კახას და თამუნას ცხოვრებაში, მაის ხელახალა გამოჩენამ, მათ შორის ურთიერთობა იმდენად სწრაფად და მარტივად დაძაბა, რომ ძალიან მალე ერთნეთისთვის ისევ უცხო ადამიანებად იქცნენ.
თავიდან ძალიან განიცდიდა ანა მშობლების გულგრილ დამოკიდებულებას ერთმანეთის მიმართ, მაგრამ უკვე ყოველდღიურობად ქცეული ჩხუბის, კამათის, დაპირისპირებისა და ურთიერთბრალდებების ფონზე მალევე მიეჩვია მათ ტოქსიკურ ურთიერთობას.
-ისევ მიასგამო დაგეძაბათ ურთიერთობა?- ბოლოს უკვე ვეღარ მოთმინა ანამ და გადაწყვიტა დედას გულწრფელად დალაპარაკებოდა.
-ანა!
-დედა გთხოვ...
-ანა ამ თემაზე ლაპარაკი არ მინდა- დანაღვლიანდა თამუნა
-ასე როდემდე უნდა გაგრძელდეს?
-ალბათ იქამდე სანამ საბოლოო გადაწყვეტილებას არ მივიღებ
-რას გულისხმობ?- დაიბნა ანა
-განქორწინებას-ძლივს გასაგონას აღმოხდა ხმა აკანკალებულ ქალს
-რააა?- ასლუკინდა ანა და თვალები უეცრად ცრემლებით აევსო
-ნუ ღელავ ამ ეტაპზე ეს საკითხი დღის წესრიგში არ დგას-მისი დამშვიდება სცადა გაღიზიანებულმა ქალმა
-მაგრამ შენ თქვი რომ...- კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა უკვე ატირებული გოგონა მაგრამ ძალა აღარ ეყო და ხმა ჩაუწყდა
-ანა დე- სახეზე მოეფერა თამუნა და სევდიანად გაუღიმა
-განქორწინება რატომ გინდა?
-არ მინდა... მაგრამ იძულებული ვარ რომ ეს გადაწყვეტილება მივიღი... თან სრულიად მარტომ!
-რატომ? მიას გამო? იმ გოგოს გამო უნდა დაშორედე მამას?!-აყვირდა უეცრად წყობრიდან გამოსული გოგონა და ფეხზე წამოვარდა ანერვიულებული
-არა! მიას არაფერი აკავშირებს ამ ყველაფერთან
-მაშინ ამიხსენი რატომ ხარ იძულებული რომ მამას გაშორდე
-იმიტომ რომ ის მხოლოდ ვალდებულების გამოა დღემდე ჩემთან!
-ცდები
-ჩემს მიმართ გრძნობები არ ქვს! აღარ ვუყვარვარ
-უყვარხარ! - უმისამართოდ იყვირა სასოწარკვეთილმა გოგონამ და გადმოდენილი სიმწრის ცრემლები სწრაფად მოიშორა წაშლილი სახიდან
-ანა ბავშვი აღარ ხარ! უნდა გესმოდეს რომ...
-ყველაფერი იმ გოგოს ბრალია! ყველაფერში ისაა დამნაშავე!
-ანა დე, გთხოვ, დამშვიდდი-შეეხვეწა თამუნა
-როგორ უნდა დავმშვიდდე მაშინ როცა მეუბნები რომ განქორწინება გინდა!?
-არ მინდა-წამოენთო თამუნა-მაგრამ იძულებული ვარ რომ ეს გადაწყვეტილება მივიღო
რატომ? რატომ ხარ იძულებული? თუკი მია არაფერ შუაშია თქვენს ურთიერთობასთან?!
-იმიტომ რომ კახა ჩემს მიმართ
გრძნობი აღარ აქვს
-და ამას ასე გულგრილად მეუბნები?!- შეიცხადა გაბრაზებულმა გოგონამ- დიდხანია რაც განქორწინებაზე ფიქრობ?
-ანა!
-მინდა რომ კითხვაზე მიპასუხო!
-კი-თვალის მოუშორებლად უთხრა თამუნამ და ინსტიქტირად ნაბიჯი მისკენ წადგა, მაგრამ გაბრაზებულმა გოგონამ მიმარების უფელბა არ მისცა
-სოფელში რომ ჩამოგაკითხა რატომ შეურიგდი თუ მასთან განორწინება გქონდა დაგაწყვეტილი?
-მაშინ გადაწყვეტილი არ მქონდა...იმიტომ რომ მამაშენმა ფიქრის დრო არ მომცა...
-აბა როდის გადაწყვიტე?
-იმ წამს როცა დავურეკე და დამიმალა რომ მია მის გვერდით იყო
-მერე რა თუ სახლში მიაცილა?
-მჯერა რომ მათ შორის არაფერი მომხდარა
-თუ ასე რატომ განიცდი ასე მტკივნეულად ამ ამბავს?
-იმიტომ რომ იმ დღიდან კახას გრძნობებში და გულწრფელობა მუდამ ეჭვი მეოარები, მე კი არ შემიძლია მუდმივ შიში და ეჭვებში ცხოვრება... მირჩევნია მასზე უარი ვთქვა და მარტო დავიტანჯო ვიდრე მასთან ერთად მიას ჩრდილქვეშ ვიცხოვრო!
-დედა გთხოვ... ეს არ გააკეთო... ძალიან გთხოვ...
-ანა
-არ შემიძლია... თქვენს დაშორებას ვერ გადავიტან...
-დედას ცხოვრება
-მამას დაელაპრაკე... უთხარი რომ გიყვარს, უთხარი რომ მასთან ყოფნა გინდა...
-ამას არ გავაკეთებ!
-რატომ? რატომ არ ცდილობ რომ ოჯახი შეინარჩუნოთ?
-იმიტომ რომ არ მინდა სათადარიგო ქალი ვიყო მის ცხორებაში- ბრაზნარევი ტონით თქვა თამუნამ და დივანზე უღონოდ დაეშვა. ამ დროს ანამ მოულოდნელად ზურგი აქცია და იქვე მაგიდაზე დადებულ ტელეფონს ხელი წამოვლო-საით?- ინტერესით ჰკითხა თამუნამ როცა აღელვებული გოგონა კარისკენ წავიდა
-ცოტა ხანს მარტო ყოფნა და ფიქრი მჭირდება-ცივად უთხრა გაღიზიანებულმა გოგონამ და მოსაცმელი სწრაფად მოიცვა
-ანა გთხოვ-შეეხვეწა თამუნა მაგრამ სანამ გასასვლელ კართან მივიდოდა ატირებული გოგონა სადარბაზოში გაავრდა და კიბეზე დაეშვა. თამუნა უკან გაეკიდა მაგრამ ანა მალევე მიეფარა თვალს ამიტომ კახას დაურეკა და სახლში მისვლა სთხოვა.
-ისეთი რა უთხრი რომ ამ შუაღამისას სახლიდან გიჟივით გავარდა?- ძლივს შეკავებული აგრესიით უთხრა მიღებული ჭარბი ალკოჰოლის დოზისგან თვალებჩაწითლებულმა კაცმა ხელებაკანკალებულ ქალს და მოულოდნელად თავზე წამოადგა- უკვე ათას მეერთდე დავურეკე და არ მპასუხობს
-ვუთხრი რომ განქორწინება მინდა-მეთქი!-ცივი ტონით უთხრა თამუნამ და ფეხზე წამოდგა
-რაა?-გაოგნდა კახა
-რაც გაიგე!
-უკვე მერამდენედ უნდა აგიხსნა რომ ჩემსა და მიას შორის არაფერი არ ხდება?!-დაღლილი ხმით უთხრა კახამ და თვალებში ჩააცქერდა
-ჩემთვის სულ ერთი- მაქსიმაურად მშვიდი ტონით უპასუხა თამუნამ და ყელში გაჩხერიკი ბურთი მძიმედ გადააგორა
-რატომ არ გჯერა რომ მიყვარხარ ეს დედა მოტ*ნული -აყვირდა უეცრად წყობრიდან გამოსული კაცი და მისი წაშლილი სახე აკანკალებული თითებით ხელებშორის მოიქცია
-შენ ჩემს მიმართ მხოლოდ პასუხისმგებლობას, სიბრალურს და სინანულს გრძნობ
-ასეა არაა!
-ასეა!
-თამუ
-თხოვ უფლება მომეცი რომ წავიდე შენი ცხოვრებიდან
-არ შემიძლია
-არაფერში გადანაშაულებ
-მია არ მიყვარს...
-ვიცი... მაგრამ მის მიმართ გულგრილი არ ხარ...
-თამუ...
საკუთარ თავს ეწინააღმდეგები...
-შენთან ყოფნა მინდა
-მე არ მინდა, აღარ მინდა ერთმანეთს ტკივიკი მივაყენით
-განქორწინება დაივიწყე
-არ მინდა ჩემთან მხოლოდ ვალდებულების გამო იყო! არ მინდა გეცოდებოდე...
-ამის დედაც-მოულოდნეალდ უმისამართოდ შეიგინა გაგიჟებულმა კაცმა და ტუჩებში ნაზად აკოცა თვალებაწყლიანებულ ქალს
-რა იგრძენი?- ჩურჩულით ჰკითხა თამუნამ და მისგან პასუხი რომ ვერ მიიღო ოდნავ უკან დაიხია და თავის დასმულ კითხავს თავად უპასუხა-ვერაფერი- სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა ბნელ ოთახში რომელიც ისევ თამუნას ჩავარდნილმა ხმამ დაარღვია -თუ ეს დაგამშვიდებს გეტყვი რომ მეც ვერაფერი ვიგრძენი
-ტყუილად ცდილობ ჩემს დარწმუნებას
-გახსოვს სოფელში რა გითხრი? ოდესმე ეჭვი თუ შმეპარება შენს გრძნობებშიმი შენი ცხოვრებიდან სიტყვის უთქმელად და სამუდამო წავალ-მეთქი
-იმის გამო უნდა დამშორდე რომ მია სახლში მივაცილე?
-არა
-მაშინ რა პრობლემა გაქვს?
-პრობლემა მე კი არა შენ გაქვს! მიმტკიცებ რომ გიყვარვარ... მაგრამ ეს მხოლოდ ცარიელი სიტყვებია...გესმის? მხოლოდ სიტყვები! -ავარდა თამუნა-ჯერ კიდევ ვერ გარკვეულხარ საკუთარ გრძნობებში... სოფელში იმიტომ წავედი რომ საკუთარ თავში ძალა მეპოვა და განქორწინებაზე განცხადება შემეტანა
- ესე იგი დიდი ხნის შინ გადაწყვიტე ჩემთან დაშორება!- ბოლო ხმაზე იყვირა გაგიჟებულმა კაცმა
-მაგრამ შენ მოხვედი... და... წინააღმდეგობა ვეღარ გაგიწიე
-ნანობ?-გამოსცრა კბილებში გაავებულმა კაცმა
-შენთან გატარებულ არცერთ წუთს და წამს არ ვნანობ
-მაშინ რა ხდება? რატომ დაიჟინე ეს სულელური განქორწინება
-იმიტომ რომ შენდამი ნდობა დავკარგე
-ამის დედაც ამის დედასაც შევ*ცი-ბოლო ხმაზე იღრიალა გაგიჟებულმა კაცმა და თუკი რამე ხელში მოდვა ყველაფერი დალეწა- რით ვერ გაიგე რომ მიასთან არ ვწოლილვარ, შენთვის არ მიღალატია! ჩვენს შორის არაფერი არ ყიფილა, მხოლოდ ერთხელ ვაკოცე! მხოლოდ ერთხელ!- აღმოხდა სასოწარკვეთილ კაცს
და კარგა ხნის სიჩუმის მერე ბოლო ხმაზე უღრიალა უემოციო სახით მდგომ ქალს- ჩსმი რატომ არ გჯერა?რატომ მაიძულებ გამუდმებით თავის მართლებას? რატომ?მომბეზრდა გესმის? დავიღალე! თუ წასვლა გინდა წადი! უკვე ყელში ამომივიდა ეს ყველაფერი- და სახლიდან გიჟივით გავარდა.
თვალცრემლიანი ანა დიდხანს, ძალიან დიდხანს დაბოდიალობდა ხმაურიანი თბილისი ბნელ და ცარიელ ქუჩებში უმიზნოდ. ვერც კი მოხვდა ისე აღმოჩნდა მიას კორპუსის წინ. ბევრი ფიქრის გარეშე აიარა კიბეები და ხის კარს გამეტებით დაარტყა ხელი.
-ანა?- მიას გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა კარო გააღო და თვალი ჰკიდა სახე წაშლილ გოგონას
-ბედნიერი ხარ?-ზიზღით ჰკითხა ანამ და სახეზე სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა
-ანა, ცუდად გამოიყურები მოხდა რამე?
-ის მოხდა რაც შენ გინდოდა...
-რას გულისხმობ?- ვერ მიუხვდა სათქმელს მიას
-მეცოდები! და იცი რატომ?- ცინიკური ტონით ჰკითხა ანამ- იმიტომ რომ შენ ერთი მარტოსული და უბედური ბავშვი ხარ რომელიც დღემდე მხოლოდ სხვა ადამიანებისთვის ტკივილის მიყენებით ცდილობს იმ სიცარიელის შევსებას რომელიც მამამ დაუტოვა 20 წლის წინ... შენ ისევ ის ცხოვრებაზე დაბოღმილი 9 წლის ბავშვი ხარ რომელიც მამამ საყვარელი ქალის გამო მიატოვა
-როგორ ბედავ ჩემთან ასე ლაპარაკს?!- ავარდა უეცრად მია
-ყველას ტკივილს აყენებ! იმიტომ რომ ყველაზე კარგად ეს გამოგდის შენს უმიზნო ცხოვრებაში...
-მამაშენს დავურეკავ, ვეტვი რომ ცუდად ხარ, მოგაკითხოს და წაგიყვანოს!- მკაცრად უთხრა მიამ და ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან
-დაურეკე-ცივად უთხრა ანამ- დარწმუნებული ვარ რომ შენს ზარს უპასუხოდ არ დატოვებს...
-რამეში მადანაშაულებ?-დაინტერესდა მია
-მამაშენი? დავითი გეზიზღება არა?- მოულოდნელად ჰკითხა ანამ გაღიზიანებულ გოგონას და მისგან პასუხი რომ ვერ მიიღო ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა- კი თუ არა?
-ანა! თავს ზედმეტად ბევრის უფლებას აძლევ!- მაქსიმალურად ცდილობდა მია თავი მოეთოკა და რაღაც საშინელება არ ეთქვა მისთვის
-ჩემს კითხვას არ უპასუხებ?
-თავი ვინ გგონია ასე რომ მელაპარაკები?
-კი თუ არა?
-შეწყვიტე! სახლში წადი და აზრზე მოდი!
-რა თქმა უნდა წავალ, მაგრამ სანამ წავალ მინდა რომ კომპლიმენტი გითხრა... მია შენ ნამდვილად მამაშენის შვილი ხარ-ზიზღით უთხრა ანამ სახე წაშლილ გოგონას და მაშინვე ზურგი აქცია. ანას სიტყვებმა გული იმდენად ატკინა მიას რომ სახლში შესვლისთანავე მაშინვე კედელს მიეყრდნო უღონოდ და იატაკისკენ დაცურდა ატირებული.
კარგა ხანს ვერ შეძლო აზრზე მოსვლა მიამ. მხოლოდ მოწევის საშინელმა სურვილმა მოიყვანა გონს. ფეხზე წამოდგა, აკანკალებული თითებით სიგარეტს სწრაფად მოუკიდა და ნერვიულად გააბოლა. ბევრი ფიქრის მერე კახას რამდენიმე სიტყვიანი მესიჯი მიწერა ,,შენი შვილი სადღაც აქ დაბოდიალობს მოდი და წაიყვანე" და ტელეფონი გამორთო.
მიასთან ლაპარაკის მერე თავი კიდევ უფრო ცუდად იგრძნო ანამ, ამიტომ კახაზე და თამუნაზე გაბრაზებულმა დროებით ტელეფონი გამორთო და ჯიბეში შეინახა.თითქოს ასე ცდილობდა მათ დასჯას, მაგრამ ვერაფრით რომ ვერ მოახერხა ნატკენი სულის დამშვიდება ისევ ჩართო და მათთან დარეკვა გადაწყვიტა. ტირილისგან დასიებული თავალებით ეკრანზე გამოსახული სახელები და ნომრები წესიერად ვერ გაარჩია ამიტომ სრულიად შემთხვევით თორნიკეს ადვიკატთან დარეკა. როგორც კი მის დაძაბულ სმენას არცისე ნაცნობი ხმა მიწვდა დაბნეულმა მაშინვე გათიშა ტელეფონი. მისდა საბედნიეროდ ბატონ გივის მასთან დარეკვის სურვილი არ გასჩენია, ამიტომ მშვიდად ამოისუნთქა. მალევე კახამ დაურეკა, რომელმაც კატეგორიულად მოსთხოვა მისამართის თქმა, რის გამოც გაბრაზებულმა გოგონამ ტელეფონი გაუთიშა. ზარი განმეორდა, ამიტომ გაცეცხლებულმა გოგონამ ისე უპასუხა რომ ეკრანკსთვის არ გაუხედია
-მამა უკვე ხომ გითხარი ცოტა ხანს მარტო ყოფნა და ფიქრი მჭირდება-მეთქი?!
-ანა?-ყურმილს მიღმა გაისმა თორნიკეს დაძაბული ხმა
-თორნიკე...
-როგორ ხარ?
-შენ?
-უცნაური ხმა გაქვს მოხდა რამე?
-განსაკუთრებული არაფერი...-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ანამ და კარგა ხნის სიჩუმის მერე ინტერესით ჰკითხა- ამ შუაღამისას რატომ მირეკავ?
-ისე... უბრალოდ...მოსაკითხად...არ შეიძლება?
-არ შეიძლება!- ორაზროვნად უთხრა ანამ და გაეღიმა, შემდეგ კი ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა- იცი რომელი საათია?
-ამ შუა ღამისას ჩემს ადვოკატს რომ დაურეკე მეგონა განქორწინება გადაიფიქრე და...-კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა თორნიკე მაგრამ როგორც კი მის დაძაბულ სმენას მანქანების და მოტოციკლეტების ბღმუილის ხმა მიწვდა, ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა აღელვებულ გოგონას -ანა სახლში ხარ?
-არა
-ქუჩაში ხარ?
-კი
-მარტო? -დააზუსტება სცადა თორნიკემ
-უნდა წავიდე- ცივად უთხრ ანამ და სანამ გაღიზიანებული ბიჭი რამე ეტყოდა გაუთიშა. გაეღიმა როცა ზედიზედ 17-ჯერ დაურეკა თორნიკემ. ,,მიპასუხე!" ამ შეტყობინების მიღების მერე გადაწყვიტა მისი წვალება შეეწყვიტა და მერამდენეღაცა ზარზე უპასუხა
-ანა ჩემი გაგიჟება გინდა?
-ისედაც გიჟი ხარ
-სად ხარ მითხარი და მოგაკითხავ!
-შენი მზრუნველობა არ მჭირდება-ცივად უთხრა გაღიზიანებულმა გოგონამ დაძაბულ ბიჭს და ისტიქტურად თვალები დახუჭა როცა სახეზე წვიმის წვეთების ნაზი შეხება იგრძნო
-მამაშენს ველაპარაკე... მითხრა რომ იჩხუბეთ
-მერე?
-მითხარი სად ხარ...
-შენი ნახვა არ მინდა
-მისამართი მითხარი!-ხმა გაიმკაცრა თორიკემ
-თავი დამანებე-გაებუტა ანა და ტელეფონის გათიშვა დააპირა, მაგრამ იმდენი ქნა თორნიკემ რომ მაინც ათქმევინა და ზუსტად 7 წითში მასთან გაჩნდა.
-რატომ მოხვედი?-უინტერსოდ ჰკითხა ანამ თავზე წამომდგარ ბიჭს და სცივისგან უსიამოდ გააჟრჟოლა. თორნიკემ მაშინვე გაიხადა თავისი ღუნღულა მოსაცმელი და მხრებზე ნაზად მოახურა- მამაჩემა იცის რომ აქ ვარ?
-არა, არ მითქვამს, შენთან ყოფნის შანს ხელიდან ვერ გავუშვებდი...- გულწრფეალდ უთხრა თორნიკემ და გაუღიმა
-სახლში წასვლა არ მინდა...
-იქ წაგიყვან სადაც შენ მეტყვი
-წასასვლელი არსად მაქვს...
-მენდობი?- მაქსიმაურად მშვიდი ტონით ჰკითხა დაძაბულმა ბიჭმა დაბნეულ გოგონას და ნელა მიუახლოვდა. ანამ არაფერი უპასუხა. მისმა სიჩუმემ იმედი ჩაუსახა გულში თორნიკეს, ამიტომ მანქანის კარი ისე გამოაღო წამით თვალი არ მოუშორებია მისი ალეწილი სახისთვის და ინტერესით ჰკითხა- გამომყვები? -ანამ ამჯერადაც უპასუხოდ დატოვა მისი კითხვა, რის გამოც გული საშინლად ეტკინა თორნიკეს, მაგრამ როგორც კი მანქანის წინა სავარძელში დაიკავა ადგილი აკანკალებულმა გოგონამ, გახარებული თორნიკე მაშინვე საჭეს მიუჯდა აჟიტირებული და გათბობა ჩართო.
დილით თვალები სუსტად გაახილა ანამ და დაძაბული მზერა ნელა მოატარა მისთვის უცნობ ოთახს. ,,ღმერთო" აღმოხდა საოსაწრკვეთილ გოგონას და უმალ ცრემლები მოერია შიშისა და ნერვიულობისგან, მაგრამ როგორც კი გააცნობიერა რომ ტანსაცმლიანს ეძინა მაშინვე დამშვიდდა. თუმცა ვერაფრით გაიხსნა როდის და როგორ აღმოჩნდა ამ ოთახში, მითუმეტეს საწოლში თორნიკეს მოსაცმელთან ერთად.
-დილა მშვიდობისა-უსიამოვნო ფიქრებიდან ნიცას მხიარულმა ხმამ გამოარკვია
-დილა მშვიდობისა-ინსტიქტურად მიესალმა გაოცებული ანა და კითხვა ჩამდგარი თვალებით მიაჩერდა სახეში მომღიმარ გოგონას
-ნუ ღელავ, მართლია მთელი ღამე ჩემი ძმის საწოლში გეძინა მაგრამ ჩემთან ერთად- სიცილით უთხრა ნიცამ და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა
-მე- აიბნა ანა- ეს... მართლა თორნიკეს ოთახია?
-კი მისი ოთახია და სხვათაშორის მის საწოლში ჩემი სურვილით აღმოჩნდი
-მე...არაფერი მახსოვს- ძლივს გასაგონად უმისამართოდ დაიჩურჩულა აღელვებულმა გოგონამ და კიდევ უფრო მეტად მიიკრო სიფრიფანა სხეულზე ღუნღულა პლედი.
-რა თქმა უნდა არ გემახსოვრება- გეღიმა ნიცას- ისე ფრთხილად აგიყვანა ხელში თორნიკემ და...
-რაა?- ლოყები აუწითლდა დაბნეულ ანას
-კარგი ხო- აკისკისდა ნიცა- მიკლედ მანქანში ჩაგეძიან... ჩემმა ძმამ დამირეკა და მოკლეთ ამისხსნა სიტუაცია, მე ვუთხარი რომ რადგან მშობლებთან ნაჩხუბარი იყავი ჯობდა ჩვენთან სახლში მოეყვანე... მძინარე აგიყვანა ხელში და მთელი ხუთი სართული კიბით ამოიარა. აი ასე აღმოჩნდი მის საწოლში
-ჩემები ალბათ გაგიჟდებიან
-ნუ ღელავ როგორც კი აქ მოგიყვანა თორნიკემ მაშინვე დავურეკე მამაშენს და ყველაფერი ავუხსენი
-რა საყვარელი ხარ ნიცა-სევდიანად გაუღიმა ანამ თვალებაციმციმებულ გოგონას და მადლიერების ნიშნად ხელი ხელზე ნაზად მოუჭირა
-შეიძლება?-კარზე ნელა დააკაკუნა თორნიკემ
-შემოდი-გასძახა ნიცამ და მაშინვე ფეხზე წამოდგა
-გთხოვ დარჩი-შეეხვეწა ანა და ხელი მაგრად ჩაკიდა
-კარგი- გაუღიმა ნიცამ და მიეხუტა
-დილა მშვიდობისა-შესვლისთანავე ღიმილიანი სახით მიესალმა გოგონებს თორნიკე და უხერხულიბის გასაფანტად ტანსაცმლის კარადისაკენ წავიდა, სასურველი მივთები სწრაფად აიღო და ოთახიდან გავიდა.
-ღმერთო-აღმოხდა ხმა აკანკალებულ გოგონას და მაწყენი მზერითი შეხედა აკისკისებულ ნიცას
-დამშვიდდი
-სახლში მინდა
-ვისაუზმოთ და მერე თორნიკე წაგიყვანს
-არა ტაქსით წავალ
-შანსი არაა!
-ნიცა გთხოვ თავს საშინლად უხერხულად ვგრძნობ
-აბაზანა იქითაა-მკაცრად უთხრა ნიცამ და ოთახიდან სწრაფად გავიდა.
.........
ვერაფრით იჯერებდა თათია რომ ანამ ღამე თორნიკეს სახლში გაატარა და მისსავე საწოლში ეძინა
-არ მჯერა... ვერ ვიჯერებ რა სიგიჟეა- აჟიტირებული თათია აქეთ-იქით გადი გამოდიოდა
-ვერც მე
-ისე ნიცამ როგორ მიგიღო?
-ძალიან კარგად, გვერდიდან არ მშორდებოდა ძალიან საყვარელი და პოზიტიური გოგოა, სულ იღიმოდა
-განქორწინების საბუთები ჯერ კიდევ თორნიკეს აქვს ხომ?
-ღმერთო რა ცინიკოსი ხარ
-აუ მეორედ მაგრად მეზარება მეჯვარეობა თქვენს ქორწილში და იქნებ გადაიფიქრით განქორწინება?
-ზოგჯერ საშინლად აუტანელი ხარ
-ვიცი-აკისკისდა თათია მაგრამ მოულოდნეად დასერიოზულდა -არ მეტყვი მშობლებთან რატომ იჩხუბე?
-დედას განქორწინება უნდა
-რაა?-გაოგნდა თათია
-მამაჩემთან ყოფნა აღარ უნდა
-ასე უბრალოდ? უმიზეზოდ?
-არა რა თქმა უნდა
-ანა პირდაპირ მითხარი ამ ყველაფერთან რამე აკავშორებს მიას?
-თათია
-მითხარი!
-მამა უარყოფს მასთან უერთიერთიბას მაგრამ დედას მისი არ ჯერა
-ღმერთო
-გთხოვ არ ინერვიულო... შენ არაფერ შუაში ხარ
-მია ჩემი დაა, მის გამო შენი მშობლები შორდებიან...
-ჯერ არაფერი გადაუწყვეტიათ
-დრო? გგონია დროს რამეს შეცვლის? რაც მეტი დროს გაატარებენ ერთად მით მეტად ატკენენ ერთმანეთს გულს
-ვიცი მაგრამ სამწუხაროდ მე არაფერის შეცვლა არ შემიძლია-ატირდა ანა და მეგობარს ჩაეხუტა.
.......
ერთ ადგილზე მიყინული ანა უემოციო სახით უყურებდა გაგიჟებულ კახა რომელიც ყველაფერს ლეწავდა რაც ხელში მოხვდებოდა, თან უმისამართოდ იგინებოდა
-ამის დედაც, ამის დედასა შევ*ცი
-ის მოხდა რაც გინდოდა!- აგრესიული ტონით უთხტა ანა როცა ოდნავ დამშვიდდა და ნივთების ლეწვა მტვრევას შეეშვა
-გგონი მე მინდოდ რომ ასე მოხმდარიყო?- ბოლო ხმაზე უღრიალა გაცოფებულმა კაცმა თვალებაწყლიანებულ გოგონას და მაგიდა აატრიალა- არასოდეს ვაპატიებ იმას რაც გააკეთა! არასოდეს
-იცის რომ არ აპატიებ! სწორედ ამიტომ წავიდა ასე მოულოდნელად და სიტყვის უთქმელად შენი ცხოვრებიდან
-დედაშენი მიყვარს!
-წასვლის იზეზს არ მისცემდი მართლა რომ გყვარებოდა. დედა ყოველ ღამეს შენს ლოდინში ათენებდა... მაგრამ შენ სახლში მოსვლას არადროს ჩქარობდი...
-ანა!
-შენ არასდროს პასუხობდი მის ზარებს და შეტყობინებებს... აიგნორებდი, დივანზე იძინებდი
-თვითონ მაიძულებდა რომ ასე მოვქცეულიყავი!-ავარდა კახა
-მის დაბრუნებას არ ეცდები ხომ ასეა?- დანანებით ჰკითხა თვალებაწყლიანებულმა გოგონამ სახე მონგრეულ კაცს და მისგან პასუხი რომ ვერ მიიღო სწრაფად დაამატა- დედამ სწორი გადაწყვეტილება მიიღო შენი ცხოვრებიდან სიტყვის უთქმელად რომ წავიდა!
-ნუ ამართლებ!
-წესით ბედნიერი უნდა იყო თავისუფლება რომ მოგანიჭა
-გგონია განქორწინებაზე დავთანხმდები?
-როცა საქართველოში დაბრუნდება ალექსთან მარიანასთან და ბავშვებთან ერთად, განქორწინებაზე უარს ვერ ეტყვი
-თქვენ გინდათ რომ ერთმანეთს დავშორდეთ?-გაცეცხლდა კახა
-ასე უფრო ნაკლებად ეტკინება დედას შენი და მიას- ამ დროს გაცოფებულმა კახამ ღრმად ჩაისუნთქა მარტის თვის გრილი ჰაერი და სახლიდან გიჟივით გავარდა.
.........
მიასთან სალაპარაკოდ მისული ანდრია ზიზღით სავსე მზერით მიაჩერდა იმ წამს მანქანიდან გადასულ კახას რომელიც ბნელ სადარბაზოში სწრაფად გაუჩინარდა. გაგიჟებულმა ბიჭმა რამდენჯერმე საჭეს ძლიერად დაარტყა ხელი და მოწოლილი ბრაზისა და მრისხანების დასაოკებლად თითქმის ბოლომდე დაცლილი ვისკის ბოთლი მოიყუდა. როცა დაცალა გბერდითა სავარძელზე მოსროლა, თვალები დახუჭა და თავი უკან გადასწია, დიდხანს ფიქრობდა როგორ მოქცეულიყო სახლში მივარდნოდა მიას და კახასთვის ცხვიმპირი დაემტვრია თუ თათიასთან წასულიყო და ერთხელ და სანუდამოდ წერტილი დაესვა მიას არსებობისთვის გულში სულში და გონებაში.
.........