ღამე ნათევ და ემოციებისგან დაცლილ ქალს ძილი გაუგრძელდა. მთელი დღე ძილში გაატარა, დახლოებით უკვე საღამოს ცხრა საათი იყო საწოლიდან რომ წარმოდგა. თვითონაც უჭირდა იმის დაჯერება რომ ამდენი ხანი ეძინა. მისაღებში წითელი ატლასის საღამურებით გავიდა და მუქი ლურჯი ფარდები  გასწია,რათა შორიდან დაენახა აციმციმებული თბილისი. შემდეგ სახეზე ცივი წყალი შეისხა და კვლავ მისაღებში დაბრუნდა.
   სავარძელზე ჩამოჯდა და სიგარეტს მოუკიდა. მაგიდიდან წითელი მარლბორო აიღო, ერთი ღერი ამოაცურა და ტუჩებს შორის მოითავსა, მალევე მოუკიდა და ღრმა ნაფაზი დარტყა ასეა,მარლბორო მარტობას არვის დააცლის.
   თავი სავარძელზე ჩამოდო და განათებულ, ღამის დედაქალაქს გახედა. თბილისი ესაა კლასიკაა. კლასიკა თბილისურად,მთაწმინდურად.
    ქალმა საკუთარი ტელეფონის ზარის ხმა, რომ გაიგონა,სიგარეტთან ერთად საძინებელში დაბრუნდა. ტუმბოდან  ტელეფონი აიღო,საწოლზე ჩამოჯდა და მალევე უპასუხა ზარს.

-გისმენ.-თქვა ქალმა, კიდევ ერთი ნაფაზი დაარტყა და სარკეში თავის ნახევრად შიშველი სხეული შეათვალიერა.

-შენს სახლთან ვარ,ჩამოდი.-გაისმა ტელეფონიდან კაცის ხმა.

-რა ხდება?-იკითხა ქალმა.

-არაფერი,ბევრი არ მალოდინო. კომფორტულად  და თბილად ჩაიცვი, მოხერხებულად. გელოდები...-თქვა კაცმა და გათიშა.
    ანანოს რამდენიმე კითხვა დაებადა, მაგრამ კითხვა ვეღარ მოასწრო. სიგარეტს საფერფლეში უპოვა თავის ადგილი და კარადა გამოაღო.
    ,, კომფორტულად და თბილად" იმეორებდა ქალი ხმადაბლა.
    საბოლოოდ, პირველ რიგში თეთრი გამჭვირვალე საცვლები ჩაიცვა, შემდეგ თეთრი ოდნავ ფართო პერანგი(საროჩკა), ლურჯი ნაქსოვი სვიტრიც გადაიცვა და შავი ოდნავ ფართო ჯინსიც მალევე ჩაიცვა. შავი ტყავის მოსაცმელიც შემოიცვა და მსუბუქი,ოდნავ მაღალყელიანი ფეხსაცმელიც ჩაიცვა. თმა მაღლა აიწია და შეიკრა.
   CHANEL NOº5 ყელზე შეიფკურა, Cartier tank-მარცხენა ხელზე გაიკეთა და სარკეში თავის თავს დაკვრდა. ვერაფერს ვერ იტყოდი, მშვენივრად გამოიყურებოდა.
    გასვლისას საფულე,გასაღები  და ტელეფონი აიღო. თუმცა შემდეგ მიხვდა, რომ დემეტრეს გვერდით საფულის ტარება სრული სისულელე იყო,  ამიტომ უბრალოდ პატარა ოქროსფერი გასაღები და ტელეფონი ჩაიდო ჯიბეში.
    ლიფტში მშვიდად შევედა და ერთიანს დაჭირა.
    სულ რამდენიმე წუთში უკვე თავის კორპუსიდან გავიდა და პარკინგზე მდგარ შავ ტოიოტა ქემრში ჩაჯდა.
    ჩაჯდომისთანავე მწვავე სიგარეტის სუნი იგრძნო, მაგრამ ამ სურნელს შეჩვეული იყო და მეტიც კომფორტს და სიამოვნებასაც კი ღვრიდა.
    კაცმა თავისკენ მისწია,ყბაზე მარჯვენა ხელი მოჰკიდა და ლოყაზე მოწყვეტით აკოცა,ქალმაც გაუღიმა და იგივე ჟესტით უპასუხა.

-კარგი სურნელი გაქვს ანო.-თქვა კაცმა და მანქანა დაძრა.
   ქალმა მშვენივრად იცოდა,რომ კაცს ეს სუნამო მოსწონდა, ამიტომ ხშირად გამიზნულად თუ არაგამიზნულად იყენებდა.
  კმაყოფილმა ჩაიღიმა ქალმა და კაცს გახედა, რომელიც მთლიანად შავებში იყო გამოწყობილი. დასამალი არაფერია, მართლაც მშვენივრად გამოიყურებოდა დემეტრე.   
   ტანმაღალი იყო, განიერი მხარბეჭით, რომელსაც შავი მოკლე სახელოიანი მაისური კიდევ უფრო მკვეთრად წარმოადგენდა. მიუხედავად იმისა, რომ გარეთ უკვე საკმაოდ ციოდა,მას მანც მოკლე სახელოიანი მაისური ეცვა. ქალს ამისთვის ყურადღება არ მიუქცევია და კვლავ მისი თვალიერება განაგრძო.
    ტანადი იყო,კარგად ნავარჯიშები ბიცეფსით და ტრიცეფსით. მწყობრი სახის ნაკვეთები ჰქონდა კაცს,დიდრონი მუქი შავი სავსე თვალები უმშვენებდა სახეს, რომელსაც მომხიბლავად ზედ შემოჰკროდა ჩრდილოვანი წამწამები და თითქოს ფანქრით ნახატი წარბები.
მის თვალთა სიღრმეში დროდადრო ცვლილებებსაც კი შენიშნავდით.   
   მოკლედ ღმერთს დიდი მონდომებით და სიყვარული შეექმნა იგი, მისთვის არ დანანებია ეშხი და ქარიზმა.
    ქალი კაცს უყურებდა და გულის სიღრმეში ძალიან ცუდი აზრები უტრიალებდა თავში,რის გამოც თავს დამნაშავედაც კი გრძნობდა. თუმცა საბოლო ჯამში, ჰორმონები მის დანაშაულის გრძნობაზე უფრო ძლიერი იყო.
    მოულოდნელად კაცმაც ქალს გახედა და ორივემ ერთმანეთს თვალი თვალში გაუყარა. წამით ქალმა ისიც გაიფიქრა ჩემი აზრები, ხომ არ წაკკითხაო, თუმცა რატომღაც არც ეს ადარდებდა დიდად ახლა.
  კაცმა ოდნავ ტუჩი გვერდულად ჩატეხა,გაიღიმა და ისევ გზას გახედა. საჭე მარცხენა ხელით დატრიალა, მარჯვენა ხელით კი ქალს ნიკაპზე მოეფარა,ისე რომ გზიდან თვალი არ მოუცილებია. ქალმაც ოდნავ თვალები მინაბა და კაცის ხელს დააკვირდა, რომელიც ახლა მის ბარძაყზე იდო.
   
-დარბაზიდან მოვდივარ,ჯერ ჩემთან მივიდეთ. დედაჩემს შენი ნახვა უნდოდა, შემდეგ...შემდეგ მე ვიცი.-თქვა კაცმა და ქალის ბარძაყზე სულ ოდნავ მოუჭირა ხელი, რომელსაც მანქანის შუქზეც კი ეტყობოდა მოლურჯო ვენები.

-დემე,არ მეტყვი შემდეგ რა იცი?-იკითხა ქალმა და კაცის ხელს ნაზად შეეხო.

-ნახავ,ნახავ ანო.-თქვა კაცმა, მანქანა დიდი ორსართულიანი სახლის წინ გააჩერა, სწრაფად გადავიდა  მანქანიდან და  შემდეგ ქალსაც გაუღო მანქანის კარი.
    ანანოც გადავიდა, დემეტრემ კარი დახურა და იქვე მდგარ ორ ბიჭს გამოელაპარაკა.

-ბატონო დემეტრე მანქანას რა ვუყოთ?-იკითხა ერთ-ერთმა.

-აქ იყოს,ისევ წასვლას ვაპირებ.-უპასუხა დემეტრემ,მათაც თავი უხმოდ დაუქნიეს.
   კაცი ქალს წინ გაუძღვა. ანანომ კაცის ხელი იგრძნო წელზე მსუბუქად.
    სახლში მშვიდად შევიდნენ და პირდაპირ მისაღებისკენ აიღეს გეზი.
    მისაღებში შესვლისას სურპრიზი დახვდათ, მათი მთელი სამეგობრო წრე იქ იყო. ყველამ ყურადღება მათთკენ გადაიტანა,ანანო და დემეტრე გაშეშდნენ. აშკარად არცერთი არ ელოდებოდა ამას.
    კაცს ხელი ახლა უფრო მჭიდროდ იგრძნო ქალმა წელზე, ნელი ფეხის ნაბიჯებით მიუახლოვდნენ,მათ წინ მჯდარ საზოგადოებას.

-შეკრებაც მოგისწრიათ.-თქვა დემეტრემ და თავისუფალი ადგილას დაჯდა. ქალსაც თვალით ანიშნა რომ მის გვერდით დამჯდარიყო, ანოს აშკარა უკმაყოფილობა დაეტყო  სახეზე. აშკარად არ იყო მოხიბლული იმ ფაქტით,რომ მთელი სამეგობრო აქ იყო. უხმოდ მიუჯდა ბიჭს გვერდით და ყველა კარგად შემათვალიერა.

-მოულოდნელად გადაწყდა და შენთვის თქმა ვეღარ მოვასწარი, დემეტრე.-თქვა ნათიამ,ფეხზე წამოდგა , ქმრის გვერდით დაჯდა და ხელმკლავი გაუყარა. დემეტრე ანოსა და ნათიას შორის მოიქცა.

-არაუშავს ნათია, არაუშავს.-თქვა კაცმა და ლოყაზე იკბინა.-ხომ იცი მიყვარს მოულოდნელად დახვედრილი სურპრიზები.- ოდნავი ღიმილით თქვა დემემ, იმდენად სერიოზულად ჟღერდა მისი სიტყვები, რომ რთული გასარკვევი იყო ეს სარკაზმი იყო თუ არა.
      დემეტრეს სიტყვების შემდეგ კვლავ ყველა დადუმდა.

-აბა,რაზე საუბრობდით?-იკითხა ისევ დემეტრემ და ანოს გახედა, რომელიც საზურგეს მიეყრდნო.

-ახალ ცხელ ამბავზე.- ამაყად წარმოთქვა ნატალიმ და ფეხი ფეხზე გადაიდო.

-რა ამბავზე?-იმდენად აღტაცებულმა და გაჩაღებულმა თქვა ნატალიმ თავის სიტყვები,რომ ანოც კი დაინტერესდა.

-ოოოო,ეგ გრძელი ამბავია.- ახლა თქვა მარიტამ და თვალები ათამაშა.

-ქურსაბედიანი მარიამი ხომ  გახსოვთ...ჩვენი ყოფილი კურსელი რომ იყო. დღეს გავიგეთ რომ თურმე ქმარმა უღალატა და დაშორდნენ.-ღიმილით თქვა ლილემ, თითქოს შესანიშნავ სიახლეს ყვებოდა.
     საშინელება იყო. როგორ შეიძლება სხვისი უბედურება ასე გაგხარებოდა?

-რა?-თქვა გაკვირვებულმა ანომ.

-რა იყო,რა გაგიკვირდა?აშკარა იყო, რომ დაშორდებოდნენ,ეგ გოგო ზედმეტად სულელი იყო და ალბათ ისევე სულელი დარჩა. ძალიანაც გამიხარდა!-ოვაციებით წარმოთქვა მარიტამ.
    ანომ თვალი ირაკლისკენ გაპარა.
დემეტრეც ირაკლის უყურებდა. დათა და სანდროც ირაკლის მისჩერებოდნენ. ირაკლი კი იჯდა,იჯდა ისმენდა თავის ცოლის სიტყვებს. ქურსაბედიანი მისი ყოფილი შეყვარებული იყო, რომელიც სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა. მისი ნარკოტკი და ჰაერი იყო. ცოტამ თუ იცოდა მათი წრფელი  სიყვარულის შესახებ და ამ ცოტაში მხოლოდ ანო,დემე,დათა და სანდრო შედიოდნენ. სწორედ ამიტომ უყურებდენენ ახლა მას.

-მარიტა გეყოფა.-თქვა მოულოდნელად ირაკლი ხმამაღლა  და ყბა დაეჭიმა. ყველამ გაკვირვებულმა შეხედა ირაკლის, რომელსაც აშკარად ხმამაღლა მოუვიდა. -ადამიანის უბედურება ასე ძალიან გიხარიათთ?-თქვა შედარებით მშვიდად ახლა ბიჭმა.
-კარგი რა ირაკლი,გული შეგტკივა? ის მიიღო რასაც იმსახურებდა, ჩემი აზრით სრულიად ღირსი იყო. ეს ხომ თბილისია, თბილისი კლასიკააა. თბილისში  ღალატიც კი კლასიკა.-იძახდა ნათია ღიმილით და კმაყოფილებით.

-ღალატი კლასიკურად?-თქვა დემემ და ნათიას გახედა.

-სწორედ რომ კი დემეტრე, ღალატი კლასიკურად.- არხეინად წარმოთქვა ქალმა.

-ყოჩაღ მის ქმარს!-ახლა წამოიყვირა მარიტამ.

-ბედის ირონის გჯერათ ქალბატონებო?-იკითხა დათამ.

-არა,დათა ჩვენ ღალატის გვჯერა.-თქვა ნატალიმ.

-საინტერესოა.სჯობს დაიჯეროთ...-
თქვა მოკლედ დათამ.
   დასრულა თუ არა წინადადება დათამ,
მისაღებში შუა ხნის საყვარელი ქალი შემოცუნცულდა.

-ანანანო,ჩემოო გოგოო!!-იძახდა ქალი და ანანოსკენ ღიმილით ხელგაშლილი მოდიოდა.
   ანანოც წამოდგა, გაიღიმა და ქალს თბილად გადაეხვია.

-ღმერთო,ჩემო ლამაზო რამდენი ხანია არ მინახიხარ!ჩემო მონატრებულო!-სიყვარულით და სითბოთი სავსე ნაზი ხმით ესაუბრებიდა ქალი ანანოს და გულზე იხუტებდა. ანანოც იგივე წრფელი გრძნობით პასუხობდა და როგორც საკუთარ დედას ისე ეხუტებოდა.

-მეც ძალიან მომენატრეთ!-ამბობდა ანო და ქალს  უღიმოდა.
     სვეტა მართლაც დედასავით უყვარდა ანანოს. საბოლოოდ ჯამში სანახევროდ მისი გაზრდილი იყო, სვეტა ანანოს მესაიდუმლე და საუკეთესო მეგობარიც კი იყო. მათ შორის მართლაც რაღაც განსაკუთრებული კავშირი იყო.
   ქალმა ანანო დატრიალა და შემდეგ ისევ დიდი სიხარულით და ღიმილით უთხრა.
    
-ისევ შესანიშნავად გამოიყურები, თვალი არ გეცეს.-ქალი გოგონას შუბლზე ჰკოცნიდა და თავზე ეფერებოდა.-მე და ლევანის უშენოდ ყოფნა საშინლად გაგვიჭირდა, ყოველდღე შენზე ვლაპარაკობდით, რომ როგორმე შენი მონატრება მოგვეკლა.

-მეც ძალიან მომენატრეთ და უთქვენოდ მეც ძალიან მიჭირდა....დედამ და მამამ მოკითხვა გადმოგცათ.- ამბობდა ანო რომელსაც, თავს ქალი დასტრიალებდა.

-ალბათ როგორი გადაღლილი ხარ,ხომ არ გშია? ახლა, ჩემი ხელით გამოავცხე ჩემი ტრადიციული ნამცხვარი,ხომ გამისინჯავ ანო?-განათებული თვალებით ამბობდა ქალი.

-არა,არა რას ამბობთ არ მშია. თქვენი ნამცხვარს კი ჩემი გასინჯვა ნამდვილად არ სჭირდება, დარწმუნებული ვარ უგემრიელესია.-უპასუხა ანანომ ქალს.

-ანანო!- ახლა ოთახში შემოვიდა შუახნის მაღალი კაცი და ისიც ანანოს მიმართულებით წავიდა.

-ბატონო ლევან,როგორ ბრძანდებით?- კვლავ ღიმილით თქვა ქალმა, კაცს ხელი ჩამოართვა და შემდეგ გადაეხვია.

-უშენოდ როგორ ვიქნებით? სვეტამ ლამის საბერძნეთში ფეხით ჩამომიყვანა.- კაცმაც ღიმილით თქვა და ქალი შეათვალიერა.-მამა და დედა როგორ არიან?-თქვა ბოლოს კაცმა.

-კარგად, კარგად.ორივემ მოგიკითხათ...-უპუსუხა ქალმაც.

-მოდი,მოდი დაჯექი.-თქვა კაცმა და თავის ვაჟს გვერდით მიუჯდა, ანანოც ლევანსა და სვეტას შორის დაჯდა.

-თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო?-ახლა  სხვებს მიუბრუნდა ლევანი და ყველა კარგად შეათვალიერა.

-ჩვენ კარგად ბატონო ლევან, თქვენ როგორ გიკითხოთ?-თქვა მარიტამ და გაიღიმა.

-ჩემი ანანო ჩამოვიდა,ახლა უკვე კარგად ვარ,ასი წლის სიცოცხლე მომემატა! გამიგეთ ბავშვებო, ყველა ძალიან მიყვარხართ... მაგრამ ანო მაინც სხვაა ჩვენი ოჯახისთვის!ჩემს თვალ წინ გაიზარდა და ჩემი იმედებიც არასდროს გაუცრუებია. მეორე ვაჟი რომ მყოლოდა, აუცილებლად ჩემი რძლიც გახდებოდა.-ბოლოს ოდნავ ღიმილით თქვა კაცმა და ხელები მუხლებზე დაიწყო.
   დემეტრე ლევანისა და სვეტას ერთადერთი ვაჟი იყო.

- ცუდია,რომ მეორე ვაჟი არ გყავთ. ასეთი გოგო გასათხოვარი დაგვრჩა...-მოწყენით თქვა ახლა ნატალიმ.
   ანანომ კი მიჩვეული იყო მუდმივად მის ურთიერთობის სტატუსზე საუბარს.
ამიტომ თითქმის რეაქციაც აღარ ჰქონდა.

-რას ამბობ შვილო...ჯერ მხოლოდ 27წლისაა.ასე საუბარი გაუგია!-გამოესარჩლა სვეტა ანანოს.

-რავიცი,რავიცი...-თქვა ნატალიმ.

-ისედაც არავინ ველოდებით ანანოსგან ადრე გათხოვებას. ბავშვობიდან მიზანდასახული და საკუთარ თავზე კონცენტრირებული იყო,დემეტრესავით მეამაყება! - ახლა თქვა ლევანიმ და ანანომაც გაუღიმა.
   ახლა ოთახში პატარა ოთხ წლამდე ხვეულა თმიანი, საყვარელ თეთრ საღამურებში გამოწყობილი ბავშვი შემობარბაცდა, რომელსაც აშკარად ახლა გაეღვიძა.
   დემეტრე წამში წამოხტა და  ნახევრად მძინარე გაიღიმებული ბიჭი ხელში აიტაცა.

-მამას დამიანეც მოსულაა!-თქვა კაცმა, ბავშვი აიტაცა და გემრიელდ ჩაკოცნა.
   ბავშვიც უმალვე გამოფხიზლდა, მამას განათებული თვალებით ახედა, შემდეგ კი ჩაეხუტა.
   ბავშვს ყველა ოვაციებით შეხვდა, მაგრამ თვითონ დამიანეს თვალები, ანანოს დანახვისას გაუბრწყინდა. დემეტრემაც ბავშვს ხელი გაუშვა და თვალი გააყოლა შვილს რომელიც ანანოს მიეკრო.
    ქალსაც გაუხარდა ბავშვისგან ასეთ სითბო, კალთაზე დაისვა, თმები აუჩეჩა და ლოყები დაუკოცნა.

-ამ ერთ თვეში ასე როგორ გაიზარდე,მითხარი.-ღიმილით ამბობდა ქალი და თან დამიანეს ეფერებიდა.

-ანო, მომენატრე!-ამოილაპარაკა  ბავშვმა საყვარელად,რომელიც მართლაც გაჭრილი ვაშლივით ჰგავდა დემეტრეს.
   ,,ანო" ამას მხოლოდ დემეტრემ ეძახდა ანანოს, მაგრამ ახლა უკვე დამიანეც.

-მეც,მეც მომენატრე!-უპუსუხა ქალმა და გულზე მიიკრა.

-სულ გკითხულობდა, როგორ მიყვარს თქვენი ურთიერთობა!-თქვა სვეტამ და ორივეს გაბრწყინებული თვალებით გახედა.

-გაიღვიძე დედიკო?-თქვა ნათიამ, ანოს ბავშვი  გამოართვა და ახლა თვითონ დაისვა კალთაზე.

-გაიღვიძა ნათია, გაიღვიძა.-თქვა დემეტრემ,შვილთან დაიჩოქა და შუბლზე კიდევ ერთხელ აკოცა. ნათიასაც აღარ დაუყოვნებია და კაცს მოწყვეტით აკოცა ტუჩებზე.
    ანომ უმალვე სწრაფად არიდა თვალი ამ ყველაფერს და იატაკს მიაჩერდა.ხელები ნერვიულად ათამაშა, იგრძნო როგორ მოაწვა სისხლი ტვინში, გული შეკუმშა და თითქოს უჰაერობაც კი დაემართა.

-ახალგაზრდებო არ გრცხვენიათ მაინც?-სიცილით თქვა სანდრომ.

-რა კარგები ხართ!-თქვა ახლა მარიტამ.

-მგონი ჯობია წავიდეთ და ვაცადოთ. გული მიგრძნობს მალე და ან ძმა ეყოლება დამიანეს!-თქვა ახლა ნატალიმ.
   ნათიამ ეს ყველაფერი შეიფერა, გაიღიმა და დამორცხვასავით.

-შეიძლება ვნახოთ....-ჩაილაპარაკა ქალმა.
    ანანოსთვის მათი ყოველი სიტყვა,ახალი ჭრილობა იყო. მაქსიმალურად ცდილობდა არაფერი შესტყობოდა,ამიტომ იღიმოდა რამდენადაც შეეძლო.

-საინტერესოა უჩემოდ რას გეგმავთ.-თქვა დემეტრემ.-ყველაფერეს თავის დრო აქვს.-დასრულა თუ არა წინადადება კაცმა, ტელეფონის ზარის ხმაც გაისმა.
   ანო მოულოდნელობისგან შეხტა, ტელეფონს დახედა და გაუთიშა.
გათიშა თუ არა ხელახალი ზარის ხმა გაიგო. კვლავ გათიშა. კვლავ ისევ ზარი შემოვიდა.

-რატომ თიშავ?-იკითხა ირაკლიმ და ქალს მიუახლოვდა.

-ვინმე გაწუხებს?-იკითხა შემდეგ დათამ.

-რა ხდება?-თქვა ბოლოს სანდრომ.

-არაფერი,დაჯექი ირაკლი.-თქვა ანანო და ირაკლის თავის ადგილზე დაბრუნებისკენ მიუთითა.

-ქალბატონო სვეტა, შეიძლება?-იკითხა ირაკლიმ და სვეტას შეხედა,სვეტაც წამოდგა და სხვა ადგილას გადაჯდა. ირაკლი ანანოს გვერდით მიუჯდა,ხელი გადაეხვია და ფეხები ოდნავ განზე დაწყო.

-ქურხული სახე ასე როდის გაილამაზე?-იკითხა ანანომ ახლოდან რომ შეხედა ირაკლის სახეს, რომელსაც ტუჩი გახეთქილი ჰქონდა, მარჯვენა თვალი ჩალურჯებული ჰქონდა და რამდენიმე სისხლჩაქცევაც კი ეტყობოდა.

-დღეს დილით მოვასწარი.- თქვა ირაკლიმ და ტუჩი ხელით შეიმოწმა.

-ირაკლის ნამდვილი სახე უკვე აღარც მახსოვს, სულ ფერებშია.-თქვა სვეტამ.-ასე არ შეიძლება... ალბათ მარიტას როგორ ანერვიულებ ხოლმე.-დაამატა ბოლოს.

-არაა, სულაც არა. მაგ საქმეში საკმაოდ დიდი ფული ტრიალებს,ასე რომ...-თქვა მარიტამ, ყლუპი ყავა მოსვა და ქმარს თვალები დაუბრიალა.
   ირაკლის მისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, თავი ანანოს მხარზე ჩამოდო, ქალიც თმაზე ნაზად მოეფერა.

-ჩვენ წავალთ რა,ხომ იცით ლილე ორსულადა და არ მინდა გადაიტვირთოს.-თქვა დათამ,ცოლს მრგვალ მუცელზე აკოცა და ქერა თმაზე მხიარულად გაეთამაშა.

-კარგი,კარგი.-თქვა სვეტამ.

-გაგაცილებთ.-თქვა ნათიამ.

-არა,არა არ გვინდა.-თქვა ლილემ და ღიმილით წამოდგა. დათამაც ხელი ჩაჰკიდა და გასავლელისკენ წავიდა.
  გასვლისას ირაკლის ზურგზე ხელი დაარტყა და ყველას ერთიანად დაემშვიდობა.

-მე და ანოც წასასვლელები ვართ.-თქვა მოულოდნელად დემეტრემ და ფეხზე წამოდგა.
   ირაკლიმ ანოს ხელები ნელა გაუშვა და თავიც ასწია.

-სად? თერთმეტი საათია ახლა...-თქვა ნათიამ უკმაყოფილო სახით.

-ვაა,მე უფრო გვიანი მეგონა.-თქვა დემეტრემ მოკლედ და ანოს თვალებით ანიშნა წავედითო.
   ანანოც უხმოდ წამოდგა,სვეტას და ლევანის დაემშვიდობა. წასვლისას კი ირაკლი კარგად შეათვალიერა.
   დემეტრეც დამიანეს კოცნით დაემშვიდობა.
  მანქანაში ორივე უხმოდ ჩაჯდა და დემეტრემაც მანქანა დაძრა.
   ქალმა თავი მინაზე ჩამოდო და თვალები დახუჭა. ყოველ დახუჭულ თვალზე ნათიას დ დემეტრეს კოცნა უდგებოდს თვალ წინ.

-ვინ გირეკავდა?-იკითხა დემეტრემ მშვიდად.
    ქალს დემეტრეს მოტყუება აღარც უფიქრია, ამიტომ პირდაპირ მოკლედ უპასუხა.

-არ იცნობ, ერთი ტიპია.

-თუ საჭირო გახდა გავიცნობ ხომ იცი,გაწუხებს?-თქვა კაცმა და ქალს გახედა.-შენ და ირაკლის სახეები რატომ ჩამოგტირით?იმის კიდევ მესმის... მაგრამ შენ?

-დემე,სად მივდივართ?-ახლაღა იკითხა ქალმა და კითხვას თავი აარიდა.

-მთაწმინდაზე.-უპასუხა კაცმაც.

-და რატომ?-თავი წამოწია ქალმა.

-თბილისის ანძა ხომ ყოველთვის მოგწონდა?

-ხო, მაგრამ ეს რა შუაშია?

-ახლოდან გინახავს?

-როგორ ახლოდან?

-რავი, მაგალითად ანძაზე თუ ასულხარ?-თქვა კაცმა და ქალს სახეზე გაოცება დაეტყო.

-არ მითხრა რომ-სიტყვა გაწყვეტინა კაცმა.

-უნდა გითხრა რომ კი.-თქვა დემეტრემ და ქალს ფეხსაცმელზე დაკვირდა.-კარგია,რომ დაიმიჯერე.-თქვა და მანქანაც გაჩერა.
   კვლავ მანქანის კარი გაუღო ქალს და ანანოც გადავიდა.

-ანძამდე ფეხით მივიდეთ...-თქვა კაცმა და მთაწმინდის პარკშიც შევიდნენ.
   ხალხი უკვე დიდად აღარ იყო,კაცმა საათს დახედა თერთმეტის ნახევარი იყო.

-დარწმუნებული ხარ რომ ასვლა შეიძლება?-შეცბუნებულმა იკითხა ქალმა.

-არა,არ ვარ დარწმუნებული. უნდა ვიყო?-მშვიდად თქვა კაცმა და ჯიბიდან გასაღები ამოიღო, რომელითაც ანძის შემოგარენი გაღო და ახლა უკვე ანძის ძირში იყვნენ.
    მარტის ცამეტი არაა, მაგრამ დეკემბერის ცამეტი კი იყო. ცივი ქარი დაბორიალობდა თბილისის ქუჩებში, მარტოდ მარტო.
   ქალი ანძას მონუსხული თვალები უყურებდა. ვერ გაეგო მის გვერდით მდგარი კაცი უფრო უყვარდა, თუ ეს ტელეანძა.
      ზოგადად ანოს თბილისი ძალიან უყვარდა. თავისი არცისე დიდი, მაგრამ ლამაზი თბილისი.უყვარდა თბილისი თავისი ცუდით და კარგით, სილამაზით და უშნოობით. უყვარდა თბილისური სიცხები,ქარები,ამბები. უყვარდა ღამით თბილისის ქუჩებში ხეტიალი.
ყოველი კუთხე და ქუჩა უყვარდა ანოს. ყოველი ის მოხატული, ვანდალიზმის მსხვერპლი კედელი უყვარდა, რომელიც დიდ ისტორიას ინახავდა. თბილისი კლასიკააა იყო. კლასიკა.
   თბილისი კი ტელეანძის გარეშე წარმოუდგენელიც კი იყო. ანძა იგივე იყო თბილისისთვის, როგორც ეფეილი პარიზისთვის. მოულოდნელად 90-იანი წლების ერთ-ერთ სიმღერა გახსენდა
  ,,თბილისის ანძა რომ ჯობია ეიფელს,ვიცი,რომ იტყვი,ჟანეტ!"
   ქალს ჩაეღიმა, დემეტრეს ხელი ჩაჰკიდა და სიხარულით გაჰყვა.
  ლიფტში რომ შევიდნენ,ქალი კაცს მოუბრუნდა.

-ჩემი ბავშვობის ოცნებების დღიური წაიკითხე არა?-თქვა ქალმა,კაცს წინ დაუდგა და სიყვარულით აღსავსე მზერით შეხედა.

-გუშინ ბევრი დრო მქონდა შენი სახლის უკეთ დასათვალიერებლად, დღიური შემთხვევით აღმოვაჩინე და წავიკითხე.- თქვა ღიმილით დემემ და ქალს ლოყაზე ნაზად მოჰკიდა  მარჯვენა ხელი, მარცხენა კი წელზე შემოხვია.
    საბედნიეროდ თუ სამწუხაროდ, იმ დღიურში ქალს მხოლოდ თავის ოცნები ეწერა.  ანო დღიურსაც კი არ ანდობა თავის საიდუმლოს,ამიტომ არანაირი მტკიცებულება არ არსებობდა, იმის შესახებ რომ ანოს დემე უყვარდა.
   რამდენიმე წუთის შემდეგ,ლიფტიც ავიდა სულ ზემოთ. ჯეტ დემეტრე გავიდა და შემდეგ ანანოც მიჰყვა.
     მთელი ტელეანძის ზემო ნაწილი ბუშტებით და სხვადასხვა წითელ და შავ დეკორაციებში იყო გაფორმებული, მოულოდნელად ანძაც წითელი ფერში განათდა.

-რამდენადაც მახსოვს წითელი შენი ფავორიტი ფერია...-თქვა კაცმა და ქალს შეხედა რომელიც აღტაცებით იღიმოდა და აციმციმებული თვალებით უყურებდა.

-გუშინ ჩადენილი დანაშაული როგორმე ხომ უნდა გამომესწორებინა...-ოდნავი ღიმილით თქვა კაცმა და ქალს თმა სახიდან გადაუწია, საშინელი ქარი იყო და ძალიან ციოდა.
   ანო კვლავ გაოცებული უყურება მორთულ ანძას,მალევე მოულოდნელად, ფოივერკების ხმაც გაისმა. ქალმა სწრაფადვე მიაპყრო თვალები ფერად ნათებებს და  წარწერაც მშვენივრად შეამჩნია.

-დაბადების დღეს გილოცავ ანო, ამჯერად გვიან.-თქვა კაცმა,ქალს ერთი ხელი წელზე შემოხვია,მეორე ხელით კი ჯიბიდან საშუალო ზომის, წითელი ოთხკუთხა ყუთი ამოაცურა.

-იმ დღიურში ასეთი ყელსაბამი გეხატა,მეც მასქიმალურად ვეცადე მიმემსგავსებინა.-ანოს შეხედა დემეტრემ და ყუთიდან ფრთხილად ამოიღო, სხვადასხვა ძვირფასი  ქვებით მოჭედილი, ოქროს მჭიდრო ყელსაბამი.
    მართლაც ზუსტად ისეთი იყო, როგორც პატარა ანოს ჰქონდა დახატული თავის დღიურში.
   ქალი ემოციებს აჰყვა და ცრემლებიც აღარ შეუკავებია.

-ზუსტად ისეთია...-ამის თქმაღა მოახერხა ქალმა და კაცს გადაეხვია, რომელმაც უმარტივესად აიტაცა ხელში.
    ფილმის კადრს ჰგავდა,სადაც შეყვარებულები ბედნიერად ეხუტებოდნენ ერთმანეთს, თუმცა სევდიანი ნაწილი ამ ფილმისა ის იყო, რომ კაცს სახლში ცოლ-შვილი ელოდებოდა.
     ერთ-ერთ კიდეზე ჩამოჯდნენ და უბრალოდ ხედით ტკბობა დაიწყეს.
   
-დალევ?-იკითხა კაცმა.

-სასმელის აქ ამოტანა შეეძლი?-კიდევ უფრო გაკვირვებულმა გახედა ქალმა კაცს და უკვე გამოწვდილი ღვინის ნახევრად სავსე ჭიქა გამოართვა.
    დემეტრეც მის გვერდით დაჯდა და ახლა უკვე მთელ თბილის გადაჰყურებდნენ.
    ქალს სიხარულისგან გული სწრაფად უცემდა და თვითონაც არ იცოდა ეს ემოციები როგორ უნდა გადმოეცა. უკიდურესად ბედნიერი იყო, თუმცა დემეს არათითზე  ოქროსფერი ბეჭედი გულს უკლავდა.
   თუმცა ახლა უნდოდა ყველაფერი დაევიწყებინა და ამ მომენტით მაქსიმალურად დამტკბარიყო.
    ტკბილი ღვინო მოსვა და ხედი კიდევ ერთხელ მოათვალიერა.

-გახსოვს ერთხელ სამების ეზოში, რომ გავათენეთ?-მოულოდნელად იკითხა კაცმა.

-როგორ არ მახსოვს...სკოლა ახალი დამთავრებული გვქონდა, აგვისტო იყო. მთელი ღამე გვეძებდნენ... ტელეფონები გათიშული გვქონდა და ჩართვა აზრადაც კი არ მოგვსვლია.- მხიარულად თქვა ქალმა, გაუხარდა დემეტრეს რომ ეგ დღე ახსოვდა.

-გუშინ ჩვენ სკოლასთან ჩავიარე...ჩემი ნამუშევარი ისევ ადგილზეა.-ამბობდა დემეტრე და ქალს უყურებდა, რომელიც ღვინოს მიტანებოდა.

-ანუ კიდევ წერია CARPE NOCTEM?-თქვა ღიმილით ანომ.

-ასეა,მეგონა წაშლიდნენ...თუმცა არა.მე-11 კლასში ვიყავი რომ დავწერე არა?

-კი...მერე მთელი კვირა სვეტა და ლევანი იბარეს სკოლაში.

-ხო ეგეც მახსოვს.-სიცილით თქვა დემეტრემ.-ანო, ბევრს ნუ დალევ.-დაამატა ბოლოს კაცმა, როდესაც დაინახა რომ ქალი მეორე ჭიქას ივსებდა.

-შენ ხომ ჩემს გვერდით ხარ?-იკითხა ქალმა.

-მერე?

-ანუ არაფერი მაქვს სადარდებელი.-მოკლედ თქვა ქალმა და კვლავ რამდენიმე ყლუპი მოსვა.- სხვათაშორის მაგ წარწერის ტატუ მაქვს.-თქვა მოულოდნელად ანანომ.

-რა?-ოდნავ გაკვირვებით თქვა კაცმა.- არ შემინიშნავს.-დამატა ბოლოს.

-მკერდზე მაქვს და ალბათ მაგიტომ.- თქვა ანანომ,უფრო კომფორტულად დაჯდა და კვლავ ჭიქა აივსო.

-მშვენიერია.-ოდნავ ჩაიღიმა კაცმა.

-ძალიან.-თქვა ახლა ქალმა.

-საბერძნეთში ყოფნისას გაიკეთე?- ოდნავ წარბშეხრით იკითხა ახლა კაცმა.

-კი.-მოკლედ და უბრალოდ თქვა ანომ.

-კიდევ რა მოასწარი საბერძნეთში ყოფნისას?- მაცდური ხმა ჰქონდა დემეტრეს.

-საყვარლების გაჩენა.- სხარტად სწრაფად თქვა ქალმა.

-კარგია, მაგრამ ტყუილია.- მოკლედ მოუჭრა კაცმა ქალს.
-კარგი რა ირაკლი,გული შეგტკივა? ის მიიღო რასაც იმსახურებდა, ჩემი აზრით სრულიად ღირსი იყო. ეს ხომ თბილისია, თბილისი კლასიკააა. თბილისში  ღალატიც კი კლასიკა.-იძახდა ნათია ღიმილით და კმაყოფილებით.

-ღალატი კლასიკურად?-თქვა დემემ და ნათიას გახედა.

-სწორედ რომ კი დემეტრე, ღალატი კლასიკურად.- არხეინად წარმოთქვა ქალმა.

-ყოჩაღ მის ქმარს!-ახლა წამოიყვირა მარიტამ.

-ბედის ირონის გჯერათ ქალბატონებო?-იკითხა დათამ.

-არა,დათა ჩვენ ღალატის გვჯერა.-თქვა ნატალიმ.

-საინტერესოა.სჯობს დაიჯეროთ...-
თქვა მოკლედ დათამ.
   დასრულა თუ არა წინადადება დათამ,
მისაღებში შუა ხნის საყვარელი ქალი შემოცუნცულდა.

-ანანანო,ჩემოო გოგოო!!-იძახდა ქალი და ანანოსკენ ღიმილით ხელგაშლილი მოდიოდა.
   ანანოც წამოდგა, გაიღიმა და ქალს თბილად გადაეხვია.

-ღმერთო,ჩემო ლამაზო რამდენი ხანია არ მინახიხარ!ჩემო მონატრებულო!-სიყვარულით და სითბოთი სავსე ნაზი ხმით ესაუბრებიდა ქალი ანანოს და გულზე იხუტებდა. ანანოც იგივე წრფელი გრძნობით პასუხობდა და როგორც საკუთარ დედას ისე ეხუტებოდა.

-მეც ძალიან მომენატრეთ!-ამბობდა ანო და ქალს  უღიმოდა.
     სვეტა მართლაც დედასავით უყვარდა ანანოს. საბოლოოდ ჯამში სანახევროდ მისი გაზრდილი იყო, სვეტა ანანოს მესაიდუმლე და საუკეთესო მეგობარიც კი იყო. მათ შორის მართლაც რაღაც განსაკუთრებული კავშირი იყო.
   ქალმა ანანო დატრიალა და შემდეგ ისევ დიდი სიხარულით და ღიმილით უთხრა.
    
-ისევ შესანიშნავად გამოიყურები, თვალი არ გეცეს.-ქალი გოგონას შუბლზე ჰკოცნიდა და თავზე ეფერებოდა.-მე და ლევანის უშენოდ ყოფნა საშინლად გაგვიჭირდა, ყოველდღე შენზე ვლაპარაკობდით, რომ როგორმე შენი მონატრება მოგვეკლა.

-მეც ძალიან მომენატრეთ და უთქვენოდ მეც ძალიან მიჭირდა....დედამ და მამამ მოკითხვა გადმოგცათ.- ამბობდა ანო რომელსაც, თავს ქალი დასტრიალებდა.

-ალბათ როგორი გადაღლილი ხარ,ხომ არ გშია? ახლა, ჩემი ხელით გამოავცხე ჩემი ტრადიციული ნამცხვარი,ხომ გამისინჯავ ანო?-განათებული თვალებით ამბობდა ქალი.

-არა,არა რას ამბობთ არ მშია. თქვენი ნამცხვარს კი ჩემი გასინჯვა ნამდვილად არ სჭირდება, დარწმუნებული ვარ უგემრიელესია.-უპასუხა ანანომ ქალს.

-ანანო!- ახლა ოთახში შემოვიდა შუახნის მაღალი კაცი და ისიც ანანოს მიმართულებით წავიდა.

-ბატონო ლევან,როგორ ბრძანდებით?- კვლავ ღიმილით თქვა ქალმა, კაცს ხელი ჩამოართვა და შემდეგ გადაეხვია.

-უშენოდ როგორ ვიქნებით? სვეტამ ლამის საბერძნეთში ფეხით ჩამომიყვანა.- კაცმაც ღიმილით თქვა და ქალი შეათვალიერა.-მამა და დედა როგორ არიან?-თქვა ბოლოს კაცმა.

-კარგად, კარგად.ორივემ მოგიკითხათ...-უპუსუხა ქალმაც.

-მოდი,მოდი დაჯექი.-თქვა კაცმა და თავის ვაჟს გვერდით მიუჯდა, ანანოც ლევანსა და სვეტას შორის დაჯდა.

-თქვენ როგორ ხართ ბავშვებო?-ახლა  სხვებს მიუბრუნდა ლევანი და ყველა კარგად შეათვალიერა.

-ჩვენ კარგად ბატონო ლევან, თქვენ როგორ გიკითხოთ?-თქვა მარიტამ და გაიღიმა.

-ჩემი ანანო ჩამოვიდა,ახლა უკვე კარგად ვარ,ასი წლის სიცოცხლე მომემატა! გამიგეთ ბავშვებო, ყველა ძალიან მიყვარხართ... მაგრამ ანო მაინც სხვაა ჩვენი ოჯახისთვის!ჩემს თვალ წინ გაიზარდა და ჩემი იმედებიც არასდროს გაუცრუებია. მეორე ვაჟი რომ მყოლოდა, აუცილებლად ჩემი რძლიც გახდებოდა.-ბოლოს ოდნავ ღიმილით თქვა კაცმა და ხელები მუხლებზე დაიწყო.
   დემეტრე ლევანისა და სვეტას ერთადერთი ვაჟი იყო.

- ცუდია,რომ მეორე ვაჟი არ გყავთ. ასეთი გოგო გასათხოვარი დაგვრჩა...-მოწყენით თქვა ახლა ნატალიმ.
   ანანომ კი მიჩვეული იყო მუდმივად მის ურთიერთობის სტატუსზე საუბარს.
ამიტომ თითქმის რეაქციაც აღარ ჰქონდა.

-რას ამბობ შვილო...ჯერ მხოლოდ 27წლისაა.ასე საუბარი გაუგია!-გამოესარჩლა სვეტა ანანოს.

-რავიცი,რავიცი...-თქვა ნატალიმ.

-ისედაც არავინ ველოდებით ანანოსგან ადრე გათხოვებას. ბავშვობიდან მიზანდასახული და საკუთარ თავზე კონცენტრირებული იყო,დემეტრესავით მეამაყება! - ახლა თქვა ლევანიმ და ანანომაც გაუღიმა.
   ახლა ოთახში პატარა ოთხ წლამდე ხვეულა თმიანი, საყვარელ თეთრ საღამურებში გამოწყობილი ბავშვი შემობარბაცდა, რომელსაც აშკარად ახლა გაეღვიძა.
   დემეტრე წამში წამოხტა და  ნახევრად მძინარე გაიღიმებული ბიჭი ხელში აიტაცა.

-მამას დამიანეც მოსულაა!-თქვა კაცმა, ბავშვი აიტაცა და გემრიელდ ჩაკოცნა.
   ბავშვიც უმალვე გამოფხიზლდა, მამას განათებული თვალებით ახედა, შემდეგ კი ჩაეხუტა.
   ბავშვს ყველა ოვაციებით შეხვდა, მაგრამ თვითონ დამიანეს თვალები, ანანოს დანახვისას გაუბრწყინდა. დემეტრემაც ბავშვს ხელი გაუშვა და თვალი გააყოლა შვილს რომელიც ანანოს მიეკრო.
    ქალსაც გაუხარდა ბავშვისგან ასეთ სითბო, კალთაზე დაისვა, თმები აუჩეჩა და ლოყები დაუკოცნა.

-ამ ერთ თვეში ასე როგორ გაიზარდე,მითხარი.-ღიმილით ამბობდა ქალი და თან დამიანეს ეფერებიდა.

-ანო, მომენატრე!-ამოილაპარაკა  ბავშვმა საყვარელად,რომელიც მართლაც გაჭრილი ვაშლივით ჰგავდა დემეტრეს.
   ,,ანო" ამას მხოლოდ დემეტრემ ეძახდა ანანოს, მაგრამ ახლა უკვე დამიანეც.

-მეც,მეც მომენატრე!-უპუსუხა ქალმა და გულზე მიიკრა.

-სულ გკითხულობდა, როგორ მიყვარს თქვენი ურთიერთობა!-თქვა სვეტამ და ორივეს გაბრწყინებული თვალებით გახედა.

-გაიღვიძე დედიკო?-თქვა ნათიამ, ანოს ბავშვი  გამოართვა და ახლა თვითონ დაისვა კალთაზე.

-გაიღვიძა ნათია, გაიღვიძა.-თქვა დემეტრემ,შვილთან დაიჩოქა და შუბლზე კიდევ ერთხელ აკოცა. ნათიასაც აღარ დაუყოვნებია და კაცს მოწყვეტით აკოცა ტუჩებზე.
    ანომ უმალვე სწრაფად არიდა თვალი ამ ყველაფერს და იატაკს მიაჩერდა.ხელები ნერვიულად ათამაშა, იგრძნო როგორ მოაწვა სისხლი ტვინში, გული შეკუმშა და თითქოს უჰაერობაც კი დაემართა.

-ახალგაზრდებო არ გრცხვენიათ მაინც?-სიცილით თქვა სანდრომ.

-რა კარგები ხართ!-თქვა ახლა მარიტამ.

-მგონი ჯობია წავიდეთ და ვაცადოთ. გული მიგრძნობს მალე და ან ძმა ეყოლება დამიანეს!-თქვა ახლა ნატალიმ.
   ნათიამ ეს ყველაფერი შეიფერა, გაიღიმა და დამორცხვასავით.

-შეიძლება ვნახოთ....-ჩაილაპარაკა ქალმა.
    ანანოსთვის მათი ყოველი სიტყვა,ახალი ჭრილობა იყო. მაქსიმალურად ცდილობდა არაფერი შესტყობოდა,ამიტომ იღიმოდა რამდენადაც შეეძლო.

-საინტერესოა უჩემოდ რას გეგმავთ.-თქვა დემეტრემ.-ყველაფერეს თავის დრო აქვს.-დასრულა თუ არა წინადადება კაცმა, ტელეფონის ზარის ხმაც გაისმა.
   ანო მოულოდნელობისგან შეხტა, ტელეფონს დახედა და გაუთიშა.
გათიშა თუ არა ხელახალი ზარის ხმა გაიგო. კვლავ გათიშა. კვლავ ისევ ზარი შემოვიდა.

-რატომ თიშავ?-იკითხა ირაკლიმ და ქალს მიუახლოვდა.

-ვინმე გაწუხებს?-იკითხა შემდეგ დათამ.

-რა ხდება?-თქვა ბოლოს სანდრომ.

-არაფერი,დაჯექი ირაკლი.-თქვა ანანო და ირაკლის თავის ადგილზე დაბრუნებისკენ მიუთითა.

-ქალბატონო სვეტა, შეიძლება?-იკითხა ირაკლიმ და სვეტას შეხედა,სვეტაც წამოდგა და სხვა ადგილას გადაჯდა. ირაკლი ანანოს გვერდით მიუჯდა,ხელი გადაეხვია და ფეხები ოდნავ განზე დაწყო.

-ქურხული სახე ასე როდის გაილამაზე?-იკითხა ანანომ ახლოდან რომ შეხედა ირაკლის სახეს, რომელსაც ტუჩი გახეთქილი ჰქონდა, მარჯვენა თვალი ჩალურჯებული ჰქონდა და რამდენიმე სისხლჩაქცევაც კი ეტყობოდა.

-დღეს დილით მოვასწარი.- თქვა ირაკლიმ და ტუჩი ხელით შეიმოწმა.

-ირაკლის ნამდვილი სახე უკვე აღარც მახსოვს, სულ ფერებშია.-თქვა სვეტამ.-ასე არ შეიძლება... ალბათ მარიტას როგორ ანერვიულებ ხოლმე.-დაამატა ბოლოს.

-არაა, სულაც არა. მაგ საქმეში საკმაოდ დიდი ფული ტრიალებს,ასე რომ...-თქვა მარიტამ, ყლუპი ყავა მოსვა და ქმარს თვალები დაუბრიალა.
   ირაკლის მისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, თავი ანანოს მხარზე ჩამოდო, ქალიც თმაზე ნაზად მოეფერა.

-ჩვენ წავალთ რა,ხომ იცით ლილე ორსულადა და არ მინდა გადაიტვირთოს.-თქვა დათამ,ცოლს მრგვალ მუცელზე აკოცა და ქერა თმაზე მხიარულად გაეთამაშა.

-კარგი,კარგი.-თქვა სვეტამ.

-გაგაცილებთ.-თქვა ნათიამ.

-არა,არა არ გვინდა.-თქვა ლილემ და ღიმილით წამოდგა. დათამაც ხელი ჩაჰკიდა და გასავლელისკენ წავიდა.
  გასვლისას ირაკლის ზურგზე ხელი დაარტყა და ყველას ერთიანად დაემშვიდობა.

-მე და ანოც წასასვლელები ვართ.-თქვა მოულოდნელად დემეტრემ და ფეხზე წამოდგა.
   ირაკლიმ ანოს ხელები ნელა გაუშვა და თავიც ასწია.

-სად? თერთმეტი საათია ახლა...-თქვა ნათიამ უკმაყოფილო სახით.

-ვაა,მე უფრო გვიანი მეგონა.-თქვა დემეტრემ მოკლედ და ანოს თვალებით ანიშნა წავედითო.
   ანანოც უხმოდ წამოდგა,სვეტას და ლევანის დაემშვიდობა. წასვლისას კი ირაკლი კარგად შეათვალიერა.
   დემეტრეც დამიანეს კოცნით დაემშვიდობა.
  მანქანაში ორივე უხმოდ ჩაჯდა და დემეტრემაც მანქანა დაძრა.
   ქალმა თავი მინაზე ჩამოდო და თვალები დახუჭა. ყოველ დახუჭულ თვალზე ნათიას დ დემეტრეს კოცნა უდგებოდს თვალ წინ.

-ვინ გირეკავდა?-იკითხა დემეტრემ მშვიდად.
    ქალს დემეტრეს მოტყუება აღარც უფიქრია, ამიტომ პირდაპირ მოკლედ უპასუხა.

-არ იცნობ, ერთი ტიპია.

-თუ საჭირო გახდა გავიცნობ ხომ იცი,გაწუხებს?-თქვა კაცმა და ქალს გახედა.-შენ და ირაკლის სახეები რატომ ჩამოგტირით?იმის კიდევ მესმის... მაგრამ შენ?

-დემე,სად მივდივართ?-ახლაღა იკითხა ქალმა და კითხვას თავი აარიდა.

-მთაწმინდაზე.-უპასუხა კაცმაც.

-და რატომ?-თავი წამოწია ქალმა.

-თბილისის ანძა ხომ ყოველთვის მოგწონდა?

-ხო, მაგრამ ეს რა შუაშია?

-ახლოდან გინახავს?

-როგორ ახლოდან?

-რავი, მაგალითად ანძაზე თუ ასულხარ?-თქვა კაცმა და ქალს სახეზე გაოცება დაეტყო.

-არ მითხრა რომ-სიტყვა გაწყვეტინა კაცმა.

-უნდა გითხრა რომ კი.-თქვა დემეტრემ და ქალს ფეხსაცმელზე დაკვირდა.-კარგია,რომ დაიმიჯერე.-თქვა და მანქანაც გაჩერა.
   კვლავ მანქანის კარი გაუღო ქალს და ანანოც გადავიდა.

-ანძამდე ფეხით მივიდეთ...-თქვა კაცმა და მთაწმინდის პარკშიც შევიდნენ.
   ხალხი უკვე დიდად აღარ იყო,კაცმა საათს დახედა თერთმეტის ნახევარი იყო.

-დარწმუნებული ხარ რომ ასვლა შეიძლება?-შეცბუნებულმა იკითხა ქალმა.

-არა,არ ვარ დარწმუნებული. უნდა ვიყო?-მშვიდად თქვა კაცმა და ჯიბიდან გასაღები ამოიღო, რომელითაც ანძის შემოგარენი გაღო და ახლა უკვე ანძის ძირში იყვნენ.
    მარტის ცამეტი არაა, მაგრამ დეკემბერის ცამეტი კი იყო. ცივი ქარი დაბორიალობდა თბილისის ქუჩებში, მარტოდ მარტო.
   ქალი ანძას მონუსხული თვალები უყურებდა. ვერ გაეგო მის გვერდით მდგარი კაცი უფრო უყვარდა, თუ ეს ტელეანძა.
      ზოგადად ანოს თბილისი ძალიან უყვარდა. თავისი არცისე დიდი, მაგრამ ლამაზი თბილისი.უყვარდა თბილისი თავისი ცუდით და კარგით, სილამაზით და უშნოობით. უყვარდა თბილისური სიცხები,ქარები,ამბები. უყვარდა ღამით თბილისის ქუჩებში ხეტიალი.
ყოველი კუთხე და ქუჩა უყვარდა ანოს. ყოველი ის მოხატული, ვანდალიზმის მსხვერპლი კედელი უყვარდა, რომელიც დიდ ისტორიას ინახავდა. თბილისი კლასიკააა იყო. კლასიკა.
   თბილისი კი ტელეანძის გარეშე წარმოუდგენელიც კი იყო. ანძა იგივე იყო თბილისისთვის, როგორც ეფეილი პარიზისთვის. მოულოდნელად 90-იანი წლების ერთ-ერთ სიმღერა გახსენდა
  ,,თბილისის ანძა რომ ჯობია ეიფელს,ვიცი,რომ იტყვი,ჟანეტ!"
   ქალს ჩაეღიმა, დემეტრეს ხელი ჩაჰკიდა და სიხარულით გაჰყვა.
  ლიფტში რომ შევიდნენ,ქალი კაცს მოუბრუნდა.

-ჩემი ბავშვობის ოცნებების დღიური წაიკითხე არა?-თქვა ქალმა,კაცს წინ დაუდგა და სიყვარულით აღსავსე მზერით შეხედა.

-გუშინ ბევრი დრო მქონდა შენი სახლის უკეთ დასათვალიერებლად, დღიური შემთხვევით აღმოვაჩინე და წავიკითხე.- თქვა ღიმილით დემემ და ქალს ლოყაზე ნაზად მოჰკიდა  მარჯვენა ხელი, მარცხენა კი წელზე შემოხვია.
    საბედნიეროდ თუ სამწუხაროდ, იმ დღიურში ქალს მხოლოდ თავის ოცნები ეწერა.  ანო დღიურსაც კი არ ანდობა თავის საიდუმლოს,ამიტომ არანაირი მტკიცებულება არ არსებობდა, იმის შესახებ რომ ანოს დემე უყვარდა.
   რამდენიმე წუთის შემდეგ,ლიფტიც ავიდა სულ ზემოთ. ჯეტ დემეტრე გავიდა და შემდეგ ანანოც მიჰყვა.
     მთელი ტელეანძის ზემო ნაწილი ბუშტებით და სხვადასხვა წითელ და შავ დეკორაციებში იყო გაფორმებული, მოულოდნელად ანძაც წითელი ფერში განათდა.

-რამდენადაც მახსოვს წითელი შენი ფავორიტი ფერია...-თქვა კაცმა და ქალს შეხედა რომელიც აღტაცებით იღიმოდა და აციმციმებული თვალებით უყურებდა.

-გუშინ ჩადენილი დანაშაული როგორმე ხომ უნდა გამომესწორებინა...-ოდნავი ღიმილით თქვა კაცმა და ქალს თმა სახიდან გადაუწია, საშინელი ქარი იყო და ძალიან ციოდა.
   ანო კვლავ გაოცებული უყურება მორთულ ანძას,მალევე მოულოდნელად, ფოივერკების ხმაც გაისმა. ქალმა სწრაფადვე მიაპყრო თვალები ფერად ნათებებს და  წარწერაც მშვენივრად შეამჩნია.

-დაბადების დღეს გილოცავ ანო, ამჯერად გვიან.-თქვა კაცმა,ქალს ერთი ხელი წელზე შემოხვია,მეორე ხელით კი ჯიბიდან საშუალო ზომის, წითელი ოთხკუთხა ყუთი ამოაცურა.

-იმ დღიურში ასეთი ყელსაბამი გეხატა,მეც მასქიმალურად ვეცადე მიმემსგავსებინა.-ანოს შეხედა დემეტრემ და ყუთიდან ფრთხილად ამოიღო, სხვადასხვა ძვირფასი  ქვებით მოჭედილი, ოქროს მჭიდრო ყელსაბამი.
    მართლაც ზუსტად ისეთი იყო, როგორც პატარა ანოს ჰქონდა დახატული თავის დღიურში.
   ქალი ემოციებს აჰყვა და ცრემლებიც აღარ შეუკავებია.

-ზუსტად ისეთია...-ამის თქმაღა მოახერხა ქალმა და კაცს გადაეხვია, რომელმაც უმარტივესად აიტაცა ხელში.
    ფილმის კადრს ჰგავდა,სადაც შეყვარებულები ბედნიერად ეხუტებოდნენ ერთმანეთს, თუმცა სევდიანი ნაწილი ამ ფილმისა ის იყო, რომ კაცს სახლში ცოლ-შვილი ელოდებოდა.
     ერთ-ერთ კიდეზე ჩამოჯდნენ და უბრალოდ ხედით ტკბობა დაიწყეს.
   
-დალევ?-იკითხა კაცმა.

-სასმელის აქ ამოტანა შეეძლი?-კიდევ უფრო გაკვირვებულმა გახედა ქალმა კაცს და უკვე გამოწვდილი ღვინის ნახევრად სავსე ჭიქა გამოართვა.
    დემეტრეც მის გვერდით დაჯდა და ახლა უკვე მთელ თბილის გადაჰყურებდნენ.
    ქალს სიხარულისგან გული სწრაფად უცემდა და თვითონაც არ იცოდა ეს ემოციები როგორ უნდა გადმოეცა. უკიდურესად ბედნიერი იყო, თუმცა დემეს არათითზე  ოქროსფერი ბეჭედი გულს უკლავდა.
   თუმცა ახლა უნდოდა ყველაფერი დაევიწყებინა და ამ მომენტით მაქსიმალურად დამტკბარიყო.
    ტკბილი ღვინო მოსვა და ხედი კიდევ ერთხელ მოათვალიერა.

-გახსოვს ერთხელ სამების ეზოში, რომ გავათენეთ?-მოულოდნელად იკითხა კაცმა.

-როგორ არ მახსოვს...სკოლა ახალი დამთავრებული გვქონდა, აგვისტო იყო. მთელი ღამე გვეძებდნენ... ტელეფონები გათიშული გვქონდა და ჩართვა აზრადაც კი არ მოგვსვლია.- მხიარულად თქვა ქალმა, გაუხარდა დემეტრეს რომ ეგ დღე ახსოვდა.

-გუშინ ჩვენ სკოლასთან ჩავიარე...ჩემი ნამუშევარი ისევ ადგილზეა.-ამბობდა დემეტრე და ქალს უყურებდა, რომელიც ღვინოს მიტანებოდა.

-ანუ კიდევ წერია CARPE NOCTEM?-თქვა ღიმილით ანომ.

-ასეა,მეგონა წაშლიდნენ...თუმცა არა.მე-11 კლასში ვიყავი რომ დავწერე არა?

-კი...მერე მთელი კვირა სვეტა და ლევანი იბარეს სკოლაში.

-ხო ეგეც მახსოვს.-სიცილით თქვა დემეტრემ.-ანო, ბევრს ნუ დალევ.-დაამატა ბოლოს კაცმა, როდესაც დაინახა რომ ქალი მეორე ჭიქას ივსებდა.

-შენ ხომ ჩემს გვერდით ხარ?-იკითხა ქალმა.

-მერე?

-ანუ არაფერი მაქვს სადარდებელი.-მოკლედ თქვა ქალმა და კვლავ რამდენიმე ყლუპი მოსვა.- სხვათაშორის მაგ წარწერის ტატუ მაქვს.-თქვა მოულოდნელად ანანომ.

-რა?-ოდნავ გაკვირვებით თქვა კაცმა.- არ შემინიშნავს.-დამატა ბოლოს.

-მკერდზე მაქვს და ალბათ მაგიტომ.- თქვა ანანომ,უფრო კომფორტულად დაჯდა და კვლავ ჭიქა აივსო.

-მშვენიერია.-ოდნავ ჩაიღიმა კაცმა.

-ძალიან.-თქვა ახლა ქალმა.

-საბერძნეთში ყოფნისას გაიკეთე?- ოდნავ წარბშეხრით იკითხა ახლა კაცმა.

-კი.-მოკლედ და უბრალოდ თქვა ანომ.

-კიდევ რა მოასწარი საბერძნეთში ყოფნისას?- მაცდური ხმა ჰქონდა დემეტრეს.

-საყვარლების გაჩენა.- სხარტად სწრაფად თქვა ქალმა.

-კარგია, მაგრამ ტყუილია.- მოკლედ მოუჭრა კაცმა ქალს.
-ყოველ შემთხვევაში ყველას ეგონა, რომ საბერძნეთში მაგიტომ წავედი.-თქვა უკვე გრადუსში შესულმა ანომ.
    და დემეტრეს ტელეფონიც ხმაც გაისმა.

-ნათია იქნება, წავიდეთ.- თქვა ამის შემდეგ ანომ,ფეხზე სწრაფად წამოდგა და წონასწორობაც ვეღარ შეიკავა.

-ფრთხილად, ანო, ფრთხილად.-თქვა კაცმა, პირველ რიგში ქალს შემოხვია მჭიდროდ ხელი შემდეგ, კი ტელეფონი გათიშა.
    ლიფტში ფრთხილად შევიდნენ და ქვემოთ მოძრაობაც მალევე დაიწყეს.
  ქალი დემეტრეზე იყო მიკრული და თვალები ეწოდა, გრძნობდა რომ ლოყებიც ოდნავ შესწითლებოდა.
    ქალი თავისი ხელით ჩასვა დემეტრემ მანქანაში და მალევე მოშორდნენ მთაწმინდის პარკს.
   მანქანაში ორივე ჩუმად იყო,ქალს მინაზე ჰქონდა თავი მიდებული და ნახევრად ეძინა.
    დემეტრემ რომ მანქანა გააჩერა, მაშინ მიხვდა რომ უკვე სახლთან იყო.
   თავი წამოსწია და თვალები ნელ-ნელა გაახილა.

-მადლობა დემე...კარგი საღამო იყო.-ამოილაპარაკა ქალმა და მანქანიდან გადასვლა სცადა, თუმცა კარი დაკეტილი დახვდა.-არ გაღებ?
   დემეტრეს არაფერი უპასუხია და უბრალოდ კარი გაღო.მანქანიდან სწრაფად გადმოვიდა და ქალს გადმოსვლაშიც დაეხმარა.
   ქალი საკმაოდ მთვრალი იყო, ცდილობდა ბალანსი შენარჩუნება, მაგრამ ფეხი მაინც ერეოდა.
     კვლავ ლიფტში  შევიდნენ,ქალი კი უკვე წაქცევას იყო,თუმცა დემეტრე მჭიდროდ უჭერდა წელზე.
    ბინა თავისი გასაღებით გააღო დემეტრემ,ანანო მისაღებისკენ წასვლას ცდილობდა,სანამ დემეტრე კარს დაკეტავდა,მაგრამ უშედეგოდ.
   კარის დაკეტვის შემდეგ,კაცს აღარ დაუყოვნებია ქალი მარტივად  აიტაცა ხელში და საძინებელისკენ წავიდა.
    ფრთხილად, ნელა დაწვინა საწოლზე ქალი და კარგად შეათვალიერა. თვალები ნახევრად დახუჭული ჰქონდა ანანოს,აშკარად ეტყობოდა რომ ალკოჰოლს დიდად ვერ იტანდა.

-ანო,ანო...-იმეორებდა კაცი ხმადაბლა.დემეტრე საწოლზე ჩამოჯდა და ქალს ფეხსაცმელი გახადა,შემდეგ ტყავის მოსაცმელის გახდას შეეცადა, რათა ქალს უფრო თავისუფლად დაეძინა.

-ოდნავ წამოიწიე,ქურთუკთან ერთად ვერ დაიძინებ.-თქვა დემემ და ანანოს მიუბრუნდა,რომელიც მთვრალიც მშვენივრად გამოიყურებოდა.

-არ მინდა, იყოს...-ამოილაპარაკა ქალმა,თვალები გახილა და შეიშმუშნა.

-გინდა ანო,გინდა...-თქვა კაცმა, ხელი ქალის ზურგთან შეაცურა,წინ წამოსწია და შეეცადა ჯერ ქალის ერთი ხელი გაეთავისუფლებინა.
  კაცი ქალის ცხელ სუნთქვას გრძნობდა ყელში,ქალს კი გულიც საშინლად სწრაფად უცემდა. თავი კაცის ყელში ჰქონდა ჩარგული,და მის სურნელს ღრმად და ერთბაშად ისუნთქავდა.
  დაფიქრდა? იცოდა რომ საშინელებას გაკეთება ამით, მაგრამ შეეძლო პასუხისმგებლობა მოეხსნა, და ყველაფერი სასმელისთვის დააბრალებინა.
   კაცს ყელზე ნაზად აკოცა ქალმა და დემეტრეს ახედა, რომელმაც არაფერი შეიმჩნია.
   ქალი აღარც დაფიქრებულა. კაცს მარცხენა ხელი, ყბაზე მოჰკიდა ჯერ ნიკაპზე, შემდეგ კი პირდაპირ ტუჩებზე აკოცა.
   წამში დასცხა ქალს,მთელ სხეულში საშინელი სიმხურვალე იგრძნო. მთელი სხეული აუკანკალდა, თვალების გახელა და დემეტრეს რეაქცის დანახვა არ უნდოდა.
    არც კი იცოდა რას გრძნობდა. პირველად გაუსინჯა სანატრელ ტუჩებს გემო, გული ხელით ეჭირა ქალს.
    
-ანო...-ამოიჩურჩალა დემემ ქალის ტუჩებთან, როდესაც ანომ კოცნა გაწყვიტა უჰაერობის გამო.
  ორივე მძიმედ სუნთქავდა. ქალს თვალები დახუჭული ჰქონდა და კვლავ დემეტრეს დაჭიმული ყბაზე ეკიდა ხელი.
    მოულოდნელად დემეტრემ ქალს წელზე ხელი შემოხვია და თავის კალთაზე, მოპირდაპირედ დაისვა. ქალმაც ფეხები უნებურად კაცს შემოჰხვია. დემეტრემ ცალი ხელი ქალს კიდევ უფრო მჭირდოდ შემოჰხვია წელზე,მასთან ახლოს მისწია,სახიდან თმა მოაშორა და კიდევ უფრო ღრმად და ვნებიანადაც აკოცა.
  ქალის გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა.
   მალევე კაცმა ქალს ადვილად გახადა ტყავის მოსაცმელი და ლურჯი სვიტრი.
   კალთაზე კიდევ უფრო კომფორტულად დაისვა ქალი და ღილების შეხსნასაც მოჰყვა, იმავდროულად ქალს მთელს კისერზე ჰკოცნიდა. ანანოს მთელი ყელი საშინლად, მაგრამ სასიამოვნოდ ეწოდა, მათი მძიმე და გახშირებული სუნთქვა ისმოდა მთელს ოთახში, რომელიც მხოლოდ კოცნით იყო გამოწვეული.
   კაცმა თეთრი პერანგიც მალევე მოაშორა ქალის სხეულს და ახლა ანო, მხოლოდ თეთრი გამჭვირვალე ბიუსტჰალტერის ამარაღა დარჩა, სადაც მშვენივრად, ჩანდა მისი მრგვალი,საკმაოდ კარგი ზომის მკერდი.
     მარტივად გადაწვინა კაცმა ქალი, თვითონ კი ზემოდან მომექცა,კიდევ რამდენჯერმე აკოცა ტუჩებსა და ყელზე.
   ქალმა კაცის ცივი ხელები რომ მკერდზე იგრძნო, ერთიანად მთელი სხეული დაეჭიმა.
     დემეტრემ ქალის ბიუსტჰალტერი ოდნავ ასწია,მუქ შავ ტატუს მკერდზე ცერა თითი გადატარა, აკოცა და ბიუსტჰალტერის ისევ ჩამოსწია.      
   შემდეგ საწოლიდან სწრაფად წამოდგა,ქალს თხელი მატერია გადაფარა, ოდნავ დაიხარა ტუჩებზე კიდევ ერთხელ,ჯერ კიდევ გაურკვეველობაში მყოფ ქალს მოწყვეტით აკოცა და თქვა.

-ხვალ სამსახურში გელოდები,თავს მიხედე ანო.-თქვა კაცმა და გასავლელისკენ წავიდა.-CARPE NOCTEM.-თქვა ბოლოს კაცმა, შუქი ჩაქრო და ოთახიდან გავიდა.
   მალევე ქალმა ისიც გაიგო ,როგორ დატოვა კაცმა ბინა.
   ქალი სრულიად ქაოსში იყო. ჯერ იმასაც ვერ იაზრებდა თუ რა მოხდა მის თავს. კვლავ კაცის ტუჩებს გრძნობდა მთელს მკერდზე და ყველა ნაკოცნი ადგილი ეწოდა. რამდენმე წუთი გაუნძრევლად იწვა და აზრზე მოსვლას ცდილობდა.
   შემდეგ ფეხის კანკალით წამოდგა და  საბაზანოსკენ წავიდა.  ყველაფერი გაიხადა და თბილი წყლის ქვეშ დადგა,მის ტვინს უჭირდა მომხდარის გადახარშვა, ასეთ რამეს სიზმარშიც კი ვერ წარმოიდგენდა.
    აბაზანიდან გამოსვლისას, პირდაპირ საღამურები ჩაიცვა და საძინებელში,სავარძელზე დაჯდა.                
   წითელ მარლბორის მოუკიდა, თავი სტკიოდა, ამიტომ თავის ტკივილის წამალიც დალია. სიგარეტი ჩაიწვა თუ არა, საწოლში შეწვა. მაღვიძარა დილით 7 საათზე დაყენა და დაძინებას შეეცადა. საერთოდ არ უნდოდა მომხდარზე ფიქრი,სადაც იყო თავი აუფეთქდებოდა. თუ დილით თვალწინ ის უდგებოდა  თუ როგორ ჰკოცნიდა ნათია დემეტრეს, ახლა ის თუ როგორ ჰკოცნიდა დემე მკერდზე.
   შუაღამისას როგორც იქნა, თავს ნება მისცა და დაიძინა.
   ხვალ რთული დღე ელოდა...-ყოველ შემთხვევაში ყველას ეგონა, რომ საბერძნეთში მაგიტომ წავედი.-თქვა უკვე გრადუსში შესულმა ანომ.
    და დემეტრეს ტელეფონიც ხმაც გაისმა.

-ნათია იქნება, წავიდეთ.- თქვა ამის შემდეგ ანომ,ფეხზე სწრაფად წამოდგა და წონასწორობაც ვეღარ შეიკავა.

-ფრთხილად, ანო, ფრთხილად.-თქვა კაცმა, პირველ რიგში ქალს შემოხვია მჭიდროდ ხელი შემდეგ, კი ტელეფონი გათიშა.
    ლიფტში ფრთხილად შევიდნენ და ქვემოთ მოძრაობაც მალევე დაიწყეს.
  ქალი დემეტრეზე იყო მიკრული და თვალები ეწოდა, გრძნობდა რომ ლოყებიც ოდნავ შესწითლებოდა.
    ქალი თავისი ხელით ჩასვა დემეტრემ მანქანაში და მალევე მოშორდნენ მთაწმინდის პარკს.
   მანქანაში ორივე ჩუმად იყო,ქალს მინაზე ჰქონდა თავი მიდებული და ნახევრად ეძინა.
    დემეტრემ რომ მანქანა გააჩერა, მაშინ მიხვდა რომ უკვე სახლთან იყო.
   თავი წამოსწია და თვალები ნელ-ნელა გაახილა.

-მადლობა დემე...კარგი საღამო იყო.-ამოილაპარაკა ქალმა და მანქანიდან გადასვლა სცადა, თუმცა კარი დაკეტილი დახვდა.-არ გაღებ?
   დემეტრეს არაფერი უპასუხია და უბრალოდ კარი გაღო.მანქანიდან სწრაფად გადმოვიდა და ქალს გადმოსვლაშიც დაეხმარა.
   ქალი საკმაოდ მთვრალი იყო, ცდილობდა ბალანსი შენარჩუნება, მაგრამ ფეხი მაინც ერეოდა.
     კვლავ ლიფტში  შევიდნენ,ქალი კი უკვე წაქცევას იყო,თუმცა დემეტრე მჭიდროდ უჭერდა წელზე.
    ბინა თავისი გასაღებით გააღო დემეტრემ,ანანო მისაღებისკენ წასვლას ცდილობდა,სანამ დემეტრე კარს დაკეტავდა,მაგრამ უშედეგოდ.
   კარის დაკეტვის შემდეგ,კაცს აღარ დაუყოვნებია ქალი მარტივად  აიტაცა ხელში და საძინებელისკენ წავიდა.
    ფრთხილად, ნელა დაწვინა საწოლზე ქალი და კარგად შეათვალიერა. თვალები ნახევრად დახუჭული ჰქონდა ანანოს,აშკარად ეტყობოდა რომ ალკოჰოლს დიდად ვერ იტანდა.

-ანო,ანო...-იმეორებდა კაცი ხმადაბლა.დემეტრე საწოლზე ჩამოჯდა და ქალს ფეხსაცმელი გახადა,შემდეგ ტყავის მოსაცმელის გახდას შეეცადა, რათა ქალს უფრო თავისუფლად დაეძინა.

-ოდნავ წამოიწიე,ქურთუკთან ერთად ვერ დაიძინებ.-თქვა დემემ და ანანოს მიუბრუნდა,რომელიც მთვრალიც მშვენივრად გამოიყურებოდა.

-არ მინდა, იყოს...-ამოილაპარაკა ქალმა,თვალები გახილა და შეიშმუშნა.

-გინდა ანო,გინდა...-თქვა კაცმა, ხელი ქალის ზურგთან შეაცურა,წინ წამოსწია და შეეცადა ჯერ ქალის ერთი ხელი გაეთავისუფლებინა.
  კაცი ქალის ცხელ სუნთქვას გრძნობდა ყელში,ქალს კი გულიც საშინლად სწრაფად უცემდა. თავი კაცის ყელში ჰქონდა ჩარგული,და მის სურნელს ღრმად და ერთბაშად ისუნთქავდა.
  დაფიქრდა? იცოდა რომ საშინელებას გაკეთება ამით, მაგრამ შეეძლო პასუხისმგებლობა მოეხსნა, და ყველაფერი სასმელისთვის დააბრალებინა.
   კაცს ყელზე ნაზად აკოცა ქალმა და დემეტრეს ახედა, რომელმაც არაფერი შეიმჩნია.
   ქალი აღარც დაფიქრებულა. კაცს მარცხენა ხელი, ყბაზე მოჰკიდა ჯერ ნიკაპზე, შემდეგ კი პირდაპირ ტუჩებზე აკოცა.
   წამში დასცხა ქალს,მთელ სხეულში საშინელი სიმხურვალე იგრძნო. მთელი სხეული აუკანკალდა, თვალების გახელა და დემეტრეს რეაქცის დანახვა არ უნდოდა.
    არც კი იცოდა რას გრძნობდა. პირველად გაუსინჯა სანატრელ ტუჩებს გემო, გული ხელით ეჭირა ქალს.
    
-ანო...-ამოიჩურჩალა დემემ ქალის ტუჩებთან, როდესაც ანომ კოცნა გაწყვიტა უჰაერობის გამო.
  ორივე მძიმედ სუნთქავდა. ქალს თვალები დახუჭული ჰქონდა და კვლავ დემეტრეს დაჭიმული ყბაზე ეკიდა ხელი.
    მოულოდნელად დემეტრემ ქალს წელზე ხელი შემოხვია და თავის კალთაზე, მოპირდაპირედ დაისვა. ქალმაც ფეხები უნებურად კაცს შემოჰხვია. დემეტრემ ცალი ხელი ქალს კიდევ უფრო მჭირდოდ შემოჰხვია წელზე,მასთან ახლოს მისწია,სახიდან თმა მოაშორა და კიდევ უფრო ღრმად და ვნებიანადაც აკოცა.
  ქალის გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა.
   მალევე კაცმა ქალს ადვილად გახადა ტყავის მოსაცმელი და ლურჯი სვიტრი.
   კალთაზე კიდევ უფრო კომფორტულად დაისვა ქალი და ღილების შეხსნასაც მოჰყვა, იმავდროულად ქალს მთელს კისერზე ჰკოცნიდა. ანანოს მთელი ყელი საშინლად, მაგრამ სასიამოვნოდ ეწოდა, მათი მძიმე და გახშირებული სუნთქვა ისმოდა მთელს ოთახში, რომელიც მხოლოდ კოცნით იყო გამოწვეული.
   კაცმა თეთრი პერანგიც მალევე მოაშორა ქალის სხეულს და ახლა ანო, მხოლოდ თეთრი გამჭვირვალე ბიუსტჰალტერის ამარაღა დარჩა, სადაც მშვენივრად, ჩანდა მისი მრგვალი,საკმაოდ კარგი ზომის მკერდი.
     მარტივად გადაწვინა კაცმა ქალი, თვითონ კი ზემოდან მომექცა,კიდევ რამდენჯერმე აკოცა ტუჩებსა და ყელზე.
   ქალმა კაცის ცივი ხელები რომ მკერდზე იგრძნო, ერთიანად მთელი სხეული დაეჭიმა.
     დემეტრემ ქალის ბიუსტჰალტერი ოდნავ ასწია,მუქ შავ ტატუს მკერდზე ცერა თითი გადატარა, აკოცა და ბიუსტჰალტერის ისევ ჩამოსწია.      
   შემდეგ საწოლიდან სწრაფად წამოდგა,ქალს თხელი მატერია გადაფარა, ოდნავ დაიხარა ტუჩებზე კიდევ ერთხელ,ჯერ კიდევ გაურკვეველობაში მყოფ ქალს მოწყვეტით აკოცა და თქვა.

-ხვალ სამსახურში გელოდები,თავს მიხედე ანო.-თქვა კაცმა და გასავლელისკენ წავიდა.-CARPE NOCTEM.-თქვა ბოლოს კაცმა, შუქი ჩაქრო და ოთახიდან გავიდა.
   მალევე ქალმა ისიც გაიგო ,როგორ დატოვა კაცმა ბინა.
   ქალი სრულიად ქაოსში იყო. ჯერ იმასაც ვერ იაზრებდა თუ რა მოხდა მის თავს. კვლავ კაცის ტუჩებს გრძნობდა მთელს მკერდზე და ყველა ნაკოცნი ადგილი ეწოდა. რამდენმე წუთი გაუნძრევლად იწვა და აზრზე მოსვლას ცდილობდა.
   შემდეგ ფეხის კანკალით წამოდგა და  საბაზანოსკენ წავიდა.  ყველაფერი გაიხადა და თბილი წყლის ქვეშ დადგა,მის ტვინს უჭირდა მომხდარის გადახარშვა, ასეთ რამეს სიზმარშიც კი ვერ წარმოიდგენდა.
    აბაზანიდან გამოსვლისას, პირდაპირ საღამურები ჩაიცვა და საძინებელში,სავარძელზე დაჯდა.                
   წითელ მარლბორის მოუკიდა, თავი სტკიოდა, ამიტომ თავის ტკივილის წამალიც დალია. სიგარეტი ჩაიწვა თუ არა, საწოლში შეწვა. მაღვიძარა დილით 7 საათზე დაყენა და დაძინებას შეეცადა. საერთოდ არ უნდოდა მომხდარზე ფიქრი,სადაც იყო თავი აუფეთქდებოდა. თუ დილით თვალწინ ის უდგებოდა  თუ როგორ ჰკოცნიდა ნათია დემეტრეს, ახლა ის თუ როგორ ჰკოცნიდა დემე მკერდზე.
   შუაღამისას როგორც იქნა, თავს ნება მისცა და დაიძინა.
   ხვალ რთული დღე ელოდა...-ყოველ შემთხვევაში ყველას ეგონა, რომ საბერძნეთში მაგიტომ წავედი.-თქვა უკვე გრადუსში შესულმა ანომ.
    და დემეტრეს ტელეფონიც ხმაც გაისმა.

-ნათია იქნება, წავიდეთ.- თქვა ამის შემდეგ ანომ,ფეხზე სწრაფად წამოდგა და წონასწორობაც ვეღარ შეიკავა.

-ფრთხილად, ანო, ფრთხილად.-თქვა კაცმა, პირველ რიგში ქალს შემოხვია მჭიდროდ ხელი შემდეგ, კი ტელეფონი გათიშა.
    ლიფტში ფრთხილად შევიდნენ და ქვემოთ მოძრაობაც მალევე დაიწყეს.
  ქალი დემეტრეზე იყო მიკრული და თვალები ეწოდა, გრძნობდა რომ ლოყებიც ოდნავ შესწითლებოდა.
    ქალი თავისი ხელით ჩასვა დემეტრემ მანქანაში და მალევე მოშორდნენ მთაწმინდის პარკს.
   მანქანაში ორივე ჩუმად იყო,ქალს მინაზე ჰქონდა თავი მიდებული და ნახევრად ეძინა.
    დემეტრემ რომ მანქანა გააჩერა, მაშინ მიხვდა რომ უკვე სახლთან იყო.
   თავი წამოსწია და თვალები ნელ-ნელა გაახილა.

-მადლობა დემე...კარგი საღამო იყო.-ამოილაპარაკა ქალმა და მანქანიდან გადასვლა სცადა, თუმცა კარი დაკეტილი დახვდა.-არ გაღებ?
   დემეტრეს არაფერი უპასუხია და უბრალოდ კარი გაღო.მანქანიდან სწრაფად გადმოვიდა და ქალს გადმოსვლაშიც დაეხმარა.
   ქალი საკმაოდ მთვრალი იყო, ცდილობდა ბალანსი შენარჩუნება, მაგრამ ფეხი მაინც ერეოდა.
     კვლავ ლიფტში  შევიდნენ,ქალი კი უკვე წაქცევას იყო,თუმცა დემეტრე მჭიდროდ უჭერდა წელზე.
    ბინა თავისი გასაღებით გააღო დემეტრემ,ანანო მისაღებისკენ წასვლას ცდილობდა,სანამ დემეტრე კარს დაკეტავდა,მაგრამ უშედეგოდ.
   კარის დაკეტვის შემდეგ,კაცს აღარ დაუყოვნებია ქალი მარტივად  აიტაცა ხელში და საძინებელისკენ წავიდა.
    ფრთხილად, ნელა დაწვინა საწოლზე ქალი და კარგად შეათვალიერა. თვალები ნახევრად დახუჭული ჰქონდა ანანოს,აშკარად ეტყობოდა რომ ალკოჰოლს დიდად ვერ იტანდა.

-ანო,ანო...-იმეორებდა კაცი ხმადაბლა.დემეტრე საწოლზე ჩამოჯდა და ქალს ფეხსაცმელი გახადა,შემდეგ ტყავის მოსაცმელის გახდას შეეცადა, რათა ქალს უფრო თავისუფლად დაეძინა.

-ოდნავ წამოიწიე,ქურთუკთან ერთად ვერ დაიძინებ.-თქვა დემემ და ანანოს მიუბრუნდა,რომელიც მთვრალიც მშვენივრად გამოიყურებოდა.

-არ მინდა, იყოს...-ამოილაპარაკა ქალმა,თვალები გახილა და შეიშმუშნა.

-გინდა ანო,გინდა...-თქვა კაცმა, ხელი ქალის ზურგთან შეაცურა,წინ წამოსწია და შეეცადა ჯერ ქალის ერთი ხელი გაეთავისუფლებინა.
  კაცი ქალის ცხელ სუნთქვას გრძნობდა ყელში,ქალს კი გულიც საშინლად სწრაფად უცემდა. თავი კაცის ყელში ჰქონდა ჩარგული,და მის სურნელს ღრმად და ერთბაშად ისუნთქავდა.
  დაფიქრდა? იცოდა რომ საშინელებას გაკეთება ამით, მაგრამ შეეძლო პასუხისმგებლობა მოეხსნა, და ყველაფერი სასმელისთვის დააბრალებინა.
   კაცს ყელზე ნაზად აკოცა ქალმა და დემეტრეს ახედა, რომელმაც არაფერი შეიმჩნია.
   ქალი აღარც დაფიქრებულა. კაცს მარცხენა ხელი, ყბაზე მოჰკიდა ჯერ ნიკაპზე, შემდეგ კი პირდაპირ ტუჩებზე აკოცა.
   წამში დასცხა ქალს,მთელ სხეულში საშინელი სიმხურვალე იგრძნო. მთელი სხეული აუკანკალდა, თვალების გახელა და დემეტრეს რეაქცის დანახვა არ უნდოდა.
    არც კი იცოდა რას გრძნობდა. პირველად გაუსინჯა სანატრელ ტუჩებს გემო, გული ხელით ეჭირა ქალს.
    
-ანო...-ამოიჩურჩალა დემემ ქალის ტუჩებთან, როდესაც ანომ კოცნა გაწყვიტა უჰაერობის გამო.
  ორივე მძიმედ სუნთქავდა. ქალს თვალები დახუჭული ჰქონდა და კვლავ დემეტრეს დაჭიმული ყბაზე ეკიდა ხელი.
    მოულოდნელად დემეტრემ ქალს წელზე ხელი შემოხვია და თავის კალთაზე, მოპირდაპირედ დაისვა. ქალმაც ფეხები უნებურად კაცს შემოჰხვია. დემეტრემ ცალი ხელი ქალს კიდევ უფრო მჭირდოდ შემოჰხვია წელზე,მასთან ახლოს მისწია,სახიდან თმა მოაშორა და კიდევ უფრო ღრმად და ვნებიანადაც აკოცა.
  ქალის გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა.
   მალევე კაცმა ქალს ადვილად გახადა ტყავის მოსაცმელი და ლურჯი სვიტრი.
   კალთაზე კიდევ უფრო კომფორტულად დაისვა ქალი და ღილების შეხსნასაც მოჰყვა, იმავდროულად ქალს მთელს კისერზე ჰკოცნიდა. ანანოს მთელი ყელი საშინლად, მაგრამ სასიამოვნოდ ეწოდა, მათი მძიმე და გახშირებული სუნთქვა ისმოდა მთელს ოთახში, რომელიც მხოლოდ კოცნით იყო გამოწვეული.
   კაცმა თეთრი პერანგიც მალევე მოაშორა ქალის სხეულს და ახლა ანო, მხოლოდ თეთრი გამჭვირვალე ბიუსტჰალტერის ამარაღა დარჩა, სადაც მშვენივრად, ჩანდა მისი მრგვალი,საკმაოდ კარგი ზომის მკერდი.
     მარტივად გადაწვინა კაცმა ქალი, თვითონ კი ზემოდან მომექცა,კიდევ რამდენჯერმე აკოცა ტუჩებსა და ყელზე.
   ქალმა კაცის ცივი ხელები რომ მკერდზე იგრძნო, ერთიანად მთელი სხეული დაეჭიმა.
     დემეტრემ ქალის ბიუსტჰალტერი ოდნავ ასწია,მუქ შავ ტატუს მკერდზე ცერა თითი გადატარა, აკოცა და ბიუსტჰალტერის ისევ ჩამოსწია.      
   შემდეგ საწოლიდან სწრაფად წამოდგა,ქალს თხელი მატერია გადაფარა, ოდნავ დაიხარა ტუჩებზე კიდევ ერთხელ,ჯერ კიდევ გაურკვეველობაში მყოფ ქალს მოწყვეტით აკოცა და თქვა.

-ხვალ სამსახურში გელოდები,თავს მიხედე ანო.-თქვა კაცმა და გასავლელისკენ წავიდა.-CARPE NOCTEM.-თქვა ბოლოს კაცმა, შუქი ჩაქრო და ოთახიდან გავიდა.
   მალევე ქალმა ისიც გაიგო ,როგორ დატოვა კაცმა ბინა.
   ქალი სრულიად ქაოსში იყო. ჯერ იმასაც ვერ იაზრებდა თუ რა მოხდა მის თავს. კვლავ კაცის ტუჩებს გრძნობდა მთელს მკერდზე და ყველა ნაკოცნი ადგილი ეწოდა. რამდენმე წუთი გაუნძრევლად იწვა და აზრზე მოსვლას ცდილობდა.
   შემდეგ ფეხის კანკალით წამოდგა და  საბაზანოსკენ წავიდა.  ყველაფერი გაიხადა და თბილი წყლის ქვეშ დადგა,მის ტვინს უჭირდა მომხდარის გადახარშვა, ასეთ რამეს სიზმარშიც კი ვერ წარმოიდგენდა.
    აბაზანიდან გამოსვლისას, პირდაპირ საღამურები ჩაიცვა და საძინებელში,სავარძელზე დაჯდა.                
   წითელ მარლბორის მოუკიდა, თავი სტკიოდა, ამიტომ თავის ტკივილის წამალიც დალია. სიგარეტი ჩაიწვა თუ არა, საწოლში შეწვა. მაღვიძარა დილით 7 საათზე დაყენა და დაძინებას შეეცადა. საერთოდ არ უნდოდა მომხდარზე ფიქრი,სადაც იყო თავი აუფეთქდებოდა. თუ დილით თვალწინ ის უდგებოდა  თუ როგორ ჰკოცნიდა ნათია დემეტრეს, ახლა ის თუ როგორ ჰკოცნიდა დემე მკერდზე.
   შუაღამისას როგორც იქნა, თავს ნება მისცა და დაიძინა.
   ხვალ რთული დღე ელოდა...