განსხვავებულნი (სრულად)
1 ღამე..საუკეთესო დროა ყველაფერზე ფიქრისთვის,შენს თავთან მარტო დარჩენისთვის..ხანდახან მავნებელია,შეიძლება ჭკუიდან შეგშალოს ღრმა ფიქრებმა.. წარსულს გადავხედე და აღმოვაჩინე,რომ თურმე უამრავი ადამიანი შემომეცალა...ასე თავისთვის,ნელ-ნელა გაქრნენ..რაღაცეებმა დროს ვერ გაუძლო,ვიღაცეებისთვის უფრო სხვა,მნიშვნელოვანი ადამიანები გამოჩნდნენ.. ადრე მწყინდა,ძალიან მწყინდა,მერე და დავფიქრდი და მივხვდი,რომ საწყენი სულაც არაა..მერე რა მოხდა ადრე თუ სადღაც სიის თავში იდექი..? დღეს კი ბოლოშიც აღარ ხარ..ეს ცხოვრებაა,ცხოვრება კი კიბეა..მაგრამ არიან ადამიანები აი დრო რო ვერაფერს უხერხებს,დიდი ხნის წინ რაღაც ამბავზე რომ გაჩერდი და შეხვედრისთანავე ზუსტად იმ ამბით აგრძელებ საუბარს..ასე არიან ჩემთვის ძვირფასი ადამიანები,დედა და ჩემთვის საუკეთესო სამეგობრო წრე,რომლებიც ყველაზე რთულ პერიოდში გვერდით მყავდნენ და არასდროს მტოვებდნენ მარტოს,როგორ შეიძლება მათი დავიწყება? მე ანანო გოცირიძე მესამე კურსის სტუდენტი,ვსწავლობ სამართლის ფაკულტეტზე-ილიაუნში.ვცხოვრობ დედასთან ერთად,მამამ მიგვატოვა,ღრმა ბავშვობაში..დედა ექიმია და დიდ დროს კლინიკაში ატარებს.. * 6;30 ისევ ტყვიისფრად თენდება..თვალებს ხუჭავ ისევ და ფერად სიზმრებს ხედავ,იღვიძებ და ისევ ნაცრისფერ სამყაროში ბრუნდები ისევ.. ფიქრობ..თითქოს ყველაფერი გაქვს ბედნიერებისთვის,მაგრამ წამით გრძნობ,რომ თითქოს რაღაც გაკლია,რაღაც მნიშვნელოვანი,ფიქრობ ბევრს მაგრამ ამაოდ,პასუხები არ არის. 16მარტი. 1წელი იმ საშინელი დეპრესიის შემდეგ,რომელიც დედამ და მეგობრებმა გამომიყვანეს იმ ღრმა ორმოდან..გათენებული ღამეები,თეთრი კედლები და წამლებქვეშ მყოფი მარტოსული ადამიანი,რომელიც ხალხშიც მარტოსულად გრძნობდა თავს..3წლიანი ურთიერთობის დამთავრება და დეპრესიის დაწყება..იყო დრო,როდესაც საც ვფიქრობდი.მქონდა საშინელი დღეები და არავისთან შეხვედრის სურვილი..საშინელი შეგრძნებაა,მთელი სხეულით გრძნობ ტკივილს,რომელიც არაამქვეყნიურია..ეს ისეთი შეგრძნებაა,თითქოს მოსიარულე გვამი ხარ..არასდროს მინდოდა ამ თემაზე ხმამაღლა საუბარი,მაგრამ ცხოვრება სიურპრიზებითაა სავსე,ყოველი უბედურების ბოლოში შეიძლება ბედნიერება მონახო. 8;30 ნინის ზარმა გამაღვიძა.. -ხო ნინ -ანუტიკ გაიღვიძე ლექციაზე დაგვაგვიანდება ათ წუთში შენს სახლთან ვიქნები ჩამოდი.. არჩევანი ჯინსსა და შავ სვიტრზე შევაჩერე,პალტო მოვიცვი და ქვემოთ ჩავედი.. ლიზა კრუასანებს მახვედრებდა,როცა სახლში იყო.. -წავედი დეე გავიქეცი,გკოცნი -მიდი დე ჰაერში გავუშვი კოცნები და კარი მივიხურე.. ნინის მანქანაში მოვთავსდი და გეზი ავიღეთ ილიასკენ.. -ჰეეი ლამასო რაგჭირს? შემომხედა გაკვირვებულმა -არაფერი ნინ,არ მეძინა კარგად -ისევ დაიწყე ფიქრები? -... -აუ კაი რა ანო,შენ ხო დამპირდი,რომ წარსულს აღარ ჩარევდი აწმყოში,თავს ისევ რატო იღუპავ? -კაი ვსიო არ მინდა გაგრძელება და ამ თემაზე ლაპარაკი -კაი შენიცი,როგორცგინდა ლექციებს დავესწარით და გარეთ გამოვედით 4;05 ბიჭები გარეთ დაგხვდნენ მანქანასთან,ეწეოდნენ.სანდრო,გიორგი და ვაჩე ჩვენი საუკეთესო მეგობრები იყვნენ,სკოლიდანვე ერთად მოვდივართ და ვერავინ ვერაფერს ვერ გაგვიბედავს,რადგან იციან ვისიანებიც ვართ.. -აუ სანდრო ერთი ღერი მომეცი მეც..სახე დავმანჭე სანდრომ უცნაურად გამოგვხედა ყველას -ანო ისევ დაიწყე შენ? -არაა სანი უბრალოდ ახლა ვერ ვარ და მომხოდავს ცოტა ღრმა ნაფაზებს ვურტყავდი,ცოტა მომეშვა და დამაწყნარა.. -ლენკა სად გყავთ? თავი გამოყო ვაჩემ მანქანიდან -ვერ იყო კარგად და სახლში წავიდა,თქვა ნინიმ -თქვენ რაიყოთ ტო რაგჭირთ? ხელები გადააჯვარედინა გიომ -არაფერი გიო არაფერი,ნინიმ ანიშნა თვალებით რომ აღარ ეთქვა რაღაც მსგავსი -კაი არ მაქვს თქვენი ნერვები რა დავიშალეთ და ბარში გნახავთ საღამოთი,ხელი აგვიწია სანიმ და მანქანა დაქოქეს.. -ანო ძაან იმჩნევ ისევ უხასიათობას,ბიჭები ნერვიულობენ ხო ხედავ რო ასე ხარ -ვაიმე ნინ რა გავაკეთო? მე მინდა ასე ყოფნა? დავიღალე უკვე ყველაფრისგან,ამდენი ფიქრისგან ისევ გავაფრენ,ერთი წელი გავიდა იმ დეპრესიისგან დღეს და ისევ მითრევს ღამე ფიქრები,ვერ ვიძინებ მოსვენებას არ მაძლევს,არვიცი რა გავაკეთო -იქნებ ფსიქოლო.. შევაწყვეტინე.. -არა ნინ აღარანაირი ფსიქოლოგი,მე თვითონ უნდა გავუმკლავდე ყველაფერს -ანო გასაგებია,რომ ასეთ დღეში ხარ ეს რაღაც თამაში არ არის,მაგრამ ცოტა გული უნდა გადააყოლო,ვისაც შენთან დაახლოება უნდა ხელს კრავ,არაძლევ იმის უფლებას ახლოდან შეგიცნონ,ყველა იმისნაირი ხოარარის? -აუ ნინ გთხოვ რა არმინდა ამ თემაზე ლაპარაკი საერთოდ -კაი მაგრამ არ მოგცემ უფლებას თავი ისევ იმ დღეში ჩაიგდო,ეს დაიმახსოვრე მე დასაკარგი მეგობარი არ მყავს..მანქანა დაქოქა და წავიდა 6;25 წვიმს..მიყვარს წვიმა,თბილი ოთახი,ყავა და წყნარი მუსიკა..ჩემი ნარკოტიკია.. წვიმა ისევ შეწყდება,ალბათ ნატკენი გულიც გამთელდება..ღამეს აუცილებლად დღე ცვლის,თუმცა ჩემისთანებს გონიათ,რომ სიბნელე სამუდამოდ გაგრძელდება..არაფერია სამუდამო.. ჩემია წვიმა,ნებისმიერ სეზონზე,მაგრამ გაზაფხულზე განსაკუთრებულია,სხვანაირი სუნი აქვს გაზაფხულის წვიმას,რომელიც მხდის რაღაცნაირ სევდიანს.თითქოს ჩემგან ყოველი დარდი და ემოცია მიაქვს და მე მიჭირს მათი დათმობა..მიყვარს წვიმის ყურება ფანჯრიდან,როგორ ეწვეთება მინას.. 7;00 სახლში შევედი თუ არა,აბაზანაში შევვარდი სულ დასველებული ვიყავი,წყალი გადავივლე,ხალათი შემოვიხვიე და ლოგინში ჩავწექი..ტელეფონი მირეკავს,ლენკაა.. -ხო ლენ -ანო რასშვრები? -რავი გოგო არაფერს შენ? -რავი მეც,გაიგე ახალი ამბავი? -რა ამბავი -ბიჭობა დაბრუნდა,ბიჭობა -იცინის -ვინ ბიჭობა ლენ თქვი ახლაა -დევდარიანი და თავისი ბირჟა ბანდა -კაი რავქნათ მერე ჩვენ,დაბრუნდა დაბრუნდეს -აუ გოგო მთელ ვაკე-საბურთალოზე მეხის ჩამოვარდნასავით გაისმა ეს ამბავი -კაი არ გკიდია? -აუ ხოიცი როგორ მომწონს იმ დევდარიანის ძმაკაცი,ლაშა..თურმე წყნეთში იყვნენ და იმიტო არ ჩანდნენ აქ -ეგეთი ტიპები რატო უნდა მოგწონდეს ლენ კაი რა,ჩვენმა ბიჭებმა არ გაიგონ თორე ხოიცი რასაც გიზავენ,ყველგან სადაც ჩხუბია ეგენი არიან,არსად სიმშვიდეს არ ტოვებენ -აუ ანო კაი რა ისე გოგაც არაა ცუდი ტიპი ხოიცი,განსხვავებულია უფრო მაგათგან,უფრო მშვიდი და დასტოინია,კაი სახელიც აქვთ რა რაგინდა -გოგა ვინღაა? -ეგ დევდარიანი რა,რაღაცას მალავენ მაგის გამო შეიცვალა თურმე ეს ტიპი მასე ცხოვრებამ გააბოროტა,როგორც შენ -ისევ იცინის -აუ ნუ ხარ ჭორიკანაა ლეეეენ რა,დაიკიდე უფ -კაიხო,გამო რა ბარში ვართ -ვნახოთ ხო.. გავთიშე ტელეფონი,დაძინებას ვაპირებდი,მაგრამ ამაოდ. წასვლა გადავწყვიტე..ჯინსებში და ბორდო ჯემპრზე შევაჩერე არჩევანი,დედაჩემს მანქანა დატოვებული ჰქონდა,ასე რომ მანქანით გადავწყვიტე ბარში გასვლა..მივედი თუ არა ვიღაც ტიპი გამოსვლას აპირებდა,კინაღამ დავეტაკეთ ერთმანეთს -უფსსსს,პატარა ქალბატონო,შემობრძანდი გავშეშდი,ისეთი ბოხი ბარიტონი ჰქონდა,სიმღერასავით ჩამესმოდა მისი ხმა ყურში,სასიამოვნო იყო,მაღალი,შავგვრემანი ლამაზი თვალებით.. -თუ არ აპირებ შემოსვლას მე გამატარე მაშინ,ხელი მკრა და ადგილიდან გაქრა შავი ჯიპით.. ბავშვებს მივუახლოვდი.. -ეს ახლა რაც ვნახე ? ჰაა? ხელი მომიშვირა ლენკამ -რა გოგო რა? -იცი ვინ იყო? გამომხედა ნინიმ -ვინ იყო? -დევდარიანი გოგა,ვისზეც გიყვებოდა ლენკა-გადაიხარხარეს -ხალხო რაგჭირთ? ყველაზე რატო დნებით,თავხედია ვიღაც -თავხედი რატოა იდექი გიჟივით და არც შემოხვედი არც თვითონ გაატარე -თქვენ აქ ვერ გვხედავთ თუ რაარის? წარბები აზიდა ვაჩემ -უიჰ აქ ხართ,სიცილით შეუბრუნდა ლენკა -რა დღეში ხართ? აყვა სანიც -არაფერ დღეში,თქვა ნინიმ..ისე მოგვიყევი ეს გოგა ხო გეძმაკაცებოდა ერთი პერიოდი სანდრო -არარის ეგ თვქენი საქმე,არც ახლა გვაქვს ცუდი ურთიერთობა,მაგრამ თქვენ მოჯექით ცოტა..უხეშად მოგვიგდო ორი სიტყვა სანიმ მალევე დავიშალეთ..ბიჭები თავიანთ გზას გაუდგნენ..მე გოგოები ჩავისვი მანქანაში ნინი დავტოვეთ სახლში,ახლა ლენკა მიმყავდა,ისევ წვიმდა.. -შენი აზრით ასეთი რეაგირება რატო მოახდინა სანდრომ,ბიჭებზე ანო? -ლენკა არვიცი და ნუ ჩაერევი მათ საქმეში,კარგს არაფერს არ მოგვიტანს -ხო მარა ანო,მეუბნები რო დავმალო ჩემი სიმპატიები ლაშას მიმართ,რადგან ბიჭები გაჭედავენ,მაგრამ ამავდროულად მათ არააქვთ ცუდი ურთიერთობა იმათთან,ლოგიკააა? -აუ ლენკა არვიცი ალბათ ასეა საჭირო,ანდაც რა ნახე ამ ლაშაში? უკეთესს იმსახურეებ ხოიცი უცბად მანქანა გაგვიჩერდა.. -აუ არარსებობსსს -რამოხდა ანო -ბენზინი -ღადაობ ხო რაღა გვეშველება,ამ წვიმაში -ვიზავთ რამეს ჩვენს გვერდით შავმა ჯიპმა გაგვიჩერა,მანქანიდან გადმოვიდა ერთი ტიპი,წვიმაში სახეს კარგად ვერ ვარჩევდი,თვალები მოვჭუტე,მეორეც გამოყვა. -ვაიმეე ანო ლაშა და გოგა,პანიკაში მყოფმა ლენკამ ჩამჩურჩულა -დახმარება ხომ არ გინდათ გოგოებო? თქვა დევდარიანმა ირონიით და ღრმა ნაფაზი დაარტყა.. მე და ლენკამ გაოცებულები და უფრო შეშინებულები ერთმანეთს გავხედეთ.. 2 რა იყოთ მოჩვენება ხო არ დაინახეთ? სიცილით და უფრო ირონიით მოგვიგო დევდარიანმა -ვაიმე ბიჭებო ღმერთმა გამოგვიგზავნა თქვენი თავი,ბენზინი გაგვითავდა კაკრას-ღიმილით თქვა ლენკამ და ჯობდა მიწა გამსკდარიყო ამ დროს და შიგ ჩავეტანე,სულ გასულელდა ეს გოგო. -არ გვჭირდება თქვენი დახმარება,ჩვენ თვითონ გავართმევთ თავს,იდაყვი მივარტყი ლენკას,რომ იქნებ გონს მოეგოსთქო.. -ცოტას მგონი გოიმობ-სიცილით გამომხედა დევდარიანმა -თავხედების აზრი არასდროს მაინტერესებდა ახლა რომ დამაინტერესოს -შენ ბევრს ხო არ ლაპარაკობ? გამკაცრებული ტონით შემომიბრუნა სიტყვა -არამგონია -ჩემთან ბევრ ლაპარაკს არავისთვის კარგი არ მოუტანია შენ რომ მოგიტანოს და ენას კბილი უნდა დააჭირო-თვალი ჩამიკრა და ახალ ღერს მოუკიდა -ენაზე კბილის დაჭერა ჩემთვის უცხო ხილია,მითუმეტეს შენნაირებთან ელვის სისწრაფით მომიახლოვდა და მკლავზე ხელი მომიჭირა,თვალებში ზიზღით შემომხედა რაღაც უნდოდა ეთქვა,მისმა ძმაკაცმა ხმა რომ ამოიღო -აუ შეჩ*მა წამოდი რა გვაგვიანდება ისედაც დევდარიანი სწრაფად ჩაჯდა მანქანაში.. -ბოლოჯერ გეკითხებით,მოდიხართ თუ არა? მობეზრებული ხმით გვკითხა დევდარიანის ძმაკაცმა -არ მოვდივართ-უხეშად ვუპასუხე,ლენკა გაბრაზებული თვალებით მიყურებდა და შუბლზე ეწერა შენ ხო არ გაგიჟდიო..მანქანა დაქოქეს და მოწყდნენ ადგილს.. -აუუუუ ანანო შენ სულ გააფრინე? რა ჯიბრის დრო გამონახე? ან ვისთან გოგა დევდარიანთან ? მეორე ლაშა იყო,მისი ძმაკაცი,აუ როგორ მომწონს..მოწყენილად ჩაილაპარაკა და მანქანაში ჩაჯდა.. თითქოს ვერ ვიაზრებდი ვერც ამ დიალოგს,წვიმასაც ვეღარ ვგრძნობდი..გავშრი ადგილზე და ვერაფერს ვერ ვამბობდი,არვიცი რა დამემართა..შემეშინდა მისი? რა სისულელეა,ანანო გონს მოეგე..ფიქრებიდან ლენკას ხმამ გამომიყვანა -გოგო ჩაჯექი მანქანაში და ბიჭებს მაინც დავურეკოთ,შენი უაზრო საქციელის გამო აქ გათენებას ნამდვილად არ ვაპირებ.. ბიჭებს დავურეკეთ და სანდრო მოვიდა,არაფერი არ მოვუყევით არ მინდოდა გამემწვავებინა..სახლში მივედი თუ არა აბაზანში შევედი,დავდექი ცხელი წყლის ქვეშ და დავიწყე ფიქრი,მინდოდა გადამეხარშა ეს ყველაფერი..ნუთუ ახლა სულ წინ უნდა გადამეღობოს ეს მანიაკი? ბიჭებმა რომ გაიგონ,ცოცხალს არ დატოვებენ..მაგრამ ცუდი ურთიერთობაც არააქვთ და ვერაფერს ვერ მოვუყვები..ამაზე ფიქრიღა მაკლდა,ვითომ ძაან კარგად ვგრძნობდი თავს ახლა ხო საერთოდ..საშინლად დაღლილი ვიყავი,აბაზანიდან გამოვედი,ჩავწექი თბილ ლოგინში და მალევე ჩამეძინა.. 8;30 დილით ყოველთვის დაღლილი ვიღვიძებ და მიჭირს გამოფხიზლება..მაგრამ ლექციებს ვინ დაესწრება..ავდექი მოვწესრიგდი და ქვემოთ ჩავედი..ლიზა წასული იყო კლინიკაში,კრუასანები გაკეთებული ჰქონდა,მანებივრებდა ყოველ დილით.. გზაში ნინი შემხვდა. -ლენკამ მომიყვა ყველაფერი,ღამე რაც მოხდა -ხო ვინ დაასწრებს მაგას-ღიმილით შევხედე ნინის -ძალიან უშიშარი დაქალი,რომ მყავს ყველაააამ უნდა იცოდეს -აუ ნი ნუ სულელობ,ისედაც სულ მაგაზე ვფიქრობ,ეს ვინ გადავიკიდე მეთქი..ესღა მაკლდა -კაი დავიკიდოთ ეგ თემა,დღეს გიორგის დაბადების დღეა,წყნეთში ქირაობენ ბიჭები სახლს 2-3დღით,ჩვენ ვიქნებით და მისი ახლო მეგობრები,კაია ბევრნი არ ვიქნებით და გავერთობით,იქნებ ვინმე ბიჭი ავაგდო,დავიღალეეე მარტო ყოფნით -აუ მეტი სადარდებელი არ მოგცეს ღმერთმა-მობეზრებულად ჩავიქნიე ხელი ლექციებს დავესწარით..ბიჭებიც ვნახეთ,შევთანხმდით მანქანებში ვინ ვის ჩაუჯდება.. ხუთი საათი ხდებოდა,რომ სანიმ დამირეკა -შენს სახლთან ვარ და ჩამოდი ჩავედი და თვალები შუბლზე ამივარდა,სანდრო და გოგა ერთად რომ ვნახე.. -ჩემიიი პრინცესიტა,მომეხვია სანდრო..გოგა ირონიულად მათვალირებდა და ჩაიღიმებდა იდიოტივით -სანდრო ეს რას აკეთებს შენს გვერდით? ჩურჩულით ვკითხე -ანო არის რაღაცეები,რაც გვაკავშირებს და ეს თქვენ საერთოდ არ გეხებთ,ანდაც შენთვის რამნიშვნელობააქვს? ყველას აზრებით ნუ ცხოვრობ -ხო ნუ არა ისე ვიკითხე -კაი ჩაჯექი მანქანაში,დაგვაგვიანდა -მოიცა ესეც მოდის? დევდარიანმა სათვალე შუბლზე აიწია და მწარე თვალებით გამომხედა -ეს არა გოგონი,გოგა მქვია და აღარ შეგეშალოს მიმართვა -ჰეი დაეშვით და მოდუნდით,არ მინდა აქ ზედმეტი ლაპარაკები,სარკედან გამომხედა სანდრომ და თვალებით მანიშნა გაჩუმდიო.. ისევ ფიქრებმა ჩამითრიეს..რა გაძლებს ამ ადამიანთან ერთად ერთ სახლში,ვაიმე პიკი მჭირს..ყველაზე მეტად ასე ადამიანი თუ იმოქმედებდა ჩემს ნერვებზე და გამაღიზიანებდა არ მეგონა,ცხოვრებისგან გაბოროტებული და მხეცი ადამიანი იყო,ნორმალურ ენაზე დალაპარაკებაც კი ვერ გამოვიდოდა,ასეთებმა საერთოდ სიყვარული იციან? მშობლები? მეგობრები? ასეთ სასტიკ ადამიანს ძმაკაცებიც,რომ უძლებენ საინტერესოა,ის ფიქრებიც არ მასვენებდა,რა აკავშირებდათ ჩვენს ბიჭებს მათთან,ყველაფერი ერთმანეთზე არეული და საშინელია,ფიქრიც მაშინებდა.. როგორც იქნა,ჩამოვედით..ლენკა და ნინი სრაფად მოცვივდნენ ჩემსკენ -შოკში ვარ გოგოებო,სრულ შოკში -მეც მაგრამ რაღაც პონტში მიხარია ლაშას აქ დანახვა -აუ ბავშვებო სულ გააფრინეთ,ერთი წუთი ვერ ვუძლებ ამათ და რამდენიმე დღე ამ მანიაკს რა აიტანს.. -ისე კი უხდებით შენ და გოგა,იდაყვი მომარტყა ლენკამ და ბოროტულად ჩაიცინა -ვაიმეეეე მომშორდი,მსოფლიოში ბიჭები რო ამოწყდნენ და ეს ერთი დარჩეს მთელს დედამიწაზე,მაინც არ შევხედავ სერიოზულად ამ მხეცს -მაგარ ვიდზე კია დევდარიანი,ეს საწოლში რა ცეცხლი იქნება-სიცილი დაიწყო ნინიმ -თქვენ რა უნდა გელაპარაკოთ,მართლა ვერ ხართ საღ გონებაზე,წავედი მე სახლში შევედი.. მშვიდ ადგილას იდგა სახლი,ლამაზი იყო აქაურობა,ძალიან მშვიდად ვიქნებოდი დევდარიანი თუ არ იქნებოდა აქ..სუფრა გავშალეთ და დავსხედით,დალევა დავიწყეთ..გოგა ჩემს წინ იჯდა და ცეცხლებს აფრქვევდა,ლაშა ლენკამ უკვე დაკერა და რამდეინმე ჭიქის მერე სიცილ-კისკისი ატეხეს,ნინი იმდენს ლაპარაკობდა,ენა გადაიტყავა..მე ერთი ჭიქის მერე ვგრძნობ როგორ მეხსნება დაძაბულობა..ორი ჭიქის მერე ვწითლდები და ლაპარაკს ვიწყებ..სამი ჭიქის მერე,ვხვდები გრადუსში როგორ შევყავარ და ვიკიდებ ყველაფერს,ბიჭები კარგად დათვრნენ,გოგა ისევ საღ გონებაზე იყო,არადა ჭიქა არ გამოუტოვებია..მოყვა მეხუთე,მეექვსე ჭიქა და ვხვდები როოგორ მეხვევა თავბრუ და ენა მებმევა..ადგომა და გასვლა გადავწყვიტე გარეთ,თავი ხელში ავიყვანე და შევეცადე არ დავვარდნილვიყავი..ჰაერმა ცოტა არიყოს მიშველა,ერთი წელია ასე უბედურად არ დამილევია.. -რაიყო ასე მალე თუ თვრებოდი არ მეგონა-მომესმა დევდარიანის დამცინავი ხმა -ახლა შენი თავი სულ არ მაქვს,ჩემს კუდში დევნას როდის შეეშვები? -კუდში არავის არ დავსდევ,შენ მითუმეტეს არაფერი გაქვს ისეთი,რომ მომინდეს შენი კუდში დევნა..-ჩაიცინა ცინიკურად -იუმორი რომ დაგეხვეწა ცუდი არ იქნებოდა -შენ ენა რომ დაგემოკლებინა კაი იქნებოდა -იოცნებე-ზურგი ვაქციე,უცბად შემომატრიალა და მის მკერდს მიმაკრო,მის გახშირებულ სუნთქვას ვგრძნობდი,თვალებს დამატარებდა,ხან თვალებში ჩამხედავდა ღრმად,შემდეგ გადაატარებდა ჩემს ტუჩებს,გონს მოვეგე და ხელი გავაშვებინე.. -მითხარი,რომ ჩემი კოცნა გინდა -ამაზრზენად ჩაილაპარაკა -ფუ არასოდეს,მეზიზღები - ხელი მომიჭირა მკლავზე და კბილები გასრისა -მაგ სიტყვას ჩემთან მიმართებაში აღარ იხმარ,თორე ძალიან ძალიან გეტკინება -ხელი გამიშვი - უკვე ვუყვირე -ტონსაც გააკონტროლებ -შენ საერთოდ ვინ გგონია შენი თავი? თავს რამდენის უფლებას აძლევ? -იმდენის უფლებას,რამდენსაც მოვინდომებ და ისე იქნება ყველაფერი,როოგორც მე ვიტყვი -ვაიმე ნუ მაცინებ,დამცინავად გავძახე..მე არავის პრიკაზებზე არ მივლია და შენ საერთოდ ვინ გამიხდი,წინ რომ მეღობები -ძალიან მალე გაიგებ ანანო გოცირიძე,ძალიან მალე..თავი დამიქნია და საჩვენებელი თითი გამომიწია..სახლში შევიდა,მის მერე აღარ მინახავს,ჩემს საძინებელში მოვთავსდი და გოგოებს ვეჭორავე..ბიჭები ისევ სვავდნენ.. -შოკში ვარ ანო,ეგ ბიჭი ძალიან საშიშია - სიცილი დაიწყო ლენკამ -ძაან დამამშვიდე,ყოჩაღ -აუ გოგოებო ლაშა ძაან მომწონს,ვდნები მასთან რო ვარ -ლენკა ეგ ტიპი ისეთივეა,როგორიცაა გოგა და მოერიდე,ეს ყველაფერი მე არ მომწონს,ძაან ცუდად გიყენებს -ხუმრობა იქეთ იყოს და მეც ანოს ვეთანხმები,ლენ არარიან სანდოები -როგორც იქნა გვიკადრა ნინიმ -გოგოებო ცოტა დაფიქრდით,ჩვენი ბიჭების სანახევრო სასტავია და როგორ ფიქრობთ,ჩვენით გაბედავენ თამაშს? გაამართლა უცბად ლენკამ -ასეთებისგან ყველაფერია მოსალოდნელი,არვიცი მე პას ხელებს მაღლა ვწევ და უკან ვიხევ- დაამატა კომენტარი ნინიმ -კაი დავიძინოთ,თორე ისე მეერევა გული მეშინია არ დაგარწყიოთ ზედ - სიცილი ავტეხე -ფუ რა საშინელი ხარ -ზიზღით ამომხედა ლენკამ ღამის 4 საათი იყო,რომ გამეღვიძა..სუშნიაკი მჭირდა და საშინლად ითხოვდა ჩემი ორგანიზმი წყალს..ჩავედი პირველ სართულზე,წყალი რომ დამელია და მეტი არაა ჩემი მტერიი,ყველგან ეს უნდა მაფრთხობდეს,გავიფიქრე.. -ამ კურდღლის პიჟამაში სასაცილო ხარ -დიალოგი ისევ დევდარიანმა წამოიწყო -შენ კი ისე საშინლად ყარხარ არყის სუნად,შეუძლებელია აქ გაჩერება -რომ არ დაგეძინა და იმდენი დაგელია,რამდენიც მე არანკლებ აყროლდებოდი გოცირიძე ჭიქა მაგიდაზე დავდე გამოსვლას ვაპირებდი.. -ვიცი რო არ გეძინება და წამოდი გავისეირნოთ -დამცინავად შევხედე.მე და შენ? სეირნობა? -მანიაკი არ ვარ არ მოგკლავ და გვამს არ გადავმალავ,ნუ გეშინია -თავს ვიზღვევ მაინც -რატო ასე გეშინია სიკვდილის? -ნწ..თავი გავაქნიე -მაშინ წამოდი..უცბად ისეთი ნიღაბი ჩამოიცვა სახეზე,პლედიც კი მომაფარა,მაგრამ ამის ტრიუკებზე არ გავთამაშდებოდი -ცივა და კარგად მოიფარე -აუფ მზრუნველობაც დაგიწყია თავი გააქნია,ტუჩის კუთხე ჩატეხა და სიგარეტს მოუკიდა..სუშნიაკზე სიგარეტი გამისწორებდა გავიფიქრე,მაგრამ არვიცი რამდენად სწორი იქნებოდა მისთვის მეთხოვა სიგარეტი,მაგრამ ნაფაზებს ისე ურტყავდა მეც მომანდომა.. -შენ არ ეწევი? -ათასში ერთხელ -მოწევ? დიდიხნის დუმილის შემდეგ ვუპასუხე -კი მომიკიდა.. -გიხდება სიგარეტი,სექსუალურს გაჩენს,ამათვალიერა..დაჟე ამ პიჟამაშიც ტო -არ გიფიქრია იუმორის დასახვეწად კურსებზე გევლო? -მხოლოდ შენთან ერთად -იცინის -მალე დაგვათენდება,წავიდეთ -ვერ ჩერდები დიდხანს ჩემს გვერდით ხო? -კი უხეშ ადამიანებთან მირთულდება გაჩერება -შენს თავთან როგორ ჩერდები მაშინ? -წარბები აწია -უხეში არ ვარ -ხარ ანანო,ზუსტად ეგ მხიბლავს -ნუ მაცინებ..მივუგდე ორი სიტყვა და სახლში შევედი,საძინებელში ისე ჩავიკეტე,მეგონა აქაც შემომყვებოდა..ეს რაიყო ახლა? დავიწყე ფიქრი..გასეირნება,მასთან ერთად სიგარეტის მოწევა..რას ვაკეთებ საერთოდ..გონს მოეგე გოცირიძე..გულის ტკენას ვეღარ აიტან,ნუღარ შეტოპავ ღრმად!!ფიქრებში ჩამეძინა.. 14;35 ძლივს ვახელ თვალებს,საათს დავხედე და წამოხვტი..წყალი გადავივლე და ქვემოთ ჩავედი..ყველა იქ იყო მის გარდა.. -რაიყო უფრო ადრე ვერ აწიე ტრ*კი? ბალიში მესროლა სანდრომ -ყავაა გააკეთე,რადგან გვიან ადექი -ენა გამომიყო ლენკამ -თქვენ უნდა მომართვათ ყავა..მივედი და მათთან დავჯექი მაინტერესებდა სად იყო დევდარიანი,მაგრამ არვიცოდი რანაირად მეკითხა.. -და ყველა სადარის? უაზრობა წამოვიძახე -ყველა რა დევდარიანია გასული ნუცასთან -თქვა ვაჩემ -ნუცა ვინაა? არ მოველოდი ასეთ პასუხს -მისი ნაშა რა ეტყობა გულში რაღაც ჩამწყდა თითქოს..მაგრამ რატო? აი რატო? რაში მაინტერესებს გოგა ვისთან ან სადარის? მე არმინდოდა ყველაზე მეტად აქ ყოფილიყო თვითონ და რომ გამეხარდეს ასე რატო დამაინტერესა მის შესახებ,ნერვები მეშლება საკუთარ თავზე..ჩემი წინა ცხოვრების მერე ასე არცერთი ბიჭი არ მიმიყვანია გულთან ახლოს,მითუმეტეს ეს ადამიანი კი არა ცხოველია,რომელიც ნებისმიერის გრძობებით თამაშობს და ერთობა..რატო გამოიწვია ასეთი ინტერესი ჩემში..არ მინდოდა ამდენის აღიარება საკუთარ თავთან,მეშინოდა..ძალიან მეშინოდა. -შენ რაში გაინტერესებს დევდარიანი სად და ვისთან იქნება? ირონიულად გამომხედა გიომ -ყველა ერთად ვიყავით და რომ გაქრა დამაინტერესა,რა არ შეიძლებაა? თავი გამოვიძვრინე უცბად -ნუ გაოფლიანდი - სიცილი დაიწყო ნინიმ ლენკა ისევ ლაშას ეფლირტავებოდა..საწყალი ბიჭი,რამდენს ელაპარაკება და ტვინს უჭამს საცოდავად გავხედეთ მე და ნინიმ მათ,სიცილი აგვიტყდა..ტელეფონზე ზარის ხმა გაისმა..გარეთ გამოვედი -გისმენთ -რაიყო ხო არ მოიწყინე უჩემოდ პატარავ? სიცილნარევი ხმით დაიწყო ლაპარაკი დევდარიანმა -უი აქ არხარ? ვერც კი შევამჩნიე -თავს იძვრენ? -რაიყო თავს იმშვიდებ? არ ვიხევ უკან -კითხვაზე ყოველთვის კითხვით მპასუხობ გოცირიძე -ჩემი ნომერი საიდანღა გაიგე? -აუფ გოგა დევდარიანისთვის ამაზე ადვილი არაფერი არარის -ხო არც ბევრი ნაშობის ყოლაა რთული ხო? ვთქვი და ვინანე,რა შტერი ხარ ანანო -ვაუ ეჭვიანობ? გასწორებული ხმით მკითხა -ნუ მაცინებ რა,შენზე საეჭვიანო რამაქვს -იქნებ გაქვს ნერვები მომეშალა და ტელეფონი გავუთიშე..მასზე კი აარაა ვისზეც უნდა მომეშალოს ნერვები მხოლოდ ჩემს თავზე..რამ მათქმევინა ეს სიტყვა არვიცი..უფრო მეტი მიზეზი მივეცი ამ ცხოველს ახლა..ცხრა საათი იყო,როცა თბილისში ჩავედით,სახლებში დაგვტოვეს ბიჭებმა..წყალი გადავივლე და წიგნის წაკითხვა დავაპირე,როცა კარების ბრახუნი გაისმა.. -ვინ არის? -კარი გააღე თორე შემოვანგრევ,გაისმა დევდარიანის გაბრაზებული ხმა,კარი გავაღე და სახლში შემომივარდა -ვინ მოგცა ამდენის უფლება,ამდროს მომივარდე და კარები მიმტვრიო? ვუყვირე -შენ ვინ მოგცა მაგდენის უფლება ტელეფონი გამითიშო? მკლავზე ისევ მომიჭირა ხელი -მემგონი სულ გააფრინე,პარანოიები გჭირს და არიცი რას აკეთებ ახლა..მუშტი კედელს მიარტყა და გამწარებული თვალებში ჩამხედა -არავის არასოდეს ჩემთვის ტელეფონი არ გაუთიშავს და მეორედ ამას ვერც შენ ვერ გაბედავ -შენს თავს რამდენის უფლებას აძლევ? არავინ ხარ ჩემთვის გესმის? არაფერს წარმოადგენ,რომ კიდე მივარდები და ამხელა პანიკებს მიწევ! ნერვიულობისგან ამაკანკალა,ტუჩებმა თავისით იწყეს გაშრობა,მძიმე ჰაერი ჩამოწვა,ნერწყვს ძლივს ვყლაპავდი და ისტერიკული სიიცილი მეწყებოდა.. -გოცირიძე ერთხელ და საბოლოოდ დაიმახსოვრე,რომ არ მოგცემ უფლებას ასე მელაპარაკო,ჩემთან ლაპარაკისას უნდა მიიღო რაღაც გარკვეული ზომები,გასაგებია? -შემეშვი და წადი ჩემი სახლიდან -იმას ვერასდროს ვერ ეღირსები,რომ შეგეშვა,ახლა წავალ და დაიმახსოვრე ეს კარგად..საჩვენებელი თითი მომიქნია 2წლის ბავშვივით და გაქრა ადგილიდან.. დავრჩი ისევ ჩემს ფიქრებთან ერთად,გაგიჟებული და გაოგნებული..რა ხდებოდა ჩემს თავს?არვიცი ეს ყველაფერი მომწონდა თუ უბრალოდ შიშს მგვრიდა..რა სახელი უნდა დამერქმია ამ სიტუაციისთვის არვიცოდი..საშინელი ადამიანი ყოფილა გოგა დევდარიანი,მხოლოდ ცუდი მოქმედებს მასზე დადებითად,კარგი კი პირიქით აფუჭებს..გავიდა 3 დღე ისე,რომ არც გამოჩენილა,სიმართლე თუ გაინტერესებთ მაკლდა,არვიცი ალბათ ეს ყველაფერი მომწონდა,მაგრამ ჯობდა სულ აღარ გამოჩენილიყო ჩემს ცხოვრებაში,ვიდრე საშინელებათა ფილმი გაგრძელებულიყო მასთან ერთად.ალბათ ნუცასთან ერთად ერთობოდა,ნებივრობდნენ ერთ საწოლში,ისე გაქრა თითქოს არც არაფერი ყოფილა..და იქნებ მართლა არც არაფერი იყო ეს მისთვის და ერთგვარი თამაშის ნაწილი იყო,ასეთებისგან რას ველოდი? ასეთებს რამე ცვლით? მემგონი არა.ბავშვები ვნახე ლექციების მერე ბარში ვისხედით და ლუდს ვსვავდით,ჩვენი სიჩუმე დაირღვა როგორცკი ბარის კარი გაიღო და დევდარიანი წამოვიდა ჩვენი მიმართულებით ვიღაც მაღალ ქერა გოგოსთან ერთად.. ისე მოგვიახლოვდა ჩემთვის არც შემოუხედავს,ისე დასხდნენ თითქოს არაფერი -ვაა გოგა იქნებ გაგვაცნო ეს ლამაზი გოგო -ირონიულად წამოიძახა ვაჩემ -გაიცანით, ნუცა ლაგვილავა. ადგილზე გავშრი,ეს უკვე მეტისმეტი იყო და მაინც მეშლებოდა ჩემს თავზე ნერვები რატო მანაღვლებდა ეს ყველაფერი? გულთან ახლოს რატო მიმქონდა,მასთან დაკავშირებული მოვლენები,როცა ამდენი ხანი ყველასთან ყველანაირ კონტაქტს ვწყვეტდი და ჩემს სიახლოვეს არ ვუშვებდი..რა დამმართა გოგა დევდარიანმა?! 3 არაფერი არ შევიმჩნიე,ეს თუ თამაშის ნაწილი იყო,უარეს თამაშს მე დავიწყებდი.ისიც კი გავიფიქრე ეს ნაშა თუ იყო,ჩვენთან რა პონტში მოიყვანა და გაგვაცნო საჯაროდ? ეს კითხვა უპასუხოდ დავტოვე,რადგან ვეღარაფერს ვერ ვფიქრობდი..ყველაზე მეტად ის მშლიდა ნერვებზე,რომ არ მამჩნევდა და ამ ყველაფერს შეგნებულად აკეთებდა?ფიქრებიდან ლენკას ხმამ გამომიყვანა.. -რაიყო ასე მოგწონს დევდარიანი,რომ ეჭვიანობაც დაიწყე? სიცილით ჩამჩურჩულა -ლენ დილით თავი კედელს ხო არ მიარტყი? შევხედე მობეზრებული სახით -რაც ნუცა მოვიდა,ხმა ჩაგივარდა და რახდება? ირონიით მკითხა -ლენკა ხოიცი,რომ ამდენ ხანში არავის ინტერესი არ გამოუწვევია ჩემში და ასეთ ადამიანს შევხედავ ოდსმე? -სასწაულად ვიცრუე -ანო შენი საუკეთესო დაქალები ვართ და არ ვიმსახურებთ დაგოიმებას შენგან -გამოყო თავი ნინიმ -ბავშვებო გაჩუმდით აბა,გააგებინეთ ყველას ახლა,ისეთი არაფერი უბრალოდ გარეგნულად მიმზიდველია..ისე ნუ ლაპარაკობთ თითქოს თქვენ არ მოგწონთ სიმპატიური ტიპები -აუ ანო ბევრ სიმპატიურ ტიპს გაა*მევინე და შენს თავს სხვა რაღაც ხდება,აღიააარეე დაო სიცილი დაიწყეს გოგოებმა..არაფერი არ ვთქვი,უბრალოდ მომწონდა,მაგრამ არ მინდოდა ეს ჩემი თავისთვის მეღიარებინა,რადგან არ უნდა გამემწვავებინა ეს თემა,მითუმეტეს ნდობა აღარავისთან გამაჩნდა და სერიოზულად არ უნდა შემეხედა ასეთი ცხოველისთვის,რომელიც ყველას გრძნობებზე თამაშობდა და საერთოდ რაზეა ლაპარაკი,როცა წინ გვეჯდა მისი ნუცა.. ათი საათი იყო,როცა დავიშალეთ და ყველამ თავისი გზა გაიკვალა..ჩემს სახლს ვუახლოვდებოდი,როცა დევდარიანი შევნიშნე ჩემი მიმართულებით.. -რაიყო არ ველაპარაკებით ერთმანეთს? კაპიშონიანი კურტკა ეცვა და ხელები ჯიბეებში ჰქონდა მოთავსებული..ისეთი სიმპატიური იყო,უბრალო ჩაცმულიც.. -რაშუაშია? ვკითხე "ვითომ" გაოცებულმა -ხმა არ ამოგიღია არც ბარში,ახლაც მოღუშული ხარ -შენთან რამე მაქვს სალაპარაკო? ავხედე გაკვირვებით -რავი იქნებ გაქვს -ჩაიცინა -ისა და აქ რასაკეთებ? -აქვე ვიყიდე სახლი და შენთან ახლოს ვიქნები,ასე რომ მალ-მალე გნახავ - თვალი ჩამიკრა -ვაუ და ჯერ ჩემთვის გეკითხა აზრი იქნებ სულ არ მინდოდა შენი დანახვა? -შენ ვინ გეკითხება? მთავარია მე მინდოდეს -ამაზრზენი ხარ,გგონია რომ ნებისმიერს შენს თითზე დაიხვევ,მაგრამ ნწუ აქ გაჩერდი,მისამართი შეგეშალა -მომისმინე..მე ყოველთვის იმას ვაკეთებ,რასაც მინდა ასე რომ არავის ჩემთვის პირობები არ დაუყენებია და შენც მოდუნდი -პირობებს არ გიყენებ,უბრალოდ არ მსიამოვნებ და ცუდად მოქმედებ ჩემზე,არ მინდა შენი დანახვა და რატოა ასეთი რთული მისაღები შენთვის? ვისთანაც გაგდის იმათთან გაგივიდეს სახე შეეცვალა,არ მოეწონა ჩემი ნათქვამი, მწარედ ჩამავლო მკლავზე ხელი და კედელს მიმაკრო.. -გოცირიძე,ერთხელ და სამუდამოდ ამ პატარა ტვინში ჩაიბეჭდე,ჩემგან ვერავინ ვერასდროს ვერ განთავისუფლდება მე თუ არ მოვინდომე..-საჩვენებელი თითი მომიშვირა საფეთქელზე და წარბები მაღლა აწია.. -და თუ მოინდომე მაშინვე გააქრობ,თითქოსდა არაფერი მომხდარა ხო? ჩაწყვეტილი ხმით ვუპასუხე -კაი გოგო ხარ,ზუსტად ფიქრობ -შემეშვი და მოეშვი ამ თამაშს,დავიღალე შენი და შენი ნაშების ყურებით ყოველდღე -ანანო მეორედ შემეშვი სიტყვას ჩემთან მიმართებაში არ იხმარ,ეს პირველი..მეორეც,რაიყო ისე მოგწონვარ,რომ ეჭვიანობა დაიწყე ნუცაზე? -ჩაიცინა -შენ მემგონი მართლა ფსიქიკურად ვერ ხარ დალაგებული,მე არავისთან ნდობა არ გამაჩნია და შენნაირ ცხოველებთან საერთოდ არ მინდა არანაირი ურთიერთობის დამყარება ახლა შენ ჩაიბეჭდე ეს შენს პატარა ტვინში..ხელი ვკარი და სახლში შევედი..ხუთი წუთი კართან ვიდექი გაშეშებული,გონს ვერ მოვდიოდი,რა მემართებოდა არვიცოდი..წყალი გადავივლე,ლოგინში ჩავწექი და ფიქრებმა ჩამითრია..ფიქრები ყველაფერზე..წარსულზე..სიყვარულზე..ნდობაზე..გული ვერაფერს ივიწყებს,წარსულის დავიწყება რთულია,მაგრამ ზოგჯერ ცუდი დასასრული უკეთესია,რადგან ხვდები,რომ ფარდა ახდილია და ყველაფრისთვის წერტილიც დასმულია..ეს ყველაფერი ხო წაუშლელია? დრო..დრო არ გვკურნავს,დროს მივყავართ გულგრილობამდე და ის კლავს ყველაფერს,რაც ასე ძალიან გვიყვარდა..რა დარჩა წარსულში? რა გველის წინ? მცირედია იმასთან შედარებით რასაც შინაგანად ვატარებთ..სიყვარული ჩემთვის ოდესღაც სიმსივნესავით იყო,იწყებოდა გულის მიდამოებში და ვრცელდებოდა მეტასტაზები..სიყვარული არის დიდი ნდობა,როცა ადამიანს ისე ენდობი,როგორც საკუთარ თავს და არასდროს გიწევს მასთან თამაში,თუ თამაშობ მხოლოდ იმისთვის,რომ ცოტათი,ერთი ბეწოთი აეჭვიანო ხოლმე და მთლად ბოლომდე მოდუნების უფლებაც არ მისცე.. სიყვარული არის,როცა ყოველი დღე გიხარია,გიხარია იმიტომ,რომ ახალ დღეს მასთან დაკავშირებული ახალი ემოციები მოაქვს..ან შეხვდები,ან მობილურით დაელაპარაკები,ან ჩაეხუტები ძალიან ძალიან მაგრად და მთელს სხეულში ჟრუანტელად დაგივლის.. სიყვარულია,როცა იმაზე უკეთესი ხდები,ვიდრე იყავი..ბედნიერი ვიყავი, იქამდე სანამ არ მიღალატებდა..საშინელია ზოგჯერ წარსული,ფარავს ყველაფერ კარგს და გახსენებს ყველაფერ ცუდს..გაკარგვინებს ყველასთან ნდობას..მაგრამ ახლა,როცა შევხვდი ასეთ ადამიანს,როგორიცაა გოგა დევდარიანი,რატო მახსენდება სიყვარული და ყველა ის ემოცია,რომელსაც განვიცდიდი ჩემი პირველი სიყვარულის დროს?მეშინია ადამიანების სიყვარულის და ნდობის,რადგან მათი სიტყვების უკან უდიდესი ორპირობა და სიყალბე იმალება. ძალიან დაღლილი ვიყავი და ფიქრებში ჩამეძინა..ისევ არეული სიზმრები..ძლივს ვახელ თვალებს,ჯერ არ იყო კარგად გათენებული გადავწყვიტე გამეგრძელებინა ძილი..შემეძლო მთელი დღე ლოგინში გამეტარებინა..კვირა დღე იყო..ავდექი გვიან და მაღაზიაში ჩავედი,ვიყიდე რაღაცეები და სახლში ამოვბრუნდი..ვჭამე და გადავწყვიტე ფილმი ჩამერთო,ინსტიქტურად ვიმოწმებდი ტელეფონის ეკრანს,რადგან დევდარიანის ასე გაქრობამ ეჭვებში ჩამაგდო,ვცდილობდი ფილმზე გადამეტანა მთელი ყურადღება..მთელი დღე სახლში გავატარე..ბავშვებმა რამდენჯერმე დამირეკეს,ბარში გამოდიო მაგრამ სახლში ყოფნა ვარჩიე. 20;45 ტელეფონი აწრიპინდა,ლენკა იყო.. -ანანო დევდარიანმა ვიღაც ტიპი დაჭრა,ბიჭებიც მასთან ერთად იყვნენ,სასწრაფოდ ბარში გამოდი,გთხოვ ამაკანკალა,შიშმა შემიპყრო,რაც ხელში მომხვდა ის ჩავიცვი..ლიზას მანქანა დატოვებული ჰქონდა და ბარში 10წუთში გავჩნდი.. -ანანო -ტირილით წამოვიდა ნინი ჩემსკენ და მიმიხუტა -გოგოებო რა ხდება ამიხსენით მალე-ხელები მიკანკალებდა -არვიცი ანო გიომ დაგვირეკა,ბევრის მოყოლა არ შეგვიძლიაო,ჩხუბში მოვყევით და გოგამ ვიღაც დაჭრა,იმ სი*ებმა ძაღლები გამოუშვეს და ახლა ყველა დაკითხვაზეა,არ ინერვიულოთო. მგონი გავგიჟდი,ისევ გავგიჟდი,ვერ ვინძრეოდი,ალბათ მკვდრის ფერი მომედო,ტუჩები ხელები ამიკანკალდა..შემეშინდა,არვიცოდი ამ სიტუაციაში როგორ მოვქცეულვიყავი..პოლიციაში მივედით იმ იმედით,რომ ბიჭებს ვნახავდით..არავინ არ მოგვცა უფლება ვინმე გვენახა,გამოსვლისას ვიღაცამ გაგვაჩერა და მოგვიახლოვდა -თქვენ ბიჭებთან ბრძანდებით ალბათ ხო? წინ დაგვიდგა,მკაცრი ტონით 30წლამდე მამაკაცი. -დიახ,თქვენ? -გაკვირვებული გავხედე -მე ზურა დევდარიანი ვარ,გოგას ბიძა და ადვოკატი,რაღაც გაურკვევლობა მოხდა,1 კვირაში გაანთავისუფლებენ ბიჭებს,არ ინერვიულოთ.ნახვამდის. პირღია დავრჩით გოგოები და ერთმანეთს გავხედეთ.. -ეს რაიყო ახლა? დაიწყო ლენკამ -ვერაფერი ვერ გავიგე -თქვა ნინიმ გაოცებული დავრჩი,ასეთი მშვიდი ადამიანი ცხოვრებაში არ მენახა,ნუთუ ასეთი შეჩვეული იყო გოგას ასეთი ამბებიდან ამოყვანას,რომ ეს მისთვის არაფერი იყო..თუ მკვდარია ის ტიპი ვინც დაჭრა? რას აკეთებენ,რა საქმეებში არიან გარეულები? თუ ის მკვდარია,როგორ გაანთავისუფლებენ? ძალიან ბევრი კითხვა დამიგროვდა,ხელი ჩავიქნიე და სახლში დავბრუნდი..სხვა გზა არმაქვს უნდა დაველოდო 1კვირას და მერე გავარკვიო ყველაფერი..ბიჭებზე ძაან ვნერვიულობდი,გოგაზეც მეფიქრებოდა,ნუთუ ასეთი გამხეცებული იყო,რომ მისთვის არაფერი იყო ვიღაც სიკვდილისთვის გაემეტა..შიშმა ამიტაცა.. 1 კვირა საშინლად გავატარე..ყველაფერი აგვერია გოგოებს,ლექციებს ან ვაცდენდით,ან თუ დავდიოდით სულ ტყუილად მაინც მათზე ვფიქრობდით..ჩვენი მთავარი თემა ბიჭები იყვნენ,რას არ ვფიქრობდით,ნაადრევ დასკვნებს ვაკეთებდით.. 1 კვირის შემდეგ.. ბარში ვსხედვართ მე ლენკა და ნინი.. -დღეს გამოუშვებენ ბიჭებს-ხმა ამოიღო ნინიმ -აუ როდისღა - მიუბრუნდა ლენკა ბარის კარი შემოაღეს ბიჭებმა და ჩვენსკენ წამოვიდნენ..ფეხზე წამოვდექით,ხელები გადავაჯვარედინე და გადატყავებული სახით გავხედე მათ.. -აბა როგორ ხართ? ღიმილით დაიწყო დევდარიანმა -როგორ ვართ? კითხვა გავუმეორე და სახე დავმანჭე -ხო კიდე გავიმეორო მეც? -ჩვენ კი არა თქვენ როგორ ხართ და რა ხდება საერთოდ თქვენს თავს? ჩვენ აქ ვკვდებით ერთი კვირა ნერვიულობით,შემოდიხართ იცინით და გვეკითხებით როგორ ხართ? ყვირილი დავიწყე და თვალები ცრემლებით გამევსო. -ანო ჩემო პატარა -მომიახლოვდა სანი -გამიშვი ხელი სანდრო,იცი რა გადავიტანეთ ეს ერთი კვირა თქვენს გარეშე? ჩამოგორებული ცრემლი გავიწმინდე.. -სანდრო ლენკას და ნინის მიხედე,ანანო მომანდე..ჩასჩურჩულა დევდარინმა სანის,ხელი მკლავში ჩამავლო და ბარიდან გამიყვანა.. -რას აკეთებ გოგა? გამიშვი ხელი -ვყვიროდი ბოლო ხმაზე -გოგო შეგიძლია გაჩუმდე და მომისმინო? -არააა..არ შემიძლია,დავიღალე იმის ფიქრით,რომ შეიძლება ვიღაც მოკლათ,დაჩეხოთ,ყოველთვის ფარულ ამბებზე დადიხართ და ხედავ რა გააკეთე? ბიჭებიც კი ამ ამბავში გარიე,ასეთები არ ყოფილან ისიინი,შენ და შენმა საშინელმა სასტავმა აგვირიეთ სიმშვიდე.. -ანანო გაჩუმდი,იმას ნუ იტყვი რასაც ინანებ,არ მინდა გული გატკინო,გაჩუმდი და მომისმინე -უკვე მატკინე გული,შენ ბიჭები გამოიყენე იარაღად და ითამაშე ჩემი გრძნობებით,შემეშვი და დამტოვე საერთოდ მარტო,არმინდა ჩემს სიახლოვეს გხედავდე,მეზიზღები გოგა დევდარიანო.. -გოცირიძეე! ისე დაიღრიალა,გული საგულედან ამომივარდა..მეშინია ამ ადამიანის,ძალიან მეშინია -რა გინდა რა? ვუყვირე -შენ მგონი ჩემთან ლაპარაკის ნორმები უნდა შეგახსენო? ტონი გააკონტროლე ანანო გოცირიძე და თავი ხელში აიყვანე!მომისმინე -რა უნდა მოგისმინო გოგა? -ისე არარის ყველაფერი,როგორც შენ გგონია -შენნაირი ცხოველი ადამიანისგან რას უნდა მოველოდო ? მადლობა უთხარი ღმერთს ბიჭებს არაფერი რო არ დაემართათ,თორე ჩემი ხელითვე მოგკლავდი -მადლობას მე მეტყვი გოცირიძე,ჯობია გაჩუმდე სიტყვები სანანებელი არ გაგიხდეს.. -რეებს ბოდავ საერთოდ? აღარრმინდა შენი მოსმენა..ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი და თავისით პოულობდნენ გზას,ზურგი ვაქციე და ვეღარ ვინძრეოდი..მომიახლოვდა და უკნიდან მიმიხუტა,ნიკაპი თავზე დამადო.. -რას აკეთებ,გამიშვი ხელი -ჩშ..გაჩუმდი ცოტა ხანი და დაწყნარდი -გამიშვი გოგა ხელი,ვფართხალებდი ხელი რომ გაეშვა,მაგრამ ისე ვყავდი ჩახუტებული,ვერ ვინძრეოდი..დიდხანს ვიყავით ასე..ჩახუტებულები..არვიცი რას ვგრძნობდი,მაგრამ მე ეს ახლა ძალიან მჭირდებოდა..ცოტა არიყოს დავმშვიდდი და გონს მოვეგე.. -დამელოდე..-თქვა და 2წუთში მანქანით დაბრუნდა -ჩაჯექი -არ მინდა,მე თვითონ მივხედავ ჩემს გზას -ანანო ჩაჯექი და ერთიდაიგივეს ნუ მამეორებინებ -არ მინდა მეთქი-ვიყვირე მანქანიდან ელვის სისწრაფით გამოვიდა,ხელში ამიყვანა და მანქანაში ჩამტენა,ღვედი შემიკრა -ცხოველი ხარ -შენ მაცხოველებ,შენივე საქციელებით -დაბადებიდანვე მასეთი იყავი,ხარ და იქნები -ანანო გაჩუმდი,მანქანაში დაგტოვებ და აქ დაგაძინებ იცოდე -ჯობია იმაზე ილაპარაკო და ამიხსნა,რაც მოხდა -ჯობია ჯერ დაწყნარდე და მერე ვილაპარაკებთ -რა? 1 კვირა გელოდებოდით,1 კვირა..ნერვიულობისგან არ ვიცოდით რა გვექნა იცი შენ? და ახლა მეუბნები ისევ გელოდო,როდის გაგისწორდება რომ მომიყვე? -რაიყო ნერვიულობდი ჩემზე? -შენზე არა ჩემს ბიჭებზე სწრაფად დაამუხრუჭა და სიმწრით გამომხედა -ხოდა შენს ბიჭებს კითხე რაც მოხდა,ახლა გადადი მანქანიდან -რა? -რაც გაიგე,შეგიძლია გადახვიდე მანქანიდან ღვედი შევიხსენი,მანქანიდან გადმოვედი და კარი მივუჯახუნე..იდიოტი,ცხოველი..მძულხარ გოგა დევდარიანო!!სახლში შევედი,ცხელი აბაზანა მივიღე და თავს მივეცი ნება ამ ერთი კვირის მერე კარგად გამომეძინა.. 4 შაბათი.. დილით მალევე გავიღვიძე და გადავწყვიტე ბავშვები მენახა..ლენკას დავურეკე -ხო ანო -რას შვრებით,სად ხართ? -ახლა გამოვედი სახლიდან და ბარში ვაპირებ გასვლას,გამოდი სალაპარაკო გვაქვს -კარგი მეც მოვალ მალე..გავუთიშე და მივხვდი,რომ ბიჭებმა მოუყვეს რაღაც-რაღაცეები და ელვის სიწრაფით გავვარდი ბარში..ბარში ცხელოდა პალტო გავიხადე და გოგოებს გავხედე.. -რა ხდება მოყევით -დევდარიანმა არ მოგიყვა არაფერი? -გაოცებული გამომხედა ნინიმ -არა და თქვენ გისმენთ -რადა დევდარიანი და მისი სასტავი რო არ ყოფილიყო,ჩვენს ბიჭებს მაგარი დაენ*რეოდათ-თქვა ლენკამ და სიგარეტს მოუკიდა.. -ვერ გავიგე და იქნებ ამიხსნათ ნორმალურად ყველაფერი,ისედაც ნერვები მიწიოკდება -რადა ბიჭები მაგარ ვალებში ყოფილან ჩავარდნილები,იმათმა კაი ბიჭები ჩარიეს და ამათ დაადგნენ,უცემიათ ერთმანეთი ერთს დანა ამოუღია და სანდროსთვის აპირებდა უკნიდან ჩარტყმას,გოგა ჩარეულა და ისე მოხდა,რომ მან დაჭრა ეგ ტიპი..მაგარი ახლართული ამბავია და შოკშიც ვარ..ძაღლები გამოიძახეს და ეგრე ფაქტზე ჩვენს ბიჭებს დააბრალეს ყველაფერი,კიდე კაი გოგას ბიძა თორე დალპებოდნენ ციხეში..-დაასრულა მოყოლა ნინიმ და მანაც მოუკიდა სიგარეტს.. -ვინ მოგიყვათ? -დიდი ხვეწნის მერე გიორგიმ მოგვიყვა და ეგეც ტრუხად,გვითხრა არ ჩაერიოთო -ხო არაა? არ ჩავერიოთ,მხოლოდ ვინერვიულოთ და შიშით ვიყოთ და ველოდოთ ყოველდღე ვინმეს სიკვდილს ან ციხეში ჩაჯდომას..-აკანკალებული ხმით ამოვღერღე ორიოდე სიტყვა და თავი დავხარე -კაი ბიჭები ძაღლობას როდის რევენ,ძაან დამაინტერესა მაგ ამბავმაც -თქვა ლენკამ და სიგარეტი ჩააქრო.. მართლა არვიცი,დავიღალე უკვე ყველაზე და ყველაფერზე ფიქრით,წავედი მე გოგოებო რა ლიზას მივყვები მის დაქალთან და დღეს არამგონია გნახოთ..გკოცნით..ხვალამდე.. გოგოებს დავემშვიდობე და ლიზას დავურეკე.. -დე სადხარ? -კლინიკიდან გამოვდივარ დე,შენ სად ხარ? -ბართან ვარ,გამომიარე ბარემ და წავიდეთ გვანცასთან -კაი დე.. დედამ გამომიარა მანქანით და გეზი ავიღეთ თემქისკენ..გვანცა დედას ახლო დაქალია,ეზარებოდა ლიზას მარტო წასვლა და აღარ ვუთხარი უარი,გავყევი მეც.. -შემოდით გოგოებო,როგორ მომენატრეთ-კარი გაგვიღო გვანცამ და მოგვეხვია.. -მეც მომენატრე,ამ კლინიკის გადამკიდე ანანოსთვისაც ვერ ვიცლი უკვე.. გვანცას ბინა სტუდიოს სტილში ჰქონდა მოწყობილი და სასიამოვნო გარემო იყო.. -რეზი მოდი გაგაცნობ ჩემს გოგოებს-ხელი ანიშნა მის ბიჭს -ანანო-ხელი ჩამოვართვი და გავუღიმე -რეზი,სასიამოვნოა -გამიღიმა თვითონაც საყვარელი ბიჭი იყო,მაღალი,გამხდარი,ცისფერი თვალებით.. -წამო ლიზა,ყავა გავაკეთოთ,დავტოვოთ ბავშვები დიალოგი რეზიმ დაიწყო.. -სწავლობ სადმე ანო? თბილი და დაბალი ხმის ტემბრი ჰქონდა,სასიამოვნო -კი ილიაში,მესამე კურსზე ვარ,შენ? -ვაუ,მე მეოთხე კურსზე..რა დამთხვევაა არადა არ შემხვედრიხარ,ან არ მახსოვხარ -მაგარია..დიდად არავის არ ვემეგობრები ორი დაქალი მყავს,სულ მათთან ერთად ვარ,ეტყობა იმიტო -უკვე მეც მიცნობ ასე რომ არიქნება ცუდი,ვეკონტაქტოთ ერთმანეთს მითუმეტეს ერთ ადგილას ვსწავლობთ-იდაყვი მომარტყა ნელა და გამიღიმა..არაფერი აღარ ვუთხარი,მეც გავუღიმე.. -დალევ რამეს? -რავი კი,კოლა თუ გაქვს -კი ახლავე ამ დროს ვაჩემ დამირეკა.. -ხო ვაჩე -სად ხარ ანუტიკ? -ლიზას გავყევი,მის დაქალთან,თემქაზე..რაარის? -არაფერი ტო,მეთქი გნახავდით,ბარში ვართ ყველა ამ დროს რეზი მომიახლოვდა.. -აი გამომართვი,ცივია -მადლობა რეზი -გავუღიმე -რეზი ვინაა? გაკვირვებული მკითხა ვაჩემ -ლიზას დაქალის შვილი..კაი ვაჩე უნდა დავკიდო და ხვალე გნახავთ -კაი მიდი გკოცნი და ჭკვიანად იყავი -დამარიგა და გათიშა.. ბევრი ვილაპარაკეთ მე და რეზიმ,ახლოს გავიცანით ერთმანეთი და საყვარელი ბიჭი იყო,თბილი რაც მთავარია..ისე გავიდა დრო,დევდარიანზე ფიქრიც ვერ მოვასწარი,ახლა ამომიტივტივდა თავში მისი ნათქვამი ყველა სიტყვა.. "არ ინანო გოცირიძე შენი სიტყვები" "ისე არარის ყველაფერი,როგორც შენ გგონია"..მაგრამ მაინც გაბრაზებული ვიყავი მათზე.. ტელეფონის ეკრანზე დევდარიანი ამომიხტა.. -რომელი კორპუსია? ყვირის -რა გაყვირებს? რა ხდება? -რომელი კორპუსია თქო გოგო,მითხარი თორე ავაფეთქე ეგ შენი თემქა -მესამე..ვუპასუხე ხმადაბლა,რომ არ შეემჩნია ლიზას არაფერი -ორ წუთში ქვემოთ იყავი -მითხრა და გათიშა.. არმინდოდა პრობლემები შემექმნა,ვიცოდი რა ცხოველიც იყო გოგა და შეეძლო მოურიდებლად ამოსულიყო,ამიტომ წასვლა გადავწყვიტე -დედა,მე წავალ ბავშვები მელოდებიან -კაი რა დე,ცოტახანიც და ერთად გავიდეთ -არაა არაა შენ დღეს არ გიშვებ,ჩემთან დარჩება დედიკო-მითხრა თბილი ღიმილით გვანცამ. -კაი დე გავიქეცი მე რა.. სწრაფად ქვემოთ ჩავედი..გოგა ცეცხლებს აფრქვევდა,სადაცაა გასკდებოდა..მანქანაში ჩემი ჩაჯდობა და ადგილიდან გაქრობა ერთი იყო.. -ვისთან იყავი? ღრიალებს -რა გაღრიალებს? ვუყვირე -ვისთან იყავი მეთქი? -ვაიმე დედაჩემის დაქალთან -და კიდე? ვერ ჩერდება -მისი ბიჭიც იყო სახლში-რა ხდება ამიხსსნი? ვუყვირე ისევ -სახელი და გვარი -ვაიმეეე რა ხდება,ვეერ ვხვდები რა პანიკები მომიწყე? უცბად დაამუხრუჭა და მარჯვენა ხელზე მომიჭირა ძლიერ ხელი.. გოცირიძე რასაც გეკითხები მიპასუხე,თორე განანებ.. -რეზი კაჭარავა ფუი ბლ*ად,მასეც ვიცოდი,ხელი უხეშად გამიშვა.. -რა იცოდი რა? ასე ცხოველივით რატო იქცევი ? ვყვირი და ვერ ვჩერდები,ნერვიულობისგან არვიცოდი რამექნა -იცი ვინაა ეგ შენი რეზი კაჭარავა?ვისაც მასე ეხმატკბილებოდი? ირონიით დაიწყო დევდარიანმა -კი ვიცი გვანცას და დემეტრეს შვილი.. -არა ანანო არ გცოდნია,მაგ ს*რის გამო ვისხედით 1 კვირა ციხეში.რა გინდოდა მასთან? როდიდან ხვდები? ღრიალებს და არ ჩერდება -შენ საერთოდ გაგიჟდი? დედაჩემის დაქალის შვილია და დღეს გავიცანი,მერავიცოდი საერთოდ აქ რო პანიკები ამიწიე და მიყვირი -გაჩუმდი გოცირიძე,ტონს დაუწიე სანამ უარესად გავაფრინე -საიდან გაიგე საერთოდ? უკან არ ვიხევ -ვაჩესგან,რო უთხარი თემქაზე და თან რეზიც ახსენე,იქ ვიყავი და გავიგე..ეგრევე მოვწვი ვისთანაც იყავი..და მაგან მშვენივრად იცის ვის სასტავშიც ხარ,დანახული მაინც ეყოლები.მესამე ღერს მოუკიდა,ნერვიულობისგან -და რა პრობლემაა,მე რა შუაში ვარ თქვენს უაზრო ჩხუბებთან? დამანებე თავი რა -ახლოსაც არ დაგინახავ,თორე გვამთან მოგიწევს ურთიერთობა,მე გაგაფრთხილე -შენ ჩემი ცხოვრება საერთოდ არ გეხება,თავი დამანებე და გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან -მე ყველაფერი მეხება რაც მინდა გოცირიძე და ნუ იოცნებებ იმაზე,რომ გავქრე..ჯერ მაგ შენს რეზის გავაქრობ -ვაიმე გავგიჟდები,მართლა გავგიჟდები..ვერ ვხვდები,მართლა ვერ ვხვდები რა გინდა -ვერ ხვდები ხო? -წარბები აზიდა მაღლა -ვერ ვხვდები ხო ვერა დუმილის შემდეგ.. -მიყვარხარ ანანო -რა? ისტერიკული სიცილი დავიწყე -გაგიმეორო? -არაა არ ღირს,არ ვაპირებ შენს სისულელეების მოსმენას და სახლში წამიყვანე -ყოველთვის ამ სიტყვას არ ვხმარობ და თუ გეუბნები ესეიგი მასეა.. -არ მჯერა შენი,შენნაირი ცხოველისგან ამ სისულელეს ვერ დავიჯერებ.. -შენივე საქციელების და გრძელი ენის ბრალია,როგორც გექცევი ეს კარგად დაიმახსოვრე..მანქანა დაქოქა და სიჩქარეს უმატა.. როგორ შეუძლია ასე უემოციოდ მითხრას ეს სიტყვა,ყველანაირი გრძნობის გარეშე? თვალები ცრემლებით მევსება და თავს ძლივს ვიკავებ,რომ ტირილი არ დავიწყო..როცა სიყვარულს გრძნობ ადამიანის მიმართ,ცდილობ ყველანაირი სითბო და მზრუნველობა აგრძნობინო,თვითონ რას აკეთებდა? ცხოველივით მექცეოდა..სიყვარულს სიტყვებით კი არა ქცევებით უნდა გრძნობდე.. ფიქრებიდან გამოსულმა,მივხვდი რომ ეს ჩემი სახლის გზა არ იყო.. -სად მივდივართ?ვკითხე გაკვირვებულმა -წყნეთში -მშვიდი ხმით მიპასუხა დევდარიანმა -აზრი გეკითხა ჯერ,არ მინდა სახლში წამიყვანე -მე როგორც მენდომება ისე იქნება ყველაფერი,მხოლოდ ჩემ სიახლოვეს იქნები -რატო მივდივართ იქ? -ბავშვები გველოდებიან.. ნახევარ საათში ადგილზე ვიყავით..მანქანიდან გადმოვედი და გოგოებთან მივედი..ყველაფერი მოვუყევი და პირღია მისმენდნენ..თავს ნება მივეცი ჩემს ცრემლებს გზა ეპოვათ,თავი ხელებში ჩავრგე.. -აუ ანო შეიძლება უადგილოა,მაგრამ იქნებ მართლა შეუყვარდი? თქვა ცოდო სახით ლენკამ -კაი რა ლენ,როცა უყვართ ნუთუ ასე ცხოველივით იქცევიან? -ანანო არც შენ ექცევი კარგად და რატო ითხოვ მეტს მისგან? ხმა ამოიღო ნინიმ -ასეთ არააადამიანს როგორ მოვექცე?ჩემი შეცდომები და ჩემი წარსული კარგად გახსოვთ,ყურებამდე რომ ვიყავი შეყვარებული და დაბრმავებული ეგეც იცით,იგივეს არ გავიმეორებ. -ანანო შენ თუ სულ შენი წარსული უნდა ჩარიო ყველაფერში და მაგის მიხედვით არავის არუნდა შეხედო და ენდო,შინაბერა დარჩები -თქვა ნინიმ -ყველა შენი ყოფილისნაირი არარის,თვითონ რო გესიყვარულებოდა იმიტო გიღალატა ხო?დევდარიანი ახლა ეგეთია არიცის გამოხატვა,მაგრამ რავი არ გეუბნები მიახტი თქო,ასეც ნუ იქნები.. აღარაფერი აღარ ვთქვი,რაუნდა მეთქვა? წყალი გადავივლე და ქვემოთ ჩავედით,ბიჭები კარტს თამაშობდნენ..მათთან დავსხედით -აუუ გოგოებო ყავა გვინდა რა-ხმა ამოიღო გიომ,ისე რო კარტებიდან თავი არ ამოუწევია -კი რა გაასწორებს-აყვა ლაშაც -ანო გთხოვ რა მიდი -შეცოდებით მითხრა ლენკამ -კაი ხო ჯანდაბას სამზარეულოში გავედი,ყავას გაკეთება დავიწყე -დარიშხანი არ ჩამიყარო -ირონიით გაჟღენთილი ხმა გაისმა -მცველი არ მჭირდებოდა აქ -ისე ვუპასუხე არც შემიხედავს -თავს ვიზღვევ მაინც გატანს ვაპირებდი,როცა შემომაბრუნა და კედელს მიმაკრო..მისი სახე ძალიან ახლოს იყო ჩემს სახესთან,მის სუნთქვას ვგრძნობდი,როგორ აუდიოდა მკერდი სუნთქვისგან..რა სიმპატიურია ეს დამპალი,თვალებში ვუყურებ და არ დახარო პირველი თვალები,არ დაიწვე ემანდ ანანო გოცირიძე..და მაინც გამარჯვებული ღიმილი მოიმარჯვა დევდარიანმა -რაიყო ვეერც მიყურებ თვალებში ხო? -შემეშვი გოგა -ვაუ ჩემი სახელიც მომესმა -თავი დახარა ღიმილისგან -რაც შეეხება იმ ფაქტს რომ შეგეშვა იოცნებე,ეგ არასდროს არ მოხდება,ჩემი იქნები შენ! თქვა თავის დარწმუნებით დევდარიანმა,ცხვირის წვერზე საჩვენებელი თითი მომარტყა და ადგილს მოწყდა.. ბიჭებს ყავა გავუტანე..საშინელი სიტუაცია ჩამოვარდა და გადავწყვიტე საძინებელში ავსულვიყავი,როცა გაისმა დევდარიანის ტელეფონის ხმა,ნუცამ დაურეკა და მასთან წავიდა..გოგოებმა სწრაფად შემომხედეს,ალბათ რეაქცია აინტერესებდათ,თვალებით ვანიშნე ხო ხედავთ მეთქი..მხრები აიჩეჩეს და თავები დახარეს..იმედგაცრუება ყველაზე საშინელი გრძნობაა,რაც ახლა განვიცადე..დევდარიანის შეცვლას ველოდებოდი ამდენის მერე,მაგრამ უშედეგოდ,აზრი არ ჰქონდა არაფერს.. გვიან დავიძინეთ.. დილით წვიმის ხმამ გამაღვიძა,როგორ ეწვეთებოდა მინას.. ქვემოთ ჩავედი,გოგა მოსული იყო..მათთან დავჯექი და მას ავხედე.. -რას მიყურებ? ღიმილით დამიქნია თავი დევდარიანმა -გული მერევა სწრაფად მომიახლოვდა,მკლავზე მომკიდა ხელი და გარეთ გამიყვანა.. -შენ წესივრად ისწავლი ჩემთან ლაპარაკს ან ძალიან გეტკინება -თავი დამანებე,შემეშვი გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან -ტონიი! -გაამკაცრა ხმა ძალა აღარ მქონდა არც ლაპარაკის აღარც შეკამათების.. -რა გჭირს ტო? როდემდე უნდა მელაპარაკო მასე? -სადამდეც საჭიროდ ჩავთვლი -მივუგდე უხეშად -არ გამოგივა ანანო -და შენ სწორად იქცევი? -კი ყოველთვის -ნუცასთან გაქცევაც სწორი იყო ხო? -ეჭვიანობ -აუ კაი რა -თუ გინდა დავსხდეთ და ნაშის განმარტებას გეტყვი -ხელი მომკიდა -აუ გამიშვი -აბა რა გინდა რა? არც დრო მაქვს და არც სურვილი თავი ვიმართლო ადამიანის წინაშე,რომესაც ჩემი არ სჯერა..-თქვა და სიგარეტს გაუკიდა -ჩემგან რა გინდა,დამანებე თავი,არ მინდა შენთან ყოფნა,არც შენი მოსმენა -მატყუებ გოცირიძე,თვალები სულ სხვა რაღაცას მეუბნებიან,შენ ჩემი იქნები და თუ ვამბობ აუცილებლად შევასრულებ მაგას! -მარტო ეგარის ხო მიზანი? ვის გამწწარებას ცდილობ,ვისთვის გინდა მიზეზი ვიყო? -აფრენ არც იცი რას ლაპარაკობ,ანანო -აზრი არააქვს შენთან ლაპარაკს რა-მობეზრებულად ავიქნიე თავი -მიხვედრილი გოგო მყავს -კმაყოფილი წამოიძახა და მიმიხუტა -გამიშვი გოგა -არააა,არასოდეს ვიდექით ასე ჩახუტებულები..დიდხანს..ზოგჯერ არის შემთხვევა როცა სხვა გზა არგაქვს და გიწევს გააკეთო ის რაც ყველაზე ძაან არ გინდა,არჩევანი ცუდსა და უარესობას შორის.. 5 დიდიხანი ვიყავით ასე ჩახუტებულები..ყველასგან განცალკევებულები..ვეხუტებოდი ძლიერად და ვგრძნობდი მის სურნელს..სიამოვნებისგან თვალებს ვხუჭავდი და უფრო ღრმად ვისუნთქავდი მის არომატს..ჩემი პრინციპები შორს გავაგზავნე და თავს მივეცი უფლება თავი ბედნიერად მეგრძნო მის გვერდით..არასდროს არაფერი არ უნდა ინანო,თუკი იმ მომენტში თავს ბედნიერად გრძნობ..ყველანაირი სიამაყე და სიჯიუტე დავივიწყე და მომენტით ვისარგებლე..თუ არ ცდი რაღაცას,ვერ გაიგებ ღირდა თუ არა..ცოტა არიყოს შემცივდა და ხელი მკლავზე მოვისვი.. -თუ გცივა შევიდეთ -თვითონაც გამისვა ხელი მკლავზე -ჰო შევიდეთ -ერთად ვართ? წარბებაწეული გამომხედა დევდარიანმა -გოგა არა,ეს ერთი ჩახუტება იმას არ ნიშნავს,რომ ერთად ვართ -აუ ანანო როდის უნდა გატყდე? 12 წლის ბავშვივით დაგდევ ამდენი ხანია,რას მაწვალებ ტო,რა გინდა? -ყვირილი დაიწყო -ისევ ყვირი გოგა-დავუბღვირე -ვიცი,რომ შენც გიყვარვარ -დარწმუნებით გამომხედა -არა არ მიყვარხარ არა,შენნაირ ცხოველთან მე ბედნიერი ვერ ვიქნები,მიყვარხარს გაიძახი სრულიად უემოციოდ და როგორც კი შანსი გეძლევა ბო*ებთან გარბიხარ -ვყვირივარ და ხელები მიკანკალებს -რა გინდა დებილივით უნდა ვიღიმოდე რო დაგარწმუნო? რამდენჯერ უნდა გითხრა რო ისინი ბო*ები არიან ანანო ბო *ე ბი - გამაჯანჯღარა და დამიმარცვლა სიტყვა -შემეშვი გოგა მინდა რომ გაქრე ჩემი ცხოვრებიდან -ტონი გააკონტროლე სანამ ჭკუიდან გადავედი და შენ ჩემი იქნები ჩეემი გოცირიძე!-მიღრიალა და სიგარეტს მოუკიდა -მეზიზღები აი ასეთი მეზიზღები დევდარიანო,ცხოველი ხდები,როცა ფეთქდები და ვეღარ იხედები ვინ გიდგას წინ,გული მერევა შენზე - დავუყვირე და ელვის სისრაფით მომიახლოვდა,სიგარეტი მოისროლა,მკლავებზე ორივე ხელით ძლიერ მომიჭირა და თვალებში ჩამხედა სიმწრით.. -კიდევ ერთხელ ანანო,კიდევ ერთხელ მაგ სიტყვებს იხმარ ჩემთან მიმართებაში,ძალიან განანებ გოცირიძე -ხელი უხეშად მიმიშვა და სახლში შევიდა თავი ხელებში ჩავრგე და ცრემლები თავისით ჩამომიგორდა გაფითრებულ ლოყებზე..ყველაფერზე ფიქრი და გადახარშვა მინდოდა,მაგრამ ვერ ვფიქრობდი,თითქოს ტვინის უჯრედები გუბეებით აივსო,ფიქრის საშუალებას,რომ არ გაძლევდა..სახლში შევედი და დივანზე დავჯექი,სანი მომიახლოვდა სერიოზული სახით და ამოილუღლუღა.. -ანო სალაპარაკო გვაქვს -გისმენ სანდრო -ის ნაბი*ვარი რეზი,როგორც კი მოგიახლოვდება და შენთან კონტაქტის დამყარებას ეცდება მაშინვე გვირეკავ რომელიმეს,ჩვენ კი მოვუგვარებთ და ავუხსნით რაღაცეებს მაგრამ იცოდე მაინც -თვალი ჩამიკრა და სიგარეტს მოუკიდა - შანსი არაა რა არ შეეშვება -ირონიით გაისმა დევდარიანის ხმა -შენ ვინ გეკითხება საერთოდ? ან თქვენ თუ მასთან გაქვთ პრობლემები მე რა? -ნაგლურად ვუპასუხე -ენა გოგო -წარბებაწეული გამომხედა გოგამ -იდიოტი -გავიგე -ხოდა უნდა გაგეგო -დავუბღვირე -ჩხუბის დრო არარის რა და ნუ შემე*ით ახლა,მტკივა ისედაც თავი -ჩაიბურტყუნა გიომ კიდევ რამდენიმე დღე გავატარეთ წყნეთში და დადგა თბილისის დროც..როგორც წესი,ისევ გოგას მანქანაში მომიწია ჩაჯდომა,რადგან ერთი გზით მივდიოდით.. -მთელი გზა ეგეთი უჟმური უნდა იყო? -ისე მკითხა გზისთვის არ მოუცილებია თვალი -აუ რაგინდა? -ჩემთან რო იყო -გამომხედა -იოცნებე -არ ვოცნებობ,ვასრულებ -თავი გააქნია და გზას გახედა -ბუნების შეცდომა ხარ იცი? -ისევ ბევრს ლაპარაკობ ანანო -გამკაცრებული ტონით შემოიფარგლა -კაი გამიჩერე აქ,მეთვითონ გავივლი -დაიფიცე აბა -გავლა მიინდა გოგა -კაი ერთად გავივლით მაშინ -თქვა და მანქანა გააჩერა -რას მიყურებ გადმოდი,ხო გინდოდა გავლა ამ ყინვაში აღარაფერი აღარ ვუთხარი მანქანიდან გადმოვედი და გზა განვაგრძე,სახლამდე ხუთი წუთის სავალი იყო..პალტო მეცვა,მაგრამ მაინც ძალიან ციოდა,კურტკა გაიხადა და მე მომაფაარა,თვითონ დარჩა ბორდო ჯემპრის ამარა.. -არიყო საჭირო,მარა მადლობა -ვუთხარი დაბალი ხმით -არგინდა ვილაპარაკოთ? -რაზე გოგა? -ყველაფერზე -ყველაფერში თუ მე და შენც შევდივართ მაშინ არ მინდა -ამ თემას ნუ გაურბიხარ,მაინც დავუბრუნდებით,მაშინ ბოდიში მოიხადე იმ საღამოს როგორც მელაპარაკე -სიამაყით წარმოთქვა ეს სიტყვები და თავი გაისწორა -რომელ საღამოს? -ცოტა დავიბენი -ციხის მერე,ბიჭებისგან ხო გაიგე რაც მოხდა -ხო მერე -ხო და ბოდიში მოიხადე იმ ლაპარაკისთვის,როგორც მელაპარაკე და მისაყვედურე მანქანაში -მასე თუ ვიმსჯელეთ,ძალიან ბევრი ბოდიში გქონია მოსახდელი გოგა - არ ვიხევ უკან -ანუ არ მიხდი ბოდიშს? -გამოცრა -რათქმაუნდა არა მომიახლოვდა და წელზე ისე მომხვია ხელები,ვერ ვინძრეოდი,ძალიან ცოტა მანძილი იყო ჩვენს ტუჩებთან დარჩენილი.. -მაგას არ იზავ -ჩავიჩურჩულე -ვიზავ და კარგად იცი ეგ -კაი ბოდიში გოგა,რომ ტყუილად გისაყვედურე -თვალები დავხარე და ისე წარმოვთქვი -კაი გოგო ხარ -გამიშვი ახლა -მთხოვე -ბოროტულად იღიმის -გოგა გამიშვი ხელი -მთხოვეთქო -გთხოვ გამიშვი ხელი -საწყალი თვალებით ავხედე -ვერა -თქვა და ჩვენს ტუჩებს შორის მანძილი აღარ დატოვა..გარეთ ისე ყინავდა,მაგრამ მისი ტუჩები ისეთი თბილი იყო,სხეულიც გამითბა,ლოყები ამიწითლდა სიცხისგან და სიამოვნებისგან თვალები მიმეხუჭა..მალევე მოვეგე გონს და ხელი ვკარი -ცხოველი ხარ,სრული იდიოტი არსება -ვუყვირე და სადარბაზოში გავუჩინარდი.. ცხელი აბაზანა მივიღე და ლოგინში ჩავწექი..ნუთუ მართლა მაკოცა? დავიწყე უაზრო ფიქრი,შემერია გაბრაზებაც..ახლა თვალებში როგორ უნდა მიყუროს საერთოდ,ნაგავი,იდიოტი..ამდენი როგორ გამიბედა ვერ ვხვდები..თან მეღიმებოდა და მსიამოვნებდა ამის გახსენება..ნუთუ ეს ყველაფერი მომწონდა? ჩემს თავს ბევრი კითხვებით გამოვუტუმბე ტვინი და გოგოებთან დავრეკე..ყველაფერი მოვუყევი და ისიც დააყოლეს,რომ რეზი კაჭარავა დიდი პრობლემა იქნება ჩვენი..ტელეფონი გავთიშე და დავიძინე.. 8;45 ძლივს გავახილე თვალები,აბაზანაში შევედი ხელ-პირი დავიბანე,კბილებიც გავიხეხე,ნიჟარასთან დავდექი და სარკეში ჩავხედე ჩემს თავს..ნუთუ ყველაფერი შენს თავს ხდება ანანო გოცირიძე? დავუსვი ჩემს თავს ეს კითხვა და მომზადება გავაგრძელე..შავ ჯინსზე და თეთრ ყელიან ჯემპრზე შევაჩერე არჩევანი..თმა გავიშალე და ტუჩებზე მოწითალო კონტური წავისვი..პალტო ჩავიცვი და გარეთ გავედი..მანქანით გადავწყვიტე წასვლა უნიში..საცობების გამო ოც წუთში მივედი ლექციებზე,რეზიმ მომაპყრო მზერა და ჩემს გვერდით დაიკავა ადგილი.. -ჰეი,როგორ ხარ? -კარგად რეზი შენ? -კარგად,სად გაქრი იმდღეს ჩემი სახლიდან? -საქმე გამომიჩნდა და -ვცდილობ ლაპარაკს თავი ავარიდო -შენი საქმე შენი სამეგობრო წრე და დევდარიანია? -მაცდურად გამომხედა -კი -მშვენიერია -ბოროტულად გაიღიმა და თავი გაასწორა ლექციები დაგვიმთავრდა და გარეთ გამოვედი,რეზიც უკან გამომყვა..წელზე ხელი მომხვია -რას აკეთებ?- შევცბი ადგილზე მოვლენები ისე სწრაფად განვითარდა,ვერც კი გავიაზრე,როგორ მოგვიახლოვდა დევდარიანი და წიხლქვეშ გაიგდო რეზი.. -გოგა რას აკეთებ გაჩერდი -ყვირილი დავიწყე -შე ახ*არო,დაგინახავ მეორედ ანანოსთან მისულს და გაგაქრობ,წამოიძახა დევდარიანმა და მუშტი უთავაზა სახეში..ბიჭები მოცვივდნენ და სასწრაფოდ გააშველეს..წელში გასწორდა,კურტკა გაისწორა და ტუჩიდან სისხლი მოიწმინდა დევდარიანმა.. -გოგა რას აკეთებ? სულ გააფრინე? -შენ კიდე ლაპარაკობ გოგო? -მხეცი ხარ გოგა,ადამიანების დანდობა არიცი -კიდე დაგინახავ ამ ტიპთან და ადამიანის დანდობას მერე ნახავ შენ..აი მე გაფრთხილებ - ვერ ჩერდება და ყვირის..ასეთი გამწარებული მემგონი პირველად ვნახე დევდარიანი.. მანქანაში ჩავჯექით და გეზი ავიღეთ მისი სახლისკენ..კარი გააღო და სახლში შევედით,პატარა სახლი ჰქონდა,ერთი საძინებლით,ერთი მისაღებით და სამზარეულოთი.. -დაჯექი -ვუთხარი და ბამბა მოვიმარჯვე -აუჰ -სახე მოღუშა,როგორც კი ბამბა მივადე მის გახეთქილ ტუჩს -მოითმინე აბა -გავხედე მკაცრი სახით პატარა ჭრილობა დავუმუშავე და დივანზე დავჯექი.. -ამხელა მასკარადი არ უნდა მოგეწყო -ხმა ამოვიღე დიდი სიჩუმის მერე -სხვა რაღაცას დაგანახებ,თუ კიდე დაგინახავ მის გვერდით -დავიღალე -მე უარესად დავიღალე ანანო -თქვა და ფეხზე წამოდგა -უნდა წავიდე -დარჩი რა -შემომხედა თხოვნით -არ შემიძლია -რა ვერ გასვენებს? მითხარი რატო არ გინდა მენდო? -ძალიან ბევრი მიზეზია მაგისთვის -რა მიზეზი? ის რო შენ მაცხოველებ შენი სიჯიუტის გამო? რატო ხარ ასეთი ამაყი,უადგილოა დამიჯერე -არაფერი არ გამოგვივა გოგა დაიმახსოვრე ეს და დანებდი -მე ყველაფერი გამომდის რაც მინდა,დანებება ჩემი საქმე არარის -არ მინდა მე შენთან ყოფნა,მეშინია ნუთუ ვერ ხვდები? -გატყდი რა -გოგა საკმარისია -თვალებში შემომხედე და მითხარი,რო არ გიყვარვარ -გოგა გამიშვი ხელი -მითხარი მიდი უცბად გაისმა ტელეფონზე ზარი.. -ხო ლაშა -გაისმა დევდარიანის უმკაცრესი ტონი -კაი ახლავე გამოვდივარ დამელოდე -უთხრა და ყურმილი დაკიდა -სად მიდიხარ გოგა? -შეშინებული გავხედე -შენ არ გეხება -ჩემი სახე მის ხელებში მოიქცია და ნაზად მაკოცა ლოყაზე -ისევ მეორდება ხო ხედავ -ჩვენი ლაპარაკი არ დასრულებულა,წავედი და დამელოდე ღამე გვიან დავბრუნდები -თქვა და სახლი დატოვა.. რატო უნდა დავლოდებოდი,რომელი მისი ცოლი მე ვარ,ან სად წავიდა..უამრავი აზრი მიტრიალებდა თავში და არვიცოდი დავლოდებოდი თუ წავსულვიყავი სახლში..დიდიხნის ფიქრის მერე გარეთ გადავწყვიტე გასვლა,მაგრამ გამარჯობა მის სახლში ჩაკეტილი აღმოვჩნდი..კარს გამწარებული ხელები ვურტყი მაგრამ უშედეგოდ,აზრი? იდიოტი,საზიზღარი ისე ჩამკეტა თითქოს ვალდებული ვარ აქ ვიჯდე და მას ველოდო..ხელები გადავიჯვარედინე და ფიქრი დავიწყე რამექნა? ყავა გავიკეთე და ტელევიზორი ჩავრთე ინებ ყურადღება მაინც გადავიტანო მეთქი..მაგრამ სულ მასზე ვფიქრობდი,სად შეიძლება წასულიყო..ფიქრებში ჩამეძინა.. როცა თვალები გავახილე გოგას სახე დავინახე,ვიფიქრე ისევ სიზმარიათქო და ისევ დავხუჭე თვალები,რამდენიმე წამის მერე ისევ ვახელ და მის სახეს ხელი ჩამოვუსვი,რომ დავრწმუნებულვიყავი თვითონ არის მართლა თუ არა.. -რაიყო,მოგენატრე? -არეული ჰქონდა თვალები,დაღლილი იყო და ძლივს აბავდა სიტყვებს -სად იყავი? -ჩშ,დახუჭე თვალები თვალები დავხუჭე და ძლიერ მოვეხვიე,მის ჯემპრს მოვკიდე ძლიერ ხელი,რომ არსად წასულიყო..ჩაგვეძინა ორივეს,ერთმანეთზე გადახვეულები..არვიცოდი სწორად ვიქცეოდი თუ არა,შეიძლება ბოლოს გულნატკენი ისევ მე დვრჩენილვიყავი,მაგრამ ახლა ხო ბედნიერი ვარ? მთავარი ესაა,როცა გყავს ადამიანი,ვისთანაც თავს დაცულად და ბედნიერად გრძნობ..ეს ადამიანი ჩემთვის ზუსტად ის იყო,კარგი თუ ცუდი ამას მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა..თავს ნება მივეცი სამყაროს მოვწყვეტილვიყავი და დავმტკბარვიყავი ამ მომენტით..დიახ,გოგა დევდარიანის გვერდით.. 6 დილით ლენკას ზარმა გამაღვიძა,გოგას გავხედე და გათიშულს ეძინა..თავი ჩემს ყელში ჰქონდა ჩარგული.. -გისმენ ლენ -ხმადაბლა ჩავიჩურჩულე -სად ხარ? გამოდი ბარში -გოგასთან,მოგვიანებით გამოვალ -რაა? რას მიმალავ? ღამე მასთან გაატარე? უამრავი კითხვა მესროლა -ლენ არ შემიძლია ლაპარაკი,მოგვიანებით გნახავ -რაღაცას გეტყვი -რას? -წუხელ ერთი სულიერი მაგრად იცემა და საავადმყოფოში გადაიყვანეს -რა? ვინ? -კაჭარავა,შენი აზრით გოგას ხელი ურევიაა? -უნდა გავთიშო ლენ,მერე გნახავ ტელეფონი გავთიშე და გოგას გავხედე.. -რაიყო რა შეშინებული სახე გაქვს,ეგეთი რა ნახე სიზმარში? -თქვა დევდარიანმა და ჩაიღიმა -მითხარი რო შენ არაფერი გიქნია -ვაშტერდები ერთ წერტილს და ისე ვუსმევ კითხვას -რა ანო? -წუხელ სად იყავი? -ხო გითხარი ეგ შენ არ გეხება -წამოდგა და სიგარეტს მოუკიდა -რეზი შენ სცემე არა? იმ დონემდე რო საავადმყოფოში გადაიყვანეს -ჭორაობა დაიწყო უკვე? -გოგა მიპასუხე,ის ცხოველი შენ იყავი? -ხოო მე ვიყავი მე,მერეე? უარესს იმსახურებდა ეგ ნაბი*ვარი -იღრიალა ბოლო ხმაზე -შენთან ერთად ზრდილობამ არ გაიღვიძა? რას ყვირი? -შევუტიე -ძაან გეტკინა ხო გული მის გამო? საავადმყოფოშიც ხო არ მიაკითხავ?-ირონიულად გამოცრა დევდარიანმა -საკმარისია გოგა,ასე რამ გაგაგიჟა,რამ გაგაცხოველა ამ დონემდე ადამიანი რო მიგყავს -შენმა სიყვარულმა -სიყვარული აღარ მიხსენო,საერთოდ ჩემს სიახლოვეს აღარ დაგინახო,მეზიზღები -კარებთან მივედი -სად მიდიხარ საად? ხოარუნდა მოინახულო შემთხვევით? ის ხო გიყვარს? -შემომაბრუნა და ყვირილი დაიწყო -ხო ზუსატდ მივდივარ -უარესად იცემება ერთ ნაბიჯს თუ შეადგავ მასთან,მე გაფრთხილებ -საჩვენებელი თითი მომიქნია და წარბები აწია -მეზიზღები -ვთქვი და სახლი დავტოვე,გამომყვა მაგრამ მალევე ჩავჯექი ტაქსში და ბარისკენ ავიღე გეზი.. იცით ადამიანს რა კლავს? აუხდენელი ოცნებები,მეტი არაფერი..თუ არ ასრულდა ოცნება,ისე იზრდება,რომ მთელ გულს გიხეთქავს..ვიდექი მის წინ და ვერაფერს ვეღარ ვამბობდი..ჩემს სიჩუმეში იყო ბრაზი,წყენა,გულის ტკივილი..ჩემი დუმილი კი დასასრულს ნიშნავს..იცით რატო? სანამ დუმილს ავირჩევ,ვცდილობ ცრემლიანი თვალებით გავხედო ადამიანს და ვცდილობ მივახვედრო,რომ მტკივა..მე ვიბრძვი,ვცდილობ ურთიერთობის გადარჩენას,მაგრამ ბოლოს როცა ყველა იმედი მეწურება,აზრი აღარ აქვს არც სიტყვებს და აღარც ცრემლებს..მე ვირჩევ დუმილს და მივდივარ,დიახ მივდივარ და აღარააქვს იმას მნიშვნელობა ისინი ინანებენ თუ არა..დევდარიანი ის არის,ვინც უნდა მახსენდებოდეს დრო და დრო,მაგრამ ძალიან მტკივნეულად..დევდარიანი ის არის,ვისზეც უნდა მოვყვე ხოლმე იყო და არა იყორათი..ჩემსა და მის შორს დიდია განსხვავებაა..ნებისმიერ ადამიანს მოაქვს ბედნიერება,ზოგს შენს გვერდით ყოფნით,ზოგს არყოფნით.. მიყვარს ჩემი უბედურება,მარტო არ მტოვებს,სულ ჩემს გვერდითაა..ხანდახან ბედნიერი რომ ვარ,უცებ ვგრძნობ ტკივილის უკმარისობას და უცებ ვეჩვევი სევდას.. გოცირიძე ჩამოყალიბდი ბოლოს და ბოლოს დევდარიანი გიყვარს თუ არა?! ყველა გზა,ფიქრი,გრძნობა,ემოცია მისკენ მიდის..მე მიყვარს..ზუსტად მისი მტკივნეული და გამანადგურებელი სიყვარული მიყვარს..ის ჩემშია..მიყვარს დევდარიანი,რადგან მან შეძლო ის,რისი განცდაც ამდენი წელია მეწადა,მაგრამ ჩვენი სიყვარული სხვადასხვა მიმართულებისაა და ორივემ დრო შეაჩერა,დრო გაყინა იმიტომ,რომ ბევრ რამეზე დავფიქრებულვიყავი ,იმიტომ რომ მეც მესწავლა რაღაც,თუნდაც ის რომ ჩვენი ყოველი ნაბიჯი მოითხოვს მსხვერპლს..ვფიქრობ,რომ აქარის დასასრული,მაგრამ ისევ სიყვარულია ჩემი მხსნელი ამ მდგომარეობისგან.მე მიყვარს ის და მჯერა,რომ მასაც ვუყვარვარ..მეშინია,ძალიან მეშინია მისი ნდობის,არმინდა გული მეტკინოს.. *** ბარში მისულს ლენკა და ნინი შემეგება.. -ანო მოგვიყევი რა ხდება შენსა და დევდარიანს შორის -თქვა ლენკამ მცირედი დუმილის მერე გავხედე გოგოებს,რომლებიც ელოდებოდნენ ჩემგან ამოღებულ ერთ სიტყვას მაინც.. -ანო გიყვარს ხო? -გამომხედა ნინიმ საწყალი თვალებით -მიყვარს -მძიმედ გადავყლაპე ნერწყვი და იატაკს დავაშტერდი გოგოებმა აღარაფერი აღარ მითხრეს,ჩამეხუტნენ და დიდხანს ვიყავით ასე..ჩემმა ცრემლებმა გზა გაიკვალეს,გული დავიმშვიდე და ბედნიერი ვიყავი მათთან,ბედნიერი ვიყავი,იმის წარმოდგენით,რომ ყოველთვის მყავდნენ ესენი და ახლაც ჩემს პრობლემას მისტირიან.. -გოგოებო მადლობა,ყოველთვის ჩემს გვერდით რომ ხართ -ცრემლები მოვიწმინდე და ყავა მოვსვი -ანო რას ამბობ,ჩვენ გვიყვარხარ და ყოველთვის პატივს ვცემთ შენს გადაწყვეტილებას..იმსახურებ დიდ ბედნიერებას -თქვა ნინიმ და მკლავზე ხელი მომისვა კაი წავალ მე სახლში,ხვალამდე გკოცნით..პალტო ავიღე და სახლში წავედი.. -მოხვედი დე? ღიმილით გამომხედა ლიზამ -კი -ლოყაზე ვაკოცე -რაგჭირს? რას გიგავს თვალები? -დედა სალაპარაკო გვაქვს ლიზა დაიძაბა და მთელი სერიოზულობით გამომხედა -საბერძნეთში მინდა გამგზავრება,დეიდასთან -ანანო ხვდები ახლა რას მეუბნები? -კი დედა,დიდიხანი მოვუნდი ფიქრს და ასე გადავწყვიტე -რა ხდება ანანო შენს თავს? -განტვირთვა მინდა ყველაფრისგან დედა -რა გაწუხებს,მომიყევი და მოვაგვაროთ ეს თემა -დედა გითხარი უკვე -ყველაფერი იმ ბიჭის ბრალია ხო? -დე კაი რა,ნუ ლაპარაკობ სისულელეს -არ გაგიშვებ -ნებართვა არც მითხოვია დედა,საქმის კურსში ჩაგაყენე -ნუ მაცინებ რას ქვია? დედაშენი ვარ და უშენოდ სიცოცხლეც არ შემიძლია,მამაშენმა მიგვატოვა და ახლა შენ მტოვებ? აკანკალებული ხმით წამოიძახა ლიზამ და შეკრთა -დედა ცოტახანი მჭირდება ყველაფრისგან დასვენება ნუთუ ვერ ხვდები -კაი ანანო,როგორც გინდა -თქვა და საძინებელში შევიდა 2დღე გავიდა რაც სახლიდანაც არ გავსულვარ,გოგაც არ გამოჩენილა იმის მერე.. გოგოებს ველაპარაკე,რომ გამგზავრებას ვაპირებდი და ბილეთებიც ნაყიდი მქონდა..ბარში ვაპირებდი გასვლას და მათთან დამშვიდობებას..როცა მივედი გოგოები იყვნენ,ცოტახანში მოვიდნენ სანდრო,ვაჩე და გიო..ბევრი ვილაპარაკეთ,დამშვიდობების მომენტში შემოაღო კარი გოგამ და ჩვენსკენ წამოვიდა.. -აქ რა ხდება? რა სცენებია? -გაიკრიჭა დევდარიანი -მისთვის არ გითქვამს? -სერიოზული სახით გამომხედა სანიმ -არა -ვუპასუხე მშრალად -ხმა ამოიღეთ,რა ამბებში ხართ -ოფიციანტს ხელი აუწია და ლუდი შეუკვეთა -ანო საბერძნეთში მიემგზავრება დილით - უთხრა ვაჩემ თვალი გააყოლა ბიჭებს და დიდიხნის დუმილის შემდეგ.. -თქვენ შ*გ ხომ არ გაქვთ? ანერვიულებულად გაიცინა -გვაქვს თუ არ გვაქვს მიფრინავს -გამოსცრა გიომ -რა პაესტკები მომიწყეთ აქ ? -გამომხედა თავი გადავატრიალე.. -შენ გელაპარაკები გოგო -რა გინდა რა? - შევუღრინე -ის მინდა,რო არსად არ გაემგზავრები ნუ მოინდომე ნაადრევი ზაფხულის არდადაგები და მეორე ის რომ ეხლა მე აქ რო არ მოვსულვიყავი,ხმა არცერთი არ ამოიღებდით და ისე წახვიდოდი ხო? ხელი დაარტყა მაგიდას -გოგა დაწყნარდი -ხმა ამოიღო სანდრომ -რა უნდა დავწყნარდე? თქვენ მე გამომა*ლევებთ -შენ ზრდილობაში -გავხედე წარბებაწეულმა -კიდე ლაპარაკობ გოგო? კიდე ენა გაქვს გრძელი? -არავინ არ ხარ,რომ მიპრიკაზო რა გავაკეთო და რა არა -ახლავე განახებ ვინც ვარ -ჩამავლო მკლავში ხელი და გასასვლელთან მიმიყვანა,ვაჩე გამოგვედევნა მაგრამ დევდარიანმა თვალებით ანიშნა დამშვიდდიო,მანქანაში ჩამსვა და ადგილიდან მოწყდა..ყვიროდა გაცოფებული და სიჩქარეს უმატებდა.. -რას აკეთებ გოგა? დავიხოცებით გესმის? -ვყვირი სასოწარკვეთილი -მითხარი რო არსად არ გაემგზავრები,მითხარი თუარადა გავაფრენ -გოგა დაწყნარდი და შეანელე სვლა -მითხარი მეთქი გოგო -ყვირის იმხელა ხმაზე,რომ მანქანა ზანზარებს მგონი -არსად არ წავალ,გააჩერე მანქანა გთხოვ -თავი დავხარე,როცა მანქანა ძლიერ დაამუხრუჭა და მე გამომხედა..ყარდა სიგარეტის და ალკოჰოლის სუნად.. -მსგავს აღარ ავიტან შენგან გასაგებია? -თქვა მშვიდი ხმით -გოგა მაშინებ -რატო გეშინია ჩემი რატო? შენ მხდი ასეთს გესმის? შეეენ -ნუ მიყვირიხარ გოგა,ასე რატო გამოთვერი? -აღარაფერი არ მინდა შენს გარეშე გესმის? არც უშენოდ გათენება არ მინდა ნუთუ ვერ ხვდები? მაგიჟებ ანანო! -შენც -მთელ საბერძნეთს ავაფეთქებდი და მაინც მოგძებნიდი,არ მოგცემ უფლებას ჩემგან წახვიდე..ყოველთვის ჩემს გვერდით იქნები გასაგებია? ჩემი სამყარო ხარ! ჩამჩურჩულა თმა ყურზე გადამიწია და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა.. -მიყვარხარ ანანო და მითხარი,რომ შენც -მითხრა კოცნისშეუწყვეტლად -მეც! -ვუპასუხე და მაგრად მოვხვიე ხელები! 7 წუხელ გოგა ჩემთან დარჩა,ბევრი ვილაპარაკეთ,ფილმებს ვუყურეთ და ბოლოს ერთმანეთზე გადახლართულებს ჩაგვეძინა..დილით სიცივემ გამაღვიძა,თვალები ძლივს გავახილე და გოგა ჩემს გვერდით აღარ იყო,სამზარეულოში გავედი და ბავშვები შემეგებნენ ალეწილი სახეებით.. -ლენ რა ხდება? გავხედე შეშინებული უპასუხოდ მტოვებს,ყველას ხმა ჩაუვარდა თითქოს -სანი რა მოხდა? გადავედი სანდროსთან -რა ყველას ხმა ჩაგივარდათ,მიპასუხეთ..გოგა სადარის? -გთხოვ დაჯექი ანო და თავი ხელში აიყვანე -თქვა ვაჩემ -რა ხდება ბავშვებო ამიხსენით -გოგა აღარ არის -თქვა თავჩაღუნულმა გიომ -რას ქვია აღარ არის? სადარის? -ვყვირი და გოგას ვურეკავ -არ გიპასუხებს ანო,ის მკვდარია -რეზიმ დაცხრილა -გამოსცრა ნინიმ სიცივემ ამიტანა,ყვირილი და საგნების მტვრევა დავიწყე,ვტიროდი ბოლო ხმაზე.. ლოგინიდან წამოვხტი,სულ ოფლიანი და ნამტირალევი -ანო კარგად ხარ? -სახეზე ხელი მომისვა დევდარიანმა და წყლით სავსე ჭიქა მომაწოდა -შენ? -შევხედე და მისი სახის ნაკვთები კარგად,რომ დამენახა სახე ახლოს მივწიე მის სახესთან და ტუჩის კუთხეში ნაზად მივადე ჩემი ტუჩები.. -რაიყო შენს სიზმარში ხო არ მოვკვდი? -გაიცინა -ნუ იცინი,ჩამეხუტე და აღარ გამიშვა -ვთქვი აცრემლიანებულმა და მაგრად მოვხვიე ხელები -არასდროს გაგიშვებ ხელს,ახლა დავიძინოთ გათენებამდე არის დრო.. ჩავეხუტე,ისე ძლიერ მოვხვიე ხელები,ისეთი ბედნიერი ვიყავი რომ ეს მხოლოდ სიზმარი იყო და არა რეალობა..ახლა მივხვდი,რომ მისი დაკარგვა ჩემთვის ყველაზე საშინელი ტრაგედია იქნება.. კვირა 10;25 ვიღვიძებ მის თბილ მკლავებში გახვეულს და მისი სახის ნაკვთებს ვიმახსოვრებ -ძალიან სიმპატიური ვარ ხო -თქვა ისე რომ თვალებიც არ გაუხელია -არააა -კი,გინდა რომ სულ მიყურო -თავის თავზე შეყვარებული გოგა დევდარიანი -მოდი მაკოცე -ჩამავლო წელზე ხელი და მის მკერდს დამახეთქა -რას შვრები გოგა ნუ ცანცარებ -რა გემრიელი გოგო მყავს -თქვა ისე რო კოცნა არ შეუწყვეტავს -დღეს სულ ვიწვეთ რა -თავი ჩემს ყელში ჩარგო და ჩემი სურნელი შეისუნთქა -კაი ახლა ნუ გაგიჟდი -ვუთხარი ღიმილით და ჩემს ტუჩებთან მივიზიდე დიდიხანი ვაგემოვნებდით ერთმანეთს სანამ,ლენკამ არ დაგვირღვია სიჩუმე -აუ არ უპასუხო - ტელეფონი ჰაერში აიქნია და კოცნა გააგრძელა.. -კაი გოგა დამიბრუნე,იქნებ რაუნდა,წავართვი ტელეფონი და ვუპასუხე გოგა წამოდგა ფანჯარა გამოაღო ოდნავ,ცივი ჰაერი შეისუნთქა და სიგარეტს მოუკიდა -გისმენ ლენ -საბერძნეთში როგორი ამინდია? -იორნიულად წამომძახა დაქალმა -მშვენიერი დამპალო -გამეცინა -გამოდით ბარში,თქვენი ოფიციალურობა ავღნიშნოთ -ოფიციალურობა არა -კაი ხო ისე გამოდით რაც არის -1საათში ტელეფონი გავთიშე და გოგასთან მივედი,ზურგის მხრიდან ჩავეხუტე და კოცნებით დავუფარე მთელი ტანი..შემოტრიალდა თვალებში ჩამხედა და შუბლზე მაკოცა.. -მიყვარხარ! -მეც გოგა! -როგორც იქნა,გატყდი ამდენი ხნის მერე -ხელები მაღლა ასწია -ხო მაგრამ მეშინია -რისი? -ოფიციალურობის,იმედგაცრუების და ყველაზე მეტად ტყუილის..ტყუილს ყოველთვის ღალატი მოსდევს.. -ანო კაი რა არვიცი წარსულში რა დონის ნაბი*ვარი გიყვარდა,მაგრამ ყველა ერთნაირი ვერ იქნება -არმინდა ჩემს წარსულზე ლაპარაკი -ხო არც მე -გამოსცრა დევდარიანმა და მეორე ღერს მოუკიდა.. -მე არაფერი ვიცი შენს წარსულზე გოგა -არც არის საჭირო ანო,ჩვენ აწმყო და მომავალი გვაერთიანებს ჩემო პატარა! ჩავეხუტე..ისე ძლიერ მოვხვიე ხელები,თითქოს დიდიხნის უნახავი მყავდა და მენატრებოდა..მენატრებოდა,როცა ახლოს იყო მაშინაც კი..საყვარელი ადამიანის ჩახუტება,საუკეთესო დამამშვიდებელია,რაც კი ოდესმე მოუგონიათ..ჩახუტება ყველანაირ დეპრესიას და სტრესს ხსნის! იგი სიმშვიდის შეგრძნებას გვანიჭებს..ალბათ ყოველთვის ყველაზე ტკბილად მაინც ურთიერთობის დასაწყისი გვემახსოვრება,ყოველთვის ყურებამდე გვეღიმება,როცა მახსენდება მასთან პირველი ჩახუტება,კოცნა,პირველი მიყვარხარ..არ არსებობს ამაზე ძვირფასი მოგონებები და კიდევ ერთს მივხვდი ,რომ ეს ცხოვრება მარტო მოგონებებია! მისი ჩახუტება ჩემთვის სულზე კოცნაა..ვერანაირი კავშირი ვერ შეცვლის ჩახუტებას,გულში ჩაკვრას,მოფერებას..ჩახუტება,ეს უხმო კივილია,გაუმხელელი გრძნობების,მონატრების,ემოციების..ჩახუტებისას საოცარი ძალა,ენერგია,ნუგეში და სითბო ერთიანად მოდის და ერთმანეთში ირევა..მისი ჩახუტება,ეს გრძნობების ყველაზე ძლიერი გამხელაა და სიყვარულის აღიარება!! -გოგა აბაზანას მივიღებ და წავიდეთ,ბავშვები გველოდებიან,მიდი თუ გინდა მეორე საძინებელში შეგიძლია მიიღო შხაპი -კაი დიდხანს არ მალოდინო -თქვა და ნელა შემახო ტუჩები ნახევარ საათში აბაზანიდან გამოვედი,პირსახოცი უნდა მომეხნსა,როცა ბატონი გოგა დივანზე მჯდომი მიყურებდა,უფრო მოვიჭირე პირსახოცი და კედელს მივეყუდე -არვიცოდი აქ თუ იყავი,მალე მიგიღია შხაპი -სველი თმით უფრო ლამაზი ხარ -ოჰ მადლობა -ოდნავ გავწითლდი მომიახლოვდა,ყელში მაკოცა და კარებთან მივიდა -ჩაიცვი და გავიდეთ მესიამოვნა მისგან ეს საქციელი,რომ თავს უფლება არ მისცა,ნაადრევი ნაბიჯი გადაედგა.. ჩავიცვი და გარეთ გავედით.. ბართან რეზი შეგხვდა მოტეხილი ხელით და გახეთქილი წარბით.. -ვაუ უკვე მოგილოცოთ? აგვათვალიერა კაჭარავამ და ირონიით წარმოსთქვა სიტყვები გოგას ავხედე,რომელიც ძლივს იკავებდა თავს და მუშტები ჰქონდა შეკრული -გოგა გთხოვ შევიდეთ ბარში -ჩავჩურჩულე და ხელით გამოვქაჩე,რომ წამოსულიყო -ანანოს უთხარი მადლობა,რომ კიდე ცოცხალი ხარ შე ახ*არო -მიაძახა გოგამ და ბარში შემიყვანა..ბავშვები ვნახეთ,ლუდები დავლიეთ,ბევრი ვილაპარაკეთ,ვიცინეთ..სახე შემეცვალა,როცა გოგას ტელეფონზე დაურეკეს და ეკრანზე ნუცა ამოხტა.. -რატო გირეკავს? -ავხედე გაცოფებული -გავიგოთ -"გისმენ ნუცა" "კი" "ისევ?" "ახლავე მოვალ" -სად წახვალ? ან რა მოკლე-მოკლე პასუხები იყო გოგა? უამრავი კითხვა მივაყარე -ანო მოგვიანებით დაგირეკავ,ჭკუით იყავი,მიყვარხარ -შუბლზე მაკოცა და ფეხზე წამოდგა -სანდრო გვიანია და სახლამდე მიიყვან რა -გოგა რა ხდება მეტყვი? წამოვდექი ფეხზე და გაოცებული ვუყურებ -ისევ ის თემაა? -წამოიძახა ვაჩემ -ხო -თქვა და ბარიდან აორთქლდა -რა თემა? რა ხდება ამიხსნით ვინმე? -თვითონ გეტყვის მერე -მითხრა გიომ და ღრმა ნაფაზს დაარტყა -და ნუცა თუ მაგისი ნაშა იყო უნდა წამომხტარიყო და გაქცეულიყო? -თქვა გაბრაზებულმა ლენკამ -არ მესმის ამ ბიჭების -მოისმა ნინის ხმაც -დაწყნარდებით ახლა? -დაიყვირა სანიმ და თვალებით ანიშნა გაჩუმდითო ფეხზე წამოვდექი და გამოსვლა დავაპირე -ანო საით? დამელოდე -გამომყვა სანის ხმა -სახლში -წაგიყვან -აუ სანდრო გთხოვ,მარტო მინდა ყოფნა -გვიანია ანო -ვიცი,მაგრამ არაფერი არ მომივა და არ გამომყვე გთხოვ ვუთხარი და გარეთ გამოვედი..გავუყევი წვიმიან გზას..ვაანალიზებ,რომ მარტო ვარ და წასასვლელი არსად მაქვს,არც მეგობართან და არც ვინმე უცნობ ადამიანთან,საკუთარ თავს ვუმეგობრდები..როცა მტკივა და ვერავის ტკივილში ვეღარ ვიმალები,ვერც ბედნიერებისგან მბრწყინავ და ვერც უბედურებისგან გაყინულ ადამიანს შევეკედლები..საკუთარ ტკივილში ვიმალები,ცრემლებამდე მისულს კივილი მინდება და ვერცერთ ადამიანს ვერ გავაგონებ ჩემს ხმას..ვერც წინ ვდგავ ნაბიჯს და ვერც უკან,ვიყინები..ვდგავარ და ვფიქრობ,ნეტავ რა უნდა ვქნა? არც პასუხს შემოგაშველებს ვინმე და არც უპასუხოდ გაგიღიმებენ,სამწუხაროდ ასეთია ცხოვრება..დაუნდობელია...როგორი ცარიელი ვარ ახლა და როგორ გადამარჩენდა მისი ერთი ჩახუტება.. სახლში გვიან დავბრუნდი..ცხელი აბაზანა მივიღე და მივითიშე.. 3:15 ღრმა ძილიდან ძლიერმა ბრახუნმა გამომიყვანა,ფეხზე ავდექი,ხალათი მოვიცვი და კარი გავაღე,გოგა იყო.. -გირეკავდი,მაგრამ არ მიპასუხე,უამრავი შეტყობინება დაგიტოვე და არცერთი გახსენი -ხო არ გამიგია -ვიცრუე -კაი რა,შემომიშვებ? -შემოდი -ვუთხარი და კარი დავხურე კოცნას აპირებდა,როცა თავი გავატრიალე და კედელს მივეყუდე,ხელები გადავიჯვარედინე და თვალებში შევხედე.. -ვილაპარაკოთ? მკითხა თბილი ხმით -და რაზე? -დღევანდელზე -არ მაინტერესებს -მკაცრად ვუპასუხე -ხო გაინტერესებდა -კი მაინტერესებდა იქამდე სანამ ბარიდან არ წახვედი და არ დამტოვე -რო გითხარი,რო სანდრო წაგიყვანდა სახლში რატო არ მომისმინე? -თემას ცვლი? -არაფერს არ ვცვლი,გეკითხები გვიან მარტო რატო დადიხარ? -მასე მინდოდა -მეორედ მაგას აღარ იზავ,თორე ვიჩხუბებთ -ხო შენ გაიქეცი შენს ნაშებთან და მე ბიჭებმა მიმიყვანონ სახლში,ოქეეეი -ანანო ტონი -გთხოვ წადი -არ წავალ,უნდა ვილაპარაკოთ -არ მინდა შენთან ლაპარაკი გოგა -არ მიკითხავს გინდა თუ არა -არაფერი არ გამოგვივა,არ ვაპირებ მე ასეთი საქციელები ვითმინო,ჩემს თვალწინ რომ გირეკავენ ბო*ები და გარბიხარ,მე ისე მტოვებ თითქოს არაფერი -ანანო დახმარება დასჭირდა,პერედოზი ჰქონდა და უნდა წავსულვიყავი -კაი,რამდენი დახმარება დასჭირდება,დაგირეკოს და გაიქეცი -ისევ სისულელეებს როშავ რა -ხელი აიქნია და სიგარეტს მოუკიდა -ხო ყოველთვის შენ ხარ მართალი გოგა -აუ წავედი და ცოტა აზრზე მოდი რა -აი ისევ მიდიხარ და ახსნას გაურბიხარ -არა ანანო არაფერს არ გავურბივარ,მარტო დარჩი და დაფიქრდი რანაირად იქცევი -აა მე ვიქცევი კიდე ცუდად? -ყვირილი დავიწყე -ნუ ყვირიხარ გოგო,ხვალე ვილაპარაკოთ როცა დაწყნარდები -კაი წადი და აღარ დამენახო კარი მივურახუნე და ავქვითინდი..ადამიანებს რატომ ჰგონიათ,რომ ცუდად ყოფნის დროს აუცილებლად მარტო უნდა დაგვტოვონ,რადგან უკეთ გავხდეთ? იქნებ მასთან ლაპარაკი მშველის? იქნებ ზუსტად ისაა ჩემი გადარჩენა?! ჯანდაბამდე გზა გქონია გოგა დევდარიანო! 8 გოგას წასვლის მერე ვერ მოვისვენე,ძილის სურვილიც გამიქრა..დილით ადრე ავდექი,აბაზანა მივიღე და ბარში გავედი..არავინ არ დამხვდა,ყავა შევუკვეთე კრუასანთან ერთად და გოგოებთან დავრეკე.. -ხო ანო -ბარში ვარ და არ გამოხვალთ? -კიიიი მოვდივართ უკვე გავთიშე და მეორე ფინჯანი ყავა შევუკვეთე,სიგარეტს მოვუკიდე,თითები მითრთოდა თავს ძალიან უსიამოვნოდ ვგრძნობდი..გოგოები ბიჭებთან ერთად მოვიდნენ,გოგა გაბრაზებული სახით მომიახლოვდა,სიგარეტი ამაცალა და თვითონ გააგრძელა ნაფაზების დარტყმას. -რასაკეთებ? ავხედე გაბრაზებული -აღარ მოწევ -ესეც შენ გკითხო -ჩავიბურტყუნე -გავიგე ანანო და კი მე უნდა მკითხო თავი არ მქონდა ჩხუბის და გავჩუმდი..ლენკამ თვალები აათამაშა რა ხდებაო,თავი გავუქნიე არაფერითქო..არ მინდოდა ბიჭებთან რამე მომეყოლა,შეიძლება გოგას ნათქვამიც ჰქონდა. -სადმე არ დავგაზოთ ხალხო? მომბეზრდა თბილისში ყოფნა -ხმა ამოიღო სანიმ -მოიცა შეჩ*მა რა -ხელი აიქნია გიომ -ანანო სალაპარაკო გვაქვს -ვეღარ მოითმინა დევდარიანმა -კაი -ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი -ცოტახნით დაგემშვიდობებით -ხელი აუწია ბიჭებს გოგამ და ბარიდან გავედით -ჩაჯექი მანქანაში -სად მივდივართ? -ჩაჯექი რა ნახევარი საათი არცერთს ამოგვიღია ხმა.. -აუ ანანო მართლა ძაან დავიღალე და თუ ეგეთი სახით უნდა იჯდე შეგიძლია წახვიდე -რა? -ვერ გავიაზრე რა თქვა,მართლა გავოცდი -გავიმეორო? -არარის საჭირო -ხოდა მშვენიერი,იქნებ ვილაპარაკოთ? -რაზე გოგა? -ჩვენზე რა,თუ აპირებ კიდე ნუცას გამო ყვირილს და წივილს ძაან გთხოვ არგინდა -დღეს ვერხარ ეტყობა და გამიჩერე მანქანა გადავალ -არსად არ გადახვალ სანამ არ ვილაპარაკებთ -რა გჭირს გოგა? -არაფერი ანანო,დავიღალე სულ ჩხუბით -კაი შენ წადი მიდი როცა მოგინდება და როცა დახმარება დასჭირდება შენს ნაშას მე მადლობას გეტყვი და დაგელოდები,მერე მოიყვანე და ბარემ გამაცანი -ნუ სულელობ და თავიდან ნუ იწყებ,გითხარი რო უკანასკნელი იყო და დამთავრდა ეს თემა -ნუ მიყვირიხარ რა -ნუ მიმიყვან იქამდე რო გიყვირო -სად მივდივართ? -გიტაცებ -ჰა? -გავხედე სერიოზულ დევდარიანს -ჰო რა -სად მივდივართ გოგა? -მოითმინე გზაში ჩამეძინა,მომენტებში თვალებს ვახელდი და ისევ ვაგრძელებდი ძილს,წვიმიანი ამინდი იყო და საშინლად ციოდა.. -მოვედით გაიღვიძე -ხელი სახეზე მომისვა და ყელში დამიტოვა თბილი კოცნა მანქანიდან გადმოვედი და ჩემს წინ გაიშალა მთელი სილამაზე,ირგვლივ ისეთი ლამაზი იყო ყველაფერი ერთი სახლი იდგა უამრავ ხეებს შუა,მიყრუებული მაგრამ ამავდროულად სასიამოვნო გარემოთი აღსავსე.. -გოგა სადვართ? ღიმილს ვერ ვფარავდი,ისეთი კმაყოფილი ვიყავი -მთელი ბავშვობა აქ მაქვს გატარებული,წამოდი -ხელი მომკიდა და შიგნით შემიყვანა ვგრძნობდი,რომ მას აწუხებდა რაღაც გულის სიღრმეში,მაინცდამაინც ბედნიერი არ იყო აქ ყოფნით..სახლი თბილი იყო,პატარა და მყუდრო ერთი საძინებლით.. -გამომართვი ცხელი კაკაო -მზრუნველი გოგა -ღიმილით გავხედე -ანო არმინდა ერთმანეთს რამეს ვუმალავდეთ,არმინდა ჩვენს ურთიერთობაში ტყუილი ლიდერობდეს..ამ სახლში ამდენი წლის მერე შენ მოგიყვანე,რადგან ჩემი მომავალი შენხარ.. ხელი ხელზე მომკიდა და დიდი დუმილის შემდეგ მოყოლა დაიწყო.. -მამაჩემი ცუდი ადამიანი იყო,როცა სვავდა ცუდი ხასიათის იყო და დედას ყოველთვის ეჩხუბებოდა,მე ვერეოდი ვიცავდი დედაჩემს და მერე მე მხვდებოდა ან მისი ხელი ან მისი ნასროლი დანა..როცა სკოლიდან მოვედი,ჩვენს სახლის ირგვლივ სასწრაფო და საპატრულო იდგა,ვხვდებოდი უკვე რა შეიძლებოდა მომხდარიყო..დედაჩემი მკვდარი დამხვდა,იმ ნაძირალამ მოკლა და ციხეში დალპა..ობოლი გავიზარდე გესმის? დედის სითბო მაკლდა ძილის წინ,მამის დარიგება მაკლდა..ბიძაჩემმა გამზარდა,როგორც შეძლო ისე..მეც ცუდი ადამიანი გავიზარდე ანო,მაგრამ არც ისე ცუდი,რომ სიყვარული არ შემეძლოს..ცუდმა ცხოვრებამ შემცვალა და გამაბოროტა ასე გესმის ახლა? ახლა კი შენ და შენმა სიყვარულმა შემცვალეთ.. შოკირებული ვუსმენდი და ვერ ვიჯერებდი,რომ გოგა დევდარიანს ასეთი წარსული შეიძლება ჰქონოდა.. -ყველაზე ძლიერი ადამიანი ხარ,ვინც კი ოდესმე შემხვედრია გოგა -ვუთხარი და ხელები მოვხვიე, კისერში ვაკოცე..თუ არ გსიამოვნებს აქ ყოფნა შეგვიძლია წავიდეთ -ჩავჩურჩულე -არა დღეს გვიანია და დავრჩეთ -წამოდგა ისევ სერიოზული დევდარიანი -კარგი მაკარონი გავაკეთეთ,სალათა დავჭერით და გემრიელად მივირთვით..დივანზე დავსხედით კინო ჩავრთეთ,ბევრი ვილაპარაკეთ ჩვენი წარსულის შესახებ,არ გვინდოდა არაფრის დამალვა ერთმანეთისგან..ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩამხედა -არასდროს გატკენ გულს და შეგიძლია მენდო -მითხრა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა,დიდხანს დავაგემოვნეთ ერთმანეთი,ჯემპრი გადაიძრო და უფრო მიმიზიდა მასთან,ტალღებივით ვგრძნობდი მის თბილ კოცნას ყელში,როგორ დაატარებდა მკერდზე და მუცელზე,შარვლის გახდას აპირებდა,როცა გავაჩერე და თვალებში ჩავხედე -გოგა არმინდა ნაადრევი ნაბიჯის გადადგმა -როგორც გინდა -მიყვარხარ! -მეც -მითხრა და ჩამეხუტა,თმებზე მეფერებოდა..მალევე მივითიშეთ..დილით გოგას ტელეფონმა გამოსცა ხმები.. -ვინარის? -ვკითხე თვალგაუხელად -ლაშა -რახდება? -მისკენ ვიცვალე მხარი და თვალებში ჩავხედე -არაფერი საქმე აქვს,უნდა წავიდეთ -თქვა და ჩაცმა დაიწყო -გოგა რა საქმე? -ანო არაფერი რა ჩაიცვი და გავიდეთ-მითხრა და დატოვა საძინებელი ჩავიცვი მალევე და გარეთ გავედით,მანქანაში ჩავსხედით და გეზი ავიღეთ თბილისისკენ.. -გოგა ხო შევთანხმდით,რომ ერთმანეთს არაფერს არ დავუმალავდით? -შევხედე მოღუშული სახით -აუ ანო ეხლა ნუ დაიწყებ რა გთხოვ -ხელი მოიქნია მობეზრებულად -არაფერს არ ვიწყებ,უბრალოდ არ მინდა ციხეებში ან საავადმყოფოებში გაკითხავდე -არაფერი არ მოხდება -ისე მითხრა,რომ გზისთვისაც არ მოუშორებია თვალი -ცვალეებადი ადამიანი ხარ,ხან თბილი ხარ,ხან უცბად ისეთი უხეში და ცივი ხდები.. -ხო ასეთივარ ძალიან მწყინდა და გულზე მხვდებოდა მისი ასეთი საქციელები,მაგრამ ეს ხომ გოგაა.. საათნახევარში მივედით ძლივს.. -გოგა ბარში დამტოვე მე -არა სახლში მიდიხარ -როდემდე უნდა გაგრძელდეს ასე? -როგორ ასე? -შენი წესები -იქამდე სანამ ცოცხალი ვარ,გვიანია და სახლში ახვალ -კაი გააჩერე,წავედი -კოცნა? ლოყა ლოყაზე მივადე ნაწყენი და მანქანიდან გადავედი,იქამდე იდგა სანამ სადარბაზოს არ მივეფარე..სახლში მივედი,აბაზანა მივიღე და გოგოებთან დავრეკე.. -ლენ ლაშას არც შენთვის უთქვამს რამე? -არა ანო,ეგეთ თემებზე საერთოდ არ მელაპარაკება -აუ არვიიცი რა,ეს რა სიყვარულია თუ სულ შიშით უნდა ვიყო რა -დაწყნარდი,გოგა ისეთია არაფერი მოუვა -ვითომ დამამშვიდა ნინიმ -კაი ვთიშავ რა გნახავთ ხვალე.. გოგასთან ვცდილობდი 2-3 საათი დაკავშირებას მაგრამ ამაოდ..მრავალი ცდის მერე,კარზე კაკუნი გაისმა..მალევე მივვარდი და კარი გავაღე.. -შემომიშვებ? -გაისმა მისი ბოხი ბარიტონი -შემოდი -კარი დავხურე და მისკენ წავედი -ძალიან ვნერვიულობდი -ჩავიჩურჩულე და ჩახუტება ვცადე,როცა სახე მოეღუშა -რაგჭირს? -არაფერი ანო -გვერდზე ხელი მოისვა -მანახე რაგჭირს გოგა -აპანიკებული ჯემპრი ავუწიე და რათქმაუნდა ჭრილობა,სხვა რა -ეს რაარის? -ვუყვირე -ანო გთხოვ დღეს არაფერი მკითხო -წამოდი უნდა დაგიმუშავო.. ჭრილობა დავუმუშავე,თვალი არ მოუშორებია ჩემთვის,მიყურებდა თბილი ღიმილით და თითებს დაატარებდა ჩემს სახეზე.. -მაცადე -გეყოფა რა -ვსიო მოვრჩი მაგრამ ექიმს ვანახოთ რა მაინც -დაიკიდე ექიმი რა -მე არაფერს არ ვიკიდებ რაც შენ გეხება და თუ დაკიდება დავიწყე,მაშინ შენთან აღარ ვიქნები -ვუთხარი თითის ქნევით და ყავა დავასხი.. -და ეგ არასოდეს არ მოხდება,ჩამავლო ხელი და მუხლებზე დამისვა,ხელები მოვხვიე და ტუჩებში ვაკოცე.. -მიყვარხარ ანო! -მეც! დიდხანს ვიყავით ასე ჩახუტებულები,მის ყელში მქონდა თავი ჩარგული და ვისუნთქავდი მის გემრიელ არომატს.. -ანანო -ჰა? -ისეთი გაბრუებული ვიყავი,წკმუტუნით ამოვიღე ხმა -ცოლად გამომყვები? 9 და პასუხი რომელმაც მთელი ჩემი ცხოვრება შეცვალა.. -კი! -მიყვარხარ! -მეც მიყვარხარ გოგა! -აბა როდის ვიხდით ქორწილს? -გამომხედა ღიმილით -როცა გინდა -ვუთხარი და მის ტუჩებს ვწვდი -ერთ კვირაში? -ასე მალე? -გავხედე გაკვირვებული -ხო რა -კაი,მაგრამ არმინდა დიდი ქორწილი რა მხოლოდ სამეგობრო წრე -შევხედე საცოდავი თვალებით -როგორიც შენ გინდა ისეთი იყოს 1კვირის შემდეგ.. -ანო რა ლამაზიხარ -გამომხედა ლენკამ -შოკი ხარ შოკი -მითხრა ნინიმ და ჩამეხუტა -აუ გოგოებო არ მჯერა ნუთუ გოგა დევდარიანის ცოლი ვხდები -ხელები მაღლა ავწიე -გახსოვს ის დღე,რომ მეუბნებოდი მსოფლიოში ბიჭები რომ ამოწყდნენ გოგას არ გახედავდი -მითხრა ლენკამ და თვალი ჩამიკრა -ვაიმეეე კიიიი და ერთს მივხვდი,რომ ცხოვრება მთელი სიურპრიზებითაა სავსე -კაი წავედით ქვემოთ გველოდებიან ბიჭები ქორწილები არასდროს მიზიდავდა და არც მინდოდა ჩემი ქორწილი,მხოლოდ სამეგობრო წრე ვიყავით,მყუდრო რესტორანში მოვთავსდით.. -ჩემი ხარ! -ჩამჩურჩულა გოგამ -დიახ,მხოლოდ შენი! -ვიცეკვოთ? -ხელი გამომიწოდა ხელი გავუწოდე და საცეკვაოდ დარბაზში გავედით,ხელები მოვხვიე და თვალებში ჩავხედე.. -ჩემი ცოლი -ჩაიღიმა -ჩემი ქმარი ცეკვის დროს სანდრო მოგვიახლოვდა და გოგას რაღაც ჩასჩურჩულა,ისე რომ ვერ გავარჩიე მისი სიტყვები..გოგას სახე შეეცვალა და ადგილზე დამაბრუნა -ანო ცოტახნით გავალთ შენ აქ იყავი კარგი? შუბლზე მაკოცა და გარეთ გავიდა -ნეტა რა ხდება? -გავხედე გოგოებს -ნუ გეშინია,მალე დაბრუნდებიან -ხო მარა ყველა გარეთ რატო გავიდა? ამდროს გასროლის ხმა გაისმა და გავვარდით გარეთ.. -არაააა! -იღრიალა დევდარიანმა და სისხლითდაცლილი ლაშა მიიხუტა ხმები გავარდა,როგორ გადაეფარა ლაშა გოგას და ტყვია მას მოხვდა,ეს ყოფილა ძმაკაცი,ნუთუ გარდაიცვალა? არ წყდეოდა ხალხის ხმა,ისე რომ ბუნდოვნად ჩამესმოდა ყველაფერი ყურში,ცრემლები გამიქვავდა და გამწარებულ გოგას გავხედე,რომლის მთელი თეთრი საროჩკა სისხლით იყო დასვრილი..გოგას მივუახლოვდი,დასაწყნარებლად -არავინ მომიახლოვდეს -იღრიალა -ანო არ გინდა -მომკიდა სანიმ ხელი -სანდრო რა მოხდა? ვკითხე ტირილით -ის ნაბი*ვარი რეზი იყო,გოგასთვის უნდა ესროლა ლაშა რო გადაეფარა და მას მოხვდა ტყვია -აკანკალებული და გაფითრებული ძლივს მითხრა ეს რამდენიმე სიტყვა სანიმ სასწრაფო მოვიდა,ისე სწრაფად განვითარდა მოვლენები,თითქოს ვგიჟდებოდი და ვერ ვიაზრებდი ვერაფერს,საავადმყოფოში მოვხვდით..ისმოდა გოგას გამწარებული ხმა -ძმაკაცი,ძმა გადამირჩინეთ ხალხო თავი ხელებში ჩარგო და კედელთან ჩაიკუზა.. -დავბრიდავ იმ ახ*არს,არ დავტოვებ ცოცხალს -იმეორებდა რამდენჯერმე ამ სიტყვებს მივუახლოვდი და მასთან დავჯექი.. -გოგა -ხელი მკლავზე დავადე -ანო ხვდები რა ხდება? ლაშა კვდება გესმის? -გოგა ადვილი არარის მაგრამ შეეცადე თავი ხელში აიყვანო გთხოვ,ლაშას არაფერი მოუვა -შევეცადე დამეწყნარებინა მისი სახე ხელებში მოვიქციე და ცრემლებს ვუწმინდავდი.. -ანო ჩუ გთხოვ,არაფერი არ მითხრა -ჯობია ცოტახანი მარტო დარჩეს -ხელი მომკიდა ვაჩემ და გვერძე გამიყვანა.. -ანანო სახლში წაიყვანეთ ბიჭებო -ამოილუღლუღა გოგამ ისე რომ თავიც არ აუწევია -არსად არ წავალ -ბიჭებო რაც გითხარით გააკეთეთ -ანო გთხოვ ისედაც გამწარებულია,გვიანია და ყველაფერს შეგატყობინებთ,გოგოები შენთან დარჩებიან -თხოვნით გამომხედა გიომ თავი დავუქნიე,გოგასთან მივედი,ჩავეხუტე და ჩავჩურჩულე -ყველაფერი კარგად იქნება გოგა,იცოცხლებს ის.. ხმა არ გამცა,ასეთი განადგურებული გოგა არავის ახსოვს,მითუმეტეს ნამტირალევი..ლაშა ძმასავით იყო,ერთად გაიზარდნენ და ბევრს ნიშნავდა ის მისთვის.. -ანო -ხო -თუ ჩემს გამო მოკვდება,ვერ ვიცოცხლებ ჯერ იმ ახ*არს მოვკლავ -გოგა ნუ ფიქრობ მასე გთხოვ,მის ადგილას შენც მასე მოიქცეოდი და მოეფარებოდი,რომ გადაგერჩინა -წადი სახლში -მიყვარხარ -ლოყაზე ვაკოცე და გიომ მიგვაცილა მანქანით.. 3:25 -ანო ცოტა დაიძინე გთხოვ -ნამტირალევი გამომხედა ლენკამ -ლენ ვიცი,რომ ლაშა ძალიან გიყვარდა -ძლიერ მოვხვიე დაქალს ხელები და ავქვითინდი -ჩშშ გოგოებო,ყველაფერი კარგად იქნება და იცოცხლებს ის -თქვა ნინიმ ოპტიმისტურად -სანდროს მაინც დავურეკავ,გოგა არ მპასუხობს -სანდროს დავურეკე და როგორც იქნა მიპასუხა -სანდრო რახდება? რა ისმის ლაშაზე? -კომაშია ანო,ექიმები იმედებს ვერ იძლევიან,დაისვენეთ თქვენ - მითხრა და გათიშა.. ტელეფონი გამივარდა ხელიდან და გაშტერებული გოგოებს გავხედე,იმდენად მალე განვითარდა ჩემთვის მოვლენები,სტრესში ჩავვარდი და ვეღარფერს ხარშავდა ჩემი ტვინი.. -ანანო რა ხდება? -ხელი მომკიდა ნინიმ -კომაშია,იმედებს არ იძლევიან ექიმები -ჩემი ლაშა -თავი ხელებში ჩარგო და ტირილი დაიწყო ლენკამ 4:05 ჩემი ქორწილის დღე,თითქოს ყველაზე ბედნიერი დღე,მაგრამ სისხლით მოსვრილი და გაუბედურებული..თეთრი კაბა გავიხადე და აბაზანა მივიღე..ცრემლებმა თავისით გაიკვალეს გზა.. ტკივილი,ცხოვრებისგან სილის გაწვნაა..ხანდახან მაინც,ისე თუ არ შემოგცხო ცხოვრებამ,რომ დაგაბზრიალოს და სხვა მხარეს რადიკალურად შეგატრიალოს,შანსი იმისა რომ პიროვნებად შედგები,ნულოვანია..საბოლოოდ თუ სინათლისკენ ვერ დადექი პირით და მიწაში ჩამხობილი დარჩი მაშინ რა ხდება?!მუშტებს გირტყავენ გულის ფიცარზე და სიცოცხლისთვის მუდმივი ბრძოლაა საჭირო..ტკივილი,რომელსაც არცერთი წამალი არ შველის..ტკივილი რასაც ახლა გოგა გრძნობს და არ ასვენებს,მე ეს უფრო მკლავს..გვტანჯავს არა გარეგნულად არამედ შინაგანად,შეიძლება ამ ტკივილმა სიცოცხლის ბოლომდე გვსდიოს,ანდაც ჩაცხრეს ან რაღაც მიზეზის გამო უფრო გაღვივდეს..იმედი?! იმედი გადარჩენის,იმედი რისიც გწამს,რაც ძალიან გინდა,მაგრამ მაინც კვდება,ცხოვრებაში ხომ არაფერი არ არის უსასრულო?!გული ძალიან ცუდს მიგრძნობდა,მაგრამ არ ვაძლევდი თავს უფლებას ცუდი მეფიქრა... ფიქრებიდან ნინის კაკუნის ხმამ გამომიყვანა.. -ანო კარგად ხარ? -კი ნინ აბაზანიდან გამოვედი,კარადა გამოვაღე..შარვალი და ჯემპრი გამოვიღე,დავიწყე ჩაცმა -ანო რასაკეთებ? -ნინ არ შემიძლია უნდა წავიდე და გოგასთან ვიყო -კაი რა მაგაზე უარესად გაააფრენს ახლა ამ დროს რო წახვიდე -არ გააფრენს შენ წაგვიყვან სწრაფად მოვემზადე,გათენება დაიწყო..გოგას სახლში შევიარე და გამოსაცვლელი ავუღე,ჩემი ჩალაგებული ბარგიც მის სახლში დავტოვე..მალევე მივედით საავადმყოფოში -აქ რასაკეთებ ანო? -ძლივს ამოიღო ხმა გოგამ,განადგურებული სახით შემომხედა -გოგა გთხოვ რა მომეცი უფლება შენს გვერდით ვიყო მომეხვია და თავზე მაკოცა.. -არაფერი ისმის? -ჩავიჩურჩულე -ნწ -გამოსაცვლელი წამოგიღე და გამოიცვალე..ტანსაცმელი მივეცი და ყავაზე ჩავედი..ბიჭებს დავურიგე -გოგა დალიე შენც,ცოტა აზრზე რომ მოხვიდე -ანო არ მინდა -გოგა გთხოვ,მხოლოდ ყავაა უშაქრო მის გვერდით ჩავიმუხლე და ჩავეხუტე,ძლიერ მოვხვიე ხელები,ისე როგორც არასდროს.. -ანო -ჰა? -რატოა ცხოვრება ასეთი საშინელი? ცრემლები მოვიწმინდე და რამდენიმე წამიანი პაუზის შემდეგ ხმა ამოვიღე.. -იქნებ ასეთი ცხოვრება გვხდის ძლიერს? აღარაფრი მიპასუხა თავი მხარზე დამადო და თვალები დახუჭა.. 8:13 ექიმი გამოვიდა საოპერაციო ბლოკიდან,სწრაფად წამოვდექით ფეხზე..ყველა ექიმის სიტყვას ველოდებოდით,რომ გადარჩა და ცოცხალია ლაშა.. -ვწუხვარ,მისმა გულმა ვერ გაუძლო -ძლივს ამოღერღა სამი სიტყვა ექიმმა და ადგილიდან გაქრა.. 10 სიკვდილი..როგორი გრძნობაა? ფეხის თითებიდან შემოდის სხეულში,მუხლებამდე ამოცოცდება და ყლაპავს მთლიანად ტანს..თვალებამდე ამოღწეულს ვეღარ გავაგდებთ უკან..ახალგაზრდა ადამიანის სიკვდილი იგივეა წელიწადის დროებიდან გაზაფხული ამოიღონ..და საყვარელი ადამიანის დაკარგვა? შეუცვლელი ტკივილია..აღარ არის და მორჩა,ვეღარაფერს ცვლი..ერთადერთი გამოუვალი მდგომარეობა! სიკვდილი სევდაა,ადამიანად არყოფნის სევდა..ხუჭავენ თვალებს და ჩუმდებიან,იქ ეტყობა კარგია,რადგან აღარ ბრუნდებიან..თავიდან ვერ ვიჯერებდი,რომ ეს სინამდვილე იყო,შოკში ჩავვარდი,როცა რეალობას თვალი გავუსწორე..ადამიანები სხვადასხვაგვარად უმკლავდებიან გულისტკივილს,ჩვენ არვცდილობთ ტკივილთან გასამკლავებლად რაიმე კონკრეტული საშუალების შემოთავაზებას..მდგომარეობა მაშინ რთულდება,როცა არაფერი იცცვლება და მგლოვიარე რეალობას თვალს ვერ უსწორებს..და ყველაზე საშინელი ისარის,რომ ადრე თუ გვიან ჩვენც აღარ ვიქნებით,ასე უბრალოდ ყველა სიკვდილის შვილები ვართ და ეს მოხდება აუცილებლად..წერტილი! საშინელი დღეები ჩამოწვა,ყველაზე მეტად რათქმაუნდა გოგა განიცდიდა და ვერ ეგუებოდა ამ ფაქტს,ცოტა გაგიჟდა..ჩემი დანახვაც არ უნდოდა მომენტებში.. გავიდა დღეები,თვეები და მხოლოდ ოფიციალურობა გვქონდა "ცოლ-ქმარი"..ძალიან ცუდად გადაიტანა ლაშას სიკვდილი,რამდენჯერმე გულიც წაუვიდა..რამდენჯერ გვიპოვია მის საფლავზე დამხობილს..მასთან ატარებდა მეტ დროს,სვავდა გამოთვრებოდა და ბიჭები უკან აბრუნებდნენ..თავს იდანაშაულება,რომ მის გამო მოკვდა მისი ძმაკაცი,მისი ძმა..არც ლენკამ გადაიტანა ადვილად,სახლში ჩაიკეტა და დეპრესიაში ჩავარდა..არ ვტოვებდით მარტოს და როგორმე გამოვიყვანეთ მდგომარეობიდან..გოგა კი..ისევ ისე.. 3თვის შემდეგ.. ბარში ვსხედვართ.. -გეყოფა რა შე*ემა -წარბებშეკრული გამოხედა სანიმ გოგას და არყით სავსე ჭიქა დაადებინა მაგიდაზე -ნუ ატრ*კებ რა -ხელი აიქნია და დააცარიელა ჭიქა ერთი ყლუპით ხელებგადაჯვარედინებული ვიჯექი და ცალყბად გავხედავდი დევდარიანს..ხელი გადამხვია და თავი მოატრიალა ჩემსკენ.. -ცოლო -სევდანარევი თვალებით ცდილობს გამიღიმოს -გოგა არ გეყოფა? ყარხარ არყის და სიგარეტის სუნად -ჩავჩურჩულე ყურში -წავალთ მალე -მითხრა და ლოყაზე მაკოცა -ანო წაიყვანე შენი ქმარი და დაისვენეთ -ვაჩემ გამომძახა და თვალი ჩამიკრა -წავიდეთ რა გოგა -შევხედე საცოდავად კაი დავიშალეთ..წამოდგა ფეხზე და გავედით ბარიდან. -მიდი მანქანაში,დაჯექი საჭესთან და სახლში წადი,მე საქმეები მაქვს და მოვალ მალე,არ დამელოდო..შუბლზე მაკოცა და ადგილიდან ისე სწრაფად გაუჩინარდა ვერც მოვასწარი რამის თქმა.. სახლში მივედი,ცხელი აბაზანა მივიღე და ლოგინში ჩავწექი.. 1:34 ვერ ვიძინებდი,ვნერვიულობდი გოგაზე..თავიდან იმასაც ვფიქრობდი,გასართობად ვიღაცეები ხო არ ყავს,მაგრამ ისეთ დღეში იყო,ღალატი სისულელე იქნებოდა მისგან..დავიღალე,ძალიან დავიღალე ყველაფრისგან..მშვიდი ცხოვრება მინდოდა მასთან ერთად და რა დრო დაგვიდგა? მაგრამ 3 თვე გავიდა ამ ყველაფრის შემდეგ..დრო ნამდვილად არ კურნავს,ის გვაიძულებს შევეგუოთ ყველაფერს..ძალიან რთულია საყვარელი ადამიანის დაკარგვა,მაგრამ როდემდე უნდა გაგრძელებულიყო ასე? გავჩუმდი 3თვე და ვერც ვერაფერს ვეუბნებოდი,ვერც ვეტყოდი ვიცოდი რა სიტუაციაშიც იყო,ახლაც არვიცი რავქნა,არც ის მინდა ცუდად გამომივიდეს ნათქვამი..მაგრამ ასე თუ გაგრძელდა,მას დავკარგავ დარწმუნებული ვარ,რაღაც სისულელეს იზავს..ამას მე ვერ გადავიტან.. 2:05 კარის ხმა მომესმა..გავიფიქრე მოვიდა,როცა საძინებლის კარი შემოაღო და სახეწაშლილი გადაწვა ლოგინზე.. -რატო არ გძინავს ქალბატონო? -თვალდახუჭული ამოღერღა სიტყვა წამოვდექი ვიფიქრებ ავაყენებთქო,ასე რომ არ ჩასძინებოდა.. -გოგა ადექი და გაიხადე,საწოლში შეწექი -გამოვქაჩე ხელზე,მაგრამ ძალაგამოცლილი ვიყავი -მოდი ჩემთან -ერთი ხელის მოკიდებით მომაქცია მის ზევით და მკერდს მიმაკრო.. -გოგა არარის ამის დრო,მთვრალი ხარ -რატო? ჩემი ცოლი არ ხარ? -თვალები გაახილა და წარბები აწია -გოგა გაიხადე და დაწექი -გამხადე..მარაა არააა,მოიცა მე გაგხდი ჯერ -ჩაიცინა და მაიკის ბრეტელბი ჩამომიცურა მკლავზე.. -გოგა კაი რა -მალევე წამოვდექი და შევეცადე ამეყენებინა -კაი ვდგები ეს დედამო*ყნული,რა გჭირს ტო -წამოდგა და გახდა დაიწყო არაფერი აღარ ვუთხარი,ვუყურებდი შეცვლილ გოგას,ცრემლები მაწვებოდა და მძიმედ ვყლაპავდი ნერწყვს.. -ძაან ხოარ წუხდები მთვრალ ქმარს რომ იტან? -ირონიულად წამომძახა და ჩემს გვერდით დაიკავა ადგილი.. -დაიძინე -სანათი ჩავაქრე და მხარი ვიცვალე,მალევე შემომატრიალა მის მხარეს და ტუჩებზე მწვდა,როცა ჩემგან პასუხი იგემა,მხეცივით იწყებდა კოცნას..ჩვენი ენები შეერთდა,გამხეცებული ინაცვლებდა მისი ტუჩები ჯერ ყელზე,ლავიწთან მიტოვებდა სველ კოცნებს,გადაინაცვლებდა მკერდზე,მუცელზე..მალევე დაუბრუნდა ძველ პოზიციას და თვალებში ჩამხედა,მისი სახე ხელებში მოვიქციე და ტუჩებში გავაგრძელე კოცნა.. -მიყვარხარ -ვუთხარი კოცნებშორის -მეც მიყვარხარ -მითხრა და მისი ადგილი დაიკავა -რატო გაჩერდი? -საბანი შევისწორე და მას გავხედე -დავიძინოთ ანო,ძალიან დავიღალე -სად იყავი? -ეჭვიანი ცოლის როლს ნუ მოირგებ რა -რა ლაპარაკია გოგა? -ჩხუბის თავი არმაქვს ანო,ძილინებისა -მხარი იცვალა და საბანი გაისწორა. ვერ მოვითმინე და ხელები ზურგიდან მოვხვიე,დავუკოცნე ტანი..თავი მივადე მის ზურგს და დავიძინე.. გათენდა..ღრმა სიზმრებში ვიყავი,ვერ ვახელდი თვალებს მაგრამ ბოლოს სიგარეტის სუნმა გამომიყვანა სიზმრებიდან..თვალები გავახილე და გოგას გავხედე,როგორ ეწეოდა და ღრმა ნაფაზებს ურტყავდა.. -გოგა საძინებელში ხო გთხოვე არ მოგეწია -შევუღრინე და წამოვდექი ფანჯარა რომ გამეღო -მეც გთხოვე ტრაკს მასე ნუ მომიშვერთქო,მარა მიჯერებ? -ჩაიცინა ჩავწექი თბილ ლოგინში და ძილის შებრუნება ვცადე..სიგარეტი ჩააქრო და მის სხეულს მიმაკრო,თავი ჩემს ყელში ჩარგო.. -ადექი რა შხაპი მივიღოთ -ხელი წამომარტყა უკანალზე და ცხელი კოცნა დამიტოვა ყელში -გოგა მეძინება -ჩავიბურტყუნე -როგორც გინდა -წამოდგა და აბაზანაში შევიდა,კი გამიკვირდა თბილი ქმრის როლი რანაირად მოირგომეთქი..ძილი ვეღარ შევიბრუნე,ავდექი მისი ჯემპრი გადავიცვი, გოგა ისევ აბაზანაში იყო,საუზმე მოვამზადე..ყავა მოვიმარჯვე და დივანზე დავჯექი.. -შენ არ ჭამ? -გაისმა დევდარიანის ხმა -არმშია -ყავა მაგიდაზე დავდე და აბაზანაში ვაპირებდი შესვლას,ხელი ჩამავლო და მუხლებზე დამისვა,ტუჩებში ნაზად მაკოცა და თვალებში ჩამხედა -რაგჭირს? -მკითხა მკაცარი ტონით -მე მჭირს რამე? -ირონიულად ჩავიცინე -ხო შენ -ვერ ხვდები ხო? -შევუტიე -მიმახვედრე -წარბები აზიდა -აბაზანაში შევალ,ჭამე შენ -კაი -ამაყენა ფეხზე და ჭამაზე გადაიტანა ყურადღება რამდენიმე წამი გაოცებული ვუყურებდი გოგას,ნუთუ ადამიანი ასე შეიძლება იცვლებოდეს,ვფიქრობდი ჩემთვის..შხაპი მივიღე და გამოვედი,ჯინსი და თბილი ჯემპრი ჩავიცვი.. -ვილაპარაკოთ? თუ კიდე აპირებ რამის გაკეთებას? -გამოსცრა -ვილაპარაკოთ -დავუქნიე თავი -მითხარი რა გაწუხებს? -დაიწყო არცთუისე აადვილი კითხვით -რა მაწუხებს? -ჩავიცინე -კითხვას ნუღარ მიბრუნებ,მიპასუხე -ყველაფერი მაწუხებს გოგა -სევდანარევი ხმით ვუპასუხე -კონკრეტულად? -ხვდები,რომ ერთ ადგილზე ვდგავართ? არც წინ მივდივართ არც უკან,ყველაფერი გასაგებია,ადვილი არარის ეს ყველაფერი,მაგრამ არც იმის უფლებას მოგცემ თავი გაინადგურო და მეც გამანადგურო..როდემდე უნდა გაგრძელდეს ასე? მეტყვი? გალოთდი ხვდები? გვიან მიდიხარ,გვიან მოდიხარ..არც ვიცი სად დადიხარ და რას აკეთებ,არაფერი არ ვიცი გოგა -ჩემს ხმაში ბრაზი და სევდაც გარეოდა.ჩუმად იყო და მიყურებდა,არაფერს ამბობდა..ბოლოს ხელი დაარტყა მაგიდას ისე,რომ ყველაფერი გადმოიქცა..გაშტერებული ვუყურებდი,ცრემლები გამიქვავდა და ვეღარც ვინძრეოდი.. -ამის დედას შევ*ცი -გამოსცრა კბილებში და სიგარეტს მოუკიდა -არიტყვი არაფერს? -ძლივს ვაბავდი სიტყვებს ერთმნეთზე -დრო მჭირდება -თქვა დამშვიდებული ტონით -3 თვე გავიდა გოგა,მე რაღას მერჩი? ასე რატო მექცევი? -რაგინდა ანანო? -ლაშა,რომ გიყურებდეს მაგრად გაუტყდებოდა შენი ქცევები -ზიზღით შევხედე -ლაშას არავინ ახსენებს -მუშტი შეკრა -სიმართლე ძალიან მწარეა შენთვის,მაგრამ მე შენი ცოლი ვარ და ვალდებული ხარ ამიხსნა სად დადიხარ შუა ღამეს და რას აკეთებ -გაჩუმდი -არ გავჩუმდები გოგა,მორჩა,ვეღარ დამინახავ გაჩუმებულს,ვეღარ დამინახავ შენს ლოდინში როგორ ვათენებ ღამეებს,როგორ გგხდი და ლოგინში გაწვენ,როგორ ვითმენ ყოველდღე შენს ალკოჰოლს..მორჩა გოგა,ვეღარ გავჩუმდები..ძალიან კარგად მესმის შენი და შენ ეს ჩემზე უკეთ იცი დაჟე,ბევრი ვითმინე,რომ ცოტაც და აზრზე მოვა,არაუშავს დიდი ტრაგედია გადაიტანა,ვიმშვიდებდი თავს და არ მინდოდა გრძნობებს ავყოლოდი,მაგრამ მე რაშუაშივარ? ახლა აღარ მესმის,შენ უნდა გამიგო უკვე..ელვის სისწრაფით მომიახლოვდა და გამაჯანჯღარა,კედელს მიმაყუდა და ყვირილი დაიწყო.. -რამე ხო არ გეშლება? -არააა -ვიღრიალე მეც -მოკეტე -ხელი პირზე მომიჭირა,რომ გავეჩუმებინე,ხელი გავაშვებინე და მიიღო ლამაზი სილა ჩემგან..საპირისპიროდ უნდა წამოერტყა ჩემთვისაც,როცა გაიაზრა რასაც აკეთებდა და გაჩერდა..საჩვენებელი თითი მომიშვირა,დამიქნია როგორც პატარა ბავშვებს უქნევენ ისე..ცრემლები ჩამომიგორდა,მთელ ხმაზე მინდოდა ტირილი,ძლივს ვიკავებდი თავს.. -წავედი მე და გვიან დავბრუნდები და შენ სახლიდანაც არ გახვალ -თავს მაზიზღებ გოგა -ხმაა -მანტო გადაიცვა და სახლი დატოვა.. თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი,არმინდოდა უფრო გამემწვავებინა და სახლში ყოფნა ვარჩიე,მომენტალურად იმასაც ვფიქრობდი,რომ ზედმეტი ხოარ მომივიდა თქო,მაგრამ არა,ეს ოდესღაც უნდა დამთავრდეს..გოგოებთან დავრეკე,იცოდნენ რომ ძალიან ბედნიერი ვიყავი,არმინდოდა რომ ამდენი რამ სცოდნოდათ,აღარ ჩავთვალე საჭიროდ..ყველას ისედაც თავისი გაჭირვებააქვს..ფიქრები ღრმად მითრევდა,რა უნდა მომემოქმედა აღარ ვიცოდი.. 1:45 გვიან მოვიდა გოგა ისევ,საძინებელში შემოვიდა..ნასვამი არ იყო..გახდა დაიწყო..დღეს ვარჩიე დივანზე დამეძინა,ავდექი ბალიში და კარადიდან პლედი ამოვიღე,გაკვირვებული მიყურებდა,არიცოდა საიდან დაეწყო ლაპარაკი.. -უკან დაბრუნდი ლოგინში -დღეს დივანზე დავიძინებ -მივუგდე უხეშად -არ გამაჭედინო ანანო -თორე რა გამარტყავ?-დამცინავად გავხედე -გითხარი უკვე გასვლა დავაპირე,რომ სიტყვები გამომყვა.. -თუ გახვალ,აღარც შემოხვალ აქ გოცირიძე -გოცირიძე გავხდი ხო? -ზიზღით გავხედე -მე გაგაფრთხილე -მომიგდო სიტყვა და ლოგინში ჩაწვა მეტი პრობლემები არ მინდოდა,ბალიში მივაგდე და აბაზანაში შევედი..როცა გამოვედი მას ეძინა,საბანი კარგად გადავაფარე..დაწოლას ვაპირებდი,როცა უცხო ნომერმა დაურეკა,შევკრთი არვიცოდი ამდროს ვის შეეძლო დაერეკა,არც ის ვიცოდი მეპასუხა თუ არა..დიდი ყოყმანის შემდეგ გადავწყვიტე მეპასუხა..ვიღაც ტიპების ხმა ისმოდა.. -შე*ემა ხვალე დილით შეძლებ იგივე ტაბლეტის გამოტანას? მაგრად გამისწორა -გაისმა უცნობის ხმა..ერთ წერტილს მივჩერებივარ და გონს ვერ მოვდივარ,ტელეფონი გავთიშე და ჩავიკეცე,ცრემლებმა მომაწვა.. -ვინ გითხრა უპასუხეო? -გაისმა დევდარიანის მკაცრი ხმა და სწრაფად გამომგლიჯა ტელეფონი ხელიდან -გოგა მითხარი,რომ რასაც ვფიქრობ სიცრუეა -წამოვდექი და თვალებში ჩავხედე -როდემდე უნდა ეძიო? -იქამდე სანამ სიმართლეს არ მეტყვი -არაფერია სათქმელი -ნარკოტიკებზე ხარ შემჯდარი ხო? -ვკითხე შეშინებული,როგორ მინდოდა უარყოფა გამოეცხადა,მაგრამ დუმილი გამომიცხადა..დუმილი,რომლის პასუხი ალბათ "კი" იყო.. 11 გვიანია ანანო,დაწექი და ხვალ ვილაპარაკოთ -თვალი ამარიდა და ხელი მომიშვირა ლოგინზე -მითხარი გოგა ეს რამდენად სიმართლეა? -თავს ძლივს ვიკავებდი რომ არ მეყვირა -იშვიათად ვიყენებ -თვალებშიც ვერ მიყურებ გოგა,ტყუი -მივუახლოვდი,თითები მის ნიკაპს შევახე და თავჩაღუნული თავი ავუწიე..ხელი მომაშორებინა ლოგინში ისე ჩაწვა თითქოს არაფერი,რეაქციის გარეშე..ეკიდა ცალ ფეხზე,რას ვგრძნობდი ან რა შეიძლებოდა ასეთ აგონიაშიმყოფი გამეკეთებინა..ბევრი ფიქრი არ დავიწყე სწრაფად ავიღე მიგდებული ბალიში და დავტოვე საძინებელი..დივანზე წამოვწექი და მთელი ღამე ფიქრში გავატარე,როგორ ჩამეძინა არ მახსოვს..დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გამაღვიძა,გოგა სარკის წინ იდგა და ტანზე მომდგარ თეთრ საროჩკას ისწორებდა..მანტო უნდა გადაეცვა,როცა შევაჩერე.. -გოგა სალაპარაკო გვაქვს -ელვის სისწრაფით მივუახლოვდი მას,თვალებში ჩავხედე და მის მშვიდ სუნთქვას ვუსმენდი,როგორ აუდიოდა მკერდი ნერვიულობისგან.. -გუშინ ვილაპარაკეთ -უხეშად გამოსცრა -კი შენ ილაპარაკე -ხელები გადავიჯვარედინე და კედელს მივეყუდე -ანო მეჩქარება -ვინ ვარ შენთვის? -ვკითხე უეცრად და ჩამოგორებული ცრემლი მოვიწმინდე -რა? -გაკვირვებული გამომხედა -ვინ ვარ შენთვის გოგა? ჩაიცინა,მომიახლოვდა ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და თბილი მზერით მომაშტერდა.. -ყველაფერი ხარ ჩემთვის! თბილად გამისვა თითი ლოყაზე და ჩვენს შორის მანძილი დაფარა კოცნით.. -ვერ გადავიტან ამ ყველაფერს,არჩევანი უნდა გააკეთო,იცი სადაც უნდა მომძებნო..მისი ხელები მალევე მოვიშორე და საძინებელში შევედი,ქვითინით ვალაგებდი ბარგს და საძინებლიდან გამოვედი,ჯერ ისევ გაოცებული გოგა კართან იდგა,ყურადღება ჩემს ბარგზე გადაიტანა..გაფითრდა,საშინლად არ ესიამოვნა ჩემგან ეს საქციელი,ხვდებოდა რომ მკარგავდა.. -ხვდები მაინც რას აკეთებ? -ყვირილი დაიწყო დევდარიანმა -მე ვხვდები,შენ ვერ ხვდები რას აკეთებ შენ -შევუტიე მეც -არ მოგცემ უფლებას ჩემგან წახვიდე -ჩემ ბარგს დაავლო ხელი და წართმევა სცადა -აზრი მითხარი შენთან რომ ვცხოვრობ,მხოლოდ ცოლ-ქმარი გვქვია მეტი არაფერი -ანო ჩემო პატარა,მე შენთან მომავალი მინდა,მინდა შვილები გამიჩინო გესმის? -მომიახლოვდა და ცდილობდა ტონი გაეკონტროლებინა -ნუ მაცინებ გოგა გთხოვ,რა შვილებზეა ლაპარაკი,როცა სექსიც კი არ გვქონია..3თვე გოგა 3თვე ასე არეულად ვართ,პირიქით რომ მეტი ყურადღება დამითმო და მომცე იმის უფლება რომ,იარები მოგიშუშო შენ რა საქმეები დაიწყე საერთოდ ხვდები? მორჩა ყველაფერი,ვეღარფერს ვეღარ შევცვლი რადგან ბეჭედდასმული ამბავია. ხელი ვკარი და მალევე გავვარდი გარეთ,ტაქსში ჩავჯექი და სახლისკენ მივაშურე გზა..სახლში როგორცკი შევედი დედა შემეგება,გაუკვირდა ბარგით ხელში რომ დამინახა.. -დე რა ხდება? სწრაფად მომიახლოვდა და მიაშტერდა ჩემს არცთუისე დიდ ნაცრისფერ ბარგს.. -არაფერი დე,მომენატრე და რამდენიმე დღით შენთან მინდა ყოფნა -ხმაურით ვაკოცე ლოყაზე და მაგიდაზე კრუასანებს დავწვდი,გემრიელად ჩავკბიჩე..არმინდოდა ეს ამბავი გამემწვავებინა,ვიცოდი რომ გოგა ვერ გადაიტანდა უჩემოდ ყოფნას და მე ამირჩევდა,ამაში დარწმუნებული ვიყავი,ეს უბრალოდ ერთი ხრიკი იყო,რომ მთლად არ შეეტოპა ღრმა ორმოში. -იმედია კარგად ხარ გოგასთან ხო? -მთლად დამაჯერებლად არ ჟღერდა ეს ამბავი -კიი დე ყველაფერი რიგზეა,რომ მომენატრო არ შეიძლება? -გავუღიმე და ჩავეხუტე -ჩემი გიჟი გოგო -მომეხვია ძლიერ ხელები..როგორ მინდოდა მეტირა მთელ ხმაზე,ყველა ბრაზი და წყენა ამომენთხია,მაგრამ ჩუმად ყოფნა ვარჩიე,არმინდოდა დედას ასეთი ქცევების გამო გოგა შესძულებოდა,ისედაც დიდი წინააღმდეგი იყო მასთან ქორწიებისთვის.. დედა კლინიკაში წავიდა,ცხელი აბაზანა მივიღე და ბარში გავედი..ბიჭები მინდოდა პირველ რიგში მენახა და ინფორმაციები გამეგო,საერთოდ იცოდნენ თუ არა გოგას შესახებ..უამრავი ზარი იყო გოგასგან შემოსული,მაგრამ არაფრად ვაგდე და დავაიგნორე..ბარის კარი შევაღე და სანდროსკენ ავიღე გეზი,რომელიც მიყუდებული იყო ვიღაც ქერა გოგოს და ეტმასნებოდა.. -ვაა ჩემი გოგო -ლუდი მოსვა და ჩამეხუტა -სანდრო საქმე მაქვს შენთან -კაი გავიდეთ -შემომხედა სერიოზულობით და მაღალ ქერა გოგოს ჩასჩურჩულა არ მოიწყინო მალე დავბრუნდებიო.. -სანდრო მითხარი შენც იცოდი ხო? -აკანკალებული ხმით ვაჯახე კითხვები -ანო დამშვიდდი და თავიდან დაიწყე რა ხდება? -ჩემი ხელები ხელში მოიქცია -გოგა ნარკოტიკებზე როა იცოდი? სანდროს სახე შეეცვალა და თვალი ამარიდა,თავი გააქნია და სხვაგან დაიწყო თვალების ცეცება.. -ხო ნუ მეც კითხვა დავსვი,შენც იცოდი და არაფერი გააკეთე? -უფრო ავფორიაქდი და ტანში გამცრა -ანო ის დამოკიდებული არარის,უბრალოდ ხანდახან შვება რომ უნდა ხოხვდები -თვალები მოჭუტა -აა ანუ შენ ემხრობი ამ ფაქტს ხო სანი? -არა ანო რათქმაუნდა არა,მაგრამ დრო სჭირდება და მაგასაც დაანებებს თავს,დამიჯერე კაი? -სახლიდან წამოვედი,დავტოვე და დედასთან ვიქნები ცოტახანი სანამ გონს არ მოეგება -ხო ეს უკეთესიც შეიძლება იყოს მისთვის,დაფიქრდება და გადახარშავს ყველაფერს..-მომეხვია და თავზე მომეფერა,თვალებში ჩამხედა და შუბლზე მაკოცა.. -ანო გთხოვ არ ინერვიულო კაი? ცოტაც დარჩა და გოგა ისევ ისეთი დაგიბრუნდება,არ დავინახო შენს თვალებზე ცრემლი გასაგებია? -ვიმედოვნებ სანი,ვიმედოვნებ..გთხოვ გოგოებს არ უთხრა რა,არმინდა ვანერვიულო ჩემზე..ლენკას მითუმეტეს ჯერ ისევ ლაშას იარები ვერ მოუშუშებია.. -მინდა ბედნიერი იყო ჩემო სიყვარულო,არაფერზე არ ინერვიულო -ხელები დამიკოცნა და სახლში მიმაცილა.. 2დღის შემდეგ.. თვალებს ვახელ და ისევ ნაცრისფერ სამყაროში ვყოფ თავს..ბურუსში ვარ გახვეულ-გაფანტული,არეულ სახლს ვგავარ,ყველაფრის დალაგება რომ მიწევს მაგრამ არვიცი საიდან უნდა დავიწყო..კარზე ბრახუნმა გამომიყვანა მდგომარებოიდან,წამოვდექი ხალათი ჩავიცვი და კარი გავაღე..დევდარიანი შემეფეთა წინ..შემოვიდა და კარი მიაბრახუნა.. -ბარგი ჩაალაგე -თქვა მკაცრი ტონით და სიგარეტს მოუკიდა -2 დღე არ გახსოვდი,ახლა გინდა ბარგი ჩავალაგო? -ცინიკურად გავხედე -ნუ მამეორებინებ,ბარგს ჩაალაგებ და დაბრუნდები -ნარკომანთან ცხოვრებას არ ვაპირებ -ზურგი ვაბრუნე,როცა ძლიერმა ძალამ დამაბრუნა უკან -ენას დაგამოკლებინებ ეგეთ ლაპარაკს თუ არ მორჩები,ყველაფერი რიგზეა გასაგებია? რასაც გეუბნები იმას იზავ.. -ადამიანი მაშინ აფასებს,როცა კარგავს არა? -გავხედე ნამტირალევი სახით -მე შენ არასდროს დაგკარგავ გოცირიძე -ხელი უფრო ძლიერ მომიჭირა -მართლა კარგად ხარ? -მივუახლოვდი თითები მის სახეს შევახე,რომ ძველი სითბო მეგრძნო რაც მაკლდა 3თვის განმავლობაში.. -რომ დაბრუნდები,უკეთესად ვიქნები -ტუჩებში მწვდა ნაზად,როგორცკი პასუხი შევუბრუნე კოცნით,გამხეცებული მწვდა თითქოს მოწყურებული იყო ჩემს კოცნას..ჩვენი ენები შეერთდა,წელზე მჭიდროდ მომხვია ხელები და გამხეცებული ინაცვლებდა მისი ტუჩები ჩემს ყელში,ხალათი მაშინვე დაეცა იატაკზე..უხეშად წამავლო ჩემს სავსე უკანალზე ხელი და ამაფრიალა მაგიდაზე,ყველაფერი ერთი ხელის მოსმით გადმოყარა ძირს და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა.. -იმედია პირველივე ჯერზე მაგიდაზე არ გამ*იმავ -კოცნებშორს მოვაბი ორი სიტყვა ერთმანეთს -ცოტა ხანი გაჩუმდი -თქვა და დაუყვა ჩემს მკერდს სველი კოცნებით,წრიული მოძრაობით შემოიფარგლა და გადაინაცვლა მუცელზე,საცვალი უნდა გადაეძრო ჩემთვის როცა კარზე კაკუნი მოისმა,გაშტერებულები კარს გავხედეთ,ხელის გულები მივებჯინე მის მკერდს და მოვიშორე,ხალათი შემოვიცვი და კარი გავაღე.. -ჯანდაბა,ამის დედაც -თქვა გაბრაზებულმა გოგამ როგორცკი,შეკვეთა გამოართვა კურიერს -უი -ჩამეცინა -არ გახსოვდა კურიერი რო იქნებოდა ხო? -გამოსცრა კოპებშეკრულმა დევდარინმა -არა მე საიდან -ჩამეცინა და ხელები მაღლა ავწიე -მოდი რა ვჭამოთ -გავხედე განაწყენებული,პიცის ყუთი გამოვართვი და ერთი ნაჭერი მოვიმარჯვე ხელში.. პიცა ვჭამეთ..ჩავიცვი და ბარგი ავიღე,დედას წერილი დავუტოვე რომ არ ენერვიულა..გოგას გვერდით დავიკავე ადგილი,ღვედი შევიკარი და სახლისკენ გავსწიეთ.. -გოგა მითხარი,რომ ყველაფერი კარგად გვექნება -დარწმუნებული იყავი მაგაში -ხელი ნაზად მომისვა ლოყაზე და თბილი მზერა მესროლა სახლში შესვლისთანავე ბარგი საძინებელში მოვათავსე..ყავა დავასხი ორ ჭიქაში და დივანზე დავჯექი..გოგასთან ლაპარაკი მინდოდა,მაგრამ არ ვიცოდი საიდან დამეწყო -რას აკეთებდი უჩემოდ? -შემოვიფარგლე ამ კითხვით და ყავა მოვსვი -ანო არგვინდა ამაზე ლაპარაკი -თვალი ამარიდა და ფანჯარაში გაყო თავი -მიყვარხარ -ზურგის მხრიდან მოვხვიე ხელები და თავი მივადე -მეც მიყვარხარ -შემოტრიალდა და ტუჩებზე ნაზად მაკოცა ამასობაში ბავშვებმა დაგვირეკეს და სავახშმოდ მიგვიწვიეს,რესტორანში უნდა შევკრებილვიყავით..არჩევანი შევაჩერე წითელ ამოღებულ კაბაზე,შავ წვეტიან ფეხსაცმელზე..თმა გავიშალე და მხოლოდ წითელი ტუჩსაცხი წავისვი..საძინებელი დავტოვე და გოგას დავუმშვენე გვერდი.. -მაგიჟებ! -თვალს ვერ მაშორებდა დევდარიანი -მიყვარხარ -ვუთხარი და მკლავზე ძლიერ მოვხვიე ხელი -მეც! -მიპასუხა და გეზი ავიღეთ რესტორნისკენ მივედით თუ არა ადგილები დავიკავეთ.. -რამდენიხანია ერთად არ გაგვიტარებია დრო ჰა? -წაგულისდა ვაჩე -ხო დიდიხანია -თავი გააქნია დევდარიანმა ლენკა ფერმკრთალი იყო,ხასიათზეც არ ჩანდა..დაქალი მივიხუტე და თვალებში შევხედე -რაგჭირს ლენ? -თმა გადავუწიე ყურზე -ანო -შიშით მოცულმა ამოიღო ხმა -რა ხდება ლენ? უცბად პირზე ხელი მიიფარა და სირბილით გაიქცა საპირფარეშოსკენ..გაოცებული გავხედე ბავშვებს,მაგრამ არ შევიმჩნიე..გოგამ გამომხედა და თავი გააქნია "რა ხდებაო",არაფერი პასუხად თავი გავუქნიე მეც..მე და ნინი უკან გავყევით,როცა შევნიშნეთ ცივ იატაკზე დამხობილს და ფერმკრთალ ლენკას,მალევე მივვარდი და თავი ავუწიე.. -ლენ მითხარი რა გჭირს? რატო ტირი? -გოგოებო -გულამოსკვნილი ტიროდა და ძლივს აბავდა სიტყვებს ერთმანეთზე -ორსულად ვარ! მე და ნინიმ ერთმანეთს შევხედეთ და ადგილზე გავშრით.. -ორსულად ვარ -ისევ გაგვიმეორა და ფეხზე წამოდგა -რას გვაღადავებ -ჩაიცინა ნინიმ -არ ვტყუი -ტირილით მოგვაპყრო მზერა -შენ რაიყო ლაშასთან იწექი? -ისეთი უცხო იყო ეს სიტუაცია ჩემთვის -ჰო -სლუკუნს არ წყვეტდა ლენკა -აქამდე რატო არ გვითხარი ლენ? -ჩავეხუტე დაქალს და თავზე მოვეფერე -მეშინოდა ანო,მეშინია..რა იქნება? -არაფერიც არ იქნება,გააჩნია შენ რა გინდა ლენ? -ამოიღო უკვე სერიოზულმა ნინიმ ხმა -ეს ერთადერთია რაც ლაშასგან დამრჩა,ვერ მოვიშორებ..მზად ვარ მარტოხელა დედა ვიყო.. -ჩვენ ყველანაირად გვერდში დაგიდგებით ლენ,ყოველთვის შეგიძლია ჩვენი იმედი გქონდეს -ცრემლები მოვწმინდე და ჩავეხუტე.. -იმასაც ხვდები იმედია,რომ აზრი არააქვს დამალვას და უნდა უთხრა ბიჭებსაც -გამოსცრა უხეში ხმით ნინიმ -ნინი ეს უკვე მისი საქმეა -თვალებით ვანიშნე არ გინდა მეთქი -არა ანო,ნინი მართალია აზრი დამალვის? -გამაჩერა ლენკამ და დარბაზში გავედით ოთხივემ ერთიანად გამოგვაყოლა მზერა.. -მშვიდობა გაქვთ? -თავი გააქნია მობეზრებულად გიომ -რა ხდება ე? -თითი დაგვიქნია სანიმ პირუჩუმრად დავიკავეთ ადგილები და ბიჭებს გავხედეთ.. -ორსულად ვარ -ყველანაირი ყოყმანის გარეშე აჯახა ლენკამ ამბავი,ბიჭების გაკვირვება არ გამოგვეპარა,სანიმ მუშტები შეკრა როცა ვაჩემ იდაყვი მიარტყა დაწყნარდიო.. -ლაშას ბავშვს ვატარებ მუცლით -ტირილით დაიწყო ლაპარაკი ლენკამ -არ ვაპირებ მის მოშორებას,ის ერთადერთია რაც ლაშასგან დამრჩა და ვაპირებ მის გაჩენას და გაზრდას. -შენ რაიყო ...-გაგრძელებას აპირებდა გაბრაზებული სანი,როცა ამჯერად გოგამ გახედა გაბრაზებული და შუბლზე ეწერა "შ*გ ხო არ გაქვს,დაწყნარდიო" -ლენკა მართალია -ერთ წერტილზე გაშტერებული ამოვიღე ხმა -ის ახალგაზრდაა,ლამაზი ქალია..შეხვდება ისეთი ადამიანი,ვინც მათზე არ იტყვის უარს და აუცილებლად შეუყვარდება.. -მე მოვიყვან ცოლად -მეხის ჩამოვარდნასავით გაისმა ვაჩეს ხმა ყველამ ვიცოდით ვაჩეს როგორ მოსწონდა ლენკა,მაგრამ ლენკა მას მხოლოდ მეგობრულად უყურებდა და არ აძლევდა შანსს.. - თქვენ ყველა გამომა*ლევებთ -ღვინით სავსე ჭიქა დაახეთქა მაგიდას სანიმ -რა ჯანდაბა ხდება აქ? -გაისმა გიოს ხმა გოგა პირუჩუმრად ადგა და გარეთ გავიდა,უკან გავყევი..სიგარეტს მოუკიდა და ღრმა ნაფაზებს ურტყავდა,ძალიან განიცდიდა ამ ამბავს და სიტყვებს ვერ უყრიდა ერთმანეთზე..სუნთქვას მოუხშირა და გამომხედა თვალებდაწვრილებული.. -გოგა ცივა შევიდეთ შიგნით გთხოვ -ხვდები ხო აქ რაც ხდება? -ანერვიულებული მოაბა სიტყვები ერთმანეთზე -გოგა გთხოვ არ გინდა ახლა -საცოდავი და აკანკალებული,სიცივისგან შეძრწუნებული გავხედე დევდარიანს -რა არ მინდა ანო? ყველა დაგვაგოიმა,ისიც კი არ ვიცოდით რომ ერთმანეთს ხვდებოდნენ და უცბად დაორსულდა? -შენ რაიყო გგონია იტყუება? -იმედგაცრუებული გავხედე -არვიცი,ვერ ვფიქრობ ვერაფერს -ტონი გაამკაცრა ისევ -ჩემს დაქალზე ვლაპარაკობთ აქ გასაგებია? ძალიან გთხოვ ზედმეტები არ მოგივიდეს და სანამ რაიმეს იტყვი გაიხსენე ვისზე რას იტყვი..ხო დაგვიმალა,მაგრამ არამარტო ლენკამ,ლაშამაც დაგიმალა რომ გოგოს ხვდებოდა,თან ასე ახლო ურთიერთობა რომ ჰქონდა..ამიტომ ნუ დაადანაშაულებ მარტო ლენკას ამაში,ამისდრო ნამდვილად არარის ახლა ეგ რო განვიხილოთ,გოგო ორსულადაა თანაც ლაშასგან,რომელიც ცოცხალი აღარ არის და პირიქით რო გაგიხარდეს ნაწილობრივ,რომ ლაშას შვილს ატარებს მუცლით აქ სისულელეებს როშავ -თავი ვეღარ შევიკავე და ამოვანთხიე მთელი ჯავრი..ხელი მტკივნეულად მომკიდა მლავზე და თითი დამიქნია ცხვირთან ახლოს,წარბები აზიდა და ზიზღით შემომხედა -არ გაბედო ანანო ცუდად ახსენო ლაშა -შენ საერთოდ მისმენ გოგა? -ჯანდაბა,ამის დედას შევე*ი -სიგარეტი მოისროლა და შენობაში შევიდა ბავშვებს შევუერთდით..ლენკას გვერდით დავჯექი -ლენ რას აპირებ? -გავყვები ვაჩეს -ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა -მას უყვარხარ და ერთად რომ იცხოვრებთ დარწმუნებული ვარ გულცივი არც შენ დარჩები -დავამშვიდე დაქალი და მკლავზე ხელი მოვუსვი.. მალევე დავიშალეთ..გოგა გაბრაზებული და განაწყენებული იყო არვიცოდი მაინც რა აწუხებდა,არმინდოდა ამ თემაზე ლაპარაკი და თავი ავარიდე,მის გვერდითა სავარძელში მოვთავსდი და სახლის გზას გავუყევით.. ცხელი აბაზანა მივიღე და გამოვედი,გოგა ფანჯარასთან იდგა,ხელში ღვინით სავსე ჭიქა ეჭირა მალევე გამოცალა და ჩემსკენ წამოვიდა..თმა გადამიწია და ყურთან სველი კოცნა დამიტოვა,პირსახოცი შემხსნა და ლოგინზე დამანარცხა,ჩემს ზემოდან მოთავსდა,ხელები მაღლა ამიწია და კოცნებით გაიკვალა გზა..ხელები გავინთავისუფლე მისი სახე ხელებში მოვიქციე და უფრო მივიზიდე ჩემსკენ,დავაგემოვნეთ ერთმანეთი..კმაყოფილი იღიმის,ტუჩებზე მოწყვეტით მკოცნის და ნაზ მოძრაობებს მიტოვებს მკერდზე,მისი სურვილისგან გონება მეთიშება,ხელებს მის თმაში ვხლართავ,თავს უკან ვაგდებ და საბანს ძლიერ ვეჭიდები,ვკვნესი და სიამოვნებისგან თვალები მეხუჭება..თითებს ნელა ამოძრავებს ჩემს ნაკვთებზე -მაგიჟებ -მიჩურჩულებს და მიკოცნის ტანის ყველა წერტილს,მის კისერზე ვეხვევი საცვალს ერთი მოძრაობით მხდის..ვგრძნობ ჩვენი შიშველი სხეულების შეხებაზე და მუცელი როგორ მეჭიმება..ნელი ბიძგით შემოდის ჩემში და აერთებს ჩვენს სხეულებს..ტკივილისგან ვკვნესი,ერთი ბიძგით ისევ შემოდის ჩემში..სიამოვნებისგან ტუჩებს კბილებს შორის ვიქცევ..მის ყოველ ბიძგზე სასიამოვნო ტალღები მემატება და სუნთქვა მეხშირება,თვალებს უფრო ვხუჭავ და ხმადაბლა ვკვნესი..გოგა მოძრაობებს ანელებს და ჩერდება,ტუჩებში მკოცნის და ისევ ბიძგით შემოდის ჩემში..მოძრაობებს უფრო და უფრო უმატებს,მე კვნესას..ჩემს სახეს ხელებში იქცევს და თვალებში მაჩერდება.. -კარგად ხარ? -მკითხა და თმა გადამიწია..თავი დავუქნიე და ტუჩებში ვაკოცე..დიდიხანი ვიყავით ერთმანეთზე ჩახვეულები,ვცდილობდით სუნთქვის დაწყნარებას.. -მართლა კარგად ხარ? -ხო გოგა -გავუღიმე და ძლიერ მოვხვიე ხელები..ერთმანეთზე გადახვეულებს მალევე ჩაგვეძინა.. დილით ერთად მივიღეთ სასიამოვნო ცხელი აბაზანა,ხალათებში გამოვეწყეთ და სამზარეულოში გამოვედით..ყავა დავასხი და გოგას მუხლებზე დავიკავე ადგილი..ხელები მოვხვიე და ტუჩებს ვწვდი.. -მიყვარხარ -მითხრა კოცნებშორის -მეც -ვუპასუხე ღიმილით -ქვემოთ ყველაფერი კარგად გაქვს? თავი დავუქნიე და კოცნას ვაგრძელებდი.. -მაგიჟებ გოცირიძე! -ჩამჩურჩულა დევდარიანმა და ხალათი ერთი ხელის მოძრაობით გამხადა.. 12 როგორც იქნა ჩაიარა ყოველმა ცუდმა დღემ,ყველაფერი თავის კალაპოტში ჩადგა..რამდენი ცუდი დღე,დამცირება,ზურგის შექცევა,ღალატი და გაჭირვება გამოვიარეთ მე და დევდარიანმა ერთად..და მაინც არასდროს არავინ იცოდა რა ხდებოდა ჩვენში,რადგან თავს არასდროს ვხრით და არავის ვაჩვენებთ,რომ რაღაც რიგზე ვერ არის..მუდამ ვიბრძვით ერთმანეთისთვის და ზუსტად ვიცი,რომ დასასრული ბედნიერი იქნება! ამასთანავე ყველაზე ცუდი ის არის,როცა გაღვიძებისთანავე ტკივილში იხრჩობოდი,როცა სიმღერაზე ხმა ბოლომდე გქონდა აწეული და მაინც არ გყოფნიდა,დაძინებისას ვერანაირ შვებას ვერ გრძნობდი..იცით რა არის ამ მომენტში ყველაზე ცუდი? როცა ამ ყველაფერს იხსენებ და გგონია,რომ ჯერ კიდევ იქ ხარ,საიდანაც თავის დაღწევას ვერ ახერხებ..ამასთანავე ბედნიერს გხდის იმაზე ფიქრი,რომ ამ ყველაფერმა ცუდმა ჩაიარა და უკვე წარსულს ეკუთვნის! არც ერთი ღრუბელი არ ყოფილა იმდენად ბნელი,რომ მზეს ვერ გაენათებინა ჩვენთვის.. ყველაზე უცნაური ის ფაქტია,როცა შეკითხვაზე "რას ვერ აპატიებდით ადამიანს" ყველა და ამასთანავე მეც თამამად გავიძახოდით "ღალატს"..ახლა სხვაგვარად არის ყველაფერი,ადამიანს ასაკთან ერთად ყველაფერზე შეხედულება ეცვლება,სხვანაირად უყალიბდება აზრები..მე კი ადამიანს ვერ ვაპატიებ,როდესაც მეუბნება "მე შენს გვერდით ვარ" ან თუნდაც "ჩემი იმედი გქონდეს" და სინამდვილეში ჩემგან წასასვლელი გზის ჩახვეულ ნაწილში ისე უეცრად იკარგება,თითქოს ეს სიტყვები მისი პირიდან არასდროს გამიგია..მე ადამიანს ვერ ვაპატიებ,როდესაც ზურგს შემაქცევს და ისე გამეპარება,თითქოს არასდროს უარსებია ჩვენ მეგობრობას.ადამიანს ვერ ვაპატიებ,როცა ჩემს თავმოყვარეობას ფეხქვეშ გათელავს და იფიქრებს "ნეტა ერთი მაგისი,მეორე დღე არც ემახსოვრებაა",ვერ ვაპატიებ როცა ჩემთან ჩემია და სხვასთან სხვისი..ვერ ვაპატიებ წარსულის დავიწყებას და აწმყოსთან შეგუებას..ვერ ვაპატიებ,ერთ დღეს გამარჯობას მეორე დღეს კი ცივ მზერას..ვერ ვაპატიებ "მიყვარხარ" შემდეგ კი "გადამიყვარდი",იმიტომ რომ სიყვარული თამაში არარის. ჩემს სიცოცხლეში ბევრი იმედგაცრუება,ტკივილი და გზაა,რომლის გავლის დროსაც მუდმივად უკან ვიყურები,იმის იმედით იქნებ ვინმე მაინც მომყვება..არ აქვს მნიშვნელობა ვინ იქნება,იყოს ადამიანი,ჰქონდეს ჩემნაირი გრძნობები,აზროვნებდეს ჩემნაირად და მხოლოდ იფიქროს საუბრის გარეშე..იფიქროს ჩემთან ერთად ერთნაირად..ჩვენ მაინც შევხვდებით (უკვე შევხვდი) და გავაბამთ კარგ ნაყოფიერ საუბარს ერთმანეთის ფიქრებში,შემდებ მივხვდებით,რომ ხანდახან დუმილი უფრო კარგი გამოსავალია,ვიდრე უაზრო ლაპარაკი..მე ადამიანს "უკვე" ვერ კი არა,არ ვაპატიებ! იმიტომ,რომ უკვე მეყო რაც უპატიებელიც ვაპატიე..ამ მომენტში ბედნიერი ვარ,რადგან მყავს ადამიანი,ვინც ამ კრიტერიუმებს მიკმაყოფილებს გოგას სახით და სამეგობრო წრე,ჩემი მეგობრების სახით! 6თვის შემდეგ.. დილით უცნაურმა გულის რევის შეგრძნებამ გამომაღვიძა,მალევე შევხტი საპირფარეშოში..ერთი ძლიერი ბიძგი მუცლის ღრუდან და მდგომარეობიდან გამოვედი..ცივი წყალი შევისხი სახეში,შევიმშრალე და საძინებელში გამოვედი..გოგას ეძინა,გასვლას ვაპირებდი,მაგრამ გულმა ვერ მოითმინა,მივედი და ნაზად შევახე ტუჩები მის ყელს..ერთი ხელის მოძრაობით გადმომატრიალა მის მხარეს,მის მკერდს მივაბჯინე ხელის გულები და ტუჩებში ვაკოცე.. -დილამშვიდობისა პატარავ -თმა ყურზე გადამიწია და თვალები გაახილა -დილამშვიდობის -გავუღიმე და ტუჩის კუთხეში ნაზი კოცნა დავუტოვე -დილა უთენია ჩემს გაგიჟებას ცდილობ ქალბატონო? -რატომაც არა? -წუხანდელი გიჟური ღამის მერე? -ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ალმაცერად გამომხედა -მეორე ტური გვაწყენდა? -ავხარხარდი,თმის ბოლოები თითებზე დაიხვია და თავი უკან გადამაწევინა,სველი კოცნები დატოვა ჩემს ყელში,ელვის სისწრაფით შემომაბრუნა საწოლზე და ჩემს ზემოდან აღმოჩნდა..წვრილბრეტელიანი მაისური უცბად იქცა ნაგლეჯად და უხეშად სწვდა ჩემს მკერდს,წრიული მოძრაობები არ დააყოვნა მუჭში მოიქცია ჩემიარცთუისე დიდი მკერდი და კოცნით გაიკვალა გზა..ჩემი ხმადაბალი კვნესა,უფრო ამხეცებდა მას და ქვედა ტუჩზე კბენა დამიწყო,მისი ორი თითი ვიგრძენი ჩემი საცვლის შიგნით და თავი უკან გადავაგდე,თვალები დავხუჭე,ტუჩები კბილებს შორის მოვიქციე და კვნესა ავამაღლე..ნეტარებისგან მეცხრე ცაზე ვიყავი,მალევე გაიკვალა გზა ტუჩებით მუცელზე..ჩემს საცვალს კბილებით სწვდა და მალევე დავრჩი საცვლისამარა..ნელი ბიძგით შემოვიდა დევდარიანი ჩემში,შეაერთა მალევე ჩვენი სხეულები და მოძრაობას სიჩქარე უმატა..სიამოვნებისგან კოსმოსში გავედი,წვრილი ხელებით მის კისერს ჩამოვეხვიე,უფრო ვიზიდავდი ჩემში და კვნესას ვეღარ ვწყვეტდი..საბანს ძლიერ ვეჭიდებოდი,თმა უსწორმასწოროდ ჩამომეშალა სახეზე,მოძრაობა ნელნელა შეწყდა და მეც მიწაზე დავეშვი.. გვერდით გადავწექი,დევდარიანმა მის სხეულს ჩამახუტა,ფრთხილად მიწევდა თმას სახედან და ცხელი კოცნების კვალს მიტოვებდა.. გვიან ავდექით,აბაზანა ერთად მივიღეთ და სამზარეულოში გავედით..გარეთ წვიმდა გადავწყვიტეთ ბავშვები დაგვეპატიჟებინა ჩვენთან.. ლენკამ 3 კვირის წინ გააჩინა,უსაყვარლესი ბიჭუნა და სახელად ლაშა დაარქვა..მისი და ვაჩეს 6თვიანი თანაცხოვრების მერე,ლენკას გული მოულბა მის მიმართ და გრძნობები გაუღვივდა..ბედნიერი ვიყავი,როცა თვითონაც ბედნიერი იყო..საღამოს ჩვენთან უნდა ყოფილიყო შეკრება,ამიტომ მე და გოგამ მთელი მაღაზია მოვიტანეთ..მრავალი სახის სალათა გავაკეთე,პიცას ვაკეთებდი,როცა ისევ გულის რევის შეგრძნებამ მომაწვა და პირაფარებული გავვარდი საპირფარეშოში,გოგას არ გამოპარვია და ღიმილით მიეყუდა კარებს.. -რაიყო? -ძლივს ამოვიღე ხმა -რაგჭირს? -ღიმილი არ შორდებოდა სახედან -მოვიწამლე ალბათ -მოღუშული გავხედე -დარწმუნებული ხარ,რომ მოიწამლე? -ხო გოგა -იქნებ სხვა რამეა? -ოოო გოგა -ხელი ვკარი და სამზარეულოში გავედი..მომზადება გავაგრძელე და საღამოც დადგა..ბავშვები მოვიდნენ და მაგიდასთან დავსხედით,დალევა დავიწყეთ,ბევრი ისტორიები გავიხსენეთ,ვიცინეთ,ვლაპარაკობდით და ჩვენს ძველ დროს დავუბრუნდით.. -წუხელ სალომეს ველაპარაკე და იდეაში აქვს ჩამოსვლა -თქვა გიომ და გოგას გახედა -ვაა მართლა? -არ მოეწონა სალომეს ხსენება და არყით სავსე ჭიქა წამებში დააცარიელა დევდარიანმა -სალომე ვინაა? -ცერად გავხედე ბიჭებს -ამის დრო იყო ახლა? -ხელი დაახეთქა მაგიდას სანიმ -კაი რაიყო შე*ემა,ყოფილ საცოლეზე ხო არ იეჭვიანებს ანო -გადაიხარხარა გიომ -ანო წამო რა საძინებელში,ლაშას ვუყიდე რაღაცეები და განახებ -თემის შეცვლას ცდილობდა ლენკა -აუუ ხო მეც მაინტერესებს -არ დააყოვნა ნინიმ -ერტიწამით გოგოებო,რა ყოფილი საცოლე ? -ჩემს გვერდითმჯდომ გოგას გავხედე -არაფერი პატარავ -თმა ყურზე გადამიწია,მაგრამ მალევე მოვიშორე მისი ხელი -რას მიმალავთ,იტყვით? -ჩემს ხმაში ნერვიულობა ჩანდა -ამის დრო არარის და მერე ვილაპარაკებთ -გაამკაცრა ტონი დევდარიანმა -კარგი ჩვენ წავალთ -ფეხზე წამოდგა ვაჩე,დავემშვიდობეთ ერთმანეთს და გასვლისას ვიკითხე და ვერ მოვითმინე -თქვენ ყველამ იცოდით ხო ამ სალომეზე? -თითი მივუშვირე ყველას ხმა აღარ ამოიღეს და პირუჩუმრად დატოვეს სახლი..მაგიდა ისე ავალაგეთ ხმა არ გაგვიცია ერთმანეთისთვის..ჩემი ორგანიზმი ინტერესით იწვოდა,ყელში ბურთი მქონდა გაჩხერილი და არ მაძლევდა ამომესუნთქა..ცხელი აბაზანა მივიღე და პიჟამაში გამოვეწყე,იქვე სავარძელში ჩავსაფრდი და ფეხები მოვკეცე..ამასობაში დევდარიანმა შემოაღო საძინებლის კარი და დამნაშავე თვალებით გამომხედა..მალევე წამოვდექი ფეხზე და კომოდს მივეყრდენი.. -არაფერი გაქვს სათქმელი? -მშვიდი ხმით ვკითხე -არაფერია სათქმელი -მშვიდად მიპასუხა,ისე თითქოს არც არაფერი მომხდარიყოს -ყველამ დამაგოიმეთ და მომატყუეთ -აუ არავის მოუტყუებიხარ რა -ხელი აიქნია დევდარიანმა -რატო არვიცოდი საცოლე თუ გყავდა გოგა? -ამიკანკალდა მთლიანად ტანი -კაი რაიყო ეს დედამო*ყნული,შენ ჩემამდე არავინ არ გყოლია? -სად შეყვრებული და სად საცოლე გოგა? -კაი ახლა ხო გაიგე,რა შეიცვალა? თუ ეჭვიანი ცოლის როლს მოირგებ და ლექციებს წამიკითხავ -თავი გააქნია დევდარიანმა -ამაზრზენი ხარ და საშინლად მთვრალი,აზრი არააქვს შენთან ლაპარაკს,ვიძინებ -ზურგი ვაქციე,როცა მალევე მომაბრუნა უკან და თვალებში მომაპყრო მკაცრი მზერა -ნუ გეშინია,ჩემს თავს ვერ წაგართმევენ -ჩაიცინა ცინიკურად -ჯანდაბა,შენ საერთოდ მისმენ ? -როცა ბრაზდები,უფრო მიმზიდველი ხდები და სურვილი მიჩნდება ტანსაცმელი შემოგახიო და მაგრად გაგ*იმო -წელზე ხელები შემომხვია და ჩვენს ტუჩებშორის მანძილი დაფარა.. -ეს ტრიუკები ვერ გიშველის -მოვიშორე და გაღიმებული დავტოვე დევდარიანი..საშინლად მეხვეოდა თავბრუ,თვალებში მიბნელდებოდა..ლოგინში ჩავწექი და მალევე მივითიშე..დილით თავის ტკივილმა გამაღვიძა,უაზრო სიზმრის გახსენებას ვცდილობდი,მაგრამ ვერაფრით ვერ გავიხსენე..გოგა მიბრუნდებული იყო მეორე მხარეს და ეძინა..ბრაზმა არაფრით არ გადამიარა და ძალიან ნაწყენი ვიყავი ბავშვებზეც,რომ დამიმალეს ასეთი რამ.. ჩავიცვი და მაღაზიაში ჩავედი,რამე გემრიელის ჭამა მინდოდა..თავი ვერ გავაკონტროლე და მიწას დავენარცხე... 3საათის შემდეგ.. ვიღვიძებ თეთრ კედლებს შუა,წამლების და ნემსების სუნით გაჟღენთილ ოთახში..ხელზე კათეტერი მქონდა ჩასმული და გადასხმა ასრულებდა თავის ფუნქციას..არაფერი არ მახსოვს,მომხდართან დაკავშირებით,მხოლოდ ის მახსოვს,როგორ ვერ გავაკონტროლე თავი და წავიქეცი..შემდეგ მივითიშე და ალბათ აქ აღმოვჩნდი..ექთანი შემოვიდა პალატაში და ღიმილით აკრულს ჩემსკენ წამოვიდა.. -უკეთ გრძნობთ თავს? -კათეტერი მომხსნა და წყალი გამომიწოდა -კი კარგად ვარ -წყალი გამოვართვი და ერთი ყლუპით დავაცარიელე ჭიქა,თითქოს კილომეტრები ვირბინე ფეხით ისე მომწყურდა.. -თქვენი სახიდან გამომდინარე არ გახსოვთ არაფერი -თბილი ხმით ამოიღო ხმა ექთანმა,თავი გავაქნიე.. -თქვენს სახლის მახლობლად გული წაგივიდათ,სასწრაფოთი აქ გადმოგიყვანეს,გამოკვლევები ჩაგიტარეთ და გილოცავთ,თვენახევრის ორსული ხართ..თქვენი მეუღლე ახლავე მოგაკითხავთ,გამოჯანმრთელებას გისურვებთ..არ მჯერა ნუთუ დედა გავხდები,გული ამიჩუყდა და მუცელზე ხელი მოვისვი,იმაზე ვფიქრობდი გოგასთვის როგორ მეთქვა ეს ამბავი,ვიცოდი რომ მამობისთვის ის მზად ჯერ არ იყო და არვიცი გაახარებდა თუ არა ეს ამბავი..ფიქრებიდან გოგამ გამომიყვანა,პალატის კარი სწრაფად შემოაღო და ჩემსკენ წამოვიდა -ანო კარგად ხარ? -ხელები თმაზე გადამისვა და შუბლზე მაკოცა -კი კარგად ვარ,სახლში წამიყვანე -ექთანს ვნახავ და წავიდეთ -გასვლას აპირებდა,მაგრამ მალევე ჩავავლე ხელი მკლავში და უკან შემოვაბრუნე -გოგა გთხოვ,სახლში წამიყვანე იქ ვილაპარაკოთ,არაფერიაო გადაღლილობის ბრალიაო. -დატვირთული თვალებით გავხედე და ფეხზე წამოვდექი..თავბრუსხვევამ უკან დამაბრუნა,ამჯერად გოგამ ყურიც არ მიგდო და ექთანი მოძებნა..ექთანთან ერთად შემოვიდა,დამამშვიდებელი გამიკეთა და გამწერა.. -გამოჯანმრთელებას გისურვებთ,თავბრუსხვევა და გულის რევაც ჯერ გექნებათ არ ინერვიულოთ,ორსულობამ მასე იცის -ღიმილით გამოგვხედა ექთანმა ენა მუცელში ჩამივარდა გოგას სახე,რომ დავაფიქსირე,გაკვირვებული ხან მე შემომხედავდა,ხან ექთანს გახედავდა.. -ვერ გავიგე? -გაოცებული ამოთქვა დევდარიანმა -კარგით მე დაგტოვებთ -თავი დაგვიკრა მედდამ და პალატა დატოვა -ფეხმძიმედ ვარ -ამოვიჩურჩულე იღიმოდა ყურებამდე დევდარიანი,თეთრი კბილებით მიმზერდა,აწყლიანებული თვალებით,ხელში ამაფრიალა და ტუჩებში ნაზად მაკოცა.. -არ მჯერა,ნუთუ მამა გავხდები -მიწაზე დამსვა დევდარიანმა და თვალებში ჩამხედა -ხო,არ მეგონა ასე თუ გაგეხარდებოდა -შენ რაიყო სულ გაგიჟდი? ექთანს რო არ წამოსცდენოდა არ უნდა გეთქვა ხო?როდემდე აპირებდი დამალვას? -კითხვები მომაყარა დევდარიანმა -ვიცოდი,რომ მზად არ იყავი და შემოგაპარებდი თანდათან -განაწყენებული გავხედე -შენ სულ გააფრინე? ყველაზე ბედნიერი ვარ გესმის? ქალიშვილი მეყოლება -თავი ხელებში ჩარგო და სიხარულისგან ცას სწვდებოდა -იქნებ ბიჭია -გამეღიმა -არა აი ნახავ გოგო გვეყოლება,დედას დაემგვანება,მისნაირი ჯიუტი იქნება ნეტა? -გაეცინა დევდარიანს და ლოყაზე თითები მომისვა -ნუ ხარ ცანცარა,წამიყვანე სახლში -მოკუნტული სახით გავხედე -კაი წავედით -ხელი მომხვია და კლინიკა დავტოვეთ.. სახლში მივედით თუ არა ყავა მოვიმზადე და დივანზე წამოვჯექი,ძალიან დაღლილი ვიყავი და დასვენება მჭირდებოდა.. გოგა ფანჯარასთან იდგა და სიგარეტს ეწეოდა..მისი ყოფილი საცოლის თემა არ მანებებდა თავს და ვერ ვისვენებდი. -გოგა არ ვილაპარაკოთ? -თუ სალომეზე,მაშინ არა -ღრმა ნაფაზი დაარტყა და სიგარეტი მოისროლა,ფანჯარა მიხურა და სავარძელში მოიმარჯვა ადგილი. -რატო დაშორდით? -არ ვცხრებოდი -ისევ აგრძელებ -ცერად გამომხედა დევდარიანმა -მიპასუხე,რატო არ ვიცოდი ამის შესახებ? -არ ჩავთვალე საჭიროდ მომეყოლა -და ჩემს ყოფილზე,რომ მოგიყევი არც მე ვთვლიდი საჭიროდ მაგრამ არ მინდოდა რამე დამემალა შენგან,ეს შეყვარებული იყო მაინცაა და არა საქმრო..- ჩემს ხმას გაბრაზება და წყენა შეერია,ავდექი და გასვლა დავაპირე.. -ადგილზე დაჯექი -უნდა დავიძინო -მივუგდე უხეშად -ვილაპარაკებთ და მერე,რადგან არ იხევ უკან,ჯანდაბა -კაი გისმენ -ხელები გადავაჯვარედინე -სალომე ტურენკო,მეორე კურსზე გავიცანი..3წელი ვხვდებოდით ერთმანეთს,როცა გადავწყვიტეთ დაქორწინება,ქორწილის წინა დღეს გავიგე,რომ ორსულად იყო ვიღაც ნაბიჭ*რისგან -შესვენებით ყვებოდა,წამოდგა,ბარიდან ღიპიანი ჭიქა მოიმარჯვა და ღვინო დაისხა. ბავშვის მოშორება უნდოდა,ყველაფერს აკეთებდა,რომ მეპატიებინა,თვითმკვლელობაც სცადა..მაგრამ ბოლოს დავშორდი,მისი დანახვაც არ მინდოდა..შემდეგ საზღვარგარეთ წავიდა და მორჩა..ღალატი ერთადერთია რასაც ადამიანს ვერ ვაპატიებ ანო,გასაგებია ახლა? -ღვინო დალია და დივანში ჩაესვენა -არ უნდა დაგემალა ჩემთვის -ნაწყენი გავხედე -აღარანაირ როლს არ ასრულებს ეგ ადამიანი ჩემთვის,ამიტომ თავს ნუ დაიტვირთავ მასზე ფიქრით..გიომ მითხრა,რომ ჯერ ვერ ახერხებს ჩამოსვლას და ჩვენ მასზე არაფერი არ გვადარდებს,რომც ჩამოვიდეს არაფერი შეიცვლება..-მომიახლოვდა თავი ამაწევინა და ტუჩებში ნაზად მაკოცა,ხელები მომხვია და ძლიერ მიმიხუტა.. -მეშინია -ამოვთქვი ჩურჩულით -რისი? -ჩაეცინა -შენი დაკარგვის -ანო ჩემო პატარა,ჩვენ ერთმანეთი ყოველთვის გვეყოლება,არავის შესწევს იმის ძალა რომ რამე მოიმოქმედოს და აგვამხედროს,ერთმანეთის წინააღმდეგ.. -მიყვარხარ -მთელი გულით დავუმარცვლე და ძლიერ მოვხვიე ხელები -მეც მიყვარხარ! 5წლის შემდეგ.. -რაა ლამაზიი დღეააა,რა ნათეეელი მზეაა იმიტომ რომ დღეს მიას დაბადების დღეა!! გილოცავთ!! გილოცააავთ!! -გილოცავ დე,დაბადების დღეს! სურვილი ჩაიფიქრე და ჩააქვრე სანთლები -ჩავჩურჩულე მიას და ლოყაზე ხმაურით ვაკოცე.. -ნუთუ ასე მალე გავიდა დრო? -მომიახლოვდა დევდარიანი და წელზე მომხვია ხელები -ხო გოგა ძალიან მალე..მია უკვე 5 წლის გახდა,ძალიან ბედნიერი ვარ -ვუთხარი ქმარს და ტუჩებში ვაკოცე -ბედნიერი ვარ თქვენით ანო! ლენკა და ვაჩე უკვე მეორე ბავშვს ელოდებიან..ნინი საზღვარგარეთ გათხოვდა და წელიწადში ერთხელ მაინც ჩამოგვაკითხავს საქართველოში,ძალიან დაგვაკლდა,მაგრამ ძველებურ კონტაქტს მაინც არ ვწყვეტდით ერთმანეთისგან..სანდრო ისევ ისეთი ბაბნიკია და ყოველდღე ახალი გოგოები ყავს,გიორგის შეყვარებული ყავს და სერიოზულადაა განწყობილი..მე და დევდარიანი,ისევ ისე ერთმანეთზე შეყვარებული ბავშვები,დრო რომ ვერაფერს გვიხერხებს..მისი თქმით მართლაც,გოგო გვეყოლა და მისი ნებით მია დავარქვით..დღეს მია 5წლის გახდა,ავღნიშნეთ ყველამ ერთად,გავერთეთ და მიაც გავართეთ.. -მოდი რა დღეს მია დავუტოვოთ ვინმეს და მარტო ვიყოთ ერთი დღე -ხვეწნით მომიახლოვდა დევდარიანი და უკანალზე მიჩქმიტა -გოგა არ გრცხვენია? ხოიცი მია არ დარჩება არსად,ნუ სულელობ-სიცილით გავხედე ქმარს -მენატრები,ნორმალური სექსი მომენატრა ჩემს ცოლთან -ნაწყენი წარმოთქვა დევდარიანმა -მიას სახეს ვერ ხედავ,როგორ დაიღალა? მალევე დაიძინებს -გამეცინა მის ნათქვამზე და ლოყაზე ვუკბინე -ხო რათქმაუნდა დაიძინებს,ოღონდ ჩვენთან შუაში -ხელები გადაიჯვარედინა გაბრაზებულმა -ეჭვიანობს ჩემი ქმარი? -ხელები მოვხვიე და ტუჩებში ჩავაფრინდი -ისე ნუ იზავ აქვე გაგხადო,მინდიხარ გოცირიძე -კოცნა შემომიბრუნა -გიჟიხარ,წამოდი არ დაგვინახოს მიამ -ხელი ჩავავლე ქმარს და ბავშვებთან გავედით სანიმ გოგა გვერდით გაიყვანა,შემეშინდა ძველებურები ხო არ მეორდება მეთქი და მათ გავყევი აივანზე.. -შეჩ*მა სალომე ჩამოვიდა -ვინ სალომე? -გაოცებული გახედა დევდარიანმა -სალომე შენი ყოფილი საცოლე -უფ მოიცა რა,5წლის წინაც ჩამოდიოდა -ხელი აიქნია უკმაყოფილოდ -არაა ტო იმენა ჩამოვიდა,გაიგო ცოლ-შვილი რო გყავს,შენი ნახვა უნდა,ანოსთან აღარ გითხარი,ხოიცი ეს ცოლის ეჭვიანობები -გაიცინა სანიმ.. -ვის უნდა გოგა შენი ნახვა? -გაფითრებული გავედი აივანზე და დევდარიანს ცხვირწინ ავეტუზე.. 13 ვის უნდა გოგა შენი ნახვა? -გაფითრებული გავედი აივანზე და დევდარიანს ცხვირწინ ავეტუზე.. ------------------------------------------- -ცივა,შევიდეთ სახლში -მომიჭრა სიტყვა დევდარიანმა და სახლში შემიყვანა. ცოტახანში ბავშვები წავიდნენ,დევდარიანი ფიქრებში იყო,მალ-მალე ცლიდა ღვინის ჭიქას,ერთს მეორე მიყვებოდა,მეორეს მესამე..მაგიდა მივალაგე და თვალს ვაყოლებდი ნელნელა დევდარიანს,როგორი აკანკალებული იყო ნერვიულობისგან. -არაფერი არ გინდა მითხრა? -ცარიელი ჭიქა გამოვართვი და მაგიდაზე დავდე -რა უნდა გითხრა რა ანანო? ტურენკო ჩამოვიდა და ჩვენი ნახვა უნდა,ალბათ მოლოცვა,რას დაიხვიე ეს დედანა*ირები თითზე -ხელი აიქნია და ფანჯარასთან დადგა -შენი ნახვა უნდა და არა ჩვენი გოგა -გავხედე ნაგლად და სავარძელში ჩავესვენე -აუ რა ყველამ შემე*ით რა -გოგა -თვალებით ვანიშნე,რომ მიას შეეშინდება -დედიკო რა ხდება? -შეშინებული მომვარდა მია,კისერზე ჩამომეხვია და გვერდით დამისკუპდა -არაფერი დე,ვლაპარაკობთ უბრალოდ -ხელი მოვუსვი ლოყაზე და შუბლზე ვაკოცე -ანანო დააძინე ბავშვი,გვიანია -გამოსცრა მკაცრად დევდარიანმა და მაჯის საათზე თითი მიჩვენა -წამო დე,დავიძინოთ -ხელში ავიყვანე და საძინებელში შევიყვანე მია თავის საწოლში ვერ იძინებდა,ჩვენს საძინებელში ვაძინებდით და დევდარიანს ხელშიაყვანილი გაჰყავდა მის ოთახში,ეს იყო მიას ჩვევში ჩარჩენილი ტრადიცია.. მალევე დაიძინა,ფრთხილად მივხურე საძინებლის კარი და გოგასთან გავედი. -შეგიძლია დააწვინო მის ლოგინზე,დაიძინა ღრმად. -სიტყვა ისე ვესროლე სახეშიც არ გავხედე -ანუ დრო გვაქვს? -ირონიულად მომიახლოვდა დევდარიანი და თმა ყურზე გადამიწია -ახლა არა -მისი ხელი მოვიშორე და აბაზანაში შევედი ღმერთს ვთხოვდი,რომ სალომე ჩვენთვის დიდი პრობლემა არ ყოფილიყო,პირველ რიგში ვინც დაზარალდებოდა მია იქნებოდა. მეშინია იმის,რომ სალომესთან შეხვედრისას წარსულის გრძნობები არ აუყვავდეს ისევ ახალი ყვავილივით,გულში..ძალიან მეშინია და ყველანაირად უნდა მეცადა არ შემხვდარიყვნენ ერთმანეთს. აბაზანიდან გამოსულს,გოგა ღრმა სიზმრებში დამხვდა..ჩუმად გავიხადე ხალათი და ფრთხილად ჩავწექი ლოგინში,სანათი გამოვრთე და მივითიშე.. გოგამ ბიზნესი წამოიწყო 3წლის წინ და დღემდე კარგად ართმევდა თავს,მეც რადგან სულ უსაქმურად არ ვყოფილვიყავი,მას ვეხმარებოდი..მე ვხატავდი და იდეებს ვაწვდიდი ფეხსაცმლის დიზაინზე,ხატვა ბავშვობიდანვე კარგად გამომდიოდა,კარგად გამომადგა ჩემი ხელობა.მიას,ყოველთვის უყურადღებოდ ვერ ვტოვებ,ამიტომ სახლში გოგამ ჩემთვის პატარა სახელოსნო კაბინეტი მოაწყო,რომ სახლშიც გამეკეთებინა ჩემი საყვარელი საქმე. დილით გვიან გამეღვიძა..მისაღებში გავედი,მამა და შვილი ერთმანეთს ეხმატკბილებოდნენ და აცანცარებულები დამხვდნენ -ოჰ გაიღვიძა ქალბატონმა -თქვა დევდარიანმა,მუხლებიდან ჩამოისვა მია და ჩემსკენ წამოვიდა -მია წამოდი,ჭამის დროა -ზურგი ვაქციე დევდარიანს და სამზარეულოში შევედი,ყიყლიყოების მომზადება დავიწყე,ყავის აპარატი ჩავრთე საშინლად მტკიოდა თავი და ერთი სული მქონდა,როდის გადავყლაპვდი ყააავასს!!!!! -როდემდე უნდა იყო ჩუმად? -მიეყუდა დევდარიანი ბარს და ხელები გადაიჯვარედინა არ მითქვამს არაფერი,ამ მომენტში ვისზეც ვფიქრობდი მხოლოდ მია იყო,არმინდოდა ჩვენზე ენერვიულა..ამ თანამედროვე ბავშვებს,ხომ ყველაფერი ესმით უკვე..ჩაი გავუკეთე და ყიყლიყოები დავუწყე მიას,ყავა დავასხი ჩვენთვის და პირუჩუმრად მივეყუდე სკამის საზურგეს.. -დედა,მამას არ ელაპარაკები? ვერ გამოაპარებ ვერაფერს -ხო მია დედაშენი ცოტა შეშლილია,როცა ბრაზდება მითუმეტეს ისტერიკები ემართება -თვალები დააცეცა დევდარიანმა და მკაცრი მზერა მომაპყრო -მია ჭამე მალე და ლენკა დეიდა მოგაკითხავს,სასეირნოდ წახვალთ -თავზე ხელი მოვუსვი და თბილი მზერა ავიკარი -რა კაია -მხიარულად შემოკრა ტაში -ჩვენ სალაპარაკო გვაქვს -ჩამჩურჩულა ყურში და მისაღებში გავიდა მია გავაცილე ლენკასთან ერთად და სახლის მილაგება დავიწყე..როცა ვნერვიულობდი ვეძებდი ხელმოსაჭიდს,რომ რამე მექნა. -იტყვი ეხლა რამეს თუ მაინცდამაინც უნდა გავჭედო? -მომაბრუნა დევდარიანმა მისკენ -ახლა მხოლოდ შენ ხარ,ვინც უნდა ამიხსნას ყველაფერი და რამე მითხრას -წარბები მაღლა ავზიდე -რატო მომიტ*ანი ტვინი ამ სალომეთი ტო? -ხელები გაშალა და თვალები დააბზრიალა -წესივრად ილაპარაკე რა და ხანდახან მია როცა ჩვენთანაა მეტი სიფრთხილე გმართებს -ხოდა ნუ მაჭედინებ ეს დედამოტ*ნული,რა გინდა ვერ ვხვდები..შეხვედრა უნდა და უნდოდეს გავკარი ერთი მაგას,რა განერვიულებს ანანო? -მია! მხოლოდ მია მადარდებს მე გოგა,არ მინდა ბავშვი დაისტრესოს -შენი საქციელებით აკეთებ მაგას,ნუთუ ვერ ხვდები? რა ეჭვიანობები გამიმართე ასი წლის ყოფილზე? -საერთოდ არ მისმენ რას გეუბნები,შენ ამჩნევ რომ ვეღარ ვუგებთ ერთმანეთს? ხვდები რომ ერთმანეთის საერთოდ არ გვესმის გოგა? შეიცვალა რამე? - ჩემს ხმაში ბრაზი,წყენა,ნერვიულობა და შიში იგრძნობოდა -აუ ანო ძაან გთხოვ რა არ გინდა ეს უაზრო გამოხტომები,15 წლის ბავშვები აღარ ვართ,წავედი მე ოფისში გავალ,დამაგვიანდა ისედაც,ბევრი შეხვედრა მაქვს -რა შეხვედრა? -ანანო რა გჭირს? სად დაფრინავ? საქმიანი შეხვედრა რა შეხვედრა კიდე? იატაკს მივაშტერდი,ვხვდებოდი რომ ამდენი ფიქრისგან გავაფრენდი -ანანო ძაან გთხოვ ამდენი ფიქრით თავს ნუ დაიღლი,ბევრი საქმე გვაქვს,მიდი შენც დაასრულე ნახატები..დღეს ახალი პარტნიორი გამოგვიჩნდა,მას უნდა შევხვდე ჩემს ასისტენტთან ერთად და ცოტა დამაგვიანდება -საროჩკას ისწორებდა დევდარიანი,ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და შუბლზე მაკოცა.. -მიყვარხარ გოგა -მოვხვიე ქმარს ხელები და მისი ახალდასხმული სუნამო შევისუნთქე -მეც პატარავ,ჭკვიანად იყავით -ტუჩებში მაკოცა და კარებში გაუჩინარდა. ---------------- ხატვაში ისე მალე შემომაღამდა,ვერც მივხვდი სანამ კარზე კაკუნი არ მომესმა..მიმოვიხედე და ქაღალდები ნაჭუჭებით ძირს ეყარა,ამდენ ხანში მხოლოდ 2 ნახატს მივაქციე ყურადღება,რომელმაც დიდად არ მომხიბლა..ფიქრებში ვიყავი ძალიან გადატვირთული და გადაღლილი ვიდრე საქმეში..სალომე ტურენკო ვერაფრით ამოდიოდა ჩემი ტვინიდან..მეორე კაკუნმა გამომაფხიზლა,სწრაფად მივედი კართან და მია შემეგება ლენკასთან ერთად.. -ჩემი გოგოები -გადავეხვიე მათ -დეე ნახე ლენკა დეიდამ რამდენი სათამაშო მიყიდა -სიხარულით ახტა მია და მისაღებში გაიქცა -ლენ მადლობა,ცოტა რომ გაართე,მოდი რა ყავა დავლიოთ -არა ანო სხვადროს რა ვაჩე მელოდება,გკოცნი კარი მივხურე და მიასთან მივედი..მთელი დღის მონატრეული შვილი მივიხუტე და მის შავ თვალებს ჩავეუფლე.. -დე კარგი დრო გაატარე? -კი,მაგრამ არც ის მაწყენდა შენ და მამასაც რომ წაგეყვანეთ სასეირნოდ -მოწრუპული ტუჩებით გამომხედა -ხო მია აუცილებლად,ახლა მამას ბევრი საქმე აქვს,ერთხელ შევთანხმდებით ყველა ერთად და გპირდები,რომ აუცილებლად შეგისრულებ თხოვნას -შუბლზე ვაკოცე და მივიხუტე ამასობაში გოგაც მოვიდა,მია მის დანახვაზე სიხარულით მეცხრე ცაზე აფრინდა,კარში არ შემოსული მამას ჩააფრინდა მკლავებში და ხმაურიანი კოოცნები დაუტოვა ლოყებზე.. -როგორ ჩაიარა დღემ? -მანტო გამოვართვი და მოვეხვიე ქმარს -ნორმალურად -მოღუშულად წარმოთქვა სიტყვები და დივანზე წამოჯდა -რა გჭირს? -წარბები შევკარი,სახე ჩემსკენ გამოვაწევინე და თვალებში ჩავხედე -არაფერი ანო,დავიღალე -თქვა და საროჩკის ღილები შეიხსნა -მია ცოტახანი დაგვტოვე -ისე ვუთხარი,რომ თვალი არ მომიშორებია დევდარიანისთვის -თუ დაიღალე შემიძლია მოგადუნო -მისი ტუჩებიისკენ გადავიტანე მზერა და მუხლებში ჩავუსაფრდი -ანო ახლა რა,აბაზანა უნდა მივიღო -ხელები მომაშორებინა და საძინებელში შევიდა დავრჩი გაოგნებული,პირღია ვუყურებდი კარებში გასულ დევდარიანს და ვერ ვხვდებოდი საერთოდ საითკენ მივდიოდით..მხოლოდ იმას ვამჩნევდი,რომ მოვლენები ცუდად ვითარდებოდა,ჩვენი მდინარე უკუღმა და სწრაფად მიედინებოდა.. მთლიანად ბედნიერი დღე არ არსებობს,მაგრამ არსებობს წამები,რომლებსაც ვერ წაშლი.ძნელია,როდესაც ადამიანები წლებია გვერდით გყავს და იმას ვერ ამჩნევენ,რასაც ახსნა არ სჭირდება,ისედაც ნათელია..ცხოვრებაში შემთხვევით არაფერი ხდება..ფიქრები,რომლებსაც მეთაურობ მხოლოდ შენია,მხოლოდ შენ გეკუთვნის..და მაინც მგონია,რომ მხოლოდ იდუმალი ხაზით დაკავშირებული ადამიანები გამიგებენ,თუ ამის უფლებას მივცემ! სიყვარული ხალხს აგიჟებს,სიყვარული ყველა მომაკვდინებელ სენზე უარესია,გკლავს მაშინაც,როცა მას განიცდი და მაშინაც,როდესაც ვერ გრძნობ.. იდეალური ურთიერთობები არ არსებობს და არც არის საჭირო არსებობდეს..ვის რაში სჭირდება ურთიერთობა დრამის გარეშე,რომელიც პირდაპირ ცეცხლს გვინთებს გრძნობებზე,მაგრამ იდეალურთან ყველაზე მიახლოებული ურთიერთობა არის ის,სადაც ადამიანები ყოველთვის პოულობენ ერთმანეთთან მისასვლელ გზას..ჩვენ ადამიანები ვართ,არაიდეალურები,რომ იდეალური ურთიერთობები შევქმნათ..ნორმალურია ვიჩხუბოთ,დავუშვათ შეცდომები,ვილაპარაკოთ სისულელეები,მერე ვინანოთ..ეს ნორმალურია,მაგრამ არ უნდა შეგვეშინდეს პატიების თხოვნა და შეცდომის აღიარება,არ უნდა შეგვეშინდეს ერთმანეთისთვსის სიმართლის თქმა,თუნდაც ამას აყალმაყალი მოყვეს,მთავარი ტყუილებით არ ავაშენოთ ურთიერთობის გზა-კვალი,დანარჩენს ყველაფერი ეშველება..ერთხელ თუ რაღაც მძიმე დაგვემართება,ამას რომ გადავიტანთ,მერე ყველაფერს გადავიტანთ,გადავიტანთ სწორედ იმ მოგონებით,რომ გადავიტანეთ..ტკივილი ყოველთვის დასრულდება და ოდესმე შეიძლება სასაცილოც გახდეს..ჭეშმარიტი სიხარული კი არასდროს გადაიქცევა ტკივილად,რადგან ეს ტკივილი სიხარულისგან მოდის და ამ სიხარულის შიგნით მრავლდება,რის გამოც მოვიკრებთ ძალას.. --------------- დაღლილი ხარ და არსებობს ამ წუთში მხოლოდ ერთი ნათელი სურვილი,რომელიც არ გღლის,რომ შენს მსგავსად დაღლილი ადამიანი მონახო,რომელსაც დაელაპარაკები ყველანაირ დაღლაზე..გარშემო ადამიანები გიხარია,მაგრამ ამისთვისაც დაღლილი ხარ,გაბოროტებული არა პირიქით,სიკეთით სავსე ხარ და ამიტომ დაიღალე ყველაფრისგან,რადგან ყველაფერში სისუფთავეს და სამართლიანობას ეძებ,ძებნაში იღლები ადამიანი..ყველაფრის კეთება შეგიძლია,იცინი კიდეც,მაგრამ ამასაც დაღლილობისგან აკეთებ..ვერავინ შეიშნავს ამ დაღლილობას,რადგან დაღლილი ადამიანები ჩვეულებრივი ადამიანები არიან.. ---------------------------------------- ფიქრებიდან მიამ გამომიყვანა.. -დედა,შენ და მამა ხო არ დაშორდებით? -უეცრად მომიახლოვდა და ჩამეხუტა -მია საიდან მოგაქვს ასეთი რაღაცეები? -სულ ჩხუბობთ და ისე აღარ ხართ,როგორც ადრე -ნაწყენი ამომხედა -მია მომისმინე,ურთიერთობებში ყოველთვის იქნება კამათი,ბრაზი,წყენა..ეს ხო ბუნებრივია დე? მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს,რომ უნდა დავშორდეთ,ჯერ პატარა ხარ და ამდენს ვერ ხვდები..არ მინდა ასეთ რაღაცეებს ფიქრობდე კარგი? -შუბლზე ვაკოცე და გულზე მივაბჯინე შვილი. -მიყვარხარ -მეც ჩემო პატარავ,მოდი ახლა დავიძინოთ კაი? თავი დამიქნია და საწოლში ჩაწვა.საბანი მივაფარე და შუბლზე კოცნა დავუტოვე..მასთან ერთად ჩახუტებულს ჩამეძინა,როცა გოგამ შემახო ნაზი ხელები და გამაღვიძა -ანო წამოდი ჩვენს საწოლში -ქმარს დავემორჩილე და მივეყრდენი..ხალათი გამხადა და ლოგინში ჩამაწვინა,ცხელი კოცნებით დამიფარა ტანი..ძლიერ მოვხვიე ხელები და ერთმანეთზე ჩახვეულებს მალევე ჩაგვეძინა.. დილით უჩვეულო სიზმარმა წამომახტუნა,სამზარეულოში გავედი და წყალი დავლიე..ცოტახანში დევდარიანიც ადგა და ზყრგის მხრიდან ხელები შემომხვია,მისკენ შევტრიალდი და მის ტუჩებს დავეწაფე.. -ყავას ხო დალევ? -ვკითხე კოცნებშორის -ხო სკამზე წამოჯდა და მომაშტერდა.. -გუშინ არ მითხარი,როგორ ჩაიარა შეხვედრებმა,იპოვეთ ბოლოს ბიზნეს პარტნიორი? -ვკითხე ზედმიწევნით..გაჩუმდა თითქოს ენა ჩაუვარდაო,თვალებში მომაშტერდა.. წუთიანი დუმილის შემდეგ როგორციქნა მიპასუხა.. -კი ვიპოვეთ -მითხრა და თვალი ამარიდა -მერე კაია,რა სახე გაქვს აბა? -გამეცინა -არამგონია,მოგეწონოს ეს სიტუაცია,მაგრამ აზრი არააქვს დამალვას ანო -რაზე გოგა? ვინარის? -შევხედე შეშინებული თვალებში მაჩერდება და ხმას ვერ იღებს.. -ვინარის გოგა ახალი პარტნიორი? -სალომე -რა? -ისტერიკული სიცილი დამეწყო -სალომე ტურენკო! -მომიჭრა სიტყვა დევდარიანმა და თავი ხელებში ჩარგო. 14 მინდოდა სიზმარი ყოფილიყო,სკამზე ხმაამოუღებლად დავჯექი,რომ არ წავქეცეულვიყავი და ხელი შუბლზე მივიდე. -ანანო არც მე არ ვიცოდი,ვიცი რომ ძალიან რთული იქნება ეს შენთვის,მაგრამ დამიჯერე რომ არაფერი არ მოხდება ჩვენს შორის,ეხ ხო დიდი სისულელეა? ახსნაც არ უნდა დამჭირდეს -ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და დამაჯერებელი მზერა აიკრო. -ყველანაიირი ლაპარაკის გარეშე რატო არ უთხარი მაშინვე უარი? -დავიწყე ლაპარაკი ცოტახნის დუმილის შემდეგ. -ანო აქამდე კარგად ვართმევდით თავს ბიზნესს,ახლა ცოტა წარჩინებული პარტნიორი რომ არა ხო იცი რომ გავკოტრდებით? -ხვდები რომ ამ ბოლოს მხოლოდ ფული გადარდებს? -თვალებმოჭუტული გავხედე -ანანო სისულეელბს მორჩი -მიყვირა და ჩემი მუხლებიდან ხელი აიღო,ფანჯარა გამოაღო და ანერვიულებული სიგარეტს მოუკიდა -არვიცი,მაგრამ ეგ გოგო არ მომწონს და ის ფაქტიც არ მომწონს რომ ერთად დადებთ კონტრაქტს. -არ მენდობი? ჩემსკენ მობრუნდა -შენ კი და მას არა. -სიტყვა მოვუჭერი ცივად -მამა დედას რატო უყვირი? -ხელით თვალი მოიფხანა მიამ და ჩემსკენ წამოვიდა. -ყოჩაღ,გოგა ბავშვიც გააღვიძე -კალთაში დავისვი შვილი და მივიხუტე -დედა რა ხდება? -ნაწყენი გამოგვხედა მიამ -არაფერი,დე უბრალოდ ვსაუბრობთ,მიდი ხელ-პირი დაიბანე ჩაიცვი და ვჭამოთ..მია მალევე დამემორჩილა და კარებში გაუჩინარდა. -წავედი მაგვიანდება -სიგარეტი მოისროლა დევდარინმა და ცივი ხმით მომმართა -დღეს კვირაა,წესით სადმე უნდა გაგვეყვანა მია -ხო მაგრამ ბევრი საქმეა ოფისში,მინდოდა შენც წამოსულიყავი -კაი არარის პრობლემა,არ მოაგცდენ,მე თვითონ მივხედავ ჩემს შვილს. -თვალები ცრემლებით ამევსო,მაგრამ არ შევიმჩნიე -6ზე მზად იყავით,გამოგივლით -მოჭრა სიტყვა დევდარიანმა და სახლი დატოვა იმის გაფიქრება,რომ დევდარიანი და მისი ყოფილი საცოლე ერთ შენობაში იყვნენ და ერთად მუშაობდნენ,საშინლად ცუდად ვხდდებოდი ამაზე ფიქრით და წარმოდგენით..შიშს მგვრიდა და ეჭვიანობის პიკზე მისულს მინდოდა ორივე დამეხოცა..6საათზე გოგამ გამოგვიარა,მია სასეირნოდ წავიყვანეთ,მამა და შვილი კარგად ერთობოდნენ,მე შორიდან ვუმზერდი მათ და ფიქრები არ მასვენებდა..დევდარიანს არ გამოპარვია ჩემი დადუმებული სახე,მაგრამ თავს იკავებდა მიასთან რამის ლაპარაკს. მია ძალიან დაიღალა,სახლში დავბრუნდით და მალევე დაიძინა. დივანზე გოგას პირდაპირ დავიკავე ადგილი და მას ავხედე,ღვინის ჭიქა შევივსე და გამოვცალე წამებში. -რატო ნერვიულობ? -მკითხა და ღრმად ჩამხედა თვალებში უაზრო მომენტებში თუ დალევას დავიწყებდი,იცოდა რომ ვნერვიულობდი,თანაც ძალიან რომ ვნერვიუკობდი,ახლაც არ გამოეპარა ეს ფაქტი და პირდაპირ ამ კითხვით შემოიფარგლა დევდარიანი. -არ ვნერვულობ -ვუთხარი ცივად და ფანჯარას გავხედე -მე მაინც რას მატყუებ? -ჩაიცინა სარკაზმულად -სანამ შენ და შენი ყოფილი საცოლე ერთ შენობაში იმუშავებთ,ყოველთვის ასეთს დამინახავ,ასე რომ შეეჩვიე ან ამხელა მასკარადები რო არ მოვაწყოთ პირდაპირ შეგიძლია დამშორდე -მეც არ დავაკელი სარკაზმი,თვალი ჩავუკარი და ჭიქა შევივსე. -ანანო ერთხელ და სამუდამოდ მორჩები ამ ეჭვიანობას ან -წინადადება აღარ დაასრულა თავი დახარა და დააქნია უკმაყოფილოდ -ან რა? გაამართლა ხო ჩემმა სიტყვამ? -ამჯერად აკანკალებული ამოვთქვი ეს სიტყვა,თამამად ველაპარაკებოდი მაგრამ მეშინოდა,ძალიან მეშინოდა მისი დაკარგვის. -ანო გთხოვ რა -ხელი აიქნია და ფეხზე წამოდგა -ჯობია ცოტახანი პაუზა ავიღოთ -ვუთხარი ცოტა დუმილის შემდეგ და მეორე ჭიქა გამოვცალე..ჩვენს მეორე სახლში ვიცხოვრებ მიასთან ერთად,სანამ ჩამოვყალიბდებით რა გვინდა ერთმანეთისგან..დედასთან არ მინდა,არც ის მინდა გაიგოს და ინერვიულოს.მგონი ასე აჯობებს -შესვენებით ვაბავდი სიტყვებს ერთმანეთზე,ძალიან მიჭირდა ამდენის თქმა,მის განადგურებული სახეს ვერ ვუყურებდი,ძალიან მიმძიმდა,მაგრამ ასე აჯობებდა. -სხვა გყავს ხო? -ხელი ძლიერ დაარტყა მაგიდას და ღრიალი დაიწყო -შენ ნორმალური ხარ? საერთოდ როგორ ბედავ მაგის თქმას? -მეც ვუყვირე -შენ როგორ ბედავ შენ? რა პაუზაზე მელაპარაკები გოცირიძე? იმენა მაგრად ატრ*კებ ამის დედაც ვა*ირე -მომიახლოვდა და პირზე მომიჭირა ხელი -ტონს დაუწიე გოგა,მია გაიღვიძებს -ვუთხარი დამშვიდებული -გაიღვიძოს,გაიგოს რო დედამისი ცოტა ვერარის,ვნახოთ რა რეაქცია ექნება ბავშვს,შენს ასეთ *ლეობებზე -გოგა შენც ძალიან კარგად იცი,რომ ავირიეთ,არ გვაწყენდა ცოტახანი პაუზა..მიას ამაში არ ჩარევ და ზედმეტებსაც მოერიდები მასთან,ცოტახანი განცალკევებულები ვიყოთ და დავფიქრდეთ..არაფერი აღარ უთქვამს,ტყავის კურტკა მოიკიდა და სახლი დატოვა..არვიცოდი სწორად ვიქცეოდი,თუ არა მაგრამ ამ მომენტში ასე აჯობებდა,ორივე დავფიქრდებოდით,ერთმანეთის რეპლიკებისგან დავისვენებდით და გონს მოვიდოდიით,შეიძლება ეს უარესი ყოფილოყო,ჩვენი ცოტახნით დაშორება და მიასთვისაც დიდი სტრესი მიგვეყენებინა,მაგრამ ყველანაირად შევეცდებოდი ამეხსნა მისთვიის ყველაფრი. -------------------------------------- 2:32 ვერ ვიძინებდი,სახლში რომ არ იყო გოგა და გვერდით არ მეწვა,დარწმუნებული ვიყავი რომ ძალიან გამირთულდებოდა მის გარეშე ყოფნა,მაგრამ ზოგჯერ საჭიროა მარტოობა. სახლში ძალიან მთვრალი მოვიდა,თავი ჰქონდა დაკარგული და საშინლად ჰქონდა ალკოჰოლი გადაჭარბებული.. -რას გავხარ? -ზიზღით ავხედე და მისი გახდა დავიწყე -ოჰ ქალბატონო,რატო მელოდებოდი? ხო არ გიყვარს შენი ქმარი და მარტოს ტოვებ,რატო გაინტერესებ? -ძლივს აბავდა სიტყვებს ერთმანეთზე -ნუ ლაპარაკობ სისულელეებს რა,შენც ძაან კარგად იცი რომ მასე არარის -ვუთხარი და მაისური გავხადე -აბა როგორაა მაშინ ამიხსენი,ცოლი ქმარს რომ დატოვებს ან არ უყვარს ან საყვარელი ყავს ან ან ან ან -სიცილს არ წყვეტდა -არ გინდა გაიგო უბრალოდ,იმიტომაც არ იგებ და თუ კიდევ საყვარლის სახელს ახსენებ,საერთოდ ვეღარ დამინახავ -თითი მივუშვირე ცხვირის წვერზე და დავაგდე საწოლზე -როგორ მინდა შემოგახიო ეგ მოკლე კაბა და მაგრად გაგ*იმო -ტუჩები კბილებს შორის მოიქცია და თვალები დახუჭა -გინდა მაგრამ მაგის ტრ*კი არ გაქვს სამწუხაროდ -მეც არ დავაყოვნე პასუხის გაცემა და საბანი დავაფარე -და საერთოდ სად იყავი,სად დათვერი ? -ხვალე ვილაპარაკოთ,მოდი დაწექი -ამოღერღა ორიოდე სიტყვა და მიითიშა მეც ვწვებოდი,როცა გოგას ტელეფონმა გაანათა რამდენიმეჯერ,უცხო ნომრიდან შეტყობინება იყო გამოგზავნილი "როცა დაგჭირდება ლაპარაკი აქ ვარ" "არ გვაწყენდა ისევ შეხვედრა" ბოლოში მითითებული იყო ადრესატი "სიყვარულით სალომე". წარმოდგენაც არ გაქვთ რა დღეში ჩავვარდი,სურვილი გამიჩნდა სადმე თავი ჩამომეხრჩო.ცრემლებიც გამეყინა,ვერ ვსუნთქავდი,ტანმა თავისით დაიწყო კანკალი..იმედგაცრუება ყველაზე საშინელი გრძნობაა,რაც ახლა განვიცადე..თავი იმაში დავირწმუნე,რომ გოგა არ მიღალატებდა მითუმეტეს მის ყოფილთან,თავის თავს ასე არ დაიმცირებდა ჩემთან..მიას საძინებელში გავედი და მის გვერდით მოვთავსდი..თავს თუ ოდნავ მაინც ვიკავებდი და ვყოყმანობდი,ცოტახნით დაშორრებაზე ამ მომენტში ყველანაიირი ყოყმანიც გამიქრა,არ მინდოდა მიას გაღვიძება,თორე ახლავე წავიდოდი სახლიდან.. მინდოდა მალე გათენებულიყო,რომ პასუხი მომეთხოვა მისგან,ახსნა-განმარტება..ფიქრებში გადაღლილს მალევე ჩამეძინა,დილით მიამ გამაღვიძა.. -დე აქ რატო გძინავს? -გაკვირვებული გამომხედა -დე რატო გაქვს თვალები დასიებული? -არ ცხრებოდა მია -მია ადექი ხელ-პირი დაიბანე,ტანსაცმელი ჩაიცვი და დავილაპარაკოთ კაი? მალევე წამოდგა ფეხზე და მზადებას შეუდგა,ვერ ითმენდა და კვდებოდა ინტერესით რა ხდებოდა.. ფეხზე წამოვდექი,თავბრუ მეხვეოდა საშინლად..მიას კარადა გამოვაღე და ბარგის ჩალაგება დავიწყე,როცა გოგა და მია ერთიანად წამოვიდნენ ჩემსკენ. -დე რას აკეთებ? -გაოცებული გამომხედა მიამ -მაინც არ იცვლი გადაწყვეტილებას ხო? -გამოსცრა დევდარიანმა -მია ცოტახანი გადი,მიამ სწრაფად გახედა დევდარიანს,გოგამ თავი დაუქნია და გასვლა სთხოვა.. -რა გულით მეუბნებოდი და მადანაშაულებდი,რომ სხვა მყავდა? -ცრემლები თავისით ჩამომიგორდა -რა? -ცოტა დაბნეული გამომხედა დევდარიანმა -ჩემთან რომ გელაპარაკა,იმ კახპ*სთან გაიქეცი და მასთან არჩიე ლაპარაკი ხო? კარგად გაიხსენეთ წარსული? ტკბილად გაიხსენეთ ერთმანეთის გა*იმვა? -ცრემლები ერთი ხელის მოსმით მოვიწმინდე და ტანსაცმლის ჩალაგება განვაგრძე -და კიდევ ერთი გოგა,სანამ ჩემს ერთგულებაზე დაიწყებ ლაპარაკს,შენ უნდა გაიწმინდო გონივრულად ! -ანანო მომისმინე -მოახლოება უნდოდა,როცა ხელი ვკარი და ჩემს საძინებელში შევედი კარი ჩავკეტე და ჩალაგება დავიწყე..განშორება,ტრავმის სიღრმით ახლობელი ადამიანის სიკვდილის შემდეგ მეორე ადგილზეა. დაშორება არ ნიშნავს იმას,რომ დაივიწყებ,უბრალოდ ხანდახან ასე სჯობია მისთვის..როცა არჩევანს ვერ აკეთებს ადამიანი,შენ უნდა გაეცალო რადგან გაიხლიჩება მისი სული..გაუშვი,რადგან თუ არა შენთან ყოფნა მაინც წავა და მიგატოვებს..სიყვარული გრძნობაა და არა თანაგრძნობა,რომელიც მე არ მჭირდება მე არავისგან..შეიძლევა ვუყვარდი ან ვუყვარვარ კიდეც,მაგრამ ალბათ ისეთი ძვირფასი არ ვარ მისთვის,რომ ჩემს გამო მას რაიმე დაეთმო.შეიძლება ვცდები და არეული გონება ასეთი ფიქრისკენ მიბიძგებს,მაგრამ ეს ერთადერთი გამოსავალია რაც ამ მომენტში შემიძლია გავაკეთო..უნდა გამოვძვრე და თავს ძალა დავატანო მარტოობაში ვიპოვო ცოტახანი შვება. ------------------------- ბარგით ხელში გავდივარ საძინებლიდან,ვხედავ დევდარიანის განადგურებულ სახეს,მეც ვნადგურებდი მასთან ერთად,ორგანიზმი მეთიშება,ფეხები მეკეცება..კუთხეში მია მხვდება ნამტირალევი სახით -დედა ამიხსნით რა ხდება? -მია -მისკენ ჩავიკეცე ხელით ლოყაზე მოვეფერე და თვალებში ჩავხედე - მე და მამიკო ცოტახანი ცალ-ცალკე ვიცხოვრებთ,სამივესთვის ეს კარგი იქნება კაი დე? -მამიკოს არ დავტოვებ -ტირილით მიემართება დევდარიანისკენ და ეხუტება -მა დედიკო მართალია,ჩვენ ვერაფერი ვერ დაგვაშორებს ხოიცი? მოხვალ ჩემთან დარჩები,მე მოვალ შენთან,მაგრამ ცოტახანი ასე უნდა მოხერხდეს და გავიჭირვოთ კარგი? მე და დედიკოს არ გვიჩხუბია,სამსახურის გამო ცოტახანი ასე უნდა მოვიმოქმედოთ,შენ ხო უკვე დიდი ხარ და უნდა გესმოდეს -უთხრა შვილს დევდარიანმა და გულზე მიიხუტა -და მალე ვიცხოვრებთ ერთად? -არ იხევდა უკან მია -კი მა პირობას გაძლევ -უთხრა ღიმილით და მკაცრი მზერა მომაპყრო.. -წავედით მია -ვუთხარი შვილს და კარი გავაღე -მე წაგიყვანთ -სიტყვა მოჭრა დევდარიანმა,მანქანის გასაღებს ხელი დაავლო და კარებში გაუჩინარდა.. დავემორჩილე,მანქანაში ჩავსხედით..სიგარეტს მოუკიდა და მანქანა დაძრა. -ანანო შენ შენი უაზრო ფიქრებით,თავს იღუპავ და ჩვენც გვღუპავ,ახსნის საშუალებაც კი არ მომეცი და შენ შენით მიიღე გადაწყვეტილება -გოგა ახლა ამის დრო არარის,საკმარისი ვნახე უკვე..თავი შეიკავე მიასთან -ჩავიჩურჩულე და გზას გავხედე..თავი გააქნია დევდარიანმა და სიჩქარეს უმატა.. ნახევარ საათში ადგილზე ვიყავით..ღვედი მოვიხსენი და მანქანის კარი გავაღე -მია გადმოდი -მა მიყვარხარ -წინა სავარძელზე გადასკუპდა,მამა მიიხუტა და ლოყები დაუკოცნა -მეც მიყვარხარ ჩემო პრინცესა,დედიკოს მიხედე კაი? მიამ თავი დაუქნია და მანქანიდან გადმოვიდა..მანქანა ხმაურით მოწყდა ადგილს..სახლში შევედით თუ არა მია საძინებელში ჩაიკეტა და მოიმიზეზა ძილი.. აქეთ მიაა,იქეთ გოგა..თავი ძალიან გაბრუებული მქონდა..ყავას ვიკეთებ,ვჯდები,ვისვენებ ირგვლივ სიწყნარეა..ყოველი ჩვენგანი ვირჩევთ,რა არის ეს -მარტოობა თუ თავისუფლება? ამ კითხვაზე პასუხი არ მაქვს.. ხანდახან უბრალოდ გინდა ვიღაცას ცხვირწინ დაუჯდე,პირზე ხელები ააფარო,თვალებში უყურო და ელაპარაკო..ელაპარაკო შენზე,შენს ტკივილებზე,სიხარულზე,იმაზე რა გიყვარს,რა გენატრება ან რა გინდა..ის ვიღაც იჯდეს და უბრალოდ გისმენდეს,უბრალოდ ესმოდეს შენი..გინდა,ხანდახან ძალიან გინდა გულიდან ამოიღო,დღეების,თვეების,წლების ნაგროვები ემოციები და წინ დაულაგო.გინდა სამყაროში ერთ ადამიანს მაინც გააგებინო ვინ ხარ სინამდვილეში..ამოალაგო ყუთიდან ამდენი ტკივილი და როგორ გეცვრება თვალებიდან სისხლი..ამ მომენტში ვისთანაც ლაპარაკი მინდოდა მხოლოდ ლენკა იყო,დაუყონებლივ დავურეკე და ქვითინით ვუყვებოდი ყველაფერს..სწრაფად გაჩნდა ის ჩემს სახლში და აღმოვჩნდი მასთან ჩახუტებული..თავზე ხელს მისმევდა და სტიმულს მაძლევდა ყველაფრის მიუხედავად,მეუბნებოდა რომ ეს დროებითია და ისევ ყველაფერი თავის კალაპოტში ჩადგება. -ჩემო პატარა,გოგას დარწმუნებული ვარ არ უღალატია შენთვის,უნდა დააცადო მას ახსნა..გუშინდელი ბავშვები ხომ აღარ ხართ,რომ ერთმანეთს არ უსმინოთ..ასე ვერ დალაგდება ხო იცი ვერაფერი ანო?! შენ თუ შენი სათქმელი უთხარი,მასაც აცადე იქნებ რას გიყვება და რით იმართლებს თავს..დარწმუნებული ვარ მისთვის ეს უფრო დიდი ტკივილია,რადგან შენც დაგკარგა და ამასობაში მიასაც ჩამოშორდა,ხო ხვდები? უცბად ქმარს ბოიკოტი გამოუცხადე და რა გეგონა ადვილად გადაიტანდა? სალომე მეორეხარისხოვანია მისთვის მე თუ მკითხავ,ის დიდიხნის წარსულია და უბრალოდ მეგობრობს..თავს ამ დონემდე არ დაიმცირებს ,ირგვლივ უამრავი გოგოები არიან ვისთანაც შეიძლებოდა გართობა და სიამოვნება მიეღო,რატო მაინცდამაინც სალომე ტურენკო? დაფიქრდი ანო,დაფიქრდი.. -ლენკა შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა? -ტირილით გავხედე დაქალს -არაფერიც არ გეშველებოდა,დაიტანჯებოდი შენი შეცდომების გამო,გოგას საკუთარ თავზე მეტად უყვარხარ და ნაწილობრივ ეს დაშორება მაგდენს მიგახვედრებთ,იმედია ისეთ გამოცდას ჩაგიტარებთ რომ ინანოთ ეს უერთმანეთოდ ოხვრად გადატანილი დღეები..მიაზეც უნდა იფიქროთ ანო,ბავშვი ცოდოა. -ვიცი ლენ და გთხოვ დაელაპარაკე მასაც და აუხსენი,უყვარხარ და დაგიჯერებს -მივხედავ მიას,ცოტა დაიძინე შენ საშინელ დღეში გაქვს თვალები. ლენკასთან ლაპარაკმა კარგად იმოქმედა ჩემზე და დამამშვიდა კიდეც..დაქალი ფსიქოლოგი მყავდა,ყველაზე მაგარი ფსიქოლოგი. ------------------------------------------- გავიდა ორი კვირა და ცოტა არიყოს შევეგუეთ ამ ყველაფერს..გოგა მოვიდა მიას მოსანახულებლად..ვგრძნობდი მონატრებისგან,როგორ მტკიოდა მთელი ტანი,ძვლებში მამტვრევდა,მიისი თბილი კოცნა და ჩახუტება,ისე მენატრებოდა რომ ყელში მაჭერდა ბოღმას,მინდოდა უსასრულოდ მეკოცნა მისთვის და ისე ჩამეხუტა,რომ ერთმანეთი სიკვდილამე გვეგრძნო.. -არაფერი არ გჭირდებათ? -გაისმა დევდარიანის ბოხი ბარიტონი -მა ჩვენთან დარჩი -მხიარულად წამოკრა ტაში მიამ -მია მიდი ჩემო პატარა საძინებელში ცოტახანი -აკოცა შუბლზე ქალიშვილს და ტრაკზე წამოსცხო ხელი. -ანანო სალაპარაკო გვაქვს -გამოსცრა მკაცრად და სიგარეტს მოუკიდა - სალომე სულ *ლეზე და ეს შენ მშვენივრად უნდა გესმოდეს..2კვირა დაგაცადე,გაგიგე რომ დასვენება და განტვირთვა გჭირდდებოდა,მაგრამ საკმარისია..იმ დღეს ტურენკო ბარში შემხვდა,მთვრალი უკვე ვიყავი,რომ შემამჩნია და შემომიერთდა,მაგრამ ისეთი მთვრალიც არ ვყოფილვარ რომ საყვარელი ცოლისთვის მეღალატა და ყოფილი საცოლე გამე*იმა..გასაგებია? მორჩი უაზრო გამოხტომებს და ეჭვიანობებს და დაბრუნდი,დაბრუნდი თუ არადა მიას მე წავიყვან.. -რა? მემუქრები? -ფეხზე წამოვდექი და ყვირილი დავიწყე -ტონი! -მია რო წაიყვანო ჯერ ჩემს გვამს უნდა გადააბიჯო მაშინ. -მენატრები ეს დედამო*ყნული -იქამდე გეფიქრა,სანამ რაიმეს მოიმოქმედებდი -(გამარჯობა ჩემო სიამაყევ,კარგად იმოგზაურე?) -ისევ თავიდან იწყებ ანანო -მიაააა -მიაააააააააა! -ხო დედა -კარებში გამოჩნდა პატარა წერტილი -მამას დაემშვიდობე უკვე მიდის. -მა ჩვენთან დარჩი გთხოვ დევდარიანმა ამათვალიერა და თავი გააქნია,ბრაზმა მოაწვა. -დედაშენი თუ თანახმაა დავრჩები პრინცესა -ირონიულად ჩაიღიმა და ჩემს წინააღმდეგ დაიწყო მოქმედება -დედიკო -შემომხედა მია ხვეწნით -კარგი,ჯანდაბას. გოგამ პოპკორნი გააკეთა და დივანზე წამოვჯექით ბედნიერი ოჯახივით,მიას საპატივსაცემოდ მულტფილმი ჩავრთეთ და ყურება დავიწყეთ.. 21:50 მიას ჩაეძინა,ძველ ტრადიციას მიჰყვა დევდარიანი და შვილი გადაიყვანა საძინებელში.. მომიახლოვდა,ფრთხილად დამისვა ხელი აშიშვლებულ ფეხზე და ნელ-ნელა მაღლა მიიწევდა -რას აკეთებ? -ათრთოლებული გავხედე -ჩშ -თითი ტუჩებზე მიმადო -ნუთუ არ მოგენატრე? დაუყვა ჩემს ტანს ნელა,დენდარტყმულივით ვკრთებოდი მის ყოველ შეხებაზე..ხალათი ერთი ხელის მოსმით გამხადა და ზემოდან დამაწვა,ხელისგულებით მივებჯინე მის მკერდს -მია? -სძინავს -შიშველ მკერდზე ცხელი კოცნები დამიტოვა,გაიკვალა სველი კოცნებით ჩემს ყელში,ინაცვლებდა ნელა ჩემს მუცელზე,როგორც ჩვევაში ჰქონდა,სტაცა კბილები ჩემს ტანგას და წამში გამხადა,ფეხები ფრთხილად გამაშლევინა,სწრაფად დაუბრუნდა კოცნით ჩემს ტუჩებს,ვაგემოვნებდით ერთმანეთს დიდიხნის მონატრებულებივით,ენებს ვაერთებდით ერთმანეთზე..ნელი ბიძგით შემოვიდა დევდარიანი ჩემში,სიამოვნების მაღალ მწვერვალზე ვიყავი..სიჩქარეს უმატებდა,მე კვნესას..ხელი პირზე ამაფარა და უფრო ძლიერი ბიძგით შემოიჭრებოდა ჩემს სხეულში..ოფლით ვისვრებოდით,გადმოცვენილ თმას უკან მიწევდა და შუბლს მიკოცნიდა,ხელებს კისერზე ვხვევდი და უფრო ვიზიდავდი ჩემში,უფრო ვამხეცებდი ჩემი კვნესით მას.. -მიყვარხარ ისევ ისე,უფრო ძლიერად -მიჩურჩულებდა კოცნებსშორის -მეც -ვუპასუხე გაგუდული ხმით,მაგრამ კარგად გარჩევადი. ნელნელა დააშორა ჩვენი სხეულები ერტმანეთს,ნელნელა ვეშვებოდით მაღალი მწვერვალიდან მიწაზე,კისერზე ვეხვეოდი და ვერ ვცილდებოდი მის ტუჩებს..ერთმანეთზე გადახვეულები ვიყავით დიდიხანი,ცოტახანაში ცხელი აბაზანა მივიღეთ და საძინებლისკენ მივაშურეთ გზა.. 15 10:27 დილით ძლივს ავწიე თავიი,იქვე მიგდებული საცვალი ამოვიცვი,გოგას ჯემპრი გადავიცვი და სამზარეულოში გავედი..მია დივანზე იჯდა და თამაშობდა.. -დილამშვიდობისა პატარავ -შვილს თბილი კოცნა დავუტოვე ყელში -შენ და მამა შერიგდით? -მოწყენილი ამომხედა -მია მომისმინე -მისკენ ჩავიმუხლე და ლოყაზე მოვეფერე -დედა როდემდე უნდა ვიყოთ ასე? -მია ეს შენ არ გეხება კაი? -მარტო თქვენ თავებზე ფიქრობთ,მე არავის არ ვადარდებ -ზედმეტები მოგდის უკვე და ასეთი ლაპარაკისთვის პატარა ხო არ ხარ ჯერ? -რა ხდება აქ? რა გაყვირებს ანანო? -გამოსცრა დევდარიანმა მია ტირილით გაიქცა საძინებელში და ჩაიკეტა.. -მიააა! -ბავშვს თავი დაანებე,რა ხდება ამიხსნი? -ძალიან გაჯიუტებულია გოგა,ვეღარ ვცნობ იმაზე მეტი ესმის ვიდრე წარმომედგინა -ვუთხარი და სიგარეტს მოვუკიდე -ნუ ეწევი -გამომგლიჯა და თვითონ გააგრძელა ნაფაზების დარტყმა..ხელი ავიქნიე და ყავა დავასხი.. -ანო,როდემდე უნდა გააგრძელო ეს ყველაფერი? მიას რა დღეში აგდებ ვერ ხვდები შენი უაზრო ეჭვიანობის გამო? ნუთუ მართლა არ გაქვს ჩემს მიმართ ნდობა და იმდენი სიყვარული? რა ყოფილზე ეჭვიანობის სცენებია გოცირიძე? საკმარისია რა,რო არ მიყვარდე ამდეი ხანი კუდში დევნას არ დაგიწყებდი,მიაც რომ არ მოიმიზეზო,აქამდეც ბევრჯერ ვყოფილვართ ცუდ სიტუაციაში,მაგრამ შენს მიმართ ერთგულება ყოველთვის მქონია გაიგე? მიყვარხარ ეს დედა ნა*ირები და სულ *ლეზე სხვა დანარჩენი,ჩემი ცოლი ხარ ც ო ლ ი და დევდარიანის ცოლს ასეთი 5თეთრიანი ტრიუკები არ უხდება! რის მიღწევას ცდილობ მითხარი,გისმენ -დივანზე წამოჯდა და წარბებშეკრული გამომხედა,ტუჩები აუკანკალდა,თითებს ვერ აჩერებდა ნერვებისგან.. -მე მჯერა შენი და საკუთარ თავზე მეტად გენდობი გოგა -ცრემლები ღაპაღუპით მდიოდა,ვერ ვიტანდი როცა ვინმესთან შემეძლო ასე მეტირა,ჩემს თავს ვერ ვიტანდი -მეცოდები გოცირიძე,ძალიან მეცოდები..1 წელი მეტითუარა ალბათ მხოლოდ შენს ნდობას ვითხოვდი,ბოლოს როგორციქნა გატყდი,წლები ვიყავით ერთად,შემდეგ დავქორწინდით..ასე როგორ დაეცი,რომ გგონია ვინმესთან გავტყდები და გიღალატებ,ამდენი წელი ნუთუ ვერაფერში დაგარწმუნე ანანო? თან ვისთან? ასიწლის წინანდელ ყოფილზე მართავ სცენებს და სახლიდან მიდიხარ,ასე ადვილად შეგიძლია დამთმო? სიტყვებსაც ვერ ვპოულობ რითაც ავხსნი ამ სიტუაციას. -გოგა ჩემს ადგილას შენც მასე მოიქცეოდი -ჩემს ხმაში დაბნეულობა ლიდერობდა -აი აქ გაჩუმდი,მე არასდროს ასე ადვილად არ დაგთმობდი ეს პირველი,მეორეც შენგან განსხვავებით პირველივე ჯერზე არ გავიქცეოდი და უფრო შეგინარჩუნებდი..მაგრამ შენ რა გააკეთე? რა არჩევანზე მელაპარაკებოდი საერთოდ? -მაპატიე -თავი დავხარე და ავქვითინდი -პატიების თქმაც შეგძლებია გოცირიძე -იყვირა და მიასკენ მიაშურა, რამდენიმე წუთის შემდეგ,მია ხელში აყვანილი გამოჩნდა დევდარიანი. -ბარგი ჩაალაგე,ჩვენ მანქანაში დაგელოდებით -სიტყვა მოჭრა და სახლი დატოვა თავს ძალიან დამნაშავედ ვგრძნობდი,მაგრამ ეჭვიანობა უსაშინლესი გრძნობაა! სადაც სიყვარულია იქაც დიდი ეჭვიანობაა! სიყვარული ეჭვიანობის გარეშე ნუთუ არსებობს?! სულ-სულ ცოტა ეჭვიანობა ხომ მაინც ჩქეფს გულის სიღრმეში,ყელში გაჭერს და ბოღმას ანთხევ,ვეღარ საზღვრავ რას აკეთებ და რას ლაპარაკობ,ყველაფერს ეჭვიანობა გაკეთებინებს,ყველანაირ სისულელეს.. ბარგი ჩავალაგე,გარეთ გავედი,მანქანასკენ მივემართე და წინ დავიკავე ადგილი,მანქანა დაძრა და ადგილს მოწყდა. -დედიკო მაპატიე,მასე რომ გელაპარაკე -სიჩუმე მიამ დაარღვია..არაფერი არ ვუპასუხე,მისი ხელი მოვიმარჯვე და დავუკოცნე პატარა თითები. -უკეთ ხარ? -სიტყვა ისე ამოვღერღე,გზისთვის არ მომიცილებია თვალი -სახლში რომ დაბრუნდებით,უკეთ მაშინ ვიქნები. კოკისპირულად წვიმდა,ნაწვიმარი ქუჩები,წვიმის სუნი მაშინვე მცემდა და სიამოვნებას მგვრიდა,თვალებს ვხუჭავდი და ვისუნთქავდი ჰაერს..გზაში ლენკამ დამირეკა.. -ხო ლეენ -ვუპასუხე მხიარულად -გილოცავ ქმართან შერიგებას -სიცილი დაიწყო -არც დავშოებულვართ იდიოტო -არ დავაკელი ირონია -დღეს გოგოები ვიკრიბებით კლუბში და უარს არ მივიღებ -კაი მეც ძალიან გადავიტვირთე და არ მაწყენდა ცოტა გართობა -ვუპასუხე და გოგას გავხედე -კაი გეეეელი მაშინ დაო 9ზე ტელეფონი გავთიშე და გოგას ვესროლე სერიოზული მზერა. -რა ხდება? -დამასწრო კითხვა -არაფერი ლენკა იყო,საღამოს ვიკრიბებით კლუბში,ცოტას გავერთობით დიდიხანია არ მინახავს თან -კლუბში? -წარბები მაღლა აზიდა და უცბად გამომხედა -ხო რაიყო? -შენ გოგო შ*გ ხო არ გაქვს? -გოგა ბავშვია მანქანაში,რეებს ბოდავ? -კბილები გავსრისე და შევეცადე მიას არ გაეგო -კარგი -თავი დააქნია და სწრაფად დაამუხრუჭა მანქანა ჩვენი სახლის წინ. სახლში პირუჩუმრად შევედით. -მია მა მიდი შენ ბარგი ამოალაგე -რა კარგია ისევ ერთად რომ ვართ -სიხარულისგან ახტა და ტაში შემოჰკრა ჰაერში,ხტუნვა-ხტუნვით გაიქცა საძინებლისკენ. -შენ მე გამომა*ლევებ -ხელი ძლიერ ჩამავლო მკლავზე და მისკენ მომაბრუნა -რას ყვირი? -რა კლუბებში მოგინდა სიარული? თუ უკვე შეეჩვიე უჩემოდ ყოფნას და სადაც გაგისწორდება იქ დაატარებ მაგ ტრ*კს? -გოგა სულ გაგიჟდი მგონი,გამიშვი ხელი -ვის უტოვებდი მიას და სად დადიოდი? საააად? -ღრიალებს ბოლო ხმაზე,ცოტაც და თვალები ამოუვარდება -მიას შეეშინდება,ნუ ღრიალებ გოგა და სისულელეებს მორჩი! მე რატო არ მაქვს უფლება სადმე წავიდე და ცოტა დრო გავიყვანო ჩემს მეგობრებთან ერთად? არც მე არ ვიცოდი შენ სად ათენებდი ღამეებს და ნუ დაიწყებ შენს პარანოიებს. -აქეთ მაწვები გოგო? რომ გაჩუმდე აქეთ კიდე შენ ლაპარაკობ? -უფრო მომიჭირა ხელი და ყვირილს აგრძელებდა -გოგა გოგოებთან ერთად მივდივარ კლუბში,მითუმეტეს ლენკაც იქნება და დარწმუნებული ვარ ვაჩე ასეთ კომუნისტურ სკანდალს მასთან არ მოაწყობდა,როგორც შენ იქცევი ახლა -წარბებიშევკარი და დავუბღვირე -აა მართლა? სხვაზე თუ გადაგყავს თემა მაშინ იმასაც გეტყვი რომ ლენკა შენნაირად არ მოექცეოდა ვაჩეს და არ მიატოვებდა -ირონიულად დამიკრა თავი და უხეშად შემიშვა ხელი -სულ სახეში უნდა მირტყავდე მაგას? -ბურთი გამეჩხირა ყელში -წადი,სადაც გინდა იქ -ბარიდან სასმელი აიღო და ჭიქა გაივსო -აღარ წავალ,ამოისუნთქე. -წახვალ -რა თამაშია დევდარიანი? შენი თოჯინა ვარ? ჯერ ამხელა სკანდალი მომიწყე არ წასვლაზე,ახლა წადიო,ვერ ვხვდები რა გინდა? -ბევრი აღარ ილაპარაკო,თუ ასე გინდა წასვლა შეგიძლია წახვიდე,მიასთან მე ვრჩები,მორჩა! -მამა რატო უყვირი დედას? -კარებში მია გამოჩნდა -არ ვუყვირი მა -უყვირი როგორ არა და სულ ტირის შენს გამო -ენა გამოუყო დევდარიანს და ჩემსკენ წამოვიდა ჩასახუტებლად -შენი შვილიც ჩემს წინააღმდეგ აამხედრე ხო ეს პერიოდი? შენნაირი ჯიუტი იზრდება -თითი მოგვიშვირა და წარბები აზიდა -ჩემი არა,ჩვენი შვილი გოგა -მიას მოვხვიე ხელები და საძინებელში შევედით.. -მია მამიკო ცოტა გაბრაზებულია,ოღონდ ჩვენზე არა და ხანდახან ნებისმიერს ასეთი აგრესია შეიძლება მოგვივიდეს დე,კაი? თავი დამიქნია,მომანათა ლამაზი თვალები,გამიღიმა ისე საყვარლად,მამამისის ასლია,როგორ ეჩვრიტება ლოყა როცა იღიმის,ხუჭუჭა თმა თვალებზე ეყრება და პაწაწუნა თითებით იწევს..რა ბედნიერი ვარ ასეთი შვილი რომ მყავს,ვუყურებ და ვფიქრობ,სანამ გოგამ არ დაგვირღვია სიჩუმე -მიდი დე,ის ზღაპარი წაიკითხე და მომიყევი როგორ დამთავრდა -მიყვარხარ დედიკო,კარგი დრო გაატარე და ლენკა დეიდა მომიკითხე -ლოყაზე ხმაურით მაკოცა,გოგას მოეხვია და გავიდა. -მალე მოხვალ? -არ აძლევდა მოსვენებას ჩემი წასვლა -თუ ახლა ყოველ 5წუთში ერთხელ უნდა მირეკო,არ წავალ გოგა -ალმაცერად გავხედე და შავი ტყავის კომბინიზონი გამოვიღე კარადიდან -არა წადი,გაერთე ცოტა რადგან ასე გინდა -გოგა არ მინდა ჩემმა იქ წასვლამ პრობლემა შეგვიქმნას,თუ არ გინდა მართლა არ წავალ და ერთად გავატაროთ ღამე -ტუჩის კუთხეში თბილი კოცნა დავუტოვე -მართალი ხარ არ გაწყენდა,ცოტა გართობა,გონს მოეგო იქნებ ცოტას -ირონიული ღიმილი მესროლა და ლოგინზე წამოწვა,ოღონდ ბევრი არ დალიო -სასაცილოდ დამიქნია საჩვენებელი თითი და კარგად დამარიგა,თითქოს არასდროს ვყოფილვართ წასულები. აბაზანა მივიღე,თმა გავიმშრალე და ჩამოშლილი დავიტოვე,სწორი თმა მქონდა და არ მჭირდებოდა გასწორება..მკერდთან ოდნავ ამოღებული კომბინიზონი ჩავიცვი და წითელი ქუსლიანი ფეხსაცმელი შევუხამე..მაკიაჟი დიდად არ მიყვარდა,ოდნავ გადავისვი ტონალური და წითელი ტუჩსაცხი წავისვი. -ნუ მაგიჟებ -მომიახლოვდა და ჩემი უკანალი მუჭში მოიქცია -გოგა რას აკეთებ? -სიცილით მივუბრუნდი ქმარს -მინდიხარ -სწვდა ჩემს ყელს და დაუყვა კვალდაკვალ. ტელეფონის ზარმა გონს მოგვიყვანა,უკმაყოფილოდ ხელი აიქნია და საწოლზე წამოწვა..ლენკა იყო,სახლთან მელოდებოდა,მია ჩავკოცნე და დევდარიანსაც ცხელი კოცნა დავუტოვე ტუჩებში.. -არ დააგვიანო -დამეწია დევდარიანის ხმა და გამეცინა,მანქანაში ჩავჯექი და ადგილს მოვწყდით..20 წუთში კლუბთან ვიდექით,მოვათვალიერე ადგილი და შევედით შიგნით,ფერად-ფერადი შუქურები ანათებდა სიმღერებით მოცულ დარბაზს,ხალხი ერთმანეთში იყო გარეული და სწრაფი მოძრაობებით აყოლებდნენ სიმღერას ტანს.. ბართან დავსხედით,მოვიმარჯვეთ არყის ჭიქები და წამიერად დავცალეთ 5-5 ჭიქა..ვხვდებოდი როგორ ვაყოლებდი თანდათან სიმღერას ტანს,თვალებს ვხუჭავდი,თავს უკან ვაგდებდი და ცეკვას ვიწყებდი,გავდიოდი ბურუსში,მხოლოდ სიმღერის ხმა მესმოდა თვალებში ლურჯი განათებები მეცემოდა და ჩემდაუნებურად თვალებს ვხუჭავდი. -რა კაია რომ წამოხვედი,დიდიხანია არ გადაგვიყოლებია ასე გული -ყურში მიყვიროდა ლენკა და ცეკვავდა,თავს ვუქნევდი და ვერ ჩერდებოდა ჩემი ტანი.. წელზე ხელები ვიგრძენი,როგორ აყოლებდა ნელ-ნელა ჩემს ტანს,გაჩერება მიძნელდებოდა,მივხვდი რომ არ აპირებდა ჩემს შეშვებას,უნდა შევბრუნებულვიყავი რომ სილა მეთავაზა,მაგრამ გამარჯობა! -შეენ? -ჩემს სახეზე მხოლოდ და მხოლოდ გაკვირვება იყო -როგორ გაიზარდე -გამიღიმა და სახე ძალიან ახლოს მოიტანა ჩემს სახესთან,წელზე ძლიერად მომხვია ხელები,ტუჩებზე მომაჩერდა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა. 16 ტუჩები ძალიან ახლოს მოიტანა ჩემს ტუჩებთან,ძლიერ მომხვია წელზე ხელი და ახლოს მიმიზიდა,გონს მოვეგე და მალევე ვუთავაზე სილა..სწრაფად დავტოვე ადგილი და საპირფარეშოში გავედი,ცივი წყალი შევისხი სახეში..მალევე შევუერთდი ბავშვებს,შეშინებული ვაცეცებდი თვალებს დარბაზს,რომ სადღაც ისევ არ შემხვედროდა..ლენკას დავემშვიდობე,თავის ტკივილი მოვიმიზეზე და სახლში წავედი.. 00:03 სახლის კარებს ვაწვალებდი გასაღებით,როცა კარები დევდარიანმა გამიღო და სახლში შემიყვანა..არვიცოდი უნდა მეთქვა თუ არა რაც გადამხდა თავს წამიერად,ბოლოს გადავწყვიტე დამეძინა და საღ გონებაზე მომეყოლა.. -კარგად გაერთე? -სიჩუმე დაარღვია დევდარიანმა,ჟურნალის მაგიდიდან სანთებელა მოიმარჯვა ხელში და სიგარეტს მოუკიდა,ფანჯარა გამოაღო და რაფას მიეყრდნო -კი ნორმალურად -თავი დავუქნიე, ქუსლიანი ფეხსაცმელი მაშინვე გავიძრე და იქვე მივაგდე.. მიას დავხედავ -ვუთხარი და ადგილზე გამაჩერა -ბავშვს სძინავს და ნუ გააღვიძებ -გოგა რა გჭირს? -მე არაფერი,შენ? -ირონიული ღიმილი გაჰკრა -მეძინება,დავწვეთ -მოვუჭერი და საძინებლისკენ გავემართე,უკან გამომყვა,სწრაფად ჩამავლო ხელი მკლავზე და მისკენ მიმატრიალა,კარი მიაჯახუნა და თვალებში ზიზღით გამომხედა -არაფერი გაქვს სათქმელი? -უხეშად შემიშვა ხელი -რატო მეკითხები? -მიპასუხე! -ნუ ყვირი! -ნუ მაყვირებ და კითხვაზე მიპასუხე -არა არაფერი არ მაქვს სათქმელი -ამის დედას *ევეცი -იღრიალა და სარკესთან რაც იდო ერთი ხელის მოსმით გადმოყარა -გოგა რას აკეთებ? -თვალებში მიყურებ და მატყუებ გოცირიძე,ვინაა ეს ტიპი,ვისაც ასე ეხვეოდი და კოცნიდი? -ტელეფონი მოიმარჯვა და ფოტოები გადაფურცლა.. -ღმერთო ჩემო,რა შევცოდე ასეთი -იმიტო იხევდი ასე ტრ*კს წასვლაზე ხო? კარგად გაგ*იმა? -იმიტო დამთანმდი ხო ასე წასვლაზე? ვიღაც დაიქირავე რომ ეთვალთვალა შენი ცოლისთვის ხო? გულში აღარ იტევს ამდენი იმედგაცრუება გოგა -თავი გავაქნიე და ცრემლები მოვიწმინდე -ასე არ მენდობი,რომ გგონია ... სიტყვებსაც ვერ ვპოულობ არ მესმის შენი.. -შენ ტვინი საერთოდ გამოტუმბული გაქვს ხო? იმდენი ახ*არი დადის მანდ,რომ დიახაც ჩემი ადამიანი ავიყვანე არა იმიტომ რომ ეთვალთვალა,სიტუაცია გაეკონტროლებინა,ვინმეს ზედმეტი რომ არ გაებედა..მაგრამ ყოჩაღ ცოლო,ნაცნობი გაგიჩენია და შუა დარბაზში ეზასავებოდი,აღარაფერი აღარ ვუთხარი ჩავთვალე რომ შენ მეტყოდი და ამიხსნიდი,თავი არ დავიმცირე და არც შენ დაგამცირე,მაგრამ მაგრად მოახერხე ჩემი გამო*ლევება გოცირიძე! -იდიოტი ხარ,მეზიზღები გესმის? იმის გამო მეზიზღები,რომ გგონია მაგას ვიზავ და გიღალეტებ,გულს მირევ გაიგე? -ვყვირივარ და ხელებს ვიქნევ -ტონს დაუწიე,იმას ნუ გამაკეთებინებ რაც არ მინდა! -იმას რატო არ გადაუღო ფოტო,როგორ ვუთავაზე სილა? რააატო? მიპასუხე,დრო იხელთა და მაგ მომენტში მოასწრო ფოტოების გაჭიმვა? ისე უცბად მოხდა ყველაფერი,რომ ჩემს ზურგს უკან აღმოჩნდა,კოცნას აპირებდა,მაგრამ მოვიშორე! შენ აქ რა ბრალდებებს მიყენებ? ასე რატო მამცირებ? -ვინ იყო? -გამოსცრა კბილებში და მშვიდი ტონით მკითხა .... -ვინ იყო მეთქი? -ხელი დაახეთქა კომოდს -რეზი კაჭარავა -ძალიან ხმადაბლა ამოვღერღე მისი სახელი და გვარი -ის *ლე? მაგას წარსულში ჩემი ჩადენილი ტრიუკები ხო არ დაავიწყდა,მაგ სი*ს -სწრაფად ამომხედა თვალებში და ადგილზე გაიყინა..სწრაფად გადაიცვა კურტკა და გარეთ გავიდა,შეჩერება ვცადე მაგრამ ამაოდ.. გამოუვალი მდგომარეობა! რა არის სწორი და რა არასწორი?! როცა ამას ვეღარ არჩევ,მანდ გქონია დიდი ორმო გათხრილი! ათიათასჯერ დავურეკე გოგას,ჯერ არ მპასუხობდა,შემდეგ მითიშავდა,მერე საერთოდ გამორთო ტელეფონი. 2:54 სახლში გვიან დაბრუნდა,ნერვიულობისგან იქეთ-აქეთ დავდიოდი და ვერ ვისვენებდი...საძინებლის კარი შემოაღო კურტკა მიაგდო ლოგინზე და სავარძელში ჩაესვენა.ხელებით თვალები მოიზილა და ალმაცერად გამომხედა -სად იყავი? -სადაც საჭირო იყო იქ -იმედია ხვალე დილით ტელევიზიაში არ გამოაცხადებენ შენს და რეზის შორის მოხდენილ მასკარადს! -იმედია -თვალი ჩამიკრა და ლოგინი გაშალა -რა უქენი გოგა? -ხელით მკლავზე შევეხე,მაგრამ ისეთი თვალებით დააჩერდა ჩემს ხელს,მაშინვე გავუშვი -მე რაც მეკუთვნის ვერასდროს ვერავინ შეეხება,თუ შეეხება წამშივე დედა ე*ირება! და შენში არც არასდროს შემპარვია ეჭვი,იცი რომ კატასტორფულად ეჭვიანი ვარ და რაც ჩემია ჩემია! მეორედ იმას არ გაბედავ,რამე რომ დამიმალო თორემ განანებ -თითი ცხვირის წვერზე ჩამომარტყა და ლოგინში ჩაწვა -რაიყო მემუქრები? -არა გაფრთხილებ! -მაშინებ -ასეთ დღეში,რომ ჩამაგდებ კი უნდა გეშინოდეს,იმიტომ რომ ეჭვიანობის დროს ყველანაირი სისულელე შემიძლია ჩავიდინო და ეს შენ არ გესწავლება ! -რა შევცოდე ღმერთო -ის რომ მე შემიყვარე -სხვა გზა მქონდა? -არა! -გოგა რა უქენი კაჭარავას? -მაგ სი*ის გვარსაც აღარ ახსენებ,ეხლა კი გადი მეძინება! -სიტყვა მოჭრა და სანათი გამორთო -სად გავიდე? -დღეს მეორე საძინებელში დაიძინებ -თამაში დაიწყე გოგა? კაი ძალიან განანებ! გავედი და კარი მივუჯახუნე..გვერდითა საძინებელში შევედი,აბაზანა მივიღე და ლოგინში ჩავწექი.. არ ვიცი,როგორ ავხსნა,რატომ იკლავენ ადამიანები თავს,მაგრამ ვიცი როგორ უნდა მოვიკლა თავი..რა განსხვავებაა,საღი და ჩამომტყდარი ტოტებიდან ჩამოცვენილ ფოთლებს შორის,მხოლოდ ის,რომ ერთი უკვე გამხმარი წყდება..რამდენი სისულელეა გარშემო,მაგრამ ტყუილი ყოველთვის ბევრად მეტია..ზოგჯერ რამხელა ბედნიერებაა იმის განცდა რომ ცოცხალი ხარ..როგორ მინდა მხოლოდ დევდარიანზე ვფიქრობდე,მაგრამ მხოლოდ მასზე და მარტოობაზე ვფიქრობ...მე ახლა შორს ვარ,შენ კი გვერდით ოთახში წევხარ,უცნაურია ეს სიტყვები და საყვარელიც იქნებოდა,შენ რომ ახლა გულაღმა იწვე,მაგრამ დარწმუნებული ვარ მოკუნტული ხარ,ფიქრები გაყენებს ტკივილს და ვერაფრით იშორებ მათ..ზურგიდან ვუყურებ და ვხვდები,რა აწერია სახეზე,რადგან არაფერი შეუძლია ამ დროს ჩემს სიყვარულს..ვნატრობ ხოლმე,ის მაინც შეეძლოს,რომ უბრალოდ არ არსებობდეს..როცა არაფერი გვაქვს ერთმანეთისთვის სათქმელი,როცა განა სიტყვებს,ფიქრებსაც კი ვერ ვუყრით თავს,ასეთი შემთხვევისთვის უნდა არსებობდეს განსაკუთრებული წინადადებები,რომლებიც მიგვიყვანდა ერთმანეთამდე,ზუსტად ისე,როგორც მაშინ,როცა ღმერთთან საუბარი გვინდა,როცა ჩვენი სიტყვები არ გვაქვს..ადამიანებს ყველასთან გვიყვარს ლაპარაკი საკუთარ თავზე,საკუთარი თავის გარდა..ერთია როცა გულახდილად საუბრობ და მეორე როცა გულახდილად გისმენენ..ბედნიერი ვიქნებოდი,გოგასთან საუბრისას თვალებს რომ არ ვახამხამებდე..ზოგჯერ განა მასზე ყვირიილი მინდა? მინდა ვაგრძნობინო,ამ დროს ჩემი გული რას გრძნობს,მინდა მისმენდეს ჩემი ყველანაირი ყვირილის და ახსნის გარეშე,თვალებში ჩამხედოს და მორჩა! ყველაფერი იქ წერია,განა ეს რთულია? მინდა მის გასაგონად გავჩუმდე..რა ტრაგედიაა,როცა ხარ ახალგაზრა და არ ხარ სიცოცხლით სავსე..ერთხელ ვცხოვრობთ და როგორი გულდასაწყვეტია ასეთი ცხოვრება,მაგრამ რა გინდა,რომ ქნა...განა მის გვერდით არ ვარ ბედნიერი? განა მიას არსებობა არ მხდის მე ბედნიერს? უბრალოდ არის მომენტები,როცა ერთიანად გაჭერს ყველაფერი ყელში და ყვირილი გინდა,უდაბნოში მოხვდე და არავინ გიპოვოს..არ ვიცი ცხოვრება როგორაა მოწყობილი,ჩემი ცხოვრება მოუწყობელია.. ზოგჯერ,ყველაფერი ერთბაშად მინდა,სიცოცხლეც..სიკვდილიც..ყოფნაც..და არ ყოფნაც! გტკივა და იღიმი,არ იმჩნევ არაფერს და უძლებ ამ ყველაფერს,უძლებ შენი ოჯახის გამო! შენი შვილის გამო! გარედან ადამიანს გავხარ,შიგნიდან კი ვინ დარჩი თვითონაც კი არ იცი..ძალიან მტკიოდა გოგას საქციელები,მაგრამ ასე შეეძლო მას სიყვარულის გამოხატვა..რა საშინელია ადამიანი,ყველაფერს ეჩვევა.. დილით უჩვეულო სიზმარმა გამაღვიძა,სამზარეულოში გავედი და ყავა მოვიმზადე.. -დე მშიაა -სამზარეულოში გამოჩნდა მია და სკამზე დასკუპდა,ლოყაზე ვაკოცე და ომლეტის გაკეთება დავიწყე.. -რძე არ მინდა დედა -უნდა დალიო ერთი ჭიქა მია! -შენ და მამიკოს ერთად რატო არ გეძინათ? -რძე მოსვა და გვერდულად გამომხედა -გვიან მოვედი და მისი გაღვიძება არ მინდოდა -კარგად გაერთე? -კი -გავუღიმე და ყავა მოვსვი -თქვენ რას აკეთებდით? -მამა ხატვას მასწავლიდა,ზღაპარი წამიკითხა ძილის წინ და დამაძინა -ძალიან კარგი პრინცესა! ამასობაში დევდარიანი გამოჩნდა,მიას ლოყაზე აკოცა და მაგიდასთან დაიკავა ადგილი,ვცდილობდი არც შემეხედა მისთვის,მაგრამ თვალი მაინც გარბოდა.. -ყავა გამიკეთე -მშრალად მომიგდო სიტყვა -არ შეჭამ რამეს? -ცალყბად გავხედე -არა ხმისამოუღებლად ყავა დავუსხი და წინ დავუდე.. -დღეს ოფისში გავდივარ და შენც მოდიხარ! -მიას ვერ დავტოვებ,სახლში ვიმუშავებ -დეედიკო მე მარტოც დავრჩები,უკვე დიდი გოგოვარ -სიხარულისგან წამოხტა მია -მიაც წამოვა,დავათვალიერებინებ მამიკოს ბიზნესოფისს -ხელით თმაზე გაეთამაშა და გაუღიმა შვილს -ეგ უფრო კაი აზრია -გაუხარდა მიას შხაპი მივიღე..კარადა გამოვაღე და არჩევანი შევაჩერე შავ კლასიკურ შარვალზე,დეკოლტიან საროჩკაზე და წითელ მაღალქუსლიან ფეხსაცმელზე,თმა ოდნავ ავიწიე..წითელი ტუჩსაცხი წავისვი და მისაღებში გავედი.. -დე რა ლამაზი ხარ -თითები ერთმანეთში გახლართა მიამ და თვალები გაუბრწყინდა -მადლობა პრინცესა,შენ ხარ ყველაზე ლამაზი! გოგა ცოტახანი გაშტერებული მიყურებდა,თავი გააქნია და ჰაერში მანქანის გასაღები აიტაცა..მიას ხელი მოვკიდე და გოგას გავყევით უკან..მანქანაში მოვიმარჯვეთ ჩვენი ადგილები და გზას გავუყევით..ცოტას ვნერვიულობდი და ქვედა ტუჩს ვიჭამდი,არ მინდოდა სალომე შემხვედროდა ოფისში,ჯობდა ისე დამეტოვებინა ყველაფერი როგორც იყო..ისედაც ამ ბოლო დროს მე და დევდარიანს მთლად კარგი ურთიერთობა არ გვაქვს და კიდევ სალომე,რომ დამემატებოდა არ მინდოდა..ნახევარ საათში ოფისთან ვიყავით,მანქანა დააპარკინგა..მია წინ გაიქცა,გვერდი დავუმშვენე დევდარიანს,შევხედე მის სერიოზულ სახეს,როგორ უმშვენებდა ოდნავ მოზრდილი შავი წვერი.. -საერთოდ არ დამელაპარაკები თუ როგორაა ჩვენი საქმე? -ვეღარ მოვითმინე და ვაჯახე -ცოტახანი ასე აჯობებს! -გამოსცრა და სიგარეტი მოისროლა -ჩვენზე თუ არა მიაზე მაინც იფიქრე ოფისში შევედით და გოგას კაბინეტისკენ ავიღეთ გეზი.. -მოგესალმებით,ქალბატონო ანანო! -გამიღიმა გოგას ასისტენტმა თავი დავუკარი და კაბინეტში შევედით.. -რამეს ინებებთ ბატონო გოგა? -სამი ფინჯანი ყავა,მეგან თუ შეძლება! -კი ბატონო მოგართმევთ! -თავი დაგვიკრა და კაბინეტი დატოვა -სამი ფინჯანი ყავა? -გაკვირვებული გავხედე დევდარიანს -კი -და მესამე ვისთვის? -მოითმინე ანანო -მობეზრებულმა ამოისუნთქა ღრმად და დოკუმენტებს მოაწერა ხელი. კარი გაიღო,მაღალი,შავი დიდი თვალებით,მოკლე თმით გოგონა წამოვიდა ღიმილით ჩვენსკენ..მეგანიც უკან მოჰყვებოდა,ლანგრით ხელში..ყავები მაგიდაზე მოათავსა და ღიმილით გავიდა კაბინეტიდან.. -გაიცანი სალომე,ჩემი ცოლი -ანანო -ფეხზე წამოდგა დევდარიანი -სასიამოვნოა,ხელი გამომიწოდა ტურენკომ და ღიმილი აიკრა სახეზე..ყავა მოვსვი და მიას გავხედე,დივანზე იყო თავისთვის მოთავსებული და ხატავდა.. -ეს თქვენი შვილია? -კი,მია ჰქვია -ძალიან საყვარელი ხარ მიაკო -გაუღიმა და ნიკაპზე მოეფერა -მიაკო არ ვარ,მია ვარ -კარგი ბოდიში,მია მაშინ -ახარხარდა ტურენკო -ანანო ძალიან ლამაზად ხატავ,გოგა ბევერს ლაპარაკობს შენზე და დიდი ინტერესი გამოიწვიე ჩემში,ერთი სული მქონდა როდის გაგიცნობდი -მადლობა! - ძალით გავუღიმე და ბედნიერ გოგას გავხედე -გოგა შენმა დიზაინმა დიდად დააინტერესა სხვა დიზაინერებიც და ერთ-ერთ ამერიკის მაღაზიას შენთან პარტნიორობა უნდა,თათბირმა კარგად იმოქმედა ჩვენზე.. -ძალიან კარგი,მაშინ საბუთები გააფორმე და გადააგზავნე,ამას რათქმაუნდა მარტო ვერ მოვახერხებდი სალომე,რომ არა ჩემი არაჩვეულებრივი მეუღლე! -გვერდით ამომიდგა და წელზე ხელი შემომხვია,სულელივით გაიკრიჭა..სალომეს დიდად არ ესიამოვნა,მაგრამ ნაძალადევად მაინც მოუწია გაღიმება.. -კარგი,გოგა მე დაგტოვებთ,მეგანს ვეტყვი ხელშეკრულება შემოგიტანოს,რომ ხელი მოაწერო -გმადლობთ,ქალბატონო სალომე! -თავი დაუკრა და კაბინეტიდან გაისტუმრა -უნდა გაგეფრთხილებინე გოგა! ხელები გადავიჯვარედინე და დივანზე დავჯექი -რატო ან რისთვის? -ისეთი სახე მიიღო თითქოს ვერ მიხვდა -ტურენკოს გასაცნობად რომ წამომიყვანე აქ,რაღა მეთქმის ნუ -ტაში შემოვკარი -ნელ-ნელა ყველანაირ ეჭვს გაგიქრობ ანანო,რომ ჩემზე რამე არ გქონდეს სათქმელი და სახეში არ მირტყა რაღაცეები -რა ნამიოკებია გოგა? -არანაირი ნამიოკები,სანამ ჩემს შეცდომებს მისწვდები,შენსას არ უნდა გადაახტე! -მია წავიდეთ დე -არსად არ წახვალთ,შენს კაბინეტში შედი და იმუშავე,მია ჩემთან იქნება..ცოტახანში ვივახშმოთ. -რის მიღწევას ცდილობ? -წარბებშეკრული გავხედე -არაფრის მიღწევას,რასაც გეუბნები გააკეთე! კაბინეტიდან გავედი და კარი მივუჯახუნე.. 17 დღეები მდინარესავით მიედინებოდა,ელვის სისწრაფით ასეც შეიძლება ითქვას..ვცდილობდი ფუჭად არ ჩამეგდო არცერთი დღე და ყოველთვის საინტერესო რამ გამეკეთებინა,რასაც მიასაც არ დატოვებდა გულგრილს..დევდარიანი სულ სამსახურით იყო დაკავებული,მეც თუ შემეძლო მიას დატოვება,ოფისში ვმუშაობდი,უმეტესად სახლში ვხატავდი..კვირას თუ მოიცლიდა დევდარიანი ჩვენთვის და სადმე გავიდოდით..ყველაფერი იცვლებოდა,ჩვენი დამოკიდებულება ერთმანეთის მიმართ,ვცდილობდით ყოველთვის ერთ აზრამდე მივსულვიყავით..მია თავის ბებიასთან დავტოვე და ბარში შევიკრიბეთ..ისევ ისე,როგორც ვიცოდით,ვიხსენებდით ბედნიერად გატარებულ ყოველ წამს და სიხარულით აღსავსე დღეებს..ვაჩე და ლენკა უბედნიერესი წყვილი იყო,ერთმანეთს ავსებდნენ..გიორგი დაინიშნა და მალე იქორწინებდა..ჩემი სანდრო,ჩემი სანი ისევ ისეთი მექალთანე,ყოველდღე სხვადასხვა ქალთან ერთად ერთობოდა და დროს ატარებდა.. -თქვენ მეორე შვილზე არ გიფიქრიათ? მია მალე ექვსის გახდება -ახარხარდა ლენკა -ლეეენკა ნუ სულელობ,მია მყავს მისახედი ჯერ -გამეცინა -დაიმშვიდა თავი -ირონიულობა მესროლა დევდარიანმა -ხო ვიმშვიდებ -მოხვეულ ხელზე კბილების კვალი დავუტოვე და გავიკრიჭე -სანი რა გჭირს? -მეუცნაურა მისი უხასიათობა -რა არის შე*ემა? -მზესუმზირა ესროლა ვაჩემ -ტასო ფეხმძიმედაა -გაქვავებული ამოღერღა ორი სიტყვა სანიმ -ტასო ვინღაა? -გაკვირვებული გახედა გიომ -ღადაობ ხო? -ხალხო დააცადეთ ხმის ამოღება -უჟმურად გავხედე ბავშვებს -ის ანასტასია ჩემი მეზობელი,რომ ვევასები არადა არასდროს შემიხედავს ცუდად არც მქონდა ცუდი ურთიერთობა,კლუბიდან გადატყავებული მოვედი სახლში,გარეთ იდგა სახლის გასაღები არ ჰქონდა და ჩემთან შემოვიყვანე,გარეთ ხო არ დავტოვებდი -შესვენებით ყვებოდა,მეათე ღერს უკიდებდა და თითები უკანკალებდა -ჩვენზე დაიწყო ლაპარაკი,ძალიან გამოწვევი იყო იმ ღამეს,მთვარის შუქზე,ვერარ ვიაზრებდი რას ვაკეთებდი და არვიცი კაროჩე ,ვყ*ევდები.. -და საიდან იცი რომ ფეხმძიმედაა? -არ დააყოვნა ლენკამ -გუშინ შემხვდა სავაჭრო ცენტრში,განიერი ზედა ეცვა,ვილაპარაკეთ და ზედა ავაწევინე ოდნავ ჰქონდა მუცელი გამობურცული,2თვეშია უკვე..იმაზე გამოვყ*ევდი,რომ დამიმალა და კიდე რომ არ მენახა ჩემს გარეშე იმშობიარებდა.. -აქამდე რატო არ გვითხარი სანი? -ნაწყენმა გავხედე -ანო ძალიან გამიჭირდა ამ ყველაფერთან შეგუება,მეც შოკში ვარ ან რა ვიცოდი რო ორსულად იქნებოდა -რას აპირებ? -ცოლად უნდა მოვიყვანო,ბავშვს არ მოვიშორებო,თან გვიანია უკვე მაგაზე ფიქრიც..ზედმეტ ტვირთად არ მინდა ვიყოვო და მარტოც გავზრდი ჩემს შვილსო,მაგრამ მამამისი დაბრიდავს -სანი იქნებ სხვა გზა მოვნახოთ? უსიყვარულოდ სიყვარული გაგიგია? -არ დააყოვნა ლენკამ -სხვა გზა არარის..ჩემი ცოლი გახდება! დამთავრებული ამბავია. ბიჭები შოკირებულები უსმენდნენ,ჩვენ პირღია დავრჩით და ვერ ვიფიქრებდით,რომ სანის ასეთი შეცდომა მოუვიდოდა..მაგრამ იდეალური არავინაა,სანი ისეთი კარგი ადამიანი იყო,ნებისმიერს გაუმართლებდა მასთან ცხოვრება,მაგრამ თუ არ უყვარს? შეიძლება ყველაფერი სასიკეთოდაც არის მოწყობილი,შვილი ეყოლებათ და იქნებ შეუყვარდეს სანისაც,შეუძლებელი ხომ არაფერი აარაარის? ზოგი ჭირი მარგებელია! სანიმ დაგვტოვა,ჩვენც ცოტახანს ვილაპარაკეთ და დავიშალეთ.. სანდრო ქალაქგარეთ ცხოვრობდა,წყნეთში..ულამაზესი სახლი ჰქონდა,მყუდრო..რამდენჯერმე ვიყავით და ტასოც იქ გვყავდა ნანახი..საყვარელი გოგო იყო,ლამაზი და ნაზი..ეტყობოდა რომ სანდროზე გიჟდებოდა,მაგრამ სანდროსგან არაფერს გრძნობდა..ტასოს მშობლები საქმეზე იყვნენ წასულები თურქეთში და ჯერ არ უწევდა მშობლებისთვის ეს ამბავი ეთქვა..სანდრო მასთან მივიდა,რომ დალაპარაკებოდა,სანდროს დანახვაზე თვალები გაუბრწყინდა -შემომიშვებ? -სიგარეტი მოისროლა და ტასოს გახედა -შემოდი! -ხვალ ხელს ვაწერთ! -ვერ გავიგე? -გაოცებული გახედა სანდროს -ცოლად მომყავხარ! -სანდრო შენ შენი ცხოვრება გაქვს და აღარ მინდა იმის გამეორება,რომ ჩემს შვილს მე თვითონაც გავზრდი! -მეტს აღარ გავიმეორებ,მოემზადე და ხვალიდან ჩემთან გადმოხვალ,ხელს მოვაწერთ და დამთავრდა! შენი მშობლები მშვენივრად მიცნობენ და უარზე არ იქნებიან,ეს პრობლემაც არ გვაქვს! დალშე შენ იცი! წავედი ეხლა მე.. კარი გაიჯახუნა და სახლი დატოვა..ყველგან მისი სუნამოს სუნი იყო,ტასოც უფრო გაუჭირდებოდა მასთან ცხოვრება,უფრო შეეჩვეოდა და უფრო ეტკინებოდა,მაგრამ მამამისს ვერ გადაურჩებოდა ეს ამბავი რომ გაეგოთ! მეორე დღეს ხელი მოაწერეს,ყველანაირი ცერემონიის გარეშე,მშობლებსაც დაელაპარაკა რომ არ უნდოდა ქორწილი და დიდი სიყვარულით მიყვებოდა სანდროს..მშობლების დიდი ისტერიკების შემდეგ,ცოტას შეეგუენ,რადგან ვერაფერს ვეღარ იზავდნენ..ცოტახნით აურზაური იყო,ყველა მხრიდან,შემდეგ დალაგდა ნელ-ნელა ყველაფერი..ახლოდან გავიცანით ანასტასია,ულამაზესი იყო,ორსულობა ძალიან უხდებოდა..ბარში ვისხედით,ვლაპარაკობდით..ცოტახანში ტოქსიკოზი დაემართა ტასოს და სანიმ სახლში წაიყვანა..ძალიან უხდებოდნენ ერთმანეთს,სანდროს ნიკაპამდე სწვდებოდა,ლამაზი ნაკვთები ჰქონდა და სანის დიდი სიყვარულით უყურებდა.. -სანდრო -რა? -როდემდე უნდა იყო ჩუმად? -რაგინდა ტასო? -ყველას გონია,სადარდებელი არ გვაქვს და ბედნიერად ვცხოვრობთ -და რა გინდა რა? გამომიწვიე და დაორსულდი,ბედნიერი ხარ? ხომ გავხდი შენი? ამდენი წელი რომ ოცნებობდი ჩემს მკლავებში ყოფნაზე? ეხლა რა გინდა ანასტასია? -მეზიზღები! არ მინდა მე შენი ცოლობა სანდრო,შენ დამაძალე შენთან ცხოვრებაზე -რა გგონია ჩემს შვილს უმამოდ გაზრდი? როგორც ნაბი*ვარს? -ხო ძალით დავორსულდი? ხო გამოგიწვიე? ხოდა მარტო ჩემია ეს ბავშვი,გაგეყრები და მორჩა! -ხო გამეყარე და ვნახოთ მამაშენი თუ გაგიძლებს ერთი დღე სახლში -ყვიროდა და ღრმა ნაფაზებს ურტყავდა ალექსანდრე -მეზიზღები სანდრო აბაშიძე! წყეულიმც იყავ! -რა გატირებს ტასო? რა გეგონა მითხარი,ბედნიერად ვიცხოვრებდით? ცხოვრება გამიუბედურე -ხოდა წადი და დამტოვე,აღარც დაგენახები ჩემს შვილსაც არ მიგაკარებ -ნუ შემე*ი ტასო რა,ეგ ბავშვი ჩემიცაა! წადი დაიძინე,საძინებელი იცი სადაცაა -ეგ ჩემი საძინებელია -მიმავალ ტასოს დაუყვირა -უკვე ჩემია! -ნაგლი! 3თვე გავიდა ამ ამბის შემდეგ..სანდრო უკვე შეჩვეული იყო,რომ სახლში შევიდოდა და ტასო დახვდებოდა..მუცელი თანდათან ეტყობოდა,გულჩვილი იყო,სულ შიოდა და ყველაფერი წყინდა..ერთი ხმამაღალი ლაპარაკი სანდროსგან და ტირილს იწყებდა..ვერ იტანდა სანდროსგან სიუხეშეს..ძალიან დავიახლოვეთ ტასუნა და ძალიან შეგვიყვარდა,მოწესრიგებული და ერთგული იყო სანისი,გული სტკიოდა მაგრამ არ გვაჩვენებდა.. გიორგის და ელენს ქორწილის დღეებიც ახლოვდებოდა..მე ლენკა,ელენე და ტასო დავრბოდით ქორწილის საქმეებზე..ტასოს სახეს რომ გავხედეთ,მივხვდით რომ საშინლად შიოდა და პიცერიაში შევედით,ვჭამეთ და ვიხალისეთ..გზაში გოგამ დამირეკა,რომ მია ვეღარ უძლებს უდედობას და მალე მოდიო..ხალხოოოო ქმარი,შვილი ორი წუთიც ვერ ძლებენ უჩემოდ!დავიშალეთ რა ძალიან დავიღალე თან! სახლში გვიან მივედი,ულამაზესი წითელი კაბა ვიყიდე ,მკერდთან ლამაზი ჭრილით და ზურგზე ამოღებული.. -დედას გული! -ხელები გავშალე და მიას მოვხვიე ხელები -დედიკო რა მიყიდე? -გახარებული ეცა პარკებს -მიდი ნახე -ტრაკზე ხელი წამოვარტყი და საძინებლისკენ გაიქცა -ქმრისთვის როდის მოიცლი ცოლო? -ცინიკურად გამომხედა, წელზე ხელები მომხვია და გაუაზრებლად აღმოვჩნდი მის მუხლებზე. -ეჭვიანობ? -მინდიხარ! -უკანალზე ძლიერ მომიჭირა ხელი და თავი ჩემს ყელში ჩარგო -აზრზე მოდი გოგა,მია ყოველ წუთში გამოვა -გაგუდული ამოვთქვი ეს სიტყვები -არ მინდა აზრზე მოსვლა! -ხელში ამაფრიალა და საძინებლისკენ მიმაშურა,ლოგინზე დამაგდო,კარი ჩაკეტა და ჩემს ზემოდან მოექცა -გაგიჟდი გოგა -შენ მაგიჟებ! -მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ! -გაღმერთებ გოცირიძე! ხელი ჩემს კაბის ქვეშ შეაცურა,საცვლის გახევას ცდილობდა,როცა მიას ხმა გაისმა. -დეედა მშიია! -ფუ ბლი*დ -გაბრაზებულმა აიქნია ხელი და წამოდგა -მთელი ღამე წინ გვაქვს -ხარხარით მოვუსვი ხელი მის წვერს და ტუჩებში ვაკოცე ქმარს. -მოვდივარ დე -დავუყვირე და გარეთ გავედი.. ტასო ფილმს უყურებდა და ქვითინებდა,კარი გაიღო და სანდრო მოვიდა,ცრემლები მალევე შეიმშრალა და ფილმი გათიშა. -თუ ასე მოქმედებს შენზე ფილმებიც,ნუ უყურებ! -გამოსცრა სანდრომ -ოჰ ბატონო სანდრო,მზრუნველობაც დაგიწყიათ! -მხოლოდ ჩემს შვილზე ვფიქრობ -ნეტა იმ დროსაც ფიქრობდე,როცა შენი ინიციატივითაც მიწევს ტირილი და ნერვიულობა -არ დააკლო ტასომ -ბევრს ლაპარაკობ! -სად იყავი? -ნაწყენმა გახედა ქმარს -ცოლის როლს ნუ ირგებ რა -ხელი აიქნია და საძინებელში შევიდა ტასოც მიყვა,ლოგინი გაშალა და მის ადგილას დაიკავა ადგილი. -დღეს დილით ჩემს მხარეს იყავი გადმოსული და შეეცადე არ დამირღვიო სიმშვიდე -გასცა ბრძანება ბატონმა სანდრომ -მეც მჭირდება სიმშვიდე,მაგრამ სანამ შენთან ვარ ეს არ მეღირსება! -იმ ღამესაც ასეთი დიდი მკერდი გქონდა,თუ ახლა გასუქდი? -ცოლის მკერდს მიაპყრო მზერა -იდიოტი! -ენა გამოუყო და საბანი შეისწორა -ისე იმალები და ისე გრცხვენია,იმ ღამეს ყოფილიყავი ნეტა ასე -სანდრო რა გინდა? არ დაიღალე? -ძილინებისა! მხარი იცვალა..ერთმანეთისგან ცდილობდნენ შორს ყოფილიყვნენ,მაგრამ ზუსტად ეს სიშორე აახლოვებდათ და დილით ერთმანეთზე გადახლართულებს ეღვიძებოდათ. -მია ჭამე მალე,რძეც არ დაგავიწყდეს.. -დედა როდემდე უნდა მალევინო ეს რძე? -ტუჩებდაბრეცილი გამომხედა მიამ -მია საჭიროა ხო იცი!ნუღარ განვიხილავთ ამ თემას -თავზე ვაკოცე და ყავა მოვსვი -მეც მინდა რძე -ახარხარდა დევდარიანი და ტელევიზორის პულტს აწვალებდა -მოდი რა მამა დალიე -ჭიქა გაუწოდა მიამ -ეგ რძე არა მა,დალიე შენ და მალე დაიძინე მის ბავშვურ საქციელზე გულიანად გამეცინა..ყოველჯერზე ბავშვურად იქცეოდა და მაცინებდა,ერთმანეთს ვაბედნიერებდით და მიასაც ვახარებდით! საშინელი წვიმა წამოვიდა,მია დავაწვინე და გოგას გვერდით დავიკავე ადგილი,სანათი ჩააქრო და ჩემს ზემოთ მოექცა,ტუჩებში მწვდა და ჩვენი ენები შეერთდა.. -მეღირსე ანო -ჩშშ -უფრო მივიზიდე და დავაგემოვნე მონატრებული ქმარი..ჭექა-ქუხილის ხმა და მიას კივილი ერთი იყო,სწრაფად მოვშორდი დევდარიანს და ოთახში შემოსულ მიას შევეგებეთ.. -მამა შეიძლება თქვენთან დავიძინო? მეშინია -მოდი,მოდი -საბანი გაშალა დევდარიანმა და შუაში ჩაიწვინა მია,გამეცინა მის საქციელზე და საცოდავ სახეზე! -მალე გავაფრენ -საწყალი მზერა მესროლა -ჩშშ,მიყვარხარ -ტუჩის მიმიკებით დავუმარცვლე და სანათი ჩავაქრე..შვილი ჩავიხუტე და ღრმა ძილში წავედი... 18 დილით უჩვეულო ტკივილმა გამოაღვიძა ტასო,მუცელზე ხელი მოისვა და ხმებს გამოსცემდა,თვალები გაახილა და სანდროს ფეხი მოიშორა,მის ფეხზე ჰქონდა მიდებული და მშვიდად ეძინა..წამოდგა და ძლივს მიბობღდა საპირფარეშომდე,გული ერეოდა და თავბრუ ეხვეოდა,ღრმა ბიძგი მუცლიდან და იკივლა ტკივილისგან,სანდრო წამოხტა და მისკენ გაემართა -რა გჭირს ტასო?-შეშინებული მივარდა და ხელი მოხვია -ძალიან მტკივა..სანდრო ბავშვი -ოდნავი სისხლდენა და გული წაუვიდა,დაეცა სანდროს ხელებში..სანდრომ მალევე აიყვანა ხელში და გარეთ გავარდა,მანქანაში ჩასვა,საავადმყოფოსკენ მიაშურა..ერთი ხელი საჭეზე ჰქონდა,მეორეთი ტასოს ხელი ჰქონდა მუჭში მოქცეული და მალე მართავდა მანქანას,რომ მიესწრო ბავშვის გადასარჩენად.. 2საათის შემდეგ... ტასო როგორც კი ექიმმა გასინჯა,გადასხმები გაუკეთეს..სანიმ დაგვირეკა და მაშინვე მოვცვივდით ყველა..ექიმი გამოვიდა,რეზინის ხელთათმანები მოიძრო და ჩვენსკენ წამოვიდა.. -ანასტასიას ქმარი? -დიახ,მე ვარ -შეშინებული მივარდა სანდრო ექიმს -თქვენი ცოლ-შვილი კარგად არიან,წოლითი რეჟიმია საჭირო მისთვის ბატონო ალექსანდრე,ახლა ყველანაირად შევეცადეთ ბავშვი შეგვენარჩუნებინა,იგივე შემთხვევა იმედია არ განმეორდება,მეტი სიფრთხილე და ნაკლები ნერვიულობა გმართებთ! გამოჯანმრთელებას გისურვებთ,ცოტახანში შეძლებთ მოინახულოთ! სანდრომ დიდი შვება იგრძნო,მაგრამ ვერავის აჩვენებდა,ტასოსთან შევიდა და მის გვერდით ჩამოჯდა.. -როგორ ხარ ანასტასია? -სახლში მინდა -1საათში ტასო ხელს მოვაწერთ და წავალთ -ახლავე მინდა წასვლა -რა გატირებს ტასო? ექიმი დაბრუნდება და წავალთ,ნუ ტირი -მშია! -ცრემლები მოიწმინდა და მუცელზე მოისვა ხელი -რა სულელი ხარ -ჩაიცინა სანიმ და თავზე მოეფერა -ტასო როგორ შეგვაშინე -მივვარდი და შუბლზე ვაკოცე -ყველაფერი კარგადაა,ნუ ნერვიულობთ..სანდრო ყველა რატო ააპანიკე? -ღადაობ ტო -ხელი აიქნია ვაჩემ -კაი რა ტასუნა,რისთვის ვართ აბა,რომ ერთმანეთს გვერდში ამოვუდგეთ -გაუღიმა ლენკამ და მის ხელს აკოცა -შეჩ*მა მოსაწევი გვაქვს? -ჩასჩურჩულა დევდარიანს სანიმ -ისე როგორ -თვალი ჩაუკრა და პალატიდან ზედმიყოლებით გავიდნენ ბიჭები. -ტასო ამ დონემდე რატო მიხვედი? ბავშვს საფრთხეს რატო უქმნით? -ვერ მოვითმინე და ვაჯახე -ცუდად გექცევა სანდრო? -არ დააყოვნა ლენკამ -არა გოგოებო,ყველაფერი რიგზეა -თავი გაატრიალა და გაქვავებული ცრემლი მოიწმინდა -შენ რო მოდიოდი,მე მივდიოდი რა -ხელი აიქნია ლენკამ და ფანჯარაში თავი გაყო -წოლითი რეჟიმი გჭირდება ტასო,რომ მეორედ აღარ განმეორდეს მსგავსი -ხო ანანო,მადლობა აქ რომ ხართ.. ცოტახანში ექიმმა გაწერა ტასო,ანგარიშები მიმღებში გაისტუმრა სანიმ და სახლებში გადავნაწილდით.. 1თვე ძალიან მალე გავიდა და მოახლოვდა გიორგის და ელენას ქორწილის დღეც..როგორც წესი გოგა და მია ქვემოთ მომზადებულები მელოდებოდნენ და წუწუნებდნენ მალე-მალეო..მაგრამ ქმარს უმზადებ ყველაფერს,შვილს აცმევ და შენ რჩები ისე მოუმზადებელი,როგორც კი შენი თავისთვის იცლი არ გაცდიან! ჩემი წითელი კაბა ჩავიცვი,თმა და მაკიაჟი სალონში მქონდა გაკეთებული,ძალიან გადატვირთული არ ვიყავი,რადგან არ მომწონდა არასდროს..მისაღებში გავედი და ერთხმად დაიძახეს -ვაიმე დედა რა ლამაზიხარ -ვაუ ანო,როგორც ყოველთვის შეუდარებელი ხარ -წელზე მომხვია ხელი,მეორეთი მიას თვალებზე ააფარა და ტუჩებში მაკოცა -მოუთმენელო! -ჩავჩურჩულე და მიას ხარხარი გაისმა -მამა დედა როგორ შეგიყვარდა? -დედა როგორ შეგაყვარა მამამ თავი? -სად გაიცანით ერთმანეთი? ისმოდა მიას გაუჩერებელი ლაპარაკი,მანქანაში ჩავსხედით და გეზი ავიღეთ ეკლესიისკენ.. -ხედავ ბავშვსაც უკვირს როგორ შემიყვარდი ასეთი აუტანელი -გაიცინა დევდარიანმა -მაგას შენ ამბობ? არ გამაცინო,მე კი არ დაგდევდი წლები -მეც არ დავაკელი -მაინც ხო გატყდი -სხვა გზა არ მქონდა -რაიყო ნანობ? -ასერიოზულებ -არანაირად -სიყვარულზე მეტად მიყვარხარ გოგა დევდარიანო! მია ხან მე მიყურებდა ხან გოგას გახედავდა და სიცილს არ წყვეტდა.. -მა თვალები დახუჭე მიამ ხელები აიფარა და სწვდა გოგა ჩემს სავსე ტუჩებს.. -გზას უყურე -ავხარხარდი და გავსწორდი -პრინცესავ -სარკე გაასწორა და მიას შეხედა -დედაშენი ყველაზე ლამაზი ქალია და შეუძლებელი იყო გენახა,გაგეცნო და არ შეგეყვარა..მისი სიგიჟე,სიცანცრე მაგიჯებდა..ისეთი უკარება და უხეში იყო ნებისმიერ კაცს აგიჟებდა.. -მია გატყუებს დე,ვერ ასწრებდა სხვა ჩემზე გაგიჟებას,მალევე აქრობდა მიამ ხელი პირზე აიფარა და გაიცინა.. -შენც რომ გაიზრდები და შეგიყვარდება,მიხვდები რომ გარეგნული სილამაზე ნულს აღემატება,როცა მისი შინაგანობა შეგაყვარებს თავს მიაკო! -თავი მისკენ შევატრიალე და ლოყაზე მოვეფერე -მე მხოლოდ მამა მეყვარება -მოწყენილმა გამომხედა და დევდარიანს დაუტოვა კოცნა ლოყაზე -ჩემი ჭკვიანი გოგო! -ამაყად გაეღიმა დევდარიანს და სიჩქარეს უმატა! მალევე შევუერთდით ბავშვებს..ელენა ულამაზესი იყო,ძალიან უხდებოდნენ ერთმანეთს..ანასტასიას უსაყვარლესი ატმისფერი კაბა ეცვა,მუცელი ისეთი ლამაზი ჰქონდა,თმა ლამაზად ეყარა მხრებზე,ლენკა როგორც ყოველთვის მისი არჩეული სტილი არავის ტოვებდა გულგრილს,განსაკუთრებით ვაჩეს,როცა მას უყურებდა თვალის გუგები უფართოვდებოდა და სიყვარულს ისე გადმოსცემდა..ჩემი ქორწილის დღე დამიდგა წინ,ჩემი თეთრი კაბა სისხლით მოსვრილი და ის დიდი ტრაგედია,ლაშას დაკარგვა,ერთიანი დიდი ტკივილი ჩემსა და დევდარიანს შორის..თვალებზე ცრემლი მომადგა,მაგრამ გონს მიას ხმამ გამომიყვანა..წყვილმა ჯვარი დაიწერა,ყველამ ვიმხიარულეთ ვიგიჟეთ და რესტორნამდე მივაღწიეთ,დიდი ქორწილი იყო და ძალიან ბევრი სტუმარი იყო მოწვეული..ჩვენ ჩვენი ადგილები დავიკავეთ,ჩვენს მაგიდასთან მხოლოდ მე,გოგა,სანდრო,ტასო,ვაჩე და ლენკა ვისხედით..მიამ თავისი ტოლები იპოვნა და მათთან ერთად დარბაზში მხირუალობდა.. წამშივე ვიგრძენი მტკივნეულობა თავში და თვალებში დაბნელება,გული ამიჩქარდა,ხელები ამიკანკალდა როგროცკი გავხედე ელენას და მის გვერდით ჩემთვის კარგად "უკვე ნაცნობ" მდგომს,ჩვენნსკენ მომართულს..ენა მუცელში ჩამივარდა და მიწა გამისკდა ფეხებქვეშ.. -ჩემო საყვარლებო მინდა თქვენც გაგაცნოთ,ჩემი მამიდაშვილი ირაკლი ბაგრატიონი.. ყველამ ხელი ჩამოართვა,მე მხოლოდდამხოლოდ მის თვალებში ყურება შემეძლო,არაფრის თქმა უბრალოდ ყურება და წარსულის წუთიერად დატრიალება ჩემს თვალწინ.. ადამიანის ფსიქიკა მეტად უცნაური რამეა,არასდროს ვართ კმაყოფილი აწმყოთი,თუმცა როდესაც აწმყო იქცევა წარსულად ის მუდამ სანატრელია ჩვენთვის..ყოველთვის დგება მომენტი,როცა ერთი მდგომარეობიდან მეორეში გადავდივართ,რაღაც მთავრდება და რაღაცის დასასრული ყოველთვის ახლის დასაწყისია..ყველაფერი ახალი,სასიამოვნო და საინტერესოა,როცა ის კარგ რამესთანაა დაკავშირებული,ახალ გარემოსთან,ადამიანებთან და ხვდები რომ ეს კარგია,მაგრამ ეს ის მომენტი იყო როცა ძველი მომენტები და წარსულის გამხსენებლ-დამტრიალებელი ჩემს წინ იდგა და მისი თვალები და არსებობა ყველაფერს მახსენებდა,მისი არომატი მახსენებდა წარსულს,ყველაზე ლამაზ და ამასთანავე საშინელ მოგონებას..კოელიო წერს: არასდროს მოიხედო უკან,რადგან ყოველთვის აღმოაჩენ იქ ვიღაცას ან რაღაცას,რის გამოც მოგინდება უკან დაბრუნება..და მე მინდოდა უკან დაბრუნება?! არა! არა! და არა! მთავარი აწმყო და მომავალია,რაც იყო იყო,წარსულს ჰქვია წარსული და წარსულში უნდა დავტოვოთ..ეს ყველაფერი გასაგებია! ამდენმა წამიერმა ფიქრებმა ძლიერ გადამტვირთა და მომიდუნა ტვინის უჯრედები! რა ვუყო იმას,როცა ყველაზე დიდი წარსული წინ მედგა?! 19 ლენკამ მაშინვე იცნო ირაკლი... მომიახლოვდა,ფეხზე ამაყენა და გარეთ გამიყვანა,ცდილობდა გონს მოვეყვანე,სახე დამისველა ცივი წყლით და რამდენჯერმე შემაჯანჯღარა -ანანო არ გაბედო თავის დაკარგვა,მე აქ ვარ გესმის? -ანო გთხოვ შემომხედე არ წყდებოდა ლენკას ხმა,შორიდან მესმოდა მისი ერთ ადგილას მქონდა თვალი მიშტერებული და წარსულის კადრები ტრიალებდა ჩემს ირგვლივ. -ანანო გაიხსენე მია და გოგა,გესმის ანო? რამდენიმე შემორტყმის მერე გონს მოვეგე და ავქვითინდი,მოაჯირს მოვეჭიდე და ცხარედ ავტირდი.. -ლენკა ყველაფერი რატო ბრუნდება უკან? ძლივს ავაწყე წინადადება -არაფერი უკან არ დაბრუნდებულა ანო გასაგებია? ქმარი გყავს,რომელიც გიყვარს და უყვარხარ სიგიჟემდე,შვილი გყავს,რომელსაც ახლა დედა გვერდით უნდა ყავდეს და საერთოდ არ გვაწყობს ახლა ისევ შენი დეპრესია -ელენას მამიდაშვილი,აზრზე ხარ? -ისტერიკა დამემართა -ანანო ის შენი ყოფილია და შენი ყველაზე დიდი შეცდომა,შეეგუე უკვე ამ ფაქტს და იმასაც რომ წლები გავიდა! -წლები კი და მოგონებები არა -ანანო ძალიან გთხოვ აზრზე მოდი,დევდარიანმა ასეთი რომ დაგინახოს,წარსული რომ გაგახსენდა და ნოსტალგიამ მოგაწვა,ბაგრატიონს დაენ*რევა,შეეგუე ახლა ამ ფაქტს რომ იშვიათად შეხვდებით რადგან ელენას მამიდაშვილია და ელენა გიოს ცოლი! ისე რა საინტერესოა შენ და ირაკლი ერთად რომ იყავით ელენა არ დაგვინახია არასდროს -მართალი ხარ,უბრალოდ ამდენი წლის მერე ისევ მას თუ შევხვდებოდი არ მეგონა,მითუმეტეს ასე თუ შევხვდებოდი,ჩემი ყველაზე დიდი შეცდომა იყო და იქნება ყოველთვის ირაკლი ბაგრატიონი! ამასობაში ბაგრატიონი გამოჩნდა,სიგარეტს ეწეოდა და ჩვენსკენ წამოვიდა.. -ანანო მე დაგტოვებ და იცოდე არაფერს მიქარო,თავი გააკონტროლე დაო! -თმაზე მომეფერა ლენკა და ხმაურიანად დატოვა ადგილი -შეიცვალე! -ღრმა ნაფაზებს ურტყავდა და ირონიულად გამომხედავდა -ხო შენც -თავი დავხარე და მოაჯირს თითებით ვაწვალებდი -მიხარია შენი ცხოვრება რომ ააწყე! -და შენ ? -სერიოზულად ? -გულიანად გაეცინა -რას ხედავ სასაცილოს? მე თუ ავაწყე,შენ რატო არ უნდა აგეწყო ? -ისევ ისეთი ჯიუტი ხარ! -შეიძლება -რას ვიფიქრებდი რომ აქ შეგხვდებოდი ამდენი წლის შემდეგ ანანო.. -დამთხვევაა ირაკლი,დამთხვევა -გავუღიმე და მეორედ გავთიშე გოგას შემოსული ზარი..ცოტახანში ისევ გამეორდა ზარის ხმა -უპასუხე! -სიგარეტი მოისროლა და მოაჯირს ფეხით მიეყრდნო -ხო გოგა -სადხარ? -გარეთ,რაიყო? -და უნდა გამითიშო გოგო? -ნუ ყვირი,მოვალ მალე გავუთიშე,რომ მისი სიგიჟე არ გაეგო ბაგრატიონს.. -ბედნიერი ხარ? -სანამ დევდარიანი და შვილი გვერდით მყავს კი -გავუღიმე ცინიუკურად და ტყავის კურტკა შემოვიხვიე -მეც გვარით მეძახდი ყოველთვის -ხელით თვალები მოიჭუტა და ცხვირქვეშ ჩაეღიმა -საით მიგყავს ლაპარაკი ირაკლი? -ახლა არსად,მაგრამ რადგან ბედმა ისევ შეგვახვედრა,უნდა ვილაპარაკოთ,არ მინდა გეზიზღებოდე და ჩემს გამო თავს ცუდად გრძნობდე -იმედია ხუმრობ ხო? შენ ჩემთვის ნულის ტოლფასი ხარ,მე ვის გამოც შემიძლია თავი ცუდად ვიგრძნო თითებით უნდა დაითვალო,რადგან ერთეულების გამო ვიქნები მასე და არა ნებისმიერი გამვლელისგან. -მე გამვლელი ვარ? -ეხლა უკვე კი და ძალიან გთხოვ ირაკლი,წარსულს აწმყოში ნუ აურევ, მე არ მინდა შენთან არც შეხვედრები არც ახსნები,იმიტომ რომ არაფერი შეიცვლება! ქმარი მყავს და შვილი. -მხოლოდ ვიზულაურად შეიცვალე იცი? შინაგანად ისევ ისეთი უხეში და ჯიუტი ხარ -შიგნით უნდა შევიდე,კარგად! მხარი ვიცვალე და მისმა ძლიერმა ბიძგმა მკლავზე უკან მომაბრუნა.. -ან ერთ დღეს მოიცლი,რომ ვილაპარაკოთ ან დაივიწყე,რომ ისევ იმ შეცდომას დავუშვებ და შეგეშვები! ყველაფერი უნდა იცოდე რა როგორ მოხდა ანანო! -ეგ ახლა ჩემთვის მეორეხარისხოვანია ირაკლი რა იყო და რა არა გაიგე? როცა კლინიკაში დამაწვინეს და დეპრესიაში ვიყავი,ჭკუაზე ვერ მოვდიოდი და ვეღარავის ვცნობდი,მაშინ მჭირდებოდა შენი უკან დაბრუნება და ყველაფრის ახსნა..მაგრამ მიღალატე და ჩემი თვალით დავინახე ყველაფერი,შენ იმ დროს ვერ ამიხსენი ვერაფერი და ახლა შენმა მატარებელმა ჩაიარა.. -მე არასდროს არ მომიტყუებიხარ,მართლა მიყვარდი ანანო და უშენოდ ფუჭად გასულმა წლებმა შენს მიმართ სიყვარული არ შემიმცირა,ჩემს წინ დგახარ,ისევ ის არომატი გაქვს მე რომ მიყვარდა და მაგიჟებდა,თვალებში ცეცხლი გინთია რადგან იხსენებ და გიჟდები რაც გამოვიარეთ და ისევ გგონია რომ ტყუილი იყო ჩვენი ურთიერთობა? -ყველაფერი გამოვიარეთ არა,გამოვიარე ასე უფრო სწორია..და რაც შეეხება ჩვენს ურთიერთობას,ყველაზე დიდი ტყუილი იყავი ჩემს ცხოვრებაში და რასაც შევცვლიდი,მხოლოდ იმას რომ საერთოდ არ გამეცანი! -ხელის გულები მივაბჯინე მის მკერდს,ვკარი ხელი და სწრაფად დავტოვე ადგილი..რესტორანთან დევდარიანი იდგა და თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა,მკლავში ხელი ჩამავლო და აწითლებულ თვალებში ჩამხედა.. -სად დადიხარ? -გოგა მე -ან აღარ მითხრა მიახლოებით უკვე ვიცი სად და ვისთან ერთად იყავი -თვალი გააყოლა ბაგრატიონს,ჩვენსკენ მოიხედა და რესტორანში შევიდა.. -გოგა არც დროა და არც ადგილი ლაპრაკისთვის -იცი ანო,თავიდანვე არ მომეწონა ეგ ტიპი,შენმა რეაქციამ ეჭვებქვეშ ჩამაგდო,შენმა ფერმკრთალმა სახემ და ლენკასთან ერთად დაკარგვამ -გოგა გთხოვ -წამოდი! -ხელი ჩამავლო და რესტორანში დავბრუნდით,ბავშვებს შევუერთდით..დევდარიანმა დალევა დაიწყო,მისი სიფიცხე ჭიქის სწრაფად დაცლაში გამოავლინა..გვერდით მაგიდიდად ვგრძნობდი ბაგრატიონის მზერას და ოფლი მასხავდა.. -ტიპი გიყურებს და სველდება -ჩამჩურჩულა სიცილით ლენკამ -ჩშშ,სულ არარის ღადაობის დრო,ვერ ხედავ რო არა გიორგის ქორწილი,აქვე მიასიკვდილებდა ბაგრატიონს..ირგვლივ წყვილებმა ცეკვა დაიწყეს,დევდარიანმა ხელი ჩამავლო და სცენაზე გამიყვანა,ძლიერ მომხვია წელზე ხელი და თვალებში მიყურებდა.. -შენი პირველი სიყვარულია არა? -გოგა გთხოვ,არ არის ამის დრო -ასე მშვიდად უნდა ვუყურებდე,როგორ უყურებს ჩემს ცოლს და ა*ავებს? -მთვრალი ხარ,სახლში წავიდეთ -მის ფიქრებში უკვე კაბაც შემოგახია და შენი გა*იმვის სურვილი აქვს -გოგა გთხოვ,მე მიყურე -მისი სახე ჩემსკენ მოვატრიალებინე და ტუჩის კუთხეში დავუტოვე კოცნა.. -ძლივს ვიკავებ თავს რომ დედა არ მოვუ*ყნა აქვე -გიორგის ქორწილში ვართ და ელენას მამიდაშვილზე ლაპარაკობ ახლა,დაივიწყე რომ ჩემი ყოფილია ეგ უკვე მეც არ მახსოვს -საშინლად ვიცრუე,რომ აზრზე მოსულიყო და სიფსიხეები არ დაეწყო -იმიტო ეხმატკბილებოდი ხუთი საათი ხო? და ვაფშე რას ლაპარაკობდით? -გოგა ძალიან გთხოვ სცენაზე ვართ და ყველას ყურადღებას ჩვენსკენ ნუ მოიქცევ,გაგახსენო ვისთან ერთად მუშაობ შენ? -ის ჩემს დანახვაზე არ ან*რევს მაინცაა -უფრო მომიჭირა ხელი წელზე და ახლოს მიმაკრო სიმღერა დამთვარდა,ჩვენი ადგილები დავიბრუნეთ..მია გადაღლილი თამაშისგან მომიახლოვდა წუწუნით.. -დე როდის წავალთ? -მიდი მამიკოს უთხარი,რომ ადგეს დიდიხნის წუწუნის მერე დევდარიანი წამოდგა,ყველას დავემშვიდობეთ და წამოვედით სახლში... ტასოს თავისი გაჭირვება თითქოს არ ჰყოფნიდა,სანდრო დაემატა,როგორ დადიოდა დარბაზში და გოგოებს კერავდა,ხან ვის გვერდით იყო ხან ვის გვერდით..ეჭვიანობისგან კვდებოდა ანასტასია და უფრო მისი დამცირებისგან..წამოდგა ფეხზე და სუფთა ჰაერზე გავიდა,ხელი მუცელზე მოისვა და ღრმად ჩაისუნთქა ცივი ჰაერი..სანდროს მოახლოება იგრძნო და შეკრთა -გაცივდები -მხრებზე კურტკა მოაფარა -შენი მზრუნველობა არ მჭირდება -აუ ჩემს შვილზე ვფიქრობ და ნუ შემე*ი შენი უხეშობით რა -წესივრად მელაპარაკე! -აუფ რატო ქალბატონო ანასტასია? გაგიტყდა? ის არ გიტყდება რომ იხსენებ,როგორ მიშლიდი ფეხებს ? აა მოიცა თუ მაგდროს მოგწონდა ჩემთან ჟიმა*ბა და ხმას ვერ იღებდი? -დამცინავი მზერა მიაპყრო და გაიცინა,მწარე სილაც მიიღო ტასოსგან,ხელი ლოყაზე მოისვა და გამწარებული გახედა ცოლს -შენ ეხლა დამარტყი? -ეგეთ ლაპარაკს თუ არ შეწყვეტ უარესს მიიღებ ბატონო ალექსანდრე! მე არ მითხოვია ცოლად რომ მოგეყვანე და არც ახლაა გვიანი დამშორდე -იმ დონემდე ნუ მიმიყვან,რომ მიგახრჩო ტასო! -მეზიზღები! მივდივარ და შენ თუ გინდა დარჩი,გაერთე შენს დაკერილ ნაშებთან ერთად -ცოლის როლს ნუ ირგებ,მომინდომა ეჭვიანობა -გულს მირევ -ტონს დაუწიე -ხელი ძლიერ მოუჭირა მკლავზე -არც მე ვგიჟდები შენზე ტასომ ტირილით დატოვა დარბაზი და ტაქსი გამოიძახა..მოსული ტაქსი გინებით გაისტუმრა სანდრომ და ცოლი მანქანაში ჩასვა -რას აკეთებ? -სახლში ხო გინდოდა? -მე მინდოდა და შენ შეგიძლია დარჩე -ჩემს მაგივრად ნუ იღებ გადაწყვეტილებებს და ნუ მაგიჟებ უფრო ტასო -მთვრალი ხარ -არც ისეთი მთვრალი,რომ მანქანა ვერ ვმართო! და ტირილი შეწყვიტე,დამღალე უკვე,ბავშვზე ცუდად ნუ მოქმედებ -ასეთი უგულო რანაირად ხარ? -შენც რომ უსიყვარულოდ გაყოლოდი ვინმეს არანკლები იქნებოდი,მაგრამ გიყვარვარ და ბედნიერი ხარ -ბავშვი როგორცკი დაიბადება,მაშინვე გაგეყრები ალექსანდრე! -ნუ მაცინებ ტასო რა.. სანდროს დამცინავი მზერა და ლაპარაკი არ წყდებოდა,უფრო და უფრო ტკენდა ტასოს გულს .. როგორცკი სახლში შევედით,ფეხსაცმელი გავიძრე და იქვე მივაგდე.. -მია გამოიცვალე და დასაძინებლად დაწექი -გასცა ბრძანება დედაშენმა და მალევე შეასრულე მამი,თორე შეგვჭამს მია ხარხარით მივარდა საძინებელს,პიჯამა ჩაიცვა და ჩაწვა ლოგინში.. შხაპი მივიღე და ლოგინში ჩავწექი,მძიმე დღის შემდეგ დაუსრულებელი ძილი მინდოდა..გოგა მის მხარეს იწვა და ცივი მზერა არ შორდებოდა ჩემგან. -რას ლაპარაკობდით შენ და ის ს*რი? -ვერ ისვენებ ხო? -სანამ სახეს არ გავუმუტ*ლებ ვერა ... -კიდევ გაგიმეორო კითხვა ანანო? -არაფერს არ ვლაპარაკობდით გოგა,შეიცვალეო და ოჯახი გყავს უკვეო და ასე შემდეგ,საინტერესო არაფერი -და რაზე გინდოდა ელაპარაკა,რომ საინტერესო ყოფილიყო შენთვის ? -აუ გოგა ყველაფერს სხვანაირად იგებ! მხარი ვიცვალე,მაგრამ შემომაბრუნა და ჩემს ზემოთ მოექცა.. -მის სიახლოვეს თუ დაგინახავ ჯერ იმას დავბრი*ავ,მერე შენ მიგახრჩობ! -მაკოცე და გაჩუმდი! ტუჩებში ვწვდი,მისი ენა ჩემსაში შეაერთა და ვაგემოვნებდით ერთმანეთს,პერანგი მხეცივით გამომგლიჯა და საცვალაში შემიცურა თითები..ფეხები გამაშლევინა და ნელი ბიძგით შემოვიდა ჩემში! ტასო როგორც კი სახლში შევიდა,საპირფარეშოსკენ გაემართა,გული ერეოდა და საშინლად იყო..სანდრომ ვეღარ აიტანა მისი ცუდად ყოფნა და მისკენ მიემართა,ხელში აიყვანა და საძინებელში გამოიყვანა,ნელა ჩააწვინა ლოგინში,ხელი სახეზე მოუსვა და გვერდით მიუწვა.. მის არომატს ისუნთქავდა თმებიდან,თავი მხარზე დაადო და ღრმა ძილს მიაშურეს ერთად.. 20 ჩემი მოუგვარებელი პრობლემა "დილით ადრე ადგომა" 8:30 წამოვხტი ფეხზე,რომ არ დაგვეგვიანა პირველი დღე სკოლაში,სწრაფად შევედი მიას საძინებელში,მაგრამ ჩაცმული და გალამაზებული დამხვდა,გოგასთან ერთად,კარებს მივეყუდე და ამოვისუნთქე -დე მამიკომ იზრუნა ჩემს ჩაცმულობაზე,როგორ მოგწონს? -ღიმილი არ შორდებოდა,დაბზრიალდა და მამამისს ჩაეხუტა -ძალიან ლამაზი ხარ დე! -ჰე მიდი ეხლა ანანო მოწესრიგდი,მია დააგვიანებს სკოლაში -ჩაიცინა დევდარიანმა -მოიცა ჯერ ვერ ვეგუები,ნუთუ ასე მალე გავიდა წლები? მია სკოლაში მიდის ხო? -ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებდი თითი მივუშვირე და წარბები მაღლა ავზიდე. დილის პროცედურები სწრაფად ჩავიტარე,ჩავიცვი და გარეთ გავვარდი -გოგაა მალე,წავედით -ღვედი შევიკარი და ქმარს გავხედე -დედა იმედია შეეჩვევი დილით მალე ადგომას -ბუზღუნით გამომხედა მიამ -არ ინერვიულო პრინცესა -ტუჩები დავუპრუწე და დავეკრიჭე სკოლა ახლომახლო იყო და მანქანით მითუმეტეს 2-3წუთში ვიყავით.. -მიყვარხარ -წელზე ხელი შემომხვია დევდარიანმა და ყურში ჩამჩურჩულა -მეც ყველაზე მეტად! -გავუღიმე და სკოლისკენ გავსწიეთ.. ტასოს ისევ წუწუნი აუტყდა,თვალები გაახილა და შიმშილმა უბიძგა კუჭიდან..სანდროს თავი მისი მკერდიდან ბალიშზე გადააწევინა და ფრთხილად წამოდგა..სამზარეულოში გავიდა,მაცივარი გახსნა და შეათვალიერა,მოღუშული და უკმაყოფილო სახით მუცელზე ხელით წრიული მოძრაობებით ისვამდა და კედელს მიეყრდნო.. -რას ვერ ჩამოყალიბდი? -გაისმა სანის ცინიკური ხმა -ყველგან შენ რატო ხარ? -უკმაყოფილოდ მიაძახა ტასომ და კიტრის მწნილს სწვდა -ეგეც ამიკრძალე ჩემს სახლში სანდრო სანამ ფანჯარასთან იდგა და ეწეოდა,ტასოს ცოტა გართობა მოუნდა..ფრთხილად დაიკუზა კედელთან და კივილი ამოხდა -ვაიმეეე სანდრო მიშველეე -ტასო რა გჭირს? -ელვის სისწრაფით,გაფითრებული მოუახლოვდა ძირს მყოფ ტასოს -მოდის -ყვიროდა გამეტებით და ძლივს იკავებდა სიცილს -ვინ მოდის ტასო ამოიღე ხმა -ბავშვი იდიოტო,ბავშვი სანდრო მალევე წვდა ტელეფონს.. -სანდრო ვერ მოასწრებს სასწრაფო,გთხოვ მალე შენ უნდა მიშველო,უკვე მოდის -კივის განუწყვეტლივ და ძლივს იღებს ხმას -ღმერთო შენ გადაგვარჩინე ამ ერთხელ რა -ისტერიკაში მყოფი,სწვდა ტასოს ხელები მოხვია და მის აყენებას ცდილობდა,ამ მომენტში სანდროსთვის შეეხედა და არ გაეცინა,შეუძლებელი იყო,ამოისუნთქა ერთიანად და სიცილი დაეწყო ანასტასიას.. -შენ რა იღადავე ხო? -გაკვირვებული და უფრო შეშინებული ჩაეკითხა ცოლს ანასტასია გამეტებით იცინოდა,ვერ ჩერდებოდა,წამოდგა და სკამზე მოკალათდა.. -ვაიმე სანდრო შენი სახე,რომ გენახა -არ წყვეტდა სიცილს -სულ ცოტა დარჩა,შენს მიხრჩობამდე ანასტასია -ხელი დაუქნია და თავზე ხელი მოისვა -შეგეშინდა ხო? -მოკეტე რა -ეს უნდა მოვუყვე ყველას -სიცილით აშანტაჟებდა ქმარს -ნუთუ? -გაბრაზებული აცეცებდა თვალებს -კიიიი კიიი -თავს უქნევდა და ვერ ჩერდებოდა,ბოლოს გაჩერდა და ქმარს მიუახლოვდა,სახეზე ხელები მოუსვა და თვალებში ჩახედა,ყველანაირი თავმოყვარეობა დააკარგვინა მისმა სიყვარულმა -მიყვარხარ -ტასოს ხმა მეხისჩამოვარდნასავით გაისმა სანდრომ მისი ხელები მოიშორა და მაცივრის კარი გააღო.. -რას შეჭამ? -გამკაცრებული ტონი მოირგო -არ მშია -ნაწყენმა დატოვა სამზარეულო და საძინებელში შევიდა,ორსული ანასტასია უფრო გულჩვილი იყო და ყველაფერს ახლოს იღებდა გულთან,გაცხარებული ტიროდა,თან იწმენდდა ცრემლებს.. -ანასტასია ასე რატო იქცევი? -კარი უხეშად გააღო სანდრომ -იმდენად ამაყი ხარ,რომ შენი გრძნობების გამოხატვაც გიმძიმს -რა გრძნობების ტასო? მე შენ გითხარი მიყვარხარ და იმედები მოგეცი? -შენი თვალები მაგას არ ამბობენ სანდრო -სლუკუნით იღებდა ხმას -ტასო ფეხმძიმედ ხარ და ყველაფერი გულთან ახლოს მიგაქვს -და შენ? რატო მექცევი უხეშად? შენს შვილს არ ვატარებ მუცლით? -დაუგეგმავ შვილს ! ოღონდ ეს არ ეთქვა მას და სხვა დანარჩენზე თანახმა იყო ანასტასია,საშინლად ატკინა მისმა სიტყვებმა გული..დაუფიქრებლად წამოდგა და ბარგი ჩაალაგა,სახლი დატოვა..სანდროს იმის ინიციატივაც არ გამოუჩენია,შეეჩერებინა.. მიას დავემშვიდობეთ და მანქანაში ჩავსხედით..გზაში ტასომ დამირეკა ტირილით,შენი სახლთან ვარ და მალე მოდიო.. -ალბათ ისევ სანდროს ეჩხუბა,გოგა გთხოვ დაელაპარაკე მაგ ბიჭს რა -აუ ეგეც სულ გამო*ლევდა რა,იმდენადაა ნაშებში გართული ვერ ხვდება რომ უყვარს -მოიცა მოიცა შეუყვარდა? გაკვირვებული გავხედე დევდარიანს -აბა ამდენი ხანია ერთად ცხოვრობენ,თან ორსულადაა,შეიძლება უხეშია მაგრამ ზრუნავს მასზე და ეტყობა რომ უყვარს -და მისი სიამაყის გამო,არც გაუჩერებია ეს გოგო -თავი უკმაყოფილოდ გავაქნიე თავი.. გოგამ სახლში დამტოვა,თვითონ ოფისში გაიქცა შეხვედრა ჰქონდა.. -ტასო რა ხდება? -ჩავიხუტე და სახლის კარი გავაღე -ანანო ძალიან დავიღალე,დაუგეგმავი შვილიო მარტო მე მაყვედრის ყველაფერს გესმის? -ტირილს არ წყვეტდა -დაწყნარდი გთხოვ,არ შეიძლება ამდენი ნერვიულობა სადაცაა გააჩენ ტასო -ხელები მოვხვიე და თვალებს ვაცეცებდი ნერვიულობისგან.. -ნუთუ არაფერს არ წარმოვადგენ მისთვის? -ჩშშ,დაწყნარდი -თავზე ვეფერებოდი და მის დაწყნარებას ვცდილობდი..ამასობაში ჩაეძინა,ფრთხილად წამოვაწვინე დივანზე და პლედი მივაფარე.. სანდროსთან ლაპარაკს არანაირი აზრი არ ჰქონდა,ისეთი ამაყი იყო,არაფრისდიდებით მის გრძნობებს არ გამოხატავდა..რამდენიმე დღე ტასო ჩემთან დარჩა,ბევრს ვლაპარაკობდით,ქალაქში ვსეირნობდით,ბავშვისთვის ვყიდულობდით უამრავ ტანსაცმელს..მიას წამოსაყვანად წავედი სკოლაში,მია გამოვიყვანე და გზის პირას ბაგრატიონი შემეჩეხა.. კარის ძლიერმა ბრახუნმა გამომაღვიძა ანასტასია,ისე აბრახუნებდნენ თითქოს კარის ჩამოღებას ცდილობდნენო..კარი გააღო და სანდროს სილუეტის დანახვამ გამოაფხიზლა.. -სახლში ბრუნდები! -ხელი კრა და სახლში შევიდა -არსად არ ვბრუნდები სანდრო! -ანანო სადარის? -მიას წამოსაყვანად წავიდა სკოლაში -გოგა მუშაობს? -ვაიმე კი და თუ გაინტერესებს დაურეკე თავად და გაიგე! -ნუ ყვირი რა -რა გინდა სანდრო? -ის რომ სახლში მოდიხარ,მიდი მოემზადე -არა -აუ დიდხანს გელოდო? არმაქვს მაგდენი დრო -გაიქეცი ხოდა,არ დამიბარებიხარ მე -ტასო ნერვებს ნუ მომიშლი უარესად -რატო გინდა ჩემი დაბრუნება ? მიპასუხე სანდრო! -ჩემს შვილს ატარებ მმუცლით და არ მოგცემ უფლებას კარდაკარ იარო -ააა თუ შენს დაუგეგმავ შვილს ? -ირონია არ დავაკელი -ანასტასია ნუ გამაცოფებ ! დროოზე! -იღრიალა და ხელი დაარტყა მაგიდას -არსად არ წამოვალ,შენნაირ ცხოველთან ვეღარ ვიცხოვრებ -ტირილში პირველი ადგილი გიკავია ქალბატონო -რა გინდა სანდრო რა? -ვერ ვძლებ უთქვენოდ! -თვალს მარიდებდა -რა? -ტასოს ეგონა ვერ მოესმა ნორმალურად მისი სიტყვები -კიდე გაგიმეორო? -არარის საჭირო! სანდრომ მისი პატარა და ნაზი სახე ხელებში მოიქცია და ძლიერ ჩაიხუტა..მისი სითბო და სიყვარული ამ ჩახუტებით იგრძნო ტასომ,ტირილი ღიმილში შეეცვალა და გაუხარდა..სხვა თუ არაფერი იმედი მაინც გაუჩნდა..ანანოს წერილი დაუტოვა,რომ სახლში დაბრუნდა და არ ენერვიულა.. -დე ვინარის ეს ბიჭი? -მიამ ამომხედა,მაგრამ მზერა ირაკლიზე მქონდა გაყინული -მია მანქანაში ჩაჯექი,ცივა -მანქანა გავუღე და მია დავსვი -სალაპარაკო გვაქვს -ირაკლი ახლა ამის დროა? -დროს არ მითმობ და მიწევს კუდში გდიო -კარგი გისმენ -ხელები გადავაჯვარედინე და მანქანას მივეყუდე -აქ? -წარბები აზიდა და შემოათვალიერა გარემო -კი აქ,დაუჩქარე მია მყავს სახლში მისაყვანი -ჩვენი ურთიერთობა ჩემი ღალატით არ დასრულებულა ანანო -არ მაინტერესებს -გაჩუმდი და მომისმინე! -იყვირა და მაშინვე შეკრთა -ყველაფერი დადგმული სცენა იყო,იმ ღამეს როცა წერილი მოგივიდა "ვითომ" ჩემგან,რომ ჩემს სახლში მოსულიყავი,ანიმ მოგწერა რომ მოსულიყავი და ერთად გენახეთ საწოლში..მაგ დღეს აკოს დაბადებისდღე იყო და მშვენივრად იცი,რომ მხოლოდ ბიჭები ვსვავდით,გახეული მთვრალი მოვედი სახლში და რომელიმემ გამიჩალიჩა და ანი ჩემს სახლში და ჩემს ოთახში როგორ მოხვდა აზრზე არ ვარ დღემდე,გესმის? ჩვენი ბევრს შურდა და ბევრი ცდილობდა ჩვენს დაშორებას და კარგადაც გამოუვიდათ,მაგ დღესაც კი არ მომისმინე და მხოლოდ შენს დანახულს დაუჯერე,აგონიაშიმყოფი შენს თავში ჩაიკეტე და ხელი მკარი,ახსნის საშუალებაც არ მომეცი და სხვას დაუჯერე! -სიგარეტს ზედმიწევნით ეწეოდა,ნერვიულად ლაპარაკობდა და კანკალებდა,მის თვალებში ნამდვილად იყო გულწრფელობა და სინანული -იმ ანის მიმართ შენც გქონდა გრძნობები და ყველაფერს მე მაბრალებ ახლა ირაკლი? -შენ ძაან კარგად იცი როგორი გრძნობები მქონდა მის მიმართ და თავს ნუ ისულელებ! არ მიღალატია მე შენთვის ანაანო! ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარდი,გაღმერთებდი - ჩემი ხელები მუჭში მოიქცია და თბილი კოცნები დამიტოვა -ეს ყველაფერი სიმართლე იყო თუ სიცრუე,იყო წარსულში და ახლა ამას აღარანაირი მნიშვნელობა არ აქვს,მე ქმარი მყავს რომელიც საკუთარ თავზე მეტად მიყვარს და შვილი,ვის გამოც ყველაფერს გავიღებ! -ძალიან გული მწყდება ჩვენი დიდი ისტორია,პატარა წვრილმანების გამო რომ დასრულდა! -შენ დაასრულე ყველაფერი ირაკლი! -ორივემ დავასრულეთ ჩვენი სიამაყის და დაუდევრობის გამო! ადრე არ მომისმინე და გულში ეს ყოველთვის შემაწუხებდა,სანამ არ მომეყოლა შენთვის მინდოდა გცოდნოდა,რომ არასდროს გიღალატებდი! -პატარები ვიყავით! -არც ისეთი პატარები,რომ ადვილად დაგვენგრა ურთიერთობა და ვერ მოგვეტვინა -ასე იყო ესეიგი საჭირო,ახლა ორივეს ჩვენი ცხოვრება გვაქვს და ჩვენი გზით მივდივართ.. -დედა არ მივდივართ? -ფანჯარა ჩაწია მიამ და ხვეწნით გამომხედა -კი დე მივდივართ -მადლობა რომ მომეცი საშუალება სიმართლე მეთქვა შენთვის! მაპატიე ! -თავი დახარა -ახლა საკმაოდ გვიანია ირაკლი,აღარაფერი აღარ შეიცვლება,ყველაფერი წარსულს ჩაბარდა..მშვიდობით! ცივი ღიმილი დავუტოვე და მანქანაში ჩავჯექი.. ირაკლისთან არ ვიმჩნევდი,მაგრამ ძალიან ცუდად ვიყავი,ყელში ბურთი მქონდა გაჩხერილი და ყვირილი მინდოდა,ვერ ვაგრძნობინებდი ირაკლის ჩემს გაგიჟებას,ვერ ვიჯერებდი რომ ასეთი პატარა მზეზის გამო შეიძლებოდა ჩვენი ურთიერთობა დასრულებულიყო,მაგრამ ბედი ასეთი იყო ჩვენი,ირაკლისთან რომ ვყოფილვიყავი გოგა ჩემს ცხოვრებაში მაინც გამოჩნდებოდა და მაინც შემიყვარდებოდა,ეს ხომ ბედისწერაა? მიას ხმამ გამომიყვანა რეალობაში -დე ვინიყო? -ბავშვობის მეგობარი მია -გავუღიმე და გზას გავხედე სახლში მივედით,გოგა დივანზე იჯდა და მუშაობდა.. -ჩემი პრინცესებიც მოვიდნენ -გოგა წამოდგა და მოგვეხვია -სად იყავით ამდენ ხანს? -დედამ მისი ბავშვობის მეგობარი ნახა და ლაპარაკობდნენ -მიამ წამოიძახა ღიმილით -მართლა მა? საინტერესოა -ცრუ მზერა მომაპყრო დევდარიანმა -მიდი გამოიცვალე და ვისადილოთ,პიცა ხო გიყვარს? -მიასთან ჩაიკუზა და გახარებული შვილი ჩაიკრა გულში.. -ვინ ნახე? რას იძახდა მია? -დაინტერესებული მზერა შემავლო -ბაგრატიონი -არ მინდოდა მომეტყუებინა -რა უნდოდა? -წარსული გაახსენდა და მომიყვა რაღაცეები -გასაგებია ანუ მოგიყვა ყველაფერი -დივანზე წამოჯდა და მომაშტერდა -არ იყვირებ? არ იჩხუბებ? და რატო არ გაგიკვირდა? გოგა დუმილმა მოიცვა,უარესად ავფორიაქდი და ფიქრები სხვა რაღაცამ გამიტაცა -მოიცა,მოიცა არ მითხრა რომ ყველაფერი იცოდი -აკანკალებული ამოვიღე ხმა -როგორ ფიქრობ,მე გოგა დევდარიანი ისე დავტოვებდი ამ საქმეს რომ არ გამერკვია შენი ნატანჯი წარსულის შესახებ? არ გავიგებდი იმ სი*მა რა გაგიკეთა? ყველაფერი რათქმაუნდა გავიგე ანანო! ცოტახანი გაოგნებული ვიყავი.. -რატო არ მითხარი? -იმიტომ,რომ მაგ *ლეს უნდა ეთქვა სიმართლე და ვათქმევინე კიდეც -კარგი მსახიობი ყოფილხარ,შენ რომ არა,ვერაფერს ვერ გავიგებდი ხო? -იმსახურებდი სიმართლის გაგებას,არავისგან ასეთ მოქცევას და მითუმეტეს ტყუილს არ იმსახურებ გოცირიძე! მიყვარხარ და არავის ვაპატიებ,გულს ამოვუღებ ნებისმიერს შენი ტკენის გამო! გავიდა დღეები..თვეები..წლები..ყველაფერი ძალიან კარგად იყო,მე და დევდარიანმა უამრავი დაბრკოლება გადავლახეთ ერთად და ახლა მყარად ვიდექით ფეხზე..ერთმანეთი გვხდიდა ბედნიერს,სხვა თუ არაფერი მია გვაერთიანებდა და ღიმილს გგვრიდა სახეზე! ტასომ იმშობიარა და როგორც იქნა,სანდრომ აღიარა მისი სიყვარული,ძალიან ბედნიერები იყვნენ თავიანთი პაწაწუნა შვილით..ვაჩეს და ლენკას როგორც ყოველთვის მხოლოდ და მხოლოდ ერთმანეთი ავსებდათ და სხვადასხვა ქვეყნებში მოგზაურობდნენ..გიორგიც და ელენაც ულამაზეს გოგონას ელოდებოდნენ.. ჩვენმა სიყვარულმა ჩვენს კარიერაშიც დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია,დივანზე ვიჯექი და ჟურნალს ვათვალიერებდი,ფურცელი გადავშალე და ჩემი და გოგას სურათმა თვალი მომჭრა "გოგა დევდარიანის ინტერვიუ,მის დიდ სიყვარულზე,რომელმაც მასშტაბურად მოიცვა ქვეყანა" -თქვენ და ქალბატონი ანანო დიდი ხანია ერთად ხართ? -საკმაოდ.. -და როგორ? დღეს ეს ძალიან იშვიათია. -ჩვენ,ორივემ ვიცით,რომ სიჯიუტე სიყვარულს და ყოველგვარ ურთიერთობას ანგრევს,ამიტომ როდესაც ის თმობს,მეც ვთმობ..როდესაც მე ვთმობ ისიც თმობს და სხვა თუ არაფერი ჩვენ ჩვენი შვილი გვაერთიანებს და გვახსენებს,თუ რაოდენ გვიყვარს ერთმანეთი.. -და კამათი? -გაეღიმა ჟურნალისტს -კამათი სიყვარულის ერთ-ერთი ნაწილია ტკივილთან ერთად..და თუ ამას გაუძლებთ,მაშინ ურთიერთობაც გამყარდება.. -ჯიუტია? -ძალიან ჯიუტი ცოლია,ბუტიაც,უბრალოდ ვცდილობ არ ვატკინო და გავაბედნიერო.. -ასე რატომ ცდილობთ,ასე ყოველთვის? -რადგან არ გაუჩნდეს ეჭვი,რომ სხვასთან უკეთესად იქნება, მამაკაცმა უნდა დააფასოს საყვარელი ქალი თუ მის გვერდითაა,თორემ მოულოდნელად წავა,წავა სამუდამოდ და იმ ნატკენ გულს სხვა მოუშუშებს.. -მზრუნველია? -ზედმეტად..ზოგჯერ მბოჭავს,სულს მიხუთავს მისი მზრუნველობა,თუმცა საკმარისია მოდუნდეს,არ მომაქციოს ყურადღება,რომ ვხვდები რომ რაღაც დამაკლდა,ის რასაც ვერავინ შემივსებს მის გარდა..ამიტომ დააფასეთ მზრუნველი ადამიანები დაკარგვამდე,თორემ ბოლოს სინანული ყელში წაგიჭერთ,არ მოგასვენებთ და ძალიან გვიანი იქნება.. -არ გეგმავთ მეორე შვილს? -ის უკვე 3თვის ორსულია! ჟურნალი დავკეცე და თვალები ცრემლებით ამევსო,მისი ასეთი სიყვარული მე ბედნიერს მხდიდა,მაგიჟებდა..ჩვენ ერთმანეთი გვაგიჟებდა! ესაა ყვეალფერი,ყველა'ფერი! საკუთარ თავს დღეში მილიონჯერ რომ ეკითხები,რატომ? რის გამო? და ვერ პასუხობ...უმიზეზოა სიყვარული! თუკი ნამდვილად გიყვარს,გიყვარს არაფრისგამო! და უყურებ..უყურებ და იცი! ხანდახან თვითონ ის კი არა,ის სიყვარული უფრო გიყვარს..შენი მისდამი სიყვარული! და იმ წუთებში უმნიშვნელოა დანარჩენი ყველაფერი! სიკვდილიც კი უმნიშვნელოა ! დასასრული! |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
