-ის ნაბ.ჭვარი შენ არ გინსახურებს!-ავარდა თორნიკე
-შენს გამო შემიძულა!-ბოლო ხმაზე უყვირა გაგიჟებულმა გოგონამ სახე მონგრეულ ბიჭს და გადმოდენილი სიმწრის ხელები სწრაფად მოიშორა გაფითრებული სახიდან
-ცოტაც რომ დამეგვიანა...-ძლივს შეკავებული აგრესიით, უმისამართოდ თქვა თორნიკემ და ანას სიტერიულ სიცილზე წყობრიდან საბოლოოდ გამოვიდა
-დაგეგვიანა? რომ დაგეგვიანა რა მოხდებოდა?!- ინტერესით ჰკითხა ანამ დაძაბულ ბიჭს და სახე ზედმეტად მიაუხლოვა- რომ დაგეგვიანა, ზუსტად იგივეს გადატანა მომიწევდა რაც შენ გადამატანინე 6 თვის წინ!-ბოლო ხმაზე უყვირა პეანგზე ძლიერად მოუჭორა აკანკალებული თითები- ზუსტად ისე მეტკინებოდა ახლაც როგორც მაშინ... ზუსტად ისე გავნადგურდებოდი როგორც მაშინ... ზუსტად ისე შემძულდებოდა ვაჩე როგორც შენ!
-ანა-მუდარა ნარევი ხმით უთხრა თორნიკემ ატირებულ გოგონას და მისი წაშლილი სახე ხელებშორის მოიქცია
-რატომ? რატომ მაიძულე ამ ყველაფერის გადატანა! მე ხომ შენთვის არაფერი დამიშავებია-ანამ კიდევ უფრო მეტად მოუჭირა აკანკალებული თითები მის დაკუნჭულ პერანს და წამიერად თავს უფლება მისცა რომ ამ ქვეყნად ყველაზე სუსტი და დაცველი ქალი ყოფილიყო
-მაპატიე-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა თორნიკემ და ხმა ჩაუწყდა
-არ გაპატიებ! არასოდეს არ გაპატიებ!- ზიზღით უთხრა ანამ და ოდნავ უკან დაიხია- გგონია რადგან არ შემეხე ვაჩეზე უკეთესი ადამიანი ხარ?- ინტერესით ჰკითხა ხელებაკანკალებულ ბიჭს და მაშინვე ზურგი აქცია
-ანა მე
-შენც ისეთივე ნაძირალა ხარ როგორიც ვაჩეა!
-ვიცი... ვიცი რომ საშინელი შეცდომა დავუშვი და არასწორად მივიქეცი მაგრამ...
-მაგრამ რა?
-მაგრამ ამ ყველაფერს თავისი მიზეზები ჰქონდა...
-თავის მართლებას ცდილობ?- მის თავხედურ ლაპარაკზე გაეცინა ანას
-არა, უბრალოდ ვცდილობ აგიხსნა რა და რატომ გავაკეთე-გაბრაზდა თორნიკე და კარგა ხნის სიჩუმის მერე მაქსიმალურად მშვიდი ტონით უთხრა-იმიტომ, რომ მინდა ჩემი გაგება შეძლო, რადგან ზუსტად ვიცი რომ, არასოდეს მაპატიებ იმას რაც ჩავიდინე
-რატომ არ შემეხე?
-ანა!
-მინდა რომ კითხვაზე მიპასუხო!
-მაინც რისი მოსმენა გინდა?-გამომწვევი ტონით ჰკითხა თორნიკემ ერთადგილზე მიყინულ გოგონას და წამში დაფარა მათშორის არსებული მანძილი- იმის რომ მიყვარხარ? თუ იმის რომ არცისეთი ანბჭ*არი ვარ როგორიც შენი ყოფილი?
-მეზიზღები! მძულხარ გესმის?-უემოციო ტონით უთხრა ანამ თავზე წამომდგარ ბიჭს და უცნაური მზერით ჩააცქერდა თვალებში. ამ დროს თორნიკეს სახეზე ირონიულმა ღიმილმა გადაურბინა და სანამ გაბრაზაბული გოგონა კიდევ რამეს ეტყოდა ტუჩებზე დააცხრა. იმის გამო რომ
-მეზიზღები! მძულხარ გესმის?!-უემოციო ტონით უთხრა ანამ თავზე წამომდგარ ბიჭს და უნებურად ცივი მზერა მის ტუჩებს მიაყინა. ამ დროს თორნიკეს სახეზე ირონიულმა ღიმილმა გადაურბინა და სანამ გაბრაზაბული გოგონა კიდევ რამეს ეტყოდა ტუჩებზე დააცხრა. ჰკოცნიდა მთელი გრძნობით, ვნებით, ემოციით, სიყვარულით, მაგრამ იმდენად უგრძნობი, უემოციო, ცივი და ცარიელი იყო ანა, რომ მისი შეხებით და შეგრძნებით თავგზააბნეულმა ბიჭმა მხოლოდ ტკივილი განიცადა ამ წამიერი თავის დაკარგვით.
-მაპატიე ეს აღარ განმორდება-ჩამწყდარი ზმით უთხრა თოენიკემ ერთ ადგილზე მიყინულ გოგონას და სევდით სავსე მზერით ჩააცქერდა თვალებში
-ჩემთვის არაფერს არ ნიშნავს შენი კოცნა და შეხება!- მშვიდი ტონით უპასუხა ანამ და ოდნავ უკან დაიხია
-ამას იმიტომ მეუბნები რომ ჩემზე გაბრაზებული ხარ
-შენს მიმართ არაფერს ვგრძნობ! გარდა სიძულვილისა
-ანა-აღელდა თორნიკე და კართან მისულ გოგონას წინ აესვეტა-საით? ინტერესით ჰკითხა და გამომწვევი მზერით ჩააცქერდა თვალებში
-თუ შეიძლება გამატარე!
-გარეთ ცივა-მოიღუშა თორნიკე
-აქ შენთან ერთად ყოფნა არ მინდა!
-ჩემი ისევ გეშინია?- ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა გაღიზიანებულმა ბიჭმა ანერვიულებულ გოგონას და სახე ზედმეტად მიუახლოვა
-უბრალოდ გარეთ გასვლა მინდა, ამ სახლში სული მეხუთება!
-იმიტომ გამირბიხარ რომ გაკოცე?
-გააღე!- ხმამაღალი ტონით უთხრა ანამ დაძაბულ ბიჭს და სახე ზედმეტად მიუახლოვა
კარგი!- ბრაზნარევი ტონით უთხრა თორნიკემ და გარეთ გასვლის საშუალება მისცა. ეზოში გასვლისთანავე სიცივისგან უსიამოდ გააჟრჟოლა ანას, ამიტომ თორნიკემ თავისი მოსაცმელი გაიხადა და მხრებზე მოახვია
-მადლობა-ცივად უთხრა ანამ გვერით მდგომ ბიჭს და კარგა ხნის სიჩუმის მერე მშვიდა დდაამატა-თბილისში დაბრუნება მინდა
-გზებს როგორც კი გაწმენდენ მაშინვე წაგიყვან
-შენი წაყვანა არ მჭირდება!
-ანა ნუ ბავშვობ- გაბრაზდა თორნიკე
-უბრალოდ შენს გვერდით ყოფნა არ მინდა- გამომწვევი ტონით უთხრა გაღიზიანებულმა გოგონამ დაძაბულ ბიჭს და ცივი მზერა მის პროფილს მიაყინა
-ისევ არ მენდობი!-გაბრაზდა თორნიკე
-გიკვირს?- ირონია გაერია ხმაში ანას
-თბილისში ერთად დავბრუნდებით!- მბრძანებლური ტონით უთხრა თორნიკემ ზედმეტად ახლოს მდგომ გოგონას და სანამ გაცეცხლებული ანა რამეს ეტყოდა გაყინული თითები ტუჩებზე მიაწება- ნუ გეშინია შენს მოტაცებას აღარ ვაპირებ... პირდაპირ სახლში მიგიყვან!- ცინიკური ტონით უთხრა და სახლში ძალდატანებით შეიყვანა.
..............
საავადმყოფოს ეზოში მდგომი ანდრია სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა და თვალის მოუშორებლად უყურებდა თათიას, რომელიც იქვე ახლოს, მისგან ზურგშექცევით იდგა და ატირებული თამუნას დამშვიდებას ცდილობდა ჩახუტებით. მისმა დაჟინებულმა მზერამ ისე იმოქმედა დაძაბულ გოგონაზე რომ წამიერად მიკენ მიიხედა, ამ დროს მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეხვდა.
როცა თამუნა ოდნავ დამშვიდდა, ძალა მოიკრიბა და საავადმყოფოს მიმღებში შევიდა, ანდრია მიუახლოვდა და ინტერესით ჰკითხა
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ?-უემოციო ტონით უპასუხა თათიამ და ნაბიჯი გვერდზე წადგა, მაგრამ ანდრია ისევ წინ აესვეტა და წასვლის უფლება არ მისცა- თავს რატომ არ მანებებ? რა გინდა ჩემგან?- დაღლილი ხმით ჰკითხა გაღიზიანებულმა გოგონამ ირონიულად მომღიმარ ბიჭს და სევდით სავსე მზერით ჩააცქერდა თვალებში
-შეხვედრაზე რატომ არ მთანხმდები?
-იმიტომ რომ მე და შენ სალაპარაკო აღარაფერი გვაქვს!
-ცდები...
-ყველაფერი დამთავრდა!
-მაშინ დამთავრდება, როცა მე ჩავთვლი ამას საჭიროდ!
-გამუდმებით ცილობ რომ მიას გული ატკინო! რატომ?
-ყველაზე ნაკლებად ის მინდა რომ მიას ვატკინო- გაბრაზდა ანდრია
-მაშინ წადი ჩემი ცხოვრებიდან!
-თათია...
-უფლებას აღარ მოგცემ რომ მიას წინააღმდეგ გამომიყენო!
-რაა? -თავი ისე დაიჭირა ანდრიამ თითქოს ვერ მიუხვდა სათქმელს გაცეცხლებულ გოგონას და სწორედ მაშინ, როცა ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა-თუ სიმართლის გაგება გინდა მაშინ შემხვდი-ინსტიქტურად ორივემ შემოსასვლელი კარისკენ გაიხედა, სადაც მთელი ეს დრო ერთ ადგილზე მიყუნული მია იადგა აწყლიანებული თვალებით და ზიზღით სავსე მზერით უყურებდა მათ.
-აქ რას აკეთებ?-დაუღრინა ანდრიამ სახე წაშლილ გოგონას, მას შემდეგ რაც გაოცების პირველმა ტალღამ გადაუარა და აზრზე მოსვლა შეძლო. მიამ მისი კითხვა უპასუხოდ დატოვა და ისე რომ წამით თავლი არ მოუშორებია დაბნეული თათიასთვის ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა
-კახა როგორაა?
-კახა ბიძია... ახლახანს საოპერაციოში შეიყვანეს-ჩამწყდარი ხმით უპასუხა თათიამ და სევდით სავსე მზერა მის წაშლილ სახეს მიაყინა. მისმა სიბრალურით სავსე მზერამ იმდენად გააღიზიანა მია რომ წამიერად აზრები დაეფანტა. შესაბამისად კარგა ხანს სათქმელ სიტყვებს თავი ვეღარ მოუყარა, მაგრამ როგორც კი დამშვიდდა და აზრზე მოსვლა შეძლო მაქსიმალურად მშვიდი ტონით ჰკითხა
-ზუსტად როდის მოიყვანეს?
-რამდენიმე წუთის წინ დაჯდა ვერტმფრენი
-მძიმე მდგომარეობაშია?
-არც ისე-გამამხნევებლად უპასუხა თათიამ და როცა მიამ გვერდით გრაციოზულად ჩაუარა, გაბრაზებულმა მიაძახა-თამუნა აქაა
-მერე რა? -ცინიკური ტონით ჰკითხა მიამ ზურგით მდგომ გოგონას და ფეხის აიჩქარებლად განაგრძო გზა შენობის ცენტრალური შესასვლელისკენ.
-მია!- დაუღრინა ანდრიამ
-არ გინდა-შეეხვეწა თათია და მისი დამშვიდება სცადა. სწორედ ამ დროს მიიხედა მიამ მათკენ და ფეხს აუჩქარა, რის გამოც საბოოლოოდ დაკარგა თავზე კონტროლი გაგიჟებულმა ბიჭმა და წამში დაფარა მათ შორის არსებული მანძილი. მკლავში უხეშად წაავლო ხელი კიბეზე ამავალ გოგონას და თავისკენ მიიზიდა
-საით?-ძლივს შეკავებული აგრესიით ჰკითხა და გამომწვევი მზერით ჩააცქერდა თვალებში
-ხელი გამიშვი!
-იმ ნაბ*ჭვრის სანახავად მიდიხარ?
-მტკივა!
-არ გტკივა-მკაცრი ტონით უთხრა ანდრიამ და კიბე ძალდატანებით ჩაარბენინა
-რას აკეთებ?!-გაუბრაზდა მია და მისთვის წინაღმდეგობის გაწევა სცადა
-მე და შენ სალაპარაკო გვაქვს!-დაუღრინა ანდრიამ და თავისი მანქანაისაკენ წაიყვანა გაცეცხლებული გოგონა, რომელიც მისი თხოვნით დაახვედრა იოანემ საავადმყოფოს ეზოში.
-რა ხდება?-დაიბნა თათია
-არ ჩაერიო- გამაფრთხილებელი ტონით უთხრა ანდრიამ და მანქანის კარის გაღების შემდეგ მიას უბრძანა
-ჩაჯექი!
-არ ჩავჯდები!
-მია!
-გამიშვი...
-უბრალოდ დალაპარაკება მინდა შენთან
-მე არ მინდა შენთან ლაპარაკი!-მაქსიმალურად მშვიდი ტონით უთხრა გაღიზიანებულმა გოგონამ დაძაბულ ბიჭს და ცივი მზერა თათიაზე გადაიტანა რომელიც მთელი ეს დროს ერთ ადგილზე მიყინულივით იდგა და თვალის მოუშორებლად უყურებდა მათ
-ნუ დამელაპარაკები უბრალოდ მომისმინე- ბრაზნარევი ტონით უთხრა ანდრიამ და ისე რომ მის პასუხს არ დალოდებია საჭეს მიუჯდა. ამ დროს მიამ გამარჯვებულის იერით გახედა თვალებაწყლიანებულ თათიას და მანქანაში გრაციოზულად ჩაჯდა.
მათი წასვლის შემდეგ ძალიან ეცადა თათია ემოციებას არ აჰყოლოდა და არ ეტირა მაგრამ თავი მაინც ვერ შეიკავა და სიმწრის ცრემლები გადამოუცურდა გაფითრებულ სახეზე.
-სიგარეტი გააქვს?-მანქანაში გამეფებული სიჩუმე, მოულოდნელად მიას უემოციო ხმამ დაარღვია. ანდრიამ წამიერად მისკენ მიიხედა და სიტყვის უთქმელად გაუწოდა ახლადგახსნილი გარეტის კოლიფი სანთებელასთან- მადლობა- გულგრილად უთხრა მიამ და აკანკალებული თითებით სიგარეტს ნერვიულად მოუკიდა.
-საავადმყოფოში რატომ მოხვედი?-კარგა ხნის სიჩუმის მერე ძლივს შეკავებული აგრესიით ჰკითხა დაძაბულმა ბიჭმა ირონიულად მომღიმარ გოგონას და მისგან პასუხი რომ ვერ მიიღო მოწოლილი ბრაზისა და მრისხანების დასაოკებლად სიჩქარეს კიდევ უფრო მოუმატა
-არ იცვლები-ცინიკური ტონით უთხრა მიამ გაღიზიანებულ ბიჭს და მისკენ მიიხედა მომღიმარი სახით
-არც შენ!
-სად მივდივართ?-ისეთი ინტერესით იკითხა მიამ რომ ანდრიამ თავი ვერ შეიკავა და გაეღიმა
-ჩემს კითხვას არ უპასუხებ?
-არა!
-ხომ იცოდი რომ თამუნა იქ იქნებოდა?-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა სახე მონგრეულმა ბიჭმა ირონიულად მომღიმარ გოგონას და აგრესიული ტონით დაამატა- იქ მართლა კახას სანახავად მოხვედი თუ ჩემს გასაღიზიანებლად?
-შენ როგორ ფიქრობ?- უემოციო ტონით ჰკითხა მიამ და მისკენ მიიხედა. ამ დროს მათი ამღვრეული თვალები, წამიერად ერთმანეთს შეხვდა
-კითხვაზე არ მიპასუხებ?
-ვალდებული არ ვარ რამე აგიხსნა
-ამის დედაც. ამის დედასაც შევ.ციიიი- მოულოდნელად უმისამართოდ შეიგინა გაცეცლხებულმა ბიჭმა და სიჩქარეს კიდევ უფრო მოუმატა
-მანქანა გააჩერე!-მბრძანებული ტონით უთხრა მიამ გაგიჟებულ ბიჭს როცა მან საჭეზე კონტროლი დაკარგა და შავი X 6 წამიერად გზიდან გადავიდა
-მია- დაუღრინა ანდრიამ და მისკენ მიიხედა
-გააჩერე!
-არა
-ანდრია-დაიძაბა მია
-იმას აღარ გავაკეთებ რაც შენ გინდა!- ბოლო ხმაზე უყვირა გაგიჟებულმა ბიჭმა ანერვიულებულ გოგონას და იქამდე არ შეწყვიტა გიჟივით სიარული მოყინულ გზაზე სანამ მანქანა არ მოუცურდა და განათების ბოძს არ დაეჯახა
-მია, კარგად ხარ-თვალები გაახილა თუ არა მაშინვე ეს კითხა გაბრუებულმა ბიჭმა სახე გადაფითრებულ გოგონას და ღვედი მოხსნა
-არ მომეკარო-აგრესიული ტონით უთხრა მიამ დაბნეულ ბიჭს და მანქანიდან სწრაფად გადავიდა
-არ მინდოდა ასე რომ მომხდარიყო- უკან მიყვა ანდრია დამფრთხალ გოგონას და როცა როგორც იქნა დაეწია მაჯაში უხეშად წაავლო ხელი და თავისკენ მიიზიდა
-გამიშვი
-არ გაგიშვებ-ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა ვნება მორეულმა ბიჭმა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას და სანამ გაგიჟებული მია რამეს ეტყოდა ტუჩებზე დააცხრა. ჰკოცნიდა მთელი გრძნობით,ვნებით, ემოციით, სიყვარულით. გონს მხოლოდ მაშინ მოვიდა როცა ურეაქციოდ მდგომი გოგონას უემოციო სახეზე ცრემლები შენიშნა- მიყვარხარ- ხმა დაბალი ტონით უთხრა ვნება მორეულმა ბიჭმა დაძაბულ გოგონას და მისი გაფითრებული სახე ხელებშორის მოიქცია- უშენოდ არ შემიძლია- არეული ხმით უთხრა და მოულოდნელად გულში ჩაიკრა
-ანდრია
-ჩშშ-ტუჩებზე მიადო აკანკალებული თითები დაძაბულმა ბიჭმა აღელვებულ გოგონას და ზემოდა დააცქერდა მომღიმარი სახით
-გამიშვი!-ხმა გაიმკაცრა მიამ
-სულ რამდენიმე წუთით-შეეხვეწა ანდრია და საფეთქელზე აკოცა, მაგრამ მიამ მკერდზე უხეშად მიანჯინა ანაკნაკლებული ხელები და უკან დახევა აიძულა
-ჩემთან მოკარება აღარ გაბედო- მბრძანებლური ტონით უთხრა და მაშინვე ზურგი აქცია
-გგონია გაგიშვებ?-ცინიკური ტონით ჰკითხა ანდრიამ მიბრუნებულ გოგონას მოულოდნელად მაჯაზე წაავლო ხელი და თავისკენ მიიზიდა
-გამიშვი-ბრაზნარევი ტონით უთხრა მიამ და მისი ხელიდან გასხლტომა სცადა
-არ გაგიშვებ... არასდროს გაგიშვებ- მუქარით უთხრა ანდრიამ და მანქანისაკენ წაიყვანა
-რას აკეთებ?-დაიბნა მია
-იმას რაც დიდი ხნის წინ უნდა გამეკეთებინა!-დაუღრინა ანდრიამ და მანქანაში ძალდატანებით ჩასვა კარი გარედან ჩაუკეტა და საჭეს მიუჯდა
-შენ რა გაგიჟდი? შეიშალე?-აყვირდა უეცრად წყობრიდან გამოსული გოგონა და დაბლოკილ კარს დაეჯაჯგურა
-მშვიდად-დაუღრინა ანდრიამ და მანქანა დაქოქა.
-არ გაბედო!-ხმის კანკალით უთხრა მიამ როცა ანდრიამ მანქანა მოატრიალა და მცხეთის მაცვლად მანქანა ავტობანზე გააქანა
-გავბედავ!-ირონიული ტონით უთხრა მომღიმარმა ბიჭმა სახე წაშლილ გოგონას და სიჩქარეს მოუმატა. სწორედ ამ დროს მიამ ჩანთიდან ტელეფონი ამოიღო და ვიღაცის ნომერი აკრიფა, მაგრამ სანამ ზარს გაუშვებდა ანდრიამ წაართვა გათიშა და შარვლის ჯიბეში შეინახა
-ავადმყოფი ხარ? -დაუღრინა მიამ
-მესამე არ გვჭირდება!- მკაცრი ტონით უთხრა ანდრიამ და მისკენ მიიხედა-ეს ღამე მხოლოდ ჩემი და შენი იქნება-ცინიკური ტონით უთხრა და გაუღიმა
.......
ანა გაბრაზებული სახით უყურებდა თორნიკეს
-აქამდე რატომ არ მითხარი?
-არ მინდოდა რომ გენერვიულა
-მამაჩემი ავარიაში მოყვა, მძიმედ დაშავდა...
-ანა ვიცი რომ არასწორად მოვიქეცი მაგრამ ახლაც იგივეს გავაკეთებდი...
-უნდა გეთქვა
-აზრი?- გაბრაზდა თორნიკე- აქედან ვერაფერით დაეხმარებოდი!
-ვიცი მაგრამ...
-ანდრია მასთან დავტოვე... საიმედო ხელში იყო... ვიცოდი კარგად იქნებოდა, ამიტომ არ გითხარი გუშინ არაფერი...
-თბილისში წასვლა მინდა
-გზები ბოლომდე გაწმენდილი არაა
-ადგილზე დაველოდოთ
-კარგი-მოიღუშა თორნიკე და მისი სურვილი უსიტყვოდ შეასრულა.
საავადმყოფოს წინ გააჩერა თუ არ ამანქანა ანამ კარის გაღება სცადა მაგრამ თკრნიკემ ხელი დაუჭორა მისკენ გადაიხარა და მოულოდნელად ყურს დაბლა აკოცა
-რას აკეთებ?-გაუბრაზდა ანა და მისკენ მიიხედა ამღვრეული თვალებით
-ვინიცის კიდევ როდის გნახავ-მომღიმარი სახით უთხრა თორნიკემ და თითებზე ნაზად აკოცა
-ერთმანეთს აღარ შევხვდებით!- მკაცრი ტონით უთხრა ანამ გაღიზიანებულ ბიჭს და კარი წვალებით გააღო აკანკალებული თლილი თითებით- განქორწინების საქმეზე ჩვენი ოჯახის ადვიკატი დაგიკავშირდება, იმედია პრობლემებს არ შექმნი-ისე უთხრა რომ მისკენ არ მიუხედია და კარი გამეტებით მიაჯახუნა.
..........
მანქანა მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა ანდრიამ და მიას გახედა, რომელიც მთელი ეს დრო ერთ ადგილზე მიყინულივით იჯდა და თვალის მოუშორებლად უყურებდა საქარე მინას რომელსაც დროდადრო თეთრი ქათქათა ფარფატა ფიფქები ნაზად ეცემოდა
-გადმოდი-მკაცრი ტონით უთხრა ანდრიამ ფიქრებში წასულ გარინდებულ გოგონას და კარი გაუღო
-არ გადმოვალ-უემოციო ტონით უპასუხა მიამ და ცივი მეზრა მის მონგრეულ სახეს მიაყინა
-მანქანაში აპირებ ღამის გათენებას?
-სახლში წამიყვანე
-ამაღამ აქ ვრჩებით
-ანდრია!
-გადმოდი!
-არ მინდა აქ დარჩენა!
-ვიცი რომ არ გინდა!
-მაშინ რატომ მომიყვანე აქ?-გაბრაზდა მია
-იცი რატომაც
-გამუდმებით რატომ ცდილობ რომ გული მატკინო?
-გადმოდი თორემ ძალით გადმოგიყვან
-ველური-დაუღრინა მიამ და მანქანიდან გადავიდა, ამ დროს ანდრიამ ხელი ჩაკიდა და სახლისკენ წაიყვანა-მეზიზღები- ცრემლიანი თვლებით უთხრა მიამ როცა ანდრიამ სახლის კარი გააღო და შიგნით შეიყვანა
-არაფერი შემიცვლია ყველაფერი ისევ ისეა, როგორც მაშინ