პირი მიშრებოდა... ცალი თვალის გახელა რომ შევძელი და ტელეფონს დავხედე დილის 7 საათი იყო,თავი მისკდებოდა,გამახსენდა წინა ღამით დალეული უამრავი ღვინის ბოთლი და მივხვდი თავის ტკივილის მიზეზსაც,თვალი მოვავლე ოთახს და მივხვდი რომ ნამდვილად არ ვიყავი ჩემ საძინებელში.
ვცდილობ აღვიდგინო წინა ღამის ბოლო რამდენიმე საათი მაგრამ არაფერი გამომდის,ისევ თავი მისკდება მინდა ავდგე და გავიქცე მაგრამ არ გამომდის და ისევ ვაბრუნებ თავს ბალიშზე,კარის ჩაკეტვის ხმა იყო გულის ცემას გამალებით ვგრძნობ-ღმერთო გთხოვ გამახსენე რა მოხდა თვალებს ვხუჭავ და უცბად კადრებად გამახსენდა-ღმერთო ოღონდ ეს არა...წამოვიყვირე
თვალები დავაჭყიტე და ჩემს წინ ასვეტილ ორ მეტრიან ბიჭს ვხედავ,რომელიც დაჟინებით მიყურებს მაგრამ ხმას არიღებს,ჩუმად მიახლოვდება,ლოგინთან პატარა კომოდზე წყალს და ერთ აბს დებს და ბოხი,მკაცრი ხმით მეუბნება რომ დავლიო,მეც ინსტიქტურად ვემორჩილები,წამებში ვიაზრებ რომ სრულიად შიშველი ვწევარ და სახეზე ვწითლებდები
--ისე ნუ მიყურებ თითქოს მანიაკი ვარ-მეუბნება ის
--გუშინ ღამით რა მოხდა?
--როცა ხვდები რომ დალევა არ შეგიძლია ამის შემდეგ თავს მაინცდამიანც ნუ გამოიდებ ხოლმე-მეუბნება და ოთახის დატოვებას აპირებს
-არაფერი არ მახსოვს თუმცა საკმაოდ დიდი გოგო ვარ იმისთვის რომ მეთვითონ გადავწყვიტო როდის,სად და რას დავლევ,ჩემი გაშიშვლება და ისე დაძინება არ იყო საჭირო,ალბათ თავად გაქვს პრობლემა თავის შეკავებასთან დაკავშირებით- ისეთივე დაჟინებული მზერით ვუყურებ როგორც ის რამდენიმე წუთის უკან
ჩემსკენ დაიძრა,ნელნელა უფრო და უფრო ამცირებს მანძილს ჩვენს შორის,ვგრძნობ რომ კანკალი მიტანს,იქნებ მანიაკია? საიდან მოვხვდი საერთოდ აქ?ან რატომ ვარ სრულიად შიშველი?ათასი კითხვა მიტრიალებს თავში ის კი არ ჩერდება ნელნელა უფრო ახლოს მოდის,უკვე მის სუნთქვას ვგრძნობ ჩერდება და ხმას არ იღებს,ჩემი გულის ცემა მესმის,მისი შავი თვალები..წელს ზემოთ შიშველია,მისი დაკუნთული და განიერი მხრები უფრო მიმზიდველს ხდის,ტუჩზე ნაზად გადამატარა თითები...
-ალბათ ისეთი დიდი გოგოც არხარ რომ საკუთარ ნარწყევში ამოსვრილი ტანსაცლის გახდა უგუნო მთვრალს შეგეძლოს-უცბად გამოვერკვიე ჩემი ფიქრებიდან და სირცხვლისგან საბანი სახეზე ავიფარე.
-აქ ახალი ტანსაცმელი დაგიდე,შეგიძლია ჩაიცვა
-გუშინ ჩვენ შორის...
-გაინტერესებს სექსი გვქონდა თუ არა?მაწყვეტინებს ლაპარაკს
-უბრალოდ არაფერი არ მახსოვს..-უფრო მეტად მრცხვენია მე
-შეგიძლია ჩაიცვა და წახვიდე მძღოლი დაბლა გელოდება,იმედია საკუთარი სახლის მისამართი მაინც გახსოვს,შემდეგში ისწავლი ალბათ რომ შენი და სასმლის ურთერთობა არც თუ ისე სახარბიელოდ მთავრდება-მეუბნება ირონიულად და ოთახს ტოვებს.
ვცდილობ რაც შეიძლება მალე ჩავიცვა და აქაურობა მალე დავტოვო,აშკარად მარტო ცხოვრობს სიჩუმეა სახლში,ნეტა ეს ტანსაცმელი ვისია?იქნებ შეყვარებული ყავს?-თავში ხელს ვირტყავ და ფეხს ვუჩქარებ,ის არ მეყო რომ სრულიად უცხო ტიპის სახლში გავიღვიძე და ახლა მისი ოჯახური მდგომარეობის დადგენა მოვინდომე ...

დილამშვიდობის ქალბატონო ლეა,სად მივდივართ?-მეკითხება მძღოლი,ჩემი სახელი საიდან იცის? ისევ სიზმარში მგონია თავი,რა ჯანდაბა ხდება,ლეა გაიხსენე .....

თითქმის ერთი საათი შხაპის ქვეშ ვიყავი,ვცდილობდი დილით იმ ხისთავიანი,ვირი და უტაქტო ადამიანის ნათქვამი სიტყვები დამევიწყებინა,ხვალ უმნიშვნელოვანესი პრეზენტაცია მაქვს უნივერსიტეტში,ვცდილობ ყველა ენერგია მოვიკრიბო და მეცადინეობა დავიწყო,მაგრამ თითქოს ყველგან მისი შავი უძირო თვალებია...

დილით კარგად გამოვიძინე,თბილ ხალათში გახვეულმა ყავა მოვიმზადე და ფანჯრის რაფაზე ჩამოვჯექი,მიყვარს ჩემი დილის რიტუალი,კარგად გამოვფიხზლდი,გადავივლე და დავიწყე მომზადება პრეზენტაციისთვის,მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე და გავემართე უნივერსიტეტისკენ.
-დღეს მხოლოდ ჩვენ არ შეგაფასებთ,მოწვეული გვაყვს სტუმარი, რომელიც გაგიზიარებთ თავის ცოდნას და მონაწილეობას მიიღებს საუკეთესო პრეზენაციის ავტორის გამოვლენაში,გთხოვთ მიესალმოთ თომა ახველიანს-ისმის დეკანის ხმა
პირი ისევ მიშრება...მის ირონიული და მედიდური გამომეტყველება...გამართლებაც ამას ქვია,ადამიანმა რომელმა გუშინ საკუთარ სახლში გულის რევით ამიყვანა დღეს პრეზენაციას შემიფასებს,მინდა რომ მიწა გასკდეს და ჩამიყოლოს.
თითქოს გრძნობს რასაც ვფიქრობ და უფრო დაჟინებული მზერით მიყურებს,ტუჩის კუთხე ჩატეხა და მზერა გადაიტანა აუდიტორიაზე,ყველას მოგვესალმა და წარმატებები გვისურვა-ნამდვილად წარმატებული დილა გამითენდა.

ლეა მარგველანი-ისმის ისევ ხმა,მაგრამ ახლა უკვე შორიდან ,ცივი ოფლი მასხავს და ყელში ბურთი მეჩხირება,ფეხების კანკალით გავდივარ და ვცდილობ ნერვიულობა არ შემეტყობს თუმცა მისი გამომეტყველება უარესს მმართებს...
როგორც იქნა დასრულდა,მეორე ადგილას გავედი და კიდევ ერთხელ მიწევს მასთან ახლოს მისვლა,ხელს მიწვდის მეც ვართმევ და ყველაფრის მიუხედავად სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლის,გრძნობს ამას და უფრო მაგრად მიჭერს,უკვე მტკივა და ვცდილობ არ შევიმჩნიო.
ცერემონიის დასრულება და ჩემი გამოვარდნა აუდიტორიიდან ერთი იყო,გიჟივით მივრბოდი უმისამართოდ,თავში ათასი კითხვა მიტრიალებდა,მაგრამ ყველაზე მეტად ჩემს ლოგინში ჩაწოლა და ტირილი მინდოდა ახლა.