აღელვებულმა კახამ სწრაფი ნაბიჯით აიარა კიბეები და როგორც კი მიას სახლის კარს მიუახლოვდა რამდენჯერმე გამეტებით დაარტყა ხელი. არავინ რომ არ გამოეხმურა უმისამართოდ შეიგინა და გაუაზრევლად იყვირა
-მია გააღე- მაგრამ იმ წამს სადარბაზოში გასული ცნობისმოყვარე მეზობლების ყურადღებისგან თავის დასაღწევად მაშინვე გაჩუმდა. ზარის ღილაკს მშვიდად მიაჭირა თითი და მოუთმენლად დარეკა ზედიზედ რამდენჯერმე. ადგილზე გაიყინა როცა ფეხშიშველმა გოგონამ მოულოდნელად კარი გაუღო და მაქსიმალურად მშვიდი ტონით უთხრა -შემოდი-. ნასვამმა კახამ უნებურად ცივი მზერა მის შიშველ ფეხებს ააყოლა, შემდეგ მიღებული ჭარბი ალკოჰოლის დოზისგან ჩაწითლებული თვალები ჯერ მის სველ თმას მიაყინა, შემდეგ დანისლულ ნაცრიაფერ სფეროებს ბოლოს კი წითელ ვნებიან ტუჩებს.
-არ შემოხვალ?-ცივი ტონით ჰკითხა მიამ და ცალ მხარზე გადაცურებული ჟაკეტი ოდნავ შეისწორა. კახამ არაფერი უპასუხა. სახლში აუღელვებლად შევიდა და როგორც კი კარი დაკეტა გაღიზიანებულმა გოგონამ მაშინვე მისკენ მიტრიალდა და წინ აესვეტა - აქ თუ თამუნაზე სალაპარაკოდ მოხვედი მაშინ ჯობია წახვიდე- ნაწყენი ტონით უთხრა მიამ ზედმეტად ახლოს მდგომ კაცს და უცნაური მზერით მიაჩერდა სახეში. ამ დროს მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეხვდა- კახა მე- კიდევ რაღაცის თქმა დააპირა მისი სიჩუმით დაბნეულმა გოგონამ, მაგრამ გონება ამღვრეულმა კაცმა მაშინვე ტუჩებზე მოადო მთრთოლარე თითები, გააჩუმა და ხმის ამოღების უფლება აღარ მისცა.
-ჩშშ- ყურს უკან ჩასჩურჩულა მბრძანებლური ტონით და მისი ალეწილი სახე ხელებშორის მოიქცია, მოულოდნელად ტუჩებში აკოცა და სანამ თავგზააბნეული გოგონა აზრზე მოვიდოდა უკან დაიხია, მისაღებ ოთახში შევიდა მშვიდად შევიდა და უმისამართოდ იკითხა- დასალევი გააქვს?
-მაქვს-ცივად უთხრა მიამ და კარადიდან თორნიკეს ნაჩუქარი ღვინის ბოთლი და ჭიქები გამოიღო. კახა დივანზე უღონოდ დაეშვა თავზე წამომდგარ გოგონას გაწვდილი ჭიქა მშვიდად გამოართვა
-მადლობა- წარბშეკრულმა უთხრა და ერთი მოყუდებით ჩაცალა.
-რატომ მოხვედი?-ვერ მოითმინა მიამ და კარგა ხნის სიჩუმის მერე მაინც ჰკითხა. კახამ არაფერი უპასუხა. სათქმელი არაფერი ჰქონდა რადგან თვითონაც არ იცოდა რატომ მივიდა მასთან სახლში. მხოლოდ მას მერე ამოიღო ხმა როცა რამდენიმე ჭიქა ღვინო ზედიზედ დალია და სასმელი მოეკიდა
-თამუნა სახლიდან წავიდა... ჩემს გამო წავიდა...უკვე მეორედ და ამჯერად სამუდამოდ-უმისამართოდ უფრო თავისთვის ვიდრე მიას გასაგონად თქვა მერამდენეღაცა ჭიქა შეივსი შავი ღვინით
-რას ნიშნავს სახლიდან წავიდა- ვერ მიუხვდა სათქმელს მია
-ყველა მე მადანაშაულებს-აგრესიული ტონით, უმისამართოდ თქვა კახამ და თითქმის დაცლილ ბოთლს ხელი წამოავლო
-ვინ გადანაშაულებს?! ანა?-ირონია გაერია ხმაში გაღიზიანებულ გოგონას
-ალექსი, ჩემი ძმა... ყველა... ჰგონიათ რომ მისგან ამას ვიმსახურებდი
-გიყვარს?
-მე...მისი დაკარგვა არ მინდა- ჩამწყდარი ხმით თქვა კახმ და კიდევ ერთხელ შეივსო ჭიქა შავი ღვინით
-მეტი აღარ დალიო-ცივად უთხრა მიამ და ჭიქის გამოსართმევად თავზე წამოადგა. კახამ გამომწვევი მზერა ნელა ააყოლა მის ფეხებშორის მოქცეულ გოგონას და ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია მისი ალეწილი სახისთვის ჭიქა ტუჩებთან მიიტანა და ერთი მოყუდებით ჩაცალა. კარგა ხნის სიჩუმის მერე კი არეული ხმით, ძლივს გასაგონად თქვა
-უნდა წა...ვიდე
-დარჩი- უემოციო ტონით უთხრა მიამ თმებში ნაზად შეუცურა თლილი თითები.
..........
სახე წაშლილი ანდრია უემოციო მზერით უყურებდა თათიას საძინებლის ფანჯრებს და ვერ წყვეტდა დაერეკა თუ არა მისთვის. კარგა ხნის ფიქრის მერე ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და მისი ნომერი აკრიფა. თუმცა პირველი ზარის მერე გათიშა. მიხვდა რომ არასწორად იქცეოდა. შეწყვეტილი ზარის მერე რამდენიმე წამის განმავლობაში თვალები დახუჭა, თავი ოდნავ უკან გადასწია, აკანკალებული თითები საჭეს ძლიერად მოუჭორა, სუთქვა აჩქარებულმა და დამშვიდება სცადა, მაგრამ ვერ შეძლო. თავს ვერაფერს უხერხებდა, რადგან სასმლისგან მოწამლული გონებით მხოლოდ კახაზე და მიაზე ფიქრობდა. ბოლოს იმდენად გამოვიდა წყობრიდან რომ თავი ვეღარ შეიკავა და ბოლო ხმაზე იღრიალა მაგრამ ამანაც რომ ვერ უშველა გაგიჟებულმა რამდენჯერმე საჭეს ძლიერად დაარტყა ხელი. გონს მხოლოდ ტელეფონის ზარის ხმამ მოიყვანა რომელიც გაუჩერებლად და ჯიუტად რეკავდა უკვე მეხუთეჯერ.
- რა ხდება შე ჩე*მა აქამდე რატომ არ მიპასუხე?-ინტერესით ჰკითხა თორნიკემ სუნთქავ აჩქარებულ ბიჭს და მისგან პასუხი რომ ვერ მიიღო კითხვები მიაყარა-ნახე მია?ელაპარაკე? გითხრა რამე? -და მითმინებით დაელოდა მის პასუხს
-არა-აღენით უპასუხა ანდრიამ და უნებურად თათიას საძინებლის ფანჯრებს ახედა
-რატო ეე? ვერ ნახე თუ ისევ გაბუტულია და არ დაგელაპარაკა?
-მიაზე ლაპარაკი არ მინდა!-მოკლედ მოუჭრა ანდრიამ აჟიტირებულ ბიჭს და როცა თათიამ ფარდები ოდნავ გადასწია, უნებურად ცივი მზერა მის ნაზ სილუეტს მიაყინა.
-სად ხარ ეე?
-თათიას კორპუსის წინ
-რატო?
-არ ვიცი
-მოხდა რამე?
-თოკა მერე დაგირეკავ
-არ გამითიშო!
-ახლა შენთან ლაპარაკის თავი არ მაქვს, მოგვიანებით დაგირეკავ
-დალიე?
-ცოტა
-საჭეთან ხარ?
-შემეშვი რა!
-არსად წახვიდე, მოვალ და წამოგიყვან
-თოკა!-წამოენთო ანდრია
-თათიას კორპუსის წინ რა აკეთებ?-სიტყვა ბანზე აუგდო თორნიკემ, თან მანქანის გასაღებს დასტაცა ხელი. ქუჩაში გიჟივით გავარდა, საჭეს მიუჯდა
-უბრალოდ... მეც არ ვიცი აქ რატომ მოვედი
-ნახე? ელაპარაკე?
-არა
-შეეშვი რა მაგ გოგოს...
-კაი მიდი უნდა წავიდე!-მკაცრი ტონით უთხრა ანდრიამ და გაუთიშა.
თათია რომელიც მთელი ეს დრო ერთ ადგილზე მიყინულივით იდგა და თვალის მოუშორებლად უყურებდა ანდრიას ფარებანთებულ მანქანას ფანჯრიდან, მხოლოდ მაშინ მოვიდა აზრზე, როცა ანდრიამ საბურავების ხრჭიალით მანქანა ადგილს მოწყვიტა და მოსახვევში გაუჩინარდა. მისი ქცევით დაზაფრულმა გოგონამ მაშინვე ანას დაურეკე. მოკკედ მოუყვა მომხდარის შესახებ და სთხოვა თორნიკესთვის დაერეკა. დაბნეულმა ანამ როგორც კი ასლუკუნებული თათია დაამშვიდა მაშინვე თორნიკეს დაუკავშირდა და სთხოვა თუ რამეს გაარკვევდა ანდრიას შესახებ მისთვისაც შეეტყობინებინა რადგან თათია ძალიან ნერვიულობდა მასზე.
-როგორც კი რამეს შევიტყობ მის შესახებ მაშინვე დაგირეკავ-დაამშვიდა თორნიკემ და მაშინვე გაუთიშა რადგან არ უნდოდა ზედმეტად აეღელვებინა გოგონები. თათია იმდენად განიცადა ანდრიას მდგომარეობა რომ ანას სახლში ყოფნა ვეღარ შეძლო და მასთან წავიდა.
-კახა ბიძიამ მოგიყვანა?- ინტერესით ჰკითხა თათიამ გაღიზიანებულ გოგონას და კითხვა ჩამდგარი თვალებით მიაჩერდა სახეში- ხომ თქვი დღეს მთელი დღე უხასიათოდ იყო და სვამდაო ?
-არა, ტაქსით მოვედი
-ამ შუაღამისას მარტო გამოგიშვა?
-სახლში არაა
-იცის რომ ჩემთან ხარ?
-ვურეკვადი, მაგრამ გამორთული აქვს
-ფიქრობ რომ მიასთან ერთადაა?- მოიღუშა თათია
-არვიცი და არც მაინტერესებს- აგრესიული ტონით უთხრა გაღიზიანებულმა გოგონამ გაოცებულ თათიას და ფანჯრიდან გადაიხედა- რატომ გგონია რომ ანდრია მთვრალი იყო?
-ძალიან დიდხანს იდგა უაზროდ ფარებანთებული მანქანით კორპუსის წინ , მერე, მოულოდნელად დაქოქა და გიჟივით გააქანა- ჩამწყდარი ხმით უმისამართოდ თქვა თვალებაწყლიანებულმა გოგონამ და თავი დახარა-კინაღამ განათების ბოძს შეასკდა...
-ნუ ღელავ თორნიკე აუცილებლად იპოვის
-გული ცუდს მიგრძნობს...
-არ გინდა რომ მაგ ბიჭზე ფიქრს შეეშვა?
-მასზე არ ვფიქრობ... უბრალოდ ვღელავ...
-ეგ ერთიდაიგივეა
-შენი ტელეფონი რეკავს-ბრაზნარევი ტონით უთხრა თათიამ ფანჯარასთან მდგომ გოგონას და მობილური გაუწოდა
-ანა-ყურსმილს მიღმა თორნიკეს დაძაბული ხმა გაისმა
-მოხდა რამე?-მისი მღელვარება ანასაც გადმოედო
-მოხდა...-ხმა გაებზარა თორნიკეს
-გთხოვ მითხარი რომ ცოცხალია და კარგადაა-ტირილის ნოტებშეპარული ხმით შეეხვეწა თათია და ტელეფონი გამაორთვა მეგობარს
-ნუ გეშინია ცოცხალია მაგრამ...
-მაგრამ რა?
-ავარიაში მოყვა და მძიმედ დაშავდა
-რაა-აღმოხდა სასოწარკვეთილ გოგონას და ტელეფონი ხელიდან გაუვარდა
-თორნიკე-ჩასძახა ანამ როცა ტელეფონი დაიბრუნა-მისამართი მოგვწერე
-კარგი
-შენ? შენ კარგად ხარ?
-არა არ ვარ- გულწრფელად უთხრა თორნიკემ და კარგა ხნის სიჩუმის მერე ინტერესით ჰკითხა- მოხვალთ?
-უკვე გამოვდივართ-გამახნევებლად უთხრა ანამ და კარგა ხნის სიჩუმის მერე დარწმუნებით უთხრა-კარგად იქნება- და ტელეფონი გაუთიშა.
საავადმყოფოში მიას მისვლა არავის ესიამოვნა განსაკუთრებით კი თორნიკეს.