-ასე ვაჩეს გამო იქცევი არა?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა თათიამ ტირილისგან თვალებ დასიებულ გოგონას და მისგან პასუხი რომ ვერ მიიღო, კარგა ხნის სიჩუმის მერე ტირილის ნოტებ შეპარული ხმით შეეხვეწა -ანა გთხოვ საკუთარ თავს ასე ნუ მოექცევი
-იძულებული ვარ რომ ასე მოვიქცე
-რატომ?
-იმიტომ რომ ზუსტად ვიცი თუ სახლში ქორწინების მოწმობის გარეშე დაბრუნდები ზურგს უკან ყველა ჩემზე ილაპარაკებს, მიწასთან გამასწორებენ...
-რაც უნდათ ის ილაპარაკონ, შენ ვალდებული არ ხარ ვინმეს რამე აუხსნა მითუმეტესაშინ როცა ჩემი ოჯახიხარში გიდგას
-ვერ შევძლებ გესმის? ცხოვრებას ისე ვერ გავაგრძელებ თითქოს ჩემსა და თორნიკეს შოროს არაფერი მომხდარა.
-შენი მესმის... კარგად მესმის მაგრამ...
-ვიცი რომ საშინელ შეცდომას ვუშვებ მაგრამ გთხოვ...ძალიან გთხოვ ეცადე გამიგო-შეეხვეწა ანა აფორიაქებულ გოგონას და ჩაეხუტა.
თბილისში დაბრუნების შემდეგ არაერთხელ სცადა თათიამ ძალა მოეკრიბა და კახასთვის დაერეკა, რათა ხელი შეეშალა მას ამ აზრზენი ქორწინებისთვის მაგრამ ძალა არ ეყო, რადგან ზუსტად იცოდა ასე თუ მოიქცეოდა ანას სამუდამოდ დაკარგავდა.
-ხელს რომელზე აწერთ?-უინტერესოდ ჰკითხა თათიამ, აბაზანიდან იმ წამს გამოსულ ანას და საკუთარი უღიმღამო ანარეკლი სარკის წინ უკმაყოფილო მზერით შეათვალიერა
-ზუსტად არ ვიცი-ძალდატანებული სიმშვიდით უპასუხა ანამ და ტანზე შემოტმასნილი მოკლე ხალათი კიდევ უფრო მჭიდროდ მიიკრო დაცვარულ სხეულზე მას შემდეგ რაც ოთახში დაუკაკუნებლად შევიდა თორნიკე თეთრი ბანტიანი ყუთით ხელში
-რა სითავხედეა-ბრაზნარევი ტონით თქვა თათიამ და მკვლელი მზერით გახედა ზურგით მდგომ ბიჭს, რომელმაც სრულიად დააიგნორა ის და ხელში შერჩენილი ყუთი საწოლზე გრაციოზულად დადო.
-ეს ჩაიცვი-კარგა ხნის სიჩუმის მერე მბრძანებლური ტონით უთხრა თორნიკემ ერთ ადგილზე მიყინულ გოგონას და თავხედური მზერა ნელა ააყოლა მის ნახევრად შიშველ მთრთოლარე სხეულს
-თუ შეიძლება გადი-ვეღარ მოითმინა თათიამ და მათ შორის ჩადგა. თორნიკემ ცივად გაუღიმა გაკაპასებულ გოგონას და სიტყვის უთქმელად დატოვა ოთახი, რის გამოც გაბრაზაბულმა თათიამ მაშინვე თავშეუკავებლად მიაყვირა- თავხედი- და ანასკენ შეტრიალდა -ჯერ კიდევ არ არის გვიანი... თუ გადაიფიქრებ მე ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის რომ დაგეხმარო
-არ გადავიფიქრებ და მან ეს კარგად იცის!- ხელით კარისკენ მიანიშნა აღელვებულმა ანამ დაბნეული თათია და კარგა ხნის სიჩუმის მერე ბრაზნარევი ტონით უთხრა-სწორედ ამიტომ მოგცა ჩემთან ყოფნის უფლება ტელეფონით ხელში!
-იმედია ამ კაბის ჩაცმას არ აპირებ ხელმოწერის ცერემონიაზე-ბრაზნარევი ტონით უთხრა თათი დაბნეულ მეგობარს და ოთახიდანნკარის გაჯახუნებით გავიდა .
სავარძელში მჯდომი თორნიკე გამომწვევი მზერით მიაჩერდა სახეში ხელებაკნკალებულ ანას რომელმაც დიდი, თეთრი, ბანტიანი ყუთი წვალებით გამოიტანა საძინებლიდან და მის წინ მაგიდაზე დადო
-რა ხდება?-მოიღუშა თორნიკე და მაშინვე ფეხზე წამოდგა გაღიზიანებული
-ამ კაბის ჩაცმას არ ვაპირებ-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ანამ და ცივი მზერა უნებურად მის ალეწილ სახეს მიაყინა
-არ მოგწონს?-დაიძაბა თორნიკე
-არა
-ვფიქრობ რომ მოგიხდება
-ჩემთვის სულ ერთია შენ რას ფიქრობ!- ცინიკური ტონით უთხრა ანამ და მაშინვე ოთახში შეიკეტა.
-მინდა რომ ეს კაბა ჩაიცვა-მოულოდნელად თავზე წამოადგა თორნიკე სარკესთან მდგომ გოგონას და ხელში შეაჩეჩა თეთრი, ნაზი, ტანზე მომდგარი კაბა, რის გამო გაცეცხლებულმა ანამ მისი ოთახიდან გასვლის თანავე მაშინვე ნაკუწებად აქცია.
.......
მიღებული ჭარბი ალკოჰოლის დოზისგან თვალებჩაწითლებული კახა სევდიანი მზერით უყურებდა ნიცას რომელიც თვალის მოუშორებლად უყურებდა იქვე, შორი-ახლოს მდგომ მიას
-ნიცა შვილო-დაიწყო კახამ ჩამწყდარი ხმით
-შვილს ნუ მეძახით!
-შენმა ძმამ...
-ვიცი რაც ჩაიდინა ჩემმა ძმა
-ფიქრობ რომ ეს სამართლიანი შურისძიებაა-ინტერესით ჰკითხა კახამ და კიდევ უფრო მეტად მიუახლოვდა დაძაბულ გოგონას
-ასე არ ვფიქრობ-ბრაზნარევი ტონით უთხრა ნიცამ და პირველად შეხედა თვალებში
-პატიებას არ გთხოვ... რადგან ვიცი რაც არ უნდა გავაკეთო მაინც არ დამიჯერებთ შენ და თორნიკე რომ იმ ავარიის ღემესთან მე არაფერი მაკავშირებს, ამიტომ პირდაპირ დახმარება მინდა რომ გთხოვ... მაგრამ მხოლოდ ანას გამო
-ჩემი ძმა თქვენს შვილს არაფერს დაუშავებს
-მთელი ეს დრო მიაც ამას იმტკიცებს, მაგრამ რამდენად კარგად იცნობთ თორნიკეს... ის ხომ 8 წელი იჯდა ციხეში?
-ჩემი ძმა მოძალადე ნაბ.ჭვარი არ არის
-ნიცა-ჩაერია აქამდე ჩუმად მყოფი მია- მათ სასმელში წამალი ჩაუყარეს გოგონებს
-ვიცი რაც მოხდა იმ ღამეს! მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ ჩემი ძმა მოძალადე ნაბ.ჭვარია-აფეთქდა უეცრად ნიცა