-თქვენი აზრით გიჟი ვარ?-ვკითხე ჩემს ფსიქოლოგს, არაფერი მიპასუხა, სათვალე შეისწორა და თავი დახარა, რაღაც მოინიშნა თავის ძველ გაცვეთილ ბლოკნოტში და ისევ მე გამომხედა. ამ დროს ჩვენი თვალები წამიერად ერთმანეთს შეხვდა. ოდნავ დავიძაბე, ამიტომ ცივი, ცარიელი, არაფერიმთქმელი მზერა, მისი ნაცრისფერი თვალებიდან ფანჯარაზე გადავიტანე, რომელზეც მუდამ ჩამოფარებული იყო მუქი ფერის ფარდები. ოთახში საკმაოდ ბნელოდა, იმის მიუხედავად რომ ჯერ მხოლოდ შუადღის 4 საათი იყო. თუმცა მე მომწონდა მისი ეს ახირება, რადგან მასთან პირისპირ მჯდომი თავს ასე ბევრად უფრო მშვიდად და კომფორტულად ვგრძნობდი ყოველთვის, მაგრამ დღეს არა! არ ვიცი რატომ..თითქოს რაღაც შეიცვალა...
-რატომ არის სხვების აზრი თქვენთვის ასეთი მნიშვნელოვანი?!- უეცრად მკითხა ორაზროვნად. დავიბენი. ვერ მივხვდი ამას პროფესიული ვალდებულების გამო მეკითხებოდა, გულწრფელი ინტერესით თუ ცინიზმით, ამიტომ ბრაზნარევი ტონით ვუპასუხე:
-არ ვიცი-თან ისე რომ მისკენ არ მიმიხედია.
-რატომ ცდილობ რომ იდეალური იყო?!
-არ ვცდილობ!
-ძალიან ლამაზი ხარ იცი?!- გამომწვევი ტონით მითხრა და როცა მისკენ აღშფოთებულმა მივიხედე მომღიმარი სახით მკითხა- ეს ფრაზა ოდესმე უთქვამთ შენთვის?
-არა-ნაწყენი ტონით ვუპასუხე და ისევ ავარიდე მზერა მის აციმციმებულ ნაცრისფერ, სფეროებს
-შენ როგორ ფიქრობ, ლამაზი ხარ?
-შენობით როდიდან ვესაუბრობთ მე და თქვენ?
-ამ წუთიდან
-გაინტერესებთ რას ვფიქრობ საკუთარ თავზე?
-დიახ ძალიან!
-ამ თემაზე ლაპარაკი არ მინდა
-ესეც ბავშვობის ტრამვაა
-არვიცი შეიძლება
-დედა არ გეუბნებოდა ხოლმე რომ ლამაზი ხარ?
-დედა ყოველთვის მეუბნებოდა რომ ლამაზი ვარ... მაგრამ- ამ დროს ხმა ჩამიწყდა. ყელში ბურთი გამეჩხირა და ძლივს შევიკავე თავი რომ არ მეტირა- არასდროს მაძლევდა უფლებას რომ...
-თავი ლამაზად გეგრძნო?!
-დიახ! დედა მეუბნებოდა რომ მაკიაჟი არ მჭირდება რადგან ისედაც ლამაზი ვარ. თმის უთოს არ მყიდულობდა რადგან ფიქრობდა რომ ხვეული თმა უფრო მიხდება- ამ დროს სახზე სიმწრის ღიმილმა გადამირბინა- არ მჯერა რომ ამ სისულელეებზე გელაპარაკებით
-განაგრძეთ!-მითხრა საქმიანად და იმ გაცვეთილ ბლოკნოტში ისევ რაღაც მოინიშნა
-მე კი მეზიზღებოდა ხვეული თმა... არც ფენის ყიდვის უფლებას მაძლევდა, რადგან ჩემი თმის ხარისხს უფრთხილდებოდა.
-როცა ეწინააღმდეგებოდი...
-დედა არასდროს არაფერს მიკრძალავდა!-გაღიზიანებულმა გავაწყვეტინე სიტყვა
-მაგრამ გამუდმებით გაიძულებდა უარი გეთქვა იმ ყველაფერსზე რაც ბედნიერებას განიჭებდა!
-ფიქრობ რომ ასე განზრახ იქცეოდა?- ნაწყენი ტონით ვკითხე და ხმა ჩამიწყდა
-მოდი ისევ წარსულში დავბრუნდეთ- მკაცრი ტონით მითხრა და მზერა გამისწორა. უეცრად კედლის საათს გავხედე უკვე 5 ხდებოდა, უეცრად ჩანთას ხელი წამოვავლე და ფეხზე წამოვდექი, დავემშვიდობე და წამოვედი. დედას წინაშე თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი... ის ამას არ იმსახურებდა... ქუჩაში გამოვედი, ტელეფონი ჩავრთე. მაშინვე გეგამ დამირეკა
-სად ხარ ამდენხანს?!-მკითხა აგრესიული ტონით და პასუხის გაცემაც არ მაცადა ისე განაგრძო საუბარი- დროზე მოდი სახლში მე და რეზი საქმეზე მივდივართ და ბავშვს მიხედე
-მოვდივარ
-ფული მოხსენი ბარათიდან, დამჭირდება და ბარემ სიგარეტიც წამომიყოლე
-რამდენი?
-50 მეყოფა
-კარგი!- ვუთხრი გაღიზიანებული ტონით და გავუთიშე.