი ჩათლახური საქციელი იყო და არაფერს ვამბობდი მარა თან შიში გამიჩნდა, შორიდან ვუვლიდი ხოლმე ჩემზე ხუთი წლით დიდები იყვნენ ცოტა ძველიბიჭობდნენ და მეთქი რო მოუარონ და გამიყარონ სად წავიდეთქო,
ჩაიცინა და შესამოწმებლად დამხედა,
- ერთ დღეს ბუშტში საღებავი ჩაასხეს და დირექტორის კარებს და კედელს შუა დადეს კარები რო მთლიანად გაიღებოდა ბუშტი ჭიკარტს გამოედებოდა, გასკდებოდა და დირექტორი გაფერადდებოდა, დირექტორი მართლა ღირსი იყო, მაგარი ნაგლი ქალი იყო, არასდროს არკვევდა ვინ იყო დამნაშავე, ისე მადებდა ყველაფერზე ხელს და ეგ გეგმაც ჩემი იყო უბრალოდ გაკეთებას არ ვაპირებდი უბრალოდ ნათქვამი მქონდა ღირსი იქნება ასე რომ გავუკეთო მეთქი, ჩემმა ჩათლახმა ძმაკაცმაც თითქმის მთელ სკოლას მოდო და დირექტორის გაფერადება დამბრალდა მე
ასეთი ცელქი ლუკა რომ წარმომედგინა თვალწინ, მეცინებოდა და სიცილსაც ვერ ვიკავებდი
- რა?
ჩემ სიცილზე სიცილით მკითხა
- არ მჯერა რომ შენზე ყვები,
სიცილით ავხედე და ისიც ისიც სიცილით მიყურებდა,
- გოგო რა გაცინებსს მეთქი დაიძინებსთქოო და ეს იცინის,
სიცილით მითხრა და თავი ისევ დადო, მოკლების მაგივრად უფრო მომინდა სიცილი წარმომედგინა პატარა ლუკა, რომელიც ეჭიმებოდა დიდ ბიჭებს და მხოლოდ მათი ერთი წკლიპურტი იყო, ანიმ შემოაღო კარი და გახალისებულები რომ გვნახა მასაც გაეხსნა სახე,
- რახდებაა? მეცც მითხარით,
ღიმილით მიკეტა კარები და თავზე დაგვადგა,
- აუუ, წარმოიდგინე, შენ დირექტორს რო დაეყენებინე და შენთვისაც გადაესხა,
სიცილისგან ძლივს ამოვთქვი სათქმელი, არ ვიცი ასე რამ გამახალისა თუმცა უკვე სუნთქვა მიჭირდა, ლუკაც ჩემ სიცილზე იცინოდა თან გაკვირვებული მიყურებდა, უკვე დაწოლილი ვეღარ ვსუნთქავდი და წამოვჯექი, ანისთანაც უხერხულად ვიყავი ისე ვეკრობოდი ლუკას, ამიტომ სიცილში გავატარე და წამომჯდარი ხან საით გადავვარდებოდი ხან საით, ანიც დასაწოლად გამზადებული დაჯდა საწოლზე და ღიმილით გვიყურებდა ვერაფერი გაეგო, რა გვაცინებდა ან რა ხდებოდა, ძლივს დავწყნარდი, და ისევ დავწექი თუმცა ამჯერად ლუკას მხარზე არა დისტანციით დავწექი, ანიც დაწვა, ხელი იდაყვით დადო ბალიშზე და ხელზე თავი ჩამოდო
- მოყევით რა ხდებოდა
ისევ ღიმილით გადმოგვხედა მე და ლუკას
- უბრალოდ პატარა ლუკას შესახებ მიყვებოდა რომელიც ცელქი იყო
ღიმილით ავხედე ლუკას
- ოჰო შეგიძლია განაგრძო,
ბალიშზე დადო თავი ანიმ და მოსასმენად მოემზადა
- არა აღარ ვყვები დაიძინეთ,
თქვა გადატრიალდა და ზურგი შეგვაქცია რა დაემართა დავიჯერო გაიბუტა? თან ლუკა? ანის გავხედე ქვედა ტუჩ გამოწეული,
- კაი რაა ვის გაუგია დაწყებულის არ დამთავრება,
წავეწუწუ და ზურგზე ხელი ჩამოვუსვი, მაშინვე სიტყვები გამახსენდა, " ასე არა მიმზიდველად არავინ შემხებია" და უცებ მოვაშორე ხელი, ისე დენ დარტმულმა მოვაშორე ხელი ლუკამ გაკვირვებული გამომხედა,
- რა იყო?
თან დააყოლა
- არაფერი, მოყოლა განაგრძე და გადმოტრიალდი
წავეჯუჯღუნე და ისიც ისევ ზურგზე დაწვა,
- და რამოგივიდა წუთის წინ,
დაბალხმაზე დამისვა კითხვა,
რაზეც პასუხს ანისთან ერთად ვერ გავცემდი,
- არაფერი რა უნდა მომსვლოდა
ვთქვი თან ანის გავხედე და ლუკასთვის საკმარისი იყო რომ მიმხვდარიყო რატომ ვერ ვეტყოდი ვერაფერს,
- კაი დაიძინე,
ისევ უნდა გადატრიალებულიყო დავიჭირე და გავაჩერე,
- რანაირად დავიძინო ისე შემეშინდება,
წავეწუწუნე და სრულად გადმოვატრიალე
- მე კიდე მეძინება,
ვთქვი ყველანაირი სიმორცხვე და რიდი გვერდზე გადავდე და ლუკას მხარზე დავდე თავი და იმდენად მაღლა ვიყავი აწეული ცოტაც და მის კისერში ჩავყოფდი თავს,
- განაგრძე თუ შეიძლება,
დავაყოლე ლუკამ ისევ გადამაფარა და საუბარი უნდა დაეწყო ერეკლე შემოვიდა,
- ჩუმად დაწექი თუ შეიძლება უნდა დამაძინონ
სწრაფად მივაჯახე სიტყვა და მანაც ხელები ჯერ მაღლა აწია და კარები ნელა მიკეტა
ხელი პრესებზე დავადე, ისე უცნაურად ვიგრძენი თავი რომ უცებ გული ამიჩქარდა, ხელის მოშორება მინდოდა თუმცა ისევ უცნაური ქცევა გამოვიდოდა, არადა გულმა ისე ძლიერად დაიწყო ცემა მეგონა გამოსვლას აპირებდა, ლუკამ თავი წამოწია და ღიმილით დამხედა
- რა გჭირს?
ცინიკურმა კითხვამ უზომოდ გამაღიზიანა არა იმან უფრო რო ვერ გამეგო რა ჯანდაბა დაეტაკა ჩემ გულს,
- ახლა მოგშორდები!
დაბალხმაზე გამოვცერი და მანაც სიცილით დააბრუნა თავი ბალიშზე, სიტყვა შევუსრულე და დაცინვის გამო უნდა მოვშორებოდი თუმცა დამიჭირა,
- კაი რა იყო ყველაფერზე რატო იბუტები,
ღიმილით მითხრა და ჩემი ხელი პრესებზე დაიბრუნა...
- არ გაბედო არ მოიწიო!
ხმამაღლა უხეშად თქვა ანიმ და მეც ისე გავიხედე უკან ლამის კისერი მომძვრა,
- მეგი უთხარი არ შემეხოს გეფიცები მოვკლავ
ახლა უკვე მე მითხრა საჩვენებელი თითის ქნევით ანიმ,
- ერეკლე ანიმ არ შემეხოს თორე მოვკლავო,
გადავეცი ერეკლეს თითქოს ანისი არ ესმოდა,
- აუ რა უნდა? რაც მოვიდა მეუხეშება, რამე დავუშავე და არ ვიცი?
ჯუჯღუნი დაიწყო ერეკლემ
- რამე დაგიშავა და არ იცის?
ვუთარგმნე ანის არ სათარგმნი სიტყვები,
- დაჟე მეკითხება?
შეიცხადა ანიმ
- გამარკვიე მაინც,
- მეძინება,
სიტყვის დასრულებისთანავე გამოაცხადა ძილის რეჟიმი ანიმ
- ოოოოოოო
ჯუჯღუნით გადატრიალდა ერეკლე და ანის ზურგი შეაქცია თან საბანსაც გულიანად ჩაავლო ხელი და თითქმის მთლიანად გადახადა ანის, უხმოდ დაიწყო საბნის ქაჩვა ანიმ და რო ვერაფერი მოუხერხა ჩვენ საბანში შემოძვრა,
- მადლობა რო გადამხადე ანი,
ცინიკურად თქვა ლუკამ და ანიმ საბანი მაშინვე მოგვიგდო ისევ უკან დაიწია და საბნის გარეშე მოეწყო
- განაგრძოობ?
სანახაობის ყურების მერე ვუთხარი ლუკას,
- მუღამი დამეკარგა,
- მე არა საბოლოოდ რა მოგივიიდა? ან რა ქენი,
ვკითხე წამით ისე მიყურებდა თითქოს მეუბნებოდაა, რატო ხარ ასე ჟინიანიო და საუბარი რო დაიწყო გავეკრიჭე და თავი მხარზე ისევ დავადე,
- ნანა დაიბარეს თავიდან არ ვიცოდი რა ხდებოდა, რო მითხრეს დირექტორი გეძახისო უკვე ისე ხშირად მიძახოდა რო შევიდოდი რავახარ თი ვაპირებდი მისალმებას,
ისევ გამეცინა და ვეცადე ისევ არ ავკაკანებულიყავი ამიტომ ავიწიე და კისერში ჩავურგე თავი რომ სიცილი შემეკავებინა, ხელიც უკეთ მოვხვიე თუმცა ისეთი აღარ იყო როგორიც წეღან, უნებურად დავხედე მკლავებზე, მთლიანად დახორკლილი იყო, ზედმეტად ბოროტულად შევხედე,
- მხოლოდ ეს არ მოქმედებს ხო?
ჩავჩურჩულე და ხელი ნაზად და სასიამოვნოდ დავუსვი პრესებზე, თითქმის დაწყნარებულმა კანმა ხელახლა დაიწყო ემოციის გამოხატვა და ისევ მთელ სხეულზე დაიხორკლა, ისევ გამარჯვებული სახით შევხედე,
- მეგონა ერთადერთი ვიყავი რომელიც არამიმზიდველად გეხებოდა,
ყურთან ჩავჩურჩულე ისევ
- ნუ გამოცდი საკუთარ თავს, თორე შენი გული ისევ ჩემში ხტუნაობას დაიწყებს,
მანაც გადმომიჩურჩულა მეგონა ხელი უკეთ უნდა მოეხვია თუმცა როცა მაიკის ქვეშ ცხელი ხელი შემიცურა, სუნთქვა შემეკრა, ხელი უბრალოდ ნაზად მომისვა მუცელზე და უფრო მაღლა აასრიალა, მხოლოდ კი არ დავიხორკლე მხოლოდ გული კი არ ამიჩქარდა და მხოლოდ სუნთქვა კი არ შემეკრა, თვალებს ძლივს ვახელდი, მის ხელს ჩავავლე ცალი ხელი, მაიკის გარედან და ცალი ხელი მაიკის ქვევიდან ჩავჭიდე და მისი ხელი მოვიშორე,
- ვერასდროს შეძლებ იმის გაკეთებას რაც მე შიმიძლია გაგიკეთო,
ახლა მან ჩამჩურჩულა ყურთან რაზეც ხელახლა დავიხორკლე და როცა ყურის ბიბილოზე კბილები ნაზად ჩამასო მთელი სახე დამეჭიმა, უცებ მოვშორდი გრძნობებ არეული და ყურზე ხელ აფარებულმა შევხედე, რომ მოგეკალით მას აღარ შევეხებოდი, გვერდზე გადმოვიწიე და მისგან ზურგის შექცევით დავწექი ცუდად ვიყავი, ანიმ თვალები გაახილა და ისე შეშინებული თვალებით შევხედე გაუკვირდა, თუმცა არაფერი უთქვამს
- გააგრძელე თუ ყვები მოყევი,
უხეშად თქვა ანიმ
- მეგი იძინებს,
დააყოლა მართალია ზურგს ვაქცევდი თუმცა დარწმუნებული ვიყავი რომ იღიმოდა,
- შენ განაგრძე მეგი გისმენს,
ბრძანება გასცა ანიმ, ჯერ დაწყნარება მინდოდა მისი ისტორიაც მაინტერესებდა თუმცა ჯერ ისევ არეულ გრძნობებში გახვეული ვიყავი,
- დაიძინე!
თქვა და ანიც ერეკლესკენ გადატრიალდა, დიდხანს იყო საბნის გარეშე, მანამდე ერეკლემ ორჯელ შეიცვალა პოზა და მესამედ, ანისკენ გადმოტრიალდა, ზურგზე იწვა ანი და საკუთარ თავს ხელებს ხვევდა, ეტყობოდა რო მთლად თბილად არ გრძნობდა თავს, ერეკლემ კიდე ნაგლად აათვალიერა და თვალები დახუჭა
- იდიოტი,
ამოიბურდღუნა ძლივს გასარკვევ ხმაზე და მკლავები ერთმანეთში ახლართა, თვალები მეხუჭებოდა თუმცა ვერ ვიძინებდი, კიდევ ცოტახანი ვიწვალე, უძილობისგან, მანამ ერეკლემ თვალგაუხელავად საბანი აწია და ამ ქცევით ანის უსიტყოდ უთხრა მოიწიე გაგათბობო, წამით იყოყმანა აშკარად დანებებას არ აპირებდა, თუმცა მხოლოდ ორი არჩევანი იყო ახლა რომ ანი ერეკლესკენ არ მიჩოჩებულიყო მთელი ღამე გაყინვა მოუწევდა, რადგან ერეკლე მთელი ღამის მანძილზე გააკონტროლებდა საბანს და თუ მიჩოჩდებოდა ერეკლეს მარწუხებში გათბობა მოუწევდა, ფიქრებში ვურჩევდი მიწეულიყო ხმას ვერ ვიღებდი ჯერ იმიტომ რომ ისე მეძინებოდა ხმის ამოღება მესიკვდილებოდა ამას პლიუს ანის ეგონა რომ მეძინა,
ერთი ორი და ანი დანებდა, ერეკლეს მიუჩოჩდა საბედნიერო იყო რომ ერეკლემ ანის გადაწყვეტილების მიღება აცადა და მისკენ შესასვლელი კარი საბნით არ გადაკეტა, მისკენ მიიწია თუ არა ერეკლემ საბანი დაწია, ანი მთლიანად მკლავებში მოიქცია, კომფორტულად მოეწყო ტუჩის კუთხეში კმაყოფილების ღიმილი გაექცა დიდი დრო აღარ დამჭირვებია აღარც კი მახსოვს როდის ჩამეძინა.....
მე და ლუკა ვიდექით შესახვევში, ცინიკურად მიღიმოდა ლუკა რომლის სახესაც გარკვევით ვერ ვარჩევდი, უცებ დიდი შუქი გვანათებს თუმცა შუქი არსად იყო, ტრაილერი სიგნალით მოდიოდა ჩვენი მიმართულებით მე კი გაქცევა არ შემეძლო, სირბილი მინდოდა თუმცაა რაღაც მაკავებდა ტირილით ვცდილობდი გავქცეულიყავი თუმცა შენელებული მოძრაობით ვცდილობდი გაქცევას, ტრაილერი კი დიდი სიჩქარით მოიწევდა ჩემკენ და უცებ....
- მეგი!
ხმა გავიგე და მეც წამოვხტი,
- აქ ვარ!
სწრაფად წამავლო ხელი ლუკამ სახე მთლიანად სველი მქონდა, ვკანკალებდი და ვტიროდი
- კოშმარი იყო მოდი ჩემთან ნუ გეშინია
სწრაფად გადაწვდა მის მხარეს სანათს და შუქი აანთო
- მოდი
- ლუკა გვეჯახებოდა
ტირილითვე ვთქვი ანიმ წამოყო მოჭუტული თვალებით თავი
- რახდება?
დაბალხმაზე ნამძინარები ხმით ამოიკრუსუნა თუმცა მისთვის ყურადღება ლუკას არ მიუქცევია
- სიზმარი იყო, ვსო მორჩა არაფერი აღარ მოხდება,
ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ცრემლებს მწმენდდა,
- მეგი ტირიხარ?
წამოიწია უკვე გამოფხიზლებული ანი,
- ანი მიდი წყალი მოიტანე,
ლუკამ უთხრა და ანიც სწრაფად წამოდგა,
ლუკამ გულზე მიმიხუტა და ცალი ხელით სახეზე მეფერებოდა
- აქ ვარ ჩემო პატარა, არ იტირო სიზმარი იყო,
ისევ მიმეორებდა დაბალ ხმაზე, ანიმ წყალი შემოიტანა და ლუკამაც მაშინვე გამოართვა წყალი დამალევინა და ჭიქა გადადო,
- დაწექი და ეცადე ცუდზე არ იფიქრო,
მისი მითითება შევასრულე, ისიც დაწვა და ჩამეხუტა,
- ხელი არ გამიშვა,
ამოვიკნავლე და მის მოხვეულ ხელებს თითები ჩავავლე,
- არა ჩემო პატარა აქ ვარ შენთან,
თავზე მაკოცა და ხელი უფრო ძლიერად მომხვია, ხელს არ აჩერებდა, ნაზად ათამაშებდა ჩემ თითებს მეც წყნარად ვიყავი როცა ვგრძნობდი მის ცხელ სხეულს, თითებზე თამაში მსიამოვნებდა და მალევე ისევ ჩამეძინა....
დილით ყველაზე ბოლომ გავიღვიძე, გამოვიცვალე და ოთახში გავედი არავინ ჩანდა, სამზარეულოდან ისმოდა ჩანგლების და საინების ხმა, მისახვედრი იყო რომ ნანა ტრიალებდა, ჯერ აბაზანაში შევედი და მოწესრიგების მერე შევაკითხე ნანას,
- დილამშვიდობისა, დეე როგორ ხარ?
მაშინვე გაუნათდა სახე
- კარგად მადლობა თავად,
ლოყაზე ვაკოცე და მაგიდას დავხედე, ისე მრავაფეროვნად იყო ყველა ვარიანტში მოგშივდებოდა,
- ბავშვები სად არიან?
დავუსვი კითხვა და ისიც ხახვს მიუბრუნდა,
- ანჯეის ძინავს, ერეკლემ ანი მაღაზიაში გაიყოლა, ლუკას უფროსმა დაურეკა გამოდი რაღაცა გაგვიფუჭდაო და ლუკაც მაშინვე წავიდა
ანუ ლუკა არ მოვა? ანუ დღეს ვერ ვნახავ?
- როდის ჩამოვა?
- სავარაუდოდ ისევ პარასკევს ან შაბათს,
და არა მხოლოდ დღესს კიდევ ერთი კვირით ვერ ვნახავ! რატო არ გამაღვიძა ასე უბრალოდ რატო წავიდაა, დაუმშვიდობებლად რატოო წავიდა! ხასიათი შემეცვალა,
- ისე ამდენი ხალხიდან როგორ არავინ იცის იმის გაკეთება, რაც გაფუჭდა, გადამრევს ეს ხალხი,
თან ხახვს ჭრიდა ისე საუბრობდა,
საშინელი გრძნობები ვიგრძენი რატომ მაინდამაინც ლუკა?! თან ასეთ დროს თუნდაც იმ ერთ დღეში იმდენად შევეჩვიე რო როცა ვერ ვხედავდი ვერ ვის ვენებდი, ახლა ერთი კვირა რა გავაკეთო, კარების ხმაზე შევხტი და ფიქრებიდანაც უცებ გამოვედი, რა იყო შემოანგრია? ხმაურიანად შემოვიდნენ ერეკლე და ანი სამზარეულოში და დიდი პარკიც შემოიტანეს
- გაიღვიძეე, დღეს როგორ ხარ აბა,
მომიახლოვდა ანი და ჩამეხუტა
- იმის მერე როგორ გეძინა?
- კარგად, რავიი ცუდი სიზმრების გარეშე,
გავუცინე და მოსულ ერეკლეს ავხედე რომელმაც მხოლოდ შუბლზე მაკოცა და ჩამიარა მაგიდასთან რო დასხდნენ ანჯეიც აჩეჩილი მოჭუტული თვალებით შემოვიდა და უცებ გამეცინა ისეთი საყვარელი იყო
- პრინცმა გაიღვიძა
ომახიანად წამოვიძახე და ხელები გავშალე ჩამეხუტე მეთქი ისიც ნელა წამობაჯბაჯდა და თვალების ფშვნეტით მომეკრო
- ჩემი სიყვარულიი
ამოვიწრიპინე თან ხმაურიანად ვაკოცე
- მიდიი მოწესრიგდიი და მოდიი
საჯდომზე ავცხე ხელი და აბაზანისკენ ვუბიძგე....
გემრიელადდ მიირთვეს თუმცა მე საერთოდ არ მქონდა ჭამის მადა, ორი ლუკმა ძლივს გადავაგორე ყელში, გონებას ვერ ვიჭერდიი ლუკასთან გარბოდა, რაც მაღიზიანებდა....
ანჯეის პატარა დავალებები მივეცი თან ავუხსენი რა როგორ უნდა დაეწერა და როცა დამოუკიდებლადაც თავს კარგად ართმევდა სახლში უბორკა დავიწყე, ნანამ დაიწყო მოხმარება თუმცა მეზობლებთან გავუშვი, სახლში მოიწყენ თან ხვალ მუშაობ მეთქი, ერეკლეე ძმაკაცებთან ერთად გასვლას აპირებდა და რათქმაუნდა ანიც მას აეკიდა სულ სახლში მოსაწყენიაო, მხოლოდ მე და ანჯეი ვიყავით სახლში, ანჯეი დავალებებს ასრულებდა თავ ამოუღებლად რაც მიხაროდა, ინტერესი რომ გაუჩნდა მე კი წყნარად ვასუფთავებდი სახლს რამდენჯელმე მკითხავდა ეს როგორ უნდაო და რათქმაუნდა ვუხსნიდი, თითქმის ორი საათი წერდა და კითხულობდა წიგნებს
- ანჯეი ეზოში ჩადი არ გინდა? ეცადე გონება დაასვენო და მერე უკეთ იაზროვნებ,
შევთავაზე თან ფანჯრებს ვწმენდდი
- გამიშვებ?
უცებ ამოყო თავი,
- კიი რატოო არა ბევრი ბავშვი იქნება იქით სტადიონზე უბრალოდ ძალიან შორს არ წახვიდე გთხოვ და ბავშვებს არ აწყენინო, კაი?
გადმოვხედე მაგრამ როგორც ბავშვებს ჩვევიათ ხტუნაობა გარეთ გაშვებაზე დიდად რეაქცია არ ქონია
- შენ არ ჩამოხვალ?
- ბარემმ დავალაგებ თორე ხო იციი ხვალლ იწყებაა მუშაობა,
გავუცინე და ფანჯარას ხსნარი ხელახლა შევასხი
- მაშინ არ მინდა,
დაბალხმაზე ამოილაპარაკა
- ჩადი ჩადი თუ არ მოგეწონა ამო ისევ თან ბავშვებს გაიცნობ,
უბრალოდ არ მინდოდა სულ სახლში ყოფილიყო მიკვირდა კიდეც მისი ქუჩაში უფრო გაერთობოდა ათას რამეს აკეთებდა სახლში როგორ არ ბეზრდებოდა?
- კაი ჩავალ,
წამოდგა და მაშინვე მიმართულება კარებისკენ აიღო,
- მალე ამოოო
- კაი
დააყოლა და კარებიც გაიკეტა, ცოტახნით ფანჯარაში ვიყურებოდი, როცა გამოჩნდა და თან ამომხედა ბედნიერმა დავუქნიე ხელი და კოცნა გავუგზავნე, ღიმილიანი მზერა მომაპყრო მანაც და მალევე ამოეფარა კორპუსს,
სახლს წყნარად და აუჩქარებლად ვალაგებდი, ნანაც მალევე გადმოვიდა ვერ მოისვენა მანამ სანამ რაღაც არ გააკეთა მიუხედავად იმისა რომ თითქმის ყველა ოთახი მთლიანად დალაგებული მქონდა, ექვსი საათისთვის გამშრალი ფარდები დავაუთოვე, ნანა ოთახში იყო, ჩემი ოთახიდან დავიწყე და მალევე გამოვედი მისაღებში, ფარდას ვკიდებდი, თან ვხვდებოდი რომ სკამი ცუდად იდგა უბრალოდ ბარემ დავკიდებ მეთქი და სკამი უცებ ასრიალდა, მეც ჩამოვვარდი თუმცა დივანზე დავეცი დაცემის დროს ამოვიკნავლე, თან პირზე ხელი ავიფარე არ მინდოდა ნანას გაეგო ჩემი ფეთხუმობის ამბავი თორე აუცილებლად დამსვავდა, მის ოთახშიც დავკიდე სუფთა ფარდები ნანამ შემაქო და მეც გამოვედი დასასვენებლად შევედი ოთახში და ფანჯრის რაფაზე დავჯექი ცას ავხედე რომელიც მოღრუბლული იყო, საკუთარ თავს მაგონებდა
თითქოს ლუკა ეტლში იჯდა რომელმაც გამასწრო ვერ მივუსწარი, ხელის დაქნევაც კი არ შემეძლო რადგან ის ვერ დაინახავდა, გაღიზიანებული ვიყავი რადგან ვერ დავემშვიდობე და როცა წარმომედგინა ღამე, სადაც ხელს არავინ მხვევდა როცა გვერდიდან სითბოსაც კი ვერ ვგრძნობდი, აღარ მინდოდა რომ დაღამებულიყო ისევ ვეცადე გამეფანტა ფიქრები ამიტომ სამზარეულოში გავედი და ფიქრის გარეშე დავიწყე მექსიკური კარტოფილის მომზადება, მექსიკურს პიცა შევაშველე და მექსიკურისთვის საწებელა მოვამზადე, კარების დაკეტვის ხმა რომ გავიგე კარებს გავხედე რადგან მალევე გამოჩნდებოდა სახლში მოსული პიროვნება და ეს ანჯეი იყო, რომელიც ღრმად სუნთქავდა,
- მორბოდი?
ღიმილით ვკითხე და დაჭრილი პიცა მაგიდაზე დავდე
- წვიმა დაიწყო,
ღიმილით მითხრა და სამზარეულოში შემოვიდა
- რა ქენიი აბაა?
- ბევრი ბავშვი გავიცანი, უბნის ყოჩებიც არიან და ცოტას ატრაკებენ,
ლაპარაკშივე დაავლო ხელი პიცას და მეც გამეცინა
- ოჰოო, დარწმუნებული ვარ ორი დღეც არ დაგჭირდება იმისთვის რომ უბნის მთავარ ყოჩად გამოცხადდე,
ღიმილით ვუთხარი და მანაც გაიცინა,
- ტელეფონს მათხოვებ?
გაკრეჭილმა დამისვა კითხვა,
- ჯერ ჭამე და მერე მაგიდაზე დევს, გავალ მე კაი?
ვუთხარი და მანაც თავი დააქნია თან მაგიდასთან დაჯდა,
ოთახში შევედი ისევ და ისევ ფანჯრის რაფაზე დავჯექი, ფარდა ისევ ჩამოვაფარე დაორთქლილი ფანჯრები გავწმინდე და გარეთ გავიხედე შავმა ღრუბლებმა მიიქცია ჩემი ყურადღება, ციდან წამოსული წვეთები თან-დათან იმატებდა, ცა თითქოს ჩემ მდგომარეობას აღწერდა და როცა ისევ გავაანალიზე რომ ლუკა ვერ ჩამეხუტებოდა, სახე შემეცვალა, ცამაც უცებ იცვალა მდგომარეობა და ციდან მსხვილი წვეთები დაუშვა, ძლიერად წვიმდა, თუმცა ლამაზიც კი იყო, გონება ფიქრები და აზრები ლუკასთან შეხვედრის დღიდან ცხოვრებას უღმავდებოდა თუმცა ჩემი მოსაწყენი დღეების გახსენება არ ღირდა, მხოლოდ ოცნება ღირდა თავსხმა წვიმაში, ფანჯარას მივადე თავი და არ არსებული მუსიკის ღიღინი დავიწყე წყნარი მელოდია, წვიმას უხდებოდა, ფიქრის გარეშე გავიდა დრო მხოლოდ ღიღინში...
- გავიყინეე
სიცილით შემოაღო კარები ანიმ, მთლიანად სველი იყო, გაოცებულმა ავათვალიერე უკვე კარადაში მძრომიალე,
- თქვენ სასეირნოდ იყავით თუ საბანაოდ,
მობეზრებულად ავათვალიერე უკვე შემოსული სველი ერეკლე,
- არა პროსტა წყალი გადავივლეთ,
დააყოლა და მაიკა გადაიძრო
- აქქ არ დააგდოო მოგკლავვ წაიიღეეე სარეცხ მანქანაში
მანამ სანამ დააგდებდა გავაფრთხილე,
- ავიღებ მერე
გამეკრიჭა
- არ გაბედოოო! მოგაწმებდინეებბ წაიღე ნუ კვდებიი და თან გამოიცვალე,
ხელები გაბრაზების ნიშნად ავხლართე ერთმანეთში და მანაც თვალების ტრიალით გამოიღო კარადდიდან პირველივე შემხვედრი ტანსაცმელი და ოთახიდან გავიდა
- მეგი
თავი შემოყო ნანამ
- შენ მოამზადეე საჭმელი?
მკითხა დ მეც თავი დავუქნიე,
- გენაცვალე შენ რა გემრიელად გამოიყურება გამოდით მალე ვჭამოთ, ასე როგორ დასველდით!
წაეჯუჯღუნა, ანისაც და კიდევ გაგვიმეორა გამოდითო
ანის გამოცვლის საშუალება მივეცი და სამზარეულოში გავედი მე და ნანა უკვე ვიჯექით დაა ველოდებოდით დანარჩენებს, ანჯეის გარდა ყველა მოვგროვდით,
- ანჯეიი მოდიი შენც
- არ მშიაა ვჭამე
გამოძახა ოთახიდანვე,
- როდის ჭამა ნეტა,
ჩაილაპარაკა და მეც ვუთხარი რო ცხელ ცხელივე მიირთვა,
ერეკლე დამჯდარი არ იყო, პირ გამოტენილი იყო და თან ტაშს მიკრავდა,
- მაგარი გაასწორაა საღოლ ოჯახში შეიშვები,
დააყოლა და შემდეგი ლუკმა მოიმზადა,
- სად არ არი ლუკაა,
ანიმ წუწუნით თქვა და ნანაც დაეთანხმა
- პიცა და მექსიკური ძაან უყვარს მარა ასეთი
გემრიელი ჯერ გასინჯული ვერ ექნება გამორიცხულია,
დააყოლა და მეც გამეღიმა ლუკას საყვარელი საჭმელებიც ვიცი ეს კარგია,
- ოო კარგით ახლა,
მათი გამუქების შეფერებაც არ მინდოდა,
- არა მართლა ძაან გემრიელია არ ვიცოდი ამ დრომდე თუ ასე გრმრიელ საჭმელებს აკეთებდი
სერიოზული ხმით ამომხედა ნანამ, გემრიელად მიირთვეს მაგიდასთან ისაუბრეს ცოტა და მალევე დაიშალნენ, მაგიდა რომ მივალაგე, ოთახში გავედი ნანა ლუკას ესაუბრებოდა და მეც ნელა დავიწყე სიარული, ლუკას ხმა არ ისმოდა თუმცა ნანას საუბრიდან გამომდინარე გადასარევად გრძნობდა თავს, ბოლოს რაღაც უთხრა და ნანამაც გულიანად გადაიკისკისა, ანჯეი რომ დაწვა მეც მალევე დავწექი ანის უკვე ეძინა, მეც დავწექი თუმცა ვერ დავიძინე, თორმეტი საათისკენ შემოვიდა ერეკლეც მაიკა გადაიძრო და უნდა დაწოლილიყო მე გადმომხედა,
- არ გძინავს?
მკითხა და მეც თავი გავუქნიე
- და რატო მერე, გადმოდი ჩემთან არ გინდა?
დაწვა და თან მასთან მიმიხმო
- იყოს დაისვენე ხვალ ადრე უნდა ადგე
- მოდი მეგიი
შედარებით მკაცრად რომ თქვა მეც წამოვდექი და მასთან გადავედი
- როგორც ბავშვობაში
დააყოლა და მეც გულზე დავაწექი, ბავშვობაშიც სულ მის გულზე მეძინა
- აბა ახლა მითხარი რატო არ გძინავს, კარგად ხარ?
ხელები მომხვია და კითხვა დამისვა,
- კი კარგად ვარ
- მოწყენილი ხარ დღეს მთელი დღეა,.
- ხო ალბათ ამინდის ბრალია,
სწრაფად ვცემდი პასუხს
- ხო არავინ გაბრაზებს, თუ რამე დედას ვუტირებბ,
ისევ დააყოლა და გამეცინა ისედაც იმდენი ყავს ნაცემი ჩემს გამო, და მითუმეტეს ბავშვობაში მის პარალელს მოვწონდი 14 წლის ვიქნებოდი და ერთხელ სადღაც უნდა წავეყვანე, არ მივყვებოდი, არ ვიცნობდი წესიერად ამიტომ არ მინდოდა ვინმეს სადმე გავყოლოდი ისიც ადგა და მთელ სკოლას მოდო, გუშინ საღამოს ჩემთან ერთად იყო, და მანამ სახლში მივიდოდა ვზასაობდითო, სახლში რომ უნდა წავსულიყავი ბევრი ნაცნობი მეკითხებოდა მაგ თემასთან დაკავშირებით და მეც სირცხვილისგან ტირილი დავიწყე, იმ დღესვე მოიყვანა ის ბიჭი ერეკლემ და სკოლის ეზოშივე ნახევარი სკოლის თვალწინ ცემა, მუხლებზე დააჩოქა და ბოდიშიც მოახდევინა, მანდატურმა გააშველა ისევ თორე წიხლებით შედგებოდა ზედ,
იმ მომენტშიც ჩემთან მოვიდა და ჩამეხუტა, დედაც დაიბარეს სკოლაში, ერეკლეს ოქმიც დაუწერეს და გაფრთხილებაც მისცეს რადგან ის ბიჭი კარგად იყო ნაცემი და მხოლოდ მისი პარალელით არ დასრულებულა, ყოველთვის ჩემი მფარველი იყო, სკოლაში ჩვენი ხმა ყველაზე სწრაფად ვრცელდებოდა, რადგან ერეკლე ყველა კლასის ნომერ პირველი ბიჭი იყო არა მხოლოდ სიმოათიურობით მამაცი ხასიათის იყო და მსგავსი გამოსვლები გოგოებს იმედს აძლევდა...
- დაიძინე ჩემო პაწაწინა თორე ხვალ სკოლაში ჰერი ჰერი
ჩაიცინა და მეც ძლიერად მოვხვიე ხელები
- მიყვარხარ ერე
- მეც ჩემო ციცინათელა ჩემი სამყარო ხარ
საყვარლად მომეფერა და მეც ღიმილი ვერ დავმალე
ჩემ ძმაზე ვსაუბრობდი და ყველაზე მეტად ის მიხარია რომ ჩემი ძმის აწეული ხელი არასდროს მახსოვს გაბრაზების დროს საკიდზე მკიდებდა ეს იყო და ეს, ჩემ ძმაზე ფიქრში მალევე გადავეშვი მორფეოსის ფერად სამყაროში...
დილას ყველამ გემრიელად მივირთვით ანჯეიც ადრე გავაღვიძე და სკოლისთვის გავამზადე, ერეკლემ წაგვიყვანა ყველა, ნანა საკონდიტროში დატოვა მე და ანჯეი სკოლასთან ჩამოგვსვა მეც და ანჯეიც ჩავეხუტეთ და დამშვიდობების მერე სკოლაში შევედით, ანჯეის ყურადღებას ვაქცევდი და მალევე რომ გაიჩინა ერთი ძმაკაცი უკვე მიხაროდა რადგან ერთს სხვა მოყვებოდა, არც ისე ბედნიერად ჩამიტარებია გაკვეთილები დღემ მოწყენილად ჩაიარა, გაკვეთილები რომ მომირჩა ანჯეი იძულებული იყო კიდე ექვსი გაკვეთილი დამლოდებოდა ამიტომ მთელ სკოლაში დარბოდა ხან ეზოში იყო, საღამოს სახლში უკვე ანჯეიც დაღლილი მოდიოდა, ვჭამდით ანჯეის მეცადინეობაში ვეხმარებოდი და დაღლილს მალევე ეძინებოდა, ყოველი დღე ზედმეტად მოწყენილი და ერთფეროვანი იყო, ყოველ ღამე ვიტანჯებოდი ვერ ვიძინებდი რაღაც მაკლდა, ტირილის ხასიათზე ვიყავი, სახლში მოსულს ჭამის მადა არ მქონდა ძალით ვჭამდი და ღამე ისევ გვიანობამდე მეღვიძა, ვცდილობდი მხიარული გაკვეთილები ჩამეტარებინა უბრალოდ ჩემი ხასიათი საშუალებას არ მაძლევდა, პარასკევი დღე ძლივს დადგა და მეც ადამიანურ ხასიათზე გავიღვიძე ანჯეიც მალევე წამოვაგდე ცოტა ჯუჯუღნებდა მაგრამ იძულებული იყო, სკოლაში წავედით და მაინდამაინც მაშინ დამიმატეს მუშაობის დრო სხვის ნაცვლად შევედი და თან ტრენინგიც იმ დღეს ჩატარდა მხოლოდ მე კი არა ანჯეიც დავტანჯე არადა მარტო სახლში ვერ ვუშვებდი, ისე დაღლილები წამოვედით არაფრის თავი აღარ გვქონდა, ანჯეისთან ერთად რო არ ვყოფილიყავი მობირჟავე ბიჭების მზერას ჩემი გული ვერ გაუძლებდა, სახლამდე ძლივს ავაღწიეთ, დივანზე გაწოლილი დაგვხვდა, ერეკლე და მეც მალევე შემოვუხტი კალთაში,
- ეს მუშა გოგოები აღარ შემიძლია, ახლა ანი გახდა ზნაჩიტ მზარეული ხო,
სიცილით გახედა ფეხზე მდგარს, თან მე მაქანავებდს მუხლეზე,
- დიახაც, მარა სწავლა თავს ახსენებს
დავაყოლე და ერთი სული მქონდა ლუკა საიდანმე გამოსულიყო თუმცა არადა არ გამოვიდა, ბოლოს ერეკლეს ვკითხე და ერეკლეც მეუბნება რომ მის გარეშე დაერხეოდათ და დასვენება გაუუქმა,
ნერვოზი დამემართა, ლამის თმა ყალყზე დამიდგა, დღეებს საათს წუთებს და წამებს ვითვლიდი, როდის დადგებოდა ეს დღე და ეს მეუბნება არ გამოუშვესო, ყელში უზარმაზარი ბურთი გამეჩხირა, წამოვდექი და სამზარეულოში გავედი, წყალი დავლიე რომ ყელში ბურთი გადამეტანა, მაგრამ დალევის დროს მაინც ჩამომვარდა ცრემლები რომლებმაც მიმართულება ჭიქისკენ აიღეს სწრაფად შევიმშრალე თვალები და ოთახში გავედი, ცოტა ვისაუბრე მათთან ერთად და მალევე დავწექი მალევე დამეძინა კიდეც....
დილას ადრე ავდექი, ჯერ სასეირნოდ გავედი მერე გავაკეთე მოსულმა საჭმელი, და დანარჩენების გაღვიძებას დაველოდე, წყნარი და მშვიდი დილა იყო გაღვიძებულებმა გემრიელად მიირთვეს ხასიათი ისევ არ მქონდა, ტელევიზორის ყურებაში დავიწყე დროის გაყვანა, ძველმა მეგობარმა მომწერა, თბილისში ჩამოვედი გოგოები კინოში გავდივართ და არ წამოხვალო, წასვლა მეზარებოდა თუმცა დროის გაყვანის მიზნით დავთანხმდი,
- ბავშვებო, მეგობრებთან ერთად უნდა გავიდე დღეეს რაღაც ფილმის საყურებლად გადიან
გავფრატუნდი ოთახში ლაპარაკით
- ვინ მეგობრებთან?
ანი ჩამეძია და მეც მოკლრდ მოვუჭერი ძველი ნაცნობები არიანთქო
- ისე ნონამ დამაბარა, კვირას კაროჩე ხვალ არი, მამაშენის დაბადებისდღე და ნანას ანის და ანჯეის მოკიდოს ხელიი და ჩამოიყვანოსო ერთი კვირა დარჩით და წადით მერე თუ გინდათო,
ერეკლემ მე მითხრა თუმცა ყველას გასაგონად,
- უიმე არაა სირცხვილია ჯერ ამ ბავშვს ჩავუსახლდით ახლა დედაშენს?
აშკარად უხერხულობაში ჩავარდნილმა თქვა ნანამ
- ნანა დეიდა! ეს თემა ხო განხილული გვაქვს, ეს ერთი კვირაა საერთოდ როგორ უნდა გავჩერდე მარტო არ ვიცი, ძლივს იგრძნო სახლმა რომ სახლში რაღაც ცოცხალია, თან დედა დარწმუნებული ვარ თქვენს იქ ჩასვლას ოცნებობს თან მამას გაიცნობთ, უკეთესი ადგილებია არ მოიწყენთ მერწმუნეთ ჩადით ერთი კვირა დიდი დრო არ არის,
სრული გულწრფელობით ვთქვი,
- მოიცა და შენ არ მოდიხარ?
კითხვა გაფართოებული თვალებით დამისვა ანიმ
- გოგოო მომკლავს დირექტორიი თაან ანჯეისაც თუ უნდა წამოსვლა, ერთი კვირა უნდა გავაცდენინო და არებზე დირეატორს უნდა დაველაპარაკო ის ქალი გამანადგურებს, ამიტო ჯობია დავეტიო იქ სადაც ვარ
ანიმ თავისებურად ჯუჯღუნი დაიწყო,
- აბა მე რა ვქნა?
- ერთი კვირა წესით შემცვლელი გეყოლებათ ნანა დეიდაამიტომ არ ინერვიულოთ და უბრალოდ ბედნიერად დაისვენეთ
ტაში შემოვკარი და ანჯეის გავხედე
- რატო არაფერს ამბობ ხო გინდა წასვლა?
ისე ჩუმად იყო წამით მეგონა რამეს ვაიძულებდი
- მარტო უნდა დარჩე?
ჩაფიქრებულმა თქვა
- ჩემო საყვარელო მანამ თქვენ გააფერადებდით ამ სახლს მე სულ მარტო ვიყავი შავ ფერებში
ლოყაზე ვაკოცე და სახეზე მოვეფერე
- უბრალოდდ იმდენიი დავალების გაკეთება მოგიწევსს რომ ვერც წარმოიდგერნ ერეკლე ან დედა დაგეხმარება ხოლმე კაი? ქართულში ანისთან მიდი მწერალი გვყავს ამიტომ გამოუვა
ჩუმად გადავხედე ანის თუმცა ისე მიყურებდა ჩუმად აღარ გამომივიდა და მეც გამეცინა
- მე ონლაინ დავესწრები ლექციას
თქვა ანინ....
სახლიდან შუადღისით გავედი რო დათქმულ ადგილას შევხვედროდი და ზუსტ დროსაც მივედი
- ნატაა როგორ ხარ
მარტო მყოფს მივუახლოვდი და გადავკოცნე
- გოგო როგორ გალამაზებულხარ, შენ როგორ ხარ
თბილად შემხვდა და მეც იქით აქეთ ვიყურებოდი რადგან მისი მარტო ყოფნა შეუძლებლად მიმაჩნდა სულ ვიღაცასთან ერთად იყო ყოველთვის
- რაშვები? წამო შესულები არიან გარეთ შეცივდათ ღიმილით და თვალიერებაშივე წავიდა წინ
შენობაში შესვლისთანავე გამოჩნდნენ დაქალები სადაც მხოლოდ ერთი ბიჭი იყო ვეცადე უხერხულობა არ შემემჩნია და ღიმილით წავსულიყავი მათკენ
შედარებით რომ მივუახლოვდით მხოლოდ მაშინ მოვავლე სადაქალოს თვალი და ლამის ადგილზე გავქვავდი, საღეჭი რეზინის ღეჭვისგან ყბას სახეში მირტყავდა გოგო რომელიც ერთხელ კლუბში მყავდა ნანახი, არ მჯეროდა ამიტომ უკეთ გადავხარშე და უკეთ ვეცადე გამეხსენებინა კლუბში გადამხდარი თავგადასავალი ლუკას არ ასვენებდა გოგო ჩავლის დროს ერეკლემ საჯდომზე მას მიარტყა შემდეგ ერეკლეს აეკრო და ცოტახანში ლუკა მას ჩააფრინდა ლოყებზე თითებით ნამდვილად ის იყო ყველაფერი ზუსტად მახსოვდა გოგოა სტილიც ჩაცმულობაც იმდაგვარი სტილის იყო და თვითონ გოგოც კარგად მახსოვდა ყელი გამიშრა და ვეცადე დაძაბულობა არ შემემჩნია
- გოგოებო გაიცანით მეგი და მეგი ეს თათა ბარბარე და თაკოა ეს გიგა
ყველაზე სათითაოდ მიმანიშნა და ბოლოს ბიჭზეც რომელიც ნაცნობ თათას მხარზე კოცნიდა,
ამ გოგოსი ვერ გამეგო თუმცა ყველას ღიმილით მივესალმე,
გოგოებთან უკეთ დაახლოება ვეცადე თუმცა დიდად არ გამომივიდა, ფილმი სიყვარულის შესახებ იყო თუმცა გიგა და თათამ რამდენად დაიმახსოვრეს ვერ გეტყვით თავი ისევ კლუბში ეგონათ ამაზრზენად მიმაჩნდა ეს ყველაფერი და ოფლი მასხავდა იმ ფაქტზე რო მათ გვერდით ვიჯექი და უბრალოდ არ შემეძლო კოცნისგან გამოწვეული ხმების თავიდან არიდება
საშინელება იყო სახლში წასვლის დროს გიგამ შემომთავაზა გაგყვებიო თუმცა იმხელაზე შევკივლე არ მინდათქო გაოცება ვერ დამალა, ახლა უფრო გაურკვევლობაში ვიყავი მთელი ორ საათ ნახევარი ერთმანეთს კოცნიდნენ და მე რატომ უნდა გამაცილოს?! უბრალოდ მაიგნორებდნენ, სახლში რომ მოვედი იმ საღამოსვე ჩავულაგე ანჯეის ნივთები და მალევე წავიდნენ, ისევ დავუბრუნდი ჩემი ცხოვრების ძველ დროს და ვხვდებოდი როგორი ამაზრზენი და მოსაწყენი ყოფილა ჩემი ცხოვრება, სახლში ვერ მოვისვენე და უბანში ჩავედი რაც ვინანე,
კორპუსის გასასვლელთან ზაზა და მისი ძმაკაცები იდგნენ და რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ ზოგი ტელეფონში იყო, იქ გასვლას სიკვდილი მერჩივნა თუმცა როცა დამინახეს უკან აბრუნება უფრო მესიკვდილებოდა თავ დახრილმა ტელეფონი ამოვიღე ვითომ მესიჯებს ვხსნიდი ისე ვცადე ჩავლა
გამარჯობაო რომ თქვეს მთელ სხეულში გამცრა იგივე გავიმეორე დაბალხმაზე შეუხედავად და გზის გაგრძელება ვცადე
- მეგი მოდი ბიჭებს გაგაცნობ
ზაზას ხმა გავიგე და გულში ვწყევლიდი არ შეუძლია ერთხელ ისე გამატაროს რო ხმა არ ამოიღოოს?!
- არა მადლობაა თან მეჩქარება
შევიცხადე და გზა განვაგრძე
- შენები წასულან, მარტო არ გეშინია?
- არა არ ინერვიულო, კაი უნდა წავიდე
სწრაფად ვთქვი და დიდი ნაბიჯებით გამოვედი
ეს რა იყოოო ნუთუ დაინახა რომ წავიდნენ ეს საერთოდ არ მომწონს ნეტავ შემეძლოს ვინმესთვის იმისთქმა რის გაკეთებას ცდილობდა, უბრალოდ არ შემიძლია არანაირად შემიძლია ამის დამტკიცებაც მითუმეტეს მასთან ის ყოველთვის იმართლებს თავს...
სახლში ასვლა მალე მომინდა თუმცა იმის შიშით რომ ისევ იქ დამხვდებოდნენ გარეთ ხალხ მრავალ ადგილას დიდხანს ვიყავი, უკვე გვიან გადმოვედი ჩემ უბანში და ჯერ ჩუმად დავიწყე თვალიერება კორპუსთან რომ არავინ იდგა სწრაფად ავვარდი სახლში კარები ჩავკეტე სამივე გასაღებით და გულზე ხელი მივიდე თითქოს ვინმე მომსდევდა, უკვე გვიანი იყო ამიტომ მოვემზადე კომფორტულად ამოვიცვი, მოკლე საღამური და საწოლში თბილად ჩაწოლას ვაპირებდი თუმცა საერთოდ არ იყო სითბო იმ წამს ლუკა ისე მინდოდა როგორც არასდროს, საშინელება იყო მარტო მის გარეშე ბევრი ვიწრიალე და როდესღაც ჩამეძინა.....
დილას მაშინვე მამას დავურეკე და ვეფხისტყაოსნის ხელა მილოცვა ჩამოვუწიკწიკე, გაუხარდა და წაიწუწუნა რომ ჩამოსვლა უფრო გაუხარდებოდა, შემდეგ ჩემ სიკეთეზე ისაუბრა და მითხრა რომ ჩემით ამაყობდა, მამაჩემის სიტყვებით ნასიამოვნებმა გავთიშე ტელეფონი და მიხაროდა ყველა ის სიტყვა რაც კი მამამ მითხრა, დღე ისევ ნატასთან და გოგონებთან ერთად გავატარე, თათა არ იყო რამაც გამაბედნიერა მამიკოს განებივრებული გოგონა რომელიც გართობის გარეშე მოკვდებოდა, პარკში ბიჭებზე ჩამოვარდა საუბარი ბიჭებს ხწერდნენ და უბრალოდ გულში ვხარხარებდი როცა მხოლოდ ორ ბიჭს ვიცნობდი და ორივე აღუწერლად მიმზიდველები იყვნენ, თუმცა მაინც მაღიზიანებდა ის ფაქტი რომ ბიჭებზე საუბრის გარდა სასაუბრო საერთოდ არაფერი ქონდათ, საღამოს ჩვეულებრივ სახლში ავედი დედამ დამირეკა ცოტა ველაპარაკე მალევე გავთიშე და მეც მალევე გავითიშე,.....
ორშაბათს სკოლაში ზედმეტად დატვირთული დღე მქონდა შენიშვნა მივიღე ანჯეის გამო ბავშვს მეხუთე კლასიდან დავაწყებინე განათლების მიღება თან ჯერ ერთი კვირა იარა და უკვე ერთი კვირა დასვენების დღე გამოვუცხადე რაზეც გემრიელად გამოვილანძღე, მეორე ცვლაც დამღლელი იყო, ყოველი დღე ისეთი უაზრო იყო და ყოველი ღამე სადაც ხმამაღლა ვტიროდი, ჩემი ხმა არავის ესმოდა თავისუფლად ვიშორებდი გულზე დამდგარ ლოდს, ტირილისგან ჩაწითლებული და დაღლილს კი მარტივად მეძინებოდა თავადაც კი არ ვიცოდი რა მატირებდა, ოთხშაბათამდე ძლივს წელვით მიაღწია დღემ და ისევ უაზროდ დამღლელი იყო, საღამოს სახლში ნელა აუჩქარებლად მოვფრატუნობდი როგორც ყოველთვის და დაღლილს კორპუსთან რომ ბიჭები დამხვდნენ ისე დაღლილი ვიყავი მეზარებოდა არასასიამოვნო ემოციის გამოხატვა,
- რაშვებიი ახლა მაინც მოდი გასართობად მივდივართ წაგიყვან შენც
- ზაზა გთხოვ უბრალოდ ძალიან დაღლილი ვარ და არც მინდა არსად წასვლა მითუმეტეს შენთან
თავის გვერდზე გადაქნევით ამოვიწუწუნე დაღლილმა და ვოცნებობდი გაეგო,
- კაი რას იძახი მოგეხსნება დაღლილობა რაღაც რაღაცეების დახმარებით
მხარი მომარტყა და უკვე ისე ვიყავი ჩანთის გაქანებას ვფიქრობდი,
- რამე მოკლე ჩაიცვი და ჩამო,
ხელი უნდა მოეხვია და მალევე ვიგრძენი მოხვეული ხელი თუმცა არა მისი
- ხო გითხარი დამელოდე, მეთქი!
მკაცრი ბარიტონის და ჩემ მხრებზე გადახვეული ხელის პატრონს გავხედე აშაკარად პირველად ვხედავდი თუმცა სიმპათიური იყო, ამ ბოლო დროს ბევრ სიმპათიურ ბიჭს ვხედავ და რა ხდება ჩემ თავს
- და შენ რა გინდოდა ძმა?
ზაზას გახედა ახლა
- ვინ ხარ შენ,
უხეშად დაუსვა კითხვა ზაზამ
- ვინმე რო იყო გეტყოდი,
მოკლედ მოუჭრა უცნობმა და პასუხის მერე გემრიელი სიცილი არ მაწყენდა თუმცა თავი შევიკავე,
- სახლში ადი ამოვალ მეც, ორ წუთში ტატოს დაველაპარაკები მანქანასთან დგას,
ლოყაზე ნაზად მიჩქმიტა და ხელი მიშვა მეც კარგი მეთქი გაკვირვება არ შევიმჩნიე და ხელი დავუქნიე თან სადარბაზოსკენ ნელა წავედი,
- შენ თუ რამე გინდა შეგიძლია მე მითხრა,
წასულს უცნობის ხმა ისევ მომწვდა
- არაფერი არ მინდა ცოტა კორექტულად ბრატ,
დარწმუნებული ვარ ზაზამ ხელების შლით გაცა პასუხი და ფხუკუნი მართლა მომინდა უკან გავიხედე უცნობმა ჩაიცინა ერთი გამომხედა და თავის საქმეს დაუბრუნდა,
გულში ვუხდიდი მადლობას მისით მოხიბლული მასზე ფიქრი თან დამყვა, სახლში ავედი და პირველი დედასთან დარეკვა იყო ანჯეის ხელახლა მივეცი დავალებები და მოკლედ ავუხსენი ყველაფერი, ფილმს ვუყურე და მალევე წავედი დასაძინებლად, იმდენი ვიწრიალე რო ისედაც დაღლილი კიდევ უფრო დავიღალე გამახსენდა რომ მხოლოდ ერთხელ ვჭამე საჭმელი და ღამის სამ საათზე გავედი სამზარეულოში, ვეცადე რამე მეპოვა თუმცა საერთოდ არაფერი იყო მე პროდუქტებს არ ვყიდულობდი და სახლი თავისით ვერ მოაგროვებდა, ბუზღუნ წუწუნით წავედი ისევ საწოლისკენ და ვეცადე დამეძინა....
საბედნიეროდ ხუთშაბათს არც ისე გადატვირთული დღე მაქვს ხოლმე თუმცა ჩემი გული ნამდვილად დატვირთული იყო, დილიდანვე მოწყენილი და უჟმური ხასიათი დამყვა, სკოლაში ცვლილება მოხდა სამოქალაქოს მასწავლებელი შეგვეცვალა, ჩემზე 16 წლით დიდი, მასწავლებლებს აცნობდნენ ჩემი დრო რომ მოვიდა ჩემი ქებაც დაიწყეს და ისეთი მათვალიერებდა აშკარად დიდად არ მოვეწონე, მაღალი მოსული ქალბატონი იყო წითელი პომადა გადაესვა პატარა ტუჩებზე და კონტურით გაედიდებინა, შავად ჩათხაპნილი თვალებიდან ისე იყურებოდა, თითქოს გწყევლიდა, აშკარად საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენა ჰქონდა და იმჩნევდა კიდეც რომ აი მე მაგარი ვარ, თუმცა ჩემთან არ გამოდიოდა, ცდილობდა მკაცრი ყოფილიყო და არა მხოლოდ ბავშვებთან არამედ მასწავლებლებთანაც, ნუ რაც იყო იყო ერთი სული მქონდა როდის დამთავრდებოდა გაკვეთილები, ექვსის ნახევარზე ამიხდა სურვილი, გარეთ ისე ბედნიერი გამოვედი როგორც ჩიტი გალიიდან გაფრინდებოდა, ცა მოწყენილი იყო, ღრუბლები ნელ-ნელა იმოსებოდნენ მუქ ფერებში, სახლში მარტო მეზარებოდა, ამიტომ კაფეში გადავწყვიტე წასვლა, სიცივეში ბოლოს დესერტად ნაყინი მივირთვი და ტვინიც გამეყინა გარემოს ვაკვირდებოდი და სასიამოვნო იყო, ადამიანების ნახვა რომლებიც ერთმანეთს თბილი და ამავდროულად სიყვარულის თვალებით უმზერენ ერთმანეთს, როგორ ძალიანაც არ უნდა ციოდეს მათ არ შეცივდებათ, წვიმა დაიწყო ხალხიც წვიმას გაურბოდა ზოგი კი წვიმისგან თავს ქოლგით იცავდა, ლამაზად წყდებოდა ცას წვეთები ძირს ნაზად ეცემოდა და პატარა წვიმის წვეთი მალე გუბედ იქცეოდა, ვუყურებდი და მეღიმებოდა, ნელ-ნელა უფრო და უფრო ბნელდებოდა და დროც სწრაფად გადიოდა მშვიდად დავუყევი სახლის გზას და ირგვლივ ყველაფერს ვათვალიერებდი, ვუყურებდი მანქანებით გადატვირთულ გზას და ვუყურებდი ხალხს თუ როგორ გაურბოდნენ წვიმის წვეთებს, წყნარი ნაბიჯებით მივაბიჯებდი სახლისკენ, ჩემ უბანში შესვლისთანავე ფიქრი ჩემ მარტო ყოფნაზე გადავიდა და სახეც მომეღუშა, ვხვდებოდი რომ უკვე მარტო ყოფნა აღარ შემეძლო, ვხვდებოდი რომ ყოველ ღამე ვიტანჯებოდი, ფიქრშივე მივუახლოვდი სადარბაზოს და სიცივე მხოლოდ მაშინ ვიგრძენი როცა ფიქრებს მოვწყდი, სიცივისგან ვკანკალებდი,
- რას ვაკეთებბ? გავცივდები,
ამოვიბუზღუნე საკუთარ სიტყვებზე გამეცინა და სწრაფად შევვარდი კორპუსში სწრაფად ავირბინე კიბეები და სახლის გასაღებით მომზადებულმა სწრაფად მოვარგე კარებს გასაღები, სახლში შესულმა სწრაფად გავიძრე ფეხსაცმელები სიბნელეში უკვე დაზეპირებულ ადგილებზე დავკიდე ქურთუკი, ჩანთაც იქ დავდე, სასიამოვნოდ თბილოდა სახლში, თუმცა თუ მალე არ გამოვიცვლიდი ჩემ დამპალ სხეულს ეს სითბო არ უშველიდა სიბნელეშივე წავედი შიდა ოთახის შუქის ასანთებად, ოთახიდან თითქოს რაღაც ახმაურდა კიდევ ეს მინდოდა? მაშინვე შიშმა შემიპყრო ფიქრი დავიწყე თუ რა შეიძლებოდა ყოფილიყო ვეცადე ცუდზე არაფერზე მეფიქრა მაგრამ რანაირად მანამ დრო მქონდა ვიფიქრე შემეძლო სამზარეულოში გავსულიყავი და დანა ამეღო ვიფიქრე იქნებ მომეჩვენათქო თუმცა ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს წინ ვიღაც იჯდა და ისე ბნელოდა რომ საერთოდ არაფერი ჩანდა რაც უფრო მაშინებდა, უკან უნდა წავსულიყავი ფეხი პატარა სკამს გამოვდე ჯერ ხო ყველაფერი ავახმაურე და შემდეგ რომ არ წავქცეულიყავი კედელს ავეკარი და ხელი შუქის ჩამრთველს მივაჭირე რის გამოც შუქი უცებ აინთო თუმცა გასწორების შემდეგ ისევ ჩაქრა, არააა ნამდვილაად არ შევმცდარვარ და უკვე პიროვნება რომელიც მოტრიალებულ დივანზე იჯდა ჩემი კინაღამ წაქცევის მერე სწრაფად წამოვარდა, შუქი გაბედულად ავანთე და უკვე ახლოს მყოფ ლუკას შავ მონატრებულ თვალებში ჩავხედე, მისი ნახვა რომ საოცრად გამიკვირდა მისი სახელის გაოცებულმა წარმოთქმაში გამოვხატე და ძლიერი მონატრება რომელიც მის მიმართ მქონდა, აჩქარებულმა პულსმა გამოხატა, მინდოდა მოვხვეოდი ჩავხუტებოდი მეთქვა რომ ძალიან მომენატრა მეთქვა რომ ეს ორი კვირა დავიტანჯე, ვუთხრა რომ მის გარეშე ღამეს თეთრად ვათენებ მაგრამ... ისევ წყეული მაგრამ... მაგრამ არ შემიძლია, მის დანახვაზე გულმა სალტოების კეთება დაიწყო ხტუნაობა მინდოდა სიხარულისგან სხეულში არსებულ ვერცერთ ჭინკას ვერცერთ პეპელას ვერ ვაჩერებდი
- გიჟი ხარ? ლამის გული გამისკდა
წარბების შეხრით ვთქვი და ხელი მსუბუქად ვკარი
- მოიცა რა, რა გჭირს? მეუღლეს ასე ვინ ხვდება? ვითომ ნაწყენმა თვალების დახრით თქვა და ბოლოს რო ჩაიცინა ლამის გავითიშე, მის მარჯვენა ლოყაზე ჩაჩხვლეტილი გონებას მაკარგვინებდა, ჩემ წინ ლუკა იდგა რომელიც მიღიმოდა და მისი თვალებიიიი...... არ მჯეროდა, შინაგანად დავხტოდი ვცეკვავდი მაშხალებს ვუშვებდი თუმცა ფიზიკურად ამას არ ვიმჩნევდი და ამ ყველაფერს ბუზღუნში ვატარებდი,
- მოდი ჩაგეხუტო თორე ვეღარ ვითმენ
ღიმილით ლაპარაკშივე მომეხვია და სიმშვიდე ვიგრძენი მე ვერ შევძელი გამეკეთებინა ვერ შევძელი ჩემი სურვილების ნაწილი მაინც ამესრულებინა, მაგრამ ისევ მან შემისრულა
- მომენატრე
მოულოდნელად თქვა და ჯერ ისედაც აფორიაქებულ გულს მაშხალების დიდი შეკვრა შეემატა, იმდენად სასიამოვნო იყო რომ ერთდროულად მინდოდა მეყვირა და მეტირა, თუმცა ისევ მაგრამ....
- დიდი ხანია მოხვედი?
პირდაპირ კითხვა დავუსვი მაგრამ რატოოო ხო შეიძლება მეც მაინც მეთქვაა ხომ შეიძლებოდა ხმა ამომეღო?!
- ან გასაღები საიდან
- გასაღები და მოსვლა კი არა შედი გოგო გამოიცვალე სულ სველი ხარ
უცებ შეკრა კოპები და მთლიანად ამათვალიერა
- ოო მოიცა ჯერრ საიდან მომიყევი და მერე
ხელი ჩავიქნიე და დივნისკენ წავედი ხელი მაჯაში რომ ჩამავლო თან უკან დამაბრუნა და სერიოზული მკაცრი თვალებით შემომხედა
- მე ვთქვი გამოიცვლითქო!
მკაცრად თქვა
- არ მაწყობს შენი გაციება
ბოლოს ისევ ღიმილით დააყოლა თან ხელი შემიშვა და მეც გამეღიმა, გვერდი ავუარე და ოთახში შევვარდი შარვლის ჩაცმა მინდოდა თუმცა საერთოდ ვერსად ვერ ვნახე რათქმაუნდა დარწმუნებული ვარ ანიმმ წამართვა რის გამოც დაერხა, კაბა ჩავიცვი და ოთახშიც მალევე გავედი, ლუკა ნანას ესაუბრებოდა მეც მასთან მივედი და გვერდით დავუჯექი მესენჯერით საუბრობდნენ და ლუკამაც კამერა ჩემკენ მოატრიალა
- როგორ ხარ მეგიი
თბილად დამიძახა და ნონამაც უცებ გამოყო თავი ნანას გვერდით,
- კარგადდ თქვენ როგორხართ?
ღიმილით შევუბრუნე კითხვა
- როგორ ერთობით?
- ვერთბით კი არა შევიკალით ეს ქალი ხელშიი თან გადაგვყვა
- თან არა ის
დედას ამოლაპარაკებაც კარგად გამოკვეთა ტელეფონის დინამიკმა და მეც გამეცინა
- იცოდე წონაში მომატებულები დამიბრუნე დედა,
სიცილით მივუგე დედაჩემსაც და ყურადღება მაშინ მომაქცია სრულად,
- შენ რაღაცა ზედმეტად ჯოხს დაემსგავსე და ხო არ გინდა ჩამოვიდე მოგხედო?
ბრაზიანი გახდა უცებ დედა და ლუკაც თავის ქნევით გამოჩნდა კამერაში,
- ოო დედა აქ ვჩანვარ ასე....
ამოვიბუზღუნე და უკვე კამერაში გამოჩენის სურვილი აღარ მქონდა,
- იტყუება იმდენად გახდა, რო გამაბრაზოს ცალი ხელით შემიძლია აქედანვე ვისროლო ფანჯრიდან,
ჩაძახა ლუკამ და მეც მაშინვე მხარი მივარტყი
- დე მართლა ძაან გახდი რამე გაწუხებს? რამეზე ნერვიულობ თუ რატო არ ჭამ საჭმელს სამი კვირაა არ მინახიხარრ და ჯოხს დაემსგავსე
- დედააა ნუუუ ამძაფრებ ხოლმე ყველაფერს,
წარბები შემეკრა
- და ისედაც დაღლილი რო მოვიდვარ მეზარება ხოლმე ჭამა,
- ხოდა აგერ ლუკამ მანამ ჩავალ და მარტო არ დავტოვებ სანამ სახლში ჩვენი ადგილი აღარ იქნებაო თან იმნაირი ხიფათა არი სახლში შეუვარდებიანო
სიცილით ხარხარით ჩამძახა დედამ და მეც ღიმილით ავხედე ლუკას,
ცოტახნიანი ლაპარაკის მერე ნანა მყუდრო ადგილას გავიდა და უკვე შეცვლილი ხმით დაიწყო საუბარი,
ისეთი სახე მიიღო უცებ მეგონა რაღაც კატასტროფა ხდებოდა,
- ლუკა დღეს ისევ დამირეკეს თვითონ ზალიკო მელაპარაკა,
მძიმე ხმა მიიღო ნანამ და ლუკასაც უცებ შეეცვალა სახე,
- ისევ?! რა შემცეს? ახლა რაღა უნდათ
ტონს უწევდა ლუკა და უკან გადაიწია
- მისმა ქალიშვილმა გამოაცხადა რომ შენი ცოლი უნდა გახდეს,
- რა უნდა გახდეს?
მაშინვე გაოცებული ხმით წამოიყვირა ლუკა და უკან გადაწეული წინ სწრაფად გადმოიწია,
- ცოლად უნდა მოიყვანო ლუკა, ზედმეტად საშიში მუქარები აქვს ხო იცი რო ზედმეტად ფულიანია არასდროს არფერი უჭირს, მაგის გოგოს სადღაც უნახიხარ და იძახის მიყვარხარო, ხო იცი რო შვილის სურვილებზე დადის?
აღელვებული და თან გაურკვევლად საუბრობდა ნანა
- სერიოზულად მეუბნები დედა? მეუბნები რო ცოლად უნდა მოვიყვანო თან გოგო რომელიც ყოველ ღამე ათას ყ*ესთან ჟ* მაობს? გოგო რომლის დანახვაც მეშინია კოშმარების გამო ღამით?
გაოცებული ცრიდა სიტყვებს, ლუკა და სიტყვებიც კი აღარ ყოფნიდა,
- ლუკა ისედაც თუ ოდესმე რამე ცუდი მომხდარა ოჯახში მაგის ბრალია, ვერ ვიტყვი იმას რასაც ეგ აკეთებს ვერაფერს ვერ გეტყვი და გამიგე როგორც დედა მერწმუნე ჯობია მოიყვანო ვიდრე მთელი სიცოცხლე გაგვინადგურდეს გევედრები არაფერი მკითხო ოდესმე გაიგებ თავადაც, შეიძლება სულ აღარ უნდოდე მაგ გოგოს და უარს ნუ იტყვი გევედრები,
ნანა ხვეწნა მუდარაზე გადავიდა და თან ყოველ სიტყვაზე ყრიდა ცრემლებს მე კი მთელი სახე დამეჭიმა მთლიანად დავიჭიმე, ვერ გამეგო ვერაფერი საერთოდ რა ხდებოდა რაზე იყო საუბარი რა ცოლი რა განადგურება? ლუკა წამით ჩუმად იყო, ხმას არ იღებდა, თუმცა ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს ცეცხლი ეკიდა და მალე მთლიანად გადიწვებოდა,
- არაფერს გეკითხები დედა ნუ ტირიხარ, რა უნდა გავაკეთო როდის უნდა მოვიყვანო ცოლი გამარკვიე მაინც,
ამოიღო ხმა და ტონის გაკონტროლებას ყველანაირად ცდილობდა,
- ორი კვირის მანძილზე ერთად იცხოვრებთ მან გადაწყვიტა თავად მოსვლა უკეთ გავიცნობო სადმე რომ იქირავო სახლი ხო შეიძლება მეგისთან სირცხვილია, გეფიცები დედი ცხოვრებას ურჩენ შენ დასაც მეც და მეგისაც,
ტირილით აგრძელებდა ნანა,
ლუკამ წამით მე გამომხედა,
ისეთი თვალები ჰქონდა აუღწერლად განსხვავებული მზერა ჰქონდა გულ ჩამწყდარი თითქოს ლეკვს იარაღს უმიზნებდნენ და სამ თვლაზე ესროდნენ,
- კაი ვსო ნუ ტირიხარ გითხარი მოვიყვან მეთქი, რამეს ვნახავ რომ მეგი არ შეწუხდეს
თქვა და ისევ გამომხედა, არა მინდოდა რომ ეს ორი კვირა მაინც ყოფილიყო ჩემთან რადგან ვხვდებოდი რომ სრულიად დასასრულისკენ მიდიოდა ჩვენი ურთიერთობა,
- იყავით ლუკა მე მაინც ვმუშაობ და მე თუ არ შეგიშლით თქვენი აქ ყოფნა ჩემთვის არანაირ პრობლემას წარმოადგენს,
ურეაქციოდ ვთქვი და საერთოდ მიკვირს რომ ვთქვი
- ლუკა ხვალვე მოდის მისამართი უკვე იცის,
ტირილით განაგრძო ნანამ
- მე გავალ
ვთქვი დაბალხმაზე და სწრაფად წამოვდექი ახლა არა მეგი ახლა არა გთხოვ, ცრემლების შეკავებას ვცდილობდი, ყველანაირი სიხარული გამიქრა ყველანაირი ბედნიერება ფერფლად აქცია ცეცხლმა რომელიც ჩემს გულში ენთო, სასწრაფოდ წყალს ვეცი და ვეცადე მოკიდებული ცეცხლი რომელიც გულის ფერფლად გადაქცევას ცდილობდა ჩამექრო, ცრემლებს ყველანაირად ვაკავებდი და ვცდილობდი თავი ხელში ამეყვანა რადგან ლუკას რამე არ ეფიქრა, მაგიდასთან ვიჯექი და წინ წყალი მედგა მთელი თხუთმეტი წუთის მანძილზე არ გავსულვარ არსად, ვიჯექი და ფიქრებში მოგონებების დღიურს სათითაო ფურცლებად ვხევდი
- აქ ცივა
მოულოდნელ ხმაზე შევხტი,
და წინ ლუკას ავხედე რომელიც წყნარად შემოსული ჩემ წინ მაგიდას მოუჯდა და მაგიდაზე ხელები დააწყო
- მე არ მცივა
ავხედე და ვეცადე ჩვეული სახე მიმეღო
- ხვალ დილით მოვა
დაბალხმაზე თქვა
- აჰამ იმედია ყველაფერი რიგზე იქნება
ღიმილით ვთქვი
- არ იქნება
- რატო ფიქრობ მასე? ყველა გოგოს თავისი პლიუსები აქ,
ვეცადე, უბრალოდ რას ვეცადე არ ვიცი
- მეგი შენ არ იცი კაი უბრალოდ არ გვინდა,
- ხო მაგრამ ხო შეიძლება შეგიყვარდეს ან რამე გრძობა გაგიჩნდეს იქნებ სულ სხვანაირია და არა ისეთი როგორსაც შენ ფიქრობ,
- ვინ უნდა შემიყვარდეს მეგი? რანაირად....
დაიწყო და დასრულება არ ვაცადე ხმამაღლა მოსაუბრეს
- მიეჩვევი ლუკა, გაიცნობ და შეიძლება გრძნობა შეგეცვალოს ან აზრი, ყველაფერს ახლავე ნუ გადაწყვეტ მითუმეტეს მომავალს ხვალინდელი დღე დაგეგმე და არა წლების მერე დრო
მეც ხმამაღალი ტონით ვუთხარი
- ნუ მასწავლი ჩემ გრძნობებს! ვერ შეიყვარებ ახვრიშ შვილს როცა შენი გონება და ეს დედამოტყნული გრძნობები სხვის მიმართ გაქ,
ღრიალით მაგიდაზე ხელები დაარტყა თან წამოდგა,
- ლუკა
შიშიგან დაბალხმაზე ვთქვი თუმცა ლუკა სწრაფად გატრიალდა სამზარეულოდან გავიდა და სახლის კარები ძლიერად გაიკეტა,
კარების ხმაზეც შევხტი ახლა უფრო გაურკვევლობაში ვიყავი რატო გაბრაზდა ასე უცებ, მარტო მყოფმა რაც აქამდე ვერ ამოვანთხიე ხმამაღლა დავიწყე ტირილი
რატომ მემართება ყოველთვის ასეთი რამეები მე? რატომ არ მაქვს უფლება ერთხელ ისე ვიყო ბედნიერი რომ არ ჩამაშხამდეს ან რატომ მაინდამაინც დღეს?! ვხვდებოდი რომ გრძობა რაც ლუკასთან მაკავშირებდა სიყვარული იყო რატომ მეგონა სიყვარული ბედნიერება? რატომ ვცდები ყველაფერში ან რატომ ვარ ასეთი უბედო, ყველაფერს ერთიანად მოვთქვამდი თითქმის ერთი საათი გაუჩერებლად ვტიროდი, თვალები მეწვოდა ტირილი აღარ შემეძლო თუმცა ჯერ ისევ მეტირებოდა თვალებში მიბნელდებოდა, ვგრძნობდი რომ ცუდად ვიყავი ოთახში შევედი ვეცარე სრულად დავწყნარებულიყავი ვეცადე დამეკიდა როგორც ყველას მეგონა ადვილი იყო მოკლე პიჟამო ჩავიცვი კარები არ დამიკეტავს ისე დავწექი ვეცადე დამეძინა საკუთარ თავს ვეუბნებოდი შენ ხომ გკიდია ხო და დაიკიდე ყველაფერი და დაიძინე შენ მეგი ხარ რომელიც სრულიად მარტო არსებობდა,
თუმცა ეს სიტყვებიც კი არ ჭრიდა ვერ ვიძინებდი და ისევ მდიოდა ცრემლები, ამის მერე რა მეშველება ღამე რამეშველება? მასზე მიჩვეულმა როგორ დავიძინო ღამე მშვიდად, ორი კვირის მანძილზეც კი ვერ შევძელი გადაჩვევა იმ ხელების იმ გრძნობის და სხეულის შეხება რომელსაც ვგრძნობდი,
ზედმეტად დავიღალე ვერაფერს ვხედავდი სალფეთქებით ვიწმენდდი სახეს და თავს ვიწყნარებდი რათქმაუნდა ყველაფერი ისე ვერასდროს იქნება როგორც ჩვენ გვინდა, ამიტომ ყველაფერს უნდა შევეგუო ჩვეულად ვერ ვიძინებდი ლუკას გარეშე ადრე და მეც საწოლში ყველანაირი ფიქრის გარეშე ვწრიალებდი, ლუკაზე ფიქრი არ მინდოდა და არც იმის გაგება თუ სად წავიდა ოთხი საათის წინ, უკვე ძალიან გვიანი იყო, კარების ხმა რომ გავიგე უცებ წამოვხტი მაგრამ რატომღაც ადგილზე დავბრუნდი რადგან კარები არ გადაუკეტია ვინაიდან ეს ლუკას ჩვევა იყო, საწოლში ჩავწექი და თვალებიც დავხუჭე მალე კარები რომ შემოიღო, უცებ გავახილე თვალები და ლუკასკენ გავაპარე თვალი რომელმაც ზევითა უცებ გადაიძრო, ფანჯრიდან შემოჭრილი შუქი პირდაპირ მის პრესებს აშუქებდა და მეც მძიმედ გადავყლაპე ნერწყვი,
- ჩემი ძმის ოთახში შეგიძლია დაიძინო
დაბალხმაზე ვუთხარი ტირილისგან ჩახლეჩილი ხმით და ხმის გასასწორებლად ხმადაბლა ჩავახველე,
- რატო არ გძინავს
თქვა თან უცებ წაბარბაცდა, შეცვლილი ხმა ჰქონდა ისევ წაბარბაცდა არაა დალია? საწოლზე ნელა წამოვჯექი
- ნასვამი ხარ?
კითხვა დავუსვი მანაც მაიკა მოისროლა წინ წამოვიდა ძლივს იკავებდა თავს რომ არ წაქცეულიყო, სანათს გადავწვდი უცებ ავანთე და სწრაფად წამომდგარი ლუკასთან მივედი თან ჩემსკენ გადმობარბაცებული დავიჭირე
- ამდენი რატო დალიე?
წყნარი დაბალი ტონით ვუთხარი და გასწორებულს ავხედე
- და თან იჩხუბე!
ხმა დამისერიოზულდა მისი გახეთქილი ტუჩის ხილვისას,
- მერე შენ რა?
ცოტა დავლიე სულ სულ ცოტა
წელზე მწვდა და სხეულზე ამიკრო თან ბოლოს დაყოლა და სახისკენ დაიხარა
- შემეშვი, ცოტა დალიე ხო მთლიანად სასმლის სუნში ხარ არეული
მოვშორდი და საწოლამდე მივიყვანე
- დაჯექი და მოვალ
როცა ჩამოჯდა მისი ხელი მხრებიდან გადმოვიწიე და ოთახში გავედი ბამბა სპირტით დავასველე რომ ის ტუჩი კარგად აწვოდა და ოთახში შესული საწოლზე ავედი მის წინ საკუთარ მოხრილ ფეხებზე დავჯექი და მისკენ მივიწიე
- რამდენიმეჯელ შევეხები უბრალოდ სისხლს მოგწმენდ,
გავაფრთხილე და ხელი ტუჩისკენ წავიღე, მისმა მზერამ ახლაღა შემახსენა რომ ჩემი საღამურის შორტი მოკლე იყო და ასევე ზედა მაიკა რომელსაც საშვალოდ ღრმა დეკოლტე ჰქონდა უხერხულად შევიშმუშნე და ბამბა კუთხეში გახეთქილ ნაწილზე დავადე
- აა, ამეწვა
ამოიგმინა და მეც ბამბა მოვაშორე არ ვიცი რატო მაგრამ მაინც შემეცოდა
- არაუშავს
დავაყოლე და ხელახლა დავიწყე ბამბით ნატკენი ადგილის გაწმენდა
- აააა,
ისევ დაბალხმაზე კრუსუნი განაგრძო თვალები ავატრიალე მისკენ მივწიე ტუჩები და ნატკენ ადგილას სული შევუბერე კიდევ ერთხელ დავადე ბამბა, თან სულის შებერვით ვცდილობდი ისედაც ნატკენი ტუჩი აღარ აწვოდა ბამბა მოვაშორე და საბოლოოდ უნდა შემებერა სული სწრაფად მწვდა ტუჩებზე თვალები გამიფართოვდა გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა მთელ სხეულში გამაცია გონება მებინდებოდა და მანამ სანამ დაბინდდებოდა სწრაფად ვკარი ხელი
- რატო გააკეთე?
სიტყვებ არეულმა დავუსვი კითხვა და ყელში ბურთი გამეჩხირა როცა იცოდა რომ ხვალ მისი საცოლე მოდიოდა როცა იცოდა, რომ ცოლი უნდა მოეყვანა რატო მკოცნიდა ჩემ დამცირებას ცდილობს თუ რა უნდა... სწორედ ამის გამო მომაწვა ცრემლები
- ბოდიში, უბრალ.....
სიტყვა გავაწყვეტინე
- წადი და დაიძინე ლუკა გვიანია
ვთქვი მისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია შუქი ჩავაქრე და საწოლში ჩავწექი საბანი გადავიფარე და შეკავებული ცრემლები უხმოდ გადმოვყარე ჯერ ისევ ვგრძნობდი მის ცხელ ბაგეებს ჩემსაზე და კოცნისგან გამოწვეული გრძნობებიც წასვლას არ ფიქრობდნენ, ცოტახანს არ განძრეულა დროის შემდეგ გადმოიწია ჩემკენ და სახეზე ხელი მომისვა არ ველოდი თორე სწრაფად მოვიწმენდდი ცრემლებს, ახლა თავის სველ ხელს დახედა
- ტირიხარ?
მითხრა თან თავისკენ გადამატრიალა თუმცა სწრაფად შევაქციე ზურგი ისევ,
- არ ვტრივარ მეძინება და დამაძინე
უხეშად ვუთხარი
- მეგი რატო ტირიხარ?
ისევ ეცადა ჩემ გადატრიალებას თუმცა ისევ ვაქციე ზურგი
- ლუკა შემეშვი
ხმამაღლა ვუთხარი და მხრებში ძლიერად ჩავლება ვიგრძენი, ძლიერად ჩამავლო მხრებში ხელი და წამომაჯინა
- რატო ტირიხარმეთქი?!
დაბოხებული ხმით მკაცრად თქვა და მეც სხეულში გამცრა,
თვალებში ვერ ვუყურებდი
- რატო არ მაძლევ ძილის საშუალებას?!
მკაცრად ვთქვი და მისი ხელები მოვიშორე ტირილის შეკავების გამო ტუჩები დამებრიცა წამით მოვავლე თვალი ლუკას უცებ ჩამავლო კისერში უხეშად ხელი და ბაგეებზე მოხერხებულად დამწვდა, ჯერ არ გადავლილმა გრძნობებმა ხელახლად დაიწყეს გამოჩენა მის საქციელზე გული უარესად ამიჩუყდა და ცრემლებმა ისევ იფეთქეს ჩემი ცრემლები მას ეცემოდა ლოყებზე ლოყებიდან კი ნაზად მისრიალებდა ტუჩებისკენ რომელსაც ლუკა ეწაფებოდა,
ვტიროდი თუმცა ჩემი სხეული სულ სხვა რამეს გრძნობდა, ხელები მკერდზე მივაჭირე რომ მომშორებოდა თუმცა ჩემმა ძალამ ვერაფერი გააკეთა, ამიტომ ხელების ქნევაზე გადავედი, ხელი ცალი ხელით მაჯებით გამიკავა თავი სწრაფად გადავწიე უკან და ისიც მომენტალურად მოწყდა ჩემს ტუჩებს ვერ ვხვდებოდი ღრმად უნდა მესუნთქა თუ ჯერ თავისდანებება მეთხოვა
- არ შემეხო, ხელი გამიშვი!
ღრმად სუნთქვაშივე ვთქვი და ლუკაც ჩემკენ გადმოიწია, უკან უნდა გადავწეულიყავი რომ ვერ მომწვდარიყო და გადაწევის მაგივრად საწოლზე გადავწექი სწრაფად უნდა წამოვმდგარიყავი თუმცა უხელებოდ ვერ შევძელი და ლუკაც სწრაფად მომექცა ზევიდან ისევ ბაგეებისკენ იწევდა თავის იქით-აქეთ ქნევა დავიწყე სრულიად დაუმორჩილებელი და შეუგნებელი იყო, შიში მის მიმართ კი ახლა ნამდვილად ჩნდებოდა ჩემი დევნა არ დაუწყია ყელზე მთავარ არტერიაზე მწვდა და სუნთქვა შემიწყდა მთელ სხეულში დავიხორკლე წამით თვალებში დამიბნელდა,
- ლუკა შემეშვი გევედრები
ხვეწნა მუდარით ვთქვი და მანაც ყელიდან თავი ამოყო
- კიდე განაგრძობ ტირილს?
ზევიდან დამხედა და ხელები გამინთავისუფლა,
- არ შემიძლიაა
მაშინვე სახეზე ავიფარე ხელები და ხმით ავტირდი სახეზე ვიფარებდი ხელებს და ვცდილობდი ტირილი შემეწყვიტა უბრალოდ არ გამომდიოდა, დაბნეული ვიყავი, გრძნობებში არეული, საერთოდ ვერაფერს ვიგებდი,
- უკვე ვიტანჯები მეგი
დაბალხმაზე მითხრა ხმა შეცვლილმა ლუკამ და დახრილმა თავი კისერში ჩამირგო
- იმ სამყაროს შევეცი სადაც სიყვარულის გარეშე წყვილდებიან
ისევ ხმადაბლა დააყოლა საწოლს ჩემი თავის მაღლა ხელი ძლიერად დაარტყა და გვერდზე გადაწვა, სახიდან ხელები მოვიშორე და შედარებით დაწყნარებული მივაშტერდი ჭერს,
- მაპატიე ვიცი ამ მომენტში ვერ მიტან გძულვარ არც
თავად ვიცი რა მჭირს,
წყნარად მესუბრებოდა თან მე გამომხედა, რომელიც ჯერ ისევ ვსლუტუნებდი, არც კი იცის როგორ ცუდად ვგრძნობ თავს მინდა გავუგო მაგრამ მის საქციელს ვერ ვამართლებ,
ისევ წამოიწია და მეც გვერდიდან მოქცეულს შევხედე,
- მეგი, რამეს გრძნობ ჩემ მიმართ?
წყნარად დამისვა კითხვა და მეც უცებ დამეჭიმა სხეული, ცალი ხელი სახეზე მომისვა და ცრემლები მომწმინდა პასუხის ლოდინში წყნარად მითვალიერებდა სახეს თუმცა მისმა კითხვამ უხერხულად ჩამაგდო,
- სახეზე წყალი უნდა შევისხა და მეძინება ოთახში გადი,
გვერდით გადავწიე წამოვდექი მის კითხვას გავექეცი და აბაზანაში შევედი, ნიჟარას ვეყრდნობოდი და საკუთარ თავს ვუყურებდი სარკეში
- რა უბედო ხარ მეგი! წადი თავი მოიკალი
საკუთარი თავი ავათვალიერე ზიზღით სარკეში სახეზე წყალი შევისხი და ოთახში დავბრუნდი, ლუკა ისევ იქ დამხვდა საკუთარ ადგილას იწვა და თავქვეშ ხელები ამოედო
უხმოდ და უსიტყვოდ დავწექი იქითა ნაპირზე ერეკლეს ადგილას და ლუკას ზურგი შევაქციე,
- ნაწყენი ხარ მეგი?
რატომ არ მანებებს თაავს? დასვენების საშუალება მომცეს რა უნდა ჩემი გრძნობებით თამაში? თუ ჩემთან თამაში აქვს გეგმაში
- მეგი
დამიძახა თუმცა ისევ გავატარე რაც სანანებელი გამიხდა ჩემსკენ მოიწია უხეშად გადამატრიალა და ზედ მომექცა, ისევ და ისევ,
- ნუ მაიგნორებ! ვიცი რო შენი პატარა ტვინი ბევრს ვერ ქაჩავს და ათას სისულელეს ფიქრობს და ხმა გამეცი მაინც რო ახსნა შევძლო!
უხეშად მითხრა და მეც გატრუნული ვუყურებდი
- შენით არ ვთამაშობ! არც კი გაიფიქრო ეს სისულელე, მე ვიცი ვისით უნდა ვითამაშო და ვისით არა! პირიქით შენ თამაშობ ჩემით და ყველა ის ვინც საცოლეს მიგზავნის,
ცალი ხელის აქნევით თქვა და სწრაფად საწოლს დაუბრუნა რადგან ზედ არ დამცემოდა,
- შენ გარეშე დედა მე*ყვნება ამიტო შემირიგდი ჩემო პატარა
ბოლოს დაატკბო სიტყვები დაიხარა და შუბლზე მაკოცა,
თვალს თვალში ვუყრიდი, ასე ადვილია შენი საქციელების დავიწყება მეთქი ამ სიტყვებს თვალებითვე ვეუბნებოდი
- ნუ მიყურებ ასე ვიცი რო გაკოცე და ვიცი რო ბევრიც გატირე,
თქვა თან წამით თვალი ამარიდა, მისი ცემა მინდა, იმიტომ რომ მესაყვარელა,
ისევ დაჟინებით ვუყრიდი თვალს თვალში
- კაი ხო ბოდიში
თქვა და თან გვერდით გადაწვა
- ახლა ჩამეხუტე და დავიძინოთ
ხელები გაშალა და წამით ვიფიქრე ბალიშს ჩავარტყავ მეთქი, მაგრამ გადავიფიქრე,
- ხვალ ჩემი საცოლე მოდის,
ცინიკურად ვთქვი გადავტრიალდი და ზურგი ვაქციე,
- კაი რა ნუ გადამაყოლებ ამ დედაშე*ემულს მოს*ყვნია პატრონი შენ მეყოლე კარგად,
დააყოლა თან წელზე ხელი მომხვია და მეც უცებ გადავხედე,
- შენი საცოლე...
სიტყვა გამიწყდა ლამის ტუჩებით ტუჩებზე შევეხე, თან პირდაპირ მის შავ თვალებს წავაწყდი და ლამის შიდ დავიკარგე ისე ახლოს იყო, სწრაფად დავიწიე უკან მიხვდა და ბოროტულად ჩაიღიმა
- და შენ ჩემი ცოლი!
ისევ ღიმილით თქვა და ბაგეებზე დამხედა
- გეყოფა ლუკა თორე ერეკლესთან ჩაგიშვებ,
შევაშინე ჩემი ჭკუით და მანაც ხელი დანებების ნიშნად აწია
- ო მე მეშინია შენი ძმის,
ბოლოს ჩაიცინა გადმოიწია და ლოყაზე ხმაურიანად მაკოცა
- აუ ჩემო პატარა მაგრად მეძინება, ხვალ ვილაპარაკოთ,
თქვა ისე თითქოს მართლა რამე გვქონდა სალაპარაკო
- ხოდა დაიძინე
დავაყოლე და ზურგი ვაქციე,
სრულად მომშორდა უკან დაიწია და თვალიც კი აღარ მომიხუჭავს იდიოტი! გაეთრიოს აქედან!
მის ლანძღვაზე გადავედი რატო არ იცის რომ მეც ვერ ვიძინებ მის გარეშეე! ის კი საერთოდ მომშორდა
ვლანძღავდი თუმცა უცებ წელზე ვიგრძენი ხელი და მანაც უცებ მიმაჩოჩა თავის მხარეს
- წამო რა ჩვენ მხარეს თორე ვერ ვიძინე ასე
დააყოლა კიდევ ერთხელ მომშორდა და უკვე ნაპირზე გაწეულმა მიმიზიდა თავისკენ
- ასე უკეთესია
დააყოლა ერთი ხელით სხეულის ქვევიდან მომხვია მეორე ზევიდან მთელი სხეულით მათბობდა, მონატრებულს მესიამოვნა მისი სითბო მის მკლავებში უკეთ მოვეწყე და ვეცადე ერთხელ დამევიწყებინა მისი საცოლე და მისი სითბოთი გავმთბარიყავი, მთელი ღამე მონატრებულ სასიამივნო სურნელს ვგრძნობდი და მთელი ღამე სასიამოვნოდ ვგრძნობდი ცხელ ხელებს ჩემ სხეულზე, შუა ღამით გამეღვიძა რადგან ვეღარც ცხელ ხელებს და ვეღარც თბილ სხეულს ვგრძნობდი, თვალებ მოჭუტული გადავხედე ლუკას ადგილს და მართლა არავინ იწვა მისი ადგომა რატომ ვერ გავიგე? მოჭუტული თვალებით მიმოვიხედე და ისე მეძინებოდა თავი მოწყვეტით დავაგდე ბალიშზე, კარების ხმაზე ისევ წამოვყავი თავი და ლუკა რომ დავინახე ისევ დავაბრუნე ბალიშზე, უხმოდ დაწვა ისევ და ხელით საწოლის შუა მხარეს გამწია, თავადაც მოიწია, ხელი მომხვია და ჩემიანად გადატრიალდა მეორე გვერდზე
- მაგ მხარეს ხო ვერ იძინებ
ამოვიწუწუნე ისე რომ თვალები არც კი გამიხელია
- დავიძინებ
მხარზე მაკოცა და მეც ძილი განვაგრძე....
კარებზე გაბმული ზარის ხმა მესმის თუმცა ადგომა და თვალისგახელა მესიკვდილებოდა, თუმცა იმდენად შემაწუხებელი ხმა ჰქონდა რომ ნერვოზი მიძლიერდებოდა
- ლუკააა ადეექი რა
ამოვიწუწუუნეე და თავი ბალიშში შევყავი
- მეგიი ადე რა
მანაც დაბოხებული ხმით ამოიზმუვლა და გვერდი იცვალა, უცებ ამოვყავი თავი და კოპებ შეკრულმა გაბრაზებულმა დავხედე ლუკას რომელსაც საბანი წელს ქვევით ეფარა, მუცელზე იწვა და მთელი ზურგი მოშიშვლებული ჰქონდა ისევ გამეორდა ზარი და მეც წამოდგომა დავიწყე მანამ ტელეფონს დავხედე და საათის ნახვისას ლამის ინფაქტმა დამარტყა,
- პირველი დაიწყო ლუკა!
შევყვირე და სწრაფად წამოვფრინდი, წარმომიდგენია რას აღარ იფიქრებს გარეთ მდგომი
- ადეეე,
სწრაფად შევარხიე ლუკა სწრაფად გადავაბიჯე კარადას მივვარდი პირველივე მთლიანი კაბა ავიღე ზევითა გადავიძრე და კაბა გადავიცვი მოიცა გახდაში დავბრუნდეთ რა გავაკეთე? ლუკას თავი ხო აქეთ ქონდა მოქცეული, ნელა გავტრიალდი ლუკასკენ რომელიც გაფართოებული თვალებით მაშხალებით იყურებოდა, ზარი ისევ განმეორდა
- მომისმინე შემთხვევით მოხდა! ორ წუთში გააქრე შენი მახსოვრობიდან
თითის ქნევით ვუთხარი მკაცრად და სწრაფად მივვარდი კარებს
- ამას რა დამავიწყებს,
ჯერ ისევ შოკირებულის ხმა რომ გავიგე მისი სახელი მკაცრად ვიყვირე და ოთახში გავვარდი, რათქმაუნდა ჩემიდან მსგავსი ქცევა გაუკვირდებოდა, მანამ კარებს გავაღებდი ლუკას დაყრილი ნივთები დავინახე და სწრაფად ავიღე რომ უჯრაში ჩამეყარა, ამასობაში ლუკაც გამოვიდა როგორც ყოველთვის წყნარად ოთახიდან კარებს მივვარდი და კარების საკეტს გაღება დავუწყე ვინანე რომ გუშინ სახეზე წყლის შესხმის მერე გამოსულმა ჩავკეტე, კარების სახელურს ჩავავლე ხელი რომ ამეღო თუმცა ლუკამ ჩემ ხელს ჩაავლო ხელი წამით მას ავხედე და ჩემ ხელთან ერთად ჩამოწია კარები ერთად გავაღეთ და ნეტა არ გამეღო, მერჩივნა მიწას ჩავეტანე ადგილზე გავქვავდი, ძეგლად ვიქეცი როცა წინ ნაცნობი ამაზრზენი სხეული მედგა წინ,
ვლოცულობდი რომ ის არ ყოფილიყო ლუკას საცოლე, ვლოცულობდი რომ ის არ შემოსულიყო ჩემ სახლში ვლოცულობდი რომ ლუკა მის გამო არ დამეკარგა, თუმცა როცა მის გვერდით ჩემხელა ჩემოდანი იდგა, გულმა ყველაფერზე ხელი აიღო და იფიქრა მე წავედი აქედან შენ რაც გინდა ის გიქნიაო, ლუკამ ხელი მომიჭირა და მეც მას ავხედე
- თათა?
ვთქვი თუმცა ლუკას ვუთხარი თუ თათას შევატყობინე გაოცება ვერ გეტყვით, მანაც თავისი ბრენდული სათვალე მოიხსნა და დაბერილი დაპრუწული ტუჩებით შემომხედა
- შენ რა გინდა აქ?
დაიწყო თან სათვალეები ისევ მოირგო
- აქ ვცხოვრობ თათა
დაბალხმაზე ვთქვი და საკეტს და ლუკას ხელს შორის მოყოლილი ხელი გამოვაცურე
- იცნობ?
ლუკამ დამხედა და მეც ვანიშნე მერე გეტყვიმეთქი,
- ბოლოს რომ გნახე ისე უხეში შეხვედრა გვქონდა,
წინ გადამიდგა ლუკა და კარებში მდგარს ნიკაპის ქვეშ ნაზად წაეთამაშა,
- ნამდვილად
დაეთანხმა თათა და თმა გვერდზე გადაიქნია
- გამოვასწორებ
მისკენ საკოცნელად დაიხარა რასაც კისერ დაჭიმული ვუყურებდი, თათა მისკენ უფრო მიიწია და ბაგეები ერთმანეთს დააშორა, არ მჯერა რომ ახლა ლუკა ამას აკეთებს! გუშინ ამ ტუჩებით მე მკოცნიდა მისი უზომოდ წინააღმდეგი იყო და ახლა რა ეტაკა? ველოდებოდი როდის აკოცებდა თან ვაპირებდი გამოვქცეულიყავი ლუკა უცებ გასწორდა მიტრიალდა და ოთახში შევიდა,
- ვნებების ჩასახშობად გამომადგები
დააყოლა და მეც გავშრი, თათა გაბრაზებული გასწორდა და სწრაფად დაეწია ლუკსს თან დააყოლა ბარგი შემოიტანეო, იმედია მოსამსახურეს არ დავემსგავსები გავუტარე, ეს სიტყვები ლუკას წინ დადგა, და მაშინვე წიკვინის კნოპკა ჩართო
- როგორ ბედავ?
დაიწყო თან ლუკას ხელი გაუქანა, ლუკამ ხელი დაუჭირა და ნელა დააწევინა ძირს სახე დაემანჭა თათას და ლუკას მოჭერილ ხელს ხელი ჩაავლო
- როგორ ვბედავ, მდიდარი მამიკოს გოგოს ასე როგორ მოვექეცი,
ცინიკურად თქვა და ხელი უცებ შეუშვა თათამაც ხელი ნატკენ ხელზე მოისვა
- მომისმინე ეს კუბიკები არაფერს შეცვლის! შეგუება მოგიწევს მე შენი ვარ! პატარა სამაგიერო!
ლუკას პრესებზე ხელი დაუსვა და მეც არასასიამოვნოდ გამცრა, მერჩივნა ისევ ბარგები მეტანა სახლში ამიტომ ბარგისკენ წავედი
- ნეტა შიგ არ გქონდეს მამაშენი კიდე .... არ იყოს,
ლუკას სიტყვები მომწვდა და მეც უცებ გავხედე მათ,
ან საერთოდ ამ დეგენერატს მაიკის ჩაცმა არ ასწავლეეს ხო შეიძლებოდა სანამ გამოვიდოდა მაიკა გადაეცვა
ჩამერთო წამოვლითი ბუზღუნი, ჩანთა კარებშივე მივატოვე და აბაზანისკენ ავიღე გეზი, ცივი წყალი სახეზე მესიამოვნა გამოვფხიზლდი და ოთახში გავედი, თათა სახლს ათვალიერებდა ლუკა კი პულტს ნერვოზულად აწვალებდა
ოთახში გავედი და ლუკამ გამომხედა მაშინვე გავშრი
- ლუკა სკოლა!
მომაკვდავი ხმით ვთქვი,
- ღმერთოო მომკლავენ სკოლიდან მომისვრიანნ ამდენიი შეცდომა ერთდროულადდ
სწრაფად დავიწყე ტელეფონის ძებნა ოთახში შევვარდი და ტელეფონზე დირექტორის ნომერი ავკრიფე, ლუკაც ჩემ აღელვებაზე ოთახში შემომყვა,
- ქალბატონოოო ირმაა, ნუ მომკლავ გეხვეწებით ამ ერთხელაც გამიტარეთ აღარ განმეორდება მართლა,
ხმის ამოღება არ ვაცადე სწრაფად დავაყარე
- უკაცრავად მე ირმა არ ვარ მისი დიშვილი ვარ, დღეს ცუდად იყო და ექიმთან არის, სკოლაში არ მისულა დღეს
წკრიალა ხმით ჩამძახა გოგომ
- ღმერთო გადავრჩიი რამაგარია
უნებურად ამომხდა და გოგომ გაოცებულმა რომ იკითხა რაო უცებ ამერია სიტყვები,
- არა ვიგულისხმე იმედია მალე გამოკეთდებათქო,
სწრაფად გადავასწორე სიტყვები და მადლობის მოსმენის შემდეგ ტელეფონი გავთიშე ვითომ გულის წასვლა გავითამაშე და უნდა გავთიშულიყავი სწრაფად გავსწორდი,
- გადავრჩი არ მჯერაა,
ლუკას გავხედე ბედნიერი თვალებით მანაც თავი გააქნია და აბაზანისკენ აიღო გეზი ოთახში ვავედი და დივნის საყრდენს მივეყრდენი
- ერთად რატო ცხოვრობთ?
მოულოდნრლად დამისვა კითხვა და მეც უცებ დავიბენი,
- გრძელი ამბავია,
მოკლედ მოვუჭერი და მანაც ხელი ჩაიქნია
- დაიკიდე გრძელი ამბები არ მიყვარს
თქვა და დივანზე დაეშვა
- კაი დღეს რას ვაპირებთ?
- არაფერს არ ვაპირებთ
გამოვუკვეთე სიტყვები და მანაც ამაზრზენად ამომხედა
- მთელი დღე სახლში?
- არა მთელი დღე სამსახურში
სწრაფად ვცემდი პასუხებს
- საღამოს კლუბში იასნააად
სიტყვა გაწელა თან ფეხი ფეხზე გადაიდო
- საღამომდე აქ რა დამსვავს პროსტა
ისევ გაწელა სიტყვები და ტელეფონი ამოიღო რამდენიმეჯელ შეეხო ეკრანს და სადღაც დარეკა მალევე უპასუხეს
- რაშვები პაწ,
თავად დაიწყო საუბარი,
- ბიჭოო რაშვებით ამოთ რა ჩემთან გავერთოთ ცოტა ძაან სიბანძეა პროსტა ხო იცი სად ვაარ..... საქმროსსთააანნ,
ჩაკივლა ტელეფონს და მეც ლუკას გავხედე რომელიც ისევ შებრუნდა აბაზანაში,
- არაა ძაან ჰოთ ტიპიაა ტიპი დაკშოკავთ..........ნაბი*ვრებოო სიცილით ჩაყვირა ისევ, ბოლოს მისამართს გამოგიგზავნიო და მოდითო,
ხმას ვერ ვიღებდი ან რა უნდა მეთქვა საუბარი დაასრულა და უცებ წამოხტა ამან ქართული იცის? უნდა პირველი კლასის დედაენა ვათხოვო?
- ჩემი ოთახი სად არი? ბუნაგში არ შემიშვებ იმედია,
ჩემსკენ გადმოიწია და თმაზე თითი გამკრა
ზედმეტად დამცირებულად ვიგრძენი თავი თუმცა ისევ გავატარე
- რავი ჩემ ოთახ.....
მანამ სიტყვა დავასრულე ლუკამ ჩამიჭრა თან ხელების მშრალებით გამოვიდა
- აქ! შეგიძლია დივანზე თუ არ დაეტევი გაშალე და თუ ვერ იკადრებ იატაკზე თუ არადა ნახუი,
ბოლო სიტყვა რომ იტყვიან გულიანად თქვა პირსახოცი ესროლა და ოთახში შევიდა
- ეს სულ ასეთი უხეშია?
თქვა თან პირსახოცი სახიდან მოიშორა
- აუუუ მაკიაჟი მომშორდაა შენი ბრალია მეგი!
სახეზე დაიწყო ხელების სმა და მის სიტრიპაჩეს ვერ ვწვდებოდი, ვერასდროს ვხვდებოდი რატო საუბრობდა ასეთი ტონით და რანაირად შეეძლო ადამიანს შეტენვოდა
ლუკა ოთახში დაბრუნდა ამჯერად მაიკა ეცვა
- აუ მეგი მშია რა
გამომხედა ქვედატუჩ გამოწეულმა და პრესებზე ხელი მიიდო გამეღიმა,
- მეც მშია, რას უკვეთავთ?
იკითხა თან შემომხედა, ლუკამ რაღაც ამოიბურდღუნდა და კარებისკენ წავიდა,
- მეგი დაბლა ჩავალ და დამიძახე ან ნახევარ საათში ამოვალ,
მოუხედავად თქვა და კარები გაიკეტა
- თავად მოვახერხებ რამეს არ გვჭირდება შეკვეთა
პასუხი გავეცი და სამზარეულოში შევედი, ვლოცულობდი რომ ყველანაირი მასალა მქონოდა იმის რაც მინდოდა რომ გამეკრთებინა და როცა ყველაფერი ადგილზე დამხვდა, სიხარულისგან ცეკვა დავიწყე,
- საიდან იცნობ ლუკას,
მკლავებ ახლართული შემოვიდა და კედელს მიეყრდნო ამაზეც მარტივი პასუხი მქონდა
- გრძელი ამბავია,
დავაყოლე და დათლილი კარტოფილის დაჭრა დავიწყე,
- რამდენად?
- ლუკას ბავშვობიდან იწყება
დავაყოლე თან მას შევხედე თვალებს ატრიალებდა
- ნათესავები ხართ?
ისევ განაგრძო კითხვის დასმა
- ნწ
- მეგობრები?
- ნწ
მოკლედ მარტივად ვცემდი პასუხს
- ერთად ჟ*მაობთ?
საბოლოო კითხვაზე უცებ გავშეშდი, ვეცადე წყნარად გამეცა პასუხი
- მე მეგი ვარ და არა თათა,
წყნარად გავეცი ისევ პასუხი რაც არ ესიამოვნა
- დინამიკი გაქ?
- კი ჩემ ოთახში დევს,
პასუხი გავეცი თან ჩემი საქმე განვაგრძე ხმა არ ამოუღია სამზარეულო დატოვა და მეც მშვიდად განვაგრძე საჭმლის მზადება, ცოტახანში მუსიკების ხმამაღალმა ხმამ მოულოდნელად შემაშინა და უკვე მივხვდი ვინც იყო, ზედმეტად ხმამაღალზე ქონდა რის გამოც მომკლავდა მთელი კორპუსი
- ცოტა დაუწიე თორე შენიშვნას მოგვცემენ,
გასულმა მივყვირე და საბედნიეროდ გაიგო და ცოტა დაუწია თუმცა მაინც ხმამაღალი იყო, ჩავთვალე რომ მასთან საუბარს აზრი არ ქონდა რადგან ხელი ჩაიქნია და მეც სამზარეულოში დავბრუნდი, ზუსტად ჩავჯექი დროში მანამ ლუკა ამოვიდოდა ხუთი წუთით ადრე მოვასწარი ცხელ ცხელი პიცის დაჭრა, მექსიკური კარტოფილი დიდ საინზე მოვათავსე სოუზით და მაშინ შემოვიდა ლუკა სახლში
- ვკვდებიი რა სუნიაა
ბედნიერი შემოაღო სახლის კარი ლუკამ და პირდაპირ აბაზანაში შეაჭრა ხელების დასაბანად, მეც ოთახში გავედი და რადგან ჯერ მუსიკა ჩართული არ იყო დინამიკიც სრულად გამოვრთე
- ოე რას აკეთებ?
უხეშად მომყვირა თათამ რომელსაც მაგიდაზე ეწყო ფეხები რაზეც ნერვები მეშლებოდა
- მაგას გახეხავ კიდევ მაგ "ოე" თი მამაშენს მიმართე თუ გშია წამო ვჭამოთ
ბოლოს წყნარად დავაყოლე და სამზარეულოსკენ წავედი სიუხეშე ლუკასგან გადამედო
- ხშირად უნდა ვისმინო ეს უაზრობები?
თავისთვის თქვა და მეც ყურადღება აღარ მიმიქცევია გამოსულ ლუკას შევასწარი სამზარეულოში და მის რეაქციას სულ მოუთქმელად ველოდებოდი
- ვათ
ჩემგან აკვიატებული სიტყვა წარმოთქვა შემოსვლისთანავე და მაგიდა ხელახლა მოათვალიერა თათაც მაშინ შემოვიდა უცებ აათვალიერა და ადგილი დაიკავა
- ხო არ ღადაობ, რამაგრა მევასები შენ ხო აზრზე არ ხარ,
ახლოს მოსულმა გემრიელად დამიკოცნა ლოყები და მეც სახე გახსნილი გატრუნული ვიყავი, მოშორებისთანავე დაჯდა და მაშინვე გემრიელად დაიწყო დაგემოვნება, მიხაროდა თან ზედმეტად, მიხაროდა
- მართლა ვათ!
თვალებ გაფართოებულმა ლოყებ გამოტენილმა გაშეშებულმა გამომხედა
- შენ გააკეთე?
- კი ლუკა
სიცილით ვთქვი მისი რეაქციით გახალისებული
- რა გემრიელია გოგო სად იყავი აქამდე, მე თუ შენ მოგასვენო,
დამემუქრასავით და მეც სიცლით ჩავდე ნიჟარაში ხის კოვზი, ყოველ ლუკმაზე კრუსუნებდა და მეც მის ქცევაზე მეცინებოდა მთელი მაგიდა მან შეჭამა თათას ნაჭრის აღებას არ აცდიდა ხელს რომ წაიღებდა ლუკა ავლებდა ხელს მეორედ რომ გადაწია ხელი პიცის ნაჭერის ასაღებად კიდევ ლუკამ დაასწრო და ახლა მე მომაწოდა, მესამე ჯერზე ეღირსა თათას პიცის ნაჭერი, როცა მიირთვეს არ დაშლილან ლუკამ წვენი ჩამოისხა სკამის საზურგეს მიეყრდნო ნელ-ნელა სვავდა თან წინ მჯომ თათას შესამჩნევად ათვალიერებდა, მთლად კომფორტულად აღარ იყო თათა თუმცა ეს ლუკას საერთოდ არ აინტერესებდა, მაგიდას ვალაგებდი და როცა მაგიდიდან საინებს ვიღებდი ლუკასკენ მეპარებოდა თვალი ისე ცდილობდა გოგოს უხერხულ მდგომარეობაში ჩაგდებას, საინები ნიჟარაში ჩავაწყე და ზუსტად ამ დროს დარეკეს კარებზე ზარი
- იიიიი მოვიდნენ,
წამოხტა თათა ჯერ მარტო იმიტო რო ლუკას მზერას დაუსხლტა სამზარეულოდან გავარდა და კარებიც მან გააღო ლუკამ ახლა მე ამომხედა
- ვინ მოვიდა?
გაკვირვებულმა მკითხა
- არ ვიცი ვიღაცას დაურეკა წეღან ასე მომბეზრდებაო
- აუუ ვიღაც ყ*ეებს მოიყვანს ეხლა!
გაბრაზება შეეტყო ხმაში ჭიქა უხეშად დააგდო მაგიდაზე და წამოდგა, უნდა გასულიყო თუმცა გადაიფიქრა და ახლა მე მომიახლოვდა მისი სურნელი უკვე მაბრუებდა და წამით სხვა ფიქრებისკენ მივყავდი, გონება კი მეუბნებოდა რომ სასწრაფოდ უნდა გაეშვა გული უნდა გადაეკეტა ბოქლომები დაედო, რობოტად უნდა ვქცეულიყავი თორემ დავიტანჯებოდი, გონება მკარნახობდა რომ მასთან დისტანცია უნდა დამეცვა, ახლავე უნდა გავწეულიყავი უკან მაგრამ...... მე ეს არ გავაკეთე,
- უგემრიელესი იყო, ამის მერე დაგტანჯავ!
დახრილმა ამოაყოლა და ლოყაზე ნაზად მაკოცა რაზეც დავიხორკლე, გული ამიჩქარდა თუმცა ღიმილიც ვერ დავმალე,
- ეს არი?!
ხმაზე ინსტიქტურად გავიხედეთ სამზარეულოს კარებისკენ სადაც სამი ადამიანი გაკვეტებულიყო და ერთდროულად გვიმზერდნენ, გიგას და თაკოს ვიცნობდი თუმცა ბიჭი რომელსაც ღია ცისფერი თვალები ჰქონდა პატარა ტუჩები გრძელი თმა და შედარებით დაბალი გიგაზე, მას არ ვიცნობდი
- ვა მეგი?
გიგას ჩემი ნახვა აშკარად გაუკვირდა შემრცხვა და მაგიდასთან ჭიქის ასაღებად მივედი რომ ლუკასთან ისე ახლოს აღარ ვმდგარიყავი
- ჰო მე
უნდა გამეგრძელებინა სიტყვები თუმცა თათა ბიჭებს შორის შემოძვრა და სიტყვით გამოსვლა მან დაიწყო,
- დაიკიდეე აქ ცხოვრობს მთავარი ესააა,
თვალები გაუნათდა ბოლოს ლუკასკენ გაშლილი ხელები გამოწია ხტუნაობით მიუახლოვდა, მკლავზე მოხვია ხელები და თან მას ახედა,
- მე რო დაგკერო მე არ მომიყვან?
თაკომ ნეკა თითზე იკბინა და ტანი გააქნია
- დავიქრინჯე,
გვერდზე გადააგდო თავი ლუკამაც
- სიმპათიური და უხეში უფრო მიმზიდველს გხდის,
დააყოლა თაკომ და თავით დაადასტურა სიტყვები, თათამ ლუკა კარებთან მდგარ ხალხთან მიაახლოვა, კარგი სანახაობისთვის
- ეს ნახე...
წარბების თამაშით თქვა ლუკას მაისურს დაავლო ხელი და "თა დააა"-ს ძახილით მაისური მაღლა აწია საიდანაც კუბიკებმა ბზინვა დაიწყეს,
თაკოს რეაქცია სწრაფი იყო აშკარად მოეწონა სანახაობა და აბა მე მკითხეთ მოსამსახურეს ვგავდი იმ მომენტში რომელიც ეჭვიანობდა
- ვარჯიშობ?
კითხვა უცნობმა დასვა და პასუხმაც არ დააყოვნა
- არა ვიბერავ
უცნობს გაცა პასუხი და ახლა თათას დახედა
- მეორედ არ გაიმეორო თორე რამეს აგახევ!
წყნარად უთხრა და მაიკა წყნარად გაისწორა
- ოე ცოტა დასტოინად თავზე არ დაიჯვა!
ხელი სახესთან აუფრიალა გიგამ ლუკას და ლუკამაც უცებ ჩაავლო მაჯაში ხელი, მის საპირისპიროდ გადაატრიალა გიგასაც სწრაფად დაემანჭა ტკივილისგან სახე და მეორე ხელი წაიღო გასანთავისუფლებლად,
- რაშვები გაუშვი!
თათას წამოკივლებაზე უცებ ავიფარე ყურებზე ხელი, თან ლუკას შევხედე რომელიც გიგას ხელს გიგას მაჯისკენ უფრო და უფრო მტკინვეულად წევდა, რაზეც გიგა ტკივილისგან გმინავდა,
- შენ მოკეტე!
სწრაფად გადახედა თათას და ისევ გიგას დაუბრუნდა წყნარი ტონით
- ჯერ იქიდან დავიწყოთ რო შენი ოე არ ვარ მერე მეორე წყნარად თუ არ იქნები სამუდამოდ დაგადუმებ და ბოლო....
სიტყვა წამით დააპაუზა და სახეზე ბოროტული ღიმილი აიკრა
- გვერდზე რომ პატარა ოთახია ონკანით...
გაწელა სიტყვა
- იქ შეხვალ ხელზე დაიჯვავ და შენ დაქალს სახეზე ააფარებ!
რაა აზრებიიიი მოსდის რა უბედურებაა ასე რატო უზრდელობს!
- არ გააკეთებ და დაგისახიჩრებ სახეს!
გიგას საკუთარი ხელი თვალებში ატაკა და თათამაც ხელახლა შეკივლა გაუშვიო,
უკვე მართლა ისე უჭერდა რომ ხელი მოძვრებოდა, ტილო სწრაფად დავაგდე მაგიდაზე და ლუკას უკნიდან მივუახლოვდი, მახსოვდა ბოლოს კლუბში თათას უხეშად მოპყრობის მერე მე ვერაფერი გავაკეთე აღარ მინდოდა რომ რამე მეთქვა, უბრალოდ მხარზე დავადე ხელი და მანაც მაშინვე გამომხედა, ხმა ვერ ამოვიღე მხოლოდ თვალებში ეწერა რომ ვეხვეწებოდი გიგასთვის ხელი გაეშვა, ცოტახნით თვალი არ მოუშორებია მერე სწრაფად გახედა გიგას და ხელი უშვა არ ვიცი ეს რა იყო მას მობეზრდა გიგას მაჯის ჭერა თუ მე მცა პატივი თუმცა ისიც მაკმაყოფილებდა რომ ხელი უშვა, მეც სწრაფად მოვაშორე ხელი ლუკას,
- შეგიძლია შეხვიდე
გიგას საპირფარეშოსკენ ანიშნა თუმცა გიგა სახე დამანჭული იჭერდა მეორე ხელს ნატკენ ხელზე
- ლუკა
შენიშვნისაგვარად ამოვთქვი მისი სიტყვები და ლუკას გვერდში ამოვუდექი
- რეალურად კი კარგი მასპინძლები ვართ
გავიღიმე და სიტუაციის გასანეიტრალებლად უცნობს სახელი ვკითხე
- ლაშა, როგორც ვიცი შენ მეგი ხო?
- დიახ დიახ
სწრაფად დავადასტურე,
- ოთახში შევიდეთ დავსხდეთ,
ოთახისკენ ვანიშნე და ისინიც დაიძრნენ, ყველა დასხდა გიგა უყურებდა ლუკას სიძულვილის მზერით და ლუკაც ცინიკური ღიმილით გახედავდა ხოლმე, ძმაკაცების ყურადღება თათამ აიღო საკუთარ თავზე და მეც ჩემ საქმეს დავუბრუნდი მესმოდა ისეთ სისულელეებზე საუბრობდნენ ამაზრზენი იყო მათი მოსმენა, ლუკას უწევდა დივანში მჯდარიყო და მათთვის ესმინა, ჩემს საქმეს როცა მოვრჩი მეც მათთან გავედი თათამ დასალევი მოიტანე რამეო, მისი წუნიაობის ნერვები არ მქონდა ამიტომ თავად ვუთხარი ადგილი და ვუთხარი თავად აერჩია, მათ გავექეცი და ოთახში შევედი დედას დავურეკე ნანაც მესაუბრა სიტუაცია ავუხსენი და კარგადაც გამოლანძღა ახალი რძალი ოჯახში, სამწუხაროდ მასაც კი არ ეცალა რომ ლაპრაკში დრო გაგვეყვანა, მალე გათიშა ოთახში მარტო ყოფნა მესიკვდილებოდა, ამიტომ გადავწყვიტე ქუჩაში გასეირნება, ოთახში გავედი გულიანად იცინოდა ყველა ლუკას გარდა კოპებ შეკრული იჯდა და პულტს ხელში ათამაშებდა
- მეგი შემოგვიერთდი სად მიდიხარ
ლაშამ სიცილით დამიძახა და ოღონდ ეს არა
- ვიფიქრე გავისეირნებდი,
დავაყოლე თან წასასვლელად ნაბიჯი გადავდგი
- მოდი სად უნდა წახვიდე!
მომიხმო თუმცა ისე არ მინდოდა იქ მისვლა ისევ ვიუარე
- მოდი!
შედარებით მბრძანებლურად თქვა და მის გვერდით ცარიელ ადგილას დაარტყა ხელი, მეც ნელი ნაბიჯებით წავედი და განწირული სახით დავუჯექი გვერდით
- დავაი მოგვიყევი შენზე
ხელი მომხვია და ლუკამ ისეთი გამომხედა გამცრა
მეც შევიშმუშნე და ლაშას ხელი მოვიშორე თან დავაყოლე მძიმე ხელი გაქვსთქო რომ ცუდად არ გამომსვლოდა,
- ლამაზი ხარ პარტნიორი არ გეჩითება?
კითხვის დასმისას ცერა თითი ქვედა ტუჩზე გადამისვა რაღაც გქონდაო, მაღიზიანებდა მისი შეხებები თუმცა ხმას ვერ ვიღებდი ლუკას პულტი ხელებში შემოეშალა როცა პულტის დალეწვის ხმამ ყველას ყურადღება მიიქცია მერე დახედა ლუკამაც დაშლილ პულტს ნაწილები აიღო და გვერდზე მიყარა
- არანაირი პარტნიორი...
შედარებით უხეშად ვთქვი და ლაშას გავხედე რომელმაც ტუჩები მოილოკა
- სერიოზულად?
თვალები გააფართოვა
- და ვნებებს რას უშვებიი ისე....
რატო აქ ამ გონება ჩამორჩენილს ასეთი კითხვა პრინციპში პასუხი უკვე გავეცი საკუთარ კითხვას
- მეგი!
კბილებში გამოცრა ლუკამ
- წყალი მომიტანე,
ხმა გააკონტროლა და სათქმელი ბოლომდე თქვა, ლაშამ ლუკას უცნაური თვალებით გახედა და მეც ლუკას მივაბყარი მზერა რომელიც ლაშას მკვლელი შავი თვალებით უყურებდა,
წამოვდექი და ლუკას თხოვნა შევასრულე, ჭიქა გავუწოდე გამომართვა და გვერდზე გადადო
- სად მიდიოდი?
- აქვე ვაპირებდი გასვლას
პასუხი არ დავუგვიანე მანაც მთხოვა ტელეფონი მიმეცა და მეც მისი მითითება შევასრულე ჩემი ტელეფონის ნახვის მერე მის ტელეფონს შეეხო რამდენიმეჯელ და ჩემი ტელეფონი როცა ამღერდა ლუკამ გათიშა თან ტელეფონი გამომიწოდა
- თუ რამე დამირეკე
მითხრა თან დანარჩენებს გადახედა მიყვარს ჩემი მაჩოა უაზრო კითხვებისგან გადამარჩინა და თან მისი ნომერი მაქვს არ მჯეროდა, მისი ნომერი ხომ მიხაროდა და მიხაროდა ბედნიერი ღიმილით დავემშვიდობე ხალხს და ასევე ბედნიერმა ჩავუარე ყველას, კარები გავიხურე და ადგილზევე შევხტი....
ქუჩებში დავდიოდი წყნარად მივუყვებოდი გზას ხან სტადიონს ვუყურებდი სადაც არავინ იყო ციოდა და არავინ იყო დროს ვწელავდი როცა ძალიან შემცივდებოდა კაფეში შევდიოდი, დროს ყველანაირად ვწელავდი....
- სად ხარ?
ტელეფონზე პასუხის შემდეგ ბოხი ბარიტონით მკითხა ლუკამ და მეც მისი დარეკვით კმაყოფილმა გავეცი პასუხი,
- ჩვენთან ახლოს კაფეში ვარ ისევ მანდ არიან?
ახლა მე დავუსვი კითხვა რადგან სახლში მხოლოდ მათ გამო არ მინდოდა მისვლა
- წეღან იყვნენ გასულები მოვიდნენ და გეგმავენ წასვლას
გამცა პასუხი და მათი ხმა ტელეფონში კარგად ისმოდა
- გასაგებია მალე ამოვალ
მანამ თავად მეტყოდა დავაყოლე და გავუთიშე, მისი სიწყნარის არ მიკვირდა პირველი დღე იყო და ეტყობოდა მაქსიმალურად ცდილობდა ხმა არ ამოეღო და ცუდად არაფერი ეთქვა
7-ს რაღაც წუთები აკლდა სახლში რომ ავედი, იმის იმედით რომ სახლი უკვე დაცარიელებული დამხვდებოდა, შესულმა ქურთუკი გავიხადე ვეცადე გამოსული ხმაურისთვის ყურადღება არ მიმექცია, ფეხზეც უცებ გავიძრე და ოთახში შესულმა ლამის ინფაქტი მივიღე, მოკლების მაგივრად მომატებულან კიდევ ორი ბიჭით ერთ ერთი ლუკას გვერდით იკავებდა ადგილს და როდესაც მეცნო თვალები გამიფართოვდა, წამით დამიბინდდა გონება და ვერ გავიხსენე საიდან მეცნობოდა ბიჭი, რომელსაც ჩემი დანახვა ისევე გაუკვირდა როგორც მე, 'წინა დღეებში დაღლილზე ზაზას იძულება, მხარზე მოხვეული ძლიერი მკლავი, შერეული ფერის (მწვანე და ყავისფერი) თვალები, წყნარი ბოხი ბარიტონი..... ის არის, მაშინვე გამახსენდა ბიჭი რომელიც ლუკას გვერდით იჯდა და გაკვირვებული მიმზერდა, ამას ალბათ ბედი ეწოდება ან ბედის ირონია
- გამარჯობა,
მორიდებით ვთქვი უფრო ბიჭის მრცხვენოდა რომელმაც უკვე ჩაიღიმა, ხმაზე დანარჩენებმაც გამოიხედეს
- მეგი ტეხავს სად დატყდი შენნაირი გოგო აკლია სასტავს,
დივნის საზურგეზე ხელის გადახვევით გამომხედა ლაშამ და მეც დივანს მოვუარე რომ კისერი არ მოეტეხა,
- გასეირნებას ვაპირებდი და თან საქმეც გამომიჩნდა
დავამატე ტყუილი მაინც ყოველი შემთხვევისთვის
- კაი მოდი ითამაშე და თემოც გაიცანი უხერხულად რო არ იყო
დააყოლა რაზეც თვალები ამიციმციმდა, საკუთარ სახლში მე უნდა ვიყო უხერხულად? მაინდამაინც თემოს და გიგას შუაში დამსვეს და მომენტში ორივეს მზერაზე ბრაზისგან ვიჭიმებოდი, მაღიზიანებდა სახლში წყნარად ყოფნა რომ არ შემეძლო და როცა ჩემივე სახლში მე მბრძანებლობდნენ ეს უარესად მოქმედებდა,
- უკეთ გაცნობაც მოსულა, თუ ითამაშებ იქნებ შანსიც მოგვეცეს,
გვერდით მჯდომმა თემომ ჩამიღიმა და თავით ოთახისკენ მანიშნა რა დასანანია ასეთი სილამაზის პატრონი რომ იდიოტია
- თუ ბევრს არ იტლიკინებ იქნებ თათამ მოგცეს!
ზიზღით ვთქვი თუმცა როცა გამახსენდა რომ თათა უკვე ლუკას საცოლე იყო შეშინებული გავხედე ლუკას გვერდზე გადაეწია თავი და გაკვირვება ოდნავ ეტყობოდა
- ენამოსწრებულიხარ
პასუხმა არ დააყოვნა და მე ისეთი შეგრძნება მქონდა რომ ეს არ უნდა მეთქვა
- ითამაშე, მაგარი მოთამაშე იქნები
- არ მინდა თამაში
- ნუ შეე*ით გავაგრძელოთ თუ ვთამაშობთ
სიტყვის თქმას ვერ ვასწრებდი და თათამაც თავისი ტკბილი ლექსიკონით დააყოლა
- მოიცა, (ჯერ თათას უთხრა და ისევ გამომხედა თათას სიტყვები ისევე გავუტარე როგორც ლუკა ითმენდა ამ საღამოს) ბავშვურებს არ ვთამაშობთ ლამაზო საჩვენოა,
ისევ ლაშამ გამოყო თავი
- მართალი ხარ სათქვენოა და არა საჩემო
უხეშად დავაყოლე და წამოვდექი წამით მოვავლე ლუკას გვერდით მჯომ ბიჭს თვალი რომელიც ისევ მიღიმოდა რაც მეუხერხულა და მისაღები ოთახი მალევე დავტოვე სამზარეულოში ვცდილობდი გამეყვანა დრო თუმცა შემოსული ხმისგან ამაზრზენი კითხვების დახშობა ვერ შევძელი
- ენამოსწრებულო, ცივი წყალი არ გაქვს?
ხმაზე დენდარტყმულივით გავიხედე კარებისკენ და ისევ დამაბნეველად ლამაზი თვალების მიმზიდველი აღნაგობის ბიჭი რომ იდგა ისევ და ისევ მომღიმარი წამით შევკრთი
- კი მაქვს
ვეცადე დაბნევა არ შემემჩნია,
მაცივარი გამოვაღე და წყლის სურადან წყალი ჩამოვასხი
- მე და შენ ერთმანეთი არ გაგვაცნეს, თუმცა არამგონია პირველად ვხედავდეთ ერთმანეთს
როცა ჭიქა გავუწოდე გამორთმევასთან ერთად დააყოლა სიტყვები და მეც ისე შეშინებული თვალებით ვუყურებდი თითქოს მემუქრებოდა
- კი მართალი ხარ მაშინ უბრალოდ ვერ მოვახერხე შენთვის მადლობა მეთქვა ამიტომ ახლა გიხდი მადლობას
თითებს ვაწვალებდი ისე ვუთხარი
- ანუ სწორ დროს სწორ ადგილას ჩავერიე,
ჩემი სიტყვებიდან გამომდინარე დაასკვნა თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და მანაც ჭიქის აწევის მერე ჭიქა სრულად გამოცალა
- მადლობა
საყვარლად გადამიხადა მადლობა და უნდა წასულიყო თუმცა რაღაც გაახსენდა
- და ჰო ალექსანდრე მქვია,
ხელიც გამომიწოდა და მეც უცებ შევაგებე მის ხელს ხელი
- სანდრო ალექსანდრე რომელიც გაგისწორდება
- სასიამოვნოა
ისევ საყვარლად ჩაიცინა ჩურჩულით თქვა მე გავალო და ღმილით დამტოვა გაღიმებული
ცოტახნის მერე, გავედი ოთახში და სადაც ადგილი ვნახე იქ დავჯექი უფრო ალექსანდრეს გვერდით
- დავაი შემდეგი დაატრიალე,
ბრძანა ლაშამ და გიგამაც უცებ წაავლო ბოთლს ხელი,
თაკოზე და ლაშაზე გაჩერდა ბოთლი და შეძახილებიც დაიწყეს უბრალოდ რა საჭირო იყო ვერ ვხვდებოდი, მე და ლუკასთან ერთად არ თამაშობდა ალექსანდრეც, ლუკასთან თუ წამოიწყებდა რამე სასაუბრო თემას და დრო გაყავდათ,
- სიმართლე თუ მოქმედება ლაშ
საღეჭი რეზინის ღეჭვით გახედა თაკომ ლაშას და უცებ ალექსანდრეს მოავლო თვალი
- სიმართლე,
ფიქრის მერე გაცა პასუხი ლაშამ და თაკოს კითხვის მოსაფიქრებლად დიდი დრო არ დაჭირვებია
- გექნებოდა თუ არა ჩემთან გიჟური სე*სი გიჟურ ადგილას?
კითხვებიც კი ისეთი იყო ყურებში ბამბის მაგივრად საბნის გატენვას ვაპირებდი
- კიი წამო თუ გინდა,
გაიცინა რაზეც გიგაც აყვა თათასთან ერთად,
მაღიზიანებდა, თუმცა ამ ერთხელ ვაპირებდი მოთმენას უფრო ლუკას ველოდებოდი, უზომოდ მიკვირდაა ლუკასი უბრალოდ არა ვერ ვცნობდი საერთოდ არაფერი უთქვამს ხმა არ ამოუღია, რითი აქვს ნაშენები ნერვები
- დავაი სიმართლე თუ მოქმედება თათა,
შემდეგი გაჩერებული ბოთლის მერე დასვა გიგამ კითხვა,
- მოქმედებააა
გაწელა სიტყვა და ცალი ხელი მაღლა აწია
- კაიი ესიგიი
ფიქრი დაიწყო გიგამ და მანამ მოიფიქრებდა ზმუოდა, ზმუილის მერე ძლივს მოაგონდა რაღაც კატასროფა რაც გაავრცელა,
- თემო თათას გაუხსენი კბილებით ლიფი და გახადე
ტაში შემოკრა გიგამ და თაკოც ადგილზე შეხტა ეს ისე არარეალურად მიმაჩნდა თვალები გამიდიდდა, ლუკას გავხედე რომელმაც სახეზე ხელები ჩამოისვა ღრმა ამოსუნთქვით თუმცა ისევ არაფერი თქვა
- დავაი!
თათამ წამოკივლა თან მაიკა ზევით აიწია, პირი დაღებას ლამობდა თუმცა ჯაჭვებით მეკავა რომ ეს არ გამეკეთებინა
- თათა კითხვა რო შეცვალოთ არა? უხერხულია
რატო ჩავერიე არ ვიცი
- ნუ გოიმობ,
კაი რადგან ვგოიმობ ჩუმად ვარ, ვერ გამეგო ეს ხალხი კულტურას გოიმობას რატო ეძახდა და როცა ვიცოდი რო თათასთან საერთოდ არ ღირდა ხმა საერთოდ აღარ ამოვიღე, თემომაც გაუცვალა გიგას ადგილო რომ თათას გვერდით დამჯდარიყო, თათამაც უცებ შეაქცია ზურგი
ეს რა სიცანცარეაა, ვერ გამეგო რა უნდა გამეკეთებინა მთლად გადასარევი რამეები არ უნდა მოყვეს ამას,
ლუკას გავხედე ისევ რომელიც მაგიდისკენ გადმოიწია და სასმლით სავსე ჭიქა აიღო თან მოსვა, ხმას ვერ ვიღებდი ან რა უნდა გამეკეთებინა? ჩემ სახლში ფაქტია, უფასო ნუდიზმის ცენტრი იხსნებოდა,
გამხნევება დაიწყეს რაც უარესად მაღიზიანებდა ზედმეტი ყაყანი და ეს სანახაობა, თემოც გამოცდილივით ეწვალებოდა ბიუსჰალტერის საკრავს,
- კაი აბა თქვენ იცით მე წავედი,
წამოდგა ალექსი ლუკას მხარზე ნაზად მიარტყა ხელი გამძლეობაო, მეც გამიღიმა და წასვლა დაიწყო რომ წამოვდექი გასაცილებლად თუმცა ისევ დამსვა, ნერვოზს ვიკიდებდი ალექსანდრე საერთოდ ვეღარ ჩერდებოდა ისიც მიკვირდა საიდან გაჩნდა ჩვენთან თუ ამ სასტავთან ერთად არ იყო
- დროზე
გამხნევება შეწყვიტა ლაშამ და მაშინ გაეხსნა თათას ბიუსჰალტერს შესაკრავი
- ეგრეე რაა,
მაშინვე გაეხსნა სახე ლაშას და ისე გაუხარდათ ლამის მაშხალები მოვიტანე ასაფეთქებლად, თვით გიგაც კი ამაყობდა თემოთი თათა ტაშის შეწყვეტას ვერ ახერხებდა,
- დავაი დროს ნუ წელავთ გახადე ეგ არი,
აჩქარებდნენ თემოს და თათასაც დებილივით დაეღო პირი, მოტრიალებულმა ხელები გაშალა და თემოც უცებ წვდა
- მოიცადე!
წამოვხტი ფეხზე უცებ ისე რო ყველას ყურადღება მე მივიქციე
- ძაან უთავმოყვარეოდ იქცევი თათა, შეიკარი ბიუსჰალტერი და ოთახში შედი ცოტახნით,
ვეცადე წყნარად მეთქვა რომ სიტუაცია არ დაძაბულიყო მხოლოდ ლუკა მიყურებდა წყნარად როგორც ჩვევია და ჯერ ისევ ალკოჰოლით სავსე ჭიქა ეჭირა,
- თამაში არ დასრულებულა და ძაან გთხოვ ნუ იცი ეს უაზრო გამოხტომები
ნერვებს კბილებით ვიჭერდი რო არ შემომერტყა მისთვის ისედაც ყველაფერი მისი ბრალი იყო ისედაც ზიზღი მქონდა მის მიმართ თუნდაც იმის გამო რომ ლუკასთან სიახლოვე აღარ შემეძლო მის გამო
- თათა! შეიკარი მეთქი გითხარი ერთხელ!
ისევ დაბალი ტონით ვუთხარი
- კაი რას დაძაბე ეე
ამომხედა ლაშამ
- შენ გაჩუმდი
მკაცრად ვუთხარი
- მომისმინე არ თამაშობ ნუ თამაშობ და ნურც ჩვენ გვაწუხებ შედი ოთახში და ნურც გამოხვალ
სისხლი ამიდუღდა ასე ძლიერად ასე გულის ამრევი ჩემთვის არავინ ყოფილა
ვერც კი გავიაზრე გაბრაზებული როგორ მივედი მასთან ისევე ჩავავლე თმაში ხელი მანაც უცებ შეკივლა და თავი ჩემი ხელის შესაფერისად წამოწია რომ ტკივილი შეემცირებინა
- რა ჯანდაბას შვები!
ამომკივლა და წამით მომხვდა თვალში მისი უსირცხვილო "სასტავი" რომელიც აშკარად შეღონებული სახით უმზერდნენ დაქალს, მხოლოდ თემოს აეფარა მოკრული მუშტი პირზე და ღიმილს ფარავდა
- ადექი ადექი
მის კივილშივე ვთქვი ხმამაღლა და როცა თმა მაღლა ავქაჩე იძულებული გახდა წამომდგარიყო ოთახამდე თმით მივაცილე ოთახში შესულს თმიდან ხელი ვუშვი და კარები გამოვიკეტე
წამით ისევ კარებისკენ შებრუნებულმა ღრმად ამოვისუნთქე ვეცადე გაბრაზებას გადაევლო და ისევ ღიმილით მოვტრიალდი
- წვეულება დასრულდა! ნახვამდის!
ხელები ერთმანეთს შემოვკარი და მათკენ წავედი, ლუკას ჭიქა ხელიდან ავართვი და ისე გემრიელად დავეწაფე არასწორად წარმოდგენილ გემოზე ძლივს შევიკავე თავი სახე არ დამემანჭა შევიფერე და ლუკასკენ შევტრიალდი ისევ ვითომ ჭიქა დამებრუბნებინა და ძლივს გაკავებულ სახეს უფლება მივეცი საშინელი გემოსგან გამოწვეული დამანჭვა გამოევლინა, ლუკას გავუწოდე ისევ ჭიქა და სახე დავალაგე, ღიმილით გამომართვა ლუკამ ჭიქა და მეც ისევ მაყურებლებს დავუბრუნდი
მანამ რამეს ვიტყოდი თათამ გამოყო ტირილით თავი კარებში
- დედას გიტირებ შე ძუკნა!
მიღრიალა და მანამ კარებს ისევ მომიჯახუნებდა ლუკას მისკენ არც გაუხედავს ისე მოიქნია ჭიქა და თათამ სწრაფ რეაქციაზე მოკეტა კარები, ჭიქაც კარების ზუსტად იმ ადგილს მიეფშვნა სადაც თათას თავი ქონდა გამოყოფილი კარები ბოლომდე არ იყო მოხურული ჭიქა რომ მიეფშვნა მოულოდნელად შევხტი და როცა მივხვდი რომ თათა ბეწვზე გადარჩა სახის აჩეხვამდე ადგილზე გავშრი კისერი დამეჭიმა წარმოდგენაზე კარებს შეშინებული ვუყურებდი და შემდეგ ძირს ნამსხვრევებს რომელიც შორ შორს იყო მოფანტული ლუკას გავხედე რომელიც ისევ ჩვეული სიწყნარით იჯდა, რაც არ უნდა ყოფილიყო ეს არ უნდა გაეკეთებინა ისევ მის საკუთარი თავის გამო
- დაგეხმაროთ წასვლაში?
წინ წამოიწია ლუკა და მაშინღა ადგნენ წასასვლელად არ გამიცილებია ადგილიდან ველოდებოდი კარების ხმას რომ მივმხვდარიყავი წავიდნენ თუ არა კარები ისე ძლიერად გაიკეტეს მეზობლებმაც გაიგეს მათი წასვლის ამბავი
- ლუკა ეს არ უნდა გექნა რატომ გააკეთე?!
დაბალხმაზე ვუთხარი თუმცა რაღაც დოზით სიმკაცრეც გავრიე
- რა გავაკეთე?
უცოდველივით იკითხა რომელსაც ცოდვას აბრალებდნენ ვითომ არ იცოდა შევუბღვირე და თათას ოთახისკენ წავედი ტანსაცმელში ჩამავლო უცებ ხელი და გადადგმული ნაბიჯით ჰაერშივე გამაშეშა უკან დავწიე ისევ ფეხი და ლუკას შევუბღვირე
- რა?!
- შუშას ფეხს ადგავდი
ისევ და ისევ ეს სიწყნარე ხელი მიშვა და ფანჯრისკენ წავიდა, ისე მოფანტული იყო ნამსხვრევები იქ ადვილად ვერ გადავიდოდი ამიტომ სახლის დახვეტა მომიწია და მითუმეტეს იმ ადგილის ძირფესვიანად გამოწმენდა,
ცოცხი გავიტანე და ისევ გადავწყვიტე თათასთან შესვლა ვფიქრობდი რომ ისევ ტიროდა ოთახისკენ წავედი ლუკაც თან მომყვა კარები რომ შევაღე და ოთახში შევედი კარადასთან მხოლოდ საცვლებით და ბიუსჰალტერით მდგარის დანახვისას რომელიც ლუკას მაიკას იცვამდა გაკვირვება ვერ დავმალე მანაც ღიმილით გამოგვხედა ასე უცებ შეეცვალა ხასიათი ან შურისძიებამ გადაუარა? შენიშვნაც კი ვერ მიიღო მგონი ისაც აღარ ახსოვს რის გამო დავიწყე ჩხუბი ამ გოგოს აკლია, ხმა ვერ ამოვიღე უბრალოდ ლუკას დაველოდე
- გადი ოთახიდან
თათას ჩემთან ერთად შეეცვალა სახე ლუკას სიტყვებზე
- რატო? რა გჭირს? ამ ოთახში არ ვიძინებთ?
გადიდებული თვალებით დაუშვა მაიკიანი ხელები ქვემოთ
- თათა დაწყნარდი გარკვევით აგიხსენი სადაც უნდა დაიძინო
წყნარად წავიდა მისკენ და მიახლოვებულმა მაიკა ხელიდან ააცალა და კარადაში შეაგდო კარადის კარებიც დაკეტა და უნდა გამოტრიალებულიყო თათამ მკლავში ჩაავლო ხელები
- და ჩვენ რომ დავწვეთ ერთად?
თან ლუკას ახედა ისე უთხრა ცალი ხელი ჩააცურა და ლუკას თითებში გახლართა, გულის რევის შეგრძება მეუფლებოდა მაღიზიანებდა როცა ლუკას ეხებოდა ისევ წინ გადაუდგა ლუკას და კისერზე ხელები მოხვია ლუკაც ახლა მას დაყურებდა
- დაწოლას გააჩნია
დააყოლა და წელზე ხელები მოხვია გული გამომებრდღვნა მოვკვდი ლამის ისე ვიყავი რომ ყველა მძულდა
- დამიჯერე მოგეწონება
ხმადაბლა ვნებიანი ხმით ამოთქვა თათამ ფეხისწვერებზე აიწია და ლუკას ყელზე რომ მიაკრო ტუჩები ყელში გაჩხერილ ბურთის გამო ცრემლებს ვერ ვიკავებდი ლუკამაც ჩაიღიმა და სწრაფად გამოვედი ოთახიდან კორპუსიდან გამოვედი ზაზას გვერდი ავუარე მისი დაძახების ხმაც გავიგე თუმცა ჩემი ფიქრები სხვაგან იყო უმისამართოდ დავიწყე სიარული და გზაში შეკავებულ ცრემლებს ვყრიდი დიდი ნაბიჯებით მივდიოდი თითქოს სადმე მეჩქარებოდა გული მეწვოდა მტკიოდა თითქოს ჩამწყდა და რაღაც ნაწილები დარჩა არ მჯეროდა რომ სახლში დავტოვე წყვილი და ადამიანი რომელიც მიყვარს და სხვასთანაა, არეული გონებით გავიარე ქუჩები, ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს გონება უნდა დამეკარგა ფიქრებშივე ჩამოვჯექი თვალმოკრულ სკამეიკაზე და უცებ ტირილი წამსკდა პირზე ხელს ვიფარებდი რომ ყურადღება არ მიმექცია რატომ ხდება ჩემ თავს ყველანაირი უსიამოვნება ყველაფერ უცნაურს მე რატომ ვაკეთებ!
- მეგი
ხმაზე შევხტი და ხმის მიმართულებით გავიხედე თემო? ახლა არა მისი ნერვები არ მაქვს
- ტირიხარ?
ბიჭები მიატოვა და ჩემკენ წამოვიდა ოღონდ ეს არა, უცებ მოვიწმინდე ცრემლები
- რატო ტირიხარ მშვიდობა?
- კი კი წეღან იდაყვი რაღაცას მივარტყი და ისეთი მწარე იყო სული გამიმწარა
ჩაცინება დავაყოლე უტიფრად ტყუილს და ისე კარგად გამომივიდა მიმიქარავს მელია
- აა, აქ რა გინდა?
მხარზე მომხვია ხელი და უხერხულად შევიშმუშნე
აქ? სად აქ გარემოს ახლაღა მოვავლე თვალი დაკვირვებით და ო ბოჟე სად ვარ ასე გათიშული მოვდიოდიი რომ ადგილს ვერ ვცნობ?! რატო ვსვავ რიტორიკულ კითხვებს, მისი მკლავი მოვიშორე და ტვინში მჯდარ მელიას მივმართე
- წესით მეგობარს უნდა შევხვედროდი გამოვედი და მირეკავს სტუმრები მომივიდნენო
მობეზრებული სახე ავიკარი და თავი გავაქნიე
- ბედის ირონიული ვარ ერთისიტყვით
დანანებით ვთქვი საათს დავხედე 10 იწყებოდა ლამის ინფაქტი მივიღე ამდენი რა ვიარე, ან ასე უცებ სად გავარდა დრო,
- კარგი მაშ მე წავალ,
ფეხზე წამოდგომაშივე ვთქვი და თემოც ჩემთან ერთად წამოდგა
- გაგიყვან წამო
- არა არ მინდა თავად გავალ მადლობა
ნეტა სად გავალ თავად ისიც არ ვიცი სად ვარ,
- წამო აქვეა მანქანა და მეც წასასვლელი ვარ
- იყოს მადლობა
ნამდვილად არ მაბედნიერებდა ადამიანთან ყოფნა რომელიც ჩემ სახლში ნუდიზმის მომხრე იყო,
წინ წავედი და მისი ხმაც აღარ გამიგია გადასასვლელზე ვაპირებდი გადასვლას მანქანა ჩამომიდგა წინ, ფანჯრიდან კი თემომ გამოყო თავი
- მოდი მოდი დროზე ცივა, აქ დგომაც არ შეიძლება დამაჯარიმებენ,
ისე თქვა უნდა დავმჯარიყავი,
- წადი შენ მივალ მე სახლში,
- მოდი გოგო ბარემ,
შეცხადებით თქვა და მეც უცებ გამოვაღე მანქანის უკანა კარები, მძღოლის უკან მოვთავსდი და მანქანის სითბო მესიამოვნა, უცებ სიცივიდან თბილ გადასვალაზე უცებ "დამბურძგლა" თემის წამოწყებას ცდილობდა თუმცა ვერადა ვერ ავყევი სახლში მისვლა მესიკვდილებოდა და ფიქრებიც მხოლოდ ამას ეძღვნებოდა
- მადლობა
კარები მივკეტე თუმცა თემოც გადმოვიდა
- წამო მე აგიყვან
- არ გინდა ფეხებიც მაქვს ხელები სახლის გზაც ვიცი,
ვხვდებოდი რო უხეშად ვსაუბრობდი თუმცა გამოსწორებას არ ვაპირებდი
- ვიცი წამო,
ხელ მოხვეულმა დარეკა ზარი კარებზე მიუხედავად იმისა რომ ვუთხარი გასაღები თან მაქვსთქო, მალევე გააღო ლუკამ თემოს ხილვისას კოპები შეკრა და მეც თემოს ხელი მოვიშორე
- დავაბრუნე
დააყოლა თემომ და ერთი ფიქრი ვიფიქრე შემოვარტყავ მეთქი მაგრამ ამის არც თავი მქონდა არც ნერვები ლუკას დანახვისას ფიქრებმა თეატრში დამსვეს ლუკას და თათას მონაწილეობით
- შემოხვალ?
ვკითხე ურეაქციოდ მნიშვნელობა აღარ ქონდა ჩემ სახლში ვინმე იქნებოდა თუ არა
- იყოს გასასვლელი ვარ შენ გაემზადე კლუბის დრო მოვიდა,
თვალი ჩამიკრა ლუკას უცნაურად გაუღიმა და კიბეებს დაუყვა, ლუკასთვის არ შემიხედავს კარებში იდგა და შესასვლელად არ გაწეულა მეც მხრით მივეჯახე ისე შევედი სახლში
- რა გინდოდა თემოსთან ერთად?
წამოსულს ბოხი ბარიტონი მომესმა და მეც გავჩერდი
- ვსეირნობდი თემო შემხვდა და მარტო არ გამომიშვა, ან საერთოდ რატო გიყვები ამას?!
ბოლო სიტყვებზე შევტრიალდი, იმდენად ახლოს იდგა ჩემთან რომ შეტრიალების დროს მოულოდნელ ნაბიჯზე შევეჯახე 'აუჩ' ამოვიკნავლე და შეჯახებისგან ორი პატარა ნაბიჯით უკან გადავიწიე შუბლზე ხელის სმით
- რატო გაიქეცი?
დამხედა შავი თვალებით და უცებ მთელ სხეულში გამცრა
- არ გავქცეულვარ მარტო დაგტოვეთ
უცებ გავიმართლე თავი თან ხელი ჩამოვუშვი
- რა იყო გეგონა გა**იმავდი?
ჩაცინებით თქვა თან ნაბიჯი ჩემკენ გადმოდგა და მეც გული ამიჩქარდა
- ლუკა სიტყვები აკონტროლე,
დავაყოლე და მეც მის საპირისპიროდ უკან დავიხიე,
- წარმოდგენაზეც ცუდად ხარ? როგორ კვნესის თათა და როგორ მადნება მკლავებში,
ისედაც აჩუყებულ გულზე ისედაც ნამტირალებ თვალებს ისევ ადვილად მოუნდა ცრემლების გადმოყრა, ლუკა კი ისევ და ისევ მოიწევდა ნელი ნაბიჯებით ჩემკენ და მეც უკან დახევით ვცდილობდი შემცირებული მანძილის გადიდებას,
ისე ცუდად მოქმედებდა ისე მეწვოდა ყველაფერი თავადაც ვერ ვხვდებოდი რატომ მოქმედებდა ეს ყველაფერი ასე, გულის არეში ვგრძნობდი ტკივილს და ცრემლებს ძლივს ვაკავებდი, კიდევ ერთი ნაბიჯი და კედელს მივეჯახე, ლუკამაც ცალი ხელი კედელს მიაჭირა და მეც წამით გავხედე ჩემს გვერდით თვალების გასწვრივ კედელს მიყრდნობილ ხელს, ვენებს დავაყოლე მზერა რომელიც დაბერვოდა და მზერა ისევ ლუკაზე გადავიტანე,
- გამატარე რამე უნდა მოვამზადო
დაძაბულმა ვთქვი და თავისუფალი გვერდიდან დავაპირე გასვლა მეორე ხელიც რომ დაარტყა კედელს ხელი წელთან და გზა გადაკეტა, უცებ შევხტი და გულმაც შიშისგან დაიწყო სწრაფად ცემა,
- თემოსთან ერთად რა გინდოდა?!
ხმა დაუსერიოზულდა სახის შეცვლასთან ერთად ცინიზმი უცებ გაქრა
- არ არი საჭირო იცოდე საცოლეს მიხედე!
უხეშად ვუთხარი და მკლავის ქვეშ გავძვერი, უცებ მწვდა მუცელზე და კედელზე დამაბრუნა
- ნუ მეხები! გამიშვი!
ისევ უხეშად დავიწყე მისი ხელის მოშორება, მანაც ხელი მომაშორა და კედელს დაუბრუნა
- რა იყო ეჭვიანობ?
ისევ ცინიკური ღიმილი დაუბრუნდა მის სახეს, მე კი გავიყინე გული ისე მიცემდა მეგონა მალე გასკდებოდა და ლუკას ჩავაკვდებოდი ხელში,
უცებ ვეღარ მოვიფიქრე რა უნდა მეთქვა პასუხის არ მოსმენის გამო წელზე მომკიდა ხელი და გასწორდა,
- იქნებ გინდოდა კიდეც თათას ადგილზე ყოფნა?
სუნთქვა შემეკრა სისხლის გაყინვასთან ერთად, მთელ სხეულში დაძაბულიბას ვგრძნობდი ყელში ჩხუბისგან გაჩხერილ ბურთმა ცრემლების გადმოყრა მოინდომა და მეც ძლიერად გავარტყი ლუკას სილა
- თავხედი ხარ!
ძლივს ამოვთქვი და ცრემლებს საშუალება მივეცი ლოყებზე დაედოთ ბინა, ხელი ძლიერად ვკარი და ჩემი ოთახისკენ წავედი კარები შევაღე და უცებ რომ შევედი მერე შევხედე საწოლს სადაც თათა მხოლოდ საცვალით იჯდა, ცალი ხელით საწოლს ეყრდნობოდა ცალი ხელი კი გადაშლილ ფეხებს შორის საცვალში ჩაეყო, რომ შემამჩნია სახე სწრაფად შეეცვალა და გასწორდა თუმცა გასწორებას ჩემზე აღარ უმოქმედია დანახვის დროს უცებ შევხტი არ ველოდი გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა, მეგონა ლუკა ჩემ გასაბრაზებლად ამბობდა ამას, სწრაფად უკანა სვლით გამოვედი ოთახიდან შოკირებული ვიყავი, ლუკას დავეჯახე და სწრაფად მივუტრიალდი ალეწილი სახე მქონდა, კარებისკენ წავედი რომ მივხვდი ლუკა გამომყვა მისკენ შევტრიალდი და საჩვენებელი თითი ავუწიე თან უკან უკან დავდიოდი
- რა გჭირს?
ჩემ სახეზე წარბებ შეხრილმა გაკვირვებულმა იკითხა თან სვლა არ შეუჩერებია, არაფერი მითქვამს ლუკამ უცებ აწია ხელი თითქოს რაღაც უნდა ეთქვა და მეც მაშინ გავკარი სამზარეულოს კედელს მხარი და წავიქეცი, წაქცეულს სწრაფად მომვარდა ლუკა
- რა გჭირს მეგი?!
მის კითხვას ყურს ვერ ვუგდებდი უბრალოდ ცრემლები მდიოდა ალეწილი სახით რატომ განვიცდიდი ასე
- მეგი!
ძლიერად შემარხია ლუკამ და მეც სამყაროს დავუბრუნდი
- ნუ მეხები!
უცებ მოვიშორე მისი ხელები და წამოდგომა მინდოდა
- რა?
ისეთი სახით თქვა საერთოდ ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა
თათა გამოვიდა ზუსტად იმ წუთას შეშინებული სახით რომელსაც უკვე მაიკა გადაეცვა ისე ამაზრზენად შევხედე ნებისმიერი მიხვდებოდა რა ხდებოდა, ლუკამაც უცებ ახედა თათას
- რა დედის*ყვნას აკეთებდი ასეთს?!
უღრიალა რაზეც მეც შევხტი თათასთან ერთად თან მე გამომხედა ისევ
- კაი წავალ მარტო დაგტოვებთ
ცინიკურად ლაპარაკი დავიწყე
- რა უნდა წახვიდე?!
ისევ გაურკვევლობაში იყო და ეტყობოდა რომ აფეთქებამდე ცოტა აკლდა
- რავიცი იქნებ რამე დაგაკლდათ
ისევ ცინიკურად ვთქვი და უნდა წამომდგარიყავი მხრებში ძლიერად ჩავლებული ხელით წამომაყენა ისე რომ ვერც მივხვდი რომ ფეხზე ვიდექი თან კედელს მიმაჯახა ტკივილისგან ამოვიკნავლე თან დაჯახების დროს უნებურად წამოსული ბგერები 'აა' ამომხდა, კედელზე აკრულს ლუკა ამეკრო
- გოგო ხო არ გარეკე! რეებს ბოდავ!?
კბილებში გამოცრა და ზედ აკრულმა დამხედა
- არ ვბოდავ! ფაქტია ვერ დააკმაყოფილე! ხოდა გამიშვი და სურვილები დაიკმაყოფილეთ!
ვუყვირე თან თათასკენ ვიშვერდი ხელებს ვხვდებოდი რა სისულელესაც ვაკეთებდი უბრალოდ სხვა ლექსიკონს ვერ ვიყენებდი, ცრემლებსაც ვერ ვაკავებდი, როცა ვხვდებოდი რა უბედური ცხოვრება მქონდა სიცილი მინდებოდა, ტირილთან ერთად
- დავიკმაყოფილო!? ნებას მაძლევ?
დაბალხმაზე თქვა
- კი!
ვუყვირე და მაჯით ცრემლები მოვიწმინდე, უცებ გაადიდა მანძილი დაიხარა და მხარზე მომიკიდა
- 'ნებითა შენითა'!
დააყოლა და ოთახისკენ წავიდა
- გამიშვი! ლუკა გამიშვი!
ვუყვირე და ფეხების ქნევა დავიწყე, ოთახში შევიდა თათაც მოდიოდა კარები ცხვირ წინ მიუკეტა ისე საწყალი სახე ქონდა თითქოს ნანობდა, ძლიერად დამაგდო საწოლზე იმდენად ძლიერად რომ დაგდებისმერე ინერციით ჰაერში ავვარდი, ზევითა სწრაფად გადაიძრო და ზედ მომექცა
- ცხოველივით ნუ იქცევი გამიშვი!
უხმოდ მდიოდა ცრემლები თუმცა ვერ ვიტყვი რომ ღრიალით ტირილი არ მინდოდა
- სურვილებს ვიკმაყოფილებ
გამომიცრა კბილებში თან შემარხია
- გაუშვი ცოდოა!
კარებზე კაკუნით გამოძახა თათამ გაიგო კი? ჩემს ხელებში გახლართა თავის თითები და ძლიერად ჩამჭიდა თავს მაღლა გამიკავა თან ყელზე მწვდა
- აუ ლუკა!
ხმამაღლა დავიწყე ტირილი ნერვოზი მქონდა აკიდებული თან ყელში შეხებისგან სხეული დამეხორკლა სხვა ათას გრძნობასთან ერთად, მაინც მოქმედებდა
- გეყოფა!
ამოვიტირე და ისიც გაჩერდა სახეზე დამხედა თან წამით დამაკვირდა, სიბნელეში სულ ოდნავ ვარკვევდი წყლიანი თვალებით მის სახეს
- ჯერ არც დამიწყია
წყნარად თქვა
- გთხოვ არ გინდა რა გამიშვი
ვეცადე დავწყნარებულიყავი მისი შიში არ მქონდა მისი იმ დღიდან არ მეშინოდა როცა პირველად შემეშინდა, როცა მივხვდი რომ არ უნდა შემშინებოდა, ისევ ჩუმად მაკვირდებოდა რამდენხანს შევიკავებდი ცრემლებს და ბოლოს დიდხანს მაინც ვერ შევძელი ყოველ ფიქრზე მაწვებოდა ცრემლები დაწოლილზე ლოყებზე ჩამოსვლაც კი არ უწევდა,
წუწუნიც რომ ამოვაყოლე, ცალი ხელი მიშვა და კისერში შეაცურა, გაკავებული კისერით ბაგეებს უხეშად დაწვდა და მტრედების ფრთხიალი ვიგრძენი სხეულში გრძნობები ერთმანეთში აირია თუმცა ეს სასიამოვნო იყო, მეორე ხელიც კისერში შემიცურა და მოხერხებულად განაგრძო კოცნა, გული მეწვოდა როცა ახლა მე მკოცნის როცა ჩემი გრძნობებით თამაში გამოსდის, როცა ჩემით თამაში გამოსდის და მერე საერთოდ არც შემომხედავს მხრებზე ოდნავ მივაჭირე ხელი მოშორების მიზნით ისიც ნებიერად დამყვა და ნელა მომშორდა სისველეს ვგრძნობდი ბაგეებზე და თვალები გახელას სულ აღარ ლამობდნენ
- ცუდად ვარ, მტკივა ლუკა...
დაბალხმაზე ხმა ჩაწყვეტილი ხმა ამოვაყოლე თვალების მძიმედ გახელას იმის ტკივილი იყო რომ მიყვარდა ის ვინც არ უნდა მყვარებოდა
- რა გტკივა
ზევიდან დამხედა და თვალიდან გადაგორებულ ცრემლს გააყოლა თვალი
- აი აქ გულის არეში
ხელი მოვისვი და თვალები ძლიერად დავხუჭე რომ ცრემლები შემეკავებინა
- მისთვის არც კი მიკოცნია
დაბალხმაზე მითხრა თან ტუჩებზე დამხედა
- შიშველი იყო
დავაყოლე მის სიტყვას
- ჩჩჩჩ აღარ გააგრძელო
შუბლზე მომაკრო ტუჩები მისი სიწყნარე მეც გადმომედო და კოცნის დროს თვალები წამით მიმენაბა
- მინდა რომ სამყაროდან გავქრე,
დაბალხმაზე ამოვილაპარაკე ისევ და ცრემლები მოვიწმინდე
- რეალურად შენ უბრალოდ გინდა რომ გიპოვონ
დაბლა ჩაიწია საუბარშივე მუცელზე მაიკის ზევიდანვე მაკოცა და თავი დამადო
- წამო სამყარო მოვძებნოთ სადაც მარტო სიყვარულია
სადაც შემეძლება შენს ტუჩებს ისე შევეხო რომ არ ვინანო როგორც ახლა!
წყნარად საუბრობდა და მეც ცრემლებს ვიწმენდი ნამიოკი იყო? თუ მითხრა რომ ჩემს მიმართ გულ გრილი არ იყო ვერ გამეგო ზუსტად რა თქვა თუმცა გულს სასიამოვნოდ მოხვდა, ვერ გამეგო სინანულში იგულისხმა რომ მეთამაშა თუ ჩემს გამო წუხდა
- არ არსებობს მაგდაგვარი საერთოდ არაფერი
- დავაარსოთ
თავი ოდნავ წამოწია და ოდნავ აწეულ მაიკასა და შარვალს შორის გამოჩენილ მენჯზე მომაკრო ტუჩები
რაზეც წამით დავიჭიმე მან კი ჩვეულებრივ წყნარად დააბრუნა თავი მუცელზე და წელს წვენოთ ხელები შემიცურა მოხერხებულად მომხვია და თვალებიც დახუჭა
- ისუნთქე!
უცებ დააყოლა და როცა მივხვდი რომ არ ვსუნთქვადი შემრცხვა, ადგომის არც თავი მქონდა და არც სურვილი, თმებში შევუცურე თითები და წყნარად დავიწყე თითებით თამაში, ტირილისგან დაღლილი თვალები დავხუჭე რომ დამესვენებინა და სრულად ვეცადე მოვშვებულიყავი ყველანაირი დაძაბულიბისგან......

ტელეფონის ბზუილი მაღვიძებს და მეც გადატრიალებას ვცდილობ ბზუილით შეწუხებული თუმცა სხეული რომელიც ზედ მეწვა საშუალებას არ მაძლევდა,
ჩემს წრიალზე მასაც ეღვიძება და ღმა შესუნთქვასთან ერთად ცალი მოჭუტული თვალით წამოიწია თან ამომხედა
- მოისვენეე
თქვა ძილისგან დაბოხებული ხმით და თავი ისევ დამადო შეცვლილი მხრით რაზეც უცებ გამაჟრჟოლა
- ლუკა ტელეფონი რეკავს
ამოვიკრუსუნე და სიბნელეში განათებულ ტელეფონს გავხედე ლუკაც ბუზღუნით გადაწვა გვერდზე და მეც სწრაფად გადავწვდი ტელეფონს რომელიც გაითიშა 6 გამოტოვებული ზარის მერე გავოგნდი როგორ ვერ გავიგე მეთქი მაგრამ თუ იმასაც გავითვალისწინებთ რომ ხმა ძალიან დაბალ ხმაზე მქონდა და არ ბზუოდა გამორიცხული არ იყო,
პირველივე უცხო ნომერზე გადავრეკე და მალევე მიპასუხეს თუმცა მანამ ხმას ამოიღებდნენ მუსიკის ძლიერი ხმა ჩამესმა ტელეფონში
- დიახ?
დავაყოლე გაკვირვებული ხმით და ნაცნობი მოსაბეზრებელი ხმის მერე ლუკასკენ გავაპარე თვალი
- რაშვები არ მოდიხარ?
ჩაყვირა მუსიკის ხმაში ლაშამ ტელეფონს და მეც ძლივს გავარჩიე რა მითხრა
- სად?
- კლუბში ვართ რამდენი ხანია თათამ მითხრა მოვლენო
ისევ და ისევ ძლივს გავარკვიე რა მითხრა და თვალებიც გამიფართოვდა
- თათაც მანდ არი?
სწრაფად ვიკითხე და როცა დადებითი პასუხი მივიღე სასწრაფოდ მისამართი ვიკითხე
- გესმოდა ხო ასეა?
გადავხედე ლუკას რომელსაც თავი წამოწეული ჰქონდა
- კი
არ უარყო და თავი ისევ საწოლზე დადო
- ადექი ლუკა თათა იქ არ უნდა იყოს
სწრაფად გადავედი საწოლიდან და კარადას ვეცი
- იყოს მე რა
- შენი ცოლი მაინდამაინც სხვასთან უნდა იწვეს?
ვერ შევძელი პირდაპირ მეთქვა სათქმელი და ისევ შორიდან მოვუარე
- მაინც ათას ყ*ეზე გადამხტარია და ბარემ მოს*ყვნია პატრონი
ხელის ჩაქნევით თქვა
- გეყოფა, მაგის გამოსწორებასაც შეძლებ თუ ადგები და გახვალ რომ გამოვიცვალო
მართლაც რომ წამოდგა
- გამოიცვალე მერე
უდარდელად თქვა და ფანჯრისკენ დინჯად წავიდა
ვიცოდი რომ მასთან ლაპარაკს აზრი არ ქონდა ამიტომ მისგან ზურგით შევტრიალდი, მანაც დიდის ამბით გადაწია ფარდა და მაინდამაინც მაშინ შემოვიდა გარე განათებების შუქი ოთახში
- არ გამოიხედო არც გაიფიქრო ლუკა!
მკაცრად ვუთხარი ხმა არ ამოუღია წყნარად გამოაღო ფანჯარა, მეც უცებ შევაქციე ზურგი და სწრაფად გადავიძრე ყველაფერი, შარვალი ამოვიცვი და ზევიდან შავი გრძელ მკლავიანი ტოპი გადავიცვი,
- ვსო მზად ვარ კარადა მივკეტე და ლუკაც ისე გამარჯვებული ღიმილით მოტრიალდა თან ისე რომ ჩემთვის არც შემოუხედავს
- რა იყო? გამოიხედე?!
სწრაფად ვახალე კითხვა წამოსულს
- ნწ
წყნარად დააყოლა და ოთახიდან გავიდა დაეჭვებული მივვარდი ფანჯარას სწრაფად გადავიხედე და არემარეს თვალი მოვავლე თუმცა საერთოდ ვერაფერი დავინახე ისეთი რო უბრალოდ გამღიმებოდა მაინც, მხრების აჩეჩვით მოვკიდე ფანჯრის საკეტს ხელი რომ მიმეკეტა უცებ თვალი მოვკარი ადგილს სადაც მე ვიცვლიდი, ფანჯრის ანარეკლში ის ადგილი ჩანდა სრულიად გარკვევით სადაც მე ვიცვლიდი ავდუღდი ' ოხ ეს ვირი' ამოვიბურდღუნე და ფანჯარა გაბრაზებულმა მივკეტე ოთახში უნდა გავსულიყავი ლუკამ მომყვირა მაიკა გამომიყოლეო და მეც უხეშად ჩავავლე მაიკას ხელი თუმცა წამოსულ სურნელზე ლამის თავბრუ დამეხვა და უნებურად წავიღე მაიკა სახისკენ როგორც უნებურად შევისუნთქე ჰაერი ხელახლა, ოთახში ლუკა არ დამხვდა ამიტომ სამზარეულოში გავფრატუნდი და მაიკა ხელშივე მივაჩეჩე, წყალს ისე მოწყურებული სვამდა არ ვაცადე
- თავხედო!
მივაყოლე, გაბრაზებულმა და უჯრიდან კიტკეტი გამოვიღე გავხსენი თუ არა გემრიელად მოვაკბიჩე თავი და მერე შევტრიალდი ლუკასკენ რომ ზურგი არ შემექცია, კარადას მივეყრდენი და კიტკეტს ქაღალდი იქით- აქეთ გადავუწიე პირისკენ წავიღე ხელი ლუკამ მაჯაში ჩამავლო ხელი მისკენ მიწია და ჩემი კიტკეტი ნახევრამდე დაიყვანა
- არააააა! ჩემი კიტკეტიიი
მაშინვე წამოვიკივლე, ამოტირებით და არ არსებული ცრემლები მოვიწმინდე
- თუ გინდოდაა ვერ თქვი გიყიდიდი
- ახლა ვერ მიყიდი, კარგი იყო მარა რაღაც აკლდა
დააყოლა და ისე გამომხედა არ შევჩნიე რომ მივხვდი რეალურად რაზე თქვა
- აღარ გაჭმევ!
კიტკეტი დავმალე და მანაც ჩაიცინა, ლოყა რომელიც ეჩხვლიტებოდა ისევ ეს ლოყა რომელიც ბოლოს მიღებდა, ისეთი საყვარელი იყო მინდოდა იმ საყვარელ ლოყაზე მეკოცნა
- კაი ჩაიცვი სხვა რამე და წავიდეთ
თქვა და ჭიქაში დარჩენილი წყალი მოსვა
- არ მინდა წამოსვლა შენ საცოლეს შენვე მიხედე
- გთხოვ არ დაიწყო რა, ჩაიცვი და წავიდეთ,
ბუზღუნით მოვაცალე კიტკეტს ქაღალდი დარჩენილი კიტკეტი ტუჩებს შორის მოვიქციე შევტრიალდი ნაგავი გადავაგდე და როცა მოვტრიალდი ვერ მივხვდი უცებ რატომ დაიხარა ლუკა ჩემსკენ კიტ-კეტის მეორე მხარეს წაავლო ტუჩები და ჩემს ტუჩემს ოდნავ შეეხო ჯერ ისედაც მოულოდნელ ქცევაზე თვალებ გაფართოებული ვიყურებოდი მერე შეხებაზე მთელ სხეულში გამცრა ლამის გონება დავკარგე გავიყინე, იგრძნო როგორ დამაჟრიალა რაზეც ჩაიღიმა კიტკეტი მოაკბიჩა და გასწორდა
- აი ეს გემრიელი იყო,
დააყოლა თვალი ჩამიკრა მაიკა მხარზე გადაიკიდა და სამზარეულო დატოვა
ჯერ ტანი მერე ღიმილი მერე შეხებაა ყველაფერი ერთდროულად მიღებს ბოლოს, საკუთარ თავს ვებუზღუნებოდი ვერაფერი რომ ვერ ვთქვი ვღელავდი იმაზე თუ ახლა რას იფიქრებდა ლუკა, როცა მივხვდი რო უნებურად ვისვამდი ტუჩებზე ხელს ენაზე ვიკბინე და ოთახში გავედი სახლში არ იყო დიდი ალბათობით გავიდა მეც დრო გამოვიყენე და შავი ტანზე მომჯდარი მუხლის ოდნავ მაღლა კაბა ჩავიცვი გავემზადე და ოთახში უკვე მზად მყოფი გავედი დივანზე მჯდომი ველოდებოდი ლუკას ცოტახანში კარები ხმაურიანად რომ შემოაღო, უცებ წამოვყავი თავი ხმაურზე და ნაცნობ ხმაზე თვალებ განათებული გავვარდი შემოსასვლელში
- ერეეე!
ვიყვირე თუ არა მაშინვე ინერციით ვეცი ჩასახუტებლად და კისერზეც დავეკიდე ვინაიდან ისეთი კაბა მეცვა მენჯებზე ვერ შემოვუსკუპდებპოდი
- როგორრ მომენატრეეე როგორ გნატრობდით რომ იცოდეეთ!
ვწუწუნებდი მათი ნახვით უზომოდ ბედნიერი
- მეც ძაან მომენატრე ჩემო ციცნქა
თქვა თან ჩემიანად დატრიალდა მოხვეულს ყელში მკოცნიდა თან ხელებსაც ძლიერად მხვევდა ჩამოსვლის დროს ანჯეი ისე მოუთმენლად მელოდებოდა მეორე მას რომ არ ჩავხუტებოდი მოვკვდებოდი
- მოდიი ჩემთაან თურმე რა რთულიაა უთქვენოდ დავიატნჯეე!
თან ვსაუბრობდი თან ანჯეის ხმაურიანად ვკოცნიდი
- რაა კარგი სუნი გაქქვს
ანჯეის ხმაც საყვარლად ჩამესმა და ახლა მის სიტყვებზე გადარეული ბედნიერმა ხელახლა დავუწყე კოცნა
- ჰე ახლა გელოდებით შემდეგებიი
ანის მწარე ენა თავს არ მანებებდა და ახლა მას მოვხვიე ხელები,
- არ გაბედო მეორედ სადმე წასვლაა ერთი დღითაცც კიი!
გაფრთხილებითვე წავედი მისკენ და ახლა მას მოვხვიე ხელი
- ჯოხი ჯოხიი! არაო რა გავხდიო კაცო მაცადე ჩამოვედიი ნახე რა გიყო,
ნანა აქეთ მემუქრებოდა და მეც სიცილით მოვეხვიე
- რატომ არ მითხარით რო ჩამოდიოდით
ვკითხე თან ოთახში შევატარე ლუკაღა იყო ბოლო და ისე ბედნიერმა გავხედე ხტუნაობით მივეხუტე მასაც ისე რომ მისთვის არ შემიხედავს მოვშორდი და ხტუნაობით წავედი ჩამოსულებისკენ მივხვდი რაც გავაკეთე და გაშეშებულმა გავხედე ლუკას რომელმაც ხელი ჩამიქნია
- რახდება რა ჩაზმანულები ხართ
ერეკლემ იკითხა და ორი ლურჯ თვალება ერთად მაჯადოვებდა
- მისმა საცოლემ კლუბში მიგვიხმო
ცოტა შევაფორმე
- ჰააა რაკაი დროსსს მეც მინდა
წამოფრინდა ანი
- არაო წინაზე რა იყოოვოოო საშინელება იყოვოო და ახლა მინდააოო აიი რო აგარტყა ღირსი ხარ,
სწრაფადვე ჯღანვით გავხედე გამოჭერილს და ისიც გამეკრიჭა
- ჩვენებთან ერთად რა უჭირს,
ისევ ყურებამდე გაკრიჭა თითქოს სტომატოლოგიურში ყოფილიყო თან თვალი ამარიდა
- მაიმუნი
ჩავიდუდღუნე და ანჯეის გავხედე საუბარი უნდა დამეწყო
- მეგი ჯერ გვეჩქარება მერე ილაპარაკეთ
დააყოლა ლუკამ თითების ტრიალით და გამახსენდა რომ ნამდვილად არ იყო საუბრისთვის კარგი დრო
- რა კლუბები აგიტყდსთ გოგოებს?
ჩაერია ნანა კოლების შეკვრით
- ბიჭებთაან
დააყოლა ანამ და უცებ ნანას გაფართოებულ თვალებზე გადაასწორა
- ამათთან დედაა ერე ხო მოდიხარ?
სწრაფად გახედა ანიმ ჩემ ძმას
- შენ გინდა?
კითხა თითქოს არ იცოდა თუმცა რომ ეზარებოდა ცხადია
- კი
- ხოდა წავიდეთ მაგის დედაც ვატირე
დააყოლა და მეც წამოვდექი - ხოდა ვსო წავედით თორე ვნებიანი საცოლე ინერვიულებსსს'
ცინიკურად ვთქვი ლუკას გავხედე და მოკლე კაბას ხელი ავუსვი რაზეც ლუკამ თვალები ააყოლა და ვინანე რომ გავაკეთე,
- შენ დას ეს კაბა ვერადა ვერ გავხდევინე
უცებ ახედა ერეკლეს და წამოდგა
- რო შემოვედი პირდაპირ თვალებში მეცა წესიერადაც ვერ ჩამეხუტე არასწორი ვიყო
ლუკას სიტყვებს შეუბა მხარი ერეკლემ და მინდოდა იმ ბოროტულ მომღიმარ ჩაჩხვლეტილ ლოყაში სილა მეთავაზებინა,
- არც ისეეე ნუ გაქვს წიკებიი
დავაყოლე და ლუკას ბოროტული მზერით გავხედე რომელიც ისე იდგა გეგონება გვირგვინს ადგავდნენ
- დედა რა გეშველებათ
სიცილით წამოდგა ნანაც
- ამხელა ბიჭი ხარ ბიჭოო საცოლე გყავს და ამ გოგოს წვალება გიხარია გრცხვენოდეს უტვინო
ბოლოს ამოილაპარაკა წასასვლელად ნელა დაიძრა,
- ეეე დედა რას ჩამაბანძებ ხოლმე რა
ამოიბუზღუნა ლუკამ და ნანამ ისე გააწყვეტინა
- ვსო ჩუმად იყავით დაღლილი ვარ წავედი მე და ანჯეი ვიძინებთ
ანჯეის ანიშნა ხელით და ანჯეიც ისე დამყოლად მიუახლოვდა ვიფიქრე გამოწვრთნათქო
- ვა ვაა ვისაუბრებთ ანჯეი მე და შენ
თვალებ მოჭუტულმა ვუთხარი და მასაც საყვარლად ჩაეცინა რაზეც სიყვარულის ბუშტი ისევ გამისკდა და სიტყვიერად მოვესიყვარულე
- კაიი გადი დროზე ჰე
- ააა მოიცა დედა რაღაც უნდაგითხრა
ხმამაღლა თქვა ლუკამ და გვერდი უნდა ჩაევლო ჩემსკენ გადმოიხარა
- შენ მერე მოგხედავ
დაბალხმაზე მითხრა მხარი გამკრა და წავიდა მეც ნანასთან მიმავალს დავეჭყანე და უკვე კარებში გასულ ერეკლეს ამოვუდექი
ერეკლემ მიგვიყვანა ნაცნობ ამაზრზენ ადგილას, შესვლისთანავე ვინანე წამოსვლა, თუმცა ვერაფერს ვიზამდი წითელი და ლურჯი განათებების ციმ ციმმა თვალები მატკინა, ხმამაღალმა მუსიკამ კი შესვლისთანავე თავი, ლუკა წავიდა წინ და ჩვენც მას გავყევით ბართან ჩამოჯდა ერეკლე და ანიმაც მას მიბაძა, სასმლისა და მოსაწევის არეულ სუნზე ძლივს ვსუნთქავდი დამანჭული სახით, ერეკლემ მაშინვე სასმელი მოითხოვა ანი გარემოს ათვალიერებდა ჯერ კიდევ, ლუკა ჩემკენ დაიხარა და ყურთან ხმამაღლა ჩამყვირა თათა უნდა მოვძებნოვო, მეც თავი დავუქნიე ახლა ჩემ ძმას გაყვირა და ერეკლემაც იგივეჟესტი აჩვენა თან მის გვერდით მიშტერებულ გოგოს კოცნა გაუგზავნა რაზეც ანის რეაქცია გადასარევი იყო ისე უცებ შეკრა კოპები და ისე უცებ გადაუდგა წინ კაი გოლიათივით თითქოს მის იქით ვერაფერს დაინახავდა
- გაკოცო?
გაძახა და ანისკენ დაიხარა, ანიც უცებ უკან გადაიწია
- ბლიად წამოდი თორე შენ ძმას მივგუდავ
ერეკლეზე გაღიზიანებულმა ბუზღუნით ხელი ჩამავლო და ხალხში ჩემიანად გაძვრა
- მე რა შუაში ვარ
გავყვირე და პასუხისთვის სმენა დავძაბე
- მომაძებნინე......
ხალხში მივძვრებოდით და უკვე მომაბეზრებლად მეორდებოდა ერთიდაიგივე ქცევა, წინ წასულ ლუკას ისევ მიეჯახა ცეკვით გოგო და ეცადა ლუკა ცეკვაში აეყოლებინა, ბოდიშიც დააყოლა დაჯახებაზე ნერვოზი ამეკიდა თვალები ავატრიალე გვერდზე გავიხედე თვალის არიდების მიზნით, ხალხსაც მობეზრებულად შევხედე
ალექსანდრე? ალექსანდრეს მივამსგავსე ბიჭი რომელიც კიიბეების ქვეშ პატარა ბართან იჯდა, ისე დავქაჩე თვალები თითქოს გამადიდებელი ჩავისვი და როცა ალექსანდრეს ყოფნაში დავრწმუნდი მისკენ წავედი და ლუკაც ჩემთან ერთად წამოვათრიე თუმცა ხელი უცებ შევუშვი და ხალხში პირველი გავძვერი ალექსანდრეს წინ მანამ უცხო გოგო ჩამოჯდებოდა მე ავსკუპდი მაღალ სკამზე და ალექსანდრეს ყურადღება მივიქციე
- გამარჯობა
ჩემი ნახვით ისევ გაკვირვებულმა გამომხედა, მოწყენილი მზერით თითქოს რაღაც აწუხებდა და დალევით ცდილობდა დაკიდებას,
- ვა მეგი
გამომხედა და ისეთი ხმა ქონდა რო ვფიქრობ მეტი არ უნდა დაელია
- აქ შენ რა გინდა
კითხვა დასვა ჭიქა ტუჩებისკენ წაიღო, მაჯაზე ვწვდი და ჭიქიანი ხელი მაგიდაზე დავაბეუნებინე
- თათასთან ხდება რამეები, არ გინახავს?
მოკლედ ვუთხარი კითხვასთან ერთად და ლუკას გავხედე რომელიც უკვე თავზე დაგვადგა
- ზდაროვა
ძლიერი ჩაჭიდებით ჩამოართვეს ხელი რაც ლუკას გვერდით ვნახე მისახვედრი იყო რომ ერთმანეთის გაცნობა კარგა ხანია მოასწრეს
- და ცნობისთვის უკვე გითხარი რო შენი მეზობელი ვარ?
დააყოლა და თვალები გამიფართოვდა
- ვათ?! აქამდე სადდ იყავიი არც კი შემიმჩნევიხარ
- ხო ვიცი სამსახურში ვარ ხოლმე და ზოგჯელ თუ გავიჩითები ასეთ ადგილას
თქვა და ისევ წაიღო ჭიქა ტუჩებისკენ იგივე ქცევით გავაჩერე,
- და მაინც უნდა გიცნობდე აქამდე
დავაყოლე და მის ღიმილს დავაკვირდი რომელიც მომეწონა
- რაშვებით ერობით
- კი არ ვერთობით ოღონდ ამ ამაზრზენ ადგილს მომაშორეთ უბრალოდ თათას ვეძებთ,
შეცხადებით ვთქვი და თვალები ავატრიალე
- ეე ეგენიი რომელი იყო არ ვიცი მარა თათა და ერთი ნაცნობი როჟა მაღლა დატყდნენ და თუ მალე ახვალ მიუსწრებ ძმა
უფრო ლუკას უთხრა ვიდრე მე
და ლუკამაც ჯიგარი ხარო
- და რა ხდება მაღლა
რეალური გაკვირვებით ვთქვი თუმცა ლუკა მაშინვე კიბეებისკენ გავარდა
- კაიი შეგვეხმიანე,
ლექსოს მივაძახე და ლუკას გავეკიდე, კიბეების პატარა მოაჯირს ვეცი უნდა ავსულიყავი მკლავში ჩავლებული ხელით შემაჩერა ვიღაცამ
- სად გარბიხარ ჯერ ჩემთან იცეკვე
ხმის პატრონს რომ გავხედე მთვრალი ლაშა რომ ამოვიცანი უცებ დამიარა ზიზღის გრძნობამ თუმცა მიზეზს ვერ მივხვდი, ლუკამ შემამჩნია რომ აღარ მივყვებოდი და თითქმის ასული კიბეებზე უცებ გაშეშდა გამომხედა და დაკვირვება დაიწყო
- შენთვის არ მცალია
ვთქვი და შეტრიალება დავაპირე მკლავით მისკენ მიმწია და წელზე მოხვეული ხელის დახმარებით სხეულზე ამიკრო, ლუკამ მაშინვე სწრაფად ჩამოირბინა რამდენიმე საფეხური თუმცა ვანიშნე რომ გაჩერებულიყო და ისიც ისევ ყოყმანით გაჩერდა
- მომისმინე ახლა არც შენი დრო არც ცეკვის სურვილი და არც შენი ნერვები მაქვს
ხელისკვრით მოვიშორე და კიბეებზე სწრაფად ავედი ლუკაც წყნარად შეტრიალდა და გზა განაგრძო მალევე დავეწიე ლუკას და გვერდში ამოვუდექი
- ჩათლახი
ის ისევ ლაშაზე ფიქრობდა
- აქ სულ ოთახებია და სადმე აქ არი?
- კი აქ არი
- და იმდენი ოთახია რანაირად გავიგოთ სად არის
ისევ დავსი კითხვა და მანაც მხრები აიჩეჩა
- ან 30 ში ან 18 ში
უკნიდან მოძახებულ ხმაზე დენდარტყმულივით გავიხედეთ და ალექსანდრე რომ იდგა თან გასაღებს ათამაშებდა ეს ბიჭი მაგრად მომწონს ფიქრებშივე დავადასტურე და ლუკას გავხედე რომელმაც ზუსტად იმ დროს გამომხედა,
- აქამდეე რატოო არ გიცნობდიი!
სიცილით ვუთხარი და ისიც მომღიმარი მოგვიახლოვდა თან ლუკას გასაღები გადმოუგდო,
- ეგ კაი მარა ახლა უნდა შევუვარდეთ ჯელტმენს რომელიც გოგოს ჟი*ავს?!
ლუკამ თქვა თან დამხედა
- რას მიყურებ ცენზურა დაარღვიე ბოდიში სადაა?!
მეც ავხედე კოპებ შეკრულმა და დოინჯები შემოვირტყი,
- გაჩერდი თორე შეგაგდებ პირველივე კარებში,
დამემუქრა ღიმილით,
- ოეე გააკეთეს ბავშვი რადროს ეგაა,
უკვე სიცილით თქვა ალექსანდრემ და მეც მივაშტერდი როგორ უზომოდ უხდება სიცილი და ეს სულ სერიოზულ სახეს კერავს,
- კაი მაგის დედავატირე წამო 30 ში,
გასაღების აგდებით და დაჭერით თქვა და ოთახისკენ წავიდა, კარებს ნელა მოარგო გასაღები და ისევე ნელა შეაღო
- შენ დაკეტე ყურები
ღიმილით ამაფარა ყურებზე ხელი ალექსანდრემ ლუკა კი ქურდს გავდა ისე ჩუმად აღებდა კარებს თავი შეყო და მალევე გამოყო
- არ არი ხო?
ალექსანდრემ კითხვა
- მაიცა ვერ დავინახე
სიცილით თქვა და თავი კიდე უნდა შეეყო, ლექსომ ზურგის საყელოში ჩაავლო ხელი და გამოწია
- კაი ნუ გაგიტკბა თორე დაგვინახავენ და ჩვენ წაქვკუზავენ მერე,
სიცილით თქვა რაზეც მეც გამეღიმა, ისევ ქურდივით დაკეტა კარები და მხრებში გასწორდა მეთვრამეტე ნომრისკენ წავედით კარები ისევ ქურდივით გააღო ლუკამ და თავი ისევ შეყო
- ის არი?
ისევ ალექსანდრემ იკითხა,
- ჰო
- მერე რა წყნარად ხარ მე კი არ მომყავს ცოლად
კოპები შეკრა ალექსანდრემ და მეც თავი გავაქნიე მომავალ სხეულებზე უცებ შევხტი და ერეკლე და ანი რომ იყვნენ ახლოდან ავხედე და ანიც უცებ დამეკიდა კისერზე
- მძიმე ხარ გოგო
ამოვიწუწუნე ძლივს
- მეგონა გაუპატიურებდნენ
ერეკლემ თქვა და ლუკას დაეყრდნო რაზეც გაგვეცინა ანის მუჯლუგუნი მივცხე და ჩუმად გადავუჩურჩულე
- დალია ხო?
ანიმაც თავის ქნევით დამიდასტურა აჰამმო
- ზდაროვა ძმა
ახლა ალექსანდრეს გადახედა
- შენ ფიქრობ რო ლუკა ყ*ეა?
დააყოლა ფეხზე ძლივს მდგარმა და მეც ხელი მივარტყი უზრდელობისთვის რაზეც თავი ძლივს შეიკავა ძირს გათხლეშვისგან
- კი
ალექსანდრემაც ღიმილით დააყოლა და ლუკამ ისეთი სახით გამოხედა პირზე ხელს ვიფარებდი,
- მაშინ გავიცნოოთ ერთმანეთიიი
ბედნიერმა გაუწოდა ალექსანდრეს ხელი და ალექსანდრემაც ვეღარ შეიკავა სიცილი და ისევ მოგვხიბლა ჰოლივუდის საყვარელი სიცილით
- მთვრალი ხარ თორე დაგენძრეოდა
ჩაიდუდღუნა ლუკამ თავისთვის
- მეგის მეზობელი ვარ კაროჩე მერე აგიხსნით რაა ყველას ახლა ლუკას საცოლეს ჟი*ავენ და თუ არ გავაშველეთ ცხრა თვეში ოც ტყუპს გამოჩეკავს,
თქვა და ანიც იმხელა ხმაზე აკაკანდა, ხელი რო არ ამეფარებინა მთელი კლუბი გაიგებდა,
- მართლა ბიჭო იმენა ცოლი გინდა თუ ცოლი გაქირავებით, ერთი ღამე ოთხასი დოლარი,
ბოლოს ხმა დაიწვრილა და ხელის მტევანი მოტეხა
ამაზე ისევ აკაკანდა ანი და უკვე ორი ხელი მჭირდებოდა მის გასაჩუმებლად
- ჰეე ახლაა!
ისევ ალექსანდრე ჩქარობდა
აშკარად ვერცერთი ბედავდა შესვლას
- შედი ახლააა!
ლუკას უჯიკა ალექსანდრემ
- შიგ ხო არ გაქ მაგ დროს რო შემომივარდნენ იმასაც მივაყოლებ ზედ
ფაქტია გრძნობებში შედიოდა ლუკა
- კაი გააჯვით მე შევალ პროსტა გოგოები გადით
თქვა კისერი გაატკაცუნა კედლისკენ მიგვწია კარებს მეტრაზე მოშორდა და კარები წიხლით შეაღო
- მოვედი შე ათას ყ*ეზე გადამხტაროოო!
ყვირილით და ხელების შლით შეაჭრა ერეკლემ ოთახში ლუკა და ალექსანდრე კარების გვერდიდან იყურებოდნენ და არ შეუმჩნევიათ, ქამარას გასახსნელად წვდა და ისე გააკეთა თითქოს საწოლზე მწოლიარე წყვილი რომელიც დაძაბულები ზეწარს იფარებდნენ ახლა შეამჩნია და უცებ გაშეშდა, ქამარს ხელი უშვა და უცებ წაივლო თმებზე ხელი, ყურების საშუალება მოგვცეს რადგან დაფარული იყო ყველაფერი და უფრო სასაცილო იყო,
- აუუ ბო*იშვილი ვიყო! ამერიაა ტოო, აუ ოთახი ამერია იზვინი რა ბრატ არ გაატრაკო ტ*ვნა განაგრძე მთავარია ტვინი არ მომი*ყნა!
ხელებს აყოლებდა საუბარს და ისე სასაცილოდ აკეთებდა ამ ყველაფერს ჩუმი სიცილისგან ვიგუდებოდით, ლუკაც ძლივს იკავებდა თავს,
- ეს გოგო კი არა იმდენი *ლე აქ შედებული ტვინიც გამოუ*ლევდა, აღარაფერს ვეუბნები და აბა შენ ააჯვი ეხლა მაგედან განდონო ბავშვო, იმას შევეცი ხუთ წუთში კიდე აქ რო იყო ვინც არ გაკნავლოს!
მოკრულ მუშტს ზევიდან გაშლილი ხელი დაარტყა შეგინების მიზნით და გიგაც ცდილობდა წამომდგარიყო კარებს უცებ ჩამოეფარნენ ლუკა და ალექსანდრე და თათაც და გიგაც მათი დანახვისას ერთიანად გაშრნენ,
- ამას შეგტენი შენ ნა*ოზარო!
უღრიალა ერეკლემ და გიგას დაფაცურების ხმაც გაისმა,
- შარვალი ჩაიცვი შე ყ*ეო! გოგოები არიან აქ!
წყნარად თქვა ლუკამ და ცოტახანში შარვლით ჩაგვიქროლა გიგამ.......
სახლში მყოფები ვიყავით უკვე თათას გაგნარული ეძინა, ერეკლეს და ანისაც ეძინათ მე წიგნს ვკითხულობდი სამზარეულოში ლუკა კი გასული იყო სადღაც, თათასთვის საერთოდ არაფერი გვითქვამს არანაირი შენიშვნა არანაირი ყვირილი და კივილი უბრალოდ ჩაიცვა და წამოვედით
- რატო არ გძინავს?
გავიგე ხმა და მეც შეხტომით ავხედე სამზარეულოში შემოსულ ლუკას
- როდის მოხვედი არ გამიგია,
- ხო ვიცი
წყნარად თქვა მაცივარს მიეყრდნო,
- თვალები გეტკინება,
დააყოლა და უკვე თავზე დამადგა
- რას კითხულობ?
დამისვა კითხვა და წიგნი ამაცალა, სათაური ხმამაღლა წაიკითხა
- რომანები გევასება?
გაიცინა და წიგნი დამიბრუნა
- ისე მანდ რო ჰოლანდია ისეა ეგ ჩემისა აღწერილი გოგო რო ვიყო მივცემდი,
გაცინებით თქვა და მეც სიცილის მაგივრად გამიკვირდა,
- ე საიდან იცი რო ჰოლანდია აქ
- ვიცი ვიცი ადე მეძინება და დაიძინე თორე ხვალ მივდივარ და ვერ დამემშვიდობები
თქვა და მეც უცებ წამოვხტი დაბალხმაზე შეკივლებით
- ხვალლ?!
და როცა მივხვდი რომ ემოციები ვერ გავაკონტროლე ვეცადე არ შემემჩნია აღელვება და უზომო წყენა რომელიც ცრემლების გადმოყრას მანდომებდა
- ჰო რა მოხდა?
ღიმილით დამხედა
- არაფერი მეგონა ორშაბათამდე ისვენებდი
დავაყოლე და თმა ყურსუკან გადავიწიე,
- ხო და წამო
ხელი ჩამავლო შუქი ჩააქრო და წინ წავიდა
ოთახში თათას დავხედე რომელსაც სეტკიანი კაბა ეცვა და მხოლოდ საცვალი, მაგიდაზე დაედო ცალი ფეხი და ღრმა ძილში იყო
- ნანა დეიდს რას იფიქრებს
დაბალხმაზე ვთქვი
- კარგს არაფერს წამო,
ისევ წინ მიბიძგა და ოთახში შესულმა მეც კარადისკენ ავიღე გეზი, ლუკამ მაშინვე მაიკა გადაიძრო შორტი ამოიცვა და დაწვა
- არ გამოიხედო და არც ადგილი გამოიცვალო თორე ნანასთან გავალ!
მანაც ჩემ სიტყვებზე გაიცინა და ზურგი მაქცია მეც გამოცვლის დროს მივბობღდი ჩემს ადგილას, ლუკამ მაშინვე მომხვია ხელი და მუცელზე თითების თამაში დაიწყო ყოველი მისი შეხება მძაბავდა პეპლებთან ერთად ვიყავი და თან მსიამოვნებდა
- ხვალ რატო მიდიხარ
დავუსვი კითხვა რაც ყველაზე მეტად არ მასვენებდა მასზე ზურგით აკრულს
- შენში რამეს ცვლის?
წყნარი ხმით დამისვა კითხვა და თითები გააჩერა
- ალბათ კი
ვთქვი და მისკენ გადავტრიალდი
- რას ცვლის?
იკითხა ღიმილით და შემომხედა
- მცივა..
თემის გადასატანად ვთქვი და ჩავეხუტე გაიცინა და ხელები მომხვია,
- არ მივდივარ ხვალ
თქვა მოულოდნელად და მეც მას ავხედე
- ანუ მომატყუე?
გაბრაზებული წამოვიწიე და კოპებ შეკრული შევყურებდი შავ თვალებში
- არა ვიხუმრე
- მომატყუე!
ისევ ჩემსას ვიძახოდი და ბრაზის გამოსახატავად ვაპირებდი ზურგი შემექცია მისთვის თუმცა მოხვეული ხელით გამაკავა
- უჩემოდ ვეღარ ძლებ? მეგი... გიყვარვარ?
კითხვის მერე გავშრი და გავიყინე, გული ისე სწრაფად მიცემდა ლამის ცუდად გავხდი, ენა გადავყლაპე საერთოდ ვერაფერი ვთქვი ლუკაც იმდენად სერიოზულად მისვამდა ამ კითხვას ხუმრობაში გატარებაც ვერ შევძელი
- მეძინება
ვთქვი და ზურგი შევაქციე ხელები ისევ მომხვია ისევ მთელ სხეულში დავიხორკლე და როცა ყურის ქვეშ მომაკრო ტუჩები მთელი ფლორა და ფაუნა გამოვიდა მუცელში,
ეს არ უნდა გამეკეთებინა, არ უნდა შევბრუნრბულიყავი,
- ბევრი რამის თქმა მინდა შენთვის და თქმა არ შემიძლია
ამოილაპარაკა და მეც ქვედა ტუჩზე ვიკბინე
- მეც
დავაყოლე და მანაც ჩაიცნა თამაში განაგრძო ისევ, ვეცადე მის სიტყვებზე არ მეფიქრა რომ დამეძინა, თუმცა ისეთი რამეები მითხრა სამ სააათამდე მეღვიძა გატრუნული მის მკლავებში და მის კითხვებზე ვფიქრობდი ძლივს როდესღაც ჩამეძინა...
დილას ყვირილზე სწრაფად ვახელ თვალებს და წამომჯდარ ანის ვხედავ,
- რა ხდება
შეშინებულმა ვიკითხე და გულზე ხელი მივიდე
- ნანამ თათა ნახა
დაბოხებული ხმით თქვა ლუკამ და პოზა იცვალა, წამომჯარი ერეკლე კი ისევ ბუზღუნით გადაეშვა საწოლზე
- თუ გინდათ რომ ინფაქტი არ მიიღოოს.....
- ლუკაა!
სიტყვა თათას ყვირილმა გამაწყვეტინა და მეც ანის გავხედე გაფართოებული თვალებით სწრაფად წამოვფრინდი ანასთან ერთად და ოთახში გავვარდი,
ნანა გაფართოებული თვალებით უყურებდა ნახევრად შიშველ ფეხზე წამოფრენილ თათას
- დილამშვიდობისააა
ვიყვირე გავარდნისთანავე და ყურადღება მივიქციე
- გთხოვ არ თქვათ რო ეს....
აცახცახებული ხმით თქვა ნანამ თუმცა იმედები ის პატარა იმედიც კი გავიქრეთ რაც ჰქონდა
- ღმერთო, არა ამას არ ვაპირებ მირჩევნია თავი მოვიკლა მირჩევნია ამჩეხონ ვიდრე ამას ლუკას გვერდით ვხედავდე
კარებისკენ წავიდა ლაპარაკით და მე და ანიიც უცებ ვეცით
- დედა დედა, სად მიდიხარ თუ გაიცნობ ცუდი გოგო არაა მართლა
დააწყნარა ანიმ თავისჭკუით და მე ვოცნებობდი რომ არ გაეცნო
- ვის გოგო ამას?!
ზიზღით გახედა თათას ხელის გაშვერით
- ხო ჯერ იქნებ დაგეცადათ
მეც ავყევი ანის ძალით ღიმილით და ნანაც თვალებით ჭამდა შეწუხებულ თათას
- რატო კივიხართ?
მთქნარებით წელს ზემოთ შიშველი ერეკლე ჯერ ისევ მოჭუტული თან თვალების ფშვნეტით გამოვიდა, ძლივს მოისრისა თვალები და უკვე ორივე ლურჯები შემოგვანათა ყველა მოგვავლო ბოლო მზერა თათასი იყო ჩაიცინა და ჩვენსკენ წამოვიდა, ანის გავხედე უცებ რომელსაც მთელი კისერი დაჭიმული ჰქონდა
- ჩემი ძმის ცნობის თანახმად წესით ამ სიცილის მერე რაღაც კარგი არ უნდა ქნას
გადავუჩურჩულე ანის და დიდი თვალები ისე საყვარლად შეცვალა, ისეთი იმედგაცრუებული და ამავდროულად დაძაბული გაუხდა, უცნაური სახით შევხედე მომავალმა ერეკლემ იმედები არ გამიცრუა და უცებ გაჩერდა თათას გახედა და მერე კარებისკენ შეტრიალდა სადაც ჩემი ადგილიდან ლუკა ჩანდა რომელიც საწოლიდან წამოდგა
- ლუკა გამოაჯვი მე და თათას პატარა საქმე გვაქ
დააყოლა სიცილით და მეც სახეზე ავიფარე ხელი, ანიმ ისეთი გამომხედა თითქოს ჩემი ბრალი იყო ღმერთო რა ეშველება, ანის მოთმინება აშკარად აივსო ბალიშს დაავლო ხელი და ერეკლეს გაუქანა
- იდიოტო შეურაცმყოფის მიყენება კარგად გამოგდის!
უკივლა თან ბალიში რომ ააცილა ახლა ჩუსტები გაიძრო და სათიათაოდ ესროლა ერეკლეც სიცილით იცილებდა გაქანებულ ნივთებს და ბოლო გაქანებული ჩუსტი ხელში დაიჭირა, ანის ვუჩურჩულე კარგი დაწყნარდითქო და მანაც მკლავები ერთმანეთში ახლართა ლუკაც ჩვეულად წყნარად გამოვიდა არც კი შემოუხედავს ჩვენთვის პირდაპირ აბაზანისკენ აიღო გეზი
- ყ*ე ხარ
თქვა ერეკლეს საპატივცემულოდ და გზა წყნარად განაგრძო
- ხალხოო გამაგებინეთ რატო დგასს შიშველი
ისევ ნანამ დაიწყო
- რავი მე პირველად არ ვხედავ და
უდარდელად ამოილაპარაკა ერეკლემ თან ანის ჩუსტი ხელში შეათამაშა, ანიმ ყელს გამოგჭრი სახით შეხედა და მეც ანის ქცევებს უფრო ვაქცევდი ყურადღებას ვიდრე თათას ამბავს,
- ნუ მიყურებ ეგრე, გუშინ ტანსაცმელში ხო არ შეუყოფდნენ
თქვა და როცა ნანას თვალები გაუფართოვდა "უი" დააყოლა და პირზე ყელი აიფარა
- გაიცანი ჩემი საცოლე თათა,
ლუკაც გამოვიდა და თათას მიუახლოვდა მანამ საბანი აიღო და თათას მიაჩეჩა
- მოიხვიე ტეხავს დედამთილთან
ამ სიტყვებით თათასაც გააცნო ვინ იყო მის წინ შოკირებული ქალი
ნანა უცებ ჩაიკეცა და მე და ანიმ უცებ წავავლეთ ხელი, ერეკლე ეცა სწრაფად და ხელში ატაცებული დივანზე ჩამოსვა.....
მთელი ორი საათი დაგვჭირდა, რომ ნანა გადაგვერწმუნებინა არსად წასულიყო, ცუდ ჭკუაზე იყო ტიროდა ამას ხო ჯობდა მოვმკვდარიყავიო, ძლივს დავაწყნარეთ და თათას კარგი მხრიდან გაცნობა გადავწყვიტეთ, თუმცა ბევრი ვერაფერი ვნახეთ ლუკა ოთახში შევიდა მე დავიძინებ აბა თქვენ იცითო რაღა დროს ძილი იყო ვერ გამეგო, ნანაც მყარად დადგა და თათას გამოცდის მოწყობისთვის მოემზადა....
ანჯეისთან შევედი ოთახში და აი ძილი რას ქვია სახლი აყირავდა თუ სამყარო იქცევა ეს თავის სიზმრებში ბედნიერად ერთობა, გამეცინა ისევ გულიანად რომ ეძინა და ვეცადე ჩუმად გამოვსულიყავი ოთახიდან,
- თათა, ახლა წამომყვებო მაღაზიაში პროდუქტები გვაქვს საყიდელი და შენ ამზადებ საჭმელს რამე წესიერი ამარჩევინე,
ბრძანა ნანამ და თათას მაგივრად დამბურძგლა
- ხო მარა მე....
- რა ხო მარა? დროულად
ისე მკაცრი იყო არ მჯეროდა რომ ეს ნანა იყო, მალევე დატოვეს სახლი ლუკა ისევ იწვა და უკვე ვფიქრობდი რომ რამე სჭირდა
- ხანდახან ჯობია რო მოკეტო!
ერეკლე რომ შემოვიდა ჯერ ისევ ცუდ გუნებაზე მყოფი ანი დივნიდან წამოუფრინდა
- რაო?
სვლა შეაჩერა ერეკლემ და ანის გახედა
- რა რაოო ბევრი რო არ გეტლიკინა ამდენად რთული არ იქნებოდა დედაჩემის დაყოლიება
- ეე გოგონიი, ცოტა დაბალი ტონით და ცოტა ჭკვანად
წყნარად ჩაცინებით დაუყოლა ერეკლემ და მისკენ წავიდა, ყურადღება არ მივაქციე ხელი ჩავიქნიე და ოთახში შევედი მწოლიარე ლუკას გვერდით საწოლზე დავჯექი და დავაკვირდი როდის გაირხეოდა რომ დავრწმუნებულიყავი რომ ეღვიძა,
მათი ჩხუბი ნახევრად ღია კარში შემოდიოდა და ისიც კარგად ისმოდა რომ ანიმ მთლად თავისი ვერ გაიტანა რადგან შიშმა შეიბყრო ბოლო სიტყვაც და ერეკლემ ხელში აყვანილი საკიდზე დაკიდა,
- ო ოუუუ შენ დას დაერხა,
ამოვილაპარაკე სწრაფად წამოვდექი და ოთახში გავედი
ანის უკვე წყლიანი თვალები ჰქონდა ჩხუბის გამო, ერეკლე კოპებ შეკრული მიეყრდნო უკანა მხრიდან დივნის საზურგეს მკლავები ერთმანეთში ახლართა და ანის თვალ დაუხამხამებლად აკვირდებოდა
- ერე, ტკივა გაუშვი!
დაბალხმაზე ვუთხარი თუმცა ისე ურეაქციო იყო მეგონა ხმა არც ამომიღია, ანის მაიკა ნელ-ნელა ეწეოდა და მეც მის მაგივრად ვიყავი ცუდად
- ერეკლე მეთქი! ცოდოა!
გავუმეორე თუმცა ახლაც არცერთ ყურში არ შეუშვია მეორედან გამოშვება რომ აღარ ჩავთვალოთ
ანიმაც ითმინა ითმინა და ბოლოს ისტერიული ხმადაბალი ტირილი აუტყდა თავს დაბლა ხრიდა და ცრემლებიც პირდაპირ იატაკს ეცემოდა
- გამიშვიი
ახლა მანაც ამოიტირა უცებ ნაჭრის გახევის ხმა და ანის სწრაფი დაწევა ერთი იყო,
მეც უცებ გამიფართოვდა თვალები როცა მივხვდი რომ მაიკა გაეხა და შედარებით დაბალზე დაიწია, ანიც უარესად ატირდა და ისე საყვარლად ტიროდა ქვედა ტუჩ გამოწეული ბავშვივით იყო ვაპირებდი ერეკლესთვის რამე ჩამერტყა
სწრაფად მოშორდა დივანს ანის სახე ხელბში უხეშად მოიქცია და ისე სწრაფად ეცა ტუჩებზე შევხტი, თავიდან ვერ გავაანალიზე რა მოხდა და როცა გავიაზრე კისერი დამეჭიმა, ანისაც უცებ შეუწყდა ხმა და მეც პირზე ვიფარებდი ხელს, გაქვავებული ვიდექი ერეკლეც ჰაერს ხარბად და ხმაურიანად ისუნთქავდა, ვნებიანად ეწაფებოდა ჰაერში დაკიდებული გოგოს ტუჩებს და სახიდან მოშორებულ ხელს წელზე ნაზად უცურებდა,
თვალებს იქით-აქეთ ვაცეცებდი, რა ჯანდაბა უნდა გამეკეთებინა არ ვიცოდი, უცებ ერეკლემ წელზე შეცურებული ხელებით აწია ანი და საკიდიდან ჩამოსვა, თვალებს ისევ დაბნეული ვაცეცებდი ნახევრად ღია კარებიდან რომ შევამჩნიე ლუკა რომელიც საწოლიდან დგებოდა, თვალები გამიფართოვდა, უცებ გავხედე წყვილს და ოთახისკენ გავვარდი სახეში გარტყმის ხმა რომ გავიგე თუმცა უკან არ გამიხედავს თითქმის კარებთან მოსულ ლუკას შევუვარდი და მიხურულ კარებს ზედ ავეკარი
- ახლა არა!
- რა ახლა არა?
დაბნეულმა დამხედა,
- ახლა ვერ გახვალ!
- დალაგდი მეგი
თქვა და სახელურისკენ წაიღო ხელი,
- ვერ გახვალ მეთქიი,
ისევ ვთქვი და სახელურს ჩამოვეფარე
- რას ვერ გავალ გამოიწიე
დააყოლა ხელში ამიყვანა და გვერდზე გადამსვა მაშინ რომ შემოანგრია კარები ანიმ ძლიერად მიხურა და საწოლში ჩაწოლილმა საბანიც თავზე გადაიფარა ლუკამ გაკვირვებულმა გააყოლა თვალი
- დებილები ხართ ეს გოგოები
თავის ქნევით თქვა კარები გამოაღო და გავიდა, მეც მანამ გავიდოდა ერეკლეს გავხედე რომელიც ძეგლივით იდგა და იატაკს მიშტერებოდა, ლუკამ კარები გაიხურა და მეც დაბნეული იხვივით ვიდექი,
ანისთან ჩავიმუხლე და მინდოდა დამეწყნარებინა მაგრამ როგორ არ ვიცი, ამიტომ ისევ ოთახში გავედი და ერეკლეს მივუახლოვდი
- რა გააკეთე?
ისე დავსვი კითხვა თითქოს ვერ დავინახე, თან თვალგაშტერებულს ხელი თვალწინ ავუფრიალე,
- აზრზე არ ვარ,
ისევ იატაკს მიშტერებულმა გააქნია თავი, საჩხუბრად გავედი თუმცა რატომღაც ხმა ვერ ამოვიღე, წყნარად მოიწია ახლოს და ხელები მომხვია, მხარზე მაკოცა და კიდევ ერთხელ ამოთქვა
- არ ვიცი,
იცით იმ წუთას როგორი სხვანაირი იყო? ჩხუბი კი არა საერთოდ ხმა ვეღარ ამოვიღე სრულიად შეცვლილი თვალები ჰქონდა იმ წუთას თავადაც გაოცებული იყო, ფიქრებში ჩაკარგული მხვევდა ხელებს, ანჯეი აბურდული თმით გამოვიდა ოთახიდან,
- ერეე გამოფხიზლდი!
ჩავჩურჩულე და მოვშორდი,
- ოხხ შე მძინარაა რამდენი ხანია გძინავსს
ანჯეისკენ წავედი
- ვააა ანჯეის გაუმარჯოს
შემოსულმა ლუკამაც ომახიანად თქვა
- ლუკას გავხარ ორჯელ შეიბრუნა ძილი დებილმა
- არ გცემო გოგო შენ,
მითხრა და მეც დავეჭყანე
- გშია ეხლა შენ მაგიტო გაიღვიძე ხო,
დივანზე დაეშვა ლუკა ანჯეის ჩაავლო ხელი და მუხლზე შემოისვა
- კიი თან ძაან
ანჯეიმაც დილიდანვე გახალისებულმა თქვა,
- აუუ მეცც,
მუშტი გაუწოდა დაარტყიო და ანჯეიმაც ძლიერად დაარტყა რაც ლუკამ შეიფერა, ნანას ველოდეთ და ძლივს რომ მოვიდნენ სამზარეულოში უნდა შევსულიყავი ნანამ გამომაბრუნა,
- არ დაგინახოთ სამზარეულოში შესულები!
თათა შეიტანე, ფილე დანარჩენიც მოხარშე და რამე გააკეთე დროულად გვშია,
დააყოლა პლაში გაიხადა დაკიდა და ისევ მკაცრი მზერით შემოვიდა, ანჯეის უცებ გაუნათა სახე და ხელები გაშალა
- ჩემი ლამაზი როგორ გეძინა ბეე,
ანჯეიც მისკენ წასული ჩაეხუტა და ბეე ისე უცნაურად მომხვდა ლუკას გაკვირვებულმა გავხედე,
- რა ბეე?
ლუკამაც ჩემი სახიდან დასვა კითხვა,
- ხო აბა შენხელები შვილივით მყავს მარა ამისთვის ბებია ვარ უკვე
სწრაფად ახსნა განმარტა და მეც გამეცინა
- ისა და ნანა ბებია ძაან გვშია დაა მეც რო მივეხმარო შეიძლება?
- აბა ახლა დაყენდი!
უცებ დაიმკაცრა ისევ ხმა და მეც გამეცინა.....
ერეკლე სახლიდან გაქრა ანიც ოთახიდან არ გამოსულა რამოდენიმეჯელ შევედი თუმცა რომ მივხვდი რომ საუბარი არ უნდოდა შევეშვი, ლუკამ მე და ალექსანდრე გავალთ და მოვალთ მალეო მე და ანჯეი კი ვმეცადინეობდით ისევ და ისევ, დრო ისე უცებ გავიდა ვერც მივხვდი
- ყოჩააღ! ლეგენდა ხარ ასე უცეებბ თითქმის ყველაფერი ამოვქაჩეთ
ხმაურიანად ვაკოცე,
- მშიააააააა!
ღრიალით შემოვიდა ლუკა და მეც უცებ შევხტი
- რა გაღრიალებს ბიჯო!
ხელი კრა მოყოლებულმა ერეკლემ,
- მშია შუა დღეა და არ მიჭამია
წაეკრუტუნა
- მეგი სად არი ჩემი და?
- ოთახში
- ძინაავს?
შეიცხადა და პასუხი არ მაცადა ოთახში შეაჭრა,
- ადექი გოგო ორი კვირა გავიდა არ მინახიხარ,
საბანი გადააძრო ხელი ჩაავლო და სწრაფად წამოაყენა რაზეც მოთენთილმა ანიმ ვერ მოასწრო ძალის დატანება და უცებ ფეხზე დამდგარი ლამის ისევ ჩაიკეცა,
- რა გჭირს რა უბედურებაა რაიყო, ცუდად ხარ?
კითხვა დაუსვა უკვე დას რომელიც მის წინ ქვედატუჩ გამოწეული საყვარლად იდგა და ლუკასაც მისი სახე ქონდა ხელებში მოქცეული, ლუკას საპასუხოდ თავი უარის ნიშნად გააქნია ანიმ
- აბა დაღლილი ხარ?
ისევ დასვა კითხვა და ანიმ ისევ უარის ნიშნად გააქნია თავი,
- აბა?! შეყვარებული ხარ? და დეპრესია გაქ?
ბოლო კითხვაც და ანიმ ხელი კრა
- ოოო ლუკა
უხეშად მოიშორა და დაწოლა დააპირა
- აპ აპ აპ, რაშვები!
ახლა მე ვეცი, ანის
- კიდევ დაწოლას აპირეებ წამო უნდა ვჭამოთ!
ხელი მოვხვიე და იძულებით გამოვიყვანე ოთახიდან
- დაწოლილი არ დაგინახო თორე დაგერხევა,
ჩავჩურჩულე და ხელი ვუშვი
ერეკლე დივანზე დაჯდა ისე რომ ანი არ დაენახა ანიც თავს არიდებდა ერეკლეს და მეც გაოგნებული ვიყავი ჩემი ძმის საქციელით, ყველაფერი ყველაფერი მაგრამ ერეკლე ვინმეს გაურბოდეს? თან გოგოსს, არააა ეს ერეკლე არაა!
ვფიქრობდი და უცებ უნებურად შევედი სამზარეულოში, თათა ტელეფონს ჩაშტერებოდა და მეც თვალები გამიფართოვდა,
- დავწყდით მშიერები გარეკეე?
უხეშად დაბალხმაზე ვუთხარი,
- არ ვიცი რა გავაკეთო
დანანებით ჩაილაპარაკა თან ტელეფონი მიაგდო,
- რა არ იცი ეგ ხორცი უნდა აიჩეჩოს და ბულგარული და სუნელები გაუკეთე და ეგაა! და მარილიც ბევრი არ არი საჭირო,
სწრაფად ვუთხარი და სამზარეულოდან გამოვედი,
ოთხის წუთებზე დაგვიძახა და ჩვენც კი არ შევედით შევფრინდით, რო გვეგონა რომ რამე კარგ საჭმელს შევჭამდით, ისეთი არაფერი გვქონდა ნაჭამი, სამზარეულო საღორეს უფრო გავდა მიყრილ მოყრილი ჭურჭელი, იქით-აქეთ გადაყრილი ბულგარული, გაფანტულად ეყარა ძირს აჩეჩილი ხორციც, ნერვოზი დამემართა ვერ ვიტან როცა რაღაც უწესრიგოდაა, ნანას შეეტყო გაბრაზება თუმცა არ შეიმჩნია, მაგიდისთვის არც კი დაუხედავთ ისე დასხდნენ მაგიდასთანნ და მანამ დავჯდებოდი ვხედავ აჩეჩილის სალათს რომელსაც წითელი ფერიც ერეოდა ამავდროულად მაიონეზი საერთოდ არ ქონდა, შუბლზე ძლიერად მივირტყი ხელი და იმხელა ხმა ქონდა ყველამ მე ამომხედა
- ეს რა არი ფუი ეშმაკს იჭმევა?
ერეკლემ დახედა და პირველივე მან გასინჯა, უცებ გაშრა თავი მაგიდის ქვეშ შეყო სალფეთქით ხელში და ლუკმა გადმოაფურთხა,
- თქვენთვის დამითმია სხვა რამეს შევჭამ,
ძალით გაიღიმა და მაცივარში შეიხედა, სადაც რატომღაც მართლა არაფერი ჭაჭანებდა, საწებელის გარდა, ლუკას ხველა აუტყდა და მეც უცებ მივაწოდე წყალი,
- შე უპატრონო თუ არ იცოდი გაკეთება გეთქვა და აღარ დავხოცავდი ამ ბავშვებს მშიერებს,
უცებ შემრცხვა და თავი დავხარე, რატომ არ ვიცი მაგრამ შემრცხვა
- მარტო ათი წუთი მომეცით და უცებ გავაკეთებ, ცუდი კომენტარების გარეშე გეხვეწებით,
- ადე ადეე გადიი 10 წუთიც მოითმინე 4 საათია ითმენ,
აქეთ მჯდარი ლუკა ავაგდე და ხელით მივაწექი წადი მეთქი....
ანიც მომეხმარა, ზუსტად ათ წუთში ჩავეტიე გიჟივით ვაკეთებდი ყველაფერსს ნახევარი ფილესგან აჩეჩილის სალათი გავაკეთე, პამიდორის სალათი მიაშველა ანიმ, მჭადებიც დავაცხე ანიმ ყველი გამოიღო და მანამ ანი მაგიდას გაშლიდა ჭურჭელი უცებ დავრეცხე, ერეკლე ორჯელ შემოვიდა წუწუნ ბუზღუნით ვხვდები როგორ მეცლება სიცოცხლეო, ანი კი ხმას არ ცემდა, ყველაფერი მივასუფთავე პირველი ანჯეი შემოვარდა დანარჩენები მერე მოყვნენ,
- გიკვდები დედი
ამოიხვნეშა ლუკამ და ნანამაც მიცხო,
- აბა კიდე გაიმეორე მართლა არ გაჭმევ საჭმელს შე უბედურო,
თვალები დაუწვრილა ლუკას და ლუკაც დამჯდარი არ იყო თეფში ეკავა ხელში, იმხელა ლუკმა ჩაიდო ანჯეიმ მეგონა გაიგუდებოდა,
- ნელააააა!
ჩემ გვერდზე მჯდომს გადმოყრილ ნამცეცებს შევუშვირე ხელი და საინზე დავყარე, ანჯეის და ლუკას შუაში ვიჯექი,
ნანა კმაყოფილი იყო სახეზე ეტყობოდა, თათა კი არ ჭამდა,
- თათა რა გჭირს ჭამე,
დავუძახე და მანაც მაშინ გადაიღო, საღამოს ანჯეიმ გარეთ გასვლა მოითხოვა და მეც მაშინვე დავთანხმდი რადგან არ მინდოდა სულ ტელეფონში ყოფილიყო და არ მინდოდა რომ მოეწყინა
ყველა სახლში ვიყავით ნანას დაუძახა მეზობელმა და ნანაც გავიდა, ფილმს ვუყურებდით დიდის ამბით დივანზე ჩამომწკრივებულები, ჩემს გვერდით ნაპირზე თათა იჯდა მეორე გვერდით ლუკა მის გვერდით იჯდა ერეკლე და ანი რომელიც დისტანციით იჯდა, ფილმი ჯარზე მკვლელობებზე და სისხლის ღვრაზე იყო სადაც ერთი სიმპათიური ბიჭი მონაწილეობდა,
- მოიგებენ გმირულად ბრძოლობს
გამოვხატეე ამბიციები თუმცა ლუკა რა ლუკაა რომ არ გაააფუჭოს
- არაა მოკვდება ეგ თან პირველივე
და ამ დროს მოკვდა, ერთ- ერთი გმირი ოღონდ ის არა და მეც ლუკას ენა გამოვუყავი
- კიი მალე ჩააძაღლებენ მაგ ბიჭს
ერეკლემაც დააზუსტა,
- მოკვდეს მაგისი
ცივად თქვა ლუკამ
- არააა
ერთხმად წამოვიძახეთ მე და ანიმ და მერე ერთმანეთს ღიმილით გავხედეთ,
- რატოოო?
ცინიკურად დაწვრილებული ხმით გადმომხედა ლუკამ,
- იმიტო! სიმპათიურია და კარგად ჩხუბობს
- საერთოდ არაა სიმპათიური,
სწრაფად დააყოლა ჩემ სიტყვას და ტელევიზორს გახედა, გამეცინა მის გცევაზე და თათას გავხედე
- შენ არ მოგწონს?
- კი
მითხრა თან ლუკას შეხედა,
ეს რა მორიდებულია დღეს მემგონი ცხოვრებაზე დაფიქრდა, გავიფიქრე და საკუთარ ფიქრებზე გამეცინა რაზეც ყველამ მე გამომხედა,
- რა გაცინებს მოკლეს!
გამომძახა ანიმ წუწუნით,
- ჰა...სად...ვინ....როგორ....
უცებ დავიბენი და როცა მივხვდი ვიზეც მითხრა
- აუუუ არააააა! გამორთეთ ვსო აღარ მაინტერესებს!
ამოვიტირე და სწრაფად ავხლართე მკლავები ერთმანეთში
- ვიზე ფიქრობდი?
გადმოიწია ლუკა და ჩუმად ჩამჩურჩულა, მეც მას ავხედე გაკვირვებულმა
- არავიზე რატო?
ვერ მივხვდი სახე ავიკარი და მასაც აღარაფერი უთქვამს ჩაიღიმა და ღიმილით გახედა ტელევიზორს....
- მე დაბადებისდღეზე მივდივარ ჩემ დაქალს აქ და დღეს არ მოვალ,
თათა ჩაზმანული გამოვიდა ოთახიდან თავისი ბრენდული სათვალეებით,
- თუ გინდა სულ ნუ მოხვალ
თქვა ლუკამ და მეც ხელი ვკარი
- შეგიძლია რო ჩახვალ ანჯეი თუ სადმე ნახო დაუძახო რომ ამოვიდეს?
ვთხოვე და მანაც კაიო, რაკაიაა დღეს სახლს ერთადერთი ზედმეტი ადამაინი მოაკლდებაა, გავიფიქრე და ისევ ფიქრებში დავადასტურე მეგი რა ბოროტი ხარ მეთქი, ლუკა და ერეკლეც არ გაჩერებულან სახლში ალექსანდრე იყო რამოდენიმე წუთი ჩვენთან შემოვიდა ნანა გავაცანი, წინა შეხვედრაზე ვისაუბრეთ და ახლა ისე სასაცილოდ ვყვებოდით ვეღარ ვსუნთქავდით მართალია არც მაშინ ვაკლებდით თუმცა გახსენება მაინც სულ სხვაა,
ბიჭები წავიდნენ ანჯეის ძმაკაცი ყავდა ამოყვანილი და გვიან მიხვდა რომ სახლში იყო წასასვლელი უფრო სწორად ანჯეიმ გააგდო..... რაზეც შენიშვნაც მიიღო, მიხარიდა ადვილად რომ გაიჩინა ძმაკაცები, ისევ ტელეფონი გამომართვა ოთახში შევიდა და მანამ დაიძინებდა ტელეფონი ერთობოდა ანი ოთახში იყო მაგიდასთან თავის ფურცლებთან ერთად და თავ ამოუღებლად წერდა, ბავშვების რვეულებს ვასწორებდი და უკვე გასწორებულ, ყველას რვეულებს ვითვლიდი კარებზე დაბალხმაზე რომ აკაკუნებდნენ საათს დავხედე უკვე პირველი იყო დაწყებული, სწრაფად დავდე რვეულები, ანის ვუთხარი მოვიდნენ მეთქი და კარებისკენ ხტუნაობით წავედი, უცებ გამოვაღე წინ ერეკლე ძლივს იდგა და ლუკა ცდილობდა დაეჭირა
- კარს ჩემი დაიკო აღეებს?
ღიმილით იკითხა და ჩემსკენ გადმოიწია,
- იცი როგორ მიყვარხარ? ჩემი პაწაწინა ხარ
ძლივს იკავებდა თავს რო ზედ არ დამცემოდა, ანიც ახალი გამოსული გვიყურებდა შორიდან მე და ერეკლეს
- ვიცი ერე მეც მიყვარხარ,
ვეცადე შემომეყვანა სახლში და როცა ტუჩ გახეთქილი ვნახე, ცერა თითი ნაზად გადავუსვი ტუჩზე
- იჩხუბე?!
უცებ დავამკაცრე ხმა
- არა ეგ მე ვქენი
უცებ გამცა პასუხი ლუკამ, წყნარად და სახლში თავადაც შემოვიდა
- რას ქვია შენ ქენი?
ახლა მას გავხედე მკაცრად,
ანი მოგვიახლოვდა რომ ერეკლე შეეყვანა რომელიც ძლივს იდგა ფეხზე, მოსული ანისკენ გადაინაცვლა და უსიტყვოდ ისედაც ბარბაცით გადაიხარა ანის ტუჩებისკენ და ანიც ხელის მიჭერით უკან გადაწეული ცდილობდა ერეკლე ტუჩებამდე არ მიეშვა
- წამოდი
დაბალხმაზე უთხრა და მასთან ერთად ბარბაცით ეცადა ერეკლეს ოთახში შეყვანას მე კი ისევ ლუკას დავუბრუნდი
- რას ქვია შენ გააკეთე მეთქი ლუკა
გავუმეორე კითხვა სამზარეულოში შესულს და მეც შევყევი
- დღევანდელისთვის
მოკლედ გამცა პასუხი და უკნიდან გაგონილ ხმაზე უკან გავიხედე ანი მოწყდა ადგილს და მეც აღარ გამიხედავს
- რას ქვია დღევანდელისთვის?
- რაც დღეს შენმა ძმამ ჩემ დას გაუკეთა
დამიმარცვლა დაკონკრეტებასთან ერთად,
- მაშინ ჩემ ძმას გაბრტყელებული უნდა ყავდე!
ვთქვი თმების უკან გადაყრით
- არ ვუარყობ,
წყნარად თქვა და მაცივრიდან გამოღებული წყლის ბოთლიდან ნახევარი დაცალა,
- სად იყავით
- სამუშაოსთან ახლოს სახლი ვიქირავე ორი კვირით, შენი ძმა და ლექსო ბარში,
გამცა პასუხი რაც გამიკვირდა......
.......
- ნელა,
წყნარი ხმით უთხრა ანიმ მხარზე დაყრდნობილ ბიჭს და საწოლთან მისული ჩამოაჯინა
- ამდენი რომ არ უნდა დაგელია მარტო მე ვფიქრობ?
კითხვა დასვა თან მისი ხელი მოიშორა და ზედა ტანსაცმლის გახდა დაუწყო
- ნწ
პასუხად მეტის თქმა ესიკვდილა ერეკლესაც და უკვე მაიკით გადაეშვა საწოლზე, ანიმ საბნის მიფარება დაუწყო ჩაფიქრებული აფარებდა ნახევრად გათიშულ ერეკლეს საბანს და თვალ გაშტერებული აკვირდებოდა ბიჭს
- რატომ უთხარი ლუკას დღევანდელზე
უცებ დაუსვა კითხვა რაზეც ფიქრი არ ასვენებდა იმ წუთიდან რაც გაიგო, ერეკლემ თვალები შეძლებისდაგვარად გაახილა და წამოიწია
- მინდოდა ვიღაცას გაეგო როგორი ტკბილი არომატი ჰქონდა შენს ტუჩებს
სახე გახსნილმა უთხრა და ანიმაც უხეშად დააბრუნა საწოლზე,
- რაღაც უჩვეულო გემო ჰქონდა, ისეთი გამეორებას რომ მოგანდომებს
აგრძელებდა წყნარად ბუტბუტს
- სად იყავით
დაბალხმაზე დაუსვა ისევ კითხვა ანიმ
- ქალთან რომელსაც მაგარი აქ!
თქვა და ბოლო სიტყვის მერე სიცილი აუტყდა
- დაიძინე!
უხეშად მიაგდო ანიმ საბანი და წამოდგა, ერეკლემ ჩაავლო მაჯაში ხელი
- მოიცა ჩემთან მოდი რა, ხვალ მივდივარ ეს ერთი დღეც და დაისვენებ იქითა კვირამდე,
ბოლოს დაყოლებულზე ისევ გაეცინა, წყნარად უყურებდა ანი სიბნელეში მთვრალ კარგ ხასიათზე მყოფ ერეკლეს თუმცა თავად რაღაც არ ასვენებდა გაღიმებაც კი არ შეეძლო,
- მოდი ჩემთან რა
გაუმეორა ერეკლემ და ხელები გაშალა, თუმცა ანი ისევ თვალგაშტერებული უყურებდა ერეკლეს,
- მოდიი
სიტყვაშივე დაქაჩა და იძულებული გახადა ჩახუტებოდა
- რამეს გრძოობ?
წყნარად დაუსვა კითხვა, ერეკლემ და ანიც უცებ დაიძაბა
- მხოლოდ სიძულვილს
არ დაიბნა და ახლა ნებიერად მოეწყო ერეკლეს ზევიდან და ხელებიც ძლიერად მოხვია თითქოს გაშვება არ უნდოდა
ანის სიტყვებზე ჩაეცინა ერეკლეს და ხელები ახლა მან მოხვია წელზე
- იცი რა ლამაზი ხარ როცა იბუტები? ან როცა იღიმი,
ღიმილით განაგრძო საუბარი ერეკლემ და ანიმაც ზეწარს მოუჭირა ხელი
- რო გამომხედავ ხოლმე თვალებში ვიკარგები და მერე მეშინია, მეშინია რომ სამუდამოდ არ ჩავიკარგო შიდ და ჯერ ვერ გავიგე გამოვახწიე თუ არა, იქიდან....
ანიც უსმენდა მის საუბარსაც და მის გულისცემასაც, სიწყნარეს გრძნობდა მშვიდად და დაცულად გრძნობდა თავს,
- სურვილს ჩამოვალ დღევანდელი გრძნობის ხელახლა განმეორებაზე,
თქვა და ჩაიცინა
- ნებისმიერის?
ანიმ უცებ ახედა ერეკლეს და ერეკლემაც წყნარად დახედა
- კი
წყნარად გაცა პასუხი და თმა გადაუწია, სახეზე ნაზად ჩამოუსვა ხელი და მის ყველა ნაკვთს აკვირდებოდა,
- კლდიდან გადახტები?
გააგრძელა ანიმ იმის მიზნით რომ კითხვაში ჩაჭრიდა
- შენ ხელი მკარი,
ისევ წყნარად გაცა პასუხი მასზე დაკვირვებულმა და თითები ნაზად გადაუსვა ტუჩებზე
- არ მინდა
დაბალხმაზე დააყოლა ანიმ ერეკლეს ბაგეებს დააკვირდა, ზევით აიწია და ნაზად შეახო ერეკლეს ბააგეებს ტუჩები, თავისივე ქცევაზე დაუარა მთელ სხეულში ახალმა გაცნობილმა გრძნობებმა და უცებ ერეკლემაც ვერ დამალა გაკვირვება, მალევე მოშორდა ანი და ერეკლეს გაოცებულ სახეზე გაეღიმა,
- ასე არა!
უკვე მოფხიზლებულმა დააყოლა, ერთი ხელის მოსმით მოიქცია გოგო ქვემოთ და მასზე ზევიდან მოქცეული გემრიელად შეექცა ანის ტუჩებს......
......
- ორი კვირით?
დავუსვი ლუკას კითხვა
- ხო აღარ შეგაწუხებთ, მამამისი მირეკავს საბუთებზე ხელის მოწერას მთხოვს მოკლედ რაღაც გეგმებს აწყობს, კარგი მომავლის სახით, დიდ ქორწილს ვგეგმავთ შენც დაპატიჟებული ხარ
ბედნიერად გამომხედა, ბოთლი მაგიდაზე დადო და გვერდი უნდა ჩაევლო,
- მეძინება აბა ჰე,
მხარზე მომკრა ხელი და წავიდა, ესე უბრალოდ? ასე საერთოდ რომ არასდროს გაუკეთებია? უზომოდ ძლიერი წყენა ვიგრძენი, როგორ შეუძლია ყოველთვის სხვადასხვანაირი როლების მორგება ზოგჯელ ისეთი უგულოა გულს მეც მგლეჯს, შუქები ჩავაქრე და ძლივს მიგნებულ დივანზე ჩამოვჯექი, ფეხები ავკეცე და უნებურად დავიწყე ტირილი " თუ ქორწილში დაპატიჟებული ვარ რაღა მიჭირს" ვკრუსუნებდი და თან ცრემლებს ვიწმენდდი, მისი გამოხედვის დროს მცრის, როცა მეხება უბრალიდ თითს რომ მახებს პეპლების ფრენას ვგრძნობ მუცელში, ღიმილი და მარჯვენა ლოყაზე ნაჩხვლეტი რომელიც ცუდად მხდის, ცხელი ხელები სახეზე რომელიც უზომოდ დიდ სიმშვიდეს მგვრიდა, როცა მის გარეშე ადამიანობას ვკარგავ, ახლა მეუბნება რომ ქორწილში დაპატიჟებული ვარ!! ოთახში შესვლა არ მინდოდა არც მეძინებოდა, მუხლებზე ჩამოვდე თავი და ჩაბნელებულ ოთახში ფანჯრის მხარეს ვაკვირდებოდი, დიდხანს ვიჯექი გაუნძრევლად, ჩემს ფიქრებში, ჩემ ტკივილებში, გრნობაზე რომ თითქოს გვერდით ვიღაც ჩამოჯდა, დენდარტყმულივით გავიხედე და როცა რაღაც სილუეტი მართლა გვერდით მეჯდა შევხტი,
- მე ვარ!
სწრაფად დააყოლა რომ შიში დიდხანს არ გამყოლოდა და მეც გულზე ძლიერად მივიჭირე ხელი, დივნის საზურგეს წყნარად მიეყრდნო ლუკაც და გამომხედა
- რატო არ იძინებ?
წყნარად დაბალხმაზე დამისვა კითხვა
- არ მეძინება შენ?
ისევ მუხლებს მოვხვიე ხელები და თავი მის მიმართულებით დავდე
- რო არ შემოხვედი არ დამეძინა,
ისევ წყნარად თქვა, არაფერი მითქვამს ჩუმად ვაკვირდებოდი
- წეღან რაც მოხდა.... ვიცი უხეშად მოგექეცი
დაიწყო და მეც ისევ
წამოვწიე თავი,
- არაა დაივიწყე არაფერია
- ასე ადვილადაც არაა საქმე, ეს ბოლო კვირა შენზე კონტროლი მეკარგება მეგი, გრძნობების შემოტევა მაქვს!
ისევ დაბალხმაზე დაიწყო და წამოიწია, ვერ ჩავუწვდი სიღრმისეულად მის საუბარს თუმცა გულზე უცნაურად მომხვდა, ხმა ვერ ამოვიღე ისევ მას დაველოდე,
- რაც შეეხება დღევანდელზე, ვიფიქრე შენ ძმას სამაგიერო უნდა გადავუხადო,
თქვა და ჩემსკენ გადმოიწია
- ოო აბა კი დაწყნარდი!
უცებ ამომადგმევინა ენა,
- დავწყნარდები
შეცვლილი ხმით თქვა და მეც უკან უკან ვიწეოდი რომ ვერ მომმწვდარიყო, თუმცა როცა არადა არ გაჩერდა ხელები მკერდზე მივაჭირე,
- გეყოფაა!
მეტი უკან ვეღარ ვიწეოდი და თავი გადავწიე გვერდით, ვგრძნობდი მის ღიმილს და მეტად უარესად განვიცდიდი
უცებ ჩაავლო ლუკამ კისერთან მაიკას ხელი და სწრაფად გადაიძრო მთელ სხეულში გამცრა,
- დებილი ხარ? რას აკეთებ?!
შევიცხადე და მანაც პასუხად "ნწ' დამიბრუნდა მაჯაში ჩამავლო ხელი და ჩემი ხელი მის პრესებზე დაატარა, ჩემ თავში ცხრა ბალიანი მიწისძვრა მოხდა, ძლიერად გამაჟრჟოლა რაც ლუკამ იგრძნო, კარების ხმა რომ გაისმა უცებ გამოვგლიჯე ლუკას ჩემი ხელი ხელიდან, ადგომა დავაპირე ლუკამ ადგილზე დამაბრუნა და უცებ შუქიც აინთო, სწრაფად დავხუჭე თვალები ყელ დაჭიმულმა თითქოს ვერ დამინახავდნენ,
- ბავშვებო? რას აკეთებ ლუკა?
ნანას ხმაზე უცებ გავახილე თვალები და ლუკას ხელიდან მაჯა გავინთავისუფლე
- რატო არ გძინავთ,
კოპები შეეკრა და ღმერღო გადამარჩინე,
- არაა ცუდი არაფერი იფიქროთ ნანა დეიდა
ხელები უცებ გავასავსავე და სირცხვილისგან კვამლი ამდიოდა, რომ გავეშვი ხომ შეიძლებოდა რატოა ასეთი ჟინიანიი ანნ ასეთი მოურიდებელი!
- ცუდი იფიქრე დედა მაგის გაკეთებას ვაპირებდი,
ღიმილით დააყოლა ლუკამ და უნდა გასულიყო სილა ვუთავაზე,
- გენაცვალე მარჯვენაში,
ნანამაც უცებ მიგულშემატკივრა,
- იხუმრა ნანა დეიდა, არ დამეძინა აქ ვიჯექი და ლუკაც გამოვიდა რატომ არ იძინებო,
დავაყოლე და ნანაც გასწორდა,
- თქვენ რატომ არ გძინავთ?
ახლა სიტუაციის განსამუხტად ვიკითხე მეც,
- წყლისთვის გამოვედი,
წყნარად გამცა პასუხი და უცებ გაახსენდა ისევ
- აბა ახლა ოთახში! სასწრაფოდ!
მკაცრად თქვა თან ტაში შემოკრა და წამოგვყარა,
- ამ დრომდე შეიძლება ბავშვის ფეხზე ყოფნა?!
ისევ მკაცრად საუბრობდა და ოთახამდე თავად გვაცილებდა
- ხოო აი!
დაუდასტურა ლუკამ და უცებ ბუმბულივით ამაფრიალა ხელში,
- აღუუუ ნა ნა ნა ნა
თან გამარწია და მეც ნანას დასანახად ვიკრიჭებოდი,
ნანასაც გაეცინა და ლუკას მხარზე ხელი მიარტყა,
- ცანცარა!
ჩაცინებით დააყოლა და ლუკამაც ღიმილით გახედა
- აბა ჰე
ოთახში შესულმა ჩემიანად უთხრა ნანას და კარები მიხურა, ნანას სიტყვებიც მოგვწვდა დაიძინეთო და მეც უცებ ავფართხალდი მის მკლავებში მანაც დამსვა და მეც მუჯლუგუნი მივცხე
- ვირო!
დიდი სიყვარულით ვუთხარი და საწოლისკენ წავედი, ანის მინდოდა ჩავხუტებოდი თუმცა მთლიანად ერეკლეს მკლვებში იყო, ისე საყვარლად ეძინათ ნახევარ მატრასზე იწვნენ,
- ფუ მაღიზიანებს,
ამოილაპარაკა და ჩემზე პირველი დაწვა
მეც ჭყანვით ავათვალიერე უკვე დაწოლილი,
- დაწექი რა ზევიდან მიყურებ?
- შენს გვერდით არ მინდა,
სწრაფად გავეცი პასუხი ისიც უცებ წამოჯდა, მუხლებში ჩამკეცა და უკვე ჩაკეცილი, ადვილად მომიქცია მის ქვეშ,
- შენი გაძლება სიძლიერეა
ღიმილით დააყოლა, თან შუბლზე შუბლით მომეკრო ფეხებს ხელით მიკავებდა და მეც სახე მეხსნებოდა ლოყაზე მაკოცა, რამაც უფრო გამიხსნა სახე
- თავს რომ ვერ დამახწევ ხო იცი?
დამხედა ისევ და ტუჩებისკენ დაიხარა, თავი გვერდზე გადავწიე
- არ გინდა ლუკა
დაბალხმაზე ვთქვი და ისევ შემეცვალა ხასიათი
- ორი კვირის ტანჯვა მეწყება,
ჩამჩურჩულა და გვერდზე გადაწვა, მეც უცებ გავხედე
- ვსო დაიძინე და დამაძინე ხვალ დილით გაგვიჭირდება
დააყოლა და გადატრიალდა, მეც უხეშად ვაქციე ზურგი ცოტახანში წამოვდექი ისევ ვერ ვისვენებდი ასე იდიოტივით რომ გადატრიალდა კარადა გამოვაღე მართალია დიდად ვერაფერს ვხედავდი თუმცა დამახსოვრებული ადგილიდან გამოვიღე საღამურის მოკლე შორტი და მაიკა, არსად არ გავსულვარ იქვე გამოვიცვალე და ისეთ მზერას ვგრძნობდი მეგონა ვიწვებოდი, საწოლში დავბრუნდი ლუკას შეცვლილი ჰქონდა გვერდი და ჩემ მხარეს იყო გადმოტრიალებული
- მიწვევ?
დააყოლა და მეც უხმოდ დავწექი
- დაიძინე ხვალ ვერ ადგები
- ვერ ვხვდები რა გინდა, მიწვევ და არაფრის საშუალებას არ მაძლევ,
დაიწყო და მეც მას შევხედე,
- ვერ მიგიხვდი, მარა კაი მეძინება
წავუყრუე და ზურგი ვაქციე
მის მერე არ დამასვენა ხან საით ტრიალებდა ხან საით
- ლუკა! მომასვენე, რატო არ იძინებ!
- არ კი არა ვერ!
კბილებში გამოცრითვე გადამატრიალა და ზევიდან დამხედა, უცებ რომ არ ველოდი შემეშინდა და გულმა სწრაფად ცემა დაიწყო
- ეცადე დაიძინო
წყნარად ვთქვი და გადატრიალება ვცადე ისიც მომშორდა და მეც თავისუფლად გადავტრიალდი,
- მცივა
დავაყოლე და წამშივე მოხვეული ხელით მიმწია მისკენ ცხელ სხეულზე ამიკრო და სიცივეც წამში გაქრა, მისი კმაყოფილება ჩემამდე აღწევდა და სიცილი მინდოდა, მაგრამ როცა ხელი მაიკის ქვეშ შეაცურა, სიცილი არადა სახეზე ფერები მეცვალა, უცებ წავავლე მის ხელს ხელი,
- ჰეი,
თან დავაყოლე და იმდენად ძლიერ გრძნობა გადმომედო მისგან, მინდოდა რომ შემხებოდა ეკოცნა, ჩავხუტებოდი, უბრალოდ ძლიერ ვნებას ვგრძნობდი მის მიმართ რაც საკუთარი თავის ამპულიდან მაგდებდა და რაღაც ნაწილი ცდილობდა ამ ყველაფრის გაჩერებას რასაც ლუკა იმ ნაწილსაც კი თავის მხარეს აქცევდა,
- გინდა რომ შეგეხო!
თქვა და მეც მას გადავხედე თან ავხედე,
- ვცდები?
დამხედა დაიწია და ყელში ნაზად მომაკრო ტუჩები,
- გზები იცვლება ლუკა, ჩემით ნუ გაერთობი, რადგან ჩემთან ეს ახლა უკვე გამოგივა,
მთელი გულწრფელობით ამოვილაპარაკე და ლუკას სასიამოვნო შეხებაზე თვალები მეხუჭებოდა,
- არასდროს გამომივა შენთან თამაში, რადგან ეს შენ თამაშობ ჩემით
დააყოლა და კისერში სველ კოცნებს მიტოვებდა, ხელს მუცელზე დაასრიალებდა ნელ-ნელა ზევიდან მოქცეული დეკოლტისკენ დაუყვა კოცნით
- არ გინდა ლუკა
- ვიცი რომ ვინანებ,
შეხებები შეწყვიტა, ზევით ამოიწია ჩემი თავის გვერდით იდაყვით დაეყრდნო და სახეზე დამხედა, თმა ყურსუკან გადამიწია და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია
- ჩემზე ძლიერად მოქმედებ,
თქვა და მთელ სხეულში პეპლებს ვგრძნობდი
- ჩემი პატარა ხარ,
ღიმილით მითხრა და გულს ძლივს ვაკავებდი, ტუჩის კუთხეში მაკოცა და მეც თვალები მიმენაბა, გვერდზე დამიწვა ხელები ძლიერად მომხვია და თავზე მაკოცა, უსიტყვოდ დაიწყო ისევ თითების თამაში მაიკის გარედან მუცელზე და მეც ვეცადე ფიქრის გარეშე დამეძინა რადგან ფიქრებში მასთან მიახლოვებასაც ვინანებდი......
დილით უთენია ბზუოდა ტელეფონი და მეც ძლივს ვახელდი თვალებს
- ღმერთოო ცოტაა ძილი არ შეიძლებაა?
ტირილით ამოვილაპარაკე და თვალები ძლივს გავახილე ჩემ ტრიალზე ლუკასაც გაეღვიძა, და მან უფრო ადვილად შეძლო გაღვიძება ვიდრე მე ანის და ერეკლეს გადავხედე ორივე ზურგს გვაქცევდნენ და ანი ეხვეოდა ერეკლეს, მოჭუტული თვალებით ვაპირებდი ტელეფონი ამეღო ლუკამ გადაყო ხელი და მან მომაწოდა, ვეცადე ხმა გამომესწორებინა და საათს დავხედე შვიდის წუთები იყო,
- რა ჯანდაბააა ამოვილაპარაკე წამომჯდარმა და ტელეფობს ვუპასუხე,
- დიახ,
*პრივეტ მეგი როგორ ხარ?
ბიჭის ხმა ჩამესმა და მეც თვალები უკეთ გავახილე, ლუკამ ბალიშზე დადო იდაყვი და ხელში თავი ჩარგო ინტერესით ამომხედა და მოსმენა დაიწყო
- ვერ გიცანი
დაბნეულმა ვთქვი,
* ბექა ვარ,
სიცილი დაიწყო მოსაუბრემ, და მეც უკვე მივხვდი ვინც იყო
- აა უი ბექაა, საიდან ჩემი ნომერი?
ვკითხე და ლუკამაც სახელზე უცნაურად შემომხედა და მანიშნა დაწექიო,
- მაცადე
გადავუჩურჩულე და მოსმენა დავიწყე,
- ფეისბუქში ვნახე,
ჩაიცინა ისევ ლუკამ მაიკა აწია და ხელი შეაცურა სხეულზე ხელების ტარება დაიწყო და მეც ხმა მეკარგებოდა, სადაც მისი ხელი მომხვდებოდა იმ ადგილის წვას ვგრძნობდი, ხელების სრიალით მკერდისკენ წამოვიდა და მეც უცებ მოვიშორე მისი ხელი თორე მალე ძუკნასავით ჩავადნებოდი ხელში,
- მისმინე ვეღარ მოგწერე და დღეს მაგეთ გამოვდივარ გცალია?
დაიწყო და ლუკამ ისევ დამქაჩა რომ მივხვდი არ მომასვენებდა მეც დავწექი, და თან ვცდილობდი დაბალხმაზე მესაუბრა,
- თან ვიცი რომ მანდ სადღაც კარგი კაფეა
აგრძელებდა ისევ და საუბრის საშუალებას არ მაქცევდა ლუკა მხარზე დაიწყო კოცნა და ნელნელა იწეოდა კისრისკენ,
- რაღაც მინდა გითხრა გრძნობებზე,
თქვა და ლუკას კისერზე უნდა ეკოცნა უცებ გაშეშდა და სახეზე შემომხედა ცალ- წარბ აწეული რახდებას სახით, მეც ხელით გავწიე და უნდა წამომდგარიყავი კალთაში ჩამისვა და ისე უცნაურად ვიგრძენი, როცა მივხვდი რას ვეჯექი გავიყინე, დაჭიმული სახით გავხედე ლუკას, საერთოდ არაფერს არ იმჩნევდა, მე კი ლამის მოვკვდი,
- იცი ბექ....
ძლივს დავიწყე და ამ დროს ლუკამ ამართვა ტელეფონი
- არ ცალია ოღონ შენთვის,
დააყოლა და მეც გადიდებული თვალებით გავხედე,
- მეგის ვესაუბრებოდი!
მკაცრად დაიწყო ლაპარაკი ბექამ
- ახლა მე მესაუბრები,
თქვა ლუკამ და მეც ტელეფონი უნდა წამერთვა ხელები გამიკავა,
- ვინ ხარ შეყვარებული?
ისევ დასვა ბექამ კითხვა,
- მეგის შენთვის არ უთქვამს რო გათხოვდა?
გაკვირვებულმა კითხა და მეც რაა?! მეთქი გადავუჩურჩულე,
- ბოდიშიი?!
ცინიკურად იკითხა ბექამ,
- რას ნიშნავს გათხოვდა,
- იმას რომ მეგის ქმარი ყავს!
უკვე გაამკაცრა ლუკამაც ხმა და ზარი დამთავრებულია
- ! გათიშა,
ტელეფონს დახედა ლუკამ და საწოლზე მიაგდო
- ბოდიში ქმარო მარა გამიშვი უხერხულად ვარ!
ვთქვი დიდი ნერწყვის გადაყლაპვით და ლუკამაც ისე დაბლა გადაიტანა მზერა და პირდაპირ დეკოლტეში ჩაყო მზერა, უცებ ავიფარე ხელი და როცა ორივე ხელი გამინთავისუფლდა სწრაფად გადავჯექი,
- და საერთოდ რა ჯანდაბას აკეთებდი!
გახსენებაზე ხელი მივარტყი და მანაც უხმოდ სიცილი დაიწყო,
- ქმარს ყველაფეის უფლება აქვს
აგრძელებდა სიცლს და გაქანებულ ხელს სასაცილოდ იცილებდა,
- ორ საათში დამთავრდება ყველაფერი,
თქვა თან საათს გახედა საწოლზე გადაწოლილმა
- ნამდილად შენ შენი გზით მე ჩემით,
გავუღიმე და ტელეფონი გადავდე,
- ხოდა მოდი ჩემთან,
ხელები გაშალა და მეც სიცილით ჩავეხუტე, მანაც ხელები ძლიერად მომხვია და ჩემიანად გადატრიალდა გვერდით.......
დრო ისე ნელა გარბოდა მომაბეზრებელი იყო, ერთმა სასიამივნო ღამემ და დილამ მთელი კვირა დადებითი ხასიათით მატარა, მიუხედავად იმისა რომ ღამე ძალიან მიჭირდა და მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი რომ ლუკა და თათა ახლა ერთად ცხოვრობდნენ, ვფიქრობდი რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა, შაბათს გვესტუმრა დაგვიანებით ერეკლე, მისი მოსვლა ანჯეის ყველაზე მეტად გაუხარდა, მიუხედავად იმისა რომ ძმაკაცები გვერდით ყავდა, გიჟივით გაექანა ერეკლესკენ, ერეკლეც ბიჭებთან ერთობოდა და ბავშვებს იმდენ სისულელეს ასწავლიდა, სიცილს ვერ ვიკავებდი ალექსანდრესთან ერთად გაიყვანა ერეკლემ ანჯეი სადღაც და საღამოს გვიან მოვიდნენ ალექსანდრესაც უფრო და უფრო ვუახლოვდებოდი და უფრო და უფრო მომწონდა,
- ისევ წერა და წერა,
ჩამოვჯექი დივანზე ანის გვერდით და მის ფურცლებს დავაკვირდი,
- რით ვერ მოვიდა ეს დრო რომ წამაკითხო,
ავბუზღუნდი და ანის ისე გავხედე,
- არა ჯერ არა,
მანაც თავ ამოუღებლად მითხრა და მეც რომ ვეღარ მოვითმინე ფურცლებს გადავწვედი სწრაფ რეაქციაზე გადაიწია უკან,
- აპ არააა ჯერ
მითხრა თუმცა მისი არ მესმოდა,
- მერე როდიიის, მომეცციი!
გადავწვედი თუმცა დივანზე გადაწოლილი ისე მაღლა წევდა ხელებს ვერ ვწვდებოდი,
- ოხხ! ამ ერთხეელ!
საბოლოოდდ გადავწვედი თუმცა ფურცლები ანის ხელიდანაც გაქრა, თვალები გაუდიდდა ანის და როცა მეც დავინახე ფურცლები ერეკლეს ხელში ენაზე ვიკბინე,
- "ცხრამეტი წლისას პირველად მეწვია სიყვარული!
ჩემი გული ლურჯი თვალების პატრონმა დაიპყრო,
ცხრამეტი წლისამ მოვკარი თვალი,....
ნათელში ქრებოდა ჭაბუკის კვალი....
დღეიდან იგი გზას გამინათებს
და ჩემი გულის კარსაც გააღებს!....."
კითხვა დაიწყო ერეკლემ და ახლა უარესად დავიძაბე, სწრაფად წამოდგა ანი და ფურცლებისთვის უნდა დაევლო ხელი ერეკლემ ფურცლებით სავსე ხელი გაწია და კითხვა განაგრძო,
- "მისი თვალები უძირო ტბას გავს,.....
ხატება მისი ხელის გულზეა,
გადავეშვები ამ სილურჯეში და ბედისწერის მივაგნებ ყვავილს!
გრძნობებით კითხულობდა ერეკლე მას მერე რაც სიყვარულზე დაიწყო საუბარი ავტორმა ანიმ,
- დამიბრუნე,
დაძაბული ახტა ფურცლების წასართმევად უცებ მოუტრიალდა ერეკლე და ხელი ზურგს უკან მოუქცია,
უკან მოქცეული ხელითვე აიკრო ანი სხულზე მეორე ხელიც გაუკავა ფურცლები მის წინ დაწია და მასზე მოხვეულმა განაგრძო კითხვა
-" ჩემი რჩეულის საამო სუნთქვა მომილამუნებს ნაზად ლოყაზე,"
აგრძელებდა ერეკლე კითხვას და კითხვაშივე ნაზად დახრილმა გაუსვა ცხვირის წვერი ანის ლოყაზე როცა შეხედა
- დამიბრუნე,
საოცრად შერცხვენილი იყო ანი სახეზე აწითლდა და ერეკლეს ქცევაზე სუნთქვა შეეკრა,
- "ჩუმი ალერსის, უტყვი მფარველი იქნება..... მხოლოდ ელვარე მთვარე,...
დრო კი გაქრება როგორც მანება და გაიყოლებს,...ფიქრთა ნაკვალებს....."
დასრულები არ ქონდა სიტყვა ანიმ საკუთარი ხელი გაინთავისუფლა ადგილს მოწყდა გასასვლელისკენ გავარდა, უცებ აიღო ქურთუკი და კარები გაიხურა,
ერეკლე წამით ისევ ფურცლებს აშტერდებოდა, მძიმე ნერწყვის გადაყლაპვით ამოყო თავი, გაურკვევლობაში მყოფმა ამომხედა, კარებსაც გახედა, უცებ ჩახედა ისევ ფურცლებს მაგიდისკენ მოისროლა და სწრაფად მოწყდა ადგილს.... მეც გაურკვევლობაში ვიყავი არ მეშინოდა რა მოხდებოდა მათ ურთიერთობაში, თუ რამე აირეოდა ეს ყველაფერი ჩემი ბრალი იქნებოდა, ძირს ჩავიმუხლე და ფურცლების აკინძვა დავიწყე........
სწრაფად ჩარბოდა ერეკლე კიბეებზე და კორპუსიდან გასული სტადიონისკენ მიმავალ ანისკენ გავარდა რომელიც ნახევრადღა ჩანდა,
- ანი!
ერთი დაძახება მოასწრო თუმცა ანი არ გაჩერებულა, მალევე დაეწია ერეკლეც და უკვე აქოშინებულმა ახლოდანვე კიდევ ერთხელ დაუძახა თუმცა პასუხი ისევ ვერ გაიგო ფეხს აუსწრაფა ანიმ და ერეკლეც სწრაფად დაწეული გადაუდგა წინ,
- ნუ გარბიხარ! ნუ გამირბიხარ,
საუბრის დროს ეღიმებოდა
სახეზე მოკიდა ხელი თუმცა ანიმ უხეშად მოიშორა და გვერდი უნდა ჩაევლო, მკლავში ხელი სწრაფად ჩაავლო და ანი ინერციით აიკრო სხეულზე, თავზე დაუდო ხელი რომ უკან არ დაწეულიყო,
- ნუ გარბიხარ მეთქი!
სერიოზული მკაცრი ხმით დახედა ერეკლემ რაზეც ანის მთელ ტანში გაცრა
- გამიშვი
- ჯერ თქვი რომ გიყვარვარ,
ისევ გაეპარა ტუჩის კუთხეში ღიმილი
- არ გინდა გთხოვ, საკმარისზე მეტი მოისმინე!
ძლივს აბავდა სიტყვებს დაჭიმულობისგან,
- ისევე გიყვარვარ როგორც მე?!
დასვა კითხვა რომელზეც ანიმ შეძლო და თვალებში შეხედა,
- მე....
დაიწყო, ანიმ თუმცა ერეკლე ტუჩებზე წვდა გაჩუმების მიზნით და მალევე მოშორდა,
- ეს მე უნდა გამეკეთებინა,
პირველი შენ უნდა გცოდნოდა,
წყნარად და ამაყად საუბრობდა, სხეულზე აკრული ანის გასაგონად,
- ტვინის ტ*ვნამდე შეყვარებული ვარ!
ნელა გადაიტანა ხელები ანის სახეზე და მისი სახე ხელებში მოიქცია,
- ყოველ წუთას ერთის თვალები მიდგას წინ!
გემო რომელიც წუთის წინ გავსინჯე ყველგან დამყვება! ყველაფერს მის გემოს ვატან გესმის?! ღამეც კი მგონია რომ ხელს მოგხვევ, მგონია რომ ყოველ წუთას ოთახიდან გამოხვალ შენი მაიმუნობებით,
არ ვიცოდი რა ერქვა ამ გრძნობას ვერ გამეგო რა დედისტ*ვნა მიღრღნიდა გულს!..... ახლა ვიცი,
ერთ ლოყაზე აკოცა მერე მეორეზე,
- თურმე ანი ქვია,
დააყოლა და გაყინული ანი მიიხუტა, ხელები ძლიერად მოხვია და თავზე ხელები ნაზად დაუსვა,
- სიყვარული ქვია გესმის, ჩემი სიყვარული გქვია!
ისევ მოშორდა და რამე დამატებით სიტყვებს ელოდებოდა ანისგან პასუხი არადა არ ჩანდა გაყინული იდგა ანი და ცრემლებს ძლივს იკავებდა, ისევ ერეკლემ გაცა მის სიტყვებს პასუხი, დაიხარა ნელა წავიდა ანის ბაგეებისკენ გასარკვევად თუ ანი გაიწეოდა, იფიქრებდა რომ ანი მასთან ურთიერთობის დაწყებას არ აპირებდა და თუ ანი უფლებას მიცემდა, მასზე ბედნიერი არავინ იქნებოდა,
ნელ- ნელა მიიწევდა ტუჩებისკენ ტუჩებს ტუჩებით ეხახუნებოდა, დატანჯული იყო თავად ერეკლეც ნელი მიპარვით და ანიც უცებ წვდა ერეკლეს ტუჩებს, ეს უფრო ძლიერი თანხმობა იყო, ახალი ურთიერთობის და ერეკლესაც კოცნაშივე ჩაეღიმა.....
........
გვიანობამდე არცერთი დაბრუნებულა და მეც უზომოდ ვღელავდი, ალექსანდრემ მომიყვანა ანჯეი, როცა ანჯეიმ დაიძინა ალექსანდრესთან ერთად გავისეირნე და სახლში მალევე დავბრუნდი დასაძინებლად ერთი საათის დაწოლილი ვიყავი 12 ის რვა წუთი იყო, კარები შემოაღო ანიმ და მეც უცებ წამოვხტი,
- რა ხდება?
- მომშორდი!
ხელი ამიქნია და მომიშორა
გავშრი ერთი სიკვდი ლამის მოვკვდი
- ვიცი რომ ჩემი ბრალია,
დაბალხმაზე ვთქვი და კარადასთან მისულს უკნიდან თავდახრით ვუთხარი
- რა შენი ბრალიი!
უცებ დაუწვრილდა ხმა და სახე გაბრწყინებული მომვარდა,
- ერთად ვართ!
პირზე ხელს იფარებდა და მეც უნებურად ავიფარე,
- ჰა?
- რა ჰა? არც მე მჯერა,
- ღმერთო
შოკირებული ვიყავი,
- რა ჯანდაბად მალავდით თუ ერთმანეთი გიყვარდათ, უხეშად ვთქვი და მაგ დროს შემოაღო ერეკლემ კარები,
მეც წარბებ შეკრულივე გავხედე და მანაც კარები ისევ გაიკეტა,
- ჰმჰ ეე ცხოველო, ჩემთვის მაინც გეთქვა,
გავძახე კარებ გახურულს
- ან შენ მაინც გეთქვა
ახლა ანის ვუთხარი ნაწყენი სახით,
- ხო მარა
უნდა მომახლოვებოდა უკან დავიხიე და ნაწყენი გავედი ოთახიდან ერეკლე ისევ იქ რო იყო,
- შეე ძროხაა!
ვიყვირე დაბალხმაზე ჩუსტი გავიძრე და უნდა ჩამერტყა თუმცა გადავიფიქრე,
- როგორ მიყვარხართ რო იცოდეე,
მივაძახე და არც დამიწყია ლაპარაკი კისერზე ჩამოვეკიდე, მანაც ღიმილით მომისვა მენჯებზე და ოთახში თავისუფლად შევიდა,
- ეეე,
ანის გაკვირვებული სახე და ხმაც გაისმა და მეც სიცილით გამოვუყავი ენა, მათი ამბავით უზომოდ ბედნიერი ვიყავი, ნანას ანიმ შეაპარა მიყვარსო გვეგონა სიტუაცია დაიძაბება თუმცა ისე ჩვეულებრივ და მხიარად მიიღო სულ არ ველოდით, მას მერე კიდევ ერთი კვირა გავიდა, ერეკლემაც ვერ შეძლო ჩამოსვლა, ვგრძნობდი რომ უფრო და უფრო მიჭირდა, გაძლება თუმცა არ ვიმჩნდევდი ყოველ საღამოს ვუსმენდი ერეკლეს და ანის ჟღურტულს ტელეფონში და მეღიმებოდა, წყვილზე შეყვარებული ვიყავი, ანჯეის ვახარჯავდი დროს საღამოს გვიან ვსხდებოდით კაფეში მე და ალექსანდრე სამსახურიდანაც მას მოვყავდი, ჯერ ანჯეი მიყავდა, სასეირნოდ მერე ჩემს წასაყვანად მოდიოდა, მანქანით მალე მიწევდა სახლში წასვლა, ალექსანდრე იყო ჩემი სექსუალური მცველი კაფეში ხშირად გვხვდებოდა თემო დაჯდომისთანავე ხელს ძველი ძმაკაცივით მხვევდა თუმცა ალექსი ისე გახედავდა არა მხოლოდ ხელს მაშორებდა არამედ დისტანციასაც იცავდა, ნანა ხშირად ადიოდა ციალასთან და მეც ხშირად მიწევდა ზაზას ოჯახში ასვლა, დღითი დღე მზერას ცვლიდა, მესამე კვირამაც უაზრო მონატრებაში ჩაიარა ღამის ტანჯვაში, საჭმლის ჭამის სურვილი აღარ მქონდა, სულიერად ვიტანჯებოდი, ძლივს დადგა პარასკევი თუმცა უკვე ლოდინითაც აღარ ველოდებოდი, სკოლა გვიან დავამთავრე, ალექსანდრემ ანჯეი შუადღისით წაიყვანა საღამოს ვერ მოახერხა გამოსვლა და ფეხით დავუყევი ქუჩას თითქმის ჩემ უბანში შევდიოდი ბოლო ღამის ფიქრში რომელიც ტკბილ მოგონებად დამრჩა ლუკასთან ერთად, დაღლილი ძლივს ვახელდი თვალებს,
უცებ თემო ამომიდგა გვერდით და ისევ დაიწყო ხელის მოხვევა,
- თემო ხომ გთხოვე ასე ნუ მეხები მეთქი
- კაი რატო რა მოხდა მერე,
- არ მსიამოვნებს და შეიგნე გთხოვ!
ისევ გავუმეორე უკვე დაღლილი მისი უაზრო ქცევებით,
- გავიგე თათას მამა ლუკას ჩაუბრატდა გილოცავ მალე ქორწილი იქნება, მერე შვილები ეყოლებათ ხედავ თათას? ცხოვრება აიწყო,
ძლივს მომაშორა ხელი და მის სიტყვებზე ისედაც ცუდად მყოფს ჰაერის უკმარისობა დამეწყო, ისედაც ძლივს ვადგავდი ნაბიჯებს გზას ძლივს ვხედავდი თვალებში მქონდა ჩაბნელებული და ეს ნერვების მოშლას მიმატებდა, ჩემ კორპუსს ძლივს მივუახლოვდი და თემოს დავემშვიდობე, ძლივს ავბობღდი ჩემ სართულზე გვერდით მეზობელს ბარგი გარეთ ჰქონდა, თვალები გამიფართოვდა და უკვე გამოსულ ქალს ვკითხე რა ხდებოდა
- გადავდივართ, რაღაც მიზეზების გამო
- გასაგებიაა, ბედნიერებას გისურვებთ სადაც არ უნდა იყოთ ღიმილით ვუთხარი და სახლში შევედი,
- ნანა დეიდა მოვედიი!
ვიყვირე ძლივს და თან ფეხზე ვიხდიდი მეზობლებზე ვფიქრობდი საერთოდ არ იყო ცუდი ხალხი მათი ზედმეტი ხმა არ ისმოდა დასანანია რომ გადადიოდნენ,
ქურთუკი გავიხადე და ოთახში უნდა შევსულიყავი დივანზე წამოწოლილი ლუკა რომ დავინახე.... კანკალმა ამიტაცა , გავქვავდი სხეული დამეხორკლა მისი დანახვისას, დაბალზე წამოზრდილი წვერით, თითქოს ხალისდაკარგული იყო, რა გავაკეთო? მინდა გავიქცე ჩავეხუტო, ვუთხრა რომ ეს სამი კვირა ლამის მოვკვდი უიმისოდ სიცოცხლე მაკლდებოდა, მინდა რომ ვუთხრა იმდენად მენატრებოდა რომ მტკიოდა, მაგრამ მას საცოლე ყავს, ისიც არ ვიცი ახლა როგორი ურთიერთობა აქვთ ერთმანეთთან, რომ ჩავეხუტო ხელს მკრავს? მეტყვის რომ საცოლე ყავს რომელიც უყვარს და მე რომ ვეხუტები ტეხავს?
- გამარჯობა,
თქვა და სახე შემეცვალა დაველოდე რომ კიდე რამეს იტყოდა მაგრამ არა, გულში რაღაც ჩამწყდა გამარჯობა? მხოლოდ ეს? არც გაღიმება არც ჩვეული ცინიზმი? არც რომ მოდიოდა და მაწვალებდა? მხოლოდ გამარჯობაა?! მეტი არა?! მხოლოდ ამ სიტყვისთვის ვოცნებობდი ამ დღეზე?
- ჩემი პაწაწინა მოვიდაა,
ოთახიდან გამოსული მოვიდა ერეკლე და ჩამეხუტა თუმცა ურეაქციოდ ვიყავი ლუკას ვუყურებდი რომელიც ტელევიზორს უყურებდა გაყინული ვიყავი ლოყაზე ხმაურიანად მაკოცა ერეკლემ,
- რა გჭირს გოგ....
სიტყვა ანიმ არ აცადა ოთახიდან გამოყვირა მოდი ორი წუთიო
- დამელოდე,
ნიკაპის ქვეშ ამკრა თითები და ოთახისკენ წავიდა, ცრემლები გაყინულ სახეზე გადმომცვივდა, ლუკამ მომენტალურად გამომხედა
- შენ რა?....
სახე შეცვლილი წამოიწია, მეც სწრაფად შევტრიალდი უცებ ჩავყავი ჩექმებში ფეხი კურთუკი ავიღე და გარეთ გავვარდი სიცივეზე უარესად იფეთქა ცრემლებმა, კიბეები ქურთუკის ჩაცმით ჩავირბინე და სადარბაზოდან გავვარდი მაშინვე მომხვდა ციდან წამოსული წვეთები, უნდა გავქცეულიყავი უკნიდან ხელი ჩამავლო ვიღაცამ და თან მისკენ მიმატრიალა,
- ლუკა
ამომხდა ხმა რომელშიც, სიყვარული მონატრება გაბრაზება და წყენა ერთიანად იგრძნობოდა,
- მეგი, მეგი, მაპატიე,
მტირალს სახეზე მომკიდა ხელები
- მაპატიე პატარავ, ცუდად მოვიქეცი,
ახლოს მოსული სახეზე მეფერებოდა და ცრემლებს მწმენდდა თუმცა ყოველ შემშრალებაზე ახალი ტალღა მოდიოდა
- მთელი ეს დრო სიკვდილამდე მენატრებოდი
შუბლს შუბლზე მადებდა თან ჩემს სახეს ხელებში იქცევდა
- ყოველ ღამით შენ გხედავდი ყოველ ღამე მეგონა რომ ჩემ მკლავებში იქნებოდი
თვალებ დახუჭული მეუბნებოდა და მეც მის სიტყვებზე და ცრემლების შესაკავებლად ცუდად მყოფს მენაბებოდა თვალები,
- მინდოდა ჩაგხუტებოდი შენი ბავშვის სურნელი შემეგრძნო, მინდოდა შეგხებოდი მინდოდა შენი ღიმილი მენახა გესმის?! არ ვიცი რა მჭირს! უშენოდ ადამიანი არ მქვია!
მაპატიე რა არ იტირო!
ისევ მომშორდა და თვალებში ჩამხედა თუმცა მისი ხელები ისევ მითბობდა ცრემლებისგან დამპალ სახეს
- არ იტირო! მითუმეტეს ჩემ გამო!
მითხრა ტუჩის კუთხეში მაკოცა და ისევ ცრემლების წმენდა დამიწყო, რომელსაც ვერ ვაჩერებდი როცა მას ვუყურებდი როცა მის სიტყვებს ვუსმენდი უფრო მიჩუყდებოდა გული,
- შენი ცრემლების ფასი არ ვღირვარ,
თვალთან მომაკრო ტუჩები და შუბლი შუბლზე მომადო, ვუსმენდი და ვერ ვისვენებდიი მინდოდა მეთქა მინდოდა მეთქვა სიტყვები რომლებიც სრულ ყოფილს გახდიდა სიტყვებს,ნერვებს მიშლიდა მისი ქცევა, რატომ ხდიდა საბოდიშოს! თავის საქციელს
- მიყვარხარ ჩემო პატარა!...
მითხრა და მეც სიტყვების გამო უარესად დავიწყე ტირილი პეპლებთან ერთად ვიყავი მთელ ფლორა და ფაუნას ვგრძნობდი ჩემში
- მეც მიყვარხარ!
აკანკალებული ხმით ვთქვი ვთქვი თუმცა რომელი განხრის სიყვარულზე იყო საუბარი? ძლიერად ჩამიკრა გულში და მეც ძლიერად მოვხვიე ხელი მის გულში ჩაყოფლი თავით ვცდილობდი ცრემლების შეკავებას ქურთუკის გარეშე გამოსულს უბრალოდ ზედაში ვუყოფდი თავს,
- არ იტირო რა!
თავს მიჭერდა ისე წამომწია რომ კიდევ დავენახე, უცებ შემეკრა სუნთქვა სწრაფი თავბრუსხვევა ვიგრძენი და უცებ დავკარგე ძალაც........
- გონზე მოდის!
მესმოდა ხმა რომელიც ანჯეის ეკუთვნოდა
- მართლა!
ერეკლეს აფორიაქებული ხმაც ჩაერია
- დედააა გონზე მოდის
ანიმ გაძახა ნანას
- მიდი გაიღვიძე ჩემო ციცქნა
მესმოდა ერეკლეს ხმა და მისი ცხელი ხელები მსიამოვნებდა
თვალები მძიმედ გავახილე თუმცა შუქზე ისევ დავხუჭე კიდევ ერთხელ ნელა გავახილე თვალები და ერეკლეც წამოხტა
- გონს მოვიდა
თუმცა ჩემი ხელები ისევ თბილად იყო ვიღაცის ხელში და მისი ტუჩებიც მეხებოდა ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს ყოველ კოცნაზე დენი მირტყავდა, შემთხვევით გავხედე ლუკას რომელიც ძირს იჯდა რომელსაც ჩემი ხელი ხელებში მოექცია და ტუჩებს აკრობდა,
შუბლზე ცივი ტილო მედო თვალებს ისევ ძლივს ვახელდი თავთან მეჯდა ალექსანდრეც და ანჯეი კალთაში ესვა, თათაც დივნის უკან იდგა ისე დამცქეროდა, ნანა კი ტილოს მისველებდა და ანიც ფეხზე იდგა წამოვარდნილ ერეკლესთან ერთად,
- ასე როგორ უნდა დაიღალო დედი?! საჭმელსაც კი არ ჭამ ხედავ ახლა შედეგს თავადაც?!
ხომ შეგიძლია საკუთარ თავს გაუფრთხილდე?!
წყნარად მსაყვედურობდა ნანა თან სველ ტილოს მადებდა
- სულ გაფითრებული ხარ ჩემო პაწაწინა
ერეკლემ მაკოცა ლოყაზე და ჩამუხლულმა ხელი ნაზად მომისვა
- რომელი საათია
ამოვიკნავლე ხმა შეცვლილმა და საათის ძებნა დავიწყე,
- თორმეტი სრულდება ცქნაფო
წყნარად მითხრა ალექსანდრემ, თან გამიღიმა
- გვიანია! დაიძინეთ ნანა დეიდა მე მივხედავ თავს,
წამოვიწიე ერეკლემ უკან დამაბრუნა,
- რა დამაძინებს ნახე რას გავხარ? ფერი არ გაქვს,
დივანზე დაეშვა და სახეზე მანიშნა,
- ვიცი ვიცი მართლა კარგად ვარ თუ რამე დამჭირდა აუცილებლად გაგაღვიძებთ თან თქვენ რომ არ იძინებთ ანჯეიც არ წვება და ნეტა რისი იმედი აქვს რომ ხვალ სკოლაში არ მიდის და გვიანობამდე უნდა იძინოოს?
ხელი მოვუსვი ანჯეის სახეზე ღიმილით და მანაც გამიღიმა,
- მიდი ანჯეი დააძინე ბებია ნახე რა დრომდე ღვიძავს,
წამოვჯექი და ერეკლე უცებ მეცა ისე ნელა წამომაყენა მეღიმებოდა მის ქცევაზე
- ხო მარა არ მეძინება
- გეძინება გეძინება მიდი არ მაწყენინო ნანა დეიდა დააძინე,
ვუთხარი და ისიც წამოხტა ნანას ჩაავლო ხელი კოცნა გამოგვიგზავნა და ოთახისკენ წავიდა ნანაც ღიმილით გაყვა,
- იცოდე გამაღვიძე თუ რამე
მომძახა,
- დედა თუ რამე ნახე,
დაუძახა ანიმ და ხელი იქ მყოფ ხალხს მოავლო, ნანასაც ჩაეცინა და ოთახში ანჯეის შეყვა.... როცა ალექსმაც უკეთ მნახა სახლში გავიდა და ერეკლეც გაყვა რაღაც თემაზე უნდა ესაუბრათ, ანიმ გვირილას ჩაის მოგიდუღებო და სამზარეულოში გავიდა, თათამაც შემომთავაზა თუ რამე გინდა მოგიტანო თუმცა ვიუარე და ისიც ანის შეყვა დავეხმარებიო, ლუკას თვალებს წავაწყდი და მალევე ავარიდე თვალი მაგიდაზე მჯდომი თავად არ მაშორებდა მზერას, უცხოსავით იყო ახლად ამოსულ წვერზე, ჩამქრალი თვალებით სხვანაირი იყო, მკლავდა ის ფაქტი რომ ვერ ვეხებოდი როგორც მაშინ, ვერ ვეხუტებოდი მონატრებულს რომლის დანახვაც მთიშავდა, ათასი გრძნობა იყრიდა თავს ჩემში ვეღარ მოვითმინე და უფლება მივეცი მოწოლილ ცრემლებს გადმოსულიყო, სწრაფად წამოიწია ლუკა და ცალი ხელი სახეზე შემიცურა
- რა მოგივიდა? გტკივა რამე?
სწრაფად მკითხა, პასუხად ტირილით გავაქნიე თავი არას ნიშნად
- აბა?
მკითხა და როცა თვალებში ავხედე საერთოდ არაფერი უთქვამს სახეზე ჩამოისვა ხელები, უცებ ამიტაცა ხელში და ჩემიანად ოთახისკენ წავიდა, ტირილი არ შემიწყვეტია არც არაფერი მითქვამს ვცდილობდი ემოციებისგან დავცლილიყავი, ოთახში საწოლში ჩამაწვინა უხმოდ გადამაფარა და ოთახი დატოვა, რა გააკეთა? ახლაც მიმატოვა? თუ ასეაა რატომ მეუბნება იმ სიტყვებს რაც გარეთ მითხრა! ტირილს ვუმატე და თავი ბალიშში ჩავდე ხმის დასახშობად რატომ ვიტანჯები? ასეთი რა დავაშავე? რამე მაინც ეთქვა და ისე გასულიყო, რატომ შემეხო თავად შემოვიდოდი სადაც შემეხო მეწვის ადგილები... კარების სახელურის ხმაზე ანი მეგონა და უცებ შევიმშრალე ცრემლები, კარები შემოიღო და მეც სილურტს შევხედე კარებიდან შემოსულმა შუქმა წყლიანი თვალები მატკინა და ძლივს გავარჩიე ისევ შემოსული ლუკა რომლის გამოც თვალები დამისვდა, კარები ისევ მიკეტა და სიბნელეც ისევ ჩამოწვა ღამის სანათს გადავწვდი და ავანთე რომ ლუკას გზა დაენახა,
- ეს დალიე
ჩაი შემოიტანა და ტუმბოზე დადო, თვალებ ჩაწითლებულმა გავხედე ჩაის, წამოჯდომა დავაპირე ლუკაც გადმოიწია და წამოჯომაში დამეხმარა სისუსტეს ვგრძნობდი მეგონა ძალა საერთოდ არ მქონდა, ჭიქა გამომიწოდა და მეც სახელურს ჩავავლე ხელი ავწიე თუ არა ხელი ამიკანკალდა ჩაი ლუკას ხელს გადავასხი საბანიც ასე თუ ისე დასველდა ისევ ლუკამ გამომართვა მეორე ხელით ჭიქა და გვერდით გადადო, გული გამალებით მიცემდა საშინელი გრძნობა იყო როცა ჭიქასაც კი ვერ ვიჭერდი ხელში
- კაი მოიცა დამელოდე მოვწმენდ
- მოიცა ხელი დაგეწვა?!
- არა ისეთი ცხელი არ იყო,
წამომდგარმა დააყოლა გავიდა და მალევე ტილოთი დაბრუნდა, ეცადა შეემშრალებინა ყველაფერი, თავის ხელით დამალევინა ჩაი, მსიამივნრბდა ეს ფაქტი მაგრამ " მალე ქორწილი იქნება მერე შვილებიც" მახსენდებოდა სიტყვები და შიგნიდან მჭამდა,
- დაიძინე თორე სულ გაფითრებული ხარ დასვენებული უკეთ გახდები,
დააყოლა და საბანი აწია ჩაწექიო, მეც მისი მითითება შევასრულე
- მარტო არ მინდა ვინმეს დაუძახე რომ გახვალ,
ჩახლეჩილი ხმით ვთქვი
და უკეთ მოვეწყე შუქი ჩააქრო და უხმოდ მომიწვა, გაკვირვებული თვალებით დავაკვირდი
- ლუკა თათა?
ისევ ჩახლეჩილი ხმით ვთქვი
- დაიძინე მეგი!
თქვა და ზურგზე დაწვა ისე რომ არც კი შემხებია, სიუხეშეზე ბრაზი ყელში მომაწვა საერთოდ ნუ წევს გავიდეს ოთახიდან უხმოდ ჩამომვარდა თვალებიდან ცრემლი და ისევ კანკალმა ამიტაცა
- გცივა?
იკითხა და მეც დავეთანხმე არაფერი უთქვამს წამოდგა და შავი თბილი პლედი გამოიღო, მწარედ მახსენდებოდა ღამე იგივე სიტყვებით მახსენდებოდა როგორ ამიკრო სხეულზე ახლა წყნარად გადამაფარა პლედი და ადგილზე დაწვა,
- მადლობა
დაბალხმაზე ვთქვი ერეკლე შემოვიდა ოთახში
- როგორ არი ჩემი პატარა,
დაბალხმაზე დაიწყო საუბარი და მეც რომ ავხედე მიხვდა რომ არ მეძინა
- არ გძინაავს,
თქვა და მეორე მხრიდან მომიწვა, წყნარად დამისვა სახეზე ხელი,
- როგორ ხარ აბა?
- ცუდად
ლუკამ დამასწრო სიტყვის თქმა
- ჩემი პატარა
ხელი უფრო ნაზად დამისვა ერეკლემ
- არა ახლა კარგად ვარ,
ვუთხარი თან მის ხელს ხელი მოვკიდე,
- რა კარგად გოგო კანკალებ
უკვე გაამკაცრა ხმა
- ცოტა მცივა და მაგიტო
- მერე მოდი გოგო ჩემთან,
ზურგზე მწოლიარემ გაშალა ხელები მეც ღიმილით წამოვიწიე და მასზე ავბობღდი, მაშინვე გადამაფარა საბანი და ხელები მომხვია, ისეთი ცხელი იყო მაშინვე შევწყვიტე კანკალი, წყნარად მესაუბრებოდა ერეკლე მე კი თავი ლუკას მხარეს მქონდა დადებული, ისიც აქეთ იყო გადმოტრიალებული სახის ქვეშ ამოედო ხელები და მიყურებდა, მეც წამით მის მზერას გავუსწორე თვალი გული სწრაფად ამიჩქარდა, მის დაჟინებულ მზერას ვერ გავუძელი და თავი მეორე მხარეს გადავატრიალე, ანიც ისე ჩუმად შემოვიდა გამოცდილი ქურდი მეგონა
- მეგილო კარგად ხარ?
ჩამუხლულმა იკითხა და ხელი მხარზე ნაზად დამისვა,
- კიი ანი, მოდი დაგითმო,
ღიმილით ვთქვი და ერეკლედან წამოვიწიე
- რა უნდა დამითმო გოგო,
უცებ შეეცვალა წყნარი ხმა და ფეხზე წამოხტა
უნდა ავმდგარიყავი ერეკლემ დამაბრუნდა
- გაძლებს უჩემოდ გათბი შენ
თავზე მაკოცა და უცებ შეიცხადა ანიმაც
- უშენოდ გაძლება არც არასდროს გამიჭირდება,
წაესწერვა და თბილი ზევითა გადაიძრო, მაიკითვე დაწვა თავისუფალ ადგილას,
- ვაიმე თათა?
წამოვყავი თავი და უცებ ანიც შეხტა
- რა გეთათება გოგოო დაიძინე ცუდად ხარ,
- ხო მარა
ვერ მოვისვენე გახსენებულზე
- რა მარა თათას დედაც მოვ*ყან შენ იყავი კარგად,
დააყოლა თან თავი დამადებინა
- ერეკლეე გეყოფა!
მკაცრად ვუთხარი
- მეგი დაიძინე იცის იმან თავის ადგილი
წყნარი ტონით ჩაერია ლუკა
- მე ვუთხარი თუ რამე დამიძახეთქო,
ანიმაც დამაწყნარა და მეც მეყო დასამშვიდებლად, არ ვიცი როდის თუმცა ჩამეძინა,
ღამე ვგრძნობდი ნაზ სასიამოვნო შეხებებს, ძილშიც კი მსიამივნრბდა ცხელ ტუჩებს ვგრძნობდი ყელში ხან ლოყაზე ხან ტუჩის კუთხეში, მეღვიძებოდა თუმცა არ ვბრაზდებოდი არ მინდოდა გაჩერებულიყო, სიამოვნების მორევში ვიყავი გადასული სიზმარი მეგონა, როცა წელზე შემეხო წელი მიხურდა, მის მხარეს გადავტრიალდი თითქმის მას ავეკარი, შეხებები რომ შეწყდა თვალები ნელა გავახილე და თვალებს ავხედე რომელიც მიმზერდნენ ლუკას დანახვისას შევხტი,
- ასე საშიში ვარ?
დაბალხმაზე მკითხა ღიმილით რაზეც დავიბენი
- არა.... უბრალოდ...
დაბნეულობა ვერ დავმალე უკან დავიწიე და დისტანციურად დავწექი
- მაპატიე გაგაღვიძე
- არაფერია,
დაბალხმაზე ვთქვი და ხმა რომ არ ამოიღო თვალები დავხუჭე დასაძინებლად თუმცა ვერ მოვისვენე და ისე გავახილე, ისევ მიყურებდა, რა უნდა? რატომ არ მასვენებს?
მისი მზერის მოსაშორებლად ვაქციე ზურგი დაძაბულმა და თვალები დავხუჭე
- არ შემიძლია ასე
ხმა გავიგე მუცელზე ძლიერი მკლავი ვიგრძენი და მალევე ვეკრობოდი ცხელ სხეულს, ავხურდი გული ამიჩქარდა მაიკის ქვეშ შეაცურა ხელი და მეც სუნთქვა შემიწყდა, ჯერ შორს დგას დისტანციას იჭერს და მერე ისე მიახლოვდება ლამისაა გული ამომვარდეს
- ისუნთქე
ჩამჩურჩულა და მეც დამჟრჟოლა, რომ მივხვდი რომ სუნთქვა დამავიწყდა შემრცხვა, თუმცა თავად ის არ მაძლევდა სუნთქვის საშუალებას სხულზე დაასრიალებდა ხელს და ჩემი სხეული ათასნაირი გრძნობით იმოსებოდა, დაძაბული ვიყავი თვალებს ძლივს ვახელდი, სხეული მის შეხებას ვეღარ უძლებდა და მეც მის ხელს წავავლე ხელი, წყნარად გამოაძვრინა ჩემი ხელიდან ხელი და ახლა მან მოიქცია ჩემი ხელი მისაში
- რგორ იყავი ხოლმე
წყნარად დამისვა კითხვა და უცებ დასმულ კითხვაზე ისევ დავიბენი,
- მე,...არ... როგორ,
თავი ვერ მოვაბი სიტყვებს და მასაც ჩაეცინა, მისკენ გადავიწიე თან ავხედე
- რა გაცინებს?
კოპებ შეკრულმა ვუთხარი
- უბრალოდ საყვარელი ხარ,
ღიმილით მითხრა თან თმა ყურს უკან გადამიწია ვერ გამეგო მისი ქცევები ვფიქრობდი რომ მეთამაშებოდა,
- ცუდზე ნუ ფიქრობ, როცა მახსენდება რომ თათაა ჩემს გვერდით და როცა მე ვფიქრობ შენზე რთულია, არ მინდა თავი ნივთად იგრძნო მარა შენ გწყინს,
მითხრა და მეც ხმა გამიწყდა ვერაფერი ვერ ვთქვი მანამ ენა არ დამიბრუნდა,
- მაგრამ შენ ეს დისტანცია დაარღვიე,
ვუთხარი და მისკენ სრულად გადავბრუნდი
- არც ისე ადვილია შენ რომ გგონია, საფლავს ვითხრი ამ დედამო*ყნული დისტანციით
დამაბნია მისმა სიტყვებმა, გონება ამირია, პირდაპირ მითხრა თუ მიმანიშნა ან საერთოდ ნეტავ არ ეთქვა, მისთვის არაფერი მითქვამს ჩუმად ვიყავი, წყნარად ათამაშებდა სასიამოვნოდ ასრიალებდა სხეულზე ხელებს და მეც მალე ჩამეძინა....
კიდევ ერთხელ გამეღვიძა შუა ღამეს თუმცა ლუკა ჩემს გვერდით არ იყო, სწრაფად წამოვჯექი და გვედზე გადავიხედე ერეკლეც არ იწვა საწოლში, სწრაფად წამოვდექი და ოთახში გავედი სრული სიწყნარე იყო სამზარეულოშიც არავინ იყო ლუკა და ერეკლე არცერთი არ იყო სახლში, ავფორიაქდი ტელეფონს დავავლე ხელი უნდა დამერეკა მაგრამ სად უნდა წასულიყვნენ, ვეცადე დავწყნარებულიყავი და დავლოდებოდი.....
........
- ჩუმად ადი, მანამ წამოვაა
ჩურჩულებდა ალექსანდრე და ლუკას აკვირდებოდა როგორ ძვრებოდა სახლის მეორე სართულზე სადაც ვარაუდობდა რომ ფანჯარა ღია იქნებოდა
- ლუკა!
ჩურჩულით აძახა ერეკლემ და რომ ვერ გაგონა გაუმეორა,
- ლუკა!
ლუკამაც უცებ გადმოიხედა
- ტელეფონი გივარდება ,
ჩურჩულით აძახა და თან გვერდზე იხედებოდა რომ არავის გაეგო, ლუკამაც შარვლის ჯიბეს დახედა სადაც ტელეფონი ცოტაც და მალევე ძირს გაადენდა ზღართანს,
- გადმოაგდე,
ისევ უჩურჩულა და ხელები გაშალა
- არ გაგივარდეს,
მკაცრად ჩაჩურჩულა და ტელეფონი ნდობით მოისროლა, ერეკლემაც უცებ დაიჭირა და ლუკამაც წყნარად განაგრძო ასვლა, ალექსანდრე სახლის წინა მხარეს აკვირდებოდა სადაც მცველები გაჭირვებულად ცდილობდნენ შეენარჩუნებინათ სიფხიზლე, და ზოგი ტელეფონითაც კი ირთობდა თავს, ჩუმად გააღო ლუკამ მაღლა ასაწევი ღია ფანჯარა და ჯერ თავი შეყო გასარკვევად იყო ვინმე თუ არა,
- არიან?
ალექსანდრემ ჩურჩულით გაძახა და ლუკამაც პასუხი 'ნწ' დაუბრუნა, ფანჯარაში გადაძვრა და უკვე სახლშიც ქურდის შესაბამისად დადიოდა, დიდი დრო არ დაჭირვებია სწრაფად იპოვა სახლში მოწყობილი კაბინეტი და სწრაფად დაიწყო კონკრეტული ნივთის ძებნა, სეიფი ნახა რომელსაც პაროლი ედო და გვარიანად შეიგინა, შემოსასვლელ ფანჯარაში წავიდა და ბიჭებს გადახედა
- "ფს"
დაუძახა და ერეკლე და ალექსანდრემაც მაშინვე ახედეს
- სეიფშია უეჭველი და პაროლი ადევს
გადაჩურჩულა
- მერე სახლის კარებს თუ აღებ მაგის გაღებას რა უნდა,
აძახა ერეკლემ,
- პინცეტი არ მაქ აქ
ჩაცინებით თქვა და ალექსანდრემაც შუბლზე მიირტყა,
- შე ჩათლახოო გვაბოლებდიი!
კოპების შეკვრით ახედა ლუკას, ერეკლემ - კაი მოიცა ეგ კი არა რამეე წვრილი რკინა ნახე, პატარა ატვიორკას მსგავსი,
ჩურჩულით ჩაძახა ისევ
- მიდი თორე გათენდა და გაიღვიძებს ზალიკო,
სახელზე სიცილი აუტყდა და ორივე ხელს პირზე იფარებდა
- მე მაქ ატვიორკა მანქანაში,
ალექსანდრემ თქვა
- დავაი აბა,
ლუკამაც ჩაძახა მოიტანეო და ალექსანდრემაც მალევე მოიტანა,
- დავაი ამოაგდე
ჩურჩულით ჩაძახა ისევ და ალექსანდრემაც ისროლა თუმცა სიბნელეში მთლად მიზანს ვერ მოარტყა და ატვიორკაც ძირს დაეშვა,
- ფუ შენი!
შეიფურთხა ალექსანდრე და ატვიორკას ძებნა დაუწყო,
- ვიპოვე დავაი თავიდან
თქვა და ხელახლა ააგდო,
ლუკას მოშორებით ავარდა ნივთიც და ლუკაც მაქსიმალურად გადმოიწია რომ დაეჭირა,
- არ გადმოყვე შე ....ო!
ნერვიულობის ფონზე წამოიძახა ერეკლემ, სანდრო წინ წავიდა მოემზადა რო გადმოვარდეს დავიჭერო და როცა ლუკამ ნივთიც დაიჭირა და ფანჯრიდან არ გადმომხტარა უკვე დაწყნარებულმა ერეკლემ კიდევ ერთხელ შეაგინა, კმაყოფილი სახით მოწყდა ლუკა ადგილს და სეიფს მივარდა, ჯიბისკენ წაიღო ხელი და როცა გაახსენდა რო ტელეფონი იქ არ ქონდა სისხლი აუდურდა,
- შენი დედაშევეციი!
უნდოდა ძლიერსდ დაერტყა ხელი რამისთვის თუმცა თავი შეიკავა და ისევ გავიდა მეორე ოთახში ფანჯარასთან რადგან სეიფის ოთახის ფანჯრიდან ბიჭებს ვერ ხედავდა,
- ფანარიი მინდა !
უკვე გაღიზიანებას ვერ მალავდა,
- შენსას ამოვაგდებ თუ დაილეწა ,
უცებ გაცა პასუხი ერეკლემ
- გაგთხრი ტრა*ში!
ჩურჩულით ჩაძახა,
- რამე არ გააქვთ ლაზერი ან ასანთი ბოლო ბოლო მაგის დედავატირე,
ისევ უხეშად ლაპარაკობდა,
- რა ჩემ ყ*ედ მინდა?!
უკვე გაეჭედა ერეკლესაც
- ამოაგდე ტელეფონი, მოს*ყვნია გამომგონებელი
კბილებში გამოცრა და ერეკლემაც უცებ ისროლა,
ადვილად დაიჭირა, ლუკამ და ბრაზიც სწრაფად გადაუვიდა,
- ვსო ჯიგარი ხარ,
დააყოლა და ისევ გავიდა ოთახში შუქი მიანათა და გასაღებს წვალება დაუწყო, თითქმის თხუთმეტი წუთი ეწვალა ვერ გააღო და ჯერ ისევ ინარჩუნებდა სიწყნარეს,
- ვააახ! რა გინდა შენი...!
ამოგმინავდა ხოლმე ამდენი დრო არცერთი კარებისთვის არ დაჭირვებია და საკუთარი თავის უკვირდა, კიდევ დაუწყო წვალება თუმცა ვეღარც კი უდგებოდა, წამომდგარმა წიხლი მიარტყა და სიწყნარის დაბრუნებას ეცადა, კისერი გაატკაცუნა და ცოტახნით ფანჯარას მიუახლოვდა, მცველებს გადახედა, თვალი მოავლო არე მარეს და ისევ დაუბრუნდა სეიფს, ერთი გადატრიალება იყო რომ სეიფმა დაიწრიპინა მწვანედ აინთო და კარები თავისით გაიღო,
- ვათ?!
გაოგნებულმა წამოიძახა და ტელეფონი სეიფში უცებ შეანათა, რამდენიმე შეკვრა კუპიურა იყო ჩამწკრივებული სეიფში და მის მაღლა იდო დისკის ყუთი,
- გადასარევი
ამოილაპარაკა და ყუთი ჟაკეტის ჯიბეში ჩაიდო კურტკის ასვლას ვერ შეძლებდა ამიტომ ჟაკეტით გაიადვილა საქმე, ზედა თაროზე დადებულ საბუთებსაც გადაავლო თვალი თუმცა მისთვის უსარგებლო ნივთი იყო და დაიკიდა სწრაფად ყველაფერს ძეველებული ადგილი დაუბრუნა ნაჭრით გადაწმინდა ყველა ის ადგილი რასაც ხელი მოკიდა და ფანჯარას მიუახლოვდა,
- რა ქენი?
ქვევიდანვე ამოძახეს ლუკას თუმცა ხმა არ გაუცია სწრაფად დაიწყო ჩამოსვლა, მიწაზე უსაფრთხოდ ჩამოვიდა, თუ არა ბიჭებს გახედა დავტყდეთო და სწრაფად გადაახტნენ ღობეს, მანქანში მოთავსებულებმა ალექსანდრემ სწრაფად დაძრა მანქანა,
- რა ქენი
უკვე თავისუფალი ხმის ტემბრით კითხა ალექსანდრემ,
პასუხად ლუკამ დისკი ამოიღო და ერეკლესაც სიცილი აუტყდა,
- რამდენი ვიწვალეთ მარტო იმისთვის რო გაგვეგო სად იჩითებოდა,
დააყოლა
- დედასს გიტირებთ, ზალიკოო!
იყვირა ლუკამ და ხმამაღლა ახარხარდა,
- დაარტყიი
აყოლილმა ერეკლემ გადმოწია ხელი და ლუკამაც ძლიერად დაარტყა
- რამდენ წელს მიუსჯიან?
ალექსანდრემაც გადმოაყოლა,
- ბიჭო შვილის ტოლა გოგოებს აუპატიურებდა, მაგაზე პატარებს დაჟე
პასუხი გაცა ერეკლემ და ალექსანდრემაც გაკვირვებული გადახედა რას ბოდავო,
- მებოდიალება? ამ დისკში ყველა მასეთი ვიდეოა, ზნაჩიტ ჩვენ ახლა კოზირი გვიკავია და ბოლო ჩამოსვლა ვართ, მაგის შვილსაც მოვიშორებთ და ეგაც დაისჯება, ადვილად მოვაგვარეთ
- ჯერ არა,
ჩაეჭრა ლუკა
- თავისფეხით უნდა მოვიდეს ჩვენთან!
დააყოლა და ბოროტი ღიმილი დააყოლა.......
უკვე ზედმეტად ვღელავდი, რომ არცერთი ჩანდა, ნერვიულობის ფონზეც ოთახში ისე ჩამოცხა მაიკა გადავიძრე და ბიუსჰალტერით ვიდექი ოთახში კარები რომ შემოიღო უცებ გავხედე კარებს და ლუკა რომ დავინახე მისკენ წავედი
- ლუკა სად იყავით?
მაშინვე კითხვით მივუახლოვდი სიბნელეშიც კი უნათებდა თვალები, იმდენად ბედნიერი მზერა ჰქონდა, ჩემსკენ წამოსული მაშინვე სახეზე შემიცურა ხელი და დახრილი ტუჩებზე მწვდა, გული სწრაფად ამიჩქარდა, ხარბად შესუნთქვასთან ერთად მეკრობოდა ტუჩებზე და მეც გრძნობებს ვერ ვაკავებდი, მალევე მომშორდა,
- რა ჯანდაბა ხდება
ხმადაბლა ამომხდა თავ დახრილს, თითქოს ძალა გამოცლილმა მივადე შუბლი გულზე
- რა ტკბილიხარ რო იცოდე დააყოლა და მომიშორა,
- რა გჭირს ლუკა
დაბალხმაზე ამოვთქვი და მის კოცნას მიჩვეულმა გავუტარე, თუმცა ეს არ უნდა გამეკეთებინა,
- ცოტაც მოიცადე პატარავ,
ისევ მოწყვეტით მაკოცა და ღმერთო დაბნეული ვიყავი, ვერაფერი გამეგო და უბრალოდ გრძნობებს დამონებული ხმას ვეღარ ვიღებდი, პეპლები ისე სასიამოვნოდ დაფრინავდნენ მაქვავებდნენ
- ლუკა რა ხდება?
ძლივს ამოვთქვი და სულ აღარ მახსოვდა რომ მხოლოდ ბიუსჰალტერი მეცვა წელს ზევით და ისევ მაიკით ხელში ვიდექი,
- გაიგებ მალე,
წყნარად მითხრა,
- რა ლამაზი ხარ
ჩამჩურჩულა ცინიკური ღიმილით და ხელები ზურგზე აასრიალა ვიგრძენი როგორ წვდა ბიუსჰალტერის შესაკრავს და ერთი ხელის მოსმით გახსნა ლამის მოვკვდი უცებ წავავლე ხელი წინიდან,
- ჯანდაბა ლუკა!
სწრაფად ავიფარე ხელები და როცა მივხვდი რომ მანამდეც ბიუსჰალტერით ვიდექი ლამის სირცხვილისგან ცეცხლი წამეკიდა, ღიმილით მიყურებდა ლუკა და მეც უარესად მრცხვენოდა,
- გაეთრიე!
ჩურჩულით შევუბღვირე და მაიკა ავიფარე
- კაი რა იყო უნდა დაიძინო ღამე გოგოებს არ აცვიათ,
მხრების აჩეჩვით წამოვიდა ჩემკენ და რა უხერხულიაა ამას რატომ ამბობს მინდა რომ გავარტყა,
- ნუ მოდიხარ გადი ლუკა,
უკვე ხმამაღლა ვუთხარი და უკან კარადას ავეკარი ჩემ ხელს მოკიდა ხელი მისკენ წაიღო და მოახლივებულმა გულზე მიიდო, ისე სწრაფად უცემდა, ჩემ გულისცემას სამჯელ ასწრებდა, როცა თვალები შემეცვალა ჩაეღიმა,
- რას მიკეთებ?
მკითხა და ისევ ნელ-ნელა დაიხარა, ტუჩებზე ნაზად შემეხო და ჩემში აფეთქება მოხდა, კარები შემოიღო და ლუკასაც სწრაფად ვკარი ხელი! ახლა რომ ასე ერეკლეს ვენახე ჩემზე უხერხულად არავინ იქნებოდა მერჩივნა ახლავე გახსნილიყო მიწა და შიდ ჩავეტანე
- მოიცა
ისევ ლუკა გახდა ჩემი გადამრჩენელი კარებში ჯერ არ შემოსულ ერეკლეს არ აცად შემოსვლა თვითონ მოინდომა გასვლა და 'ერეკლეანად' გავიდა კარებიც გაიხურა და სუნთქვს შეკავებულმა ღრმად ამოვისუნთქე ახლა ვიგრძენი ძლიერი დაჭიმულობა, სწრაფად დავუწყე შეკვრა ბიუსჰალტერს თუმცა ვერადა ვერ შევკარი, კარები უნდა შემოეღოთ კარებს ავეკარი და ლუკა რომ იდგა კარებთან დაბალხმაზე კანკალით ვუთხარი
- ჯერ არა,
- ამდენი ხანი?
გაუკვირდა და მეც ხმა ვერ ამოვიღე
- ნუ ნერვიულობ და ნუ ჩქარობ!
მითხრა და კარები უფრო შემოაღო
- არა მაცადე,
თხოვნის ხმით ამოვიჩურჩულე თუმცა ჯინაზე გააღო კარი და შემოვიდა ერეკლე რომ ჯერ არ ჩანდა დავწყნარდი,
- გეყოფა ლუკა!
ისევ ავიფარე ხელები და ნერვოზულად ვაკანკალებდი თითებს
- შეტრიალდი
წყნარად მითხრა
- რა?
- შეტრიალდი მეთქი
ისევ გაიმეორა და თავად შემატრიალა, საკრავს წვდა და როცა მისი თითები მეხებოდა თვალები მენაბებოდა, ისიც მიმხვდარი ჯინაზე განძრახ მისვამდა თითებს,
- ლუკა!
შევუღრინე და მასაც ჩაეცინა შემიკრა თუ არა მაშინვე გადავიცვი მაიკა,
- ეს არ უნდა გექნა!
მისკენ შეტრიალებულმა ხელახლა ვკარი ხელი,
- დაწყნარდი დამშვიდდი,
ღიმილით მეუბნებოდა და მისკენ კიდევ ხელის საკვრელად წაღებული ხელები დამიკავა,
- ნუ ბრაზობ უბრალოდ ბედნიერი ვარ,
დააყოლა და მეც ხმა ჩამიწყდა, ძლივს ისევ იღიმის მისთვის როგორ გამეფუჭებინა საღამო,
ერეკლემ შემოაღო კარი და ფეხზე მდგარი რომ დამინახა ღიმილით წამოვიდა,
- რატო გღვიძავს?
მკითხა თან შუბლზე მაკოცა
- რომ ვერ დაგინახეთ არ დამეძინა,
- ხოდა უკვე აქ ვართ მიდი ნანებში,
ისევ ღიმილით მითხრა და თავადაც ზედმეტი ტანსაცმელი მოიშორა,
- მე მეორედ ღამე ამდგომი არ ვარ,
დააყოლა და ისე დაწვა გადაჭიმულ გადმოჭიმული საწოლზე,
- სად იყავით
დაბალხმაზე ვთქვი
- პატარა საქმეზე
ლუკამ გამცა პასუხი და ჯიბიდან რაღაც ამოიღო ისევ ჩააბრუნა და გახდილი ჟაკეტი სკამზე მიაგდო,
- არ შემოიხედო
ტუჩები დამიპრუწა და ქამარი გაიხსნა,
- დაცინე შენნაირებს
მის გასაგონად გადავუჩურჩულე და მასაც გაეცინა საწოლში დავწექი და საბანში ჩავყავი თავი, ცოტახანში დაწვა ლუკაც და მე მომბაძა საბნის ქვევიდანვე გავხედე მას რომელიც მეკრიჭებოდა,
- რა ხდება აქ საინტერესო
დააყოლა და მოათვალიერა
- რაღაც რაღაცეების გამოკლებით საინტერესო იქნებოდა
თქვა და მეც მისკენ ღიმილით გადავტრიალდი პრესებზე ავუტარე ხელი და მწარედ ვუბრწკინე,
- ააააა
ამოიგმინა და თავი აყო
- ცხელა,
დააყოლა თან ნაპრწკენ ადგილას ხელს ისვამდა
მეც მას მივბაძე და თვალები დავხუჭე, მანაც მოხერხებულად მომხვია ხელი და თვალები ჩემთან ერთად მინაბა......
შემდეგ რა მოხდა? შემდეგ დღეები ჩეულებრივ გავიდა, ჩემს გვერდით იყო თუმცა ვიტანჯებოდი უარესი იყო მაიგნორებდა, თათასთან თბილი იყო ჩემთან უხეში, მინდოდა შევჩვეულიყავი ამ აზრს მაგრამ! რატო როცა იმ ღამით მხვევდა ხელებს შემოსული ბაგეებზე მაცხრებოდა, იმაზე მეტად მეხებოდა ვიდრე უნდა შემხებოდა! ამის მერე მაიგნორებდა, არ მეხებოდა არც კი მესაუბრებოდა, მალევე გამომიცხადეს ორ დღეში გადავდივართო ხმა ვერ ამოვიღე არაფერი მითქვამს მერჩივნა გადასულიყო მერჩივნა აღარ დამენახა და ჩემს გვერდითაც აღარ დაწოლილიყო, მერჩივნა მისი თვალებისთვის მხოლოდ მე არ მეყურებინა, არ მეყურებინა როგორ კოცნიდა თათა როგორ ეხებოდა ყველგან დივანზე მჯდომს როგორ ეხებოდა ყელში და შებმის მიზნით სასქესო ორგანოზე უსვამდა თითებს ლუკაც უხეშად ჩაავლებდა ხელს თუმცა როცა შემამჩნევდა უფლებას აძლევდა, მეც ისე ვიყავი თითქოს არც მაინტერესებდა ლუკა კი მაინც ჩაიცინებდა ხოლმე და თათას ღიმილით გახედავდა სირცხვილია ორი დღეც მოიცადეო ვკვდე ბო დი!
ყოველ სიტყვაზე დანას მიყრიდა გულში ვერ ვიტყვი რომ არ იცოდა ის რომ ტკივილამდე მიყვარდა, ჩემი გრძნობებით თამაშობდა.... სამსახურიდან ადრე მივდიოდი სახლში ანჯეი ისევ სკოლაში იყო ვიცოდი რომ სახლში არავინ დამხვდებოდა, თავისუფლად შევედი სახლში თუმცა ხმა მესმოდა ქურთუკი გავიხადე ფეხზეც გავიძრე და ოთახში შევედი თვალი ტელევიზორს მოვკარი სადაც კაცი იდგა, თავის სასქესო ორგანოს უღებდა ვიდეოს მის წინ გოგო იყო ჩამუხლილი მამაკაცის სასქესო ორგანოსთან ჰქონდა სახე ახლოს კაცს მის ლოყებზე ჰქონდა ჩაფრენილი თითები
" თქვი აა, " ეუბნებოდა გოგოს და მეც დანახვისთანავე შევკივლე თვალებზე მკლავი ავიფარე უნებურად და კედლისკენ შევტრიალდი,
- მეგი?
გაკვირვებული ხმა ამოხდა ლუკას და მის გვერდით მჯდომმა ალექსანდრემ სწრაფად გამორთო ვიდეო,
სწრაფად მომიახლოვდა ლუკა ჩაცინებით
- წამოდი,
ისევ ჩაცინებით მითხრა და ხელის მოხვევით გამიყვანა სამზარეულოში
- რა ჯანდაბას უყურებდით!
ხელები მოვიშორე და ლუკას გაბრაზებულმა ავხედე
- პორნოს,
სიცილი დაიწყო
- ნორმალური ხარ?
- კაი გოგო რა იყო, ვახვევდით დასტოპებულს და ჩაირთო, ეგ კაცი იყო თათას მამა ხოდა
თქვა თუ არა პირი გაოცებისგან დავაღე თითი ნიკაპ ქვეშ ამომიდო და პირი დამახურინა,
- ხო შენხელა გოგონები მასაც ევასება და ბევრზე ძალადობს,
განაგრძო წყნარად და უბრალოდ ვერ ვიჯერებდი
- იმ ვიდეოში მი....
უნდა გაეგრძელებინა ხელი ავაფარე,
- არ არის საჭირო მივხვდი!
დავაყოლე და ხელი რომ მოვაშორე მანაც გაიცინა
- და აუცილებელი იყო რომ გეყურებინათ?
- საერთოდ არ მსიამოვნებს გაუპატიურების ქცევები ნებითი უკეთესია, ( გაიცინა ჩემს სახეზე) მარა მაინტერესებდა მართლა ის ვიდეო იყო თუ არა,
თმა ყურსუკან გადამიტარა და თვალებიც გააყოლა,
თავი გავაქნიე და ალექსანდრეს გავხედე კარებთან რომელიც გამეკრიჭა.......
მეგონა სადღაც გადაკარგულში გადავიდოდნენ და როცა ჩემს გვერდით შევიდნენ პირი ღია დამრჩა ისევ და ისევ მე და ანჯეი დავრჩით სახლში მარტო თუმცა ისიც ნანას დასდევდა იძახდა ნანასთან დამაძინეთო, ნანასაც მეტი რა უნდოდა ანჯეის მის გვერდით იწვენდა და მეც ღამე მარტო ვჭყიტავდი თვალებს, საშვალება მქონდა, ხმამაღლა მეტირა თუმცა ანჯეისთან ერთად რომ მეძინა, ვცდილობდი დამეძინა, სამშაბათის დილა იყო ადრე ავდექი და აბაზანაში მალევე მოვწესრიგდი, ცარიელს სახლს ჯერ ისევ არ ვიყავი შეჩვეული, სამზარეულოში გავედი, რომ რამე გამეკეთებინა კარებზე კაკუნის მერე მალევე გავაღე ლუკა შემრჩა ხელში
- დილამშვიდობისა
ვუთხარი შემოსულს
- ასე ადრე რო არ დგებოდე არავინ შეგაწუხებდა დააყოლა და მეც კარები მივკეტე
- ადამიანს მინდა დავემსგავსო და ჩემი ნივთები ჯერ ისევ შენ გაქ
ღიმილით მითხრა
- შედი და თუ გინდა ისარგებლე,
ღიმილით ვანიშნე და სამზარეულოში დავბრუნდი სალათა გავაკეთე და რომ არ გამოვიდა მივხვდი რომ სარგებლობდა გამეღიმა და მზადება განვაგრძე,
- აუ მეგიი
გავიგე ხმა და სამზარეულოში პირზე ქაფწასმულმა ლუკამ შემოყო თავი,
- მშია ნანას ძინავს და მაჭამე რაა,
თქვა და მეც გამეცინა,
- რას შეჭამ?
დავაწიე სიტყვა გასულს
- რასაც გააკეთებ იმას,
დააყოლა და მეც ღიმილით განვაგრძე ფუსფუსი, ვეცადე მრავალფეროვნება გამოსულიყო, როცა ყველაფერი მოვამზადე, ლუკაც ამ დროში ჩაეტია და უკვე " პირშიშველი" დაბრუნდა, ისე შეცვლილი გამოვიდა თვალს ძლივს ვაშორებდი, ამავდროულად იმდენად ძლიერი და გამაბრუებელი სუნრნელი ასდიოდა, შემოსვლისთანავე, ჩაწვდა ფილტვებს რომელმაც გამაბრუა
- აუ ჯიგარრ
კმაყოფილმა თქვა და სკამი ფეხებ შორის მოითავსა ისე ჩამოჯდა
- ანჯეის....
დაიწყო თუმცა გავაწყვეტინე
- უნდა გავაღვიძო
დავაყოლე და სამზარეულოდან გავედი ძლივს გავახილე თვალები გაბრუებულმა და ანჯეის ოთახში ხმაურიანად შევედი
- ანჯეი!
დავუძახე დაბალ ხმაზე და მასაც ეყო, სწრაფად მოფხიზლდა,
- გათენდა სიმპათიუროო ჩაიცვიი და გამო ჭამეე,
ფარდა გადავწიე, წამომჯდარ თვალებ მოჭუტულს რომელიც ძლივს ახელდა ლოყაზე ვაკოცე და ოთახიდან გამოვედი კიდევ გამეორებით არ დააგვიანო მეთქი....
ერთმანეთს თბილად ესაუბრებოდნენ ლუკა ისეთ რჩევებს აძლევდა პირი ღია მრჩებოდა,
- ისე ეგ გოგო ქერა ხო არ არი?
დაუსვა კითხვა და ლუკმას წყალი დააყოლა ლუკამ
- კი საიდან გამოიცანი?
- ისე ახწერე ქერას დააკვდა,
გაეცინა ლუკასაც და მე საერთოდ ვერ გამეგო რა შუაში იყო აქ ქერა,
- ლამაზები არიან, პროსტა საკუთარ თავზე ეჭედებათ და ხანდახან ტრაკს იქ აქნევენ სადაც არ უნდა გააქნიონ,
ხელის აქნევით დააყოლა
- ვერ მიგიხვდი?!
ჩავერიე ისე თითქოს ქერა ვიყავი, ლუკამ ღიმილით გადახედა ანჯეის
- აი, რა ჯობია შავგვრემანს ტალღოვანი თმით, ყველა სიტყვაზე გეკიდება გინდ ეხებოდეს გინდ არა,
დააყოლა და ლუკმა პირში გაიქნია,
- ბოდიში მოიხადე რა!
წავებუზღუნე და ანჯეის გავხედე რომელიც აღარ ჭამდა
- დაასრულე?
კითხვა დავუსვი და მანაც თავი დამიქნია, კარზე ზარი რომ იყო წამოვდექი
- ანჯეი მიდი გაიქეცი წიგნები შეამოწმე და მალევე გავიდეთ,
დავაყოლე და ანჯეიც ჩემთან ერთად წამომდგარი ოთახში გავარდა, ლუკაც ხელების გადასაბანად შევიდა, მანამ მეც გავედი ლუკაც უკვე გამოსული მასში ლუკა გაღვიძებულმა ჩაავლო სახელურზე მოკიდებულ ჩემ ხელს ხელი და ჩემთან ერთად გამოაღო, მას უფრო ვუყურებდი გაოცებული და გამოღების დროსაც მანაც დამხედა მზერით ტუჩებზე,
- ვა ჩამოსულხარ
ლუკას უფრო ეძღვნებოდა კარში მდგარი თემოს სიტყვები და ჩვენ ერთდროულად გავხედეთ კარებში მდგარს სახე ჩემთან ერთად შეეცვალა ლუკას მე ნამდვილად არ ველოდებოდი მას
- რა გინდა აქ
პირდაპირ მიახალა და მეც კოპებ შეკრულმა ავხედე თან წინ გადავუდექი
- გამარჯობა, ხო მშვიდობაა?
ვკითხე ახლა მე,
- კი პროსტა მახსოვდა რო სკოლაში მიდიოდი აქეთ ვიყავი და მეთქი გავუვლითქო,
ღიმილით მითხრა და ვითომ ყელთან რაღაც მქონდა ხელი მომისვა,
- თუ დაამთავრე აბა შენ იცი,
ოთახში შემაგდო ლუკამ და კარები უნდა დაეკეტა გავაჩერე
- კი გეთანხმები სკოლაში მივდივარ
სწრაფად ვთქვი და ისევ წინ გადავუდექი ლუკას, მანაც მუცელზე მოხვეული ხელით ამიკრო ზურგით სხეულზე რაც არ შევიმჩნიე,
- თუმცა მარტო არა მე და ანჯეი,
დავყოლე თან ვცდილობდი ლუკას ხელი მომეშორებინა
- აა გასაგებია არ წამოხვალ?
საუბარშივე აკვირდებოდა ლუკას ხელებს ჩემს წელზე და მერე ლუკას უცნაური მზერით
- ჯერ არ ცალია
სიტყვის თქმა დამასწრო ლუკამ
- მე მიმყავს, ცქნაფო მზად ხარ?
ხმაზე კარებში გავიხედე და ალექსანდრე რომ კეტავდა კარებს თვალები გამიბრწყინდა, თემოს მხარი ოდნავ გაკრა და სახლში შემოვიდა, მეც მოურიდებლად ავიწიე ფეხის წვერებზე და კისერზე მოვხვიე მკლავები, მანაც უკვე დახრილმა ლოყაზე მაკოცა
- მიდი უცებ და წავიდეთ რო არ დაგაგვიანდეს
მითხრა თან თმა გამისწორა თავი დავუქნიე და ისიც ოთახში გამოსული ანჯეისკენ წავიდა
- მოვგვარდით აბა ჰე,
ლუკამ დააყოლა გამომწია და კარები ცხვირწინ მიუხურა, თვალებ გაფართოებულმა ავხედე და ხელი მივარტყი,
- სირცხვილია!
დავაყოლე და კარები ისე გამოვაღე წასვლას აპირებდა
- მაპატიე
გავეკრიჭე და მანაც თავი გააქნია არაუშავსო
- ძმაკაცს მივაკითხავ,
დააყოლა და მეც ღიმილით დავუქნიე თავი, კიბეებზე ჩამავალს გავაყოლე თვალი, ლუკამ კარებს ხელი დაარტყა და მიკეტა, წარბებ შეკრულმა ავხედე, მას კი არაფერი უთქვამს უხმოდ შევიდა ოთახში სამზარეულოში შევაჭერი და ვეცადე სწრაფად ამელაგებინა მაგიდა, მათი ცენზურის არ დაცვით საუბარი შემოდიოდა სამზარეულოში და ყურები სად წამეღო არ ვიცოდი
- ხალხოოო ბავშვია მანდდ!
გავყვირე და წამით ორივე გაჩუმდა, მეც თავი ბედნიერმა დავაქნიე გამომივიდა მაგარი ვარ მეთქი, წამშივე განაგრძეს უზრდელობა ვითომ არც არაფერი მითქვამს, გაბრაზებულმა ძლიერად დავახეთქე მაგიდაზე სურა და ისე გავედი ოთახში,
- მზად ვარ გვაგვიანდება,
სწრაფად ვთქვი და წვივებამდე მთელ კაბაზე ხელი დავისვი
- შეგცივდება ეგრე,
ათვალიერების მერე მითხრა ლუკამ და მეც კაბას დავხედე, შესამოწმებლად შემცივდებოდა თუ არა
- არ შემცივდება თბილი ქურთუკი მაქვს,
სწრაფად გავეცი პასუხი,
- ხოდა დავაი წავედით მაშინ ანჯეი გამო
ტაშის შემოკვრით წამოდგა ალექსანდრე და მაშინვე გასასვლელისკენ აიღო გეზი....
- წამო გაგიყვან შენც
გასულმა ლუკას უთხრა
- ძაან მოცლილი ხარ ხო იცი, საქმე მაქ და წადი შენ,
- რა საქმე გაქ,
- მანქანაზე უნდა ვიჩალიჩო,
ჩაიღიმა მეც მის ღიმილზე გამეღიმა და მანაც დამხედა,
- შენ ორიანებს არ წერ ხო
მითხრა თან გაიცინა,
- შენ რომ ჩემი მოსწავლე იყო საშემოდგომოს გამოგაყოლებდი
დავეჭყანე რაზეც გაეცინა,
- წადი რა მიხედე მოსწავლეებს,
ვითომ გაბრაზებულმა მითხრა, და სიცილიც დააყოლა
- მეგუშ ჩავალ და ჩამო შენც,
კიბეებზე დაეშვა ალექსანდრე, თან სიტყვა მომაწვდინა ანჯეიც სწრაფად გაყვა და სანდროც გზად აწვალებდა, ხითხითით ჩაყვა ანჯეიც,
- დამელოდეთ მეც,
სწრაფად დავაწიე სიტყვა ლუკას არც კი დავემშვიდობე პირდაპირ სწრაფად დავეშვი კიბეებზე, მანქანაში უკან ანჯეის გვერდით დავჯექი რომ გზაში მეწვალებინა და რომ მიხვდა რატომაც დავჯექი კარებს ღიმილით აეკრო
- არა მეგიი,
ღიმილით გამაფრთხილებლად მითხრა და მეც სწრაფად დავუწყე თითების ჯღვლეტა, ისიც თითის მოხვედრილი ადგილისკენ იხრებოდა თან ცდილობდა დამალულიყო, მის სიცილზე ალექსანდრესაც და მეც გვეცინებოდა და მასთან ერთად ვიცინოდით....
ისევ სანდრომ წაიყვანა ორისკენ ანჯეი, მე კი მეორე ცვლის გაკვეთილები განვაგრძე,
- მას შეიძლება გავიგო რა მივიღე საკონტროლოში?
მორიდებით მოვიდა ბავშვი და დაბალხმაზე მკითხა
- კი როგორ არ შეიძლება, მოდი....
გვერდით დავიყენე და მისი ფურცელი მოვძებნე
- აი... რვიანი მიიღე, აქტუალურობა საერთოდ არ გეწერა, სასვენი ნიშნები ძალიან ბევრგან აკლდა, ეპითეტი არეული გაქვს მეტაფორაში...
დაბნეული თვალებით მიყურებდა და თითქოს ნანობდა რომ მკითხა
- ეპითეტი საგნის მოვლენის ან ადამიანის დახასიათებაა საგნის ან რაღაც ნიშნის მიხედვით, სვავს კითხვას "როგორი!".....
ისევ დაბნეული მზერით მიყურებდა და ისეთი შთაბეჭდილება მრჩებოდა რომ ვერ გაიგო,
- თიკა მისმინე... კაი მოდი მაგალითი მოვიყვანოთ
" იყო არაბეთს როსტევან, მეფე ღვთისაგან სვიანი, მაღალი უხვი მდაბალი, ლაშქარ მრავალი ყმიანი"
აქ რას გაუსვამ ხაზს რითი დავახასიათეთ?
-სვიანი......მაღალი.....უხვი....მდაბალი.... ლაშქარ-მრავალი...
თვალებში მიყურებდა და ისე აზუსტებდა რომ სწორს მეუბნებოდა და მეც სიცილი მინდებოდა მის სისაყვარლეზე,
- და ყმიანი! ნუ იბნევი თიკა,
ვეღარ შევიკავე და გამეცინა, მასაც მაშინ მოეშვა დაძაბულობა და გამიცინა,
- და მეტაფორა რა არის?....
ერთი საგნის ან მოვლენის ნიშან-თვისების გადატანა, მეორეზე
აქაც მოვიყვანოთ მაგალითი მოდი, " ვარდი გააპის გამოჩნდის მუნ ბროლი გამომჭვირვალი"
დააკვირდი აქ არც ვარდზეა საუბარი არც ბროლზე მიუხედავად იმისა რომ ნახსენებია, ეს გაიმარტება როგორც "გაიღიმა" ანუ რაო ვარდი იგულისხმება ტუჩებად და ბროლი კბილებად, მიხვდი?
ვკითხე და მანაც უკვე თავისუფლად დამიქნია თავი,
- მადლობა
მითხრა და უნდა გასულიყო
- ნიშანი ზეპირში გამოვასწოროთ
დავაწიე ღიმილით სიტყვა და მანაც თავი დამიქნია.....
ერთი გაკვეთილიც მეთერთმეტე კლასში და სახლში წასვლას შევძლებდი, წყნარად დავასრულე გაკვეთილი და უკვე საუბარი მიჭირდა ამდენი გაკვეთილის ახსნით, გზაში გამიკვირდა ალექსანდრე რომ არ დამხვდა თუმცა ვიფიქრე რომ ვერ მოიცალა და გზას ფეხით გავუყევი, თუმცა სკოლას არ გავმცდარვარ ჩემი ტელეფონი ამღერდა მეც სწრაფად ვუპასუხე,
- ცქნაფოოო, რაშვები ახლა სახლში მეგონეე და თურმე არ მოსულხარ,
ანერვიულებული ხმით დაიწყო ალექსანდრემ საუბარი
- წამოვედი სანდრო,
გამეცინა მის სწრაფ საუბარზე
- აუუ კაი დამელოდე ორი წუთი და უცებ მოვალ
შეწუხებული ხმით საუბარს აგრძელებდა
- ალექს მოვალ მეც რამენაირად
სიცილი ამიტყდა მის მოუსვენრობაზე
- გოგო ღამეა და ჩვენ უბანში და*ირებული ხალხი დგას
ბუზღუნში გადაუვიდა შეწუხება
- ხოდა ჩვენ უბანს რომ მოვუახლოვდები დაგირეკავ,
- გოგო ორი წუთი დაყენდი ჩავალ მანქანასთან,
- არმინდააა ალექსს არა მოვალ!
გავუმეორე თან სიცილის ძლივს ვიკავებდი,
- ჯიუტი თხა ხარ!
ბუზღუნით თქვა და გათიშა, გულიანად გამეცინა გზაშივე მისი საყვარელი სახის წარმოდგენისას ბუზღუნის დროს, ცხრისკენ მივაღწიე უბანში და ბიჭები რომ იდგნენ კორპუსთან არასასიამოვნო გრძნობამ დამიარა, ტელეფონი მოვიმარჯვე ალექსანდრესთვის რომ დამერეკა წამოსულ თემოს არ მივაქციე ყურადღება, ნომრები უნდა გამეხსნა თემო ჩამომიდგა წინ,
- საით?
- სახლში
მოკლედ გავეცი პასუხი მისი შემოწყობილი მკლავები ჩემი მხრებიდან მოვიშორე
- წამო ბიჭებს გაგაცნობ,
- გაიხარე მარა საკმარისზე მეტს ვიცნობ და თან ზედმეტად დაღლილივარ, სახლში უნდა ავიდე
მობეზრებულად ვთქვი თან ტელეფონი ისევ მოვიმარჯვე ხელიდან რომ ამართვა,
- ფაქტია ბატონი ლუკა შენ დაკმაყოფილებას ახერხებს
- ზედმეტები მოგდის! ტელეფონი დამიბრუნე და შენ ადგილს დაუბრუნდი
ვთქვი მკაცრი ტონით და ხელი გავუშალე ტელეფონი მომეცი მეთქი,
- გიგას ევასები და მკითხა საწოლში როგორიაო მეთქი ვნახავთქო,
თქვა გიგაც რომ დაიძრა ჩვენსკენ შიშმა საგრძნობლად იმატა ჩემში და ბრაზი ყელში მაწვებოდა ლამის მომგუდა,
- შენ ბიჭო ხო არაფერი გეშლება?! გადაგაბავთ ერთმანეთზე ორგანოებით!
მისკენ ახლოს გადავდგი ნაბიჯი და ბრაზს ვუმატე, გიგა რომ გაჩერდა და უკვე უკან უკან სვლა დაიწყო ჩემი ყურადღება მან მიიქცია თუმცა არ შევიმჩნიე,
- ლექსიკონი გამოისწორე და გითხარი ტელეფონი დამიბრუნე მეთქი!
მკაცრად გავუწოდე ისევ ხელი,
- თორე?...
- თორე დედა მოგე*ყვნება,
შედარებით მკაცრ ხმაზე უკან გავიხედე და ლუკას დანახვისას გულმა დაწყნარებისგან დაიწყო პულსის შენელება
- რა ნაცნობი სახეა!
თემოსაც შეცვლილი ჰქონდა სახე მაგრამ ისევ ისე მამაცურად იდგა როგორც წეღან უბრალოდ რაღაც უკან დახევა ცადა თუმცა მალევე გადაიფიქრა გიგა საერთოდ აღარსად ჩანდა, ისე ჩუმად მოვიდა ლუკა ლამის დავიჯერე რომ ჩემს გამო დაიხია უკან გიგამ, რა სისულელეა თავი სიმბა მგონია აფთრების ალყაში რომელსაც ეგონა რომ თავის კნავილით აფთრებს დააფრთხობდა...
წყნარად მოახლოვებულმა ლუკამ, ისევ წყნარად გაშალა ხელი ტელეფონი დადეო, უსიტყვოდ მიაწოდა თემომ ლუკამაც ისე გამომიწოდა არც კი გამოუხედავს ჩემთვის, მაშინვე ალექსანდრესთან გავუშვი ზარი თან არ შევიმჩნიე რომ ვრეკავდი
- რადგან ადამიანად გთვლის და გესაუბრება, აუცილებელია თავზე დაი*ვა?
წყნარად კითხა, ლუკამ და აათვალიერა
- ვერ არჩევ ვის როგორ უნდა ესაუბრო
ისევ წყნარად საუბრობდა თან მაჯას იკაპიწებდა
- ნაცნობ ადგილას წასვლა უნდა შემეთავაზებინა,
თემომაც წყნარად გაცა პასუხი და ვხვდებოდი კარგი არაფერი მოხდებოდა, ალექსანდრემ გამითიშა და მივხვდი რომ მალე დაბლა გაჩნდებოდა
- ვის რა უნდა შეთავაზო არ იცი?!
საყელოში ჩაავლო ლუკამ ხელი და კბილებში გამოცრა სიტყვები თან მზერა თემოს უკნიდან უკვე დარჩენილი ორი ბიჭისკენ გადაიტანა მზერა რომლებიც ლუკასკენ დაიძრნენ მაჯების გახურებით აქ მე უფრო დავიძაბე
- და ჯერ კითხე იქნებ სურს!
დააყოლა თემომ, კბილები კბილებს ძლიერად დააჭირა ლუკამ და მწარე ჩაცინებაც დააყოლა მეც ზუსტად მაშინ გავხედე შეშინებულ ალექსანდრეს რომელსაც ეგონა მე მიშავებდნენ რამეს და როცა საღსალამათი დამიანახა ბიჭებისკენ წამოვიდა,
- არ გირჩევ ლუკა თორე დედებს გავცვლით,
ლუკამ ჩაცინვით გადაუფერთხა მხრები თემოს და მალევე ძლიერად მოუქანა, მუშტი რაზეც უკან გავხტი რომ გადმოვარდნილი თემო მე არ დამჯახებოდა, თემოს ძმაკაცები სწრაფად გამოიქცნენ ლუკასკენ როცა ალექსანდრე ჩამოუდგა წინ რახდება ხო მშვიდობააო, თავიდან წამოდგომის საშუალებას აძლევდა ლუკა თემოს, თუმცა როცა ალექსანდრე თემოს ერთგულ ძმაკაცს ვეღარ აჩერებდა, ლუკამაც უარესად დაუწყო ცემა თემოს ისე ცუდ მტკინვეულ ადგილებში ურტყავდა ყურება არ შემეძლო და ვერც ხმას ვიღებდი, ყოველ დარტყმაზე გმინავდა თემო და ცხვირიდან წამოსული სისხლიც არ უჩერდებოდა
- ლუკა შეეშვი!
აფორიაქებულმა ვუთხარი როლებში შეჭრილს, უკვე ცრემლები მადგებოდა, როცა თემოს სრულიად უძალოს ვხედავდი და მისი ტკივილნარევი გმინვა მესმოდა ცუდად ვიყავი,
- ლუკა შეეშვი!
ხმამაღლა ვთქვი თუმცა ლუკა საერთოდ არ მისმენდა გინებით ურტყავდა ძალაგამოცლილს თემოს ძმაკაცი გამოიქცა და თემოს ცემით დაკავებულ ლუკას მოუსწრო რამდენიმე მუშტის დარტყმა, უკვე გახეთქილი ტუჩით ლუკამაც ხელი მოისვა უკვე სისხლიან ტუჩზე და ბიჭს კოპებ შეკრული გახედა, დაწეულმა ალექსანდრემ ჩაავლო უცხოს უკნიდან ხელი თავდაცვის გამო უმისამართოთ დაიწყო მუშტების ქნევა უცნობმა და ალექსანდრესაც იმდენჯელ გაარტყა ხელი უნებურად ხელების ქნევაში შემოეცემა
- კაი კაი ოოო
ცდილობდა გაეჩერებინა ალექსანდრეს თუმცა რომ არ გამოუვიდა მუცელში ჩაარტყა მუშტი და უკვე მოხრილიც ტკივილისგან იძულებული იყო ხელები გაეჩერებინა
- არ ვკლავთ
წყნარად უთხრა ლექსომ
- არც იმას მოკლავს
დააწყნარა და მოხრილს აიძულა გაცლილიყო მე კი ვუყურებდი ძირს ტკივილისგან და მუშტებისგან გაბრუებულ თემოს რომელსაც თითქმის ყველა გასახეთქი ადგილიდან სდიოდა სისხლი ძირს დავარდნის დროს ბეტონზე გახახუნებულ სახეზე კანი აქერცვლოდა ხმაჩაწყვეტილი ვცახცახებდი თუმცა სიცივისგან იყო ეს თუ მისი შეცოდებისგან ვერ ვხვდებოდი, ცრემლები მაშინ შევამჩნიე რომ მდიოდა როცა ლუკა გაჩერდა უცნობის გამო და მეც ის დრო მეყო აზრზე მოსასვლელად, დაძაბულობის და ისტერიულად ტირილის გამო ვერ ვიღებდი ხმას, ლუკა მოტრიალდა და თემოსკენ უნდა დახრილიყო რომ წინ სწრაფად ჩამოვუდექი
- შეეშვი გემუდარები საკმარისზე ბევრი მოხვდა
საუბარს ხმამაღალი ტირილიც ამოყვა და თემოს გმინვა უფრო და უფრო ცუდად მხდიდა
- გეყოფა! ვიცნობ ვიცი რომ მაგარი საცემია ვიცი მაგის განზრახვებიც, შეეშვი ოჯახის გარეშე გაზრდილია, ბევრი ტანჯვა აქ გამოვლილი მაგის ფონზე და*ლევდა! მეტი აღარ უნდა!
თემოს აღელვებული ძმაკაციც ჩაერთო საუბარში რომელიც აშკარად ბევრად პატარა იყო თემოზე
და ახლა უარესად შემეცოდა მიწას მიხუტებული თემო რომელსაც უკვე ცრემლები სდიოდა ტკივილისგან ლუკა ისევ თემოს უყურებდა
- გაიწიე მეგი
ხელით გვერდზე გადამწია და ისევ წაიწია თემოსკენ არ ვიცი საცემად თუ ისე მაგრამ სწრაფად თემოს წინვე თემოსკენ შეტრიალებული ჩავიკეცე
- ლუკა შეეშვი! გემუდარები
ლუკას გავხედე ვცდილობდი ისტერიკა არ გამომევლინა, რაც არ უნდა ეთქვა ახლა,
- ჩემთვის მას ცუდად არცერთხელ მოუმართავს, ცუდი არაფერი დაუშავებია, მხოლოდ დღევანდელის გამო ნუ დაასახიჩრებთ თავდახრილი ვტიროდი
- სახლში ადი მეგი
უნდა შემხებოდა ხელი ავიქნიე და უფელბა არ მივეცი
თემომ ხელი ძლივს მოიტანა ჩემ მიწაზე დაყრდნობილ ხელამდე
- მაპატიე
მხოლოდ ჩემ გასაგონად ნაწილ-ნაწილ ამოთქვა სიტყვები რაზეც გული უარესად მეტკინა უზომოდ შემეცოდა წეღან მეცოდებოდა რომ სტკიოდა და ახლა ამ ტკივილს პიროვნული შეცოდებაც მიყვა
- მეგი ადი სახლში
შედარებით წყნარად მითხრა ლუკამ და მეც გაბრაზებული წამოვდექი
- რატო არასდროს გესმის ჩემი! აუცილებელი იყო ამ დონემდე მიგეყვანა?!
წინ ჩამოვუდექი და დარწმუნებული ვიყავი რომ ყველანაირი გზით გავამართლებდი თემოს
- ნუ ბრაზდები მეგი! ყველანაირი დამცირება არ უნდა აიტანო! მერე უარესს გაგიკეთებენ!
უკვე გაბრაზებული ტონით მითხრა მანაც უცნობი კი თემოსთან მივიდა და ეცადა წამოეყენებინა
- ლუკა შეხედე რა დღეშია! და რის გამო?!
- შენ გოგო ნორმალური ხო ხარ!
ტონს აუწია
- შეურაწმყოფა მოგაყენე
ამოიხავლა ნაწყვეტ ნაწყვეტ უცნობზე დაკიდებულმა თემომ სისხლის გადაფურთხებით რომელსაც კისერი გადაგდებული ჰქონდა და ძლივს აკავებდა ჰაერშიც
- ლუკა მართალია ვიცოდი რო მოდიოდა გაღიზიანება მინოდა...
საიდან ჰქონდა თუნდაც ამ ნაწყვეტ ნაწყვეტ ლაპარაკის თავი ვერ ვხვდებოდი და ცალკე მისი სიტყვები მაოგნებდა ცრემლებს ვიწმენდდი ისე შუვუტრიალდი,
- ანუ? ისიც იცოდი რო მაგრად მოგხვდებოდა!
ვუთხარი და ცრემლებისგან დამპალი სახე მაჯით სრულად შევიმშრალე
- ვიცოდი...
დააყოლა და ძლივს გამოიხედა თვალებით
- მაზოხისტი ხარ? ხომ იცოდი რომ ასე მოგხვდებოდა! ისიც იცოდი რო ჩემზეც იმოქმედებდა და ამას პლიუს ლუკაც ინანებს შენს ასე დასახიჩრებას დაწყნარებულზე!
ახლა მე მომაწვა გაბრაზება მის მაზოხისტურ საქციელზე
- ჰო მინდოდა რაღაც დასკვნის გამოტანა
- გიჟი ხარ!
მივახალე პირდაპირ
- მაპატიე
დააყოლა და მეც არ დავფიქრებულვარ ისე ავარტყი ხელ უკუღმა სილა, ალექსანდრე უცებ შეეშველა უცნობს რომ ორივე ერთად არ აყირავებულიყვნენ თემოს სიმძიმის გამო რადგან გარტყმის დროს მომენტში ძალას დაკარგავდა, ადგილს მოვტყდი და სწრაფად ავედი სახლში, პირველ რიგში თავი დავიწყნარე და ცრემლიანი სახე მოვიბანე, გული მიჩუყდებოდა ისევ მის მდგომარეობაზე თუმცა თან ვბრაზობდი თან კი ინტერესი მკლავდა რისი გარკვევა უნდოდა ვიცოდი რომ ოდესმე ვნახავდი და გავარკვევდი თუ რა უნდოდა ცოტახნის წინ, მის ბოდიშზე შედარებით დაწყნარებული ვიყავი და ლუკაზეც აღარ ვბრაზობდი ისევ როგორც ცოტახნის წინ, ტანსაცმელი გამოვიცვალე უკვე გვიან, ანჯეი ვიცოდი რომ ნანასთან იყო და უკვე განაბულიც ეძინა, ამიტომ წყნარად ჩავიცვი საღამურები, კარებზე ზარი რომ იყო მაშინვე მივხვდი ვინც იქნებოდა და ხალათი მოვიცვი ვინაიდან ალექსანდრეც იქ იქნებოდა, არც შევმცდარვარ კარებში მომღიმარი სახით იდგნენ
- არ შემოგვიშვებ?
გაკრეჭილმა მითხრა ლუკამ
- არა!
უხეშად ვუთხარი და კარები უნდა მიმეკეტა ლუკამ რო დაიჭირა
- კიდე შენ ბრაზდები გოგო?!
- ზუსტად! რომ მოგესმინა ჩემთვის ახლა თვალები აღარ ამეწვებოდა
ცრემლებზე ვიგულისხმე და მასაც გაეცინა
- მოვინანიეთ და სახლში თავად მივიყვანეთ ძმაკაცი უშველის დანარჩენს,
მითხრა და ამ სიტყვებზე მართლა უფრო გადამიარა წყენამ
- და მაინც შენ მე არ მომისმინე!
ისევ ჯიუტად გავიმეორე
- მე რა შუაში ვარ? შემომიშვი მე!
წამოიწია ალექსანდრე და უცებ გავაჩერე
- აი შენ რომ გაგეშველებინა ურიგო არ იქნებოდა
- გავაშველე აბა რა ვქენი ისინი რო გამომეშვა სუყველა დაილეწებოდა და ახლა მარტო ერთს მოხვდა
ბედნიერმა გამიმარტა და სახის მიმიკების შეცვლის გარეშე ვუსმენდი ვეცადე არ გამღიმებოდა
- კი ერთს, აბა საკუთარ თავებს შეხედეთ
ღიმილი მაინც ვერ დავმალე
- ო ეგ იმიტორო უცებ აღარ გავუქანე მეთქი რა უნდა მაინც ისე ისროდა ხელებს
თქვა ლუკამ მხრების აჩეჩვით
- კაი შემოგვიშვი ეხა კარებში უნდა ვიდგე?
ისევ თავმადათავმა ლუკამ აიღო სიტყვით გამოსვლა თავზე
- ნუ სწერვობ! დაგერხევა
წინ წამოიწია და მეც დავეჭყანე, მაჯაში ჩამავლო ხელი მომატრიალა მკლავი უკან მომიქცია და თან სხეულზე ხელ მოყოლებული ზურგით ამიკრო
- ააააა
მაშინვე ამოვიკნავლე და მანაც ტკივილის შესამსუბუქებლად მკლავი დაბლა დაწია, აკრობილმა თითქმის ყელში ჩამირგო თავი ისე დაიწყო საუბარი და მეც ხმა გამიწყდა,
- გინდა დაგაწყნარო?
ჩამჩურჩულა რაზეც მთელი სხეული დამეხორკლა,
- გაეთრიე და გამიშვი!
მკაცრად ამოვთქვი, უცებ მიშვა უკან მოქცეული ხელიდან ხელი და ინერციით მიმატრიალა მისკენ, უფრო ამეკრო და ხელები ზურგს უკან გამიკავა
- მკაცრი მეგი!
ცინიკურად ჩაილაპარაკა და ტუჩებზე დამხედა
- თორე რა?
მკითხა თან ტუჩებზე ენა მოისვა ცალყბად ჩაცინებით
- თორე კვერცხებს მოგაჭრის,
ლაპარაკითვე ჩაგვიარა ალექსანდრემ სამზარეულოში შეაჭრა და აშკარად წყლისთვის გადმოიღო ჭიქა,
ლუკამაც ოდნავ მოადუნა ხელი წამით და მეც უცებ გავინთავისუფლე თავი
- უზრდელებო
დაბალხმაზე ამოვთქვი და ოთახში შევედი "სანტავიკი" გამოვიტანე და ბამბა რომ უნდა ამეღო ისევ და ისევ ცუდმა აზრებმა შემაწუხა და ორივე ბამბა კაკლის სპირტით დავასველე, ბედნიერი სახით დავბრუნდი ოთახში და ალქესანდრე რომ იჯდა და ლამის ტელეფონში ჩაძვრა მეც მის გვერდით დივანზე მუხლებით ავბობღდი და მისთვის განკუთვნილი ბამბა ავიღე,
- მოვწმინდავ და დაგაკრავ ხვალ მოიძრე მერე
ვუთხარი და მანაც თავი დამიქნია ტელეფონში განაგრძო ცანცარი
- თავი მაინც აწიე!
გაღიზიანებულმა ვთქვი და მანაც თავი აწია თუმცა თვალები ლამის გადმოცვივდა ტელეფონისთვის არ მოუშორებია, სპირტით ჯერ ისევ კარგად გაჟღენთილი იყო ბამბა ოდნავ მოვუჭირე თითები რომ მთელ სახეზე არ დასხმოდა და მწარედ დავაჭირე გახეთქილ წარბზე,
- აააა
თან უცებ მოიშორა ჩემი ხელი
- რაშვები მკლავ?
- დაახლოებით
მხრების აჩეჩვით ვთქვი მისი ხელი მოვიშორე და ისევ უნდა დამედო ტელეფონი გამორთო
- დაწყნარდი?
ამომხედა და მეც არ შევიმჩნიე გულში ღიმილი
ლუკა ჩაჯდა ჩემს გვერდით არც გამიხედავს ბარემ ნაწილობრივ შემშრალი სისხლი მოვწმინდე ალექსანდრეს თან სულს ვუბერავდი ნატკენი ადგილი რომ არ აწვოდა და სანტავიკის გრძელი ფენა დავაკარი
ზუსტად მაშინ დაურეკეს ალექსანდრეს
- აუუ ამან ხო.... კაი გავალ მე რაა დიდი სპასიბა, ხვალ არ შემოგივლი ისვენებ
წამოდგომაშივე თქვა ლოყაზე მიჩქმიტა და მეც მიმავალს გავაყოლე თვალი, კარები რომ გაიხურა ალმაცერად გადავხედე ლუკას და რომ მიყურებდა ჩვეულბებრივ შევხედე
- რას მიყურებ შენი ჯერია
დავაყოლე და მეორე მზა ბამბა ავიღე
- ეთანოლით რას ფიქრობ?
დააყოლა და მეც თვალები მოვჭუტე
- გეშინია? ეს უფრო მალე მოგიშუშებს
მხრების აჩეჩვით დავაყოლე და გახეთქილ ტუჩზე მოვუსვი ბამბა
- მეწვის
წყნარად თქვა და მეც უნდა დავხრილიყავი სულის შესაბერად წამში საღამო ამომიტივტივდა ნასვამი რომ მოვიდა ტუჩ გახეთქილი სულის შებერვის დროს რომ მაკოცა, მეც გახსენებისთანავე სწრაფად დავიწიე უკან და ბამბა უარესად მივაჭირე, მანაც სიცილი დაიწყო ტკივილისგან წუწუნის მაგივრად..... მისთვის არაფერი დამიკრავს ღირსი არ ხარ მეთქი წავედი ნაგავი გადავყარე და მოსული თან ვწუწუნებდი მეძინება მეთქი უფრო ნამიოკი იყო რომ წასულიყო მიუხედავად იმისა რომ მის გარეშე ძილს მიჩვეული არ ვიყავი
- დაიძინე მერე
წყნარად თქვა და ტელეფონში ვიღაცას წერდა ღიმილით ეჭვიანობის პიკი ჩამერთო და უზომოდ მაინტერესებდა ვის წერდა
- მადლობა რომ უფლება მომეცი
ვთქვი ხელი ხელზე ჩავავლე და წამოვწიე რომ წამომდგარიყო
- კაი მაინც საქმე გამომიჩდა აბა ჰე
თქვა და კარებისკენ წავიდა მეც გაკვირვებული გავყევი
კარები გამოაღო გამომხედა რომ ენახა იქ ვიყავი თუ არა რომ კარები დამეკეტა
- აბა ჰე დაიძინე
დააყოლა თვალი ჩამიკრა და კიბეებზე დაეშვა
ფუ ეს გორილა სად ჯანდაბაში წავიდა თან დაიძინეო ძაან გონია რომ დამეძინება?! კარები უხეშად მივკეტე კარები ჩავკეტე გზაშივე გავიძრე ხალათი ოთახში შესულმა უმისამართოდ მოვისროლე და საწოლში ჩავწექი უკვე ჩემ რბილ საწოლში ვინაიდან ისევ იმ ფორმას დაუბრუნდა როგორიც ლუკას გაცნობამდე იყო, საწოლზე დავეხეთქე და ბალიშს მოვხვიე ხელი, 'იიიდდდდიიიოოტიი' ბალიშში ჩავყავი თავი და როგორც შემეძლო ვიყვირე, ყველანაირად ვეცადე დამეძინა და გამომივიდა კიდეც.........
......
- რამ გადაგრია თემო! შიგ ხო არ გაქ ბოლო ბოლო! თავს იკლავ? რას გინდა მიაღწიო თათას გვერდით ხარ რატო? რით ვერ დაასრულე ჩათლახ ხალხთან ერთად ყოფნა?! შეურაცმყოფის მიყენებით რა ჯანდაბას ცდილობ!? დაა საერთოდ ეგაა ძმამაკაცობა ყ*ეო?! არაფერს არასდროს მიყვები შენ თავს აღარ გავხარ სირობებს აკეთებ!
ოთახში ყვიროდა საწოლში ჯერ ისევ დასისხლიანებული თემოს მხილველი ძმაკაცი რადგან სხვანაირად ვერ ავლენდა ძმაკაცის მიმართ ძლიერ გამოწვეულ მღელვარებას
-....
თემო დუმდა არაფერს ამბობდა
- თუ აღარ გინდა ძმაკაცობა თქვი მაგის დედა ვატირე, მთელი ცხრა წელია ერთად მოვდივართ, დავიკიდოთ და გავა*ვავ შენი ცხოვრებიდან!
გაბრაზებული ტონით საუბრობდა ისევ ბიჭი და ცდილობდა ეგრძნობინებინა თემოსთვის რომ როცა ყველაფერს უმალავდა არასწორად გამოსდიოდა ძმაკაცის წინაშე
- გაწყობს ხო? ხარაშო! აბა ჰე!
დააყოლა აქეთ-იქით მოსიარულე გაჩერდა თემოს თვალი მოავლო და კარებისკენ წავიდა
- კაი ნუ გეფსია
ძლივს ამოიღო თემომ ხმა
ბიჭიც მაშინვე მობრუნდა და რომ მიხვდა რომ თემო ყველაფერს ეტყოდა წამის მეასედში მის წინ გაჩნდა და იქვე ჩამოუჯდა
- მოყევი რეებს ხლართავ
- ზალიკო ხო იცი თათას მამა
- ჰო ვიცი აბა არ ვიცი?!
სწრაფად სცემდა პასუხს
- ეგაა ყველაფერი ჩათლახობების მაკეთებელი
სალომე საერთოდ გაქრა არსად მინახავს არ მოუწერია, არც ვუნახივარ იმ დღეს გაქრა თავიდან მითხრა რომ თათამ მომწერა მოდიო და მასთან მივდივარო მას მერე აღარ ჩანს
ცდილობდა გარკვევით ესაუბრა დალეწილს
- მახსოვს ლამის თან გადაყევი მაგ გოგოს და იმდენი ვერ მოტვინე რო სხვა გოგოებიც არსებობენ, ისიც ვერ გაგიგია დღემდე გიყვარს თუ არა,
გაცა უცებ პასუხი
- კაი ვსო დაიკიდე მახსოვს გულზე თეთრი თვლებით რაღაც მძივი ეკეთა სულ ზუსტად იგივე შევამჩნიე ზალიკოს მაჯაზე სამაჯურები რომ უკეთია თითქმის სამ სამი თვლები ერთი და იგივეა ზუსტად სამი თვალი იმას ეკუთვნის სალომეს რომ ეკეთა
- მოიცა მოიცა ანუ რას მეუბნები?
დაიძაბა მჯდომი თორნიკე და სკამი საწოლისკენ უფრო მიაჩოჩა
- იქნებ ის სალომესი არც იყო
- არა ზუსტად იგივეა მაგაზე თავს ვდებ
- და ანუ?
დაიძაბა თორნიკე ისე დახედა ძმაკაცს
- არა სალომე ცოცხალია ამაშიც დარწმუნებული ვარ, მას მერე ასე უბრალოდ ვერ დავიკიდებდი ის მე გამირბოდა, ყველამ თქვა რომ შემჩნეული ყავდა ახლაც კი ხშირად უნახავთ ანუ აქ არის უბრალოდ მე გამირბის თათასგან მინდოდა გამეგო მამამისის ყ*ეობების შესახებ მარა დიდი ინფორმაცია ვერ მივიღე, რაღაც ფსიქიკური აშლილობა აქ ამდენი შედებისგან მამამისის დანახვისას გიჟს გავს სულ დებილობებს იძახის ენა ებმევა დებილივით იცინის მამამისთან არც ცხოვრობს, ნანი იძახის ერთ დროს გააუპატიურესო, ვერაფერს ჩამოაყალიბებ ისეთი არეულია ყველაფერი
თემოს საუბარზე ემოციებს პირზე ხელის აფარებით ხატავდა წინ მჯდომი თორნიკე,
- იქნებ სალომეც გააუ*ატიურეს*
დაუფიქრებლად წამოთქვა თორნიკემ და მერეღა დაუფიქრდა სიტყვებს და ამაზეც პირზე აიფარა ხელი,
თემო დუმდა ხმა არ ამოუღია
- ვინმეზე გაქვს ეჭვი?
ისევ იკითხა თორნიკემ
- არ ვიცი თოკო არ ვიცი
ამოილაპარაკა დანანებით და გასწორდა თუმცა ტკივილისგან სახე დაემანჭა და გმინვაც ამოაყოლა
- ეგ კაი და იმ ტიპს რაღაზე ამწარებდი ან იმ გოგოსგან რა გინდოდა?! რას აეკიდე!
თემოს გმინვაზე გაახსენდა თორნიკეს
- ერთმანეთი უყვართ!
თათა ლუკას ეკიდება რომ მამამისი ჩამოიშოროს ეს ლუკას ხასიათიდან გამომდინარეა ზნაჩიტ თათას ფარი არი ლუკა ერთხელ რაღაც თემაზე უშველა თათას და მას შემდეგ კლუბში ნახა იქიდან აეკიდა თავს აღარ ანებებდა ცუდი სამიზნეა, მამამისი დედამის თავის დაზე დაემუქრა რანაირად როგორ გარტყმაში არ ვარ თათა თუ გაურბის, მამამისი ხელს უწყობს თუ რახდება გარტყმაში არ ვარ
უკვე გაურკვევლობაში მყოფმა საწოლს დაარტყა ხელი
- განაგრძე!
თორნიკემ თქვა და თემომაც ძმაკაცს გადახედა, ცოტახნით ურეაქციოთ უყურა და საუბარი განაგრძო
- თუ აკვირდები რო ეს ერთი თვეა გარეთ გამოსვლას ერიდება ზალიკო, მზა-მზადისები აქ სახლში მცველების ხოდზე
- იმ ტიპს რო მოუყვე ეგ ყველაფერი?
- ვინ ტიპს?
გაკვირვებულმა იკითხა
- ვინაც ლამის მოგკლა
დააყოლა და ხელით სხეულზე ანიშნა
- და მერე? აზრს ვერ ვხედავ
- მაგასაც ხო უნდა თათას მოშორება და დაგეხმარება რა რამეს იზამს
- არა ეგ საერთოდ არაფერ შუაში არ არი დავამთავროთ ვსო........
......
- კიდე გინდა ცემა?
სიცილით შევიდა ოთახში ლუკა და თორნიკეც უკან მიყვა
- ჯანზე ხარ ვაღიარებ
გმინვით წამოჯდა თემო და ბალიშს მიეყედნო
- შენ მაგარი გარეკილი გაქ ხო იცი, რახდება?
- არ იყო საჭირო რაღაც სასაუბრო გვაქვს
- ყველანაირი ტრიალის გარეშე, დავაი დაიწყე
სკამზე დაეშვა ლუკა და მაშინვე მოსასმენად მოემზადა........
- იგივე მძივებია რაც ზალიკოს უკეთია,
დასტოპებულ ვიდეოს ახვევდა, თორნიკე და გამოჩენილ ფოტოებზე მაჯებს უმოწმებდა გოგოებს,
- ანუ სალომეც?
დაძაბულმა გახედა თემოს,
თემო ისევ დუმდა, ლუკასთან ერთად.......
- თათას დაარეკინე მამამისთან ისეთ თემაში რო ხვალ სახლში დაგადგეს მაგასთან ვერ გავქაჩავთ ბევრი მცველი იჩითება,
- და მერე?
წყნარად იკითხა ლუკამ
- პოლიციაც თავზე დავაყენოთ
თორნიკემ თქვა და ხან ლუკას ხან თემოს გადახედავდა
- არააა
ერთხმად ამოილაპარაკეს ლუკამ და თემომ და შემდეგ ერთმანეთს გახედეს
- პოლიციის დაყენება რო მინდოდეს აქამდე დავაყენებდი
ლუკამ თქვა თან თავზე ხელი გადაისვა
- ჯერ მოვიტყუოთ დანარჩენი მერე
თემომ თქვა თან დივანზე გადაწვა.......
დილას ადრე ავდექი და ვინაიდან მარტო ვიყავი სახლში საცვლების და მოკლე ტანზე მომჯდარი უმკლავებო მაიკით თვალების ფშვნეტით გავედი ოთახიდან და პირდაპირ აბაზანისკენ ავიღე გეზი, დიდი დრო არ დამჭირვებია სწრაფად მოვწესრიგდი ძლივს გავახილე თვალები, თუმცა ჩემი დღე ჩემივე ფეთხუმობით დაიწყო, სახეზე წყლის შესხმის მერე თავი უკან გადავიქნიე რომ ჩამოშლილი თმა უკან გადამეყარა, უცებ წამით დავკარგე სწონასწორობა და უკან გადავვარდი ხელი დუშის საკეტს წავავლე რომ არ წავქცეულიყავი, წამოწევის დროს ხელს გამოყვა საკეტიც და დუშიდან წყალიც გადმოიფრქვა, სწრაფად დავკეტე გაღიზიანებულმა დავხედე უკვე დასველებულ მაიკას, რომელიც ზედმეტად ცივი იყო და ლამის კანკალი დავიწყე, " ფუ შენი" ამოვაყოლე და სწრაფად გადავიძრე მაიკა თან მშრალი ადგილით შევიმშრალე ლავიწები და ბიუსჰალტერს დავხედე შესამოწმებლად ძალიან სველი იყო თუ არა კოპებ შეკრული გავედი აბაზანიდან და გეზი ჩემი ოთახისკენ ავიღე მაიკის ტრიალით გართული
- ჯანდაბა მეგი!
გავიგე ხმა და დენდარტყმულივით გავიხედე ოთახისკენ ლუკა რომ დავინახე უკვე წინ წამოსული სწრაფად შევხტი სამზარეულოში
- ლუკაა!
გაღიზიანებულმა ვიყვირე და დახუთული ხმით უზომოდ შემრცხვა, ახლა ოთახში ნამდვილად ვერ გავიდოდი
- მეგი მეგი მოიცა
გავიგე ხმა და მაშინვე ჩავუჭერი,
- არ გაბედო შემოსვლა! რანაირად შემოხვედი! ისევ შენი ოინები ლუკა?!
ვუყვიროდი სამზარეულოდან და ქვედა ტუჩს ვკბენდი სირცხვილისგან და დაძაბულობისგან
- არა რა ოინები( ჩაიცინა) ერეკლემ მომცა გასაღები
მითხრა და მეც შუბლზე მივირტყი ხელი ცალი ხელით დოინჯ შემორტყმული ვიკვნეტდი ტუჩებს
- იმედია ტირილს არ აპირებ ხო?
ხმა ახლოვდებოდა და მეც უკვე იმის მეშინოდა რომ შემოსულიყო
- ლუკა!
მკაცრად ვიყვირე და მასაც გაეცინა
- რავი შენგან ყველაფერია მოსალოდნელი
ისევ სიცილით დააყოლა და მეც მის დაცინვაზე სირცხვილი უარესად მაწვებოდა
- გადი ლუკა რომ ჩავიცვა და მერე შემოდი!
ვთქვი და მანაც კაიო დააყოლა თუ არა მაშინ დარეკა ზარმა ერთიანად გამცრა
- აუ ლუკაა
ამოვიკრუსუნე
- კაი რა იყო!
მისი ისევ ცინიკური ხმა ისმოდა ცოტაც და გავიდოდი და შემოვცხებდი, სამზარეულოში შავი გრძელ მკლავიან მაისურთან ერთად შემოყო ხელი
- აჰა დროებით ეს ჩაიცვი
დააყოლა და მეც ამოვისუნთქე, რომ გასვლა შიშველს აღარ მიწევდა მეც გამოვართვი სწრაფად გადავიცვი და მაისურიდან წამოსული სასიამივნო სურნელის გრძნობისას თავბრუ დამეხვა, ისევ გაამეორეს ზარი
- ჩაიცვი?
სიცილ ნარევი ხმით მკითხა
- ჰო
დაბალხმაზე ამოვილაპარაკე და მაისურის რომელმაც საჯდომის დაფარვა მოახერხა მისი სწორებით გავედი სამზარეულოდან
- გოგო შენ რა......
ჩემ დანახვაზე სიცილი წამოვიდა ჩემსკენ ჩემს გამო წელს ზემოთ შიშველი და სიცილის გამო სიტყვაც გაწყვიტა
- გაეთრიე რა! უნდა გეთქვა!
ხელი დავარტყი მოახლოვებულს
- კაი რა ჩემო პატარაა
სიცილი შეწყვიტა და ღიმილით მომხვია ხელი - ცუდი კი არაფერი დამინახავს...
განაგრძო სიტყვა და მეც მასზე აკრულმა ამოვიკნავლე 'აუ' მეთქი
- უბრალოდ ძაან მაგარი იყო,
ხმის შეცვლით დააყოლა და მეც უცებ რო მოვშორდი მანაც სიცილი განაგრძო
- წადი ჩაიცვი
მიმაბრუნდა ოთახისკენ და მეც მას დავუჯერე, გიჟივით გადავიცვი პირველი შემხვედრი კაბა რომელიც ლუკას მაისურზე გრძელი დიდად არც ყოფილა და სწრაფადვე დავბრუნდი მაისურიანად ოთახში, ლუკა ღია კარების წინ იდგა მის წინ მომღიმარი კაცი იდგა და მის უკან ორი რობოტივით მდგარი შავ ფორმაში გამოწყობილი მამაკაცი, ნელი სიარულით ამოვუდექი ლუკას და წინ მდგარის საუბარს დავუგდე ყური თან ლუკას მაისური ხელებში მივაჩეჩე, მანაც აუჩქარებლად გადაიცვა მამაკაცმა მისვლისთანავე ამათვალიერა და გამიღიმა კოპებ შეკრული ვუმზერდი ამაზრზენ შთაბეჭდილებას ტოვებდა, ლუკა ცდილობდა მის უკან მოვქცეულიყავი და მეც მის უკან თუმცა გვერდით ვიდექი
- ამდენი ხანია თათა მწნილდება ჩემ სახლში ერთხელ მაინც არ უნდა მოიკითხო?
დაიწყო ლუკამ და მამაკაცისგან ჩემი თვალიერება გაატარა
- სად არის თათა
ლუკას სიტყვები გაატარა თათა იკითხა და ლუკამაც კისერი 'გაატკაცუნა'
- შენი შვილი იქ არის და ძინავს! ასე ადრე რამ მოგიყვანა
ისევ წყნარად დასვა კითხვა და უკან მდგომი რობოტები მოათვალიერა
- მოიცა
საჩვენებელი თითი აწია კაცმა რომელიც როგორც მივხვდი თათას მამა ზალიკო იყო, უკვე ზიზღით ვათვალიერებდი კაცს
- თათა თუ იქ არი შენ რა გინდა აქ?
ღიმილით დაიწყო საუბარი
- ნუთუუ?
სახლში შემოდგა ნაბიჯი უფრო ჩემ მხარეს და მეც ლუკას ამოვეფარე
- ნუთუ ეს პატარა გოგო ასე ნაგლობს
საჩვენებელი თითის ქნევით თქვა ზალიკომ და ლუკას რიდი საერთოდ არ ქონდა ისე წამოიღო ხელი თუმცა მანამ ჩემამდე მოაწვდენდა, ლუკამ ჩაავლო მის მაჯას ხელი და ზალიკომაც სახე შეცვლილი შეხედა
- ანდერძი დაწერილი გაქვს?
დასვა ლუკამ კითხვა
- პრინციპში ერთი გოგო გყავს
ნუ დაიკიდე გოგოს გადავაბაროთ ყველაფერი
ხელი ჩაიქნია და ზალიკომაც ხელი გაინთავისუფლა
- რას ქვია ანდერძი? თათამ გითხრა რამე თუ
სიცილი დაიწყო კაცმა
- პატარა საიდუმლო გინდა გითხრა
ზალიკო ლუკასკენ გადმოიწია თან მე გამომხედა,
- თათა ჩემი შვილი არ არი! დედამისს მოყვა
წყნარად დაბალხმაზე თქვა რაც რეალურად გამიკვირდა და ლუკას შევხედე რომელიც ურეაქციოდ იყო
- შენი საიდუმლო დიდი ხანია სახელ განთქმულია,
წყნარად თქვა ისევ ლუკამ
- კაი მე დღეს საქმე არ მაქვს, ისე შენც რომ გამომყვე არ შეიძლება? ამ უბანს გარეთ კარგი მაღაზიებია და რომელიმეს მირჩევდი
ლუკამ სახეზე აიაფარა ხელები და ჩემსკენ კრუსუნით მოტრიალდა
- ვაიმეე რა ყ*ე გადმოცემა ააქ!
წუწუნით ჩამოისვა ისევ სახეზე ხელი და ზალიკოს მიუტრიალდა
- მოდი შევთანხმდეთ
დაიწყო ზალიკომ ლუკამ საყელოში ჩაავლო ხელი, უკვე ამომავალ თემოსთვის და ალექსანდრესთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, ლუკამ რო ზალიკო კედელს მიაჯახა კაცის გმინვაზე შევხედე ზალიკოს, რობოტები სწრაფად გარობოტდნენ და ლუკას იარაღი დაუმიზნეს
- მეგიზე რამე რო თქვა ყველაფერს გადავდებ ახლავე ჩაგაძაღლებ!
გამოცრა ლუკამ და უკვე ამოსულმა ბიჭებმა, ხელში მომარჯვებული სქელი მოკლე ჯოხებით, ზუსტად ერთი დარტყმა იყო უკნიდან რობოტები წინ გათიშულები გადმოეშვნენ, ზალიკოს ახლაღა დაეჭიმა კისერი მოულოდნელობისგან ავიფარე პირზე ხელი
- ორი სერიოზულად? მეტს ველოდებოდი...
ამოაყოლა ალექსანდრემ და ფეხით ძირს გაწოლილი კაცი შეამოწმა
- კაი ხო იცი რო მალე მოვლენ აზრზე ამან რა უნდა უყოს
ჩაერია თემო რომელსაც გუშინდელის გამო სახის ნაწილები დალურჯებული და გახეთქილი ჰქონდა, ლუკა ზალიკოზე იყო გადართული მუცელში მუშტი ჩაარტყა და ხელი უშვა, ნაცნობი სილუეტი ამორბოდა კიბეებიდან
- დამაგვიანდააა
ამოილაპარაკა თანნ და თავის დახრით ბოდიშები უხადა ბიჭებს ეს ის იყო, გუშინ რომ თემო დაიცვა, ვერ გამეგო რა ხდებოდა რას ნიშნავდა დაგვიანება და ასე ერთდროულად საერთოდ რანაირად შეიკრიბნენ,
- ერთი ფურცელი გვჭირდება აუცილებლად კალამიც და ტვინიც,
ბოლოს თავში წამოარტყა ლუკამ ზალიკოს და მე გადმომხედა, მოიტანეო
- რა ჯანდაბა ხდება!
აღელვებული ტონით თქვა და ლუკას წამორტყმაზე თავი უხეშად გააქნია
- ისეთი არაფერი
დააყოლა წყნარად და ბიჭებს გადახედა რომლებიც მცველებს ალექსანდრეს სახლში ყრიდნენ
- ეე ძაღლი, შენ ხარ გააქ ბორკილები?
თემომ გახედა მის ძმაკაცს და მანაც მაშინვე ამოაცურა ჯიბეებიდან "ბორკილები"
თუ პოლიციელია რატომ არაფერი გააკეთა გუშინ ლუკას წინააღმდეგ? ან აქ რა უნდა ახლა?
ფიქრებითვე წავედი, ლუკას სიტყვის შესასრულებლად და მალევე ხელში მივაწოდე ფურცელიც და კალამიც, გამომართვა და ზალიკოს მიაწოდა,
- აი იქ შედი, მაგიდასთან დაჯექი პოეტივით და ანდერძი დაწერე დანარჩენს მე მოვუხერხებ,
- რა ანდერძი?!
კბილებში ცრიდა ზალიკო
- ვინაიდან არავინ გარტყმაში არ არი რო თათა შენი ნამდვილი შვილი არ არის ზნაჩიტ იმასაც თუ გავითვალისწინებთ რო დოხუია ფული გაქ, ყველაფერს უტოვებ თათას შენ ერთადერთ ქალიშვილს შე სი*ო
ბოლო სიტყვები გულიანად დააყოლა და ხელი კრა სამზარეულოში რომ შესულიყო თან თავადაც შეყვა
ბიჭებმა გათიშულ რობოტებს ხელები დაუბეს, მეც ალექსანდრეს ჩავავლე ხელი და ჩემ ოთახში შევიყვანე,
- გთხოვ ამიხსენი რა ჯანდაბა ხდება
ძალიან მოკლედ გამარკვია ზალიკოს საქმეში და ყველანაირი ფერების სახეზე ცვლით მომინდა კაცის მოკვლა, მის გამო რამდენმა გოგო მოიკლა თავი და რამდენი ცხოვრობს სიმწარეში, არაფერი მითქვამს ლუკას ქმედებებს დაველოდე ოთახში გასულებმა უკვე გამოსულ ზალიკოს შევხედე, ლუკა ფურცელს კეცავდა
- მეგი შეინახე რა
გამომიწოდა ფურცელი და მეც უხმოდ გამოვართვი
- ვსო დაწყნარდი! გამოუშვი ის ჩათლახები და წავალ არაფერს დაგიშავებთ თუ გამიშვებ
საუბრით ისწორებდა მაიკას
- ჰო აბა, მარა ვაა...
წამოიწია თემო
- რა ლამაზი სამაჯურებია
მაჯაზე სამ სხვადასხვა თვლებით აწყობილ სამაჯურზე ანიშნა თემომ და მეც მაშინ დავაკვირდი სამაჯურს რომელიც მარჯვენა ხელზე ეკეთა, ის მხოლოდ ერთი ფერით იყო აწყობილი, ზედმეტად ნაცნობი სამაჯური იყო ჩემთვის, მაშინვე ტვინის ტრიალი დავიწყე რომ გამეხსენებინა სად ვნახე მსგავსი სამაჯური
- ჰო ვიცი,
გაცა პასუხი ზალიკომ თან შეიშმუშნა, ალექსანდრე სამედიცინო ბოთლიდან ნაჭერს სითხით ასველებდა და მეც მას ვაკვირდებოდი მე და ალექსანდრესგან ზურგით იდგა ზალიკო მოხერხებულად მოხვია ალექსანდრემ ზალიკოს ხელი და ნაჭერი ცხვირ პირზე ააფარა, მაშინვე ფართხალი დაიწყო, ზალიკომ და პოლიციელმა ხელები დაუკავა, მალევე დაკარგა ძალა და უკვე მძინარი დაეშვა, ალექსანდრემ გადაიკიდა მხარზე,
- რა მძიმეა ეს ჩემისა ტაჭკა არ გაქვთ?!
ამოიწუწუნა და მხარზე გადაგდებულიანად წავიდა კარებისკენ, კარებში უცებ გაჩერდა და ჩვენსკენ გამოტრიალდა, რაზეც უკან გადაკიდებულმა ზალიკომ თავი კარებს იმხელა ხმაზე მიარტყა შევხტი სახეზე ავიფარე ხელი
- ვაიმე ბოდიშით
გაკრეჭვით თქვა და კარებს ცოტა მოაშორა
- მალე ჩამოდით თორე დიდი დრო არ უნდა გაღვიძებას
დააყოლა სათქმელი რის გამოც გაუტეხა თავი ზალიკოს შეტრიალდა და კარებში გავიდა ისე ნაპირიდან გასვლის დროს კაცი უკეთ გადაიკიდა და გასწორების დროს კარების მოაჯირს ისევ მიარტყა ზალიკომ თავი
- უი
ისევ დააყოლა და უნდა მობრუნებულიყო რომ გაგვკრეჭვოდა
- კაიიი ნუ დაშალეეე გზაში აღარ მოტრიალდე
ვუთხარი და სიცილი ძლივს შევიკავე კიბეებზე ჩასვლის დროს ზალიკოს სამაჯური მოძვრა, მანამ ბიჭები რაღაცაზე საუბრობდნენ კიბის საფეხურები ჩავიარე და სამაჯური ავიღე, ის ნაცნობი სამაჯური იყო რომელიც ვერ გამეგო სად მენახა, სამაჯური ხელში დავატრიალე რომ მენახა და მე ის ვიცი, ფოტო რომელიც სამი კვირის წინ თათას ჩანთაში ეგდო, ქალი რომელიც პატარა გოგოსთან ერთად იდგა ხელი ჩაეჭიდა მისთვის და პატარა გოგოს ეკეთა ზუსტად იგივე თვლებით ყელსაბამი, ის პატარა გოგო თათა იყო გააზრებისას თუ რა შეიძლებოდა ყოფილიყო გული ამიჩქარდა, ყველაზე დიდი ტკივილი ხომ მხოლოდ ესაა გოგოსთვის და როცა ამ ყველაფერს მამინაცვალი აკეთებს?.... აჩქარებულ გულის ფონზე სუნთქვა ამიჩქარდა და მკერდი რიტმულად ადი ჩამიდიოდა, უნებურად წარმოვიდგინე თავი თათას ადგილას, სამაჯურს ვაშტერდებოდი და ვნანობდი თუ თათასთვის ოდესმე რამე მიწყენია
- მეგი
ხმაზე სახლის კარებში მდგარ ლუკას ავხედე
- რა გჭირს რა გაფითრებული ხარ
დაბალხმაზე კითხვით წამოვიდა ჩემსკენ და კიბეებზე ჩამოვიდა
- მხოლოდ სხვები კი არა თათა მისი მსხვერპლი 14 წლის ასაკიდანაა
- რას ამბობ?
გაკვირვებულმა მკითხა ჩემ სიტყვებს ვერ ჩაწვდა და მეც უარესების წარმოდგენაში ამიწყლიანდა თვალები არ ვიცი რანაირად თუმცა თათას მდგომარეობაში შევედი, ლუკას სამაჯური ხელში ჩავუდე და უკვე ატირებული მივეხუტე
- მეგი
ხმა ჩაუწყდა ლუკას და ხელი მომხვია თან სამაჯურს აკვირდებოდა გაკვირვებული.......
- უკვე მიდიხართ?
ვიკითხე როცა კარებში გადიოდნენ
- კი გინდა რამე?
- ლუკა არ ვიცი რის გაკეთებას აპირებთ, საერთოდ არაფერი არ ვიცი უბრალოდ მეც მინდა წამოსვლა,
ლუკასთან მივედი თან ჩექმები ამოვიცვი,
- არ გინდა საშენო არ იქნება, შენთან ერთად ის არ მოხდება რაც უნდა მოხდეს
წყნარად მითხრა და მეც გავსწორდი
- გთხოვ ლუკა, არაფერს ვიტყვი ისეთი რამ აქვს გაკეთებული და იმდენისთვის ეგ არ გამოსწორდება, რანაირადაც არ უნდა მოიხადოს სასჯელი, მხოლოდ მე მაქვს აქედან და ეგეც უბრალოდ სხეულზე შეხება გამოცდილი ის თუ რა საშინელებას გრძნობდნენ იმ მომენტში და მეც არ ვიცი უბრალოდ მინდა საკუთარი თვალით ვნახო რა მოხდება,
ვთხოვდი და შუა საუბარში გადმომვარდა ისევ ცრემლი ყველაზე რთული და მტკინვეული თემა იყო ჩემთვის და არ დავკმაყოფილდებოდი მის უბრალოდ ციხეში ჩასმას
- კაი დაწყნარდი, წამოდი უბრალოდ არ მინდა ის ნახო რაც უნდა მოხდეს
წყნარად ჩამომისვა სახეზე ხელი და შუბლზე ნაზად მაკოცა არ ვფიქრობდი რამე კატასტროფას ამიტომ იმაზე მეტი არ წარმომედგინა რისი გაკეთებაც მე მინდოდა მისთვის........
მათთან ერთად უნდა მოვთასებულიყავი უკვე გაცნობილი თორნიკე არ ჩაჯდა
- არ მოდიხარ?
გაძახა თემომ
- ჯობია არ წამოვიდე ძმა ჩემი საქმე მაგისნაირების დაჭერაა, და ისეთებისიც რის გაკეთებასაც თქვენ აპირებთ უბრალოდ მაგას ციხეში ვერ ჩავსვავ, ბოროტ მოქმედს სამოთხეში ვერ შევუშვებ, მოიხდის სასჯელს გამოვა მაგისთვის სამოთხეა აბა რაარი თქვენ წადით მე დავრჩები
თქვა სასახელო პოლიციელმა ვითომ განზრახვები არც იცოდა ისე მოიქცა წარმატებები გვისურვა და წავიდა.....
თემოც სხვაგან წავიდა მანქანით და გვითხრა რომ დაგვეწეოდა, ზალიკო უკან საბარგულში ( ბაგაჟნიკში) ეგდო, საათზე მეტხანს ვიარეთ გზაში ზალიკოს ღრიალი ისმოდა საბარგულიდან თუმცა უკვე მთის გზაზე მიმავალები მარტო ჩვენ ვიყავით ამიტომ დიდად არ გვადარდებდა,
- რა უყავით იმ რობოტებს? იმედია შენთან არ დატოვე ალექს
ვკითხე მძღოლს და მანაც გაიცინა,
- არა ზალიკოს ეზოში დაყარა თორნიკემ,
ისე თქვა სათამაშოები მეგონა
ეს ამბავი რომ გავარკვიე ბიჭებმა განაგრძეს საუბარი და მეც ვუსმენდი, ამ გზიდან უკვე მალევე ავედით მთაზე სახლი გამოჩნდა თეთრი აგურებით ნაშენები მის თვალიერებაშივე ჩამოვედი მანქანიდან საშვალო ზომის იყო ერთ საურთულიანი
- რა ჯანდაბა ხდება გამიშვით
ღრიალებდა ზალიკო და მეც თვალიერებას მოვწყდი და მათ გავხედე ბიჭები გაკავებულ ზალიკოს მოათრევდნენ თან იცინოდნენ
- დაიცადე გააწვინე
ალექსანდრემ უთხრა ლუკას და ლუკამაც ხელები უშვა
ალექსანდრემ ხელებში ჩაავლო ხელები ლუკამ ფეხებში,
- ზალიკ ძმა შემთხვევით თავი გაგიტეხე და არ გაგიტყდეს ძალით არ მინდოდა,
დააყოლა ალექსანდრემ
- დავაი ერთი ორი სამი,
თქვა სიცილით კაცი გააქნიეს და გვერდით მოისროლეს დავარდნის დროს ზალიკო აღრიალდა და მის ღრიალზე იცინოდნენ ლუკა და ალექსანდრე, დასერიოზულებულებმა წამოაყენეს და მეორე მანქანა რომ ამოუდგა ალექსანდრეს მანქანას, ნაცნობ ნომერზე გამეღიმა თემო გადმოვიდა და სამი გოგო მოყვა მას, ალეწილი სახე ჰქონდა სამივეს გულის რევის შეგრძნება დაუფლებულები პირსე ხელს იფარებდნენ
- სად მოხდა ეგ
გახედა თემომ ერთ-ერთს
- სახლში არა, გაჩვენებთ
თქვა და წინ წაგვიძღვა სახლის უკან გაგვიყვანა, ერთ ადგილას მივიდა და დიდ ფიცარს დაუწყო წვალება რომ ვერ მოერია ლუკა მივიდა და ფიცარი მან აიღო თან შორს მოისროლა, ფიცარი დიდ ღრმულს ეფარა ჩასასვლელი კიბეები იყო შიგნით
- აქ მოხდა
დააყოლა გოგომ და ლუკაც პირველი ჩავიდა, შემდეგ ჩაყვა გოგო რომელმაც ადგილი გვასწავლა, ალექსანდრემ ზალიკოს ხელი კრა და ზალიკოც ორმოში დაეშვა ლუკას ფეხებთან დაენარცხა და ლუკამაც ჯერ მის წინ დავარდნილს დახედა და მერე ქვევიდან ამოხედა,
- რაშვები ბიჭო?
სიცილით იკითხა, ლექსო ჩაყვა და კაცი წამოაყენა, მეც ისე ურეაქციო ვიყავი თითქოს ადამიანი არ იყო გოგონებიც ფრთხილად ჩავიდნენ თემომ გზა დამითმო და მეც სწორ რკინის ჯოხებს დავადგი ფეხი ლუკა მომწვდა წელზე მომკიდა ხელები და დაბლა ჩამომსვა ღიმილით გადავუხადე მადლობა და წინ მიმავლებს მივყევი, კარების იქით ჩვეულებრივი ოთახი იყო შუქით საწოლით და რაღაც რაღაც ნივთებით რთულიც იყო ამ ადგილის პოვნა, გოგომ რკინის კარები შეაღო გაუფორმებელი ოთახი იყო მოსაწესრიგებელი შუქი არ ირთვებოდა რკინის მაგიდასთან სამედიცინო გინეკოლოგიური სკამი იდგა, მაგიდაზე წვეტიანი მაკრატელი იდო და რაღაც ქილები
- სკამი რომელზეც მიბმული ვიყავი! და ეს რაღაც არსება რომელმაც ცოცხლად დამმარხა
დააყოლა ხმა აკანკალებულმა გოგომ და სახეზე ხელები აიფარა, ლუკამ თვალებით ანიშნა რაღაც ბიჭებს და ალექსანდრემაც სკამზე მოათავსა ზალიკო
- მოიცა რაშვებით!?
აფორიაქებულმა იკითხა მსხვილი ბაწარი შემოატარა თემომ სკამზე მიკრულ ზალიკოს უკვე გაკავებული ალექსანდრემაც გადააშლევინა ფეხები და შემოაწყობინა სპეციალურ დასადებზე თან მანაც ზედ მიაკოჭა, ზალიკოს ფეხები
- თქვენ გაქვთ დუმილის უფლება
დააყოლა ლექსომ საჩვენებელი თითი მისკენ გაიშვირა და თემომაც დიდი 'სკოჩი' მოწყვიტა და მოლაპარაკე კაცს პირზე ააკრო
- გოგონებს ვუთმობ
გამოიწია თემო
- რაც გაგისწორდებათ ნებისმიერი რამე
მოკლედ დაუსრულებლად თქვა და მაგიდას შემატებული იარაღები აჩვენა, დანაც რომელიც ისე ბასრი იყო ჩაბნელებულ ოთახს ბრწყინვალებას აშუქებდა, კიდევ გაურკველი მასალები იდო მაგიდაზე, ერთ-ერთი გოგო არც დაფიქრებულა სწრაფად დაავლო მაკრატელს ხელი, ზალიკოსთან მისულმა კი მაკრატელი ძლიერად ჩაარტყა ბარძაყში, უცებ დაჭიმულმა წავავლე ალექსანდრეს მაჯაზე ხელი, კაცის ღრიალი მაინც ამოისმა მიუხედავად იმისა რომ პირი აკრული ჰქონდა, ალექსანდრემ ხელი გამაშვებინა და თავად მოიქცია ჩემი ხელი მისაში, მას ამოვეფარე ნაწილობრივ ისე განვაგრძე ყურება მეორემ, ჩარტყმული მაკრატელი ამოძრო და ზალიკოს ვენები დახეთქვაზე ჰქონდა გაწითლებულ სახეზე სიმწრისგან თვალებიც ჩაწითლებოდა, მას მერე უბრალოდ მუშტების რტყმით ნახევრად მაინც დააკმაყოფილეს ის შურისძიება რაც ჰქონდათ, თუმცა მათ ტკივილს ვერაფერი უშველიდა, როცა გული ცოტა მაინც იჯერეს თემომ გოგოები მაღლა აიყვანა
- მეგი ადი შენც
გამომხედა, ლუკამ
- რას აპირებთ
ვიკითხე თუმცა მოახლოვებულმა ლუკამ ხელი მომხვია თან გასასვლელისკენ წამიყვანა,
- ლუკა! რას აპირებთ მეთქი,
გავუმეორე როცა კითხვა არ დამიბრუნა,
- დაწყნარდი ისეთს არაფერს უბრალოდ შენ არ მოგეწონება ამის ყურება
უკვე გამოყვანილმა რკინის კარები მიხურა
- ადი მიდი
- ლუკაა! მოკვლას არ აპირებთ ხო ასეა?
ვიკითხე რისიც ყველაზე მეტად მეშინოდა
- არა არ ვკლავთ ნუ გეშინია
- ლუკააა
აღელვებული ტონიც ვეღარ დავმალე
- კაი მისმინე, არ ვკლავ ცოცხალი რჩება უბრალოდ თითებს დავაჭრი და ერთ მნიშვნელოვან საკითხს განვიხილავთ
- აუ ლუკაა, აუცილებელია?
- კი და გახსოვს შენ აქ რო მოდიოდი ხმა არ უნდა ამოგეღო
- შენი უკვე მეშინია
დავაყოლე და უკან წავედი
- მეტს იმსახურებს მერწმუნე
მითხრა ხელი ჩამავლო და მისკენ მიმწია
- ზადნით ასვლას აპირებ?
სიცილით მითხრა შემატრიალა და თითქმის ბოლო კიბეზე ამსვა, მეც დანარჩენ რკინის ჯოხებს დავადგი ფეხი და ავედი ლუკას ჩავხედე, მანაც გამიღიმა და შევიდა ცოტახანში ზალიკოს ღრიალის ხმა ძლივ ძლივობით ამოდიოდა და მეც ორმოს მოვშორდი რომ საერთოდ აღარ გამეგო ამაზრზენი ღრიალის ხმა რომელიც შველას ითხოვს და არ შეგიძლია დაეხმარო თემო ნაადრევად გამოვიდა, ოთახიდან გოგოები რომ წაეყვანა ასეც მოიქცა მალე მოაშორა გოგოები არემარეს უკვე კაცის ხმა რომ აღარ ისმოდა მე ორმოს თავზე ვიჯექი ფეხები მქონდა ჩაყოფილი შიდ და ველოდებოდი როდის გამოვიდოდნენ დიდი დრო აღარ დაჭირდათ, მალევე გამოვიდნენ
- ასე ვერ დამტოვებთ!
ჩაგლეჯილი ჩაწყვეტილი ხმით თქვა კაცმა ღია კარებში და რადგან მისი ხმა გავიგე და დავრწმუნდი ცოცხალი იყო დავწყნარდი,
- ყველას კიდიხარ შენ მოძებნას არავინ დაიწყებს, ანდერძი დაწერილია შენ კი გაუჩინარდი,
წყნარად უთხრა ლუკამ ალექსანდრე უცებ ამოვიდა ლუკამ კარები გამოიკეტა წყნარად ამოსული კაცის ღრიალს არ იმჩნევდა დიდი ფიცარი მოიტანა და ორმოს დააფარა ზალიკოს ხმაც გაწყდა
- დაიტანჯება
ვთქვი და ლუკას შევხედე
- არა მალევე ჩაძაღლდება რომელი სუფთა მაკრატელი ის იყო ან დანა ინფექცია შეეჭრება, 24 საათიც აღარ დაჭირდება არ ინერვიულო მაგაზე, მითხრა და ხელი უნდა მოეხვია გავიწიე,
- სისხლიანი ხელები!
ვანიშნე ხელებზე და მასაც გაეცინა არადა სასაცილო საერთოდ არ იყო უბრალოდ ხმას ვეღარ ვიღებდი......
ალექსანდრე და ლუკა გზაში რაღაცაზე იცინოდნენ თუმცა მე სულ არ მეცინებოდა უკვე ქალაქში ვიყავით, ჩვენს უბანში მალევე გადავუხვევდით, შუქნიშანზე გაჩერებულები ველოდებოდით მწვანე ფერს მალევე ანითო და ალექსანდრემ მანქანა დაძრა
- ალექს! ფრთხილად
წამოვიკივლე და ძლიერ ტორმუზზე წინ გადავვარდი.....
მე და ლუკა ვიჯექით პალატის გარეთ ხმის ამოუღებლად და იატაკს ვაშტერდებოდით
- წამო შევიდეთ
თქვა ლუკამ და წამომდგარმა გადმომხედა მეც მას მივბაძე და პალატაში შევყევი,
ალექსანდრე მწოლიარე გოგოს წინ იჯდა და ათვალიერებდა
- როგორ ხარ?
ვკითხე და მაღალ საწოლს დავეყრდენი
- კარგად ვარ
თქვა და უნდა წამოწეულიყო
- იწექი რატო დგები
დავაბრუნე ისევ
- ისე შეუძლო ქალივით ვწევარ რავიცი
გაიცინა და ამოგვხედა
- კიდევ კარგი სხვა არავინ იყო თორე დარწმუნებული ვარ ამაკაპოტებდა
სიცილით თქვა ისევ
- და ჰო მე მარიამი ვარ
ისევ გაიცინა მარიამ გოგნაძე
დაასრულა და ჯერ ალექსანდრეს შეხედა მერე შემოგვხედა მე და ლუკას პასუხის ლოდინში,
- მე მეგი ეს ლუკა და ალექსანდრე ( სანდრო ლექსო) მჭედლიშვილი,
მე დავუსახელე ყველა და მანაც გაიღიმა
ექთანი შემოვიდა და ხელი შეუმოწმა,
- ხელის დაზიანება აქვს თუმცა მცირედი, შეხვეული დაიტოვეთ და საფენი გამოცვალეთ დღეში ორჯელ რომ არ დასივდეს, ეცადეთ ზედმეტად უხეშად არ ამოძრაოთ,
დაუბარა გოგომ და მარიც თავს ნაზად უქნევდა....
გამოსულებმა მარის ვკითხე სახლში მიხედავდა თუ არა ვინმე
- იცი რა არიი
ღიმილით დაიწყო
- მარტო ვცხოვრობ
დააყოლა და მეც სიარულშივე მას გავხედე
- მშობლებთან რო ჩახვიდე ორი კვირა არა?
ვიკითხე ისევ
- შეუძლებელი რამ, მშობლები გერმანიაში არიან მეოთხე წელია მე და ბებია ვცხოვრობდით ერთად თუმცა ბებომაც მიმატოვა უკვე წელიწად ნახევარია
წყნარად საუბრობდა
- სამწუხაროა, მარა მარტო რანაირად
- მივხედავ თავსს არ გამიჭირდება ისედაც ჩემი ბრალია ყველაფერი ბოდიშს ვიხდი
ალექსანდრესკენ შეტრიალდა და თავი დაუკრა ბოდიშის ნიშნად
- კაი აღარ დავიბრალოთ
გაიცინა ალექსანდრემ და გოგოს დახედა
- ვინმეს მაინც არ ეტყვი? რო დაგეხმაროს არ შეიძლებაო ექიმმა გადატვირთვა ხომ თქვა არა, რატომ უნდა დაისიო ეგ ხელი განზრახ
ვთქვი ხმამაღლა და ტვინში ნაცნობი აზრი მიტრიალებდა,
- საერთოდ არავინ მეგულება
გაიცინა ისევ, ეჰ ყველა ჩემნაირ მარტოსულს მე ვხვდები გავიფიქრე და გულშივე გამეცინა
- წამო ჩემთან ეგ ორი კვირა
ვთქვი გაბედულად და ლუკამ ისე გადმომხედა სულ არ გაკვირვებია, მე კი არანაირი ფიქრი არ მიტრიალებდა გონებაში სწორს ვაკეთებდი თუ არა უკვე ვიცოდი რომ სწორი იყო, გოგომ გაოგნებული გამომხედა
- ვიციი ძაან უცნაური შემოთავაზებაა, მარტო ვცხოვრობ მე და ერთი ბავშვი, ესენი იქით-აქეთ მითბობენ სახლის გვერდებს
მოკლედ ავუხსენი
- რას ამბოობ?!
გაიცინა გაკვირვებულმა
- გამოცდილება მაგარი აქვს ვერაფერს ვიტყვი
ხელები დანებების ნიშნად აწია ლუკამ და ალექსიც თავის ქნევით დაეთანხმა
- გადი რა
წავებუზღუნე და მარის გავხედე
- ხომ მაგრამმ არ მიცნობ
- არმიცნობ გამიცნობ შენზეც ანალოგიურად მთავარია მაფიოზი არ ვარ არც მკვლელო და არც სადისტი,
ბოლო სიტყვებზე ბიჭებს გავხედე ნამიოკის მიზნით და ალექსანდრემაც წარბების აწევით გამიქნია თავი რა გინდაო
- შენ თუ არ ხარ ნუ
გავიცინე და მანაც სიცილით მითხრა არც მე არ ვარ და არც თვისებები შემენიშნებაო, მეც გამეცინა მის სიტყვებზე,
- გადაწყვიტეე, მერწმუნე ცუდ ხალხში არ მოხვდები
დავაყოლე, მის ყოყმანზე
- აუუ რთულია ძაან
- კი გამოცდილი მაქ
დააყოლა ისევ ლუკამ და მეც მას ავხედე შეკავებული ღიმილით
- წამო ერთი სიტყვით ჯერ შენთან რომ საჭირო ნივთებით გადმობარგდე,
ფაქტიურად მე დავითანხმე მომღიმარი გოგო მის სახლში გავედით ჩალაგებაში მოვეხმარე და იქიდან ჩემთან წავედით, მარი ერეკლეს ოთახში მოვათავსე და ტანსაცმელი ამოვულაგე, ანჯეიმ რომ გაიგო ჩემი მოსვლა ხტუნაობით გამოვიდა ჩემთან
- რატო გამეპარე დილას?
საყვედურითვე მომხვია ხელები
- არა საყვარელო, უბრალოდ გეძინა და არ გაგაღვიძე,
გავეკრიჭე და ხელი მოვხვიე
მარის გავაცანი და ისიც ღიმილით უყურებდა ლურჯ თვალებას,
- მეგი, მეგი ნუცა იყო ამოსული
დამყვებოდა სადაც გავდიოდი
- მერე რა მოხდა?
ინტერესით გავხედე როცა გავიგე რომ ანჯეის იმ გოგომ მოაკითხა რომელიც ანჯეის მოწონდა
- მითხრა რომ ჩემი ლურჯი თვალები ძაან მოწონს,
მითხრა თვალებ გაბრწყინებულმა და მეც უცებ შევხტი,
- უყურე შენ ნუცას
დავაყოლე ღიმილით და ვანიშნე განაგრძე მეთქი, მარიც ღიმილით გვისმენდა
- ხოდა დაბლა ჩამოდიო ნანა ბებომ გამიშვა და მეც ჩავყევი,
და სიტყვა გაწყვიტა რამაც დამაეჭვა
- მერე?
ვკითხე და ისიც შეხტომით შეტრიალდა ფანჯრისკენ
- არაფერი ვითამაშეთ ამოვედით
სვლაშივე თქვა და მიხვედრილმა რომ რაღაცას მიმალავდა მოვაბრუნე
- რა?
მკითხა როცა დავუძახე
- რა გამოტოვე?
- რაა არაფერი...
ჩემი სიტყვები გაუკვირდა და ღიმილით შეიცხადა რაც იმის დამასაბუთრბელი იყო რომ რაღაცას ნამდვილად მიმალავდა
- თქვიი ანჯეიი!
ღიმილით ვუთხარი და ისიც გარეთთ გარბოდა დავეწიე,
- ჯერ მითხარი თორე არ გაგიშვებ
- კაი რა მეგი
წამებუზღუნა თან კარებისკენ გაიწია
- აპ აპ, ვერ მოგართვი,
სწრაფად ჩამოვეფარე კარებს
- რა მოხდა მითხარი,
ჯიუტად ვეკითხებოდი და მანაც ღრმად ამოისუნთქა
- მაკოცა
დაბალხმაზე თქვა და მეც უცებ შევკივლე რაათქო მანაც უკვე თავისუფლად გამიმეორა სიტყვები რაც არ მჯეროდა
- რას ქვია გაკოცა როდის სად რანაირად
მივაყარე სიტყვები ერთდროულად და გამოსული მარი ღიმილით გვიყურებდა
- სადდ და რომ ამომაკითხაა კიბეებზე სანამ ჩავიდოდით მაშინ
ღიმილით და სიმორცხვით მითხრა და მეც უცებ მოვეხვიე
- გილოცავ
- მერე რა ქენი?
- არაფერი რა უნდა მექნა
შეიცხადა და სიმორცხვეც მოიხსნა
- ჩავედით წრეშიბურთი უნდოდათ და ვეთამაშე,
- მალე მოგილოცო შეყვარებული ანუ ჰო,
სიცილით ვუთხარი და ხელი მივკარი
- ოო კაი რაა
ბუზღუნით შევიდა ოთახში და მეც სიცილით დავუბრუნდი საქმეს...... საღამოს ლუკამ თათას უთხრა რომ მამამისი გაუჩინარდა და ქონება მას დაუტოვა, თავიდან სიცილი აუტყდა თათას თუმცა როცა უკეთ ავუხსენით როცა რაღაც რაღაცეები შევაფორმეთ ცრემლებს ვერ იკავებდა ლუკამ წყნარად დაიწყო მასთან საუბარი,
- ლუკა....
ტიროდა თათა თან პირზე ხელს იფარებდა შესასვლელ კარებთან საუბრობდნენ
- თათა მისმინე,
წყნარად გადაუწია თმა და თავ ჩახრილ მტირალ გოგოს ისე ესაუბრებოდა
- ვიცი რო რთული ცხოვრებით ცხოვრობდი არ ვიცი რა გრძნობა გაქვს ჩემ მიმართ მას მერე რაც ერთად ვცხოვრობთ მაგრამ ასე ვერ შევძლებთ გესმის? წყნარი თბილი საუბარით წმენდდა ცრემლებს
- შენს მიმართ არ გამომდის ვიყო ის ვინც ვარ, ვერ გიყურებ სხვანაირად ნაცნობი ადამიანის გარდა, მთელი ცხოვრება დაიტანჯები ჩემ გამო, შენთან მოვაწყობ წარმოდგენებს ვიქნები თბილი უბრალოდ ეს მსახიობობაში გაწაფვა უფრო იქნება ვიდრე რეალური ქცევები, ვერ შემოგხედავ ისეთი მზერით, რომ რამე გაგრძნობინო თუნდაც სითბო, სრულიად სხვის ფიქრებში დამეძინება სრულიად სხვისი სიყვარულით ამომხდება სული უბრალოდ შენს გვერდით ვიწვები, შენ გადაწყვიტე საკუთარიც და ჩემი მომავალიც,
წყნარი ხმით საუბრობდა თათა ისევ და ისევ უარესად ტიროდა, მეც თათასთან ერთად მეწვოდა გული როცა თავიდან მძულდა როცა მაღიზიანებდა ახლა თითქოს არც მინდოდა რომ ჩამოგვშორებოდა, რომ მახსენდებოდა როგორ შეიცვალა და როგორი მოვიდა თუნდაც ჩაცმის სტილი, ოთახში ჩუსტებით დადის და არა მაღალ ქუსლიანით არ აცვია კაბა რომლითაც საჯდომი ნახევრად უჩანს, არ უკეთია სახლში სათვალეები და კევს არ " აღლაჭუნებს" ყოველ წამს, არავის დასცინის და საჭმლის მოსამზადებლად არავის იძახებს თავად აკეთებს, მოკლე დროში სრულიად შეიცვალა, ახლა უსუსური გოგო იდგა ლუკას წინ რომელიც ტიროდა, ყურებაც კი არ მინდოდა არც გააზრება რა რთული იყო მისთვის ეს ყოველივე,
- შეიძლება ჩაგეხუტო? სლუტუნით ახედა ლუკას,
- მოდი
ხელები გაუშალა ლუკამ თან თბილად გაუღიმა და უკვე მიხუტებულ უფრო გულ აჩუყებულ თათას ხელები მოხვია.......
ჩვეულებრივ გაგრძელდა დღეები თუმცა ლუკას საერთოდ ვერ ვხედავდი ალექსანდრეს მხოლოდ მაშინ როცა სკოლაში უნდა გავეყვანე და მაშინ როცა ანჯეის წასაყვანად გამოივლიდა ხოლმე, თორნიკეს ვაწყდებოდი გზაში და ის მაცილებდა გვიან სახლში, მასთან ერთად ხშირად იყო თემოც მანქანით და მეც მის შემოთავაზებას, "დაჯექი გაგიყვან" ზე უარს არ ვამბობდი, ერეკლემ შაბათ კვირას ისევ ვერ მოახერხა გამოსვლა ვინაიდან სამუშაოდ ბათუმში იყო რამდენიმე დღით, მე მარი ანი და ანჯეი ვიყავით სულ ერთად ნანაც ხშირად გამოდიოდა ან მე გავბოდიალდებოდი მათთან, ისე ვიყავით თითქოს ოთახიდან ოთახში დავდიოდით, მე და ანჯეის გვეძინა ერთად ერეკლეს ოთახში რადგან იქ იყო ცალკე ანჯეის საწოლი მოწყობილი, ღამე ისევ ველოდებოდი ცხელ ხელებს თუმცა შეჩვევას ვცდილობდი, შეგუებას კიდევ ახალ ცხოვრებასთან, თუმცა ეს ზედმეტად რთული და ჩახლართული ამბავი იყო, ერთმა კვირამ გაიარა მას მერე რაც ერთად ვიყავით რაც თათა ჩვენი ცხოვრებიდან წავიდა დაგვტოვა, ვცდილობდი მარისთვის ყურადღება არ მომეკლო ვცდილობდი არც მოეწყინა ამ საქმეში ანიც ხელს მიწყობდა მხიარული ხასიათით არა მხოლოდ მას მეც მამხიარულებდა გადაღლილს პარასკევს ისევ ჩვეულად წავედით მე და ანჯეი სკოლაში და პირველი ცვლიდან ალექსმა წამოიყვანა სახლში, გვიანობამდე მომიწია სკოლაში ყოფნა, მეორე ცვლაში ვინაიდან სხვას ჩავუნაცვლე ბოლო გაკვეთილი იყო ექვსი საათი ხდებოდა, უკვე კარგად ბნელოდა გარეთ მეცხრე კლასელებთან წყნარად ვატარებდი გაკვეთილს სკოლა თითქმის დაცლილი იყო მეშვიდე გაკვეთილზე მთელ სკოლაში მხოლოდ ორი კლასი იჯდა, მაღიზიანებდა ის ფაქტი რომ ბავშვებს არ აძლევდნენ უფლებას სახლში წასულიყვნენ მიუხედავად იმისა რომ დირექტორი პირველად იჯდა სკოლაში ამ დრომდე, ამიტომ უკვე გადაღლილ ბავშვებს მსუბუქ გაკვეთილს ვუტარებდი, კარები ღია გვქონდა რადგან მეტი სინათლე და ჰაერი შემოსულიყო რადგან ფანჯრებს ვერ ვაღებდით ვინაიდან ზედმეტად ციოდა, რატომღაც სიყვარულისკენ გადაუხვია სწავლის თემამ და ბავშვებმაც განაგრძეს საუბარი თან ისე ყველა აქტიურობდა არ შემეძლო ასე უცებ ჩამეხშო ეს თემა ბავშვები უკვე ერთმანეთს ესპორებოდნენ რომ შენ არასწორად ახასიათებ სიყვარულსო, ზედმეტად აყაყანდნენ და მეც ტაშის შემოკვრით დავიწყე ყურადღების მიქცევა
- ბავშვებოოო
დავაყოლე ტაშს და შედარებით დაწყნარებული უკვე ჩემსკენ მობყრობილი მზერის ნახვისას სიტყვით გამოვედი
- მოდი ყველამ თავის აზრი დავაფიქსიროთ და მერე ვიმსჯელოთ
დავამთავრე სიტყვა და აწეული ორი თითის პატრონს ვანიშნე გისმენთ მეთქი
- ბევრ რამეს ნიშნავს სიყვარული, მაგალითად როცა გიყვარს სულ ზრუნავ მასზე,
- სულ მასთან გინდა რო იყო
წამოიყვირა წინ მჯომმა და მეც ღიმილით დავუბრიალე თვალები,
- ვაცადოთ არ დაუსრულებია,
შენიშვნაზე ჩამიცინა და მეც ფეხზე მდგარს შევხედე,
- დაჯექი ნატალი თორე სკამი გაგეყინება
როცა გამახსენდა სკამის უცებადი გაყინვა სწრაფადვე ვუთხარი და ისიც ჩამოჯდა ისე განაგრძო საუბარი,
- მასთან სულ გინდა რო ნაზი იყო და კარგად მოიქცე
სიცილით მითხრა,
- ოო არა ეგ უკვე "შეტენვაა" ფაქტიურად მსახიობობს რო თავი მოაწონოს
კიდევ ჩაეჭრნენ ნატალიას და ნატალიაც სრულად გაჩუმდა
ახლა წინ მჯდომ მოუსვენარ ბავშვს მივეცი სიტყვის თქმის უფლება და მანაც სწრაფად დაიწყო
- როცა დამნაშავეა ვერ ამტყუვნებ, სულ გინდა რომ უდანაშაულო იყოს,
მათ აზროვნებაზე მეღიმებოდა, სასიამოვნოდაც კი მეჩვენებოდა სიყვარულზე საუბარი
- ისეთი მოგწონს როგორიც არის
- გასაგებია, მადლობა ილია კიდევ?
წყნარად მოვავლე ღიმილით კლასს თვალი
- ერთი დედამო*ყნული გრძნობაა რომელიც შიგნიდან გრღნის
ბოხ ბარიტონზე გამცრა და კარებიდან შემომავალ ხმაზე დენდარტყმულივით გავიხედე კარებში მდგარ ლუკასკენ და მაშინვე ვიგრძენი პეპლები მუცელში, უზომოდ სასიამოვნო და უცნაური იყო ეს გრძნობა, თვალები გამიფართოვდა მოულოდნელობისგან, გვერდით ერთი კედელი გვაშორებს მხოლოდ და ნანახიც კი არ მყავს გავიქცეოდი და ჩავეხუტებოდი..... თუმცა ფიქრებიდან გამომიყვანა იმის გახსენებამ რომ კლასში გაკვეთილის მიმდინარე პროცესში მივარდება მიშლის გაკვეთილს და არღვევს ცენზურას, სწრაფად შევკარი კოპები და ისე შევხედე უკვე დაუკითხავად შემოსულს,
- ბოდიში და წესით გასაძევებელი ხარ კლასიდან ვინაიდან გაკვეთილს მიშლი და ცენზურას არ იცავ,
დოინჯებ შემორტყმულმა ვთქვი და კლასში ისეთი სიჩუმე იყო მრცხვენოდა, თითქოს ყველამ იცოდა რა მჭირდა ლუკას ნახვისას
- ვითხოვ მოტევებას
ბავშვებისკენ შეტრიალდა მარჯვენა ხელი პრესებზე მიიდო მარცხენა ზურგს უკან და ბავშვებს თავი დაუკრა,
გასწორებული მე მომიტრიალდა
- და კუთხეში უნდა დავდგე თუ შემიძლია დავჯდე 'მას'!?
ისეთი ტონით მკითხა უბრალოდ არ შემეძლო გამეცა არანაირი პასუხი გულში ვლანძღავდი ჩემი დამუნჯებისთვის
- მადლობა
წყნარად თქვა მერხისკენ სვლით და კედელთან კუთხეში მდგარ მაგიდას მიუჯდა, თუმცა ვერ ვიტყვი რომ მიუჯდა , ვერანაირად მიუდგა ფეხები იქით აქეთ გაშალა მხოლოდ ისე დაეტია ბავშვებიც ფხუკუნებდნენ მის ტანჯულ მოთავსებაზე, კიდევ ერთ ხერხს მიმართა მერხი მუხლებზე ჩამოიდო და მერხიც ჰაერში დაკონწიალებდა, რაზეც ბავშვებმა უკვე გულიანად გაიცინეს და მეც გამეცინა, ასეც რომ ვერ მოეწყო მერხი გაწია,
- მოდი მე გვერდულად დავჯდები თორე ძაან 'არაკომფორტაბილურად' ვგრძნობ თავს
ტუჩების პრუწვით თქვა არაამქვეყნიური სიტყვა და კოჭი მეორე ფეხის მუხლზე შემოიდო მის პრუწვაზეც გაეცინათ ბავშვებს მე კი მის ყოველივე ქცევაზე მეტ გრძნობებს ვგრძნობდი
- ბავშვებო არ შევიმჩნიოთ გაკვეთილის ჩაშლა
ისევ მე მივიქციე ყურადღება და გული ბაგა-ბუგს არ წყვეტდა ვინაიდან ვხედავდი გაკვეთილი ლუკასთან ერთად უნდა გამეგრძელებინა
- კაი მოსწავლეების აზრი ვიცით, თქვენც გვითხარით გაგვანათლეთ მას
თქვა ცინიკურად და ამ მომართვის ფორმას "მას" ისე უცნაურად ამბობდა ცუდად მხდიდა, ან საერთოდ რა განათლება აუტყდა მითუმეტეს ამ თემაზე
- მეც მაინტერესებს თქვენი აზრი მას
პატარა გიოც მიეშველა ლუკას და მეც უცებ დავიბენი თან უნებურად წარმოვთქვი არ ვიცი მეთქი
- არ იცი?
შეიცხადა ლუკამ და გაკვირვებული ტონი ვერ დამალა
- შენ რანაირი მასწავლებელი ხარ არ იცი სიყვარული რა არი,
თითი გამოიშვირა ჩემსკენ კოპებ შეკრულმა
- გავიტანოთ კლასიდან!
ბავშვებს გახედა და მეც სიტყვების მომარაგება დავიწყე
- ალბათ ერთგულებაა, ფართო მცნება, რომელიც ყველას სხვაგვარად ესმის
დავიწყე სიტყვით გამოსვლა და კლასში სადღაც კუთხიდან მიმავალი ხოჭოს საცეცების ხმა ისმოდა
- აი ჩემი აზრით სიყვარული ტკივილის გარეშე არ არსებობს, სიტყვებით გადმოუცემელი აღუწერელი გრძნობაა...სიყვარულზე დამოკიდებულება იგივეა რაც დამოკიდებულება ალკოჰოლზე ან აზარტულ თამაშზე და მას უფრო ძლიერი მიზიდულობა აქვს, როცა გიყვარს იქ ნეგატიური ემოციებიც არ არის, პირობას გააჩნია თუმცა თითქოს ძალაც კი გემატება, ჩემი აზრით სიყვარულით ვერ ითამაშებ ეს შეუძლებელია ის თავად გათამაშებს შენ...გულში დაუპატიჟებლად სტუმრობს და როცა დასახლდება მერე ბრძანებლობს ის განაგებს ყველაფერს, "ერთხელ მოდის და რომ მოდის ის შენ ცხოვრებას ფიქრებს, აზრებს იბყრობს, მერე შენს საყვარელ ადამიანზე იმდენად ხარ მიჯაჭვული, რომ ირგვლივ ვეღარაფერს ხედავ, სიყვარული იზრდება ყოველდღე და არასდროს უფერულდება.....მადლობა ყურადღებისთვის,
დავაყოლე რომ ის დაძაბულობა არ შემემჩნია რაც ლუკასგან გამოწვეული იყო, ტაში შემოკრეს ბავშვებმა დაბალხმაზე და ლუკამაც ბავშვებს მოავლო თვალი და შემდეგ მიეყრდნო სკამის საზურგეს, ზარიც ზუსტად იმ წუთას დაირეკა ბავშვები არ განძრეულან და ისე მომეწონა მათი ქცევა რომ მაინდამაინც ლუკასთან არ გამოიჩინეს სიგიჟე და მასახელეს რომ თითოეულის დაკოცნა მინდოდა, იმავე სართულზე მაშინვე გაისმა დერეფანში გამოსული ერთი კლასის ხმაური და ამით უფრო ვამაყობდი, მხოლოდ ერთი ესე მივეცი დასაწერად და გავუშვი
- ნახვამდის მას
გასვლის დროს თითოეული მემშვიდობებოდა და მეც ყველას ღიმილით ვემშვიდობებოდი, კლასი რომ დაიცალა მეც დავიწყე ჩალაგება და წამოსულ ლუკას არ ვიმჩნევდი
- გამოწვრთვნილი ბავშვები გყავს მასწავლებელო?
მოსულმა თმაზე ნაზად ამკრა ხელი და მეც ისევ დავაიგნორე არ შემიხედავს ისე ვუთხარი,
- უბრალოდ პატივისცემა მოვიპოვე
ვუთხარი და უკვე მოსუფთავებულ მაგიდაზე ჩამოჯდა ლუკაც თან მკლავები ერთმანეთში გადახლართა,
- რა?
დავუსვი კითხვა და ჩანთა ავიღე,
- რას ნიშნავდა მასწავლებელო ასე დამაჯერებელი, სიტყვები გამოცდილი გაქ?
შემთხვევით შევხედე თვალებში რომელიც თვალს თვალში მიყრიდა ენა გადავყლაპე, გაქვავებულს ვგავდი და ლუკა რომელიც ცინიკური ღიმილით მიყურებდა არ მაძლევდა ისევ ადამიანად ქცევის საშუალებას
- შეყვარებული ხარ მაას?
პასუხი რომ არ გავეცი ისევ იკითხა და თვალი რომ ავარიდე დაიხარა რომ ისევ მისთვის შემეხედა
- მეგი მორჩი?
ხმამ მიშველა და მეც სწრაფად გავხედე კარებში მდგარ დირექტორს,
- დიახ დავასრულე
ვთქვი და ჩანთა მოვიკიდე დირექტორმა მზერა ლუკაზე გადაიტანა და ლუკაც მაგიდიდან წამოდგა კარებში ჩამომდგარი დირექტორისკენ
წავიდა და ახლოს მისულმა ქალს დახედა
- კარგად გამოიყურებით
სიარულშივე უთხრა კომპლიმენტი და კარებში გვერდულად ისე გაძვრა რომ დირექტორს არ შეხებია,
შინაბერა დირექტორსაც აშკარად ეამა ლუკას სიტყვები და ტუჩის კუთხეში ღიმილი გაეპარა, მეც მორიდებით წავედი რომ ვიცოდი როგორც ყოველთვის შენიშვნა უნდა მოეცა, თავის დასაღწევად ნახვამდისთქო დაბალხმაზე ვუთხარი, ატუზულმა გავიარე კარებში გვერდულად და რომ არაფერი მითხრა მეც სწრაფი ნაბიჯებით დავეწიე ლუკას რომელიც კიბეებზე ჩადიოდა
- უი მეგი
გავიგე ხმა და მეც ლუკას ჩავავლე მკლავში ხელი და სწრაფად ჩავიარე კიბეები ვითომ წავედი და ვერ გავიგე
- რაშვები
სიცილით დამხედა და მეც 'ჩჩჩჩ' გავეცი პასუხად ღიმილით მივაპორწიაკებდი ლუკას და სკოლიდან რომ გამოვედი ამოვისუთქე ლუკას გავხედე რომ რაღაც მეთქვა
- მეგიი!
გავიგე ისევ დირექტორის ხმა და როცა ხმას მივყევი მესამე სართულზე ავიხედე სადაც ერთ-ერთი კლასის ფანჯრიდან ჰქონდა დირექტორს გადმოყოფილი თავი და რომ მივხვდი რომ თავის დახწევა მისგან რთულია ღრმა ამოსუნთქვით ჩამოვყარე მხრები
- ამოდი სალაპარაკო გვაქ!
გადმომძახა და თავს მაღლა არ ვწევდი, ლუკა დამცინოდა ბედთან ერთად,
სკოლაში შევბრუნდი და კიბეებზე მიმავალი ვბუზღუნებდი
- ხო შეიძლება ერთხელ ისე გამომიშვას რო არაფერი მითხრას, არაფერს ვაშავებ, რადგან მხოლოდ 20 წლის ვარ და აქ ვმუშაობ და რადგან ანჯეიზე ვეხვეწე რომ მე-5 კლასიდან დაეწყო სწავლა, რადგან ათოსანი შვილის დედის თხოვნაზე მის შვილს ერთადერთ საგანში ქიმიის მასწავლებელს ნიშანი არ გავაფუჭებინე უნდა გადამეკიდოს?!
ისე სწრაფად ვაყრიდი სიტყვებს ერთმანეთს და ისე ვბუტბუტებდი, ლუკას ჩაცინების ხმები მესმოდა თან მიყურებდა ისე მოდიოდა
- ყველა კლასში გადასარევი ქულები აქვს ყველას, მემგონი ერთადერთი ვარ რომელიც ასე გვიან ვუჩერდები აქ! და თითქმის გაკვეთილებსაც მე ვუცვლი ყველას, რაღა ჯანდაბა უნდა რატო ვერ კმაყოფილდება სულ რატო უნდა რომ შენიშვნებით გამიშვას სახლში?! მასავით არ ვდევარ მთელი დღე დავიღალეე ყელი მეტკინა და მეძინება ვეღარ დავდივარ!...
სწრაფი სიტყვებით ვაგრძელებდი ბუზღუნს და ვერც კი შევამჩნიე ლუკა რომელიც გაჩერდა, გვერდით რომ არ მედგა წუწუნს მოვრჩი და ლუკას გავხედე რომელიც ორი საფეხურით უკან იდგა,
- რა მოხდა?
ვიკითხე და სწრაფა შევხედე ჯერ წელს ქვევით და შემდეგ წელს ზევით რამე ჭირს მეთქი?
წყნარად ამოვიდა ერთი საფეხურით მაღლა ხელი წამავლო და მეც უცებ ავფრიალდი მის მკლავებში,
- რაშვები?
- გასვენებ
ღიმილით თქვა და წყნარად დაიწყო სვლა
- მაგრამ.....
- რო ავალთ ჩამოგსვავ
სწრაფად მიხვდა რისიც მრცხვენოდა და ასეც მოიქცა ბოლოსაფეხურზე ასულმა დამსვა და მეც უკან ჩასვლა მინდოდა როცა ვიცოდი სად უნდა შევსულიყავი, მის 'კაბინეტს' რომ მივუახლოვდი ლუკას ჩავკიდე ხელი პირველი შენ შედი მეთქი და უკან ამოვეფარე, მართლა შეაღო კარი და თვალებ გაფართოვებული სწრაფად გადავუდექი წინ
- დიახ?
შევყავი თავი და მერე სრულად შევედი
- მოდი თუ ანჯეის იცნობს შემოვიდეს ისიც
დააყოლა და მეც უკვე მის მაგიდის წინ ჩამომჯდარმა შეცხადებული ტონით ვთქვი,
- რათქმაუნდა იცნობს ანჯეი მისი წყალობითაა....
ვთქვი და როცა დირექტორმა თვალები დაქაჩა ვერ მივხვდი რა უნდოდა და ლუკას ავხედე რომელიც ღიმილით აპირებდა ჩემ წინ ჩამოჯდომას და სიცილის ძლივს იკავებდა
- მეგი რა თქვი?
დაბალხმაზე იკითხა და იმდენად რომ უფრო მისი ტუჩების მოძრაობით მივხვდი რაც თქვა მეც გონებაში გავიმეორე ჩემი სიტყვები და თვალებ დაქაჩულმა გავხედე დირექტორს,
- ანუუ ის დამეხმარა მის გაცნობაში
სწრაფად ამოვიბოდიალე რაღაც და დირექტორმაც თალები დააპატარავა
- მას ეხება,
თქვა და ფურცლები მეორე მხარეს გადადო,
- რა ხდება
ვიკითხე და უკვე მაღიზიანებდა რომ წელავდა
- გთხოვ გააფრთხილო რომ მეორედ ბავშვებს ნუ სცემს,
თქვა და მეც თვალები დავქაჩე თან წამოვიწიე
- არა ანჯეი არ ცემდა არავის,
ვთქვი დარწმუნებით რაც არ უნდა მეთქვა
- სცემა თან ბავშვი იმდენად სერიოზულად ნაცემია დედამისი პროტესტებით მოვიდა,
- რანაირად მე რატომ არაფერი ვიცი, რომ ეცემა გავიგებდი, ყველა ვატრიანტში მეტყოდა ვინმე,
- მეგი! რა გავაკეთო კითხე რო მიხვალ
მითხრა და მეც აღელვებას ვერ ვმალავდი წყნარი ლუკა კი დირექტორს უსმენდა ბოლოს გამომხედა წამით და ისევ დირექტორს გახედა,
- კაი ცემა მარა მიზეზი?
დაუსვა კითხვა ლუკამ
- ხო იმით გადავრჩით დღეს რომ გოგონას მშობელი მოვიდა და ნაცემ ბავშვზე გაფრთხილება დაწერა,
- კლასელი დაჩაგრა? ანუ თავის ტოლი ცემა?
ისევ ლუკამ კითხა
- არა ,
ხმის გაწყვეტით თქვა დირექტორმაც და ისე უხერხულად შეიშმუშნა ტვინში სისხლი ამივიდა,
- გამორიცხულია ანჯეი მასზე პატარას არ დაარტყავდა ამაზე თავს დავდებ!
სერიოზულმა ვთქვი და ვოცნებობდი მართლა თავის დადება არ დამჭირვებოდა,
- არა მეგი მეშვიდე კლასელი ცემა! სუსტი ბავშვია და ამიტომ მოერია,
- ვინ ცემაა?
გაოგნებულმა გავიმეორე კითხვა ლუკასაც ჩაეცინა,
- რომელი ცემა მეშვიდეებს ვასწავლი მე,
ვიკითხე და ისიც ადგილზე შესწორდა
- მახო,
მოკლედ თქვა და ისევ მე თუ გამოვიცნობდი მის შემოკლებულ პასუხს და როცა ორივე მეშვიდე კლასის მხოლოდ ერთი იყო მახო ადვილი გამოსაცნობი იყო,
- გალახვარიძე?
ვიკითხე და მანაც თავი დამიკრა,
- ეგაა სუსტი ბავშვი? ორი ანჯეისხელაა,
ვთქვი და ლუკასაც ისევ ჩაეცინა
- რას ამბობდით გოგოზე?
ლუკამ დასვა ისევ კითხვა
- მახოს გოგოსთვის ხელი უკრავს, ბავშვი ამბობს რვეული დამიხიაო ფანჯრიდან გისვრიო, მემუქრებოდაო ნუ ფულს თხოვდა ბუფეტისთვის
- ანჯეიც მივიდა ჯერ წყნარად ეტყოდა ბოდიში მოუხადეო და რო არ მოუხადა ცემა,
დანარჩენი მე დავასრულე ვინაიდან ანჯეის ხასიათი ვიცოდი,
- მართალია კარგად გამოიყურებით უბრალოდ ლოგიკამ პაკაო, ან ზედმეტად დაიღალეთ,
უთხრა ლუკამ და მეც ენაზე ვიკბინე
- რას ამბობდით? გოგონა ვინ არის?
ვიკითხე რომ ლუკას სიტყვებს დიდად არ ჩაწვდენოდა,
- ნუცას დედა იყო, ხათუნა
თქვა და მეც სწრაფად წამოვჯექი,
- ნუცა? მეხუთე კლასში ანჯეის პარალელი სწორი ვარ?
მანაც თავი დამიკრა და მეც ღიმილის შეკავებას არ ვაპირებდი
- იცის!
მე გამომხედა ლუკამ და მაშინვე მივუხვდი რაზეც მითხრა თუმცა მან საიდან იცოდა გამიკვირდა
- კარგით თუ დაამთავრეთ დაგტოვებთ
ვთქვი და მანაც ხელები რომ აწია წამოვდექი
- კარგი ნახვამდის ბედნიერი შაბათ-კვირა
დავაყოლე და წამომდგარ ლუკას გავხედე
- მეგი ანჯეის.....
დაიწყო თუმცა ლუკამ გააწყვეტინა,
- კი ამის მერე ვეტყვი თუ ზედმეტს ვინმე რამეს ეტყვის სახეში დააჭედოს მუშტი,
სწრაფად თქვა, თან ისეთი ტონით კარგი იმედიანი ტონი იყო ეჭვი რომ არ შეგეპარებოდა მის ნათქვამში,
- არ შეი.....
ისევ დაიწყო თუმცა ლუკამ ხელის აწევით ისევ გააწყვეტინა,
- არა გეკადრებაათ? მე ვასწავლი როგორ უნდა დაარტყას ისე რო ნოკაუტში ჩააგდოს გამოცდილებით, მადლობა ინფორმაციისთვის, ანჯეის წარმატებული ნოკაუტებით გაგეკიცხოთ აწი მეგი,
ბოლოს მემგონი მიაწყევლა და ხელით მიბიძგა გადიო, დირექტორს ეტყობოდა ღიმილზე რომ ნაწილს ხუმრობაში ატარებდა და უკვე წამომდგარი თავს აქნევდა, " ოხხ შენ რახარ" ს მსგავსი გამომხატველობით, კარები გამოიკეტა და მეც მაშინვე მუჯლუგუნი მივცხე,
- ორშაბათს გამაწამებს მომკლავს,
ავწუწუნდი მაშინვე და მანაც კაიო გადმომხედა ბუზღუნით მივყვებოდი ისევ
- შენ რა იცი ანჯეის სიყვარულზე,
- შენ რო გგონია ანჯეი ეზოშია ამ დროს მე ანჯეი და ბიჭები მაგრად ვერთობით
ღიმილით გადმომხედა და მეც თვალებ გაფართოებულმა ავხედე,
- რატო არასდროს მაფრთხილებ!
უხეშად ვუთხარი
- რა საჭიროა ბავშვს მაინც ადგილზე ვაბრუნებ,
წყნარად თქვა და მეც ხელი ვკარი, წყნარად მივაბიჯებდით ჩვენი უბნის გადასახვევში უნდა ჩასვულიყავით როცა გამახსენდა რომ მარი მელოდებოდა სახლში და სახლში საერთოდ არაფერი აღარ იყო,
- აუ უნივერსამში უნდა შევიდე მეე, სახლში არაფერი არ არი და მარი მელოდება,
წავიწუწუნე და მანაც მხრები აიჩეჩა წადიო
- ოოოო!
ამოვიბუზღუნე სწრაფად ჩავავლე ხელი და სწრაფად წავაპორწიაკე.....
ზედმეტად ბევრი პროდუქტი ვიყიდეთ უფრო სწორად ლუკამ იყიდა კიტკეტის ერთი ყუთი აიღო რომელიც ჩემი დახმარებით ოთხ დღეში აღარ იქნებოდა, ლუკამ შემოიტანა დიდი ცელოფანი სახლში და სამზარეულოში მაგიდაზე დააწყო, მარი მოიკითხა რომლის გვერდითაც ალექსანდრე იჯდა და გამიხარდა რომ მარტო არ დატოვა
- ბოდიშს ვიხდი დაგვიანების გამო ანჯეი სადაა?
ვიკითხე რომ ვერსად დავინახე
- ანისთან, ნუცა არი მაგათთან და თამაშობენ ოთახში თუ რაღაცას შვებიან კაროჩე,
დააყოლა ალექსანდრემ და მეც სწრაფად ვიხდიდი ფეხზე და ქურთუკსაც უცებ ვიძრობდი,
- მეგი გავედი მე
გამოსული კარებში გადიოდა და მეც უცებ გავხედე
- ერთ 15 წუთში გამოდით აქ დავსხდეთ გავაკეთებ რამეს ანის თუ უნდა ახლავე გამოვიდეს
ვუთხარი და მანაც კაიო მითხრა და გავიდა მეც აბაზანაში შევედი ხელები დავიბანე და გამოსული წავედი დივნისკენ
- აუ რაკაი ბიჭი ხარ რო მარტო არ დატოვეე,
შევაქე და ისიც წამოდგა,
- ეე ცქნაფო მე როდის არ ვარ კარგი ბიჭი,
მითხრა და მეც ფეხის წვერებზე რომ ავიწიე მიხვდა რაც უნდა გამეკეთებინა და დაიხარა მეც ხმაურიანად ვაკოცე ლოყაზე
- კაი ეხლა მე გავალ აბაზანაში მოვწესრიგდები რამე რუმე...
- და მერე ჩემთან გამოხვალ
დავაყოლე მის სიტყვებს და მანაც ლოყაზე მიჩქმიტა....
სამზარეულოში ვტრიალებდი, ვცდილობდი სწრაფად გამეკეთებინა, გემრიელი საჭმელი ისე დიდის ამბით მოვიხმე ' დანარჩენები' მარი ცალი ხელით ცდილობდა მოეწოდებინა ჩემთვის საჭირო ნუვთები, მაგრამ როცა ანი გამოვიდა სამზარეულო ლამის გადავწვით, ისე ბზრიალებდა, იმაზე მალე ვაკეთებდით ვიდრე მეგონა ანი თან გვესაუბრებოდა ისე აკეთებდა ყველაფერს, მარი უკვე ჩამომჯდარი ღიმილით გვიყურებდა და საუბრობდა ერეკლეზე რომელსაც მარი გადმოცემით იცნობდა როგორც დედაჩემს და მამაჩემს
- ვაიმეე ერეკლესა თვალები ზედ დასაკვდომიაა,
სიტყვას მოყვა თვალის ფერი და ანიმაც ერეკლეს თვალები მოიყვანა მაგალითად
- ლურჯი თვალებიი აქქ ცისფერი არაა! აი ლურჯიი შავი გარსით რაღაც ძაან სასწაული თვალები აქვს, პროსტა უნდა ნახო, აი მაგალითად ჩემ ძმას შავი თვალები, მარა ლამაზი ფორმის და მოყვანილობის თვალები აქ აი მკვლელი გამოხედვის მომენტს აკვდება ხოლმე,
ბოლოს სიცილი დააყოლა ანიმ და კიტრის მწნილის ბანკას თავსახური მოხსნა,
- მშია მეგი
უცებ გაგონილ ხმაზე გავხედე ანის რადგან მეგონა მომელანდა ნაცნობი მონატრებული ხმა და ანიმაც იგივე მზერით რო გამომხედა მივხვდი რომ მოლანდებებში არ ვიყავი,
- ერეკლე,
თქვა ანიმ თავსახური დააგდო და გასასვლელისკენ წავიდა ერეკლე რომ შემოვიდა მარტო ლურჯად განათებული ოთახის ფერით უნდა მივმხვდარიყავით რომ მოვიდა, ანიც ისე უცებ მოწყდა ადგილს სად მეხი და სად ანი, წამის მეასედში ერეკლეს მენჯებზე იყო შემომხტარი და მეც ბედნიერმა ავიფარე ხელი ტუჩებზე ნამდვილად არ ველოდი არც ამ კვირას ჩემ მონატრებულ გიჟ ძმას და ბედნიერებისგან ავხტუნავდი
ერეკლეც პირდაპირ ანის ტუჩებს წვდა და როცა დედამ შემოყო თავი
- არ არსეეებობს!
ვიყვირე და დედასკენ გავექანე
- რატომ არ მითხარით!
ჩახუტებაშივე ვთქვი და ხელები ისე მოვუჭირე ლამის გავჭყლიტე,
- სურპრიზზ, გამარჯობა გენაცვალე
შემოკლებით დაბალხმაზე იყვირა დედამ მარის მიესალმა და სიცილიც დააყოლა მოვშორდი და უბრალოდ ვერ ვიჯერებდი ასე გაუფრთხილებლად რომ მოვიდა
- რა მოსწრებაა მამამ რო დაგთმო?
ვკითხე და უკვე ოთახში გასულმაც დამაწია სიტყვა,
- ვეწუწუნე და მიხედე მანდ არაფერი დაწვა
დააყოლა და მეც ერეკლეს ავხედე რომელსაც ანი მაშინ მოშორდა
- ეჰ რა დრო იყო ერე პირველი მე მიხუტებსი გულში
ამოვიწუწუნე ვითომ ნაწყენმა,
- იმის დედა ვატირე პირველი თუ შენ არ ჩაგეხუტო ხოლმე,
მითხრა დაიხარა და თავად მომხვია ხელები გასწორდა და მეც ჰაერში დავკონწიალებდი, კისერზე მოვხვიე ხელები და მანაც დამატრიალა,
- აუუ ძაან მომენატრე
ისევ ამოვიწუწუნე
- მეცა ჩემო პატარა
კისერში ჩაყოფილი თავით იქვე მაკოცა და ბავშვობის წლებმა დაიწყეს ტივტივი გონებაში, ვერ ვხვდებოდი რატომ მიტრიალებდა ყოველთვის ბავშვობა ერეკლეს ნახვის დროს თუმცა სასიამოვნო იყო, დედა მიყვებოდა ხოლმე სამი წლის რომ იყავი გიჟდებოდა შენ ყელზეო ნახე ნახე რა ფუნთუშა ყელი აქვსო, სულ კისერში გკოცნიდა ჩემი ყელმოღერებული გოგოაო, შენც ბჟირდებოდი სიცილითო
რომ დამსვა ღიმილით ავხედე
- რას მიკეთებდი?
იკითხა და სამზარეულოში სრულად შევიდა
- ვაა სტუმარი გვყავს
ახლაღა შეამჩინა წამომდგარი მომღიმარი მარი რომელიც ჩვენ ბედნიერებას იზიარებდა,
- კიი გაგაცნოობთ მარიამს ყველაფერს დეტალებში,
დავაყოლე ტაშის შემოკვრით
- უკვე მიხვდი ხო ვინც არის?
სიცილით გავხედე მარის და მანაც სიცილითვე დამიქნია თავი
- ანიი ანჯეის და ნანა დეიდას დაუძახე ლუკაც გამოიყოლეთ
გავხედე ანის და საქმეს დავუბრუნდი რომ უფრო ამეჩქარებინა
- კაი დამელოდეთ
სწრაფად თქვა და ისე გავარდა ძირს ფეხი არ დაუდგამს შეყვარებული ჩამოუვიდა და ფრთების გარეშე დაფრინავს წამრომიდგენია ამას რომ ფრთები ქონდეს, ისე გვთხოვა დალოდება თითქოს სადმე გავრბოდეთ
- ასე მოულოდნრლად რანაირად ერე ბათუმში არ იყავი?
ვკითხე უკვე მაგიდასთან დასკუპულ ერეკლეს და ხინკლით სავსე დიდი ღრმა საინი მაგიდაზე მოვათავსე,
- გუშინ ჩამოვედი ისეთი აღარაფერი იყო რო ორ კაცს ვერ გაეკეთებინა,
თქვა თან ფეხი ფეხზე გადაიდო
- მოვალთო
შემოვარდა ანი კარებში რაზეც უცებ სიცილი ამიტყდა
- მოგსდევდნენ ლამასო?
გახედა ერეკლემ და მის გვერდით სკამზე ხელი დაარტყა დაჯექიო ანიც მის მითითებას დაჰყვა, გართული საერთოდ არ გახსენებია რომ მეხმარებოდა და მეც აღარაფერი მითქვამს რადგან ყველაფერი მზად მქონდა თითქმის, ალექსიც რომ მოვიდა ხტუნაობით წავედი მისკენ ჩასახუტებლად და რომ გამახსენდა რომ უკვე იმდენჯელ ჩავეხუტე და ვაკოცე რომ შევაწუხე თავი შევიკავე და ხტუნაობით დავკმაყოფილდი
- ვიღაც ნამეტანი ბედნიერია
მითხრა თან ლოყები გამიწელა,
- კიი ძაან მოდი დაჯექი
გავეცალე გზა მივეცი რომ ჯერ ერეკლე ენახა რომელიც არ წამომდგარა და ალექსანდრემაც ხელი ჩამოართვა
- მეგი ელექტრო სკამს გიყიდი ამისთვის
მითხრა და სუფრის თავში დაჯდა
- კარგს იზამ
სიცილით ვუთხარი და დედას გავყვირე, კარების ხმაზე ჯერ ანჯეი შემოვარდა, ერეკლეს სანახავად და კარებში გამოჩენილმა ნანამ ამიწია ხელი და წინ რომ წავიდა მივხვდი ვისშიც გამცვალა,
ალექსანდრე ადგილიდან ავაგდე და მარის გვერდით დავსვი, შემოსულ დედებს გავხედე და დედას ალექსანდრე გავაცანი რომელსაც სიტყვიერად იცნობდა, ალექსანდრემაც წამომდგარმა ჩამოართვა დედას ხელი და თბილად მიესალმა
- ანჯეიიი დაჯექიი,
შემოსულ ანჯეის ახმაურებულ სამზარეულოში ხმამაღლა ვუთხარი რომ გაეგო და ალექსანდრეს პირველ ადგილას სუფრის თავში მოვათავსე ყველა დაჯდა მე ისევ ვამატებდი საჭმელებს მაგიდას ბოლოს შემოვიდა ღიმილით ლუკა და დამჯდარ დედას უკნიდან მოეხვია თან ლოყაზე აკოცა დედამაც ღიმილით ახედა და ლოყაზე უჩქმიტა
- რავახარ ა
თქვა ერეკლემ და ისევ და ისევ ლუკას დახრას ელოდა რომ ენახა რადგან თვითონ ადგომა არ ეკადრებოდა,
ლუკამაც შუა თითი აუწია და თავისუფალ ადგილას დაჯდა
- მიდი და არ გატენო ეხლა უკან
ამოიზმუვლა ერეკლემ და თან თვალი მოგვავლო
- ააჯვი და მნახე!
დააყოლა ლუკამ და თავისუფალ ადგილას დაჯდა,
- უნდა ვჭამოთ
შენიშვნა ამ გვარად გამოხატა ნანამ და ლუკამაც ხელი ჩაიქნია, საწებელაც დავდე მაგიდაზე და მეც უნდა დავმჯდარიყავი ორი ადგილი იყო ერთი ლუკას გვერდით და მეორე მეორე მხარეს სუფრის თავში მოვუარე ლუკამ მის გვერდით სკამი გამიწია რომ დავმჯდარიყავი რომ დავფიქრდი საით ჯობდა მაჯაში ჩამავლო ხელი და დამსვა მეც ღიმილით გავხედე
მოულოდნელად ლუკამ ლოყაზე მაკოცა და მექსიკურს დაწვდა მეც გამეცინა ნანასთან ერთად......
მარი გავაცანით ახალ შემომატებულ საზოგადოებას და დედას სიცილი აუტყდა ისევ ჩემს მარისთან შეთავაზებაზე და მის სიცილზე გაეცინა ყველას,
- ესეიგი ამ გოგომ გაგვამრავლა
სიცილით ძლივს ითქვამდა სულს დედა და მის სიცილზე ხარხარებდა ნანაც, სიცილი გადამდებიაო რომ ამბობენ მართალია მეც დავიწყე სიცილი მარიც აგვყვა ანჯეიმ ყველას გადაგვჯოკრა, მხოლოდ ბიჭებს ეღიმებოდათ ჩვენ სიცილზე.....
- ჩემო კარგებოო ერთ კვირაში და რამდენიმე დღეში ახალი წელიაა რას ვშვებით?
დაიწყო ანიმ რომელიც დივანზე ერეკლეს გვერდით იჯდა და მუხლები ერეკლეს კალთაში ჩაედო
- რავი სადმე წავიდეთ ერთი კვირით ან რამდენიმე დღით...
ალექსანდრემ გაცა მის კითხვას პასუხი
- სადმე კი არაა საჩუქრების და გრინჩის სეზონი მოვააა,
ბედბიერმა ვთქვი და უცებ წამოვხტი დედამ შუბლზე მიირტყა ხელი და მეც ქვედატუჩ გამოწეული გავხედე როცა მივხვდი რო მისი შუბლზე ხელის მირტყმა 'როდის უნდა გაიზარდოს ეს უჯიშო' ს ნიშნავდა,
- იცი რას გაჩუქებ ჩემო პატარა?
საუბრის დაწყებისთანავე წამოწეულმა მაჯაში ჩამავლო ხელი და მის მუხლებზე მომათავსა,
- რას?
ღიმილით დავხედე რაღაც კარგის მოლოდინში,
- რას და გრინჩის ნასკებს,
მითხრა ცინიკურად და მეც ცხვირი ავიბზუე, მაინც მომეწონა მისი საჩუქარი მიუხედავად იმისა რო ერეკლეს ხარხარად ეყო
- სკოლაში რო მიდის და გრინჩის ნასკებს ამარიაჟებს
დააყოლა დედამ და ახლა სულ გადაბჟირდა ისედაც მხიარულ ხასიათზე მყოფი ერეკლე.....
პრობლემა საღამოს გახდა როცა სახლში მიუხედავად იმისა რომ ადრე შვიდ ადამიანს თავისუფლად ეძინა ახლა მთლად ასე ადვილად არ იყო საქმე ვინაიდან მარის თავისუფალი ადგილი სჭირდებოდა რომ თაბაშირიანი ხელი არ სტკენოდა,
- ერე დივანზე დაიძინე შენ რა,
- აუუუ მტკივა მერე ყველაფერი,
- კაი მე დავიძინენ
მაშინვე მობეზრებული ხმით გადავასწორე სიტყვები და მანაც ისეთი გამომხედა მეგონა უნდა ვეცემე,
- აი რატო იცი ხოლმე ეგ უაზრო სიტყვებიი!
ბუზღუნით წამოდგა რადგან ამის მერე უნდა ეთქვა "კაი ხო მე დავიძინებ"
- არანაირი სიტყვები მე დავიძინებ დივანზე ვინაიდან სხვაგან ადგილი არ არის
გავიმეორე მხრების აჩეჩვით,
- ნუ წუწუნებთ, ანჯეი წამო ჩემთან არ გინდა?
ჩაგვეჭრა ნანა და ანჯეიმაც დაჭიმული სახით გახედა
- აუუ დღეს არა რა მე და ერეკლემ ვიდეო თამაშები უნდა ვითამაშოთ
კრეჭვით გამოგვხედა და უკვე თამაშისთვისაც მზად იყო
- წამო მეგი შენ
მე გამომხედა ახლა და არაა ოღონდ ეს არა და ოღონდ დღეს არა
- მე?
გაოგნებულმა ვიკითხე
- ხო შენ რას გაოცდი რომელი სხვაგან მივდივართ ფაქტიურად ოთახში უნდა გავიდეთ
მითხრა ისევ ნანამ და გულმა ბაგაბუგი დაიწყო ვინაიდან დღევანდელი რიცხვი ჩემი მწარე დღის დამწყები იყო და იწყებოდა იმ ტკივილის გამოცდა რომელსაც ბიჭები ვერასდროს გამოცდიან "თვიური"
- აუ კი მაგრამ,
დავიწყე წუწუნი და ლუკას გავხედე რომელიც წარბებს მითამაშებდა
- ხო აბა მართლა სარეცხმანქანაში ძილს ხომ არ აპირებ წამო და ანჯეის ადგილას დაიძინე
ყოყმანის შემდგე კიდევ რომ მითხრა წამოდიო ბუზღუნით გავყევი
- ხო მარა ანჯეის ეძინა ლუკასთან დედა,
წამოიძახა ანიმ და მეც დავიჭიმე მაშინვე შევატორმუზე უკვე გასასვლელ კარებში მყოფი და ჩემს უკან გამოსული ლუკაც დამეტაკა
- რაშვები
დაბალხმაზე მხოლოდ ჩემ გასაგონად ამოაყოლა სიტყვები და მეც წამით მას ავხედე
- ხო რა უჭირს მერე გაცვლით ამაღამ შენ და მეგი დაიძინებთ ერთად და ლუკა შენ ოთახში გადავა,
საუბარშივე მოაგვარა ნანამ საქმე და სახლში შეაჭრა, მეც მის სიტყვებზე დაწყნარებულმა გავაგრძელე გზა
- ოო კი აბა, თუ ფიქრობთ რომ ოთახიდან გავალ ძაან ცდებით
დააყოლა ლუკამ და მისი ჯინიანობის ამბავი რომ გამახსენდა მკლავები ერთმანეთში ავხლართე სახლში უკვე შესულები ვიყავით ანიმ კარი დაკეტა, მომვარდა და ხელმკლავი გამომიდო ლუკას ოთახისკენ წამათრია სწრაფად შევვარდით და მანაც კარი გადაკეტა
- და აზრი?
გავხედე როცა კარები ჩაკეტა
- დედა გააჩერებს
გამარჯვებული სახით მითხრა და ლუკას ორსაწოლიან დიდ ფუმფულა საწოლზე დაეშვა
- მარჯვენა მხარეს მე ვწვები,
თქვა თან მარჯვენა მხარეს გადაკოტრიალდა, ანის ოთახში არ იყო იმხელა საწოლი რომ ორივე თავისუფლად დავტეულიყავით, ვინაიდან მხოლოდ ლუკა ნებივრობდა დიდ ფუმფულა მუქი ყავისფერი ზეწრების საწოლში წარმომიდგენია ეს ღამე რომ თვალებს გაახელს სულ არ გამოჩნდება, ჩემ ფიქრებზე გამეღიმა და ნანას ხმხმაღლა საუბარი რომ გავიგე კარებს ყური მივადე გასაგებად,
- არა ანის არ დავაწვენ იმ ოთახში,
ჯუჯღუნით საუბრობდა და დარწმუნებული ვარ კარებისკენ მოდიოდა რომ გაეღო
- რას გავირდები ხოლმე ბიჭო?!
- ანი იქ! არ! და წვე ბა!
დამარცვლა მკაცრად და კარებიც რო აფხაკუნდა
- რატო რა გინდა ანასთან!
გამკაცრდა ნანაც და ლამის გავედი რომ გამომეცხადებინა ჩემ სახლში მირჩევნია დაძინებათქო,
კარები გაიღო და მეც უკან გავხტი,
- მაგას აქ მიზეზები
დააყოლა ამათვალიერა თან ოთახში შემოვიდა, ანიმ სწრაფად წამოყო თავი,
- საქონელო! იქნება არ უნდა მეგის შენთან ძილი!
შეურაცმყოფით წამოიწია ანი
- არ ვეხები არ ვჭამ და არც ვლაქლაქებ შენსავით!
დაააყოლა და ანი საწოლიდან წამოაგდო ანიმაც მხრები აიჩეჩა რომ არ გამოუვიდა ჩემი გადარჩენა
- იცოდე დაგბომბავ კარგად გამოძინებულმა რომ არ გაიღვიძოს
საჩვენებელი თითის დაქნევით უთხრა ძმას და გასასვლელისკენ წავიდა სადაც ნანას ქონდა თავი შემოყოფილი
- მეგი ამის ამბავი ხომ იცი როგორი ჯიუტია, თუ ზედმეტად ცუდად იქნები მანდ არი კიდე რამდენიმე ხერხი,
დააყოლა ნანამ და მეც უნდა მეთქვა მორიდებით მაინც
- ცოტა კი....
მოკლედ ვთქვი ოთახის ცენტრში გაშეშებულმა ლუკა კარებისკენ წავიდა
- არც პირველად იძინებ ჩემთან და არც უკანასკნელად,
დააყოლა ანი ოთახიდან სრულად გაუშვა ნანას ლოყაზე აკოცა და კარები დაკეტა, მთელი სხეული გაქვავებული მქონდა, მასთან ერთად ძილს არასდროს დამთხვევია ამას ბედის ირონია ჰქვია, ყრუ ტკივილს ვგრძნობდი თუმცა ყურადღებას არ ვაქცევდი მეშინოდა იმისიც რომ ჩვეულად არ დამწყებოდა ტკივილი და საკუთარ თავს ვლანძღავდი რომ წამლის დალევა დამავიწყდა, ახლა გასვლა უბრალოდ ზედმეტად, მრცხვენოდა, ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს პირველად უნდა დავწოლილიყავი მასთან ერთად, მაიკა გადაიძრო შარვლის ზმეიკა გაიხსნა და მეც თვალი ავარიდე,
- უნდა გამოვიცვალო თუ გიტყდება შეტრიალდი,
უდარდელი ტონი მითხრა და მეც ერთი ფიქრი ვიფიქრე რამეს ვესვრითქო მაგრამ დავწყნარდი და ზურგი ვაქციე, რომ მივხვდი გამოიცვალა შევტრიალდი და საწოლის იმ მხარეს წავედი სადაც ლუკა არ იძინებდა, უბრალოდ ჩამოვჯექი და მანამ ლუკა შუქს ჩააქრობდა შევწექი, ზედმეტად უხერხულად ვიყავი და მაგას ტკივილის შიშიც თან დაყვებოდა, შუქის ჩაქრობის მერე სრული სიბნელე იყო თუმცა მალევე თვალი მიეჩვია და უკვე ყველაფერს ვარკვევდი, ისიც ნაპირზე დაწვა მისი სიტყვების გამართლების ჩათვლით არ შემხებია ამაში საწოლიც ხელს გვიწყობდა, დიდი იყო სრულიად სიწყნარეში ჩამეძინა...... ვხვდებოდი რომ სიზმარში ვიყავი თუმცა უზომოდ მაწუხებდა რაღაც და იმდენად ცუდი იყო რომ სიზმარში ვტიროდი, სწრაფად გავახილე თვალები და ახლა უარესად მიტია ტკივილმა ქვედა მუცლის არეში რაც იმდენად მწვავე იყო მთლიანად დაკავებული ვყავდი, სახე სველი მქონდა, თვალების გახელვის თანავე დამემანჭა ტკივილსგან სახე და მუცელზე ხელები მივიჭირე
- არა არა არა, ახლა არა
დაბალხმაზე ავკრუსუნდი და ვეცადე პოზა მომენახა სადაც ტკივილი შემცირდებოდა, ვერანაირი პოზა ვერ ვუპოვე ტვინი ამიფეთქდა, მთელ სხეულს მოიცავდა ეს ტკივილი წელის მხარეს გაცემდა ტკივილს და იმდენად ძლიერი ტკივილი იყო სახსრებსაც ერწყმოდა, ვცდილობდი ნელა მეტრიალა რომ ლუკა არ გამეღვიძებინა ცრემლები თავისით მდიოდა ტკივილისგან და პოზას ვერ ვპოულობდი ხან როგორ მოვიხარე ხან როგორ
- ღმერთო არა რა!
ჩაგუდული ტირილით ამოვიხრიალე და საწოლზე მუხლებით დავდექი მოვიხარე მკლავები მუცელს დავაჭირე თან ბალიშს დავეყრდენი შუბლით
- არა რა გემუდარები!
ღრიალი მინდოდა იმდენად მტანჯველი იყო ეს ყველაფერი კედლებზე სიარულს შევძლებდი დრო და დრო უფრო და უფრო ძლიერდებოდა და მეც ისტერიულად ვტიროდი ვცდილობდი ჩამეგუდა ხმა მაჯას წავავლე პირი რომ გავჩუმებულიყავი და ნერვოზულად ისე ძლიერად ვკბენტი საკუთარ ხელს, არაადამიანს ვგავდი, კი არ ვგავდი ვიყავი, გავსწორდი და მუხლები მოვხარე უკვე ტირილისგან სალფეთქი მესაჭიროებოდა თვალები ჩასინიაკებული მქონდა ვეღარც ვგრძნობდი თვალებს
- აღარ შემიძლია!
ამოვიკნავლე და ქვედა ტუჩს ძლიერად ჩავასე კბილები ვეცადე ღრმად მესუნთქა, როცა ლუკა აწრიალდა მაშინვე პირზე წავივლე ორივე ხელი ხმის დასახშობად "არა რა არ გაიღვიძოს " თვალებს ძლიერად ვხუჭავდი არ მინდოდა გაღვიძებოდა უზომოდ მრცხვენოდა ამ მომენტის, მთლიანად გაყინული ვიყავი ტკივილისგან ვკანკალებდი თუ სიცივისგან არ ვიცოდი უბრალოდ ვლოცულობდი რომ ლუკას არ გაღვიძებოდა და პირზე ხელებს ვიჭერდი რომ არანაირი ხმა არ ამომეღო
წყნარად გადმოტრიალდა და თვალები რომ არ გაუხელია, რომ დავრწმუნდი რომ ისევ ეძინა ხელები მოვიშორე და ახლა მივხვდი რომ კანს კბილებს ძლიერად ვაჭერდი, მეტი აღარ შემეძლო რამე უნდა დამელია თუმცა სახლში უნდა გავსულიყავი გვერდი ვიცვალე კიდევ ერთხელ და ლუკაც რომ ისევ აწრიალდა პირზე ხელები ისევ ავიფარე სუნთქვის შეკავებასთან ერთად, გაუნძრევლად ვიწექი უკვე მას ზურგს ვაქცევდი ხმა რომ ვერ გავიგე ხელები მოვიშორე და მუცელზე დავიჭირე, მოვიხარე როგორც შემძლო, ღრმად ვსუნთქვადი თორე მალე ტკივილისგან მოვკვდებოდი
- მეგი?
გავიგე ხმა და ისევ შევწყვიტე სუნთქვა რომ ხმა დამეხშო
'არაა დაიძინე ლუკა დაიძინეე'
- გღვიძაავს?
გაიმეორა ძილისგან დაბოხებული ხმით, ყველანაირად ვცდილობდი არ გავნძრეულიყავი თუმცა სუნთქვის შეკავებას დიდხანს ვერ შევძლებდი ვეცადე სახე გამესწორებინა და ხმა დამეწყნარებინა თუმცა კანკალს ვერაფერს ვშველიდი
- კი
წყნარი ხმის ამოღებას ვცდილობდი და იმდენად არაამქვეყნიური ხმა ამოვუვშვი სახე ისევ დამემანჭა რომ ხმა არ ამომეღო
- კი? რა გჭირს?
წამოიწია და უარესად დავიძაბე სანათს გადაწვდა და მეც გიჟივით ვიწმენდდი ცრემლებს
- არაფერი მეძინება უბრალოდ
ვთქვი და ვაი ამ თქმას ვკვდებოდი ღრიალი მინდოდა
- გადმოტრიალდი აბა,
წყნარად მითხრა თუმცა ტყუილად არ ვაპირებდი გადატრიალებას
- დამაძინე!
უხეშად ვუთხარი რაზეც ისიც ნამდვილად გაუხეშდა და ისე უხეშად გადამატრიალა ტირილი ვერ შევიკავე, გაოგნებულმა დამხედა
- რა ჩასისხლიანებული გაქ თვალები
სრულად შეეცვალა სახე
- რა გჭირს?
სწრაფად წამოიწია ჩემსკენ ხმას ვერ ვიღებდი თვალებ დახუჭული ვტიროდი ისევ ხმა ჩახშობილი, მუცელზე ვიჭერდი ხელს რაც შეამჩნია
- თვიური გაქ?
გაკვირვებულმა იკითხა რაც იმდენად შემრცხვა სად წავსულიყავი არ ვიცოდი ზურგი ვაქციე და ტირილს ვუმატე თან პირზე ხელს ვიფარებდი
- კაი ამ დროს.....
დაბნეულის ხმა მესმოდა
- დამელოდე
თითქოს რაღაც გაახსენდაო სწრაფად გადავიდა საწოლიდან და ოთახი დატოვა
- ღმერთოოო
უკვე ხმამაღლა ამოვიტირე და გველივით ვიკლაკნებოდი,
- მოვკვდიი! აღარ შემიძლიაა!
ღრმად ვსუნთქავდი მთლიანად გაკავებული ვიყავი ტკივილის გამო, წამოდგომა მინდოდა რომ რადგან ლუკამ გაიღვიძა სახლში გავიდოდი უბრალოდ ფეხზე დადგომა რომ მეცადა ჩავიკეცებოდი ვერ შევძლებდი დადგომას მალევე შემოაღო ლუკამ კარები ცალხელში ჭიქა ეკავა პატარა ტაბლეტი მომცა,
- ეს დალიე ანი ამას სვამს ხოლმე და მოვალ
სწრაფად მომაწოდა ჭიქაც და ისევ დატოვა ოთახი არ დავფიქრებულვარ ისე დავლიე, არც კი დამიხედავს
- ცოტააც გადამივლიის სულ ცოტაცც...
ვიწყნარებდი თავს ათ წუთში შემოვიდა ლუკა და ამ ათ წუთში თავისუფლად ვტიროდი, ხელში " გრელკა" ეკავა სხვა მდგომარეობაში გავიცინებდი მაგრამ ახლა საერთოდ არ მეცინებოდა, გვერდზე მომიწვა და თბილი "გრელკა" მტკივან ადგილას დამადო, უცებ ძალიან სასიამოვნო იყო გაყინულ სხეულზე თბილი რამის შეხება,
- ხო არ ჩაგიწყნდარდა ჯერ?
მკითხა და მეც თავი უარის ნიშნად გავაქნიე
- ხუთი წუთიც და მოქმედებას დაიწყებს
წყნარად მითხრა
- გცივა თან?
მკითხა და მეც თავი დავუქნიე ისევ რადგან ხმის ამოღებას აზრი არ ქონდა არაამქვეყნიური ხმით მაინც ვერაფერს გაიგებდა მომიახლოვდა ჩემი თავის მაღლა იდაყვი ჩამოდო ბალიშს და იდაყვზე ნიკაპი ჩამოდო ცალი ხელი მომხვია და ნამდვილად ისეთი თბილი იყო მალევე შევწყვიტე კანკალი ხუთი წუთი მოთმენა არ შემეძლო ისედაც უაზროდ იწელებოდა ჩემთვის დრო
- მოიცადე
მითხრა და გრელკა მაღლა აწია ნატკენ ადგილას გრელკაზე ცხელი ხელები დამადო თითები ოდნავ დააჭირა და ნაზად "დაამასაჟა" კიდევ რამდენიმე ხელის მოსმა და შვებას ვგრძნობდი ვერც კი ვიჯერებდი მაგრამ თავისუფლად სუნთქვას ვიწყებდი
- არ შეგრცხვეს ვიცი როგორი მწარეა მართალია გამოცდილი არ მაქ უბრალოდ ანისგან ვიცი, ზოგადად ნებისმიერი ტკივილის ატანა შეუძლია და ამის არა!
წყნარად მეუბნებოდა მიყვარდა მისი ყველა სიტყვა და მეც მაშინ შევხედე თვალებში
- აუ რადღეში გაქ თვალებიი ჩემო პატარაა
საყვარელი მზრუნველი შემცოდებელი ხმით თქვა და შუბლზე მაკოცა... წყნარად მისვამდა ხელს, თვალის მოუხუჭავად დამყურებდა და ხშირად მეკითხებოდა ისევ ისე ძალიან მტკიოდა თუ არა, შუა ღამე იყო 15 წუთი რომ მიზელდა შვებას ვგრძნობდი თვალებს ვხუჭავდი ვსუნთქავდი სხეულს ვგრძნობდი რომ მქონდა იმასაც ვგრძნობდი როდის სხეულის რომელ ნაწილს ვარხევდი, ლუკა გავაჩერე და ვუთხარი რომ დაეძინა მოკლე მადლობა გადავუხადე თუმცა რეალურად ჩემი ანგელოზი იყო,
- დაგიმშვიდდა?
ისევ მკითხა
- კი მართლა მადლობა ლამის მოვკვდი
შედარებით დაწყნარებული ხმით ვუთხარი და მანაც მაშინ დადო ბალიშზე თავი, ლუკამ კიდევ ერთხელ დამხედა დასარწმუნებლად შეეძლო ხელი მოეშორებინა თუ არა და რომ გავუმეორე მანაც ხელი აიღო ჯერ ისევ თბილი გრელკა მოათავსა მუცელზე და ხელი მომხვია
- უნდა გაგეღვიძებინე
წყნარად მითხრა
- არც მასეთი ადვილია
- კაი რა და მაინც რას ელოდებოდი დაცინვას?
- ახლა მაინც ვერ დამცინებდი
ვუთხარი მტკიცედ თან გავხედე,
- კაი დაიძინე რო ბოლომდე დამშვიდდე,
ნაზად ჩამომისვა სახეზე ხელი და მაღლა აიწია რომ კომფორტულად დაწოლილიყო, მოურიდებლად მივეხუტე თავიდან გაკვირვება შეეტყო თუმცა ხელი მომხვია და უკეთ მიმიხუტა
- თუ კიდე დაგჭირდეს რამე წიხლი მკარი გამაღვიძე
დამხედა ხელახლა და მეც გამეცინა მის სიტყვებზე თავი დავუქნიე და ჰოს თქმით ისევ წყნარად ჩამეხუტა......
ტკბილად მეძინა მთელი ღამე.., დროის შეგრძნება მაღვიძებს ისევ თბილად ვგრძნობდი თავს თბილ მკლავებში, უზომოდ დამეზარა თვალების გახელა გადავტრიალდი და ცხელს სხეულს იმდენად ავეკარი მასში ავირიე, მის გულისცემას ვგრძნობდი მესმოდა ვიცოდი ვისაც ვეკრობოდი არ მინდოდა მოვშორებოდი მინდოდა ხელი მოეხვია როგორც ჩვევია და სასიამოვნოდ ესრიალებინა სხეულზე მართალია თავად ვერ ვხვდებოდი ჯერ არ გაღვიძებულზე რა მჭირდა თუმცა მის ფეხებს შორის შევაცურე მოხრილი მუხლი როცა ჩაიცინა მივხვდი რომ ეღვიძა პრესებზე დავუტარე ხელი და ხელის მოხვევის შემდეგ უკეთ ავეკარი
- რა მოუსვენარი ხარ
ჩაცინებით დაბალ ხმაზე თქვა და წელზე ხელი წამიჭირა რაზეც უცებ გავახილე თვალები, პირდაპირ ლუკას მზერას წავაწყდი რომელიც ცინიკურ ღიმილს დაყოლოდა თან, თვალები ვინაიდან გავახილე და ჩემი მდგომარეობაც დავინახე მოვშორდი თუმცა რას ვხლართავდი ისევ ვერ გამეგო, ახლა სულნაპირზე გავჩოჩდი და ლუკას ხელიც მომშორდა
- კაი არ გადავარდე რა იყო
სიცილით გადმომწვდა და მისკენ შედარებით მიმწია
- როგორ ხარ?
მკითხა და ბალიშზე იდაყვი დადო იდაყვზე კი ნიკაპით დაეყრდნო
- კარგად ვარ მადლობა
თვალების დახრით ვთქვი
- დღესაც ისე უნდა დაიტანჯო?
დასეეიოზულებული ხმით ნაზად მომკიდა სახეზე ხელი და თმა ყურსუკან გადამიწია,
- წესით არა, მოთმენა შეიძლება
წყნარად ვთქვი და მის ხელს ჩემ ლოყაზე ხელი მოვკიდე
- მოიწიე გოგო არ ვიკბინები
შარვლის საქამრეში ჩაავლო თითები და მისკენ მიმწია, ისე გავიკვირვე თითქოს ცოტახნის წინ საკუთარი ნებით არ შევერწყი,
- ასეეე
ამოაყოლა თან დამხედა,
- აუუ თავიი მტკივაა
ამოვიწუწუნე და ზურგზე დავწექი
- გაგიაროს გინდა?
უკვე რაღაც არაამქვეყნიურის ფიქრებში იცინოდა და მისახვედრი იყო რაღაცის გაკეთებას აპირებდა
- კი
მის სიცილზე ღიმილით ვუთხარი, დაწეულმა შუბლზე მომაკრო ტუჩები და სულ ტყუილად იცინოდა იმდენად სასიამოვნოდ შემეხო ტკივილი სულაც არ გამხსენებია, თვალებმაც თავად მოინდომეს დახრა, ახლა საფეთქელზე მომაკრო ტუჩები, თვალის ქუთუთოებზე, ყვრიმალებზე, ლოყაზე, ცხვირის წვერზე, ყველგან სასიამოვნოდ ვგრძნობდი ცხელ ტუჩებს და თვალებსაც ვერ ვახელდი, ნიკაპზეც აუჩქარებლად მომაკრო ტუჩები და რომ მომშორდა მეც წყნარად გავახილე მინაბული თვალები, სახეზე ღიმილით დამხედა და ეს ისეთი ღიმილიიი იყო რომმმ......
ტუჩებზე გადაიტანა მზერა და ისე უცებ ვიგრძენი მისი ტუჩების ბოლო დანიშნულება ჩემსაზე რომ რომელი გრძნობა უნდა არეულიყო ჩემს სხეულში ვერ გამეგო, უცებ თავადაც ვერ გავიგე რა უნდა გამეკეთებინა მხოლოდ ათასი მრავალფეროვანი სასიამოვნო გრძნობების ზემოქმედების ქვეშ ვიყავი, ჩემდა უნებურად ავყევი კოცნაში, გათამამებული საწოლიდან კოცნაშივე წამოიწია და მეორე ხელი მოხერხებულად წამავლო კისერში, ნანასხმა რომ გავიგე მაშინ მომაწვა სირცხვილ ნამუსი და ახლა რომ მას კარები შემოეღო..... რეებზე მეფიქრება ლუკას მკერდზე ხელები ოდნავ მივაჭირე მისახვედრად რომ მომშორებულიყო, თუმცა ნამდვილად არ აპირებდა მოშორებას.... კარებზე სწრაფი მოკკუნება რომ გავიგე თვალების დაჭყეტვასთან ერთად ძლიერდა ვკარი ლუკას ხელი და ისიც საწოლზე რომ გადავარდა ზუსტად მაშინ შემოაღო ანიმ კარები, როგორ ვიყავი? ლამის მიწაში ჩავიმარხე ცოცხლად,
- გათენდა
დააყოლა კარების შემოღებას ანიმ და გადავარდნილ ლუკას სიცილი ისე გულიანად აუტყდა კოპებ შეკრული გაოგნებული ვუყურებდი სიცილისგან გადატრიალებულ ლუკას რომელსაც ბალიშში ჩაეყო თავი და გულიანად ხარხარებდა, მე ლამის მოვკვდი და ეს იცინის?! რამ გააბედნიერა ასე, მეგონა რომ ჩემი რეაქციის გამო იცინოდა, მეც ავდექი და "წიხლი" ვკარი, ისიც ჩემი ფეხის მიმართულებას მიყვა და საწოლიდან გადავარდა ბალიშიც თან გაიყოლა და ახლა იქ განაგრძო სიცილი
- რახდება?
ღიმილით იკითხა ანიმ და ოთახში სრულად შემოვიდა
- გიჟია შენი ძმა
ჯერ ისევ კოპებ შეკრულმა ვთქვი და სწრაფად გადმოვედი საწოლიდან,
- შენ რაიყო შარვლით გეძინაა?
მკითხა გაოგნებული სახით
- არა ანი შიშველს მეძინა,
პირდაპირ ვთქვი და ლამის სიცილით გაგუდულ ლუკას ყურადღებას არ ვაქცევდი ფეხზე წამოვიცვი სწრაფად და გასასვლელისკენ სანამ წავიდოდი ლუკას ბალიში ვესროლე და ისე გავედი,
- რა მოხდა?
გამომეკიდა ანიც,
- არაფერი მომხდარა ატეხილია უაზროდ იცინის ყველაფერზე,
თვალების ტრიალით ვთქვი და აბაზანიდან გამოსულ ნანას მივესალმე
- სად მიდიხარ?
მკითხა და მეც არ გავჩერებულვარ,
- სახლში გავალ მოვწესრიგდები ბარემ და გამოვიცლი არაკომფორტულია,
დავაყოლე თან გავხედე
- ლუკამ გაგაბრაზა?
ღიმილით დამაწია სიტყვები
- იმდენად რომ ბალიშს ისევ გავუქანებდი სახეში,
ვუთხარი და პასუხად რომ გაიცინა სახლიც დავტოვე
- გოგოოო არ მეტყვიი?
დამიძახა თუმცა მეც ხელი ავიქნიე
- ა რ ა ა
დავუმარცვლე უხეშად და სახლის კარებზე დავაკაკუნე დედამ გამიღო და ანის ბედნიერი მიესალმა
- რა აშარებული ხარ შენ?
მითხრა თუმცა არაფერი მითქვამს უბრალოდ გვერდი ავუარე და პირდაპირ აბაზანაში შევედი.... მთელი დღე აშარებულ ხასიათზე ვიყავი მთელი ორი დღე სახლიდან არ გავსულვარ, ჩემდა საბედნიეროდ ანჯეი იძინებდა ლუკასთან სკოლის დროს სკოლაში მივდიოდი მოვდიოდი და ვიძინებდი არავის არ გავურბოდი, უბრალოდ მეძინებოდა და მეც ვიძინებდი.... თითქმის ერთი კვირის გასვლის მერე ისევ ჩემთან შევიკრიბეთ ყველა როგორც ყოველთვის საღამოს დედაჩემის ჩათვლით რადგან არ წასულა, მარიც ისევ ჩვენთან ერთად იყო, რატომაც არა გადასარევი ურთიერთობა გვქონდა და როცა ალექსანდრეს თვალებში ნაპერწკლებს ვხედავდი სულ არ მინდოდა მარის სადმე გაშვება,
- წვენი მოიტანე რა
ერეკლემ დამავალა თუმცა ლუკა მიდიოდა სამზარეულოსკენ,
- ლუკაა გეხვეწები წვენი გამოაყოლე რა,
მივყვირე და ღიმილით გამოვხედე დანარჩენს,
- ცხრა ხელი მააქ?
თავადაც გამომძახა და მეც ბუზღუნ ჯუჯღუნით ავდექი და გავყევი,
- როცა საჭიროა მაშინ ასი გაქვს
ბუზღუნით დავაყოლე და ახალი წვენი ჭიქაში ჩამოვისხი რომ პირველს გამესინჯა, ლუკამ ჭიქები გადმოაწყო და ბოთლი ხელში მოითავსა, გემრიელად გამოვცალე ჭიქა და პირის წკლაპუნით გამოვთქვი აზრი,
- ეეე გემრიელია
ვთქვი და ჭიქა დავდე
- ვა მართლა?
მკითხა და მეც თავი დავუქნიე,
- გავსინჯო?
მკითხა და მეც მხრების აჩეჩვასთან ერთად მივუტრიალდი ჭიქებს და ორივე ხელი ჭიქებით დავიტვირთე
- კაი,
დააყოლა და როცა მივტრიალდი რომ ჭიქები წამეღო დახრილმა ჯერ ისევ წვენისგან გასველებულ ტუჩებზე მომაკრო ბაგეები, ქვედა ტუჩი მადიანად მოიყოლა ტუჩებს შორის და მომშორდა
- მმ გემრიელია,
ტუჩების ლოკვით თქვა
- ოხ შე ვირო!
წარბების შეხრით ტუჩის გვერდულად აქაჩვას დავაყოლე და ლუკასაც რომ სახე გაეხსნა გვერდი ავუარე,
ხმაურიან ოთახში დიდის ამბით შევედი და ჭიქები ყველას დავუწყე, ლუკამ ბოთლი და რამდენიმე ჭიქა დადო და ერთადერთ თავისუფალ ადგილას უფრო ჩემთვის განკუთვნილ ადგილას დივანზე დაეშვა, ქვედა ტუჩ გამოწეულმა გავხედე თუმცა ღიმილით რომ შემომხედა მეც დივნის ხელის დასადებზე ჩამოვჯექი
- რაზე საუბრობდიით?
ვიკითხე და ყველამ რომ პირი დააღო სათქმელად ანის გარდა, ანის უკვე ყველაფერი ნათქვამი ჰქონდა,
- რა და ზეგგ ახალი წელიაა და ხვაალ ბაკურიანში დავიქირავეთ სახლიი, ხვალ ვაპირებთ წასვლას და დღეეს ჩავლაგდეთ და ჰოო ფერადი ნათურები წავიღოთ,
დააყოლა და ეს აზრი უზომოდ მომეწონა
- გადასარევი გრინჩი, მარტო სახლში, საჩუქრები ვაიმეეე არ მჯერა,
პირზე ხელი ავიფარე სიხარულისგან
- ხო და უკვე იცი რა უნდა გაჩუქო ჩემო პატარა
ხელში ჩამავლო ლუკამ ხელი ტკბილი სიტყვებით წამომაყენა და კალთაში ჩამისვა,
- ანნ შევცვალოთ იცი რას გაჩუქებ?
- რაას?
ღიმით ბედნიერი მზერით ვკითხე,
- რა და გრინჩის ფორმაას
დაწვრილებული ხმით მითხრა, ღიმილით და მეც ღიმილილიანი სახე შემეცვალა,
- აუუ დაგაკვდება მეგი,
ახარხარდა ერეკლე სულ რატო უნდა ღადაობდნენ მეგონა ახლა მაინც იტყოდა რამე წესიერს
- ჰა ჰა მაგრები ხართ,
ხმამაღლა ვთქვი, ახარხარებულ ერეკლეს ხმა დამეფარა და მის სიცილზე აყოლილ ანჯეის ბოლოხმაზე სიცილს დანარჩენებიც დაბალხმაზე დამცინოდნენ თუმცა ეს ორი ლურჯი განათება განსაკუთრებით გააბედნიერა გრინჩმა, ლუკასგან წამოვიწიე ისევ ადგილზე დამაბრუნა, ადგილზე კი არა ისეთ ადგილზე ჩამომსვა დაჭიმული წამოვხტი, ლუკამ ქვედა ტუჩზე იკბინა რომ სიცილი არ დაეწყო და ერთი სიტყვით ჩემ დაცინვაში განაგრძეს როხ-როხი.....
მომწონდა ის აზრი რომ ხვალ მივდიოდით ყველა ერთდროულად ისე როგორც ერთი მთლიანი ოჯახი, ბედნიერ გეგმებს ვაწყობდი და ჩანთას უკვე ვალაგებდი, ბიჭები არ ვიცი სად თუმცა წასულები იყვნენ, უკვე გვიანი იყო და ბედნიერი გავედი ანჯეისთან რომ მეთქვა ნანასთან გასულიყო რომელსაც თავის საწოლში გემრიელად ეძინა უზარმაზარი ნერწყვი გადავყლაპე და ძლივს გადავიდა ყელში, უკან გამობრუნებული ანის ვეტაკე,
- ანჯეიიი რატო არ გაუშვი თუ იცოდი რომ ეძინებოდა,
მაშინვე მას მივადექი და ისე რომ უცებ ვერც მიხვდა რაზე ვეჩხუბებოდი, გაოგნებულმა ამომხედა
- რაა?
- რა რააა გოგო ანჯეის ძინავს!
- ჰო მერე რა,
- ანი შემოგარტყავ რა მერე რა მე სად ჯანდაბაში დავიძინო,
- ლუკასთან
მხრების აჩეჩვით მოკლედ მოჭრა და მარის მიუბრუდა
- ანა!
მოვაბრუნე ისევ
- მეძინება,
- და დაიძინე გოგო,
წამომიხტა და მეც უკან დავიწიე მისი წამოვარდნით მოულოდნელი
- და სად ძაან მაინტერესებს,
- ლუ კა სთან
დამიმარცვლა უხეშად და ადგილზე დაჯდა
- შენ რა მაგარი ხარ და რა გინდა რო შემოვა და საწოლში ვინმეს დაინახავს გინდა რამე ჩამარტყააას?
ვიკითხე თან დოინჯები შემოვირტყი, მანაც უცებ ამოიღო ტელეფონი და ლუკასთან დარეკა, სწრაფად ვწვდი ტელეფონს რას შვები მეთქი თუმცა იმანაც ჯინაზე მალე აიღო,
- ნასვამი ხარ?
ლუკას სიტყვის თანავე იკითხა ანიმ,
- ვაიმე ლუკაა ძაან აბა,
წაესწრევა მაშინვე
- მომისმინე ანჯეის ჩაეძინა თავის საწოლში და ისევ მეგი უმდა შევაგდო შენთან ან მე და მეგი დავწვებით,
- კაი კაი არ ვწვები ჯიგარ მიჩუქნია ეგ საწოლი
ხელების აწევით თქვა მალე გათიშა და ამომხედა
- წადი და დაიძინე
ენა გამოვუყავი ისე წავედი ოთახში, ჩემი მოკლე პიჟამო ჩავიცვი კაბა გადავიცვი ისე გავედი ნანასთან თან თავი შევყავი მის ოთახში, მანაც უცებ წამოყო თავი
- ანჯეის ჩაეძინა და მე მომიწია
სლუტუნით ვთქვი და მანაც დამცინა
- მიდი ჩემო ლამაზო ტკბილიძილი
ღიმილით მითხრა და მეც სახე გახსნილმა დავუბრუნე პასუხი ოთახში ღიმილით შევედი კაბა გადავიძრე და საწოლში შევწექი თავიდან ისე ავკანკალდი თითქოს სახლში არ თბილოდა თუმცა მალევე გავთბი, საერთოდ არ მეძინებოდა უფრო ლუკას ლოდინში ვიყავი, მიხაროდა უბრალოდ არ ვიცოდი რა, ჩქარა მინდოდა მოსულიყო რომ ჩავხუტებოდი თუმცა ეს ჩქარა გაიწელა ორის წუთებზე ახმაურდა კარები და მეც თავი წამოვყავი, ეცადა ჩუმად შემოსულიყო თუმცა მეც თავი მაშინ დავაბრუბე საწოლზე რაც შეამჩნია და თავისუფლად შემოვიდა ოთახში
- გღვიძავს?
იკითხა და მეც საპასუხოდ წამოვიწიე მაისური გადაიძრო და შორტს რომ დაავლო ხელი მეც ზურგი ვაქციე რომ გამოეცვალა,
- რატო გღვიძავს ასე გვიან,
იკითხა და რომ მივხვდი გამოიცვალა წამოვჯექი
- არ მეძინება
ამოვიბუზღუნე და ისიც საწოლზე ამოიწია,
- ვიღაცა ზედმეტად მოუთმენლად მელოდებაა
სახეზე გადმომაწვდინა ხელი და ნაზად მომისვა
- არც მთლად მასე
სწრაფად ვთქვი და საწოლზე გადავწექი
- უბრალოდ ვიცოდი რომ ნასვამი მოხვიდოდი და დავრწმუნდი რომ მოხვედი
დავაყოლე და ისიც სწრაფად გადმომყვა ჩემ თავთან იდაყვით დაეყრდნო და ცალი ხელით თმა გადამიწია
- რა ლამაზიხარ იცი? ყველანაირად ყველა მხრიდან ყველა კუთხიდან ყველა სიღრმიდან,
ჩემი სიტყვები დააიგნორა და სახეზე ნაზად ჩანონისვა ხელი,
- ბოდიშს ვიხდი აქ ძილისთვის,
ვთქი თუმცა მისი მზერა ჩემ ბაგეებზე გაფანტული იყო და მისი გონება სხვაგან დაქროდა
- არც პირველად წევხარ ჩემთან და არც უკანასკნელად,
თქვა და ტუჩებზე თითი ნაზად გადამატარა, მისკენ მიმწია სხეულზე ნაზად დამისვა ხელი,
- დავიჯერო ეს დეკოლტე ჩემთვის არ იყო განკუთვნილი?
ღიმილით მკითხა და ღრმა დეკოლტეს დახედა
- მოგიწევს დაჯერება,
თამამად ვთქვი,
- არ გეძინება?
კითხვა დავუსვი და წინ გადმოყრილი თმის რამდენიმე ღერო გადავუწიე,
- ნწ
ამოთქვა და თან მაიკის ქვეშ ცხელი ხელი ნაზად შეაცურა რაზეც სხეული დამეჭიმა
- რა ქვია ამ გრძნობას?
ვნება არეული ხმა ამოაყოლა სიტყვებს და ხელს მაღლა მოასრიალებდა,
- ან ამ დროს გამოწვეულ შეეგრძნებებს
დააყოლა ისევ და ბაგეებზე მწვდა, არც დავფიქრებულვარ მანამ ძალა მქონდა მანამ ერთმანეთში არეული გრძნობები დამასუსტებდა, კოცნაში ავყევი, რაზეც თამამად დაიწყო თითოეული მოძრაობის მოქმედება, ზედ მოქცეულმა თითები წელზე ამატარა ტუჩებიდან ყელს გადაუყვა სველი კოცნებით დატოვებული ადგილები წვას იწყებდა, სასიამოვნოდ წვას, უხეში სველი შეხებები, რომელიც ისედაც ვნება აშლილს უფრო ვნებიანს ხდიდა, თითქოს რაღაც მუხტი გადიოდა ჩემში და მეც ენერგიით ვივსებოდი თავადაც დავატარებდი თითებს მის სხეულზე, მოშიშვლებულ ფეხზე დაასრიალებდა ცალ ხელს და შიგადაშიგ ნაზად აჭერდა თითებს, ყელიდან სულ უფრო და უფრო ქვევით მიდიოდა, ზურგზე მაიკის ქვევით შეაცურა ხელები და მეც ინსტიქტურად წამოვიწიე, სიამოვნებას ღრმა სუნთქვა ამოყოლოდა სხეული თავად დაყვებოდა ლუკას მოძრაობებს და ყრუ კვნესაც თან ამოყვებოდა, ბიუსჰალტერი ერთი ხელის მოსმით გახსნა თითქოს ყოველდღე ამას აკეთებდეს.... და უკვე განთავისუფლებულ მკერდს სველი კოცნებით დაუყვა მეც თვალებ მინაბული მისი თითებით ახურებული მისი შეხებებით ცეცხლწაკიდებული უკვამლოდ ვიწვოდი ყველანაირი ფიქრების გაფანტვით მხოლოდ მე და ლუკა, როცა მოქმედება მეც დავიწყე ხელში ნაზად ვაკრობდი ტუჩებს რაზეც კისერზე ძარღვები დაბერვოდა.......
ისევ და ისევ ზედმეტების შიშში მყოფმა მკერდზე ნაზად მივაჭირე ხელები ნიშნად რომ გაჩერებულიყო ისევ ის თორემ მე როცა ის მეხებოდა ყველანაირ ძალას და აზრებს ვკარგავ, შეწინააღმდეგება კი არ შემიძლია გრძნობების ვნებების მოთოკვა არ შემიძლია,
- რას მთხოვ იცი?
ღიმილით ამოიწია და სახეზე დამხედა, როცა ხელები მივაჭირე,
- ერთი კვირის მშიერ-მწყურვალი ვიყო ვკვდებოდე საჭმელ-სასმელი წინ მედოს და ჭამა არ შემეძლოს,
ღიმილით გადამიწია თმა
- რაც წაიზაკუსკე არ გეყოო?!
ვთქვი და ერთხმად გაგვეცინა ორივეს
- კიტკეტის ჭამას რო დაიწყებ წაგართმევ და პირის წკლაპუნს რო დაიწყებ ნახე მერე,
მითხრა და მეც ტუჩებ გამოწეულმა შევუბღვირე ტუჩებზე ისევ მადიანად დამეწაფა და მეც ისევ მიმენაბა თვალები......
მთელი ღამე ცხელ ხელს ჩემ სხეულზე დაასრიალებდა მაიკის ქვეშ ლუკა, სასიამოვნოდ ვგრძნობდი მის ხელებს და მასთან ერთად ვიყავი მორფეოსის სამყაროშიც......
დილით საწოლში მარტო ვიღვიძებ და მაშინვე კოპებ შეკრულმა გავხედე ჩემს გვერდით ცარიელ ადგილს,
- რატომ არ გამაღვიძა!
ბუზღუნით ვთქვი და თვალების ფშვნეტით წამოვჯექი, ბიუსჰალტერი მოვათვარიელე ძირს და პოვნის შემდეგ მაშინვე დავავლე ხელი, მოწესრიგების შემდეგ გავხსენი მესიჯი რომელიც ლუკას ეკუთვნოდა ' ზედმეტად ადრე წავედი ხო იცი დღეს ვმუშაობ, ტკბილად გეძინა არ გაგაღვიძე ამიტომ ვერ გაგებული კოცნით დაკმაყოფილდი....' ღიმილით წავიკითხე მესიჯი კარგ ხასიათზე დამაყენა იმ ამბავმა რომ მომწერა, ღიღინით გავედი სახლში ნანას ეძინა როგორც ანის ამიტომ ჩუმად დავტოვე სახლი.....
შუადღემდე დანარჩენების მზადებას ველოდე მე უკვე მზად ვიყავი, ლუკას კითხულობდა ყველა და მე კი უკვე მრცხვენოდა ყველას მე რომ ვეუბნებოდი სად იყო ლუკა, საყიდლებზე გავედით რომ ბარემ ყველაფერი გვეყიდა ახალი წლისთვის და როცა ლუკამ დამირეკა გვერდზეც არ გავსულვარ ყველასთან ერთად ვუპასუხე,
- მეგი დამაგვიანდება, წადით თქვენ არ დამელოდოთ და ჩამოვალ მეც
- ჰო მაგრამ დაგელოდებით ბარემ
ვთქვი და ნანას შევხედე რომელიც მანიშნებდა რა უნდაო
- გვიან მოგვიწევს მერე წასვლა ხოდა ჩადით მოეწყეთ ყველაფერი გაამზადეთ და ჩამოვალ მეც,
მის საუბარზე გული აჩქარებას იწყებდა და ფიქრები გუშინდელ საღამოში გადადიოდა, მინდოდა მეყვირა რომ მიყვარდა მინდოდა ყველანაირი გრძნობა მეთქვა მისთვის თუ რას ვგრძნობდი მის ყოველ შეხებაზე, ყველაფერი მინდოდა გაეგო ყველა არაამქვეყნიური გრძნობა რომელსაც მის მიმართ ვგრძნობდი,
- კაი გადავცემ ბავშვებს,
ვთქვი და ლუკაც წამით გაჩუმდა
- წავედი...
თქვა თუმცა ველოდებოდი კიდევ სხვა სიტყვებს, ოღონდ მხოლოდ წავედი არა ასე არ დაასრულოს, ხასიათი მეცვლებოდა, ხმა არ ამომიღია ველოდებოდი გათიშავდა თუ არა
- მიყვარხარ
თქვა და უცებ გამიბრწყინდა თვალები, სახე გამინათდა და მისი სიტყვების სიმორცხვით თითქოს ვინმეს გაეგოს, ოჯახობას მოვავლე თვალი
- ჰო მეც
დაბალხმაზე ვთქვი და ერთადერთი ნანა მიყურადებდა რომელმაც ღიმილით ამომხედა,
- რა შენც?
მკითხა და ქვედა ტუჩზე კბენით ჩუმად გავხედე ნანას თუმცა ჩუმად მიყურებდა, იქით უნდა გავსულიყავი რომ ჯინიანი ვირისთვის მეთქვა, სიტყვა მიყვარხარ
- უბრალოდ მეც,
დავაყოლე
- უბრალოდ შენც?....
დაიწყო ისევ და მეც გავდიოდი
- საით მეგი გვაინტერესებს რა თქვა
გამაჩერა ნანამ და ვაიმე დედიკო რა ვქნა
- უნდა წავიდე
თავის დაძვრენის მიზნით ვთქვი თან ვერ ვთიშავდი
- ჯერ რაღაც გაქ სათქმელი ამაღამ ვერსად გაიქცევი ბეიბ,
ბოლო გაფრთხილებას უფრო გავდა
- მეც მიყვარხარ
ისე დაბალხმაზე ვთქვი საკუთარი ხმა ძლივს გავიგე
- როგორ? ვერ გავიგე?
ჩამძახა ტელეფონში და მისი ცინიკური ღიმილის წარმოდგენისას ტუჩები ლამის შევჭამე,
- გეყოფა ლუკა!
- არ მეყო ენერგია მჭირდება,
ღრმად ამოვიხვნეშე და ვარჩიე ისე გამოსულიყო რომ მე ვეუბნებოდი პირველი მიყვარხარს
- მი ყვა რხარ!
დავმარცვლე ხმამაღლა და ყურადღებაც მივიქციე, სრული დუმილი იყო თუმცა თავს დავდებდი რომ რეალურად იღიმოდა
- ხო მეც,
დააყოლა და გათიშა, ტელეფონს გაფართოებული თვალებით დავხედე და ახლა დანარჩენებს ავხედე
- ნეტა დალაგებული იყოს,
ხმამაღლა ამოვიბუზღუნე და ნანას ღიმილიანი მზერა არ შევიმჩნიე, ლუკას სიტყვები გადავეცი ყველას და მართლაც შვიდი საათისკენ ყველამ ერთდროულად დავტოვეთ სახლები, ორ მანქანაში თავისუფლად ჩავეტიეთ და ქალაქიც დავტოვეთ....
ჩასულებმა სახლის მორთვა დავიწყეთ ანჯეი მაშინვე გარეთ გავარდა თოვლი რომ ნახა თუმცა უფრო ყინვა იყო, გარეთ დიდხანს ვერ გავდიოდით წამწამები მეყინებოდა და ამაზეც იმდენს ვიცინოდით მუცელი გვტკიოდა, ნათურებს ვუკეთებდი ფანჯრებს სკამზე ასული ვცდილობდი დამემაგრებინა ლუკაზე ფიქრებში წყნარად და ნაზად ვამაგრებდი, ბედნიერი ჩამოვხტი სკამიდან და ფანჯრები რომ გავანათე ავხტუნავდი, "წვიმები" ამოვიღე ცელოფნიდან ისევ 'ავკოტინდი" სკამზე და წვიმით ფანჯრის გამოყვანა დავიწყე... მოულოდნელად გულის აჩქარება დამეწყო, ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს სადღაც გავრბოდი და უკვე იმდენი ხანი ვირბინე რომ გულს და სუნთქვას ვეღარ ვაკავებდი, ავფორიაქდი წამით გავშეშდი და ისევ ახალი გრძნობა აჩქარებული გული სწრაფად შემინელდა უცებ თავბრუ დამეხვა, ამ ყველაფრის შიშმა შემიბყრო გულზე წავიჭირე სახეშეცვლილმა ხელი, სკამიდან ჩამოვედი და ჩამოვჯექი საშინელი გრძნობა მქონდა ნეგატიური ემოციები მაწვებოდა მეშინოდა უზომოდ მეშინოდა რაღაცის
- რა გჭირს მეგილო?
დედა წამოვიდა ჩემსკენ და უკვე თავზე დამდგარმა მკითხა
- რამე გტკივა დეე?
მკითხა მაგრამ ფიქრები სხვაგან მქონდა
- დედა ლუკა
სიტყვები რომელიც საერთოდ არსაიდან მოსულა უბრალოდ ლუკა მახსოვდა იმ მომენტში და სხვა არავინ, საკუთარ თავზე ვშინდებოდი ზუსტად იმ დროს დაიწყო ჩემმა ტელეფონმა სიმღერა ლუკას მოლოდინში მაშინვე სწრაფად დავიწყე ტელეფონის ძებნა და პოვნის შემდეგ არც დამიხედავს ისე ვუპასუხე
- ლუკა!
სწრაფად ვთქვი თუმცა ჯერ დუმილი იყო, დუმილში ნაცნობი ამაზრზენი ხმა ისმოდა სასწრაფოსა და პოლიციის გამაყრუებელი წივილი უარესად ავფორიაქდი,
- გამარჯობა, ბოლო დანარეკებში თქვენ იყავით,
გავიგე ხმა თუმცა სიტყვა არ ვაცადე
- ტელეფონის პატრონი სად არის?
მკაცრი ტონით ვიკითხე
- ქალბატონო, რუსთავის ცენტრში დაგეგმილი აფეთქ.....
დაიწყო კაცმა თუმცა არ ვაცადე
- ლუკა სად არის?!
უკვე აკანკალებული ხმით ვთქვი კაცი წამით გაჩუმდა ცრემლების ხეთქვით წამოვფრინდი ადგილიდან და კარებში ახლად შემოსულ ერეკლეს ვეცი,
- გევედრები წავიდეთ წამიყვანე ერეკლე რუსთავის ცენტრში,
ჩემი სახით ქცევით მოულოდნელი ცრემლებით გაკვირვებულ ერეკლეს თავიდან საერთოდ არაფერი უთქვამს საერთოდ არ ამოუღია ხმა
- ხო კარგად ხარ?
მკითხა თუმცა თავი უცებ გავაქნიე უარის ნიშნად
- წამიყვანე გთხოვ ჩქარა
მხოლოდ ერთი სიტყვა აღარაფერი უთქვამს უბრალოდ თხოვნა შემისრულა ნანა და ანიც თან წამოვიდა დედამ რომ მოვლენ დავხვდები ავუხსნი სიტუაციასო ამიტომ დარჩა,
გზაში მოვკვდი ერთი სიკვდილი გავნადგურდი, მოხრილი მუხლებს ვადებდი თავს მთელი გზა და ვცდილობდი ცუდზე არ მეფიქრა, ტანჯვა იყო მთელი ის დრო მანქანაში, ჩავედით თუ არა თავი ამოვყავი, ამაზრზენ სანახაობაზე არ დავფიქრებულვარ ტირილი ისე ამივარდა, პოლიციის მანქანებით გადატენილი ქუჩა სასწრაფოც და თეთრი პრიუსის ტაქსი რომელსაც მაშველები აქრობდნენ,
ერეკლეს მანქანა გაჩერებული არ ყავდა მაშინვე გადავედი მანქანიდან და სირბილით წავედი პოლიციის მანქანასთან მდგარ პოლიციისკენ
- ლუკა სად არის? ლუკა დადეშქელიანი სად არის?!
ვიყვირე ჯერ ისევ მაშველების და სასწრაფოს წივილის ხმაში,
- რა ჯანდაბა მოხდა
ნერვოზულად წავივლე თავზე ხელი ყვირილშივე
- დაგეგმილი ტაქსის ავტოაფეთქება სადაც ორი მოქალაქე იმყოფებოდა,
- და ვიინ იჯდა სად არიან ამოიღეთ ხმა!
ვიყვირე რომ პირიდან სიტყვები გამომეგლიჯა,
- მძღოლი თემურ ჩიგოევი ნახევრად დამწვარ მდგომარეობაშია, მეორე მოქალაქის გვამი ადგილობრივების სიტყვით მანქანიდან მოაშორეს.....
ყველაფერი დატრიალდა ჯერ ამ კაცის გადმოცემის გამო...
- ლუკა არ იყო ასეა ლუკა არ იყო!
სიცილი ამიტყდა ნერვოზული სიცილი
- მოქალაქის საკუთარი სისხლით დასვრილი ტელეფონი, გვაქვს
თქვა და პარკში ჩადებული ტელეფონი მაჩვენა,
სიცილი? კი არ ვიცინოდი ვხარხარებდი, ბოლოხმაზე ვხარხარებდი, სიცილისგან ჰაერი აღარ მყოფნიდა, მოშორებით მსმენელი ნანა გათიშული ეგდო ძირს რომელსაც სასწრაფოს ექიმები მიცვვიდნენ,
სამყარო ტრიალებდა თუ მე არ ვიცოდი, უბრალიდ ძლიერად ტრიალებდა მხოლოდ ერთი ხმა გამაყრუებელი წუილი ჩამესმოდა ყურებში, ჩემი სიცილიც აღარ მესმოდა და არც კაცი რომელიც მაჩერებდა და რაღაცას მეუბნებოდა, სწრაფად შევწყვიტე სიცილი კაცის ხელები უხეშად მოვიშორე, ჯერ ისევ ცეცხლ მოკიდებულ მანქანასთან წავედი, მივდიოდი? მე მივდიოდი კი?
კაცი გადამიდგა წინ უკან დამწია აალებულ მანქანასთან ახლოს არ მიშვებდა,
- გამიშვით ბატონო ლუკას უნდა დავუძახო
წყნარმა თვალებში ჩაბნელებულმა ვთქვი
- გამიშვით დავუძახებ და მოვა არავის წაუყვანია მისი ცხედარი, აქ არის სადღაც როგორც მაშინ სიკვდილისგან დამიხსნა ახლაც მასე იზავს არ მომკლავს არ გამიმეტებს არ გამწირავს,
წყნარი ნაბიჯებით მივდიოდი ვერ ვარკვევდი გზას ვერ ვარკვევდი სად რა იყო უბრალოდ მივდიოდი, არ მესმოდა კაცი რას მეუბნებოდა არ მიშვებდა მაგრამ მივდიოდი
- გაიწევი?!
ვუყვირე კაცს როცა არ მომეშვა, უნდა წავსულიყავი ჯერ ისევ ცეცხლმოკიდებულ მანქანაში უნდა შევვარდნილიყავი, ასეც მოვიქეცი მისი სახელის ღრიალით გავწიე კაცი ცეცხლში უნდა შევსულიყავი ერთ ერთმა მაშველმა მოასწრო ჩემი დაჭერა უკან გამომიყვანა ფეხზე დადგომაც ვერ შევძელი გზაზე ჩავიკეცე ერეკლე მეცა და ისიც სწრაფად ჩამუხლული მომვარდა, როცა დაინახა რომ მანქანაში შევდიოდი სწორედ მაშინ გამოვარდა გიჟივით და შორი მანძილიდან მხოლოდ ახლაღა მოასწრო მოსვლა,
- ღმერთო არა, არა რა!
დაბალხმაზე ვიძახდი, ცრემლებს ვერც კი ვგრძნობდი უკვე რადგან სულ თან იყო სულ ჩემთან იყო არ მივუტოვებივარ არც გზაში არ სიცილისდროს სულ ჩემთან იყო,
- არა ა! არ აა,
ცრემლები საუბრის საშუალებას აღარ მაძლევდა,
- არააა არ ააააააააააააააა!
და კივილი ბოლო ხმაზე ღრიალი ისე რომ მთელ ქალაქს გაეგო მინდოდა თვით ლუკასაც გაეგო ჩემი ღრიალი,
- მძულს! ვერ ვიტან!
ვკიოდი ვღრიალებდი, გიჟს ვგავდი ხან მანქანისკენ ვიწევდი ხან უმისამართოდ გავრბოდი პოლიციელები მაკავებდნენ, ერეკლეს მეტი არ შეეძლო ის თავად ცუდად იყო და ისევ დუმილმა შემომიტია ისევ სიჩუმემ გავჩუმდი ცრემლების გადმოყრა შევწყვიტე, ტირილი შევწყვიტე სიარულიც მოძრაობაც უბრალოდ მოვეშვი, იმ დღეს მოვკვდი ლუკა წავიდა და მეც თან გამიყოლა, მხოლოდ ჩემი სხეული დატოვა ბინძურ სამყაროზე სადაც ხშირად მესმოდა ტერორიზმის განხორციელება, მკვლელობა, გაუპატიურება, ყველაფერი ამაზრზენი მარტო გამიმეტა სამყაროსთვის, მოსიარულე გვამად მაქცია, ღიმილის მნიშვნელობის ცოდნას ვკარგავდი, ყველ ან წასვლა მძულდა ხალხის მიმართადც სიძულვილს ვგრძნობდი დრო ნელა და ნელა გადიოდა როცა მე ჩქარა მინდოდა დასრულება ყველაფრის დრო ჩემს საპირისპიროდ იყო რატომ უნდა დამენგრია ცხოვრება ბიჭის გამო, ადვილად წარმოსათქმელი სიტყვები გააგრძელე ცხოვრება მაგრად დადექი, ხო მის გარეშეც ხომ ვცხოვრობდი არა? ყოველდღე მარტო, საკუთარ თავთან ლაპარაკში, ერთფეროვანი ცხოვრებით და როცა 'ნარკოტიკს' დავეჩვიე ის უცებ აკრძალეს, უცებ გაქრა არსად აღარ ჩანდა და მე რა ვიყავი ნარკოტიკის გარეშე დღითიდღე მინდოდა, დღითიდღე მასუსტებდა უამისობა, დღითი დღე მანადგურებდა.... ნანასთვის საავადმყოფო საუკეთესო მეგობრად იქცა რომელსაც ხშირად სტუმრობდა, ფსიქოლოგის დახმარებით თუ საკუთარი თავის სიძლიერებით მან შეძლო გადაეტანა ეს ყველაფერი ზომების ფარგლებში შეძლო ხალხში გაღიმება და მე ისევ მინდოდა და მინდოდა.....
ყოველი დღის ყოველი გატარებული წუთის მომენტების ამოყრა დაიწყო გონებამ, შემომივარდა ზომბი რომლისგანაც ველოდებოდი რომ მომკლავდა მერჩივნა მოვეკალი მაშინ ვიდრე ახლა, ასეთი მხრით, ღიმილი მარჯვენა ლოყასთან ნაჩხვლეტი, თითოეული გაბრაზება ჩხუბი ყვირილი, ყველაფერი ერთდროულად მიტივტივდებოდა გონებაში, ღამეს ვერ ვიტანდი, რადგან მის გარეშე მიწევდა " არც პირველად წვები ჩემთან და არც უკანასკნელად" სიტყვები რომელიც მკლავდა მტანჯავდა, ყოველ ღამით ხელის მოლოდინი რომ მომხვევდა და გავთბებოდი, ისევ ვნება აშლილს ბაგეებით მომიღებდა ბოლოს მძულდა ყოველი ჩემი გატარებული წამი სამყაროზე, მასთან მინდოდა მინდოდა მისთვის მეყვირა მეჩხუბა, ჩემი თითოეული ცრემლისთვის დამესაჯა, ყველაფერი მას მაგონებდა თითოეული მისი შეხება დაუვიწყებლად ტრიალებდა თავში მისი თითები რომლებზეც მეკეტებოდა შავი კუპრივით თვალები რომლებშიც ღრმად ვიკარგებოდი..... თორმეტმა თვემ მხოლოდ ლუკასთან ერთად ჩაიარა, დაუვიწყებლად და თორმეტი თვის ყოველი დღე მის გახსენებაში დედამიწაზე ყოფნის დღეებს მაკლებდა, მის არცერთ მოსაგონებელ "რიტუალში" არ მიმიღია მონაწილეობა უბრალოდ არ შემეძლო, ყველაფერზე ხელ აღებული ვიყავი სკოლაშიც კი არ ვიყავი მობილიზებული, უაზრო გაკვეთილებით სრულიად შეცვლილი მასწავლებელი ვიყავი, დაბადებისდღის არც თავი მქონდა არც სურვილი, არც სხვის დაბადებისდღეებში ვიღებდი დიდა მონაწილეობას სრულიად გარდაქმნილი ადამიანი ვიყავი, ვაკვირდებოდი ჩემი ძმის და ანის სიყვარულს გულის სიღრმეში მიხაროდა თუმცა გაღიმებითაც კი არ გამიღიმია მათ საყვარელ მომენტებზე თითქოს სიყვარულის აღარც კი მჯეროდა, ერთ წელში დაახლოებულ ალექსანდრეს და მარის ვადევნებდი თვალს როგორც ვფიქრობდი გამართლად ერთმანეთს სიყვარულის მზერით უყურებენ და დადიან ყველგან ისე როგორც საყვარელი წყვილი, დრო წყნარად მიდიოდა
- ახალი წელი იწყება ხალხო
უხაროდა ანჯეის და ხტუნავდა
- ჯანდაბაშიც წასულა
ამოვიჯუჯღუნე და საწოლზე დავწექი ისეთი შეგრძნებით თითქოს გადამკვდარი ვიყავი, იმ ღამეს ჩამოვიდა დედა და მამა მათმა ჩამოსვლამ გამახარა თუმცა დიდად არ მიმიღია მონაწილეობა ქეიფში და სმა ჭამაში,
კარებზე კაკუნის დროს ვწევ თავს და ნებას ვრთავ კარს უკან მყოფს ოთახში შემოვიდეს, წყნარად შემოაღო დედამ კარები
- შემოვლ ხო?
- შემო
შევიცხადე და ისევ დავწექი, კარები ნელა მიხურა და ჩემკენ წამოვიდა
- რა გჭირს დე?
მზრუნველი ნაზი ტონით დამისვა კითხვა
- არაფერი რავი დაღლილივით ვარ
მოკლედ მოვჭერი თუმცა დედა გაჩუმდა უბრალოდ ჩუმად მიყურებდა არაფერს ამბობდა
- მეგი ერთი წელი გავიდა...
- დედა ხო იცი რო არ არი საჭირო ამაზე საუბარი....
მაშინვე გავაწყვეტინე თუმცა ისიც ჯიუტად ჩამეჭრა სიტყვაში,
- მომისმინე, ვიცი ახლა რამხელა ჭრილობას ვხსნი ამით მაგრამ, დავიღალე უზომოდ დავიტანჯე, ადამიანს არ გავხარ ღიმილი იცი შვილო რა არის? გული გააქვს კიდე? თავს თავად იტანჯავ თავად ინადგურებ ცხოვრებას ხალხი მიდის მაგრამ ცხოვრება გრძელდება მეგი, მთელი ცხოვრება ასე ვერ გიყურებ ისე ვერ მოვკვდები რომ შენ არ გნახო ისეთი ვინც ხარ! შენ სხვისი მაგალითი უნდა იყო მასწავლებელი ხარ, ქალი რომელიც ბავშვებს ზრდის, ასეთი სახით ასეთი ემოციით ასეთი მიდგომით რას ასწავლი მეგი ხალხს? გაუხეშებული ხარ თითქოს სითბო არც არავის უსწავლებია შენთვის, ვიცი რომ ლუკა გიყვარდა ვიცი ყველაფერი ვიცი ისიც ვიცი მისი წასვლით როგორ იტანჯებოდი ხოლმე ისიც ვიცი მის საცოლესთან ერთად როგორ ცუდად იყავი ვიცი რომ იმდენად გიყვარდა რომ გტკენდა ეს ჩანდა თითოეულ შენ მზერაში ამას ვერ დამალვ დე ამას ვერ დაფარავ, ვიცი ის რასაც გეუბნები რა რთულია, ახლა რომ ტირიხარ მიხარია ამდენი ხნის მერე ატირებულსაც კი პირველად გხედავ, დღეს შენ ცხოვრებას დაუბრუნდი გევედრები, ეს ცხოვრება ხანმოკლეა ეცადე ყველანაირად გაიბედნიერო თავი და გააბედნიერო სხვაც ასე ვერაფერს ვერ მიაღწევ შენ ცხოვრებას ფერი არ აქვს ახალი წელი და ახალი ცხოვრება დაიწყე გევედრები გემუდარები მეგი, მეც ნუ გამანადგურებ
დედაც ჩემთან ერთად იწმენდდა ცრემლებს
- სიკვდილამდე მენატრება
ჩახლეჩილი ხმით ამოვთქვი სიტყვები და წამოწეული დედამ ჩამიკრო გულში
- ვიცი ჩემო ლამაზო დედას სუნთქვა ვიცი!
ამდენი ხნის მერე ხმამაღლა ვტიროდი ყველაფერზე ერთდროულად, ისტერიულად ლამის გულიც თან ამოვაყოლე....
ლუკა წავიდა დაგვტოვა, არ არსებობს მისი დავიწყებაც ადვილი იქნება დამაჯერებლად ვთქვი ეს სიტყვები და მაშხალებით განათებულ ცას ავხედე, დედას დავუჯერე ღიმილი ვცადე, როგორი წარმოუდგენელიც არ უნდა იყოს მთელი ერთი წელი სახე არ გამიხსნია და ლუკას დავიწყების ფიქრებში დავიწყე კიდევ ახალი წელი ვცდილობდი მაქსიმალურად ფერები შემემატა ცხოვრებისთვის ანჯეის გაზრდას დავუთმე დრო, ვცდილობდი ხალისი დამებრუნებინა, რაც დიდად არ გამომდიოდა უკვე გადაჩვეულს არც გამიცინია ჩემი სიცილი გაღიმება იყო, ნორმალურ დონეზე ვერდავეშვი თუმცა მაინც ვეცადე დედასთან ხშირად გამეღიმა, თვეები დღეები ჩქარა გარბოდა გადატვირთულ გრაფიკზე ვერც კი ვასწრებდი დროის შეგრძნების გაგებას ოქტომბერი ისე ჩქარა მოვიდა ზაფხული არც მიგვრძნია, სკოლიდან დაღლილი გამოსული ვიყავი საღამოს წვიმის წვეთები ასველებდა თბილისს ზედმეტად მატულობდა წვიმაც უხასიათოდ ვიყავი, სწრაფად მივდიოდი სახლში რომ დამეძინა,
- დასველდები ლამაზ,
გაჩერებული მანქანიდაან გადმომძახეს და მეც ინსტიქტურად გავხედე, ზაზას რომელიც თავიდან ვერ ვიცანი,
- არაუშავს სასიამოვნოა
ურეაქციოდ ვუთხარი
და გზა განვაგრძე,
- ისე დიდი ხანია არ მინახიხარ, უფრო და უფრო იხვეწები
მანქანით მომყვებოდა თან ფანჯარა ნახევრამდე ჩაეწია,
- კაი რა გინდა ზაზა? რატო ასველებ მანქანას არ ვაპირებ წამოსვლას შეგიძლია წახვიდე
მაშინვე მობეზრებულად ლაპარაკი დავიწყე და იმაზე არც მიფიქრია რომ უბნისკენ ჩახვეულს ირგვლივ არავინ იყო,
- რა ფერი გაცვია,
თქვა და მეც სვლა შევაჩერე
- დაახვევ?!
ტონს ავუწიე და მანაც ხელი აწია, გაზს ფეხი მიაჭირა და მანქანა ადგილს მოწყვიტა თვალს რომ ჩამოშორდა დავწყნარდი და წყნარად განვაგრძე სვლა, მალევე ისევ მანქანის ხმა რომ გაისმა უკან არ გამიხედავს სვლას წყნარად ვაგრძელებდი კარების ხმაზე დავიბენი და მეც მალევე შევიბოჭე
- გამიშვი!
ვიყვირე და გაკავებულს მანქანისკენ რო მიმაფორთხიალებდა ნაცნობ მანქანაზე ვეცადე შემეხედა ისევ ზაზასთვის დასარწმუნებლად რომ ის იყო, კრუგი დაარტყა ამ ავადმყოფმა! მაშინვე გავიფიქრე და ყველანაირად ვეცადე თავი დამეხსნა, შიშმა მოიმატა ჩემში ვიკლაკნებოდი ყველაფერს ვაკეთებდი რომ მანქანაში არ ჩავმჯდარიყავი თუმცა არ გამომივიდა ზედმეტად ძლიერი აღმოჩნდა
- შე ავადმყოფო !
გამოვუცერი როცა მანქანაში შემტენა დივანზე მუცელზე გამაწვინა თავზე ხელს მაჭერდა და მეც გვერდულად ვაკრობდი სკამს თავს, ხელებს უკან მიჭერდა მტკინვეულად
- ხო შეგეძლო შენი ნებით მოგეცა!
კბილებში გამოცრით თქვა და აფართხალებულს ცალ ხელზე დამაჯდა, " აააა" ვიყვირე ხელი ცუდად მომყვა მის საჯდომში და იმდენად მძიმე იყო საერთოდ ვერც ვძრავდი
- გამიშვი!
ვიღრიალე ხელახლა და წვიმაც ჩემ ჯინაზე იმატებდა ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს არავინ არ არსებობდა
- იყო დრო როცა ყოველღამე მარტო სიზმარში მიკეთებდი მინეტს, ოცნებები ხდება, მიდის ერთი მოდის მეორე,
- ფუ რა ამაზრზენი ხარ, ავადმყოფი ხარ!
ვუღრიალე და რომ მივხვდი ქამარიც და შარვლის უბეც შეიხსნა ავფართხალდი,
- მოიცა მოიცა
სიტყვაშივე გამიკავა ხელი
- ეს ნახეე,
თვალებ მინაბული ხმით თქვა და როცა მივხვდი რომ მოკუმული ხელი მის სასქესო ორგანოს შემახებინა როგორც შემეძლო ბოლოხმაზე ვიღრიალე
- ჩ, ჩ, ჩ, ხელი გაშალე
სწრაფად გამაჩუმა თავის ჭკუით და ჩემ თითებს წვდა რომ გაეშალა, ვცდილობდი ყველანაირად დამეხსნა თავი, მანიაკისგან რომელიც ჩემს გადმობრუნებას ისე ცდლობდა რომ ხელები არ გამთავისუფლებოდა
- რა ჯინიანი ხარ
ისე ავადმყოფურად მესაუბრებოდა გაოგნებული ვიყავი ხელზე ენა აისვა და ფეხებს შორის ამისვა რაზეც ისევ განვაგრძე ღრიალი და ფართხალი ისე ისტერიულად ვაკეთებდი ყველაფერს თავი რომ წაეჭრათ და ეს მომენტი არ მეგრძნო მერჩივნა მისმა უგუნურობამ მიშველა გზაზე გაჩერებულმა მანქანამ, ვიღაც მაინც გაივლიდა რომ შეემჩნია ან ჩემი ღრიალი გაეგო მანქანაშიც კი, გადმოტრიალებულზე ხელები წამით მიშვა რომ შარვალი შემოეხია მეც დროდან გამომდინარე ვეცადე მომეშორებინა ფრჩხილი ხან თვალს ქვემოთ გავკარი ხან ლამის თვალი გამოვგლიჯე სახე მთლიანად დაეპორჭყნა ფეხებზე მეჯდა სხვას ვერაფერს ვაკეთებდი, ეს რომ გაეკეთებინა ვგეგმავდი რომელი კლდიდან უნდა გადავმხტარიყავი აფართხალებული ხელები ძლივს გამიკავა ცალი ხელით გაკავება უნდოდა თუმცა არ გამოუვიდა, შარვალიც უკვე შემოგლეჯილი მქონდა შარვალი უკეთ დაიწია და ჩემ ღრიალს და კივილს არ აქცევდა ყურადღებას, მისი მხრიდან შუშა რომ მთლიანად ჩაიფშვნა მისი სასქესო ორგანო უკვე მეხებოდა საცვალის გარედან და მეც ბოლო ხმაზე ვღიალებდი შუშის ჩაფშვნა არც კი მიწვდა ჩემს გონებას გადმოყოფილი ხელით აწია საკეტი შუშის ჩამლეწელმა და კარების გამოგლეჯვის მერე ჩემზე მოქცეულს კეფაში ძლიერად წვიმისგან დამპალი კეტი ჩაარტყა, უგონოდ დამეცა ზაზა ზედ და მალე უკვე გამოჩენილმა თემომ გადაათრია ზაზა მანქანიდან, მანქანაში შემოხედვისას სრულიად შეცვლილი გაოგნებული ხმით წამორმოთქვა ჩემი სახელი და მანქანაში სწრაფად ჩემსკენ დაიწია,
- ჯანდაბა, მოდი გადმოდი,
სწრაფად წამომწია და მეც ვეცადე გადავსულიყავი მანქანიდან მაშინვე ავეკარი თემოს და ღრიალი არ შემიკავებია ყველა კუნთი შიშისგან მიკანკალებდა მთელი სხეულით ვკანკალებდი ბოლო ხმაზე ვღრიალებდი და თემოს საროჩკას ძლიერად ვუჭერდი მუშტებს
- დაწყნარდი ყველაფერი კარგადაა, ჩაიარა
თავზე მისვამდა ხელს სწრაფად და ცდილობდა დავეწყნარებინე, შიშები რაც ცოტახნის წინ დამეუფლა ყველანაირი შიში და ცუდად ყოფნა ახლა ვიგრძენი გააზრების დროს ღრმად ამოსუნთქვა მოვასწარი, უნებურად გავქვავდი თემოს საროჩკას ჩაფრენილი თითები თავისით გაიშალა და უკვე ძალის გარეშე და ტვინის გათიშვის შემდეგ, აღარაფერი მახსოვს....
თვალებს შეშინებული ვახელ ღრმად სუნთქვას თან ვაყოლებ დაბურული მხედველობა ნელ-ნელა მეწმინდებოდა დახშული ხმაც ნელ-ნელა მიბრუნდებოდა,
თეთრ კედლებს ვავლებ თვალებს თეთრი შუქი ანათებდა ოთახს....
- მეგი
ჩემი სახელის შეყვირებაზე უცებ გადაეფარნენ შუქს ნაცნობი ადამიანები და ვცდილობდი გონზე მოვსულიყავი
- ჩემო ანგელოზო
თვალებ ჩაწითლებული დედგა მადგა თავზე და ნაზად მეფერებოდა
- ჩემო პატარა
ამოთქვა ისევ და ქვედა ტუჩი აუკანკალდა, ვეცადე უკეთ გამერკვია რა ხდებოდა ჩემ თავს და წამოვიწიე
- სიცხემ დაუწია პანიკური შეტევა აქვს დასვენება ჭირდება,
საუბრობდა თეთრ ფორმაში გამოწყობილი ახალგაზრდა გოგო რომელსაც ხელზე თეთრი რეზინის ხელთათმანები წამოეცვა და წამალს მიწვდიდა
- ეს დალიეთ,
მითხრა და ერთჯერადი ჭიქით წყალი გამომიწოდა, ჯერ ისევ გაურკვევლობაში მყოფმა შევასრულე მითითება და მხოლოდ ის ვიცოდი რომ პალატაში ვიწექი, ღია კარებიდან სხვა პალატიდან გამოსული წუილის ხმა ნერვებს მიშლიდა და მაფორიაქებდა,
- როგორ გრძნობთ თავს?
მკითხა როცა საუბარს მორჩა
- ნორმალურად,
ვთქვი ჩახლეჩილი ხმით უზომოდ მეწვოდა ყელი და ჩავახველე რომ ხმა გამომსწორებოდა
- სტრესის მოშორება გესაჭიროებათ, დაბალი წნევები ხშირად გაქვთ?
- არ ვიცი არ ვიმოწმებ
ისევ ამოვიხრიალე და ყელის ტკივილზე სახე დავმანჭე
- თავბრუსხვევა თავის მაღლა აწევისდროს ან დაბლა დახრის დროს....
- კი მაქვს
გავეცი უცებ პასუხი
- გასაგებია, ეცადეთ ყოველ დღე თუ ერთი ჭიქა არა ნახევარი ჭიქა სუფთა შავი ღვინო დალიოთ
- გასაგებია,
ვთქვი და ფეხები გადმოვყავი რომ წამოვმჯდარიყავი.....
გზაში ხმას არავინ იღებდა, ფანჯრიდან ვიყურებოდი ფიქრების გარეშე მშვიდად მივდიოდით მოსახვევში გადაუხვია ერეკლემ ადგილს მივამსგავსე სადაც გავიგე რომ ლუკამ მიგვატოვა, ყველაფერი თვალ წინ მედგა, სასწრაფო პოლიცია, თეთრი მანქანა რომელიც იწვოდა, თეთრი მანქანა და რამდენიმე საათისწინ მომხდარი ამბავი მსგავს მანქანაში, ღრმად სუნთქვა დავიწყე დაბრეცილი ტუჩებით მაშინვე ნერვოზული ტირილი წამსკდა,
- რა არი ? რამოგივიდა დედი?
მაშინვე წამავლო შეშინებულმა ნონამ ხელი, პირზე ავიფარე თავის ქნევით ხელები, ერეკლესაც ვერ გაეგო რა ხდებოდა წარამარა იხედებოდა უკან,
- გავაჩერო?
იკითხა ანერვიულებულმა,
დედამ თავი დაუქნია და ერეკლემაც მოსახერხებელ ადგილას გააჩერა მანქანა,
სწრაფად გადავიდა მოურა და კარების გაღების შემდეგ გადასვლსში მომეშველა,
- დაწყნარდი რა, გემუდარები, სულ მთლად ნუ მომაკვლევინებ, საოპერაციოში მყოფს,
ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და მომეხვია
- ჩემო პატარა როგორ იტანჯები,
დაბალხმაზე ამოაყოლა და ნერვოზულად აკანკალებულს თავზე მაკოცა, დედა მანქანიდანაც ვეღარ გადმოვიდა ჩემთან ერთად ტიროდა და ხელებს პირზე იფარებდა რომ ხმა არ ამოეღო.... არ ვიცი რა გაუკეთა ჩემმა ძმამ ზაზას თუმცა პალატაში სამი დღის მერე გადაიყვანეს, ჩემ ძმას აეკრძალა სხვა ქვეყანაში წასვლა სამი წლის მანძილზე გაფრთხილება და ჯარიმაც აიკიდა, დღეები ჩქარა გადიოდა, სკოლას მთელი ერთი კვირა ვაცდენდი, მოსწავლეებიც კი მწერდნენ მკითხულობდნენ ზოგჯელ სალაპარაკო თემაც კი გვქონდა დიდხანს სასაუბროდ მეშვიდე კლასელებმა ჯგუფი შექმნეს სადაც მეც ჩამსვეს ყოველ საღამოს მიმოწერა გვქონდა, ღიმილით ვადევნებდი მათ მესიჯებს თვალს და მიხაროდა მათი ყურადღება როცა დავწერე რომ ორშაბათს მივდიოდი ვოისებში კიოდნენ მეც ღიმილით ვუსმენდი თითოეულის ხმას.......
მეგისთან მყოფი, მეგის ამბის გაგების შემდეგ დაუყვა გზას თოკოსთან თემო, მასთან ერთად უნდა გასულიყო, ფეხით სიარული ამჯობინა და მეტროთი მგზავრობდა, თერთმეტი საათი ხდებოდა ხალხიც შემცირებულიყო, წყნარად წვიმდა, რაც უფრო ამცირებდა ხალხის რაოდენობას წვიმის წვეთებს გაურბოდნენ იმის შიშით რომ მალე ძლიერი წვიმა მოუსწრებდათ, მეტროდან ამოსვლის შემდეგ ქვედა გვირაბით მოისურვა, გასვლა ჩაბნელებულ გვირაბში საშინელი სუნი იდგა და გოგოს ხმაც შორიდან ისმოდა,
- და რა შენი საქმეა!
იყვირა გოგომ თუმცა იმდენად ნაზი ხმა ქონდა როგორც არ უნდა ეყვირა მისი ვერ შეგეშინდებოდა,
- არ გაბედო! მეორედ არ შემეხო!
მკაცრად გამოცრა გოგომ და მამაკაცების ხმაც გაისმა
- ვოოო ეს ნახე,
ცინიკური სიტყვებით ამოილაპარაკა ერთ-ერთმა,
თემო აუჩქარებლად მიიწევდა გვირაბისკენ და გვირაბის გასასვლელთან ჩამოსული ოდნავი შუქის ფონზე გაარჩია ლანდად ორი კაცი რომელიც შეშინებული გოგოს წინ იდგნენ და ხარბად ათვალიერებდნენ, გოგოსაც დანა აეფრიალებინა მათთვის და თან ძლიერად უჭერდა დაძაბული ხელს
- რატომ ბრაზობ აქ რომ ჩამოგიყვანეთ? ასეთ დროს მარტო გოგო არ ივლიდა ხომ ასეა,
- მარტო? რას ქვია მარტო შე არაკაცო! იქნებ რის გამო მომიწია გამოსვლა, ხარბო ქალის უნახავო! გაიწიე არ გაბედოთ გამოყოლა ორივეს აგჩეხავთ!
მკაცრად გამოცრა და კიბეებზე უკან უკან სვლით ნელა ადიოდა თან დანას ხან ერთის ხან მეორეს მიმართულებით წევდა, კაცები არ გაჩერებულან თან მიყვებოდნენ გოგოს, გოგოც გაგცევის მიზნით სწრაფად შეტრიალდა და კიბეებზე სვლა დაიწყო მამაკაცებიც ადგილიდან დაიძრნენ თემო დაეწია მათ მათზე ერთი საფეხურით მაღლა მდგარი შეჩერდა და მათკენ მიტრიალებულმა თვალით ნიშნებას დაბალხმაზე სიტყვები ამოაყოლა,
- გაიარეთ!
ერთი და მკაცრი სიტყვა საკმარისი აღმოჩნდა მათ მოსაშორებლად, თემოც გოგოს დაეწია რომელიც უკან მოუხედავად გარბოდა და მკლავში ჩავლებული ხელით მოაბრუნა გოგო მისკენ, არც კი დაფიქრებულა ხუჭუჭა ისე მოუქანა დანა, მოლოდინში მყოფმა იარაღიანი ხელი დაუჭირა და სწრაფი ტრიალით შებრუნებული ზურგით აიკრა სხეულზე,
- ვაფასებ შენნ გამბედაობას,
ხმაზე გოგონას მთლიან სხეულში გაცრა ხელების კანკალით ეცადა განთავისუფლებულიყო,
- გამიშვი! დროზე!
ხელების განთავისუფლებაში ამოთქვა და თემოსაც არ დაუწყია გაძალიანება, გოგო გაანთავისუფლა და ისიც მაშინვე გაიქცა ისე რომ არც კი შემოუხედავს ისე ერთულებოდა ახლა მარტო ქუჩაში სადაც თითქმის ყოველ "ორ მეტრში" მოქეიფე კაცები ისხდნენ, ზოგი ჩხუბობდა კიდეც, თვალი გააყოლა თემომ გაქცეულს და გაკიდება არც კი გაუფიქრია, გზა განაგარგრძო, წყნარად და მშვიდად ისიც იმ მხარეს მიდიოდა საითაც გოგო გაიქცა, წყნარად უპასუხა ამღერებულ ტელეფონს და 'გალეწილ' კაცებს გვერდი აუარა,
- სად ხარ
- მე კი არა შენ სად ხარ ამდენი ყ*ე დადის ქალაქში და შენ ყვე*ს ათამაშებ!
გაღიზიანება მხოლოდ ახლა იგრძნობოდა მის ხმაში
- რა გინდა ბიჯოო?
გაკვირებულმა იკითხა
- იარე აბა ფეხით და ნახავ გამოგივსებ ციხეს
დააყოლა ხელახლა,
- კაი ერთი შენით უნდა გამოვტენო საკანი და მეორე რევაზით
სიცილი დაიწყო ტელეფონში თორნიკემ და მის ხუმრობას მიმხვდარი თემოც უკვე გამხიარულებულმა კრა გენჭს ფეხი, შესახვევისთვის უნდა აეარა
- არ ვსვავ მეთქი ხო გითხარი!
ისევ ნაცნობი ხმა მოესმა და ისიც რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაბრუნდა რომ შესახვევში მიმდინარე სანახაობა ენახა ნაცნობი პერსონაჟით
- ეს გოგო რა შარია,
უნებურად ამოაყოლა და ჩაიცინა
- რაიო?
ჩაყვირა თორნიკემ ტელეფონში
- არაფერი დაიკიდე,
ხელი ჩაიქნია და სვლა განაგრძო აღარ აპირებდა მის დახმარებას ჩათვალა რომ თავადაც შეძლებდა თავის შველას,
- დამიბრუნე!
- გეშინია?
კაცის ხმაც თან დაყვა სიცილმაც არ დააყოვნა,
მიმავალ თემოს თორნიკეს ხმა საერთოდ არ ესმოდა ყურადღება გაფანტული მიდიოდა ნელი ნაბიჯებით,
- მოიცა სად მიდიხარ?
ხმამაღალი ხმა და გოგოს წამოკივლებაც ერთი იყო,
- კაი თოკო არაფერი არ გამიგია ვაფშე ორი წუთი და მოვალ,
დაბალხმაზე წყნარად უთხრა მოსაუბრე თორნიკეს და პასუხის დაუბრუნებლად გაუთიშა,
- ჩხუბის გარეშე!
საკუთარ თავს უთხრა უკან დაბრუნდა და მოსახვევში შეუხვია,
- ეეხ შენ რა ჯიუტი ხარ რა! ცოტა დავლიოთ გავერთობით სახლში მე მიგიყვან,
სადღაც ოცდაათ წლამდე მამაკაცს გოგოს ხელები ეკავა და აიძულებდა მათთან ერთად დაჯდომას,
- ამდენი ყ*ე ერთად!
მიახლოვებულმა ჯიბეებში ხელების ჩაწყობით ამოილაპარაკა თემომ,
- ვერ გავიგე?
ყურადღება მაშინვე თემოსკენ გადმოვიდა და ისედაც მთვრალმა და შარის მაძებარმა ეცადა საჩხუბრად წამოწეულიყო
- დალევა თუ გინდა სამი ახვარი გიზის წინ, სიფრიფანა გოგო ნახე და ოპააა....
ისევ ქვას კრა ფეხი და წყნარი ნაბიჯებით ისევ და ისევ უახლოვდებოდა
- მომისმი....
დაიწყო წინ წამოწეულმა
- ერთი წუთი!
ხელის აწევით გააწყვეტინა თემომ
- დედაშენს ქონდა საქმე წინაზე გარბოდა სადღაც და ზუსტად მისნაირმა ახვარმა დაიჭირა,
ერთ-ერთს დახედა რომელიც იმდენად მთვრალი იყო პირღია იყურებოდა
- ეე ბიჭო დედებს რატო ვეხებით
ამოიბურდღუნა და წამოდგომა ცადა
- იმიტორო შენნაირი ჩათლახი არ ჩაგკლა!
ხელი წყნარად შეახო და კრა, მანაც სწონასწორობა ვერ შეიკავა და ქვედა გვირაბის მაღლა ქვაზე მჯდომი დაბლა უნდა გადაშვებულიყო ისევ თემომ დაიჭრა, მაშინვე შარი ატეხეს წამოუვარდნენ თემოს ერთადერთი ჯერ ისევ საღად მდგარმა კაცმა რომელსაც გოგოს დანა ეკავა დაუფიქრებლად მოუქნია თემოს,
- შე !
ამოიგმინა თემომ დანას აცილებულმა წინ გადაწეული დაიჭირა და მკლავი რომელშიც დანა ეკავა მხრიდან ამოუგდო, ხმამაღლა ამოიგმინა კაცმა და ძირს "გაგორდა"
- ხვალ უნდა გახსოვდეს ნაბ*ზარო!
წიხლი ჩაარტყა ნერვებ აშლილმა და დანარჩენებს გადახედა რომლებიც ბურდღუნებდნენ რაღაცას ამბობდნენ მაგრამ რას ვერ გაიგებდი,
- ფუ თქვენი!
ზიზღით ამოთქვა კაცს გადაუარა და წინ წავიდა, მალევე მიხვდა რომ გოგო მას არ მიყვებოდა და უკან გაიხედა, გოგოს წინ ჩამოეფარებინა და თავდახრილი სლუქუნებდა,
- არ მოდიხარ?
ცოტა უხეშად გამოუვიდა ბრაზის გამო და გოგომაც რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა, მოსახვევს რომ გაცდნენ ისევ და ისევ ჩამორჩა გოგო თემოს მობეზრებულად გადაატრიალა თავი თემომ ისე გახედა გოგოს,
- გზადაგზა გეხვეწო?! სად მიდიხარ თქვი და მიგიყვან სახლამდე!
უხეშად უთხრა და გოგოსკენ წასული, გოგო კედელს ნელ-ნელა ეკრობოდა, თემომ მალევე დაუმუღამა რამდენ ნაბიჯსაც გადადგავდა გოგო უკან იხევდა და საბოლოოდ კედელს რომ აეკრო თემოც წინ ჩამოუდგა
- ჩემი გეშინია?
შედარებით მშვიდი ხმით კითხა და შარვლის ჯიბეებში ჩალაგებული ხელებით მისკენ გადაიწია, გოგონას არც თავი გაუქნევია და არც ხმა ამოუღია, ემჩნეოდა რომ ტიროდა უბრალოდ თემო ამას ყურადღებას არ აქცევდა
- ნუ გეშინია წინ ჩამოფარებულ თმაში კატასტროფა ხარ არამგონია კატასტროფაზე ამიდგეს,
უდარდელი ტონით წამოილაპარაკა და გასწორდა, თან გოგო აათვალიერა, "ბიჭურ" სტილში ჯინსის შავი შარვალი კონვერსები და მუქი ნაცრისფერი ჰუდი, მიუხედავად იმისა რომ მთლიანად დაფარული იყო იგრძნობოდა რა სილამაზის პატრონი იყო, რის გამოც არაერთხელ მოყვებოდა შარში,
- თავად წავალ
ტირილისგან შეცვლილი ხმით ამოილაპარაკა და თავი ისევ არ აუწევია, მასთან ერთად იმატა წვიმის წვეთებმა და უკვე კარგად წვიმდა,
- კაი რატო იმალები? ხო ხედავ რო მაინც არ გამოგდის თავის დაცვა,
თმისკენ წაიღო ხელი რომ თმა სახიდან გადაიწია გოგო არ შეწინააღმდეგებია უფლება მისცა, თავად თემოს გაუჭირდა თმა გადაეწია გოგოსთვის და წაღებული ხელი წამით გააჩერა თუმცა საბოლოოდ ყურს უკან გადაუწია თმა და სახის ნაწილის ნახვისას დაჭიმულმა გადაუწია მეორე მხარეც, ადგილზე გაიყინა უყურებდა გოგოს რომელიც ანათებდა და თან შადრევნის მსგავსად სდიოდა ცრემლები, ვერცერთი ხმას ვერ იღებდა თემოს ისეთი გრძნობა ქონდა თითქოს ვიღაცა კეტს ძლიერად ურტყავდა, თითქოს ენა გადაყლაპაო გაქვავებული უყურებდა გოგოს რომელსაც ტირილისგან გული 'ამოჯდომოდა' მძიმე ნერწყვების ყლაპვით ეცადა არ შეემჩნია ტკივილი რომელიც გულის არეში მიმდინარეობდა და იმდენად ძლიერად ერსობოდა მახათები ღრიალი უნდებოდა,
- შეცვლილხარ!
თქვა თუმცა ბგერები მწარედ წარმოთქვა
- მეტად გალამაზებულ ხარ, ძლიერად შეცვლილი ხარ
კისერზე ძარღვები დაბერვოდა მუშტებს ძლიერად კრავდა და ფიქრებში მოუწოდებდა თავს რომ დაწყნარებულიყო და გოგო რომელზეც ოდესღაც გონებას კარგავდა, მის წინ ნიანგის ცრემლებით ტიროდა
- ეს ბედია თუ დადგმული თეატრი?!
ისევ გადაიქცა უხეშად
- სად იყავი სალომე? რატო არაფრად ჩამთვალე?
ისევ შეეცვალა ხმა წყნარი გაუხდა ისევ, სახეზე ხელები შეუცურა და მისკენ უხეშად მიწია გოგო, თავს მაღლა აწევინებდა იმდენად ახლოს,
რომ მალე შეეხებოდა
- რის გამო?
ტუჩებზე გადაუსვა ცერა თითი და ხელები კისერზე ჩაუცურა ისევ უცებ შეიცვალა, უცებ გარდაიქმნა უხეშად მოიშორა და გზა განაგრძო
- რატო ვინტერესდები როცა დაკავებული ვარ
დაუტოვა სიტყვები და დიდი ნაბიჯებით განაგრძო გზა კბილებს ერთმანეთს ძლიერად აჭერდა
- ცუდად ვიყავი,
ტირილით ომახიანად დააწია სიტყვები მიმავალს და ისიც ისევ გაქვავდა,
- ცუდად?
შეუტრიალებლად თქვა რადგან არადამაკმაყოფილებელი პასუხი მიიღო,
- პანიკა მქონდა მოჩვენებები ცუდად ვიყავი გესმის, გერმანიაში ვმკურნალობდი ადამიანს არ ვგავდი თემო
ატირებულმა დაიწყო
- ხომ შეგეძლო გეთქვა,
ამოიგმინა და მერე შეტრიალდა შორს მდგარ გოგოსკენ,
- ხო შეგეძლო ეს დედა ატრირებული რო უბრალოდ გეთქვა რომ დავშორებულიყავით, გეთქვა რომ ჩემი ნახვა არ გინდოდა მოგეწერა რამე ნებისმიერი რამ გეთქვა რამდენი წელი გავიდა აზრზე ხარ? ამ დროის მანძილზე ვერ მოახერხე ერთი მესიჯი? გელოდებოდი, ხო ვაღიარებ გელოდებოდი! ვერ დაგიკიდე,
- ასე ადვილიც არ იყო!
თავ ჩახრულმა ამოიტირა,
- რაა გოგო ერთი მესიჯი?! ხო შეგვეძლო ერთად გადაგველახა თუნდაც ის დაბრკოლება რაც გადაიტანე ხო შეგვეძლო არა! ხო მიცნობდი ხო იცოდი რო არაფერს დაგიშავებდი, ხო იცოდი როო არაფერს ვიტყოდი ხო იცოდი რო გვერდში დაგიდგებოდი,
უკვე ღრიალზე გადადიოდა, სახეზე ისვამდა ხელს რომ გამოფხიზლებულიყო,
- ოდესმე ხომ შევხვდებოდით არც ამაზე გიფიქრია? მართალია გეკიდე წახვალ სხვას ნახავ და თემოს დედაც მოვ*ყანო ხო!
- ასე არ იყო! ერთი წელი ტანჯვაში გავატარე ვცდილობდი გზიდან არ გადამეხვია და მიუხედავად ყველაფრისა, შიშები დამეძლია, ვერ გწერდი მაგისიც მეშინოდა მკითხავდი თუ ვინ გააკეთა არ მომასვენებდი წახვიდოდი და მოკლავდი, ჩემს გამო გაისვირიდი ხელებს ხო ასეა?! ყოველ შემთხვევაში ასე მეგონა რადგან ვიცოდი რომ გიყვარდი ან მეგონა კიდეც! წარმოდგენა არ გაქვს იყო სახელ შელახული! ძაან გგონია რომ გარეთ დავდივარ ფიქრობ რომ ხალხს ხშირად ვენახები? და თუნდაც ამდენი წლის შემდეგ ყველაფერი ადვილად დავივიწყე?! მგონია რომ ყველა დამცინებს გამაკრიტიკებს, ხალხში გასვლა მრცხვენია გესმის! შენ ვერ შემოგხედავდი! არ შემეძლო შენთვის შემომეხედა ან რამე მეთქვა, სიკვდილის ტოლფასი იყო!
აღრიალებული იქნევდა ხელებს გოგოც თან ისტერიულსდ ტიროდა
- ახლა და ახლა ვცდილობ გამოვიდე გარეთ შევხედო ხალხს სამყაროს და ცხოვრებას დავუბრუნდე! და ამ ბინძურ სამყაროში რანაირად?! ვიცი რომ არასწორი იყო, ვიცი რომ სხვანაირად უნდა ყოფილიყო, მაგრამ როცა ვფიქრობდი თავი მომეკლა როცა ყველა მძულდა, ყველა საპირისპირო სქესის ადამიანზე გული მერეოდა! გადასხმებზე ვიყავი მუდამ, როგორ მომეწერა! და როგორ მეთქვა ისევ რომ მიყვარდი?!
ისევ ღრიალებდა, თემო საერთოდ არაფერს ამბობდა, წვიმისგან დასველებულ სახეზე თვალები ჩაწითლებოდა, მასაც მოწოლოდა ცრემლები თუმცა არ აძლევდა მისთვის წვიმისწვეთებთან შერწყმის საშუალებას,
- და როცა შიშები მოვიკალი როცა ვთქვი რომ ცხოვრება უნდა გამეგრძელებინა ჩავთვალე რომ დამივიწყე ჩავთვალე რომ უკვე სხვა გიყვარდა ჩავთვალე რომ შენთვის ერთი ჩვეულებრივი მოქალაქე ვიყავი, ან გძულდი იმდენად რომ ჩემი ხმის გაგებაც კი არ გაგიხარდებოდა, თავს გარიდებდი ხშირად შემიმჩნევიხარ მოსვლა მიფიქრია კიდეც უბრალიდ რეაქციის მეშინოდა! შენ არ შეგიძლია გამიგო როგორ მდგომარეობაში ვიყავი არ შეგიძლია დაინახო ადგილი სადაც გულის ნაწილებიც კი არ ყრია! კიდევ ჩემზე ნუ ბრაზობ!
ღრიალებდა გოგო და ძლივს თუ გაარჩევდი მის ხმაში რას ამბობდა ისტერიულად ტიროდა ფეხზეც კი ძლივს იდგა, სიტყვა დაასრულა და ღრმად სუნთქვა დაიწყო ეცადა აღარ ეტირა, გაყინულ თემოს უყურებდა
- არ მინდოდა ოდესმე ცუდი ურთიერთობა გვქონოდა
წყნარად დააყოლა და ინსტიქტურად მოიწმინდა ცრემლები მაჯით
- სახლში წადი!
უარეაქციოდ ხმადაბლა ამოთქვა თემომ
- სახლში?
თავიდან გაიკვირვა
- ჰო მასე ვიზამ
მხრები აიჩეჩა კიდევ ერთხელ მოისვა მაჯა სახეზე და შეტრიალდა, სახლში მიმავალს უკან მიყვებოდა თემოც, მთელი გზა ხვდებოდა სალომე რომ თემოს არ მიუტოვებია და მას მიყვებოდა, ტირილს ვერ იკავებდა გზაშიც და ცდილობდა ხმადაბლა ეტირა სახლის პატარა ეზოში უნდა შესულიყო, შორს მდგარ სულ მთლად სველ თემოს გახედა წამით თვალს თვალში უყრიდნნენ თემომ თვალებით ანიშნა შედიო და მანაც მისი მითითება შეასრულა, მანამ არ წასულა თემო სანამ არ ნახა რომ სალომე სახლში შევიდა,
მაშინვე გამოტრიალდა თემო და გზაშივე ფიქრობდა მომხდარზე
- რა ჯანდაბაა?!
იყვირა და გაჩერდა,
- რა ჯანდაბააა!!
იღრიალა და გუბეს ფეხი დაარტყა ქვას რომელიც წვიმის წვეთების გამო უკვე პრიალებდა ძლიერად დაარტყა ფეხი,
- რატო! რა ბედზე დავიბადე ამის დედაშევეცი!
ამოგმინა და ახლაღა მიცა თავს ტირილის უფლება, თემო რომელიც მუდამ სიწყნარეს იჩენდა, ყველგან მოთმინებით გამოირჩეოდა, იდგა და ტიროდა, 'ტროტუარი' ს მაღალ ქვაზე ჩამოჯდა და თავზე ხელები წაივლო, ყველანაირად გრძნობდა სალომეს მდგომარეობას და საკუთარ თავზე ნერვები ეშლებოდა რომ ამდენი ხნის მანძილზე არ იცოდა რომ გვიან დასაჯა დამნაშავე იმასაც ნანობდა უნდა გამეტყავებინაო ღრიალებდა, მეგიდან გამომდინარე კიდევ უკეთ ხვდებოდა თუ რამდენად ორმაგ შიშს და ცუდად ყოფნას გადაიტანდა სალომე, სახეზე ისვამდა ხელს ხან თმებზე წაივლებდა, დაუცველი ბავშვივით ტიროდა......
იმ ღამეს ბარში წავიდნენ თორნიკე და თემო, თორნიკე უფრო ცდილობდა ხალხი აერიდებინა თემოს შარისგან, ცდილობდა დაეწყნარებინა, თემო კი ჭიქას ჭიქაზე აყოლებდა, ხან რომელ სასმელს სვავდა ხან რომელს თორნიკე ცდილობდა გაეჩერებინა თუმცა მასაც შარს დებდა, თავიდან მის ღრიალს უსმენდა და როცა შეაგინებდა ჩუმად იყი რადგან ისეთ სასმელებს ურევდს ერთმანეთში რაც მთლად მომაკვდავი არ იყო, მაგრამ როცა გადააჭარბა თოკომ ჭიქა პირიდან გამოგლიჯა,
- გეყოფა ეს დედაატირებული თავს იკლავ?
სახლში წავიდეთ ძმაო მერწმუნე ეს არაფერს მოგიტანს წამოდი რა,
სკამიდან გადმოიყვანა, ჯერ ფეხზე ძლივს მდგარმა ვერაფერი თქვა თოკომაც მისი ხელი მხრებზე გადაიდო და კლუბი დაატოვებინა
- მმოიცა მმოიცა საით,
გალეწილი ხმა ამოუშვა და ძლივს გაარკვია თოკომ რა თქვა,
- სახლში!
- რა სახლში ჯერ არ დამიმთავრებია!
- შენ შიგ ხო არ გაქ! ამით რას მიაღწევ პირიქით! ტვინი გამოისუფთავე შე ყლ*ო და დაფიქრდი ამდენი ხნის მერე კიდე მაგაზე ფიქრობ! შენზეა დამოკიდებული ურთიერთობას ააწყობ ისევ თუ არა! ხო ხვდები რო ვერაფერს ვერ ეტყვი, ხო ტვინავ იმდენს რო სათქმელი არაფერი გაქ ვსო იმან თქვა და შენთვის საკმარისია რო დადუმდე! ის ისეთ თემას ეხება რო ტრაკს ვერ აათამაშებ ვერ გაამტყუვნებ!
სახეზე ჩავლებული ხელებით ეცადა ძმაკაცის გამოფხიზლებას სიტყვის ბოლოს უხეშად მოშორდა და მანქანაში ჩასვა დადუმებული ფეხზე ძლივს მდგარი თემო, მანქანას მოუარა ჩაჯდა და მანქანა ტერიტორიიდან მოაშორა......
ჩვეულებრივ გრძელდებოდა ცხოვრება, მართალია ხშირად ისევ უაზროდ მეშინოდა ყველაფრის თუმცა ცხოვრება ისევ გრძელდებოდა, როცა სახლში ვიჯექი, სამყაროც მშვიდი იყო ხოლო როცა გარეთ გავედი მას მერე აუტანელი გახდა ცხოვრება, თემო ხშირად მსტუმრობდა გახდა ადამიანი რომელთანაც შემეძლო ნებისმიერ თემაზე საუბარი როგორც მასზე, ჩემი თხოვნით სალომეზეც კი მომიყვა რომელსაც ერთი თვის წინ წააწყდა და მის მერეც კი ხშირად ხვდებოდა თვალში და ისე უვლიდნენ ერთმანეთს გვერდს თითქოს არც არასდროს იცნობდნენ ერთმანეთს, მიმტკიცებდა რომ არანაირად არ აინტერესებდა ის გოგო ეგრედ წოდებული "ნაშა" ყავდა რომელთანაც როცა მოესურვებოდა მაშინ დაიკმაყოფილებდა სურვილებს როცა უნდოდა მაშინ ნახავდა და ა.შ და კითხვა როცა დავუსვი გოგოს რომელთანაც მხოლოდ სექსუალურ კონტაქტს ამყარებდა და გოგოს შორის რომლის ჩახუტებაც შეხებაც ბედნიერებას გაყენებს როცა უყურებ და ხვდები რომ გიყვარს მის ღიმილზე რომ გეღიმება, იყო თუ არა განსხვავება, არაფერი არ უთქვამს თემა შეცვალა......
და კიდევ ერთი თორმეტი თვე, გავიდა თვალის დახამხამებაში, იცვლებოდა ყველაფერი, ვიცვლებოდით როგორც ვიზუალურად ისე სულიერად.... ახალ წლამდე სამი დღით ადრე ანიმ კოტეჯი ნახა მესტიაში და მეხვეწა რომ წავსულიყავით რომ წელი ზღაპრულად დაგვეწყო, ანჯეიც ისეთი მიყურებდა არა რომ მეთქვა ნერწყვი გადამცდებოდა და დავიხრჩობოდი, ტელეფონი მე მომაჩეჩა მასწავლებელი ქალი ხარ უკეთ გამოგივაო,
- ეს არი აი მიდი გასულია ზარი უკვე,
ჩურჩულით ცქმუტავდა,
კაცმა მიპასუხა და მეც მალევე გავეცი პასუხი,
- საღამო მშვიდობისა, გამარჯობა,
ორჯელ მისალმებით დავიწყე რატომღაც,
- კოტეჯის გაქირავებასთან დაკავშირებით სწორად ვრეკავ ასეა?
- დიახ,
- ბოდიში თქვენი სახელი?...
მორიდებით ვკითხე
- თემური...
ბოხი ბარიტონით ჩაძახა ყურმილს
- დიახ ბატონო თემურ, დავინტერესდით კოტეჯით მშვიდად გვინდა შევხვდეთ ახალ წელს და თუ შეიძლება რომ დეტალურად მოგვახსენოთ,
ვთქვი და სწრაფად ჩავრთე სპიკერზე,
- კი, რათქმაუნდა ბუდე კოტეჯია მესტიაში ცენტრიდან 3 კილომეტრშია, ჰაწვალის ქვედა საბაგიროსთან ახლოს, ფიჭვის ტყის შუა გულში სრულიად იზოლირებულ ადგილას, ულამაზესი ხედებით და მყუდრო გარემოთი, გვერდიგვერდ სულ არის
10 კოტეჯი იმავე ადგილას, კოტეჯი არის "ორ სართულიანი" თითო ოთხი ადამიანის სამყოფი, ზედა სართული მოიცავს მხოლოდ საძილებელს კიბეებზე ასვლისთანავე თბილ მყუდრო ფუმფულა ფართო საწოლში ხარ და წინ სამკუთხედი უზარმაზარი შუშის ფონზე დათოვლილი ტყის ულამაზესი ხედია, ქვედა სართულზე არის გამოყოფილი ცალკე ოთახი, მაგიდა, სველი წერტილით, არის ძალიან მყუდრო და თბილი, გარედან აქვს მთელ კოტეჯს განათება და ზამთრის კვალობაზე კოტეჯში არის ნაძვისხე.....
- გასაგებია ფასი უკვე ვნახეთ, რაც მისაღებია, დაახლოებით ოთხი კოტეჯი ერთმანეთის გვერდით თავისუფალი არის?
- კი ჯერ თავისუფალია,
- თერთმეტი საათისთვის თუ იქნება დრო და თუ არ შეწუხდებით რომ დაგირეკოთ და კოტეჯის რაოდენობაც შეგატყობინოთ?
- კი არ არის პრობლემა დაგელოდებით
- მადლობა და კიდევ მაქვს კითხვა,
- გისმენთ,
- თუ არის სადმე დასაჯავშნი რესტორნის მსგავსი....
სიტყვა დასრულებული არ მქონდა გამაწყვეტინა,
- კი, ორ კილომეტრში, არის რესტორანი, თუმცა კოტეჯთან ათი წუთის სავალზე ჩვენც გვაქვს ოჯახური სამზარეულო უბრალოდ თავად მოგიწევთ მომზადება საჭმლის გვაქვს დიდი მაგიდა იმავე ადგილას ფასზე შევთანხმდებით,
- გასაგებია უღრმესი მადლობა შეგეხმიანებით.....
ანის ვუყურებდი რომელიც დახტოდა და ანჯეის პირზე ხელს აფარებდა რომ არ ეყვირათ, კაცს გავუთიშე თუ არა მაშინვე დივანზე ახტნენ ორივე და ახტუნავდნენ.....
გვიან ყველა ჩემ საბჭო სახლში შევკრიბე და დღევანდელი საუბარი გამოვუცხადე, რათქმაუნდა გადასარევად მიიღეეს ეს აზრი და წყვილებისთვის უფრო გადასარევი იყო, ყველაფერი დეტალებში მოვუყევი თემოც მოვიხმე და გავარკვიეთ ვის ვინ მოყავდა
- ვსო ესეიგი, მე, ანჯეი, ნანა, ნონა, ერეკლე, ანი, მამა, თემო, თემოს ნაშოჩკაც, ლექსო, მარი, თოკო და მარის მოყავს მეგობარი ხო? ვსო?
- ხო ეგ ვართ
დამიდასტურა ალექსანდრემ,
- ვსო თითო ორიანია ზუსტად ოთხში ვეტევით ვინაიდან მე შემკვეთი ვარ, ყველა ერთმანეთთან დაიძინებთ არაფერი მოგივათ და მე მარტო ვიქნები, ერთ კოტეჯში,
- მოინდომა,
- კაი შეღავათს გავაკეთებ ვინაიდან შენ დაქალს არ ვიცნობთ ის დავაწვინოთ ჩემთან ქვედა სართულზე
ვუთხარი მარის და მანაც სიცილით დამიქნია თავი,
- ვსო მე უკვე დაგაწყვილეთ
ვთქვი და გამხიარულებულებმა იკითხეს რანაირადო,
- ესეიიგიიი, დედა და მამა
ნანა დეიდა და ანჯეი, ერთ კოტეჯში,
ვთქვი და ანჯეის გავეკრიჭე, ნანასთან რომ შევსვი
- ერეკლე ანი და ალექსანდრე და მარი,
მხრების აჩეჩვით გავხედე ორივე წყვილს,
- ეგ მეორეში, მერე თემო და მაგის ნაშა, თორნიკე და შენი სტუმარი ერთად მარა ვინაიდან ერთმანეთს არ იცნობენ ხომ ვთქვი რომ თუ გაიწიწება და ასე შემდეგ ჩემ კოტეჯში შემოვიყვან ხოდა ეგეც მესამე
- და მეოთხე ჩემია,
ტაშის შემოკვრით ვთქვი,
პრეტენზიულობა არ დაიშვება პატივი მეცით....
იმ საღამოს როგორც ვთქვი 11 საათზე გადავურეკე კოტეჯის მეპატრონეს და ყველაფერი დაწვრილებით მოვახსენე..... ორ დღეში ყველა ჩაბარგებული ერთიანად ჩავლაგდით მანქანებში და მესტიისკენ "დავეშვით" შვიდ საათ ნახევარმა მგზავრობამ ლამის მოგვკლა ერთმანეთი არ გვენახა მანქანაშიც კი ისე შემთხვევით ვინც მოვხვდით ისე წამოვედით, ერეკლეს მანქანით ანი, ნანა ანჯეი, დედა და მამა მიდიოდა , აღარ გვინდოდა ამდენი მანქანით ბოდიალი, ვისთანაც რამდენი ჩაეტეოდა ისე ვიყავით
ალექსანდრესთან მოვხვდით მე მარი და მისი სტუმარი და თემომ თავის ნაშა და თორნიკე წამოიყვანა, საუბრის დროს გავიგეთ ვინ ვისთან იყო თორე ერთმანეთი ნანახი არ გყავდა, პირველები ჩავედით ალექსანდრეს მაიმუნობის გამო გზაში "გონკაობდა" მოდი ამას გავასწროთ მერე ეე ამან როგორ გადამისწროვო,
პირველმა ვნახე საოცარი სანახაობა მართლაც რომ საოცრება იყო მართალია მანქანა შორს გავაჩერეთ მთლად ცენტრში გზა აღარ მიდიოდა მანქანის, ამიტომ ყველა აბარგებულები ფეხით მივდიოდით წვივებამდე მოწვდენილ თოვლში, სასიამოვნო იყო თოვლის ჭრაჭუნი გზაში მარის წამოწყებით გუნდაობა გავაჩაღეთ, ტყის სილამაზეში ვიყავი ჩაძირული ფოთლებისგან გაშიშვლებულ ხეს თოვლი ფარავდა და ეს იმდენად ლამაზი იყო თვალს ვერ მოწყვეტდი, კოტეჯის მეპატრონე ვნახეთ გასაღები ჩამოვართვით და მეც მაშინვე ამორჩეულ კოტეჯში შევვარდი ისეთი ლამაზი იყო გარედანაც რომ სამკუთხედის ფორმის პატარა და მყუდრო შიგნით ზღაპრულად საყვარელი იყო ყველაფერი და მითუმეტეს მეორე სართული რომელიც მართლა ზღაპრული იყო, დნარჩენების მოსვლამდე დრო გუნდაობით გავიყვანეთ და უკვე რომ კარგად დავსველდით მაშინ გამოჩნდნენ დანარჩენებიც, თემო კოპებ შეკრული სახით მომიახლოვდა თორნიკე მის სახეზე დაძაბული იყო,
- რაგჭირს დაბალხმაზე მის გასაგონად მეც სახე შეცვლილმა ვკითხე,
- არაფერი
მითხრა და გვერდზე ამომიდგა
- გეტყობა სახეზე,
ისევ მის გასაგონად ვთქვი
- კაი ხალხო მოგესალმებით
ვთქვი და გასაღები მათ მივეცი ვინც უკვე დაწყვილებული მყავდა, ყველას ვუთხარი, თავის ადგილ სამყოფელი
- არა რათქმაუნდა, არ ვაპირებ მასთან დაწოლას,
დაძაბულმა ჩაიცინა სალომემ მარის სტუმარმა და მეც თორნიკეს გავხედე,
- რას უწუნებ
მხრების აჩეჩვით ვთქვი
- კაი ნუ მაშ ჩემ კოტეჯში ოღონდ დაბლა,
გავიცინე ბოლოს და ისიც უცებ დამთანხმდა, თემო კისერს ატკაცუნებდა და მეც უცნაურმა გავხედე,
- რა გჭირ...!
ისევ უნდა მეკითხა წეღანდელი სახელი გულში გავიმეორე და თემოს მზერას გავაყოლე თვალი,
- არ მითხრა რომ ისაა,
ვთქვი ისევ მის გასაგონად რადგან შორს ვიდექით,
- საღოლ მაგარიხარ ძლივს მიხვდი!
წამეცინიზმა და მეც მხრები ავიჩეჩე
- და მე რას მეჩხუბები მარის დიდიხნის მეგობარია ხომ არ გავგდებ, ვთქვი ისევ და სალომეს მზერაც რომ თემოსკენ იყო გამეღიმა, თემომაც მისი ქერათმიანი თემოსკენ მომავალი გრძელფეხება 'ნაშა'(ეკუნა) სხეულზე აიკრო და მაშინვე ტუჩებზე ვნებიანად და მოურიდებლად დაწვდა, ეკუნაც მაშინვე აყვა კოცნაში და ვფიქრობდი რამე ჩამერტყა თუ არა მათთვის პირველი სალომეს გავხედე რომელმაც იმხელა ნერწყვი გადაყლაპა თვალის არიდებასთან ერთად მეგონა გაიგუდებოდა, უკნიდან ჩუმად ვუბრწკინე, თემოს თუმცა რეაქცია არ ქონია უბრალოდ მალევე მოშორდა გოგოს,
- რა დაგემართა?
ღიმილით კითხა ეკუნამაც
- არაფერი უბრალოდ მომენატრე
ვნებიანი თვალებით დახედა გოგოს " მოენატრა" გავიმეორე და მარტო რო ვყოფილიყავით შემოვარტყავდი გონზე მოდი მეთქი მის გასწვრივ ანგელოზივით გოგო იდგა, ეს კიდე გრძელ ფეხება ქერათმიან მორიგ ნაშას დაათრევს...... ერთი დღით ადრე ჩავედით ერთ დღეს დავუთმეთ ყველაფრის მოწყობა ჩვენ გემოზე ვინაიდან ყველაფერი გვქონდა შვიდ რიცხვამდე შობამდე ვაპირებდით დარჩენას, ალბათ მეპატრონეს მილიონერები ვეგონეთ, იმ ღამეს ნანა და ანი გაქრა ანჯეიც თან გაიყოლეს და ერეკლემ გააქრო რადგან მან წაიყვანა მანამ წავიდოდნენ ნანას ფერი სახეზე არ ედო თუმცა აღარაფერი მითქვამს, იმ ღამესაც კი არ მოსულან არც ანი და არც ნანა ერეკლე და ანჯეი მოვიდა მხოლოდ, ანჯეი ისე ბედნიერი იყო ვერ ვცნობდი მუდამ ცქმუტავდა რა გჭირს მეთქი რომ დავუსვი მითხრა ხვალ სანტა უნდა მოვიდესო და როცა ანიზე და ნანაზე ვეკითხებოდი მითხრა რომ რაღაც უნდა გაეკეთებინა ნანას სახლში გაოგნებული ვიყავი შვიდი საათი იმგზავრა იმიტომ რომ რაღაც დარჩა გასაკეთებელი აქედან წასულ გაფითრებულ ნანაას....
სამზარეულოში ხშირად ვიყავით დიდი დივანი და ტელევიზორი იდგა, რაც სრულიად აკმაყოფილებდა ჩვენს მოთხოვნებს საღამოს გვიან კოტეჯის ლამაზი განათება ყოფნიდა გარეთ კოტეჯის წინ ადგილს საღამოს ჩვენც გამოვედით, ვინაიდან ყველას გვქონდა რეზინის რბილი მრგვალი სკამი რომელიც ბურთის დაჩუტულ კამერას გავდა თუმცა თბილი იყო, წრეზე დავაწყვეთ და გაფუთნულები ვსაუბრობდით ყველანაირ თემაზე, ხშირად ყურადღებას თემოს საქციელი იბყრობდა მას მერე რაც დედამ ანჯეი წაიყვანა გაცივდები და თან გეძინებაო მასაც აღარ უნდოდა ჩვენთან ყოფნა უკვე გვიანი იყო, მამას უკვე კაი ხანი იყო რომ ეძინა რადგან ადრე იძინებს ხოლმე ბავშვებიღა დავრჩით გარეთ და თემაც უფრო მათთვის მისაღებ თემაზე წამოიჭრა, მათ ვუსმენდი ხანდახან გავხედავდი ჩემს გვერდით მჯდომ სალომეს და გავუღიმებდი ხოლმე როგორც ის, თემოს ვუყურებდი ხოლმე რომელმაც ეკუნა კალთაში ჩაისვა მის ყელში ჩაერგო თავი და გამაღიზიანებლად კოცნიდა, ამავდროულად სალომესკენ გამოაპარებდა მზერას თითქოს მის ჯინაზე აკეთებდა ამ ყველაფერს, როგორც ეს პერიოდი მთელი სამი თვე ხშირად უწევდათ ერთმანეთის ნახვა, ერთი გზის გამო თვალი უკვე შეეჩვია ერთმანეთის მზერასაც და ვფიქრობ მონატრებულზე მათი სიყვარული უფრო გაღრმავდა
- კაი მე წავედი უკვე ძაან შემცივდა აბა ჰეთ
უცებ წამოვდექი და პასუხს დაველოდე
- კაი მიდი თუ რამე ზარი და შენთან ვარ
ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა ერეკლემ და მეც თავი დავუქნიე,
- მეც წამოვალ
ამყვა სალომეც და მეც ღიმილით დავუცადე
- ტკბილიძილი გოგოებო,
მარი დაგვემშვიდობა და მეც აღარავისთვის შემიხედავს გამოვბრუნდი.....
- მოიწყინე მემგონი
სახლში შესულებმა ვუთხარი და გავხედე
- არა
გააპროტესტა უცებ თუმცა ნამდვილად არაფერი ეტყობოდა ბედბიერების
- კაი რავი თუ გინდა მაღლა ადი დაბლა მე ვიქნები,
- არა რას ამბობ, აქაც გადასარევად ვარ
გაიცინა და აზუზუნებულ ტელეფონს მანამ უპასუხებდა ბოდიში მომიხადა
- გისმენ
უცებვე უპასუხა და შემონგრეულ კარებზე გული შიშისგან მიფრთხიალებდა
- ნელა ვერ შემოხვალ ბიჭო?!
უხეშად მივაძახე თემოს და სალოსაც რომ გული ხელზე ედო მივხვდი რომ მხოლოდ მე არ შემეშინდა,
- ხო ვიფიქრე ვისაუბრებდით მანამ სანამ დაიძინებდი,
ღიმილით მითხრა და მხოლოდ ჩემი მაყურებელი მოიწევდა ჩემსკენ,
- ვაიმე ლევაანიიი!
შეცხადებით გაცა პასუხი ტელეფონში მოსაუბრე ადამიანს სალომემ და ბოდიშის მოხდით მანიშნა რომ გავიდოდა, ისიც გარეთ გავიდა საუბარშივე და გასულს გახედა თემომ
- გისმენ
- ვის ელაპარაკება
- რა შენი საქმეა,
უცებ გავეცი პასუხი
- კაი შენ რაღაზე ბრაზდები?
მითხრა და სკამზე დაეშვა,
- რა რაზე! მაღიზიანებს ის სირაქლემა!
პირდაპირ გავეცი პასუხი და მაშინვე ახარხარდა
- რაა?
ხარხარი ამოაყოლა და წინ გადმოწული იქით-აქეთ გადაშლილ ფეხებს იდაყვით დაეყრდნო,
- ნუ კი იცინიხარ გონება გაანძრიე, არ დაიღალე ამ ბავშვური ქცევებით? აღიარე რო იმ სირაქლემის მიმართ საერთოდ ყველანაირი ვნება გაგიქრა რაც სალომე გამოჩნდა და იმასაც ვერ იტყვი რო სალომეს გამოჩენის მერე იმ გოგოსთან იწექი! და არც დაწვები კიდე
- აუ ჩემი რაიყო, რა მიწინასწარმეტყველა ბო*იშვილი ვიყო
თავის გადაქნევით თქვა
- თუ ნერვების მოსაშლელად მოხვედი შეგიძლია წახვიდე კარები იქით არის,
ვთქვი და ხელი კარებისკენ გავიშვირე
- მაგდებ?
- მე ვთქვი, თუ!
თმა უკან გადავიწიე
- მეგი რა ადვილად გამოგდის საუბარი,
ისევ წინ წამოიწია ჩაფიქრებით
- გოგო რომელიც გამირბოდა ახლა გამოჩნდა აღმოჩნდა რო რაღაც დედამო*ყნულს ვგრძობ კიდე საოცრება რო შენ გითხარი ამისთანა რა მიქენი არ ვიცი და მეუბნები რომ იმ გოგოსაც აქვს რაღაც გრძნობები რომელიც ზიზღით მიყურებს და რამეს რომ ვეტყვი პასუხს ან მიგდებს ან მეუხეშება.....
ერთმანეთს მიაყოლა ყველაფერი და მეც გაშლილი ხელი შუბლზე მივირტყი,
- ზიზღით კი არა მე გამოვიტანდი და კალაშნიკოვის ავტომატით ჩაგცხრილავდი, მთელი დღე ის გრძელი რაღაც გაზის პირში გიძვრება სუნთქვის საშუალებას არ გაძლევს, ან საერთოდ ის რეალურად მიგწონს? ტვინი გემოვნება ორივემ ერთად ლეფთ ზი ჩათო?
გავღიზიანდი და უკვე აღარც დამიმალავს ამოვფრქვი ყველაფერი,
- და რა ვქნა მეგი პირდაპირ მივიდე გრძნობები შენ მიმართ მქონია იმას რო ვ*იმავდი წუხელ დაიკიდე ახლა შენთან მინდათქო? ანუ ხო მკითხავდა ყ*ე ხო არ ხარო!
სკამზეც ვეღარ ისვენებდა
- მერწმუნე მაგას თვითონ დაიკიდებს შენ ნაბიჯებს ელოდება ის ხო გოგოა
- აუ მეგი!
წამომიფრინდა უცებ,
- სასიამოვნო საუბარი იყო გული სითბოთი გამეჟღენთა
- გშა რა
დაჭყანვით ვთქვი და ისიც დიდი ნაბიჯებით გავიდა
- შენ კიდე შედი სახლში რო იძუძგები,
უხეშად მიაყოლა სალომეს და ისევ დიდი ნაბიჯებით განაგრძო სვლა, სალომემ გაოცებული გახედა და მხრების აჩეჩვით დაბნეული ნაბიჯებით უკან- უკან გახედვით შემოვიდა სახლში,
- რა უნდოდა?
- არც თვითონ იცის
მხრების აჩეჩვით ვუთხარი,
- კაი მიდი ისაუბრე მე ავალ დავისვენებ თუ რამე ამო,
დავაყოლე და მანაც თავი დამიქნია და ტკბილიძილი მისურვა, მაშინვე თბილად შევწექი მუმფულა საოცარი ხედის საწოლში,
- როგორ მინდა შენც აქ იყო,
ვთქვი უფრო საკუთარი თავის გასაგონად თქმა გამომივიდა, ატირბულ გულზე მივიჭირე ხელი, მეორე ბალიშს ჩავავლე ხელი და ჩავეხუტე, ვეცადე ყველანაირი ფიქრის გარეშე დამეძინა......
დილა და დღე რომელიც ბედნიერად უნდა დაწყებულიყო თუმცა უცნაური ხასიათით გავიღვიძე, მთელი დღე უცნაურად ვიყავი ნანა სრულიად შეცვლილი დაბრუნდა და მეც გაოგნებული ვუყურებდი ერთ დღეში ამხელა ტრანსფორმაცია რანაირად? ვერ ვხვდებოდი რა შეეცვალა თუმცა ერთიანობაში შეცვლილი იყო, მხიარულ ანისთან ერთად რა ხდებოდა კითხვაზე ერთი პასუხი ჰქონდათ სანტა დაიქირავეს უმეტეს დროს სამზარეულოში ვატარებდით იქ ხომ საჩვენოდ ყველაფერი იყო და ყველა ერთდროულად ვეტეოდით იმდენად დიდი იყო, ერეკლე და ანი გასულები იყვნენ, ქალაქში რაღაც რაღაცეების საყიდლად 12 საათისთვის ვემზადებოდით ყველას გვიხაროდა კიდევ ერთი ახალი წელი, მამა დივანზე იჯდა და მის წინ მჯდარ ალექსანდრეს ესაუბრებოდა, გოგოები ანჯეისთან ერთად თამაშობდნენ, თოვლში ნანა დიდი მონდომებით ემზადებოდა უკვე საღამოს მე და დედა ვტრიალებდით სამზარეულოში თან ვსაუბრობდით, საუბარში გართული ინსტიქტურად ვაკეთებდი ყველაფერს, მექსიკური კარტოფილი მწარე სოუზით, ხელებს დიდი მრგვალი იტალიური პიცაც მიყვა ბევრი ყველით, ეს უბრალოდ ძალიან მინდოდა რომ გამეკეთებინა, დედას დავალებული საჭმელებიც მივაყოლე და რომ ვიცოდი ნახევარ საათში ახალი წელი დაიწყებოდა მიხაროდა, კარებზე რომ აკაკუნებდნენ ვიყვირე გააღეთთქო და ფანჯრიდან გავიხედე ანჯეი ხტუნვით მოდიოა, გაიზარდა და ჯერ ისევ სანტა უხარია ჩემი არ იყოს, ანი შემოვარდა რომელიც ცქმუტავდა
- მოვიდა მივიდაააა სანტაა
იყვირა და ისევ გავარდა
- ვერ ხარ რა,
სიცილით ვუთხარი და ქვაბს ამოვურიე, დედამაც კი დატოვა ადგილი მოაჯირებიდან ჩანდნენ ნახევრად და მეც იქიდან ჭყეტას გადავწყვიტე საქმე მომეთავებინა და გავსულიყავი, სწრაფად დავდე ხის კოზვი 'სნიგურაჩკას' მსგავსი შავ მუხლის მაღლამდე კაბაზე ხელი დავისვი და გავედი, ნაძვისხესთან იყვნენ მოგროვებულები და მეც მათკენ წავედი სანტა წამით ავათვალიერე მაღალი რომელსაც ფორმაშიც კი მიმზიდველი სხეული ჰქონდა, პატარა წითელ ტომარას ხელთათმანებში გაფუთნულ ხელებს უჭერდა თითქოს ვინმეს უნდა მოეპარა, ანიმ დაიწყო მის მაგივრად საუბარი, დიდად არ მიმიქცევია ყურადღება, ხელოვნურ წვერს აწვალებდა ცალი ხელით სანტა, ქუდი თვალებზეც ჩამოფხატებული ჰქონდა ნეტავ ასე რას ხედავს ანნ რანაირად მოძრაობს, გავიფიქრე ჩემთვის თვალების დახრით და მოლაპარაკე ანის "დავუგდე ყური"
- ეგრე ნუ მიყურებ ქუდი უბრალოდ დიდი მაქ!
ხმამაღლა ვფიქრობდი? გავიყინე, თუ ჩემ ფიქრებს კითხულობს, ექოდ ჩამესმოდა მისი ბოხი თუმცა სასიამოვნოდ ნაზი ხმა, გული ამიჩქარდა სანტას შევხედე დაძაბული სახით გული იმდენად ამიჩქარდა ტკივილს იწვევდა, მეც ხელი ინსტიქტურად მივიჭირე,
დივნისკენ დავიხიე და ჩამოვჯექი, - კარგად ხარ ჩემო პატარა?
ჩემ წინ ჩაიმუხლა ალექსანდრე და დანარჩენებიც აქეთ გადმოიწივნენ
- კი, კი,
ვთქვი და ღრმად სუნთქვა ამოვაყოლე
- უბრალ.....
განვაგრძე სიტყვა და როცა სანტამ ჭიქით სავსე წყალი მომაწოდა სიტყვა შუაში გამიწყდა, სანტას ავხედე ცივი ოფლი მასხავდა და მაღიზიანებდა ოღონდ ისევ ეს არა, პანიკური შეტევა?
უკვე შიშში გადამდიოდა უაზრო გულის აჩქარება ცივი ოფლი და ნერვოზულად ღრმად სუნთქვა, ვეცადე არ ავყოლოდი და საღამო არ ჩამეშხამებინა ნახევარ საათში ახალი წელი იყო რაც არ მინდოდა გამეფუჭებინა დედას აღელვება უკვე ძალიან ეტყობოდა, სანტას წყალი გამოვართვი და მოვსვი,
- კარგად ვარ უკაცრავად,
ვთქვი და ვეცადე არაფერი აღარ შემემჩნია
- დარწმუნებული ხარ?
ერეკლემ მომისვა სახეზე ხელი და ჭიქა გამომართვა
- კი კი კარგად ვარ დასხედით
გავიღიმე და წინ ვანიშნე, ეჭვის თვალით მიყურებდნენ თუმცა კიდევ რამდენიმეჯელ რომ გავიმეორე კარგად ვარ მეთქი ეცადნენ ისევ მხიარულებას დაბრუნებოდნენ, საჩუქრებს არიგებდა სანტა ყველას შეხვდა ჩემი ჩათვლით წითელი საშუალო ზომის ყუთი გადმომაწოდეს და მეც მითხრეს გახსენიო, მართალია საჩუქრებიც ზედმეტად ადრე დაარიგეს თუმცა დიდი ალბათობით ეჩქარებოდა სანტას ისიც კი გამიკვირდა ამხელა ხალხთან ერთი ბავშვის გამო რომ მოვიდა და ისიც კი დიდია უკვე,
- ჰე გახსნი მეგი?
თემომ შემოიდო ერთი ფეხი მეორე ფეხის მუხლზე და დივანს მიეყრდნო, მხრების აჩეჩვით შემოვხსენი გამჭვირვალე ცელოფანი, სამამდე დავითვალე და ყუთს თავსახური გულის აჩქარებით მოვხადე, ყუთში მწვანე ნაჭრის ზემოთ გრინჩის მასკა დამხვდა, სამხიარულოდ მათ ეყოთ თუმცა მე გაფართოებული თვალებით ავხედე სანტას, კიდევ ჩავხედე ყუთს და გრინჩის წინდებიც თან დაყოლოდა, ვინ უთხრა ვინ შეუკვეთა, ორი წლის უკან ლუკას უნდა ეჩუქებინა ჩემთვის ეს საჩუქარი, მაშინვე ბოლო დღე ამომიტივტივდა, ბოლო სიტყვები " მიყვარხარ" რომელიც გულიდან არადა არ ვარდებოდა, არც მისი ცხელი ხელები ყოველ ღამე მისი ღიმილი სიცილი გაბრაზება, ყველაფერი სიკვდილამდე რომ მენატრებოდა, ფიქრებში ვცდილობდი გამეყარა მასზე ფიქრები დამეჯერებინა რომ ის მოკვდა რომ მისი სხეული ტყეში იპოვეს ' წავიდა, მოკვდა დამტოვა გეყოფა ეს წყეული, დავიღალე მასზე ფიქრებით ტანჯულად გატარებული ცხოვრებით' არც არსებობდა მისი გამოჩენა კოშმარი იყო ცუდი დასასრულით.... ფიქრებშივე გულ აჩქარებულმა გავხედე სანტას რომელმაც სწორედ მაშინ აიწია თვალებზე ჩამოფხატებული ქუდი, ზედმეტად ლამაზი მოყვანილობის მუქი გამოყვანილი კუპრივით თვალებს წავაწყდი, დივანს წავავლე ხელი სუნთქვა უფრო გამიხშირდა იმდენად ღრმად ვსუნთქვაში სისუსტეს ვგრძნობდი თან თვალებში მიბნელდებოდა ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ჯერ შეხორცების პერიოდში მიმდინარე გული ხელთავიდან გადაიხსნა ძლიერ ტკივილს ვგრძნობდი და ახლა გულზე წავივლე ხელი
- დედი კარგად ხარ?
სახე შეეცვალა დედას ისე წამოვარდა ადგილიდან
- დედაა.... მტკივა
ღრმად ნერვოზულად ვსუნთქვადი პანიკაში გადავდიოდი, ცრემლები შიშისგან მდიოდა მოჩვენების მეშინოდა სწრაფად წამოვდექი
- წავალ დავწვები ბოდიში არ მინდოდა ასე მომხდარიყო
ცრემლებს ამოვაყოლე ერეკლეც წამოწეული ჩემ წინ იდგა
- რა გჭირს? რა გტკივა?
მეკითხებოდა ისიც დაბნეული სანტას გავხედე რომელსაც მუქი თვალისფერი თმის რამდენიმე ღერი ქუდიდან ჩამოშლოდა, უფრო და უფრო მაკავებდა ძლიერი ტკივილი სუნთქვას მიკავებდა,
- მეგი რა გჭირს?
ტონს აუწია შეშინებულმა ნონამ
- ის თვალებია დედა
ამოვიხრიალე აკანკალებული ხმით, სანტასკენ ორი ძლივს გადაგმული ნაბიჯით მივუახლოვდი და ისიც ფეხზე რომ წამოდგა ავხედე,
- ღმერთო
დაბალხმაზე ამოვაყოლე, მეშინოდა დაბნეული ვიყავი არ მინოდა მოლანდებები დამწყებოდა არ მინდოდა უკვე ყველგან მის თვალებს ვხედავდე ასე არ უნდა მომხდარიყო თან ამდენი წლის მერე, ხელი კანკალით ავწიე მისი ხელოვნური თეთრი წვერისკენ სანტა არ გაწეულა და მეც ხელი შევახე მის წვერს,
უნდა ჩამომეხსნა უბრალოდ არ შემეძლო ცრემლები მდიოდა მეშინოდა
- რას აკეთებ?
დაბალ ხმაზე იკითხა ანიმ რომელიც ჩემ სმენას არც კი მიწვდა, ნანა დედაჩემს ეფარებოდა პირზე ხელს იფარებდა თან თვალები ჩაწითლებოდა სანტა არ ინძრეოდა, უფლებას მაძლევდა გამეკეთებინა ის რასაც ვაპირებდი, არ შემეძლო არ შემეძლო შემეხედა გული გამისკდებოდა, ვინაიდან მოჩვენება იქნებოდა ვერ იდგებოდა ჩემს წინ ადამიანი რომელიც ორი წლის წინ გარდაიცვალა, მხოლოდ მოჩვენებები თუ დამეწყო პანიკური შეტევის გამო,
თვალები დავხუჭე და წვერი ჩამოვუწიე
- აუ დედაა,
ხმამაღლა ავტირდი და ძალების მოკრების შემდეგ, შევახე გაყინული თითები მის სახეს, მთელ სხეულში უცნაურმა გრძნობამ დამიარა სახეზე ხელი მოვუსვი თვალები ტუჩებზე გადავუსვი ხელი მეგონა ხელებზე თვალები მქონდა გულში ვამტკიცებდი რომ ის იყო, ჩემ წინ მოჩვენება იდგა ან 'გავგიჟდი'
- გთხოვთ ის არა
ისე ჩუმად ამოვთქვი ძლივს გაიგეს ჩემი ხმა და ხელი სწრაფად მოვაშორე
- დაწყნარდი გემუდარები მეგი, ვიცი რასაც ფიქრობ ვიცი რომ ეს ყველაფერი წარმოუდგენელია, არაფერი არ გჭირს რეალობაა სხეულიც რომელსაც ეხები და რომელსაც ამტკიცებ რომ ისაა მაგრამ მიგატოვა
თვალ დახუჭულს ჩამესმოდა ხმა და მეც შიში უფრო და უფრო მიმძაფრდებოდა
- მეგი არ მომკვდარა
დაბალხმაზე ჩამესმა ერეკლეს ხმაც ყველაფერს ერთად კანკალიც დაემატა გრძნობა მქონდა ისეთი თითქოს გონება უნდა დამეკარგა თვალებს შიშისგან ვერ ვახელდი ვკანკალებდი ცრემლები მდიოდა სახეზე ფერი აღარ მედო ხმა არ ამომდიოდა
- მე არა , არა არა არა!
ტონს ვუწევდი თან თავს ნერვოზული ქნევით ვაქნვდი იმდენად ძლიერად ვაჭერდი თვალებს ერთმანეთს ტკივილს ვგრძნობდი
- გადარჩა ვიცი რა ზღაპრულად ჟღერს როგორი არარეალურია უბრალოდ ის არ მომკვდარა მისი ცხედარი ტყეში არ უნახავთ კი მას ლუკა ერქვა თუმცა არ იყო ეს, ლუკამ იტალიაში ამოყო თავი ყველაფრის გარეშე ისევ და ისევ ახალი ცხოვრება დაიწყო....
- არა არა ის არაა, ის არა!
კანკალით ვიქნევდი არას ნიშნად ხელს ნერვოზული ყვირილთან ერთად ვტიროდი და თვალებს ცოცხალი თავით არ ვახელდი
- მეგი გაახილე თვალები ეს სიმართლეა,
დაბალი ხმით გავიგე ერეკლეს დაძაბული ხმა და მალე მისი შეხებაც მკლავზე
- არამეთქი!
მისი ხელი უხეშად მოვიშორე
- მეგი გაახილე თვალები! შენ წინ დგას!
მიყვირა ანამ
- არამეთქი!
ვუღრიალე მაშინვე საერთოდ არავის ხმა აღარ მესმოდა გარდა ტირილისა
- ის წავიდა! მიგვატოვა!
- ჰო მაგრამ დაბრუნდა დეე ხომ ამბობდი რომ ის არ მოკვდა გახსოვს? არცერთ 'რიტუალს' დასწრებიხარ არც ეგ გახსოვს? ახლა რატომ ამბობ რომ მოკვდა? დაბრუნდა მართალი იყავი ის არ მომკვდარა უბრალოდ გაუჩინარდა
ტირილით მესაუბრებოდა დედა ცდილობდა აეხსნა რომ სასწაულები ხდება
- ჰო მეგი ჩემო ლამაზო შენ წინ დგას გიყურებს და მასაც კი სდის ცრემლები მასაც სტკივა იგივენაირად სტკივა როგორც შენ
აკანკალებული ატირებული ნანაც ჩაერთო მე კი არ მინდოდა დამეჯერებინა ადამიანის დაბრუნება რომელიც ორი წლის წინ მკვდრად გამოაჩინეს მასთან ერთად მოვკვდი მეც რომლის გამოც ყველა 'ტაქსისტი' მძულდა
- კაი გეყოფათ! გეყოფათ!
უნებურად ჩავიკეცე მეგონა თავი ახდილი მქონდა ყველაფერი მტკიოდა როგორც შიგნიდან ისე ფიზიკურად, ყურებზე მივიჭირე ძლიერად გაშლილი ხელები და ტირილით გადაწეულმა
- აღარ შემიძლია! ასე აღარ შემიძლია!
ხმაც კი აღარ ამომდიოდა ჩახლეჩილი ხმით ვტიროდი ყოველ წამს მეგონა გავითიშებოდი დედას ტირილის ხმა გაისმა და მისი გაქცევაც მას კიდევ მიყვა ორი ფეხის ხმა....
- მეგი მეგი
ჩემ წინ ჩაიმუხლა ნანა
- ამომხედე მეგი
გამასწორა თავი მისკენ ამაწევინა და ჩემი ხელები მისაში მოიქცია
- დაწყნარდი! დამშვიდდი
წყნარად მესაუბრებოდა
- თვალებს არ გაახელ?
მკითხა და მეც სწრაფად გავაქნიე უარის ნიშნად კალთაში ჩავუდე თავი და მანაც თავზე მოფერება დამიწყო
- მესმის შენ ახლა რასაც გრძნობ პირველად გუშინ გავიგე მის შესახებ გუშინ ამდენიხნის მერე ვნახე ჩემი შვილი წარმოგიდგენია როგორ ვიქნებოდი ხომ ასეა, არ მეჯერა იმის რასაც ვხედავდი მისი ცხოვრებაც ხო შეიცვალა მთელი ორი წელი იყო იტალიაში არაფრის გარეშე, რაც ეცვა მხოლოდ იმით აღმოჩნდა სხვა ქვეყვანაში სხვა ქუჩაში, წარმოიდგინე რამდენი რამის გაკეთება მოუწევდა რომ ჩვენამდე ისევ მოეღწია სრულად არც მე ვიცი რამდენი დაბრკოლება გადაიტანა მაგრამ ის აქაა ჩვენთან, ისევ დაგვიბრუნდა ისევ მთელი გავხდით ისევ გამთელდა ჩვენი ოჯახი
წყნარად მყოფმა ისევ დავიწყე ტირილი
- მოდი წამოდექი ჩემო საყვარელო
მასთან ერთად წამომაყენა და ხელები მიშვა თუმცა მალევე დამიბრუნდა ცხელი ხელები
სუნთქვა აღარ მეყო ტუჩები დავაშორე ერთმანეთს რომ ღრმად სუნთქვით შემეძლო ჰაერის უკმარისობა დამეხშო
გული წამით გამიჩერდა და მეც ზუსტად იმ მომენტში ლამის ჩავიკეცე თუმცა სხეულმა ძალების აღდგენა მოასწრო და ისევ ფეხზე ვიდექი, ძლიერი ტკივილი დაიწყო გულმა და ხელები ტკივილისგან მოვუჭირე ტკივილს "ა ა ა ა' ნაწყვეტ- ნაწყვეტ ამოვაყოლე
- რა მოგივიდა?
დაბალხმაზე მისი ხმაც ექოდ ჩამესმა ყურებში
- არ შემიძლია! მტკივა ნუ მეხები გთხოვ, ნუ მეხები!
ტირილით მოვშორდი
- თვალები გაახილე მეგი
ისევ მისი ხმა გავიგე და უარესად ვიწყებდი ტირილს მისგან საპირისპიროდ შევტრიალდი გზის დასანახად გავახილე მაშინ თვალები და სამზარეულო სწრაფად დავტოვე, ტირილით გავრბოდი თოვლში და ზევიდანაც სასიამოვნოდ ცვიოდა მსხვილი ქათქათა ფანტელები რომელიც წვიმის წვეთებად ქცეული ჩემს გამოფხიზლებას ცდილობდა
- ღმერთო, რეალურია? ნამდვილად აქაა? ნამდვილად შემეხო? მისი ხმა ისევ გავიგე?
გზაში ტირილით ხმამაღლა ვსვამდი კითხვას და ძლივს გავრბოდი ღამით თოვლისგან განათებული იყო ტყე, რამდენჯელ წავიქეცი გზაში არ მახსოვს ტყეში საბოლოოდ ჩავეშვი თოვლში მუხლებით უძალოდ...
"გაიღვიძე მეგი გაიღვიძე" ხმაზე უცებ წამოვხტი საწოლიდან ტირილით, გული ამოვარდნაზე მქონდა "სიზმარი იყო" ისევ უცნაური ხმა ჩამესმა შემეშინდა და ტირილი უფრო დავიწყე 'სიზმარი იყო?' ისევ უცნაურ ხმას მიჩვეულმა განვაგრძე ტირილი, ჩაბნელებული იყო ოთახი თითქოს დაბურულად ვხედავდი ყველაფერს,
'გამოფხიზლდი' მიღრიალა ხმამ და მეც შეხტომით ყურზე ხელების აფარებით დავხუჭე თვალები ' გამოფხიზლდი' უარესად გაღიზიანებული ხმით ღრიალებდა ხმა და მეც ყურებზე ტირილით ვიჭერდი ხელებს ღრიალისგან გამოწვეული შიშის დასახშობად 'ოხ შენი' იღრიალა ისევ და თავში ძლიერი ინერციით დამეცა რაღაც რაზეც უცებ გავახილე თვალები... ბნელ ტყეში თოვლი ათეთრებდა არემარეს, თოვლში მუხლებით ვეგდე.... მციოდა ხელები ჩამოვიხსენი, თავზე ხიდან ჩამოვარდნილი თოვლის გუნდა დამცემოდა, შიშისგან და სიცივისგან ერთდროულად ვკანკალებდი, რა მოხდა? გაოგნებულმა მიმოვიხედე, უფრო შემეშინდა, წამოვვარდი და ისევ მოუხედავად გავიქეცი, კოტეჯში შევვარდი სალომეს ოთახში შევაჭერი კარები ხელის მიკვრით მივკეტე კარებისგან ზურგით შესვლისთანავე წავივლე სახეზე ხელები
- ცუდად ვარ!
საკუთარ თავს ვეუბნებოდი და გულზე ხელს ვიჭერდი
ღრმად ვსუნთქავდი, ატკიებული თავიც ნერვებს მიშლიდა თვალებიც ძლიერად მეწვოდა, საათს მოვკარი თვალი სულ რაღაც 15 წუთიღა იყო დარჩენილი, ოთახს მოვავლე თვალი და ხელები ჩამოვუშვი
- მეგი
კარების ხმასთან ერთად ჩემი სახელის გაგონებაზე გულმა აჩქარება საგრძნობლად იმატა, თვალები ხელახლა დავხუჭე ნეტა შუქი ამენთო ნეტა ამენთო შუქი მეშინოდა,
გვერდზე შევტრიალდი და თვალებს ძლიერად ვხუჭავდი
- თვალები გაახილე
- არ შემიძლია
ვთქვი და ხელახლა დავიწყე ტირილი
- ნუ ტირიხარ
თქვა და ფეხის ხმა მესმოდა ვხვდებოდი რომ მიახლოვდებოდა
- მინდა რომ შეგეხო
- არა!
სწრაფად შეშინებული ხმით ვთქვი და უკან დავიწიე
- ვცადოთ
- არა! მეშინია
სწრაფად დავაყოლე ისევ ტირილით
- ნუ ტირი
ისევ წყნარად მითხრა და როცა მის ხმაზე ყველაფერი ყველანაირი გრძნობა ერთდროულად მიტივტივდებოდა მიკვირდა რომ ისევ ფეხზე ვიდექი
- რატო არ ახელ თვალებს?
- მეშინია
- ჩემი?
- თან მეშინია რომ ისევ მიმატოვებ
ამოვიტირე ღრმა შესუნთქვით
- ვიცი რომ მელოდებოდი
ისევ ეს წყნარი ხმა
- ჰო გელოდებოდი!
ტონის აწევით ამოვიტირე
- ხო და მოვედი შენთან ვარ თვალები გაახილე რომ დამინახო
- აუუ არა
ისევ ამოვიტირე
- ნუ ტირიხარ თვალები გაახილე არსად არ წავალ
წყნარად მითხრა თუმცა მის ხმაში ბრძანებლური ტონიც შეინიშნებოდა
- ჰო მაგრ...
- გპირდები!
გამაწყვეტინა სიტყვა მიჭირდა მისი მითითების შესრულება მეგონა რომ ისევ წავიდოდა მეგონა ჩემი წარმოსახვა იყო მეგონა გავგიჟდი
- მიდი მეგი
კიდევ ერთხელ გამიმეორა ნელ-ნელა შიშით ვახელდი თვალებს და როცა საბოლოოდ გავახილე ის იქ არ ყოფილა ჩემს წინ პატარა ფანჯარა იყო ღია და იქვე დაკიდებულ ცელოფანს შემოსული ნიავი აშრიალებდა წამით ვერაფერი ვთქვი და შემდეგ ხმამაღალი ტირილი დავიწყე თან სახეზე ხელები ავიფარე
- მატყუარა ხარ ვერ გიტან!
ტირილს ამოვაყოლე მაგრამ მალევე ვიგრძენი სახეზე აფარებულ ხელებზე ცხელი მტკინვეული შეხება
- მოიცა, მე შენ უკან ვიდექი
წყნარად ჩამომახსნევინა ხელები და ხმა შუაში გამიწყდა როცა მართლა დავინახე როცა ისევ შევხედე თვალებში, ხელები მომაშორა იმის შიშით რომ მისი შეხება მტკენდა
- მეგი ჩემო პატარა
წარბებ შეხრილმა თავის გვერდზე გადახრით ნაღვლიანი მზერით დამხედა და თავს ძლივს იკავებდა რომ არ შემხებოდა, ტირილს ვუმატე მისი დანახვისას სადაც ბედნიერების ცრემლებიც გარეული იყო იმის ბედნიერებით რომ ვხვდებოდი ის ნამდვილად ჩემ წინ იდგა, ყველანაირი ფიქრის გარეშე ვეტაკე, გულზე ავეკარი მისი შეხებით გამოწვეული ტკივილი დავაიგნორე ხმამაღლა ვტიროდი და თან მას ვეკრობოდი მანაც ძლიერად მომხვია ხელები
- ჩემო პატარა... ჩემო ცხოვრება...
საუბრობდა თან ხელებს მხვევდა თან თავზე მკოცნიდა
აღუწერლად მრავალფეროვან ემოციებში ვიყავი ძლიერ ტკივილს, სიხარული ბედნიერება გაკვირვება... ყველაფერი ერთდროულად მოყვებოდა ტკივილი დიდხანს არ გამგრძელებია ჭრილობა შეხორცდა და ტკივილი უზომო სიამოვნებაში ბედნიერებაში გადაიზარდა
- ლუკა
ამოვიტირე მისი სახელიც
- აქ ვარ, აქ ვარ არსად წასვლას არ ვაპირებ
- ტკივილამდე მენატრებოდი, ვერცერთ ჩემ გატარებულ წამს ვერ ვიტანდი სამყაროზე ყველა მძულდა შენც კი მძულდი
- ვიცი ჩემო პატარა
ხელს მისვამდა სასიამოვნოდ თავზე და თან მკოცნიდა
- ახალი წლიდან ახალი ცხოვრება დაიწყება ყველა ერთად ვიქნებით
ჩემიანად ჩამოჯდა, მის კალთაში მოთავსებულს პატარა ბავშვივით მიკრობდა თან ჩახრილი თავით შუბლზე მკოცნიდა თვალები მენაბებოდა ტირილისგან დაღლილი ვიყავი ყელი დაჭიმული მქონდა თავბრუ მეხვეოდა მაგრამ მკლავები სხეული და მისი გულის ცემა რომელიც მამშვიდებდა რომლის გამოც ცემდა ჩემი გული, სრულიად მავიწყებდა ყველაფერს მის გარდა
კარები პატარაზე შემოიღო და მეც გავიხედე ანჯეიმ შემოყო თავი წამით და რომ დაგვინახა უცებ გავარდა, ლუკას არც კი გაუხედავს ძლიერად მეხვეოდა....
.........
ანჯეიმ სირბილით აანთო ტელეფონში შუქი და უშიშრად გარბოდა ტყეში სამზარეულოს სახლის მიმართულებით პატარა ხმაზე თუ გაუვლებდა შიში გულში თუმცა რომ მიხვდებოდა რომ თოვლის ხმა იყო რომლის სიმძიმეც ტოტმა ვერ გაუძლო და ძირს დაშვების საშუალება მისცა გზას დაწყნარებული გულით აგრძელებდა სამზარეულოს კარები შეანგრია და დივანზე ჩამომჯდარ დადუმებულ ხალხს მოავლო თვალი ნონას თავი ხელებში ჩაერგო ნანა დაჭიმული უშტერებდა თვალს იატაკს ყველა დაძაბული სახით იჯდა ხმის ამოუღებლად ისე რომ ანჯეის შესვლა არც კი გაუგიათ
- ხალხო გაიღიმეთ
ანგელოზის მსგავსად მოევლინა ხალხს ანჯეი
- რა მოხდა
წამოიწივნენ ერთდროულად ანჯეის ხმაზე
- მეგი ბედნიერია, აღარ ტირის ლუკამ შეძლო მაგის დაწყნარება სწორად გავუშვით
თვალის ჩაკვრით თქვა და საჩვენებელი თითი მათკენ გაიშვირა
- მართლა?
წამოხტა ბედნიერებისგან ანი
- ჰო მართლა შეხებაზეც არ ტირის თავადაც ეხუტებოდა
გადასცა დეტალებში რომელს ერთმანეთის რომელ ადგილას ედო ხელი, წარმოიდგინეთ ამან რო 'სხვა' დროს შეუსწროს ხო მოჭრის თავს ორივეს
ისე ამოისუნთქეს თითქოს სუნთქვა შეკავებულები ისხდნენ და ახლა მიეცათ საშუალება ესუნთქათ
- დედიკოოო არ მომკლა ნერვიულობისგაან
ამოიხვნეშა ნონამ და ქმარს (დათოს) გახედა
- ცხოვრება უჭირდა იმაზე მეტად ვიდრე მე!
ნანამ გახედა ნონას თავის ქნევით
- კაი ყველაფერი რიგზეა ადექით ეხლა შვიდ წუთში ახალი წელი მოგვიკაკუნებს და არაფერი არ გაგიკეთებიათ
წამოდგა ერეკლე
- რა არა მეგიმ გააკეთა ათასი რამე და ის კერძები ლუკას რო უყვარს გეგონება გრძნობდა...
ნანამ თქვა და ისიც წამოდგა
- ვსო დავაი ეცადეთ მხიარულება დაიბრუნოთ
ალექსანდრეც წამოდგა და სიჩუმეც მალევე გადაიქცა ისევ ხმაურიან ბედნიერი ოჯახით სავსედ და იმაზე ბედნიერად ვიდრე ერთი საათის წინ....
........
- ...მხოლოდ ესეთი იყო ჩემი ყოველიდღე, ჯერ ისედაც მკვდრად გამოცხადებულს მართლა ბოლოს მიღებდა რაღაც გრძნობა რისი გამომწვევიც ზუსტად ვიცოდი რომ შენ იყავი, ყოველი დღე ცხოვრების გინებაში ვიყავი მოჩვენებებში ვიყავი, ხშირად გაგონებდი ხოლმე და თურმე არც მეძახდი და შეხება რომ არ შემეძლო ხო საერთოდ....
ვუსმენდი გატრუნული არც ვშორდებოდი ვეკრობოდი მის გულისცემას და მის საუბარს ორივეს ერთდროულად ვუსმენდი და ორივე ერთდროულად მამშვიდებდა რომ გაჩუმდა მას ავხედე ახლაღა დავაკვირდი შეცვლილს, თითქოს უფრო გალამაზებული იყო და თან იმდენად რომ საერთოდ აღარ მინდოდა თვალი მომეშორებინა ან შეიძლება უბრალოდ იმდენად მონატრებული იყო ჩემი თვალები მას რომ ვეღარ იგებდა შეცვლილი სილამაზე იყო თუ სულ ასეთი იყო, გარეთ უკვე მაშხალების აფეთქების ხმა დაიწყო და მანაც ხმაზე ფანჯარას გახედა მის პროფილს რომ წავაწყდი გამოყვანილ ნაკვთებს ლამის ზედ დავაკვდი თუმცა შევიკავე და არ მიკოცნია მისთვის რომ მივხვდი რომ ზედმეტად მივაშტერდი წამოვიწიე და ოთახიდან გავედი არაფერი უთქვამს მივხვდი რომ გამომყვა შუშას მივუახლოვდი შუქი არ ამინთია ისე ავხედე ცას, ნელ-ნელა უფრო და უფრო ემატებოდა ცას ლამაზი ფერები კოტეჯებიდან ყველა გასული იყო ჩვენებიც გამოჩნდნენ ხუთი მაშხალა ერთად გამოიტანეს ერთმანეთისგან მოშორებით მამამ თემომ ალექსანდრემ ერეკლემ და თორნიკემ ჩაარსეს თოვლში და საათს დახედეს, მეც გავხედე უკან საათს და ლუკა რომ ამომიდგა, გვერდით ბედნიერი ვიყავი ხმა არ ისმოდა თუმცა სამიდან უკუსვლით ათვლა დაიწყო დედამ თითებით
- სამი, ორი.....
დედას თითებს ხმადაბლა ვახმოვანებდი
ბიჭებმა ერთდროულად წაუკიდეს ცეცხლი მაშხალაზე გადაკრულ ქაღალდს სწრაფად გაიქცნენ
- ერთი!
ვთქვი და უკვე ჰაერში ერთდროულად გაიფანტა ლამაზი ფერები
- გილოცავ
ღიმილით გავხედე ლუკას და ისევ ცას მივუბრუნდი ყურადღება ლუკასკენ იყო თუმცა განათებულ ახმაურებულ ცას ვუყურებდი,
- რა ლამაზია არა?....
გავხედე ისევ და სიტყა დასრულებული არ მქონდა სრულად მიმაბრუნა მისკენ და მოხერხებულად დაწვდა ჩემ ტუჩებს, გულმა წამით მტკინვეულად გამრწკნა თუმცა უცებ იმდენად ძლიერ სიამოვნებაში გადაიზარდა ძალა სრულად დავკარგე, უნდა ჩავკეცილიყავი ლუკამ დამიჭირა ისე რომ ბააგეებიდან არ მომშორებია, სხეულზე ამიკრო რომ უკეთ დავეჭირე, ის მონატრება ტკივილი, სიყვარული... ყველაფერმა ისევ ერთდროულად მოიყარა თავი, ძალები ნელ-ნელა მიბრუნდებოდა და მეც ფეხზე დადგომა ძლიერად შევძელი, რომელ პეპლებზეა საუბარი ჩემში მთელი ფლორა და ფაუნა გაჩაღდა, საცრის ოდენა გამიხდა თვალები მას კი ნებიერად დაეხუჭა და მოშორებას აშკარად არ აპირებდა, გული ძლიერად ცემას არ წყვეტდა ვერანაირად ვერ ავღწერ და გადმოვცემ იმ გრძნობას, იმ სიყვარულს იმ ვნებას და იმ სიგიჟეს რასაც ლუკას მიმართ ვგრძნობდი, მეგონა უჰაერობისგან გავიგუდებოდი თუმცა ლუკა ღრმად სუნთქვით მომშორდა და შუბლი შუბლზე მომადო,
- ჩემი ცხოვრება ხარ!
დაააყოლა და მეც გონება არეული მასთან ერთად ღრმა სუნთქვით დამაჟრიალა
- სიგიჟემდე მიყვარხარ, უშენოდ შენთან საუბრის ჩახუტების გარეშე ადამიანის კალაპოტიდან ვვარდდები ჩემი ხარ! მე მეკუთვნი! და მთელი ეს დროც ჩემი საკუთრება გერქვა, მერწმუნე ეს ყველამ იცოდა!
გაკვირვებული ვუსმენდი მაშხალების ხმაში მოლაპარაკე ლუკას და ვგრძნობდი რომ თავიდან ვიბადებოდი ცრემლებიც თავისით მდიოდა,
- მიყვარხარ გესმის?
ჩამჩურჩულა და გაიცინა ჩემს დაბნეულ სახეზე, მის ღიმილზე დამბურძგლა გამაცია გამყინა მარჯვენა ლოყაზე ნაჩხვლეტმა ხომ საერთოდ ბოლო მომიღო ვხვდებოდი რომ მისი ქცევა მისი ყველა მიხვრა მოხვრა მისი ხმა, ყველა სახის მიმიკა, ყველაფერზე ვგიჟდებოდი თვითონ ლუკა იყო ჩემი დაბრუნებული მოჩვენება
ვტიროდი რადგან არასდროს მეგონა თუ ოდესმე მოვისმენდი მსგავს სიტყვებს, მისგან,
ჯერ ცხვირის წვერზე მაკოცა შემდეგ ლოყებზე მომაკრო სათითაოდ ტუჩები, თვალებზე ყვრიმალებზე შუბლზე ყველგან მიტოვებდა შანთივით ცხელი ტუჩების კვალს მე კი თვალებ მინაბული ვტკბები მისი ყოველი შეხებით უნდა მეტირა თუ მეცინა ბედნიერებისგან ვერ ვხვდებოდი გული ისევ გახშირებულად მიცემდა
აღარაფრის ხმა მესმოდა უბრალოდ მთელი არსებით ლუკას სიტყვებში ვიყავი ჩაკარგული, მოვიდა და ისევ წამში შემცვალა უცნაური შეგრძნება მქონდა თითქოს სიზმარში ვიყავი თითქოს ყველაფერი ბრწყინავდა თუმცა ლუკას შეხებები მანიშნებდა რომ სიზმარი არ იყო მას ვნატრობდი და ისევ ჩემთანაა ახალი წლის საჩუქარი ხანგრძლივი ბედნიერი ცხოვრების მიზეზი,
მოშორებულმა სახეზე ნაზად ჩამომისვა ხელი
- არაფერს მეტყვი?
ნწყნარად მკითხა ღიმილით რაზეც გამცრა და პირველი რაც მომაფიქრდა ის ვუთხარი
- თუ გგონია რომ იმ საჩუქრის ჩუქებას ადვილად გაპატიებ ძალიან ცდები
ვთქვი თუ არა სიცილი დაიწყო, სრულად მომშორდა ხან გვერდით შეტრიალდა, მის გულიან სიცილზე გული უფრო ჩქარა მიცემდა ისე მიხაროდა მისი სიცილი
- სადღაც თითქმის სამი წელია, დედას მი*ყნავს სიყვარული, ახლა ამდენი წლის მერე ამდენი ტანჯვის მერე ჩამოვედი მკდრეთითავღსდექი, ისევ მოგძებნე გითხარი რო უშენოდ მაკლდებოდა სიცოცხლე ვკვდებოდი, რომ მხოლოდ მე მეკუთვნი რო შენზე გიჟივით ვარ შეყვარებული და შენ მეუბნები რომ არ მაპატიებ იმ საჩუქრის ჩუქებას?!
სიცილს აგრძელებდა და ისე გულიანად იცინოდა მის სიცილზე მეც მეღიმებოდა, მისი სიტყვები ისევ და ისევ მოქმედებდა და ყოველ სიტყვაზე სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლიდა
- აუ! ნუ დამცინიხარ
ხელი მივარტყი ვითომ გაბრაზებულმა კოპების შეკვრით
- აუუუ
სიცილშივე გაიმეორა საყვარლად ჩემი სიტყვები და მკლავზე ჩავლებული ხელით მისკენ მიმწია
- მოდი ჩემთან რა
თან დააყოლა და მეც ხელები მასთან ერთად ძლიერად მოვხვიე უკვე ჩახუტებულს....
- ულალაა, რა ბედნიერად იცინოდით მაშალა თვალი არ გეცეთ
საუბრით შემოაჭრა ერეკლემ ცალ ხელში ორი შამპანურის ბოთლი ეკავა თითებში მოქცეული თავებით მეორე ხელში კი შამპანურის ჭიქები, წვრილი დასადგამებით დაეკიდა ოთხივე ჭიქა თითებზე ისე შევიდა შიგნით პატარა ხის მაგიდაზე დაწყობა დაიწყო თან გამომხედავდა ხოლმე,
- როგორ ხარ მეგილო? ხაარ მგელივით?
გამომხედა ისევ წამით და ისევ ჭიქას დახედა რო დაედო
მეც ლუკას მოვშორდი
- კარგად ვარ
ვთქვი და მანაც ისევ გამომხედა
- ხო აი ცხრა სანტიმეტრით გამაღლებულხარ ყოჩაღ
ტუჩების გამოწევით თქვა და მეც დავეჭყნანე როცა მივუხვდი რომ მეცხრე ცაზე ფრენა იგულისხმა
- წამოდით გავკვალოთ ერთად, გზები ლაფარტკით, სამზარელოში შევაჭრათ და გამოვსკდეთ ქაბაბით
ეს უბრალოდ თქვა და რო დაუკვირდა რომ რითმაში ჩასვა გაფართოებული თვალებით გამოგვხედა
- რა დავიბადე ასეთი ლეგენდა, ხელების გაშლით თქვა და ბოლო ჭიქაც დადო
ადგილზე გაყინულმა ხან მას შეხედა ხან მე დამხედა
- ჩემ დას აკოცე?!
აცანცარდა უცებ და თითი ჩემკენ გამოიშვირა
- ჰა გამოტყდი! გინდა ნეკნებში დაგლეწო!? ჰა ბიჭო ჰა!
ლუკას ეჭიმებოდა თან რინგზე მდგომი ბოქსიორივით დახტოდა თან ლუკას ხელებით ანიშნებდა მოდიო
- აუ შენ ისევ ყ*ე ხარ
ხელის აქნევით ბუზღუნით თქვა ლუკამ და მე დამხედა
- აღიარე მეთქი!
გაიმეორა ერეკლემ, ლუკამ კარები გააღო ერეკლეს გახედა უცებ დაიხარა ტუჩებზე ხმაურიანად და მოწყვეტით მაკოცა და ერეკლეს სერიოზულ
- ოხ შე ახვარო!
ზე ადგილიდან მოწყდა 'აააა რა ქნაა დეგენერატი' ღიმით ავიფარე ტუჩებზე ხელი თვალი გავაყოლე მათ, სიცილით გავარდა ლუკა გარეთ რადგან ერეკლეც გაეკიდა, მეც ღიმილით გამოვედი გარეთ და კარები დავკეტე, დანარჩენებიც ჯერ ისევ გარეთ იყვნენ ჯერ ისევ განათებულ ცას უყურებდნენ შორი ახლოს, თუმცა ლუკას ხმამაღალ ხარხარზე მათ შეხედეს, არასწორ დროს გაიქცა ლუკა რადგან ერეკლე ჩვენგან ორი მეტრით შორსაც კი არ იდგა, ლუკას უკანაც არ უნდა გამოეხედა რადგან ერეკლე დაეწია და დაჭერისდროს ინერციით გადაეშვნენ თოვლში
- უხ შენი!
ყელში წაუჭირა ერეკლემ ლუკას რომელსაც ზედ ეჯდა ლუკაც ისევ ხარხარებდა,
- შე მართლა ახვარო, შენ სულ ჩასაგუდი მყავხარ!
სიცილში ამოთქვა და ერეკლე მოიშორა წამოწეულმა თავად წაუჭირა ერეკლეს ხელი....
- გაცივდებით ბიჭო!
ნანა ჩხუბზე გადავიდა როცა ძირს თოვლში მგორავ ორ ვირს უყურებდა, ანჯეი მათი შემხედვარე იმხელა ხმაზე ახარხარდა მაგას რომ ლუკას სიცილიც ერწყმოდა გამორიცხული იყო არ გაგცინებოდა, სალომე მომიახლოვდა ღიმილით და მეც ღიმილით მოვხვიე წელზე ცალი ხელი, ყველა გულიანად იცინოდა მეც კი გაბედნიერებულ ანჯეის გავხედე და უცებ დავიხარე გუნდა შევკარი და გასწორებულმა ლაპარაკშივე ვესროლე ანჯეის,
- ამას რაღა აცინებს
ამოვაყოლე და მანაც რომ გამომხედა სიცილიც უცებ შეწყვიტა
- ეე გო გო ნიიი,
გამიწელა ბოლო სიტყვები სწრაფად დაიხარა დიდი გუნდა შეკრა და გამომიქანა
- ჰაჰა ამაცილე!
დავეჭყანე და ისევ ხელახლა შეკრული გუნდა მესროლა ეს თავად ავიცილე თორე მხვდებოდა, ისევ დავეჭყანე თუმცა მხარში რომ ძლიერი და დიდი თოვლის გუნდა მიმეფშვნა რომელმაც შემაქანა მსროლელს გავხედე რომელიც ჯერ ისევ თოვლში იწვა
- ანჯეის ორმაგი იყო
გამეკრიჭა ლუკა და ერეკლე რომ გვერდზე იჯდა უკვე გათავისუფლებული წამოდგა არ დავფიქრებულვარ ისე ვესროლე დიდი გუნდა და ფეხში რომ გავარტყი ცალი მოკრული მუშტი მაღლა ავწიე 'იეე' თან დავაყოლე ცრემლებისგან ატკიებული თვალები ისევ საგრძნობლად მეწვოდა მახსენებდა ერთი საათის წინ მომხდარს თუმცა ახლა რომ შევხედავდი ჩემზე ბედნიერი არავინ იყო, გუნდაობა მე წამოვიწყე ყველას ვესროლე და ყველა იძულებული გახდა ჩემთვის დაეშინა გუნდა საბოლოოდაც ასე მოვიქეცი თუმცა ისე ერთდროულად აწია ყველამ გუნდიანი ხელი სწრაფად გავასავსავე ხელები
- დედიკო! მოიცა რაშვებით მოკვლა გინდათ ჩემი?
სწრაფად ვთქვი თან ხელს ვიფარებდი
- კაი მაიცა მართლა ცოდოა ახლა
შეცოდებული მზერით წამოვიდა ალექსანდრე ჩემსკენ და მეც გაბადრულმა ავხედე, ქუდი წამომაფარა და მეც ისევ გაბადრული ვუყურებდი კეთილი ბიჭიათქო
- აი კაი ბიჭი
ომახიანად ვთქვი და უცებ რომ დამეფშვნა თავზე გუნდა ახარხარებულების ხმა ჩამესმა, სახე შემეცვალა
- მართალი ხარ კაი ბიჭი ვარ
სიცილით წავიდა უკან უკან ლექსო
- დამპალო!
მივყვირე და ღიმილით გავხედე სხვებს
- ვსო ვინც ძაან დასველდით სასწრაფოდ შედიხართ და იცვლით დანარჩენები სამზარეულოში
დედამ თქვა და ანჯეი სახლში შეუშვა გამოსაცვლელად
სამზარეულოში შესულს ნანა იქ დამხვდა,
- მოდი მოდი შენ გენაცვალე გულმა რო გიგრძნო, შენი გაკეთებული საჭმელები გაიტანე,
მომაწოდა სავსე საინები და მეც გამოვართვი, მაგიდაზე დავდე და შემოსულ დედას გავხედე რომელიც მის წინ შემოსულ ანჯეის ქურთუკს უსწორებდა
- აბაა მეგილო ხო კარგად ხარ
ომახიანად იკითხა და მის ხმაზე დივანზე მოთავსებულმა ლუკამ გამოხედა, ნელ-ნელა შემოდიოდნენ და თითქმის ყველა ოთახში ვიყავით,
- იმდენჯელ მკითხეთ უკვე არა,
ამოვიბუზღუნე და სამზარეულოსკენ წავედი,
- აი დედა რო გახდები გაიგებ რამდენად მნიშვნელოვანია შვილის კარგად ყოფნა
გავჩერდი და აბუზღუნებულმა გავხედე
- დედა არ ვთხოვდებიი!
- აა დაჟე ისე გინდა იმაიმუნო ხოო, აიიი!
საჩვენებელი თითის ქნევით ბოროტულად გამომხედა ლუკამ და მეც ტვინში სისხლი ამივიდა
- ახლა მართლა მოგკლავ,
მისკენ წავედი და ისიც წამომდგარი ტახტს ამოეფარა
- აბა დამაცადე!
დავაყოლე და ისიც დივანს მოშორდა ყვირილით
- ну, погодиииииии
ყვირილით შევარდა ნანასთან,
უცებ ამოუდგა ნანას ლუკა უკან და მხრებში ჩავლებული ხელებით ფარივით ატრიალებდა
- რაშვები ბიჭო!
- რას კი არა მოსაკლავად მომდევს
ხელი უცებ გამოიშვირა ჩემკენ და ისევ ნანას მხარს დაუბრუნა
- გეცანცარებაათ? მოდი ჩემო მგრძნობიარე გულის პატრონო შენი მექსიკურიც გაიტანე
თბილად მითხრა ნანამ და მოახლოვებულმა ნიკაპზე მომეფერა, ლუკას თვალები გაუბრწყინდა და უცებ გასწორდა
- აუ მეგი, მართლა ჩემო პატარაა?
იმდენად შეცვლილი იმდენად თბილი და სასიამოვნო ხმით თქვა მთელ სხეულში სასიამოვნოდ დამიარა, მისი სიყვარულით გაჟღენთილმა სიტყვებმა, თვალი ავარიდე საინები გამოვართვი ნანას და გავედი, მაგიდაზე ადგილების მოძებნის შემდეგ დავაწყე და შემოსულ ალექსანდრეს გავხედე, მისკენ წავედი და მანაც შუბლზე მაკოცა მაშინვე
- როგორ მომენატრე
ამწია და ისე მაკოცა
- ჰა რანაირად ეგ?
სიცილით ვკითხე
- შენ მომენატრე ალალი ბედნიერი გულით რამდენი ხანი ველოდებოდი შენ დაბრუნებას და ძლივს,
მაკოცა ისევ ლოყაზე და მის სიტყვაზე გაბადრული სახით ჩავეხუტე, ლუკამ გამოაჭრა სამზარეულოდან მაჯაში ჩამავლო ხელი და კარებისკენ გამიყოლა
- მოგპარავ ძმა
დააყოლა და უკვე გასულებმა კარები მიკეტა თან ზედ ამაკრო
- გოგოო
დაიწყო და მეც გაკვირვებულმა შევხედე,
- რა?
ისევ გაოცებულმა დავსვი კითხვა, არაფერი არ უთქვამს ისე დამაცხრა ბაგეებზე, ამ სიცივეში იმდენად დამცხა სიცხისგან დავსველდი, ლამის დნობა დავიწყე თუმცა მოშორება მოასწრო
- ეს რო ახლა არ გამეკეთებინა ვერ გადავრჩებოდი,
გაიცინა და ისევ მოწყვეტით მაკოცა
- ძლიერი ხარ, ჩემი საოცრება ხარ
მითხრა და ახლა ლოყაზე მომაკრო ტუჩები......
სალომემაც გამოიცვალა კაბა ჩაიცვა მუხლის მაღლა, წვივებს ოდნავ მაღლამდე შავი ჩექმები თეთრი პლაში მოიცვა თეთრ ტანზე მომჯდარ სვიტერზე იმავე ფერის ქამარი წვრილ წელს უკვეთდა ამდენი ხნის მერე პირველად ეცვა ნაზად და იმდენად ლამაზსს ხდიდა, ყურებით ვერ გაძღებოდი გადასვლა სპორტული ჯინსებიდან უცებ ზედმეტად თვალში საცემი იყო, თმა გაეშალა ტუჩებზე ბლესკი გადაესვა კისერი ლამაზად მოეღერებინა, ისე გამოვიდა გარეთ მის გვერდით კოტეჯებში უკვე სხვები ცხოვრობდნენ ვინაიდან ისინი გარეთ იყვნენ და ხმაურიანად ერთობოდნენ გამოსულმა სალომემ კარების ჩაკეტვის დროს ღიმილით გახედა მხიარულ ხალხს, კოტეჯს მოშორდა სამზარეულოსკენ რომ წასულიყო როცა დაუძახეს
- ახალ წელს გილოცავ!
სიტყვა მიაწვდინა სალომეს ბიჭმა და სალომეც მისკენ შეტრიალდა, ხმა ცუდად არ ჟღერდა ამიტომ თბილადვე უპასუხა
- მადლობა მეც გილოცავთ
ღიმილით დახრით მოკრძალებულად გაძახა
- გაიხარე, გენაცვალეთ, მანდ ყველა ძაან მაგრები ხართ,
გაძახა მეორემაც
- მადლობა
ისევ ღიმილით გაძახა
- მობრძანდით დაგვეწვიეთ
გაყვირა ისევ ბიჭმა
- მადლობა მაგრამ ჩვენც ოჯახისკენ მივდივართ
სალომეს ხმა თემოს ხმით ჩაენაცვლა და სალომემაც უცებ იგრძნო წელზე ხელი და თემომ რომ მისკენ მიწია ისიც თემოს აეკრო
- კაი მიდით გაიხარეთ
ხელის აწევით დაუძახა ისევ
- მადლიბა ძმა
გაძახა თემომ და სალომეს დახედა, როგორ არ იმჩნევდა იმ ყველსფერს რომ ზედმეტად მოხიბლული იყო გოგოთი რომლის წელიც "ხელში ეკავა" ამდენი ხნის მერე ისევ პირველად ხედავდა ამ გოგოს ასე ჩაცმულს, ბიჭური სტილის გარეშე და ახლა უფრო მიხვდა რომ გოგო უფრო 'სირაქლემა' რომელიც ხშირად ეხებოდა მის ტუჩებს და ყელს, სალომეს სრულყოფილებას უბრალოდ ვერც კი შეადარებდა, ხვდებოდა რომ გრძნობა რომელიც წლების წინ ჰქონდა უარესად გაძლიერებულიყო, იმასაც ხვდებოდა რომ გოგოს რომ საშუალება მიეცა მის ყელს ვამპირივით დააკვდებოდა
- აქაც შველა არ ყოფილა საჭირო
წყნარი ნაზი ხმით მოიშორა გოგომ თემო და სვლა დაიწყო
- მე საჭიროდ ჩავთვალე
უკან მიყვა, თემოც და ახლა გოგოს თვალიერება უკნიდან დაიწყო ტყეში შევიდნენ აუჩქარებლად მიდიოდა, სალომე წინ და ისევ უკან მიყვებოდა თემო
- გეყოფა ყურება!
მკაცრად ამოთქვა სალომემ და თემოსაც ჩაეღიმა
- რა იცი რო გიყურებ
- ზურგი მეწვის,
დამალვა არც კი უფიქრია ისე უთხრა პირდაპირ
- ტყეში მარტო მე და შენ ვართ,
თქვა თემომ და სალომეც გაჩერდა
- ყველაფრის და ყველასი შემეშინდება მაგრამ შენი არა,
გამოხედა წამით და დიდი ნაბიჯებით განაგრძო სიარული
თემოს ჩაეცინა კეფაზე ინსტიქტურად მოისვა ხელი და გოგოს უკან გაყვა.....
......
ამ ღამის ყველა წუთი და წამი საოცრად ბედნიერი და ამაღელვებელი იყო, ყველა უბედნიერესი ვიყავით, ერთად ვმღეროდით ვცეკვავდით, გარეთ გავვარდით ისევ ლამაზად წყდებოდა ცას ფანტელები გარეთაც ვცეკვავდით დინამიკებში ბოლო ხმაზე ჩაგვერთო მუსიკები და მაქსიმალურად ვერთობოდით შუაღამისას მოგვინდა თოვლის ბაბუის აშენება და ყველას ერთად იმხელა გამოგვივიდა ორსართულიან კაცს უფრო გავდა
- აკლია რაღაც
ჩაფიქრებით აათვალიერა ერეკლემ თოვლის ბაბუა ლუკას გუდით ხელში და სამზარეულოში შევარდა, იქიდან გამოვიდა თოვლის ბაბუას მოუახლივდა და სოსისი ფეხებს შორის ატაკა,
ანჯეის მაშინვე კაკანი აუტყდა და დედამაც პანჩური ამოკრა ერეკლეს
- ამხელა კაცი ბიჭო
ცინიკურად გახედა დედამ და თავშიც წამოარტყა ხელი
- რა გინდა ქალო, აბა უყვერო კაცი სად გინახია
გადაბჟირებული სიცილით თქვა
- წატი შენი!
მამამაც სიცილით გამოხედა ერეკლეს და დედაც ორივეს გაუბრაზდა ახალ მუსიკაზე ერეკლემ დედა ხელში აიტაცა და დააბზიალა
- დამსვი ბიჭო,
ხელი მიარტყა დედამ და ერეკლემაც დასვა, დედა უცებ დაიხარა თოვლის გუნდა აიღო და ერეკლეს ტუჩებზე მიაფშვნა, ცოტახანში ერეკლემ პირიდან თოვლი გადმოყარა და ლამის ანჯეი გადაგვიბჟირდა, ხან ისევ მაგიდას მივუჯექით ხან ისევ ცეკვას დავუბრუნდით
- მოდი ამ ჭიქით
ომახიანად დაიწყო ფეხზე მდგარმა სავსე ჭიქით ხელში ერეკლემ
- ახალ წელს გაუმარჯოს, და ძველის კარგიც მოვ*ყან მაინც შეგვცა
ბოლოს ბურდღუნით გააფუჭა სიტყვა და ჭიქა კიდევ გამოცალა
- ოხ შენ მოგიტყ......
აღარ დაასრულა მამამ რომელიც შვილის კარგ სადღეგრძელოს ელოდებოდა
- ტყნ,
გახედა ერეკლემ
- შენი ტყნ ც და შენი ნწპტ ც!
მიაძახა მამამ მათ ენაზე შემოკლებული უზრდელობები,
ჩაწვდენილმა სიცილი დავიწყე მამას ბოლო ზედმეტად უზრდელობაზე რომელიც ბავშვობაში განმარტა.... გვიანობამდე ენერგიულად ვიყავით ლუკას ცხოვრება მოყვა სადღეგრძელოს და დამატებითი ინფორმაციიდან უკეთ გავიგეთ რომ ლუკა თავის მუსტანგით იყო ამოსული მესტიაში და როგორ გაიყვანენ მაგ მანქანას აქედან და ზოგადად ჩვენც როგორ წავიდოდით აქედან არავინ არ ვიცოდით თუმცა რატომღაც დავიკიდეთ, თქვეს რომ გზაზე გადააყენებდნენ რო მერე გზას წმინდავენ და საშიში ბევრად არ იყო, ლუკას აწყობილი ცხოვრება ზედმეტად დალაგებული იყო რაც ყველას უხაროდა, მხიარულებას ვაგრძელებდით მას მერეც რაც მამა წავიდა დილას ადრე უნდა ამდგარიყო, სამსახურში გადიოდა, რამაც დედას ხასიათზე იმოქმედა შენი უფროსი ცხოველიაო? ან დასვენება არ უნდა ან ოჯახთან ყოფნაო და ისიც ბუზღუნით გაყვა ქმარს
ჩვენ გვიანობამდე დავრჩით ნანამ წაიყვანა ანჯეი, გარეთ ვმაიმუნობდით შემორჩენილები თუმცა მთვრალ ეკუნას აშკარად სხვა რამეები მოუნდა თემოს დაბზრილებდა თავს და ცდილობდა ტუჩებზე წატანებოდა, სალომეც დაჟინებით უყურებდა მათ თითქოს თვალებით აფრთხილებდაო, მთვრალი თემოც ძლივს აკავებდა ენას რომ იქვე არ დაეფრქვა ყველაფერი სიყვარულთან დაკავშირებით სალომეც უკვე გაბრუებული იყო მასაც რამდენიმე ჭიქა დაელია და ხანდახან ისე უაზროდ იცინოდა ჩვენც გვეცინებოდა,
ეკუნა თემოს ჩამოუსკუპდა კალთაში და სალომეც წამოდგა
- მე მეძინება წავალ ბედნიერი ღამე კიდევ ერთხელ გილოცავთ
ღიმილით შემომხედა ბოლოს
- გინდა ლუკა გაგაცილებს
ვუთხარი და გვერდზე მჯდარ ლუკას ხელით გადავწვედი,
- არა რას ამბობ მივალთვითონ,
- დარწმუნებული ხარ?
კიდევ ერთხელ ვკითხე და ისევ ჯიუტად იუარა, სალომ დაგვტოვა და სულ კიდევ ორი წუთი იჯდა გაუნძრევლად კისერზე შემოხვეული ეკუნათი თემო, წამით შემომხედა მაშინ როცა მეც მას ვუყურებდი
- გიყვარს?
ტუჩების მოძრაობით დავუსვი კითხვა და მან ხმამაღლა დააყოლა
- მაგრად,
- ხო და მიდი!
მეც მის გასაგონად მაშინვე გავეცი პასუხი, მასაც ეს სიტყვები ეყო ისე გადასვა ეკუნა და კარებიდან წამში გაქრა......
..........
კოტეჯში გადასული გარეთ შეჩერდა გარეთ მოქეიფე ხალხს გადახედა, ცას ღიმილით ახედა თვალები დახუჭა თითქოს რაღაც მძიმეს ატარებდა დაღლილობის გრძნობით, გასწორდა და კოტეჯში შევიდა კარების დასაკეტად მოტრიალებულს შუშას თემომ მიაჭირა ხელი და კოტეჯში შევიდა
- რას აკეთებ?!
უხეშად იკითხა სალომემ
- შემოვდივარ
- მაგას ვხვდები და კოტეჯი ხო არ აგერია შემთხვევით ზედმეტად ნასვამი ხარ შენი კოტეჯი იქითაა,
საჩვენებელი თითის ჩვენებით თემოს კოტეჯის მიმართულებით გაშალა თითი და ცინიკურად მოსაუბრემ შეხედა თემოს,
- ნწ არ შემშლია მერწმუნე
თავდაჯერებით თქვა და სალომესკენ წაიწია
- კარგი და რა გინდა?
- არ იცი რა მინდა?
პირდაპირ თქვა და სალომემაც თვალებში ახედა,
- სხვა რომ ყოფილიყავი ორივე შამპანიურს შენ თავზე გავხსნიდი,
ბრაზი შერია ტონში და უკან სვლა განაგრძო
- და რატო მე არა?
- თემო ვერ შემაშინებ
- უკვე გეშინია
- არ მეშინია
სწრაფად თქვა და კედელს აეკრო,
- და რატო მიდიოდი უკან?
თემო უკვე გოგოს აეკრო და ვნებადახშული ხმით კითხა
- იმიტომ რომ შენ მოდიოდი წინ,
მასზე აკრულმა თავი დახარა ისე თქვა,
- ბოღმა გახრჩობს როცა ეკუნას ვეხები
თემას წარამარა ცვლიდა და ხმა იმდენად ვნებიანი ჰქონდა სალომეზეც გადადიოდა
- საიდან მოიტანე,
კოპებ შეკრულმა თქვა
- კარგი რა სულ გარბიხარ დაჭიმული ზიხარ ხოლმე
მოშორდა და ისე უთხრა,
- გეშლება და მოდი ნუ ანერვიულებ მასთან გაიქეცი გელოდება, ზედმეტად აღგზნებული იყო ცოტახნის წინ
ისევ ცინიკურობას დაუბრუნდა სალომე
- ეხლა რომ მასთან წავიდე ეხლა რომ მას შევეხო, მისი კვნესა რომ შენ სმენას წვდებოდეს! რას იგრძნობ?!
სერიოზული სახით დასვა კითხვა და სალომეც დადუმდა,
- პასუხს ველოდები
მის დუმილზე თქვა
- ოთხი საათია მეძინება და დროულად გახვალ?!
მკაცრად ამოილაპარაკა
- მე და შენ საქმე გვაქ
სწრაფად წაავლო სალომეს ხელი და მხარზე მოკიდებული, მის ოთახში შეიყვანა და საწოლზე დასვა
- რა გინდა?! დავიღალე ადამიანო, პასუხი გაინტერესებს?
წამოხტა გულ აჩქარებული სალომე და თემოს წინ უკვე თვალებიც აწყილიანებოდა,
- რას ვიგრძნობ? ძლიერ ტკივილს აი აქ
მისი ხელი უცებ აიღო და გულზე მიიდო, ისევ უხეშად მოიშორა და საუბარი განაგრძო
- როგორც მისი ყოველი შეხებისას, გაინტერესებს? ის კახპა მძულს, მაღიზიანებს მისი დანახვა, მასთან ერთად მყოფი შენც მძულხარ, გაცნობის დღიდან შენს მიმართ რაღაც დამპალი გრძნობა მიღრღნის გულს რომელიც განელების მაგივრად იმატებს დაწყნარდი?! ახლა დაკმაყოფილდი პასუხით!
საუბარი ყვირილში გადაუვიდა
- გადი აქედან! მომეცი მშვიდად ყოფნის უფლება
ცრემლი გადმოუვარდა რომელიც მაშინვე მოიწმინდა და შედარებით დაწყნარებული ხმით შეხედა თემოს, თემოც უცებ წვდა კისერში ახლოს მიწია და ტუჩებზე 'გაშმაგებული' წვდა,
- მიყვარხარ!
მის ტუჩებთანვე ამოილაპარაკა ბიჭმა და სალომემაც თვალები გაახილა, თუმცა თემოს ნებიერად დაეხუჭა თვალები
- მინდიხარ!
ისევ და ისევ ქალის ტუჩებთან ამოაყოლა და მის ქამარს ნელა წვდა, არ უნდოდა ეს ყველაფერი ძალდატანებით ყოფილიყო, ქამარი კოცნით შეუხსნა, ერთი ხელის მოსმით გამოაცურა საქამრიდან და მოისროლა, წელზე შეცურებული ხელით აიკრა სალომე სხეულზე და წამით მის ტუჩებს მომწყდარმა დახედა თვალებ მინაბულ გოგოს, გაეღიმა და ხელი ნელ-ნელა შეუსრიალა კაბის ქვეშ, საჯდომზე მოუჭირა ხელი, წამის მეასედში გააშიშვლა გოგო და უკვე საწოლზე გადაწვენილს ზედ მოექცა, ხელახლა წვდა მის ტუჩებს ტუჩებიდან ყელს, ყელიდან ლავიწებს, ლავიწებიდან მკერდს სულ უფროდაუფრო ქვევით მიიწევდა მისი ტუჩები და სალომესაც უკვე სიამოვნებით გაჟღენთილი ბგერები ამოსდიოდა
- ჯანდაბა,
გაბრაზებულმა ამოთქვა ქალმა ვინაიდან თემოს შეხებებზე ვერც ხმას და ვერც გრძნობებს ვერ აკონტროლებდა, თემოსაც ჩაეცინა, ქვევიდან მაღლა აიწია და უკვე მოხერხებულად მოთავსებულმა, კოცნასთან ერთად კითხა მზად იყო თუ არა, სალომეს თავის დაქნევა თანხმობად ჩათვალა და მალე ზეწარს ჩავლებული ხელით აკავებდა ამომავალ ხმას ქალი, ზეწარზე ჩავლებულ ხელს, ჩაავლო თემომ ხელი და მალე სალომაც თემოს ხელში გახლართა თითები......
.......
კიდევ ცოტახანს ვიყავით ფეხზე რაც თემო წავიდა უფრო სწორად მე ვაჩერებდი მიზეზებს ვქმნიდი და დროც გამყავდა
- აუ მივალაგე და დავწვები მეც რა
მარიმ თქვა უკვე დროის გასვლის შემდეგ ყველას გვეტყობოდა რომ გვეძინებოდა
- ვის არ ეძინება ნეტა, თვალებს ძლივს ვახელთ
სიცილით ვთქვი,
- ხოდა დავიშალოთ....
ერთდროულად გამოვედით კარები დავკეტე გასაღები მე დავიტოვე,
- ვაიმეე ცივაა და რა გავააა კოტეჯშიიი
ამოვიტირე მაშინვე როცა გზას გავხედე,
- მე შევალ ისევ აქ დავიძინებ დივანზე თქვენ წადით
ვთქვი და კარებს ვწვდი
- სად მიდიხარ მოდი აგერ
სიტყვაშივე მწვდა ლუკა და მხარზე რომ მომიკიდა მეც კივილი დავიწყე,
- ნასვამიი ხარრ ძლივს დადიხარ დავიმტვრევით,
მის მხარზე ვყვიროდი და ფეხებს შიშით ვერ ვაქნევდი, რომ მართლა არ წავქცეულიყავით
- კაი რა ერთიორჯელ გადაქანება მოსულა,
თქვა და მართლა რომ წაბარბაცდა ისევ კივილი დავიწყე,
- ლუკაა, თან კაბა მაცვია მიჩანს ყველაფერი,
გასამართლებელი ვიპოვე და დარწმუნებული ვიყავი რომ გამომხედა,
- კაი ასე ნუ აზვიადებ არაფერი არ ჩანს დიდად
თქვა და უკან მომავლებს გავხედე მიშველეთ მეთქი,
- თუ მაინდამაინც გრცხვენია....
თქვა და საჯდომზე ხელი ვიგრძენი და ისევ ავკივლდი,
- ვაიმე არა არ მრცხვენია გამიშვი,
სწრაფად ვთქვი
- ჰმჰ უსირცხვილო
დააყოლა და მეც სიცილი ამიტყდა, მუცელზე დაკიდებული მის მხარზე სიცილისდროს დავხტოდი თან ძლივს ვიცინოდი......
- აბა ჭკვიანად
ერეკლემ დააყოლა და პირველი შევარდა კოტეჯში,
- ხვალისთვის რამე კაი დაგეგმეთ
ყურადღება არ მიუქცევია ანის ერეკლესთვის, ისე თქვა
- ჰო დაგეგმეთ თქვენ
მარიც შევიდა ხელის ქნევით სიტყვაც მოგვიგდო
- მე უკვე დაგეგმილი მაქ,
შემოტრიალდა ლუკა და მეც მის მხარზე გადაკიდებულმა მომიწია საჯდომი მიმექცია დარჩენილებისთვის
- ლუკაა!
ვუყვირე და ხელი ზურგზე დავარტყი
- ხო მოიცა
დიდად ყვირილს ყურადღება არ მიქაცია და კაბა ქვევით დაქაჩა
- ხვალ ჩემი მანქანა გაყვანილია ტრასაზე იქ დავტოვე აქ შარში იქნებოდა ამოყვანა ადვილი იყო დიდი თოვლი არ არი და აქედან გაგვიჭირდება თოვს და უკვე კარგად დადო, ხოდა დავიქირაოთ ტაქსები ამოვიწერე ნომერი კაროჩე სპეციალური მანქანები ყავთ და დადიან რა მაგით ხოდა ჩავიდეთ ქალაქში ესენი გავართოთ ანჯეიც გაერთობა ხოდა მოვიფიქროთ კიდე რამე,
აზრი დააფიქსირა და ნამდვილად არ გვაწყენდა გასეირნება,
- მერე ნელ-ნელა დავათვალიეროთ რა, სვანური კოშკებიდან დავიწყოთ უშგულის და მონასტრების დამთავრებით,
- ხარაშო ხვალ ვუთხრათ დანარჩენებსაც,
ხელის დარტყმით ჩამოართვეს ერთმანეთს ალექსმა თოკომ და ლუკამ, ყველას შესვლას დაველოდეთ მე კი უკვე ლუკას ზურგზე ჩამომედო იდაყვი და ხელში თავი ჩამომედო, ბოლოს რჩებოდა ეკუნა რომელიც არეული მზერით იყურებოდა,
- ეს ჩემთან წვება?
სიტყვა დაგვაწია თოკომ და ლუკაც ჩემიანად მიბრუნდა,
- დამსვი ბიჭო!
დავარტყი ხელი, ისევ მიყრუა,
- აუ ხო რა, რა მოხდა მერე,
კრეჭვით გავხედე, თვალები აატრიალა ისე შეუშვა გოგო კოტეჯში და თან ისევ თვალების ტრიალით შეყვა.....
- ლუკა დავიმტვრევით, კოტეჯის მეორე სართულზე დახვეულ, კიბეებზე ჩემიანად ადიოდა ლუკა
- წასაქცევი მაინც იყოს,
სიცილით თქვა და უკვე ნახევრად ასულმა საწოლზე შემომსვა,
- მოვედიით, გაწელა სიტყვა და მეც მაშინვე ფანჯრიდსნ შემოსული კოტეჯის სხვადასხვა ფერის შემოსულ შუქზე მივბობღდი საწოლზე და საბანი გადავწიე,
- ეე მასე იძინებ?
- ჰო რა იყო
ისე იმედგაცრუებული ხმითთქვა გამეცინა, უცებ ჩამავლო ფეხებში ხელი და მეც მისკენ მიჩოჩებული უხმოდ ველოდებოდი მის ქცევას, კაბის ელვა წამში გახსნა და თავადვე გადამიწია მკლავები
- ასე უკეთესად დაიძინებ,
ლავიწზე კოცნით დააყოლა და გადაწეულ საბანში შემაცურა, სიცილით ამოვძვერი და კუთხეში ჩანთიდან მაიკა ამოვაძვრინე,
ღიმილით გავხედე ლუკას ისე გადავიცვი და უკვე დაწოლილზე ავბობღდი ზედმეტად შემცივდა, უცებ და კანკალით ავბობღდი მასზე მანაც უცებ გადამაფარა თავზე კოცნით და ხელები მომხვია,
- რომ დავიძინო ისევ დამხვდები?
თავი ავწიე ისე დავხედე,
- და სადმე მიშვებ?
ღიმილით მითხრა და სიტყვის ბოლოს ტუჩებზე დამხედა,
უსიტყვოდ და უპასუხოდ მივწვედი ტუჩებზე თუმცა მალევე მოვშორდი,
- მიყვარხარ
წყნარი ხმით მითხრა და ახლა თავად დამწვდა ვნებიანად, ისევ მე მოვშორდი ღიმილით ლოყაზე ხმაურიანად ვაკოცე და მის მკერდზე დავაბრუნე თავი, ნაზად შემიცურა წელზე ხელი
- რატომ არ ითხოვ ჩემგანაც იგივე სიტყვას?
დავუსვი კითხვა და მანაც ჩაიცინა,
- იმიტო რო ვიცი რამდენი "მიყვარხარ"-ც არ უნდა მითხრა ვერ გაუტოლდება იმ გრძნობას რაც შენ ჩემ მიმართ გაქ, ყოველ შენ გამოხედვაში და ღიმილში ისმის ეგ სიტყვები, რაც მაკმაყოფილებს,
თავზე მაკოცა ისევ და მეც ძლიერად მოვხვიე ხელი, ცხელი ხელები შემიცურა მაიკის ქვეშ და უცებ დავიჭიმე, ბიუსჰალტერის შესაკრავი გახსნა მაიკიდან გამოყო ხელები ბრეტელები მაიკის პატარა სახელოდან გამოაძვრინა ისევ და ისევ შეაცურა ხელი ბიუსჰალტერი გამოაძვრინა და მოისროლა
- ღამე მაინც დაისვენე ამ დებილობისგან,
დააყოლა და მეც ცალიწარბის აწევით ავხედე ისიც უცებ გამეკრიჭა ისევ ვაკოცე და გახურებულს ჩავეხუტე, უფრო და უფრო ვხვდებოდი თუ როგორი რთული იყო ცხოვრება, არა მხოლოდ გამოწვეული მუშაობისგან თავის გატანისგან არამედ ათასგვარი ტკივილის გამოცდის გამო ტკივილი რომელიც სულიერად გამძიმებს და გცვლის, სულში პატარა ჭინკასავით ზის და გაწვალებს, " ძვალს იპოვის მოხერხებულად მიუჯდება და გრღღნის", რთულ ცხოვრებას რამდენიმე ეტაპი აქვს და თუ ყველა ეტაპს გადაივლი გამოცდა ჩაბარებული გექნება, მე გავიარე კი ყველა ეტაპი? მარტოსული უხალისო ცხოვრება, 'ზომბის შემოვარდნა სახლში', გაჩენილი გრძნობები ტანჯვის ფონზე, 'სიყვარულის უარყოფა' და შემდეგ სრულიად დაკარგვა, არა მხოლოდ ადამიანის და არა მხოლოდ სიყვარულის თითქოს სხეულში არსებული ყველა კარგი მხარეც გაქრა და საბოლოოდ ყველაფერი გამოსწორდა, უკვე ჩავაბარე გამოცდა? თუ ეს მხოლოდ ილუზიაა, მონატრებისგან გამოწვეული მოლანდება იმდენად ძლიერი მოლანდება რომ მას ვგრძნობ სხეულით ვერწყმი და მთელი სხეული აფორიაქებული მაქვს ვგრძნობ რომ სიზმარიც რომ იყოს მოლანდებაც რომ იყოს გამოფხიზლებისდროს, ვერ გავუძლებდი თითქოს გული 'ამიცრუვდებოდა' და "მარილზე წავიდოდა"........
......
- მოდი ბეიბ გელოდები,
ხმამაღლა დაიძახა ერეკლემ როცა ამომავალი ანი გამოჩნდა,
- ნეტა სად გეჩქარებოდა?
ბუზღუნით კითხა, ანიმ და მის თვალწინ მოურიდებლად გადაიძრო მაისური,
- ვუუუუ
პირზე მუშტის აფარებით გაახმოვანა ერეკლემ და ცალი ხელი თავქვეშ ამოიდო,
- ეს მომენტი მეჩქარებოდა,
პასუხი თვალიერებაშივე გაცა და ვნებიანად უყურებდა ლამაზ სხეულს,
- ნამდვილად მთვრალიხარ
საერთოდ არ გემჩნევა,
უკვე სახე გახსნილმა საბანზე ჩავლებული ხელით მუხლებით ავიდა საწოლზე რაც მოხერხებულად და მიმზიდველად გამოუვიდა, უკვე თეთრ 'ტოპ' გადაცმულს,
- რას ცდილობ ანუშ?
უკვე თვალებ დაწვრილებულმა კითხა მასზე ასულ ანის რომელიც სახისკენ ისევ მიიწევდა,
- შენ გაგიჟებას ერუშ!
გამომწვევი ღიმით თავის აყოლებით თქვა და ერეკლემაც უცებ წელზე წავლებული ხელით ამოატრიალა სხეული და ახლა თვითონ მოექცა ქალის სხეულს ზედ, ტუჩები ნელა მიუტანა ტუჩებთან,
- და რა მარტივად გამოგდის...
დააყოლა და ისევ ნელა და გამომწვევად წაიწია ტუჩებისკენ ანიც მის მსგავსად მიიწევდა ტუჩებისკენ და როცა ერეკლე მის ტუჩებს უნდა დაუფლებოდა, სწრაფად ჩამოაშორა ტუჩები აღგზნებულ ერეკლეს მისი წვალების მიზნით, რაზეც ერეკლე მიუხვდა და მის ტუჩებთანვე ჩაიცინა,
- ოხხ!
ამოიგმინა ვნებისგან დახშულს თავის კონტროლი სულ უფრო და უფრო უჭირდა და როცა ანისგანაც იმავე გრძნობას გრძნობდა აქ სულ უფრო და უფრო ეკეტებოდა გონება, ხელი საჯდომზე ჩაუცურა რბილად მოუჭირა ხელი და ტუჩებზე სწრაფად წვდა........
.......
- არ დაიძინო რა,
შესულმა ალექსანდრემ უკვე საბანში გაფუთნულ მარის დაბალხმაზე უთხრა და მარიმაც თავი წამოყო
- აბა რა ვქნა?
თან გაეცინა ალექსანდრეს ბუზღუნზე
- ჩამეხუტე
უკვე მის გვერდზე დაწოლილმა თქვა და მარისკენ მაქსიმალურად მიიწია, ღიმილით გადატრიალდა მარი მის მხარეს და დაწოლილს ჩაეხუტა
- აქ ხარ აი,
მარის ხელი გულზე დაიდო და მარისაც გულისგან გამოწვეულ ბაგაბუგზე გაეცინა
- და ყვირიხარ ზედმეტად ხმამაღლა,
თავზე აკოცა და ხელები მოხვია
- ხო მეც მიყვარხარ,
ღიმილით თქვა მარიმ ხმაურიანად აკოცა ლოყაზე და თავი მკერდზე მოხერხებულად დაადო......
.......
- კაი ზედმეტად შეხებებს არ ვართ,
უხეშად მოშორდა ეკუნას და ზურგი აქცია თორნიკემ
- მისმინე შენი დრო ამოიწურა,
ცოტახანში ისევ თორნიკემ დაიწყო საუბარი ისე რომ ადგილიდან არ განძრეულა,
- შეგიძლია უკვე ხვალ წახვიდე, ისე რო თემოს არ ჩამოეცვა,
- და ეს მას არ უთქვამს,
აშკარად გაღიზიანებული წამოჯდა
- კაი რა რა თქმა უნდა გაერთეთ მორჩა ხო ხედავ რო დრო ამოიწურა შენთან არ წევს ზნაჩიტ შენი დრო დასრულდა და უნდა დატყდე,
ამოხედა გოგოს ისე უთხრა,
- თემოს რაც არ უნდა გაუკეთო, მთელი დღე რო უნ*რიო შენზე არ აუდგება, აღარც შემოგხედავს მერწმუნე, ძაან უაზროდ იქნები სასტავში სადაც ყველა ერთმანეთს იცნობს სადაც ყველას ერთმანეთი უყვარს მე და შენს გარდა, ლოგიკური იქნება თუ წავალთ ყოველგვარი ბუზღუნის გარეშე, ხვალვე შენ შენი რეისით მე ჩემი რეისით წაყვანაც მოსულა, დაიძინე უხმოდ უსიტყვოდ არაფერი დარჩა სათქმელი, ყველაფერი გარკვევით ვთქვი,
თვალებითაც ანიშნა საწოლზე და ეკუნაც კოპებ შეკრული დაეხეთქა საწოლზე ერთი გადახედა თორნიკემ და ისევ ადგილს დაუბრუნდა
- არ ჩამეხუტები მაინც?
ხმა დატკბილებულმა თქვა ეკუნამ და ქვედა ტუჩი კბილებს შორის გაიცურა
- არა! დაიძინე
თქვა და თვალები დახუჭა......
.........
დილით სასიამივნო სუნი და სასიამინოდ ცხელი ხელები მაღვიძებს, უკვე ღიმილით გავახილე თვალები და ვგრძნობდი როგორ უკეთ მხვევდა ხელებს ლუკა, თვალები მიბრწყინავდა ისევ მასთან ერთად რომ ვიღვიძებდი, "არც პირველად იძინებ ჩემთან და არც უკანასკნელად" მაშინვე სიტყვები ამომიტივტივდა და გამეღიმა მას არ მოვუტყუებივარ სიტყვები შეასრულა, მას ავხედე რომელსაც ბავშვივით საყვარლად ეძინა, თან მკლავებში ვყავდი მოქცეული და ცალი ხელი ჩემს თითებში აეხლართა, ცოტახნით წყანარად ვაკვირდებოდი ღიმილით და მსიამოვნებდა მისი ყოველი ამოსუნთქვა და გულისცემა რომელიც წყნარ ხმას გამოსცემდა, ჩუმად და ნელა გამოვძვერი მისი მკლავებიდან ჩუმად ამოვიცვი შავი ელასტიკი, მისი მაისური გადავიცვი და მის სასიამივნო სუნზე წამით თვალები მივნაბე, ჩუმად ჩავედი დაბლა ქურთუკში გავეხვიე და სამზარეულოსკენ წავედი, მსიამოვნებდა თოვლის ჭრაჭუნში სიარული ისევ თოვდა თავი ზღაპარში მეგონა გადათეთრებულ ტყეში ხეებიდან ცვიოდა დადებული თოვლი და ყველაფერი ეს გულს მიჩქარებდა სიხარულისგან, მიხაროდა თოვლი მიხაროდა ახალი წელი და მომავალი დღეები, მიხაროდა ერთიანი ოჯახი და რაც მთავარია ბედნიერი, ღიმილით გავაღე კარები ისე შევედი სამზარეულოში და როცა გამახსენდა რომ ანჯეისთვის საჩუქარი არ დამიტოვებია გიჟივით გამოვვარდი უკან ანჯეისთვის განკუთვნილი ყუთი ავიღე, მათ კოტეჯში ჩუმად შევედი ვინაიდან ღია იყო და როცა ნაძვისხესთან შეფუთული ყუთების ჩამწკრივება იყო თვალები გამიფართოვდა, თუმცა როცა მივხვდი რომ ყველას საჩუქარი იყო ჩემიც შევმატე, უკვე მისი გაღვიძების დროც მალე მოდიოდა ამიტომ კამერა ვაზას შორის ჩავდე და სამზარეულოს დავუბრუნდი
გუშინდელი მაგიდიდან განვაახლე ყველაფერი და უკვე ცხელ ცხელი გავაწყე, საინები ჩანგლები ჭიქები ყველაფერი ჩამოვაწყე და დარჩენი ჭურჭელი ამოვრეცხე,
წყნარად დავიწყე, ბლინების ცხობა პირველად შოკოლადი მოვამზადე საკმაოდ ბევრი გამოვიდა, ცხელ ზეთში ცივი მასის ჩასხმის დროს გამოწვეული შუშხუნის ხმას დინამიკებში ჩართული საახალწლო მუსიკა ერწყმოდა და სრულიად ხმაურში სიმღერას მეც ვყვებოდი
- რაკაი სუნია,
წელზე მოხვეულ ხელებზე მოულოდნელად შევხტი და უკვე მოკრულ ლუკას ავხედე
- რა დღეშიხარ?
ღიმილით დახრილმა მკითხა და ტუჩებში მოწყვეტით მაკოცა, პასუხი არ გამიცია თავადაც იცოდა პასუხი, უბრალოდ ღიმილით დავასხი მასა ტაფას
- ეე შოკოლადი
თქვა ღრმა საინში ავსებული შოკოლადის ნახვისას და გადმოწვდა, უცებ დავწიე საჯდომი უკან რომ გამეწია და პირდაპირ მის სასქესო ორგანოს ვაჯახე, თვალები გამიფართოვდა მოვშორდი და გვერდზე გადავიწიე
- იმოქმედა
სიცილით თქვა რომ გავხდე მომლოდინე მზად იყო გასაქცევად
- გაეთრიეე,
პატარა მანძილზე გავეკიდე და რომ გავჩერდი ისიც გაჩერდა თან ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა
- მშია
შემოვიდა ყვირილით ერეკლე
- ეეე ესენი ნახეე,
მოგვავლო თვალი და ჩემკენ წამოვიდა
- რაშვები ჩემო ციცქნა
სიტყვებშივე და სიარულშივე გადმომწვდა, ლოყაზე უცებ მაკოცა და ტაფას მიუახლოვდა, მეც მას გავყევი რომ ამომეტრიალებინა და ლუკაც წამოვიდა
- ეე შოკოლადი გადმომისხი რა,
მასაც თავიდან ლუკასავით გაუბრწყინდა თვალები და ხელი წაიყო ხელზე ხელი დავარტყი და მანაც უცებ დამხედა რაგინდაო,
- რა გადმოგისხა ბლინებისაა,
შევიცხადე და ბლინი ამოვატრიალე, გვერდით საინზე გადმოღებული წეღანდელი გადახვეული ბლინი ერეკლემ ლუკმაში გააქრო,
- კარგად გეძინათ?
ვიკითხე და წამით ავხედე ჩემთან მოსულ ლუკას, რომელიც ისევ უკან ამომიდგა
- უჰ მაგრად,
პირ გამოტენილმა თქვა და ხელები სალფეთქზე შეიწმინდა რომელიც არ მოუხევია, შეწმენდის შემდეგ ჩამოხია, დაკუჭა და ადგილიდანვე მოისროლა ნაგავში და თავსახური რომ ეფარა დიდი ალბათობით დაიკიდა
- ე რა სამქულიანს ვაგდებდი,
წუწუნით წავიდა ძირს გადმოვარდნილი ქაღალდი აიღო და ნაგავში ჩააგდო
უკან აკრობილი ლუკა ხან ერთ მარჯვენა მხარეს ხან მეორე მარცხენა მხარეს ყელში მკოცნიდა,
- ლუკა დაყენდი თორე ტვინი მეტ**ნება ნუ ეხები ვაფშე!
უხეშად თქვა წამოსულმა ერეკლემ
- ამ ჩემ ყ*ეს
ჩემ კისერშივე თქვა უდარდელად და ახლა ლოყაზე მომაკრო ტუჩები
- ოხ შე ახვარო!
მუშტი აწია ერეკლემ ორივე დავწიე ლუკაც მოვიშორე და გავწიე
- აბა ეხლა! ზედმეტად ნუ გშიათ წადი მაგიდასთან გაშლილია სუფრა და მიირთვი ნუ დაელოდები, ნურავის
- აბა კი არ დამელოდება და მაგისი აჯობებს,
შემოვიდა ანი ანჯეისთან ერთად რომელიც ჯერ ისევ გაოგნებული სახით იყო
- ოოოო ეს ვინ მოვიდაა
შევიცხადეთ სუყველამ ერთდროულად და ღიმილით დავხედეთ ანჯეის
- როგორ გეძინა?
დავიხარე თან ვაკოცე
- მეგი, ჩემთან შემოსასვლელში რამდენი საჩუქარია იცი? ზევიდან ძლივს ჩამოვედი, ზოგი იცი რამხელაა,
ემოციებით ლაპარაკობდა და მეც ისე მიხაროდა მისი ბედნიერება ლამის მასთან ერთად ვიხტუნავე
- ეეე რამაგარიაა, მერე გავხსნათ კაი
ტაში შემოვკარი
- წამო რაა გავხსნათ,
- იქ ამდენი არ დავეტევით აი ეს ორი წაიყვანე და საჩუქრები წამოიღეთ და აქ ერთად ვნახოთ რა საჩუქრები გაქვს კაი?
- კაიი
დააყოლა თუ არა მაშინვე გავარდა, ერეკლეს ეზარებოდა გადასვლა თუმცა იძულებული იყო, ნანა მაშინ შემოვიდა ალბათ ქურთუკს იხდიდა
- დილამშვიდობისა, რა ამბები დაგიტრიალებია გაგიწყია ყველაფერი
მშვიდად წყნარი ხმით მითხრა და ცხობაში ჩამენაცვლა....
ყველა რომ მოვგროვდით ანჯეიმ გახსნა საჩუქრები მართლაც ყველა სხვადასხვა საჩუქარი იყო და ყველა ძალიან მაგარი, ანჯეის მეტი აღარ შეეძლო იმდენ ემოციას აფრქვევდა ისეთი ბედნიერი დახტოდა იმდენად ხარჯავდა ენერგიას ძალიან დაიღალა.....
სუფრასთან უცებ შემეცვალა ხასიათი, არ მქონდა ჭამის სურვილი და კოტეჯში დავბრუნდი ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მეძინებოდა, მაღლა ავედი და საწოლზე "გულდაღმა" მუცელზე დავწექი ცალი ფეხი მკვეთრად მოვხარე და თვალები დავხუჭე, საწოლი ავალაგე და მერე გავწექი მასზე ისევ ისე, ცოტახანში კიბეებზე ამოსვლის ხმა გავიგე თუმცა ყურადღება არ მიმიქცევია, არც გამიხედავს უკვე ამოსულისთვის ლოყაზე ნაზად მაკოცა და გვერდზე გადაწვა,
- რა გჭირს
ჩამჩურჩულა გასწორებისას, თავი გავაქნიე უბრალოდ 'არაფერი' ს ნიშნად, თვალები გავახილე და მის თვალებში ჩავიკარგე, ღრმად სადღაც შორს თითქოს გამაკავა და 'მონად' მაქცია უცებ მოვახერხე 'მონობიდან' გამოსვლა და თვალები მოვაშორე ჩამეხუტა და მეც მის მკლავებში გავიტრუნე......
როცა ისევ დავუბრუნდით დანარჩენებს თაფლის არაყზე გაიგიჟეს თავი, ლუკა უნდა ჩასულიყო მესტიაში მაგრამ თავისი მანქანით ეზარებოდა ვინაიდან ნელა სიარული მოუწევდა, მანქანის არ დაზიანების გამო, ამიტომ გამოძახებული ტაქსით აპირებდა ჩასვლას ყველას ეზარებოდა წასვლა ხო მაინც უნდა წავიდეთო თუმცა აჩემებულ თაფლის არაყს არ ნებდებოდნენ, ჩხუბით აგზავნიდნენ ერთმანეთს და საბოლოოდ ლუკამ შეყვირა ნუ ღრიალებთ მე ჩავალო, გარეთ გავყევი ლუკას თუმცა თავს ვერ ვგრძნობდი ისე როგორც უნდა ვყოფილიყავი, ლუკამ ლოყაზე მაკოცა და გამოღებულ კარებში მანქანაში ჩაჯდა, გული უაზროდ ამიჩქარდა და წამით წავივლე გულზე ხელი, ვერ მივხვდი რა მჭირდა ცუდი წინათგრძნობა მქონდა,
- შენ გინდა წამოგიღო რამე?
მკითხა და მეც თავი უარის ნიშნად გავუქნიე, წამით მიყურა და კარები უნდა მიეხურა უცებ დავიჭირე
- ლუკა
სწრაფად ვთქვი და მანაც უცებ ამომხედა
- ჰო პატარავ,
პასუხიც უცებ გამცა
- გადმოდი რა,
ხელზე მოვქაჩე ისიც შეწინააღმდეგების და ძალდატანების გარეშე გადმოვიდა
- რა გჭირს?
მაშინვე სახე მოიქცია ცალ ხელში და მეც მისი ხელისკენ გადავწიე მისი შეხებით ნასიამოვნებმა თავი,
უცებ მივკეტე კარები და მძღოლს ბოდიშის მოხდით ვუთხარი თავისუფალი ხართ მეთქი, ლუკა კი უხმოდ მაკვირდებოდა, ტაქსი წავიდა თუ არა სუნთქვა დავიწყე, უკვე სიმშვიდით ავხედე ლუკას
- უბრალოდ იქ დაჯდომას იმით წასვლას მირჩევნია სუყველა ტირილით გასკდეს და შენ აქ იყო,
ღიმილით ვუთხარი
- მოდი ჩემთან,
ხელები გამიშალა და მეც ღიმილით ავეკარი გულზე.....
სახლში ორივე რომ დავბრუნდით გაკვირვება გამოიწვია და მიზეზი მითხოვა, არაფერი მითქვია ვთქვი რომ უბრალოდ მინდოდა ჩემთან ყოფილიყო და ვთქვი რომ როცა ოთხისკენ საციგურაოდ და მთიდან დასაშვებად უნდა წავსულიყავით მაგ დროს წამოგვეღო, დრო ცოტა ცანცარით გავიყვანეთ ეკუნა წავიდა რატომ არ ვიცით უბრალოდ ადგა და წავიდა, თორნიკემაც მსგავსი სიტყვები ახსენა წასვლასთან დაკავშირებით და თემომ "გვერდზე გაიყვანა" რის გამოც ისევ ჩვენთან დარჩა.... ნამდვილად ცანცარით გავიდა დრო და ჩემი ახირება წამოვიკივლე რომ გრინჩისთვის უნდა გვეყურებინა,
- აუ რა გრინჩიიი
მაშინვე წამოიწუწუნა ერეკლემ რომელიც პულტს აწვალებდა
- ნუ ხარ დამპალი ერეკლე
მეც მისი მოთაფვლისთვის გამზადება დავიწყე და დივნისკენ წავედი
- გოგონიი, ჩამოკიდვა მოგენატრა,
წამეცინიზმა ისე ამომხედა და პასუხად დავეჭყანე მოთაფვლის მაგივრად მივხვდი რო ვაღიზიანებდი და ახლა თხოვნაზე გადავედი თან დივანზე მის გვერდით შევხტი
- გთხოვ რა ერეკლე
თვალები ავხედე და აწყლიანებული თვალებით შევხედე
- ნუ მიყურებ მასე
თვალი ამარიდა და ბატიბუტი მუჭით ჩაიყარა,
- ერეკლე გთხოოვ,
კიდევ ერთხელ ვთხოვე და მანაც კიდევ ერთხელ გადართო ტელევიზორი,
-".....მანქანით მყოფი ტაქსი მესტიაში მუხრუჭის გაკავების გამო მძღოლმა საჭის დამოურჩილებლობის გამო მანქანის დამორჩილება ვერ მოახერხა და ქედიდან გადავარდა.... მძღოლს მგზავრი არ ჰყავდა თავად კი მძიმედ დაშავებული გადაიყვანეს საოპერაციოში....
მოსმენის მერე დენდარტყმულივით გავხედე ტელევიზორს მანამ ისევ გამოწყობილი ქალი ლაპარაკობდა ლამის მოვკვდი ლოდინით ისე მაინტერესებდა მძღოლი
- .....ძე გვაცნობებს..... დიახ მე ახლა ვიმყოფებ.....
სიტყვა გადასცეს ადგილზე მყოფ ქალს და მის უკან მდგარი თეთრი ნაცნობი მანქანისას ფეხზე წამოვხტი, ერეკლემ უხეშად ამომაყოლა თვი ფიქრებით " ასე მგძნობიარე როდის გახდაო" ხელთავიდან ვეცადე ნომერს დავკვირვებოდი, რომელიც წაშლილი იყო და კამერის მოძრაობის გამო ხშირად შორდებოდა დაბურვა,
- შევეცი ამის ოჯახის ბედს
დააყოლა ერეკლემ და ფეხები უკეთ გადაშალა
- ისაა
ლუკაც წამომდგარი აშკარად გაკვირვებული იყურებოდა ერეკლემაც მას ახედა,
- საახალწლოდ რადროს ეს იყო,
დედამაც დააყოლა მოშორებით დივანზე ჩამომჯდარმა, როცა ლუკას სიტყვები ვერ გაიგეს
- ხალხო ამ ტაქსით უნდა წავსულიყავი, მარა მეგიმ არ გამიშვა,
ყველას მზერა ისეთი იყო თითქოს რას გვებოდიალებიო,
- რანაირად იყურებით მესტიაში ვართ ზნაჩიტ მანქანა ნომერი ემთხვევა გეუბნებით ამ მანქანაში მე უნდა ვყოფილიყავი მარა მეგიმ არ გამიშვა ცუდად ვარო,
ხელთავიდან უკეთ ახსნა და წამომდგარ ნანას შეხედა
- შენ როგორ უნდა მომკლა,
უყვირა და ხელში მოსრესილი ტილო ესროლა,
- კაი რა ვქნა ეხლა
დამიკიდედ თქვა ლუკამ და ამაზე ნანა უფრო გადაირია,
- ერთხელ ხო მაგლოვინებინე თავი შე უპატრონო რას მერჩი
ისევ დაიწყო ჩხუბი
- მე რა შუაში ვარ ქალო
სიცილი დაიწყო ლუკამ ნანა დივანზე დაეშვა ისევ და ხელებში თავი ჩარგო,
- მეგი რა დაიბადე რა შემხვდი ანგელოზად?
გამომხედა და მეც მისკენ წავედი
- ეს ბოლო გამოცდა იყო, ამის მერე მერწმუნეთ არაფერი მოხდება უკვე ჩაიარა არ ინერვიულოთ,
საუბარშივე მოვეხვიე და მანაც გემრიელად დამკოცნა
- გენაცვალე ანგელოზი ხარ ჩემი,
ისევ მომეხვია,
- არ ინერვიულოთ და ჩვეულ განვაგრძოთ დღე,
ვაკოცე და ხელი ზურგზე ნაზად მოვუსვი, თან გავსწორდი და ისევ დივნისკენ წავედი
- მარი გაზი გამორთე რა
მივაძახე მოაჯირს გაცდენილს
- წყალი გამომიყოლე
ალექსანდრემაც გაყვირა,
ლუკას გამოხედა და შუაქალაქში თამარის მსგავსად სამი თითის გამოყენებით მიაძახა ლუკას "მმმ მეჰ!" ლუკასთვის გვერდი უნდა ამევლო ისევ ერეკლეს გვერდით რომ დავმჯდარიყავი
ლუკამ წამავლო მუცელზე ხელი და მისკენ მიმაბრუნა,
- კითხვა მაქ
დაბალხმაზე თქვა ისე რომ ჩემ გარდა მეეჭვება ვინმეს გაეგო,
თავით ვანიშნე გისმენ მეთქი,
- ვანგასი ვინ ხარ?
ღიმილით მკითხა და მეც უცებ გავეცი პასუხი,
- ვანგასი კი არა შენი ვარ!
რაც პირველად მომადგა პირზე ის ვთქვი და მასაც შეეტყო რომ აშკარად კმაყოფილი დარჩა პასუხით ტუჩის კუთხეში მაკოცა და საშუალება მომცა ისევ ერეკლესთან დავმჯდარიყავი,
- მიდი ჰე ჩართე,
- ბიჭო, როდისღა ვაპირებთ ჩასვლას, ჩავიყვანოთ ბარემ და უფრო მუღამი ექნებათ,
თემომ გადაჯოკრა ჩემი ხმა,
- გინდათ ჩასვლა?
ერეკლემ ახედა უკან დანარჩენებს
- კი, კი,
წამოხტა ანჯეი
- ეე გინდა კაი, გაცვია სათანადოდ?
ანჯეის ხმაზე უკვე დივნის საყრდენს გადახვია ხელი და ნახევრად მიტრიალდა რომ ანჯეი დაენახა,
- ჩავიცმევ ბრატ რა პრობლემაა,
ძველიბიჭივით ჯიბეებში ჩალაგებული ხელით წამოიწია და მეც გავოგნდი
- მაშინ ხარაშოოო,
ერეკლემაც იგივე ტონით უპასუხა.....
მართლა ბედნიერებმა ჩაიცვეს გაიფუთნეს და ფრთხილად ჩავედით ქალაქში ჩვენდა საბედნიეროდ გზა გაწმენდილი იყო თუმცა აქაიქ მოყინული გზის გამო შიშით მაგრამ მშვიდობიანად ჩავედით ქალაქში, მაშინვე სათხილამუროდ თეთნულდის მთაზე ავიდნენ თუმცა მე ნამდვილად არ მქონდა სურვილი ვინაიდან არ ვიცოდი შიში მქონდა ისე მაღლიდან ეშვებოდნენ გამოცდილ მეთხილამურეებს გავდნენ, ხოდა ამის გამო მაღლიდან დაშვებულმა მარიმ ვეღარ გააჩერა და ალექსანდრეს სახელის კივილი დაიწყო, ალექსანდრეც შუა ნაწილში გადასული იყო და მარიც პირდაპირ მას შეასკდა, ძირს გაიშხლართა ორივე თუმცა მარი რბილად დავარდა ალექსანდრეზე, უცებ წამოდგა თუმცა ალექსს სახეზე ფერები ეცვალა ლოყები სუნთქვის შეკავებისგან დაებერა და საბოლოოდ გაუფერდა სახე, მთლიანად გაწითლდა მეც უცებ გავიქეცი მათკენ
- ალექს კარგად ხარ?
მის სახეზე შეწუხებული სახით ვიკითხე
- ყვე*ებიიიი!
ამოიგმინა ახლაღა წაიღო ხელები ფეხებს შორის და ტკივილისგან ამოტრიალდა,
- მკლაავ?
წამოიყვირა და მარის ამოხედა, ტკივილისგან გამწარებული ხმით
- მე რა მეგონა თუ მაინდამაინც ეს ჯოხი მაგას უმიზნებდა
ამოიწუწუნა საწყლად
- ბოდიშიი
დააყოლა აშკარად შეწუხებულმა
- ბოდიში უშველის უშვილო ქმარს?
ლუკამ თავისი მწარე სიტყვები გამოთქვა და ალექსანდრეს რომ შეხედა იმხელაზე დააჟრიალა ლამის სიცილი ამიტყდა, თუმცა ალექსანდრე ისე საწყლად ტრიალებდა ხმა გამიწყდა.....
საბედნიეროდ ალექსანდრე გადაგვირჩა ყველანაირ ცუდ რამეს და უკეთ გართობა განვაგრძეთ, შემდეგი მისამართი ჰაწვალის საბაგირო იყო, წუთი და წამი რომელიც მთელი სიცოცხლე ზღაპრულად დამამხსოვრდებოდა, ყოველი წამი მიხაროდა ერთიანი ოჯახის ნახვისას, დავლაშქრეთ ნახევარი სვანეთი და საოცრად დაღლილები დავბრუნდით კოტეჯში, ღამეც ბედნიერი სიტყვებით და შეხებით დასრულდა......
მეორე დღეს "ფართი" მოვაწყეთ ჩვენს გვერდზე მცხოვრები ხალხი გავიცანით ყველამ ერთდროულად მოვიყარეთ თავი სამზარეულოში, ყიჟინი ჟრიამული, დიდების ახალგაზრდების ბავშვების ყველას ხმა არეულად ისმოდა, სავსე იყო სამზარეულო ქალები კი წარამარა ტრიალებდნენ, ჩამოსული იყო მამაც და წასვლას აღარც აპირებდა, სრულიად მთელი ოჯახი ბედნიერად ავღნიშნავდით ახალ წელს, უპრობლემოდ, არანაირი სადარდებელი არ გვქონდა, ერთმანეთი გვერდით გვყავდა, ანჯეიმაც მონახა მისი ტოლი ბიჭი და მასთან ერთად საჩუქრით კარგად ერთობოდა, საუკეთესო წელი დაიწყო ცხოვრებაში საუკეთესო ადამიანებთან ერთად, ჩემ ზომბთან ჩემ ნეჯიასთან ჩემ ლურჯთვალებასთან და დანარჩენებთან ერთად, არცერთ გადადგმულ ნაბიჯს არ ვნანობ და ვერც ვერასდროს ვინანებ, უფერული ცხოვრება ზედმეტად კაშკაშა ფერებმა ჩაანაცვლა, ყოველი დილა და ყოველი საღამო მიყვარდა ჯერ კიდევ ბევრი რამ გვაქვს გასაკეთებელი ცხოვრებაში ყველა ვემზადებით ახალ ახალი დღისთვის რადგან ბედნიერება არ ჩამოვიშოროთ......
- მიყვარხარ....
დღეს ჩემი სიტყვები ამთავრებს, უხმოდ მიყურებს თვალებში და სახეზე ნაზად მისვამს ხელებს
- არ მჯერა!
დააყოლა და ნაზად მომწვდა ტუჩებზე.......

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი . . .
შეცდომებზე ბოდიშს ვიხდი...