- აქ აღარ დავბრუნდებით? -ელი უკან მიბრუნდა და სევდიანი მზერა შეავლო ნანგრევებით სავსე ადგილს რომლის ქვეშაც ხუთი წელი გავატარეთ და რომელიც უკვე ძლივსღა ჩანდა თვალსაწიერზე.
- არა მგონია დაბრუნება მოვახერხოთ და სიმართლე რომ გითხრა სურვილიც არ მაქვს, -გულგრილად ჩავილაპარაკე, ზურგჩანთა შევისწორე და გზა განვაგრძე, ელი თავჩაქინდრული გამომყვა უკან, რამდენიმე წუთს უხმოდ ვიარეთ, მერე ვეღარ მოითმინა, წინ გამისწრო და შეჩერდა.
- არ შევისვენოთ? ცოტა არ იყოს მომშივდა, -საცოდავად დაიწუწუნა, ღიმილი ვერ შევიკავე, ძალიან საყვარელი იყო, დაღლილი სახით, ზურგჩანთით და მხარზე გადაკიდებული მშვილდ ისრით.
- მეგონა არ წამოიღებდი, -თავით ვანიშნე.
- ხომ იცი როგორ მიყვარს, თანაც ვერ დაინახე დერეფანში რომ მედო ჩანთებთან ერთად?
- ჰო მაგრამ ჩანთასთან ერთად მაგის ტარება გაგიჭირდება.
- ეგ არაფერი, ვატარებ როგორმე, -უდარდელად ჩაიქნია ხელი, შევჩერდეთ?
- ცოტაც ვიაროთ, იქნებ ისეთი ადგილი შეგვხვდეს სადმე სადაც ღამის გათევას შევძლებთ, რაღაც არა მგონია მაგრამ ვცადოთ მაინც.
- მეც არა მგონია, -ამოიოხრა ელმა, -აქაურობას რომ ვუყურებ ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება თითქოს ვიღაცამ სპეციალურად გაანადგურა მხოლოდ შენობები და ეცადა ბუნებისთვის ნაკლები ზიანი მიეყენებინა.
ელი მართალი იყო, სწორად მსჯელობდა, ახლა უფრო უკეთ ვხვდებოდი რომ საერთოდ არაფერ შუაში არ იყო ატომური აფეთქება, ჩვენს გარშემო ყველა შენობა გადამწვარი და ფერფლად ქცეული იყო, ხოლო შენობებისგან მოშორებით მდგარი ხეები და ბაღები საერთოდ არ იყო დაზიანებული, თითქოს მართლაც შერჩევით და სათითაოდ გაანადგურეს ყველაფერი, გზა რომელსაც მივუყვებოდით მოასფალტებული იყო, თუმცა აშკარად ეტყობოდა რომ დიდი ხანია მასზე არავის გაევლო, ალაგ-ალაგ ამომტვრეული და დაზიანებული იყო, ბალახ გადავლილი, გზის განაპირას გაჩერებული ავტომობილებიც ყოველ ფეხის ნაბიჯზე გვხვდებოდა, ერთი-ორგან კურდღელმაც გადაგვირბინა წინ, ჩვენს თავზე ჩიტები დაფრინავდნენ, მწერები ბზუოდნენ, თუმცა ადამიანის ჭაჭანებაც კი არ ჩანდა...
- მირა ეს მანქანები დამწვარი არ არის, ის კი არადა საერთოდ არ არის დაზიანებული, -ელი ერთ-ერთ ვერცხლისფერ პიკაპს მიუახლოვდა და ეცადა კარი გამოეღო თუმცა ჩაკეტილი დახვდა.
- მერე? -უინტერესოდ მივუგე და გზას გავხედე რომელიც უკვე მეჩვენებოდა რომ უსასრულოდ გრძელდებოდა.
- იმას გეუბნები რომ მანქანები დამწვარი არ არის.
- რისი თქმა გინდა პირდაპირ რომ მითხრა არ შეგიძლია? -შევდექი შემობრუნდი და შევხედე, ისე იდგა და ისეთი ეშმაკური სახით მიყურებდა მივხვდი რომ ფიქრებში გართულმა რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი და მარტივი გამოვტოვე, რაღაც რასაც ერთი შეხედვით უნდა მივმხვდარიყავი, ვერ ვიგებდი რა უნდა ყოფილიყო არადა ვიცოდი ახლა თუ ელი ალაპარაკდებოდა მერე მინიმუმ ერთი კვირა ყოველ დღე იმაზე ლაპარაკით მომაბეზრებდა თავს თუ როგორი ჭკვიანი და არაჩვეულებრივი იყო, რამდენიმე წუთი ტვინის ჭ....ტვის შემდეგ ფარხმალი დავყარე...
- დავიწყო? -საყვარლად აუციმციმდა მწვანე თვალები, ღიმილით დავუქნიე თავი.
- ეს მანქანები დამწვარი არ არის, რაც იმას ნიშნავს რომ ხალხი რომელიც ამ მანქანებში იჯდა ცოცხალია, არ დაღუპულან, უბრალოდ რატომღაც თავიანთი ავტომობილები შუა გზაში მიატოვეს და უგზო უკვლოდ გაქრნენ, საქმე ის არის სად წავიდნენ, ან ვინ წაიყვანა ისინი...
- ამაზე მე რატომ ვერ ვიფიქრე? -შუბლზე შემოვიჭდე თითები და ამოვიოხრე, -არადა მეგონა რომ მხოლოდ მე და შენ ვიყავით გადარჩენილები.
- ბუნკერში სანამ ვიყავით მეც ასე ვფიქრობდი.
- ახლა რას ფიქრობ? რა ვერსია გაქვს? -მართალია ხანდახან თავს მაბეზრებდა და ქარაფშუტა ცელქი ბავშვივით იქცეოდა მაგრამ მართლა ძალიან ჭკვიანი და დაკვირვებული იყო და სრულიად შესაძლებელია ახლაც ჰქონოდა რამე საინტერესო ვერსია.
- უცხოპლანეტელები, ნამდვილად ისინი იქნებოდნენ, -მხიარულად წამოიძახა, ჩემთან მოირბინა და მხრებზე დამაწყო ხელები, -წარმოიდგინე მირა, რა მაგარი იქნება უცხოპლანეტელები რომ ვნახოთ, ალბათ ყველა მათ წაიყვანეს, შეიძლება ჩვენც მოგვაკითხონ, -თავი უკან გადასწია, ხელით მოიჩრდილა და ცას ახედა თვალებმოჭუტულმა.
- არა რა შენი გამოსწორება არ იქნება, -ხელი ჩავიქნიე და ისევ გზა გავაგრძელე, -ჩემი ბრალია, რატომ გელაპარაკები ისე თითქოს სერიოზული ადამიანი იყო, პატარა ბავშვი ხარ, ფანტაზიორი და ზღაპრების მოყვარული, უცხოპლანეტელები? ჰაჰ რა სასაცილოა...
- იქნებ სხვა განზომილებიდან მოვიდნენ? -ჩაფიქრებული სახე მიიღო, თავი ისე ეჭირა თითქოს საერთოდ ვერ ამჩნევდა ჩემს რეაქციას მის არაჩვეულებრივ და ფანტასტიკურ ვერსიებზე.
- იქნებ ხალხი არავის არ წაუყვანია და უბრალოდ ზომბებად გადაიქცნენ...
- ჰოდა ჩუმად იყავი თუ არ გინდა რომ გვიპოვნონ და ძვლებიანად დაგვხრნან, -შევუღრინე და ნაბიჯს ავუჩქარე.
შებინდებამდე გაუჩერებლად ვიარეთ, გზაში უამრავი ვერსია მოვისმინე, ზომბებზე, ვამპირებზე, მაქციებზე და სხვა განზომილებიდან მოსულ არსებებზე, უცხოპლანეტელებზე და სხვადასხვა სახის შეთქმულებებზე, გაუჩერებლად ლაპარაკობდა, არ იღლებოდა, მეც ვისმენდი და ყველანაირად ვცდილობდი მოთმინება არ დამეკარგა, ელს ძალიან კარგად ვიცნობდი საიმისოდ რომ გამეგო რატომ იქცეოდა ასე, შეშინებული იყო, ღელავდა და ცდილობდა შიში და მღელვარება, ყალბი ხალისით და მხიარულებით გადაეფარა, ცდილობდა თავი ძლიერად მოეჩვენებინა ჩემთვის და მეც ამის საშუალებას ვაძლევდი.
- ახლა მართლა ძალიან მომშივდა, -შედგა და საცოდავი სახით შემომხედა.
- კარგი ჰო, ასე ნუ მიყურებ, მეც მშია, შევისვენოთ, -ზურგჩანთა მოვიხსენი და გაშეშებული მხრები ავამოძრავე, გარშემო ხეების და მინდვრების მეტი არაფერი იყო, თავს ვერსად შევაფარებდით ამ ღამის ხის ქვეშ გათენება მოგვიწევდა, ელის ჩემი იდეა რომ გავანდე აღფრთოვანდა.
- კოცონს დავანთებთ?
- ვერ დავანთებთ, -მოკლედ მოვუჭერი და მის თვალებში უცბად ჩაქრა მხიარული ნაპერწკლები.
- რატომ?
- იმიტომ რომ შეიძლება არასასურველი არსებები მოვიზიდოთ.
- მტაცებელ ცხოველებს გულისხმობ? -შეშინებულმა მოათვალიერა გარემო და მხარზე ამეკრა.
- არამარტო ცხოველებს, ადამიანებსაც.
- მოიცა, შენი ვერაფერი გავიგე, ჩვენ ხომ ადამიანებს ვეძებთ.
- ვეძებთ მაგრამ სიფრთხილეს თავი არ სტკივა, ტყუილად ხომ არ გასწავლიდი რომ ყველას არ უნდა ენდო, ადამიანებთან ურთიერთობისას თუკი რათქმაუნდა მათ მივაგნებთ სიფრთხილე უნდა გამოვიჩინოთ, ხუთი წელი გავიდა რაც მიწისქვეშ ვართ ისინი კი მიწის ზემოთ, არ ვიცით მათგან რას უნდა ველოდოთ გესმის? -უხმოდ დამიქნია თავი და ფრთხილი ნაბიჯით გადავიდა გზიდან.
- ეს ხე გამოდგება? -ხელი გაიშვირა იქვე მდგარი მაღალი ხისკენ.
- არ გამოდგება, ცოტა მოშორებით შევარჩიოთ რამე, ხშირფოთლიანი რომ თუ გაწვიმდება ცოტათი მაინც დაგვიცვას წვიმისგან და ისეთიც რომ ზედ ასვლა შევძლოთ.
- ზედ რატომ უნდა ავიდეთ?
- იმ შემთხვევაში ავალთ თუ ნადირი თავს დაგვესხა.
- ჰოო, ნადირი, მტაცებელი, სისხლიმსმელი, ესღა გვაკლდა, -თავისთვის ჩურჩულებდა და მუხლამდე ბალახს მიაღვევდა, რამდენიმე წუთში ვიპოვეთ სასურველი ხე, შვებით ამოვისუნთქე როცა ძირს პლედი გავფინე და გულაღმა წამოვწექი.
- შენ არ შეჭამ? -პირგამოტენილმა გამომიწოდა ჩემი წილი სენდვიჩი.
- არ მინდა ამადა არ მაქვს, -ამოვიოხრე და თვალები დავხუჭე, არ ვატყუებდი, ახლა ყელში ერთი ლუკმაც კი არ გადამივიდოდა.
- იცოდე თუ არ შეჭამ გაფუჭდება.
- ჰოდა შენ ჭამე რომ არ გაფუჭდეს.
- მართლა არ გინდა? -დაეჭვებულმა მკითხა, უარის მიღების შემდეგ მადლობაო ამოილუღლუღა და რამდენიმე წამში გადაყლაპა, ცოტა ხანში ჩემს გვერდით გაიშოტა და მუცელზე ხელები დაიტყაპუნა.
- კარგად დავნაყრდი, ახლა მეძინება.
- დაიძინე, ოღონდ ჩანთიდან შენი პლედი ამოიღე რომ დაგაფარო.
- შენ არ დაიძინებ? -იდაყვზე დაეყრდნო და ზემოდან დამაჩერდა დაღლილობისგან მიბნედილი თვალებით, მერე კი დაიხარა და ლოყაზე მაკოცა, წამოვდექი და პლედი გადავაფარე ხოლო თავი ჩემს მუხლებზე დავადებინე.
- ორივე ერთდროულად ვერ დავიძინებთ, ერთმანეთს უნდა ვუდარაჯოთ, ჯერ შენ გამოიძინე.
- კარგი, ცოტა ხანში გამღვიძე, -დამიბარა და თვალები დახუჭა, ორიოდე წუთში ამოუშვა ფშვინვა, ვიჯექი ხის ტანზე მიყრდნობილი და თმაზე ვეფერებოდი...
ის ღამე ჩვენდა სასიკეთოდ საოცრად მშვიდი და თბილი გამოდგა, არავის შევუწუხებივართ, გათენებამდე შევძელი ფხიზლად ყოფნა, ელის გაუნძრევლად ეძინა ჩემს მუხლებზე თავდადებულს, ცას რიჟრაჟი რომ შეეპარა მაშინ უკვე მივხვდი რომ ვეღარ გავძლებდი ასე და შევაღვიძე, გაკვირვებული წამოჯდა...
- უკვე თენდება? მთელი ღამე მეძინა შენ კი არ გამაღვიძე, კარგი რა მირა...
- არა უშავს მთავარია რომ შენ გამოიძინე კარგად, ახლა მე დავიძინებ და შენ იფხიზლე, რამე საეჭვოს თუ შეამჩნევ მაშინვე გამაღვიძე, -დავუბარე და წამოვწექი თუ არა მაშინვე ჩამეძინა.

- - - - - - - - - - -
ხუთი დღე ვიარეთ შეუჩერებლად, დილიდან საღამომდე მივდიოდით, დღეში მხოლოდ ორჯერ ვჩერდებოდით შესასვენებლად, ღამეებს კი ჩვეულებრივად ხის ქვეშ ვათევდით, გზა არ თავდებოდა, ხანდახან იმდენად იყო დაზიანებული გვიწევდა გვერდი აგვექცია და მინდვრებში და ტყეებში გვევლო, მეექვსე დღეს დილით დანგრეულ ხიდს მივადექით, სხვა გზა არ იყო მდინარეზე უნდა გადავსულიყავით რომელიც იმდენად დამშრალი ჩანდა ალბათ კოჭებამდე თუ მოგვწვდებოდა.
- იქნებ წყალიც ავავსოთ, -ელი ხვნეშით ჩაჯდა მიწაზე და ცარიელი ჭურჭელი დამანახა, წყალი აღარ გვქონდა, საჭმელი ალბათ ორი ან სამი დღე კიდევ გვეყოფოდა მერე კი რას ვიზავდით არ ვიცოდი, ამდენი დღის განმავლობაში რაც მოვდიოდით ერთი დაუზიანებელი შენობაც კი არ გვინახავს, მხოლოდ ნანგრევები, მარკეტები, ბენზინ გასამართი სადგურები, სახლები, სავაჭრო ცენტრები, მიწასთან იყო გასწორებული.
- მომაწოდე, -ჭურჭელი გამოვართვი და მდინარისკენ წავედი, -იოდიც ამოიღე რომ წყალი გავფილტროთ, ხომ არ გვებანავა კიდეც?
- მართლა შეიძლება? -ერთი კვირის დაუბანელ თმაზე ჩამოისვა ხელი.
- რათქმაუნდა შეიძლება, შამპუნიც მაქვს შეგვიძლია ვიბანაოთ.
- ჰო მაგრამ წყალი ძალიან დაბალია, -სევდიანი სახით გახედა მდორედ მომდინარე მდინარეს? -რომ დავაგუბოთ არ შეიძლება?
- ტყუილად ხომ არ გეძახი ჭკუისკოლოფს, -სიცილით მოვხვიე მხარზე ხელი, -მიდი გაიხადე და დაგუბებაში დამეხმარე.
ქვედა საცვლების ამარა ვეზიდებოდით ლოდებს და სიცილით ვწუწავდით ერთმანეთს, ცოტა ხანში საკმაოდ კარგად ჩაღმავებულ ადგილზე მშვენიერი აუზი მოვაწყვეთ, ტანსაცმელი და საცვლები გავრეცხეთ და ცხელ ქვებზე მივფინეთ, მერე კი მთლიანად შიშვლები ჩვენივე აშენებულ აუზში ჩავწექით, წყალი ცივი თუმცა საოცრად სასიამოვნო იყო, როგორც იქნა მეღირსა და თავი დავიბანე, მერე ელის თმა გავქაფე.
- თითებს ასე ნუ ამოძრავებ თორემ ჩამეძინება, -მოთენთილმა ამოილუღლუღა.
- ამ ყინულივით წყალში როგორ უნდა დაიძინო, -გულიანად გამეცინა.

დიდხანს ვინებივრეთ, წყლიდან ამოსულები ქვიშაზე წამოვწექით და იქამდე ვეფიცხებოდით მზეს სანამ ჩვენი ტანსაცმელი არ შეშრა, ის იყო ჩავიცვით და უკვე გამშრალ თმას ვივარცხნიდი რომ ზურგს უკნიდან ნაბიჯის ხმა მომესმა, ინსტიქტურად გავიწიე ჩანთისკენ სადაც იარაღი მედო.
- არ გაინძრეთ, -ცივი უხეში ხმა მომესმა და ერთ ადგილზე გავშეშდი, ჩემზე არანაკლებ დაბნეულ და შეშინებულ ელის გადავხედე და ვანიშნე რომ არ განძრეულიყო.
- ადექით და ჩემსკენ შემობრუნდით, -კიდევ ერთი ბრძანება მოგვესმა და ჩვენც დავემორჩილეთ, ფრთხილად შევბრუნდით მისკენ, ჩვენს წინ მაღალი, შუახნის, სამხედრო შარვალსა და ტყავის ქურთუკში გამოწყობილი გრძელ წვერიანი მამაკაცი იდგა, ხელში იარაღს ათამაშებდა და ხარბ მზერას არ გვაშორებდა, უკან მიიხედა და საკმაოდ მოშორებით მდგარ ზუსტად მისნაირად ჩაცმულ ორ მამაკაცს დაუძახა.
- ბიჭებო მოდით, ნახეთ ვინ უნდა გაჩვენოთ.
- დღეს გვიმართლებს მარკ, -მოახლოებულთაგან ერთ-ერთმა მხარზე დაარტყა ხელი, -ამ ჩიტუნებში ძალიან კარგად გადაგვიხდიან...
- შეფს უნდა წაუყვანო? -მუშტრის მზერა შეგვავლო მეორემ მზერა.
- ჰო წარმოგიდგენია რამდენ გადაგვიხდის? ხომ იცი როგორ უყვარს ქერები, -ელისკენ გაიშვირა ხელი და გადაიხარხარა, -მშვენივრად გაერთობა სანამ მთავრობას გადასცემს.
- ქერა არ ვარ ჩემი თმა ჩალისფერია ცხოველო, -აქამდე ჩუმად მდგარმა ელმა მთელი ხმით უყვირა, ხელში ჩავეჭიდე და ვაიძულე გაჩუმებულიყო, ახლა მათი გაღიზიანება არ გვაწყობდა, მშვიდად უნდა ვყოფილიყავით და იმაზე უნდა გვეფიქრა ამ სიტუაციიდან თავი როგორ უნდა დაგვეღწია.
ცივი ღიმილით მოგვიახლოვდა ის ვისაც მარკი უწოდეს, ელის ნიკაპში ხელი წაავლო და თავისკენ დაქაჩა, ცხვირი ლოყაზე გაუხახუნა და მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა.
- ბიჭები მართალს ამბობენ, სანამ შეფთან წაგიყვანთ ჯერ ჩვენ გავერთობით, ისეთი სასიამოვნო სურნელი გაქვს, ჯერ მე უნდა გიგემო სანამ ვინმე სხვა შეგეხება, -ლოყაზე ენა აუსვა და ცალი ხელი საჯდომზე მოუჭირა, ელის შეშინებული თვალების დანახვისას ვეღარ მოვითმინე, იმის წარმოდგენამაც კი შემზარა რომ ამ ცხოველს შეეძლო ჩემს პატარა გოგოზე ეძალადა, გააფთრებული ვეცი.
- არ გაბედო, ახლავე ხელი გაუშვი.
ცინიკური ღიმილით გადმომხედა, ელის ხელი გაუსვა და მთელი ძალით დამარტყა სახეში, ვერ ვიტყვი რომ არ ველოდი მაგრამ თავი მაინც ვერ შევიკავე, უკან გადავქანდი და ჩავჯექი, ხელის ზურგით მოვიწმინდე გახეთქილი ტუჩიდან ჩამოღვრილი სისხლი.
- ამას თქვენ გითმობთ ბიჭებო, გაერთეთ, -ჩემზე ანიშნა დამქაშებს და თვითონ აფართხალებული ელი მიიკრა სხეულზე, -მე კი ამ ქერას მივხედავ და იმაზე ვიზრუნებ რომ ვერასოდეს დამივიწყოს, -ქურთუკი ძალით გახადა, მაისურის საყელოში ხელი ჩაავლო, გახია და მისი შიშველი მკერდის დანახვისას საზიზღრად ამოიგმინა...