საავადმყოფოში მიას მისვლა არავის ესიამოვნა. განსაკუთრებით კი თორნიკეს, რომელმაც მისი დანახვისას თავი ვერ შეეკივა და მკვალში უხეშად წაავლო ხელი დაბნეულ გოგონას და ეზოში ძალდატანებით გაიყვანა
-რას აკეთებ-მკაცრი ტონით უთხრა მიამ და მისი მარწუხივით შემოჭდობილი თითებისგან მკლავის დახსნა სცადა
-აქ ყოფნის უფლება არ გაქვს-აგრესიული ტონით უთხრა თორნიკემ და ხელი გაუშვა
-თავი ვინ გგონია მელაპარაკები?!
-ანდრია! შენს გამო მოყვა ავარიაში
-რაც მოხდა ჩემი ბრალი არაა ნუ ცდილობ თავი დამნაშავედ მაგრძნობინო!
-შენთან სალაპარაკოდ მოვიდა, არ ვიცი რა უთხარი მაგრამ, რატომღაც თათიას კორპუსთან აღმოჩნდა უგონოდ მთვრალი
-მე და ანდრიას არ გვილაპარაკია... ერთმანეთი არც კი გვინახავს
-იქნებ იმიტო რომ კახას მანქანა დაინახა შენი კორპუსის წინ
-რაა?-აიბნა მია
-იმ კაცთან რა გაკავშირებს?-ხმა გაიმკაცრა თორნიკემ
-ვალდებული არ ვარ რამე აგიხსნა- მოიღუშა მია
-ჩემთვის სულ ერთია რა ხდება შენსა და იმ ნაბ*ჭვარ. ჯანდაბა! - ამ დროს თორნიკე გაჩუმდა ღრმად ჩაისუნთქა თებერვლის სუსხინი ცივი ჰაერი და მშვიდად განაგრძო საუბარი-იმ კაცს შორის... მთავარია ანდრიასგან თავი შორს დაიჭირო
-როგორმე თვითონ გავერკვევით ჩვენს ურთიერთობაში!
-ვერ ხვდები? მართლა ვერაფერს ხვდები თუ თავს ისულელებ?!-აყვირდა უეცრად წყობრიდან გამოსული ბიჭი- შენი სიახლოვით ანდრიას ცხოვრებას უნადგურებ!
ვერ ხვდები? მართლა ვერაფერს ხვდები?! თუ თავს ისულელებ!-გაბრაზდა თორნიკე
-ჩემი და ანდრიას ურთიერთობა შენა რა გეხება!
-დღეიდან მეხება!
-თავს ზედმეტად ბევრის უფლებას აძლევ
-წადი მისი ცხოვრებიდან!
-თორნიკე- რაღაცის თქმა დააპირა აღელვებულმა გოგონამ მაგრამ განრისხებულმა ბიჭმა ხმის ამოღების უფლება არ მისცა
-უფლება მიეცი რომ შენს გარეშე ცხოვრება ისწავლოს და ბედნიერი იყოს
-რაში მადანაშაულებ?!-წამოენთო მია
-საფრანგეთიდან შენს დაბრუნებამდე ანდრიას არასდროს უცდია შენთან ყოფნა იმის მიუხედავად რომ ბავშვობიდან დღემდე გაგიჟებით უყვარხარ, რადგან ფიქრობდა რომ ციხეში მოხვედრის შემდეგაც კი მქონდა შენს მიმართ გრძნობები, შენ კი გიყვარდი იმის მიუხედავად რომ წახვედი- ბოლო სიტყვებზე უცნაურად ჩაეცინა თორნიკეს
-მიყვარდი!-მკაცრი ტონით უთხრა მიამ და გამომწვევი მზერით ჩააცქერდა თვალებში დაბნეულ ბიჭს
-მია
-თორნიკე ვიცი რაზეც მიმანიშნებ
-ბოლომდე მომისმინე და არ შემაწყვეტინო!- მბრძანებლური ტონით უთხრა ხელებაკანკალებულმა ბიჭმა და სიგარეტს ნერვიულად მოუკიდა-მხოლოდ ჩემი ციხიდან გამოსვლისა და შენი დაბრუნების მერე სცადა შენთან დაახლოება, რადგან დარწმუნდა რომ ერთმანეთის მიმართ გრძნობი აღარ გვქონდა, მაგრამ შენ, როგორც ყოველთვის ახლაც ისევ მის გრძნობებზე დაიწყე თამაში
-ჩვენი ბოლო შეხვედრისას ვუთხარი ანდრიას გარკვევით ვუთხარი რომ მის მიმართ გრძნობები არ მაქვს!
-მაგრამ ეს საკმარისი არ აღმოჩნდა იმისთვის რომ მას შენზე უარი ეთქვა და სამუდამოდ დაევიწყებინე!
-მე მისთვის იმედი არასოდეს მიმიცია და შენ ეს კარგად იცი!- ნაწყენი ტონით უთხრა მია სუნთქვა აჩქარებულ ბიჭს და ჩანთიდან ამოღებული სიგარეტის ახლად გახსნილი კოლოფიდან ერთი ღერი ტუჩებშორის მოიქცია. მოკიდება სცადა მაგრამ ვერ შეძლო, ამიტომ თორნიკემ სახესთან მიუტანა ანთებული სანთებელა
-მადლობა -ცივად უთხრა მიამ და სიგარეტის ლურჯი მწველი კვამლი სიმაოვნებით ჩაისუნთქა
-მია, შენი სიახლოვით ანდრიას ცხოვრებას უნადგურებ ხვდები ამას?
-რა გინდა რომ გავაკეთო? ქვეყნიდან წავიდე?-გაეცინა მიას
-არა, უბრალოდ მინდა მისი ცხოვრებიდან წახვიდე ისე როგორ მაშინ... ოღონდ ამჯერად სამუდამოდ...
-თორნიკე
-მია... უბრალოდ წადი
-არ შემიძლია
-მასთან ყოფნა არ გინდა!- გაბრაზდა თორნიკე-მაგრამ არც მისი დაკარგვა არ გინდა?!- უმისამართოდ იკითხა და უნებურად სწორედ იქით გაიხედა სადაც ანა და თათია იდგნენ ერთ ადგილზე მიყინულებივით და თვალის მოუშორებლად უყურებდნენ მათ
-მგონი შენი გოგო ეჭვიანობს-ცინიკური ტონით უთხრა მიამ გაღიზიანებულ ბიჭს სიგარეტის მუქი სქელი კვამლი მისი სახისკენ მიმართა
-ჩემი გოგო არ არის- ბრაზნარევი ტონით უთხრა თორნიკემ ირონიულად მომღიმარ გოგონას და დაძაბული მზერა ანას ალეწილი სახიდან მიაზე გადაიტანა და კარგა ხნის სიჩუმის მერე მშვიდად დაამატა- ჯერ!
-არ მეგონა ოდესმე თუ შეძლებდა შენს პატიებას
-არ უპატიებია და ალბათ არც არასოდეს მაპატიებს
-იმსახურებ რომ ასე მოგექცეს
-ვიცი
-შემცივდა შიგნით შევალ
-მია!- წინ აესვეტა გაღიზიანებული ბიჭი
-თორნიკე, ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ადამიანი ხარ... მაგრამ ჩვენ აღარც შეყვარებულები ვართ და აღარც მეგობრები ასე რომ ჩემგან თავი შორეს დაიჭირე!- ცივად უთხრა მიამ და გვერდი აუქცია.
........
ოპერაციის დასრულების შემდეგ, როგორც კი დარწმუნდა ყველასგან გარიყული და ცალკე მდგომი მია, რომ ანდრიას სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრებოდა, მაშინვე სახლში წავიდა. არავის გამომშვიდობებია რადგან არ სურდა ზედმეტი ყურადღება მიეპყრო. თუმცა მისი არ ყოფნაც თორნიკეს გარდა არავის შეუმჩნევია. შესაბამისად მისი წასვლა. არ გაჰვირვებია მიას, კახას მანქანა კორპუსის წინ რომ არ დახვდა, თუმცა გული, რაღაცნაირად მაინც ეტკინა ცარილ სახლში რომ შევიდა. იმდენად დაღლილი და დაქანცული იყო რომ ტანსაცმლიანი დაწვა საწოლზე, თბილი ღუნღულა პლედი დაიფარა და დაძინება სცადა, მაგრამ ვერ შეძლო, რადგან ანდრიაზე ფიქრს ვერაფრით იშორებდა თავიდან. ბოლოს გადაწყვიტა ისევ საავადმყოფოში წასულიყო. თვითონაც არ იცოდა რატომ. მძიმედ აზიდა დაღლილი სხეული რბილი საწოლიდან, თავი მოიწესრიგა, უკეთ გამოსაფხიზლებლად უშაქრო ყავა დალია, დასამშვიდებლად კი რამდენიმე ღერი ზედიზედ მოწია და წასასვლელად მოემზადა.
-ჯანდაბა-აღმოხდა, როცა გათიშულ ტელეფონის დახედა. დამტენზე შეაერთა და მაშინვე ჩაერთო. გაეღიმა როცა კახას გამოტოვებული ზარები და შეტყობინებები დახვდა. მაშინვე დაურეკა
-ახლა არ მცალია მერე დაგირეკავ და ვილაპარაკოდ -ცივად უთხრა გაღიზიანებულმა კაცმა და გაუთიშა. საშინლად გაბრაზდა მიას მის ქცევაზე თუმცა მასთან ხელახლა დარეკვა არც უფიქრია, მითუმეტეს ახსნა-განმარტებითი ეტყობინების გაგზავნა.
აივანზე მდგომი ანა შეკრთა როცა ზურგს უკნიდან ვიღაცის მიახლოება იგრძნო. მაშინვე შეტრიალდა და დაძაბული მზერით მიაჩერდა სახეში მომღიმარ თორნიკეს, რომელიც სიგარეტს მშვიდად ეწეოდა და თვალის მოუშორებლად უყურებდა მას.
-დიდიხანია აქ ხარ?
-საკმაოდ
-მეგონა წახვედი- ჩამწყდარი ხმით უთხრა დაბნეულმა გოგონამ ზედმეტად ახლოს მდგომ ბიჭს და ოდნავ უკან დაიხია
-იოანემ წაიყვანა ნიცა, ჩემი მანქანით
-დამშვიდდა?
-კი
-მეგონა მის დარწმუნებას ვერ შეძლებდი
-იოანემ დაითანხმა სახლში წაყვანაზე
-გასაგებია-ორაზროვნად, უფრო თავისთვის ვიდრე თორნიკესთვის გასაგონად თქვა მომღიმარმა გოგონამ ბნელ სივრცეს გახედა.
-ანა-რაღაცის თქმა დააპირა თორნიკემ მაგრამ მაშინვე გადაიფიქრა. მოსაცმელი გაიხადა და სიტყვის უთქმელად მოახურა მხრებზე ზურგით მდგომ გოგონას. დაბნეული ანა მომენტალურად მისკენ მიტრიალდა და კითხვა ჩამდგარი თვალები მიაჩერდა სახეში, თუმცა მოსაცმელის უკან დაბრუნება არც უფიქრია.
-კანკალებ- აუხსნა თორნიკემ და როცა ანამ მოსაჩმელი ჩაიცვა, აკანკალებული თითებით სიგარეტის თითქმის ბოლომდე ჩამწვარი ღერი ტუჩებშორის მოიქცია და ელვა შესაკრავი ბოლომდე შეუკრა
-მადლობა- ძლივს გასაგონად უთხრა აღელვებულმა გოგონამ და სევდით სავსე მზერა მის ჩამქრალ თვალებს მიაყინა
-ხვალ მოხვალ?
-რა თქმა უნდა
-შენი აზრით თათიას მშობლები გამოუშვებენ?
-არამგონია.
-დილიდან აქ ხარ... იქნებ...კაფეტერიაში ჩავსულიყავით და რამე გვეჭამა?-კარგა ხნის ფიქრის მერე ყოყმანით შესთავაზა თორნიკემ აღელვებულ გოგონა და მეორე ღერს ნერვიულად მოუკიდა
-კარგი
-მოვწევ და ჩავიდეთ.
კიბეებზე ჩასვლისას შემთხვევით მიას შეხვდნენ რომელიც ანდრიას ამბის გასაგებად იყო მისული.
-მე ჩავალ, თქვენ ილაპარაკეთ- გაღიზიანებული ტონით უთხრა ანამ თორნიკეს და ისე ჩაიარა კიბე მიასთვის ზედაც არ შეუხედავს
-აქ შენთან სალაპარაკოდ არ მოვსულვარ- ცივად უთხრა მიამ დაძაბულ ბიჭს და ანას გახედა-წადი და შენი გოგო დაამშვიდე
-მია-გაბრაზდა თორნიკე
-ექიმები შენზე უკეთ ამიხსნიან...
-ძალიან ღელავ ანდრიაზე?!- ირონიული ტონით გააწყვეტინა სიტყვა გაღიზიანებულმა ბიჭმა დაძაბულ გოგონას და უემოციო მზერით მიაჩერდა სახეში. მიამ არაფერი უპასუხა. გრაციოზულად აიარა დარჩენილი კიბეები და ექიმის კაბინეტში შევიდა. მასთან საუბარმა ოდნავ დაამშვიდა, ამიტომ სახლში წასვლა გადაწყვიტა. გაეღიმა როცა უხმო რეჟიმზე დაყენებული ტელეფონის ეკრანი განათდა და ზედ კახას ნომერი გამოისახა. მაშინვე უპასუხა. როგორც კი მისი ხმა გაიგო გაღიზიანებულმა კაცმა უკმაყოფილო ტონით ჰკითხა
-სად ხარ?
-შენ?
-მია!- წამოენთო კახა
-სახლში არ ვარ
-ვიცი რომ სახლში არ ხარ! ახლა სწორედ შენი ბინის კართან ვარ
-კახა მე...
-სად ხარ მითხარი და მოგაკითხავ!
-მისამართს მოგწერ
-კარგი.
კახა უკმაყოფილო მზერით მიაჩერდა სახეში გვერდით მჯდომ გოგონას, რომელმაც მანქანაში ჩაჯდომისთანავე სცადა მისთვის აეხსნა წინა ღამეს მომხდარი
-გუშინ, ღამე, ანდრია ავარიაში მოყვა, მძიმედ დაშავდა-მანქანაში ჩა
-გასაგებია-მკაცრი ტონით უთხრა კახამ- ესე იგი გუშინ მთელი ღამე საავადმყოფოში გაატარე- ცოტა ხნას ჩაფიქრდა და მერე ინტერესით ჰკიხტა დაძაბულ გოგონას-მძიმედ დაშავდა? ახლა როგორაა
-ოპერაცია გაუკეთეს... ჯერ კიდევ რეანიმაციაშია
-როგორც მივხვდი მის სიცოცხლეს საფრთხე არ ამუქრება
-არა
-გუშინ ღამე სახლიდან ისე წახვედი ერთი სიტყვაც არ გითხვამს ჩემთვის
-ვეცადე გამეღვიძებინე მაგრამ ვერ შევძელი უგონოდ მთვრალი იყავი- მოიღიშა მია
-შეგეძლო დაგერეკა ან შეტყობინება გამოგეგზავნა
-ტელეფონი დამიჯდა...
-რომ გავიღვიძე და სახლში არ დამხვდი რა არ ვიფიქრე-გაბრაზდა კახა
-სხვათაშორის შენი შვილიც აქაა თორნიკესთან ერთად-უეცრდ სხვა თემაზე გადავიდა მია
-რაა?-ბოლო ხმაზე იყვირა გაღიზიანებულმა კაცმა და მანქანიდან გიჟივით გადავიდა
-კახა ძალიან გთხოვ დამშვიდდი- უკან დაბნეული მისდევდა მია
-სად არიან-მოულოდნელად კახა გაჩერდა და მისკენ მიტრიალდა წაშლილი სახით
-კაფეტერიაში- ძლივს გასაგონად უთხრა მიამ და მაშინვე ინანა ნათქვამი სიტყვები.