-აქ რა ხდება ვინმე ამიხსნის?
-მამა? აქაც?მეღადავები ხო, მოსვენებას არ მაძლევ ხო?!-ვცდილობდი სიმშვიდე შემენარჩუნებინა ,მაგრამ არც ისე კარგად გამომივიდე
-მართა ტონი აკონტროლე! ეს გოგო ვინ არის და რა აყალმაყალია აქ!
-მოდი გაგეცნობით!- მხარი გამკრა სალომემ და მამაჩემს წინ გადაუდგა-მე სალომე სეისიანი ვარ, როგორც აღმოვაჩინე თქვენი სიძის შეყვარებული-და ცინიკოსურად აკისკისდა
-სალომე ზედმეტებსი გადადიხარ და საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ გაფრთხილებ! - არჩილმა ნერვები ვეღარ მოთოკა უხეშად ჩამოგვიშორა მე და ილია და სალომეს მკლავში წვდა,მე ტან გაბრაზებული და დაძაბულიც მამაჩემის დაძარღვულ სახეს თვალს ვერვაშორებდი ,მეგონა არჩილს ყელში წვდებოდა და ჩემი ფიქრები ხომ მეზიზრება. გაცეცხლებული მამაჩემი არჩილს ყელში წვდა და კედელზე მიანარცხა
-მე თქვენ რა გაგაფრთხილეთ ! - ცეცხლიანი თვალებით მიყურებდა და არჩილს მძიმედ აბჯენდა ყელზე ხელს- ჩემი სახელის შებღალვას არ გაპატიებთ მეთქი , როგორც ჩანს არჩილმა ეს ვერგაითავისა! - ამ კრიტიკაზე არჩილი წამოენთო და მძიმედ ჩამოიშორა მამაჩემი
-ჩემი პატივისცემა თქვენდამი ნათლად ჩანდა,ზედმეტად ზრდილობიანიც კი ვიყავი ,მაგრამ უკვე ტვინი მომე**ნა! საბუთებზე ხელი მოვაწერეთ, ჩემს სახლში ცხოვრობს,ჩემს ნერვებს დედას უტყ**ვს, არ არის საკმარისი? რა შე**ცი?! მუხლზე დაგიდგე და ფიცი მოგცე რო შენს ქალიშვილს ცივნიავს არ მივაკარებ მეთქი ? თუ რას ელოდები?! - არჩილი ცოფებს ყრიდა,არ ვიცი რამდენად გულით ამბობდა ამ სიტყვებს თუმცა ნათლად დამანახა დამოკიდებულება
-სიტყვებს დაუკვირდი!
-გონებას მოუხმე გიორგი!არჩილ აბაშიძეს თავზე ვერავინ გადაახტება! დაიმახსოვრე მართა ნებით თუ უნებლიედ ჩემი ცოლია,მე მეკუთვნის და შეგიძლია გაა*ვა ჩემი სახლიდან, ჩემს ცოლს ამ ტონით ვერავინ დაელაპარაკება!და ჰო სალომე შენი ჩრდილიც კი არ ვნახო აქ,არანაირი შეყვარებული , ნუ მაიძულებ ძალა გამოვიყენო!- გაცეცხლებული სალომე გიჟივით გავარდა სახლიდან
-ე.ი ასე! შენიცოლი და საკუთრებაა! ვიმახსოვრებ სიტყვებს! არაფერი შეგეშალოთ!-გამაფრთხილებლად შემომხედა და უკან მოუხედავად გავიდა სახლიდან,ამ დროს ჩემი ტელეფონიაწკრიალდა, ნინკა და ვერო,სულ დამავიწყდა რომ მელოდებოდნენ
-მომეცი!-გამომგლიჯა ტელეფონი ხელიდან
-გაგიჟდი?!
-ილია არ ვიცი რასაქმე გქონდა მაგრამ დაგვტოვე,სალაპარაკო გვაქვს
-არჩ ჩხუბის გარეშე რა,არცერთის ბრალი არაა ესყველაფერი
-ილია! დაგვტოვე თქო !- ხელები დანებების ნიშნად მაღლა ასწია და კარი ხმაურიანად გაიხურა
-დაჯექი სალაპარაკო გვაქვს! -მკაცრად მითხრა და მეც გაუაზრებლად ჩამოვჯექი დივანზე,ჩემი ტელეფონი რეკვას არ წყვეტდა,ამაზე უფრო გაღიზიანდა და წამში უპასუხა ზარს
-მართას არ სცალია ნინია ! გადმოგირეკავს- ნინია? ესრა იყო,ან რა მიმართვა იყო, რის გაკეთებას ცდილობს ვეღარ გავიგე,ჯერ მლანძღავს,მერე ჩემი ცოლიო,საკუთრებაო,ვეღარ გავიგე რა უნდა,ეს ყველაფერი ისეც მაღონებს და ამან ხოუარესად დამიმატა
-რაღაცაზე შევთანხმდეთ ! მამაშენს ჩემს გარეშე აღარ ნახავ,ან თუ სავალდებულოა მასთან შეხვედრა საქმის კურსში მაყენებ!
-სერიოზულად? ახლა საზღვრებსი უნდა მაცხოვრო?
-მაღტა ეგ რა შუაშია უბრალოდ არ მინდა მამაშენს ზედმეტი მოუვიდეს ,იცოდე დედაბუდიანად გადავდგამ, ყველაფრის მიუხედავად შენი შეურაცხყოფის უფლებას არავის მივცემ, განსაკუთრებით გიორგის.
-მადლობა რომ ჩემს დაცვას ცდილობ, მაგრამ ეს საზღვრები ზედმეტია კარგი? აკრძალვების გარეშე გთხოვ. ყველაფერს შეძლებისდაგვარ გეტყვი,რომ არაფერზე მოგვივიდეს უთანხმოება,რაც მალე დასრულდება ეს ყველაფერი მით უკეთესი
-კარგი,იყოს ასე.გამომართვი ტელეფონი, მე სახლში დავრჩები ,ვერ ვარ ხასიათზე,შენ შეგიძლია წახვიდე გოგოებთან-დაღონებული და მხრებჩამოშვებული წამოდგა სავარძლიდან და კიბეზე ნელი ნაბიჯებით ავიდა, არ ვიცი რა მემართება მაგრამ ასეთ მდგომარებაში რომ არის გულში რაღაც მწყდება, მისი ჯმუხობის მიუხედავად მაინც მაქვსმის მიმართ სიმპათიები,ალბათ ბავშვობის გრძნობების ბრალია.. გოგოებთან დარეკვა გადავწყვიტე ,მინდოდა შევხვედროდი მაგრამ არჩილს ასე მარტო ვერ დავტოვებდი,გოგოებს მოკლედ მოვუყევი სიტუაცია და სხვა დროს დავპირდი შეხვედრას.ქურთუკი გავიხადე და იქვე დავტოვე,ნელი ნაბიჯებით ავუყევი კიბეს, გული ამიჩქარდა არ ვიცოდი როგორი რეაქცია ექნებოდა თუ მის საძინებელში შევიდოდი,მაგრამ გავრისკე და კარზე დავაკაკუნე,არაფერი უთქვამს, გავბედედა კარი შევაღე. სავარძელის საზურგეზე იყო თვალდახუჭლი მიყრდნობილი,ყურსასმენი ეკეთა ალბათ იმიტომ ვერ გაიგო კაკუნი.ნელა მივუახლოვდი,არ მინდოდა გამეღიზიანებინა, ფრთხილად დავადე მხარზე ხელი, ვიგრძენი როგორ შეკრთა, მუქი შავი , დასისხლიანებული ,ჩაწითლებული თვალები შემომანათა, ისე გამაჟრჟოლა ტანში,მეგონა ჩავიკეცებოდი. ყურსასმენი მოიხსნა და ინტერესით სავსე სახით შემომხედა
-არ მინდა რომ მარტო იყო,თან არც მე მაქვს გარეთ გასვლის ხასიათი და ხო არ შეგაწუხებ თუ დავრჩები?- ისეთი მუდარით ვუთხარი, მამზეციერი ვერ მეტყოდა უარს
-მოდი - ისეც პატარა სავარძელზე,კიდევ უფრო ჩაიწია გვერდით,ისე შევიწროვდა რომ მეც მოვთავსებულიყავი, ცოტა მეუხერხულა კიდეც მაგრამ, მარტო ყოფნას და თავის ფიქრებით გახეთქვას მერჩია ესუხერხულობა დამეძლია.
-აბა? მომიყევი რამე
-მაგალითად?
-გზა სპორტის მოყვარულობიდან დიზაინერობამდე- საზურგეზე მიყრდნობილი თავი ჩემკენ ნელა გადმოატრიალა და ჩველი ღიმილით მომპყრო თვალები
-ისეთი არაფერი,ერთ მშენიერ დღეს გავიღვიძე და გადავწყვიტე რომ ჩემს ვაჟკაცურობაზე უარი უნდა მეთქვადა ქალური მხარისთვისუფრო მეტი უნდა მეზრუნა, ასეც მოვიქეცი. უნივერსიტეტი ,ათასნაირი ხასიათის ადამიანი,ჩვევები,ქცევები...გავიცანი,გამიცნეს...ვისწავლე რაც შევძელი.. მერე გამიმართლა და ერთერთმა უცხოემა დიზაინერმა, რეზიდენტად ამიყვანა.ამისმერე ყველაფერი წინ წავიდა, შემოსავალი გაიზარდა, ერთადერთი მატერიალური ოცნება ავისრულე ,მანქანას ვგულისხმობ- და ჩამეღიმა
-ბე ემ ვე! მახსოვს შენი ფანატობები, ნახატები
-ხო, ეჭვიც არ შემპარვია, ხოდა ასე ,ნელ-ნელა ყველაფერი ნორმაში ჩადგა
-სანამ მე არ გამოვჩნდი- რაღაც გულდაწყვეტით ჩაილაპარაკა -ყველაფრის გამო ბოდიშს გიხდი, არასდროს ვყოფილვარ იდეალური, თუმცა ცუდი ადამიანიც არ ვარ ,სალომეს თემაზე კი ,გეფიცები არანაირი შეყვარებულობა,ეს გოგო მმართლა შერეკილია გეფიცები
-როგორც ყოველთვის, შენზე აფანატებს და აგეკიდა-ორივეს გაგვეცინა
-მართლა ასეა,ბავშვობაში კი ვბაბნიკობდი მაგრამ ქალების მოყვარული არ ვარ, ლააწირაკობაში ყურადღება მომწონდა მარა ახლა მაგაზე მეტად არაფერი მაღიზიანებს,მძაგს ,აი პროსტა მაგრად მძაგს რა.. მთელი ბავშობა ერთ გოგოზე მეკეტება ჭკუა და დღემდე ასეა. მის გარდა ჩემთვის სხვა ქალი აქ დაბადებულა- ამ სიტყვებზე გული მეტკინა, თურმე ჰყოლია რჩეული,ახლა იმაზე დარდიც მომიწევს რომ მათი ცხოვრება დავანგრიე ჩემი გამოჩენით, მეგონა ყველაფერი რიგზე იქნებოდა ჩვენს შორის მაინც თუმცა შევცდი, ოხ ეს ძველი და უაზრო გრძნობები! სრულიად ტყუილად შემახსენა თავი.ვერც კი გავიაზრე ისე მომეღუშა სახე და ამიწყლიანდა თვალები,ტირილამდე ცოტა მაკლდა
-მაგიჟებ იცი?!- უცბად ტვინში დამარტყდა მისმა სიტყვებმა,ერთიანად ავცახცახდი,რა დამემართა ვერ აღგიწერთ
-უკაცრავად?-ჩემს რეაქციაზე ხმამაღლა გადაიხარხარა
-პატარავ ისევ ეგ კითხვა? გეუბენი რომ მაგიჟებ,ჭკუიდან მშლი და შენ ვაფშე სხვა რეაქცია გაქვს ვიდრე ველოდები, მეგონა რაღაცას გადამამტვრევდი თავზე
-იდიოტი ხარ!შენმა ბავშვობის სიყვარულმა არ გაგიგოს, უხერხულია-კიდევ ერთხელ გადაიხარხარა ჩემს ნათქვამზე
-ხომ გეუბნები მაგიჟებ თქო! გეკითხა მაინც ვინ არისო
-კარგი , ახლა გეკითხები - ისევ ხარხარი,მივაკლავ
-იცნობ შენ,მოკლედ აღგიწერ,ბავშვობიდან არანორმალური იყო,ბიჭი არ არსებობდა ვინც ნაცემი არ ყავდა, მთელი თორმეტი წელი ბიჭისგან ვერ განასხვავებდი,ახლა... ახლა ისეთი მიმზიდველი ქალია ,გეფიცები თავს ძლივს ვიკავებ რომ ის ალბლებივით ტუჩები არ მოვაჭამო-მისმა სიტყვებმა ერთი ათად აამაწითლა,ნერწყვი სადღაც საყლაპავში გამეჭედა,ყველაფერს წარმოვიდგენდი ,მაგრამ არასაკუთარ თავს ამ სიტუაციაში, გავიყინე ადგილზე,აშკარად ჩემს პასუხს ელოდა,მე კიდე ენა გადამეყლაპა,ჩავკვდი,ჩავქვესკნელდი
-პატარავ არაფრის თქმას აპირებ?
-მე..არც კი ვიცი.. -სიტყვებს თავს ვერ ვაბამდი,რომ უეცრად ტუჩებზე დამეწაფა,აქამდეც არაერთხელ უკოცნია,მაგრამ ასეთი ნაზი და ჰაეროვანი კოცნა ,პირველი იყო.. თავი ვერ შევიკავედა უნებურად ავყევი კოცნაში, ვიგრძენი როგორ ჩაეღიმა,ბარძაყში ხელი ჩამავლო და წამის მეასედში მის კალთაში აღმოვჩნდი,ნაზად მომხვია წელზე ხელი და ჩემს კისერში ჩარგო თავი.
-მენატრებოდი!-სასიამოვნოდ დამესო გულზე მისი სიტყვა,უბრალოდ ხელები მოვხვიე და ორივე გავჩუმდით.სიჩუმე ჩამოწვა,მხოლოდ ჩვენი გაძლიერებული სუნთქვა არღვევდა ამ სიჩუმეს.. ღრმად სუნთქავდა ჩემს კისერში და ცემს დახორკლილ კანზე, ნაზად ეღიმებოდა.არც კი ვიცი რა დრო გავატარეთ ასეთ მდგომარეობაში,თუმცა გარეთ საკმაოდ ბნელოდა, შიმშილის გრძნობამ დამიარა მუცელში და ნაზად ავწიე თავი,ამაზე გაკვირვებული თვალები მომანათა
-რამე მოხდა?
-მშია- უნებურად ტუჩემი დამებუშტა პატარა ბავშვივით,ჯერ ნაზად გამიღიმა ,მერე ჩამომსვა და ხელი გამომიწოდა
-წამო რამე მოვამზადოთ,მეც მომშივდა
-რამე მსუბუქი
-სალათი?
-აუ კი
-წამო მსუნაგო -გამიღიმა,ხელი გადამხვია და სინქრონული ნაბიჯებით ჩავუყევით კიბეებს
-მოდი ამ მარტივ კერძს მე მოვამზადებ კაი?- ყურებამდე ღიმილით მითხრა
-ოქეი-გავუღიმე და ვუყურებდი როგორ ამზადებდა ინგრედიენტებს,თან თვალს ჩემკენ აპარებდა,ხუთ წუთში მოამზადა ,მაგიდაზე თეფშები დადო ,ცივი წვენიც გამოიღო მაცივრიდან და მივუსხედით მაგიდას
-დაწუნებებს არ ვართ!-წარბი ამიწია,მიუხედავდ იმისა რომ ზეთიანი სალათი არ მიყვარს,მაინც დავაგემოვნე,ვაღიარებ გემრიელი ყოფილა
-ვაღიარებ უგემრიელესია
-არ მომატყუო
-არა,მართლა თან ზეთიანი ზოგადად არ მიყვარს და ჩათვალე პირველად შენი მომზადებული მივირთვი- კიტრს ჩანგალი ჩავავლე და გემრიელად გადავუშვი საყლაპავში
-ეგენი უნდა ვამურამო,რომ არ გამექცე
-შტერი ხარ ამხელა კაცი რა-ორივემ გადავიხარხარეთ.ჭამა დავასრულეთ და მაგიდის ალაგება მე ვითავე,თვითონ თვალს არ მაშორებდა,მე კი დაბნეულობის პანიკები დამეწყო, ლამის დავამსხვრიე ჭურჭელი.ასე მოკლე დროში მის მიმართ ასეთი დამოკიდებულება როგორ გამიჩნდა ვერ ვხვდები,რაღაცნაირად მიზიდავს ეს ბიჭი,აქამდე მისი დაჩეხვა მინდოდა ახლა კი მინდა რომ სულ ჩემს გარშემო იტრიალოს,ისე ვიყავი ფიქრებში გართული რომ ,ვერც კი მივხვდი როგორ მომიახლოვდა,მხოლოდ მაშინ მოვედი აზრზე როცა მისი ძლიერი ხელები ვიგრძენი ჩემს წელზე,
-შეეშვი მაგას,ხვალ სამსახური გიხმობს,გამოიძინე-კისერში ჩარგო თავი,წყნარად სუნთქავდა,მე მისი ეს საქციელები ყველანაირ ძალას მაცლიდა სახსრებში,რომ არა მისი ხელები ალბათ დავენარცხებოდი იატაკზე.ძლივს მოვედი გონს და ამოვღერღე
-ვსო უკვე დავასრულე,შენ არ მიდიხარ სამსახურში?
-ჯერ მამაშენის ამბებს მოვაგვარებ,დეტალებს გავიგებ და მერე წავალ,შენ თუ გჭირდები მითხარი
-რეალურად ,ახლა შენზე მეტად არავინ მჭირდება, თუმცა ჯერჯერობით უბრალოდ მივალ კომპანიაში და დანარჩენი მოვა თავისთვის - ასე თამამად პირველად ვუთხარი მჭირდები თქო,თუმცა არ შევიმჩნიე
-მაგიჟებ! -და ტუჩებში მწვდა,გული რომ ვიჯერეთ ოთახებში ავედით, მალევე ჩამეძინა.მეორე დღეს მამაჩემის კომპანიაში წავედი,თანამშრომლები გავიცანი,არც თუ ისე ცუდი სიტუაცია იყო,როგორღაც მოვეწყვე,შევეგუე,ასე გავიდა რამდენიმე თვე,უკვე კარგად შევეწყვე ბიზნესს,არჩილი ყველაფერში მეხმარებოდა მასწავლიდა ყველაფერს შეძლებისდაგვარ,რაც შეეხება ჩვენს ურთიერთობას ყველაფერი იდეაურად არის თქოვერ ვიტყვი,მაგრამ ძალიან კარგად გვაქვს ყველაფერი,ოფიციალურად ცოლ-ქმარი ძალიან შეხმატკბილებული შეყვარებულები ვართ, არცერთს არ გვითქვამს ერთმანეთისთვის სიტყვა -„მიყვარხარ“,მაგრამ ამას ჩვენი საქციელები ისეც ამბობს.
დღეს ჩვენი „შეუღლებიდან“ ექვსი თვე გავიდა,გადავწყვიტეთ ჯვარი დაგვეწერა. ნინკა და ვერო გიჟებივით დამტრიალებდნენ თავს,ისინი უფრო ნერვიულობდნენ ვიდრე მე.. უცბად მოვირბინე სალონები..სადა მაკიაჟი,აწეული თმა,რძისფერი გელ-ლაქი, სპილოს ძვლისფერი გძელი კაბა,აფრიალებული გული,აკანკალებული ხელ-ფეხი ,სამების ტაძარი ,შესასვლელთან მდგომი სმოკინგში გამოწყობილი,ნერვიულად მომზირალი არჩილი
-ჭუიდან გადაგყავარ ადამიანო!- შუბლზე ნაზად მეამბორა და ტაძარშისემიძღვა,ცერემონიამ ისე კარგად ჩაიარა , ემოციებით დატვირთულები წამოვედით ტაძრიდან. საღამოს რესტორანში ვიყავით,ცეკვა,სიმღერა,მხიარულება.გადაღლილები დავიშალეთ,გოგოებს დავემშვიდობე .ნინკა ილიამ წაიყვანა სახლშ,ამათ შორის უეჭველი რაღაც ამბებია,ამას აუცილებლად გავიგებ. მე და არჩილი საკმაოდ გადაღლილები ვიყავით არამარტო ემოციებით,იმდენი ვიცეკვეთ ფეხებს ვეღარ ვგრძნობით,სახლში მოვედით და კართან გამაჩერა
-თქვენის ნებართვით-ხელი გამომიწოდა და ამიტაცა ,კარი ფრთხილად შეაღო და საძინებლისკენ წავედით,ისეთი ლამაზი იყო ოთახი,ვარდის ფურცლებით და სანთლებით მიმოფენილი,ამის რომანტიკოსობაზე ვგიჟდები.
-მაბედნიერებ-ხელები წელზე სემომხვია და ძლიერად მიმიკრო სხეულზე,
-მიყვარხარ - უნებურად წარმოვთქვი,არჩილის მიმიკებით მივხვდი რომ არ ელოდა,გამიღიმა და ბაგეებზე დამეწაფა, ნაზად მიუყვებოდა ყელს მისი ცივი ტუჩები,ნელა შემომაძარცვა კაბა ,ხელში ამიტაცა და საწოლზე აღმოვჩნდით წამის მეასედში,მთელი სხეული ამიხურდა,ნაზად მიკოცნიდა მთელს სხეულს,საერთოდ გამოვეთიშე სამყაროს სანამ მოშიშვლებულ მკერდზე მისი კბილები არ ვიგრძენი,ამაზე თავი ვეღარშევიკავე და ამოვიკვნესი,ეს უკვე პიკი იყო,გაშმაგებულად მიკოცნიდა ყველა ნაწილს,სანამ ძლიერი ბიძგი არ ვიგრძენი სხეულში,სიმწრისგან ობოლი ცრემლი გადმომივარდა თვალიდან ,ტკივილმა მალე გაიარა,სიამოვნებისმორევში გადავეშვი,ოთახი ჩვენი ხმები არღვევდა სიჩუმეს,სინქრონულისუნთქვა,ერთმანეთის სურნელით გაჟღენთილებს ჩამოგვეძინა.დილით ტკივილმა გამომაღვიძა,ასე მეგონა მთელი ღამე წელზე მირტყამდნენ ჩაქუჩს, თუმცა მოვახერხე და წამოვდექი,არჩის ისევ მშვიდად ეძინა,ნაზადვეამბორე ლოყეზე და აბაზანაში შევედი,მოვწესრიგდიდა საწოლში დავბრუნდი,ჩემი ვაჟბატონი ისე ფშვინავდა,ის დაბუშტული ტუჩები და შეკრული წარბებიანი სახე დავუკოცნე ,არც აცია არც აცხელა და ზემოდან მომექცა,იქ ამბები დავატრიალეთ მოყოლის თავი არ მაქვს .
ესამი თვის შემდეგ:
-გოგო დღეს რაღაც ვერ ვარ კარგად რა
-მართა არ გამაგიჟო, რა ხდება
-ანუ ნინკა არ ვიცი,მთელი დღე მოთენთილი ვარ,ვერაფერს ვჭამ,სუნებზე კიდე ისეთი რეაქცია მაქვს რომ ვერ აღგიწერ რა
-ორსულად ხარ!- ისე მაჯახა რომ ძლივს გგავიაზრე რას მეუბნებოდა
-ღმერთო არც კი მჯერა,ეგ როგორ ვერ მოვიფიქრე
-ვერაჩკასთან ზარი,ტესტი წამოგიღოს-ვეროს დავურეკე,ჯერ გაგიჟდა ,მიმლანძღა მე რატო არ ვიცოდიო.მერე დავაწყნარეთ და 10 წუთში ჩემთან იყო
-აჰა მოვედი მიდი სწრაფად
-მაცადე ადამიანო,ამოისუნთქე მაინც
[-მართა მალე
-კარგი ხო უჰჰჰ- საპირფარეშოში გავვარდი გულის ფრიალით,ლოდინის მერე ორი წითელი ხაზი რომ დავინახე გავშტერდი,სანამ კარი არ ჩამომიღეს გოგოებმა,გაქვავებული გამოვედი და ტესტი ნინკას მივეცი
-აააააააააააა, დეიდა გავხდებიი
-რა,ჰა,აბა?აააააააააუუუ მართააააა
-არ მჯერა-ამოვიფრუტუნე და ავცრემლიანდი,გოგოები გიჟივით მეცნენ და ჩამეხუტნენ
-დღესვე უნდა გააგებინო არჩილს
-დავურეკავ ახლავე-ტელეფონს ვეცი გიჟივით
@: -არჩ
-გისმენ სიცოცხლევ
-დღეს მალე მოდი რა
-რამე მოხდა პატარავ?
-უბრალოდ მოდი გთხოვ
-მაშინებ
-არჩილ!
-კარგი მიყვარხარ
-მეც ძალიან მიყვარხარ,გელოდეი
გავუთიშე ტელეფონი,და სავარძელში ჩავეშვი,ცოტახანსვლაპარაკობდით,მერე გოგოებიც გავაცილე და არჩილიც მალევე მოვიდა,პიჯაკი სავარძელზე მიაგდო და გიჟივით მეცა
-რა?რა ხდება?მაშინებ
-დაჯექი გთხოვ
-კარგი მიდი გისმენ-სავარძელში ნერვიულად ჩაეშვა და მოლოდინის რჟიმშ მყოფი მიყურებდა,ორსულობის ტესტი წინ დავუდე და მის რეაქციას ვაკვირდებოი,ჯერ ვერ მიხვდა რა ხდებოდა,როცა გაიაზრა გაკვირვებულმა შემომხედა
-მართლა?- მე უბრალოდ თავი დავუქნიე და ეს იყო რომ მომვარდა და ჰაერში ამიტაცა,გიჟივით მატრიალებდა სანამ არ ავყვირდი თავბრუ მეხვევა მეთქი
-ადამიანი!ჩემი სული ხარ!ვერვიაზრებ რომ მამა გავხდები,აზრზე ხარ ?!მამა გავხდები-უმისამართოდ ისროდა სიტყვებს და სახეს მიკოცნიდა-მიყვარხარ პპატარავ!დაუჯერებლად მიყვარხარ!
ასე გავიდა ცხრა თვე და ახლა გვყავს უცელქესი ტყუპები- დაიანე და თებეა,უბედნიერეს ქალად მაქცია ამ ვაჟბატონმა, ამ დროის განმავლობაში არც მამაჩემი გამოოჩენილა,არ ვიცი მისი ასავალ დასავალი,მშვიდად ვაგრძელებთ ცხოვრებას, მე და არჩი ჩვენს ორ პატარასთან, გიო და ვერ პატარა გაბრიელთან ერთად და როგორც იქნა ნინკამ და ილიამაც დააყენეს საშველი და ორდღეში ქორწილი აქვთ....
არასდროს თქვათ რომ დაუჯერებელ რამეს ვერასდროს შესწვდებით,პირიქით ღმერთი მაღალია,ყოველთვის მოგვცემს ძალას რომ ეს დაუჯერებელიც გადავლახოთ,რადგან დაუჯერებელიც კი არაა დაუჯერებელი!

ისტორიის დასასრული <3<3<3<3<3<3<3<3<3