გამგელებულები მეცნენ, მათი ბინძური ხელების შეხებისას არ შემშინებია და არც არაფერი მიგრძვნია, ერთადერთი რაზეც ვფიქრობდი ელი იყო, ჩემი თავი ჯანდაბას მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი რომ ელი ამ ყველაფერს ვერ გაუძლებდა, ვერ გადაიტანდა...
მარკი თითქოს სპეციალურად აჭიანურებდა მოქმედებას, დროს წელავდა, იმ მტაცებელივით იქცეოდა უკვე მონადირებული მსხვერპლის შიში და სასოწარკვეთა რომ ართობს და ასაზრდოებს, ელის ხელი გაუშვა, უყურებდა როგორ იხევდა უკან, როგორ თრთოდა მთელი სხეულით, დისტანციას არ ამცირებდა ნელი ნაბიჯით მიყვებოდა უკან, ვიცოდი სულ რამდენიმე წუთიც და ნადირივით დააცხრებოდა თავს, ჩუმად ყლაპავდა ელი ცრემლებს და ჩემსკენ აპარებდა თვალს, ძირს დამაგდეს, ერთ-ერთმა ხელები გამიკავა ხოლო მეორე ცდილობდა შარვალი გაეხადა ჩემთვის, ერთადერთი რასაც იმ მომენტში მივხვდი ის იყო რომ თუ მინდოდა თუნდაც ხელის განძრევის საშუალება მქონოდა მათ არ უნდა გავძალიანებოდი.
- მე თვითონ გავიხდი, გამიშვი, -ღიმილით შევხედე ჩემზე დამხობილ საზიზღარ ცხოველს, შეცბა, შეჩერდა და თანამზრახველს ახედა, თითქოს ამ ერთწამიანი მზერით შეთანხმდნენ რომ ჩემთვის თავისუფლად მოქმედების საშუალება უნდა მოეცათ, რა ედარდებოდათ მშვენივრად იცოდნენ რომ მაინც ვერსად გავექცეოდი.
- მიდი ეცადე რომ გვასიამოვნო, ერთ-ერთმა შარვლის ღილები გაიხსნა და სახეზე იმით კმაყოფილი გამომეტყველება გადაეფინა რომ ასე ადვილად დავნებდი, ქურთუკი გაიხადა და უზარმაზარი სანადირო დანა შევამჩნიე რომელიც ქამარზე ეკიდა, მივუახლოვდი, მისი სახე ხელებში მოვიქციე, მთელი ძალა და ნებისყოფა მოვიკრიბე რომ გული არ ამრეოდა და ტუჩებზე შევეხე.
- მირა რას აკეთებ? -სასოწარკვეთილი ცრემლნარევი ხმა მომესმა, მისკენ არ მიმიხედავს, ახლა გრძნობებს უფლებას ვერ მივცემდი ჩემი გეგმა ჩაეშალათ, თუ ელის გადარჩენა მინდოდა ცივსისხლიანი უნდა ვყოფილიყავი, ცივი გონებით უნდა მემოქმედა, კოცნას ვაგრძელებდი, ვიგრძენი როგორ ამეკრა ზურგიდან მეორე და როგორ შემიცურა ხელები მაისურის ქვეშ.
- შენც მას მიბაძე ქერავ თორემ ცუდად გექნება საქმე, -ჩაისისინა მარკმა და მერე ელის განწირული ყვირილი მომესმა, ბევრი აღარ მიფიქრია, ისე რომ კოცნა არ შემიწყვეტია, ქამრიდან დანა ამოვაცალე და მუცელში მთელი ძლით დავარტყი, ვიცოდი ახლა მთავარი სისწრაფე იყო, არ უნდა დავბნეულიყავი, პირიქით მათი დაბნეულობით უნდა მესარგებლა, დანა გამოვაძვრე შევბრუნდი და უკნიდან აკრულ მოძალადეს ყელში გამოვუსვი, გადახსნილი ყელიდან სისხლმა იჩქეფა და სახეზე და მკერდზე ჩამომეღვარა, ორივე მოძალადე ერთდროულად დაეცა ძირს, ის იყო ვიფიქრე ყველაფერი გამომივიდა რომ ელიზე გადამხობილმა მარკმა რომელიც უკვე შარვალს ხდიდა შეამჩნია რაც ხდებოდა, მასთან მისვლა ვეღარ მოვასწარი, ელის თავი ანება, ფეხზე წამოხტა, ქამარში გაჩრილი იარაღი ამოიღო და დამიმიზნა, შეშლილი სახე ჰქონდა, დაბნეული და მოულოდნელობისგან არეული, თვალებს უაზროდ აცეცებდა, თავისი მოკლე ჭკუით აშკარად უჭირდა მომხდარის გაანალიზება...
- გაჩერდი და დანა დააგდე თორემ შუბლს გაგიხვრეტ, -ისეთი ხმით მითხრა მივხვდი სიამოვნებით გააკეთებდა ამას უბრალოდ დაბნეული იყო, ელს გადავხედე რომელიც საცოდავად მობუზული ცდილობდა შუაზე გაგლეჯილი მაისურით როგორმე დაეფარა შიშველი მკერდი, თითები გავშალე და დანა უხმაუროდ დაეცა ქვიშაზე.
- ფუ ამის, ესღა მაკლდა, ახლა რა ჯანდაბა უნდა გავაკეთო, -გამწარებულმა დაიღრიალა, მომაკვდავ დამქაშებს რომელთაგან ერთ-ერთს უკვე სული აღარ ედგა და მეორე შემზარავად ხროტინებდა თვალი აარიდა და ჩემსკენ წამოვიდა, ადგილიდან არ გავნძრეულვარ, ნელ-ნელა იწყებდა ადრენალინი ჩემი სხეულიდან გამოსვლას, ახლაღა ვიწყებდი იმის გაცნობიერებას რაც ჩავიდინე, ორი ადამიანი მოვკალი მართალია ნაძირლები მაგრამ მაინც ადამიანები... მოვკალი, სიცოცხლეს გამოვასალმე, აი ამ ხელებით, -სისხლიან ხელებზე დავიხედე და მთელი სხეულით ავკანკალდი.
- ოჰ შენი, -მოახლოებულმა მარკმა ხელი ასწია და ის იყო უნდა დაერტყა რომ გასროლის ხმა და მისი ყვირილი ერთდროულად გავიგონე, სიმწრისგან ღრიალებდა და ტყვიისგან გახვრეტილ ხელისგულს დაჰყურებდა, რამდენიმე ნაბიჯით უკან დავიხიე და მიმოვიხედე, ხიდის ნანგრევების უკნიდან სამი მამაკაცი გამოვიდა და ჩვენსკენ წამოვიდნენ, კბილებამდე შეიარაღებულები იყვნენ, შავ ტანსაცმელში გამოწყობილებს ცხვირი და პირი შავი ნაჭრით ჰქონდათ აკრული და მხოლოდ თვალები უჩანდათ...
- მირა, -ელი ხელებგაშლილი მომვარდა და ჩამეხუტა.
- ნუ მეხუტები დაისვრები, -გაგიკვირდებათ და მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე.
- შენი აზრით ეს მაინტერესებს? შენ რომ არა, შენ რომ არა... -სლუკუნებდა და მთელი ძალით მეხუტებოდა, სისხლისგან დასვრილი ხელები უმწეოდ მქონდა გაშლილი და მხოლოდ იმას ვფიქრობდი ვინ იყვნენ ისინი ახლა რომ გვიახლოვდებოდნენ, იქნებ ჩვენს გადასარჩენად მოვიდნენ, ანდა ამათზე უარესი ნაძირლები შეიძლებოდა რომ აღმოჩენილიყვნენ, ასე რომ მომხდარიყო რა უნდა მექნა?
მოგვიახლოვდნენ, ყურადღებით მოათვალიერეს სიტუაცია არამგონია დიდი ფიქრი და მსჯელობა დასჭირვებოდათ იმის გასაგებად რაც აქ მოხდა.
- მარკ, მარკ, ვერ ისვენებ არა? -სამეულიდან ერთ-ერთმა, მაღალმა ახალგაზრდა მამაკაცმა მუქი ჩალისფერი თმით და ლამაზი თაფლისფერი თვალებით, მარკს მიმართა და მერე ჩვენ გადმოგვხედა.
- შეცდომას უშვებთ, ხომ იცით რომ სტივი ამას არ გაპატიებთ, -ჩაიღრინა მარკმა და გულზე მიიკრა გახვრეტილი ხელი.
- ისედაც არ გვეხატება ჩვენ და სტივს გულზე ერთმანეთი ასე რომ ტყუილად ცდილობ...
- სამაგიეროს გადაგიხდით.
- ცადე თუ შეძლებ, მშვენივრად იცი როგორ სრულდება ხოლმე შენი სამაგიეროს გადახდები, -ჩაიცინა და მხლებლებს უხმო, -ეს წაიყვანეთ, დარწმუნებული ვარ უფროსს სურვილი ექნება რომ პირადად გაესაუბროს, -მარკზე ანიშნა თანმხლებებს, ისინიც მაშინვე დაემორჩილნენ და ხელი ჩაავლეს.
- თვითონ სად არის? ისევ ფინიები გამოუშვა სანადიროდ? -იქედნურად ჩაიცინა მაგრამ პასუხი აღარ მიუღია, -ამას არ შეგარჩენ კახპა, -გადმომძახა ჩემს გვერდით რომ ჩაატარეს, მოგვშორდა თუ არა ელმა გაბედა და თავი მაღლა ასწია, მთელი ამ უცნაური სიტუაციის მიუხედავად არ გამომპარვია მისი დანახვისას როგორ გაუბრწყინდა თვალები უცნობს, ნიღაბი მოიხსნა, გულიანად გაგვიღიმა და ხელი გამოგვიწოდა ჩამოსართმევად, რომ მიხვდა ადგილიდან დაძვრას არ ვაპირებდით უხერხულად შეიშმუშნა.
- ჩემი არ შეგეშინდეთ, თქვენთვის რამის დაშავებას არ ვაპირებ, უბრალოდ მინდა რომ გაგეცნოთ, შეგიძლიათ იკა დამიძახოთ, თქვენ ვინ ხართ, რა გქვიათ? აქ საიდან გაჩნდით?
იქნებოდა ასე ოცდაშვიდი -ოცდარვა წლის, საკმაოდ სიმპათიური იყო, სახის დახვეწილი ნაკვთებით და თბილი გამოხედვით, მოკლედ შეჭრილი წვერით და გრძელი ჩალისფერი თმით, ელი ხელიდან რომ გამისხლტა, მასთან რომ მიიჭრა და ჩაეხუტა გაოცებისგან ხმა ვერ ამოვიღე, მასაც გაუკვირდა აშკარად არ ელოდა, ფრთხილად მოხვია ხელი გამხდარ მხრებზე, მეორე ხელი კი თავზე გადაუსვა.
- დამშვიდდი ყველაფერი კარგად იქნება, -ხრინწგარეული ხმით ჩაიჩურჩულა და ისეთი გამომეტყველებით გადმომხედა თითქოს მეუბნებოდა მე არაფერ შუაში ვარო.
- მადლობა, მადლობა რომ გადაგვარჩინეთ, -ელიმ მისი მკლავებიდან თავი დაიძვრინა, უკან დაიხია და მერეღა გაახსენდა როგორი მაისურიც ეცვა, მკერდზე აიფარა ხელები მთლად გაწითლებულმა, იკას სასახელოდ უნდა ვთქვა რომ ერთხელაც არ გაქცევია მისი მოშიშვლებული მკერდისკენ თვალი, თხელი ტყავის ქურთუკი გაიხადა, მიუახლოვდა, საკუთარი ხელით ჩააცვა და ელვა შესაკრავი ბოლომდე შეუკრა.
- მადლობა რომ გადაგვარჩინე, -ელის გვერდით ამოვუდექი და იკას ხელი გავუწოდე, მე მირა ვარ ეს კი ელია...
- მირა? მირა გქვია? -ჩაფიქრებული დაჩერებოდა ჩემს მაჯას რომელზეც ჩემი შექმნილი სამაჯური მეკეთა რომელიც ეს ბოლო ხუთი წელი იყო არ მომიხსნია და უკვე ჩემს თილისმად იყო ქცეული.
- ესე იგი მირა არა? -უცნაური ღიმილით შემომხედა და მერე ჩემს სამაჯურს გადაუსვა თითი, -ეს რა არის არ მეტყვი?
- სამაჯურია, -იმით გაოცებულმა შევხედე რომ ასეთ უაზრო და სიტუაციისთვის შეუფერებელ კითხვას მისვამდა.
- ვხედავ რომ სამაჯურია, მე ის მაინტერესებს ეს რა ციფრებია.
- ტელეფონის ნომერია, თუმცა არა მგონია ახლა რამეში გამომადგეს, -ამოვიოხრე და მაშინღა დავფიქრდი სიტუაციის კომიკურობაზე, ჩემგან ოდნავ მოშორებით ორი გვამი ეგდო რომელთა არსებობაც რატომღაც სულაც აღარ მადარდებდა, ჩემს გვერდით მხრებაწურული ელი იდგა და ცახცახებდა, მე კი თავიდან ფეხებამდე სისხლში ამოსვრილი სრულიად უცნობ ადამიანს ვეჭორავებოდი და თანაც რაზე... სამაჯურზე...
- რას ვაკეთებ? -თავზე შემოვიჭდე ხელები და ნერვიულად გავიცინე.
- ნუ ნერვიულობ, უბრალოდ ასეთი ვარ, ადამიანები უსიტყვოდ მენდობიან და ყველანაირ თემაზე საუბრობენ ჩემთან, ამის ნიჭი მაქვს, -თვალი ჩამიკრა და მერე ძლივს მოვასწარი დამენახა თუ როგორ დაიჭირა გულწასული ელი რომ არ დაცემულიყო, ელვის უსწრაფესი რეაქცია ჰქონდა, ხელში აიტაცა მოდუნებული სხეული, ძირს ჩაჯდა და კალთაში ჩაისვა.
- ელი, ელ, საყვარელო რა გჭირს? თვალები გაახილე, -მათ წინ ჩამუხლული სახეზე ხელს ვუსვამდი და ვცდილობდი როგორმე გამომეფხიზლებინა, ლოყაზე სისხლის ლაქა რომ დარჩა ცივად გამოვწიე ხელი უკან.
- ნუ გეშინია კარგად იქნება, უბრალოდ სტრესს ვერ გაუძლო და გონება გაეთიშა, საგანგაშო არაფერი სჭირს, მალე მოვა გონს, -იკამ თბილი ღიმილით დახედა მკლავებში მოქცეულ გამხდარ გაფითრებულ სხეულს და მერე მე შემომხედა.
- სანამ წავალთ ჯობია სახე დაიბანო და ცოტა მოწესრიგდე, ელი გონს რომ მოვა და ასე სისხლში ამოვლებულს დაგინახავს უფრო ცუდად გახდება.
ვუსმენდი და არ მჯეროდა, ის მასზე ზრუნავდა, მას იცავდა, ისე იქცეოდა თითქოს მისთვის უფრო მნიშვნელოვანი ყოფილიყოს ვიდრე ჩემთვის... ჩაფიქრებულმა გადავაქნიე თავი.
- ნუ გეშინია, არც მას და არც შენ არაფერს დაგიშავებთ, -თითქოს ჩემს კითხვაზე გამცა პასუხი.
- გულთმისანი ხარ? -გამეღიმა.
- უბრალოდ დაკვირვებული ადამიანი ვარ, შენ კი სახეზე გაწერია რასაც ფიქრობ, მიდი დროს ნუღარ დავკარგავთ, ცოტა მოწესრიგდი, სახე და ხელები დაიბანე და წავიდეთ.
- სად მივდივართ და რატომ გგონია რომ შენ გამოგყვებით? -უეცარმა ეჭვმა და სიჯიუტემ შემიყრო რაც არ იყო გასაკვირი, მთელი ხუთი წელი ელის იმას ვასწავლიდი რომ ადამიანების ნდობა არ შეიძლება ახლა კი ასე უბრალოდ ვიღაც უცნობს სადღაც უნდა გავყოლოდით.
- არ ვიცი სად იყავით ამდენ ხანს მაგრამ აშკარაა რომ წარმოდგენაც კი არ გაქვთ იმაზე თუ როგორ შეიცვალა სამყარო, -ნელა დამარცვლით საუბრობდა თითქოს უნდოდა რომ მისი ყოველი სიტყვა კარგად გამეგო და გამეთავისებინა, -ვიცი რომ გიჭირს მენდო მაგრამ მერწმუნე ახლა მხოლოდ ჩემს გვერდით იქნებით უსაფრთხოდ, დაცულ ადგილზე წაგიყვანთ...
- ვერ ვხვდები რაზე საუბრობ.
- ხომ დაინახე ცოტა ხნის წინ რა მოხდა, ის ძველი სამყარო რომელიც შენ გახსოვს აღარ არსებობს, აღარ არსებობს ძველი ქვეყნები და ქალაქები, აღარანაირი სისტემა, აღარც სამართალ დამცავები, ყოველ ფეხის ნაბიჯზე შეიძლება გადაეყარო მარკისნაირ არაკაცებს რომლებიც დაუფიქრებლად გამოგჭრიან ყელს...
- კი მაგრამ ასეთი რა მოხდა? ყველაფერი ასე როგორ შეიცვალა?
- გრძელი ამბავია და ახლა ნამდვილად ვერ მოგიყვები, აბა რას იტყვი მოდიხართ?
სხვა რა გზა მქონდა, დავეთანხმე, შეძლებისდაგვარად გავიწმინდე და დავიბანე სხეული მდინარეში, მერე ჩემსა და ელის ზურგჩანთებს წამოვავლე ხელი, მისი მშვილ ისარიც არ დამვიწყებია, იკაც წამოდგა ხელში ატატებულ ელისთან ერთად და ხიდისკენ წავედით.
- შეგიძლია ეგ ნივთები დატოვო, არ დაგჭირდება.
- ვერ დავტოვებ, ელის ეს მშვილდ ისარი ძალიან უყვარს, ჩანთაც საყვარელი ნივთებით აქვს სავსე...
- შენთვის ძალიან მნიშვნელოვანია არა? -ღიმილით დახედა მკლავებში მოქცეულ გოგოს.
- მიყვარს, ხუთი წელია ერთად ვცხოვრობთ და ერთმანეთის მეტი არავინ გვყავს, რომ გავიცანი თორმეტი წლის იყო, პატარა, სუსტი და დაუცველი მაგრამ ძალიან ჭკვიანი და საყვარელი...
- თორმეტი წლის? ესე იგი რა გამოდის რომ ახლა ჩვიდმეტი წლისაა? -ძალიან პატარაა, სულ მთლად ბავშვია, წამსვე მოსხიპა სახიდან ღიმილი და ჩაფიქრებულმა შეჭმუხნა წარბები, ხმა აღარ ამოუღია ისე ავიარეთ პატარა აღმართი, ორი დაბურულ მინებიანი მუქმწვანე ავტომობილი გველოდა, ერთ-ერთში მისი თანმხლებები ჩასხდნენ რომლებიც არ იმჩნევდნენ მაგრამ აშკარა იყო რომ ცნობისმოყვარეობისგან კვდებოდნენ ისე უნდოდათ ჩვენი ვინაობის გაგება, მეორე ავტომობილის უკანა სავარძელზე დაგვსვა იკამ და თვითონ საჭეს მიუჯდა, მინები შიგნიდანაც დაბურული იყო, მძღოლსა და უკანა სავარძელს შორის ტიხარი იყო გაკეთებული ასე რომ ვერაფერს ვხედავდი და არ ვიცოდი სად მივდიოდით, ელის ჩემს მუხლებზე ეძინა და იკას ქურთუკში გამოწყობილი ძალიან პატარა და გამხდარი ჩანდა...
- დიდხანს მივდიოდით შეუსვენებლად, არ ვიცი რამდენი ხანი იყო რაც გზაში ვიყავით, ფხიზლად ყოფნა ვეღარ შევძელი და თვალები დავხუჭე, მაშინვე დამეძინა, რომ გამოვფხიზლდი ავტომობილი ისევ მოძრაობდა, უკვე გამოფხიზლებული ელი ჩემს გვერდით იჯდა და შეშინებული მიყურებდა.
- კარგად ხარ მირა? ვცდილობდი გამეღვიძებინე მაგრამ არ იღვიძებდი, -ტირილნარევი ხმით მითხრა.
- ალბათ დაღლილობის ბრალია, შენ როგორ ხარ პატარავ? -ლოყაზე ფრთხილად მოვეფერე და აბურდული თმა გავუსწორე.
- კარგად ვარ მაგრამ ცოტა მეშინია, -საყვარლად გაბუსხა ტუჩები, -სად მივდივართ?
- იკას მანქანაში ვართ, შეგვპირდა რომ დაცულ ადგილზე წაგვიყვანდა.
შევამჩნიე როგორ აუციმციმდა თვალები იკას ხსენებისას, როგორ ცდილობდა რომ ღიმილი შეეკავებინა, ბოლოს მაინც ვერ მოითმინა.
- რაღაც უნდა გითხრა მირა.
- კარგი მიდი მითხარი, -გამეღიმა, უკვე ვიცოდი რაც უნდა ეთქვა, ის იყო პირი დააღო რომ შევჩერდით, ავღელდი, სუნთქვა შემეკრა, ელიმ მაგრად მომიჭირა ხელზე ხელი.
- ყველაფერი კარგად იქნება, -საყვარლად გამიღიმა და ჩამეხუტა, საკეტი გატკაცუნდა, კიდევ ორი წამიც და კარი გაიღო...




- გადმოსვლაში დაგეხმაროთ ქალბატონებო? -იკა ოდნავ მოიხარა წელში თავი დაგვიკრა და მომხიბვლელი ღიმილი შემოგვანათა, ყურადღებით შეათვალიერა ძილისგან თვალებდასიებული მოთენთილი ელი და ხელი გაუწოდა, მასაც არ დაუყოვნებია, გამხდარი თითებით ჩაეჭიდა მის ძლიერ მკლავს, ღიმილი ძლივს შევიკავე, თამამად გადავაბიჯე ავტომობილიდან, არ ვიცი რატომ მაგრამ იკა ჩემში ნდობას იწვევდა, ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს ძალიან დიდი ხანია რაც ვიცნობდი.
გარეთ ღამე დაგვხვდა, ეტყობოდა რომ მართლაც ძალიან დიდხანს ვიარეთ, გარშემო ბევრი არაფერი ჩანდა, მკრთალი განათებების ფონზე ბევრს ვერაფერს ვარჩევდით, ირგვლივ უამრავი ხე იყო, ხეების ქვეშ პატარა ხის კოტეჯები და კარვები იდგა, აქა იქ რამდენიმე საგულდაგულოდ შენიღბულ ავტომობილსაც მოვკარი თვალი, შეიარაღებული ხალხი აქეთ იქით მიმოდიოდა და აშკარად ეტყობოდა რომ ყველას თავისი საქმე ჰქონდა, ცნობისმოყვარეობით სავსე თვალებით გვიყურებდნენ თუმცა ახლოს არავინ მოდიოდა, არ გამომპარვია, იკამ მხოლოდ გადახედვით და თითების ოდნავშესამჩნევი მოძრაობით როგორ გასცა რამდენიმე ჩემთვის გაუგებარი ბრაძანება, აქ თუ რამე იერარქია არსებობდა ის აშკარად მაღალი რანგის უნდა ყოფილიყო, საოცარი სიწყნარე სუფევდა ირგვლივ
- სად ვართ? -მივუბრუნდი იკას.
- ეს ჩვენი საიდუმლო ბანაკია.
- თქვენი? ვინ ხართ თქვენ?
- ახლანდელი დიქტატორული მთავრობის მოწინააღმდეგეთა ერთ-ერთი დაჯგუფება, მოკლედ რომ გითხრა პარტიზანები ვართ, -თვალი ჩაგვიკრა და იქვე მდგარი პატარა ხის კოტეჯისკენ გვანიშნა.
- პარტიზანები? რა ჯანდაბა მოხდა ამ ხუთ წელიწადში.
- ხუთი წელიწადი არც ისე ცოტა დროა იმისთვის რომ მთელი სამყარო ამოტრიალდეს, -წარბები უკმაყოფილოდ შეჭმუხნა და სცადა რომ გაეღიმა თუმცა არ გამოუვიდა.
- წამოდი უნდა დაგაბინავოთ, ძალიან დაღლილები იქნებით.
- არ გგონია რომ უნდა ვისაუბროთ?
- ჰო მირა მართალია, ჯერ ადრეა, იქნებ ცოტა გვესაუბრა, -ჩაერთო ელი და კიბორჩხალასავით გაწითლდა როცა დაინახა როგორ ჩაეღიმა იკას.
- მე და შენ აუცილებლად ვისაუბრებთ პატარავ, -გახალისებულმა ჩაუკრა თვალი ელის და თავზე ნაზად გადაუსვა ხელი.
- ისე ნუ მესაუბრები და მექცევი თითქოს ბავშვი ვიყო, -ელიმ გაბრაზებულმა დაიხია უკან.
- არ ხარ თუ? -თითქოს მის გამოწვევას ცდილობდა, ხალისობდა და თანაც ასეთი საქციელით ცდილობდა ის ცხოველი ინტერესი დაემალა მის მიმართ რომელიც თავიდანვე შევნიშნე.
- ჩემს მოთმინებას ცდის, -ჩაიბურტყუნა ელიმ და ფეხები დააბაკუნა, -მირა უთხარი რამე, -მართლაც პატარა ბავშვივით იქცეოდა, ძალიან საყვარელი იყო თუმცა დაბნეული, შეშინებული და გონება არეული, ხუთი წელი ჩემთან ერთად მიწისქვეშ გამოკეტილმა გაატარა, მერე რამდენიმე დღე უგზო უკვლოდ ვიარეთ ისე რომ კაცისშვილი არ გვინახავს, შემდეგ მოულოდნელად თავს დაგვესხნენ, მისი გაუპატიურება სცადეს, სპეციალურად მისთვის მოვლენილი მხსნელივით გამოეცხადა იკა, გადაგვარჩინა, ალბათ ზუსტად ასეთი წარმოედგინა ზღაპრული ან მითიური გმირი, საპირისპირო სქესთან ურთიერთობის არანაირი გამოცდილება არ ჰქონდა, პირველად მისი სითბო და სიახლოვე იგრძნო, მოეწონა თანაც ძალიან, მისით აღფრთოვანებული იყო და არ იცოდა როგორ უნდა მოქცეულიყო...
- მოდით ასე შევთანხმდეთ, -იკამ ამჯერად სერიოზული სახე მიიღო, -ახლა წამომწევით და დაისვენეთ, კარგად გამოიძინეთ, ხვალ კი დღის სინათლეზე გაჩვენებთ ყველაფერს, ნურაფრის შეგეშინდებათ, აქ უსაფრთხოდ ხართ, ხვალ უფროსიც დაბრუნდება და...
- ახლა სად არის? -არ კი ვიცი რატომ დავინტერესდი.
- ერთ მეტად საჭირბოროტო ოპერაციას ხელმძღვანელობდა მაგრამ ოპერაციის ჩატარება საჭირო აღარ გახდა, ასე რომ დაგეგმილზე ადრე ბრუნდება ბანაკში და ხვალ შეხვდებით, წავედით, ეს იქნება თქვენი კოტეჯი, საყვარელ ხის სახლზე მიგვითითა რომელიც უფრო სათამაშოს გავდა ვიდრე საცხოვრებელს, უკან გავყევით, ელი გაკვირვებული აცეცებდა თვალებს აქეთ-იქით, მე ერთი სული მქონდა სანამ დავწვებოდი და დავიძინებდი, ის იყო შესასვლელს მივუახლოვდით და იკამ კარი შეაღო რომ დაჟინებული მზერა ვიგრძენი და თავი ავწიე, თვალებს არ დავუჯერე, ჩემგან რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით სიჯეი იდგა, მოღუშული სახით შემომცქეროდა და ნერვიულად იკვნეტდა ტუჩს, ზუსტად ისეთი იყო როგორიც მახსოვდა მხოლოდ გამოხედვა ჰქონდა სხვანაირი ცივი და ბრაზიანი, შავები ეცვა, დაწნული თმა მხარზე ჰქონდა გადმოგდებული...
- სიჯეი, -აღმომხდა და მისკენ ნაბიჯი გადავდგი, სახე შეეცვალა, ზურგი შემაქცია და სწრაფი ნაბიჯით მოშორდა იქაურობას.
- სიჯეი იყო არა? -ელის სახეზე ეტყობოდა როგორ ძაბავდა გონებას რომ ძველი ნაცნობი გაეხსენებინა.
- მას იცნობთ? -იკა აშკარად არ ელოდა რომ ამ ბანაკში ნაცნობს აღმოვაჩენდით.
- ვიცნობ ოღონდ ვერ ვხვდები ასე რატომ მოიქცა, -დაბნეულმა ვუპასუხე.
- ახლო ურთიერთობა გქონდათ?
- ვმეგობრობდით, ერთ ბინაში ვცხოვრობდით, იმ დღესაც ერთად ვიყავით როცა ეს ყველაფერი მოხდა, ის უბრალოდ ცოტა ადრე წავიდა იმ ადგილიდან სადაც ვიყავით, ვიცი რომ მიცნო, დარწმუნებული ვარ, უბრალოდ... დაინახეთ როგორ მიყურებდა?
- ისე გიყურებდა თითქოს რაღაც დაუშავე, -მოკლად მოჭრა ელიმ.
- ან ფიქრობს რომ დაუშავებ, -დაამატა იკამ, -მგონი მივხვდი რატომაც მოიქცა ასე, სულელი გოგო, რაზე ფიქრობდა საერთოდ.
- იქნებ მეც მითხრა, -ხმაში ბრაზი შემეპარა, ამდენმა გაურკვევლობამ საშინლად დამღალა, უკვე ვეღარაფერზე ვფიქრობდი დაკარგულივით ვგრძნობდი თავს, იმ ფოთოლივით ქარი თავის ნებაზე რომ დააფარფატებს აქეთ-იქით მას კი შეწინააღმდეგება არ შეუძლია.
- დამშვიდდი მირა, არ ვაპირებ რამე დაგიმალო, -იკამ კარი ფართოდ გააღო და შიგნით შეგვიძღვა, -პატარა ფანჯარასთან მდგარ ერთადერთ სკამზე ჩამოჯდა, იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო და თავი ხელებში ჩარგო, ერთხანს ასე იჯდა მერე წამოდგა უხერხულად მოგვიბრუნდა და უხერხულად გაიღიმა.
- ახლა რომ იმ ყველაფრის მოყოლა დავიწყო რაც მოხდა და ხდება ძალიან დიდ დროს წაიღებს, თანაც მე არ ვარ ის ადამიანი ვისაც ამ ყველაფერზე უდა ესაუბრო.
- შენ თუ არა სხვა ვინ?
- ცოტაც მოითმინე და ხვალ შეხვდები, -ისე სწრაფად გავიდა ოთახიდან აშკარად მიხვდა რომ დაკითხვის გაგრძელებას ვაპირებდი, რაღა უნდა მექნა, ოთახი მოვათვალიერე, ორი ერთადგილიანი საწოლი, ერთი პატარა კარადა ორი ტუმბო და ერთი სკამი გვქონდა...
- აბაზანა ვიპოვე, -გახარებულმა ელიმ ხელით მანიშნა მოდიო, ოთახში საკუთარი აბაზანა გვქონდა, მართალია ერთი ბეწო და საკმაოდ მოუხერხებელი მაგრამ მაინც აბაზანა იყო, რიგრიგობით მივიღეთ შხაპი, პირსახოც შემოხვეულები ვიჯექით საწოლზე და ვფიქრობდით რა უნდა ჩაგვეცვა, ჩვენი ყველა ტანსაცმელი რომელიც ზურგჩანთებში გვქონდა ჭუჭყიანი იყო...
- როგორ ხარ? -ელის რომელიც ჩანთაში რაღაცას ძებნიდა მხარზე ხელი დავადე და ვაიძულე ჩემთვის ყურადღება მოექცია, აციმციმებული თვალებით შემომხედა, ჩემდა გასაკვირად საკმაოდ მხნედ და ხალისიანად გამოიყურებოდა.
- კარგად ვარ უბრალოდ ძალიან დავიღალე,-დაამთქნარა და მხარზე მომადო თავი, თითები ნოტიო თმებში შევუცურე და მოვეფერე, კატასავით აკრუტუნდა.
- იქ მდინარის პირას ძალიან შემეშინდა მირა, -ძლივსგასაგონად ჩაიჩურჩულა და მაგრად მომიჭირა ხელზე ათრთოლებული თითები, -ვცდილობ რომ არ შევიმჩნიო მაგრამ მაშინ მართლა ძალიან შემეშინდა, ის კაცი ისეთი საშინელი იყო, ნამდვილი ცხოველი, როგორ შეუძლიათ ადამიანებს რომ ასეთები იყვნენ?
- დამშვიდდი, ახლა უსაფრთხოდ ხარ, ყველაფერი კარგად იქნება.
- ვიცი, მშვიდად ვარ და აღარ მეშინია, -თავი ასწია და ეშმაკური ღიმილით შემომხედა, იკა რომ გამოჩნდა, მაშინვე გადამიარა შიშის გრძნობამ, მის გვერდით აღარ მეშინია, ისეთი ძლიერია და საყვარელი, ჰო და კიდე სიმპათიური, მაგრამ ძალიან მიშლის ნერვებს, მგონი ფიქრობს რომ პატარა ვარ.
- იმიტომ რომ პატარა ხარ სულელო, -გულიანად გამეცინა, საუბარი კაკუნის ხმამ შეგვაწყვეტინა, ფრთხილად მივედი კართან და გამოვაღე, ზღურბლთან სიჯეი იდგა ხელში საკმაოდ მოზრდილი პაკეტით.
- ეს იკამ გამოგიგზავნათ, იფიქრა რომ დაგჭირდებოდათ, -პაკეტი ხელში მომაჩეჩა და შებრუნდა.
- მოიცადე სიჯეი უნდა ვილაპარაკოთ, -ორი ნაბიჯი გადავდგი და ხელზე ჩავეჭიდე რომ ჩემსკენ შემომებრუნებინა.
- არ შემეხო, -ჩაიღრინა და გაბოროტებულმა დააკვესა თვალები.
- რა გჭირს? ასე მგონია რამე დაგიშავე, -უმწეოდ გავშალე ხელები, -გამიხარდა რომ დაგინახე, შენ კი როგორ იქცევი, რა ხდება?
- აქ რატომ მოხვედი მირა? რატომ იქ არ დარჩი სადაც ეს ბოლო ხუთი წელი იყავი, -კბილებში გამოსცრა და გაცოფებულმა მომუშტა თითები, გგონია ასე უბრალოდ გამოჩნდები და ყველაფერს აურევ?
- რას გულისხმობ? ვერ ვხვდები რა გინდა ჩემგან.
- რუბი შენთან ერთად იყო, ალბათ არც კი ეცადე მისი გადარჩენა, ხომ ასეა?
- ამის გამო ხარ ჩემზე გაბრაზებული? -გამახსენდა როგორ დაიფერფლა რუბი და გულში თითქოს მტკივნეულად გამკრა რაღაცამ, -ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა მე ვერაფერს გავაკეთებდი.
- ასეა, გიყვარს არა როცა ანგელოზის როლს თამაშობ? ვირთხასავით იმალებოდი სადღაც მთელი ხუთი წელი ახლა კი მოდიხარ და ცდილობ ცხოვრება გამიმწარო, რატომ იმ ბუნკერში არ მოკვდი, რატომ...
ენაჩავარდნილი ვუყურებდი და ვერ ვხვდებოდი როგორ შეეძლო ასე შეცვლილიყო, ასე გაბოროტებულიყო და დაბოღმილიყო, როგორ შეეძლო ჩემთან ასე ელაპარაკა...
- არც კი იფიქრო რომ მას დაგითმობ, არც ეცადო, არაფერი გამოგივა გესმის? ის ჩემია, ვერ შეძლებ წამართვა, -ცივი ხმით მითხრა, შებრუნდა და უკანმოუხედავად გაეცალა იქაურობას, ახლაღა შევამჩნიე რომ ქოხის წინ პირსახოცში გახვეული ვიდექი, შეიძლება ვინმემ ამ მდგომარეობაში შემამჩნია კიდეც, სწრაფად შევვარდი შიგნით და კარი მივკეტე.
- რა უნდოდა? -ელიმ პაკეტი ჩამომართვა და გახსნა, -ისე რომ იცოდე არ მომწონს ეგ გოგო, არც ადრე არ მომწონდა, ახლა კი მით უმეტეს აღარ მომწონს, ძალიან ცუდად გიყურებდა, -ლაპარაკობდა და თან პაკეტის შიგთავსს საწოლზე ალაგებდა, -შეხედე კბილის ჯაგრისები, საღამურები და ახალი მაისურებია, შარვლებიც არის.
- ჰოო იკა ძალიან ყურადღებიანია, -ამოვიოხრე და საწოლზე ჩამოვჯექი, ელი იკას ხსენებაზე წამოწითლდა მე კი მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი სიჯეი რას მერჩოდა და რა უნდოდა ჩემგან თუმცა აზრად არაფერი მომდიოდა.
დაახლოებით ნახევარ საათში ელის ტკბილად ეძინა საკუთარ საწოლში მე კი შამფურივით ვტრიალებდი და ვერაფრით ვახერხებდი თვალის მოხუჭვას, გამთენიისას ჩამეძინა, ზუსტად არ ვიცი რამდენ ხანს მეძინა ღრმად, შეიძლება არც მძინებია ან უბრალოდ ჩემმა გონებამ მასში ღრმად დამარხული და მივიწყებული სურნელი და ხმა თავისთავად ამოატივტივა ზედაპირზე, ნაზ შეხებას ვგრძნობდი სახეზე, ნაცნობ სასიამოვნო სურნელს და ხმას რომელიც თბილად ჩამჩურჩულებდა, მეუბნებოდა რომ მოვენატრე, რომ ძალიან ლამაზი ვარ, პატიებას მთხოვდა იმის გამო რომ...
ნელ-ნელა გაჭირვებით გავახილე თვალები, ნახევრად მეძინა და გამოფხიზლებას ვერ ვახერხებდი თუმცა მაინც არ გამჭირვებია ჩემსკენ დახრილ სილუეტში რატი შემეცნო, არ გამკვირვებია, ვიცოდი რომ მესიზმრებოდა, სხვანაირად შეუძლებელია, აქ ჩემს გვერდით ყოფილიყო...
- ისევ მესიზმრები არა? -ხელი ფრთხილად ავწიე და ლოყაზე შევეხე, -თვალები დახუჭა და გაიღიმა, -რატომ ხარ ასეთი რეალური? ისეთი ხარ თითქოს ნამდვილი იყო, -თვალებმინაბული ვჩურჩულებდი, არაფერი უთქვამს, მხრებქვეშ შემიცურა ხელები, წამომწია, მუხლებზე დამისვა და მკერდზე მიმიხუტა, თვალები დავხუჭე და ღრმად შევისუნთქე მისი სურნელი.
- ძალიან მომენატრე, რა იქნება რომ აღარ გაქრე, გთხოვ არ წახვიდე, ჩემთან დარჩი, -ვჩურჩულებდი და ჩემს თმებში მისი თითების რიტმული მოძრაობა ისევ ძილის საუფლოსკენ მიმაქანებდა.
დილით ელიმ გამაღვიძა, დაფეთებული წამოვხტი და ოთახი მოვათვალიერე, რატი არსად ჩანდა, რათქმაუნდა ისევ მესიზმრა, არადა როგორი ცხადი სიზმარი იყო... საშინლად დამწყდა გული, რას არ მივცემდი რომ ის სიზმარი სინამდვილედ ქცეულიყო.
- რა გჭირს ისევ კოშმარები დაგესიზმრა? ცუდად გამოიყურები მირა.
- არა უშავს ისეთი არაფერია, -წამოვდექი და აბაზანაში შევედი რომ პირზე წყალი შემესხა, იქნებ როგორმე გამოვფხიზლებულიყავი.
- ჩაიცვი და გავიდეთ, ცოტა ხნის წინ იკამ დაგვიძახა, საუზმის დროა, -ელი აბაზანის ღია კარში ჩამომიდგა მხიარულად გაკრეჭილი.
- ერთი სული გაქვს როდის ნახავ არა? -ვერ მოვითმინე რომ არ მეკითხა.
- ეს რა შუაშია უბრალოდ მომშივდა, -მხრები აიჩეჩა და ზურგი შემაქცია, გამეღიმა და ისევ ჩემს აწეწილ თმაზე და ჩაშავებულ უპეებზე გადავიტანე ყურადღება.
- - - - - - - - - -
- მშვენივრად გამოიყურებით, -იკამ მის გამოგზავნილ ტანსაცმელში გამოწყობილი ელისთვის და ჩემთვის კომპლიმენტი არ დაიშურა.
- შენც კარგად გამოიყურები, -ლოყებავარდისფრებულმა ჩაილაპარაკა ელიმ და მზერა აარიდა, იკას გაეღიმა, მე კი გამაკვირვა მისმა სითამამემ თუმცა როცა მაჯაზე ათრთოლებული თითები მომიჭირა მივხვდი რომ კიდევ ერთი სიტყვაც და გული წაუვიდოდა, იკას ვანიშნე რომ წინ გაგვძღოლოდა და ნელი ნაბიჯით მივყევით უკან.
დღის შუქზე ბევრად უფრო შთამბეჭდავად გამოიყურებოდა ‘’პარტიზანთა ბანაკი’’ იქაურობა გორაკებითა და ტყეებით შემოსაზღვრულ საკმაოდ კარგად დაცულ და შენიღბულ ადგილს წარმოადგენდა, სანამ იკა სასადილო ოთახამდე მიგვაცილებდა რომელიც ბანაკის შუაგულში მდებარე ერთ დიდ და გრძელ კოტეჯს წარმოადგენდა, გზაში კარგად მოვასწარი შემეთვალიერებინა იქაურობა, ერთი შეხედვითაც ჩანდა რომ პარტიზანთა რაზმი არც თუ ისე მცირერიცხოვანი იყო, გზაში შემხვედრი შეიარაღებული ქალები და მამაკაცები თავის დაკვრით და ღიმილით გვესალმებოდნენ.
სასადილოში მხოლოდ რამდენიმე მაგიდა იყო დაკავებული, ოთახის განაპირას, ფანჯარასთან მდგარ მაგიდასთან ჩამოვჯექით.
- უკვე თითქმის ყველამ ისაუზმა, ერთი თქვენ გამოდექით ძილისგუდები, -ისე დააკმაყოფილა იკამ ჩემი ცნობისმოყვარეობა რომ არაფერი უკითხავს მერე კი წამოდგა.
- აქ იჯექით და არსად წახვიდეთ, - ისე გაგვაფრთხილა თითქოს სადმე გაქცევას ვაპირებდით, -ახლავე საჭმელს მოვიტან და მოვალ, -სამზარეულოსკენ მიმავალ იკას თვალი გავაყოლე და ერთ წამს ვიფიქრე რომ მეჩვენებოდა როცა ოთახში შემომავალი რატი დავინახე, პირდაპირ მე მიყურებდა, საოცრად გამოიყურებოდა, აქაურების მსგავსად შავ ტანსაცმელში გამოწყობილი, მაღალი და ტანადი ყველასგან გამოირჩეოდა, შავი თმა შუბლზე ჰქონდა ჩამოყრილი ხოლო თვალები...
ინსტიქტურად წამოვდექი ფეხზე, ესე იგი არ მომჩვენებია, სიზმარი არ ყოფილა, ჩემთან იყო ოთახში, მკოცნიდა, მეფერებოდა, გულში მიხუტებდა...
- მირა რა გჭირს? -ელი გაოცებული მიყურებდა როგორ ვიდექი გაშეშებული და განძრევას ვერ ვახერხებდი, პასუხი ვერ გავეცი, ყელში რაღაც მქონდა გაჩხერილი და ხმის გაღების საშუალებას არ მაძლევდა, თვალები მეწვოდა და თითები მისი შეხების დაუოკებელი სურვილისგან მიცახცახებდა, გამშრალი ტუჩებით ხარბად ვისუნთქავდი ჰაერს... ჯანდაბას ის ხუთი წელი და ისიც ჯანდაბას რომ ჩემს გადასარჩენად არ მოვიდა, ახლა რომ არ ჩავხუტებოდი ალბათ ჭკუიდან შევიშლებოდი...
ჩემსკენ ნაბიჯი გადმოდგა და ისე გამიღიმა ლამის იქვე დავდნი და დავიღვენთე, როგორც იქნა მოვახერხე და ჩემს სხეულს ამოძრავება ვაიძულე, საპასუხო ნაბიჯი გადავდგი მისკენ, სულ რამდენიმე წამიც სულ რამდენიმე ნაბიჯიც და ჩემს მარტოობას და მონატრებას ბოლო მოეღებოდა...
და მერე ყველაფერი იმდენად სწრაფად მოხდა გააზრებაც კი ვერ მოვასწარი, ოთახში სიჯეი შემოვარდა, ჩვენს შორის ჩადგა, რატის კისერზე ჩამოეკიდა და მოურიდებლად დააკვდა ტუჩებზე...