მარტოდმარტოს მეხეტიალა და მეფიქრა. უბრალოდ მეფიქრა და სხვა არაფერი. გაშიშვლებული ხეების ცქერა და მათი გაცოცხლება აღარ მომსურვებია. ამას არც ესაჭიროებოდა ქუჩაში დგომა და კანკალი, სახლის ფანჯრიდანაც არაჩვეულებრივად გამომდიოდა მსგავსი ქმედებების განხორციელება. რა თქმა უნდა, თუ ზედმეტი და უაზრო საუბარი არ იყო ხელისშემშლელი ფაქტორი. სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ღრმა ფიქრის შესაძლებლობა თითქმის არასოდეს მეძლეოდა. გულის სიღრმეში ვიცოდი, არც ახლა მომეცემოდა, თუმცა ცდა ბედის მონახევრეაო, ნათქვამია და მეც შევძახე:
-სასეირნოდ მივდივარ!
მოსალოდნელმა პასუხმაც არ დააყოვნა:
-ნებართვის გარეშე ვერსადაც ვერ წახვალ,ქალბატონო! გვიანია!
გამეღიმა. ვიფიქრე, ამაზე ნერვიულობა არ ღირს-მეთქი და დავივიწყე.
დილით მომხდარმა თავი ოდნავ შემახსენა და მერე ტვინის ერთ კუნჭულში კვლავ ისე შეიკეტა, როგორც გამოვარდა წამიერად.
ფიქრის საშუალება მომეცა. სრულ სიჩუმეში.
თავი ოდნავ გავიქნიე, კუთხეში შევიყუჟე, თავი მუხლებს მივაყრდენი და ამოვიკვნესე.
ცვლილება. მხოლოდ ცვლილება. საკუთარ ცხოვრებაში თავად უნდა შემეტანა ახალი რამ. თუნდაც იოტისოდენა. მომბეზრდა წერა, კითხვა, დაკვრა, ხატვა, ოცნება და საპირ- ფარეშოში მომღერალს მისი დახშული აკუსტიკისათვის ყურის დაგდება.
მაგრამ სხვა რომ არაფერი შემიძლია?!
იქნებ შემიძლია კიდეც.
„ცდა ბედის მონახევრეა!“- გამახსენდა საყვარელი ანდაზა.
„რა მინდა?..“
„რა არის დაფარული გულის სიღრმეში...“
„მერი, გამოფხიზლდი!“
...
„-მრცხვენია...“
„-რისი?!.“
„-მგონი იმის, რაც მსურს...
„-რა გსურს?“
„-წერა...“