სანთელბის ჩაქრობისა და ტორტის გაჭრის შემდეგ ანამ სახლში წასვლა მოისურვა
-მოიწყინე?-დანაღვლიანდა ნიცა
-არა, ურალოდ ხვალ გამოცდა მაქვს და...
-წაგიყვან-ისე უთხრა თორნიკემ მისი თმის წვალება არ შეუწყვეტია
-კარგი-მაქსიმალურად მშვიდი ტონით უთხრა ანამ და წამიერად მისკენ მიიხედა. ამ დროს მათი აციმციმებული თვალები, ერთმანეთს შეხვდა. უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა. ამის გამო საშინლად დაიძაბა ანა, თუმცა როგორც კი გასასვლელ კართან მისულს ნიცა ჩაეხუტა და თბილად გამოემშვიდობა მაშინვე დამშვიდდა. სახლიდან გასვლამდე შუბლზე აკოცა თორნიკემ მომღიმარ ნიცას და მოულოდნელად თვალები დაუბრიალა -იცოდე ჭკვიანად-გამაფრთხილებელი ტონით უთხრა ანას თან ერთად კიბეზე დაეშვა.
კარგა ხანს ისე იარეს რომ ხმა არცერთს არ ამოუღია
-ხვალ... გამოცდა რომელ საათზე გაქვს?-უხერხული სიჩუმე მოულოდნელად თორნიკეს ხმამ გაკვეთა
-12-ზე
-მოგაკითხავ
-თორნიკე
-ანა გთხოვ
-შეგიძლია რომ მანქანა გააჩერო?- უეცრად მისკენ მიიხედა დაძაბულმა გოგონამ
-თავს ცუდად გრძნობ?-გაეღიმა თორნიკეს და პირველივე შესაძლებლობისთანავე გადაიყვანა მანქანა სავალი ნაწილიდან და ნელა გააჩერა.
-არ უნდა დამელია...ჩემზე ცუდად მოქმედებს ალკოჰოლი-ბრაზნარევი ტონით თქვა ანამ და მანქანიდან სწრაფად გადავიდა.
-უბრალოდ მიუჩვეველი ხარ-აუხსნა თორნიკემ და მასთან შორია-ახლოს მდგომმა სიგარეტს ნერვიულად მოუკიდა. სუფთა ჰაერზე ყოფნამ დადებითად იმოქმედა ანაზე და თავი მალე ბევრად უკეთ იგრძნო, მაგრამ მოულოდნელად სიცივემ აიტანა და ერთიანად გაეყინა სხეული. უსიამოდ გააჟრღჟოლა როცა წვიმიანი მაისის გრილმა სიომ დაუბერა და უნებურად აკანკალდა. თორნიკეს გაიღიმა და მაშინვე ტუჩებშორის მოიქცია სიგარეტის თითქმის ბოლომდე ჩამწვარი ღერი, რომ მოსაცმელი გაეხადა. საშინლად დაიძაბა ანა როცა თორნიკე მის წინ დადგა და მოსაცმელი მხრებზე ნაზად მოახურა, უარესი დაემართა როცა სახე ზედმეტად მიუახლოვა და აციმციმებული თაფლისფერი სფეროებით ჩააცქერდა, მჭვანე ჩამუქებულ სფეროებში
-მადლობა-ძლივს გასაგონად, უმისამართოდ დაიჩურჩულა დაბნეულმა გოგონამ და თავი დახარა, რადგან ძალა აღარ ეყო გამკლავებოდა მის დაჟინებულ და გამომწვევ მზერას
-ანა-ხმა დაბალი ტონით, ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა ვნება მორეულმა ბიჭმა დაძაბულ გოგონას და ნიკაპზე ხელის მოკიდებით თავი ნაზად ააწევინა
-თორნიკე-მხოლოდ ამ ერთი სიტყვის თქმა მოახერხა სუნთქვა აჩქარებულმა გოგონამ და თვალები ცრემლებით აევსო. ამ დროს თორნიკემ ოდნავ სულ ოდნავ შეახო ფერმკრთალი ტუჩები მის წითელ ვნებიან ტუჩებს და ძლივს შეიკავა თავი რომ არ ეკოცნა. უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა რომელსაც მხოლოდ მათი აჩქარებული სუნთქვის ხმა არღვევდა.
-მიყვარხარ-ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა ვნება მორეულმა ბიჭმა ერთ ადგილზე მიყინულ გოგონას და ხელი ზურგი ნაზად ჩააყოლა მის გაფითრებულ სახეს და სწორედ მაშინ როცა ათრთოლებული ცივი თითები ისევ მის თმებში ახლართა, თითისწვერებზე აწაულმა გოგონამ ტუჩებში აკოცა. თორნიკეს გაეღიმა მის ქცევაზე და სანამ დაბნეული ანა რამეს ეტყოდა ტუჩებზე დააცხრა. კოცნიდა მთელი გრძნობით, ვნებით, ემოციით სიყვარულით რის გამოც წამიერად თავი დაკარგა ორივემ. იქამდე ვერ შეელივნენ ერთმანეთის ტუჩებს სანამ მაქსიმალურად არ შეიგრძენს ერთმანეთი.
-თორნიკე მე- ტირილის ნოტებშეპარული ხმით სცადა საუბრის დაწყება ანამ მაგრამ ძალა არ ეყო ამიტომ გაჩუმდა და თავი დახარა. მომხდარის მერე არც თორნიკეს ჰქონდა ლაპარაკის სურვილი ამიტომ უხერხული სიჩუმის გასაფანტად ხელი ნაზად მოხვია მხერებზე აკანკალებულ გოგონას და გულზე მჭიდროს მიიკრო ატირებული.
დიდხანს ძალიან დიდხანს იდგნენ ასე ერთმანეთთან ჩახუტებულები და ხმას არცერთი არ იღებდა, რადგან არაფერი ჰქონდათ ერთმანეთისთვის სათქმელი.
-მამაჩემის უდანაშაულობის მართლა გჯერა?-კარგა ხნის სიჩუმი ინტერესით ჰკითხა ანამ დაღვრემილ ბიჭს და ცრემლიანი თვალებით ახედა
-ამას ახლა რატომ მეკითხები?-ვერ მიუხვდა სათქმელს თორნიკე
-მინდა რომ გენდობოდე-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ანამ და ძლივს შეიკავა თავი რომ არ ეტირა
-კახასი არა მაგრამ შენი მჯერა!-გულწრეფლად უთხრა თორნიკემ და მომღიმარი სახით შუბლზე აკოცა
-თორნიკე!-გაუბრაზდა ანა და ოდნავვუკან დაიხია
-ადვოკატი ავიყვანე...
-ეს რატომ გააკეთე?
-მინდა რომ ჩემი უდანაშაულობა დავამტკიცო
-გთხოვ არ გინდა-შეეხვეწა ანა-მე მჯერა შენი უდნააშაულობის... ნიცასაც სჯერა... ანდრიასაც
-ვიცი მაგრამ...
-თორნიკე გთხოვ... ხომ იცი რომ თუ ამ საქმის თავიდან გამოძიება დაიწყება მამაჩემი ისევ იგივე ჩვენებას მისცემს იმიტომ რომ საჭესთან შენ გნახა
-ვიცი ანა
-მაშინ რა საჭიროა ეს ყველაფერი? წარსული წარსულია, ხომ იცი რომ მას ვერც შეცვლი და ვერც გამოაწორებ?!
-ის ავარია...უბდეური შემთხვევა იყო, მაგრამ... ანა არ მინდა მთელი ცხოვრება იმ დანაშაულის გამო იშვერდნენ თითს ჩემსკენ და მკვლელს მეძახდნენ რაც არ ჩამიდენია...
-შენი მესმის მაგრამ...
-ანა ნუ გეშინია-მომღიმარი სახით უთხრა თორნიკემ ერთ ადგილზე მიყინულ გოგონას და წამში დაფარა მათ შორის მანძილი, მისი წაშლილი სახე ხელებშოროს მოიქცია და თვალებში ჩააცქერდა-არჩევანის წინაშე არასდროს დაგაყენებ! გესმის რას გეუბნები?- ცივად ჰკითხა და როცა ანამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია გულში ჩაიკრა.
სახლში შესვლისთანავე ხასიათი გაუფუჭდა თამუნას სახის შემხედვარე ანას
-დედა მოხდა რამე?
-არა არაფერი... უბრალოდ შენზე ვღელავდი
-დარწმუნებული ხარ?
-ანა... იმ ბიჭის მიმართ...
-დედა გთხოვ ახლა არა
-ანა შენზე ძალიან ვნერვიულობ... არ მინდა ისევ იგივეს გადატანა მოგიწიოს
-ნუ ღელავ!
-ენდობი?!-უფრო თავისთვის ვიდრე ანას გასაგონად, დანანებით თქვა თამუნამ და დივანზე უღონოდ დაეშვა
-დედა თორნიკე კარგი ადამიანია
-მის მიმართ გრძნობები გაქვს!- აღელდა თამუნა
-ვიცი რომ საშინელი შეცდომა დაუშვა მაგრამ...
-ანა მხოლოდ ერთს გთხოვ ბედნიერი იყავი!-კმაცრი ტონით უთხრა თამუნამ სავარძელში მჯდომ შვილს და ფეხზე წამოდგა, შუბლზე ნაზად აკოცა და ოთახში შეიკეტა.
.......
საშინლად დაიძაბა ტაქსში მჯდომი თამუნა, როცა მისი კორპუსის წინ კახას მანქანა შენიშნა. უარესი დაემართა როცა შესასვლელისკენ მიმავალმა მისი გამხდარი სილუეტი შენიშნა.
-რატომ მოხვედი?-მიახლოებისთანავე გულგრილად ჰკითხა თამუნამ მანქანაზე ზურგით მიყრდნობილს კაცს, რომელიც სიგარეტს მშვიდად ეწეოდა და თვალის მოუშორებლად უყურებდა მას.
-უნდა ვილაპარაკოთ-გადაჭრით უთხრა კახამ და ნელა მიუახლოვდა
-რაზე?
-ჩვენზე
-ხომ იცი რომ განქორწინებას არ გადავიფიქრებ?!
-ვიცი
-მაშინ რატომ მოხვედი?-შეიცხადა თამუნამ
-მინდა იცოდე რომ შენ... ამ ქვეყნად ერთადერთი ქალი ხარ ვინც მიყვარს
-ვიცი... მაგრამ ეს იმას არ ცვლის რომ...
-თავის მართლებას არ ვაპირებ- მკაცრი ტონით თქვა კახამ და აკანკალებული თითებით სიგარეტის თითქმის ჩამწვარი ღერი ტუჩებშორის მოიქცია
-ძალიან კარგი იმიტომ რომ შენს საქციელს გამართლება არ აქვს
-შენთვის გულის ტკენა არასდროს მდომებია
-თუ ეს დაგამშვიდებს გეტყვი რომ შენი მჯერა-გულგრილად უთხრა თამუნამ ოდნავ უკან დაიხია
-აქ იმიტომ მოვედი რომ ... მინდა პატიება გთხოვო-ძლივს გასაგონას უმისამართოდ დაიჩურჩულა აღელვებულმა კაცმა და სევდით სავსე მზერით მიაჩერდა სახე წაშლილ ქალს
-უკვე დიდი ხანია გაპატიე-მაქსიმალურად მშვიდი ტონით უთხრა თამუნამ და ძლივს შეიკავა თავი რომ არ ეტირა-შეგიძლია მშვიდად იყო-ბოლო სიტყვები გულგრილად წარმოსთქვა და თავი დახარა რადგან, რადგან არ უნდოდა მის თაველბში ჩამდგარი სევდა კახასთვის შესამჩნევი ყოფილიყო
-ნუ ცდილობ დამარწმუნო იმაში რომ ჩემს მიმართ გრძნობები აღარ გაქვს!- წამიენთო კახა
-მთვრალი ხარ-ცივად უთხრა თამუნამ და ჩანთიდან ტელეფონი ამოიღო- ზურას დავურეკავ
-ფიქრობ რომ ნაბ*ჭვარი არაკაცი ვარ?- თვალები აემღვრა კახას
-თუ ეს დაგამშვიდებს გეტყვი რომ შენთან გატარებულ არცერთ წუთს და წამს არ ვნანობ-გულწრფელად უთხრა თამუნამ და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ამღვრეულ თვალებში.
-ამის დედაც, ამის დედასაც შევ*ცი- მოულოდნელად, უმისამართოდ შეიგინა გაგიჟებულმა კაცმა და საყვარელი ქალის წაშლილი სახე ხელებშორის მოიქცია- თამუნა- აღმოხდა სასოწარკვეთილს და ხმა ჩაუწყდა
-კახა გთხოვ წადი ჩემი ცხოვრებიდან- ცივად უთხრა ურეაქციოდ მდგომმა ქალმა და მისი აკანკალებუკი თითები უხეშად მოიშორა სახიდან. -რადგან არ გინდა რომ ზურა მოვიდეს, ანას დავურეკავ და წაგიყვანს
-ანას? -დაიბნა კახა
-მართვის მოწმობა აიღო-აუხსნა თამუნამ და სწრაფი ნაბიჯებით ბნელ მოსახვევში გაუჩინარდა.
სევდით სავსე მზერით უყურებდა კახა საჭეთან მჯდომ ანას და ძლივს იკავებდა თავს რომ სულში დაგროვილი ტკივილისგან გაწამებულს ბოლო ხმაზე არ ეღრიალა.
-მართვის მოწმობა როდის აიღე?-კარგა ხნის სიჩუმის მერე ინტერესით ჰკითხა შვილს და მიღებული ჭარბი ალკოჰოლისგან ჩაწითლებული თვალები საქარე მინას მიაყინა
-გუშინ
-რატომ არ მითხარი?
-საჭიროდ არ ჩავთვალე
-ანა
-კარგი ხო ნუ იბუტები-გაეცინა ანას- ინსტაგრამისთვის ვიდეოს ვამონტაჟებ... მონდა რომ ყველამ ასე გაიგოს ეს ამბავი, თათიასთვისაც კი არ მითქვამს
- რა ინსტაგრამი?! რა თათია?! შენ რა დამცინი?-აფეთქდა უეცრად კახა -გუშინ მართვის მოწმობა აიღო მე კი არაფერის აზრზე არ ვიყავი...
-ერთხელ მაინც რომ დაგერეკა და მოგეკითხე იქნებ მეთქვა კიდეც-ავარდა ანა
-ამის დედაც-უმისმართოდ შეიგინა კახამ- იქნებ ტელეფონი გამიფუჭდა ან დავკარგე...
-მამა ძალიან გთხოვ არ გინდა
-შენი ცხოვრებიდან საერთოდ ამომშალე?
-არა! მიყვარხარ... ძალიან მიყვარხარ მაგრამ არ შემიძლია იმის დავიწყება რაც გააკეთე!
-ანა ჩემსა და მიას შორის
-დედას სჯერა რომ თქვენს შორის ჯერ არაფერი მომხდარა, და სანამ მისი ქმარი გქვია არც არაფერი მოხდება, მაგრამ დედას მაინც უსამართლოდ მოექეცი... ხვდები ამას? გული ატკინე და დაამცირე იმ მარტოსული ეგოისტი გოგოს გამო
-ყველაფერი ჩემი ბრალია
-რა თქმა უნდა! შენ რომ უფლება არ მოგეცა თქვენს შორის ვერასდროს ჩადგებოდა მაგრამ...
-ზურასთან წამიყვანე
-მეგონა რამდენიმე დღით იყავი მასთან
-დედას უთხარი რომ მალე წამოვიღებ სახლიდან ჩემს ნივთებს... ბინა უკვე ვიქირავე და შეგიძლიათ სახლში დაბრუნდეთ
-ეს რას ნიშნავს?
-იმას რომ შენ და დედა სახლში დაბრუნდებით, მე კი წავალ- ამოიოხრა კახამ წამიერად თვალები დახუჭა.
-დედა სახლში არ დაბრუნდება
-ჰოდა დარწმუნე...
-მამა
-ანა!
.........
კახას დაჟინებული მოთხოვნის შენდეგ ალექსანდრემ და ანამ შეძლეს თამუნას დარწმუნება რომ სახლში დაბრუნებულიყო.
-მთელი ცხოვრება ქირით ხომ ვერ იცხოვრებს?
-თუ აპატიებ და...
-რადგან იმ გოგოს აღარ ხვდება ეს იმას არ ნიშნავს რომ...
-ვიცი რომ გული საშინლად გატკინა მაგრამ-მოიღუშა ანა
-მაგრამ რა?-გაბრაზდა თამუნა
-დედა... მამას უყვარხარ!
-ანა, არ მინდა კახას ცხოვრებაში სათადარიგო ქალი ვიყო!-დაიძაბა თამუნა- გესმის რას გეუბნები?! მირჩევნია მარტო ვიყო ვიდრე მასთან ტოქსიკურ ურთიერთიბაში! არ მინდა ყოველდღე ეჭვები მტანჯავდეს რომ ჩემს გვერდით მყოფი სხვა ქალზე ფიქრობს... არ მინდა მისი ვალდებულებად ქცეული სიყვარულის მსხვერპლად ვიცქე!
-დედა შენი მესმის, კარგად მესმის- თვალები ცრემლებით აევსო ანას-მაგრამ... მაინც არ მინდა რომ თქვენი 30 წლიანი სიყვარულის ისტორია, მამას ამ უაზრო საქციელის და შენ უნდობლობის გამო, სამუდამოდ დასრულდეს
-ანა!
-დედა არ გთხოვ რომ განქორწინებაზე უარი თქვა... ეს მე არ მეხება... ეს შენი პირადი არჩევანია და პატივს ვცემ მას... უბრალოდ გთხოვ რომ თქვენს 30 წლიან სიყვარულს ხაზს ასე მარტივად ნუ გადაუსმევ და პრინციპების გამო უარს ნუ იტყვი იმაზე რაც რეალურად გსურს- თამუნას წაშლილი სახის შემხედვარე ანამ ვეღარ მოითმინა, მის გვერდით დაჯდა და ჩაეხუტა.
-ამ თემაზე აღარ ვისაუბროთ კარგი?-სთხოვა თამუნამ და თვითონაც ჩაეხუტა.
...................
მანქანაზე ზურგით მიყრდნობილი თორნიკე, სიგარეტს ნერვიულად ეწეოდა და თვალის მოუშრებლად უყურებდა ანას, რომელმაც მიახლოებისთანავე ტუჩის კუთხეში ნაზად აკოცა და მორიდებით გაუღიმა.
-მომენატრე-მკაცრი ტონით უთხრა თორნიკემ დაბნეულ გოგონას და წელზე ნაზად შეუცურა ხელი, მოულოდნელად თავისკენ მიიზიდა ტუჩებში აკოცა
-რას აკე თებ?!-გაურაზდა ანა
-ისეთს არაფერს რაც აქამდე არ გამიკეთებია-გამომწვევი ტონით უთხრა ვნება მორეულმა ბიჭმა გაბუტულ გოგონას და ამჯერად საფეთქელზე აკოცა. ანას გაეღიმა, ამიტომ თორნიკემ კიდევ ერთხელ აკოცა ტუჩებში. სანამ დაბნეული გოგონა რამეს ეტყოდა მანქანის წინა კარი გაუღო და უსიტყვოდ ანიშნა ჩამჯდარიყო
-მაბრაზებ!-გამაფრთხილებელი ტონით უთხრა ანა და როგორც კი წინა სავარძელში ადგილი დაიკავა კარი გამეტებით მიაჯახუნა. თორნიკეს მის ქცევაზე გაეცინა და საჭეს უდარდელად მიუჯდა რის გამოც უარესად გაბრაზდა ანა.
-ზოგჯერ პატარა ბავშვივით იქცევი
-სახლში წამიყვანე!
-გემებუტე?-გაეცინა თორნიკეს.ანამ მისი კითხვა უპასუხოდ დატოვა, ამიტომ ვნება მორეული ბიჭი მაშინვე მისკენ გადაიხარა შესარიგებლად და ცხელი ბნებიანი ტუჩები შიშველ მხარზე მიაწება
-მაინც არ შეგირიგდები!
-თუ ასეა მაშინ...-გამომწვევი ტონით უმისამართოდ თქვა თორნიკემ და მოულოდნელად მისი არეული სახე ხელებშორის მოიქცია და ტუჩებზე დააცხრა. ჰკოცნდა მთელი გრძნობით ვნებით, ამოციით სიყვარულით, რის გამოც ანამ ვერ შეძლო,სათანადო წინააღმდეგობის გაეწია მისთვის. შესაბამისად თორნიკეს ვნებიან და გიჟურ კოცნას იგივე ვნებით და სიგიჟით უპასუხა.
სახლამდე ისე მივიდნენ რომ ხმა არცერთს არ ამოუღია.
-არ დამემშვიდობები?-ნაწყენი ტონით ჰკითხა თორნიკემ აღელვებულ გოგონას როცა მან ღვედი შეიხსნა და მანქანიდან გადასვლა დააპირა. ანამ არაფერი უპასუხა მოულოდნელად მისკენ გადაიხარა და ტუჩის კუთხეში ნაზად აკოცა-დაგირეკავ!- გამაფრთხილებელი ტონით უთხრა თორნიკემ როცა ანა დაემშვიდობა და მანქანიდან გადავიდა.
მთელი დღე უხასიათოდ იყო თორნიკე, ამიტომ გვიან ღამე ანდრიასთან წასვლა და მასთან ერთად დალევა გადაწყვიტა. უნდოდა ყველა და ყველაფერი დაევიწყებინა მაგრამ რამდენიმე ჭიქა ვისკის შემდეგ ხასიათი კიდევ უფრო დაუმძიმდა ამიტომ ანდრია ჩააცივდა ამიხსენი რა ხდებაო.
-რა გჭირს შე ჩემ* ? მოხდა რამე?
-არაფერი
-ანასთან იჩხუბე?
-არა...
-იოანესთან?
-არა
-მაშინ ამიხსენი რა ხდება!
-არაფერი უბრალოდ დალევა მინდა
-კარგი მაშინ გონების დაკარგვამდე დავლიოთ-გაეცინა ანდრიას და ჭიქა მიუჭახუნა.დილით თვალები სუსტად გაახილა თორნიკემ და დივანზე წვალებით წამოჯდა
-მინერალური გინდა? -უეცრად თავზე წამოადგა ანდრია და თავისთვის მომარჯვებული ბოთლი გაუწოდა. თორნიკემ მაშინვე გამოართვა და ცოტა მოსვა -გუშინ ვერ მივხდი რატომ იყავი უხასიათოდ მაგრამ ამ დილით დავფიქრდი და...
-ამაზე ლაპარაკი არ მინდა- მოიღუშა თორნიკე და ბორჯომის შუშიანი ბოთლი მოიყუდა
-ზუსტად 9 წელი გავიდა ავარიის ღამიდან
-ანდრია!
-თორნიკე ვიცი რისი გადატანაც მოგიწია, მაგრამ როგორღაც თავს უნდა მოერიო, წარსულს დაუპირისპირდე და ანასთან ერთად ახალი ცხოვრების დაწყება სცადო
-გგონია მე არ მინდა წარსულის დავიწყება და ცხოვრების თავიდან დაწყება?- გაბრაზდა თორნიკე
-თუ ეს მართლა გინდა მაშინ შეწყვიტე საკუთარი თავის სიბრალური და რეალობას თვალი გაუწორე
-ვცდილობ! მაგრამ ზოგჯერ ძალა არ მყოფნის რომ მკვლელის სახელით ცხოვრება გავაგრძელო
-შენ მკვლელი არ ხარ! და საერთოდ ის ავარია კი უბედური შემთხვევა იყო
-მამაჩემი...-ჩამწყდარი ხმით თქვა თორნიკემ ძალა აღარ ეყო რამის სათქმელად ამიტომ გაჩუმდა და თავი ხელებში ჩამალა მერე მოულოდნელად ფეხზე წამოდგა, მანქანის გასაღებს ხელი წამოავლო და გასასველილი კარისკენ წავიდა
-საით?-უკან მიჰყვა ანდრია. თორნიკემ არაფერი უპასუხა ამიტომ როგორც დაბლოკილი გაიღო ანდრია მანქანაში ჩაჯდა
-გადადი-უხეშად უთხრა თორნიკემ
-არ გადავალ
-თავი დამანებე ცოტა ხნით მარტო ყოფნა მინდა
-მარტოს არ დაგტოვებ-მკაცრი ტონით უთხრა ანდრიამ და სიგარეტს ნერვიულად მოუკიდა. კარგა ხანს ისე იარეს რომ ხმა არცერთს არ ამოუღია
-იცი? სულ მამას საფლავის ნახვაზე ვოცნებიბდი, მაგრამ ციხიდან რაც გამოვედი ვერცერთხელ შევძელი მასთან მისვლა... ძალა არ მეყო-ჩამწყდარი ხმით უმისამართოდ თქვა თორნიკემ და სიჩქარეს კიდევ უფრო მოუმატა- იმ კაცის არა მაგრამ მამაჩემის სიკვდილში ნამდვილად დამნაშავე ვარ!
-გინდა ერთად მივიდეთ?
-არა, იქ მარტო უნდა მივიდე- გადაჭრით თქვა თორნიკემ და კიდევ რაღაცის თქმას თქმა დააპირა მაგრამ სწორედ ამ დროს ანამ დაურეკა სლუკუნით და შეხვედრა სთხოვა. თორნიკეს და ანდრიას გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა გაიგეს რომ მთვრალმა კახამ და დავითმა რესტორანში იჩხუბეს თან რომ ხელით შეეხნენ ერთმანეთს
-უარესი რაღაც მოხდა კიდევ-ხელახლა ატიროდა ძლივს დაწყნარებული ანა- თათიას ჩემთან მეგობრობა აუკრძალა
-ს*რი- გამოსცრა კბილებში ანდრიამ
-მამაჩემზე ამბობ თუ დავითზე?-წამოანთო ანა
-შენი აზრით?-დაუბღვირა ანდრიამ
-მამაჩემსა და მიას შორის არაფერი არ ხდება შეგიძლია მშვიდად იყო!
-ისეცად მშვიდად ვარ
-რაღაც არ გეტყობა
-არ გშიათ? მოდი სადმე წავიდეთ და რამე გემრიელი ვჭამოთ- სიტუაციის განმუხტვა სცადა თორნიკემ
-არა მე სახლში წამიყვანე-იუარა ანამ და შეთავაზების გარეშე წინა სავარძელში გრაციოზულად დაიკავა ადგილი, ანდრიას გაეცინა მის ქცევაზე და უკან დაჯდა. ანას უარის მიუხედავად თორნიკემ მაინც რესტორანში წაიყვანა დაპირისპირებული მხარეების შესარიგებლად. თორნიკეს გაოცებას საღვარი არ ჰქონდა როცა ანამ ნატურალური წვენის ნაცვლად აკლოჰოლური სასმელი შეუკვეთა.
-დარწმუნებული ხარ?-ჩაეკითხა გაღიზიანებულ გოგონას და როცა ანამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია ანდრიას გახედა დაბნეული მზერით. რამდენე ჭიქა ალკოჰოლმა და წარსულზე უაზრო საუბრებმა თორნიკეს მამაის საფლავზე მისვლის სურვილი იმდენად გაუმძაფრა რომ რესტორნიდან გამოსვლის მერე პირველივე ტაქს ხელი აუქნია
-ანა ახლა სახლში მიგიყვანთ, მერე მე და ანდრია მამაჩემის საფლავზე ავალთ
-მეც წამოვალ
-არა!
-ხომ იცი რომ სახლში არ წავალ?
-ანა!
-თორნიკე მეც მოვდივარ!
მამის საფლავზე მისვლამ და წარსულთან შეჯახებამ თორნიკე აიძულა რომ რეალობისთვის თვალი გაეწორებინა. შესაბამისად, წარსულის მძიმე ტვირთი მხრებიდან მოეხსნა და თავი ოდნავ იმაზე უკეთ იგრძო ვიდრე აქამდე. განსაკუთრებით მას მერე რაც ნიცა და იოანეც მივიდნენ ანდრიას თხოვნით. გაწვიმდა ამიტომ წამოსვლა დააპირეს, მაგრამ როცა თორნიკემ უცხო ნომრიდან შესულ ზარს უპასუხა ადგილზე გაიყინა
-ვინ იყო?-დაიძაბა ანდრია
-რა მოხდა-აღელდა ნიცა
-თორნიკე-სახეზე ცივი თითები შეახო ანამ- კარგად ხარ?
-დემეტრე იყო, ვანოს შვილი
-რა უნდოდა?-თვალები ცრემლებით აევსო ნიცას
-შეხვედრა მთხოვა...
-გთხოვ არ წახვიდე-შეეხვეწა ნიცა სახე გადაფითრებულ ძმას
-ნიცა მართალია ჯობია არ წახვიდე-ჩაერია ანდრია-თუ რამე მე წავალ და დაველაპარაკები როგორც საჭიროა
-დემეტრე ავარიის დროს გარდაცვლილი კაცის შვილია?-ივარაუდა ანამ
-კიი-ტირილისნოტებშეპარული ხმით დაუდასტურა ნიცამ
-ამდენი წლია მერე რატომ გამოჩნდა ისევ თქვენს ცხოვრებაში? რა უნდა- გაბრაზა იოანე
-წავალ და გავიგებ-მკაცრი ტონით თქვა თორნიკემ და მომლოდინე ტაქსისკენ გაემართა. თან ისე სწრაფად რომ ვერცერთა მოახერხა დასწეოდა, ამიტომ მიმავალ ტაქს იოანეს მანქნით დაედევნენ.
.......
ვანოს საფლავის ქვასთან თავდახრილი იდგა დემეტრე და იმის მიუხედავად რომ თავსხმა წვიმა იყო ანთებული სანთელით ხელში ლოცულობდა. მასთან მიახლოებისას ისე დაიძაბა თორნიკე რომ ადგილზე გაიყინა. დემეტრემ იგრძნო მისი სიახლოვე, ამიტომ მშვიდად მიტრიალდა მისკენ. ამ ყველაფრის დანახვამ ისე იმოქმედა ანაზე და დანარჩენებზე ვერცერთმა გაბედა მათ საუბარში ჩარევა.
-აქ იმიტომ გთხოვე მოსვლა რომ მინდოდა მამაჩემი წინაშე მეთხოვა შენთვია პატიება-ჩამწყდარი ხმით თქვა დემეტრემ და საფლავის ქვას სევდიანი მზერით გახედა-მთელი 8 წელი შენ გადანაშაულებდით მამას სიკვდილში მე და დედა, იმის მიუხედავად რომ არასოდეს გიღიარებია ეს დანაშაული და მუდამ იმას გაიძახოდი რომ საჭესთან შენ არ მჯარხარ და შენ არ ჩაგიდენია ეს დანაშაული...
-მე რომ საჭესთან ვმჯდარიყავი და მამაშენის სიკვდილის მიზეზი გავმხდარიყავი დამიჯერე დამსახურებულ სასჯელს ღირსეულად მოვიხდიდი...
-ვიცი... გიორგი იყო გუშინ გვიან ღამით ჩემთან, ეკლესიაში მოსული
-გიორგი?-გაოგნდა თორნიკე
-მითხრა რომ ავარიის დროს საჭეთან თვითონ იჯდა
-ნაბ*ჭვარი-გამოსცრა კბილებში თორნიკემ და მოწოლილი ბრაზისა და მრისხანების დასაოკებლად აკანკალებული ხელები ძლიერად მომუშტა
-პატიება მთხოვა
-ვიპოვი და...
-მითხრა რომ მის უფროს ბიჭს ლეიკემია აქვს... რამდენიმე დღეში ოლერაცია უნდა გაუკეთონ... მისი პატარა გოგონა ძვლის ტვინი უნდა გადაუნერგონ
-რაა?
-პატიება და შენდობა მთხოვა... მითხრა რომ ძალიან ეშინია რადგან ორი ადამიანის მკვლელია, მამაშენის და მამაჩემის
-ამის დედაც-უმისამართოდ შეიგინა თორნიკემ და გამეტებით დაარტყა ხელი საფლავის რკინის გისოსებს
-მითხრა რომ გამბედაობა არ ეყოფოდა შენთან მოსასვლელად და... მითხრა თუ ღმერთი შეუნდობს ჩვენთან ერთად და მისი პატარების სიცოცხლეს გადაარჩენს, პირადად შენ, პატიებას გისოსებს მიღმა მყოფი გთხოვს.