დილა გათენდა ისეთი ცივი რომ ლოგინიდან აღდგომის სურვილი დამიკარგა, ანდა რა გასაკვირია დეკემბერია, მალე ახალი წელი მოვა, მართალია ზამთარი ჩემი საყვარელი სეზონია მაგრამ სიცივე არ მიყვარს ალბად გაგიკვირდათ.
1 კვირაში ჩემი დაბადების დღეა და 22 ვხვდები წელს ვამთავრებ უნივერსიტეტს, სკოლაში ძალიან მაინტერესებდა ისტორია ამიტომაც ისტორიულზე ჩაბარება გადავწყვიტე, ჩემს დაბადების დღეზე კი ჩემი საყვარელი მეგობრები დავპატიჟე.

,,ახლა ჯობია ავდგე'' ჩემს თავს შევსძახე და ფეხებზე სიცივე ვიგრძენი, ჩემი ფუმფულა პიჟამო შევისწორე და სარკესთან გავიზმორე.
გაგეცნობით მე ვარ ნუკი 21წლის ვცხოვრობ თბილისში მშობლები სოფელში ცხოვრობენ ასევე მყავს უსაყვარლესი ბებია, ჩემი ოჯახი სიგიჟემდე მიყვარს, ბავშვობიდან დიდი მზრუნველობით მზრდიდნენ,
მაქვს წაბლისფერი თმა და ლამაზი ყავისფერი თვალები ყოველ შემთხვევაში მე ასე ვფიქრობ, პატარა ცხვირი და სქელი ტუჩები.
მე ბავშობიდან გავიაზრე რომ ყველა ადამიაბი განსხვავებულია თავისი დადებითი და უარყოფითი თვისებებით.
ადამიანმა ისეთი უნდა შეიყვაროს თავისი თავი როგორიც არის ასე მასწავლეს მე, რისთვისაც მადლობელი ვარ.
მკითხევლო ახლა რომლელიც შენ ამას კითხულობ დაიმახსოვრე ერთი რამ: ცხოვრებაში ერთხელ მოვდივართ, ცხოვრება სამუდამო არ არის, შენ კი ამდენი ადამიანთა შორის გაჩნი შენი განსხავებულობით ამიტომაც შეიყვარე შენი თავი ისეთი როგორიც ხარ.....


ფიქრებიდან ზარის ხმას გამოვყავარ,
ნეტა ვინ არის? - ვეკითხები ჩემს თავს.
კარებთან მივდივარ და უხერხულად ვაღებ, გადავრჩი... კურიერია
__ დილამშვიდობისა- მშვიდად მესალმება
- გამარჯობათ- ვპასუხობ
- თქვენ სახელზე საჩუქარია
-ვინ გამოგზავნა?- ვპასუხობ ძალიან გაბრაზებული, თავს ვეღარ ვიკავებ, უკვე ვიცი ვინც არის.
-არვიცი ქალბატონო აქ მოაწერეთ ხელი, ვაწერ და კარებს კარგად ვკედავ.
პატარა ყუთი შემაქვს სახლში, მაშინვე მივხვდი რომ ეს ნიკა იყო, კვირაში ერთხელ მაინც მიგზავნის საჩუქარს და ნერვებს მიშვლის, ნიკა ჩემი კურსელია ძალიან აუტანელი ბიჭია,
გადავწყვიტე ასეთი საშინელი ამინდის მიუხედავად დღეს წავალ და შევხვდები რომ თავი დამანებოს, რომ არ მიყვარს და რატომ მაშანტაჟებს,ამის გახსენებაზე თვალები ცრემლებით გამევსო.
ტელეფონი ავიღე და მივწერე 2 საათში შემხვდითქო, პასუხი არ დააყოვნა
,,კარგი ჩემო სიყვარულო" - ამის წაკითხვაზე ცუდად გავხდი, მაგრამ სიძლიერე შევინარჩუნე...
სანამ გამზადებას დავასრულებდი ტელეფონზე ჩემმა საუკეთესო მეგობარმა მარიმ დამირეკა,ვუამბე ჩემი ამბავი და გამაფრთხილა მარტო არ წავსულიყავი, მაგრამ მე ყელში მქონდა ამოსული ნიკას ქცევები ამიტომაც არ დავემორჩილე და წასვლა გადავწყვიტე.....

ჯინსის შარვალი და თეთრი სვიტერი, პალტო და ფეხსაცმელი ჩავიცვი და გარეთ გავედი, მაშინვე ტანში გამცრა ასეთი სიცივე რომ ვიგრძენი, გზაზე თოვლი აღარ იყო მაგრამ მოსიპული იყო, იმის გამო რომ ჩემი ფეხსაცმელი სტიდა ნელა წავედი ნიკასთან შესახვედრად, თან გულში ვფიქრობდი ადამიანი რომელიც მოკვლით გემუქრება იმის გამო რომ არ მიყვარს.

პატარაობაში სულ ვოცნებობდი ისეთ ადამიანზე რომელიც მეყვარებოდი და ჩემგან საპასუხოს მიიღებდა მაგრამ ასეთს ჯერ არ შევხვედრივარ, ჩემთვის ხომ მთავარი სიყვარულია.

მალე მივედი სახლთან კარზე ზარი დავრეკე ნიკა 3 სართულზე ცხოვრობს, ერთხელ ვიყავი მხოლოდ ამ სახლში მოსული მეგობრებთან ერთად, კარი გაიღო, შევედი არავინ დამხვდა თვალიერება დავიწყე უცებ ხმა გავიგონე:
-მე მეძებ პატარა- მიმართა მან ირონიული ხმით
-წესიერად მელაპარაკე, ტონს ავუწიე მე
-აბა გისმენ როგორც მივხვდი სალაპარაკო გაქვს ჩემთან, მითხრა ღიმილით , მისი სახე, ქცევები, ყველაფერი შიშს მგვრიდა მაგრამ თავს ვიმაგრებდი.
დავიწყე ლაპარაკი- მომისმინე ნიკა, ასე ნუ მექცევი და ნუ მაშანტაჟებ თორემ იცოდე გიჩივლებ- ჩემს ნათქვამზე ისე გაიცინა გეგონება რამე ანეგდოტს ვყვებოდე. - მე არ მიყვარხარ,
ჩემს ნათქვამზე სახე დაემანჭა, მე კი აღარ ვჩერდებოდი- არ მიყვარხარ ა რ ა
გეგსმის?
უფრო გაბრაზდა და სახეზე ხელი დამარტყა, მისმა ძლიერმა ხელზე ჩემს პატარა სხეულზე იმოქმედა და ძირს დავეცი, - როგორ თუ არ გიყვარვარ, სხვა გიყვარს ხმა გაიღე გოგო მიპასუხე.
მიყვიროდა მე კი ძალა არ მქონდა, -მიპასუხე ნუკი იცოდე მოგკლავ და შენი მშობლებიც ვერ გიპოვიან,
ძალა მოვიკრიბე და ავდექი ტუჩიდან სისხლი მოვიწმინდე და ვუპასუხე: არ მიყვარხარ, ეს დაიმახსოვრე და მეორედ ხელი არ დამარტყა, ამისთვის კი პასუხს აუცილებლად აგებ, დარტყმას აპირებდა მაგრამ შესაჩერე და კარებში გამოვედი, სწრაფად ჩავირბინე კიბეები და სახლისკენ დავიწყე სიარული, ყველაფერს ერთად ვგრძნობდი შიშს, უსამართლობას, მეზიზღებოდა ჩემი თავი რომ ნიკა ჩემზე ძალას ხმარობდა მე კი ვერაფერს ვაკეთებდი, პოლიციაში წასვლა გადავწყვიტე სწრაფად დავიწყე სიარული უკვე ვფიქრობდი როგორ წავიდოდა ნიკა ჩემი ცხოვრებიდან მე კი ახალ ცხოვრებას დავიწყებდი, გზაზე გადავდიოდი მანქანის ხმა გავიგონე შავი მერსედესი ჩემსკენ მოქროდა მე ვერსად წასვლა ვერ მოვახერხე, ყურში საშინელი ხმები მესმოდა დავინახე კაცის სხეული რომელიც ჩემსკენ მოვიდა და ხელში ამიყვანა, ვგრძნობდი საშინელ ტკივილს, სანამ გავითიშებოდი ვიგრძენი სასიამოვნო სურნელი და სიტყვები: არ ინტერვიუში ყველაფერი კარგად იქნება, აუცილებლად გადარჩები, და თვალები დავხუჭე.

ადამიანს გვერდით აუცილებლად ჭირდება ისეთი ადამიანი რომელიც მას დაიცავს, შეიყვარებს და მასზე იზრუნებს, ასეთი ადამიანისთვის ცხოვრება ნამდვილად ღირს.

თვალებს ვახელ და თეთრ ჭერს ვხედავ, გვერდით სავარძელზე კი ის ბიჭი ზის რომელმაც მე გადამარჩინე, მძინარეს ვაკვირდები მის სახეს
სადღაც 27 წლამდე იქნება, სახე კი გამოკვეთილად ლამაზი აქვს შავგვრემანი პრინცი რომელმაც ჩემი სიცოცხლე გადაარჩინა, ჩემი სიცოცხლე კი გადაარჩინა მაგრამ ღირს ისეთ ცხოვრებაში ცხოვრება სადაც შენზე ძალადობენ, გაახსენდა ნიკა და თვალზე ცრემლი მომადგა.
თვალზე ცრემლი მოვიწმინდე.
ხმა გავიგონე: ,,ხომ გითხარი გადაგარჩენთქო" და გამიღიმა.

1 თავის დასასრული.
იმედია მოგეწონებათ ველოდები აქტიურობას, გკოცნით